Σάββατο 31 Δεκεμβρίου 2011

Η ανιχνευση των ομοιων μας... (και ο καριολης που δειχνει τον δρομο)...

celin ...

Εγραψα πριν λιγο μια ημιτελη αναρτηση για το πως βλεπω το 2012,
δε θα την ανεβασω γιατι παραειναι μαυρη.
Αυτες τις μερες αντιμετωπιζω ενα παρομοιο μπλοκαρισμα με αυτο που αντιμετωπισα πριν λιγους μηνες,
κινηματογραφικα-μουσικα-λογοτεχνικα κειμενα δε μου κανει καρδια να ανεβασω,
αλλα ουτε πολιτικα, γιατι δε νιωθω οτι εχει μεινει κατι αλλο να πω.

Μαζι με το κρυο εξω, ενα κυμα ψυχους εχει τρυπωσει και μεσα μου,
ημουν σε ενα σουπερμαρκετ πριν καμια βδομαδα και μεσα σε λιγα λεπτα, ειδα τρεις τσακωμους μπροστα μου, ολοι γιατι καποιος πηγε να φαει τη θεση στη σειρα καποιου αλλου.
Τα ραφια ειχαν αδειασει απο κουρασμενα ανθρωπακια, που βλεπουν τη καταστροφη να ερχεται, και σαν γνησια μικροαστικα σκουπιδια, σκεφτηκαν οτι το καλυτερο που μπορουν να κανουν, ειναι να χαρισουν στον εαυτο τους, ενα τελευταιο γιορτινο φαγοποτι.
Αν μεχρι το Πασχα, δεν εχει τιναχτει στον αερα το Συμπαν, ιδιες θα ειναι οι σκεψεις τους για το εορταστικο Αρνι,
σκεφτομαι οτι αυτο που δε θα προλαβει να κανει το κρυο και η φτωχεια,
πιθανον να το κανει η Βιολογια,
αν κρατησει κανα χρονο ακομα αυτη η ιστορια,
στανταρ το ενα τριτο του πληθυσμου θα εχει πεθανει απο τα τριγλυκεριδια και τη χοληστερινη,
ενα ακομα τελευταιο φαγοποτι, κι ενα ακομα τελευταιο φαγοποτι,
και πολλοι θα πεφτουν κατω απο εμφραγματα,
οι υπολοιποι θα πεθανουν απο τη πεινα,
αλλοι θα αυτοκτονουν, αλλοι θα κηρυσσουν παραιτηση κι απαθεια,
μια χαρα δηλαδη, αυτο που πραγματικα θελουν τα δωσιλογικα γουρουνια που εξουσιαζουν
-τον θανατο δηλαδη του μισου πληθυσμου για να παρει μπρος ξανα η καπιταλιστικη μηχανη-
δε θα γινει αυτη τη φορα με πολεμο,
θα τους τον χαρισουμε απο μονοι μας.

9,2% πανω τα τιμολογια της ΔΕΝ απο μεθαυριο..
οποιος ακομα πιστευει οτι τα παραπανω που γραφω για τον σχεδιαζομενο εκ των οικονομικων ελι θανατο ενος κομματιου του πληθυσμου,
ειναι υπερβολες,
εχω να του πω οτι σα να στερευει το μισος κ η απεχθεια μου για το προσωπο του,
ειτε βαλτος, ειτε αφελης ειτε προνομιουχος ειτε απλως μισανθρωπος,
ο,τι κι αν ειναι,
ισως να αρχισω να τον ζηλευω λιγακι,
εχει τη πλακα του να εισαι πολιτικα και ταξικα συνειδητοποιημενος με γεματες τσεπες,
αλλα τωρα που η τσεπη αδειαζει, τα λογια που ελεγες κι εγραφες εκ του ασφαλους,
ζυγιζουν βαρυτερα,
το να κραυγαζεις για αλληλεγγυη οταν δεν εισαι αυτος που τη ζητας, ειναι ευκολο,
οταν ομως σιγα σιγα εσυ μετατρεπεσαι σε αυτον που τη ζητα,
η ντροπη και το κενο γινονται βαρη ασηκωτα,
αντιλαμβανεσαι οτι, η αλληλεγγυη που ζητειται ειναι ουσιαστικα ελεημοσυνη,
κι αν σου χει μεινει μια σταλα περηφανια, συνειδητοποιεις οτι αυτο δεν ειναι κατι που πρεπει να ζητας,
ειναι κατι που πρεπει να απαιτεις.

Να απαιτησεις απο τον περαστικο στο δρομο που σε κοιταει με λυπη,
να απαιτεις απο τον ματσωμενο που σε κοιταει με περιφρονηση,
να απαιτεις απο τον εξουσιαστη που σε κοιταει οπως κοιτας εσυ τις κατσαριδες στις γωνιες του σπιτιου σου.

Τις προαλλες, περπατουσα στον δρομο ντυμενος κυριλε -οι λογοι καθαρα εργασιακοι-
και ενας τυπος, γυρω στα 25, σχεδον επεσε πανω μου, λεγοντας μου να του δωσω χρηματα,
δε θελω να γινω κλεφτης μου ειπε, προτιμω να τα ζηταω γιατι τα εχω αναγκη.
Ο τυπος δεν τα ειχε αναγκη, καλοζωισμενος κι αληταριο ηταν,
τον πετυχα και το ιδιο βραδυ στο Κολωνακι, στη μοναδικη εξοδο μου αυτου του τριμηνου,
παλι η ιδια καραμελα..αυτη τη φορα συνοδευοταν κι απο εναν φιλο του, ιδιος απατεωνας με αυτον.
Το "ΔΕ ΘΕΛΩ ΝΑ ΓΙΝΩ ΚΛΕΦΤΗΣ" δεν ηταν παρακαλετο,
περισσοτερο απειλη εμοιαζε παρα με εκκληση, του στυλ, δωσε μου με το καλο γιατι μπορει να στα παρω κι αλλιως.
Καμια απο αυτες τις δυο φορες δε πηρε φραγκο απο εμενα,
τη δευτερη κιολας κινηθηκα εναντιον του φωναζοντας "ΔΕΝ ΕΧΩ ΡΕ"

Την επομενη φορα που θα τον ξαναπετυχω, μπορει να θελησω να του σπασω τα μουτρα,
και θα το κανω με μεγαλη ευχαριστηση,
αν τον βλεπατε, θα με συμμεριζοσασταν,
τα ρουχα του ηταν ακριβοτερα απο τα δικα μου,
δεν ηταν εξαθλιωμενος, δεν ηταν αλητης του δρομου, μαγκακι, πρεζακι η ο,τιδηποτε.
Ηταν απλα ενας καριολης.
Καριοληδες σαν αυτον θα παιρνουν μερος στις 500 ληστειες που γινονται τον μηνα στην Ελληνικη επικρατεια, καριοληδες που δε δισταζουν να ληστεψουν εναν φτωχο η εναν φτωχο εν δυναμει
κι ανοιγουν παντου σπιτια και περιπτερα.

Αλλα αυτος ο καριολης δειχνει τον δρομο, δε ζητα, απαιτει.
Αυτος που πραγματικα εχει αναγκη, ειναι ζητημα χρονου να αρχισει να απαιτει κι αυτος.
Δε θα σου ερχονται με παρακαλια, εσενα που ακομα επιβιωνεις,
θα ερχονται τσαμπουκαλεμενοι, σε στυλ η θα δωσεις η θα πεσουν φαπες.
Προφανως και αρκετοι θα προτιμησουν να ψυχορραγησουν σα το σκυλι που οταν νιωθει το τελος να ερχεται, αναζητα μια γωνια για να πεθανει στην ησυχια του,
η απογνωση δεν σε κανει τσαμπουκα, σηνηθως η απογνωση οδηγει στην ακομα μεγαλυτερη απογνωση, η απογνωση αυτοτροφοδοτειται κι αναδιπλασιαζεται.


Ωραια θα ηταν να ακολουθουσαμε το παραδειγμα του καριολη, ομως οχι ο ενας εναντια στον αλλον,
αλλα ολοι μαζι εναντια στην Εξουσια. Προς το παρον παρακαλουμε, δε θα επρεπε να περιμενουμε κατι καλυτερο, οποιος παρακαλα προδιαγραφει απο μονος του το αποτελεσμα των παρακαλετων του.
Ωραια θα ηταν λοιπον, ουτε να παρακαλουμε, ουτε καν να απαιτουμε,
απλα να παρουσιασουμε ως τετελεσμενο κι αναποφευκτο, την ανατροπη τους.
Αυτο ομως απαιτει cojones που, προς το παρον, δεν υπαρχουν.

Επομενως, αυτο που μπορουμε να κανουμε δεν ειναι τοσο να ελπισουμε οτι η απογνωση δε θα μας κανει αντιδραστικους αλλα αγωνιστες.
Δεν εχει νοημα, αλλωστε ειναι δεδομενο οτι η πλειοψηφια βγαζει το κακο της προσωπο στα δυσκολα, οχι το καλο. Το Μελλον θα εχει λιγοτερους αντικαθεστωτικους πυρηνες αντιστασης
απο συμμοριες καριοληδων που θα σου αδειαζουν το σπιτι και τη τσεπη,
η τουλαχιστον, ο,τι εχει απομεινει.
Δεν εχει νοημα να κλαιμε για αυτο, ετσι ειναι και δεν αλλαζει.

Αν κατι εχει νοημα, για μενα και για εσενα που με διαβαζεις και μετρας απο λιγο ως αρκετα τη γνωμη μου,
ειναι να αγριεψουμε.
Οσο περισσοτεροι μαζι, τοσο το καλυτερο,
αλλα η προσπαθεια για ενοτητα και πλατιες λαικες συμμαχιες, εχει κι αυτη τα ορια της.
Αν λοιπον εχει κατι νοημα, ειναι η ανιχνευση για τους ομοιους σου.
Οχι για αυτους που βρισκονται στην ιδια θεση με εσενα,
γιατι, στην ιδια θεση με εσενα-την αφραγκη θεση-
συνυπαρχουν κι ενα σωρο καριοληδες, που καραδοκουν να σου ληστεψου το εναπομειναν 20ευρω στη θεση,
συνυπαρχουν κι ενα σωρο κωλογεροι η κωλομεσηλικες η κωλοπαιδα,
που προτιμουν να μαλωνουν στη σειρα του σουπερμαρκετ, η να γεμιζουν τις σαπιες κοιλιες τους αδειαζοντας ταυτοχρονα τα ηδη αδεια μυαλα τους,
απο το να σταθουν να πουν μια κουβεντα μαζι σου.
Συνυπαρχουν κι ενα σωρο γουρουνια, που προτιμουν να σπασουν το κεφαλι ενος αλλοδαπου εκδικουμενοι τη κλοπη που υπεστησαν η προσωποποιωντας στον "σκουρο",
τα ατομικα τους δεινα.
Συνυπαρχουν κι ενα σωρο καραγκιοζηδες, που κλεινουν τα ματια στις 500 ληστειες μηνιαιως,
κραυγαζοντας για "ΡΑΤΣΙΣΤΕΣ ΡΑΤΣΙΣΤΕΣ" σε οποιον τολμα να μιλησει για την απιστευτη και ραγδαια εγκληματικοτητα, την αλλοδαπη κυριως εγκληματικοτητα, σε συνοικιες που οι ιδιοι δε πατουν το ποδι τους ποτε.

(ΑΔΕΡΦΙΑ, ΔΕ ΦΤΑΙΕΙ ΓΙΑ ΟΛΑ Ο ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ, Η ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΣΚΑΤΟΨΥΧΙΑ ΚΑΙ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΟΥΣΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΥΓΗ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ,
Ο ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΣΥΜΠΤΩΜΑ ΤΩΝ ΔΕΙΝΩΝ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ,
ΕΝΑ ΣΥΜΠΤΩΜΑ ΠΟΥ ΣΑΦΩΣ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΘΕΡΑΠΕΥΤΕΙ,
ΑΛΛΑ, ΑΙΤΙΟ, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ)

Συμπυκνωνοντας λοιπον τη φλυαρια μου,
(ολο μπλοκαρισμενος ειμαι κι ολο φλυαρω, σα τη μοιρολογιστρα)
το κυριο νοημα των οσων λεω, ειναι το εξης: Ερχεται πολεμος, ολοι εναντιον ολων,
το 2012 θα ειναι ακομα χειροτερο απο το 2011
-αν και καλυτερο απο το 2013-.
Ερχεται πολεμος λοιπον και τα στρατοπεδα δε θα ειναι δυο, θα ειναι πολλα.
Ανθρωποι που, κανονικα, αυτα που τους ενωνουν, ειναι πολλαπλασια απο αυτα που τους χωριζουν,
θα βρεθουν αντιμετωποι. Και θα σφαχτουνε.
Μακαρι να ηταν δυο τα στρατοπεδα, λαος κι εξουσιαστες, απλα θα ηταν τα πραγματα και θα τους ξεσκιζαμε τις σαρκες.
Ομως δε θα ειναι ετσι, γιατι μεσα στον "λαο", υπαρχουν ενα σωρο σιχαματα,
πολλοι μαλιστα ακομα χειροτεροι απο τους εξουσιαστες.
Ανιχνευουμε λοιπον τους ομοιους μας, κι ενωνομαστε μαζι τους.
Ανιχνευουμε αυτους που σκεφτονται σαν εμας, αυτους που εχουμε κοινα συμφεροντα,
αυτους που αντεχουμε να βρεθουμε σε ενα δωματι για πανω απο μιση ωρα διχως να αναρωτιομαστε οταν μιλαει "ΜΑ ΤΙ ΛΕΕΙ Ο ΜΑΛΑΚΑΣ;"

Κι ενωνομαστε.
Βασικα, οι συμμαχιες εχουν ηδη γινει, κι εμεις οι ιδιοι εχουμε σχεδον συμμαχησει με τους ομοιυς μας, ακομα κι αν δεν το εχουμε καταλαβει,
πιθανως οι συμμαχιες που εχουμε κανει να μην ειναι καν αυτες που νομιζουμε οτι κανουμε,
ενα σωρο αντιδραστικοι στα λογια, στην πραξη θα γινουν αγωνιστες,
ενα σωρο αγωνιστες στα λογια, στη πραξη θα γινουν αντιδραστικοι και σκυλια των αφεντικων.

Ερχεται πολεμος και οι αδυναμοι θα αφανιστουν, οπως αφανιστηκαν οι Ινδιανοι.
Αντισταση στις γειτονιες, στους χωρους εργασιας, στον δρομο παντου, λεει το ΚΚΕ,
αντισταση φωναζουν και οι αναρχικοι και το δειχνουν εμπρακτως σε μερη οπου γινονται απολυσεις,
αντισταση στο Μνημονιο φωναζει και ο Συριζα. Εστω.

Σχεδον αυτα επαναλαβα κι εγω εδω. Με τη δοση κυνισμου που τα κομματα αποφευγουν να ριξουν για αλατοπιπερο, λογω του οτι δε θελουν να καμφθει περαιτερω το ηδη καμφθεν και τσακισμενο λαικο φρονημα.


ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΣΤΟΥΣ ΟΜΟΙΟΥΣ ΜΟΥ.
ΔΕ ΘΑ ΕΙΝΑΙ, ΑΣ ΕΙΝΑΙ ΟΜΩΣ ΑΠΑΡΧΗ ΕΞΕΛΙΞΕΩΝ ΚΙ ΑΝΑΤΡΟΠΩΝ.


2011...

Polyfimos ...

Το 2011 ήταν μια όμορφη και δημιουργική χρονιά. Μα πάνω απ’ όλα ήταν μια χρονιά αυτογνωσίας αλλά και κατάρρευσης κάθε προσχήματος.

Για χρόνια όλοι λέγαμε ότι μας κυβερνούν οι τράπεζες. Αυτές κάνουν κομάντο σε ότι και να συμβαίνει σε τούτο εδώ τον τόπο, γι’ αυτό και κάθε τόσο σπάμε και κανένα υποκατάστημα για να δείξουμε πόσο τα 'χουμε πάρει με την πάρτη τους.
Όλοι πιστεύαμε ότι η δημοκρατία έχει πεθάνει προ πολλού και το μόνο που μας απέμενε ήταν να της κάνουμε και την κηδεία. Χούντα τους ανεβάζαμε, νεοφιλελεύθερα φασισταριά τους κατεβάζαμε. Η ώρα που ο κόσμος θα βγει στους δρόμους δεν θα αργήσει πια, σκεφτόμασταν.
Θα έρθει εκείνη η ώρα όπου οι σοσιαλιστές και πατριώτες που δεκαετίες δήλωναν προστάτες του ελληνικού λαού ενάντια στα συμφέροντα των κεφαλαίων, θα πληρώσουν, λέγαμε.
Οι μάσκες πέσανε. Τα κάνανε πουτάνα, με τσεκουροφόρους υπουργούς ακροδεξιά βδελύγματα υφυπουργούς και τραπεζίτη πρωθυπουργό. Το δίδυμο της συμφοράς από τις Βρυξέλλες μας έδειξε πότε θα ψηφίσουμε, πώς θα ψηφίσουμε και τι θα ψηφίσουμε, αν δεν θέλουμε να μας γαμήσουν πατόκορφα.
Και τότε εμείς γυρίσαμε να κοιτάξουμε τον καθρέπτη. Μάλλον είχαμε πολύ καιρό να το κάνουμε και απ’ ότι φάνηκε στους περισσότερους δεν πρέπει και να πολυάρεσε αυτό που είδαν. Αλλά για κάποιους από αυτούς υπήρξε το Σύνταγμα. Όσοι βρέθηκαν εκεί το κατάλαβαν. Αλλά δεν ήτανε και πάρα πολλοί.
Όλες αυτές τις μέρες είχα την τύχη να γνωρίσω τόσο πολύ κόσμο όσο πραγματικά δεν μπορούσα να πιστέψω. Κόσμο που δεν είχε απλά την ταμπέλα του άστεγου, του άνεργου, του υπαλλήλου, του φοιτητή και του μαθητή. Κόσμο με αξιοπρέπεια. Με το σπίτι του, την οικογένεια του, τη ζωή του. Μια ζωή που την έβλεπε να καταστρέφεται και που επιτέλους είδε μια ευκαιρία ανατροπής, σε μια περίοδο που τα μετέωρα προσχήματα κατέρρεαν το ένα μετά το άλλο.
Τι κατάφερε όλος αυτός ο κόσμος; Αυτό ρωτούσαν όλοι όσοι έβλεπαν τα ωριαία τηλεοπτικά αφιερώματα των μπάχαλων, όταν όλες τις υπόλοιπες μέρες απλά περίμεναν την ώρα που θα τους πουν πως η χώρα σώθηκε, η οικονομία μας είναι ασφαλής, ο τουρισμός μας πλήττεται από ένα τσούρμο άπλυτων χίπις, προειδοποιώντας τους μην τυχόν και χάσουν αμέσως μετά το δελτίο ειδήσεων το νέο συναρπαστικό επεισόδιο του Τούρκου γιάπη και της απαγορευμένης του αγάπης.
Ντεμέκ, γιαλαντζί και μπουνταλάδες αγανακτισμένοι -για να μιλήσω και στην φρεσκομαθημένη σαπουνοπερόγλωσσά τους- δηλώνοντας απηυδισμένοι από τους άχρηστους ηγέτες τους χτυπώντας δυνατά ένα τηλεκοντρόλ που απ’ το πολύ ζάπινγκ έπρεπε και πάλι να του αλλάξουν τις μπαταρίες.
Και εσύ που κατέβηκες εκεί κάτω τι κατάφερες τελικά; Ρωτούσαν με την ελπίδα να σε κάνουν το ίδιο συνυπεύθυνο με κάποιον που ναι μεν ξέρει ότι καρφωμένος σε μια πολυθρόνα έχει ήδη κάνει τη μαλακία της ζωής του, αλλά είναι πολύ Ελληνάρας για να το παραδεχτεί.

Με τρεις χιλιάδες χημικά σε μια μόνο μέρα και μερικές χιλιάδες κόσμο στους δρόμους μιας πόλης που αν είχε καταλάβει τότε τι της ερχόταν, θα είχε δυό εκατομμύρια να ξημεροβραδιάζονται στο δρόμο, πώς θα μπορούσες να κάνεις μια τέτοια ερώτηση; Δεν τον είχαν ψεκάσει ποτέ από τα δέκα εκατοστά, ούτε τον κοπάνησαν με τον πυροσβεστήρα και το γκλοπ, ψάχνοντας στα τυφλά να βρει οξυγόνο ανάμεσα από βροχή χημικών, φάινεται. Εξ ου και η με το τηλεκοντρόλ στο χέρι απορία.
Θα μου πεις, κείνες τις μέρες ο κόσμος όντως κατέβαινε στο κέντρο. Μόνο που το κέντρο για τους περισσότερους ήταν στου Ψειρή, στο Θησείο, την Καρύτση και το Κωλονάκι. Κάνοντας την επανάσταση του καπνίσματος στο μαγαζί που το τσιγάρο απαγορεύεται και αγανακτώντας για την κατάσταση που τον φέρανε, με τον πετσοκομμένο του μισθό να μην του φτάνει ούτε για τρία τζιν τόνικ.
Βλέπεις, όμως, το Σύνταγμα τελείωσε. Με τα τυπικά προσχήματα να έχουν εξαφανιστεί και τους αγώνες του λαού να περιορίζονται στις συντεχνιακές απεργίες κομματικών στελεχών και συνδικαλιστών, μη τυχόν και τα ρουσφετολογικά προνόμια χαθούν στον κυκεώνα των “διαρθρωτικών αλλαγών”. Λίγο αργά φαίνεται κατάλαβαν ότι το σπίτι του γαλάζιου, του πράσινο, του κόκκινου και του φούξια ρουσφετολάγνου, θα καραφορολογηθεί το ίδιο.
Το 2011 είχαμε και τα ποσοστά. Τα κομματικά νούμερα που θέλουν το ΠαΣοΚ στο 12 και τη ΝΔ στο 21. Τα ίδια ποσοστά που θέλουν και τους υπερασπιστές της εργατιάς, της κακομοιριάς και της μνήμης του Κιμ Γιονγκ Ιλ κολλημένους στο 9. Εκεί που κάποιος θα έλεγε ότι αυτή είναι η στιγμή μιας δημοκρατικής ανατροπής κομμένης και ραμένης στο δικό τους στημένο παιχνίδι, η αποκατάσταση της μνήμης του Ζαχαριάδη και η καταδίκη του “αντικομμουνιστή” Χάβελ προηγείται.
Άλλωστε, ποιος ο λόγος μια αριστερή παράταξη να βρεθεί να κυβερνά; Το μόνο που θα κατάφερνε θα ήταν την ανασύνταξη των αστικών παρατάξεων και τη δυναμική επιδρομή τους στο πολιτικό προσκήνιο. Τάδε έφη η αρχηγός.
Τελικά, ο καθρέφτης του 2011 φάνηκε από ένα πολύ απλό πράγμα. Οι στημένοι, οι βολεμένοι και τα χάπατα το μόνο που είδαν στο Σύνταγμα, ήταν μια εγωιστική αντίδραση στο υποτιθέμενο “ησυχία μην τους ξυπνάτε” της Πουέρτα ντελ Σολ. Οι ίδιοι στημένοι, βολεμένοι και χάπατα που λίγο πριν την αλλαγή του χρόνου μπορούν με κάθε επισημότητα να κοπανήσουν 2012 φορές το κεφάλι τους στην κάσα της πόρτας, μπας και το φετινό ποδαρικό τους δώσει μια ακόμη ευκαιρία να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους.
Καλή χρονιά σε όλους λοιπόν. Μακάρι το 2012 να μας φέρει ξανά την ευκαιρία που δικαιούμασταν. Σε περίπτωση βέβαια που δεν τη φέρει ποτέ, μην απορήσει κανείς. Αυτό θα μας αξίζει.

Φτου ξελεφτερία για όλους...

Η Αυγή online...
"Κάποια μέρα θα τα θυμόμαστε όλα αυτά και θα γελάμε" είναι μια τυπική ενθάρρυνση και παρηγοριά που απευθύνουμε ο ένας στον άλλον όταν βρισκόμαστε αντιμέτωποι με δυσκολίες, στενοχώριες, αδικίες, βουνά ανυπέρβλητα και θάλασσες σκοτεινές. Σ' αυτή τη φάση είμαστε τώρα.
Η Ελλάδα μπαίνει στον τέταρτο χρόνο ύφεσης, η ανεργία τείνει να γίνει ο κανόνας, τα επιτεύγματα και η πρόοδος της κοινωνίας -που είναι όλα τους κατακτήσεις των εργαζόμενων-, η Παιδεία, η Υγεία, οι συντάξεις, οι συλλογικές διαπραγματεύσεις, οι δημόσιες υποδομές παραδίδονται βορά στην προσπάθεια του ελληνικού κεφαλαίου, των ραντιέρηδων και των διαμεσολαβητών τους, του "διευρυμένου δικομματισμού", να διασωθούν και να διατηρήσουν τα κεκτημένα τους μέσα στον μνημονιακό ορυμαγδό. Τριάντα πέντε χρόνια μετά την πτώση της χούντας, η ίδια η Δημοκρατία και ο κοινοβουλευτισμός αμφισβητούνται από εκείνες ακριβώς τις δυνάμεις που υποτίθεται πως ήταν οι εγγυητές τους.
Κοιτάζοντας ένα γύρω στην Ευρώπη, βλέπουμε ότι δεν υπάρχει ελληνική ιδιαιτερότητα, αν εξαιρέσουμε τον απροσχημάτιστο τρόπο με τον οποίο επιβάλλεται πιλοτικά, εδώ, στο "εργαστήριο", ο αυτοκτονικός θρίαμβος του νεοφιλελευθερισμού πάνω στα ερείπια.
Δυστυχώς δεν μας εγγυάται κανείς ότι "κάποια μέρα θα τα θυμόμαστε όλα αυτά και θα γελάμε". Το μόνο σίγουρο είναι ότι, αν δεν αλλάξουν τα πράγματα, θα κλαίμε. Όπως λοιπόν δίνουμε ο ένας στον άλλο κουράγιο για να αντεπεξέλθουμε με καρτερία στις σημερινές δυσκολίες, έτσι πρέπει όλοι μαζί να μετατρέψουμε την οργή και τον φόβο σε κάλεσμα απελευθέρωσης της κοινωνίας από τα δεσμά. Το άμεσο, το επείγον, το απτό είναι να ξεφύγουμε από το Μνημόνιο και τους εκπροσώπους του.
Ας μην περιμένουμε να φανεί φως στο βάθος του τούνελ. Δεν είναι τούνελ, είναι μπουντρούμι. Πρέπει να πάρουμε τον γκασμά και να σκάψουμε για να βγούμε στο φως.
Φτου ξελεφτερία για όλους!

ΚΑΛΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ

Καρτεσιος...

Κι έτσι φτάσαμε στη νέα χρονιά. Με γιορτές. Εθιμικού δικαίου, όχι κάτι ουσιαστικό. Μια από τις ευκαιρίες που ψάχνουμε για να γλεντήσουμε λίγο, να συναντηθούμε, να ξενυχτήσουμε.
Τα έχει ανάγκη ο άνθρωπος τα ξεκινήματα. Την αρχή. Το πακετάρισμα των άσχημων σε ένα χρόνο. Ο παλιός γίνεται ο αποδιοπομπαίος τράγος. Του φορτώνουμε απώλειες, αποτυχίες, δικά μας λάθη, κακές εκτιμήσεις, άσχημες στιγμές και τον στέλνουμε στην έρημο της λήθης να περιφέρεται.
Όμως κάθε παλιός χρόνος ήταν κάποια στιγμή καινούριος. Μια μετοχή που μπήκε στο Χρηματιστήριο της ζωής μας γεμάτος υποσχέσεις. Κι έτσι επενδύσαμε πάνω της ό,τι είχαμε και δεν είχαμε.
Ελπίδες, φιλοδοξίες, όνειρα, τα ακουμπήσαμε πάνω σε μία μετοχή που λεγόταν 1981, 1990, 2000 και τώρα 2012. Προσπαθώ να βρω κάτι αισιόδοξο γι’ αυτή την καινούρια αρχή, αν και ποτέ δεν τις αντιλήφθηκα έτσι τις πρωτοχρονιές.
Μια ακόμη σελίδα στο ημερολόγιο είναι η 1η Ιανουαρίου. Μήπως, όταν οδηγούμε, σταματάμε σε κάθε χιλιόμετρο και πανηγυρίζουμε; Όχι. Τότε γιατί πανηγυρίζουμε για κάθε χρόνο που περνάμε; Όπως συνεχίζονται τα χιλιόμετρα μέχρι να φτάσουμε στο τέλος της διαδρομής, έτσι συνεχίζονται και οι χρονιές. Δεν τερματίζουμε κάτι, συνεχίζουμε.
Κοιτάμε κάθε νέα χρονιά στα μάτια με ελπίδα. Περιμένοντας άραγε, τί; Τι περιμένουμε από το 2012; Να μας βγάλει από την κρίση; Να μας δώσει όσα χάσαμε; Να ξαναστεγάσει άστεγους και να δώσει φαγητό στους πεινασμένους; Λίγο μαγικό μου φαίνεται όλο αυτό και μάλλον ο Disney έκανε μεγάλο κακό.
Αν θα έπρεπε με κάποιο τρόπο να «τιμήσουμε» αυτή τη μονάδα μέτρησης της ζωής μας, θα έπρεπε κάθε τέλος της χρονιάς να κάνουμε απολογισμό, όχι γλέντι. Να μετατρέψουμε σε αποδιοπομπαίο τράγο τον κακό μας εαυτό και να τον στείλουμε κάπου να ψοφήσει ήσυχος.
Καμία ευθύνη δεν έχει το 2011, ούτε τίποτε καινούριο θα φέρει το 2012 όσο εμείς παραμένουμε στο εθιμικά εορταστικό mood. Τη χρονιά που πέρασε, χάσαμε Δημοκρατία, δικαιώματα, ελπίδες, όνειρα, δουλειές…
Το 2012 όλα δείχνουν ότι θα χάσουμε ακόμη περισσότερα. Πώς μπορεί, λοιπόν, να θεωρείται αρχή μια καταστροφή που θα συνεχιστεί; Από τη Δευτέρα θα συνεχιστούν οι απολύσεις, οι μειώσεις των μισθών, οι αρπαγές και τα χαρατσώματα.
Πόσο εθιμικά και μοιρολατρικά θα τα δεχτούμε αυτά; Αυτές οι μέρες που περάσαμε και βαφτίσαμε «γιορτινές» γέμισαν με κινήσεις αλληλεγγύης, φιλανθρωπίας και δημιουργίας καταφυγίων της φτώχειας.
Κάποιες είχαν τόση διάρκεια όση και το «πνεύμα των Χριστουγέννων». Κάποιες άλλες φαίνονται ότι θα κρατήσουν περισσότερο, είναι πιο οργανωμένες και στήθηκαν από καλοπροαίρετους ανθρώπους που αγωνίζονται πραγματικά να προσφέρουν στο συνάνθρωπο. Έκαναν πράξη την Αλληλεγγύη.
Όμως, αυτές οι κινήσεις έχω την άποψη ότι θα πρέπει να περάσουν γρήγορα στις συνειδήσεις μας ως θεσμοί άσχετοι με τη σημερινή κρίση. Να ξεκαθαρίσουν ότι θα συνεχίσουν να υπάρχουν ανεξάρτητα από την εποχή. Να τονίσουν ότι η Αλληλεγγύη έχει σκοπό να δώσει τις ίδιες ευκαιρίες σε ανθρώπους που δεν έχουν τις ίδιες δυνατότητες.
Διαφορετικά, φοβάμαι ότι θα είναι μια ομολογία ήττας μας. Ότι θα φανούν ως μία προσπάθεια να προσαρμοστούμε στη νέα κατάσταση που μας οδήγησε το καθεστώς. Ότι θα λειτουργήσουν στη συλλογική συνείδηση ως αποδοχή του νέου οικονομικού και εργασιακού περιβάλλοντος.
Με τρομάζει αυτό. Μου κάνει μοιρολατρικό. Δε θέλω να αποδεχθώ ότι έτσι θα πάει από δω και πέρα η κατάσταση και γι’ αυτό θα πρέπει να αποδεχτώ ότι ενώ κάποιοι πλουτίζουν, εγώ θα πρέπει να βασιστώ στην Αλληλεγγύη.
Δε θέλω να αποδεχτώ ότι ζω σ’ ένα Κράτος που απλώς με στύβει κι ύστερα μου λέει «βγάλε άκρη μόνος σου. Βρες κάπου να μείνεις, να φας, να ζήσεις». Αν το δεχτώ αυτό, αν προσαρμοστώ, υπογράφω την καταδίκη μου.
Θέλω να είμαι απροσάρμοστος. Δεν αντέχω άλλο οίκτο. Ούτω να δείχνω, ούτε να μου δείχνουν. Δε θέλω άλλη κατανόηση. Θέλω να τελειώνω με αυτό το Κράτος, την κατάσταση και τους ανθρώπους που τα υπηρετούν.
Δε θέλω να είναι μια αρχή το 2012. Θέλω να είναι μια συνέχεια της οργής μου. Δε γουστάρω να ενταχθώ στη νέα πραγματικότητα. Αρνούμαι να «συνηθίσω σιγά – σιγά». Δεν εύχομαι Καλή Χρονιά.
Εύχομαι καλή συνέχεια σε όσους αντιδρούν και δεν αποδέχονται την ήττα δίχως να παλέψουν. Εύχομαι να γίνουμε όλοι μαζί, δίπλα – δίπλα, ο εφιάλτης τους.

Για έναν διεθνικό πατριωτισμό...

Η Αυγή online ...
ΤΟΥ ΕΥΤΥΧΗ ΜΠΙΤΣΑΚΗ
Μήνες τώρα ακούμε πως οι Μάγια πίστευαν ότι το 2012 θα έρθει το τέλος του κόσμου. Δεν ξέρω για τον κόσμο, ίσως όμως το 2012 σημάνει την κατάρρευση της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Οι οπαδοί της ευρωπαϊκής (καπιταλιστικής) ολοκλήρωσης φαντάζονταν μια Ευρώπη ισότιμων εθνών, μία ήπειρο ευημερίας και ειρήνης. Η πραγματικότητα διέψευσε τις προσδοκίες. Η Ευρωπαϊκή Ένωση θα αυτοδιαλυθεί ως συνέπεια της ανισότιμης ανάπτυξης και των ενδοκαπιταλιστικών ανταγωνισμών ή θα μετατραπεί σε ένα περισσότερο συγκεντρωτικό και αυταρχικό μόρφωμα υπό την ηγεμονία του γερμανικού κεφαλαίου; Και η Ευρώπη του Σένγκεν, η Ευρώπη - φρούριο, θα γίνει για άλλη μια φορά φυτώριο του ρατσισμού και των επί μέρους εθνικισμών;
Η κρίση της Ε.Ε. είναι η χρονικά και τοπικά συγκεκριμένη μορφή της δομικής κρίσης του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού, ο οποίος, έχοντας φτάσει στα ιστορικά του όρια, γεννά νέες μορφές πολέμων, εκμετάλλευσης και φτώχειας και νέες μορφές φενακισμού της συνείδησης.
Συγκεκριμένα: Ορισμένοι ιδεολόγοι της αστικής τάξης είχαν πιστέψει ότι ο αστικός διαφωτισμός θα σήμαινε τον θάνατο των θεών. Αλλά οι θεοί, αείζωοι, επιστρέφουν στη «μετα-νεωτερική» εποχή μας, μορφές της αλλοτριωμένης συνείδησης των αντινομιών του σημερινού κόσμου. Αντίστοιχα, σύμφωνα πάντα με τους ιδεολόγους της αστικής τάξης, η λεγόμενη (οικονομικο-τεχνική) παγκοσμιοποίηση θα σήμαινε την υπέρβαση του έθνους - κράτους και των εθνικών συγκρούσεων. Η κρίση, οι παγκοσμιοποιημένες αντιθέσεις και οι πόλεμοι της Νέας Τάξης διεύψευσαν τα διαφωτιστικά σχήματα.
Η νεοαποικιακή εκμετάλλευση και οι πόλεμοι της Νέας Τάξης γεννούν νέες μορφές εθνικισμών και φονταμενταλισμών. Αλλά σήμερα πρέπει να διακρίνουμε ανάμεσα στον αντιδραστικό αντιαμερικανισμό και τον αντιδραστικό εθνικισμό από τη μία και τον υγιή πατριωτισμό από την άλλη, όπως επίσης ανάμεσα στις σκοταδιστικές μορφές του θρησκευτικού φονταμενταλισμού και τα θετικά του αστικού διαφωτισμού, υπέρβαση του οποίου αποτελεί η μαρξιστική φιλοσοφία και ανθρωπολογία. Ο καπιταλισμός, όπως έγραψαν οι Μαρξ και Ένγκελς στο Κομμουνιστικό Μανιφέστο, διέλυσε τις ρομαντικές αυταπάτες των προκαπιταλιστικών κοινωνιών μετατρέποντας τις ανθρώπινες σχέσεις στην αισχρή ανταλλαγή «τοις μετρητοίς».
Και η Ελλάδα; Εκποιείται. Η γη, ο δημόσιος τομέας της οικονομίας, ο ορυκτός πλούτος και οι πλουτοπαραγωγικές πηγές, στο πλαίσιο ενός νεο-αποικιακού πειράματος. Αλλά η εκποίηση προκαλεί νέες συνειδησιακές διεργασίες. Πολλοί μιλούν για νέα κατοχή και για νέο ΕΑΜ. Άλλοι γίνονται φορείς εθνικιστικών και ρατσιστικών ιδεολογιών. Αλλά: «αρχή σοφίας ονομάτων επίσκεψις». Κανείς ξένος στρατός δεν έχει εισβάλει στην Ελλάδα. Δεν έχουμε ούτε κατοχή ούτε νέα κατοχή. Όπως ξανάγραψα, κανείς Άρης δεν θα κηρύξει την επανάσταση στα ελληνικά βουνά. Σήμερα έχουμε μια ιδιότυπη οικονομικο-πολιτική κατοχή, επιλογή της κυρίαρχης τάξης μας. Κατά συνέπειαν ο αγώνας εναντίον της νέας χούντας και των επικυρίαρχων είναι σήμερα βασικά ταξικός: αντικαπιταλιστικός και αντιιμπεριαλιστικός.
Και το εθνικό; Το πατριωτικό; Πριν απαντήσουμε, ας θέσουμε το ερώτημα: Τι σημαίνει πατρίδα; Πατρίδα είναι η γη, οι πλουτοπαραγωγικές πηγές, προπαντός οι άνθρωποι, οι επιστημονικές και τεχνολογικές κατακτήσεις, ο λαϊκός πολιτισμός, οι βιώσιμες πολιτιστικές μορφές που δημιούργησε η αστική τάξη. Όλα αυτά εκποιούνται σήμερα.
Η αριστερά είναι εξ ορισμού πατριωτική. Ένας αριστερός πατριωτισμός θα έχει σήμερα ως περιεχόμενο την υπεράσπιση της πατρίδας, με την ευρύτατη έννοια. Αλλά ένας τέτοιος πατριωτισμός, στοιχείο της μαρξιστικής ιδεολογίας, είναι, εξ ορισμού, διεθνιστικός. Επιστρέφουμε λοιπόν στο πρόβλημα της Ευρώπης: Έξω από την Ε.Ε., επιστροφή στο έθνος - κράτος; Ή αγώνας του ελληνικού λαού σε συντονισμό με το εργατικό και το κομμουνιστικό κίνημα του ευρωπαϊκού προλεταριάτου, για την Ευρώπη των ενωμένων σοσιαλιστικών δημοκρατιών;
Ουτοπία; Πιθανόν. Αλλά η ουτοπία του σήμερα (το μη εισέτι ον) μπορεί να γίνει ο τόπος της συναδέλφωσης των λαών της Ευρώπης. Εδώ βρίσκεται και η ιστορική ευθύνη και της δικής μας αριστεράς, η οποία, πολυδιασπασμένη και χωρίς στρατηγική, συνεχίζει τον αδιέξοδο εμφύλιο.

2011 λόγοι μελαγχολίας, 2012 λόγοι ελπίδας...

politis-gr ...

Στο θέατρο του παραλόγου που βιώνουμε, οι «θεατρίνοι» κάνουν αυτό που γνωρίζουν πολύ καλά. Αυτό για το οποίο έχουν εκπαιδευτεί. Παρουσιάζουν την αλήθεια ως ψέμα και το ψέμα ως αλήθεια.
Μα το μέλλον δεν μπορεί να κτισθεί σε ψευδεπίγραφες θεατρικές παραστάσεις. Αυτή που βιώνουμε σήμερα θα καταρρεύσει με πάταγο συμπαρασύροντας μαζί εμπνευστές και θεατρίνους.
Εάν δεν θέλουμε σ’ αυτή τη δίνη να συμπαρασυρθούμε και εμείς -κομπάρσοι ή θεατές- θα πρέπει να ειπωθούν αλήθειες. Πάνω στο ψέμα τίποτα και ποτέ δεν θεμελιώθηκε με επιτυχία. Διαχρονικά όσοι το επιχείρησαν όχι μόνο διαψεύστηκαν από τις εξελίξεις, αλλά το πλήρωσαν ακριβά.
Αλήθειες λοιπόν! Ποιο είναι το πραγματικό διακύβευμα των όσων διαδραματίζονται σήμερα στην Ευρώπη, κομμάτι αναπόσπαστο της οποίας είμαστε και εμείς;
Δεν έχουμε να κάνουμε με κάποιο οικονομικό πρόβλημα τεχνοκρατικού χαρακτήρα. Είναι εντελώς εσφαλμένη η θεώρηση του ζητήματος πάνω σε αυτή τη βάση. Χρησιμοποιούμε ένα μέρος της αλήθειας για να κατασκευάσουμε το ψέμα.
Οποιοσδήποτε καλοπροαίρετος αναλυτής ΔΕΝ δύναται να αποδώσει την κρίση στις μακροοικονομικές συνθήκες της Ευρωζώνης. Γιατί το εκτιμώμενο δημοσιονομικό έλλειμμα της Ευρωζώνης προσεγγίζει το 4,7% το 2011, έναντι 9,5% στο Ηνωμένο Βασίλειο, 10% στις Ηνωμένες Πολιτείες και 9,6% στην Ιαπωνία.
Γιατί ο λόγος δημόσιου χρέους προς ΑΕΠ προσεγγίζει το 87% στην Ευρωζώνη το 2011, έναντι 84% στο Ηνωμένο Βασίλειο, 98,3% στις Ηνωμένες Πολιτείες και 236% στην Ιαπωνία,την αντίστοιχη περίοδο.
Γιατί η Ευρωζώνη διατηρεί πλεονασματικό εξωτερικό εμπορικό ισοζύγιο, σε αντίθεση με τις Ηνωμένες Πολιτείες και τη Μεγάλη Βρετανία, που το αντίστοιχο ισοζύγιό τους είναι ελλειμματικό.
Γιατί το εξωτερικό χρέος της Ευρωζώνης το πρώτο τρίμηνο του 2011 ήταν 1,6 φορές του ΑΕΠ της Ευρωζώνης, έναντι 1,4 φορές των Ηνωμένων Πολιτειών και έναντι …5,75 φορές της Μεγάλης Βρετανίας.
Με απλά λόγια η δημοσιονομική κατάσταση της Ευρωζώνης εμφανίζεται σήμερα στο σύνολό της καλύτερη των άλλων μεγάλων χωρών και παρά ταύτα είναι…. η μόνη που αντιμετωπίζει ταυτόχρονη δημοσιονομική, οικονομική και χρηματοοικονομική κρίση.
Η αλήθεια λοιπόν είναι ότι σήμερα αυτό που βιώνουμε είναι ένα βαθύτατα πολιτικό πρόβλημα , το οποίο φυσικά έχει σοβαρότατες οικονομικές και κοινωνικές παραμέτρους.
Πολιτικό πρόβλημα συνοχής της Ευρώπης. Στο όνομα του -υπαρκτού- προβλήματος ανταγωνισμού με τις αναπτυσσόμενες χώρες και ειδικά με την Κίνα,προωθούνται λύσεις που συντρίβουν το μεταπολεμικό οικοδόμημα της Ευρώπης. Κοινωνικό κράτος και εργασιακές σχέσεις ανατινάζονται, με οδηγούς κυβερνήσεις εργαστηρίων οι οποίες φυσικά δεν διαθέτουν οποιοδήποτε ψήγμα νομιμότητας σε ότι αφορά την λαϊκή βούληση.
Ξεκινάμε λοιπόν από την ψευδεπίγραφη-στις διαστάσεις που παρουσιάζεται- οικονομική κρίση της Ευρωζώνης, ξεπερνώντας και αποκρύπτοντας το πολιτικό πρόβλημα και καταλήγουμε στην σταδιακή και συνεχώς επιταχυνόμενη κατάργηση της Δημοκρατίας.
Όχι μόνο σε ότι αφορά την λαϊκή βούληση και την νομιμότητα προσφάτων αποφάσεων μέσα στο 2011, αλλά και θέματα που αφορούν και αυτά ακόμη τα ανθρώπινα δικαιώματα.
Παραδείγματος χάριν το θέμα των ΑμεΑ . Υπάρχει οργανωμένο -σε πειραματική φάση-σχέδιο σε ευρωπαϊκό επίπεδο (θα μου δοθεί η ευκαιρία να το αναπτύξω σε κάποιο μεθεπόμενο άρθρο μου,παραθέτοντας πλήρη στοιχεία, αποφάσεις και αριθμούς) που στην ουσία οδηγεί στον βιολογικό θάνατο κάποιες εκατοντάδες χιλιάδες συνανθρώπους μας.
Στην χώρα μας έλαβε την ονομασία ΚΕΒΑ (Κανονισμός Εκτίμησης Βαθμού Αναπηρίας). Σε άλλες χώρες κάποια άλλη ονομασία. Δεν έχει άλλωστε καμία σημασία η ονομασία τους. Σημασία έχει ότι λειτουργούν, στην πράξη, ως … θάλαμος αερίων με το δολοφονικό αέριο Κυκλώνας Β που χρησιμοποιούσαν οι Ναζιστές. Σήμερα αυτό το δολοφονικό αέριο απλά το ονομάζουν ΚΕΒΑ ή κάπως αλλιώς. Το αποτέλεσμα όμως και των δύο είναι ο θάνατος εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων, τους οποίους κάποιοι ,τότε, θεωρούσαν ως μιάσματα και σήμερα τους θεωρούν ως…. δημοσιονομικά βαρίδια.
Στα κρεματόρια του Άουσβιτς οδηγούντο τότε (μεταξύ άλλων) οι ανίκανοι για εργασία. Σήμερα στα ίδια κρεματόρια (με διαφορετική ονομασία) οδηγούνται οι ίδιοι άνθρωποι, που λόγω της αναπηρίας τους δεν μπορούν να εργασθούν όπως οι υπόλοιποι συνάνθρωποι τους..Για άλλη μια φορά ….η Ιστορία κύκλους κάνει!
Όποιος λοιπόν δεν αντιλαμβάνεται ότι η οικονομική κρίση της Ευρωζώνης (στα μεγέθη που αυτή αποδίδεται καθιστώντας την ψευδεπίγραφη) υποκρύπτει πολιτικό πρόβλημα και ζήτημα Δημοκρατίας στην Ευρώπη , πολύ φοβούμαι ότι θα συμπαρασυρθεί στην καταστροφική της δίνη.
Το έτος 2012, που ξεπροβάλει σε λίγες ώρες, μπορεί -και πρέπει- να μεταφέρει … 2012 λόγους αναθεώρησης αυτών των λανθασμένων πολιτικών, που οδηγούν στον όλεθρο τις ευρωπαϊκές κοινωνίες και στην καταστροφή του ευρωπαϊκού οικοδομήματος.
Οι πολιτικοί και οι πολιτικές δυνάμεις που έδρασαν την διετία 2010-11 στο ευρωπαϊκό έδαφος είναι ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΜΕΝΟΙ στην εξαφάνισή τους. Οι ευρωπαϊκοί λαοί -άλλοι λίγο και άλλοι πολύ- βρίσκονται υπό συνθήκες απασφάλισης της κοινωνικής περόνης.
Οι νέοι πολιτικοί και οι πολιτικές δυνάμεις που θα κληθούν να αναλάβουν το τιμόνι των ευρωπαϊκών χωρών ,θα πρέπει να το αντιμετωπίσουν ώς κοινό μέσο πλοήγησης και επιβίωσης, προστατεύοντας όχι μόνο τους ευρωπαϊκούς θεσμούς, αλλά την ίδια την Δημοκρατία.
Το ζητούμενο αυτή την δεδομένη χρονική στιγμή ΔΕΝ είναι η πριμοδότηση εκφυλιστικών «πράξεων οργής», αλλά η μετατροπή της «οργής του κόσμου» σε διαχειρίσιμο πολιτικό λόγο με συγκεκριμένα ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΔΙΑΚΥΒΕΥΜΑΤΑ!
Θα πρέπει να δώσουν στους λαούς, όχι ένα αλλά … 2012 λόγους Ελπίδας!

2011: Έτος απόγνωσης...

Η Αυγή online...
ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ ΒΕΡΓΟΠΟΥΛΟΥ
Η χρονιά που λήγει ήταν φρικτή για τους εργαζόμενους και τους λαούς, όχι μόνον στη χώρα μας, αλλά και στην υπόλοιπη Ευρώπη. Με πολιορκητικό κριό την κρίση δημόσιου χρέους, οι χρηματοπιστωτικοί τομείς υπονομεύουν και αποδομούν το κοινωνικό κράτος, τις εργασιακές σχέσεις, την απασχόληση, χωρίς όμως εξ αυτού να βελτιώνεται ούτε η εξυπηρέτηση του χρέους ούτε και η απόδοση της οικονομίας. Οι τράπεζες μετέφεραν τα χρέη τους στα κράτη, υποχρέωσαν τα κράτη να τις διασώσουν με χρήμα των φορολογουμένων και σήμερα αξιώνουν από αυτά τη λιτότητα, με αναπόφευκτη συνέπεια την ύφεση, την ανεργία μεγάλης κλίμακος, την αποδόμηση των εργασιακών και κοινωνικών συστημάτων.
Πρόκειται για αρπακτική επέλαση του χρήματος εις βάρος των εργαζόμενων, που όμως υποσκάπτει ακόμη και τα θεμέλια της δικής του αποδοτικότητος. Η αρπακτικότητα του χρήματος στο παρόν υπονομεύει τη διευρυνόμενη αναπαραγωγή του στο μέλλον. Το εικονικό χρήμα, που ευθύνεται για την κρίση του 2008, έχει επανέλθει και αξιώνει την προνομιακή διάσωσή του, εις βάρος πάντα των εργαζομένων και της πραγματικής οικονομίας. Ενώ επιβάλλεται άμεση οικονομική και κοινωνική δικαιοσύνη, μείωση των ανισοτήτων, εν τούτοις το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο επιβάλλει σήμερα ακόμη πιο βαθιά ανισότητα και αδικία, με αποτέλεσμα την εξάλειψη κάθε ορατότητος ακόμη και για το άμεσο μέλλον.
Ωστόσο, η χρονιά που λήγει δεν ήταν μόνον απελπιστική, αλλά αποδείχθηκε παράλληλα και ελπιδοφόρα, στο μέτρο που αναδείχθηκαν νέες μορφές αντίστασης και πάλης, νέα κοινωνικά υποκείμενα, που έχουν απεμπλακεί από τη συστημική πειθαρχία. Συνειδητοποιείται σήμερα ότι τα πολιτικά συστήματα δεν ήταν παρά τρόπος μαντρώματος και έλεγχου των κοινωνικών αντιδράσεων. Το γεγονός του 2011 ήταν η ανάδειξη της κοινωνικής ανυποληψίας των πολιτικών συστημάτων. Με τη σπίθα που ξεκίνησε από τις αραβικές χώρες και μεταδόθηκε ταχύτατα στις πλατείες της Ευρώπης, της Αμερικής και της Βρετανίας, φάνηκε πλέον καθαρά ότι μπορεί μεν οι κοινωνικές κατακτήσεις να είναι ευάλωτες, αλλά είναι ακόμη πιο ευάλωτος ο κοινωνικός και πολιτικός έλεγχος των νέων κινημάτων.
Από το 2011 ξεκίνησε μια αντίστροφη μέτρηση, που ουδείς γνωρίζει πού θα φθάσει, με κύριο χαρακτηριστικό τις νεανικές κινητοποιήσεις, αντιμέτωπες με ολόκληρο το πολιτικό και οικονομικό σύστημα. Όταν μεγάλα αμερικανικά περιοδικά αποτίουν φόρο τιμής στους «ανώνυμους διαδηλωτές» είτε από τη βόρειο Αφρική είτε από τις ΗΠΑ, την Ισπανία και την Ελλάδα, τότε είναι πολύ πιθανό ότι κάτι πραγματικά καινούργιο έχει αρχίσει να παίζει στον απελπιστικό ορίζοντα της εποχής μας. Εκτός από την καταγγελία της ταξικής οικονομικής διαχείρισης με καταστροφικές συνέπειες για όλες τις πλευρές, επισημαίνεται σήμερα επίσης βαθύ έλλειμμα δημοκρατίας, ισοπολιτείας, με δραματικές αντινεανικές συνέπειες. Το 2012 η απόγνωση θα βαθύνει ακόμη περισσότερο, αλλά, όπως φαίνεται, θα αναδειχθούν επίσης ακόμη περισσότερο οι νέες μορφές κοινωνικής αντίστασης και πάλης για ένα μέλλον πολύ διαφορετικό από αυτά που μέχρι σήμερα έχουμε βιώσει.

Η Πέτρα του Χρόνου. Αποχαιρετώντας το 2011 ...

ΕΝΘΕΜΑΤΑ...
του Νικόλα Σεβαστάκη
1.
Φρανς Μασερεέλ, "Ο κόκορας", 1952

Η σκληρότητα των καιρών ή, για να μη μιλάμε ως μετεωρολόγοι, συγκεκριμένες πράξεις και αποφάσεις, έχουν βάλει σε δεινή δοκιμασία τις αντοχές των ανθρώπων. Πόσων η ζωή δεν τραυματίστηκε από τις ριπές των μέτρων και τις ζοφερές προειδοποιήσεις για όσα θα επακολουθήσουν την άλλη εβδομάδα, τον ερχόμενο μήνα, την προσεχή πενταετία, το επόμενο μέλλον; Και, στο έλεος των περιβόητων «διευκρινιστικών εγκυκλίων», ευτέλεια και γελοιότητα, ηχηρές αποτυχίες και δογματικές εμμονές έγιναν ένα και το αυτό.
Αλλά καμιά πέτρινη επιφάνεια δεν υπάρχει χωρίς ρωγμές και μικρά, έστω, περάσματα του αέρα. Πρόσφατος φρέσκος αέρας: οι εργάτες της Χαλυβουργίας και ο υπέροχος αγώνας αντοχής τους, τα δείγματα της καθημερινής αλληλεγγύης που αρχίζουν να φτιάχνουν αληθινούς θεσμούς όπως τα κοινωνικά ιατρεία. Αθέατες για τη «μεγάλη σκηνή της δημοσιότητας» πρακτικές του βίου που επιβεβαιώνουν ότι παράγεται κοινωνικό νόημα πέρα από τη κωμικοτραγική κουστωδία δελφίνων και υποψήφιων θεσιθήρων της εθνικής μας σωτηρίας. Και σε μια άλλη, πιο διανοητική πλευρά: Πως να μη καλωσορίσει κανείς την ευφρόσυνη κινητικότητα στο χώρο των ιδεών και της κριτικής παρεμβατικής άποψης; Με νέες έντυπες και ηλεκτρονικές προσπάθειες που γίνονται όλο και πιο ώριμες και απαιτητικές δημοσιογραφικά, με συζητήσεις μεστές και αγωνιώδεις σε όλες σχεδόν τις πόλεις της χώρας για βιβλία και στιγμές από την ιστορία, τη φιλοσοφία, τις επιστήμες του ανθρώπου.
Ευχή για το όχι μακρινό μέλλον: η κινητικότητα αυτή να γεννήσει ένα πραγματικό ρεύμα ικανό να αμφισβητήσει τον κομφορμισμό των ταγών, δηλαδή τις δημόσιες σχέσεις ενός τμήματος της εγχώριας διανόησης με το κόμμα του Μνημονίου.
2.
Η ιστορία είναι τραγική. Το 1989, οι άνθρωποι που για χρόνια είχαν πάρει επάνω τους τον αγώνα εναντίον των καθεστώτων του «υπαρκτού» είχαν τη δική τους στιγμή. Και έπειτα, ένα-δυο χρόνια μετά, ο «ρεαλισμός» έδειξε τα δόντια του στη δημοκρατική ουτοπία των αντιφρονούντων: η γραφειοκρατική άπνοια έδωσε τη θέση της στις κλεπτοκρατικές ολιγαρχίες, στις οικονομικές μαφίες, στην «επιχειρηματική» και πολιτιστική Δεξιά, η οποία ανακύκλωσε τα δίκτυα των παλιών μυστικών αστυνομιών και τις κολεγιές των άλλοτε κομματικών επιχειρηματιών.
Στο τέλος του 2011 στην Πλατεία Ταχρίρ η κοσμική δημοκρατική Αίγυπτος και η νεολαία της χύνει το αίμα της. Την ίδια στιγμή, αυτοί που κερδίζουν έδαφος είναι οι απόντες της εξέγερσης, οι ισλαμιστές, μετριοπαθείς και ριζοσπάστες. Η αμερικανική κυβέρνηση φαίνεται πλέον να έχει πειστεί ότι από αυτούς θα ζυμωθεί η μοναδική εναλλακτική λύση. Στο βαθμό που οι ισλαμιστές μπορεί να εγγυηθούν ένα είδος ελεγχόμενης «συντηρητικής δημοκρατίας», μέσα από τον συμβιβασμό τυχοδιωκτών πολιτικών και στρατιωτικών, μπορούμε να είμαστε ήσυχοι. Η Αραβική Άνοιξη θα παγώσει για τα καλά αλλά, τι να κάνουμε, έτσι γίνονται οι καλές δουλειές στο σύγχρονο κόσμο.
3.
Παντού, στο μεταξύ, η άκρα Δεξιά… εξημερώνεται. Στην Ελλάδα με τους υπουργούς της αλλά και στη Γαλλία με τη Μαρίν Λεπέν να έχει γίνει λαμπερή προσωπικότητα των εξωφύλλων. Η ακροδεξιά της διπλανής πόρτας ή, αλλιώς, το «νέο Κέντρο» μας; Έτσι θέλουν να πιστεύουν όλοι εκείνοι που κατά βάθος έχουν υιοθετήσει τα βασικά μιας δεξιάς θέασης του κόσμου. Και τι άλλο από μια τέτοια θέαση του κόσμου εκφράζει η αποθέωση της ανταγωνιστικότητας, η αποδοχή των εκρηκτικών ανισοτήτων μαζί με την ανενδοίαστη νεκρανάσταση της πίστης στην ατομική ευθύνη ή στη συλλογική ενοχή; Στην Ελλάδα, ακόμα και ο αντιρατσισμός κάποιων φιλελεύθερων υποχωρεί για να παραχωρήσει τη θέση του στο πετροβόλημα της επάρατης μεταπολίτευσης και του «αριστερού λαϊκισμού της». Επειδή ακριβώς ένας ορισμένος κοσμοπολιτισμός και αντιρατσισμός υπήρξε περισσότερο ένα πολιτισμικό ύφος παρά κοινωνική δέσμευση και συνειδητή κατάφαση στην αξία της ισότητας, αποδείχτηκε ευάλωτος στην… κατάσταση εξαίρεσης και στα εθνικά της κελεύσματα.
****
Η προσπάθεια κάποιων να πείσουν ότι η ύφεση είναι ένα είδος ηθικής τιμωρίας των αμαρτωλών Ελλήνων θυμίζει όσα ισχυριζόταν η αμερικανική θρησκευτική δεξιά για το ΑIDS τα πρώτα χρόνια της επιδημίας: είναι, έλεγαν, η θεϊκή τιμωρία για την σεξουαλική ελευθεριότητα και την έλλειψη μέτρου στις δεκαετίες του ’60 και ’70. Η μόνη διαφορά είναι ότι οι συγκαιρινοί Έλληνες ηθικολόγοι, πολλοί εκ των οποίων στην προηγούμενη ζωή τους υπήρξαν ακούραστοι σαλπιγκτές χρηματιστηριακών και αναπτυξιακών θριάμβων, δεν αναφέρονται στον Θεό αλλά στο σύγχρονο κοσμικό ισοδύναμο: στις αγορές. Στο κάτω-κάτω και οι αγορές δεν διαθέτουν κάποιες από τις πιο διάσημες ιδιότητες του Θεού και κυρίως την παντοδυναμία;
Για τη συμβατική μνημονιακή ηθικολογία, η παντοδυναμία του νέου Θεού (των αγορών) φέρει μαζί της μια παράδοξη έννοια δικαιοσύνης πολύ πιο κοντινή στον εκδικητικό οίστρο της Παλαιάς Διαθήκης παρά στην αγάπη του Ευαγγελίου. Η αγάπη, οι φτωχοί, ο πλησίον; Α, μα αυτά είναι… ο λαϊκισμός του «τσάμπα», η ανευθυνότητα του δωρεάν που (μας) τελείωσε. Με αυτό τον ευσύνοπτο τρόπο θεολογούν τον τελευταίο χρόνο οι απολογητές της μεγάλης εξυγίανσης.
4.
Με τα κινήματα της αγανάκτησης σε διάφορες χώρες, την αιφνίδια εμφάνιση και την απόσυρσή τους, τα πάνω και τα κάτω τους, φάνηκαν και τα στενά όρια των καλών λόγων που εκστομίστηκαν από επίσημα χείλη. Συμπάθεια και ψιλή κατανόηση στην αρχή, ελαφρά δυσπεψία στη συνέχεια και έπειτα…συμπερίληψη των κινημάτων στη λίστα των τρομοκρατικών και εξτρεμιστικών απειλών. Ζημιώνεται η εικόνα της πόλης, ο τουρισμός, το επενδυτικό κλίμα και τελικά η οικονομία. Με παρόμοιες στερεότυπες εκφράσεις επιστρατεύονται οι αστυνομίες ως προστάτιδες της αισθητικής των αστικών κέντρων και εγγυήτριες δυνάμεις της ομαλότητας. Ανάμεσα στη δημοκρατική ενεργό ζωή, στην vita activa, και στη στυλιζαρισμένη ευρυθμία, η επιλογή των δημόσιων αρχών μοιάζει παντού ίδια και απαράλλαχτη: δεν μπορείτε να φωνασκείτε εναντίον της εικόνας και των συμβόλων της χώρας σας. Εξτρεμισμός νοείται εφεξής κάθε συνάθροιση που παρενοχλεί τα εθνικά αυτονόητα ή αλλιώς τον «τρόπο της ζωής μας». Και η απορία είναι πόσες φορές θα τον βρούμε μπροστά μας αυτόν τον νέο ορισμό και τους κατά τόπους εκλαϊκευτές του. Φοβάμαι πολλές.
5.
Μέρες που είναι και οι συστάσεις ανάγνωσης αποτελούν την πιο ευχάριστη τελετουργία για μια στήλη. Έστω και αν το αναγνωστικό δείγμα είναι περιορισμένο αφού λεφτά δεν περισσεύουν, ο χώρος στον οποίον απευθύνεται η εφημερίδα συνεχίζει να συγκαταλέγει το βιβλίο στις θεμελιώδεις κοινωνικές ανάγκες. Για μας η ανάγνωση είναι μια χειρονομία ελευθερίας που αμφισβητεί τον διαχωρισμό μεταξύ βασικών αναγκών και «πολυτελών αγαθών», μεταξύ επιβίωσης και βίου. Με άλλα λόγια, το βιβλίο είναι στοιχείο της καλής ζωής και της ιδέας που διατηρούμε ακόμα για την ευτυχία ενός θνητού.
Με αυτές τις προδιαγραφές συνάντησα ήδη τη Λέσχη των αθεράπευτα αισιόδοξων του Γάλλου Jean-Michel Guenassia (εκδ. Πόλις) μυθιστόρημα των λεπτών τόνων και της παριζιάνικης νεότητας των αρχών του ’60, βιβλίο που κινείται, με χάρη, στην περιοχή της νοσταλγίας, δίχως συναισθηματικό κιτς αλλά με συναίσθημα. Σε μια άλλη όχθη της γραφής, στέκομαι συγκινημένος σε ένα παραδειγματικό έργο της στρατοπεδικής λογοτεχνίας, τις Ιστορίες από την Κολιμά του Βαρλάμ Σαλάμοφ που παρουσιάζεται στο σύνολο των διηγημάτων του (εκδ. Ίνδικτος). Δεν πρόκειται απλώς για ένα βιβλίο με αναφορά στο γκουλάγκ αλλά για υψηλής αξίας στοχασμό πάνω στην ανθρώπινη συνθήκη, για μαρτυρία που υπερβαίνει κατά πολύ το ιστορικό της πλαίσιο.
Επειδή, ωστόσο, ψάχνω πάντα το μεγάλο «ρεαλιστικό μυθιστόρημα εποχής», που για μένα δεν έχει φάει καθόλου τα ψωμιά του κι ούτε θα τα φάει, θα σπεύσω να αγοράσω και τους Τιμπώ του Ροζέ Μαρτέν Ντυ Γκαρ (εκδ. Εστία). Ο συγγραφέας του είναι ένα από τα πολλά λησμονημένα Νόμπελ (1937), αλλά προφανώς δεν είναι αυτός ο λόγος που θα αναζητήσω την τοιχογραφία του.
Στο δοκίμιο και στη μελέτη θα περιοριστώ σε τρεις αναφορές, εντελώς διαφορετικές μεταξύ τους. Σημειώνω λοιπόν τη μελέτη της Βίκυς Καραφουλίδου Η γλώσσα του σοσιαλισμού. Ταξική προοπτική και εθνική ιδεολογία στον ελληνικό 19ο αιώνα (εκδ. Βιβλιόραμα). Εδώ ανιχνεύονται συστηματικά οι όροι διαμόρφωσης της πρώτης ελληνικής Αριστεράς, μια πλούσια προϊστορία που έχει να μας πει πολλά για την κατοπινή αποκρυστάλλωση της ελληνικής πραγματικότητας και των ιδεολογιών της. Ξεχωρίζω, ακόμα, το στοχαστικό πόνημα –αληθινό έργο ζωής– του Γιώργου Γιαννουλόπουλου O μοντερνισμός και οι Δοκιμές του Σεφέρη (εκδ. Πόλις). Με έναν ερευνητικό και ερμηνευτικό μόχθο σαν αυτόν του Γιαννουλόπουλου μπορεί κανείς να έχει κάποιες βεβαιότητες για το καλύτερο, ακόμα και αν, όπως λέει σωστά ο Ινγκράο, η αληθινή μας ελευθερία είναι η άσκηση της αμφιβολίας.
Τέλος, επισημαίνω το βιβλίο του δημοσιογράφου Χρίστου Ζαφείρη Αντεθνικώς δρώντες… Η Θεσσαλονίκη στα χρόνια της χούντας και η εξέγερση του Πολυτεχνείου της (εκδ. Επίκεντρο). Για όσους, σαν του λόγου μου, βρέθηκαν να ζουν στη Θεσσαλονίκη αλλά αγνοούν τις πίσω σελίδες της, τις μυστηριώδεις διαδρομές του πολιτικού της παρελθόντος, παρόμοια ιστορικά ρεπορτάζ θα είναι πάντα ευπρόσδεκτα.
Από εδώ και πέρα τον λόγο έχουν μόνο οι ευχές, αδύναμο αλλά πολύτιμο κέρασμα για τη ζωή, για τη συνέχεια και τη δικαίωσή της σε πείσμα της φθοράς…
Ο Νικόλας Σεβαστάκης διδάσκει στο Τμήμα Πολιτικών Επιστημών του ΑΠΘ

Παρασκευή 30 Δεκεμβρίου 2011

2011 Ντροπές μας βαραίνουν...

Πολιτικό Κοράκι...


 
Ας μη γελιόμαστε.


Σκύψαμε το κεφάλι. Οι περισσότεροι από μας.
Αλλος γιατί εξακολουθεί να ελπίζει στα θαύματα.
Αλλος γιατί διαθέτει απείρου μεγέθους "όριο ανοχής".
Αλλος γιατί κουράστηκε κι άλλος γιατί φοβάται...


Ας μη γελιόμαστε.
Κάποιοι εξακολουθούν να τους πιστεύουν.
Κάποιοι εξακολουθούν νάναι τσιράκια.
Μερικοί προσβλέπουν σε μελλοντική ανταμοιβή, προσφέροντας
σήμερα σιωπή.
Είναι και οι μπερδεμένοι. Είναι και οι εκ πεποιθήσεως ραγιάδες.
Ας μη γελιόμαστε.
Κοντεύουμε να υιοθετήσουμε το "μαζί τα φάγαμε".
Είμαστε έτοιμοι να εκλιπαρήσουμε για τον οίκτο τους.
Να πέσουμε στα πόδια. " Σφάξε με, αγά μου, κι εγώ θ΄αγιάσω".
Ας μη γελιόμαστε.
Υπομένουμε τη Βαρβαρότητα, βρίζοντας τη μοίρα μας.
Αντιμετωπίζουμε την επερχόμενη "σκλαβοποίηση", σφυρίζοντας
αδιάφορα.
Τα δάκρυα των κυβερνητικών Ξανθοπουλαίων σα μοδιστρούλες.
Με χαμηλωμένα μάτια και τα χέρια δεμένα στο στήθος.
Ας μη γελιόμαστε.
Στέγνωσε το λαρύγγι μας.
Δεν έχουμε σάλιο να φτύσουμε τους ενόχους.
Φωνή να κράξουμε.
Δύναμη να εγκαταλείψουμε τους καναπέδες μας.
Κουράγιο να πάρουμε τους δρόμους.
Να αντισταθούμε. Να οργανωθούμε.

Ναι. Γελιόματε,
Αν πιστεύουμε ακόμα πως αυτοί που κυβερνούν είναι άσχετοι.
Ανίδεοι. Πως είναι έντιμοι. Ειλικρινείς.
Ναι. Γελιόμαστε,
Οσο πιστεύουμε πως ήρθαν απροετοίμαστοι. Χωρίς σχέδιο.
Να "σώσουν" την πατρίδα, αφού την καταποντίσουν.
Την εξευτελίσουν.
Να "διαφυλάξουν" τη χώρα, αφού την τεμαχίσουν σε μερίδια
αγοραστών.
Ναι. Γελιόμαστε,
Αφού πιστεύουμε πως οι μεθοδικοί τεχνοκράτες της τρόϊκας
νοιάζονται να σώσουν την ελληνική πατρίδα, οικονομία και κοινωνία.
Πως πέσαμε στην "ανάγκη τους"...τυχαία.
Αφού πιστεύουμε πως είμαστε "τεμπέληδες", "μπαταχτήδες",
διεφθαρμένοι. Αφού ενδίδουμε στην προπαγάνδα τους.
Αφού τους προσφέρουμε αυτοβούλως "άλλοθι υποταγής".
Καλά να πάθουμε.
Εμείς τους εκλέγαμε. Εμείς τους δίναμε απλόχερα τη στήριξή μας.
Αυτοί, όμως, φρόντιζαν πάντα να στηρίζουν τα συμφέροντα του
Κεφαλαίου.
Για τους Πολλούς τα λίγα και για τους Ολίγους τα πολλά.
Καλά να πάθουμε.
Που δεν διδαχτήκαμε από την Ιστορία.
Που πιστεύουμε σε θαυματοποιούς.
Που αρνηθήκαμε τη Δύναμή μας.


(Το κείμενο γράφτηκε/αναρτήθηκε...30/12/2010!!)

Η σιωπή της πόλης...

Η Αυγή online ...
TΗΣ Βικυς Καραφουλιδου*
Θεσσαλονίκη, Δεκέμβριος 2011. Μέρες Χριστουγέννων, γιορτινές μέρες. Για όλους. Και όμως. Μέρες διαφορετικές από άλλες, αντίστοιχες, στο πρόσφατο παρελθόν. Η χαρά, το νεύμα προς την ευτυχία, την ανάπαυλα, στο γέλιο των παιδιών, πράγματα απλά και αυτονόητα, αλλάζουν, παίρνουν πια καινούργιο νόημα, άλλες πρωτόγνωρες σημασίες. Γίνονται μικρές, εσωτερικές πράξεις αντίστασης στη δημόσια βία της οικονομικής απόγνωσης, της ανασφάλειας, της τρομοκρατίας. Γίνονται συνώνυμα της ανθρώπινης αξιοπρέπειας σε καιρούς σκοτεινούς. Κανείς, απολύτως κανείς, δεν μπορεί να αμφισβητήσει το δικαίωμα στη γαλήνη.
Αυτήν ακριβώς την κοινή ανθρωπολογία της ψυχικής και υλικής επιβίωσης διαχειριζόμαστε σήμερα όλοι. Ο καθένας επιστρατεύοντας τη γλώσσα που διαθέτει. Ο επίσημος, “εθνικός” δημόσιος λόγος, με την τελετουργία των γιορτινών ενδυμάτων της αστικής γεωγραφίας, προσφέρει αδέξια την ύστατη απόκρυψη της αποτυχίας του. Χωρίς τις έξαλλες υπερβολές του παρελθόντος, οι μετριοπαθείς στολισμοί της “κρίσης” και της “υπευθυνότητας” υπαγορεύουν τη μοιρολατρία της ευταξίας. Έτσι βλέπουμε ξανά τα καρουζέλ και τους τροχούς στην πλατεία Αριστοτέλους, την πεζοδρόμηση στην Αγίας Σοφίας ή πλωτά χριστουγεννιάτικα δέντρα που βουλιάζουν στην προκυμαία σε μία συμβολική, ειρωνική, αποτύπωση της ήττας. Σε ποιους απευθύνεται και ποιους πείθει η αισθητική της “μετρημένης” παρηγοριάς του “περιούσιου έθνους”, η ιδεολογική χειραγώγηση του δημόσιου πένθους, ο εκβιασμός της καλής, αξιοπρεπούς πρόσοψης;
Μέχρι πρότινος, η υποκειμενική αυτοπραγμάτωση περνούσε μέσα από τον καταναλωτικό βίο, η ατομική ιδιαιτερότητα μέσα από τη διαχείριση του πλουραλισμού των αγαθών· για να φτάσουμε τώρα, απότομα και οδυνηρά, στην επιστροφή στο στοιχειώδες, στο λίγο, στο απολύτως αναγκαίο. Όμως εδώ δεν πρόκειται για την τιμωρία του ηδονιστή καταναλωτή, αλλά για τη συρρίκνωση των μεσαίων και κατώτερων στρωμάτων, μαζί με το αξιακό κενό που την ακολουθεί. Ολοένα και περισσότεροι αντιμετωπίζουν το φάσμα της νέας φτώχειας μπροστά στις λαμπερές βιτρίνες των άδειων καταστημάτων, θαυμάζοντας τον υπερμεγέθη, προκλητικό μοντερνισμό του αρτοζαχαροπλαστείου “Blé”, όπου το ψωμί και το γλύκισμα εκτίθενται ως έργα τέχνης και κοστολογούνται στο απλησίαστο, και χυδαίο, πέντε - δεκαπέντε - είκοσι ευρώ το κιλό. Αλαζονεία.
Από την άλλη, εμείς αναζητούμε τη δική μας αλήθεια. Ελπίδα μας, μια δειλή, άτσαλη ευαισθησία που πάει να αναδυθεί μέσα στον διαλυμένο κοινωνικό ιστό. Ένα κοινωνικό ιατρείο, ένα εναλλακτικό δίκτυο ενημέρωσης, το alterthess, που εκδίδει στο τυπογραφείο του ΚΕΘΕΑ το ημερολόγιο του νέου έτους. Με ιστορικές φωτογραφίες που μιλούν για την κάποτε πολυεθνοτική πόλη, για τους εργατικούς και αντιδικτατορικούς αγώνες της. Ελπίδα μας, επίσης, και πράγματα ακόμη πιο μικρά, που όμως ζητούν να οικοδομήσουν την αλληλεγγύη. Μια ταμπέλα στην “Πυξίδα”, το μικρό βιβλιοπωλείο που φωνάζει ενάντια στον αλώβητο “Ιανό”: “Στηρίξτε μας. Δεν ξέρουμε από κέρδη. Ξέρουμε όμως από καλά βιβλία”.
Τρόμος μας, οι μεγάλες αδράνειες στο πλατύ συλλογικό φαντασιακό. Η αποδοχή του καταποντισμού με τους όρους που υπαγορεύει η θεολογία του μνημονιακού αυταρχισμού, οι προσωπικές, τραγικές, διαδρομές των πολλών στα βαθιά νερά μιας “φυσικής” οικονομικής καταστροφής. Γιατί οι άνθρωποι τείνουν να ζουν τη μοίρα τους όπως τους έρχεται, γιατί οι νοοτροπίες και οι αντιλήψεις, η θέαση του κόσμου δεν αλλάζουν ευθύγραμμα με τους οικονομικούς και κοινωνικούς μετασχηματισμούς, οσοδήποτε οξείς. Η δικτατορία των αγορών θριαμβεύει έχοντας ήδη πλάσει τον σύγχρονο δυτικό άνθρωπο με τα δικά της μέτρα και σταθμά. Και αν κάτι χρειαζόμαστε σήμερα είναι να “ξεμάθουμε” αυτόν τον τρόπο κατανόησης της ατομικής ελευθερίας ή, αλλιώς, να υποβοηθήσουμε μια καινούρια σύνδεση του υποκειμενικού βιώματος με τo πολιτικό.
Μέχρι τότε, η όμορφη πόλη θα βυθίζεται ήσυχα στην υγρασία, την κούραση και τη φθορά της. Και η πολυπρόσωπη, θορυβώδης σιωπή των γιορτινών ημερών, αυτή η εκκωφαντική σιωπή που αφουγκράζεται τον κόσμο και τον προετοιμάζει, θα παραμείνει αινιγματική ως προς το τι πραγματικά κυοφορεί.
* Η Β. Καραφουλίδου είναι ιστορικός.

Ο Πονος των άλλων είναι πάντα λιγότερος από τον δικό μας.

του Ρουσσου Βρανα απο τα ΝΕΑ...

Ο Πονος των άλλων είναι πάντα λιγότερος από τον δικό μας.
Στον ιταλικό ανήφορο, οι γείτονές μας μπήκαν και αυτοί σε μια σκοτεινή σήραγγα, με την υπόσχεση πως σε δύο χρόνια θα δουν τις πρώτες ακτίνες φωτός. Φτάνει να σηκώσουν αδιαμαρτύρητα στους ώμους τους τα βάρη μιας λιτότητας 35 δισεκατομμυρίων. Με ακόμη υψηλότερους φόρους στα σπίτια τους, ακόμη μεγαλύτερους φόρους στις συναλλαγές τους, ακόμη βαρύτερους φόρους στα καύσιμα. Ολα αυτά σε μια χώρα στην οποία τα φορολογικά βάρη, που ανέρχονται ήδη στο 45% του ακαθάριστου εγχώριου προϊόντος της, είναι από τα υψηλότερα στην Ευρώπη. Ούτε αυτά τα μέτρα όμως δείχνουν να ικανοποιούν την «Ουάσιγκτον Ποστ». Σε κύριο άρθρο της, η αμερικανική εφημερίδα υποδεικνύει στον νέο ιταλό Πρωθυπουργό πως ούτε οι αυξήσεις στους φόρους ούτε οι μειώσεις στις συντάξεις είναι αρκετές και πως το πιο σημαντικό από όλα είναι να απελευθερώσει την αγορά εργασίας, όπου η εργατική νομοθεσία καθιστά σχεδόν αδύνατες τις απολύσεις σε επιχειρήσεις που απασχολούν περισσότερους από 15 εργαζομένους. «Οσες κυβερνήσεις είχαν επιχειρήσει την κατάργησή της στο παρελθόν», επισημαίνει η εφημερίδα, «είχαν προσκρούσει σε ένα τείχος διαμαρτυριών από τα πανίσχυρα εργατικά συνδικάτα». Γιατί η αμερικανική εφημερίδα προτείνει για την Ιταλία εκείνο ακριβώς που δεν επιτρέπει σήμερα στις ΗΠΑ να βγουν από την κρίση;
Η κατάρρευση...
... της Γουόλ Στριτ έσβησε μέσα σε λίγους μήνες 8 εκατομμύρια θέσεις εργασίας στις ΗΠΑ. Για να επιστρέψει η χώρα σε συνθήκες πλήρους απασχόλησης (δηλαδή κάτω του 5% ανεργίας), θα χρειαστούν περισσότερες από 20 εκατομμύρια νέες θέσεις εργασίας, υπολογίζει ο Λες Λίοπολντ, διευθυντής του Ινστιτούτου Εργασίας. Και στο μεταξύ, όπως χωλαίνει σήμερα η αμερικανική οικονομία, θα έχει χαθεί έως τότε μια ολόκληρη γενιά. Γιατί δεν υπάρχουν σήμερα δουλειές ούτε στην Αμερική ούτε στην Ευρώπη; Επειδή τα μέτρα αφαίρεσαν εισόδημα από τους πολίτες και ζήτηση από την οικονομία. Χωρίς ζήτηση, οι επιχειρήσεις ούτε επενδύουν ούτε προσλαμβάνουν. Θα μπορούσε να τις υποκαταστήσει το κράτος. Γιατί δεν το κάνει; Επειδή πίσω από τις κυβερνήσεις κρύβεται μια οικονομική ολιγαρχία που υποστηρίζει ένα ψέμα: πως δηλαδή οι νέες θέσεις εργασίας προκύπτουν μόνο όταν μειώνονται οι δημόσιες δαπάνες και όταν απελευθερώνεται η αγορά εργασίας. Δεν μπήκε όμως ποτέ στον κόπο να εξηγήσει πώς αυτό θα δημιουργήσει νέες θέσεις εργασίας. Δεν μπορεί να το εξηγήσει. Επειδή κανείς δεν μπόρεσε ποτέ να δημιουργήσει δουλειές, κόβοντας δουλειές.
Με δυο λόγια,...
...η «Ουάσιγκτον Ποστ» λέει για την περίπτωση της Ιταλίας ό,τι ακριβώς λένε για άλλες χώρες που βρέθηκαν σε παρόμοια κατάσταση άλλα κατεστημένα μέσα ενημέρωσης, τα οποία ηδονίζονται να αναζητούν ενόχους ανάμεσα σε «οκνηρούς» εργαζομένους και «πάμπλουτους» συνταξιούχους. Για πόσο ακόμη θα εμπιστευόμαστε την ενημέρωσή μας σε εκείνους που παρατηρούν τη φτώχεια των άλλων σαν ηδονοβλεψίες;

«Υπερβολές και σκοπιμότητες»...

kathimerini.gr ...
Tου Παντελη Μπουκαλα



Υπερβολές και σκοπιμότητες. Μα φυσικά έχει δίκιο ο υφυπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης, Αστέριος Ροντούλης, όταν αποφαίνεται ότι οι σκοπιμότητες και μόνο τον έφεραν στο στόχαστρο των εφοριακών. Παραδέχεται βέβαια ότι τηλεφώνησε στον γενικό γραμματέα του υπουργείου Οικονομικών, αλλά ακόμα κι αν ζήτησε να μην ενοποιηθούν οι εφορίες Τυρνάβου και Αγιάς, δεν το έκανε, προς Θεού, για να ευνοήσει την εκλογική του περιφέρεια και τα γένια του. Την αγροτική ανάπτυξη είχε στο μυαλό του, όχι τις ψήφους. Και η αγροτική ανάπτυξη, είναι σίγουρο, θα ανακοπτόταν αν συγχωνεύονταν οι δύο εφορίες.
Είναι δυνατόν, άγιες μέρες, να μην πιστέψουμε τον καλό άνθρωπο, που απλώς θέλησε ν’ αφήσει τη σφραγίδα του στην ιστορία του έθνους, με το υφυπουργείο που του δωρήθηκε δίχως να το ονειρευτεί ούτε στα πιο παράτολμα όνειρά του; Ή μήπως έχουμε άλλα δείγματα ρουσφετιού από υπουργούς οποιουδήποτε χρώματος ώστε να είμαστε καχύποπτοι; Τι; Τους Κομοτηναίους που πλημμύρισαν το μετρό χάρη στον κ. Στυλιανίδη; Εντάξει, αλλά είχε εξηγηθεί ο υπουργός της Παιδείας. Ολοι το ίδιο κάνουν, είχε πει. Εγώ τι είμαι;
Υπερβολές και σκοπιμότητες. Πάνω-κάτω αυτό είπαν, συναπολογούμενοι, ο κ. Βενιζέλος και ο κ. Παπαϊωάννου για να αποκρούσουν τις βολές των παραιτηθέντων οικονομικών εισαγγελέων. «Δεν δεχόμαστε να είμαστε εισαγγελείς υπό απαγόρευση και καθ’ υπαγόρευσιν, πολλώ δε μάλλον δεν δεχόμαστε να αποτελέσουμε άλλοθι και μια θεσμική κολυμβήθρα του Σιλωάμ για τα πολυποίκιλα οργανωμένα συμφέροντα και τους ποικιλώνυμους εκφραστές τους που δραστηριοποιούνται και αναπτύσσονται στην γκρίζα ζώνη του οικονομικού εγκλήματος», εξήγησαν στην επιστολή παραίτησής τους ο κ. Γρ. Πεπόνης και ο κ. Σπ. Μουζακίτης. Από αξιοπρέπεια, αρνούνται να πέσουν θύματα της μεθόδου που έγινε γνωστή από τον Σουρή, δηλαδή της απορρίψεως μετά πολλών επαίνων ή, επί το πασοκικότερον, της αποπομπής διά της αναβαθμίσεως.
Υπερβολές και σκοπιμότητες, σίγουρα. Αν οι εισαγγελείς είχαν χρεωθεί με κρίσιμους φακέλους, τότε μάλιστα, να υποθέταμε ότι κάποιοι απειλούμενοι άρχισαν τις παρεμβάσεις. Αλλά οι υποθέσεις με τις οποίες ασχολούνταν ήταν αδιάφορα πταίσματα: επικλινή υποβρύχια κινούμενα διά μιζοβριθούς καυσίμου, η Ελληνική Στατιστική σαν «πιάτο» της ελληνικής κουζίνας, ανείσπρακτα πρόστιμα για λαθρεμπόριο καυσίμων, δανειοδότηση του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ., μεγαλοοφειλέτες του Δημοσίου, υπόθεση Proton Bank, τέλος το ζεύγος Α. Γ. Παπανδρέου και CDS. Ψιλοπράγματα δηλαδή. Οπότε; Είναι δυνατόν, μα τον Μυνχάουζεν και μα τον Πινόκιο, να μην πιστέψουμε τον κ. Βενιζέλο και τον κ. Παπαϊωάννου; Πότε εψεύσθησαν και αυτοί και οι λοιποί του ΠΑΣΟΚ για να το πράξουν τώρα; Και πότε αυτοί και οι λοιποί του ΠΑΣΟΚ, και της εξουσίας εν γένει, πίεσαν οποιονδήποτε για να τον φέρουν στα βαλτονέρια τους;

Επιτάχυνση στη λάσπη ή άλμα μπροστά;

αριστερό blog ...
Παναγιώτης Μαυροειδής
Οι μέρες της βεβαιότητας για το ευρώ έχουν παρέλθει οριστικά, ανεξάρτητα από την ταχύτητα, την τροπή ή την κατεύθυνση που θα πάρουν οι εξελίξεις γύρω από την ‘’ελληνική χρεωκοπία’’ ή τις θνησιγενείς επιχειρήσεις διάσωσης της παραπαίουσας ευρωζώνης.
Δεν μιλάμε μόνο για την αλαζονική βεβαιότητα της ελληνικής αστικής τάξης και της ευρωπαϊκής κεφαλαιοκρατίας. Αλλά και για τη σχετική σιγουριά ευρύτατων τμημάτων του ελληνικού πληθυσμού, που σφυρηλατήθηκε στην δεκαετία του ευρώ. ‘’Οι αποδόσεις στο παρελθόν δεν προεξοφλούν και αυριανά κέρδη’’, έλεγε περίπου μια ντροπαλή υποσημείωση με μικρά γράμματα στη διαφήμιση των ελληνικών αμοιβαίων κεφαλαίων της χρυσής πορείας του χρηματιστηρίου πριν τη μεγάλη κλοπή. Ακόμη και αυτό είχε ξεχαστεί και ήρθε μια βίαιη προσγείωση να τινάξει στον αέρα τα όνειρα και τις αυταπάτες του ανοδικού κύκλου του ευρώ.
Η ανάγκη της εξόδου από την ευρωζώνη και την ίδια την Ευρωπαϊκή Ένωση έχει τεθεί πλέον καθαρά. Ως πρόταση δυνάμεων της αριστεράς, ενταγμένη σε μια άλλη αντικαπιταλιστική πορεία της χώρας. Αλλά και ως απρόβλεπτο ενδεχόμενο, στο πλαίσιο των τριγμών στην ευρωζώνη και αποτέλεσμα των ανυπέρβλητων αντιθέσεων. Είτε έτσι είτε αλλιώς, ακόμη και οι πιο ανυποψίαστοι, αντιμετωπίζουν πλέον στο σοβαρά αυτή την πιθανότητα και θέτουν μια σειρά εύλογα ερωτήματα για το τι θα γίνει μετά.
Κατά τη γνώμη μας οι ζωντανές δυνάμεις του εργατικού κινήματος και της αριστεράς, θα πρέπει να θέσουν το ζήτημα της αντικαπιταλιστικής αποδέσμευσης από την ΕΕ, στην πρώτη γραμμή των λαϊκών διεκδικήσεων ενός μετώπου ανατροπής.
Πρώτον, διότι η εργαζόμενη κοινωνική πλειοψηφία, δεν αντέχει άλλο την καταστροφή που επιφέρει η συνέχιση της παραμονής στην Ευρωζώνη.
Δεύτερον, διότι τα χειρότερα δεν τα έχουμε δει ακόμη, είναι μπροστά μας και σχετίζονται ακριβώς με την συνέχιση της αιχμαλωσίας της χώρας από την ΕΕ.
Τρίτον, διότι έχουμε τις δυνάμεις, την πείρα, τις υλικές και υποκειμενικές προϋποθέσεις για ένα καλύτερο δρόμο κοινωνικής ανάπτυξης, έξω και πέρα και από την ΕΕ και τον καπιταλισμό.
Ας τα συζητήσουμε διεξοδικότερα.
Αντέχουμε άλλο την καταστροφή της ένταξης στην ΕΕ και την Ευρωζώνη;
Στα 30 χρόνια συμμετοχής στην ΕΟΚ/ΕΕ και στα 10 χρόνια του ευρώ, όχι μόνο δεν άνοιξαν διάπλατα οι πόρτες των 300 εκατομμυρίων καταναλωτών για τα αγροτικά προϊόντα όπως έλεγε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ο Α΄, αλλά είχαμε καθίζηση της αγροτικής παραγωγής. Από κάλυψη των εγχώριων αναγκών σε πολλά αγροτικά προϊόντα, φτάσαμε να αγοράζουμε λεμόνια Αργεντινής. Δεν βρήκαμε πελάτες, γίναμε πελάτες…
Είναι και κάτι άλλο πολύ σημαντικό, καθώς τα νούμερα και οι μέσοι όροι δεν λένε πάντα όλη την αλήθεια. Είχαμε μια μεγάλη αναδιάρθρωση της αγροτικής παραγωγής, σε βάρος των φτωχομεσαίων αγροτών και υπέρ των μεγαλο-αγροτών, των εμπόρων και των βιομηχανιών του αγροτο-διατροφικού συμπλέγματος. Οι θεωρούμενες ‘’τζάμπα επιδοτήσεις στους αγρότες’’, δεν ήταν τίποτα άλλο παρά το γλίσχρο και προσωρινό αντίτιμο για αυτήν την καταστροφή.
Την ίδια αντιδραστική αναδιάρθρωση είχαμε και στη βιομηχανία. Βασικές βιομηχανίες που θα μπορούσαν να καλύψουν ντόπιες ανάγκες, έκλεισαν ή μαράζωσαν. Η περίπτωση των πέντε ελληνικών ναυπηγείων είναι χαρακτηριστική. Την ίδια στιγμή οι νέοι κλάδοι αναπτύχθηκαν συμπληρωματικά προς την ευρωπαϊκά και διεθνή μονοπώλια και σε διάσταση με ανάγκες και προτεραιότητες της κοινωνίας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η πληροφορική, όπου καταγράφηκαν ‘’καινοτομίες’’ της ΙΝΤΡΑΚΟΜ και άλλων στα τυχερά παιχνίδια στην Ελλάδα και στην Ανατολική Ευρώπη ή στη βιομηχανία του πολέμου. Ταυτόχρονα, η αύξηση των εισαγωγών και η αντίστοιχη μείωση εξαγωγών, σε αρκετούς βιομηχανικούς τομείς, οδήγησε στην παραγωγική συρρίκνωσή τους και τη μεταφορά μονάδων στο εξωτερικό, όπως για παράδειγμα στην κλωστοϋφαντουργία. Τα αποτελέσματα του ‘’ελεύθερου ανταγωνισμού’’ μέσα στη δήθεν προοδευτική καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση και την ειδική της μορφή της ολοκλήρωσης στο πλαίσιο της ΕΕ, ήταν και είναι πολύ οδυνηρά.
Αμέσως μετά την σύνδεση με το ευρώ, είχαμε μια ταχύτατη αύξηση του δημόσιου χρέους της χώρας και διάλυση των δημόσιων οικονομικών, με εκτίναξη παράλληλα του εμπορικού ελλείμματος και του ελλείμματος τρεχουσών συναλλαγών. Τι άλλο θα μπορούσε να γίνει με την απόλυτη έκθεση της ελληνικής οικονομίας στην κερδοσκοπία των ‘’αγορών’’ και της διεθνούς τοκογλυφίας; Ας ευθυμήσουμε λίγο ενθυμούμενοι το χιλιοφορεμένο επιχείρημα των οπαδών της ένταξης στην ευρωζώνη πως έτσι ‘’θα έχουμε νομισματική σταθερότητα και προστασία από κρίσεις’’…
Πολλοί υπενθυμίζουν την άνοδο των μισθών στην προηγούμενη δεκαετία. Ακόμη και τα σεμινάρια κατάρτισης ανέργων. Πάντα όμως πρέπει να βλέπουμε το συνολικό απολογισμό και όχι μέχρι τη μύτη μας.. Ακόμη και στις ανοδικές φάσεις τις ελληνικής οικονομίας, είχαμε γιγάντωση των κοινωνικών ανισοτήτων. Ο πλούτος συγκεντρώθηκε ισχυρότερα στα χέρια του μεγάλου κεφαλαίου, μειώθηκε το μερίδιο των μισθών στον παραγόμενο πλούτο. Σταδιακά διευρύνθηκαν οι ζώνες της φτώχειας και της ανεργίας. Και βέβαια, σήμερα στις συνθήκες της κρίσης, μειώνονται οι μισθοί, βίαια και απόλυτα.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση σχεδίασε και επέβαλε με εκατοντάδες οδηγίες, την ιδιωτικοποίηση όλων σχεδόν των κοινωνικών τομέων, στο όνομα των ‘’αντιμονοπωλιακών’’ ρυθμίσεων. Απαγόρευσε την ύπαρξη δημόσιας Ολυμπιακής, όσο και αν ορκίζεται ακόμη ο ΣΥΝ για το αντίθετο. Επέβαλε την ιδιωτικοποίηση, μέσω των ‘’προθύμων’’ κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. Φυσικά, οδηγηθήκαμε στο ιδιωτικό μονοπώλιο του Βγενόπουλου. Οι μειώσεις τιμών αποδείχτηκαν παραμύθια. Τα δρομολόγια στα νησιά μειώθηκαν. Οι υπηρεσίες δεν βελτιώθηκαν. Απλά, η κοινωνία ζημιώθηκε. Με αντίστοιχες οδηγίες της ΕΕ για την ‘’απελευθέρωση (!) της αγοράς’’, επιβλήθηκαν οι ιδιωτικοποιήσεις σε μεταφορές, ενέργεια, επικοινωνίες, λιμάνια.
Η παράδοση της Παιδείας στην αγορά και τις εταιρείες, δεν αποτελούν εμπνεύσεις μόνο της Διαμαντοπούλου ή άλλων Υπουργών Παιδείας. Χρειάστηκαν ‘’Λευκά’’ και ‘’Πράσινα’’ βιβλία, Λισσαβόνες και Μπολόνιες, ντιρεκτίβες και νόμοι, δεκαετίες τώρα. Για να γίνει το μεγάλο βήμα προς το επιχειρηματικό πανεπιστήμιο, την ποδηγέτηση της έρευνας και της ελεύθερης σκέψης πανεπιστημιακών και φοιτητών. Οι επιλογές της ΕΕ και της τρόικας σήμερα, ήταν και είναι σαφείς, αντιδραστικές και πανταχού παρούσες.
Κάθε τρία χρόνια περίπου κατεβαίνει ένα αντι-ασφαλιστικό νομοσχέδιο από τις κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ ή ΝΔ. Όλα οδηγούν σε κατεδάφιση ασφαλιστικών δικαιωμάτων. Δεν αποτελεί ελληνική ιδιαιτερότητα. Η αύξηση της ηλικίας εξόδου στη σύνταξη, η αύξηση εισφορών με μείωση καλύψεων, αλλά και η καταλήστευση των αποθεματικών των ταμείων, αποτελούν μια συντεταγμένη πορεία και χιλιο-διακηρυγμένη επιλογή της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, που υλοποιούνται σταδιακά σε όλες τις χώρες της ΕΕ.
Το ίδιο συμβαίνει με την αποδιάρθρωση εργασιακών σχέσεων. Στην ‘’ευρωκρατική’’ γλώσα, σε μια ακόμη επίδειξη γκαιμπελισμού, αυτό ονομάζεται ‘’προώθηση της ευελιξίας στην αγορά εργασίας’’. Στην ουσία, στόχος είναι ένα νέο εργασιακό τοπίο με ‘’εργοδότες χωρίς υποχρεώσεις και εργαζόμενους χωρίς δικαιώματα’’.
Στην Ελλάδα, αλλά και στις άλλες χώρες του Ευρωπαϊκού Νότου, με πρόσφατο ιστορικό δικτατορικών καθεστώτων, αναπτύχθηκε συχνά το επιχείρημα πως με την ένταξη στην ΕΕ, ‘’θα θωρακιστεί η δημοκρατία’’. Η πραγματικότητα λέει διαφορετικά πράγματα. Οι ελευθερίες περιορίζονται όλο και περισσότερο, με τρομονόμους και ευρω-τρομονόμο. Η Ελλάδα μετατρέπεται σε γόνιμο έδαφος ρατσισμού. Σε στρατόπεδο συγκέντρωσης και άθλιας εκμετάλλευσης οικονομικών μεταναστών και πολιτικών προσφύγων, με τη συμφωνία Δουβλίνο-2 , τη Σένγκεν και τη λογική της Ευρώπης-φρούριο. Σύμβολο της αντιδραστικής μετάλλαξης η είσοδος των ακροδεξιών του ΛΑΟΣ στη κυβέρνηση.
Στην περίφημη Σημιτική περίοδο, τα ανοιχτά εθνικά θέματα επιστρατεύτηκαν δεόντως για να δικαιολογηθεί η ένταξη στην Ευρωζώνη, Πολύς κόσμος πίστεψε πως με την ΕΕ, ‘’Θα διασφαλιστούμε έναντι του κινδύνου από Τουρκία’’, ενώ έξω από αυτήν ‘’οι γείτονες θα μας κάνουν μια χαψιά’’. Η αλήθεια όμως είναι ότι απλά συντηρήθηκε ένας ανταγωνισμός των εξοπλισμών που έχει γονατίσει τους λαούς και των δύο χωρών. Ο δε κίνδυνος πολεμικής ανάφλεξης, με αφορμή τις Αποκλειστικές Οικονομικές Ζώνες και τη συμμαχία πολέμου με το Ισραήλ, είναι πάντα παρών. Ενώ ξορκίζεται ο κίνδυνος πολέμου με την Τουρκία, την ίδια στιγμή η Ελλάδα και η ΕΕ, διέθεσαν χρήματα και ζωές νέων ανθρώπων σε πολέμους σε Γιουγκοσλαβία, Ιράκ, Αφγανιστάν, Λιβύη, σκορπίζοντας εκεί βόμβες, δυστυχία και χιλιάδες νεκρούς.
Ας συνοψίσουμε: όλα αυτά τα χρόνια του ευρώ και της ΕΕ, κάποιοι κέρδισαν πολλά, κάποιοι έχασαν πάρα πολλά. Η αστική τάξη πλούτισε, την ίδια στιγμή που ο λαός και η χώρα φτώχυνε. Να πως βρέθηκαν τα 600 δις ελληνικές καταθέσεις στο εξωτερικό. Αλλά και οι ελληνικές επιχειρήσεις και τα τραπεζικά καταστήματα στα Βαλκάνια και στην Τουρκία.
Ας μην κοιτάξουμε μόνο την Ελλάδα. Ας δούμε όλο το ‘’πιάτο’’. Για την Ευρώπη συνολικά, ευρωζώνη και ΕΕ σήμαναν δύο πράγματα. Όλες οι αστικές τάξεις κέρδισαν σε βάρος των εργατικών τάξεων σε όλες τις χώρες. Και αυτές των πιο ηγεμονικών καπιταλιστικών χωρών κέρδισαν σε βάρος των αντίστοιχων μικρότερων χωρών όπως η Ελλάδα.
Μέσα στην Ευρωζώνη, τα χειρότερα για το λαό δεν τα έχουμε ακόμη δει
Είδαμε τα καψόνια για την έκτη δόση των 8 δις. Είναι δύσκολο να φανταστούμε τι χορός εκβιασμών και αντεργατικών μέτρων θα στηθεί μπροστά στην σούπερ-δόση των 88 δις που είναι προγραμματισμένη για τον ερχόμενο Φεβρουάριο;
Δεν υπάρχουν πλέον πολλοί αφελείς που να μην κατανοούν ότι ο ζυγός των μνημονίων θα είναι μόνιμος, αν δεν ανατραπεί αυτή η πολιτική στην ΕΕ. Όλοι πλέον μιλούν ανοιχτά για υπερδεκαετή ορίζοντα μέτρων, χωρίς μείωση του χρέους στο τέλος, που σημαίνει ατέρμων κύκλος αντεργατικών πολιτικών.
Η Ελλάδα και ο λαός της αποτελούν πειραματόζωο της επιχείρησης ‘’επανίδρυση του καπιταλισμού’’, όπως το έθεσε καθαρά ο Σαρκοζύ ή/και της επιχείρησης ‘’οικονομική διακυβέρνηση της ΕΕ’’, όπως το επέβαλε η Γερμανική αστική τάξη.
Για τον αστικό κόσμο, για την δική του απάντηση στην κρίση, πρόκειται για ‘’μονόδρομους’’. Για τους εργαζόμενους στην Ελλάδα και στη λοιπή Ευρώπη θα πρόκειται για τεράστια κοινωνική οπισθοδρόμηση.
Οι αντιδραστικές τομές βάθους στην ΕΕ της νέας συνθήκης, είναι πολύ σημαντικές.
Οι προϋπολογισμοί των κρατών θα σχεδιάζονται, εγκρίνονται και ελέγχονται για την εκτέλεση τους από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή.
Θεσμοθετούνται, μέσω του ‘’Συμφώνου για το ευρώ΄΄, διαδικασίες καθορισμού πολιτικής μισθών, με κριτήριο την ανταγωνιστικότητα συγκριτικά με τους κύριους αντιπάλους όπως η Κίνα. Τι να συζητήσουμε για συλλογικές συμβάσεις μετά;
Καθορίζεται δικαίωμα αυτόματης επιβολής προστίμων στην περίπτωση ελλειμμάτων μεγαλύτερων από το 3% ή αύξησης χρέους ή μη εφαρμογής συστάσεων για συγκράτηση μισθών. Απλά αυτό σημαίνει άγριες περικοπές. Δικαίωμα επιβολής προστίμου, δεν σημαίνει μόνο κάποιο οικονομικό βάρος για μια χώρα. Σημαίνει και δικαίωμα χρήσης αντίστοιχων μέτρων για την διασφάλιση της είσπραξης, για να μην ξεχνιόμαστε. Ακόμη και με τη χρήση στρατιωτικής βίας… Είναι η αρχή μιας επικίνδυνης πορείας αυτή η ρύθμιση.
Και όλα αυτά φυσικά, με κατάργηση της λήψης αποφάσεων με βάση την ομοφωνία. Με απλή πλειοψηφία από εδώ και μπρος οι αποφάσεις. Λέγε με Γερμανία, Γαλλία και ακόλουθοι.
Που θα οδηγήσουν τελικά όλα αυτά; Μα σε ‘’μια νέα αρχιτεκτονική της ΕΕ’’, που θα περιλαμβάνει:
Καθίζηση-βουλγαροποίηση μισθών, σε επίπεδα 300-600 ευρώ.
Μετατροπή των εργαζομένων σε δούλους του κεφαλαίου, με τη πλήρη αποδιάρθρωση των εργασιακών σχέσεων, σύμφωνα με τις απαιτήσεις των εργοδοτών. Η κατάργηση των κλαδικών συμβάσεων είναι μόνο η αρχή. Στόχος είναι ‘’καμία σύμβαση’’. Ατομικές συμβάσεις. Όλοι μόνοι και ανυπεράσπιστοι. Να μιλήσουμε για δημοκρατία και κοινωνική διακιοσύνη;
Απογείωση της ανεργίας, ειδικά στη νεολαία (ως και 50% σε ορισμένες κατηγορίες), που οδηγεί στην απαξίωση των εργαζομένων, στη μείωση της διαπραγματευτικής τους θέσης και στην κατάρα μιας νέας μαζικής μετανάστευσης.
Διάλυση δημόσιων κοινωνικών οργανισμών. Τα δημόσια νοσοκομεία, η δημόσια παιδεία, όλος ο κοινωνικός δημόσιος τομέας, αντί για αναβάθμιση και εκσυγχρονισμό, οδηγούνται σε πλήρη επιχειρηματοποίηση ή διάλυση.
Ξεπούλημα ή υποθήκευση δημόσιας περιουσίας. Ότι έχτισε ο λαός με τον ιδρώτα του, έστω κι αν μόνο ένα μικρό κλάσμα από αυτά απολάμβανε ή έλεγχε ο ίδιος, ξεπουλιέται μέσω ιδιωτικοποίησης ή υποθήκευσης στους δανειστές.
Η Ελλάδα υπό τη σιδερένια κηδεμονία ΕΕ, ΔΝΤ και διεθνούς κεφαλαίου. Επιβολή καθεστώτος επιτροπείας, ελέγχου της οικονομικής και πολιτικής ζωής. Η δημοκρατία στο απόσπασμα. Αποφάσεις Βρυξελλών, Βερολίνου και Παρισιού. Κλειστά επιχειρηματικά λόμπι. Κυβερνήσεις μαριονέτες του κεφαλαίου. Τριάκοντα αργύρια στους έλληνες ‘’πατριώτες του χρήματος’’ και τις κυβερνήσεις κοινωνικού πολέμου. Αυτούς που ‘’δείχνουν’’ και ‘’δίνουν’’ τον εχθρό λαό στην πυρά που ανάβουν μαζί το ελληνικό κεφάλαιο, με τις δυτικοευρωπαϊκές και πλανητικές πολυεθνικές και τράπεζες. Τσαλαπάτημα κάθε έννοιας λαϊκής κυριαρχίας. Κάθε δικαιώματος του λαού, του «έθνους των εργαζομένων» να ορίζει τις τύχες του στη χώρα που ζει. Αν δεν το πήραμε χαμπάρι η ΕΕ και οι τράπεζες μας διόρισαν και πρωθυπουργό….
Έχουμε τις δυνατότητες για μια άλλη πορεία, έξω από την ΕΕ και πέρα από τον καπιταλισμό
Η επιλογή της σύγκρουσης με την ΕΕ, δεν είναι δρόμος στρωμένος με ροδοπέταλα. Η παραμονή όμως σε αυτήν έχει ακόμη μεγαλύτερο κόστος, «αίμα, πόνο και δάκρυα» για την κοινωνική πλειοψηφία.
Η έξοδος από την ευρωζώνη και η αντικαπιταλιστική αποδέσμευση από την ΕΕ, δε σημαίνει ένα άλλο νόμισμα με συνέχιση της ίδιας αντιλαϊκής πολιτικής. Αντίθετα, είναι απόφαση αλληλοσυμπληρούμενη και αξεχώριστη με τον αγώνα για αντικαπιταλιστική ανατροπή. Για μια άλλη πορεία της χώρας, με τους εργαζόμενους στο τιμόνι και τις κοινωνικές ανάγκες στο κέντρο των οικονομικών και πολιτικών αποφάσεων.
Θέση κλειδί και προϋπόθεση για αυτή την πορεία είναι η στάση πληρωμών, η άρνηση, μη αναγνώριση και διαγραφή του ληστρικού χρέους. Το επιχείρημα ότι θα υπάρξει αύξηση του δημόσιου χρέους, μιας και αυτό θα είναι σε ευρώ το οποίο θα υπερτιμηθεί έναντι του νέου νομίσματος, δεν ευσταθεί, ακριβώς επειδή η επιλογή μας πρέπει να είναι η άρνηση και όχι η πληρωμή του χρέους. Απαραίτητο όπλο σε αυτό το δρόμο, είναι η κατάργηση της βασικής αρχής του Μάαστριχτ για ‘’ελεύθερη κίνηση κεφαλαίων’’, με εθνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος, χωρίς αποζημίωση.
Ακούγεται ως αντεπιχείρημα ότι οι προτεινόμενες λύσεις εκτός ευρώ, δεν αντιμετωπίζουν το πρόβλημα του πρωτογενούς ελλείμματος. Όμως αυτό έχει σχέση με την γενικότερη οικονομική πολιτική και όχι μόνο ή κυρίως με το νόμισμα. Το σημερινό πρωτογενές έλλειμμα προέρχεται από τις επιδοτήσεις που παίρνουν οι βιομήχανοι, οι τραπεζίτες και οι εφοπλιστές για να δημιουργήσουν δήθεν θέσεις εργασίας. Οφείλεται στη διαρκή αιμορραγία από τα δημόσια έσοδα λόγω της συνεχούς μείωσης των φορολογικών συντελεστών των ΑΕ και των ΕΠΕ; Πόσα δις ευρώ έχουν χαριστεί με τα κάθε είδους “αφορολόγητα αποθεματικά” και τους “αναπτυξιακούς νόμους” που απαλλάσσουν το κεφάλαιο από τη φορολογία; Πόσα δις έχουν δοθεί για εξοπλισμούς για τη συμμετοχή των ελληνικών στρατευμάτων στις δολοφονικές ιμπεριαλιστικές εκστρατείες του ΝΑΤΟ κατά των λαών όλου του κόσμου (Γιουγκοσλαβία, Ιράκ, Αφγανιστάν κτλ); Πόσα δις είναι οι υπερτιμολογήσεις των κάθε είδους δημόσιων προμηθειών που καλείται να πληρώσει ο λαός;
Επιστρατεύεται ακόμη από το μνημονιακό μπλοκ το επιχείρημα πως η εισαγωγή νέου νομίσματος, θα οδηγήσει σε μεγάλη υποτίμηση έναντι του ευρώ, που θα σημάνει εκτίναξη πληθωρισμού, και μείωση του λαϊκού εισοδήματος. Οι εκτιμήσεις όμως για την έκταση της υποτίμησης είναι αστήριχτες. Η εμπειρία της Αργεντινής ή/και της Ισλανδίας, δεν συνηγορεί σε αυτή τη κινδυνολογία. Άλλωστε ποιος μας λέει ότι το ευρώ θα παραμένει σταθερό; Αντίθετα βλέπουμε διαρκώς να υποτιμάται. ‘Άλλωστε, στο όνομα της μη αποχώρησης από το ευρώ, ήδη υποτιμήθηκε κατά 40-50% το βιοτικό μας επίπεδο, πράγμα που δεν θα είχε γίνει αν είχαμε βγει από το ευρώ και κηρύξει στάση πληρωμών ήδη από το 2009.
Το σπουδαιότερο είναι να μην ξεχνούμε τις ταξικές αφετηρίες και στοχεύσεις αυτών των μέτρων. Στόχος μας δεν είναι ‘’να σωθεί η χώρα’’ γενικά. Ούτε να καταστούν εξαγώγιμα τα προϊόντα δεσποτικών επιχειρήσεων με κινεζικούς μισθούς. Ο λαός δικαιούται να ζήσει καλύτερα. Μια αξιοβίωτη ζωή και με πραγματική δημοκρατία. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να αυξηθεί ο μισθός. Αλλά και να γίνει άμεση επαναφορά στο δημόσιο όλων των ΔΕΚΟ που ιδιωτικοποιήθηκαν με επιβολή πραγματικά κοινωνικής λειτουργίας. Προοδευτική πορεία, για μας σημαίνει ριζική ανακατανομή του κοινωνικού πλούτου, με χτύπημα του μεγάλου κεφαλαίου, από ένα οργανωμένο λαό σε νέα πανίσχυρα όργανα επιβολής της θέλησης του.
Η όξυνση της ταξικής πάλης σε υπέρτατο βαθμό, όχι μόνο δε θα μετριαστεί με μία αποχώρηση από την ΕΕ, αλλά θα κορυφωθεί σε γενικό πολιτικό παν-κοινωνικό επίπεδο. Ο ανασχεδιασμός της παραγωγικής διάρθρωσης και του προσανατολισμού της οικονομίας με κριτήριο τις κοινωνικές ανάγκες, με εθνικοποίηση των στρατηγικής σημασίας επιχειρήσεων και στους τρεις τομείς της οικονομίας (αγροτική παραγωγή, βιομηχανία, υπηρεσίες) και επιβολή εργατικού ελέγχου με προοπτική την πλήρη κοινωνικοποίησή τους, είναι η κατεύθυνση που συμφέρει την κοινωνική πλειοψηφία και έχει το δικαίωμα να την επιβάλει. Η ανάπτυξη εργατικών-λαϊκών θεσμών πραγματικής δημοκρατίας στους χώρους εργασίας, στις συνοικίες και γειτονιές, στη δημόσια πολιτική δραστηριότητα, είναι ζήτημα μεγάλης σημασίας, αν εννοεί κανείς να παλέψει για μια αντικαπιταλιστική ανατροπή και μια νικηφόρα για το λαό μετέπειτα πορεία.
Συχνά ακούμε το επιχείρημα ότι ‘’θα υπάρξει πρόβλημα με βασικά εισαγόμενα προϊόντα (καύσιμα, φάρμακα κλπ), των οποίων οι τιμές θα απογειωθούν’’. Πρόκειται για σκόπιμη διόγκωση του προβλήματος. Η τιμή των καυσίμων μπορεί να συγκρατηθεί με δραστική μείωση της κρατικής φορολογίας που επιβάλλεται επί της τιμής πώλησής τους σήμερα. Βασικά προϊόντα μπορούν να επιδοτηθούν από το κράτος με τον ταυτόχρονο έλεγχο των τιμών. Η αντικαπιταλιστική παραγωγική ανασυγκρότηση της οικονομίας με την αξιοποίηση των ενεργειακών και άλλων πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας προς όφελος της ικανοποίησης των κοινωνικών αναγκών και όχι του μέγιστου κέρδους, θα διευκολύνει τη βιομηχανική και παραγωγική αναγέννηση της οικονομίας. Θα στηρίξει τους υπάρχοντες κλάδους, θα προχωρήσει στην αναγέννηση παλαιών και θα δημιουργήσει νέους κλάδους παραγωγής. Θα αντιστρέψει τη σχέση εισαγωγών- εξαγωγών. Θα μειώσει το έλλειμμα του εμπορικού ισοζυγίου συμβάλλοντας και με αυτόν τον τρόπο στη μείωση του ελλείμματος του ισοζυγίου των τρεχουσών συναλλαγών και θα δώσει τη δυνατότητα δημιουργίας συναλλαγματικών διαθεσίμων.
Η οικονομική και πολιτική ολιγαρχία της χώρας, η αστική τάξη, επιδιώκει να παρουσιάσει ως πρόβλημα της κοινωνίας, το δικό της πρόβλημα, στην περίπτωση που σπάσει ο αμαρτωλός δεσμός της με την ΕΕ και κλονιστεί η πολιτική κυριαρχία της επί της εργαζόμενης πλειοψηφίας.
Κινδυνολογεί ο Καρατζαφέρης, πως ελλοχεύει ο κίνδυνος από την αντιευρωπαϊκή όπως διευκρινίζει αριστερά να μετατραπεί η Ελλάδα σε Κούβα της Μεσογείου (''φυσικά δεν ομιλώ για κόμματα της αριστεράς που συμφωνούν με την παραμονή της χώρας μας στην ευρωζώνη. Τα κόμματα αυτά θα έπρεπε κατά την άποψή μου να συμμετέχουν και στην κυβέρνηση'', 21/11/11). Αναρωτιούνται άλλοι, μήπως …πεινάσουμε έξω από το ευρώ.
Να τους πούμε κατ’ αρχήν ότι είναι πρόστυχοι κινδυνολόγοι και τρομοκράτες του λαού, επιδιώκοντας να μη δούμε όλοι μας την καταστροφή που έχουμε σήμερα μέσα στο ευρώ, την πείνα, την ανεργία, τη μετανάστευση.
Αλλά να τους πούμε ακόμη πως αυτά είναι δικά τους προβλήματα, όχι της κοινωνίας. Είναι ανησυχίες όσων δεν ζουν από τη δουλειά τους. Από τα χέρια τους ή το μυαλό τους. Όσων ‘’δεν έχει ιδρώσει ποτέ ο κώλος τους για 20 ευρώ μεροκάματο’’, όπως έλεγε ο πρόεδρος των ταξιτζήδων. Όσων ζουν, εκμεταλλευόμενοι τη δουλειά άλλων, πατώντας πάνω στην ανάγκη και το φόβο τους. Αυτοί χωρίς εμάς δεν είναι τίποτα. Εμείς χωρίς αυτούς είμαστε τα πάντα.
Η πρόταση της αριστεράς, έχει το μεγάλο ατού: Τα συμφέροντα των παραγωγών κοινωνικού πλούτου και πολιτισμού. Είναι η πιο δημοκρατική πρόταση για ολόκληρη την κοινωνία, που θέλει να κινηθεί σε μια πορεία αξιοπρεπούς ζωής και ελευθερίας.
Έχει και κάτι άλλο όμως. Το πλεονέκτημα του διεθνισμού. Έχουμε την τύχη να ζούμε σε μια ευλογημένη περιοχή. Γύρω μας, στη λεκάνη της Μεσογείου, στα Βαλκάνια, στη Μέση Ανατολή, στη Β. Αφρική, στη Ν. Ευρώπη. Λαοί με εκατοντάδες χρόνια κοινής διαδρομής. Άνθρωποι μορφωμένοι, ζωντανοί, με πείρα εξεγέρσεων και επαναστάσεων. Περιοχή με ιστορία, πολιτισμό, γνώση, πόρους και ομορφιά. Τίποτα δεν λείπει πραγματικά. Κράτη με παρόμοιο επίπεδο ανάπτυξης και δυνατότητες οικοδόμησης αμοιβαία επωφελών σχέσεων. Αυτός ό δρόμος είναι πιο ρεαλιστικός από την αυταπάτη της ισοτιμίας με τις ηγεμονικές καπιταλιστικές χώρες.
Ο δρόμος της αριστεράς για έξοδο από την ΕΕ και την αντικαπιταλιστική ανατροπή, είναι η μοναδική που ανταποκρίνεται στα συμφέροντα της κοινωνικής πλειοψηφίας και με αυτή την αυτοπεποίθηση πρέπει να προβληθεί.
Φυσικά χρειάζεται σκληρή δουλειά. Υπάρχουν ακόμη δυνάμεις της αριστεράς που το ψειρίζουν, το γυροφέρνουν, το κουράζουν. ‘’Να πούμε μόνο για το ευρώ μήπως;’’, ‘’Να αφήσουμε το θέμα της ΕΕ για αργότερα;’’. Είναι η λογική της ήττας. Της άρνησης της γενναίας αυτοκριτικής. Της αυταπάτης για αποφυγή της σύγκρουσης. Του φόβου της συνάντησης με τις ανάγκες των εργατών, των ανέργων, των πληβειακών στυρωμάτων της κοινωνίας που τσακίζονται από την κρίση. Της εξάρτησης από τα μικροαστικά κυρίως στρώματα και τα πιο βολεμένα τμήματα της γραφειοκρατικής υπαλληλίας, που δε ζουν το μαρτύριο της ανεργίας, της επισφάλειας, του μισού μισθού. Είναι ο ορισμός τελικά της περιθωριοποίησης και της αυτο-αναφοράς. Είναι τραγικό να ακούς σε διάφορες παραλλαγές πως η πολιτική πρόταση της αριστεράς είναι η …ενότητα της!
Η πρόταση, ο στόχος και ο λόγος ύπαρξης της αριστεράς είναι η ανατροπή του αντιπάλου, από τον οργανωμένο λαό και τον αγώνα του. Όταν αυτό προταχθεί, σωστά, με σαφήνεια, χωρίς ταλαντεύσεις, όταν υπηρετηθεί μαχητικά στην κοινή δράση, στον κοινωνικό και πολιτικό αγώνα για την ανατροπή, τότε η αριστερά θα έχει ενωθεί πριν το καταλάβει και αυτό θα είναι η νίκη των εργαζομένων.

Ροη αρθρων