Της Πέπης Ρηγοπούλου, απο την Εφημεριδα των Συντακτων...
«Σαν την αράχνη γνέθει του επαίτη / το χέρι, ψάχνει γύρω και κοιτάζει.
…………………………………..
Στα προσεχώς ερείπια και μπάζα, / Ζητώντας φως, ενέργεια και μάζα».
Γιάννης Δούκας
Εμπρός λοιπόν και για «ποιοτικές μεταρρυθμίσεις». Ο κ. Κ. Μητσοτάκης γνωστοποίησε ότι μετά την επιτυχία των ποσοτικών, έρχεται η ώρα των ποιοτικών μεταρρυθμίσεων. Και τι θα σημαίνει αυτό; Νέα μέτρα, εξηγεί, που αυτήν τη φορά, ξεπερνώντας την τρόικα και τα μνημόνια, θα πηγαίνουν σε βάθος χρόνου, με κεντρικό άξονα τη «χωρίς προκαταλήψεις μεταφορά υπηρεσιών από το κράτος στον ιδιωτικό τομέα». Και δεν σταματά εδώ, αλλά δίνει και στοιχεία: από 915.000 μόνιμους και έκτακτους υπαλλήλους στο Δημόσιο, έχουμε τώρα 700.000. Γι” αυτό υπάρχει και άλλο περιθώριο για να φτάσουμε τις ευρωπαϊκές χώρες, που έχουν κάνει ίσως περισσότερες ιδιωτικοποιήσεις από όσο χρειαζόταν.
Αυτό που ο κ. Μητσοτάκης ονομάζει ποσοτικές μεταρρυθμίσεις σημαίνει τη διαθεσιμότητα, κινητικότητα και ουσιαστικά απόλυση των ανθρώπων που σύμφωνα με την προπαγάνδα του 2010 ήταν πάνω από ένα εκατομμύριο μόνιμοι άχρηστοι ανάμεσα σε άλλα 9.000.000 γενικώς αχρήστων.
Το τεράστιο ψέμα τής τότε απογραφής τους το ομολογούν οι ίδιοι, αφού ούτε το νούμερο ήταν αυτό ούτε οι μόνιμοι ήταν μόνιμοι. Εξάλλου δεν είναι 700.000 αυτοί που απέμειναν, αλλά γύρω στους 600.000 που βαίνουν συνεχώς μειούμενοι. Και δεν χρειαζόταν η νέα απογραφή των διοικητικών των πανεπιστημίων, που εξελίχθηκε μέσα από την τεχνητή δραματοποίηση του υπουργείου Παιδείας σε υπογραφή δήλωσης και αυτοκατάδοση.
Το «λίπος» που έπρεπε, σύμφωνα με τους αρμοδίους του υπουργείου, να καεί συνεχίζει να καίγεται. Η ομολογία του κ. υπουργού ότι τα μέτρα θα ξεπερνούν τα μνημόνια επιβεβαιώνει τη μέχρι τώρα εμπειρία σε πολλούς κλάδους, καθώς και στο πανεπιστήμιο. Ναι, τα μέτρα των απολύσεων είναι σε πολλές περιπτώσεις ήδη πέρα από αυτά που ζητά η τρόικα και αυτό γιατί ο τελικός στόχος είναι η σταδιακή εξαφάνιση του κράτους όχι προς την πλευρά της ελευθερίας αλλά της υποδούλωσης: με την εκχώρηση υπηρεσιών του σε εταιρείες που θα πληρώνονται από το κράτος με κόστος μεγαλύτερο από αυτό που θα χρειαζόταν αν δεν είχαν φύγει οι απολυμένοι, ενώ οι ίδιες θα δίνουν μισθούς πείνας σε αυτούς που θα προσλαμβάνουν με δίμηνες ή άλλες συμβάσεις. Αυτό γίνεται ήδη για την καθαριότητα, για τη φύλαξη, για την ταξιθεσία κ.λπ., όπου υπάρχει τέτοιος συνωστισμός ώστε χρειάζονται και μεταπτυχιακές σπουδές εκτός αν υπάρχει μέσον που είναι πάντα πανίσχυρο. Ομως στην Ελλάδα ένα πράγμα που έπρεπε να σταματήσει ήταν ακριβώς αυτό: να πληρώνει δηλαδή το κράτος εργολάβους και εταιρείες που το απομυζούν, μην αφήνοντας συχνά χώρο για τη χρηματοδότηση δικών του δομών.
Αν ρωτούσε κανείς περί ποιότητας, θα λάμβανε ως απάντηση τα προσφιλή κλισέ περί ηλεκτρονικής διακυβέρνησης, διαφάνειας κ.λπ. Ολα τόσο κενά νοήματος όλα ήδη παρωχημένα, σε έναν τόπο που κάποιοι τον θέλουν ήδη παρωχημένο να ζητά την ποιότητα στα σκουπίδια, την ανάσα στα καπνισμένα με λάστιχα τζάκια υπό την απειλή της «αστυνομίας των τζακιών».
«Σαν την αράχνη γνέθει του επαίτη / το χέρι, ψάχνει γύρω και κοιτάζει.
…………………………………..
Στα προσεχώς ερείπια και μπάζα, / Ζητώντας φως, ενέργεια και μάζα».
Γιάννης Δούκας
Εμπρός λοιπόν και για «ποιοτικές μεταρρυθμίσεις». Ο κ. Κ. Μητσοτάκης γνωστοποίησε ότι μετά την επιτυχία των ποσοτικών, έρχεται η ώρα των ποιοτικών μεταρρυθμίσεων. Και τι θα σημαίνει αυτό; Νέα μέτρα, εξηγεί, που αυτήν τη φορά, ξεπερνώντας την τρόικα και τα μνημόνια, θα πηγαίνουν σε βάθος χρόνου, με κεντρικό άξονα τη «χωρίς προκαταλήψεις μεταφορά υπηρεσιών από το κράτος στον ιδιωτικό τομέα». Και δεν σταματά εδώ, αλλά δίνει και στοιχεία: από 915.000 μόνιμους και έκτακτους υπαλλήλους στο Δημόσιο, έχουμε τώρα 700.000. Γι” αυτό υπάρχει και άλλο περιθώριο για να φτάσουμε τις ευρωπαϊκές χώρες, που έχουν κάνει ίσως περισσότερες ιδιωτικοποιήσεις από όσο χρειαζόταν.
Αυτό που ο κ. Μητσοτάκης ονομάζει ποσοτικές μεταρρυθμίσεις σημαίνει τη διαθεσιμότητα, κινητικότητα και ουσιαστικά απόλυση των ανθρώπων που σύμφωνα με την προπαγάνδα του 2010 ήταν πάνω από ένα εκατομμύριο μόνιμοι άχρηστοι ανάμεσα σε άλλα 9.000.000 γενικώς αχρήστων.
Το τεράστιο ψέμα τής τότε απογραφής τους το ομολογούν οι ίδιοι, αφού ούτε το νούμερο ήταν αυτό ούτε οι μόνιμοι ήταν μόνιμοι. Εξάλλου δεν είναι 700.000 αυτοί που απέμειναν, αλλά γύρω στους 600.000 που βαίνουν συνεχώς μειούμενοι. Και δεν χρειαζόταν η νέα απογραφή των διοικητικών των πανεπιστημίων, που εξελίχθηκε μέσα από την τεχνητή δραματοποίηση του υπουργείου Παιδείας σε υπογραφή δήλωσης και αυτοκατάδοση.
Το «λίπος» που έπρεπε, σύμφωνα με τους αρμοδίους του υπουργείου, να καεί συνεχίζει να καίγεται. Η ομολογία του κ. υπουργού ότι τα μέτρα θα ξεπερνούν τα μνημόνια επιβεβαιώνει τη μέχρι τώρα εμπειρία σε πολλούς κλάδους, καθώς και στο πανεπιστήμιο. Ναι, τα μέτρα των απολύσεων είναι σε πολλές περιπτώσεις ήδη πέρα από αυτά που ζητά η τρόικα και αυτό γιατί ο τελικός στόχος είναι η σταδιακή εξαφάνιση του κράτους όχι προς την πλευρά της ελευθερίας αλλά της υποδούλωσης: με την εκχώρηση υπηρεσιών του σε εταιρείες που θα πληρώνονται από το κράτος με κόστος μεγαλύτερο από αυτό που θα χρειαζόταν αν δεν είχαν φύγει οι απολυμένοι, ενώ οι ίδιες θα δίνουν μισθούς πείνας σε αυτούς που θα προσλαμβάνουν με δίμηνες ή άλλες συμβάσεις. Αυτό γίνεται ήδη για την καθαριότητα, για τη φύλαξη, για την ταξιθεσία κ.λπ., όπου υπάρχει τέτοιος συνωστισμός ώστε χρειάζονται και μεταπτυχιακές σπουδές εκτός αν υπάρχει μέσον που είναι πάντα πανίσχυρο. Ομως στην Ελλάδα ένα πράγμα που έπρεπε να σταματήσει ήταν ακριβώς αυτό: να πληρώνει δηλαδή το κράτος εργολάβους και εταιρείες που το απομυζούν, μην αφήνοντας συχνά χώρο για τη χρηματοδότηση δικών του δομών.
Αν ρωτούσε κανείς περί ποιότητας, θα λάμβανε ως απάντηση τα προσφιλή κλισέ περί ηλεκτρονικής διακυβέρνησης, διαφάνειας κ.λπ. Ολα τόσο κενά νοήματος όλα ήδη παρωχημένα, σε έναν τόπο που κάποιοι τον θέλουν ήδη παρωχημένο να ζητά την ποιότητα στα σκουπίδια, την ανάσα στα καπνισμένα με λάστιχα τζάκια υπό την απειλή της «αστυνομίας των τζακιών».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου