Καρτεσιος...
Προσέξτε πόσο ευγενικοί είναι όλοι τους. Και περιποιημένοι. Ο Στουρνάρας, πάντα καθησυχαστικός και ευγενής. Τον φαντάζεσαι να φορά τα βράδια μία μεταξωτή ρόμπα, να κάθεται δίπλα στο τζάκι και να πίνει ακριβό κονιάκ, διαβάζοντας Κοέλιο. Ήσυχος…
Ο Σαμαράς, ο Βορίδης, οι τραπεζίτες, οι εκπρόσωποι της Τρόικας, φρεσκοξυρισμένοι πάντα, φρεσκοσιδερωμένοι. Μπορείς να μυρίσεις το after shave τους μέσα από την οθόνη της τηλεόρασης.
Τα παπαγαλάκια, επαναλαμβάνουν μόνο λέξεις «αποδεκτές» από τους κανόνες της ευγενούς συνομιλίας. Δε βρίζουν, δε γράφουν «γαμώτο», δεν εκνευρίζονται στα πάνελ, κάνουν επίδειξη λεπτού χιούμορ και πάντα εξηγούν με ορθά «επιχειρήματα» κάθε διαστρέβλωση, ψέμα, προβοκάτσια που αναπαράγουν.
Τα χαμόγελα στα υπουργικά συμβούλια, οι απαλές χειραψίες στο Eurogroup, ο αέρας της νίκης στις δηλώσεις της ήττας, η αβροφροσύνη και τα «παρακαλώ» όταν ζητά το λόγο ο συνομιλητής που εκπροσωπεί την «άλλη άποψη», ώστε να δείξουμε την πλήρη αυτοπεποίθησή μας, ασχέτως αν δεν τον αφήνουμε να πει ούτε λέξη.
Είναι όλοι τους τόσο ευγενείς, μέχρι και ο κ. Δένδιας αν δεν ήταν ξυρισμενοφαλακρός ως χρυσαυγίτης, θα μπορούσε να μοιάζει με μαέστρο συμφωνικής που τα δάχτυλά του δίνουν σήμα στο όμποε.
Δε μαλώνουν, δε διαπληκτίζονται, δεν ιδρώνουν. Τονίζουν την απαξίωσή τους προς όλους τους «άλλους» με κάθε ευκαιρία, αλλά πάντα μ’ ένα χαμόγελο συγκατάβασης στον «τρελό». Βαφτίζουν την αντίθετη άποψη παραλογισμό και αποσύρονται μ’ ένα «αρνούμαι να πέσω στο επίπεδό σας» ή τελειώνουν μ’ ένα «μπράβο ευγένεια!», διότι πάντα προέχει η ευγένεια. Όχι η ουσία.
Δεν είναι πόλεμος, διότι δεν υπάρχει η βαρβαρότητα της δολοφονίας. Ασχέτως αν υπάρχουν νεκροί. Θάβονται ησύχως σε τάφους και συνειδήσεις. Δεν είναι ληστεία, διότι δεν υπάρχουν όπλα, ασχέτως αν με παράνομα μέτρα και αποφάσεις ληστεύονται καθημερινά μισθοί, συντάξεις, ζωές. Δεν είναι χούντα, διότι δε φοράνε στρατιωτικές στολές, ασχέτως αν οι αντίπαλοι πατάσσονται με κάθε μέσον και η τρομοκράτηση των πολιτών είναι μόνιμη. Δεν είναι μαφιόζοι και τοκογλύφοι, διότι δε σου σπάζουν τα χέρια αν δεν πληρώσεις, αλλά σου λένε ότι ετοιμάζουν στρατόπεδα φυλάκισης για όσους δε μπορούν να πληρώσουν τις οφειλές τους στο Δημόσιο, τουτέστιν στους δανειστές.
Τα στερεότυπα, θέλουν τους ληστές αξύριστους, ιδρωμένους από την αγωνία, άπλυτους και βρωμερούς. Εδώ όμως κυριαρχεί η ευγένεια και τα αρώματα. Τα στερεότυπα, θέλουν τους πληρωμένους εκτελεστές να κρύβονται και να συνομιλούν στα σκοτάδια. Εδώ όμως κυριαρχεί η ευγένεια, τα φώτα, οι κάμερες, οι επευφημίες των «δημοσιογράφων». Όλα στο φως.
Τα στερεότυπα, θέλουν στις Χούντες, αυτός που σου χτυπάει την πόρτα στις 6 το πρωί να μην είναι ο γαλατάς αλλά οι ασφαλίτες. Εδώ όμως, μαζί με τις σπασμένες πόρτες στις Σκουριές και τους κουκουλοφόρους που αρπάζουν τον πατέρα μπροστά στα μάτια των παιδιών, υπάρχει η ευγένεια του δημοσιογράφου – αρθρογράφου που εξηγεί στο κοινό ότι «η αστυνομία δε δίνει ραντεβού με τους κακοποιούς για να τους συλλάβει. Επιλέγει τον τρόπο και τη στιγμή που θεωρεί πως θα κάνουν αποτελεσματικότερη τη δουλειά της».
Διότι η ευγένεια προστατεύει το κράτος, την τάξη, τις επενδύσεις. Η ευγένεια γεννά υπάκουους. Το Κράτος, η τάξη, οι επενδύσεις και οι υπάκουοι είναι απαραίτητοι για να χειροκροτήσουν σήμερα το κλείσιμο του indymedia, αύριο των blogs, μεθαύριο της σκέψης. Ένα off είναι και η σκέψη σταματά, η ανάπτυξη αρχίζει. Σ’ ένα περιβάλλον ήσυχο και ασφαλές. Όπως αυτό που έταξε ο κ. Σαμαράς στους επενδυτές.
Γαμήστε μας, μας αξίζει. Δολοφονήστε μας, το αξίζουμε αφού ζούμε με τα χέρια πεσμένα στο πλάι. Αρκεί όλα να γίνονται με χαμόγελο, ευγένεια και κατανόηση. Αιώνια η δουλικότητα, αιωνία μας η μνήμη…
Ο Σαμαράς, ο Βορίδης, οι τραπεζίτες, οι εκπρόσωποι της Τρόικας, φρεσκοξυρισμένοι πάντα, φρεσκοσιδερωμένοι. Μπορείς να μυρίσεις το after shave τους μέσα από την οθόνη της τηλεόρασης.
Τα παπαγαλάκια, επαναλαμβάνουν μόνο λέξεις «αποδεκτές» από τους κανόνες της ευγενούς συνομιλίας. Δε βρίζουν, δε γράφουν «γαμώτο», δεν εκνευρίζονται στα πάνελ, κάνουν επίδειξη λεπτού χιούμορ και πάντα εξηγούν με ορθά «επιχειρήματα» κάθε διαστρέβλωση, ψέμα, προβοκάτσια που αναπαράγουν.
Τα χαμόγελα στα υπουργικά συμβούλια, οι απαλές χειραψίες στο Eurogroup, ο αέρας της νίκης στις δηλώσεις της ήττας, η αβροφροσύνη και τα «παρακαλώ» όταν ζητά το λόγο ο συνομιλητής που εκπροσωπεί την «άλλη άποψη», ώστε να δείξουμε την πλήρη αυτοπεποίθησή μας, ασχέτως αν δεν τον αφήνουμε να πει ούτε λέξη.
Είναι όλοι τους τόσο ευγενείς, μέχρι και ο κ. Δένδιας αν δεν ήταν ξυρισμενοφαλακρός ως χρυσαυγίτης, θα μπορούσε να μοιάζει με μαέστρο συμφωνικής που τα δάχτυλά του δίνουν σήμα στο όμποε.
Δε μαλώνουν, δε διαπληκτίζονται, δεν ιδρώνουν. Τονίζουν την απαξίωσή τους προς όλους τους «άλλους» με κάθε ευκαιρία, αλλά πάντα μ’ ένα χαμόγελο συγκατάβασης στον «τρελό». Βαφτίζουν την αντίθετη άποψη παραλογισμό και αποσύρονται μ’ ένα «αρνούμαι να πέσω στο επίπεδό σας» ή τελειώνουν μ’ ένα «μπράβο ευγένεια!», διότι πάντα προέχει η ευγένεια. Όχι η ουσία.
Δεν είναι πόλεμος, διότι δεν υπάρχει η βαρβαρότητα της δολοφονίας. Ασχέτως αν υπάρχουν νεκροί. Θάβονται ησύχως σε τάφους και συνειδήσεις. Δεν είναι ληστεία, διότι δεν υπάρχουν όπλα, ασχέτως αν με παράνομα μέτρα και αποφάσεις ληστεύονται καθημερινά μισθοί, συντάξεις, ζωές. Δεν είναι χούντα, διότι δε φοράνε στρατιωτικές στολές, ασχέτως αν οι αντίπαλοι πατάσσονται με κάθε μέσον και η τρομοκράτηση των πολιτών είναι μόνιμη. Δεν είναι μαφιόζοι και τοκογλύφοι, διότι δε σου σπάζουν τα χέρια αν δεν πληρώσεις, αλλά σου λένε ότι ετοιμάζουν στρατόπεδα φυλάκισης για όσους δε μπορούν να πληρώσουν τις οφειλές τους στο Δημόσιο, τουτέστιν στους δανειστές.
Τα στερεότυπα, θέλουν τους ληστές αξύριστους, ιδρωμένους από την αγωνία, άπλυτους και βρωμερούς. Εδώ όμως κυριαρχεί η ευγένεια και τα αρώματα. Τα στερεότυπα, θέλουν τους πληρωμένους εκτελεστές να κρύβονται και να συνομιλούν στα σκοτάδια. Εδώ όμως κυριαρχεί η ευγένεια, τα φώτα, οι κάμερες, οι επευφημίες των «δημοσιογράφων». Όλα στο φως.
Τα στερεότυπα, θέλουν στις Χούντες, αυτός που σου χτυπάει την πόρτα στις 6 το πρωί να μην είναι ο γαλατάς αλλά οι ασφαλίτες. Εδώ όμως, μαζί με τις σπασμένες πόρτες στις Σκουριές και τους κουκουλοφόρους που αρπάζουν τον πατέρα μπροστά στα μάτια των παιδιών, υπάρχει η ευγένεια του δημοσιογράφου – αρθρογράφου που εξηγεί στο κοινό ότι «η αστυνομία δε δίνει ραντεβού με τους κακοποιούς για να τους συλλάβει. Επιλέγει τον τρόπο και τη στιγμή που θεωρεί πως θα κάνουν αποτελεσματικότερη τη δουλειά της».
Διότι η ευγένεια προστατεύει το κράτος, την τάξη, τις επενδύσεις. Η ευγένεια γεννά υπάκουους. Το Κράτος, η τάξη, οι επενδύσεις και οι υπάκουοι είναι απαραίτητοι για να χειροκροτήσουν σήμερα το κλείσιμο του indymedia, αύριο των blogs, μεθαύριο της σκέψης. Ένα off είναι και η σκέψη σταματά, η ανάπτυξη αρχίζει. Σ’ ένα περιβάλλον ήσυχο και ασφαλές. Όπως αυτό που έταξε ο κ. Σαμαράς στους επενδυτές.
Γαμήστε μας, μας αξίζει. Δολοφονήστε μας, το αξίζουμε αφού ζούμε με τα χέρια πεσμένα στο πλάι. Αρκεί όλα να γίνονται με χαμόγελο, ευγένεια και κατανόηση. Αιώνια η δουλικότητα, αιωνία μας η μνήμη…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου