του Δημητρη Χριστοπουλου, απο το TVXS...
Δεν θα έγραφα κάτι αναφορικά με το κείμενο των 58 για την κεντροαριστερά. Ομολογώ ότι από (κάποιους από) αυτούς τους ανθρώπους έχω δει και πιο εμπνευσμένες προσπάθειες. Αποφάσισα να γράψω μετά τις συνεντεύξεις δύο εκ των σοβαρότερων υπογραφών στο κείμενο: των (κατά τα λοιπά, πολύ φίλων) Νίκου Αλιβιζάτου και Νίκου Μουζέλη.
Σε συνέντευξή του στον 9.84, ο πρώτος Νίκος είπε: «Έχω την εντύπωση ότι κάνοντας την επιλογή ότι σε αυτή τη φάση δεν πρέπει να κινδυνεύσει η σταθερότητα, για να βγούμε από την κρίση, αυτό το κείμενο -είτε μας αρέσει, είτε όχι-, είναι πιο κοντά προς τη συντηρητική παράταξη, παρά προς τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α.».
Νομίζω ότι τα λόγια αυτά είναι ειλικρινώς στη σωστή κατεύθυνση για τους 58. Δύο είναι τα επίδικα εδώ. Αφενός, ο εκλογικός νόμος με το bonus των 50 εδρών αποτρέπει τους πολίτες από το να ψηφίσουν το κόμμα της αρεσκείας τους και τους ωθεί να ψηφίσουν μόνο για κυβέρνηση. Αφετέρου, ο ειλικρινής φόβος που προκαλεί μια πιθανής αριστερή διακυβέρνηση, η οποία, θα φέρει την καταστροφή και για το λόγο αυτό πρέπει, με κάθε τρόπο, να ανασχεθεί.
Δεδομένων αυτών, νομίζω πως δεν υπάρχει άλλη προοπτική για τους 58 από αυτήν που λέει ο Ν. Αλιβιζάτος και με σαφήνεια υπονοεί ο Ν. Μουζέλης σε συνέντευξή του στην Εφημερίδα των Συντακτών περί από-ενοχοποίησης της συνεργασίας με τη συντήρηση. Και η προοπτική αυτή είναι – νέτα σκέτα – η συνεργασία με τη Δεξιά. Αλλιώς, δεν υπάρχει νόημα στα παραπάνω. Αυτή είναι η μόνη λογική διέξοδος στο δίλημμα.
Φυσικά, δοθέντος του αρχηγού της ΝΔ και γενικώς της κατάστασης στην συντηρητική παράταξη, δεν είναι εύκολη η δημόσια αναγνώριση της ανάγκης τούτης. Είναι όμως μονόδρομος και δεν είναι τυχαίο ότι οι άνθρωποι – κάπως άβολα και ενοχικά ίσως - το ομολογούν. Αυτό εξάλλου, αιτιολογεί τη σπουδή του κειμένου τους να μιλήσει μόνο για «εθνολαϊκιστική αριστερά» τη στιγμή που πρωθυπουργός της Ελλάδας και αρχηγός της Δεξιάς είναι ο κατεξοχήν εκφραστής του εθνολαϊκισμού στη μεταπολίτευση... Αντιλαμβάνομαι λοιπόν ότι είναι δύσκολο για τους εν λόγω ανθρώπους στα εξήντα (και βάλε) να αποδεχθούν ότι θα καταλήξουν σε αυτόν, αλλά τι να κάνουμε; Δεν τους υποχρεώσαμε κιόλας…
Το ότι οι 58 ονομάζονται «κεντροαριστερά», τη στιγμή που γεωγραφικά τοποθετούνται στο Κέντρο, αλλά εννοούν – και οι σοβαρότεροι εξ αυτών ομολογούν – Δεξιά, θολώνει κάπως τα νερά. Μετά τη βουτιά όμως, τα νερά καθαρίζουν. Ίσως θα ήταν λίγο πιο έντιμο, αντί να μας λένε για τρίτο πόλο, να πούνε απευθείας ότι πάνε με τον πρώτο πόλο και να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις και συζητήσεις επί συζητήσεων περί των βουλών τους.
Αν το λέγανε βέβαια από την αρχή δεν θα είχε σασπένς η ιστορία. Πέραν όμως της πρόκλησης συζήτησης, μοναδικό τους κίνητρο, όπως εύστοχα γράφτηκε από βέρο κεντροαριστερό, είναι ο φόβος ενώπιον του ενδεχόμενου να κυβερνήσει ο δεύτερος πόλος. Και ο φόβος φυλάει τα έρμα. Αυτό είναι και το απαύγασμα της συντηρητικής ιδεολογίας σε όλο το διάβα της. Αυτή είναι η πεμπτουσία του πολιτικού συντηρητισμού.
Βλέπει λοιπόν κανείς πώς στις οριακές καταστάσεις, η ζωή ξεμπερδεύει τα δύσκολα διλήμματα με απλούς, γήινους, πολιτικά ωμούς, τρόπους. Οι τρόποι αυτοί καμιά φορά παραβιάζουν την καθώς πρέπει αισθητική μερικών εξ ημών, αλλά δεν βλέπω ούτε διάθεση, ούτε χρόνο για γαρνιτούρες. Πάμε λοιπόν κατευθείαν στο ψητό. Οι 58 λένε με τον τρόπο τους αυτό που λέει (περίπου) το ήμισυ του λαού: «Σαμαράς, για να μη βγει ο Τσίπρας». Μπορεί κάποιος να διαφωνεί, αλλά πρέπει να το σεβαστεί. Αυτό που πάντως δεν μπορεί, είναι να κάνει πως δεν το βλέπει. Πρώτος πόλος λοιπόν and that’s it.
Η προσωπική εκτίμηση για να είμαι ακριβοδίκαιος: συμμερίζομαι το φόβο μήπως η χώρα τρακάρει στρίβοντας αριστερά. Μερικά δείγματα οδήγησης εντείνουν τους φόβους μου, άλλα πάλι, όχι. Όμως, σε κάθε περίπτωση, ο κίνδυνος αυτός δε μπορεί να είναι εμπόδιο στην ανάγκη να ξεκινήσει επιτέλους η στροφή, καθώς ο δρόμος που ακολουθούμε, με τελευταίο οδηγό τα Μνημόνια, μας έφερε στο γκρεμό και ήδη τα χαμηλότερα στρώματα έχουν αρχίσει και πέφτουν.
Άρα λοιπόν: στροφή με επίγνωση του κινδύνου εμείς. Οι 58 στην ευθεία του γκρεμού επειδή σκιάζονται την αριστερή στροφή. Έτσι μου φαίνονται τα πράγματα και ακριβώς σε αυτήν την εκτίμηση εστιάζεται και η κεφαλαιώδης διαφωνία με τους ανθρώπους που πιστεύουν ότι έτσι όπως πάμε μπορεί και να σωθούμε, ενώ άμα βγει η Αριστερά με βεβαιότητα θα πνιγούμε. Προσωπικά, πιστεύω ακριβώς το αντίθετο. Ότι έτσι όπως πάμε, πάμε άκλαυτοι, ενώ αν βγει η Αριστερά μπορεί και να σωθούμε.
Τέλος, μου προκαλεί ενδιαφέρον ποια θα είναι η στάση των ανθρώπων αυτών όταν και αν ποτέ ξεκινήσει η στροφή την οποία υπαρξιακά αποστρέφονται. Θα την υπονομεύσουν ώστε ο αριστερός οδηγός να τρακάρει και να δικαιωθούν οι φόβοι τους; Ή θα βάλουν πλάτη μήπως και σωθεί η χώρα; Για κάποιους, νομίζω ότι γνωρίζω την απάντηση.
Δεν θα έγραφα κάτι αναφορικά με το κείμενο των 58 για την κεντροαριστερά. Ομολογώ ότι από (κάποιους από) αυτούς τους ανθρώπους έχω δει και πιο εμπνευσμένες προσπάθειες. Αποφάσισα να γράψω μετά τις συνεντεύξεις δύο εκ των σοβαρότερων υπογραφών στο κείμενο: των (κατά τα λοιπά, πολύ φίλων) Νίκου Αλιβιζάτου και Νίκου Μουζέλη. Σε συνέντευξή του στον 9.84, ο πρώτος Νίκος είπε: «Έχω την εντύπωση ότι κάνοντας την επιλογή ότι σε αυτή τη φάση δεν πρέπει να κινδυνεύσει η σταθερότητα, για να βγούμε από την κρίση, αυτό το κείμενο -είτε μας αρέσει, είτε όχι-, είναι πιο κοντά προς τη συντηρητική παράταξη, παρά προς τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α.».
Νομίζω ότι τα λόγια αυτά είναι ειλικρινώς στη σωστή κατεύθυνση για τους 58. Δύο είναι τα επίδικα εδώ. Αφενός, ο εκλογικός νόμος με το bonus των 50 εδρών αποτρέπει τους πολίτες από το να ψηφίσουν το κόμμα της αρεσκείας τους και τους ωθεί να ψηφίσουν μόνο για κυβέρνηση. Αφετέρου, ο ειλικρινής φόβος που προκαλεί μια πιθανής αριστερή διακυβέρνηση, η οποία, θα φέρει την καταστροφή και για το λόγο αυτό πρέπει, με κάθε τρόπο, να ανασχεθεί.
Δεδομένων αυτών, νομίζω πως δεν υπάρχει άλλη προοπτική για τους 58 από αυτήν που λέει ο Ν. Αλιβιζάτος και με σαφήνεια υπονοεί ο Ν. Μουζέλης σε συνέντευξή του στην Εφημερίδα των Συντακτών περί από-ενοχοποίησης της συνεργασίας με τη συντήρηση. Και η προοπτική αυτή είναι – νέτα σκέτα – η συνεργασία με τη Δεξιά. Αλλιώς, δεν υπάρχει νόημα στα παραπάνω. Αυτή είναι η μόνη λογική διέξοδος στο δίλημμα.
Φυσικά, δοθέντος του αρχηγού της ΝΔ και γενικώς της κατάστασης στην συντηρητική παράταξη, δεν είναι εύκολη η δημόσια αναγνώριση της ανάγκης τούτης. Είναι όμως μονόδρομος και δεν είναι τυχαίο ότι οι άνθρωποι – κάπως άβολα και ενοχικά ίσως - το ομολογούν. Αυτό εξάλλου, αιτιολογεί τη σπουδή του κειμένου τους να μιλήσει μόνο για «εθνολαϊκιστική αριστερά» τη στιγμή που πρωθυπουργός της Ελλάδας και αρχηγός της Δεξιάς είναι ο κατεξοχήν εκφραστής του εθνολαϊκισμού στη μεταπολίτευση... Αντιλαμβάνομαι λοιπόν ότι είναι δύσκολο για τους εν λόγω ανθρώπους στα εξήντα (και βάλε) να αποδεχθούν ότι θα καταλήξουν σε αυτόν, αλλά τι να κάνουμε; Δεν τους υποχρεώσαμε κιόλας…
Το ότι οι 58 ονομάζονται «κεντροαριστερά», τη στιγμή που γεωγραφικά τοποθετούνται στο Κέντρο, αλλά εννοούν – και οι σοβαρότεροι εξ αυτών ομολογούν – Δεξιά, θολώνει κάπως τα νερά. Μετά τη βουτιά όμως, τα νερά καθαρίζουν. Ίσως θα ήταν λίγο πιο έντιμο, αντί να μας λένε για τρίτο πόλο, να πούνε απευθείας ότι πάνε με τον πρώτο πόλο και να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις και συζητήσεις επί συζητήσεων περί των βουλών τους.
Αν το λέγανε βέβαια από την αρχή δεν θα είχε σασπένς η ιστορία. Πέραν όμως της πρόκλησης συζήτησης, μοναδικό τους κίνητρο, όπως εύστοχα γράφτηκε από βέρο κεντροαριστερό, είναι ο φόβος ενώπιον του ενδεχόμενου να κυβερνήσει ο δεύτερος πόλος. Και ο φόβος φυλάει τα έρμα. Αυτό είναι και το απαύγασμα της συντηρητικής ιδεολογίας σε όλο το διάβα της. Αυτή είναι η πεμπτουσία του πολιτικού συντηρητισμού.
Βλέπει λοιπόν κανείς πώς στις οριακές καταστάσεις, η ζωή ξεμπερδεύει τα δύσκολα διλήμματα με απλούς, γήινους, πολιτικά ωμούς, τρόπους. Οι τρόποι αυτοί καμιά φορά παραβιάζουν την καθώς πρέπει αισθητική μερικών εξ ημών, αλλά δεν βλέπω ούτε διάθεση, ούτε χρόνο για γαρνιτούρες. Πάμε λοιπόν κατευθείαν στο ψητό. Οι 58 λένε με τον τρόπο τους αυτό που λέει (περίπου) το ήμισυ του λαού: «Σαμαράς, για να μη βγει ο Τσίπρας». Μπορεί κάποιος να διαφωνεί, αλλά πρέπει να το σεβαστεί. Αυτό που πάντως δεν μπορεί, είναι να κάνει πως δεν το βλέπει. Πρώτος πόλος λοιπόν and that’s it.
Η προσωπική εκτίμηση για να είμαι ακριβοδίκαιος: συμμερίζομαι το φόβο μήπως η χώρα τρακάρει στρίβοντας αριστερά. Μερικά δείγματα οδήγησης εντείνουν τους φόβους μου, άλλα πάλι, όχι. Όμως, σε κάθε περίπτωση, ο κίνδυνος αυτός δε μπορεί να είναι εμπόδιο στην ανάγκη να ξεκινήσει επιτέλους η στροφή, καθώς ο δρόμος που ακολουθούμε, με τελευταίο οδηγό τα Μνημόνια, μας έφερε στο γκρεμό και ήδη τα χαμηλότερα στρώματα έχουν αρχίσει και πέφτουν.
Άρα λοιπόν: στροφή με επίγνωση του κινδύνου εμείς. Οι 58 στην ευθεία του γκρεμού επειδή σκιάζονται την αριστερή στροφή. Έτσι μου φαίνονται τα πράγματα και ακριβώς σε αυτήν την εκτίμηση εστιάζεται και η κεφαλαιώδης διαφωνία με τους ανθρώπους που πιστεύουν ότι έτσι όπως πάμε μπορεί και να σωθούμε, ενώ άμα βγει η Αριστερά με βεβαιότητα θα πνιγούμε. Προσωπικά, πιστεύω ακριβώς το αντίθετο. Ότι έτσι όπως πάμε, πάμε άκλαυτοι, ενώ αν βγει η Αριστερά μπορεί και να σωθούμε.
Τέλος, μου προκαλεί ενδιαφέρον ποια θα είναι η στάση των ανθρώπων αυτών όταν και αν ποτέ ξεκινήσει η στροφή την οποία υπαρξιακά αποστρέφονται. Θα την υπονομεύσουν ώστε ο αριστερός οδηγός να τρακάρει και να δικαιωθούν οι φόβοι τους; Ή θα βάλουν πλάτη μήπως και σωθεί η χώρα; Για κάποιους, νομίζω ότι γνωρίζω την απάντηση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου