Μια μεταμεσονύχτια κουβέντα…

Gil-galad, Απ'όλα (με sos)...

Όχι, δε θέλω να βάλω εικόνα για να μπορείς κι εσύ να το δεις.Βρέθηκα σε ένα κόσμο που οι εικόνες ήταν αποτυπώματα στιγμών και τώρα πια είναι δεσμοφύλακές μας. Εικόνες είμαστε που εντέχνως, με περιοδικά, καλό στάτους ζωής, εμφάνιση κι αποτυχημένους έρωτες μας έφτιαξαν. Στο Superman θυμάμαι, αυτή ντε την παλιά ταινία, η φυλακή που επέβαλαν ήταν να σε κλείσουν σε ένα θάλαμο σα φωτογραφία, σαν εικόνα. Ε, τα κατάφεραν κι εδώ κι ας είσαι ελεύθερος να περπατάς πέρα από τα εκατοστά του πλαισίου σου, είσαι φυλακισμένος μέσα σε μια εικόνα κι αν το έβλεπες καθαρά, είσαι ΙΔΙΟΣ με το διπλανό σου. Μιλάμε για Ι Δ Ι Ο Σ ! ! !
Σου έμαθαν να λες “δε βαριέσαι” και να κοιτάζεις με βλέμμα κενό, με μυαλό στέρφο, ό,τι επιθύμησες, ό,τι σε έκανε να αισθάνεσαι ζωντανός… Δε μιλάω για το καινούριο σου μηχάνημα και το ένδυμά σου που θα σε ζηλεύουν μιας και το κατέχεις. Μιλάω για τον έρωτα, μιλάω για τα όνειρα, μιλάω για το ενδιαφέρον για μια πιο δίκαιη ζωή…
Δεν κάνεις καν αναλύσεις επιπέδου γηπέδου ή καφενείου πια, μα αναλύσεις επιπέδου καφετέριας! Κάθεσαι, ΙΔΙΟΣ με το διπλανό σου και κρίνεις τους πάντες και τα πάντα με μια μόνο γαμημένα κενή φράση, “Όλοι τους ίδιοι είναι, για τον π…”. Εσύ ο σωστός, ο διαφορετικός κριτής. Εσύ που αμέσως μετά από αυτό το αδιανόητα κενό πράγμα που ξεστόμησες βλέπεις τους ΙΔΙΟΥΣ διπλανούς σου να γνέφουν καταφατικά, πριν κοιτάξουν τον κώλο της διπλανής που έχει ένα πανομοιότυπο με σένα γκόμενο.
Αδέκαστε εσύ νέε που εκτός από το να κατηγορείς τη γενιά των πατέρων σου που σε καταδίκασαν σ’αυτή την κακή μοίρα, δεν κάνεις και τίποτε άλλο πέραν του να εκτονώνεσαι σε διαδίκτυα και εφαρμογές κινητών. Εσύ που αποδέχτηκες ότι σε αυτή τη ζωή υπάρχουν μόνο αποτυχημένοι έρωτες, ή ανεκπλήρωτοι. Εσύ που αποδέχτηκες το “που πήγαν όλοι οι άντρες;” και το “δε μπορώ να δεσμεύομαι εγώ, είμαι ελεύθερο πνεύμα, πνίγομαι”. Εσύ που προτιμάς να μη σκέφτεσαι, αντί να παλεύεις για όσα αγχώνεσαι. Συμβουλεύεις τον άλλο λέγοντάς του, “έλα μην τα σκέφτεσαι τώρα”, “γράψτους στ’αρχίδια σου”, “όλοι ίδιοι είναι”. Τον συμβουλεύεις να κάνει ό,τι κάνεις κι εσύ κι έτσι να καταλήξετε ΙΔΙΟΙ. Με φράτζα, γένια, τατουάζ, i-Phone, κερατωμένοι, με κερατωμένες γκόμενες, με φίλους που δεν ξαναμιλάς γιατί είναι βαζελογαβροχανουμοβουλγαροσκουλικα, με φίλες που συστηματικά θάβεις και σε θάβουν, ίδιοι… Κι όταν σπείρεις κι εσύ το σπόρο του ίδιου και γίνεις ένα ακόμα γρανάζι στη μηχανή τους, είσαι κιόλας νεκρός. Δε θα είσαι στο χώμα, πεθαμένος, τουλάχιστον εκεί θα ήσουν κάτι. Ζωή δεν είχες και δε θα έχεις ξανά.
Είχα δει κάποτε γραμμένο σε ένα τοίχο ένα ακόμα ωραίο…
Έρωτας, όνειρα, ζωή, φιλία,

Αν βαριέσαι τα πιο πάνω τα είπε καλύτερα από μένα ο Τάσος Λειβαδίτης

Ναὶ ἀγαπημένη μου,
ἐμεῖς γι᾿ αὐτὰ τὰ λίγα κι ἁπλὰ πράγματα πολεμᾶμε
γιὰ νὰ μποροῦμε νά ῾χουμε μία πόρτα, ἕν᾿ ἄστρο, ἕνα σκαμνὶ
ἕνα χαρούμενο δρόμο τὸ πρωὶ
ἕνα ἤρεμο ὄνειρο τὸ βράδι.
Γιὰ νά ῾χουμε ἕναν ἔρωτα ποὺ νὰ μὴ μᾶς τὸν λερώνουν
ἕνα τραγούδι ποὺ νὰ μποροῦμε νὰ τραγουδᾶμε

Ὅμως αὐτοὶ σπᾶνε τὶς πόρτες μας
πατᾶνε πάνω στὸν ἔρωτά μας.
Πρὶν ποῦμε τὸ τραγούδι μας
μᾶς σκοτώνουν.

Μᾶς φοβοῦνται καὶ μᾶς σκοτώνουν.
Φοβοῦνται τὸν οὐρανὸ ποὺ κοιτάζουμε
φοβοῦνται τὸ πεζούλι ποὺ ἀκουμπᾶμε
φοβοῦνται τὸ ἀδράχτι τῆς μητέρας μας καὶ τὸ ἀλφαβητάρι τοῦ παιδιοῦ μας
φοβοῦνται τὰ χέρια σου ποὺ ξέρουν νὰ ἀγγαλιάζουν τόσο τρυφερὰ
καὶ νὰ μοχτοῦν τόσο ἀντρίκια
φοβοῦνται τὰ λόγια ποὺ λέμε οἱ δυό μας μὲ φωνὴ χαμηλωμένη
φοβοῦνται τὰ λόγια ποὺ θὰ λέμε αὔριο ὅλοι μαζὶ
μᾶς φοβοῦνται, ἀγάπη μου, καὶ ὅταν μᾶς σκοτώνουν
νεκροὺς μᾶς φοβοῦνται πιὸ πολύ.