Του Φώτη Νεκτάριου Σαγώνα, Αυγη...

Τρία χρόνια ανελέητου οικονομικού πολέμου έχουν επιφέρει τραγικές απώλειες στην Ελλάδα! Αυτονόητα ανθρώπινα δικαιώματα, καταργούνται και παραβιάζονται. Η ειρήνη, η ασφάλεια, η κοινωνική συνοχή, η σταθερότητα, η εθνική κυριαρχία, τα εργασιακά δικαιώματα η ελευθερία του λόγου και το δικαίωμα διαμαρτυρίας πλήττονται, υποβαθμίζονται, κακοποιούνται, λοιδορούνται, με στόχο το διαρκές αίσθημα φόβου, ανασφάλειας και αυτοϋποτίμησης ενός ολόκληρου λαού!
Του δικού μας, στη συγκεκριμένη συγκυρία.
Ένας πόλεμος έχει θύματα. Κι ο πόλεμος όπου η χώρα μας ηττάται παράγει καθημερινά καταστροφή! Και στο κέντρο της δίνης των καταστροφικών του συνεπειών βρίσκονται οι πιο αδύναμοι οικονομικά, κοινωνικά και ψυχολογικά συμπατριώτες μας. Διαλυμένες οικογένειες, απώλειες περιουσιών, βαριά κατάθλιψη, αύξηση της βίας και του φασισμού σε πολλαπλά επίπεδα, εγκαταλελειμμένοι βαριά ασθενείς που αργοπεθαίνουν και, πάνω απ' όλα, αυτοκτονίες απελπισμένων συνανθρώπων μας!
Ενάντια σε αυτές τις πολεμικές καταστροφές ο ελληνικός λαός οφείλει, έχει ανάγκη, να αντιδράσει. Κι όσο αυτή η αντίδραση καθυστερεί και είναι περιορισμένη, τόσο περισσότερο απλώνεται η καταστροφή στη χώρα του!
Γιατί «πατριώτης» δεν αυτός που κουνάει χαρωπά σημαιάκια ούτε αυτός που κοκορεύεται για το ηρωικό παρελθόν των προγόνων του! Ακόμη περισσότερο, δεν είναι «πατριώτης» όποιος κραυγάζει με μίσος ενάντια σε ομάδες συμπατριωτών του. Το μίσος και ο διχασμός δεν πρόσφεραν ποτέ σε μια χώρα.

Γιατί «πατρίδα» δεν είναι μια κομματιασμένη χώρα! Ούτε ως έννοια έθνους σε έναν γεωπολιτικό χώρο, ούτε ως τμήματα ιστορικής μνήμης, ούτε ως κομμάτια του πληθυσμού της, που άλλα τα αποδεχόμαστε και άλλα δεν τα χωράμε. «Πατρίδα» δεν είναι τα συναισθήματα φόβου και μίσους που μπορεί να τρέφουμε για κάποιους συνανθρώπους μας, αλλά η αγάπη μας γι' αυτούς. Γιατί η λέξη «πατρίδα» δεν ζει μονάχη της στον κόσμο των εννοιών, αλλά αποκτά υπόσταση με τις πράξεις, τους αγώνες και την ιστορία μας. Κι αν θέλουμε την πατρίδα μας ολόκληρη, δίχως πληγές τραγωδίας, αυτή την πατρίδα οφείλουμε να την ορίσουμε μέσα μας και γύρω μας. Και καθώς η αγάπη δεν είναι απλό συναίσθημα, αλλά πράξεις αλληλεγγύης -όχι αόριστες μες στο μυαλό μας-, χρειάζεται να την εκδηλώσουμε προς κάθε συνάνθρωπό μας που πλήττεται, ειδικά σε καιρό πολέμου!
Υπάρχουν χήρες και ορφανά σε αυτόν το πόλεμο, που η πολιτεία τα αγνοεί, σαν να μην όφειλε να υποστηρίξει! Υπάρχουν νεκροί, σε νοσοκομεία, σε σπίτια, πεσμένοι από βράχια και μπαλκόνια, αυτόχειρες με πυροβόλα ή κρεμασμένοι, που η κοινωνία μας ντρέπεται να φροντίσει τα μνήματά τους! Απώλειες ενός σφοδρού οικονομικού πολέμου. Είναι οι πιο «αδύναμοι»...
Στη στάση μας, στη δράση μας απέναντι στους πιο αδύναμους της κοινωνίας μας, κρίνεται κι ο πολιτισμός μας. Κάποτε οι ηττημένοι ενός πολέμου, οι «αδύναμοι», σφαγιάζονταν, βιάζονταν, πουλιόνταν σε σκλαβοπάζαρα. Σήμερα χάνονται! Απώλειες που δεν υπολογίζονται από τους περισσότερους, σχεδόν σαν να μην έζησαν ποτέ!
Δεν θα έπρεπε να υπάρχει ένας οργανισμός, ένα Δίκτυο Ζωής, που θα νοιάζεται και θα αγωνίζεται για τη σωτηρία τους; Δεν θα έπρεπε όλοι μας να απλώσουμε πανελλαδικά και πανευρωπαϊκά ένα δίκτυο εθελοντών που θα καταγράφουν, θα καταγγέλλουν και θα αγωνίζονται ενάντια στις «σφαγές» των αμάχων, τα θύματα ενός ύπουλου οικονομικού πολέμου;
Δεν υπάρχει Αντίσταση δίχως ανθρώπους που αντιστέκονται! Κι αν μπορούμε να απλώσουμε χέρι αλληλεγγύης στα θύματα, μέσα στη χώρα μας, οφείλουμε να το κάνουμε. Να καλέσουμε φίλους και γνωστούς που έχουν μια στάλα ανθρωπιάς και αγάπης για τους συμπολίτες μας και να στραφούμε συνειδητά για να δράσουμε, εμποδίζοντας, έστω, τον θάνατο.
Επιλέγοντας τη ζωή, στηρίζοντας τη ζωή!