Σαν κακό αστείο...

trollingstone.gr...

Η τραγωδία της Λαμπεντούζα ήρθε και πέρασε. Σχεδόν 320 πτώματα (ναι, πτώματα. Κακόηχη λέξη, ε; 
Θα ένιωθες καλύτερα αν έλεγα «σοροί»;) έχουν ανασυρθεί από τη θάλασσα, 155 διασώθηκαν και μερικοί παραμένουν χαμένοι εκεί, στα σκοτάδια του βυθού.

Κανένας από αυτούς δεν ξεκίνησε από τον τόπο του για να πεθάνει. Κάποιοι έφυγαν γιατί δεν υπήρχε γι’ αυτούς τίποτε άλλο. Όλοι έψαχναν κάτι με μέλλον.

Το διάβασες. Ίσως πιάστηκε η ψυχή σου. Ίσως έβρισες το τι έχουμε γίνει. Ίσως έκλαψες κιόλας, αν είσαι ευαίσθητος άνθρωπος. Ίσως σοκαρίστηκες βαθιά όταν έμαθες για τη μητέρα που γέννησε πεθαίνοντας, για να πνιγεί δεμένη με το παιδί της με τον ομφάλιο λώρο. Το μάθαμε όταν απόρησε ο Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο γιατί το φέρετρό της είναι τόσο μεγάλο. Αυτά. Δεν έκανες πολλά παραπάνω – γιατί και τι να κάνεις, εξάλλου;

Πέρασε μια εβδομάδα και ίσως το σκέφτεσαι ακόμη. Όχι συνέχεια, όπως τις πρώτες ημέρες, αλλά βρίσκεται ακόμη στο μυαλό σου. Μια τραγωδία ανείπωτη.
Από εκείνες που σε συγκλονίζουν και τις θυμάσαι για χρόνια.

Για κάποιους, όμως, είναι καθημερινότητα.

Δεν με πιστεύεις;

Σκάφος που μετέφερε 250 Αφρικανούς μετανάστες ανετράπη και ναυάγησε στα ανοιχτά της Σικελίας, περίπου 70 μίλια μακριά από τη Μάλτα, κοντά στη Λαμπεντούζα. Τα σωστικά συνεργία έχουν σπεύσει στην περιοχή, σκάφη του πολεμικού ναυτικού και ελικόπτερα χτενίζουν τη θάλασσα για να εντοπίσουν τους επιζώντες – έχουν εντοπίσει, όμως, και θύματα.

Πτώματα.

Για άλλη μια φορά, οι κάτοικοι της Λαμπεντούζα θα περισυλλέγουν στις παραλίες τους ενθύμια ζωών που έφυγαν, ελπίδες ζωών που δεν ήρθαν ποτέ. Και δίκαια θα εξοργίζονται. Και αυτή τη φορά, το «δολοφόνοι» τους θα έχει νόημα. Μέχρι να γίνει κάτι.