Το γερμανικό εκλογικό αποτέλεσμα παρουσιάζεται από το διεθνή Τύπο ως «θρίαμβος» της Μέρκελ: η «αυτοκράτειρα» κατισχύει και πάλι για 3η θητεία. Μαζί της πανηγυρίζει ολόκληρο το ευρωπαϊκό λόμπι της «λιτότητος για την ανταγωνιστικότητα», οι δεδηλωμένοι ή αδήλωτοι θαυμαστές της από την υπόλοιπη Ευρώπη, μερκελικότεροι της Μέρκελ, όσοι πρόθυμα νομιμοποιούν το νεοφιλελευθερισμό στη «γηραιά ήπειρο» και τη γερμανική διαχείρισή του.
Πανηγυρίζουν ακόμη όσοι προεξοφλούν ότι η Γερμανία «δεν αλλάζει με τίποτα» και κατά συνέπεια μοναδική και αναπόφευκτη «λύση» θα ήταν η διάλυση τόσο του κοινού νομίσματος όσο και του ευρωπαϊκού οικοδομήματος. Ωστόσο, ίσως τα πράγματα αποδειχθούν περισσότερο περίπλοκα. Παρά τον προσωπικό «θρίαμβο» της καγκελαρίου, ο απερχόμενος κεντροδεξιός δικομματικός συνασπισμός δεν δικαιώνεται, αλλά αποδυναμώνεται: η απερχόμενη κοινοβουλευτική πλειοψηφία μετατρέπεται σε μειοψηφία. Από 50% στις προηγούμενες εκλογές, συρρικνώθηκε σε 45%, με σαρωτική κατάρρευση στο Κοινοβούλιο του εκ δεξιών «φιλελεύθερου» κυβερνητικού εταίρου. Επειτα, το νεοσύστατο «εναλλακτικό» εθνικιστικό κόμμα για την αποχώρηση της Γερμανίας από το ευρώ, αλλά και της ελληνικής αποβολής από αυτό, παρέμεινε εκτός Κοινοβουλίου, με άμεση συνέπεια την αποδυνάμωση της επιρροής αμφοτέρων στις κυβερνητικές αποφάσεις.
Εάν, όπως λέγεται, η «θριαμβεύτρια» δεν είναι ιδεολόγος, αλλά «πραγματιστής» πολιτικός, που τείνει πάντα εξ ενστίκτου προς την ισορροπία και το συμβιβασμό, τότε προφανώς αυτός κλείνει από τα «δεξιά» και ανοίγει από τα «αριστερά», από την πλευρά των Σοσιαλδημοκρατών και των Πρασίνων. Ο προσωπικός «θρίαμβος» κινδυνεύει να αποδειχθεί «μαρτύριο» για τη νικήτρια.
Κάποιοι προεξοφλούν ότι η επανεκλογή της Μέρκελ αποτελεί «κακό νέο» για την Ευρώπη, αλλά και για τη Γερμανία. Ωστόσο, κατά την προεκλογική περίοδο, η καγκελάριος επαγγέλθηκε τη θέσπιση κατώτατου ορίου εργατικών μισθών κατά κλάδο, κλέβοντας έτσι την παράσταση τόσο από τους Σοσιαλδημοκράτες όσο και από τους Φιλελεύθερους συμμάχους της. Ως γνωστόν, με τη θέσπιση κατώτατου ορίου αμοιβής ολόκληρη η κλίμακα μισθών ωθείται προς τα επάνω. Ενα τέτοιο μέτρο θα τόνωνε την εσωτερική αγορά στη χώρα με τα μεγαλύτερα σχολάζοντα πλεονάσματα, επιτρέποντας κάποια εξισορρόπηση της γερμανικής οικονομίας με εκείνες των εταίρων της, κάτι του οποίου η απουσία συμβάλλει σήμερα στην ύφεση ολόκληρης της Ευρωζώνης.
Παράλληλα, η ίδια είχε σπεύσει να καθησυχάσει το Γερμανό φορολογούμενο, εξηγώντας του, με παιδαγωγικό τρόπο, ότι η Ευρωζώνη εξυπηρετεί το «εθνικό συμφέρον» της Γερμανίας. Οτι από την κρίση στον ευρωπαϊκό Νότο, ο Γερμανός φορολογούμενος δεν έχει ζημιωθεί ούτε κατά ένα ευρώ, αλλά αντίθετα μέχρι σήμερα έχει αποκομίσει εξαιτίας της τουλάχιστον 60 δισ. Φυσικά, με τις «διασώσεις», τα προβλήματα των υπερχρεωμένων χωρών του Νότου δεν λύνονται, αλλά παρατείνονται και επιδεινώνονται. Η ίδια, ενώ βεβαίως απορρίπτει κάθε «κούρεμα» χρέους, φέρεται αναγκασμένη να αποδεχθεί, όπως σημειώνουν οι «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς», επ' αόριστον επιμήκυνση της περιόδου αποπληρωμής και με σχεδόν μηδενικά επιτόκια. Ομως, σημαντικότερο από το ζήτημα του χρέους στην Ευρωζώνη είναι η λιτότητα που εκτρέφει την ύφεση και ανεργία.
Οι Σοσιαλδημοκράτες εισηγήθηκαν ένα «Σχέδιο Μάρσαλ 2» για την άμεση ανάκαμψη στη νότια Ευρώπη. Μπορεί η αξιοπιστία τους να είναι μειωμένη, αλλά γιατί η ενδεχόμενη συμμετοχή τους στη νέα κυβέρνηση θα είναι το ίδιο με εκείνη των Φιλελευθέρων, που εκ προοιμίου απέρριπταν κάθε παρόμοια πρόταση; Παρά τη δημογραφική στασιμότητα και τον υψηλό συντελεστή γήρανσης του πληθυσμού, η Γερμανία παραμένει η οικονομία με το μεγαλύτερο στον κόσμο εμπορικό πλεόνασμα, που ανέρχεται σε 6,6% του ΑΕΠ της.
Περισσότερα οφέλη αντλεί από τις εξαγωγές και ιδίως προς τις χώρες της Ευρωζώνης, παρά από τις πιστώσεις προς αυτές. Αφού η πουριτανική γερμανική ηθική ονομάζει τα πράγματα με το αντίθετό τους, γιατί άραγε η ενδεχόμενη χαλάρωση της λιτότητος στη νότια Ευρώπη θα ήταν αδιανόητη, ακόμη και αν η καγκελάριος διατείνεται ότι τίποτα δεν αλλάζει στην ευρωπαϊκή πολιτική της, εάν αυτό θα ήταν προς το συμφέρον ακόμη και των Γερμανών δανειστών; Με την επ' αόριστον επιμήκυνση και τα μηδενικά επιτόκια, σημειώνει ο Βόλφγκαγκ Μίνχαου στη βρετανική εφημερίδα, ενώ τίποτα δεν θα επιλύεται και τα προβλήματα θα παρατείνονται, εν τούτοις η αξία των χρεών θα μειώνεται στο μέλλον, ενώ παράλληλα θα ενισχύεται το εισόδημα και η αγοραστική δύναμη των υπερχρεωμένων στο παρόν.
Εάν αληθεύει ότι την επιθετική νεοφιλελεύθερη ιδεολογία αντικαθιστά σήμερα κάποιος πουριτανικός «πραγματισμός», δηλαδή μια ευρηματική υποκρισία, γιατί άραγε η δεύτερη να θεωρείται κατ' ανάγκην χειρότερη από την πρώτη; Ιδίως όταν το πολιτικό παιχνίδι δεν περιορίζεται πλέον στους συντηρητικούς κυβερνητικούς εταίρους, αλλά ανοίγεται και σε άλλους. Φυσικά, όλα αυτά μπορούν να θεωρούνται «ψιλά γράμματα» και είναι γεγονός ότι η αισιοδοξία για τη νότια Ευρώπη, μετά το γερμανικό εκλογικό αποτέλεσμα, δεν βρίσκεται στην ημερήσια διάταξη. Ομως, αφού τα ευρωπαϊκά πράγματα βρίσκονταν ήδη από πριν σε απόγνωση, γιατί να προεξοφλείται σήμερα ότι, με την απώλεια αυτοδυναμίας του απερχόμενου κυβερνητικού σχήματος, κατ' ανάγκην χειροτερεύουν;
kvergo@gmail.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου