του Παντελη Μπουκαλα, απο την Καθημερινη...
Σε καμιά κοινωνία, όσο νεωτερική κι αν θέλει να λέει πως είναι, δεν μπορεί να προσδιοριστεί με ακρίβεια ο αριθμός των αυτοκτονιών. Για να μην αποκλειστεί ο άνθρωπός τους από το θρησκευτικό τελετουργικό ή και από τον χώρο του νεκροταφείου, αλλά και για να μην ταΐσουν το κουτσομπολιό που κρύβεται καμιά φορά κάτω από τη μάσκα της έγνοιας, οι συγγενείς προστατεύουν τη μνήμη του· δεν δηλώνουν πως αυτοκτόνησε.
Πολύ πιο δύσκολο είναι να αριθμηθούν επακριβώς οι πολιτικές αυτοκτονίες, όταν αυτός που τερματίζει τη ζωή του αρνείται να αποδοθεί στο διάβημά του ο συνήθης, τραγικά αμήχανος χαρακτηρισμός του «απονενοημένου» και επιχειρεί, με ακρότατο πειστήριο την αναίρεση του βίου του, να καταδείξει πως η κίνησή του αποφασίζεται με γνώση και όχι από απόγνωση· και έχει νόημα και όχι παραφροσύνη. Αν ο «φυγάς» δεν αφήνει πίσω του σημείωμα, είναι ανήθικο να καταντάει το όνομά του αδιάφορος αριθμός στις προσθαφαιρέσεις όσων ποντάρουν πολιτικά στον μικρό ή τον μεγάλο αριθμό αυτοκτονούντων.
Πολιτικού χαρακτήρα αυτοκτονίες στα χρόνια της κρίσης έχουν σημειωθεί στην Ελλάδα. Και είναι ανήθικο να διοχετεύονται φήμες περί παράνοιας ή σχιζοφρένειας για να αλαφρώσει τάχα το κοινωνικό πένθος. Γιατί, κι ας ξέρουμε ότι το να επιμένεις να ζεις μες στην έρημο είναι τουλάχιστον εξίσου ηρωικό, όλοι πενθούμε όταν ένας συνάνθρωπός μας αυτοχειριάζεται με την πίστη ότι ο θάνατός του θα συμπυκνωθεί σε μήνυμα. Και πενθούμε επειδή ξαναβλέπουμε, σαν σε οθόνη εφιαλτικής ευκρίνειας, ότι η ζωή που φτιάξαμε είναι αβίωτη, απάνθρωπη, κανιβαλική. Αλλά πενθούμε και επειδή τα μηνύματα αυτά σπανίως διαβάζονται απ’ όσους πρέπει να τα διαβάσουν. Αυτοί αριθμούς θα ξαναμετρήσουν. Και προσθαφαιρεσούλες θα κάνουν.
Και στην Ιταλία, την Ισπανία, την Πορτογαλία αυτοκτονούν εξωθημένοι από την ανέχεια ή για πολιτικούς λόγους, σαν μάρτυρες νέου τύπου, στη Νέα άλλωστε Εποχή μας. Και στη Βουλγαρία. Εκεί, αντίθετα με όσα συμβαίνουν στην Ευρωζώνη, άρα και στην Ελλάδα, η πολιτεία αποδέχτηκε ότι η βαθιά κρίση προκάλεσε κύμα αυτοκτονιών: 200 από την αρχή του χρόνου. Η επιλογή, μάλιστα, της αυτοπυρπόλησης υπογραμμίζει ότι αυτά δεν γίνονται μόνο στην Ανατολή και μόνο από μουσουλμάνους. Το νέο φάντασμα της Ευρώπης;
Ομολογώντας την πλήρη αδυναμία του κράτους να συντρέξει τους πολίτες του, ο πρόεδρος της Βουλγαρίας Ρόζεν Πλεβνέλιεφ συναντήθηκε με εκπροσώπους ορθοδόξων, καθολικών, προτεσταντών, μουσουλμάνων, Εβραίων και Αρμενίων και κατόπιν κάλεσε σε δεήσεις (για δεύτερη φορά), ώστε «να δοθεί τέλος στον εξτρεμισμό και στις αυτοκτονίες». Εμείς εμπιστευτήκαμε σαν μεσσίες τους δανειστές στην τριαδική τους υπόσταση. Οι Βούλγαροι πιστεύουν στην τριπλή ουράνια συνδρομή, του Ιεχωβά, του Θεού των χριστιανών και του Αλλάχ, κατά σειρά εμφανίσεως στην ανθρώπινη παράδοση. Ποιοι είναι οι αγαθότεροι είναι άλλου ιερωμένου Ευαγγέλιο, Τορά ή Κοράνιο.
Πολύ πιο δύσκολο είναι να αριθμηθούν επακριβώς οι πολιτικές αυτοκτονίες, όταν αυτός που τερματίζει τη ζωή του αρνείται να αποδοθεί στο διάβημά του ο συνήθης, τραγικά αμήχανος χαρακτηρισμός του «απονενοημένου» και επιχειρεί, με ακρότατο πειστήριο την αναίρεση του βίου του, να καταδείξει πως η κίνησή του αποφασίζεται με γνώση και όχι από απόγνωση· και έχει νόημα και όχι παραφροσύνη. Αν ο «φυγάς» δεν αφήνει πίσω του σημείωμα, είναι ανήθικο να καταντάει το όνομά του αδιάφορος αριθμός στις προσθαφαιρέσεις όσων ποντάρουν πολιτικά στον μικρό ή τον μεγάλο αριθμό αυτοκτονούντων.
Πολιτικού χαρακτήρα αυτοκτονίες στα χρόνια της κρίσης έχουν σημειωθεί στην Ελλάδα. Και είναι ανήθικο να διοχετεύονται φήμες περί παράνοιας ή σχιζοφρένειας για να αλαφρώσει τάχα το κοινωνικό πένθος. Γιατί, κι ας ξέρουμε ότι το να επιμένεις να ζεις μες στην έρημο είναι τουλάχιστον εξίσου ηρωικό, όλοι πενθούμε όταν ένας συνάνθρωπός μας αυτοχειριάζεται με την πίστη ότι ο θάνατός του θα συμπυκνωθεί σε μήνυμα. Και πενθούμε επειδή ξαναβλέπουμε, σαν σε οθόνη εφιαλτικής ευκρίνειας, ότι η ζωή που φτιάξαμε είναι αβίωτη, απάνθρωπη, κανιβαλική. Αλλά πενθούμε και επειδή τα μηνύματα αυτά σπανίως διαβάζονται απ’ όσους πρέπει να τα διαβάσουν. Αυτοί αριθμούς θα ξαναμετρήσουν. Και προσθαφαιρεσούλες θα κάνουν.
Και στην Ιταλία, την Ισπανία, την Πορτογαλία αυτοκτονούν εξωθημένοι από την ανέχεια ή για πολιτικούς λόγους, σαν μάρτυρες νέου τύπου, στη Νέα άλλωστε Εποχή μας. Και στη Βουλγαρία. Εκεί, αντίθετα με όσα συμβαίνουν στην Ευρωζώνη, άρα και στην Ελλάδα, η πολιτεία αποδέχτηκε ότι η βαθιά κρίση προκάλεσε κύμα αυτοκτονιών: 200 από την αρχή του χρόνου. Η επιλογή, μάλιστα, της αυτοπυρπόλησης υπογραμμίζει ότι αυτά δεν γίνονται μόνο στην Ανατολή και μόνο από μουσουλμάνους. Το νέο φάντασμα της Ευρώπης;
Ομολογώντας την πλήρη αδυναμία του κράτους να συντρέξει τους πολίτες του, ο πρόεδρος της Βουλγαρίας Ρόζεν Πλεβνέλιεφ συναντήθηκε με εκπροσώπους ορθοδόξων, καθολικών, προτεσταντών, μουσουλμάνων, Εβραίων και Αρμενίων και κατόπιν κάλεσε σε δεήσεις (για δεύτερη φορά), ώστε «να δοθεί τέλος στον εξτρεμισμό και στις αυτοκτονίες». Εμείς εμπιστευτήκαμε σαν μεσσίες τους δανειστές στην τριαδική τους υπόσταση. Οι Βούλγαροι πιστεύουν στην τριπλή ουράνια συνδρομή, του Ιεχωβά, του Θεού των χριστιανών και του Αλλάχ, κατά σειρά εμφανίσεως στην ανθρώπινη παράδοση. Ποιοι είναι οι αγαθότεροι είναι άλλου ιερωμένου Ευαγγέλιο, Τορά ή Κοράνιο.
.webp)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου