Του Τάσου Τσακίρογλου, απο την Εφημεριδα των Συντακτων...
Η συζήτηση σχετικά με τις αιτίες που οδηγούν ή οδήγησαν εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες να ψηφίσουν τη Χρυσή Αυγή έχει φουντώσει και ως εκ τούτου καλό είναι να βάλουμε σ’ αυτήν, ακόμα ορισμένες παραμέτρους.
Κατά πρώτον, ο Φασισμός (και το δίδυμο αδελφάκι του ο Ναζισμός) αποτελούν σε ιστορική κλίμακα αυτό που στο ατομικό πεδίο ονομάζουμε «λογική της ήσσονος προσπάθειας», η οποία ταιριάζει σε μια κοινωνία μαζών, κατά κύριο λόγο πολιτικά αλλοτριωμένων, και κυρίως ανταποκρίνεται στη διαρκή ανυπομονησία των μικροαστών. Τι σημαίνει αυτό; Οτι αποτελούν μια προσπάθεια «να κόψουμε δρόμο» (να κάνουμε μια συντόμευση/shortcut) στην Ιστορία. Αντί της ορθολογικής επίλυσης των κοινωνικών προβλημάτων μέσω μελέτης και οργανωμένης δράσης (μεταρρυθμίσεων ή επαναστάσεων), τα οποία είναι χρονοβόρα και απαιτούν συνειδητή προσπάθεια, πριμοδοτούμε τη βίαιη εξάλειψη αυτών των προβλημάτων, τη «διαγραφή» τους. Είναι τότε που κυριαρχεί ο ανορθολογισμός: αίμα, τιμή, έδαφος, έθνος, συνωμοσίες κ.ο.κ.
Πώς γίνεται η «διαγραφή»; Εάν για παράδειγμα βιώνουμε την παρακμή της δημοκρατίας, ο σύντομος δρόμος για να αποφύγουμε τη δύσκολη προσπάθεια ανανέωσής της είναι η κατάργησή της. Σπαράσσεται η κοινωνία από τις εσωτερικές της αντιθέσεις; Τις καταργούμε μια και έξω! Πώς; Με πραξικόπημα. Εξ ου και το χρυσαυγίτικο «θα μπούμε στη Βουλή με τα τανκς».
Απώτερος στόχος του Φασισμού πάντα είναι η εξάλειψη των αντιθέσεων, το τέλος των επίπονων και συγκρουσιακών ερωτήσεων, η επιβολή της μοναδικής σκέψης και η απαγόρευση κάθε αμφισβήτησης, δηλαδή ο Ολοκληρωτισμός: η ομοιομορφία και η σιωπή του νεκροταφείου. Πώς επιτυγχάνεται αυτό; Οταν οι πολίτες βρεθούν κάποια στιγμή κάτω από τις παγωμένες φτερούγες του Φόβου.
Δεύτερον, ο Φασισμός δεν είναι ένα θεωρητικό πρόβλημα, αλλά (για τους πολλούς) κατεξοχήν πρακτικό. Εξ ου και η εχθρότητα για τη θεωρία. «Οταν ακούω για κουλτούρα, τραβάω το περίστροφο» είναι η φράση που αποδίδεται πότε στον Γκέρινγκ και πότε στον Γκέμπελς, αλλά στην πραγματικότητα είναι ατάκα που λέει ο πρωταγωνιστής στο θεατρικό έργο Schlageter, του ναζιστή θεατρικού συγγραφέα Χανς Γιοστ, το 1933 προς τιμήν των γενεθλίων του Χίτλερ. Το πρακτικό πεδίο αφορά, επίσης, και η λογική ότι «τα μπράτσα μπορούν να τα καταφέρουν καλύτερα από το μυαλό», η οποία οδηγεί στην εξίσωση «Κτηνώδης Δύναμη+Ογκώδης Αγνοια = ιδανικός φασίστας», ενώ παράλληλα εξασφαλίζει το μονοπώλιο της Σκέψης και του σχεδιασμού στον Αρχηγό-Φίρερ. Είναι η αποθέωση της λογικής της ανάθεσης.
Ετσι, οι μάζες ζουν υπνωτισμένες μέσω των φασιστικών τελετουργικών: συγκεντρώσεις, παρελάσεις, λαμπαδηφορίες, μυστικισμός και συνωμοσιολογία. Στα διαλείμματα η ενέργειά τους διοχετεύεται στη στοχευμένη βία των ταγμάτων εφόδου: ενάντια σε «ξένους», αριστερούς, Εβραίους, μειονεκτούντες και ομοφυλόφιλους.
Και όλα αυτά στη γραμμή ενός ιστορικού φαταλισμού: της νιτσεϊκής Δύναμης του Πεπρωμένου και της χιλιαστικής πίστης στον Εκλεκτό Λαό και στον Ηγέτη του, τους οποίους επέλεξαν η ίδια η Ιστορία και η Μοίρα για να διοικήσουν τις τύχες του κόσμου.
Τελικά, ο Φασισμός αποτελεί το κατοπτρικό-Δαιμονικό αντίθετο του Αγγέλου της Ιστορίας. Η φασιστική αντεπανάσταση υπήρξε η ανακλαστική απάντηση του καπιταλισμού στον κίνδυνο της επανάστασης και της κοινωνικής αλλαγής. Κάθε ομοιότητα ή αναλογία με το σήμερα ΔΕΝ είναι συμπτωματική!
Η συζήτηση σχετικά με τις αιτίες που οδηγούν ή οδήγησαν εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες να ψηφίσουν τη Χρυσή Αυγή έχει φουντώσει και ως εκ τούτου καλό είναι να βάλουμε σ’ αυτήν, ακόμα ορισμένες παραμέτρους.
Κατά πρώτον, ο Φασισμός (και το δίδυμο αδελφάκι του ο Ναζισμός) αποτελούν σε ιστορική κλίμακα αυτό που στο ατομικό πεδίο ονομάζουμε «λογική της ήσσονος προσπάθειας», η οποία ταιριάζει σε μια κοινωνία μαζών, κατά κύριο λόγο πολιτικά αλλοτριωμένων, και κυρίως ανταποκρίνεται στη διαρκή ανυπομονησία των μικροαστών. Τι σημαίνει αυτό; Οτι αποτελούν μια προσπάθεια «να κόψουμε δρόμο» (να κάνουμε μια συντόμευση/shortcut) στην Ιστορία. Αντί της ορθολογικής επίλυσης των κοινωνικών προβλημάτων μέσω μελέτης και οργανωμένης δράσης (μεταρρυθμίσεων ή επαναστάσεων), τα οποία είναι χρονοβόρα και απαιτούν συνειδητή προσπάθεια, πριμοδοτούμε τη βίαιη εξάλειψη αυτών των προβλημάτων, τη «διαγραφή» τους. Είναι τότε που κυριαρχεί ο ανορθολογισμός: αίμα, τιμή, έδαφος, έθνος, συνωμοσίες κ.ο.κ.
Πώς γίνεται η «διαγραφή»; Εάν για παράδειγμα βιώνουμε την παρακμή της δημοκρατίας, ο σύντομος δρόμος για να αποφύγουμε τη δύσκολη προσπάθεια ανανέωσής της είναι η κατάργησή της. Σπαράσσεται η κοινωνία από τις εσωτερικές της αντιθέσεις; Τις καταργούμε μια και έξω! Πώς; Με πραξικόπημα. Εξ ου και το χρυσαυγίτικο «θα μπούμε στη Βουλή με τα τανκς».
Απώτερος στόχος του Φασισμού πάντα είναι η εξάλειψη των αντιθέσεων, το τέλος των επίπονων και συγκρουσιακών ερωτήσεων, η επιβολή της μοναδικής σκέψης και η απαγόρευση κάθε αμφισβήτησης, δηλαδή ο Ολοκληρωτισμός: η ομοιομορφία και η σιωπή του νεκροταφείου. Πώς επιτυγχάνεται αυτό; Οταν οι πολίτες βρεθούν κάποια στιγμή κάτω από τις παγωμένες φτερούγες του Φόβου.
Δεύτερον, ο Φασισμός δεν είναι ένα θεωρητικό πρόβλημα, αλλά (για τους πολλούς) κατεξοχήν πρακτικό. Εξ ου και η εχθρότητα για τη θεωρία. «Οταν ακούω για κουλτούρα, τραβάω το περίστροφο» είναι η φράση που αποδίδεται πότε στον Γκέρινγκ και πότε στον Γκέμπελς, αλλά στην πραγματικότητα είναι ατάκα που λέει ο πρωταγωνιστής στο θεατρικό έργο Schlageter, του ναζιστή θεατρικού συγγραφέα Χανς Γιοστ, το 1933 προς τιμήν των γενεθλίων του Χίτλερ. Το πρακτικό πεδίο αφορά, επίσης, και η λογική ότι «τα μπράτσα μπορούν να τα καταφέρουν καλύτερα από το μυαλό», η οποία οδηγεί στην εξίσωση «Κτηνώδης Δύναμη+Ογκώδης Αγνοια = ιδανικός φασίστας», ενώ παράλληλα εξασφαλίζει το μονοπώλιο της Σκέψης και του σχεδιασμού στον Αρχηγό-Φίρερ. Είναι η αποθέωση της λογικής της ανάθεσης.
Ετσι, οι μάζες ζουν υπνωτισμένες μέσω των φασιστικών τελετουργικών: συγκεντρώσεις, παρελάσεις, λαμπαδηφορίες, μυστικισμός και συνωμοσιολογία. Στα διαλείμματα η ενέργειά τους διοχετεύεται στη στοχευμένη βία των ταγμάτων εφόδου: ενάντια σε «ξένους», αριστερούς, Εβραίους, μειονεκτούντες και ομοφυλόφιλους.
Και όλα αυτά στη γραμμή ενός ιστορικού φαταλισμού: της νιτσεϊκής Δύναμης του Πεπρωμένου και της χιλιαστικής πίστης στον Εκλεκτό Λαό και στον Ηγέτη του, τους οποίους επέλεξαν η ίδια η Ιστορία και η Μοίρα για να διοικήσουν τις τύχες του κόσμου.
Τελικά, ο Φασισμός αποτελεί το κατοπτρικό-Δαιμονικό αντίθετο του Αγγέλου της Ιστορίας. Η φασιστική αντεπανάσταση υπήρξε η ανακλαστική απάντηση του καπιταλισμού στον κίνδυνο της επανάστασης και της κοινωνικής αλλαγής. Κάθε ομοιότητα ή αναλογία με το σήμερα ΔΕΝ είναι συμπτωματική!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου