Της Μαρίας Μπαλάφα, απο το Red NoteBook...
Το 1936 ο Ριζοσπάστης δημοσίευε στην πρώτη σελίδα του τη συγκλονιστική φωτογραφία του αυτοκινητιστή Τάσου Τούση, δολοφονημένου στη Θεσσαλονίκη
στη διάρκεια των κινητοποιήσεων των καπνεργατών. Η σορός του, πάνω σε μια πόρτα που την τοποθέτησαν οι σύντροφοί του για να την περιφέρουν σαν επιτάφιο, με τη μάνα που θρηνεί πάνω από το άψυχο σώμα του γιου της. Η απεικόνιση της αλήθειας τόσο σκληρή, που είναι ιστορική. Ο Γιάννης Ρίτσος για να μη χαθεί αυτή η συγκλονιστική εικόνα τη μετέτρεψε σε αυτό, που ο ίδιος ήξερε να κάνει καλά. Μια αντίστοιχη συγκλονιστική, το Σεπτέμβρη του 2013, θα έπρεπε να είχε δημοσιευθεί, πάλι, στον Ριζοσπάστη και την Αυγή.
Το μέσο είναι το μήνυμα; Είναι τουλάχιστον αφελές, αν όχι υποκριτικό, να ξεσηκωνόμαστε εναντίον του Πρώτου Θέματος για τη συγκεκριμένη φωτογραφία. Είχαμε τη δυνατότητα πολλές Κυριακές πριν. Το Πρώτο Θέμα είναι ένα κανονικότατο κίτρινο ταμπλόιντ και ως τέτοιο είναι πρώτο σε κυκλοφορία (όχι, δεν το αγοράζουν για τα κουπόνια). Δουλειά του είναι να πλασάρει με τον πιο χοντροκομμένο τρόπο τον συρμό, να φτιάχνει τον συρμό. Και μέσα σ΄ αυτή την υποχρέωση πούλησε με τη σέσουλα και τον φασισμό.
Δεν ήταν όμως μόνο του. Από τη μια μεριά έχουμε τις life style εκπομπές και το κίτρινο ταμπλόιντ και από την άλλη την έγκριτη δημοσιογραφία με την αυτοαποκαλούμενη διανόηση. Κυρίως η δεύτερη κατηγορία «με το κύρος της υπογραφής τους» το χάιδεψαν ύπουλα, το μαλακό υπογάστριο του φασισμού στην κοινωνία. Η φωτογραφία θα μπορούσε να δημοσιευθεί άνετα στο Βήμα, το Έθνος, την Καθημερινή. Ο Βαξεβάνης πολύ εύστοχα έγραψε «Η Χρυσή Αυγή δολοφονεί, γιατί Σαμαράς-Βενιζέλος σιχαίνονται τα αίματα», έτσι και με τη φωτογραφία, τη δημοσίευσε το Πρώτο Θέμα για να μη χαλάσει η αισθητική των άλλων.
Ζούμε τις μέρες των πεφτοσυννεφάκηδων. Δημοσιογράφοι προσπαθούν να ξεπλυθούν, όπως οι στυγεροί δολοφόνοι στο σινεμά, που τρίβονται με τα καυτά νερά. Όμως πρώτα βγαίνει η ψυχή και μετά το χούι. Βλέπουμε τα τελευταία 24ωρα «μαρτυρίες» με γυρισμένη την πλάτη (ψάχνω την ανακοίνωση της ΕΣΗΕΑ για την εκπομπή του Ευαγγελάτου) και συνεντεύξεις δήθεν ανανήψαντων χρυσαύγουλων ( το ρεπορτάζ του Έθνους παίζει να είναι πιο μούφα και από τους πυροβολισμούς των καλάσνικωφ στην Αλβανία). Το θέμα λοιπόν είναι ότι αυτοί που πούλησαν το φασισμό στα πιο ωραία αμπαλάζ μετατρέποντάς το σε ποπ κουλτούρα, δεν έχουν κανένα δικαίωμα ν΄ αρθρώνουν το υποκριτικό τους αντιφασισμό. Γι΄ αυτό είναι εμετικό το πρωτοσέλιδο του Πρώτου Θέματος και όχι γιατί πουλάει αίμα. Αίμα και σπέρμα πουλάει από την πρώτη μέρα της κυκλοφορίας.
Θα ήταν πραγματικά ανόητο σ΄ αυτή τη φάση να φορτωθεί μια συλλογική ευθύνη στους εργαζόμενους της εφημερίδας, γιατί δεν εμπόδισαν την έκδοση (ανήκω στην κατηγορία εκείνων, που γνωρίζει τη μισθωτή εργασία στα αφεντικά των ΜΜΕ), αλλά κάποια στιγμή όντως πρέπει να συζητηθούν όλα, γιατί στ΄ αλήθεια πρέπει οποιαδήποτε άλλη δουλειά να είναι πιο αξιοπρεπής από το να έχεις δουλέψει στου Θέμου και τ΄ όνομά σου να γκουγκλάρεται μαζί με του Πρώτου Θέματος.
Η φωτογραφία χωρίς το λογότυπο του Πρώτου Θέματος είναι ένα συγκλονιστικό ιστορικό ντοκουμέντο (που να χτυπιόμαστε όλοι κάτω, αυτό δεν αλλάζει). Στην ιστορία υπήρξαν πολλά τέτοια ντοκουμέντα, που (σας παρακαλώ μη λιποθυμήσετε) τα είχαν οι δηλωμένοι εχθροί. Τα παλουκωμένα κεφάλια των κομμουνιστών η καθεστωτική προπαγάνδα τα φωτογράφιζε, αλλά είναι κομμάτι της απαράγραφης αλήθειας και της ιστορικής τεκμηρίωσης. Τη φωτογραφία του κλινικά νεκρού Λαμπράκη δημοσίευσε η εφημερίδα Μακεδονία, που δεν την έλεγες και όργανο της ΕΔΑ. Τη φωτογραφία του δολοφονημένου Τσε ναι, οι πράκτορες της CIA την έβγαλαν περιχαρείς, αλλά η ιστορία την χρησιμοποίησε ως τεκμήριο. Η μόνη φωτογραφία του Τσουτσουβή, που κυκλοφορεί στη δημόσια σφαίρα είναι αυτή με τα σελοτέιπ στα βλέφαρα. Και των Κουμή-Κανελλοπούλου. Και τον Καλτεζά μέσα στα αίματα τα Νέα τη δημοσίευσαν. Και τον Τεμπονέρα. Ακόμα-ακόμα και για τα ειδεχθή εγκλήματα του Ολοκαυτώματος έχουμε ιστορικά ντοκουμέντα, μη σοκάρεστε: είναι τα αρχεία των ίδιων των ναζί.
Μην ψάχνουμε σήμερα, ποιοί και γιατί την έδωσαν στο Θέμο ή ποιοί γνώριζαν. Και να θέλουν να κρυφτούν πίσω από το δάχτυλό τους, τα εγκλήματά τους είναι τόσο μεγάλα, που δεν χωρούν. Το drop frame από τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα έπρεπε να το είχαμε εμείς και σήμερα να έκανε (και με δική μας ευθύνη) το γύρο του κόσμου, όπως έγινε με τον Κάρλο Τζουλιάνι. Και δεν θα ήταν προσβολή νεκρού.
Ο Παύλος Φύσσας βεβηλώθηκε ως άνθρωπος μία στιγμή, εκείνη της άγριας δολοφονίας του από τους ναζί. Σήμερα ξέρουμε ότι το υλικό υπάρχει, κι αντί να κλαψουρίζουμε για δεοντολογίες και να μιλάμε για ηθική με καθάρματα, θα έπρεπε να απαιτούμε όποιοι έχουν στα χέρια τους αυτό το υλικό να μην αφήσουν να χαθεί, να ξεχαστεί, να κρυφτεί, να καταχωνιαστεί, να παραγραφεί. Απαιτούμε να δοθεί στη δημοσιότητα όλο. Το χρειάζονται η Αλήθεια και η Ιστορία. Ο Παύλος για τη μάνα του - κυρίως για τη μάνα του - θα είναι πάντα το αδικοσκοτωμένο της παιδί, πληγή, που δεν θα κλείνει. Ο Παύλος Φύσσας όμως για την Ιστορία είναι ένα μεγάλο κεφάλαιο. Και αυτό το κεφάλαιο γράφεται με όλα τα στοιχεία τώρα.
στη διάρκεια των κινητοποιήσεων των καπνεργατών. Η σορός του, πάνω σε μια πόρτα που την τοποθέτησαν οι σύντροφοί του για να την περιφέρουν σαν επιτάφιο, με τη μάνα που θρηνεί πάνω από το άψυχο σώμα του γιου της. Η απεικόνιση της αλήθειας τόσο σκληρή, που είναι ιστορική. Ο Γιάννης Ρίτσος για να μη χαθεί αυτή η συγκλονιστική εικόνα τη μετέτρεψε σε αυτό, που ο ίδιος ήξερε να κάνει καλά. Μια αντίστοιχη συγκλονιστική, το Σεπτέμβρη του 2013, θα έπρεπε να είχε δημοσιευθεί, πάλι, στον Ριζοσπάστη και την Αυγή.
Το μέσο είναι το μήνυμα; Είναι τουλάχιστον αφελές, αν όχι υποκριτικό, να ξεσηκωνόμαστε εναντίον του Πρώτου Θέματος για τη συγκεκριμένη φωτογραφία. Είχαμε τη δυνατότητα πολλές Κυριακές πριν. Το Πρώτο Θέμα είναι ένα κανονικότατο κίτρινο ταμπλόιντ και ως τέτοιο είναι πρώτο σε κυκλοφορία (όχι, δεν το αγοράζουν για τα κουπόνια). Δουλειά του είναι να πλασάρει με τον πιο χοντροκομμένο τρόπο τον συρμό, να φτιάχνει τον συρμό. Και μέσα σ΄ αυτή την υποχρέωση πούλησε με τη σέσουλα και τον φασισμό.
Δεν ήταν όμως μόνο του. Από τη μια μεριά έχουμε τις life style εκπομπές και το κίτρινο ταμπλόιντ και από την άλλη την έγκριτη δημοσιογραφία με την αυτοαποκαλούμενη διανόηση. Κυρίως η δεύτερη κατηγορία «με το κύρος της υπογραφής τους» το χάιδεψαν ύπουλα, το μαλακό υπογάστριο του φασισμού στην κοινωνία. Η φωτογραφία θα μπορούσε να δημοσιευθεί άνετα στο Βήμα, το Έθνος, την Καθημερινή. Ο Βαξεβάνης πολύ εύστοχα έγραψε «Η Χρυσή Αυγή δολοφονεί, γιατί Σαμαράς-Βενιζέλος σιχαίνονται τα αίματα», έτσι και με τη φωτογραφία, τη δημοσίευσε το Πρώτο Θέμα για να μη χαλάσει η αισθητική των άλλων.
Ζούμε τις μέρες των πεφτοσυννεφάκηδων. Δημοσιογράφοι προσπαθούν να ξεπλυθούν, όπως οι στυγεροί δολοφόνοι στο σινεμά, που τρίβονται με τα καυτά νερά. Όμως πρώτα βγαίνει η ψυχή και μετά το χούι. Βλέπουμε τα τελευταία 24ωρα «μαρτυρίες» με γυρισμένη την πλάτη (ψάχνω την ανακοίνωση της ΕΣΗΕΑ για την εκπομπή του Ευαγγελάτου) και συνεντεύξεις δήθεν ανανήψαντων χρυσαύγουλων ( το ρεπορτάζ του Έθνους παίζει να είναι πιο μούφα και από τους πυροβολισμούς των καλάσνικωφ στην Αλβανία). Το θέμα λοιπόν είναι ότι αυτοί που πούλησαν το φασισμό στα πιο ωραία αμπαλάζ μετατρέποντάς το σε ποπ κουλτούρα, δεν έχουν κανένα δικαίωμα ν΄ αρθρώνουν το υποκριτικό τους αντιφασισμό. Γι΄ αυτό είναι εμετικό το πρωτοσέλιδο του Πρώτου Θέματος και όχι γιατί πουλάει αίμα. Αίμα και σπέρμα πουλάει από την πρώτη μέρα της κυκλοφορίας.
Θα ήταν πραγματικά ανόητο σ΄ αυτή τη φάση να φορτωθεί μια συλλογική ευθύνη στους εργαζόμενους της εφημερίδας, γιατί δεν εμπόδισαν την έκδοση (ανήκω στην κατηγορία εκείνων, που γνωρίζει τη μισθωτή εργασία στα αφεντικά των ΜΜΕ), αλλά κάποια στιγμή όντως πρέπει να συζητηθούν όλα, γιατί στ΄ αλήθεια πρέπει οποιαδήποτε άλλη δουλειά να είναι πιο αξιοπρεπής από το να έχεις δουλέψει στου Θέμου και τ΄ όνομά σου να γκουγκλάρεται μαζί με του Πρώτου Θέματος.
Η φωτογραφία χωρίς το λογότυπο του Πρώτου Θέματος είναι ένα συγκλονιστικό ιστορικό ντοκουμέντο (που να χτυπιόμαστε όλοι κάτω, αυτό δεν αλλάζει). Στην ιστορία υπήρξαν πολλά τέτοια ντοκουμέντα, που (σας παρακαλώ μη λιποθυμήσετε) τα είχαν οι δηλωμένοι εχθροί. Τα παλουκωμένα κεφάλια των κομμουνιστών η καθεστωτική προπαγάνδα τα φωτογράφιζε, αλλά είναι κομμάτι της απαράγραφης αλήθειας και της ιστορικής τεκμηρίωσης. Τη φωτογραφία του κλινικά νεκρού Λαμπράκη δημοσίευσε η εφημερίδα Μακεδονία, που δεν την έλεγες και όργανο της ΕΔΑ. Τη φωτογραφία του δολοφονημένου Τσε ναι, οι πράκτορες της CIA την έβγαλαν περιχαρείς, αλλά η ιστορία την χρησιμοποίησε ως τεκμήριο. Η μόνη φωτογραφία του Τσουτσουβή, που κυκλοφορεί στη δημόσια σφαίρα είναι αυτή με τα σελοτέιπ στα βλέφαρα. Και των Κουμή-Κανελλοπούλου. Και τον Καλτεζά μέσα στα αίματα τα Νέα τη δημοσίευσαν. Και τον Τεμπονέρα. Ακόμα-ακόμα και για τα ειδεχθή εγκλήματα του Ολοκαυτώματος έχουμε ιστορικά ντοκουμέντα, μη σοκάρεστε: είναι τα αρχεία των ίδιων των ναζί.
Μην ψάχνουμε σήμερα, ποιοί και γιατί την έδωσαν στο Θέμο ή ποιοί γνώριζαν. Και να θέλουν να κρυφτούν πίσω από το δάχτυλό τους, τα εγκλήματά τους είναι τόσο μεγάλα, που δεν χωρούν. Το drop frame από τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα έπρεπε να το είχαμε εμείς και σήμερα να έκανε (και με δική μας ευθύνη) το γύρο του κόσμου, όπως έγινε με τον Κάρλο Τζουλιάνι. Και δεν θα ήταν προσβολή νεκρού.
Ο Παύλος Φύσσας βεβηλώθηκε ως άνθρωπος μία στιγμή, εκείνη της άγριας δολοφονίας του από τους ναζί. Σήμερα ξέρουμε ότι το υλικό υπάρχει, κι αντί να κλαψουρίζουμε για δεοντολογίες και να μιλάμε για ηθική με καθάρματα, θα έπρεπε να απαιτούμε όποιοι έχουν στα χέρια τους αυτό το υλικό να μην αφήσουν να χαθεί, να ξεχαστεί, να κρυφτεί, να καταχωνιαστεί, να παραγραφεί. Απαιτούμε να δοθεί στη δημοσιότητα όλο. Το χρειάζονται η Αλήθεια και η Ιστορία. Ο Παύλος για τη μάνα του - κυρίως για τη μάνα του - θα είναι πάντα το αδικοσκοτωμένο της παιδί, πληγή, που δεν θα κλείνει. Ο Παύλος Φύσσας όμως για την Ιστορία είναι ένα μεγάλο κεφάλαιο. Και αυτό το κεφάλαιο γράφεται με όλα τα στοιχεία τώρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου