Του Ευτύχη Μπιτσάκη, απο την Εφημεριδα των Συντακτων...
Επρεπε να θυσιαστεί ένας νέος για να αφυπνιστεί η κυβέρνηση και να ενεργοποιηθεί ο κατασταλτικός μηχανισμός. Αλλά η κυβέρνηση δεν ήξερε; Οι τριάντα-τόσοι φάκελοι του κ. Δένδια γέμισαν με στοιχεία αυθημερόν; Και το πλήθος των εγκληματικών στοιχείων που δημοσίευσε το «Εθνος» τα αγνοούσε η κυβέρνηση; Και επίσης, δεν είχε ιδέα για τη διάβρωση του κρατικού μηχανισμού και ειδικά των σωμάτων ασφαλείας από τους νεοναζί;
Η κυβέρνηση ήξερε! Τα γεγονότα ήταν γνωστά, όπως και η ιδεολογία της νεοναζιστικής οργάνωσης. Η Αριστερά, και όχι μόνον η Αριστερά, είχε κατά καιρούς επισημάνει τον κίνδυνο. Γιατί λοιπόν οι εκάστοτε κυβερνήσεις αδιαφορούσαν; Η Χ.Α. δεν ήταν το μακρύ χέρι, η απόληξη του κρατικού μηχανισμού. Εξέφραζε όμως, σε ακραία μορφή, ιδέες που συνιστούν στοιχεία της κυρίαρχης ιδεολογίας της χώρας μας: τον ρατσισμό, τον αντικομμουνισμό, τη λατρεία του αυταρχικού κράτους, τη ναζιστική ιδεολογία. Ολα αυτά δεν ενοχλούσαν την κυρίαρχη τάξη μας. Αλλά η Χ.Α. ξεπέρασε τα σιωπηρά καθορισμένα όρια. Δολοφονίες, τραυματισμοί, ξυλοδαρμοί, όργιο ρατσισμού και αντικομμουνισμού. Και τελευταίο, το μαχαίρωμα του Παύλου Φύσσα.
Τώρα η κυβέρνηση χαρακτηρίζει τη Χ.Α. εγκληματική οργάνωση, και συλλαμβάνει τα ηγετικά στελέχη της. Θετικό; Ναι μεν, αλλά αυτονόητο καθήκον για οποιαδήποτε κυβέρνηση είναι να εφαρμόζει «τον νόμο». Ας μην παριστάνει συνεπώς τον θεματοφύλακα των δημοκρατικών αξιών. Η ευθύνη της είναι δεδομένη και ανεξίτηλη.
«Εγκληματική οργάνωση». Θα προχωρήσει η κυβέρνηση στην ολοκληρωτική της εξάρθρωση; Θα την διαλύσει με κάποιο νόμο, ο οποίος όμως θα ήταν δυνατόν να στραφεί, αν χρειαστεί, και προς άλλη κατεύθυνση; Ιδωμεν.
Αλλά η Χ.Α. «εγκληματική συμμορία» είναι ταυτόχρονα κόμμα που ψηφίστηκε από περίπου 400.000 πολίτες και που αντιπροσωπεύεται από 18 βουλευτές. Οργάνωση και κόμμα είναι οι δύο αλληλένδετες όψεις του ναζισμού. Πώς έφτασαν λοιπόν τόσοι κάτοικοι της χώρας μας, που ανάλογα με τον πληθυσμό είχε τη μεγαλύτερη αντιναζιστική οργάνωση στην Ευρώπη (το ΕΑΜ, τον ΕΛΑΣ και την ΕΠΟΝ) να ψηφίζουν τους φορείς της πιο εγκληματικής οργάνωσης της Ιστορίας; Μια τεκμηριωμένη απάντηση σ’ αυτό το ερώτημα αποτελεί προϋπόθεση για τη σωστή αντιμετώπιση και την εκμηδένιση του ναζιστικού καρκινώματος.
Πρώτος παράγων για την ανάπτυξη του νεοναζισμού είναι η κρίση: οικονομική, φτώχεια, πείνα, αυτοκτονίες, οικονομική χρεοκοπία, καταστροφή των μικρομεσαίων στρωμάτων, εκποίηση του κοινωνικού και φυσικού πλούτου της χώρας. Ως αντανάκλαση αυτής της χρεοκοπίας, η χρεοκοπία και η αναξιοπιστία των αστικών κομμάτων (αν και η Ν.Δ. αντέχει ακόμα, καθώς έχει βαθιές ρίζες στα πιο αντιδραστικά στοιχεία της κοινωνίας). Μπροστά στην πολυδιάσπαση και την αδυναμία της Αριστεράς να προτείνει ένα ρεαλιστικό πρόγραμμα αναγέννησης της χώρας, η προηγούμενη διαπίστωση οδηγεί σε μια εύκολη γενίκευση: Ολοι ίδιοι είναι!
Η γενίκευση αυτή αποτελεί το πρώτο βήμα προς τη νεοναζιστική ιδεολογία. Ο Λένιν είχε τονίσει ότι μια κρίση δεν οδηγεί νομοτελειακά στην επανάσταση. Μπορεί να συνεχιστεί για μια μακρά περίοδο στασιμότητας και σήψης. Η πρόβλεψη του Λένιν επαληθεύτηκε με την κρίση της δεκαετίας του ΄30, που είχε ως κατάληξη τον φασισμό, τον ναζισμό και τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, τον καταστροφικότερο της οδυνηρής πορείας της ανθρωπότητας.
Η σημερινή παγκόσμια κρίση είναι καθολικότερη και βαθύτερη από την κρίση του ΄30. Τι τέρατα λοιπόν θα μπορούσε να γεννήσει, δοθέντος ότι η Ιστορία δεν επαναλαμβάνεται; Επί του παρόντος ζούμε την εποχή των πολέμων της Νέας Τάξης για παγκόσμια ηγεμονία του ιμπεριαλισμού, και τη διαδικασία καταστροφής της φύσης, του «ανόργανου σώματός» μας, ως συνέπεια των αντινομιών του κεφαλαιοκρατικού τρόπου παραγωγής. Ταυτόχρονα, τα πρώτα δηλητηριώδη μορφώματα του νεοναζισμού στην Ευρώπη.
Και εμείς; Πώς έφτασε η νεοναζιστική συμμορία να αποκτήσει μια τόσο ευρεία ιδεολογική και πολιτική βάση στην Ελλάδα της λαϊκής – αντιναζιστικής αντίστασης και των μετέπειτα κοινωνικών και πολιτικών αγώνων;
Πρώτη αιτία, όπως σημειώσαμε, η χρεοκοπία του ελληνικού καπιταλισμού και κατά συνέπεια της οικονομίας και η εκποίηση του πλούτου της χώρας. Οι Ελληνες, και ειδικά οι νέοι, οι νέοι χωρίς μέλλον, αναζητούν μια διέξοδο, μια αξιοβίωτη προοπτική. Στα μάτια τους τα δυο αστικά κόμματα, υπαίτια της χρεοκοπίας, είναι αναξιόπιστα. Γιατί όμως ένα σημαντικό ποσοστό Ελλήνων, που δεν είναι ναζί, στράφηκαν προς τον φορέα του ναζισμού; Εδώ πρέπει να επισημάνουμε τον ρόλο της ιδεολογίας και του πολιτισμού.
Κατά τα τελευταία χρόνια «αναπτυχθήκαμε». Γίναμε μια «αναπτυγμένη» καπιταλιστική κοινωνία, με τον συνακόλουθο ατομισμό, με την ελληνική ιδιομορφία της ρεμούλας από το κεφάλι και την εκμαύλιση μέρους της κοινωνίας με το ρουσφέτι και ό,τι αυτό συνεπάγεται. Αλλά δεν είναι μόνον αυτό. Αμέσως μετά την ήττα των ναζί, εγκαθιδρύθηκε στον χώρο μας το καθεστώς της υποτέλειας, σωτήρας της αστικής μας τάξης. Με τις εκκαθαρίσεις του κρατικού μηχανισμού, τον εμφύλιο και τα πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων, εξοντώθηκαν ή τέθηκαν στο περιθώριο τα πιο λαμπρά μυαλά της χώρας, καθώς και το πλήθος των πιο προοδευτικών δημόσιων λειτουργών. Στη χώρα μας κυριάρχησαν οι απόντες, οι δωσίλογοι, η μαύρη αντίδραση, η ιδεολογία της υποτέλειας και του αντικομμουνισμού. Συνολικά μια ιστορικά ξεπερασμένη μορφή ιδεολογικού μυστικισμού, έλλειψη δημιουργικού πολιτισμού από τους κρατικούς φορείς της ιδεολογίας και από τα ΜΜΕ.
Η Αριστερά αυτά τα μαύρα χρόνια ήταν υπό διωγμόν, αυτή και οι ιδέες της. Και όμως η ηττημένη Αριστερά, εκτός από το ηθικό κύρος της, ξαναζωντάνευε μετά από κάθε διωγμό και ηγεμόνευε στον χώρο των γραμμάτων και του πολιτισμού. Και κάθε φορά που οι πολιτικές ιδέες και ο πολιτισμός της Αριστεράς αποτελούσαν σημάδι κινδύνου για την κυρίαρχη τάξη, ερχόταν το τσεκούρι της αντεπανάστασης: 1944, 1967, μια σχετικά ανεκτική περίοδος μετά το ΄74, και σήμερα, τα σημερινά! Πώς στις συνθήκες αυτές να αποκτήσουν τα λαϊκά στρώματα μια σωστή πολιτική-κοινωνική συνείδηση; Αλλά όσοι ψήφισαν Χρυσή Αυγή δεν είναι νεοναζί. Καθήκον της Αριστεράς είναι να τους κερδίσει πολιτικά και ιδεολογικά, και όχι να τους χαρίσει στη Χ.Α.
Φτάνει λοιπόν η τυχόν διάλυση της Χ.Α.; Προφανώς όχι. Η ίδια μπορεί εξάλλου να μετονομαστεί, ή άλλη οργάνωση να πάρει τη θέση της. Πρώτα λοιπόν ένα ευρύ, αντιφασιστικό μέτωπο που θα διαφωτίσει την κοινωνία και θα απομυθοποιήσει την ιδεολογία του νεοφασισμού. Φτάνει αυτό; Και πάλι όχι, εφόσον οι κοινωνικές συνθήκες δεν θα αλλάξουν ριζικά. Οχι, εφόσον η χρεοκοπία και η εθνική ταπείνωση θα συνεχίζεται. Αλλά: καπιταλισμός και κοινωνική δικαιοσύνη, ελευθερία, ουμανιστικός πολιτισμός, είναι έννοιες (και καταστάσεις) ασύμβατες. Σήμερα συνεπώς είναι ιστορική ανάγκη ο ριζικός, σοσιαλιστικός μετασχηματισμός της κοινωνίας.
Αλλά το αντιφασιστικό μέτωπο, το ευρύ λαϊκό μέτωπο για τη σωτηρία του ελληνικού λαού από την ανθρωπιστική καταστροφή, και η ανάπτυξη των δυνάμεων για τη σοσιαλιστική αναγέννηση δεν θα αποτελούν τρία στάδια μιας γραμμικής κοινωνικής εξέλιξης. Το αντιφασιστικό μέτωπο προϋποθέτει ως οργανικό στοιχείο και πυρήνα του, δυνάμεις της κοινωνικής αλλαγής. Η κοινωνική αλλαγή με τη σειρά της θα αναπτυχθεί στο πλαίσιο του αντιφασιστικού μετώπου και θα το υπερβεί, έχοντας με τη σειρά της ως οργανικό στοιχείο και πυρήνα τις δυνάμεις του σοσιαλισμού. Δεν πρόκειται για τρία στάδια, αλλά για στιγμές (με την εγελιανή έννοια του όρου) μιας ενιαίας επαναστατικής διαδικασίας με ποιοτικά-επαναστατικά σημεία ρήξης. Προϋπόθεση: η αφύπνιση της Αριστεράς. Πρώτο βήμα: το πλατύ αντιφασιστικό μέτωπο.
Επρεπε να θυσιαστεί ένας νέος για να αφυπνιστεί η κυβέρνηση και να ενεργοποιηθεί ο κατασταλτικός μηχανισμός. Αλλά η κυβέρνηση δεν ήξερε; Οι τριάντα-τόσοι φάκελοι του κ. Δένδια γέμισαν με στοιχεία αυθημερόν; Και το πλήθος των εγκληματικών στοιχείων που δημοσίευσε το «Εθνος» τα αγνοούσε η κυβέρνηση; Και επίσης, δεν είχε ιδέα για τη διάβρωση του κρατικού μηχανισμού και ειδικά των σωμάτων ασφαλείας από τους νεοναζί;
Η κυβέρνηση ήξερε! Τα γεγονότα ήταν γνωστά, όπως και η ιδεολογία της νεοναζιστικής οργάνωσης. Η Αριστερά, και όχι μόνον η Αριστερά, είχε κατά καιρούς επισημάνει τον κίνδυνο. Γιατί λοιπόν οι εκάστοτε κυβερνήσεις αδιαφορούσαν; Η Χ.Α. δεν ήταν το μακρύ χέρι, η απόληξη του κρατικού μηχανισμού. Εξέφραζε όμως, σε ακραία μορφή, ιδέες που συνιστούν στοιχεία της κυρίαρχης ιδεολογίας της χώρας μας: τον ρατσισμό, τον αντικομμουνισμό, τη λατρεία του αυταρχικού κράτους, τη ναζιστική ιδεολογία. Ολα αυτά δεν ενοχλούσαν την κυρίαρχη τάξη μας. Αλλά η Χ.Α. ξεπέρασε τα σιωπηρά καθορισμένα όρια. Δολοφονίες, τραυματισμοί, ξυλοδαρμοί, όργιο ρατσισμού και αντικομμουνισμού. Και τελευταίο, το μαχαίρωμα του Παύλου Φύσσα.
Τώρα η κυβέρνηση χαρακτηρίζει τη Χ.Α. εγκληματική οργάνωση, και συλλαμβάνει τα ηγετικά στελέχη της. Θετικό; Ναι μεν, αλλά αυτονόητο καθήκον για οποιαδήποτε κυβέρνηση είναι να εφαρμόζει «τον νόμο». Ας μην παριστάνει συνεπώς τον θεματοφύλακα των δημοκρατικών αξιών. Η ευθύνη της είναι δεδομένη και ανεξίτηλη.
«Εγκληματική οργάνωση». Θα προχωρήσει η κυβέρνηση στην ολοκληρωτική της εξάρθρωση; Θα την διαλύσει με κάποιο νόμο, ο οποίος όμως θα ήταν δυνατόν να στραφεί, αν χρειαστεί, και προς άλλη κατεύθυνση; Ιδωμεν.
Αλλά η Χ.Α. «εγκληματική συμμορία» είναι ταυτόχρονα κόμμα που ψηφίστηκε από περίπου 400.000 πολίτες και που αντιπροσωπεύεται από 18 βουλευτές. Οργάνωση και κόμμα είναι οι δύο αλληλένδετες όψεις του ναζισμού. Πώς έφτασαν λοιπόν τόσοι κάτοικοι της χώρας μας, που ανάλογα με τον πληθυσμό είχε τη μεγαλύτερη αντιναζιστική οργάνωση στην Ευρώπη (το ΕΑΜ, τον ΕΛΑΣ και την ΕΠΟΝ) να ψηφίζουν τους φορείς της πιο εγκληματικής οργάνωσης της Ιστορίας; Μια τεκμηριωμένη απάντηση σ’ αυτό το ερώτημα αποτελεί προϋπόθεση για τη σωστή αντιμετώπιση και την εκμηδένιση του ναζιστικού καρκινώματος.
Πρώτος παράγων για την ανάπτυξη του νεοναζισμού είναι η κρίση: οικονομική, φτώχεια, πείνα, αυτοκτονίες, οικονομική χρεοκοπία, καταστροφή των μικρομεσαίων στρωμάτων, εκποίηση του κοινωνικού και φυσικού πλούτου της χώρας. Ως αντανάκλαση αυτής της χρεοκοπίας, η χρεοκοπία και η αναξιοπιστία των αστικών κομμάτων (αν και η Ν.Δ. αντέχει ακόμα, καθώς έχει βαθιές ρίζες στα πιο αντιδραστικά στοιχεία της κοινωνίας). Μπροστά στην πολυδιάσπαση και την αδυναμία της Αριστεράς να προτείνει ένα ρεαλιστικό πρόγραμμα αναγέννησης της χώρας, η προηγούμενη διαπίστωση οδηγεί σε μια εύκολη γενίκευση: Ολοι ίδιοι είναι!
Η γενίκευση αυτή αποτελεί το πρώτο βήμα προς τη νεοναζιστική ιδεολογία. Ο Λένιν είχε τονίσει ότι μια κρίση δεν οδηγεί νομοτελειακά στην επανάσταση. Μπορεί να συνεχιστεί για μια μακρά περίοδο στασιμότητας και σήψης. Η πρόβλεψη του Λένιν επαληθεύτηκε με την κρίση της δεκαετίας του ΄30, που είχε ως κατάληξη τον φασισμό, τον ναζισμό και τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, τον καταστροφικότερο της οδυνηρής πορείας της ανθρωπότητας.
Η σημερινή παγκόσμια κρίση είναι καθολικότερη και βαθύτερη από την κρίση του ΄30. Τι τέρατα λοιπόν θα μπορούσε να γεννήσει, δοθέντος ότι η Ιστορία δεν επαναλαμβάνεται; Επί του παρόντος ζούμε την εποχή των πολέμων της Νέας Τάξης για παγκόσμια ηγεμονία του ιμπεριαλισμού, και τη διαδικασία καταστροφής της φύσης, του «ανόργανου σώματός» μας, ως συνέπεια των αντινομιών του κεφαλαιοκρατικού τρόπου παραγωγής. Ταυτόχρονα, τα πρώτα δηλητηριώδη μορφώματα του νεοναζισμού στην Ευρώπη.
Και εμείς; Πώς έφτασε η νεοναζιστική συμμορία να αποκτήσει μια τόσο ευρεία ιδεολογική και πολιτική βάση στην Ελλάδα της λαϊκής – αντιναζιστικής αντίστασης και των μετέπειτα κοινωνικών και πολιτικών αγώνων;
Πρώτη αιτία, όπως σημειώσαμε, η χρεοκοπία του ελληνικού καπιταλισμού και κατά συνέπεια της οικονομίας και η εκποίηση του πλούτου της χώρας. Οι Ελληνες, και ειδικά οι νέοι, οι νέοι χωρίς μέλλον, αναζητούν μια διέξοδο, μια αξιοβίωτη προοπτική. Στα μάτια τους τα δυο αστικά κόμματα, υπαίτια της χρεοκοπίας, είναι αναξιόπιστα. Γιατί όμως ένα σημαντικό ποσοστό Ελλήνων, που δεν είναι ναζί, στράφηκαν προς τον φορέα του ναζισμού; Εδώ πρέπει να επισημάνουμε τον ρόλο της ιδεολογίας και του πολιτισμού.
Κατά τα τελευταία χρόνια «αναπτυχθήκαμε». Γίναμε μια «αναπτυγμένη» καπιταλιστική κοινωνία, με τον συνακόλουθο ατομισμό, με την ελληνική ιδιομορφία της ρεμούλας από το κεφάλι και την εκμαύλιση μέρους της κοινωνίας με το ρουσφέτι και ό,τι αυτό συνεπάγεται. Αλλά δεν είναι μόνον αυτό. Αμέσως μετά την ήττα των ναζί, εγκαθιδρύθηκε στον χώρο μας το καθεστώς της υποτέλειας, σωτήρας της αστικής μας τάξης. Με τις εκκαθαρίσεις του κρατικού μηχανισμού, τον εμφύλιο και τα πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων, εξοντώθηκαν ή τέθηκαν στο περιθώριο τα πιο λαμπρά μυαλά της χώρας, καθώς και το πλήθος των πιο προοδευτικών δημόσιων λειτουργών. Στη χώρα μας κυριάρχησαν οι απόντες, οι δωσίλογοι, η μαύρη αντίδραση, η ιδεολογία της υποτέλειας και του αντικομμουνισμού. Συνολικά μια ιστορικά ξεπερασμένη μορφή ιδεολογικού μυστικισμού, έλλειψη δημιουργικού πολιτισμού από τους κρατικούς φορείς της ιδεολογίας και από τα ΜΜΕ.
Η Αριστερά αυτά τα μαύρα χρόνια ήταν υπό διωγμόν, αυτή και οι ιδέες της. Και όμως η ηττημένη Αριστερά, εκτός από το ηθικό κύρος της, ξαναζωντάνευε μετά από κάθε διωγμό και ηγεμόνευε στον χώρο των γραμμάτων και του πολιτισμού. Και κάθε φορά που οι πολιτικές ιδέες και ο πολιτισμός της Αριστεράς αποτελούσαν σημάδι κινδύνου για την κυρίαρχη τάξη, ερχόταν το τσεκούρι της αντεπανάστασης: 1944, 1967, μια σχετικά ανεκτική περίοδος μετά το ΄74, και σήμερα, τα σημερινά! Πώς στις συνθήκες αυτές να αποκτήσουν τα λαϊκά στρώματα μια σωστή πολιτική-κοινωνική συνείδηση; Αλλά όσοι ψήφισαν Χρυσή Αυγή δεν είναι νεοναζί. Καθήκον της Αριστεράς είναι να τους κερδίσει πολιτικά και ιδεολογικά, και όχι να τους χαρίσει στη Χ.Α.
Φτάνει λοιπόν η τυχόν διάλυση της Χ.Α.; Προφανώς όχι. Η ίδια μπορεί εξάλλου να μετονομαστεί, ή άλλη οργάνωση να πάρει τη θέση της. Πρώτα λοιπόν ένα ευρύ, αντιφασιστικό μέτωπο που θα διαφωτίσει την κοινωνία και θα απομυθοποιήσει την ιδεολογία του νεοφασισμού. Φτάνει αυτό; Και πάλι όχι, εφόσον οι κοινωνικές συνθήκες δεν θα αλλάξουν ριζικά. Οχι, εφόσον η χρεοκοπία και η εθνική ταπείνωση θα συνεχίζεται. Αλλά: καπιταλισμός και κοινωνική δικαιοσύνη, ελευθερία, ουμανιστικός πολιτισμός, είναι έννοιες (και καταστάσεις) ασύμβατες. Σήμερα συνεπώς είναι ιστορική ανάγκη ο ριζικός, σοσιαλιστικός μετασχηματισμός της κοινωνίας.
Αλλά το αντιφασιστικό μέτωπο, το ευρύ λαϊκό μέτωπο για τη σωτηρία του ελληνικού λαού από την ανθρωπιστική καταστροφή, και η ανάπτυξη των δυνάμεων για τη σοσιαλιστική αναγέννηση δεν θα αποτελούν τρία στάδια μιας γραμμικής κοινωνικής εξέλιξης. Το αντιφασιστικό μέτωπο προϋποθέτει ως οργανικό στοιχείο και πυρήνα του, δυνάμεις της κοινωνικής αλλαγής. Η κοινωνική αλλαγή με τη σειρά της θα αναπτυχθεί στο πλαίσιο του αντιφασιστικού μετώπου και θα το υπερβεί, έχοντας με τη σειρά της ως οργανικό στοιχείο και πυρήνα τις δυνάμεις του σοσιαλισμού. Δεν πρόκειται για τρία στάδια, αλλά για στιγμές (με την εγελιανή έννοια του όρου) μιας ενιαίας επαναστατικής διαδικασίας με ποιοτικά-επαναστατικά σημεία ρήξης. Προϋπόθεση: η αφύπνιση της Αριστεράς. Πρώτο βήμα: το πλατύ αντιφασιστικό μέτωπο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου