Ένα κρίσιμο ζήτημα λειτουργίας της δημοκρατίας...

του Κωνσταντινου Τσουκαλα, απο τα Ενθεματα...
Θα διακρίνω τρία επίπεδα. Όσον αφορά το πρώτο, το ηθικό επίπεδο, αισθάνομαι μάλλον αμηχανία. Τι να πει κανείς; Να επαναλάβει το κοινότοπο, ότι τη βία, ιδίως όταν παίρνει εγκληματικό, δολοφονικό και αποτρόπαιο χαρακτήρα, όπως ακριβώς στην υπόθεση της δολοφονίας του Παύλου Φύσσα, την αποδοκιμάζουμε; Δεν νομίζω ότι έχει νόημα.

Στο πολιτικό επίπεδο, είναι εντελώς σαφές ότι βρισκόμαστε αντιμέτωποι με έναν εσμό –για να αποφύγω τη λέξη «συμμορία»– που έχει μορφή πολιτικού κόμματος, ο οποίος συστηματικά, εσκεμμένα και προγραμματισμένα αυξάνει την κοινωνική ένταση και επιδίδεται σε εγκληματικές ενέργειες.

Υπάρχει και μια τρίτη πλευρά, η οποία κατ’ εμέ είναι και η πιο επικίνδυνη, ακόμα και αν είναι πιο δύσκολο να στοιχειοθετηθεί απολύτως. Από όσα τουλάχιστον έχουν γίνει γνωστά –όταν ολοκληρωθεί η ανακριτική διαδικασία θα έχουμε πληρέστερη εικόνα–, η αστυνομία ήταν παρούσα στο επεισόδιο. Ήταν παρούσα, και είτε ολιγώρησε είτε δεν παρενέβη είτε παρενέβη εκ των υστέρων, με αποτέλεσμα να συλληφθεί μεν ο δράστης –δεν μπορούσε να γίνει διαφορετικά– αλλά να μην αποφευχθεί η δολοφονία. Τι σημαίνει η παρουσία μιας μη παρεμβαίνουσας αστυνομίας σε ένα τέτοιο επεισόδιο; Μπορεί να είναι ολιγωρία, δειλία, συνεργασία, συνωμοσία· αυτά τα πράγματα δεν μπορεί να τα πει κανείς με ευκολία απέξω, ωστόσο ένα είναι το βέβαιο: η αστυνομία δεν έκανε καλά τη δουλειά της.

Γενικότερα, παρ’ όλες τις ρητορικές καταδίκες της βίας της Χρυσής Αυγής και παρά τη σύσσωμη πολιτική αντίδραση την οποία σήκωσε η δολοφονία, το ερώτημα είναι: Είναι δυνατόν η πολιτεία να μην έχει βρει τον τρόπο τέτοιες εγκληματικές ενέργειες, όσες υποπίπτουν τουλάχιστον στην αντίληψή της, να τις πατάσσει ανελέητα και επιτόπου; Το γεγονός ότι αυτό δεν συμβαίνει σηματοδοτεί μια, αν μη τι άλλο, ανεπαρκή λειτουργία της Αστυνομίας. Διστάζω και δεν θέλω να μιλήσω για την υπόθεση Λαμπράκη, ούτε να κάνω λόγο για παρακράτος· είναι βαριές, πολύ βαριές λέξεις, με βαριές ιστορικές και συμβολικές καταβολές. Ξαναλέω όμως ότι η αστυνομία δεν κάνει καλά τη δουλειά της. Τώρα, το γιατί δεν την κάνει, ας μας το πουν ο υπουργός Δημόσιας Τάξης, ο πρωθυπουργός και η κυβέρνηση· είναι δική τους αρμοδιότητα να την κάνει, όχι δική μας.

Αυτό, κατά τη γνώμη μου, στην τρέχουσα συγκυρία, είναι και το πιο επικίνδυνο. Το πιο κρίσιμο δεν είναι η παρουσία ενός εσμού τραμπούκων. Είναι ότι η δημοκρατία δεν έχει βρει –ή δεν θέλει να βρει– τον τρόπο να τους αντιμετωπίσει. Και γι’ αυτό, πέρα από το ηθικό και το πολιτικό επίπεδο, υπάρχει ένα κρίσιμο ζήτημα λειτουργίας της δημοκρατίας. Και αυτό ακριβώς είναι που με κάνει να ανησυχώ περισσότερο από όλα.