Είτε τον τοποθετούμε σε κάποιο άκρο του πολιτικού φάσματος είτε όχι, εξακολουθούμε να κάνουμε το λάθος να βλέπουμε τον ναζισμό ως ιδεολογία. Δεν είναι. Ο ναζισμός είναι καθαρό, ατόφιο μίσος. Ένα πρωτόγονο και αιμοβόρο ένστικτο επιβίωσης σε συνθήκες επαπειλούμενου αφανισμού (κυριολεκτικού ή πολιτισμικού), όπου η εξόντωση του “άλλου” δεν θεωρείται κτηνωδία, αλλά αναγκαίο μέτρο για την προστασία και διαιώνιση της φυλής.
Στη ρίζα του, ο ναζισμός δεν έχει να κάνει ούτε με έθνη ούτε με οικονομικές θεωρίες. Δουλειά του είναι να σκοτώνει. Η ρητορική του αποσκοπεί στη συσπείρωση και τον φανατισμό των κατατρομαγμένων από την όποια κρίση μελών μιας ομάδας, ώστε να βαλθούν να εξαφανίσουν τους ανταγωνιστές, τα παιδιά τους, τα εγγόνια τους και κάθε ίχνος ύπαρξης τους. Χωρίς έλεος και χωρίς ντροπή.
Ο ναζισμός τρέφεται από τον φόβο της πείνας και του θανάτου, που είναι τόσο ισχυρός ώστε ενεργοποιεί ένα τυφλό κι αδίστακτο μίσος. Γιαυτό και δεν έχει νόημα να τον μισείς, γιατί ο ναζισμός πάντοτε θα το κάνει καλύτερα από σένα. Εκεί που εσύ θα σηκώσεις πέτρα, αυτός θα βγάλει πιστόλι. Και θα το χρησιμοποιήσει. Αρκεί να νιώσει ότι έχει την υποστήριξη της υπόλοιπης αγέλης, κι ότι άρα δεν θα δουν τον ίδιο σαν παρείσακτο, αλλά σαν σωτήρα.
Ουσιαστικά, ο ναζισμός είναι απευθείας απόγονος του κανιβαλισμού. Ο αντίπαλος χάνει την ανθρώπινη υπόσταση του και μετατρέπεται σε θήραμα, τροφή ή ακόμα και πρώτη ύλη. Σε συμβολικό επίπεδο, το βασανισμένο κουφάρι του λειτουργεί σαν ένα αποτρόπαιο τρόπαιο θριάμβου – ένα ξόρκι που θα αποθαρρύνει μελλοντικούς εισβολείς.
Από τη φρίκη δεν ξεφεύγουν οι εσωτερικοί εχθροί, ούτε τα αδύναμα μέλη της ομάδας. Είναι τέτοιο το μίσος του ναζισμού για οτιδήποτε δεν συμβάλλει στην αναπαραγωγή του, ώστε το κατατάσσει αυτόματα εκτός αγέλης. Και αμέσως επιδιώκει να το εξολοθρεύσει με κάθε τρόπο.
Θα μπορούσαμε να πούμε ότι ο ναζισμός είναι η απόλυτη μορφή συντήρησης. Η υπεράσπιση των εναπομείναντων πόρων προς όφελος των αχόρταγων υποστηρικτών του. Από αυτή την άποψη, μπορεί κανείς να δει τον ναζισμό σαν προέκταση του καπιταλισμού, σαν εκτελεστικό βραχίονα μιας αδυσώπητης λογικής που τιμωρεί την αμφισβήτηση κυριότητας του πλούτου με θάνατο. Αρκεί βέβαια ο καπιταλισμός να βρίσκεται υπό τον κίνδυνο κατάρρευσης, σε τοπικό ή παγκόσμιο επίπεδο. Θα μπορούσε όμως να είναι και κάποιο άλλο πολιτικό ή θρησκευτικό σύστημα στη θέση του. Πάντα με την προϋπόθεση ότι είναι κυρίαρχο, διεφθαρμένο, έχει ξεμείνει από επιλογές και θέλει να παραμείνει στην εξουσία με κάθε κόστος. Οι πράξεις είναι που χαρακτηρίζουν τον ναζισμό, όχι τα λάβαρα. Ρωτήστε και τους Σύριους.
Για να έρθουμε και στα δικά μας, στο μέτωπο της πολιτικής επικοινωνίας η καταγγελία και η διακωμώδηση της Χρυσής Αυγής φέρνουν αποτέλεσμα μέχρι ενός σημείου. Και πάλι όμως η ροή του αφηγηματικού περιεχομένου είναι ανισοβαρής. Ξέρουμε τι έφαγε ο Παναγιώταρος και τι τουΐταρε ο Φαήλος (που δεν είναι ναζιστής επίσημα, αλλά ούτε κι οι άλλοι παραδέχονται ότι είναι). Ενώ τα πρόσωπα του όποιου αντίπαλου δέους μένουν στην αφάνεια, ταυτισμένα με ένα υποθετικό κι αφηρημένο άκρο που επιμένει να πιστεύει ότι μπορεί να κερδίσει έναν πόλεμο μιλώντας για μάζες και τάξεις. Χωρίς ήρωες. Ή -ακόμα χειρότερα- μπερδεύοντας τους ήρωες με τους μάρτυρες. Και ξεχνώντας ότι χορτάσανε πολλά λιοντάρια μέχρι να επικρατήσει ο χριστιανισμός. Κι όταν επιτέλους το κατάφερε είχε μετατραπεί σε ένα είδος ναζισμού κι αυτός. Με Ιερά Εξέταση, σταυροφορίες, Κου Κλουξ Κλαν, κι απ’ όλα.
Απέναντι στη νοσηρή έλξη που ασκεί ο ζόφος του ναζισμού, το ενδιαφέρον που μπορεί να προκαλέσει ένας ετεροπροσδιορισμένος και γεμάτος θύματα αντιφασισμός αναπόφευκτα εξατμίζεται. Η οργή που προκαλεί η όποια κατακραυγή της θηριωδίας ξεφτίζει, γιατί γρήγορα τη διαδέχεται η οργή για νέα χαράτσια, σκάνδαλα, απολύσεις και αυτοκτονίες. Κι αυτή είναι μια διογκούμενη οργή που νομοτελειακά οδηγεί σε δολοφονικό μίσος. Που ολοένα και φουντώνει, και τώρα που ξέμεινε από Χρυσή Αυγή ψάχνει να διοχετευτεί αλλού. Σ’ αυτόν που πουλάει την υπόσχεση για το μεγαλύτερο αιματοκύλισμα. Σ’ αυτόν που πουλάει θεωρίες άκρων κι εμφυλιοπολεμικές κινδυνολογίες. Σ’ αυτόν τον εν υπνώσει νομοταγή Ναζί, που χλευάζει τις σβάστικες μεν, πολύ ευχαρίστως θα έβλεπε όλους τους Πακιστανούς, μαύρους, αριστερούς κι αναρχικούς σε στρατόπεδα συγκέντρωσης δε.
Ω ναι, ο ναζισμός μπορεί κάλλιστα να έχει πρόσχημα τον οικονομικό φιλελευθερισμό και τις μεταρρυθμίσεις που θα φέρουν την υγιή ανάπτυξη. Μπορεί κάλλιστα να εκφράζει ανθρώπους που έχουν τελειώσει τα καλύτερα σχολεία και φοράνε ρούχα μεγάλων σχεδιαστών. Κι ακριβώς επειδή αυτοί οι άνθρωποι ποτέ δεν θα ταυτίζονταν με τον χυδαίο λαϊκισμό μιας παρέας αμόρφωτων μπράβων, έπρεπε τα φασαριόζικα SA να φύγουν από τη μέση και να αναλάβουν τα αποτελεσματικά SS με τις καλοραμμένες στολές του Hugo Boss. Το λες και εξέλιξη.
Ο ναζισμός είναι το απόλυτο success story της κρίσης. Όλοι μιλάνε για αυτόν, και όλο και περισσότεροι καταλήγουν να συμφωνούν με την πιο θεμελιώδη αρχή του: την εξόντωση οποιουδήποτε δεν είναι σαν κι εμάς και δεν συμφωνεί μαζί μας. Τελεία και παύλα, και νισάφι πια, γιατί αν δεν ξεβρωμίσει ο τόπος θα καταστραφούμε. Αυτό είναι ο ναζισμός. Αυτό ήταν πάντα. Ένα τρομοκρατικό ψευτοδίλημμα. Ένα στημένο στοίχημα θανάτου.
Ανεξάρτητα από το πόσο καιρό θα πάρει η διάλυση της Χρυσής Αυγής λοιπόν, από επικοινωνιακής πλευράς ο ναζισμός έχει ήδη θριαμβεύσει. Γιατί:
1) στη στρατηγική του μίσους είναι αξεπέραστος, και
2) στην ατζέντα της παρούσας κρίσης κυριαρχεί μόνο το μίσος.
Για την ιστορία, οι φωτογραφίες προέρχονται από εδώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου