Να βλέπετε τηλεόραση...

Πολυφημος....

Μπορεί να μην αρέσει σε κάποιον αυτό που θα πω, έτσι ακριβώς όπως δεν αρέσει ούτε σε μένα. Δεν παύει, όμως, να είναι η πραγματικότητα που κατά βάθος όλοι, μα όλοι, γνωρίζουν. Η τηλεόραση είναι ο καθρέφτης της κοινωνίας μας.
Ο κόσμος των social media αλλά και του περίγυρου όσων διαβάσουν τούτες τις γραμμές βλέπουν την τηλεόραση αποκλειστικά ως μέσο προπαγάνδας πολιτικών και αγορών -όπως κι εγώ-.

Αυτό, όμως, δεν αναιρεί το ένα και μοναδικό γεγονός. Η τηλεόραση είναι αυτή που εξηγεί την -όποια- στάση του κόσμου απέναντι σε κάθε κοινωνικό ή πολιτικό φαινόμενο. Είτε αυτό είναι ο φασισμός, το λάιφστάιλ, οι τράπεζες, οι πληρωμένοι δημοσιογράφοι, τα πολιτικά τζάκια, οι ειδήσεις - πλυντήριο.

Η τηλεόραση είναι εκείνη που με τα μηνύματά της εξηγεί τις προθέσεις όσων ζητούν αίμα και εξαθλίωση. Με τα αδιέξοδα της, τα διλήμματα της, τις θαμμένες της ειδήσεις και τις πληρωμένες εκπομπές με τοποθέτηση προϊόντος που όλο και πιο συχνά κάνουν την εμφάνισή τους τώρα τελευταία ως “αντικειμενικές ματιές”.

Η τηλεόραση· που έχει εισάγει τις αρρωστημένες της συνήθειες και στο ίντερνετ. Αυτό το ίντερνετ, που όλο και περισσότερος κόσμος αναζητά διέξοδο στην ενημέρωση του. Δεν χρειάζεται παρά να δει κάποιος την αποδοχή της μάζας στα τηλεοπτικά της πρότυπα.

Όταν η Τζένη Μπαλατσινού ή ο Γιάννης Λάτσιος έχουν 100.000 folowers στο τουίτερ μόνο και μόνο γιατί βρίσκονται στο Dancing with the Stars, όταν οι όψιμα αντιμνημονιακοί τηλεοπτικοί δημοσιογράφοι που βρέθηκαν στις κεφαλές πολιτικών και οικονομικών ξεπλυμάτων λαμβάνουν χιλιάδες μηνύματα συμπαράστασης καθημερινά, ξέρεις ότι είναι πάρα πολλοί εκείνοι που ξέχασαν τόσο γρήγορα όλα όσα έπρεπε να θυμούνται.

Η τηλεόραση εξηγεί το φόβο των πολλών. Όταν παρακολουθείς ένα δελτίο ειδήσεων ή μια πολιτική εκπομπή, δεν πρέπει να μένεις σε αυτά που λέει ο κάθε καλεσμένος βουλευτής, ούτε ο αλαβάστρινος παρουσιαστής - οικοδεσπότης.

Πρέπει να υποβάλλεις τον εαυτό σου σε μια διαδικασία φιλτραρίσματος των μηνυμάτων που βγάζουν οι δηλώσεις τρόμου και μίσους, οι στημένοι τσακωμοί και οι συνεχόμενες προσβολές της -κατά τα άλλα- καταρρακωμένης νοημοσύνης σου, για να κατανοήσεις το λόγο για τον οποίο αυτοί οι τύποι εξακολουθούν να έχουν την πολυτέλεια του να ξεμυτίζουν από τα σπίτια τους. Όσοι κι αν τους φυλάνε.

Ο κόσμος που παρακολουθεί με αυτή τη ματιά τηλεόραση δεν είναι απλά μειοψηφία. Είναι μία σταγόνα στον ωκεανό μιας παραπληροφορημένης κοινωνίας.

Αν με ρωτούσε κάποιος τι να κάνει, θα του απαντούσα με μία φράση. Να βλέπει τηλεόραση. Ναι, πρέπει να είσαι ανώμαλος για να αντέξεις μία δίωρη εκπομπή με τον Βορίδη, τον Άδωνι, τον Ψαριανό ή την Ξενογιαννακοπούλου. Πρέπει να είσαι στα όρια του ψυχοπαθούς για να στηθείς μία ώρα και να παρακολουθήσεις τη συνέντευξη του Γιάννη Στουρνάρα, του Βαγγέλη Βενιζέλου ή του Αντώνη Σαμαρά.

(Ο Σαμαράς έχει πάψει να δίνει τηλεοπτικές συνεντεύξεις εδώ και μήνες γιατί είναι πολύ απασχολημένος με τη σωτηρία της χώρας, οπότε μία δική του τηλεοπτική εμφάνιση θα αποτελέσει ένα ακόμη τρανταχτό επιχείρημα για να κάτσεις να τον δεις).

Πρέπει να φτάσεις ένα βήμα πριν τα ηρεμιστικά για να γίνεις μάρτυρας του πανηγυριού που στήνεται καθημερινά από τάχα μου “κυβερνητικούς” και “αντιπολιτευτικούς” δημοσιογράφους που παρουσιάζουν ωριαίους σκηνοθετημένους τσακωμούς με υποκριτικές ικανότητες που ένας απόφοιτος δραματικής σχολής δεν έχει ματαδεί στην ακαδημαϊκή του ζωή.

Με δυο λόγια, πρέπει να έχεις περιορισμένες τάσεις μαζοχισμού.

Συνειδητοποιημένου μαζοχισμού. Μόνο και μόνο για να καταφέρεις να κατανοήσεις αυτόν τον καθημερινό φόβο και τη μνησικακία που κυριαρχεί γύρω σου. Την αποβλάκωση και το ψέμα. Για να μην ξεχνάς και να θυμίζεις με όποιον τρόπο μπορείς στους ξεπλυμένους τηλεοπτικούς αστέρες όλα εκείνα που νομίζουν πως έχουμε ξεχάσει.

Ακόμη κι αν σε λένε ανώνυμο, κουκουλοφόρο και επικοινωνιακό μισθοφόρο. Έστω κι αν σε κατατάσσουν στην κατηγορία του “τρομοκράτη” και απειλούν να σε ξεμπροστιάσουν διαδικτυακά, μην έχοντας ιδέα τι είναι το διαδίκτυο.

Όλα αυτά μπορεί να ακούγονται εξωπραγματικά σε πολλούς. Λίγοι είναι εκείνοι που έχουν την υπομονή ή το καθαρό μυαλό να ακολουθήσουν με αυτόν τον τρόπο τους καθημερινούς τηλεοπτικούς βομβαρδισμούς. Αλλά αν υπάρχει ένας τρόπος να ερμηνεύσεις μία κατάσταση, αυτήν την κατάσταση, είναι αυτός.

Να βλέπεις τηλεόραση.

Είτε είναι ο Τράγκας με τους χρυσαυγίτες, είτε το δακρύβρεχτο ντοκιμαντέρ του Κανάκη για την πείνα στην Αφρική, είτε τα πληρωμένα ρεπορτάζ για την Κόσκο ή την Ελντοράντο. Να βλέπεις τηλεόραση. Όχι γιατί εσύ έχεις ανάγκη να μάθεις περί τίνος πρόκειται. Γιατί έχει ο διπλανός σου. Γιατί τα δικά σου αυτονόητα, είναι το άγνωστο του άλλου.

Να βλέπεις τηλεόραση. Και να μιλάς. Όσο μπορείς και με όποιον τρόπο γνωρίζεις. Μόνο τότε θα καταφέρεις να βγάλεις τον περίγυρο σου μπροστά απ’ το κουτί. Μόνο τότε θα εκπαιδεύσεις όσους περισσότερους μπορείς να βλέπουν με όσο το δυνατόν μεγαλύτερη κριτική ματιά τα σκατά που συμβαίνουν γύρω σου.

Κι όταν -όποτε- γίνει αυτό, τότε η τηλεόραση θα σβήσει μια για πάντα. Όχι στους τηλεοπτικούς δέκτες του σαλονιού, αλλά στο μυαλό του καναπέ. Κι όταν τα OFF του πνευματικών τηλεκοντρόλ γίνουν περισσότερα από τα ΟΝ, τότε κάτι μπορεί τελικά να αλλάξει.