του Δημητρη Σεβαστακη, απο το Εθνος...
Το Σύνταγμα είναι μια βαριά και δυσκίνητη ρύθμιση που κάθεται παχουλά πάνω απ' την πραγματικότητα. Δεν μπορεί να ανταποκριθεί στις νέες μορφές πειρατικής οικονομίας και εύπλαστου κράτους, τα οποία διαμορφώνονται με βία, τύφλωση και αναλγησία. Η χώρα «αποσυνταγματοποιείται» de facto, μέσα από την ιδεολογική αποσάθρωση των ελίτ και μέσα από την παρασυνταγματική πολυνομία - που πλήττει τους τίμιους και ευνοεί τους ανέντιμους. Η επόμενη αναθεώρηση του Συντάγματος θα απελευθερώσει στην αοριστία μεγάλες σημασιακές και νομικές επικράτειες που θα αφορούν τα μέχρι σήμερα κοινωνικώς συμφωνηθέντα.
Οντως τα υπολείμματα αστικού κράτους αλλά και ιστορικών κληροδοτημάτων, όπως διασώζονται στις συνταγματικές πρόνοιες του Καραμανλή και του Τσάτσου, παρατίθενται ως εκθέματα μουσείου, ως μέλη στη φορμόλη. Αν το μεταχουντικό Σύνταγμα εκφράζει ορισμένες πυκνώσεις της Ιστορίας (π.χ. την άρση της πολυετούς απονομιμοποίησης του Κομμουνιστικού Κόμματος) άρα έχει ισχυρές μέριμνες για ιδεολογική ελευθερία, επίσης αν εκφράζει ορισμένα συλλογικώς αποφασισμένα αγαθά (μόρφωση, υγεία, χωροταξική ισορροπία, δημοκρατικά δικαιώματα κ.λπ.), η νέα πραγματικότητα που εμπεδώνεται αδίστακτα και επιθετικά επιβάλλει άρση αυτών των ρυθμίσεων.
«Να αφήσουμε τη ζωή και τον Δαρβίνο να αποφασίσουν ποιο απ' τα γατιά θα επιζήσει». Το Σύνταγμα προνοεί για όλους, κάποιοι όμως περισσεύουν. Σ' αυτή την ανάλγητη νέα παραδοχή, θανάτου, αποκλεισμού φαίνεται ότι θα αντιστοιχηθεί η νέα συνταγματική κατάσταση.
Είναι ενδιαφέρον ότι η Χ.Α., σφετεριζόμενη τις δομές του αστικού κράτους, γίνεται το όχημα της άρσης του.
Γιατί και η διασταλτική ερμηνεία του Συντάγματος ως προς την εξάρθρωση και η βιαστική νομοποιητική μέριμνα ως προς την πολιτική διαχείριση της εξάρθρωσης, τις οποίες εντοπίζουν σοβαροί συνταγματολόγοι και νομικοί, αλλά και οι τιμωρητικοί δογματισμοί που ξεφεύγουν κάτω από τις λέξεις ιθυνόντων, διαμορφώνουν μια τεράστια πολύπλευρη καφκική πιθανότητα: σε λίγο καθετί μπορεί να μεταφράζεται σε νομική, καταδιωκτική ενέργεια εναντίον του οποιουδήποτε.
Το έργο που και εκ του πλαγίου προσφέρει η Χ.Α. είναι αυτό που έκανε πάντα και ευθέως: κατάλυση της δημοκρατικής συνθήκης, καταστροφή της ανοχής στο «άλλο», τύλιγμα σε μια κόλλα χαρτί. Η Χ.Α. δεν εκφράζει μόνο, αλλά σε μεγάλο βαθμό «παραγγέλνεται» από την εκφασιζόμενη πραγματικότητα.
Το Σύνταγμα είναι μια βαριά και δυσκίνητη ρύθμιση που κάθεται παχουλά πάνω απ' την πραγματικότητα. Δεν μπορεί να ανταποκριθεί στις νέες μορφές πειρατικής οικονομίας και εύπλαστου κράτους, τα οποία διαμορφώνονται με βία, τύφλωση και αναλγησία. Η χώρα «αποσυνταγματοποιείται» de facto, μέσα από την ιδεολογική αποσάθρωση των ελίτ και μέσα από την παρασυνταγματική πολυνομία - που πλήττει τους τίμιους και ευνοεί τους ανέντιμους. Η επόμενη αναθεώρηση του Συντάγματος θα απελευθερώσει στην αοριστία μεγάλες σημασιακές και νομικές επικράτειες που θα αφορούν τα μέχρι σήμερα κοινωνικώς συμφωνηθέντα.
Οντως τα υπολείμματα αστικού κράτους αλλά και ιστορικών κληροδοτημάτων, όπως διασώζονται στις συνταγματικές πρόνοιες του Καραμανλή και του Τσάτσου, παρατίθενται ως εκθέματα μουσείου, ως μέλη στη φορμόλη. Αν το μεταχουντικό Σύνταγμα εκφράζει ορισμένες πυκνώσεις της Ιστορίας (π.χ. την άρση της πολυετούς απονομιμοποίησης του Κομμουνιστικού Κόμματος) άρα έχει ισχυρές μέριμνες για ιδεολογική ελευθερία, επίσης αν εκφράζει ορισμένα συλλογικώς αποφασισμένα αγαθά (μόρφωση, υγεία, χωροταξική ισορροπία, δημοκρατικά δικαιώματα κ.λπ.), η νέα πραγματικότητα που εμπεδώνεται αδίστακτα και επιθετικά επιβάλλει άρση αυτών των ρυθμίσεων.
«Να αφήσουμε τη ζωή και τον Δαρβίνο να αποφασίσουν ποιο απ' τα γατιά θα επιζήσει». Το Σύνταγμα προνοεί για όλους, κάποιοι όμως περισσεύουν. Σ' αυτή την ανάλγητη νέα παραδοχή, θανάτου, αποκλεισμού φαίνεται ότι θα αντιστοιχηθεί η νέα συνταγματική κατάσταση.
Είναι ενδιαφέρον ότι η Χ.Α., σφετεριζόμενη τις δομές του αστικού κράτους, γίνεται το όχημα της άρσης του.
Γιατί και η διασταλτική ερμηνεία του Συντάγματος ως προς την εξάρθρωση και η βιαστική νομοποιητική μέριμνα ως προς την πολιτική διαχείριση της εξάρθρωσης, τις οποίες εντοπίζουν σοβαροί συνταγματολόγοι και νομικοί, αλλά και οι τιμωρητικοί δογματισμοί που ξεφεύγουν κάτω από τις λέξεις ιθυνόντων, διαμορφώνουν μια τεράστια πολύπλευρη καφκική πιθανότητα: σε λίγο καθετί μπορεί να μεταφράζεται σε νομική, καταδιωκτική ενέργεια εναντίον του οποιουδήποτε.
Το έργο που και εκ του πλαγίου προσφέρει η Χ.Α. είναι αυτό που έκανε πάντα και ευθέως: κατάλυση της δημοκρατικής συνθήκης, καταστροφή της ανοχής στο «άλλο», τύλιγμα σε μια κόλλα χαρτί. Η Χ.Α. δεν εκφράζει μόνο, αλλά σε μεγάλο βαθμό «παραγγέλνεται» από την εκφασιζόμενη πραγματικότητα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου