«Οι Γερμανοί πήραν από τους Ελληνες ακόμα και τα κορδόνια των παπουτσιών τους».
Μπενίτο Μουσολίνι
Και μέσα στην καθολική μαυρίλα, που την κάνουν πιο ζοφερή οι τρομοκρατικές επιδόσεις (στην Ιερισσό, αλλά, προφανώς, ελλαδικής εμβέλειας) του Ν. Δένδια, με αντιλήψεις του για τη νομιμότητα άκρως επικίνδυνες για την ήδη ακρωτηριασμένη «δημοκρατία» μας, να και δύο φωτεινά μαντάτα προερχόμενα από την κυβέρνηση. Μπενίτο Μουσολίνι
Και τα δύο από το υπουργείο Εξωτερικών, που κατακλύσθηκε από συγχαρητήρια μηνύματα (πάνω από 3.000 τα e-mailς από κάθε γωνιά της χώρας, αλλά και από τη Γερμανία).
* Πρώτον (και ασυγκρίτως σημαντικότερο), η για πρώτη φορά από το 1995 επίσημη ανακίνηση του τεράστιου θέματος των γερμανικών πολεμικών επανορθώσεων, που λιμνάζει απαραδέκτως σε κυβερνητικό επίπεδο επί δεκαετίες από ατολμία και ολιγωρία των πολιτικών ηγεσιών. Ο Δ. Αβραμόπουλος στις αρχές της εβδομάδας έστειλε προς γνωμοδότηση στο Νομικό Συμβούλιο του Κράτους την απόρρητη (κατά το υπουργείο Οικονομικών) έκθεση 80 σελίδων ομάδας εργασίας του Γενικού Λογιστηρίου, που ερεύνησε για τις γερμανικές οφειλές στη χώρα μας από τον Α' και κυρίως τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο (στην έκθεση εκτιμάται, κατά το γερμανικό Τύπο, ότι ξεπερνούν τα 162 δισεκατομμύρια ευρώ, χωρίς τους τόκους).
* Συναφές και το δεύτερο φωτεινό μαντάτο: Υπήρξε, επιτέλους, άμεση, σοβαρή και αυστηρή κυβερνητική απάντηση σε προχθεσινές ιταμές δηλώσεις του Γερμανού υπουργού Οικονομικών. Ο συνηθέστατα και αλαζονικά αμετροεπής Β. Σόιμπλε δεν αρκείται να επαναλαμβάνει την πάγια θέση του Βερολίνου ότι δεν υφίσταται θέμα απζημιώσεων γιατί τάχα έχει διευθετηθεί από καιρό. Προχωρεί θρασύτατα και σε συστάσεις να μην αποπροσανατολίζονται με ανεύθυνες δηλώσεις οι Ελληνες από το δρόμο των μεταρρυθμίσεων... Λιτή και αυστηρή -δηλαδή, αξιοσημείωτα αξιοπρεπής- η αυθημερόν απάντηση του Δ. Αβραμόπουλου, υπογραμμίζει:
«Κανένας συσχετισμός δεν υπάρχει, ούτε μπορεί να υπάρξει, ανάμεσα στις μεταρρυθμίσεις που γίνονται στην Ελλάδα και στο ζήτημα των γερμανικών αποζημιώσεων. (...) Το αν έχει λήξει ή όχι η υπόθεση αυτή, το καθορίζει η διεθνής Δικαιοσύνη, καθώς από τη φύση του το θέμα αυτό άπτεται του διεθνούς δικαίου και των διεθνών δικαιοδοτικών οργάνων...».
Από την τελευταία παράγραφο συνάγεται ευθέως ότι η κυβέρνηση Σαμαρά, αν όντως προτίθεται σοβαρά να ανακινήσει το μέγα θέμα γράφοντας Ιστορία, έχει ήδη επιλέξει τη δικαστική διεκδίκηση και όχι τις απ' ευθείας διαπραγματεύσεις με τη γερμανική κυβέρνηση. (Φαντασθείτε συνομιλητές της μία Μέρκελ και έναν Σόιμπλε...)
Το δρόμο προς το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης υπαινίχθηκε ο Δ. Αβραμόπουλος και στη συνάντησή του, την περασμένη Τετάρτη, με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας: «Για να προχωρήσουμε, πρέπει να έχουμε ισχυρή νομική βάση».
Ο Κάρ. Παπούλιας είχε μόλις υπενθυμίσει ότι δική του ήταν η τελευταία επίσημη ανακίνηση του θέματος: Ως υπουργός Εξωτερικών το 1995 με ρηματική διακοίνωση (νότα) ζήτησε άμεσες διαπραγματεύσεις με τη γερμανική κυβέρνηση. Κάποιος υφυπουργός Εξωτερικών Χάρτμαν απάντησε ορθά κοφτά ότι για την ομοσπονδιακή κυβέρνηση δεν υπάρχει αντικείμενο συνομιλιών, αφού «μετά 50 έτη από το τέλος του πολέμου το πρόβλημα των επανορθώσεων απώλεσε τη δικαιολογητική του βάση».
Η κυβέρνηση του γερμανοδίαιτου Κ. Σημίτη, που ακολούθησε, δεν έδωσε συνέχεια, με πρόσχημα τη δυσμενή συγκυρία, καθότι η κυβέρνηση του Χ. Κολ ήταν... χολωμένη, λέει, από την αμετροέπεια του τότε υπουργού Εξωτερικών Θ. Πάγκαλου.
Εκτοτε, ήτοι επί δύο δεκαετίες, υπήρξαν κυβερνητικές διακηρύξεις (απαντητικές, κυρίως, σε ερωτήσεις στη Βουλή του ΣΥΝ, του ΚΚΕ και του ΣΥΡΙΖΑ) ότι «το θέμα παραμένει ανοιχτό» - πλην... ακίνητο.
Και στο Βερολίνο κάτι ψέλλισε προ διετίας ως πρόεδρος της Βουλής ο Φ. Πετσάλνικος. Και πολύ περισσότερα έθεσε ευθέως ο Αλ. Τσίπρας στον Β. Σόιμπλε, που υποθέτω θα τον αντιμετώπισε με ειρωνικά μειδιάματα, αν και θα 'πρεπε να πλένει δέκα φορές το στόμα του όποτε μιλάει για την Ελλάδα την καθημαγμένη, λεηλατημένη και ρημαγμένη, αλλά ανυπόκτακτη και με ρωμαλέα Εθνική Αντίσταση στην τριπλή Κατοχή...
«Ανιστόρητο», «αγνώμονα» και «εκδικητικό» χαρακτήρισε προχθές τον Σόιμπλε ο Μανώλης Γλέζος, που, ακαταπόνητος, κράτησε πράγματι ανοικτό το θέμα με την «Κίνηση για τη διεκδίκηση των οφειλών της Γερμανίας».
Από το βιβλίο του «Και ένα μάρκο να ήταν...», πολύτιμο εγχειρίδιο για τα μαθήματα Ιστορίας, αντιγράφω τι ακριβώς «απαιτούμε και δεν επαιτούμε» από τη Γερμανία, βασισμένοι σε διεθνείς συμβάσεις:
1. Να επιστρέψει τους αρχαιολογικούς θησαυρούς και τα έργα τέχνης που μας λήστεψε.
2. Να καταβάλει τα 7,1 δισ. δολάρια (σημερινή αξία 108 δισ. ευρώ, χωρίς τους τόκους) που επιδίκασε στην Ελλάδα ως πολεμική αποζημίωση το 1946 στο Παρίσι η Διασυμμαχική Επιτροπή.
3. Να αποζημιώσει τα θύματα της ναζιστικής θηριωδίας. Και, κυρίως,
4. Να εξοφλήσει το υπόλοιπο του «κατοχικού δανείου», ύψους 3,5 δισ. δολαρίων, σημερινής αξίας 54 δισ. ευρώ, χωρίς τους τόκους.
Το τελευταίο είναι και το ρεαλιστικά πιο διεκδικήσιμο. Κατά την κυβέρνηση, βεβαίως, που οφείλει δύο τινά:
Να αποδείξει εμπράκτως ότι δεν ανακινεί το θέμα απλώς για εσωτερική κατανάλωση.
Και να αξιώσει από το Βερολίνο μία επίσημη εξήγηση γιατί η Γερμανία στις πολεμικές αποζημιώσεις απ' όλες τις κατακτημένες από τους ναζί χώρες εξαιρεί μόνο την Ελλάδα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου