Without reason or rhyme...
«Συγχωριανοί, εκπρόσωποι Τοπικών Αρχών, όλοι γνώριζαν τις συνθήκες διαβίωσης του θύματος», λέει η κ. Γκλεγκλέ. «Κανείς τους, όμως, δεν αναρωτήθηκε εάν ο τρόπος ζωής του είχε στοιχεία εξαναγκασμού, εάν η συναίνεση να ζεί με αυτόν τον τρόπο ήταν αληθής, καθώς όλοι τους ήταν «ταγμένοι» υπέρ των συγχωριανών τους. Πολλοί από το ακροατήριο ήταν πελάτες του θύματος. Το θύμα πάλεψε ενάντια σε μια ολόκληρη κοινωνία που την κακοποιούσε ξανά και ξανά χωρίς έλεος και χωρίς δισταγμό, χωρίς αμφιβολία και χωρίς ενδοιασμούς».
Όχι, αυτή η περιγραφή δεν προέρχεται από την υπόθεση της μικρής Μαρίας. Προέρχεται από μία άλλη υπόθεση, διαφορετική αλλά με ένα περίεργο τρόπο, παρόμοια. Μόνο που εκεί ο τηλεοπτικός χρόνος δεν χαρίστηκε αφειδώς, δεν είδαμε φωτογραφίες. Δεν μάθαμε κάν το όνομα του θύματος.
Κι όμως, αυτή η ιστορία ήταν κοινό μυστικό της μικρής κοινωνίας που «ζούσε» το θύμα. Μέχρι να γίνει η στραβή, κανείς δεν ενδιαφέρθηκε, κανείς δεν λυπήθηκε, κανείς δεν αναστατώθηκε και κανείς δεν το κουβέντιαζε. Τέτοια πράγματα ποτέ δεν κουβεντιάζονται. Τα ξέρουν όλοι, τα βλέπουν όλοι, αλλά δεν μιλάει κανείς. Γιατί πρόκειται για «ξένους». Τέτοιες ιστορίες, όπως της εν λόγω «ξένης» ή της μικρής Μαρίας, θάβονται κάτω από χαλιά και κρύβονται πίσω από κλειστά παράθυρα. Είναι ιστορίες εκμετάλλευσης αόρατων ζωών. Αυτό που δεν κρύβεται είναι η υποκρισία. Αυτή περισσεύει.
Για την μικρή Μαρία δεν ξέρουμε ακόμα πολλά. Ίσως να είναι προϊόν εμπορίας ανθρώπων όπως η (πολύ πιθανώς επίσης ξανθιά) Ουκρανή.
Ίσως να ήταν προορισμένη να έχει την ίδια μοίρα, ίσως να έβγαινε στο δρόμο για ζητιανιά, ίσως να πουλιόταν σε κάποιον άλλο. Ίσως και να μην συνέβαινε τίποτα από όλα αυτά. Ξαφνικά όμως, ανακαλύψαμε την «εγκληματικότητα των Ρομα». Πόσες αντιφάσεις σε μία φράση: ρατσισμός και συλλογική ευθύνη προς μία φυλή την οποία όμως ταυτόχρονα αποκαλούν με το αντιρατσιστικό» politically correct «Ρομά».
Ας πέσουμε λοιπόν για άλλη μια φορά από τα σύννεφα μαθαίνοντας αυτά που ξέρουμε: υπάρχει εγκληματικότητα ανάμεσα στους τσιγγάνους. Υπάρχει η μαφία των τσιγγάνων, όπως υπάρχει η αλβανική μαφία ή η αφγανική ή διάφορα αμιγώς ελληνικά κυκλώματα. Ανακατεύεται με τα γνωστά: εμπόριο ναρκωτικών και όπλων, σωματεμπορία, κλοπές, απάτες και διαπλοκή. Όποιος μένει σε περιοχές με γειτονιές τσιγγάνων (λέγε με και γκέτο, αλλά αυτή είναι κακή λέξη και επίσης, μη politically correct) τα ξέρει αυτά. Δεν είναι κρυφά, στις περιοχές αυτές είναι κοινό μυστικό. Επίσης ξέρει και άλλες ιστορίες: για οικογένειες τσιγγάνων που ανήκουν σε αυτή την μαφία που εκπορνεύουν τα παιδιά τους, που τα υποχρεώνουν να ζητιανεύουν, που τα χρησιμοποιούν για να παίρνουν τα επιδόματα πολυτέκνων ή τα αναγκάζουν να κλέβουν. Η μεγάλη πλειοψηφία των τσιγγάνων που ασχολούνται με αυτές τις δραστηριότητες δεν το κάνουν για λόγους βιοπορισμού, αλλά για λόγους πλουτισμού, όπως κάθε μαφιόζος που σέβεται τον εαυτό του. Η αναγωγή όλων αυτών σε κανόνα, η δημιουργία του στερεότυπου του εγκληματία τσιγγάνου είναι φασισμός και καραμπινάτος ρατσισμός. Η άρνηση τους όμως μπροστά στο στερεότυπο του κατατρεγμένου διωκόμενου τσιγγάνου είναι καραμπινάτη εθελοτυφλία.
Ο πραγματικός ρατσισμός όμως σε σχέση με τους τσιγγάνους πάει πακέτο με την υποκρισία της ελληνικής κοινωνίας, ιδίως στην επαρχία όπου τίποτα δεν μένει κρυφό και οι αντιθέσεις δεν χάνονται μέσα στην τεράστια ανθρώπινη μάζα της μεγάλης πόλης. Η μικρή Μαρία που πρωταγωνιστεί αυτές τις μέρες παντού μέχρι προχθές ήταν «άλλο ένα γυφτάκι». Βρώμικο, υποψήφιο κλεφτρόνι στα μυαλά των περισσότερων, προορισμένο να αλητεύει στους δρόμους μέχρι να παντρευτεί. Κανείς δεν πρόσεξε ότι το τωρινό «ξανθό αγγελούδι» ήταν ξανθό γιατί κανείς δεν ήθελε να το προσέξει: τα βλέμματα που έπεφταν πάνω της από εμάς τους «πολιτισμένους» ήταν βλέμματα καχύποπτα και εχθρικά. Έβλεπαν ένα ξένο σώμα. Με την αποκάλυψη της υπόθεσης όμως, ξαφνικά εμφανίστηκαν δεκάδες αυτόπτες μάρτυρες, που είχαν δεί αλλά τότε ούτε ενδιαφέρθηκαν, ούτε αναρωτήθηκαν ούτε αγανάκτησαν .
Ο ρατσισμός και η υποκρισία θα επιτεθεί στους τσιγγάνους για τις παρανομίες και την διαπλοκή με τα παιδιά, την διακίνηση τους (εάν αποδειχθεί κάτι τέτοιο) και τα επιδόματα πολυτέκνων. Δεν θα πεί κουβέντα όμως για τους «μη-τσιγγάνους» δημόσιους υπαλλήλους που είναι μέρος του κόλπου. Θα ξεχάσει τις δημοτικές εκλογές και την δημοπρασία των ψήφων των τσιγγάνων, τα φακελάκια και τα «τόσο το κεφάλι». Δεν θα τα βάλει με την αστυνομία που γνωρίζει και δεν πράττει (και όλοι φανταζόμαστε γιατί δεν το κάνει). Θα κάνει ότι δεν ξέρει ενώ ξέρει ότι για κάθε γραμμάριο ναρκωτικών, κάποιος παίρνει μίζα. Για κάθε παιδί που εκπορνεύεται υπάρχει ο πελάτης. Για κάθε πλαστό πιστοποιητικό υπάρχει ο «δημόσιος ανήρ» που το εκδίδει.
Όλη η υπόθεση είναι μια αγοραπωλησία. Τα κανάλια θα πουλήσουν μητρικό πόνο γιατί η μάνα του Φύσσα δεν τους έκανε το χατήρι να κλάψει πολύ μπροστά στις κάμερες. Θα πουλήσουν αθώα παιδική ηλικία, θα πουλήσουν εικόνα του μικρού κοριτσιού. Η κυβέρνηση θα πουλήσει ρατσισμό και αυστηρότητα μπάς και κλέψει τους ψήφους της Χρυσής Αυγής που δεν χάνονται ούτε μετα την δολοφονία. Οι φασίστες θα πουλήσουν προπαγάνδα, ψέματα στο ίντερνετ και ίσως νέα πογκρόμ, έτσι για να επανέλθουν. Ό Έλληνας θα αγοράσει τον νέο του εχθρό και το «σοκ» της εβδομάδας. Όλα βαίνουν καλώς.
Υποκρισία… Η καταγωγή του μικρού κοριτσιού ίσως να το έσωσε από μια πολύ άσχημη ζωή εκμετάλλευσης. Αντίθετα, η καταγωγή της Ουκρανής την πέταξε σε μια ζωή πολύ άσχημης εκμετάλλευσης. Η διαφορά ήταν στο χρώμα του εκμεταλλευτή και όπως φαίνεται, δεν καταδικάζουμε την εκμετάλλευση «από όπου και αν προέρχεται». Την καταδικάζουμε μόνο αν δεν είναι δικιά μας. Γιατί όλοι αυτοί οι πεφτοσυννεφάκηδες, οι συγχωριανοί, οι αγανακτισμένοι και οι «δίκαιοι» θέλουν να επιβεβαιώσουν κάπου την υποτιθέμενη ανωτερότητα τους. Άλλοτε στο κορμί της Ουκρανής, άλλοτε στα μη ξανθά μαλλιά των υπόλοιπων τσιγγανόπαιδων. Αυτά που δεν είναι και δεν θα γίνουν «ξανθοί ‘αγγελοι», που δεν θα βγούν σε κανένα κανάλι που θα ξεχειλίζει αγανάκτηση και οργή.
Κωμικοτραγική πλευρά του όλου σκηνικού είναι ο ρατσιστάκος δημοσιογραφίσκος κάθε βράδυ που αναγκάζεται να προσέχει τα λόγια του μήπως και του ξεφύγει αυτό που θέλει στην πραγματικότητα να πεί: βρώμογυφτοι. Δεν πειράζει. Δεν αργεί και αυτή η μέρα.
Όχι, αυτή η περιγραφή δεν προέρχεται από την υπόθεση της μικρής Μαρίας. Προέρχεται από μία άλλη υπόθεση, διαφορετική αλλά με ένα περίεργο τρόπο, παρόμοια. Μόνο που εκεί ο τηλεοπτικός χρόνος δεν χαρίστηκε αφειδώς, δεν είδαμε φωτογραφίες. Δεν μάθαμε κάν το όνομα του θύματος.
Κι όμως, αυτή η ιστορία ήταν κοινό μυστικό της μικρής κοινωνίας που «ζούσε» το θύμα. Μέχρι να γίνει η στραβή, κανείς δεν ενδιαφέρθηκε, κανείς δεν λυπήθηκε, κανείς δεν αναστατώθηκε και κανείς δεν το κουβέντιαζε. Τέτοια πράγματα ποτέ δεν κουβεντιάζονται. Τα ξέρουν όλοι, τα βλέπουν όλοι, αλλά δεν μιλάει κανείς. Γιατί πρόκειται για «ξένους». Τέτοιες ιστορίες, όπως της εν λόγω «ξένης» ή της μικρής Μαρίας, θάβονται κάτω από χαλιά και κρύβονται πίσω από κλειστά παράθυρα. Είναι ιστορίες εκμετάλλευσης αόρατων ζωών. Αυτό που δεν κρύβεται είναι η υποκρισία. Αυτή περισσεύει.
Για την μικρή Μαρία δεν ξέρουμε ακόμα πολλά. Ίσως να είναι προϊόν εμπορίας ανθρώπων όπως η (πολύ πιθανώς επίσης ξανθιά) Ουκρανή.
Ίσως να ήταν προορισμένη να έχει την ίδια μοίρα, ίσως να έβγαινε στο δρόμο για ζητιανιά, ίσως να πουλιόταν σε κάποιον άλλο. Ίσως και να μην συνέβαινε τίποτα από όλα αυτά. Ξαφνικά όμως, ανακαλύψαμε την «εγκληματικότητα των Ρομα». Πόσες αντιφάσεις σε μία φράση: ρατσισμός και συλλογική ευθύνη προς μία φυλή την οποία όμως ταυτόχρονα αποκαλούν με το αντιρατσιστικό» politically correct «Ρομά».
Ας πέσουμε λοιπόν για άλλη μια φορά από τα σύννεφα μαθαίνοντας αυτά που ξέρουμε: υπάρχει εγκληματικότητα ανάμεσα στους τσιγγάνους. Υπάρχει η μαφία των τσιγγάνων, όπως υπάρχει η αλβανική μαφία ή η αφγανική ή διάφορα αμιγώς ελληνικά κυκλώματα. Ανακατεύεται με τα γνωστά: εμπόριο ναρκωτικών και όπλων, σωματεμπορία, κλοπές, απάτες και διαπλοκή. Όποιος μένει σε περιοχές με γειτονιές τσιγγάνων (λέγε με και γκέτο, αλλά αυτή είναι κακή λέξη και επίσης, μη politically correct) τα ξέρει αυτά. Δεν είναι κρυφά, στις περιοχές αυτές είναι κοινό μυστικό. Επίσης ξέρει και άλλες ιστορίες: για οικογένειες τσιγγάνων που ανήκουν σε αυτή την μαφία που εκπορνεύουν τα παιδιά τους, που τα υποχρεώνουν να ζητιανεύουν, που τα χρησιμοποιούν για να παίρνουν τα επιδόματα πολυτέκνων ή τα αναγκάζουν να κλέβουν. Η μεγάλη πλειοψηφία των τσιγγάνων που ασχολούνται με αυτές τις δραστηριότητες δεν το κάνουν για λόγους βιοπορισμού, αλλά για λόγους πλουτισμού, όπως κάθε μαφιόζος που σέβεται τον εαυτό του. Η αναγωγή όλων αυτών σε κανόνα, η δημιουργία του στερεότυπου του εγκληματία τσιγγάνου είναι φασισμός και καραμπινάτος ρατσισμός. Η άρνηση τους όμως μπροστά στο στερεότυπο του κατατρεγμένου διωκόμενου τσιγγάνου είναι καραμπινάτη εθελοτυφλία.
Ο πραγματικός ρατσισμός όμως σε σχέση με τους τσιγγάνους πάει πακέτο με την υποκρισία της ελληνικής κοινωνίας, ιδίως στην επαρχία όπου τίποτα δεν μένει κρυφό και οι αντιθέσεις δεν χάνονται μέσα στην τεράστια ανθρώπινη μάζα της μεγάλης πόλης. Η μικρή Μαρία που πρωταγωνιστεί αυτές τις μέρες παντού μέχρι προχθές ήταν «άλλο ένα γυφτάκι». Βρώμικο, υποψήφιο κλεφτρόνι στα μυαλά των περισσότερων, προορισμένο να αλητεύει στους δρόμους μέχρι να παντρευτεί. Κανείς δεν πρόσεξε ότι το τωρινό «ξανθό αγγελούδι» ήταν ξανθό γιατί κανείς δεν ήθελε να το προσέξει: τα βλέμματα που έπεφταν πάνω της από εμάς τους «πολιτισμένους» ήταν βλέμματα καχύποπτα και εχθρικά. Έβλεπαν ένα ξένο σώμα. Με την αποκάλυψη της υπόθεσης όμως, ξαφνικά εμφανίστηκαν δεκάδες αυτόπτες μάρτυρες, που είχαν δεί αλλά τότε ούτε ενδιαφέρθηκαν, ούτε αναρωτήθηκαν ούτε αγανάκτησαν .
Ο ρατσισμός και η υποκρισία θα επιτεθεί στους τσιγγάνους για τις παρανομίες και την διαπλοκή με τα παιδιά, την διακίνηση τους (εάν αποδειχθεί κάτι τέτοιο) και τα επιδόματα πολυτέκνων. Δεν θα πεί κουβέντα όμως για τους «μη-τσιγγάνους» δημόσιους υπαλλήλους που είναι μέρος του κόλπου. Θα ξεχάσει τις δημοτικές εκλογές και την δημοπρασία των ψήφων των τσιγγάνων, τα φακελάκια και τα «τόσο το κεφάλι». Δεν θα τα βάλει με την αστυνομία που γνωρίζει και δεν πράττει (και όλοι φανταζόμαστε γιατί δεν το κάνει). Θα κάνει ότι δεν ξέρει ενώ ξέρει ότι για κάθε γραμμάριο ναρκωτικών, κάποιος παίρνει μίζα. Για κάθε παιδί που εκπορνεύεται υπάρχει ο πελάτης. Για κάθε πλαστό πιστοποιητικό υπάρχει ο «δημόσιος ανήρ» που το εκδίδει.
Όλη η υπόθεση είναι μια αγοραπωλησία. Τα κανάλια θα πουλήσουν μητρικό πόνο γιατί η μάνα του Φύσσα δεν τους έκανε το χατήρι να κλάψει πολύ μπροστά στις κάμερες. Θα πουλήσουν αθώα παιδική ηλικία, θα πουλήσουν εικόνα του μικρού κοριτσιού. Η κυβέρνηση θα πουλήσει ρατσισμό και αυστηρότητα μπάς και κλέψει τους ψήφους της Χρυσής Αυγής που δεν χάνονται ούτε μετα την δολοφονία. Οι φασίστες θα πουλήσουν προπαγάνδα, ψέματα στο ίντερνετ και ίσως νέα πογκρόμ, έτσι για να επανέλθουν. Ό Έλληνας θα αγοράσει τον νέο του εχθρό και το «σοκ» της εβδομάδας. Όλα βαίνουν καλώς.
Υποκρισία… Η καταγωγή του μικρού κοριτσιού ίσως να το έσωσε από μια πολύ άσχημη ζωή εκμετάλλευσης. Αντίθετα, η καταγωγή της Ουκρανής την πέταξε σε μια ζωή πολύ άσχημης εκμετάλλευσης. Η διαφορά ήταν στο χρώμα του εκμεταλλευτή και όπως φαίνεται, δεν καταδικάζουμε την εκμετάλλευση «από όπου και αν προέρχεται». Την καταδικάζουμε μόνο αν δεν είναι δικιά μας. Γιατί όλοι αυτοί οι πεφτοσυννεφάκηδες, οι συγχωριανοί, οι αγανακτισμένοι και οι «δίκαιοι» θέλουν να επιβεβαιώσουν κάπου την υποτιθέμενη ανωτερότητα τους. Άλλοτε στο κορμί της Ουκρανής, άλλοτε στα μη ξανθά μαλλιά των υπόλοιπων τσιγγανόπαιδων. Αυτά που δεν είναι και δεν θα γίνουν «ξανθοί ‘αγγελοι», που δεν θα βγούν σε κανένα κανάλι που θα ξεχειλίζει αγανάκτηση και οργή.
Κωμικοτραγική πλευρά του όλου σκηνικού είναι ο ρατσιστάκος δημοσιογραφίσκος κάθε βράδυ που αναγκάζεται να προσέχει τα λόγια του μήπως και του ξεφύγει αυτό που θέλει στην πραγματικότητα να πεί: βρώμογυφτοι. Δεν πειράζει. Δεν αργεί και αυτή η μέρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου