ΕΤΣΙ κι αλλιώς θα ξεχάσουμε γρήγορα. Καλό και κακό. Κακό να ξεχάσουμε σε λίγες μέρες τα οργισμένα κηρύγματα μίσους όλων αυτών των υπόδικων στελεχών της Χρυσής Αυγής, τα πρόσωπα με τα πολλά καντάρια ψυχοπαθολογικής διαταραχής, που κάποιοι τους πλάσαραν ως συγκυβερνώντες στην επόμενη κυβέρνηση, τα πιτσιρίκια στα Γυμνάσια που ετοιμάζονταν να επανδρώσουν τις μαύρες λεγεώνες, τους δασκάλους που φοβούνταν να μιλήσουν ενάντια στο φασισμό γιατί την άλλη μέρα πήγαιναν γονείς (!) και τους απειλούσαν. Κακό να ξεχάσουμε το αίμα των δολοφονηθέντων.
Κακό, να μη μάθουμε τελικά ποιοι ήταν οι χουβαρντάδες που τους έκοβαν τις επιταγές. Καλό, να φύγουμε μπροστά, εκεί που συνεχίζει να παίζεται η ζωή μας, εκεί που κάθε μέρα ακούς κι ένα κακό νέο πια. Ολο και πιο κοντά, σε όλο και πιο δικούς σου. Και να φτιάξεις ό,τι μπορείς, προσπαθώντας να βρεις δικά σου υλικά. Γιατί αυτά που κυκλοφορούν έξω είναι σκέτα μπάζα. Οσο κι αν ακούγεται παράδοξο, δεν είναι και τόσο ενδιαφέρουσα η εποχή. Από τις φάτσες των χρυσαυγιτών, τους καινούργιους προέδρους των ποδοσφαιρικών ομάδων, κάποιους εκδότες, κάτι πολιτικούς, λες, δεν μπορεί ρε γαμώ το να ζω σε τόσο δεύτερη εποχή! Σαν τότε που ήρθαμε σε επαφή με τα μέλη της «17 Νοέμβρη». Πολλοί είχαν στο μυαλό τους κάτι σαν τον Ρενάτο Κούρτσιο -τουλάχιστον- και βρεθήκαμε μπροστά σε κάτι τόσο λίγο, που ήταν απορίας άξιον τόσο η επιχειρησιακή τους δεινότητα όσο και ότι κατάφερναν να ξεφεύγουν δεκαετίες...
Δεν είναι τόσο ότι καταρρεύσαμε μέσα σε τρία χρόνια. Είναι που κοιτάς γύρω σου τα χαλάσματα, να πάρεις κάποιο κουράγιο, να πεις, δεν πειράζει θα τα ξαναφτιάξω, και βλέπεις μόνο σωρούς. Χάλασαν και τα υλικά δηλαδή. Μοιάζει σχεδόν απίστευτο πώς τόσα χρόνια κρατιούνταν κάποια «οικοδομήματα» όρθια, με τέτοια σαβούρα στα δομικά τους στοιχεία. Ακόμη και τους προβεβλημένους εκπροσώπους του σκυλάδικου τους περίμενες πιο έξυπνους. Ετρεξαν οι περισσότεροι να υποστηρίξουν τη Χρυσή Αυγή, μην τυχόν και χάσουν το καινούργιο τρεντ. Θα τους χαρακτήριζα φασίστες αν δεν ήταν τελικά μπετόβλακες.
Θα μου πεις, έχουμε τη φτώχεια και την απόγνωση φάτσα κι εσένα εκεί εξαντλείται η απογοήτευσή σου; Οχι βέβαια, αλλά σε πιάνει ένα «παράπονο» για το ότι ακόμη και οι πιο επικίνδυνες ιδέες, οι πιο φρικιαστικές πρακτικές, οι πιο σκοτεινές θεωρίες, εκφράστηκαν στην Ελλάδα από κάτι δευτεράντζες, που κάτω από άλλες συνθήκες δεν θα εμπιστευόσουν τις ικανότητές τους ούτε να τους στείλεις για σουβλάκια.
Κι όμως, τράβηξαν το κάρο για κάποιο καιρό και έπεισαν εκατοντάδες χιλιάδες. Δεν αναφέρομαι μόνο στη Χρυσή Αυγή -η οποία δυστυχώς είχε ικανότητα τελικά στις δολοφονίες- αλλά ακόμη και στην ακροδεξιά του ΛΑΟΣ.
Μη με ρωτήσεις αν βλέπω μεγάλα μεγέθη στην Αριστερά. Οχι μόνο γιατί μπορεί να στενοχωρηθούμε, αλλά επειδή μπορεί να είμαστε και άδικοι - ίσως να φανούν χαρίσματα που δεν είναι εύκολο να γίνουν διακριτά όσο είσαι μόνιμη αντιπολίτευση.
Και για να προλάβω τους ιδιαίτερα... οξυδερκείς, φυσικά και περιλαμβάνω και τον εαυτό μου στα υλικά της εποχής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου