Η μικρή Μαρία. Αναμφισβήτητα μια τραγική ιστορία. Για την ακρίβεια, χιλιάδες τραγικές ιστορίες που συμπυκνώνονται στο πρόσωπό της: οικογένειες που ξαφνικά ελπίζουν και πάλι.
Σύμφωνοι. Αλλά και μια καλή ιστορία για τα δελτία ειδήσεων, για τα πρωινάδικα, για τα talk shows. Μια ιστορία για να ξεχάσουμε τους άνεργους, την ύφεση, τη διεθνή κρίση, τα νέα μέτρα, το δημοσιονομικό κενό, την αθλιότητα των μνημονιακών πολιτικών.
Ζουμ στο δημόσιο. Γιατί θα ’πρεπε τάχα να εντοπιστεί ένα έκθετο παιδάκι για να «ανακαλύψουμε» ξαφνικά ότι το σύστημα των ληξιαρχείων είναι διάτρητο; Ότι στο δημόσιο τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές τους παίρνουν δύο δύο για να… στηρίζουν πάνω τη σκάφη, όπως τα πλυντήρια στο γνωστό ανέκδοτο; Ότι οι δήμοι, παρά τον εξωραϊσμό και την προβολή του κάθε Καμίνη, παραμένουν πρωτόγονοι, κολλημένοι στη δεκαετία του ’70; Γιατί πρέπει πρώτα να γίνεται η ζημιά και μετά να ανακαλύπτουμε τις τρύπες στα συστήματα του δημοσίου;
Ζουμ στην Αστυνομία. Επαίρεται ο κ. Δένδιας για τη συγκυριακή επιτυχία και εξαπολύει νέα πογκρόμ στους καταυλισμούς των Ρομά, αυτών των διαχρονικών αποδιοπομπαίων τράγων από τον μεσαίωνα και εντεύθεν. Σε όλους εμάς που παρακολουθούμε το νέο αστυνομικό σόου σε διακαναλική πανελλήνια μετάδοση, μας πέρασε απ’ το μυαλό ότι όλες αυτές οι διαδικασίες (όπως και πολλές άλλες) δεν θα ’πρεπε επ’ ουδενί λόγω να είναι υπόθεση αστυνομικών, αλλά κοινωνικών λειτουργών; Δεν το λέω μόνο για λόγους δεοντολογικούς, το λέω κυρίως για λόγους αποτελεσματικότητας. Γιατί αν είχαμε το κατάλληλο δίκτυο επαγγελματιών, με την ανάλογη εκπαίδευση και τις απαραίτητες υποδομές, πιθανότατα δεν θα χρειαζόταν η «παρατηρητικότητα ενός μπάτσου», κάτι συμπτωματικό δηλαδή, για να εντοπιστεί η Μαρία και η κάθε Μαρία.
Ζουμ στην τηλεόραση. Εντάξει, το θέμα πουλάει, αυτό το ξέρουμε. Αλλά δεν είναι δυνατόν να γίνεται είδηση ένα πονεμένο ζευγάρι από τη Θεσσαλονίκη που ζητάει να γίνει διασταύρωση DNA γιατί αναζωπυρώθηκε η ελπίδα του. Λυπάμαι αν ακούγομαι κυνικός, αλλά οι στατιστικές πιθανότητες να είναι η Μαρία το δικό τους παιδί είναι απειροελάχιστες – τείνουν στο μηδέν. Διασταυρώσεις DNA στην προκειμένη περίπτωση θα γίνουν πολλές (να και μια καλή χρήση του DNA, γιατί μέχρι τώρα μόνο στην υπηρεσία της καταστολής το ακούμε να διαφημίζεται), αλλά -που να πάρει- δεν γίνεται να αποτελέσει είδηση η κάθε μια απ’ αυτές. Όπως δεν γίνεται να αποτελεί είδηση η φαντασίωση της πονεμένης οικογένειας του Μπεν ότι ενδέχεται η Μαρία να είναι… το εγγονάκι τους.
Κι ακόμα, ζουμ στα ανθρώπινα δικαιώματα. Σπεύδουν αμέσως να μας πληροφορήσουν ότι πρόκειται να αρθεί το απόρρητο των συνδιαλέξεων της οικογένειας των τσιγγάνων. Κι όχι μονάχα αυτών, αλλά και όσων ήρθαν σε επαφή μαζί τους. Να το ακούσουμε και να το ξανακούσουμε, ώσπου να το χωνέψουμε. Ότι θα παρακολουθούν και θα ελέγχουν τις συνδιαλέξεις κάποιων άλλων, σιγά σιγά όλων των άλλων. Ώσπου είναι μαθηματικά βέβαιο, με το αεροπλανάκι που στήνουν, ότι θα φτάσουν και στις δικές μας. Αν δεν έχουν ήδη φτάσει…
Αυτά με αφορμή τη Μαρία. Για την ίδια τη Μαρία, δεν έχω παρά να ευχηθώ τα καλύτερα. Κι όσο γίνεται, μακριά από δημοσιότητα…
Χριστόφορος Κάσδαγλης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου