της Μαριαννας Τζιαντζη...
Ο θάνατος του στρατηγού Γκιαπ, που ανακοινώθηκε προχθές, έγινε πρωτοσέλιδη είδηση. Ήταν ένας ηγέτης που συνδέθηκε με την εποποιία του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα του Βιετνάμ και που η ιδιοφυϊα του αναγνωρίστηκε από φίλους και εχθρούς. ΄Ενας άνθρωπος που συνέβαλε αποφασιστικά στο να γυρίσει ο τροχός της ιστορίας.
Ο Γκιαπ πέθανε στα βαθιά γεράματα -πιο βαθιά δεν γίνεται. Ο στρατηγός πέθανε, όμως το άλλο Βιετνάμ, αυτό που φλόγιζε καρδιές και συνειδήσεις σε όλο τον κόσμο, έχει πεθάνει προ πολλού. Ένα ενδιαφέρον ερώτημα θα ήταν όχι το πόσοι Έλληνες σήμερα γνωρίζουν ποιος ήταν ο Γκιαπ, αλλά στο πόσοι -ανάμεσα σε εκείνους που ξέρουν ποιος ήταν- τον λογάριαζαν για ζωντανό. Οι περισσότεροι τον είχαμε για πεθαμένο, νομίζαμε ότι είχε πεθάνει όπως και άλλες θρυλικές ιστορικές μορφές του 20ού αιώνα. Κάποτε όλοι ήξεραν τον Γκιαπ και τον Χο Τσι Μινχ, ενώ το οχυρό Ντιε Μπιεν Φου δεν είχε γίνει μόνο το σύμβολο της ηρωικής αντίστασης, αλλά η αδιάσειστη απόδειξη ότι όλα είναι δυνατά, ότι η αποικιοκρατία δεν είναι ανίκητη. Kαι λίγα χρόνια αργότερα οι βιετναμέζοι μαχητές απέδειξαν ότι και ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός δεν είναι ανίκητος.
Ο θάνατος του στρατηγού Γκιαπ, που ανακοινώθηκε προχθές, έγινε πρωτοσέλιδη είδηση. Ήταν ένας ηγέτης που συνδέθηκε με την εποποιία του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα του Βιετνάμ και που η ιδιοφυϊα του αναγνωρίστηκε από φίλους και εχθρούς. ΄Ενας άνθρωπος που συνέβαλε αποφασιστικά στο να γυρίσει ο τροχός της ιστορίας.
1η Αυγούστου 2006. O Γκιαπ αγκαλιάζει και ασπάζεται
τον Ούγκο Τσάβες. Στο σπίτι του Γκιαπ στο Ανόι.
τον Ούγκο Τσάβες. Στο σπίτι του Γκιαπ στο Ανόι.
Ο Γκιαπ πέθανε στα βαθιά γεράματα -πιο βαθιά δεν γίνεται. Ο στρατηγός πέθανε, όμως το άλλο Βιετνάμ, αυτό που φλόγιζε καρδιές και συνειδήσεις σε όλο τον κόσμο, έχει πεθάνει προ πολλού. Ένα ενδιαφέρον ερώτημα θα ήταν όχι το πόσοι Έλληνες σήμερα γνωρίζουν ποιος ήταν ο Γκιαπ, αλλά στο πόσοι -ανάμεσα σε εκείνους που ξέρουν ποιος ήταν- τον λογάριαζαν για ζωντανό. Οι περισσότεροι τον είχαμε για πεθαμένο, νομίζαμε ότι είχε πεθάνει όπως και άλλες θρυλικές ιστορικές μορφές του 20ού αιώνα. Κάποτε όλοι ήξεραν τον Γκιαπ και τον Χο Τσι Μινχ, ενώ το οχυρό Ντιε Μπιεν Φου δεν είχε γίνει μόνο το σύμβολο της ηρωικής αντίστασης, αλλά η αδιάσειστη απόδειξη ότι όλα είναι δυνατά, ότι η αποικιοκρατία δεν είναι ανίκητη. Kαι λίγα χρόνια αργότερα οι βιετναμέζοι μαχητές απέδειξαν ότι και ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός δεν είναι ανίκητος.
Τα «δύο, τρία, πολλά Βιετνάμ», για τα οποία έκανε έκκληση ο Τσε, έχουν σήμερα γίνει πραγματικότητα. Δεν πρόκειται για τα Βιετνάμ που βρίσκονται στο δρόμο για τη νίκη, αλλά για τα Βιετνάμ που στενάζουν, που παραπατούν, γονατίζουν και συχνά εξευτελίζονται. Είναι τα πολλά Βιετνάμ που έχουν κερδίσει την ανεξαρτησία, που έδιωξαν χούντες και βασιλιάδες, όμως τα καταπίνει ένας άλλος αδυσώπητος πόλεμος.
Το 1975 το Βιετνάμ κέρδισε και οι Αμερικανοί έχασαν τον πόλεμο. Σήμερα ο αμερικανικός λαός, όπως και πολλοί λαοί του Πρώτου Κόσμου ανάμεσά τους και ο δικός μας, χάνουν τον πόλεμο της ζωής, γίνονται θύματα σε καιρό ειρήνης. Στο Βιετνάμ «πυρπόλησαν το ρύζι», όμως εδώ ένας εχθρός υπαρκτός αλλά χωρίς πρόσωπο πυρπολεί ζωές και αφήνει τους ανθρώπους απλά να επιβιώνουν. Και δεν μας σώζουν ούτε δύο, τρεις πολλοί Γκιαπ, ούτε ένας Αλέξης.
Ο βασιλιάς Αλέξανδρος ζει, ο Λαμπράκης ζει, ο Τεμπονέρας ζει, ο Γκιαπ ζει... να δούμε πότε και πώς θα ζήσουμε κι εμείς.
(ΠΡΙΝ, "Το τέλος της αγοράς", 6.10.2013)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου