Το ντοκιμαντέρ «Ruins – Οροθετικές γυναίκες. Το χρονικό μιας διαπόμπευσης» της Ζωής Μαυρουδή, περιγράφει τα γεγονότα που συνέβησαν λίγες μέρες πριν τις εκλογές του 2012: η αστυνομία προσαγάγει τοξικομανείς γυναίκες με το πρόσχημα της εξακρίβωσης στοιχείων και τις υποβάλει σε τεστ για HIV. Όσες από αυτές ήταν οροθετικές παραπέμπονται για κακούργημα με την κατηγορία της σκοπούμενης βαριάς σωματικής βλάβης. Κατηγορούνται ότι εκδίδονταν χωρίς προφυλάξεις και μετέδιδαν εν γνώσει τους τον ιό. Στη συνέχεια δημοσιεύονται στοιχεία και φωτογραφίες των γυναικών, με σκοπό να προειδοποιηθούν οι πελάτες. Η τηλεόραση και οι εφημερίδες αναπαράγουν φωτογραφίες, διευθύνσεις, ονόματα, γιγαντώνουν την υστερία, τον φόβο, την εκδικητικότητα. Οι γυναίκες προφυλακίζονται σε απάνθρωπες συνθήκες χωρίς περίθαλψη.
Το ντοκιμαντέρ της Ζωής Μαυρουδή, δεν περιγράφει μια ανθρώπινη τραγωδία, περιγράφει ένα απάνθρωπο έγκλημα. Τον τρόπο με τον οποίο αδύναμοι άνθρωποι μπορούν να θανατωθούν κοινωνικά και να διαπομπευθούν προκειμένου κάποιοι άλλοι να αντλήσουν πολιτική υπεραξία. Οι τότε υπουργοί υγείας Ανδρέας Λοβέρδος και Προστασίας του Πολίτη Μιχάλης Χρυσοχοΐδης(καλή κεντροαριστερά αγόρια!) δεν δημιούργησαν απλά έναν ηθικό πανικό ιατρικής κοπής με βάση το HIV. Παραποιώντας στις δηλώσεις τους ιατρικά στοιχεία κατάφεραν να ταυτίσουν τον HIV με τις ιερόδουλες (ενώ στην πραγματικότητα πρώτες ομάδες υψηλού κινδύνου είναι οι ομοφυλόφιλοι άντρες και οι χρήστες ενδοφλεβίων ναρκωτικών) και τις ιερόδουλες με τις μετανάστριες (στη συντριπτική τους πλειονότητα, οι οροθετικές ήταν Ελληνίδες). Έτσι, όχι μόνο κατάφεραν να σπείρουν έναν αποπροσανατολιστικό φόβο, αλλά ταυτόχρονα του έδωσαν πρόσωπο, περιέγραψαν μια ομάδα ανθρώπων ως ενόχους, ως ενσαρκώσεις ενός Κακού που απειλεί την αγία ελληνική οικογένεια. Κατά τη διάρκεια της διαδικασίας οι παραβιάσεις του ιατρικού απορρήτου, οι εξαναγκαστικές εξετάσεις, οι αίολες καταθέσεις και οι παράνομες προφυλακίσεις αποδεικνύουν για άλλη μια φορά πως ο πιο αποτελεσματικός τρόπος για την συντήρηση μιας τέτοιας δημοκρατίας είναι η αυτοκατάργησή της. Οι δύο υπουργοί αποφάσισαν να αντιπολιτευτούν την Χρυσή Αυγή και να απαντήσουν στη μεγάλη εκλογική της άνοδο υιοθετώντας τις αντιλήψεις της, ανταγωνιζόμενοι τις ακροδεξιές πρακτικές της.
Αυτό που καταφέρνει το Ruins -μέσα από την παράλληλη παράθεση από την μία των προσωπικών εξομολογήσεων των γυναικών, και της συλλογικής κραυγής τους για αξιοπρέπεια και από την άλλη των δηλώσεων των υπουργών και των σχολίων σε τηλεοπτικά δελτία κτλ- είναι να αποδείξει πως τα πραγματικά ερείπια δεν ήταν οι οροθετικές. Τα ερείπια ήταν ένα πολιτικό κατεστημένο που θα κατέρρεε λίγες μέρες μετά, μια μιντιακή ιεραρχία πιο απονομιμοποιημένη από ποτέ και το κομμάτι μιας κοινωνίας τσακισμένης και φοβισμένης που ψάχνει τους ενόχους ανάμεσα στους αδύναμους.
Η υπόθεση των οροθετικών γυναικών δεν ανήκει στο παρελθόν. Όχι μόνο επειδή δεν έχει αποδοθεί ακόμη δικαιοσύνη στα θύματα της κακοποίησης, όχι μόνο επειδή ο Άδωνις Γεωργιάδης επανέφερε σε ισχύ την απόφαση «για τον περιορισμό της διάδοσης Λοιμωδών Νοσημάτων», ποινικοποιώντας ξανά τα θύματα του HIV. Αλλά γιατί η συγκεκριμένη υπόθεση εμπεριέχει μέσα της ό, τι ακολούθησε: τα θεσμοποιημένα βασανιστήρια, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, τις δολοφονίες στους δρόμους. Μέσα της μπορούμε να συναντήσουμε και ό, τι πρόκειται να διαδεχτεί το παρόν μας αν κάτι δεν αλλάξει ριζικά: το κράτος όχι να φροντίζει την ασθένεια αλλά να τη διαχειρίζεται κυνικά ως εργαλείο πολιτικής, την βιοεξουσία φιλτραρισμένη στον θάνατο να γίνεται θανατοπολιτική. Το Ruins, μας προσφέρει τον πιο επικίνδυνο ιό που μπορεί να αντιταχθεί σε αυτές τις καταστάσεις. Το μικρόβιο του να μην ξεχνάς την διαπόμπευση, τον κυνισμό, το έγκλημα. Την όλο και πιο απαραίτητη αρρώστια της μνήμης.
(Στο http://ruins-documentary.com/μπορείτε να ενημερωθείτε για τους τόπους προβολής του ντοκιμαντέρ)
(Στην Εφημερίδα των Συντακτών)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου