“Ο φασισμός είναι μίσος”….
«Ο φασισμός είναι μίσος. Είναι η λατρεία του μίσους. Μίσος για όποιον διαφέρει από σένα στο φρόνημα, στο χρώμα του δέρματος, στη σύσταση του αίματος, στο θρήσκευμα – σε οτιδήποτε. Οποιος δεν ανήκει στη συμμορία σου και δεν μοιράζεται τη μωρία σου είναι εχθρός. Θανάσιμος εχθρός, ακόμα κι αν στα ληξιαρχεία έχει καταγραφεί σαν αδερφός σου. Φασισμός είναι να μισείς προπάντων τους αδύναμους, όσους είσαι σίγουρος ότι θα τους λιώσεις σαν σκουλήκια, θα τους πετάξεις στη χωματερή σαν σκουπίδια. Αυτές είναι, άλλωστε, οι αγαπημένες μεταφορές του φασίστα, που ενεργοποιούν το ένστικτό του: οι άνθρωποι-σκουλήκια, κατσαρίδες ή ποντίκια και οι άνθρωποι-σκουπίδια. Σαν λάτρης, λοιπόν, της υγείας και της δύναμης, μισεί τους ανάπηρους, τους άρρωστους κι όσους ανήκουν σε μειονότητες χωρίς ισχύ, δηλαδή τους κάθε λογής «Εβραίους» ή «Γύφτους», που έχουν άλλο όνομα κατά περίοδο και περιοχή, αλλά στο βάθος είναι ίδιοι: σκουπίδια, το είπαμε.
Ο φασισμός είναι ψέμα. Χοντρό. Κραυγαλέο. Ο φασίστας παριστάνει ότι αγαπάει τους αναξιοπαθούντες, αλλά για να τους βοηθήσει απαιτεί πιστοποιητικό γεννήσεως, εξέταση αίματος και επιπλέον το εκλογικό του βιβλιάριο, για να μπορούν να τον ελέγχουν και να τον εκβιάζουν. Ετσι εξηγούνται οι μιχαλολιάκειοι «Γιατροί με σύνορα» και οι «Δουλειές μόνο για Ελληνες»: ένας χωριστικός λαϊκισμός που μασκαρεύει την εχθρότητα σε φιλαλληλία.
Ο φασίστας παριστάνει τον θρήσκο, ανακατεύοντας την Αθηνά με την Παναγία, αλλά μόνος του θεός είναι ο Αδόλφος και προφήτης αυτού ο Μπενίτο. Παριστάνει ότι λατρεύει την πατρίδα του, αλλά την κόβει και τη ράβει στα μέτρα της στενομυαλιάς και της μικροψυχίας του, της ανοησίας του και της λαγνείας του για το μίσος. Ποια Ελλάδα διασώζεται τάχα μέσα στη χρυσαυγίτικη ελληνοκαπηλία, στο πατριδοεμπόριο των χιτλερόφιλων; Μια Ελλάδα του μίσους κι αυτή, όπως οι κοπτορράφτες της. Μια Ελλάδα που πρέπει τώρα, αφού έτσι κελεύουν με τα «εγέρθητό» τους οι «καθαροί Ελληνες», να μεταστρέψει σε λατρεία το μόνο μίσος που υποχρεούται να αισθάνεται εσαεί: το μίσος για τους δηωτές της, το μίσος για τον φασισμό και τον ναζισμό που την κατέκτησαν για λίγα χρόνια και την καταμάτωσαν. Αλλά λατρεύει κανείς τους σφαγείς του;».
Δεν πρέπει να ξεχνάμε, ότι ο φασισμός στην τρομακτικότερη εκδοχή του, του γερμανικού ναζισμού, ξεκίνησε με τον ίδιο τρόπο. Μέσα από την κοινοβουλευτική διαδικασία, την ανάληψη της εξουσίας με εκλογές και, στη συνέχεια, με διωγμούς εναντίον των ξένων, των στιγματισμένων κοινωνικών ομάδων και των πολιτικών μειοψηφιών. Οι κομμουνιστές, οι τσιγγάνοι, οι ομοφυλόφιλοι και οι Εβραίοι. Και οι Σλάβοι. Και μετά, εκατομμύρια άλλοι, Γερμανοί, Έλληνες, Πολωνοί, Σέρβοι, ο κόσμος ολόκληρος, κατακρεουργήθηκαν από το ναζισμό. Η μνήμη του παθήματος που έγινε μάθημα στην Ευρώπη, φαίνεται ότι εξασθενεί. Νεοναζιστικές, ρατσιστικές και εθνικιστικές οργανώσεις ξεφύτρωσαν παντού, με σημαντικά ερείσματα όχι μόνο μέσα στους κρατικούς και παρακρατικούς μηχανισμούς, αλλά και σε καθόλου ευκαταφρόνητες κοινωνικές μειοψηφίες. Και το πιο ανησυχητικό, με αυξημένη ανοχή από τις κοινωνικές πλειοψηφίες.
Στα βήματα της πιο μελανής φάσης της νεότερης ιστορίας της Ευρώπης και της Ελλάδας, το πολιτικό κατεστημένο ενισχύθηκε με μεταγραφές από τη νεοφασιστική άκρα Δεξιά και την ενδοτική Αριστερά. Δεξιοί, φασίστες, κρυπτοφασίστες, διεφθαρμένοι σοσιαλδημοκράτες και ριψάσπιδες της Αριστεράς δημιούργησαν το πιο αντιλαϊκό, αντιδημοκρατικό και αντεθνικό μέτωπο από τη σύσταση του ελληνικού κράτους. Και, μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα, διέλυσαν την οικονομία της χώρας, συρρίκνωσαν την ανεξαρτησία της και αποσαθρώνουν τη δημοκρατία σπρώχνοντας την Ελλάδα στην άβυσσο.
Γι’ αυτό, ο αγώνας είναι πολυμέτωπος και καθολικός. Για την επιβίωση, την ανεξαρτησία και τη δημοκρατία.
Γι’ αυτό, ο αγώνας είναι πολυμέτωπος και καθολικός. Για την επιβίωση, την ανεξαρτησία και τη δημοκρατία.
-Ο «γενίτσαρος», κ. Χρύσανθος Λαζαρίδης…
Το αισχρό και επικίνδυνο σενάριο του κ. Λαζαρίδη περί των «δύο άκρων» και το χειρότερο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται εκτός «δημοκρατικού τόξου» (!), πρωτόγονα απλοϊκό για τον δεσπόσαντα κάποτε στην (κομμουνιστική) Β΄ Πανελλαδική. Και μόνο που αναμασάει σαν μείζον επιχείρημά του τη φράση βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ για «τα γουναράδικα», που τάχα φανερώνει πως η Κουμουνδούρου τροχίζει ήδη κονσερβοκούτια, δείχνει πόσο έξω πέρασε από την Αριστερά. Αλλιώς δεν μπορεί, θα θυμόταν ότι πολύ προ Βελουχιώτη, όταν ακόμα ο λαός συμπύκνωνε τη σοφία του σε παροιμίες, το «καλή αντάμωση στα γουναράδικα» το έλεγαν τα θύματα. Ποτέ οι «εκδοροσφαγείς», όπως διαστρεβλωτικά διαδίδει ο σοφός σύμβουλος. Ας συμβουλευτεί, παρά τη σοφία του, τον Νικόλαο Πολίτη: «Παροιμίαι», 1910, τόμ. Β΄, σελ. 318-20.
(*Διαβάστε το πώς «ο γατούλης έγινε γεράκι» εδώ…»
Το “Κατηγορώ” του Ζολά σ’ εφημερίδα της εποχής.
-Ένα νέο «Κατηγορώ» (εμπνευσμένο από το «Κατηγορώ» του Εμίλ Ζολά):
Κατηγορώ αυτούς που καταστρέφουν τον κοινωνικό ιστό, ευτελίζουν την αξιοπρέπεια, αντιμετωπίζουν τους ανθρώπους ως αριθμούς και τους θανάτους ως στατιστικές.
Κατηγορώ αυτούς που κτυπούν, τραυματίζουν και εκτελούν γιατί το χρώμα, η θρησκεία, το σώμα του άλλου τους φαντάζουν διαφορετικά.
Κατηγορώ αυτούς που έκαναν το θάνατο από ανέχεια και αρρώστια, την αυτοκτονία του γείτονα, τη δολοφονία του τραγουδιστή ανεκτή καθημερινότητα.
Θανατοπολιτική το όνομα του επιθανάτιου ρόγχου της εξουσίας.
Κατηγορώ αυτούς που αποστάτησαν από τους δρόμους της νιότης τους και σαν όλους τους αποστάτες στρέφουν το μίσος για τον παλιό τους εαυτό ενάντια σε εκείνους που επιμένουν στις νεανικές τους αξίες.
Κατηγορώ αυτούς που εκτελούν εκδιδόμενες γυναίκες, τους σεξουαλικά διαφορετικούς και τους ποιητές γιατί μισούν πάνω από όλα το κρυφό αντικείμενο του πόθου τους.
Κατηγορώ αυτούς που ανησύχησαν «ελαφρώς» επειδή σκοτώθηκε Έλληνας, ως εάν το αίμα του Πακιστανού του Αιγύπτιου, του Νιγηριανού δεν είναι εξίσου κόκκινο.
Αντιφασισμός, ο φόρος που πληρώνει η εξουσία στην αρετή.
Κατηγορώ αυτούς που παρουσιάζονται θεματοφύλακες του Διαφωτισμού, φιλελεύθεροι, διανοούμενοι, προοδευτικοί, προδίδοντας κάθε καθολική αρχή μόλις έρθει σε αντίθεση με τα συμφέροντά τους.
Κατηγορώ αυτούς που χτυπούν τον τραγουδιστή, το ζωγράφο, τον ηθοποιό, το χορευτή.
Κατηγορώ αυτούς που σκοτώνουν την τέχνη, το τραγούδι και τα γράμματα γιατί δεν χωρούν στους ισολογισμούς των εταιρειών και στα σκουπίδια των καναλιών.
Πώς να ξεχωρίσεις το τραγούδι από τον τραγουδιστή;
Κατηγορώ τους ακραίους που ονομάζουν τους τραγουδιστές ακραίους.
Κατηγορώ αυτούς που προστατεύουν τους περιθωριακούς εγκληματίες και μετά τους πετάνε σαν στυμμένες λεμονόκουπες.
Κατηγορώ αυτούς που λένε ότι όσοι καταπατούν κάθε ανθρώπινη αξία είναι το ίδιο μ’ αυτούς που αφιέρωσαν τη ζωή τους στο να τις υπερασπίζονται.
Δεν υπάρχουν ισοδύναμα μέτρα ανάμεσα στη ζωή και το θάνατο.
Κατηγορώ τους δικαστές που εφαρμόζουν το νόμο χωρίς δικαιοσύνη.
Κατηγορώ τους «αντικειμενικούς» κοινωνιολόγους, τους τεχνοκράτες οικονομολόγους και τους φρόνιμους μεταρρυθμιστές.
Τι είναι η ουδετερότητα, η αντικειμενικότητα, η φρόνηση στα χρόνια της ρήξης;
Κατηγορώ τους κυνικούς και ημιμαθείς παντογνώστες.
Προσθέστε και εσείς τα δικάσας «Κατηγορώ». Ας φτιάξουμε το κατηγορητήριο στο δικαστήριο της ιστορίας.
(του Κώστα Δουζίνα, καθηγητή φιλοσοφίας του Δικαίου)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου