HELP. Κραυγή απόγνωσης μέσα από την κόλαση των στρατοπέδων συγκέντρωσης...

Θάνος Ανδρίτσος, απο τη Λεσχη...

Η παραπάνω φωτογραφία είναι του Κυριάκου Μπάνου από την Εργατική Αλληλεγγύη.

Προέρχεται από το στρατόπεδο συγκέντρωσης μεταναστών στην Κόρινθο, λίγο μετά τη βίαιη καταστολή της απεργίας πείνας και της εξέγερσης των έγκλειστων. Εκατοντάδες και χιλιάδες άνθρωποι βρίσκονται κλεισμένοι μέσα στα κολαστήρια του Δένδια και της κυβέρνησης, χωρίς να κατηγορούνται για κάτι, χωρίς να έχουν κάνει κάτι κακό πέραν του να αναζητούν μια ζωή, μια δουλειά, ένα αύριο. Εγκλωβισμένοι, δεν μπορούν να βγουν, δεν μπορούν να πάνε πίσω, δεν μπορούν να πάνε κάπου αλλού. Μέσα στις χειρότερες συνθήκες που μπορεί κανείς να φανταστεί, στοιβαγμένοι κατά δεκάδες σε μικρά κελιά, χωρίς επαρκές φαγητό, νερό… Μερικοί προσπαθούν να δώσουν τέλος στη ζωή τους. Αν αυτό βέβαια μπορεί να θεωρηθεί ζωή. Αν αυτό δεν είναι το κατώτερο σημείο που μπορεί να καταδικάσεις κάποιον, να τον κάνεις να χάνει τα ανθρώπινα χαρακτηριστικά του.

Όμως ο πόθος για την ελευθερία και για τη ζωή δε σβήνει ποτέ. Σε ένα λευκό πανί γράφουν τη λέξη βοήθεια για να τη δούμε όλοι εμείς. Όσοι αισθανόμαστε άνθρωποι ακόμα. Όσοι δεν μπορούμε να ανεχτούμε στη χώρα μας Άουσβιτς ή Γκουαντανάμο. Ας τους δείξουμε ότι τους βλέπουμε και τους ακούμε. Ας τους δείξουμε ότι η εικόνα με το μήνυμα βοήθειας που στέλνουν δεν θα ξεχαστεί κι αυτή μέσα στη χειμαζόμενη καθημερινότητα μας σαν τόσες άλλες   στιγμές βαρβαρότητας που αρχίζουμε να συνηθίζουμε.

Η εικόνα μας έκανε να θυμηθούμε μερικά από τα ποιήματα που έγραψαν οι φυλακισμένοι στο Γκουαντανάμο. Έχει και θάλασσα η Κόρινθος, ίσως να είναι μια ακόμα τραγική σύμπτωση…

Ω Θάλασσα, φέρε μου νέα από τους αγαπημένους μου.

Αν δεν ήμουν δεμένος με τις αλυσίδες των απίστων,
θα είχα βουτήξει μέσα σου
και θα είχα φτάσει στους αγαπημένους μου ή θα είχα χαθεί
στην αγκαλιά σου.

Οι ακρογιαλιές σου είναι θλίψη, αιχμαλωσία, πόνος και αδικία.
Η πίκρα σου ροκανίζει την υπομονή μου.

Η γαλήνη σου είναι σαν τον θάνατο, τα σαρωτικά σου κύματα
παράξενα.
Η σιωπή σου που αναδύεται κρύβει στις πτυχές της
την προδοσία.

Η ηρεμία σου, αν συνεχιστεί, θα σκοτώσει τον καπετάνιο
και ο θαλασσοπόρος θα πνιγεί στα κύματά σου.

Ευγενική, κουφή, μουγκή, ανίδεη, οργισμένα θυελλώδης,
κουβαλάς μνήματα.

Αν ο άνεμος σε αγριεύει, είναι ορατή η αδικία σου.
Αν ο άνεμος σε σωπαίνει, είναι απλώς η άμπωτις και η παλίρροια.

Ω Θάλασσα, μήπως σε προσβάλλουν οι αλυσίδες μας;
Αναγκαστικά και μόνο πηγαινοερχόμαστε καθημερινά.

Ξέρεις τις αμαρτίες μας;
Καταλαβαίνεις ότι μας ρίξανε σ’ αυτόν τον ζόφο;

Ω Θάλασσα, μας χλευάζεις στην αιχμαλωσία μας.
Συνωμότησες με τους εχθρούς μας και μας περιφρουρείς
σκληρά.

Τα βράχια δεν σου λένε για τα εγκλήματα που έγιναν
ανάμεσά τους;
Η Κούβα, η καταβλημένη, δεν σου μεταφράζει τις ιστορίες της;

Βρίσκεσαι δίπλα μας τρία χρόνια τώρα και τι κέρδισες;
Βαρκούλες ποίησης στη θάλασσα, μια θαμμένη φλόγα
σε μια καρδιά που καίγεται.

Τα λόγια του ποιητή είναι η πηγή της δύναμής μας,
ο στίχος του το ίαμα της πονεμένης μας καρδιάς.*

Όμως η περίπτωση του Γκουντανάμο μάλλον διαφέρει από τα στρατόπεδα σαν την Κόρινθο ή την Αμυγδαλέζα. Πιο κοντινό αλλά εξίσου απάνθρωπο είναι το παράδειγμα του στρατοπέδου Woomera στην Αυστραλία το οποίο λειτούργησε για μερικά χρόνια στις αρχές της δεκαετίας του 2000. Χιλιάδες μετανάστες στέλνονταν εκεί, σε ένα χώρο που προσπαθούσε να μείνει κρυφός, κάπου στην έρημο της ηπείρου. Για ανθρώπους που θέλουν να τους κρατήσουν κρυφούς ούτως ή άλλως.

Οι απάνθρωπες συνθήκες προκαλούσαν συχνές εξεγέρσεις ενώ η μέθοδος αποσιώπησης και παραπληροφόρησης μοιάζει πολύ με τη σημερινή φασιστικού τύπου πολιτική της τρικομματικής κυβέρνησης και της Ε.Ε.



Στη συνέχεια η Αυστραλία βρήκε άλλες λύσεις στέλνοντας τους θαλασσοδαρμένους μετανάστες σε απομονωμένα νησιά. Παρόμοιες εικόνες υπάρχουν και σε άλλες περιοχές του κόσμου, όπως στα σύνορα Αμερικής- Μεξικού ή στη Θεούτα και τη Μελίγια της Βόρειας Αφρικής.
Όμως δεν πρέπει να συνηθίσουμε τέτοιες εικόνες.