Αφροδιτη Μπαμπαση, απο το doctv.gr...
Στα ανοικτά του πελάγους, ένα μίλι έξω από τη Λαμπεντούζα, η θάλασσα γέμισε κεφάλια, η θάλασσα γέμισε πτώματα. Νεαροί άντρες, γυναίκες, μικρά παιδιά, αγκαλιασμένοι πνίγηκαν στα νερά της Ευρώπης.
Σαράντα παιδιά τα κατάφεραν. 211 νεκροί μέχρι στιγμής και 152 οι αγνοούμενοι. Τα νούμερα είναι απελπιστικά μεγάλα. Τα τελευταία 10 χρόνια οι νεκροί μετανάστες στη θάλασσα της Ιταλίας έφτασαν τους 6.707. Ενώ 25.000 άνθρωποι έχασαν την ζωή τους τα τελευταία 20 χρόνια στα σύνορα της Ευρώπης.
Στην Ευρώπη της κρίσης, της ανεργίας, της Χρυσής Αυγής, 500 άνθρωποιm κυρίως από την Ερυθραία της Αφρικής μπήκαν σε ένα προχειροφτιαγμένο σκάφος και ταξίδεψαν 13 μέρες. Λίγο έξω από την Ιταλία χάλασε η μηχανή του, αλλά κανένας δεν τους βοήθησε μέχρι να βυθιστούν. Τρία ψαράδικα πέρασαν και δε βοήθησαν, καθώς ψαράδες, που το έκαναν σε παλαιότερη τραγωδία, βρίσκονται υπόδικοι για διευκόλυνση παράνομης μετανάστευσης. Οι μετανάστες ακόμα κι έτσι προτιμούν να προσπαθήσουν, γιατί δεν υπάρχει άλλη διέξοδος.
Στην Ελλάδα φτιάχτηκε μια μεγάλη φυλακή, χιλιάδες μετανάστες «φιλοξενούνται» φυλακισμένοι σε παλιά στρατόπεδα, μέσα στα αστυνομικά τμήματα, στις φυλακές, στα σύνορα, σε χώρους του λιμενικού και των συνοριακών φυλακίων. Περιμένουν, περιμένουν μήνες να τους γυρίσουν πίσω, τους αφήνουν ελεύθερους, μετά από λίγες μέρες πάλι στη φυλακή να περιμένουν, χωρίς επικοινωνία, με λιγοστό φαγητό, λιγοστά ρούχα και λίγο σαπούνι να κάνουν μπάνιο μια φορά το μήνα. Μετανάστες στα υπόγεια των αστυνομικών τμημάτων σε κοιτούν με μάτια που δεν ανοίγουν, αφού έχουν να δουν φως πάνω από έξι μήνες.
Η μεταναστευτική πολιτική της Ευρώπης δολοφονεί, φυλακίζει, βασανίζει. Δν μπορούμε να μιλάμε για αναποτελεσματικότητα, τόσο φαιδρή λέξη μπροστά στο θάνατο. Το ερώτημα είναι αν θα κάνουμε κάτι εκτός από το να μετράμε.
Χιλιάδες μετανάστες πνίγονται αγκαλιασμένοι στα νερά της Ευρώπης…
Σαράντα παιδιά τα κατάφεραν. 211 νεκροί μέχρι στιγμής και 152 οι αγνοούμενοι. Τα νούμερα είναι απελπιστικά μεγάλα. Τα τελευταία 10 χρόνια οι νεκροί μετανάστες στη θάλασσα της Ιταλίας έφτασαν τους 6.707. Ενώ 25.000 άνθρωποι έχασαν την ζωή τους τα τελευταία 20 χρόνια στα σύνορα της Ευρώπης.
Στην Ευρώπη της κρίσης, της ανεργίας, της Χρυσής Αυγής, 500 άνθρωποιm κυρίως από την Ερυθραία της Αφρικής μπήκαν σε ένα προχειροφτιαγμένο σκάφος και ταξίδεψαν 13 μέρες. Λίγο έξω από την Ιταλία χάλασε η μηχανή του, αλλά κανένας δεν τους βοήθησε μέχρι να βυθιστούν. Τρία ψαράδικα πέρασαν και δε βοήθησαν, καθώς ψαράδες, που το έκαναν σε παλαιότερη τραγωδία, βρίσκονται υπόδικοι για διευκόλυνση παράνομης μετανάστευσης. Οι μετανάστες ακόμα κι έτσι προτιμούν να προσπαθήσουν, γιατί δεν υπάρχει άλλη διέξοδος.
Στην Ελλάδα φτιάχτηκε μια μεγάλη φυλακή, χιλιάδες μετανάστες «φιλοξενούνται» φυλακισμένοι σε παλιά στρατόπεδα, μέσα στα αστυνομικά τμήματα, στις φυλακές, στα σύνορα, σε χώρους του λιμενικού και των συνοριακών φυλακίων. Περιμένουν, περιμένουν μήνες να τους γυρίσουν πίσω, τους αφήνουν ελεύθερους, μετά από λίγες μέρες πάλι στη φυλακή να περιμένουν, χωρίς επικοινωνία, με λιγοστό φαγητό, λιγοστά ρούχα και λίγο σαπούνι να κάνουν μπάνιο μια φορά το μήνα. Μετανάστες στα υπόγεια των αστυνομικών τμημάτων σε κοιτούν με μάτια που δεν ανοίγουν, αφού έχουν να δουν φως πάνω από έξι μήνες.
Η μεταναστευτική πολιτική της Ευρώπης δολοφονεί, φυλακίζει, βασανίζει. Δν μπορούμε να μιλάμε για αναποτελεσματικότητα, τόσο φαιδρή λέξη μπροστά στο θάνατο. Το ερώτημα είναι αν θα κάνουμε κάτι εκτός από το να μετράμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου