The Stranger...
Για κάποιους είμαι απλά ένας αριθμός. Ένα 0,7%, ένα 121290546, ένα Χ095321, ένα 112, ένα 1,80, ένα 29 και δύο τρίτα. Μία στατιστική. Μία μουτζούρα πάνω σε ένα τσαλακωμένο χαρτί. Μία λυμένη εξίσωση, που όμως είχε και άλλες λύσεις που κανείς δεν αναζήτησε.
Κάποιοι χωρίζουν τους ανθρώπους σε μηδενικά και άσους. Είναι οι ίδιοι μηδενικά, αλλά κρατάνε για τους εαυτούς τους το ρόλο του άσου. Τους αληθινούς άσους τους βάζουν στα μηδενικά. Και οι άσοι κάνουν παρέα μόνο μεταξύ τους και κάνουν κουμάντο στα μηδενικά, γιατί είναι μηδενικά και δεν ενδιαφέρει κανέναν η γνώμη τους, και ξεχνούν ότι και οι ίδιοι είναι αριθμοί, απλά λίγο μεγαλύτεροι.
Πίσω από τους αριθμούς πάντα κρύβεται κάτι παραπάνω. Συναισθήματα, ζωές, αγάπες, θρήνοι, έπαινοι, πτώσεις, χρώματα, θύματα, σχήματα, ποιήματα, συνθήματα. Όλα αυτά όμως δεν έχουν καμία σημασία, γιατί εσύ είσαι ένας αριθμός, και οι αριθμοί δεν έχουν συναισθήματα, δεν έχουν ζωές, δεν έχουν αγάπες, δεν έχουν τίποτα. Οι αριθμοί απλά υπάρχουν σε ένα χαρτί, τους σβήνεις, τους ξαναγράφεις, τους μεταφέρεις από το ένα μέρος στο άλλο, τους μετράς, τους προσθέτεις, τους αφαιρείς, τους διαιρείς, τους πολλαπλασιάζεις, τους μετατρέπεις σε κλάσματα ή σε δεκαδικούς. Τους κάνεις ό,τι θες, μέχρι να λένε αυτό που θες. Μέχρι το αποτέλεσμα να είναι το δικό σου. Γι’ αυτό είναι οι αριθμοί: Για να λένε τη δική σου, ολόδική σου αλήθεια.
Κι αν χαθούν στο δρόμο πέντε, δέκα, εκατό, χίλιοι, τέσσερις χιλιάδες αριθμοί, δεν πειράζει. Γι’ αυτό τις έχουμε τις γόμες. Στατιστικές είναι, θα κάνεις λάθη, θα σβήσεις, θα ξαναγράψεις, θα υπολογίσεις, θα τα βγάλεις λάθος, φτου κι απ’ την αρχή, να γράψεις, να σβήσεις, μέχρι τελικά ο άγνωστος Χ να γίνει γνωστός και να είναι ίδιος με αυτόν που είχες στο μυαλό σου.
Ε, λοιπόν, εγώ θα τους πάω κόντρα. Αν θέλουν να είμαι ένας αριθμός, θα είμαι ένας αριθμός. Αλλά θα είμαι ο αριθμός που θέλω εγώ. Θα είμαι ο αριθμός που βγαίνει όταν διαιρείς έναν άλλο αριθμό με το μηδέν. Να μην μπορούν να βγάλουν κανένα αποτέλεσμα, να μην μπορούν να με σβήσουν, να είμαι το εμπόδιο στην εις άτοπον απαγωγή τους. Να σβήνουν και να ξαναγράφουν και να τα υπολογίζουν από την αρχή και να πέφτουν πάνω στη διαίρεση με το μηδέν και να τα χάνουν. Να μην μπορούν να με προσθέσουν, να με αφαιρέσουν, να με πολλαπλασιάσουν, να με διαιρέσουν, να με μετατρέψουν σε κλάσμα ή σε δεκαδικό. Να παλεύουν με το άρρητο, μέχρι να μηδενίσουν.
Κρίμα που δε δοκίμασαν ποτέ να λύσουν την εξίσωσή μου διαφορετικά. Θα έβρισκαν κι άλλες λύσεις.
Για κάποιους είμαι απλά ένας αριθμός. Ένα 0,7%, ένα 121290546, ένα Χ095321, ένα 112, ένα 1,80, ένα 29 και δύο τρίτα. Μία στατιστική. Μία μουτζούρα πάνω σε ένα τσαλακωμένο χαρτί. Μία λυμένη εξίσωση, που όμως είχε και άλλες λύσεις που κανείς δεν αναζήτησε.
Κάποιοι χωρίζουν τους ανθρώπους σε μηδενικά και άσους. Είναι οι ίδιοι μηδενικά, αλλά κρατάνε για τους εαυτούς τους το ρόλο του άσου. Τους αληθινούς άσους τους βάζουν στα μηδενικά. Και οι άσοι κάνουν παρέα μόνο μεταξύ τους και κάνουν κουμάντο στα μηδενικά, γιατί είναι μηδενικά και δεν ενδιαφέρει κανέναν η γνώμη τους, και ξεχνούν ότι και οι ίδιοι είναι αριθμοί, απλά λίγο μεγαλύτεροι.
Πίσω από τους αριθμούς πάντα κρύβεται κάτι παραπάνω. Συναισθήματα, ζωές, αγάπες, θρήνοι, έπαινοι, πτώσεις, χρώματα, θύματα, σχήματα, ποιήματα, συνθήματα. Όλα αυτά όμως δεν έχουν καμία σημασία, γιατί εσύ είσαι ένας αριθμός, και οι αριθμοί δεν έχουν συναισθήματα, δεν έχουν ζωές, δεν έχουν αγάπες, δεν έχουν τίποτα. Οι αριθμοί απλά υπάρχουν σε ένα χαρτί, τους σβήνεις, τους ξαναγράφεις, τους μεταφέρεις από το ένα μέρος στο άλλο, τους μετράς, τους προσθέτεις, τους αφαιρείς, τους διαιρείς, τους πολλαπλασιάζεις, τους μετατρέπεις σε κλάσματα ή σε δεκαδικούς. Τους κάνεις ό,τι θες, μέχρι να λένε αυτό που θες. Μέχρι το αποτέλεσμα να είναι το δικό σου. Γι’ αυτό είναι οι αριθμοί: Για να λένε τη δική σου, ολόδική σου αλήθεια.
Κι αν χαθούν στο δρόμο πέντε, δέκα, εκατό, χίλιοι, τέσσερις χιλιάδες αριθμοί, δεν πειράζει. Γι’ αυτό τις έχουμε τις γόμες. Στατιστικές είναι, θα κάνεις λάθη, θα σβήσεις, θα ξαναγράψεις, θα υπολογίσεις, θα τα βγάλεις λάθος, φτου κι απ’ την αρχή, να γράψεις, να σβήσεις, μέχρι τελικά ο άγνωστος Χ να γίνει γνωστός και να είναι ίδιος με αυτόν που είχες στο μυαλό σου.
Ε, λοιπόν, εγώ θα τους πάω κόντρα. Αν θέλουν να είμαι ένας αριθμός, θα είμαι ένας αριθμός. Αλλά θα είμαι ο αριθμός που θέλω εγώ. Θα είμαι ο αριθμός που βγαίνει όταν διαιρείς έναν άλλο αριθμό με το μηδέν. Να μην μπορούν να βγάλουν κανένα αποτέλεσμα, να μην μπορούν να με σβήσουν, να είμαι το εμπόδιο στην εις άτοπον απαγωγή τους. Να σβήνουν και να ξαναγράφουν και να τα υπολογίζουν από την αρχή και να πέφτουν πάνω στη διαίρεση με το μηδέν και να τα χάνουν. Να μην μπορούν να με προσθέσουν, να με αφαιρέσουν, να με πολλαπλασιάσουν, να με διαιρέσουν, να με μετατρέψουν σε κλάσμα ή σε δεκαδικό. Να παλεύουν με το άρρητο, μέχρι να μηδενίσουν.
Κρίμα που δε δοκίμασαν ποτέ να λύσουν την εξίσωσή μου διαφορετικά. Θα έβρισκαν κι άλλες λύσεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου