Ενενήντα τρία τοις εκατό...

απο τις Αυθορμητες μεταβολες του Λευτερη Παπαθαναση...

Πικρά πράγματα θα σου πω σήμερα για δυο λεπτά μόνο. Πικρά και στενάχωρα, με την πίκρα και τη στενοχώρια εκείνου που τον χτυπάει κάποια στιγμή κατακέφαλα η αλήθεια. Δεν ισχύει για όλους αυτό που θα σου πω, όμως ισχύει για αρκετούς, για πολλούς, και σίγουρα ισχύει και για κείνον. Λοιπόν θυμάσαι που το κουβεντιάζαμε από κείνες τις μέρες του 2010 και πάντα νομίζαμε ότι καταλάβαμε και πάντα κάτι δεν μας κόλλαγε?

Τον πρώτο καιρό είχαμε πει ότι δεν το πιστεύει. Προσπαθούσαμε να του δείξουμε παραδείγματα από άλλες χώρες, να τον πείσουμε ότι όπου πέρασε το ΔΝΤ, άφησε πίσω κοινωνική ερήμωση και καταστροφή. Δεν τον πείσαμε. Στην απεργία της 5^ης Μάη δεν κατέβηκε. Μας είπε ότι απήργησε, αλλά μετά τη marfin είναι πολύ προβληματισμένος για το αν θα ξαναπεργήσει. Έτσι είπε.

‘Επειτα ήρθαν οι πλατείες και πάλι δεν συμμετείχε. Κρύφτηκε πίσω από τη βολική στάση του ΚΚ, ακόμη και κάποιων αναρχικών, και μας έκανε κήρυγμα απ’τα Αριστερά. Σε θυμάμαι να τα παίρνεις μαζί του, κι εγώ σου έλεγα να μην τον αγριεύεις, μόνο να του εξηγείς ότι το κίνημα έχει την αυτονομία του, ότι δεν το παραγγέλνουμε στα μέτρα μας, ότι υπάρχουν ελπιδοφόρα στοιχεία στις πλατείες και πρέπει να χτίσουμε πάνω σ’αυτά. Τίποτα. Ήρθε ξανά το Σεπτέμβρη να μας πει ότι είχε δίκιο, κι ότι τελικά οι πλατείες ήταν μια φούσκα, κι όλα αυτά. Στην απεργία της 15^ης Ιούνη δεν είχε κατέβει πάντως.

Τη μεγάλη απεργία του Οκτώβρη πάλι την έχασε. Δεν ήθελε λέει να ταυτιστεί με κείνους που καταλάμβαναν τα Δημαρχεία γιατί δεν είναι δημοκρατικά πράγματα αυτά. «Γίναμε και ρεζίλι μετά στο Σύνταγμα που πλακώθηκαν οι ΚΚέδες με τους Αναρχικούς, πέθανε κι εκείνος ο άνθρωπος από τα δακρυγόνα,  δεν πάμε πουθενά έτσι». Αυτά έλεγε κι εμείς ήμαστε μουδιασμένοι –είναι αλήθεια- και δεν του πήγαμε κόντρα.

Η απεργία πριν την ψήφιση του μνημονίου ΙΙ ήρθε τελευταία στιγμή. «Ε, δεν γίνονται έτσι οι απεργίες ρε παιδία!» μας είπε, έριξε κι ένα χεστήρι στις «ξεπουλημένες» ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ και φυσικά δεν συμμετείχε. Την Κυριακή που ήταν να κατέβει, έβρεχε.

Μετά ήρθε η σιωπή. Εκεί κατά τον Ιούνη μόνο ήταν λίγο προβληματισμένος μήπως γίνει η στραβή και γίνει ο Τσίπρας πρωθυπουργός και κάναμε –η ψυχή μας το ξέρει- μια προσπάθεια μήπως και τον πείσουμε έστω να ψηφίσει ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, μα όχι πάλι εκείνους. Πάλι εκείνους ψήφισε «για να μην καταστραφεί η χώρα».

Την άλλη φορά που το συζητούσαμε, θυμάσαι που σου είχα πει ότι στενοχωριέμαι που δεν μιλάει, ακόμη κι αν διαφωνούμε ρε παιδί μου τι στο καλό, μια κουβέντα μπορούμε να την πούμε. Σκεφτήκαμε τότε ότι φοβάται, ότι είναι η ανησυχία που τον τρώει κι ότι δεν πρέπει να τον ζορίζουμε τον άνθρωπο. Τον φωνάξαμε στις συνελεύσεις του Μάη και δεν ήρθε. Μου έκανε εντύπωση όμως ότι μετά το φιάσκο, δεν έκανε καν τον κόπο να μιλήσει για «ξεπουλημένους». Απλά δεν είπε τίποτα.

Δεν ξέρω καν αν έκανε έστω και μια μέρα απεργία το Σεπτέμβρη. Προχθές που τον βρήκα στο δρόμο λίγα πράγματα μου είπε γι’αυτό. Από τα υπόλοιπα όμως που μου έλεγε, σιγά-σιγά κατάλαβα τι συμβαίνει. Όσο μου μιλούσε, καταλάβαινα αυτό που έλεγαν τα μάτια του και το σώμα του. Και πρέπει να στο πω, όσο απαίσιο και να’ναι. Στατιστική. Αυτό σκεφτόταν, τη στατιστική. «Είμαστε 60.000 μετά και τις τελευταίες εκκαθαρίσεις. Απ’αυτούς όλοι λένε πως στο επόμενο διάστημα θα απολυθούν 4.000. Λοιπόν 4 στους 60 δεν είναι κι άσχημα. Αυτό σημαίνει πως έχω 93% πιθανότητες να τη βγάλω καθαρή. Μετά θα έρθει η ανάκαμψη, όλοι αυτό λένε. Μετά θα σταματήσουμε εκεί, κι εγώ θα την έχω βγάλει καθαρή».

Στο είπα ότι θα σε στενοχωρήσω. Τόσον καιρό δεν ήταν ούτε το ένα ούτε το άλλο που τον εμπόδιζε να βγει στο δρόμο. Η Στατιστική ήταν. Αυτή η απαίσια ψυχρή στατιστική που μετατρέπει τη Φρίκη σε Λογική. Δεν ξέρω για σένα, εγώ πάντως δεν τον υπολογίζω πια. Και κάποια στιγμή που θα καταλάβει τι του γίνεται, πάλι δεν ξέρω αν θα χαρώ. Κοίταζα προχθές στην απεργιακή πορεία γύρω μου, κι έβλεπα ανθρώπους που θα αγωνιζόταν ακόμη κι αν είχαν την υπογραφή του Γιαχβέ ότι τα μέτρα δεν θα αγγίξουν ποτέ τους ίδιους. Πραγματικοί Άνθρωποι! Τέτοιους θέλω.