Χαράματα Πέμπτης, όταν χτύπησε το τηλέφωνο, ήξερα στα σίγουρα πως δεν ήταν ο «γαλατάς». Βλέποντας αυτόν που καλούσε, υψηλά ιστάμενο φίλο και συριζαίο, ο νους μου πήγε αμέσως στο χειρότερο: Πραξικόπημα; Τόσο που με ανακούφιση σχεδόν –σχήμα λόγου, βέβαια– άκουσα ότι επρόκειτο «απλώς» για την εισβολή των ΜΑΤ στην ΕΡΤ. Όπως διαπίστωσα την επομένη, κάμποσοι έκαναν την ίδια σκέψη: το μυαλό τους πήγε στα τανκς, κάτι που μόνο ιλαρότητα θα προξενούσε λίγα χρόνια πριν. Και ο λόγος για τον συνειρμό δεν είναι ημερολογιακός, οι μνήμες του Νοέμβρη του ’73, ούτε κάποια «έλξη» προς την εκτροπή, ότι ονειρευόμαστε «χούντες» — κι εγώ κι οι άλλοι φίλοι που είδαμε το ίδιο «όνειρο», μεταξύ ύπνου και ξύπνου, είμαστε απ’ αυτούς που εξακολουθούμε να επιμένουμε ότι δεν ζούμε μια «νέα χούντα». Ας μην αναζητήσουμε λοιπόν το γιατί στους δαιδάλους του μυαλού, αλλά σ’ όσα ζούμε καθημερινά. Και η προχθεσινή εισβολή των ΜΑΤ ήταν ένα ακόμα λιθαράκι –ή, ακριβέστερα, κοτρώνα– στο τοπίο αυτό της ανωμαλίας.
***
«Επεμβάσεις» των ΜΑΤ έχουμε δει και ζήσει πάρα πολλές. Το ξεχωριστό της προχθεσινής εισβολής έγκειται στο ότι έρχεται να επισφραγίσει μια πολύμηνη ιστορία συστηματικών παραβιάσεων της νομιμότητας και του Συντάγματος. Γιατί η ιστορία της ΕΡΤ, όλους αυτούς τους μήνες, αποτελεί επιτομή του τρόπου με τον οποίο πολιτεύεται η κυβέρνηση: παραβιάζοντας το Σύνταγμα, τσαλαπατώντας τη νομιμότητα, αδιαφορώντας για τις αντιδράσεις, ακόμα και για την κατακραυγή, μακριά από την πραγματικότητα. Το αιφνιδιαστικό «μαύρο» στην ΕΡΤ, η επιλογή της Πράξης Νομοθετικού Περιεχομένου για κάτι που τίποτα έκτακτο δεν είχε, η μη υποβολή της Πράξης στη Βουλή και η εκπνοή της, η άρνηση συμμόρφωσης με τις αποφάσεις του Συμβουλίου της Επικρατείας και πολλά άλλα συνθέτουν την εικόνα της διαρκούς εκτροπής και όχι του στιγμιαίου ατυχήματος.
Απέναντι σ’ όλα αυτά, η απόφαση των εργαζομένων να καταλάβουν την ΕΡΤ, το βράδυ της 11ης Ιουνίου, ήταν μια πράξη δίκαιη, μια πράξη υπεράσπισης της νομιμότητας απέναντι στο «αποφασίζωμεν και διατάσσωμεν» της κυβέρνησης. Και το θέμα ΕΡΤ αποτελεί ακόμα αγκάθι για την κυβέρνηση, αν πυροδότησε την έξοδο της ΔΗΜΑΡ, αν προξένησε διεθνείς αντιδράσεις, αυτό οφείλεται πρωτίστως στην κατάληψη, στον κόσμο που συγκεντρώθηκε, μέσα και έξω από το Ραδιομέγαρο, πολλές μέρες και νύχτες. Αλλιώς, πολύ γρήγορα, θα είχε ξεχαστεί.
Εκτός όμως από δίκαιος, ο αγώνας αποδείχθηκε, τους μήνες που μεσολάβησαν, και δικαιωμένος: Οι εκπομπές, οι συναυλίες, οι εκδηλώσεις, οι συνέργειες με τα social media και τις συλλογικότητες μας έδειξαν τι μπορεί να σημαίνει μια δημόσια ραδιοτηλεόραση απαλλαγμένη από τον κρατικό και κομματικό κορσέ. Και ένα από τα πιο ενδιαφέροντα διδάγματα του occupy ert είναι αυτό: πώς μπορούν, σε ελάχιστο χρόνο, μέσα από τη ρήξη και τη δύναμη της συλλογικότητας, να απελευθερωθούν δυνάμεις, δυνατότητες και φαντασία, πράγματα ανέλπιστα, ή έστω καλά κρυμμένα, στη ρουτίνα της καθημερινότητας, της δουλειάς και του συνδικαλισμού. Και παρά την αναπόφευκτη κούραση, τους προβληματισμούς, την αγωνία για το μέλλον, τα αδιέξοδα, αρκεί μια πρόχειρη σύγκριση με τη «Δημόσια Τηλεόραση» για να φανεί η ριζική διαφορά στη λογική, στην πνοή, στην ουσία των δύο εγχειρημάτων.
***
Και, ασφαλώς, το θέμα δεν είναι μονάχα η ΕΡΤ, τα δικαιώματα των εργαζόμενων που εν μια νυκτί απολύθηκαν και η –συνταγματικά κατοχυρωμένη– δημόσια ενημέρωση· είναι, συνολικά, η δημοκρατία. Το ζήτημα της ΕΡΤ, από το λουκέτο μέχρι τις χειροπέδες στα κάγκελα, είναι το ίδιο το ζήτημα της δημοκρατίας. Και φαίνεται, άλλη μια φορά, ότι η θεραπεία-σοκ του Μνημονίου και η δημοκρατία είναι έννοιες ασύμβατες, ότι τη ρετσέτα δεν μπορεί να την εγκρίνει ούτε καν το –απαξιωμένο και απονευρωμένο από την κυβέρνηση– κοινοβούλιο. Με λίγα λόγια, ο αυταρχισμός δεν είναι πια απλώς αναγκαίο παρακολούθημα και μέσον της κυβερνητικής πολιτικής· μετατρέπεται σταδιακά σε ουσία και κεντρικό άξονα αυτής της πολιτικής, άξονα πάνω στον οποίο η συγκυβέρνηση προσπαθεί να οικοδομήσει συναινέσεις, στη λογική της πυγμής και της τάξης. Το μαύρο, λοιπόν, σε όλους τους τομείς θα συνεχιστεί, σε μπόλικες δόσεις, αν τα δεδομένα δεν ανατραπούν — αν δεν τα ανατρέψουμε, για την ακρίβεια.
ΥΓ. Επί του πιεστηρίου, μάθαμε για την πρόταση μομφής του ΣΥΡΙΖΑ. Προσωπικά, τη θεωρώ και θετική και αναγκαία. Πέραν από εκτιμήσεις τακτικής, αναδεικνύει τη συνολικότητα του ζητήματος της ΕΡΤ για τη δημοκρατία και υπενθυμίζει το μείζον: την ανάγκη ανατροπής της κυβέρνησης και της πολιτικής της. Και αυτό, κατά τη γνώμη μου, πολιτικά, είναι σημαντικότερο από τους κραδασμούς ή τις συσπειρώσεις που θα προξενήσει. Όταν ο αυταρχισμός και η απαξίωση της δημοκρατίας αποτελούν ουσία και πυρήνα της ακολουθούμενης πολιτικής, η κεντρική πολιτική σύγκρουση και η μετωπική αντιπαράθεση με τη συγκυβέρνηση γίνεται επείγουσα ανάγκη.
Φωτογραφία: Μενέλαος Μυρίλλας/FosPhotos
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου