Του Δημοσθένη Παπαδάτου-Αναγνωστόπουλου, απο το Red NoteBook...
Η κριτική της βέβαιης ήττας που περιβάλλεται με το κύρος ενός αριστερού αρθρογράφου, είναι η κριτική που κάθε αντίπαλος της Αριστεράς έχει λόγους να εκτιμά για την ...αντικειμενικότητά της. Αυτό ακριβώς το είδος δημοσιογραφίας πρεσβεύει ο Γιώργος Δελαστίκ...
Δεν θα με πείραζε αν ο Γιώργος Δελαστίκ ήταν ένας φασαριόζος από τους χιλιάδες που κυκλοφορούν στο φέισμπουκ και το τουίτερ, ή ένα τρολ στο Ιντυμίντια, ή συντάκτης κάποιου περιθωριακού φανζίν που βρίσκει κανείς σε επιλεγμένα περίπτερα του κέντρου. Συμβαίνει, όμως, να πρόκειται για τακτικό αρθρογράφο του Έθνους και των ευρείας κυκλοφορίας Επίκαιρων, βασικό αρθρογράφο του Πριν, και θαμώνα κάμποσων τηλεοπτικών παραθύρων. Συμβαίνει επίσης, με αυτά τα τεκμήρια εγκυρότητας και αριστεροσύνης, τα άρθρα του να αναδημοσιεύουν συχνά-πυκνά αρκετές ιστοσελίδες της Αριστεράς και ο ίδιος να καλείται σε εκδηλώσεις του χώρου ως ένας από εμάς.
Πρόκειται, δυστυχώς, για παρεξήγηση: το πολιτικό κεφάλαιο που έχει συσσωρεύσει ο Δελαστίκ επί χρόνια, αφενός ως στέλεχος και αφετέρου ως δημοσιογράφος της (εξωκοινοβουλευτικής) Αριστεράς, ο ίδιος το χρησιμοποιεί εδώ και καιρό για σκοπούς που δεν έχουν καμία σχέση με την (εξωκοινοβουλευτική) Αριστερά, τουλάχιστον στο βαθμό που αυτή επιμένει στη δυνατότητα της κοινωνικής και πολιτικής μεταβολής. Ο Δελαστίκ λογίζεται παραδόξως ως αριστερός δημοσιογράφος, και μάλιστα στ΄ αριστερά της Αριστεράς. Στην πραγματικότητα δεν είναι παρά ένας αντι-ΣΥΡΙΖΑ αρθρογράφος, η ηττοπάθεια του οποίου συναγωνίζεται επί ίσοις όροις τη συνωμοσιολογία του.
Πέρσι σχολιάζαμε εδώ τη σπουδή με την οποία βιαζόταν να αποκαλύψει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, λίγες μόλις μέρες μετά τις εκλογές, «αποσκοπεί πρωτίστως στον καθησυχασμό του κατεστημένου και της οικονομικής και επιχειρηματικής ελίτ της χώρας», βάζοντας στο οικονομικό του επιτελείο ...τον Ευκλείδη Τσακαλώτο. «Τι θα αλλάξει και να έρθει στα πράγματα ο ΣΥΡΙΖΑ;», καθησύχαζε με άλλα λόγια τους αναγνώστες του Έθνους (και το κατεστημένο) o Δελαστίκ. «Απολύτως τίποτα».
Ας πούμε, όμως, ότι αυτή η υπερβολή εξηγείται με βάση την πολιτική ένταξη ή την ειδική προσκόλληση του ίδιου στο περίφημο μπλοκ της δραχμής. Κι ας πούμε ότι δεν είναι δεξιά, αλλά απλώς αντιαισθητικά και χαμηλότατου επιπέδου τα πύρινα άρθρα του περί κοινοβουλευτικού κρετινισμού του ΣΥΡΙΖΑ (όταν οι βουλευτές του υποστηρίζουν με τα σώματά τους την πρόταση μομφής του κόμματος στην Αγ. Παρασκευή...), ή διάφορα άλλα ασύστατα, όπως ότι ο Γκαλμπρέιθ συνομιλεί με τον Τσίπρα ως πρώην συνεργάτης του Παπανδρέου - όχι δηλαδή ως διεθνούς φήμης οικονομολόγος και γιος του διάσημου Τζον Κένεθ Γκαλμπρέιθ (βλ. συνέντευξη στα Ενθέματα της Αυγής εδώ).
Τι ακριβώς ήταν, όμως, η αποτίμηση της προχτεσινής πρότασης μομφής (δηλαδή μιας εξαιρετικά σοβαρής πολιτικής μάχης που έδωσε η Αριστερά απέναντι σε μια άθλια ακροδεξιά κυβέρνηση) ως «σοβαρή ήττα Τσίπρα» - αποτίμηση μάλιστα που σπεύδει να αναδημοσιεύσει το iskra.gr με ανεξήγητη σπουδή; Τι άλλο ήταν, αν όχι η ηχώ των γαλαζοπράσινων μέσων ενημέρωσης που ήθελαν ακριβώς «σοβαρή ήττα Τσίπρα» την Κυριακή; Δεν ξέρει ο αρθρογράφος ότι καμιά κυβέρνηση δεν έπεσε ποτέ από πρόταση μομφής - ή μήπως γι΄ αυτό ακριβώς συνιστά προδοσία η προσφυγή σε αυτήν; Τι ακριβώς εξυπηρετεί αυτός ο χύδην αντισυριζισμός, τη στιγμή που η ΝΔ υλοποιεί την εξηκοστή έβδομη εκτροπή μέσα στον τελευταίο ενάμιση χρόνο; Γιατί διατηρεί άραγε το τεκμήριο της αριστεροσύνης κάποιος που γράφει ό,τι θέλει να διαβάζει το συγκρότημα Μπόμπολα, αντί να διατυπώνει μια εξ αριστερών κριτική στην αξιωματική αντιπολίτευση, όπως θα περίμενε κανείς από ένα στέλεχος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ; Και τι προσφέρουν στην (όποια) Αριστερά, ο αγοραίος αντισυριζισμός, από κοινού με την αφόρητη συνωμοσιολογία του Δελαστίκ; Θυμίζω εδώ μόνο τις περισπούδαστες αμφιβολίες «για το κατά πόσο ο δολοφόνος [του Παύλου Φύσσα] έδρασε όντως πρωτοβουλιακά ή σκότωσε εκτελώντας εντολές κάποιων άγνωστων σε εμάς κέντρων, διαφορετικών πάντως από την ηγεσία της Χρυσής Αυγής», τις οποίες βεβαίως έσπευσε να υιοθετήσει η γκρούπα του Μιχαλολιάκου για προφανείς λόγους.
Δεν είναι καινούρια όλα αυτά για τον Δελαστίκ. Την ίδια απαισιοδοξία, την ίδια απροθυμία να δει τι υπάρχει πέρα από τη Δεξιά, και την ίδια αδυναμία να προσδιορίσει τις δυνατότητες που ανοίγει η ήττα της (αλλά και την ίδια γεωπολιτικο-συνωμοσιολογική εμμονή που χαρακτηρίζει τα Επίκαιρα) έδειχνε ο αρθρογράφος του Πριν και πριν από τέσσερα χρόνια, λίγο πριν από μια ακόμα διαφαινόμενη ήττα της ΝΔ: Έγραφε, για παράδειγμα, πάντα στο Πριν:
«[Η] άνοδος του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία δημιουργεί ευνοϊκότερο πλαίσιο για να περάσουν πιο σκληρά αντιλαϊκά μέτρα [...] Αυτό που έχει σημασία για τη χώρα και τον ελληνικό λαό είναι ότι, με αυτή τη στάση του Καραμανλή, η Ελλάδα επιστρέφει μισόν αιώνα πίσω στη δεκαετία του 1950, από τη σκοπιά της αμερικανοκρατίας. Αρχηγός της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ ο Γιώργος Παπανδρέου, αρχηγός της ΝΔ η Ντόρα (!), ο απόλυτος εφιάλτης. Πολιτικός αμερικανοκρατικός Μεσαίωνας». Και αλλού: «Θα προκύψει ένα πολιτικό σκηνικό που θα ακυρώσει ό,τι αξιόλογο έργο παρουσίασε ο ίδιος ο κ. Καραμανλής στα πεντέμισι χρόνια που κυβέρνησε την Ελλάδα. [...] Στον τομέα της εξωτερικής πολιτικής, υπάρχουν τρία σοβαρά θέματα, στα οποία η στάση του κ. Καραμανλή απέσπασε την ενθουσιώδη συναίνεση και επιδοκιμασία τουλάχιστον του 80% του ελληνικού λαού, για να μην πούμε περισσότερο». Πρόκειται για το βέτο στο Βουκουρέστι, τη στάση του στο Κυπριακό και «την προώθηση της ενεργειακής συμφωνίας με την Ρωσία. [...] Και τα τρία αυτά επιτεύγματα θα απειληθούν με αναίρεση αμέσως μετά τις εκλογές»*.
Δυστυχώς, η εξ αριστερών κριτική στον ΣΥΡΙΖΑ, πανέτοιμη συνήθως να αυτοεπιβεβαιωθεί έπειτα από κάθε φάλτσο, πραγματικό ή επινοημένο, στην περίπτωση Δελαστίκ σφυρίζει συστηματικά αδιάφορα.
Η κριτική της βέβαιης ήττας που περιβάλλεται με το κύρος ενός αριστερού αρθρογράφου, είναι η κριτική που κάθε αντίπαλος της Αριστεράς έχει λόγους να εκτιμά για την ...αντικειμενικότητά της. Αυτό ακριβώς το είδος δημοσιογραφίας πρεσβεύει ο Γιώργος Δελαστίκ... Δεν θα με πείραζε αν ο Γιώργος Δελαστίκ ήταν ένας φασαριόζος από τους χιλιάδες που κυκλοφορούν στο φέισμπουκ και το τουίτερ, ή ένα τρολ στο Ιντυμίντια, ή συντάκτης κάποιου περιθωριακού φανζίν που βρίσκει κανείς σε επιλεγμένα περίπτερα του κέντρου. Συμβαίνει, όμως, να πρόκειται για τακτικό αρθρογράφο του Έθνους και των ευρείας κυκλοφορίας Επίκαιρων, βασικό αρθρογράφο του Πριν, και θαμώνα κάμποσων τηλεοπτικών παραθύρων. Συμβαίνει επίσης, με αυτά τα τεκμήρια εγκυρότητας και αριστεροσύνης, τα άρθρα του να αναδημοσιεύουν συχνά-πυκνά αρκετές ιστοσελίδες της Αριστεράς και ο ίδιος να καλείται σε εκδηλώσεις του χώρου ως ένας από εμάς.
Πρόκειται, δυστυχώς, για παρεξήγηση: το πολιτικό κεφάλαιο που έχει συσσωρεύσει ο Δελαστίκ επί χρόνια, αφενός ως στέλεχος και αφετέρου ως δημοσιογράφος της (εξωκοινοβουλευτικής) Αριστεράς, ο ίδιος το χρησιμοποιεί εδώ και καιρό για σκοπούς που δεν έχουν καμία σχέση με την (εξωκοινοβουλευτική) Αριστερά, τουλάχιστον στο βαθμό που αυτή επιμένει στη δυνατότητα της κοινωνικής και πολιτικής μεταβολής. Ο Δελαστίκ λογίζεται παραδόξως ως αριστερός δημοσιογράφος, και μάλιστα στ΄ αριστερά της Αριστεράς. Στην πραγματικότητα δεν είναι παρά ένας αντι-ΣΥΡΙΖΑ αρθρογράφος, η ηττοπάθεια του οποίου συναγωνίζεται επί ίσοις όροις τη συνωμοσιολογία του.
Πέρσι σχολιάζαμε εδώ τη σπουδή με την οποία βιαζόταν να αποκαλύψει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, λίγες μόλις μέρες μετά τις εκλογές, «αποσκοπεί πρωτίστως στον καθησυχασμό του κατεστημένου και της οικονομικής και επιχειρηματικής ελίτ της χώρας», βάζοντας στο οικονομικό του επιτελείο ...τον Ευκλείδη Τσακαλώτο. «Τι θα αλλάξει και να έρθει στα πράγματα ο ΣΥΡΙΖΑ;», καθησύχαζε με άλλα λόγια τους αναγνώστες του Έθνους (και το κατεστημένο) o Δελαστίκ. «Απολύτως τίποτα».
Ας πούμε, όμως, ότι αυτή η υπερβολή εξηγείται με βάση την πολιτική ένταξη ή την ειδική προσκόλληση του ίδιου στο περίφημο μπλοκ της δραχμής. Κι ας πούμε ότι δεν είναι δεξιά, αλλά απλώς αντιαισθητικά και χαμηλότατου επιπέδου τα πύρινα άρθρα του περί κοινοβουλευτικού κρετινισμού του ΣΥΡΙΖΑ (όταν οι βουλευτές του υποστηρίζουν με τα σώματά τους την πρόταση μομφής του κόμματος στην Αγ. Παρασκευή...), ή διάφορα άλλα ασύστατα, όπως ότι ο Γκαλμπρέιθ συνομιλεί με τον Τσίπρα ως πρώην συνεργάτης του Παπανδρέου - όχι δηλαδή ως διεθνούς φήμης οικονομολόγος και γιος του διάσημου Τζον Κένεθ Γκαλμπρέιθ (βλ. συνέντευξη στα Ενθέματα της Αυγής εδώ).
Τι ακριβώς ήταν, όμως, η αποτίμηση της προχτεσινής πρότασης μομφής (δηλαδή μιας εξαιρετικά σοβαρής πολιτικής μάχης που έδωσε η Αριστερά απέναντι σε μια άθλια ακροδεξιά κυβέρνηση) ως «σοβαρή ήττα Τσίπρα» - αποτίμηση μάλιστα που σπεύδει να αναδημοσιεύσει το iskra.gr με ανεξήγητη σπουδή; Τι άλλο ήταν, αν όχι η ηχώ των γαλαζοπράσινων μέσων ενημέρωσης που ήθελαν ακριβώς «σοβαρή ήττα Τσίπρα» την Κυριακή; Δεν ξέρει ο αρθρογράφος ότι καμιά κυβέρνηση δεν έπεσε ποτέ από πρόταση μομφής - ή μήπως γι΄ αυτό ακριβώς συνιστά προδοσία η προσφυγή σε αυτήν; Τι ακριβώς εξυπηρετεί αυτός ο χύδην αντισυριζισμός, τη στιγμή που η ΝΔ υλοποιεί την εξηκοστή έβδομη εκτροπή μέσα στον τελευταίο ενάμιση χρόνο; Γιατί διατηρεί άραγε το τεκμήριο της αριστεροσύνης κάποιος που γράφει ό,τι θέλει να διαβάζει το συγκρότημα Μπόμπολα, αντί να διατυπώνει μια εξ αριστερών κριτική στην αξιωματική αντιπολίτευση, όπως θα περίμενε κανείς από ένα στέλεχος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ; Και τι προσφέρουν στην (όποια) Αριστερά, ο αγοραίος αντισυριζισμός, από κοινού με την αφόρητη συνωμοσιολογία του Δελαστίκ; Θυμίζω εδώ μόνο τις περισπούδαστες αμφιβολίες «για το κατά πόσο ο δολοφόνος [του Παύλου Φύσσα] έδρασε όντως πρωτοβουλιακά ή σκότωσε εκτελώντας εντολές κάποιων άγνωστων σε εμάς κέντρων, διαφορετικών πάντως από την ηγεσία της Χρυσής Αυγής», τις οποίες βεβαίως έσπευσε να υιοθετήσει η γκρούπα του Μιχαλολιάκου για προφανείς λόγους.
Δεν είναι καινούρια όλα αυτά για τον Δελαστίκ. Την ίδια απαισιοδοξία, την ίδια απροθυμία να δει τι υπάρχει πέρα από τη Δεξιά, και την ίδια αδυναμία να προσδιορίσει τις δυνατότητες που ανοίγει η ήττα της (αλλά και την ίδια γεωπολιτικο-συνωμοσιολογική εμμονή που χαρακτηρίζει τα Επίκαιρα) έδειχνε ο αρθρογράφος του Πριν και πριν από τέσσερα χρόνια, λίγο πριν από μια ακόμα διαφαινόμενη ήττα της ΝΔ: Έγραφε, για παράδειγμα, πάντα στο Πριν:
«[Η] άνοδος του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία δημιουργεί ευνοϊκότερο πλαίσιο για να περάσουν πιο σκληρά αντιλαϊκά μέτρα [...] Αυτό που έχει σημασία για τη χώρα και τον ελληνικό λαό είναι ότι, με αυτή τη στάση του Καραμανλή, η Ελλάδα επιστρέφει μισόν αιώνα πίσω στη δεκαετία του 1950, από τη σκοπιά της αμερικανοκρατίας. Αρχηγός της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ ο Γιώργος Παπανδρέου, αρχηγός της ΝΔ η Ντόρα (!), ο απόλυτος εφιάλτης. Πολιτικός αμερικανοκρατικός Μεσαίωνας». Και αλλού: «Θα προκύψει ένα πολιτικό σκηνικό που θα ακυρώσει ό,τι αξιόλογο έργο παρουσίασε ο ίδιος ο κ. Καραμανλής στα πεντέμισι χρόνια που κυβέρνησε την Ελλάδα. [...] Στον τομέα της εξωτερικής πολιτικής, υπάρχουν τρία σοβαρά θέματα, στα οποία η στάση του κ. Καραμανλή απέσπασε την ενθουσιώδη συναίνεση και επιδοκιμασία τουλάχιστον του 80% του ελληνικού λαού, για να μην πούμε περισσότερο». Πρόκειται για το βέτο στο Βουκουρέστι, τη στάση του στο Κυπριακό και «την προώθηση της ενεργειακής συμφωνίας με την Ρωσία. [...] Και τα τρία αυτά επιτεύγματα θα απειληθούν με αναίρεση αμέσως μετά τις εκλογές»*.
Δυστυχώς, η εξ αριστερών κριτική στον ΣΥΡΙΖΑ, πανέτοιμη συνήθως να αυτοεπιβεβαιωθεί έπειτα από κάθε φάλτσο, πραγματικό ή επινοημένο, στην περίπτωση Δελαστίκ σφυρίζει συστηματικά αδιάφορα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου