Σώτος Χρυσαφόπουλος...
Αν είχα μυαλό, αυτήν την χθεσινή επιπολαιότητα του να ασχοληθώ με την Ελληνική Γραμματεία θα έπρεπε να την είχα κάνει πολύ νωρίτερα στη ζωή μου.
Αν κρίνω από την απήχηση που είχε στους αναγνώστες, πιστεύω ότι θα μπορούσα χάρη σε αυτήν να είμαι από χρόνια όχι βουλευτής, σαν κι εκείνον που στάθηκε αφορμή για την προηγούμενη ανάρτηση· όχι –διότι πώς θα γλύτωνα ως βουλευτής στις μέρες μας το λιντσάρισμα; Με μπράβους; Αστεία πράγματα! Όχι λοιπόν, δεν δεν θα ήμουν βουλευτής. Θα ήμουν τραπεζίτης. Μάλιστα, τραπεζίτης!
Αν ήμουν τραπεζίτης, δεν θα χρειαζόμουν μπράβους για να με φυλάνε. Αντί για μπράβους, θα είχα βουλευτές. Πολλούς βουλευτές. Θα εξηγούσαν μάλιστα αυτοί στον κόσμο, με προθυμία μεγαλύτερη από του μπράβου, και πόσο αναγκαίος είμαι· εγώ και οι δραστηριότητές μου.
Αν ήμουν τραπεζίτης, θα είχα φυσικά μια τράπεζα. Άρα θα είχα πολλά χρήματα. Όχι δικά μου, αλλά των άλλων. Δηλαδή, θα ήταν δικά μου τα χρήματα των άλλων. Αν για κάποιο λόγο είχα βάλει δικά μου χρήματα για να φτιάξω την τράπεζα, λέω αν, θα τα είχα πάρει πίσω αμέσως, και με το παραπάνω.
Αν ήμουν τραπεζίτης, θα εγνώριζα εκ των προτέρων ότι η τράπεζά μου πάει για φαλιμέντο· δεν θα περίμενα να το μάθω από τον έγκριτο, άμμωμο και άσπιλο Πρετεντέρη· ούτε από τους βουλευτές μου. Μάλλον θα περίμεναν αυτοί να το μάθουν από εμένα –θέλω να πω, από τους υπαλλήλους μου.
Αν ήμουν τραπεζίτης, θα έπαιρνα πριν από το φαλιμέντο και κανένα έξτρα δανειάκι από την τράπεζά μου. Αν, φυσικά, μου το επέτρεπε η Διοίκηση της τράπεζάς μου –εννοείται! Ε ν ν ο ε ί τ α ι ! Τι; Γιάννης κερνάει, Γιάννης πίνει; Όχι δα!
Αν ήμουν τραπεζίτης, θα το έπαιρνα δανεικό και αγύριστο. Ως καλός πελάτης! Τι στην ευχή… Τράπεζά μου είναι στο κάτω-κάτω! Πώς το λέμε αυτό το δανεικό κι αγύριστο, να δεις… Α, μπράβο! Επισφαλές. Μέσα και το δικό μου, το επισφαλές, μαζί με τις υπόλοιπες επισφάλειες.
Αν ήμουν τραπεζίτης, δεν θα έπαιρνα βέβαια τίποτε πενταροδεκάρες –aquila non capit muscas: οι αετοί δεν αρπάζουν μύγες. Με τι μούτρα άλλωστε…
Αν ήμουν τραπεζίτης, θα είχα βγάλει ήδη από καιρό τα λεφτά που θα είχα βάλει, αν είχα βάλει· θα είχα βγάλει ό,τι άλλα λεφτά θα είχα βγάλει επί όσο καιρό είχα την τράπεζα. Ε, ευκαιρία το φαλιμέντο να κάνω και ένα τελευταίο δωράκι στον εαυτό μου. Κάπως μεγάλο δωράκι, είναι η αλήθεια, αλλά έτσι είναι αυτά…
Έρχεται τώρα ο Στουρνάρας και μου λέει: Πώς σας φαίνεται η ιδέα να ρίξετε μερικά λεφτά μέσα στην τράπεζα σας, που τα έχει ανάγκη –αυτά επί λέξει, όπως τα εξηγούν στον κόσμο οι βουλευτές μου!!! Θα τον άκουγα, γιατί με είχε ζαλίσει για ραντεβού, έκανε και τόσο δρόμο, κοτζάμ τραπεζίτη ήρθε να επισκεφθεί, μην κάνω και κακή εντύπωση. Θα τον άκουγα, αλλά θα φοβόμουν, διότι θα καταλάβαινα αμέσως ότι δεν στέκει με τα καλά του –«δεν μπορεί, να μιλάει σοβαρά», θα σκεπτόμουν μέσα μου· «και πού το ξέρω εγώ μήπως κάνει καμιά τρέλα, με τέτοια που λέει;»
Αν ήμουν τραπεζίτης, επειδή, μάλλον, θα είχα από στιγμή σε στιγμή να πάω για ιππασία, θα του έκανα και ένα δωράκι, μη φύγει με άδεια χέρια –είπαμε, να μην κάνουμε και κακή εντύπωση– και θα του έδινα να καταλάβει ότι η συνάντησή μας έφθασε στο τέλος της.
Αυτό το τελευταίο με το δωράκι δεν θα ήταν χρηματισμός, διαφθορά και τέτοια. Θα ήταν ένα ειλικρινές δείγμα ευγνωμοσύνης –που ως τέτοιο δεν τιμωρείται. Τίποτε παραπάνω από μια ευγενική χειρονομία όλη κι όλη, για το γεγονός ότι με απάλλαξε από την παρουσία του μια ώρα αρχύτερα.
Αν ήμουν τραπεζίτης, ένας τέτοιος τραπεζίτης, ποτέ δεν θα μάθαινα τι θα έλεγε μετά αυτός στον κόσμο για την πρώην τράπεζά μου, διότι δεν θα με ενδιέφερε· καθόλου. Έτσι κι αλλιώς, από οικονομικά κάτι θα σκάμπαζα, κι εν πάσει περιπτώσει, κάτι από όσα θα έλεγε θα μπορούσα να τα σκεφθώ και ο ιδίος: κάτι μπερδεμένα για την ανάγκη της ανακεφαλαιοποίησης και το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας. Τέλος πάντων, δεν έχει καμμία σημασία.
Τώρα, για να είμαστε σοβαροί, εδώ που τα λέμε, δεν γίνονται αυτά τα πράγματα. Δεν γίνονται, διότι υπάρχουν εποπτικές αρχές, υπάρχουν νόμοι και πολλά άλλα. Των οποίων επικεφαλής είναι εκείνος εκεί που είχε έρθει και μου έλεγε κάτι τρελά, ένας… ένας… πώς τον είπαμε;
Δεν υπάρχουν και δεν γίνονται· απλώς τα φαντάζομαι εγώ με την καλπάζουσα φαντασία μου –την τόσο καλπάζουσα, όσο και το άλογο του τραπεζίτη, που πήγε για ιππασία. Στην πλάτη μου.
Όπως μπορείτε να παρατηρήσετε, η Αρχαιοελληνική Βιβλιοθήκη είναι σχεδόν πλήρης. Για κάτι λίγα που έχουν μείνει, θα σας μιλήσω άλλη μέρα.
Αν κρίνω από την απήχηση που είχε στους αναγνώστες, πιστεύω ότι θα μπορούσα χάρη σε αυτήν να είμαι από χρόνια όχι βουλευτής, σαν κι εκείνον που στάθηκε αφορμή για την προηγούμενη ανάρτηση· όχι –διότι πώς θα γλύτωνα ως βουλευτής στις μέρες μας το λιντσάρισμα; Με μπράβους; Αστεία πράγματα! Όχι λοιπόν, δεν δεν θα ήμουν βουλευτής. Θα ήμουν τραπεζίτης. Μάλιστα, τραπεζίτης!
Αν ήμουν τραπεζίτης, δεν θα χρειαζόμουν μπράβους για να με φυλάνε. Αντί για μπράβους, θα είχα βουλευτές. Πολλούς βουλευτές. Θα εξηγούσαν μάλιστα αυτοί στον κόσμο, με προθυμία μεγαλύτερη από του μπράβου, και πόσο αναγκαίος είμαι· εγώ και οι δραστηριότητές μου.
Αν ήμουν τραπεζίτης, θα είχα φυσικά μια τράπεζα. Άρα θα είχα πολλά χρήματα. Όχι δικά μου, αλλά των άλλων. Δηλαδή, θα ήταν δικά μου τα χρήματα των άλλων. Αν για κάποιο λόγο είχα βάλει δικά μου χρήματα για να φτιάξω την τράπεζα, λέω αν, θα τα είχα πάρει πίσω αμέσως, και με το παραπάνω.
Αν ήμουν τραπεζίτης, θα εγνώριζα εκ των προτέρων ότι η τράπεζά μου πάει για φαλιμέντο· δεν θα περίμενα να το μάθω από τον έγκριτο, άμμωμο και άσπιλο Πρετεντέρη· ούτε από τους βουλευτές μου. Μάλλον θα περίμεναν αυτοί να το μάθουν από εμένα –θέλω να πω, από τους υπαλλήλους μου.
Αν ήμουν τραπεζίτης, θα έπαιρνα πριν από το φαλιμέντο και κανένα έξτρα δανειάκι από την τράπεζά μου. Αν, φυσικά, μου το επέτρεπε η Διοίκηση της τράπεζάς μου –εννοείται! Ε ν ν ο ε ί τ α ι ! Τι; Γιάννης κερνάει, Γιάννης πίνει; Όχι δα!
Αν ήμουν τραπεζίτης, θα το έπαιρνα δανεικό και αγύριστο. Ως καλός πελάτης! Τι στην ευχή… Τράπεζά μου είναι στο κάτω-κάτω! Πώς το λέμε αυτό το δανεικό κι αγύριστο, να δεις… Α, μπράβο! Επισφαλές. Μέσα και το δικό μου, το επισφαλές, μαζί με τις υπόλοιπες επισφάλειες.
Αν ήμουν τραπεζίτης, δεν θα έπαιρνα βέβαια τίποτε πενταροδεκάρες –aquila non capit muscas: οι αετοί δεν αρπάζουν μύγες. Με τι μούτρα άλλωστε…
Αν ήμουν τραπεζίτης, θα είχα βγάλει ήδη από καιρό τα λεφτά που θα είχα βάλει, αν είχα βάλει· θα είχα βγάλει ό,τι άλλα λεφτά θα είχα βγάλει επί όσο καιρό είχα την τράπεζα. Ε, ευκαιρία το φαλιμέντο να κάνω και ένα τελευταίο δωράκι στον εαυτό μου. Κάπως μεγάλο δωράκι, είναι η αλήθεια, αλλά έτσι είναι αυτά…
Έρχεται τώρα ο Στουρνάρας και μου λέει: Πώς σας φαίνεται η ιδέα να ρίξετε μερικά λεφτά μέσα στην τράπεζα σας, που τα έχει ανάγκη –αυτά επί λέξει, όπως τα εξηγούν στον κόσμο οι βουλευτές μου!!! Θα τον άκουγα, γιατί με είχε ζαλίσει για ραντεβού, έκανε και τόσο δρόμο, κοτζάμ τραπεζίτη ήρθε να επισκεφθεί, μην κάνω και κακή εντύπωση. Θα τον άκουγα, αλλά θα φοβόμουν, διότι θα καταλάβαινα αμέσως ότι δεν στέκει με τα καλά του –«δεν μπορεί, να μιλάει σοβαρά», θα σκεπτόμουν μέσα μου· «και πού το ξέρω εγώ μήπως κάνει καμιά τρέλα, με τέτοια που λέει;»
Αν ήμουν τραπεζίτης, επειδή, μάλλον, θα είχα από στιγμή σε στιγμή να πάω για ιππασία, θα του έκανα και ένα δωράκι, μη φύγει με άδεια χέρια –είπαμε, να μην κάνουμε και κακή εντύπωση– και θα του έδινα να καταλάβει ότι η συνάντησή μας έφθασε στο τέλος της.
Αυτό το τελευταίο με το δωράκι δεν θα ήταν χρηματισμός, διαφθορά και τέτοια. Θα ήταν ένα ειλικρινές δείγμα ευγνωμοσύνης –που ως τέτοιο δεν τιμωρείται. Τίποτε παραπάνω από μια ευγενική χειρονομία όλη κι όλη, για το γεγονός ότι με απάλλαξε από την παρουσία του μια ώρα αρχύτερα.
Αν ήμουν τραπεζίτης, ένας τέτοιος τραπεζίτης, ποτέ δεν θα μάθαινα τι θα έλεγε μετά αυτός στον κόσμο για την πρώην τράπεζά μου, διότι δεν θα με ενδιέφερε· καθόλου. Έτσι κι αλλιώς, από οικονομικά κάτι θα σκάμπαζα, κι εν πάσει περιπτώσει, κάτι από όσα θα έλεγε θα μπορούσα να τα σκεφθώ και ο ιδίος: κάτι μπερδεμένα για την ανάγκη της ανακεφαλαιοποίησης και το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας. Τέλος πάντων, δεν έχει καμμία σημασία.
Τώρα, για να είμαστε σοβαροί, εδώ που τα λέμε, δεν γίνονται αυτά τα πράγματα. Δεν γίνονται, διότι υπάρχουν εποπτικές αρχές, υπάρχουν νόμοι και πολλά άλλα. Των οποίων επικεφαλής είναι εκείνος εκεί που είχε έρθει και μου έλεγε κάτι τρελά, ένας… ένας… πώς τον είπαμε;
Δεν υπάρχουν και δεν γίνονται· απλώς τα φαντάζομαι εγώ με την καλπάζουσα φαντασία μου –την τόσο καλπάζουσα, όσο και το άλογο του τραπεζίτη, που πήγε για ιππασία. Στην πλάτη μου.
Όπως μπορείτε να παρατηρήσετε, η Αρχαιοελληνική Βιβλιοθήκη είναι σχεδόν πλήρης. Για κάτι λίγα που έχουν μείνει, θα σας μιλήσω άλλη μέρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου