Ανέτρεψε ο Τσίπρας την πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ;

Θό­δω­ρος Πα­ρα­σκευό­που­λος, απο την Εποχη...

«Η Ελλά­δα δεν θα ε­ξέλ­θει ε­θε­λο­ντι­κά α­πό την Ευ­ρω­ζώ­νη», εί­πε ο Τσί­πρας στο Ώστιν του Τέ­ξας μι­λώ­ντας στο πα­νε­πι­στή­μιο με τον Τζέ­η­μς Γκαλ­μπρέιθ και τον Γιάν­νη Βα­ρου­φά­κη, κι αυ­τό προ­κά­λε­σε α­ντι­δρά­σεις. Οι α­ντι­δρά­σεις του τύ­που: «Έδω­σε ε­ξε­τά­σεις υ­πο­τα­γής» (ΚΚΕ) ή «Στο Τέ­ξας, την πα­τρί­δα του Μπους» (Αλέ­κος Αλα­βά­νος) ή «Ο Γκαλ­μπρέιθ» υ­πήρ­ξε «ά­τυ­πος σύμ­βου­λος του Γιώρ­γου Πα­παν­δρέ­ου» κι αυ­τό έ­χει «με­γα­λύ­τε­ρη πο­λι­τι­κή βα­ρύ­τη­τα και ι­διαί­τε­ρο συμ­βο­λι­σμό» (Γ. Δε­λα­στίκ στο «Έθνος») εί­ναι χα­μη­λού ε­πι­πέ­δου και ά­νευ ση­μα­σίας. Αλί­μο­νο, αν ο ε­πι­κε­φα­λής ε­νός κόμ­μα­τος που διεκ­δι­κεί την κυ­βερ­νη­τι­κή ευ­θύ­νη και την η­γε­σία της κοι­νω­νίας, πε­ριό­ρι­ζε τις συ­ζη­τή­σεις του στους ε­πα­να­στά­τες συ­ντρό­φους του ό­που γης, «στις κοι­τί­δες του ε­πα­να­στα­τι­κού κι­νή­μα­τος», ό­πως ζή­τη­σε α­πό τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ στη Βου­λή η Αλέ­κα Πα­πα­ρή­γα, ή ε­ξέ­τα­ζε τους τό­πους που ε­πι­σκέ­πτε­ται με κρι­τή­ριο, αν εί­ναι τό­ποι κα­τα­γω­γής συ­μπα­θών ή α­πεχ­θών πο­λι­τι­κών.

Ολό­κλη­ρο το σύν­θη­μα δεν βο­λεύει

Κα­τά τη γνώ­μη μου, θα ή­ταν λά­θος αν ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ α­πέ­φευ­γε να ε­ξη­γή­σει την πο­λι­τι­κή του σε α­κρο­α­τή­ρια των διε­θνών α­στι­κών ε­λί­τ^ δεν θα τα πεί­σει, αλ­λά θα ξέ­ρουν με ποιους θα έ­χουν να κά­νουν. Βλέ­πεις, σε έ­ναν α­στι­κό κό­σμο και οι α­ρι­στε­ρές κυ­βερ­νή­σεις θα έ­χουν να κά­νουν κυ­ρίως με τέ­τοιους συ­νο­μι­λη­τές. Αν ο Τσί­πρας αρ­νιό­ταν να μι­λή­σει με α­στούς συ­νο­μι­λη­τές, θα ή­ταν α­κα­τάλ­λη­λος για τη δου­λειά που έ­χει α­να­λά­βει. Πό­σο μάλ­λον που οι συ­νο­μι­λη­τές του στο Ώστιν α­νή­κουν στο προο­δευ­τι­κό φά­σμα της δια­νό­η­σης των Η­ΠΑ.

Η μομ­φή, ό­μως, ό­τι ο πρό­ε­δρος του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ έ­κα­νε κω­λο­τού­μπα εί­ναι σο­βα­ρό­τε­ρη. Μια πτυ­χή αυ­τής της μομ­φής εί­ναι ό­τι ο Τσί­πρας, λέ­γο­ντας ό­τι η Ελλά­δα με α­ρι­στε­ρή κυ­βέρ­νη­ση δεν θα φύ­γει ε­θε­λο­ντι­κά α­πό την ευ­ρω­ζώ­νη, ε­γκα­τα­λεί­πει το προ­ε­κλο­γι­κό σύν­θη­μα του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ: «Κα­μιά θυ­σία για το ευ­ρώ!». Συ­νή­θως, βέ­βαια, αυ­τή η κρι­τι­κή πα­ρα­λεί­πει το δεύ­τε­ρο μέ­ρος ε­κεί­νου του συν­θή­μα­τος που ή­τα­ν: «Κα­μιά αυ­τα­πά­τη για τη δραχ­μή!». Ο λό­γος εί­ναι εύ­κο­λα α­ντι­λη­πτός: η κρι­τι­κή πη­γά­ζει α­πό τη θέ­ση ό­τι η Ελλά­δα έ­τσι κι αλ­λιώς πρέ­πει να α­πο­χω­ρή­σει α­πό την ευ­ρω­ζώ­νη και να α­κο­λου­θή­σει μο­να­χι­κή πο­ρεία^ ο­λό­κλη­ρο το σύν­θη­μα, λοι­πόν, δεν βο­λεύει.
Πιο ου­σιώ­δες ό­μως εί­ναι ό­τι αυ­τή η κρι­τι­κή πα­ρα­βλέ­πει ό­τι «οι θυ­σίες», δη­λα­δή η πο­λι­τι­κή των μνη­μο­νίων για τον ευ­ρω­παϊκό Νό­το, η πο­λι­τι­κή λι­τό­τη­τας για ό­λες τις χώ­ρες της ευ­ρω­ζώ­νης, δεν α­πο­σκο­πούν στη σω­τη­ρία του κοι­νού νο­μί­σμα­τος ού­τε στη δια­σφά­λι­ση της πα­ρα­μο­νής του ευ­ρω­παϊκού Νό­του στην ευ­ρω­ζώ­νη. Τα νο­μί­σμα­τα δεν α­παι­τούν θυ­σίες ού­τε έ­χουν τα ί­δια συμ­φέ­ρο­ντα. Η πο­λι­τι­κή της η­γε­σίας της Ευ­ρω­παϊκής Ένω­σης, της με­γά­λης συμ­μα­χίας συ­ντη­ρη­τι­κών και σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τών, χρη­σι­μο­ποιούν προ­σχη­μα­τι­κά το νό­μι­σμα, για να ε­φαρ­μό­σουν το με­γά­λο πλιά­τσι­κο ε­να­ντίον των λαϊκών τά­ξεων. Με άλ­λα λό­για, ό­λη αυ­τή η φι­λο­λο­γία βα­σί­ζε­ται σε έ­ναν νο­μι­σμα­τι­κό φε­τι­χι­σμό.

Αυ­το­νό­η­τη η ε­λευ­θε­ρία της γνώ­μης

Ο Τσί­πρας στο Ώστιν, αυ­τό του­λά­χι­στον φαί­νε­ται α­πό την ο­μι­λία του, ε­ξέ­θε­σε την πο­λι­τι­κή του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, ό­πως την έ­χει α­πο­φα­σί­σει το συ­νέ­δριό του και ό­πως αυ­τή ε­πα­νει­λημ­μέ­νως έ­χει δια­τυ­πω­θεί α­πό ι­δρύ­σεώς του. Την ε­ξέ­θε­σε μά­λι­στα και στα δύο σκέ­λη της: η α­πο­χώ­ρη­ση της Ελλά­δας α­πό την ευ­ρω­ζώ­νη θα βλά­ψει την Ελλά­δα, την οι­κο­νο­μία της, τον λαό της, και ε­πί­σης θα βλά­ψει τη δια­δι­κα­σία της ευ­ρω­παϊκής ο­λο­κλή­ρω­σης. Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, έ­χει πει ό­τι θέ­λει να α­πο­τρα­πούν και τα δύο, και αυ­τό α­κρι­βώς ε­πα­νέ­λα­βε ο πρό­ε­δρός του. Μπο­ρεί κα­νείς να δια­φω­νή­σει – κα­τά τη γνώ­μη μου δεν υ­πήρ­ξε μέ­χρι τώ­ρα ε­παρ­κώς θε­με­λιω­μέ­νη δια­φω­νία – αλ­λά δεν εί­ναι ι­διαί­τε­ρα έ­ντι­μο να λέει κα­νείς ό­τι ο Τσί­πρας α­νέ­τρε­ψε αυ­τή την πο­λι­τι­κή. Την ε­ντι­μό­τη­τα δεν την πε­ρι­μέ­νει κα­νείς α­πό τα κόμ­μα­τα της συ­γκυ­βέρ­νη­σης και α­πό τα ΜΜΕ της δια­πλο­κής. Αυ­τοί εί­παν και έ­γρα­ψαν α­κό­μα και ό­τι την πρό­τα­ση μομ­φής που υ­πέ­βα­λε στη Βου­λή η Κοι­νο­βου­λευ­τι­κή Ομά­δα του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ την υ­πέ­βα­λε αιφ­νι­δια­στι­κά ο Τσί­πρας, για να ε­ξου­δε­τε­ρώ­σει τις α­ντι­δρά­σεις, λέει, που υ­πήρ­ξαν με­τά την ο­μι­λία του στο Ώστιν. Τι ση­μα­σία έ­χει γι’ αυ­τούς ό­τι την πρό­τα­ση μομ­φής την α­πο­φά­σι­σε ο­μό­φω­να η Πο­λι­τι­κή Γραμ­μα­τεία του κόμ­μα­τος και τη σχε­δία­σε το Προ­ε­δρείο της Κοι­νο­βου­λευ­τι­κής Ομά­δας; Από αν­θρώ­πους της Αρι­στε­ράς ό­μως θα έ­πρε­πε να την πε­ρι­μέ­νου­με αυ­τήν την ε­ντι­μό­τη­τα.
Στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ η ε­λευ­θε­ρία της γνώ­μης και της δη­μό­σιας έκ­φρα­σής της εί­ναι αυ­το­νό­η­τη – κι ε­κεί δια­φέ­ρει α­πό τα άλ­λα κόμ­μα­τα. Τα μέ­λη του, τα στε­λέ­χη του κρί­νουν τα ί­δια, αν και πό­τε θα δια­τυ­πώ­σουν την ό­ποια δια­φω­νία τους, χω­ρίς να έ­χουν να φο­βη­θούν μέ­τρα πει­θάρ­χη­σής τους. Αυ­τό το δι­καίω­μα, ας πού­με, ά­σκη­σε ο Άκης Μπα­δο­γιάν­νης με άρ­θρο του στην ι­στο­σε­λί­δα «Ίσκρα». Κά­νει λά­θος ό­ταν γρά­φει ό­τι «Τα ό­σα εί­πε ο Α. Τσί­πρας στο Ώστιν του Τέ­ξας (…) ξα­να­θέ­τουν το ε­ρώ­τη­μα» για τον ρε­α­λι­σμό της πο­λι­τι­κής του. Τα ε­ρω­τή­μα­τα τα θέ­τουν ό­σοι τα έ­χουν, δεν τί­θε­νται ό­πο­τε έ­να κόμ­μα εκ­θέ­τει τη δια­κη­ρυγ­μέ­νη πο­λι­τι­κή του. Κα­τά τη γνώ­μη μου, οι εν­στά­σεις για την πο­λι­τι­κή του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, που ε­ξέ­θε­σε ο πρό­ε­δρός του στο Ώστιν, έ­χουν έ­να κοι­νό στοι­χείο, κι αυ­τό εί­ναι η ητ­το­πά­θεια και η πα­ραί­τη­ση α­πό τη σύ­γκρου­ση. Από τον Σα­μα­ρά και τον Άδω­νη Γεωρ­γιά­δη ως τον Αλέ­κο Αλα­βά­νο προ­βάλ­λο­νται ως ε­πι­χεί­ρη­μα έ­να­ντι του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ τα πα­θή­μα­τα της Κυ­πρια­κής Δη­μο­κρα­τίας. Κα­λά οι δε­ξιοί, αλ­λά πώς α­ρι­στε­ροί άν­θρω­ποι πα­ρα­κά­μπτουν το γε­γο­νός ό­τι το κυ­πρια­κό «Όχι!» το δια­χει­ρί­στη­κε η κυ­βέρ­νη­ση Ανα­στα­σιά­δη που δεν το ή­θε­λε και α­πλώς δεν εί­χε τολ­μή­σει να υ­πε­ρα­σπι­στεί στη Βου­λή τη θέ­ση της; Και πώς δεν κα­ταγ­γέλ­λουν την α­τι­μία της ελ­λη­νι­κής κυ­βέρ­νη­σης που, ε­γκα­τα­λεί­πο­ντας το δόγ­μα «Η Κύ­προς α­πο­φα­σί­ζει, η Ελλάς συ­μπα­ρί­στα­ται!», αρ­νή­θη­κε κά­θε βοή­θεια και μά­λι­στα ο διοι­κη­τής της Τρά­πε­ζας της Ελλά­δος ψή­φι­σε να δια­κο­πεί η χο­ρή­γη­ση ρευ­στό­τη­τας προς την Κε­ντρι­κή Τρά­πε­ζα της Κύ­πρου;
Ωραία, θα πει κά­ποιος. Και το δί­δαγ­μα; Πρώ­το­ν, ό­τι χρειά­ζε­ται μια κυ­βέρ­νη­ση που θα έ­χει τη λαϊκή συ­μπα­ρά­στα­ση και θα εί­ναι α­πο­φα­σι­σμέ­νη να πά­ει τη σύ­γκρου­ση μέ­χρι τέ­λους. Δεύ­τε­ρο­ν, ό­τι χρειά­ζε­ται α­πό τώ­ρα να μπουν οι βά­σεις για συμ­μα­χίες (με κυ­βερ­νή­σεις, αλ­λά και με κοι­νω­νι­κές δυ­νά­μεις) στην Ευ­ρώ­πη και τον κό­σμο που θα στη­ρί­ξουν την εκ­βια­ζό­με­νη Ελλά­δα. Βλέ­πεις, η δια­πραγ­μά­τευ­ση έ­χει ή­δη αρ­χί­σει και τη διε­ξά­γει ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ α­πό τη θέ­ση της α­ντι­πο­λί­τευ­σης. Γι’ αυ­τό και το με­γά­λο εν­δια­φέ­ρον πα­ντού για συ­να­ντή­σεις και συ­νο­μι­λίες με εκ­προ­σώ­πους του. Ο ι­σχυ­ρι­σμός, α­πό δε­ξιά και α­πό α­ρι­στε­ρά, ό­τι η υ­πό­θε­ση εί­ναι χα­μέ­νη α­πό χέ­ρι χα­ρί­ζει τη δια­πραγ­μά­τευ­ση στην Μέρ­κελ πριν αυ­τή α­κό­μα γί­νει. Και κλεί­νει το δρό­μο για την α­να­τρο­πή σε ελ­λη­νι­κό και ευ­ρω­παϊκό ε­πί­πε­δο. Η Δε­ξιά θέ­λει αυ­τό α­κρι­βώς. Το ε­ρώ­τη­μα τι θέ­λουν τί­θε­ται για τους αν­θρώ­πους της Αρι­στε­ράς.

Θό­δω­ρος Πα­ρα­σκευό­που­λος