Κατά τη συζήτηση της πρότασης μομφής, συγκρούστηκαν όχι μόνο δύο διαμετρικά αντίθετες πολιτικές για το παρόν και το μέλλον της χώρας, αλλά και δύο αντίθετοι κόσμοι ως προς τις αξίες και το ήθος τους. Ο Σαμαράς επιχείρησε να προσωποποιήσει την πολιτική αντιπαράθεση, κολακεύοντας τον εαυτό του, ειρωνευόμενος τον αντίπαλό του, ελεεινολογώντας τον λαό ως "κοσμάκη", δείχνοντας το απεχθές πρόσωπο μιας αυταρχικής εξουσίας. Έφτασε, μάλιστα, στο σημείο να ισχυρίζεται ότι δεν πάει στη Βουλή, δηλαδή απεκδύεται του κοινοβουλευτικού καθήκοντός του, επειδή, λέει, δεν του μιλάει καλά ο Τσίπρας!
Ο Σαμαράς συμπεριφέρεται ως πορφυρογέννητος, επισείοντας την "ανώτερη ταξική καταγωγή του" και την ανατροφή του μέσα στα σκοτεινά δώματα του παλατιού. Ξεχνάει ότι είναι ο μοναδικός υπουργός Εξωτερικών τον οποίο Πρόεδρος της Δημοκρατίας (και, μάλιστα, ο πατριάρχης της παράταξής του, Κων. Καραμανλής) απέπεμψε από τη σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών για το Μακεδονικό. Επίσης, είναι ο μοναδικός πολιτικός αρχηγός ο οποίος μεταπολιτευτικά έχει κατηγορηθεί για συνεργασία με επιχειρηματικά συμφέροντα ώστε να ανατραπεί (οποία ειρωνεία!) η κυβέρνηση Μητσοτάκη. Μετά από όλα αυτά, κατόρθωσε να ξαναβγεί στην επιφάνεια, εκμεταλλευόμενος την κρίση της παράταξής του και ψευδόμενος ασύστολα με συνθήματα κατά του Μνημονίου.

Αυτός, λοιπόν, το παράδειγμα πολιτικής ανυποληψίας και το έμβλημα της πολιτικοηθικής κρίσης της ύστερης Μεταπολίτευσης, δεν ανέχεται την πολιτική κριτική και προτιμά περιβάλλοντα "φιλικού διακανονισμού", τύπου συνέντευξης Πρετεντέρη στο Mega.
Στο αντίποδα της παρακμής του συστήματος Σαμαρά, ο ΣΥΡΙΖΑ συνιστά αυθεντική λαογέννητη πραγματικότητα. Και ο Τσίπρας -νέος, αριστερός και άμοιρος ευθυνών για την κρίση- μπορεί να εκφράζει χωρίς δεσμεύσεις τις απόψεις του, διότι δεν είναι αιχμάλωτος συμφερόντων ούτε αντικείμενο πιέσεων για την πολιτική του προϊστορία. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι το απολειφάδι της κρίσης εκπροσώπησης, όπως η Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ, αλλά η ελπίδα για μια νέα πολιτική χειραφέτηση του λαού, με πρόγραμμα για τη δημοκρατική διέξοδο από την κρίση. Κι αυτό δεν μπορεί να διαγραφεί ούτε να διαστραφεί, παρά τις προσπάθειες των "πολιτικών αναλυτών" της διαπλοκής. Ήταν αναμενόμενη η προπαγανδιστική προσπάθεια των καναλιών να αναδείξουν "νικητή" τον Σαμαρά στην κοινοβουλευτική αναμέτρηση. Ο Τσίπρας αξιώνει τα κανάλια να πληρώσουν για τις ψηφιακές άδειες, που μόλις προχθές, πάνω στο σκοτωμένο σώμα της ΕΡΤ, τους χάρισε ο Σαμαράς.
Άλλωστε παρέμειναν αναπάντητα τα απανωτά και τεκμηριωμένα ερωτήματα που διετύπωσε ο Τσίπρας σχετικά με τα "μπόνους" που έδωσε η κυβέρνηση στα ποικιλώνυμα συμφέροντα (καναλάρχες, μεγαλοεργολάβους, τραπεζίτες, φοροφυγάδες μεγαλοεισαγωγείς πετρελαίου, δικαιούχους στη λίστα Λαγκάρντ, προμηθευτές του Δημοσίου, τρωκτικά των κοινοτικών κονδυλίων κ.ά.). Όλα αυτά ο Σαμαράς τα προσπέρασε όπως ο διάβολος το λιβάνι! Ήταν εμφανής η ενοχική διάθεσή του, όταν μάλιστα αυτά τα μπόνους απαντούν συγκεκριμένα στο ερώτημα των πολιτών "ποιος έφαγε και ποιος κατατρώγει το δημόσιο χρήμα με αποτέλεσμα να καταντήσουμε όπως καταντήσαμε;". Και οι απαντήσεις στα ερωτήματα παραπέμπουν συγκεκριμένα στο παραπειστικό ερώτημα που θέτουν οι υποστηρικτές του Μνημονίου, πώς, δηλαδή, θα βρει ο Τσίπρας τα λεφτά. Από αυτούς στους οποίους τα χαρίζετε!
Νίκος ΦΙΛΗΣ