Sotosblog...
Πάει ο Τσίπρας στον Παπούλια και του λέει για το φίδι, που κάποιοι νόμιζαν ότι είναι φιδάκι κι έπαιζαν μαζί του. Ο Παπούλιας του απαντάει: «Τα λέτε σε μένα που από μικρό παιδί πολέμησα και τον φασισμό και τον ναζισμό και είμαι εξαιρετικά ευαίσθητος.» Πάλι καλά που δεν του είπε «δεν πας να τα πεις πουθενά αλλού, αγοράκι μου!». Δεν είπε πού όμως.
Πέραν της γενικευτικής και αόριστης παραδοχής ότι όλοι οι Έλληνες που γεννήθηκαν επί Μεταξά έλαβαν ήδη εξ απαλών ονύχων γεύση του φασισμού, το πότε ακριβώς πολέμησε ο Παπούλιας το φασισμό και το ναζισμό είναι άγνωστο, αν όχι άδηλο, για να μην πω αβέβαιο. Η εισβολή των Γερμανικών στρατευμάτων κατοχής τον βρήκε στην τρυφερή ηλικία των έντεκα και η υποχώρησή τους σε εκείνη των δεκαπέντε –πράγματα αυτά όλα γνωστά που είχαν υπενθυμισθεί στο πανελλήνιο με αφορμή τη δεινή θέση στην οποία είχε βρεθεί ο Παπούλιας, επιτιμώντας με αθηροσκληρωτική ευσυγκινησία διαμαρτυρόμενους πολίτες κατά την παρέλαση, αν θυμάστε.
Βέβαια, το θέμα της ηλικίας δεν είναι και τόσο σημαντικό. Ούτε αν πρόκειται για την τρίτη, ούτε αν πρόκειται για την πρώτη. Μήπως πολλά αμούστακα παιδιά δεν είχαν ταχθεί στον αγώνα κατά του κατακτητή; Αν εννοεί αυτό, τέλος πάντων· έχει καλώς… Αλλά πολύ φοβάμαι ότι το θέμα της ηλικίας είναι σημαντικό για τον ίδιο υπό μιαν άλλη έννοια… Γι αυτό κι έγραψα ότι, όπως τον υποδέχθηκε, ήταν σαν να έλεγε του Τσίπρα «δεν πας να τα πεις πουθενά αλλού, αγοράκι μου!». Ο «νεοφώτιστος» Τσίπρας, το μειράκιον, ο «ανώριμος» που είπε και ο Κεδίκογλου, ενοχλεί. Όσο νάναι, άλλο πρόεδρος του… δεκαπενταμελούς και άλλο δεκαπενταετής στο βουνό –λέμε τώρα… Ε;
Πώς αλλιώς να εξηγήσω την υπεροπτική στάση του Παπούλια την οποία περιέργως δεν επεφύλαξε για τον Βαγγέλη Μεϊμαράκη; Ίσα-ίσα, που έδειξε στον τελευταίο άπειρη κατανόηση για το πόσο δύσκολο είναι το κοινοβουλευτικό έργο στις μέρες μας. Με άλλα λόγια, πόσο δύσκολο του είναι του Παπούλια να έχει υπογράψει μέσα σ’ ένα χρόνο περισσότερες Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου και περισσότερα Προεδρικά Διατάγματα απ’ όσα υπέγραψε ο Παπαδόπουλος σε επτά; Αυτή η διακυβέρνηση δεν στίλβωνε το μαχαίρι του Χρυσαυγίτη; Αλλά, βλέπετε, ο Μεϊμαράκης εισέπραξε συμπάθεια, διότι είχε φροντίσει προηγουμένως να εγκωμιάσει ο ίδιος τον Παπούλια για την αντιφασιστική και αντιναζιστική του δράση. Κάτι θα ξέρει, ο Βαγγέλης, δεν μπορεί!..
H προσπάθεια που κάνει ο Αλέξης Τσίπρας για να δείξει σε τέτοιους καιρούς σεβασμό στους θεσμούς είναι πραγματικά αξιοθαύμαστη. Κι επιβεβλημένη. Η ανταπόκρισή τους είναι που με προβληματίζει. Αν κρίνω δε από την απόρριψη της σύσκεψης υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, ακόμα πιο πολύ με προβληματίζει ότι οι ίδιοι οι θεσμοί δεν φαίνεται να προβληματίζονται από την περιφρονητική τους ανταπόκριση σε αυτόν το σεβασμό. Ειδικά καθώς εμφανίζονται θορυβημένοι από την Χρυσή Αυγή, όταν σε αυτού του είδους την περιφρόνηση ακριβώς ευδοκιμούν ο νεοφασισμός και ο νεοναζισμός, και το φίδι ξετυλίγεται πια σε όλο του το μήκος.
Πάει ο Τσίπρας στον Παπούλια και του λέει για το φίδι, που κάποιοι νόμιζαν ότι είναι φιδάκι κι έπαιζαν μαζί του. Ο Παπούλιας του απαντάει: «Τα λέτε σε μένα που από μικρό παιδί πολέμησα και τον φασισμό και τον ναζισμό και είμαι εξαιρετικά ευαίσθητος.» Πάλι καλά που δεν του είπε «δεν πας να τα πεις πουθενά αλλού, αγοράκι μου!». Δεν είπε πού όμως.
Πέραν της γενικευτικής και αόριστης παραδοχής ότι όλοι οι Έλληνες που γεννήθηκαν επί Μεταξά έλαβαν ήδη εξ απαλών ονύχων γεύση του φασισμού, το πότε ακριβώς πολέμησε ο Παπούλιας το φασισμό και το ναζισμό είναι άγνωστο, αν όχι άδηλο, για να μην πω αβέβαιο. Η εισβολή των Γερμανικών στρατευμάτων κατοχής τον βρήκε στην τρυφερή ηλικία των έντεκα και η υποχώρησή τους σε εκείνη των δεκαπέντε –πράγματα αυτά όλα γνωστά που είχαν υπενθυμισθεί στο πανελλήνιο με αφορμή τη δεινή θέση στην οποία είχε βρεθεί ο Παπούλιας, επιτιμώντας με αθηροσκληρωτική ευσυγκινησία διαμαρτυρόμενους πολίτες κατά την παρέλαση, αν θυμάστε.
Βέβαια, το θέμα της ηλικίας δεν είναι και τόσο σημαντικό. Ούτε αν πρόκειται για την τρίτη, ούτε αν πρόκειται για την πρώτη. Μήπως πολλά αμούστακα παιδιά δεν είχαν ταχθεί στον αγώνα κατά του κατακτητή; Αν εννοεί αυτό, τέλος πάντων· έχει καλώς… Αλλά πολύ φοβάμαι ότι το θέμα της ηλικίας είναι σημαντικό για τον ίδιο υπό μιαν άλλη έννοια… Γι αυτό κι έγραψα ότι, όπως τον υποδέχθηκε, ήταν σαν να έλεγε του Τσίπρα «δεν πας να τα πεις πουθενά αλλού, αγοράκι μου!». Ο «νεοφώτιστος» Τσίπρας, το μειράκιον, ο «ανώριμος» που είπε και ο Κεδίκογλου, ενοχλεί. Όσο νάναι, άλλο πρόεδρος του… δεκαπενταμελούς και άλλο δεκαπενταετής στο βουνό –λέμε τώρα… Ε;
Πώς αλλιώς να εξηγήσω την υπεροπτική στάση του Παπούλια την οποία περιέργως δεν επεφύλαξε για τον Βαγγέλη Μεϊμαράκη; Ίσα-ίσα, που έδειξε στον τελευταίο άπειρη κατανόηση για το πόσο δύσκολο είναι το κοινοβουλευτικό έργο στις μέρες μας. Με άλλα λόγια, πόσο δύσκολο του είναι του Παπούλια να έχει υπογράψει μέσα σ’ ένα χρόνο περισσότερες Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου και περισσότερα Προεδρικά Διατάγματα απ’ όσα υπέγραψε ο Παπαδόπουλος σε επτά; Αυτή η διακυβέρνηση δεν στίλβωνε το μαχαίρι του Χρυσαυγίτη; Αλλά, βλέπετε, ο Μεϊμαράκης εισέπραξε συμπάθεια, διότι είχε φροντίσει προηγουμένως να εγκωμιάσει ο ίδιος τον Παπούλια για την αντιφασιστική και αντιναζιστική του δράση. Κάτι θα ξέρει, ο Βαγγέλης, δεν μπορεί!..
H προσπάθεια που κάνει ο Αλέξης Τσίπρας για να δείξει σε τέτοιους καιρούς σεβασμό στους θεσμούς είναι πραγματικά αξιοθαύμαστη. Κι επιβεβλημένη. Η ανταπόκρισή τους είναι που με προβληματίζει. Αν κρίνω δε από την απόρριψη της σύσκεψης υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, ακόμα πιο πολύ με προβληματίζει ότι οι ίδιοι οι θεσμοί δεν φαίνεται να προβληματίζονται από την περιφρονητική τους ανταπόκριση σε αυτόν το σεβασμό. Ειδικά καθώς εμφανίζονται θορυβημένοι από την Χρυσή Αυγή, όταν σε αυτού του είδους την περιφρόνηση ακριβώς ευδοκιμούν ο νεοφασισμός και ο νεοναζισμός, και το φίδι ξετυλίγεται πια σε όλο του το μήκος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου