Δε νομίζω, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, ότι η παράταξη της Νέας Δημοκρατίας καταφέρνει να κερδίζει ψηφοφόρους λόγω των προγραμματικών της θέσεων. Αντίθετα, ένα καλοστημένο "δίκτυο" σεξουαλικής χειραγώγησης σίγουρα είναι πολύ πιο αποτελεσματικό. Από τα γήπεδα ως τα φοιτητικά αμφιθέατρα ήταν μικρός ο δρόμος.
"Πάρτη με 6 ευρώ στη Νομική"
"Παρ'τη", δηλαδή, σε μια αφίσα με κυρίαρχη μία ημίγυμνη γυναικεία φιγούρα. Είναι, ίσως, από τις πιο χαρακτηριστικές αφίσες της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ, ακριβώς επειδή αναδεικνύει τέλεια το πολιτισμικό της προφίλ. "Είμαστε πολλοί, έχουμε γυναίκες, οι γυναίκες μας είναι πρόθυμες". Πάρτυ, ποτά, σεξ. "
Είμαστε αυτό που πρέπει να είναι η φοιτητική σου ζωή". Καμία επαφή με την κοινωνία, καμία παραπάνω σκέψη. Πάρτυ, ποτά, σεξ. Η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ πολιτισμικά είναι ένα με το lifestyle, εξελίσσεται ανάλογα με τη συγκυρία και χρησιμοποιεί με μαεστρία την αμηχανία του 18χρονου μπροστά στη φοιτητική ζωή από κοινού με τα απωθημένα του. Και , φαινομενικά τουλάχιστον, κερδίζει.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα ακριβώς αυτής της εκμετάλλευσης είναι οι μαρτυρίες των ίδιων των φοιτητών. Από τον "ωραίο" της ΔΑΠ που φλέρταρε την πρωτοετίνα για να τη βάλει στην παράταξη, μέχρι την "ωραία", που στην καλύτερη περίπτωση έκανε το ίδιο. Στη χειρότερη, υποσχέθηκε πως "αν μπεις στη ΔΑΠ, το ποτήρι σου και το κρεβάτι σου δε θα μείνουν ποτέ άδεια" (μαρτυρία φοιτητή από τα ΤΕΙ Αθήνας, συνέβη μερικά χρόνια πριν).
Τα γήπεδα, τα αμφιθέατρα και άλλες ιστορίες
Φοιτητικές εκλογές, κάλπη, κόσμος στο αμφιθέατρο. Βγαίνουν ψηφοδέλτια, είναι από τη μία η ΔΑΠ και από την άλλη η ΠΑΣΠ με τυμπανοκρουσίες και πολεμικές ιαχές. Ανταλλαγή συνθημάτων, σεξ, βία, αδερφές, μανάδες, Συγγρού, ομοφυλοφιλία. Από τα γήπεδα κατ'ευθείαν στο στόμα του (επίδοξου) νικητή, ο πρώτος γύρος κερδίζεται πάντα από αυτόν που θα φωνάξει πιο δυνατά. Φυσικά, εννοείται ότι ο κεντρικός συνδικαλιστής της εκάστοτε παράταξης "σας γαμάει".
Η ΔΑΠ ΤΕΙ Πειραιά το πήγε ένα βήμα παραπέρα, όταν σε κάποιες φοιτητικές εκλογές πήρε... φουσκωτές κούκλες και γέμισε το στόμα τους μπλε λουκάνικα και όταν έβαψε πράσινα κάτι κοτόπουλα, το οποία φρόντισε επίσης να "ενισχύσει" με μπλε λουκάνικα.
Από κοντά με τη σεξουαλική χειραγώγηση, έρχεται η ράβδος που πίπτει άνευ λόγου. Το ξύλο, η τρομοκρατία, ο τραμπουκισμός εντός των σχολών, συνθέτουν καταπληκτικά το προφίλ του ισχυρού, του καλύτερου, του πιο δυνατού, που ξέρουμε πολύ καλά ποια δύο πράγματα κάνει με τεράστια επιτυχία. Το ένα είναι να δέρνει. Και εντελώς τυχαία ο τρόπος διασκέδασης, η μουσική που ακούει στη σχολή, στα πάρτυ του, στις ομαδικές βραδιές στα μπουζούκια, έχουν ακριβώς τέτοιο ύφος. Το νιώθει δικό του πράγμα. Τον εκφράζει. Μπορεί, τέλος πάντων, να το καταλάβει.
Έτσι, λοιπόν, συνεχίζεται η εδραίωση της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ με αυτούς (της) τους όρους. Είναι ακριβώς αυτή η κυρίαρχη αισθητική για τη γυναίκα, την ισχύ και τη σεξουαλικότητα που έρχεται να δέσει αρμονικά με τη ρητορεία περί "αριστερών κομπλεξικών που ασχολούνται με βαρετά πράγματα". Και που, φυσικά, τυχαίνει να κάνουν συνδικαλισμό για τα σχήματά τους ακόμα και (άκουσον-άκουσον) γυναίκες! Οι οποίες, περιττό να μας ενημερώσει η παράταξη της Νέας Δημοκρατίας, αποκλείεται να έχουν οργασμό...
"Ό,τι είναι νόμιμο, είναι και ηθικό"
Δε θυμάμαι ούτε μια ανακοίνωση να έχει βγει ποτέ από τη Νέα Δημοκρατία, την "υπεύθυνη κυβερνητική δύναμη", για τα βλαστάρια της. Για τα ίδια βλαστάρια που πριν από κάθε φοιτητικές εκλογές, τους εύχονται επισήμως "καλή επιτυχία". Αντίθετα, θυμάμαι τον πόλεμο που κάναμε στις σχολές απέναντι σ'αυτήν την απαράδεκτη νοοτροπία. Θυμάμαι με τι περηφάνια μας απαντούσαν τα γαλάζια αγόρια, όταν τους κατηγορούσαμε για έλλειψη επιχειρημάτων, ότι "στη ΔΑΠ έχουμε τις πιο ωραίες γυναίκες". Όταν προσπαθούσαμε στη διαδικασία της καταμέτρησης ψήφων να βάλουμε μια πολιτική διάσταση και μας απαντούσαν πως "γ...ε τον Τσε Γκεβάρα". Όταν με νεύρα ο κεντρικός συνδικαλιστής της ΔΑΠ στη σχολή μου γύρισε να πει "Εγώ με τη σωματεμπορία δεν έχω κανένα πρόβλημα". Κι όταν, φυσικά, βλέπαμε μόνο τα όμορφα κορίτσια της ΔΑΠ να πηγαίνουν, έπειτα από παρότρυνση του άντρα συνδικαλιστή, να μιλήσουν σε ανένταχτα αγόρια. Τα όχι και τόσο όμορφα έκαναν αναγκαστικά παρέα μόνο με συμφοιτήτριες.
Αλλά εμείς συνεχίζαμε. Κι ήταν κι εκείνες οι φορές που κερδίζαμε κατά κράτος αυτήν τους την κουλτούρα. Όταν παίρναμε συνελεύσεις και καταλήψεις, υπερασπιζόμενοι το Πανεπιστήμιο που είχαμε, για να μπορέσουμε να φτάσουμε στο Πανεπιστήμιο που ονειρευόμασταν. Όταν οι φοιτητικές πορείες είχαν χιλιάδες κόσμου, όταν έπεφταν νομοσχέδια, όταν τα δικά μας φεστιβάλ είχαν επιτυχία. Εμείς μπορούσαμε να κερδίζουμε χωρίς να εμπλέκονται αδερφές, μανάδες και λοιποί συγγενείς, δεν υπήρχε τέτοια... ανάγκη. Κι η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ δε μοιάζει να μπορεί να δώσει απαντήσεις στην πραγματικότητα των νέων της κρίσης, στα άγχη τους, στη φτώχεια και στην καταπίεση. Δε μοιάζει να μπορεί να αποτινάξει αυτό το μοντέλο που την κάνει να λειτουργεί τόσα χρόνια, γιατί έχει κόψει κάθε επαφή με την πολιτική, με τη διεκδίκηση, γιατί ούτε τώρα, ούτε και ποτέ μπορούσε να δώσει αγώνες. Εξάλλου, αυτός είναι ο λόγος που χρόνο με το χρόνο οι "μέρες της αφθονίας τους" φαίνονται όλο και πιο μετρημένες.
"Πάρτη με 6 ευρώ στη Νομική"
"Παρ'τη", δηλαδή, σε μια αφίσα με κυρίαρχη μία ημίγυμνη γυναικεία φιγούρα. Είναι, ίσως, από τις πιο χαρακτηριστικές αφίσες της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ, ακριβώς επειδή αναδεικνύει τέλεια το πολιτισμικό της προφίλ. "Είμαστε πολλοί, έχουμε γυναίκες, οι γυναίκες μας είναι πρόθυμες". Πάρτυ, ποτά, σεξ. "
Χαρακτηριστικό παράδειγμα ακριβώς αυτής της εκμετάλλευσης είναι οι μαρτυρίες των ίδιων των φοιτητών. Από τον "ωραίο" της ΔΑΠ που φλέρταρε την πρωτοετίνα για να τη βάλει στην παράταξη, μέχρι την "ωραία", που στην καλύτερη περίπτωση έκανε το ίδιο. Στη χειρότερη, υποσχέθηκε πως "αν μπεις στη ΔΑΠ, το ποτήρι σου και το κρεβάτι σου δε θα μείνουν ποτέ άδεια" (μαρτυρία φοιτητή από τα ΤΕΙ Αθήνας, συνέβη μερικά χρόνια πριν).
Τα γήπεδα, τα αμφιθέατρα και άλλες ιστορίες
Φοιτητικές εκλογές, κάλπη, κόσμος στο αμφιθέατρο. Βγαίνουν ψηφοδέλτια, είναι από τη μία η ΔΑΠ και από την άλλη η ΠΑΣΠ με τυμπανοκρουσίες και πολεμικές ιαχές. Ανταλλαγή συνθημάτων, σεξ, βία, αδερφές, μανάδες, Συγγρού, ομοφυλοφιλία. Από τα γήπεδα κατ'ευθείαν στο στόμα του (επίδοξου) νικητή, ο πρώτος γύρος κερδίζεται πάντα από αυτόν που θα φωνάξει πιο δυνατά. Φυσικά, εννοείται ότι ο κεντρικός συνδικαλιστής της εκάστοτε παράταξης "σας γαμάει".
Η ΔΑΠ ΤΕΙ Πειραιά το πήγε ένα βήμα παραπέρα, όταν σε κάποιες φοιτητικές εκλογές πήρε... φουσκωτές κούκλες και γέμισε το στόμα τους μπλε λουκάνικα και όταν έβαψε πράσινα κάτι κοτόπουλα, το οποία φρόντισε επίσης να "ενισχύσει" με μπλε λουκάνικα.
Από κοντά με τη σεξουαλική χειραγώγηση, έρχεται η ράβδος που πίπτει άνευ λόγου. Το ξύλο, η τρομοκρατία, ο τραμπουκισμός εντός των σχολών, συνθέτουν καταπληκτικά το προφίλ του ισχυρού, του καλύτερου, του πιο δυνατού, που ξέρουμε πολύ καλά ποια δύο πράγματα κάνει με τεράστια επιτυχία. Το ένα είναι να δέρνει. Και εντελώς τυχαία ο τρόπος διασκέδασης, η μουσική που ακούει στη σχολή, στα πάρτυ του, στις ομαδικές βραδιές στα μπουζούκια, έχουν ακριβώς τέτοιο ύφος. Το νιώθει δικό του πράγμα. Τον εκφράζει. Μπορεί, τέλος πάντων, να το καταλάβει.
Έτσι, λοιπόν, συνεχίζεται η εδραίωση της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ με αυτούς (της) τους όρους. Είναι ακριβώς αυτή η κυρίαρχη αισθητική για τη γυναίκα, την ισχύ και τη σεξουαλικότητα που έρχεται να δέσει αρμονικά με τη ρητορεία περί "αριστερών κομπλεξικών που ασχολούνται με βαρετά πράγματα". Και που, φυσικά, τυχαίνει να κάνουν συνδικαλισμό για τα σχήματά τους ακόμα και (άκουσον-άκουσον) γυναίκες! Οι οποίες, περιττό να μας ενημερώσει η παράταξη της Νέας Δημοκρατίας, αποκλείεται να έχουν οργασμό...
"Ό,τι είναι νόμιμο, είναι και ηθικό"
Δε θυμάμαι ούτε μια ανακοίνωση να έχει βγει ποτέ από τη Νέα Δημοκρατία, την "υπεύθυνη κυβερνητική δύναμη", για τα βλαστάρια της. Για τα ίδια βλαστάρια που πριν από κάθε φοιτητικές εκλογές, τους εύχονται επισήμως "καλή επιτυχία". Αντίθετα, θυμάμαι τον πόλεμο που κάναμε στις σχολές απέναντι σ'αυτήν την απαράδεκτη νοοτροπία. Θυμάμαι με τι περηφάνια μας απαντούσαν τα γαλάζια αγόρια, όταν τους κατηγορούσαμε για έλλειψη επιχειρημάτων, ότι "στη ΔΑΠ έχουμε τις πιο ωραίες γυναίκες". Όταν προσπαθούσαμε στη διαδικασία της καταμέτρησης ψήφων να βάλουμε μια πολιτική διάσταση και μας απαντούσαν πως "γ...ε τον Τσε Γκεβάρα". Όταν με νεύρα ο κεντρικός συνδικαλιστής της ΔΑΠ στη σχολή μου γύρισε να πει "Εγώ με τη σωματεμπορία δεν έχω κανένα πρόβλημα". Κι όταν, φυσικά, βλέπαμε μόνο τα όμορφα κορίτσια της ΔΑΠ να πηγαίνουν, έπειτα από παρότρυνση του άντρα συνδικαλιστή, να μιλήσουν σε ανένταχτα αγόρια. Τα όχι και τόσο όμορφα έκαναν αναγκαστικά παρέα μόνο με συμφοιτήτριες.
Αλλά εμείς συνεχίζαμε. Κι ήταν κι εκείνες οι φορές που κερδίζαμε κατά κράτος αυτήν τους την κουλτούρα. Όταν παίρναμε συνελεύσεις και καταλήψεις, υπερασπιζόμενοι το Πανεπιστήμιο που είχαμε, για να μπορέσουμε να φτάσουμε στο Πανεπιστήμιο που ονειρευόμασταν. Όταν οι φοιτητικές πορείες είχαν χιλιάδες κόσμου, όταν έπεφταν νομοσχέδια, όταν τα δικά μας φεστιβάλ είχαν επιτυχία. Εμείς μπορούσαμε να κερδίζουμε χωρίς να εμπλέκονται αδερφές, μανάδες και λοιποί συγγενείς, δεν υπήρχε τέτοια... ανάγκη. Κι η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ δε μοιάζει να μπορεί να δώσει απαντήσεις στην πραγματικότητα των νέων της κρίσης, στα άγχη τους, στη φτώχεια και στην καταπίεση. Δε μοιάζει να μπορεί να αποτινάξει αυτό το μοντέλο που την κάνει να λειτουργεί τόσα χρόνια, γιατί έχει κόψει κάθε επαφή με την πολιτική, με τη διεκδίκηση, γιατί ούτε τώρα, ούτε και ποτέ μπορούσε να δώσει αγώνες. Εξάλλου, αυτός είναι ο λόγος που χρόνο με το χρόνο οι "μέρες της αφθονίας τους" φαίνονται όλο και πιο μετρημένες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου