Της Μαριαννας Τζιαντζη...
Από κινέζικο λαχανοκόπτη πέρασαν αυτή την εβδομάδα τα ποιήματα του Καβάφη που κοσμούν λεωφορεία και άλλα μέσα μαζικής μεταφοράς. Αν μη τι άλλο, η πρωτοβουλία αυτή του Ιδρύματος Ωνάση έδωσε την ευκαιρία να έρθει στο φως το αττικόν άλας ή μάλλον το ιντερνετικό άλας, αφού άφθονα (και συχνά έξυπνα) ήταν τα σχόλια και οι «πειραγμένες» φωτογραφίες με στίχους λαϊκών τραγουδιών στη θέση των καβαφικών στίχων. (Με το δίκιο του ο Νίκος Σαραντάκος μιλά για «Καβάφη ψιλοκομμένο».)
Τα ποίηματα φαίνεται να πέρασαν από το λαχανοκόπτη της σκοπιμότητας και της κουτοπονηριάς. Όπως επισημάνθηκε, το «είν’ επικίνδυνον πράγμα η βία» δεν παραπέμπει στο κλασικό «μπαμπά, μην τρέχεις», αλλά στα «δύο άκρα» και στο «καταδικάζω τη βία απ’ όπου και αν προέρχεται».
Αν φέτος είχαμε μια στρογγυλή επέτειο του Σεφέρη και αν ήμουν Ίδρυμα κι έκανα λαχανο-στιχο-κοπτική, θα έγραφα σε όλα τα λεωφορεία τις λέξεις «δε βρίσκω τίποτε που να μην το συνηθίσατε* προσκυνώ» από το Ημερολόγιο Καταστρώματος Α΄.
Όλα πια τα έχουμε συνηθίσει ή κινδυνεύουμε να τα συνηθίσουμε. Τις αυτοκτονίες, τις συλλήψεις μαθητών και εργατών, την κλειστή ΕΡΤ, τις δηλώσεις του Κασιδιάρη, τις διαβεβαιώσεις του Σαμαρά για φως στο βάθος του τούνελ, τα ψέματα και τη γελοιότητα των μεγάλων ΜΜΕ, την οικονομική κτηνωδία, τη μετριότητα και τη μεγαλοστομία. Συνηθίζουμε ακόμα και την αντοχή της Χρυσής Αυγής που, μολονότι πιάστηκε με τα χέρια βαμμένα στο αίμα, εξακολουθεί να έχει την επιδοκιμασία του 7%, όπως λένε τα γκάλοπ.
Πριν από χρόνια μού είχαν χαρίσει μια ηλεκτρική συσκευή, λαχανοκόπτης ήταν το όνομά της. Ένα πράγμα κινέζικο, ακαλαίσθητο, ογκώδες, θορυβώδες και εξαιρετικά άβολο, αφού ο χρόνος προετοιμασίας των λαχανικών για κοπή και ο χρόνος καθαρισμού και αποθήκευσης της συσκευής μετά τη χρήση ήταν πολύ περισσότερος από αυτόν που θα ξόδευες για να ψιλοκόψεις τα λαχανικά με το χέρι. Αρχικά σκέφτηκα να χαρίσω το λαχανοκόπτη σε κάποιον εχθρό μου, εχθρός δε βρέθηκε, κι έτσι η συσκευή και η συσκευασία της κατέληξαν στον κάδο.
Από κινέζικο λαχανοκόπτη πέρασαν αυτή την εβδομάδα τα ποιήματα του Καβάφη που κοσμούν λεωφορεία και άλλα μέσα μαζικής μεταφοράς. Αν μη τι άλλο, η πρωτοβουλία αυτή του Ιδρύματος Ωνάση έδωσε την ευκαιρία να έρθει στο φως το αττικόν άλας ή μάλλον το ιντερνετικό άλας, αφού άφθονα (και συχνά έξυπνα) ήταν τα σχόλια και οι «πειραγμένες» φωτογραφίες με στίχους λαϊκών τραγουδιών στη θέση των καβαφικών στίχων. (Με το δίκιο του ο Νίκος Σαραντάκος μιλά για «Καβάφη ψιλοκομμένο».)
Τα ποίηματα φαίνεται να πέρασαν από το λαχανοκόπτη της σκοπιμότητας και της κουτοπονηριάς. Όπως επισημάνθηκε, το «είν’ επικίνδυνον πράγμα η βία» δεν παραπέμπει στο κλασικό «μπαμπά, μην τρέχεις», αλλά στα «δύο άκρα» και στο «καταδικάζω τη βία απ’ όπου και αν προέρχεται».
Αν φέτος είχαμε μια στρογγυλή επέτειο του Σεφέρη και αν ήμουν Ίδρυμα κι έκανα λαχανο-στιχο-κοπτική, θα έγραφα σε όλα τα λεωφορεία τις λέξεις «δε βρίσκω τίποτε που να μην το συνηθίσατε* προσκυνώ» από το Ημερολόγιο Καταστρώματος Α΄.
Όλα πια τα έχουμε συνηθίσει ή κινδυνεύουμε να τα συνηθίσουμε. Τις αυτοκτονίες, τις συλλήψεις μαθητών και εργατών, την κλειστή ΕΡΤ, τις δηλώσεις του Κασιδιάρη, τις διαβεβαιώσεις του Σαμαρά για φως στο βάθος του τούνελ, τα ψέματα και τη γελοιότητα των μεγάλων ΜΜΕ, την οικονομική κτηνωδία, τη μετριότητα και τη μεγαλοστομία. Συνηθίζουμε ακόμα και την αντοχή της Χρυσής Αυγής που, μολονότι πιάστηκε με τα χέρια βαμμένα στο αίμα, εξακολουθεί να έχει την επιδοκιμασία του 7%, όπως λένε τα γκάλοπ.
Συνηθίζουμε και προσκυνάμε. Ακόμα και τον ψιλοκομμένο Καβάφη μπορούμε να συνηθίσουμε.
(ΠΡΙΝ, "Το τέλος της αγοράς", 20.10.2013)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου