Σκέτα πόδια εναντίον Κατρούγκαλου...

του Οδυσσεα Ιωαννου, Protagon...

Ποιος πάει ανάποδα; Εγώ ή ο κόσμος; (Photo: Α. Κατσής @fosphotos.com)

Δεν ξέρω αν είμαστε τα πρόσωπά μας. Τα μάτια μας, το γέλιο, τα εκμαγεία από τις γκριμάτσες μας. Έχω πέσει πολλές φορές έξω. Μάλλον δεν ξέρω να τα διαβάζω. Άλλοι είναι πιο ασκημένοι και τους ζηλεύω. Τα καλοσυνάτα μάτια, τα λυπημένα, τα «βοήθεια» που φωνάζουν τα αδέξια χέρια, τα κρατημένα χαμόγελα των δήθεν απροστάτευτων, σαν μετανοιωμένες χαρές, με έχουν ρίξει στον κουβά πολλές φορές. Γιατί υπάρχουν και ρολίστες. Έχουν ανάγει την υποκριτική σε ύψιστη δεξιότητα και κάτι φιλότεχνα τυπάκια σαν την αφεντιά μου δεν θέλουν και πολύ να φάνε το δράμα με το κουτάλι.
Παρασύρομαι εύκολα από την καλοσύνη, ενθουσιάζομαι με κάθε καινούργια είσοδο στη ζωή μου, χωρίς πισινές, κι αν χρειαστεί στο τέλος να περάσω από το ταμείο, πληρώνω την ευπιστία μου η οποία όμως σου έρχεται πολύ φθηνότερα από το αντίτιμο του επιφυλακτικού μοναχόλυκου.
Σωστός ή λάθος όμως, τα «διαβάσματά» μου στα πρόσωπα τα κάνω. Τα λόγια τους τα ακούω και προσπαθώ να βρω τις αντιστοιχίες λέξεων και ουλών. Δεν μιλάνε όλοι οι άνθρωποι. Κάποιοι, απλώς μεταφέρουν λόγια. Τους ακούς και δεν διακρίνεις τις ωδίνες μιας γέννας αλλά τη βιασύνη να ξεφορτώσουν. Άτσαλοι, ασύμμετροι, άρα άσχημοι. Νομίζουν πως είναι παθιασμένοι αλλά είναι φανατικοί. Ο παθιασμένος φωνάζει αφήστε με να ζήσω όπως θέλω. Ο φανατικός, θα ζήσετε όλοι όπως θέλω εγώ.
Το δεκαπεντάλεπτο από την Ανατροπή, με τον Κατρούγκαλο στην αρένα και τους Συγκλητικούς να αναρωτιούνται «μα πού είναι επιτέλους τα λιοντάρια;» είναι εξόχως πολιτικό αλλά έχει και έναν σκασμό ανθρωπολογικά ευρήματα. Ήταν ένα ολόκληρο κεφάλαιο στη διδακτέα ύλη της εποχής. Στα αναποδογυρισμένα νοήματα, σε αυτόν τον σωρό από λέξεις και κορμιά που δεν ξέρεις τι θα σου βγει. Βλέπεις ένα πόδι το τραβάς, με την ελπίδα να ανασύρεις ολόκληρο το σώμα, αλλά σου μένει στο χέρι μόνο το πόδι. Το σώμα είναι κάπου αλλού πεταμένο. Ο αντίλογος στον καθηγητή ήταν σκέτα πόδια. Το σώμα έλειπε. Μίλησε για το αυτονόητο πείσμα του ανθρώπου για ζωή και εισέπραξε ως απάντηση μόνο λέξεις με ένα σύμφωνο.

Με διεσταλμένες κόρες, στρεψοδικία και ομαδική επιλεκτική κώφωση δεν μπορείς ούτε να κρύψεις τον φανατισμό σου αλλά ούτε και να καταδικάσεις τη βία. Κυρίως όταν ως βία έχεις ουσιαστικά ορίσει την αμφισβήτηση προς το πρόσωπό σου. Έχεις ανάγει τον εαυτό σου και αυτά που πρεσβεύεις και «υπηρετείς» ως το όριο της ανεκτής συλλογικής βίας. Και το σώμα σου γίνεται τόσο επιθετικό, τόσο κακότροπο, τα λόγια σου πλακούντες λέξεων, ξεραμένα αίματα.
Και επειδή σε τελική ανάλυση, το L’ etat c’ est moi δεν σας κολακεύει -αλλά ούτε και σας αδικεί- μήπως να σκεφτείτε πως η ατυχέστατη μεμονωμένη δράση ενός γιαουρτώματος ή ενός μπουγέλου, δεν στρέφεται ούτε εναντίον θεσμών ούτε οσίων και ιερών, αλλά αποκλειστικά στο πρόσωπό σας; Απέναντι σε συγκεκριμένο ονοματεπώνυμο; Δεν είστε η δημοκρατία. Πάρτε το και λίγο προσωπικά. Σας αρέσει να παραμυθιάζεστε πως είναι συμβολική η κίνηση. Υπονοώντας πως είστε τα «σύμβολα». Δεν σας φτάνει το «προσωπικότητες»;
Y.Γ.: Στο ζάπινγκ ο Αλέξης Τσίπρας απαντούσε σε ερωτήσεις του Νίκου Χατζηνικολάου και τηλεθεατών. Μάλλον ήμουν άτυχος. Έπεσα σε δύο από αυτές που ελπίζω πως δεν ήταν ενδεικτικές. «Δεν θα φορέσω ποτέ γραβάτα σε σύνοδο κορυφής γιατί θα θεωρηθεί ως μία μετατόπιση στον συμβιβασμό».
Και στην ερώτηση Χατζηνικολάου τι θα κάνει αν οι εφοπλιστές πάρουν τις σημαίες τους και φύγουν, αντιδρώντας στη φορολόγησή τους, απάντησε «Θέλω να πιστεύω πως δεν θα το κάνουν». Ως ψηφοφόρος του Σύριζα ένιωσα πολύ άβολα. Επειδή αύριο μπορεί να είστε κυβέρνηση, σύντροφοι, θέλω κι εγώ να πιστεύω πως έχετε κάποια λίγο πιο επεξεργασμένη πρόταση -πέρα από την προσευχή- για ένα εναλλακτικό οικονομικό μοντέλο, ε;