Στην απελευθέρωση της Αθήνας, τον Οκτώβριο 1944, ο Κωνσταντίνος Τσάτσος βρισκόταν σε συνεχείς διαβουλεύσεις με τους ΕΛΑΣίτες έχοντας ως βασική έγνοια να διατηρηθεί η τάξη και η ειρήνη στην πρωτεύουσα. Τότε, η χώρα διατηρούσε ακόμη στο δυναμικό της πρόσωπα από την αστική τάξη με απόλυτη επίγνωση των εννοιών του συλλογικού καλού, της πατρίδας, του εθνικού συμφέροντος.
Σήμερα, όμως, διερωτώμεθα πραγματικά αν στην πολύ πιθανή περίπτωση που η Αριστερά κληθεί από τον ελληνικό λαό να αναλάβει τη διακυβέρνηση, θα υπάρξουν τέτοια πρόσωπα που θα προτάξουν το πατριωτικό συμφέρον πάνω από το προσωπικό ή το συντεχνιακό. Και είναι ένα ερώτημα κρίσιμο, κατά τη γνώμη μας, διότι η κατάσταση της χώρας είναι τέτοια, που απαιτούνται απελευθερωτικές πρωτοβουλίες με αποκλειστικό γνώμονα τη χωρίς καθυστερήσεις έξοδο από μια κρίση, η οποία λαμβάνει διαστάσεις ανθρωπιστικής τραγωδίας και απειλεί ευθέως τη συνέχεια της ελληνικής κοινωνίας. Ορόλος των ελίτ, όσο και εάν δεν εννοούμε το συγκεκριμένο όρο όπως τον θέλει η νεοφιλελεύθερη ανάγνωση του ανθρώπινου προσώπου (άτομο κατ' αυτούς), των κοινωνιών και της πολιτικής τάξης, οφείλουμε να σημειώσουμε ότι είναι ιδιαίτερα αναγκαίος σε συνθήκες σαν του '44, που δεν απέχουν και πολύ στην πραγματικότητα από τις σημερινές. Σε συνθήκες, δηλαδή, έκτακτης ανάγκης, με στοιχεία οικονομικής και κοινωνικής κατάρρευσης και απονομιμοποίησης από την πλειοψηφική βάση των αντιπροσωπευτικών πολιτικών θεσμών.
Εκτός αν θεωρεί κανείς πως η χώρα δεν διανύει έκτακτες συνθήκες, δεν πεθαίνουν άνθρωποι από τη φτώχεια, πως δεν απώλεσε την εθνική κυριαρχία της και ότι ο φιλολαϊκός μέχρι το 2012 πρωθυπουργός της, που -για να μην ξεχνιόμαστε- εξελέγη εξαιτίας της συγκεκριμένης ρητορικής που τότε ανέπτυξε, εξαπατώντας και αυτός τους πολίτες, όπως έπραξε και ο συμφοιτητής του Γιώργος Παπανδρέου, διατηρεί ακόμη το ηθικό και πολιτικό ειδικό βάρος και την πολιτική νομιμοποίηση να συνεχίσει να ασκεί τα καθήκοντά του παρέα με το σοσιαλιστή Ευάγγελο Βενιζέλο και τα ρετάλια του ΠΑΣΟΚ.
Στη μεταπολίτευση, που ανέδειξε τη νέα πλουτοκρατία, κυρίως, όμως, στη φρικώδη δεκαετία του '90, όταν η διαπλοκή της περιόδου του εκσυγχρονισμού υπέσκαπτε ανενόχλητη την παραγωγική βάση, τα ελάχιστα, δημιουργικά αστικά τμήματα με παραγωγικό αίτημα και πατριωτικό προσανατολισμό, που δεν συναίνεσαν στον παρασιτισμό και τον ευτελισμό του δημόσιου βίου, συμπιέστηκαν σε τέτοιο βαθμό -έως αφανισμού- ώστε τώρα, με τη χώρα στην άβυσσο, να προκύπτει επιτακτικά η ανάγκη δημιουργίας ενός νέου αστισμού χωρίς τις παθογένειες των τωρινών, κυρίαρχων και διεφθαρμένων ελίτ.
Ενός αστισμού, που θα συμβάλει να στηθεί μετωπικό ανάχωμα στο νεοφιλελευθερισμό, απαλλαγμένου από τη μικρότητα της διευθύνουσας τάξης, τη σημερινή κακιστοκρατία με τα χαμηλά αξιακά πρότυπα, που αγκομαχά να κρατηθεί στην εξουσία υποβοηθούμενη από πολιτικά και πνευματικά σκουπίδια, τα οποία συνεχίζουν να κατακλύζουν το δημόσιο χώρο και να ταλαιπωρούν τις ζωές μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου