Αυτό το σπίτι είναι δικό μας...

Τα κακως Κειμενα...

Οι άνθρωποι δεν κατάσχονται

Θέλαμε για χρόνια να έρθουμε και να μείνουμε μόνιμα στην Ελλάδα.
Κάθε φορά που επισκεπτόμασταν αυτόν τον ευλογημένο τόπο για διακοπές, γινόταν όνειρό μας να βρούμε ένα σπίτι όμορφο, κοντά στη θάλασσα, για να περάσουμε σε τούτη την πανέμορφη χώρα το υπόλοιπο της ζωής μας. Να έρχονται και οι καλοί μας φίλοι τακτικά να μας βλέπουν και να απολαμβάνουμε όλοι μαζί την ατέλειωτη μαγεία του ελληνικού τοπίου. Συνεχώς το μελετούσαμε αλλά, λίγο οι υψηλές τιμές, λίγο το ότι δεν βρίσκαμε το κατάλληλο σπίτι, το όνειρό μας έπαιρνε συνεχώς αναβολή. Μέχρι που παρουσιάστηκε αυτή η μεγάλη ευκαιρία με τους πλειστηριασμούς. Τώρα πια είχαμε τη δυνατότητα να διαλέξουμε ανάμεσα σε δεκάδες, σχεδόν εκατοντάδες, περιπτώσεις κατοικιών που βγήκαν στο σφυρί και σε πολύ ευνοϊκές προσφορές. Δεν ήταν λίγες οι φορές που η διαφορά στην τιμή ήταν εντυπωσιακή, μιλάμε για δέκα φορές κάτω. Δεν μπορούσαμε με αυτά τα δεδομένα να κλείσουμε τα μάτια και τα αυτιά μας, έπρεπε να εκμεταλλευτούμε τη στιγμή, να αρπάξουμε από τα μαλλιά αυτή τη μοναδική ευκαιρία και να αγοράσουμε το σπίτι των ονείρων μας στην Ελλάδα. Βάλαμε κάτω όλες τις λίστες, τις εφημερίδες, τις αμέτρητες αγγελίες, ήρθαμε σε επαφή με τα τόσα μεσιτικά γραφεία που είχαν ξεχυθεί στους δρόμους και πουλάγανε όσο-όσο, μιλήσαμε με κάποιους γνωστούς μας που είχαν πόστα και θέσεις υψηλές και γνωριμίες μέσα στις ελληνικές τράπεζες και που μας παρείχαν εμπεριστατωμένη καθοδήγηση για να μην ψάχνουμε στα τυφλά αλλά με σχέδιο, έτσι ώστε να βρούμε την ιδανική περίπτωση. “Τσάμπα πράμα”, όπως λένε και οι φίλοι μας οι Έλληνες.
Και, επιτέλους, βρέθηκε. Μια υπέροχη μονοκατοικία, στην πανέμορφη ελληνική εξοχή, λίγα μέτρα μόλις από το βουνό και από τη θάλασσα μαζί. Με αυλή μεγάλη, με κήπο που μέσα του μπορούσες να δεις άνθη ζωηρά, λες και φυτεύτηκαν προχτές. Πιο κάτω, μια αποθηκούλα δίπλα σε μια μικρή αυτοσχέδια παιδική χαρά, φτιαγμένη από ξύλο και με πολλές μικρές λεπτομέρειες που φανέρωναν την πολλή αγάπη εκείνου που την έφτιαξε. Την αγάπη την έβρισκες σε πολλά διάσκορπα σημεία αυτού του σπιτιού. Σαν το οξυγόνο, σαν τον ήλιο που διαπερνούσε τα παράθυρα κάθε πρωί, η αγάπη εξαπλωνόταν στην ατμόσφαιρα και δεν ήταν λίγες οι φορές που έλεγες ότι πήγαινε και καθόταν μέσα στην καρδιά σου. Μπαίνοντας στον εσωτερικό χώρο, τα έπιπλα ήταν ακόμα όλα στη θέση τους, μαζί και τα καλύμματα, τα τραπεζομάντιλα, μέχρι και χειρόγραφες σημειώσεις βρήκαμε να κρέμονται από χρωματιστά μαγνητάκια πάνω στο ψυγείο που ήταν και αυτό ακούνητο, αν και με άδειο το περιεχόμενό του. Στον πάνω όροφο, καθώς ανέβαινες τη στριφογυριστή τη σκάλα, προσπερνούσες τις κορνίζες που και αυτές είχαν ξεμείνει εκεί με τις φωτογραφίες που έδειχναν παππούδες και γιαγιάδες και παιδιά που αργότερα είχανε μεγαλώσει σε άλλες φωτογραφίες, ακόμα και αυτό το ίδιο το σπίτι έβλεπες όπως μεγάλωνε με το πέρασμα του χρόνου, μέχρι να γίνει αυτό που είναι σήμερα. Μετά έφτανες στα παιδικά δωμάτια και σκόνταφτες πάνω σε αναποδογυρισμένα πολύχρωμα ποδήλατα με τις ρόδες τους που ακόμα κυλούσαν στον αέρα. Και πιο ‘κει, η κρεβατοκάμαρα με τον μεγάλο καθρέφτη απέναντι να έχει επάνω του τις πιο συχνές ελληνικές λέξεις γραμμένες με κραγιόν. “Σ’ αγαπώ-Καλημέρα”.

Τα σεντούκια...

Κιμπι...

Έχει ο Στουρνάρας σεντούκι; Ξέρει τι είναι σεντούκι; Τι σχήμα έχει, σε τι χρησιμεύει;  Μήπως έχει δει πολύ «Πειρατές Καραϊβικής» τελευταία; Μήπως φαντασιώνεται ότι είναι ο Τζακ Σπάροου που οδηγεί ατρόμητος τους τροϊκανούς πειρατές της Βαλκανικής στα κρυμμένα σεντούκια κάθε νεκρού και ζωντανού ανθρώπινου πλάσματος, στην παρηκμασμένη αποικία της αυτοκράτειρας Άνγκελα; Και πώς μέτρησε τους κρυμμένους θησαυρούς τους; Προσέλαβε εκτιμητές; Τη Goldman Sachs, τη Morgan Stanley, τη μάγισσα Μοργκάνα- ή κάποια μεταμοντέρνα μετενσάρκωσή της;

Δεν αντιλέγω, κρυμμένοι θησαυροί υπάρχουν, σε σεντούκια, σε γιούκους, σε πατάρια, σε ανύποπτες κρύπτες, σε εντοιχισμένα κι απαραβίαστα θησαυροφυλάκια με πολύπλοκους κωδικούς ασφαλείας. Ανθούσε κάποτε εδώ η αγορά σεντουκιών, όταν το χρήμα έρεε άφθονο, σαν πέστροφα, κόντρα στο ρεύμα του ποταμού, από κάτω προς τα πάνω, από τους πάμφτωχούς προς τους ανεκτώς φτωχούς, κι από εκεί στους ημιπλούσιους, τους απλώς πλούσιους, τους υπερπλούσιους και τελικά σ’ αυτούς που είναι υπεράνω μέτρου πλούτου, γιατί απλώς τα έχουν όλα.

Σεντούκια υπάρχουν, όπως λεφτά υπήρχαν, και σκέφτομαι μήπως τελικά πρέπει να διευκολύνουμε τον υπουργό Τζακ Σπάροου. Δεν ξέρω πόσο χρήσιμο θα αποβεί, αλλά ας το κάνουμε κι αυτό. Αλλά θ’ ανοίξουμε όλα τα σεντούκια. ΟΛΑ! Γιατί υπάρχουν δυο κατηγορίες σεντουκιών: αυτά που γεμίζουν με κομμάτια και θρύψαλα της ζωής του καθενός μας, σκόπιμα ή τυχαία συλλεγμένα, ξεχασμένα στον πάτο του σεντουκιού. Και τα σεντούκια που γεμίζουν με τις λεηλατημένες ζωές των άλλων. Μεγάλα παιδιά είμαστε, σε μικρή χώρα ζούμε, και με μισό αιώνα και πλέον την πλάτη πολλοί από μας, δεν δικαιούμαστε να κάνουμε τους ανήξερους.

O κίνδυνος ...του «γατοπαρδισμού» για μια κάποια Αριστερά...

Στάθης Λουκάς,απο την Αυγη...

« Αν θέλουμε όλα να μείνουν όπως είναι, είναι ανάγκη όλα ν' αλλάξουν»
«Il Gattopardo" του Giuseppe Tomasi di Lampedusa
Το λογοτεχνικό αυτό δημιούργημα - σημαντικό για την ιταλική λογοτεχνία, όπως αποδείχτηκε εκ των υστέρων - ασχολείται με το πέρασμα μιας ιστορικής εποχής, δηλ. της προσάρτησης του Βασιλείου των Δύο Σικελιών (μέρος της Ν. Ιταλίας και Σικελία) στο υπό διαμόρφωση σύγχρονο Ιταλικό Κράτος και με τις αντιδράσεις της καθεστηκυίας τάξης.
Με βάση αυτό το μυθιστόρημα, ο Luchino Visconti γύρισε την ομώνυμη κινηματογραφική ταινία, με πρωταγωνιστές τον Burt Lancaster, την Claudia Cardinale. και τον Alain Delon. Για να καθησυχάσει τις ανησυχίες του θείου του πρίγκιπα της Σαλίνα (Burt Lancaster ), ο ανιψιός του Τανκρέντι (Alain Delon) - που είχε προσχωρήσει στην καινούργια πολιτική πραγματικότητα - του λέγει «Αν θέλουμε όλα να μείνουν όπως είναι, είναι ανάγκη όλα ν' αλλάξουν».
Σύμφωνα με την έγκυρη εγκυκλοπαίδεια Τρεκάνι, με τον όρο Γατοπαρδισμός χαρακτηρίζεται: η συμπεριφορά (που παραδοσιακά ονομάζονταν μεταμορφισμός) εκείνου που είχε ευνοηθεί, ή είχε αποκτήσει προνόμια από την προηγούμενη κατάσταση, και προσαρμόζεται στην καινούργια κατάσταση προσποιούμενος ότι είναι πρωταγωνιστής ή παράγοντας της νέας κατάστασης, για να διατηρήσει τα προνόμια του ή τη θέση εξουσίας.
Θα περίμενε κανείς ότι μετά την αποχώρηση - της Δημ.Αριστ.- από την κυβέρνηση θα γινόταν μια συστηματική και βασανιστική προσπάθεια να εντοπισθούν τα κριτικά σημεία που οδήγησαν σ' αυτή την προδιαγραμμένη κατάληξη.

Δημοτολόγιο...

των Αντωνη και Κωνσταντινου Κουφαλη, απο την Ελευθεροτυπια...

Εχουμε σχεδόν δεκαοχτώ χρόνια σ' αυτή την ημιορεινή κόχη που ατενίζει το βορειοανατολικό Αιγαίο και τον κάμπο του Νέστου. Αστοί γέννημα θρέμμα, καταλήξαμε αγρότες από επιλογή και μακαρίζουμε εαυτούς. Χωρίς διάθεση να μπλέξουμε με τους επαγγελματίες της γης, αγαπήσαμε το νέο μας τόπο και δεν το μετανιώσαμε.

  Επειτα, όντες αντιδραστικοί από φύση, τραβήξαμε ανατολικά σε πείσμα των πολλών που έτρεχαν δυτικά για τα παραθαλάσσια φιλέτα που αγόραζαν με χρυσάφι. Δεν αμφιβάλλαμε στιγμή για την επιλογή μας. Δεν το ξανασκεφτήκαμε. Κλείσαμε τον κύκλο της πολυκατοικίας και μιας πόλης που άλλαζε δραματικά, τραβώντας την πόρτα πίσω μας. Τόσο απλά...
Βέβαια, στην απόφαση αυτή είχαν συντελέσει και οι μεγαλόπνοες εξαγγελίες της κυβέρνησης Μητσοτάκη ή Οικουμενικής, το γνωστό «βρόμικο '89», για την παροχή κινήτρων σε νέους αγρότες που εγκατέλειπαν τις πόλεις και εγκαθίσταντο στην ύπαιθρο. Χωρίς να το δέσουμε κόμπο και χωρίς να περιμένουμε κάτι άμεσο και χειροπιαστό, οφείλουμε να ομολογήσουμε πως αυτό το «κίνητρο» έγραψε και κάπου αλλού από εκεί που πάει εύκολα το... διεστραμμένο σας μυαλό!
Οι χρόνοι παρήλθαν, οι μνηστήρες ανεβοκατέβηκαν στο «ρετιρέ της Εύας» (Εξουσία), οι «Εκσυγχρονιστές» (τρομάρα τους), οι ΓΑΠίτες, οι Βροντάκηδες και οι Φουρτουνάκηδες στράγγισαν κάθε σταγόνα του Ρωμιού κι όταν απόκαμαν, άνοιξαν την πόρτα σε κάθε τυχοδιώκτη που μυρίστηκε σφάγιο. Τα κίνητρα όμως κίνητρα... Ετσι καταλήξαμε, απόλυτα φυσιολογικά, να είμαστε οι πρώτοι και οι τελευταίοι τρελοί που έκαναν βουτιά στη στεριά του Νέστου και δεν το μετάνιωσαν.
Σαράντα επτά (47) κατοίκους κατέγραψε η τελευταία απογραφή τον Μάιο του 2011. Ανάμεσά τους εμείς, τρεις μαθητές Δημοτικού, οι γονείς τους και οι υπόλοιποι συνταξιούχοι τού πάλαι ποτέ ένδοξου ΟΓΑ.
Στους συνταξιούχους περιλαμβάνεται και ο Κυριάκος, ένας θαλερός ογδοηκοντούτης -μισός παπάς, μισός Πάνας- που βοηθάει στις δουλειές στο κτήμα. Ο Κυριάκος τα βλέπει όλα, έχει άποψη για όλα. Είτε πρόκειται για το πρωθυπουργικό success story είτε για την κόμμωση της... Γιούλιας Τιμοσένκο και τα τρεχάματά της με τη Δικαιοσύνη. Ο Κυριάκος κατέφθασε ασθμαίνων όταν ενημερώθηκε τηλεοπτικά για το κλείσιμο 80 ταχυδρομικών γραφείων.
«Θα πάθουμε ζημιά, θυμηθείτε το».

Η σωτηρία θα έρθει από εμάς...

του Δημητρη Παπαχρηστου, απο το Εθνος...

Εμείς είμαστε οι άλλοι, γι' αυτό και δεν πρέπει να περιμένουμε να έρθει η «σωτηρία» από κάπου αλλού και από κάποιους άλλους.
Είναι αλήθεια πως βιώνουμε μια κρίση που έχει κατακερματίσει την ελληνική κοινωνία. Βρισκόμαστε μόνοι μας μπροστά στα προβλήματα στα οποία καθημερινώς προστίθενται κι άλλα, αδυνατώντας να πληρώσουμε τους λογαριασμούς και τα χαράτσια.
Το γεγονός αυτό θα πρέπει να μας συνεφέρει, η κρίση να μας βοηθήσει να συνέλθουμε και να βρούμε και να δούμε τους εαυτούς μας μέσα από τα μάτια των άλλων, και να μοιραστούμε τον φόβο (που καλλιεργείται εντέχνως) για να τον ξεπεράσουμε, και από κοινού να βρούμε τον τρόπο και τον δρόμο να βγούμε από τον βάλτο όπου μας έχουνε ρίξει οι τροϊκανοί. Χρειάζεται ανασυγκρότηση, κι αυτό μπορεί να γίνει από εμάς τους ίδιους, αφού αλλάξουμε όχι μόνο νοοτροπία, αλλά και πολιτική συμπεριφορά.
Δημιουργείται μια εικόνα από τις δημοσκοπήσεις πως, τηρουμένων των μικρών ποσοστών διαφοράς των κομμάτων, το αποτέλεσμα θα είναι το σημερινό που κυβερνάει κατ' εντολήν της τροϊκανής χούντας. Μόνο που οι μνημονιακές συμμαχίες έχουν διαρραγεί και αρχίζει το παιχνίδι των εφεδρειών, που ναι μεν οι ελεύθεροι Ελληνες αντέδρασαν, αλλά ακόμα και η σύμπραξη με τη Χρυσή Αυγή, που είναι γέννημα της ακροδεξιάς, συνολικά αφήνεται να αιωρείται.
Ο ΣΥΡΙΖΑ ως αντιπολίτευση προσδοκά να γίνει πρώτο κόμμα και ετοιμάζεται να κυβερνήσει. Μα όσο κι αν έρθουν τα ποσοστά του, χρειάζεται συμμαχίες, που δεν υπάρχουν, και πάνω απ' όλα κοινωνικές συμμαχίες, μέσα σε μια κατακερματισμένη κομματικά, πολιτικά και σε επίπεδο πολιτών κοινωνία.

Το δημοσιονομικό θαύμα της Παναγίας...

Paraga Republic...

Λίγες μέρες πριν τον δεκαπενταύγουστο, ο αναπληρωτής Υπουργός Οικονομικών Χρήστος Σταϊκούρας ανακοίνωσε περιχαρής την επίτευξη πρωτογενούς πλεονάσματος ύψους 2,6 δις ευρώ το επτάμηνο Ιανουαρίου-Ιουλίου 2013. Σύμφωνα με την ανακοίνωση του γραφείου του, τα στοιχεία αυτά «Επιβεβαιώνουν την ορθή κατεύθυνση της δημοσιονομικής εξυγίανσης, προσαρμογής και πειθαρχίας, αποδεικνύοντας ότι η Κυβέρνηση πορεύεται σταθερά, βήμα-βήμα, προς την επίτευξη των πρωτογενούς πλεονάσματος από φέτος».

Η είδηση προκάλεσε ευφορία στους φιλομνημονιακούς κύκλους σε Ελλάδα και Ευρωζώνη και ιδιαίτερα στη Μέρκελ και το κόμμα της που ενόψει εκλογών έχουν ένα ακόμα στοιχείο υπεράσπισης της πολιτικής τους. Στους υπόλοιπους προκάλεσε έκπληξη με μια δόση δυσπιστίας. Μόλις ένα μήνα πριν, τα στοιχεία του εξαμήνου Ιανουαρίου-Ιουνίου 2013 έδειχναν πρωτογενές έλλειμμα 1,5 δις ευρώ. Τι θαύμα έγινε και από το μείον 1,5 βρεθήκαμε στο συν 2,6 δηλαδή προέκυψε βελτίωση της τάξης των 4,1 δις σε ένα μόλις μήνα;

Μια προσεκτική ανάγνωση του τελευταίου δελτίου εκτέλεσης προϋπολογισμού επταμήνου με τα προσωρινά στοιχεία αποκαλύπτει τις δύο βασικές πηγές της βελτίωσης. Η πρώτη αφορά τις επιστροφές κερδών ύψους 1,5 δις των κεντρικών τραπεζών της ευρωζώνης από τις αγορές ελληνικών ομολόγων. Δηλαδή οι κεντρικές τράπεζες είχαν αγοράσει ελληνικά ομόλογα αρκετά χαμηλότερα από την ονομαστική τους αξία λόγω του αυξημένου κινδύνου χρεοκοπίας αλλά τα εξοφλήθηκαν στο ακέραιο αποκομίζοντας σημαντικά κέρδη. Στα πλαίσια της ευρωπαϊκής αλληλεγγύης, κρίθηκε ότι οι κεντρικές τράπεζες δεν μπορούν να συμπεριφέρονται σαν τους χειρότερους κερδοσκόπους και συμφωνήθηκε τα κέρδη αυτά να επιστραφούν στο ελληνικό δημόσιο, για την ακρίβεια να κατατεθούν στο λογαριασμό που τηρεί η Τράπεζα της Ελλάδος για την αποπληρωμή του δημόσιου χρέους.  Από αυτή την άποψη, είναι μάλλον ανακρίβεια να ισχυριστεί κανείς ότι επηρεάζουν το πρωτογενές αποτέλεσμα καθώς αφορούν εκπτώσεις από πληρωμές τόκων. Παρόλα αυτά, η κυβέρνηση δεν δίστασε να τα προσθέσει στα κρατικά έσοδα εμφανίζοντας ισόποση αύξηση.

Γιούργκεν Χάμπερμας: Η Γερμανία και το ηφαίστειο...

απο την Ημερησια...

Γιούργκεν Χάμπερμας, Αποσπάσματα από άρθρο του Γερμανού φιλόσοφου στο Der Spiegel
Υπό τον τίτλο «Εμείς οι Γερμανοί δεν θέλουμε μια γερμανική Ευρώπη», ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε αρνήθηκε πρόσφατα σε άρθρο του που δημοσιεύθηκε ταυτόχρονα σε εφημερίδες στη Μεγάλη Βρετανία, τη Γαλλία, την Πολωνία, την Ιταλία και την Ισπανία, ότι η Γερμανία επιδιώκει έναν πολιτικό ηγετικό ρόλο στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Στην πραγματικότητα όμως η κυβέρνηση Μέρκελ επιβάλλει την αμφιλεγόμενη ατζέντα της για την αντιμετώπιση της κρίσης χρέους στη Γαλλία και τις χώρες του Νότου, αρνούμενη όμως την ευθύνη που φέρει για τις επιπτώσεις της πολιτικής σε όλη την Ευρώπη. Ας σκεφτεί κανείς τα τρομακτικά ποσοστά της ανεργίας των νέων στην νότιο Ευρώπη, σαν μια από τις συνέπειες των πολιτικών λιτότητας που πλήττει περισσότερο τα πιο αδύναμα στρώματα των κοινωνιών αυτών.
Υπό αυτό το πρίσμα, το μήνυμα «δεν θέλουμε μια γερμανική Ευρώπη» μπορεί επίσης να ερμηνευθεί με έναν όχι τόσο θετικό τρόπο, δηλαδή ότι η Γερμανία επιδιώκει να περιορίσει την ευθύνη της. Θεωρητικά, το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο λαμβάνει αποφάσεις ομόφωνα. Ως μόλις ένα από τα 18 μέλη της Νομισματικής Ένωσης, η Μέρκελ μπορεί να προωθήσει τα εθνικά συμφέροντα της Γερμανίας ή τουλάχιστον αυτά που πιστεύει ότι είναι εθνικά συμφέροντα. Η γερμανική κυβέρνηση αντλεί όφελος από την οικονομική κυριαρχία της χώρας, και μάλιστα ένα δυσανάλογα μεγάλο όφελος, για όσο διάστημα οι εταίροι της δεν αρχίσουν να αμφισβητούν την πίστη των Γερμανών στην Ευρώπη(...) Μου φαίνεται ότι το άρθρο του Σόιμπλε απευθύνεται στους απογοητευμένους από το διπρόσωπο παιχνίδι του Βερολίνου ηγέτες των άλλων κρατών της Ευρωζώνης».

Μια κοινωνία σε οριακό σημείο...

Της Αντας Ψαρρά, απο την Εφημεριδα των Συντακτων...

Λίγα δεδομένα: Στην Ελλάδα οι νέοι είναι άνεργοι. Η διαφυγή των εσόδων από τα εισιτήρια λειτουργεί πλέον σαν απειλή για τον δημόσιο χαρακτήρα των συγκοινωνιών και το μέλλον των εργαζομένων σε αυτές. Το ποσοστό του προστίμου χρειάζεται στον ελεγκτή για να συμπληρώσει το μηνιάτικο. Η διοίκηση του οργανισμού από την αρχή προσπάθησε να ρίξει την ευθύνη στον νεαρό, ενώ είναι σαφές ότι προηγήθηκαν λογομαχία και απειλή για «περαιτέρω» συνέπειες για το απλήρωτο εισιτήριο.

Ο ελεγκτής δεν είναι αστυνομικός και επομένως έχει συγκεκριμένο «εύρος» κινήσεων απέναντι στον κάθε «τζαμπατζή». Οι ελεγκτές αλλά ακόμα και οι οδηγοί και εν γένει όλοι όσοι αισθάνονται ότι έχουν μια μικρή εξουσία πάνω σε άλλους έχουν ξεφύγει σε συμπεριφορές απέναντι σε πολίτες Ελληνες ή αλλοδαπούς, με συνέπεια ακόμα και να κατεβάζουν από λεωφορεία και τρόλεϊ μετανάστες επειδή δεν τους γουστάρουν κι όχι επειδή δεν έχουν εισιτήριο. Υπήρξαν αρκετά περιστατικά τα τελευταία χρόνια.

Ο Θανάσης τα «πήρε» και δεν ήθελε να υποστεί κι άλλη δημόσια προσβολή, τη στιγμή μάλιστα που δήλωσε σύμφωνα με τις μαρτυρίες ότι ήταν άνεργος. Πάτησε (;) το κουμπί και, έχοντας εμπιστοσύνη στις δυνατότητές του, πήδηξε έξω για να ξεφύγει από όλα όσα εκείνη τη στιγμή τον έπνιγαν, πληρώνοντας όμως την κίνησή του αυτή με την ίδια τη ζωή του. Νεκρός μόλις 19 χρόνων και με όλο το πολιτικό-κοινωνικό-μιντιακό σύστημα να αλληλοκατηγορείται πάνω στον τάφο του.

Ο αγονος θυμος...

Γαβγίσματα...

Η Ελλάδα γέμισε θυμωμένους ανθρώπους, όχι με αυτούς που έχουν οργιστεί δικαιολογημένα με τα μνημόνια και τους κλεφταράδες σωτήρες, αλλά με τους άλλους, που ζουν στην ζώνη του αρνητισμού και έχουν μάθει να μην πιστεύουν τίποτα.
Άρνηση μπροστά στην συλλογικότητα, άγονη αντιπαράθεση, εκνευρισμός. Να μερικά στοιχεία του θυμωμένου θεριού.
Δεν υπάρχει λοιπόν χειρότερο πράγμα, από το να αντιμετωπίζεις έναν άνθρωπο που κουβαλά μεγάλο θυμό και δεν ξέρει το γιατί. Κάνει σαν άγριο θηρίο γιατί όλα τα θεωρεί απειλή. Ο ακαθόριστος θυμός του, τον αδειάζει από κάθε συναίσθημα και γίνεται ένα κτήνος που κραυγάζει και ξερνάει προσβολές.
Ο θυμωμένος άνθρωπος δεν έχει επιχειρήματα, είναι ανθρώπινος στόκος, ντύνει επιχειρήματα τις ειρωνείες και τις εξυπνάδες του, νομίζοντας ότι σε κατατροπώνει. Μπορεί άραγε να τον βγάλει κανείς από την μιζέρια του;
Η θυμωμένη καρδιά δεν αγαπά ούτε τα άντερα της, σφίγγεται τόσο πολύ από τα νεύρα της που συνεχώς κλάνει μίσος.
Ένας φίλος με προέτρεψε να σκεφτώ, ότι ο χρόνιος θυμός μπορεί να είναι, αποτέλεσμα συνάθροισης τετελεσμένων βιωματικών εμπειριών που αφόπλισαν την ανθρωπιά από το υποκείμενο. Δεκτό. Άρα να συμπεράνω ότι πρόκειται για κλινικές περιπτώσεις, δεν βγαίνει αλλιώς.
Οι θυμωμένες μίζερες ψυχές μίζερα σκέφτονται. Το μαύρο τους αφομοιώνει όλα τα χρώματα. Η σιωπή μας τους αρμόζει μέσα στην απέραντη μοναξιά τους.
Ο θυμός επίσης σε αποβλακώνει, γίνεσαι μαστούρης του ρηχού και του άψυχου, χτυπάς επανειλημμένα το κεφάλι σου στους τοίχους της αδιαλλαξίας σου. Τι ταπείνωση…
Και οι κακεντρεχείς σκέψεις τρέχουν πάντα μπροστά από τον θυμωμένο βλάκα αφού του έχουν περάσει χαλινάρι.

Συγκλονιστική επιστολή απολυμένου εκπαιδευτικού στην ιδιωτική εκπαίδευση...

απο το Alter Thess...

Συγκλονιστική επιστολή δημοσιοποίησε ο εκπαιδευτικός κοινωνιολόγος και αιρετός εκπρόσωπος της Ομοσπονδίας Ιδιωτικών Εκπαιδευτικών στο ΠΥΣΔΕ Ανατολικής Αττικής Αλέξανδρος Αρφαράς, ο οποίος πληροφορήθηκε πριν από λίγες ημέρες ότι καταγγέλθηκε η σύμβαση του μετά από πολυετή υπηρεσία στο ΠΡΟΤΥΠΟ ΒΑΡΗΣ, όπου εργαζόταν. 

Η επιστολή
Και να που μετά από 10 χρόνια στην ιδιωτική εκπαίδευση (16 χρόνια στην εκπαίδευση γενικότερα) βρίσκεις ένα απρόσωπο γράμμα από έναν άγνωστο δικαστικό επιμελητή που σου γνωστοποιεί την απόλυσή σου. Εκείνη τη στιγμή περνούν πάρα πολλές σκέψεις από το μυαλό σου, εικόνες από το σχολείο, τις τάξεις, τους μαθητές, τους συναδέλφους… Σκέφτεσαι ότι εσύ είχες πάντα πρόσωπο σε ό,τι έκανες. Δε λειτουργούσες απρόσωπα, ψυχρά. Πώς θα μπορούσες άλλωστε ως εκπαιδευτικός;  Έμπαινες στις τάξεις με χαμόγελο, με ανθρωπιά, με καλοσύνη.
Αισθήματα που δεν ορίζει το ωρολόγιο πρόγραμμα ούτε σε υποχρεώνει το υπουργείο «παιδείας». Προσπαθούσες να διαφέρεις από τους διεκπεραιωτές, να καταγγέλλεις τη δολοφονία του Λόγου, να καταπολεμάς την αδιαφορία. Να αποκτάς συνεχώς περισσότερες γνώσεις, αποκτώντας μέχρι και διδακτορικό, για να κάνεις ένα μάθημα που θα τους προσφέρει γνώσεις και θα χτίζεις σιγά -σιγά την παιδεία τους, θα διαμορφώνεις τις αξίες τους.
Ήξερες ότι αυτά δεν αρέσουν στους σχολάρχες- επιχειρηματίες. Δεν τους ενδιαφέρει η ηθική (που δεν έχουν), ο πολιτισμός (που δε γνωρίζουν), τα προσόντα (που κοστίζουν), οι φιλανθρωπικές δράσεις.
Μόνο το κέρδος. Όμως εγώ, έβλεπα τη δίψα στα μάτια των παιδιών για κάτι διαφορετικό. Για κάτι ανθρώπινο.

Η διεθνοποίηση του ελληνικού προβλήματος...

Του Κωστα Βεργοπουλου, απο την Ελευθεροτυπια...

Με την πρόσφατη επίσκεψη του Ελληνα πρωθυπουργού στις ΗΠΑ, επισημοποιήθηκε η ένταξη του ελληνικού προβλήματος στο ευρωπαϊκό και διεθνές πλαίσιό του. Χαρακτηριστικό της σημασίας που αποδίδεται στη χώρα μας από αμερικανικής πλευράς ήταν η συγκέντρωση γύρω από τον Αμερικανό πρόεδρο επιτελείου βασικών συνεργατών του και αυτό παρ' όλο που η ελληνική παρουσία, πέρα από τον πρωθυπουργό, βρέθηκε εξαρχής υποβαθμισμένη και αξιοδάκρυτη.

Περισσότερη σημασία αποδίδει η αμερικανική πλευρά στην οικονομική και γεωπολιτική σταθεροποίηση της περιοχής από όσο πιστεύει η ελληνική.
Ενώ το ελληνικό ζήτημα ξεκίνησε προ 4ετίας ως πρόβλημα κυρώσεων σε απείθαρχη χώρα, αποβολής από την ευρωπαϊκή κοινότητα και οικονομικής κατάρρευσης, με την απειλή γεωπολιτικού αφανισμού, σήμερα ανακρούεται διεθνώς πρύμνα, χωρίς όμως οι ελληνικές κυβερνήσεις να έχουν συμβάλει σε αυτό ούτε κατ' ελάχιστον. Οι απειλές που επεσείοντο προς τη χώρα μας ανησυχούν σήμερα περισσότερο τους εμπνευστές τους. Τα ενδεχόμενα αποβολής, κατάρρευσης, αφανισμού αναγνωρίζονται σήμερα ως περισσότερο επίφοβα για την ευρωπαϊκή και παγκόσμια σταθερότητα από ό,τι η συγκεκριμένη χώρα φαντάζεται. Εάν οι ελληνικές κυβερνήσεις είχαν το ανάστημα της εποχής, θα είχαν εξ υπαρχής αξιοποιήσει αυτή τη διάσταση, ώστε να μην έχει χαθεί η 4ετία και να να μην έχουν επιδεινωθεί μέχρι απροχώρητου τα ελληνικά δεδομένα.
Ωστόσο, η αποτυχία τους να διαχειρισθούν το ελληνικό πρόβλημα παραδίδει σήμερα την ευθύνη για αυτό στο ευρωπαϊκό και διεθνές πλαίσιο, με αυτονόητες και διφορούμενες προοπτικές από και προς πάσα κατεύθυνση.
Οσον αφορά στην οικονομία, ο πρωθυπουργός ονειρεύτηκε διμερή στήριξη για την ανάπτυξη, όμως ταυτόχρονα αποδυνάμωσε το αίτημά του, αφού έσπευσε να διευκρινίσει ότι απεύχεται να μετατραπεί η χώρα μας σε πεδίο σύγκρουσης ανάμεσα στην Ουάσιγκτον και στο Βερολίνο. Προσφορά του προέδρου ήταν ότι αποδέχθηκε την εγγραφή του ελληνικού προβλήματος στην αμερικανική ατζέντα, αλλά με την επισήμανση ότι αυτό δεν είναι διμερές και δεν επιλύεται παρά μόνον στο πλαίσιο γενικότερης διευθέτησης, σε συνεννόηση και όχι σε αντιπαράθεση με τη Γερμανία. Αφού η Ελλάδα δεν προωθεί καμία πρωτοβουλία για τον εαυτόν της, το πρόβλημά της εναποτίθεται πλέον οριστικά στους μεγάλους του κόσμου, με ό,τι αυτοί είναι σε θέση να σχεδιάζουν για αυτήν. Η πρωτοφανής ύφεση και ανεργία στη χώρα μας δεν αντιμετωπίζονται ως ειδική περίπτωση, που θα εδικαιούτο εξειδικευμένων παρεμβάσεων, αλλά στο πλαίσιο γενικότερης ανησυχίας για την πορεία της Ευρώπης στο παγκόσμιο σύστημα.

Θερινή αύρα, φθινοπωρινές θύελλες...

του Πετρου Παπακωνσταντινου, απο την Καθημερινη...
Την εκτίμηση ότι η Ευρώπη αρχίζει να βγαίνει από τη χειρότερη μεταπολεμική ύφεση διατυπώνουν στο χθεσινό τους φύλλο οι Financial Times. Τα επίσημα στοιχεία της Ενωσης, που αναμένεται να ανακοινωθούν σήμερα, θα πιστοποιήσουν ότι, ύστερα από έξι αλλεπάλληλα τρίμηνα οικονομικής συρρίκνωσης, η Ευρωζώνη καταγράφει για πρώτη φορά ανάπτυξη. Τη συγκρατημένη αισιοδοξία ενισχύουν οι προσδοκίες ότι, μετά τις εκλογές της 22ας Σεπτεμβρίου, η Γερμανία θα ακολουθήσει περισσότερο αναπτυξιακή πολιτική, χαλαρώνοντας την ασφυκτικά περιοριστική λιτότητα στον ευρωπαϊκό Νότο. Η διαρροή εσωτερικού εγγράφου της Bundesbank περί αναγκαιότητας νέας αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους εγγράφεται στην ίδια μεγάλη εικόνα. Εν ολίγοις, τα χειρότερα είναι πίσω μας – ή μήπως όχι;
Υπάρχουν πολλοί λόγοι να είναι κανείς επιφυλακτικός. Πρώτα απ’ όλα, η οικονομική μεγέθυνση της Ευρωζώνης προβλέπεται να φτάσει μόλις το 1,2% στα τέλη του 2014. Σ’ αυτήν την περίπτωση, η ανεργία θα διατηρηθεί στα ίδια πολύ υψηλά επίπεδα – 12,1% σε κλίμακα Ευρωζώνης, με μείωση μόλις 0,1% και σε στρατοσφαρικά ύψη, άνω του 25%, στην Ελλάδα και την Ισπανία. Αλλά ακόμη και αυτή η γλίσχρα ανάπτυξη προοιωνίζεται ευάλωτη. Το τραπεζικό σύστημα της Ενωσης παραμένει σε εξαιρετικά ασταθή κατάσταση, με πάρα πολλούς σκελετούς στα ντουλάπια του, διαιωνίζοντας ατμόσφαιρα πιστωτικής ασφυξίας. Η Ομοσπονδιακή Τράπεζα της Αμερικής σφίγγει τα λουριά περιορίζοντας το τύπωμα χρήματος που απειλεί να ξετινάξει τα δημόσια οικονομικά της υπερδύναμης, ενώ οι ατμομηχανές των αναδυόμενων οικονομικών γιγάντων (BRICs) εμφανίζουν συμπτώματα κόπωσης.

Μη μάθεις τέχνη κι ασ' τηνε κι αν πεινάσεις...ξέρεις τί θα 'χει φταίξει...

Τρυπιο ευρω...

Στη ζωή είναι δύσκολο, έως σχεδόν αδύνατο, να πετύχεις τα πάντα με μια μπαταριά. Γι' αυτό και θέτεις προτεραιότητες κι από αυτές κρίνεσαι. Η κυβέρνηση, για παράδειγμα, διάλεξε να μειώσει το δημόσιο χρέος και να πετύχει πρωτογενές πλεόνασμα μέσω και της σχεδόν κατάργησης των καλλιτεχνικών μαθημάτων από την ελληνική δημόσια εκπαίδευση. Την ίδια ώρα, βεβαίως, λεφτά υπάρχουν για να δοθούν αυξήσεις μόνο στις συντάξεις των βουλευτών και των δημάρχων, το έργο των οποίων προφανώς θεωρείται επιτυχημένο μολονότι μας οδήγησαν στο γκρεμό. Είπαμε, όμως, ο καθένας και οι προτεραιότητές του και το σύστημα φροντίζει να μας τις αποκαλύπτει καθημερινώς...

Οταν κάποτε γίνει η δίκη τού μνημονίου (δεν υπάρχει περίπτωση να μη γίνει) στο εδώλιο των κατηγορουμένων πρέπει να καθίσουν κι εκείνοι που αποφάσισαν πως για να διασωθεί η χώρα όχι μόνο δεν ήταν απαραίτητη η βελτίωση του δημόσιου εκπαιδευτικού της συστήματος, αλλά, αντιθέτως, ήταν αναγκαία η πλήρης καταστροφή του προς όφελος των ιδιωτών και, κυρίως, της ελίτ, η οποία δεν θέλει επ'ουδενί συνειδητοποιημένους πολίτες παρά μόνο εύκολα χειραγωγήσιμα ανθρωπάκια. Κι όμως, η βάση για τη σωτηρία μας είναι η παιδεία και η τέχνη που αφυπνίζουν τη σκέψη και δεν τη "διασωληνώνουν" με την τυφλή υποταγή, τη συνήθεια και, κατά συνέπεια, με τον πνευματικό λήθαργο. Τί σημασία έχει να μηδενιστεί το δημόσιο χρέος και οι κρατικοί προύπολογισμοί να είναι πλεονασματικοί, αν δεν κόψουμε τις αιτίες των δεινών μας από τη "ρίζα" τους; Κι αυτές δεν είναι τα δημοσιονομικά νούμερα, αλλά η αποχαυνωμένη κοινωνία, που για παιδεία λογίζει τη ζύγιση στοίχιση πίσω από απαρχαιωμένα, παπαγαλίστικα και ισοπεδωτικά μοντέλα και για τέχνη τις περιπέτειες της Φατμαγκιούλ και της Σιλά...  

Ρέκβιεμ...

Μάριος Μάζαρης, απο το Intellectum...

Άλλοι θα λένε καλή Παναγιά, άλλοι θα κατεβάζουν Παναγίες, Εκείνη θα κοιμάται, γιατί καλύτερο δεν έχει να κάνει σε μια χώρα που όλοι κοιμούνται , άλλοι με το κομποσκοίνι, άλλοι με το πορτοφόλι, άλλοι με το ξίφος, τη γροθιά και το ρόπαλο, και θα ξυπνήσουν, να παν’ στην παραλία, που δε θες εισιτήριο, που δεν έχει ελεγκτή, που και να τρέξεις δε θα σπάσεις το κεφάλι σου, μόνο ρακέτα, φτώχεια και φιλότιμο, κι αυτό ηλεκτρονικό, μόνο ηλεκτρονικό, η ζωή μας ηλεκτρονική, με λάικ μόνο γαμάμε και δέρνουμε, αγαπάμε, χωρίζουμε και ξενυχτάμε, και ανατρέπουμε, και αντιστρέφουμε ρόλους, κι είμαστε τα θύματα, μόνο τα θύματα, κ θα μας βγάλουν από τις πρίζες τα φέισμπουκ τα τουΐτερ, και θα πεθάνουμε σαν ψάρι έξω απ’το νερό, κι ένα νερό για μένα που θέλω να ζήσω, να ανάψω ένα κερί για το παλικάρι, και να περπατήσω μέχρι να μου τελειώσουν οι μπαταρίες, στο μυαλό, στο κινητό, στην καρδιά, όλα είναι ανακυκλώσιμα, ακόμα κι εμείς, κι έχω πιει για να δυσκολέψω την ανακύκλωσή μου, και να γράψουν όταν εγώ πηδήξω από το τρόλεϊ »να ένας τζαμπατζής, που ούτε ένα τουίτερ 140 χαρακτήρες δεν έγραψε με σωστές λέξεις», γιατί οι λέξεις θα ζήσουν, όχι εμείς, και θα μας χειρίζονται, πού και πού θα χειριζόμαστε κι εμείς, για να πιστεύουμε πως μας ανήκει η ζωή μας, και θ’αλητεύουμε, και θα πιστεύουμε σ’ανάσταση νεκρών, και σε ανάσταση των ζωντανών πιο πολύ θα θέλουμε να πιστεύουμε, και τα κεριά μας θα ανάβουμε, και δε θα βλέπουμε στα πόσα δευτερόλεπτα τα πνίγει η ψυχοκόρη, και το χεράκι της δε λέει να τους χαρίσει δυο λεπτά αθανασίας, και η αθανασία είναι μια λέξη που μόνο τα παιδιά μας θα γνωρίσουν, γιατί ποτέ δε θα γεννήσουμε, θα τα αφήσουμε σε κόσμο αγέννητο, μακρυά από κρίση, χρήση, πλύση και κάθε είδους μύηση, αφού ούτε τους εαυτούς μας δε μπορέσαμε ποτέ να κάνουμε ανθρώπους, αφού φοβόμαστε να φέρουμε παιδιά στον κόσμο αυτό που σε κοιτάει στην τσέπη, και παραλήρημα σε λένε, και αντιδραστικό, κι ανίδεο, και μόνο αν τα πω θα είμαι αυτό που προσπαθώ να γίνω, και θα γιορτάζω, και χρόνια πολλά σε άλλη χώρα να μου πείτε, και γιορτή για όλους να είναι, με εισιτήρια και μη, και πρόστιμο να πέφτει μόνο στους ανθρώπους που δε νιώθουν, και με ανθρώπους που σκέφτονται να τρώμε απ’το υστέρημα, κι απ’το προτέρημα, κι από τα έρημα, χωρίς στάτους και ίνσταγκραμ, να αγαπούν και τα κεριά μας οι θεοί, να αγαπούν και τα κεριά μας οι καντηλανάφτισσες και να αγαπούν οι χορτασμένοι τους νηστικούς κι οι ξοδεμένοι τους αξόδευτους και ναγαπούνκαιναγαπούνκαιναγαπούνκαιναγαπούνκαιναγαπούνκαιναγαπούν.

Στο περιθώριο μιας «παράπλευρης απώλειας»...

Του Χρήστου Βαλλιάνου, απο το Red NoteBook...

Με αφορμή το θάνατο του άτυχου 18χρονου

Έχουν περάσει περισσότερα από τριάντα χρόνια από την εποχή που η νεοσύστατη –τότε– κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ ψήφισε τη δωρεάν επιβίβαση στα ΜΜΜ για το διάστημα 5-8 πμ, σαν ένα μέτρο προώθησης της χρήσης των ΜΜΜ έναντι των ΙΧ, αλλά και μικρής έστω ανακούφισης των εργαζόμενων των λαϊκών τάξεων, που πηγαίνοντας ή αποχωρώντας από τη δουλειά τους υφίσταντο την ταλαιπωρία των άθλιων αθηναϊκών λεωφορείων.

Στη διάρκεια των τριάντα αυτών χρόνων έχει κυλίσει πολύ νερό στο αυλάκι της ιστορίας αυτού του τόπου. Δεν πρόκειται μόνο για το γεγονός ότι τα σοσιαλδημοκρατικά κοινωνικά συμβόλαια («συμβόλαια με το λαό» τα έλεγαν τότε…) αποσύρθηκαν άρον – άρον για να καταχωνιαστούν αρχικά στο ντουλάπι με τα αζήτητα, και να στοχοποιηθούν, πρόσφατα, ως η έσχατη αιτία των σημερινών δεινών: Το ότι το 1983 ένας νέος 18 χρονών είχε τη δυνατότητα να πηγαίνει στη δουλειά του δωρεάν, ενώ σήμερα, τα 2,80 ευρώ της καθημερινής διαδρομής παριστούν για ένα νέο που έχει την …τιμή  να πληρώνεται [1] με τα 511 μνημονιακά ευρώ μικτά (κάπου 460 καθαρά), περίπου το 15% των τελικών αποδοχών του, κάτι που αμφιβάλω έχει το αντίστοιχό της σε οποιαδήποτε άλλη πρωτεύουσα του πρώτου, του δεύτερου, ή του τρίτου κόσμου, είναι οπωσδήποτε σημαντικό αλλά δεν είναι το κύριο. Οι αλλαγές στο «επίπεδο» της κοινωνικής συνείδησης αλλά και αυτό της λειτουργίας του κράτους, ή της πολιτικής που παράγεται και υλοποιείται μέσω αυτού, είναι επίσης δραματικές.

Αμ ντούιν μα τζάμπ!

Sotosblog...

Το ανίερο, χθόνιο και πονηρό ταμπού του νέου μας κόσμου δεν το έμαθα στα θρανία, δεν μου το δίδαξαν στο σπίτι μου· πρώτη φορά μου τόδειξε το Χόλιγουντ, δεν ξέρω κι εγώ με πόσες από τις πόσες φτηνές, εμβόλιμες σκηνές, δραματικές συγκρούσεις της δεκάρας επίτηδες φτιαγμένες για ν’ ακουσθεί η βροντερή αποστροφή στα πέρατα της Οικουμένης και να μας καθηλώσει: “I’m doing my job!”
Δεν είμαι καθόλου βέβαιος ότι στη γλώσσα μου σημαίνει «κάνω τη δουλειά μου». Τουλάχιστον εκείνο εκεί το «μωρέ, την έκανε τη δουλειά του…», απ’ όσο ξέρω, στη γλώσσα μου σημαίνει άλλα πράγματα. Τώρα όμως, να που και η γλώσσα μου αλλάζει: “I’m doing my job!” «Αμ ντούιν μα τζάμπ!»
Γιατί τον σκότωσες; «Αμ ντούιν μα τζάμπ!» Του καταστρέφεις τη ζωή! «Αμ ντούιν μα τζάμπ!» Δεν τον σπλαχνίζεσαι; «Αμ ντούιν μα τζάμπ!» Γιατί δεν του τη χαρίζεις; «Αμ ντούιν μα τζάμπ!» Τι πειράζει μωρέ ένα εισητήριο ενός Τρόλεϊ; «Αμ ντούιν μα τζάμπ!»
Εδώ, στο βασίλειο των εισαγόμενων προϊοντων και αξιών, υστερικές ιέρειες, δούλες μιας νέας φρικτής Αγαύης, μωρές παρθένες από ξεχασμένη παρθενορραφή χοροπηδάν πάνω σε τάφους· ζηλότυπα, αφιονισμένα αρσενικά μπαίνουν και αυτά στον ασθματικό, βακχικό ρυθμό τους. Αλλαλάζουν όλοι και όλες, η Λένα, ο Πέτρος, ο Τάσος, και αναπέμπουν ιαχές σπονδής στη μάσκα του Μαμωνά: He ‘s doing his job! Και αβασάνιστα μεταφράζουν: «Κάνει τη δουλειά του!»
Άκου ελεγκτή! Δεν σώζεις τίποτε αν πεις ότι έκανες τη δουλειά σου. Μια μέρα που δεν θα σε έχουν πια ανάγκη, ανώτεροι σατανάδες θα σου αποκαλύψουν ότι η δουλειά σου έχει στενότερα όρια από εκείνα που νομίζεις, διότι, να ξέρεις, είσαι όλο κι όλο ένα ΕΣΠΑ, κι ένα πρόσχημα απέναντι στους επιθεωρητές από την κόλαση· και όταν τελειώσει αυτό, θα βάλουν στη θέση σου ένα απλό μηχάνημα, και ούτε καπετανιλίκα πια ούτε τίποτα, διότι από εκείνη την ημέρα και μετά δεν θάχεις καθόλου δουλειά, για να λες «Αμ ντούιν μα τζάμπ!»

Τζαμπατζήδες και συγγραφείς...

του Νικου Σαραντακου...

Ποιος θα γράψει μια τόσο θλιβερή μπαλάντα για τους ελεγκτές εισιτηρίων άδοξοι πούναι;
(Στο διβάνι με τον Καρυωτάκη)

Η είδηση για τον θάνατο του 19χρονου στο Περιστέρι, που έπεσε και τραυματίστηκε θανάσιμα καθώς προσπαθούσε να βγει από το τρόλεϊ, συντάραξε και όχι άδικα μεγάλη μερίδα της κοινωνίας, όπως τουλάχιστον εκφράστηκε στα κοινωνικά μέσα, κι ας επιμένει το κλισέ ότι τον Αύγουστο, και ακόμα πιο πολύ τον Δεκαπενταύγουστο, ειδήσεις δεν υπάρχουν πέρα από τα ρεπορτάζ για το πού πέρασαν τη χρονιάρα μέρα ο πρωθυπουργός και οι πολιτικοί αρχηγοί.
Μοιραία, βρίσκω κι εγώ ότι το άρθρο που είχα ετοιμάσει έχει γίνει εντελώς άκαιρο και το μεταθέτω για άλλοτε, ενώ καταθέτω εδώ μερικές σκέψεις για το γεγονός και τον αντίχτυπό του στη μπλογκόσφαιρα, ειδικά για τον θόρυβο που έγινε με το σχόλιο της συγγραφέα Λένας Διβάνη.
Ο 19χρονος που σκοτώθηκε δεν είχε εισιτήριο. Μπορεί τα 1,40 ευρώ του εισιτηρίου να φαίνονται ελάχιστα, αλλά για έναν άνεργο είναι πολλά. Εδώ που τα λέμε, πολλά είναι και για έναν εργαζόμενο με τους σημερινούς πετσοκομμένους μισθούς. Το πηγαινέλα των 2,80 ευρώ μπορεί να αντιπροσωπεύει πάνω από το 10% του μεροκάματου ενός νέου, κάτι που ασφαλώς είναι υπέρογκο. Θυμηθείτε ότι οι τιμές των εισιτηρίων έχουν αυξηθεί εντυπωσιακά από τότε που άρχισε η κρίση, την ίδια στιγμή που τα εισοδήματα της συντριπτικής πλειοψηφίας καταβαραθρώθηκαν. Επίσης, παρά τις κατά καιρούς εξαγγελίες, δεν έχουν παρθεί μέτρα για τις ευπαθείς ομάδες, π.χ. μια κάρτα ανέργων που θα δίνει στον άνεργο δικαίωμα μετακίνησης με τα μέσα μαζικής μεταφοράς δωρεάν ή για ένα συμβολικό ποσό -5 ευρώ το μήνα, ας πούμε. Αντίθετα, έχει ενταθεί η προσπάθεια να πιαστούν οι “τζαμπατζήδες” με παροχή υλικών κινήτρων στους ελεγκτές εισιτηρίων, κάτι που έχει μετατρέψει πολλούς σε άτεγκτους κυνηγούς “τζαμπατζήδων”, μια και κάθε σύλληψη παραπτωματία αυξάνει το δικό τους κέρδος.
Να πούμε παρεμπιπτόντως ότι η δραστηριότητα των ελεγκτών εισιτηρίων γίνεται σε συνθήκες οριακής νομιμότητας, διότι ναι μεν η μη πληρωμή εισιτηρίου είναι παράπτωμα, όμως είναι πταίσμα, και ένας πολίτης δεν δικαιούται να συλλαμβάνει πολίτες για πταίσματα, επιπλέον δε η κατακράτηση του παραπτωματία “τζαμπατζή” δεν φαίνεται να δικαιολογείται νομικά. (Όμως νομικός δεν είμαι, κι εγώ αλλού τα διάβασα και ευχαρίστως να ακούσω τη γνώμη ειδικότερων).

Χωρίς εισιτήριο...

Του Νίκου Σκοπλάκη, απο το Red NoteBook...

Ο νεοφιλελεύθερος μισεί τους φτωχούς.
Ο νεοφιλελεύθερος μισεί αυτούς που θέλουν να ζήσουν, ενώ το σύστημα έχει αποφασίσει αλλιώς.
Ο νεοφιλελεύθερος μισεί τα ανθρώπινα λάθη.
Ο νεοφιλελεύθερος μισεί την στιγμή αδυναμίας. Ο νεοφιλελεύθερος αγαπά τις σύνθετες κλοπές.
Ο νεοφιλελεύθερος αγαπά τον μαζικό καταναγκασμό. Ο νεοφιλελεύθερος αγαπά τα μεταξωτά βρακιά και τους επιδέξιους κώλους.
Ο νεοφιλελεύθερος θέλει μια τάξη ξερή σαν το τομάρι του.
Ο νεοφιλελεύθερος εκθειάζει το input του θανάτου και περιγελά το output των νεκρών.
Ο νεοφιλελεύθερος ενδιαφέρεται για την υγεία του Χριστοφοράκου, αλλά όχι για την υγεία του Γιάννη. Ο νεοφιλελεύθερος είναι οπαδός της ευγονικής με εισοδηματικά κριτήρια.
Ο νεοφιλελεύθερος προσεύχεται για την δικτατορία του κυκλικού επιχειρήματος.
Τελικά, ο νεοφιλελεύθερος είναι απλοϊκός, με όλη την απλοϊκότητα του τυράννου: Χωρίς δικαιοσύνη ναι, αλλά όχι και χωρίς εισιτήριο!

Όλους μας έχουν για το πριονιστήριο!

My Pillow Book...

Αν οι δημο(σ)κόποι έχουν δίκιο, υπάρχει ένα σημαντικό κομμάτι συνελλήνων που θεωρούν μονόδρομο την εφαρμογή των πολιτικών που απορρέουν από το Μνημόνιο. 

Συμπολίτες μας, ψηφοφόροι που συναποφασίζουν πώς θα κυβερνάται ετούτος ο τόπος, είναι κι αυτοί. Είτε από αφέλεια είτε από ίδιο συμφέρον, αλλά στη συντριπτική τους πλειοψηφία, κατά πάσα πιθανότητα, από φόβο -τον φόβο που σπέρνει κάθε βράδυ το καθεστώς, διαμέσου των διαπλεκόμενων μέσων μαζικής εξαπάτησης- πιστεύουν στο  “success story” κι ευελπιστούν ότι αυτό το αφήγημα της επιτυχίας είναι βάσιμο. Αυτούς έχω περισσότερο στο μυαλό μου γράφοντας ετούτες τις γραμμές και μ’ αυτούς θα ήθελα, πρωτίστως, να μοιραστώ αυτές τις σκέψεις, με αφορμή την εκποίηση των εταιριών ύδρευσης Αθηνών και Θεσσαλονίκης που βρίσκεται σε εξέλιξη.

Στα τέλη του περασμένου Ιουνίου, ο Ευρωπαίος επίτροπος, αρμόδιος για θέματα Εσωτερικής Αγοράς δήλωσε ότι η ιδιωτικοποίηση του νερού δεν ήταν ποτέ στις προθέσεις της Ευρωπαϊκής Ενωσης: "This has never been the intention, never been the reality", ήταν η ακριβής διατύπωσή του. 

Εξουσιαστές του μεροκάματου...

Νουμερο 11...

Δεν υπάρχει διαφορά μεταξύ του ανθρώπου και της οικονομικής μοίρας. Κερδίζεις ό,τι αξίζεις και αξίζεις ό,τι κερδίζεις ,πάντα φυσικά σε χρήμα.

Στην προκειμένη περίπτωση η ανθρώπινη αξία ανέρχεται σε μόλις ένα ευρώ και σαράντα λεπτά.Όσο οι κεραίες ενός αστακού.Το κεφάλι του μεροκαματιάρη μπάτσου ελεγκτή ,σίγουρα αξίζει κατιτίς παραπάνω. Έχει δουλειά και πληρώνει φόρους ,άρα είναι ακόμα χρήσιμος ηλίθιος για το καθεστώς, άσχετα αν και ο ίδιος του είναι  μια πορδή για την οικονομία.

Σε άλλες περιπτώσεις όπως στα «κέντρα φιλοξενίας λαθρομεταναστών», το κεφάλι αξίζει πιο ακριβά. Κάπου εβδομήντα ευρώ. Εκεί βέβαια παίζει ρόλο η ευρωπαϊκή επιδότηση, ειδάλλως η τιμή θα συναγωνίζονταν αυτή της σαρδέλας.

Η Ευρώπη (δηλαδή η Γερμανία και τα πέριξ)μη νομίζετε ότι δεν έχει βάλει τα νούμερα σε κάποιον υπολογιστή να δει αν την συμφέρει να απορροφάει μετανάστες ή να επιδοτεί στρατόπεδα συγκέντρωσης. Δεν είναι θέμα ανθρωπιάς,θέμα οικονομίας είναι. Από λαθρομετανάστης λαθρεπιβάτης και από καταναλωτής εμπόρευμα ,η ανθρώπινη ύπαρξη είναι συνδεδεμένη μόνο με τα χρηματιστήρια αξιών .

Πόσο παρακάτω θα πέσει μελλοντικά η τιμή για κάθε μια περίπτωση κακουργηματικού εγκλήματος που υποπίπτει στα αλάθητα χέρια κάποιου μπάτσου ελεγκτή;

Στις περιπτώσεις άσκησης εξουσίας, οι νομοί είναι προσωποποιημένοι .Επάνω τους γράφουν ,συνήθως με αίμα,το όνομα κάθε φουκαριάρη. Η μπουρζουαζία δεν χρησιμοποιεί τα αστικά μέσα γιαυτό και είναι αδύνατον να υποπέσει στο αλάθητο αισθητήριο του ελεγκτή.

Η δικιά μου απορία είναι γιατί να τραβολογάει ο ελεγκτής τον κάθε τζαμπατζή στο αστυνομικό τμήμα ή να σταματάει την κυκλοφορία με το έτσι θέλω, αντί να είναι εξουσιοδοτημένος από το κράτος να του ρίξει ένα χέρι ξύλο εκεί στο επιτόπου να τον επαναφέρει στον ίσιο δρόμο(αν είναι γυναίκα η κακούργα ,πρώτα ένας πούτσος και μετά το χέρι ξύλο όπως πράττει ο άντρας ο βαρύς) .

Γιατί δεν έχει βγει ακόμα κάποιος νόμος χαραγμένος σε πλάκες που να γράφει «Οι τζαμπατζήδες πρέπει να πυροβολούνται στο κεφάλι αμέσως μόλις διαπιστώνεται η παράβαση»;

Το όγδοο αμάρτημα...

Συνηθης υποπτος...

Τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα είναι γνωστά. Μας βοήθησε λίγο κι ο Φίντσερ στο Seven να τα εμπαιδώσουμε, λες και δεν τα γνωρίζουμε από τη μέρα που καταλαβαίνουμε τι παίζει σ΄αυτό το κόσμο. Αλαζονεία, οκνηρία, λαιμαργία, λαγνεία, απληστια, οργή, ζηλοφθονία. Νομίζω όμως πως είναι καιρός να μπει στη λίστα κι ένα άλλο διαχρονικό αμάρτημα, που κατά τη ταπεινή μου γνώμη είναι η μάνα όλων των υπόλοιπων.

Η απάθεια..

Κι είναι η μάνα,  γιατί αυτή επιτρέπει στα υπόλοιπα να κόβουν βόλτες ανενόχλητα πάνω στη μίζερη αντίληψη της ζωής. Αν τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα μπορούν ν΄ανοίξουν τη πόρτα για τη κόλαση, η απάθεια είναι αυτή που τους επιτρέπει να υπάρχουν, να δίνουν τη καθημερινή τους παράσταση στο θέατρο της παράνοιας που ονομάζεται ανθρώπινος πολιτισμός.

Ψάχνοντας τη λέξη απάθεια, βρήκα μια φράση που ειπε κάποιος άγνωστος. Η ανοχή συνίσταται από εννιά μέρη απάθειας κι ένα μέρος πουτανίστικης αγάπης.

Το 1964 μπροστά στο σπίτι της,  η Κίτυ Τζενοβέζε δολοφονείται αγρια ενώ το δράμα παρακολουθούσαν αμέτοχοι 38 μάρτυρες-γείτονες μέσα από τα παράθυρά τους, χωρίς να πιάσουν ούτε το τηλέφωνο να καλέσουν την αστυνομία. Η απάθεια αυτών των ανθρώπων έγινε θρύλος. Γράφτηκαν μελέτες, βιβλία, ταινίες ακόμα και τραγούδια για τη περίπτωση αυτή που πήρε διάφορα ονόματα. "Το σύνδρομο του θεατή" "το σύνδρομο του κακού σαμαρίτη" "το σύνδρομο Τζενοβέζε"  Καταναλώθηκε ένα σωρό μελάνι για να βρει λόγια, αιτίες, εξηγήσεις γιατί αυτοί οι άνθρωποι έμειναν ΑΠΑΘΕΙΣ.

Το όγδοο θανάσιμο αμάρτημα δεν είναι καινούργιο. Βαδίζει μαζί με τα υπόλοιπα χέρι χέρι. Δίπλα στα άπληστα αρπακτικά, την ώρα που δολοφονούν τα θύματά τους που μπορεί να είναι ακόμα και ολόκληροι λαοί, υπάρχει η απάθεια εκείνων που που παρακολουθούν αμέτοχοι να διαπράττεται το έγκλημα. Δεν "ανακατεύονται" "θέλουν την ησυχία τους". Δεν "θέλουν μπλεξίματα" Κι ακόμα χειρότερα. Δεν τους αφορα αν δεν είναι οι ίδιοι τα θύματα, ή στη χειρότερη περίπτωση δεν αντιδρούν καν, όταν είναι τα θύματα.

Όταν ο δικαστικός κλητήρας θα σου πάρει το σπίτι τη δουλειά του θα κάνει...

aragma.gr...

Κι ο δημοτικός αστυνομικός που κυνηγούσε τον αφρικανό μικροπωλητή που σκοτώθηκε στο Μετρό τη δουλειά του έκανε.

Κι ο Ματατζής που άνοιξε το κεφάλι του φωτορεπόρτερ Λώλου τη δουλειά του έκανε.
Κι οι φύλακες στην Αμυγδαλέζα που έχουν κλειδώσει με 40 βαθμούς τους μετανάστες τη δουλειά τους κάνουν.
Κι ο ελεγκτής τη δουλειά του έκανε.
Κι αύριο ο δικαστικός κλητήρας που θα σου πάρει το σπίτι τη δουλειά του θα κάνει.

Και ο Λοβέρδος που έκοψε από τους γερόντους τα φάρμακα τη δουλειά του έκανε
Κι ο Άδωνις που κλείνει τα νοσοκομεία τη δουλειά του κάνει.

Και η Διαμαντοπούλου που έβαλε λουκέτο σε 1050 σχολεία τη δουλειά της έκανε

Και ο Αρβανιτόπουλος που απέλυσε την κόρη σου την Καθηγήτρια τη δουλειά του κάνει

Και ο γείτονας ο Νίκος που το βράδυ ψάχνει τους σκουπιδοτενεκέδες κάτι για να φάει τη δουλειά του κάνει.
Κι ο επιχειρηματίας που δεν κολάει ένσημα στο παιδί σου τη δουλειά του κάνει.

Αναπάντητο...

του Θάνου Αθανασιάδη, απο το Manic Nirvana...

Λέω να υπερβώ τα εσκαμμένα απόψε. Να γράψω πιο αποστασιοποιημένα για τον άνθρωπο των ημερών, των δικών του τελευταίων ημερών. Και δε μπορώ να καταλήξω τι είναι, τέλος πάντων, αυτός ο άνθρωπος, για να οδηγήσω τη σκέψη μου σε ένα πλάνο. Κάτι σαν Ιστορία που γράφεται, πριν να γίνει Ιστορία, ενώ ταυτόχρονα αποπειράται να λειτουργήσει έξω από τα όρια του χρονικού. Αυτοκαταστροφικός ή εθελοτυφλών; Ανίερος, ανόσιος ή προβληματικός; Ανίκανος ή προδότης; Εκβιαζόμενος ή αυθεντικός μισέλληνας; Κουτός ή υπερφίαλος και ματαιόδοξος;

Τι είναι τελικά αυτός ο άνθρωπος;

    Δε νομίζω ότι έχει πραγματικά αξία να αναφερθώ στο συρφετό που εξορμά και ίπταται στο όνομά του. Αριβίστες και ωφελιμιστές, κόρακες και γύπες υπάρχουν παντού και θα υπάρχουν πάντα να γυρέψουν – θρασύτατοι, ύαινες, ζήτουλες σωστοί – κομματάκι από την πίτα.
Αυτός όμως; Θα μπορούσε να ξεκοκαλίζει τα έτοιμα για άλλες τρεις γενεές, θα μπορούσε να αποδεχθεί ότι το πνευματικό του ανάστημα και το παράστημά του, το προφίλ του το ίδιο, η δυναμική του, δεν ήταν αρκετά. Θα μπορούσε να απέχει, όπως κάθε σώφρων άνθρωπος, από όσα δεν ξέρει να κάνει καλά.
Πότε, όμως, έγινε έτσι με τους δεξιούς; Πότε αποδέχθηκαν ότι δεν έχουν τη στοιχειώδη ανθρωπιά, για να ασκήσουν πολιτική; Με τεχνάσματα και δολοπλοκίες, με χρήση κανονική των κουτών, με εξανδραποδισμούς, όποτε παρέστη χρεία, πάντοτε ζητούσαν κι έπαιρναν κι άλλα, κι άλλα, κι άλλα.

Αυτός ο άνθρωπος όμως πήρε το μεγάλο βάρος: αντάλλαξε ένα λαό, αντάλλαξε τη ζωή των γενεών, οι οποίες είχαν την ατυχία να ζουν ταυτόχρονα με αυτόν, προδιαγράφοντας το μέλλον εκείνων των τριών γενεών, οι οποίες θα έλθουν μετά από αυτόν.

Σκοτεινές μέρες για τη δημοκρατία...

Laternative...

Αποτελούν δυστυχώς σχεδόν καθημερινές σκηνές από την πολιτική ζωή στην Ευρώπη. Ηγέτες, που ορισμένες φορές κατέχουν το ανώτατο πολιτικό αξίωμα, ανακρίνονται για διαφθορά, αμφίβολη ηθική ή παράνομη χρηματοδότηση των κομμάτων τους. Λιγότερο από 10 μήνες πριν από τις ευρωεκλογές του 2014, οι σκηνές αυτές σε Γαλλία, Ιταλία και Ισπανία τροφοδοτούν τη δυσπιστία προς τους πολιτικούς και βλάπτουν τη δημοκρατία.
Στην Ιταλία, ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι καταδικάστηκε σε τέσσερα χρόνια φυλάκιση για φοροδιαφυγή, με το Ανώτατο δικαστήριο να επικυρώνει την 1η Αυγούστου την πρωτόδικη ποινή. Χάρη στην αμνηστία που ψηφίστηκε το 2006, ο Καβαλιέρε είδε την ποινή του να μειώνεται σε έναν χρόνο και εξαιτίας της προχωρημένης ηλικίας του, ο 76χρονος πρώην πρωθυπουργός δεν θα την υπηρετήσει πίσω από τα κάγκελα. Οι ίδιες οι κατηγορίες, ωστόσο, δείχνουν ότι το ιταλικό πολιτικό σύστημα δοκιμάζεται σκληρά.
Στην Ισπανία, όπου η μοναρχία υπονομεύεται από διάφορα σκάνδαλα, ο επικεφαλής της κυβέρνησης αναγκάστηκε σε μια ταπεινωτική στροφή στο Κοινοβούλιο την Πέμπτη. Ο Μαριάνο Ραχόι αρνήθηκε, με πάθος αλλά χωρίς πειστικότητα, τις κατηγορίες για παράτυπη χρηματοδότηση του Λαϊκού Κόμματος που διατύπωσε ο πρώην ταμίας του κόμματος, Λουίς Μπαρθένας, ο οποίος έχει προφυλακιστεί από τα τέλη Ιουνίου για φοροδιαφυγή.
Ο Ραχόι, που παραδέχτηκε ότι έκανε το λάθος να εμπιστευτεί τον Μπαρθένας, τόνισε ότι επιδιώκει "να σταματήσει τη διάβρωση της εικόνας της Ισπανίας". Η σοσιαλιστική αντιπολίτευση ζήτησε την παραίτησή του. Οι Σοσιαλιστές, ωστόσο, εμφανίζονται ανήμποροι να ανασυγκροτήσουν το κόμμα τους μετά τη συντριβή τους στις εκλογές του Νοεμβρίου του 2011, που οδήγησε στην κατάρρευση του κόμματος του Χοσέ Λουίς Θαπατέρο.

Ένα σύστημα απάτης...

Αριστείδης Κάντζος, Νομικα Αναλατα...

Το καπιταλιστικό σύστημα είναι ένα σύστημα απάτης. Είναι δε, τόσο ανερυθρίαστοι οι υποστηρικτές του, που το ομολογούν κυνικά αρχής γενομένης από το θέμα των εκλογών.

From the depths",  William Balfour, 1905

Πρώτα από όλα έχεις Κοινοβουλευτική "Δημοκρατία"! Ψηφίζεις μία φορά ανά 4ετία θεωρητικά με ενισχυμένη αναλογική, εκλέγεις μία μειοψηφία που στα χαρτιά πλειοψηφεί, εκείνη διαπλέκεται με ένα μηχανισμό επιχειρηματικών στρατών, εναλλάσσεται με την αξιωματική αντιπολίτευση στα κυβερνητικά έδρανα, νομοθετεί εις βάρος σου, πριμοδοτεί τους ολιγάρχες, δεν λογοδοτεί για τα πεπραγμένα της, κληρονομεί την εξουσία στους απογόνους της.

Εν συνεχεία έρχεται η οικονομία με το δημοσιονομικό και το νομισματικό εργαλείο της, να ρυθμίσει τα γρανάζια του καπιταλισμού στις διάφορες εκφάνσεις του... σοσιαλδημοκρατία, νεοφιλελευθερισμός, εθνικοσοσιαλισμός κοκ. Κάθε απάτη λοιπόν ως γνωστόν έχει και ένα μηχανισμό με γρανάζια. Για παράδειγμα έχουμε το γρανάζι την τιμής των παραγόμενων προϊόντων! Εδώ σου λέει ο καπιταλιστής καθορίζω την αξία των παραγόμενων προϊόντων με πλασματικό τρόπο.

Παράνοια, παράνοια, για σένα MEGA στα ουράνια!

Απο το alterthess...
Την περασμένη εβδομάδα, μαζί με συγγενείς και φίλους, συμμετείχα σε ένα εξαιρετικά επίπονο πείραμα: Κάθε μέρα στις 8 το βράδυ παρακολουθούσαμε όλοι μαζί το δελτίο ειδήσεων του MEGA, το οποίο το “βγάζει” η δεύτερη ομάδα του σταθμού, καθώς η πρώτη ξεκουράζεται και προετοιμάζεται για τη φθινοπωρινή μάχη με τους ξυπόλυτους που θέλουν να σταματήσει το πρόγραμμα της φτωχοποίησης της ελληνικής κοινωνίας. Η δεύτερη ομάδα τα έδωσε όλα!
Αν και παρουσίασε πολύ λειψά την επίσκεψη του πρωθυπουργού στις ΗΠΑ, η δεύτερη ομάδα του MEGA προσπάθησε με επιμονή να μας πείσει ότι ο Αντώνης Σαμαράς αποτελεί ένα λαχείο, μετά μάλιστα από πολλά τζακ ποτ, που έλαχε στον ελληνικό λαό. Δεν είναι όμως μόνος του καθώς, σύμφωνα με το MEGA, έχει δίπλα του έναν πραγματικό ογκόλιθο της παγκόσμιας πολιτικής, τον Ευάγγελο Βενιζέλο, ο οποίος αποτελεί μία βασική εγγύηση για την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας.
Όπως μας τα λέει το MEGA αυτό το δίδυμο των γιγάντων, των ηρώων, το πλαισιώνει μία κα-τα-πλη-κτι-κή ομάδα υπουργών όπως ο Κυριάκος Μητσοτάκης, που επιτέλους διώχνει από το δημόσιο όλους τους αργόσχολους, ο Άδωνις Γεωργιάδης, που κλείνει τα νοσοκομεία που είναι άδεια και δεν έχουν κανέναν λόγο για να είναι ανοιχτά και ο Κωστής Χατζηδάκης, που φέρνει την Ελλάδα σε τροχιά ανάπτυξης μετά από δεκαετίες προσκόλλησης στο μοντέλο των σοβιέτ.
Αλλά και ο Γιάννης Βρούτσης, που με τις πολιτικές που ακολουθεί στο υπουργείο Εργασίας κατάφερε να πετύχει ρεκόρ οκταετίας στις νέες προσλήψεις μέσα στο πρώτο εξάμηνο του 2012. Και φυσικά, last but not least, ο Γιάννης Στουρνάρας, που θα καταργήσει την απαγόρευση των πλειστηριασμών πρώτης κατοικίας, καθώς όλοι γνωρίζουν πως αυτοί που δεν πληρώνουν τα δάνεια τους έχουν λεφτά με ουρά κάτω από τα στρώματα τους.
Όπως μπορείς να καταλάβεις φτάσαμε όλοι σε κατάσταση παράνοιας! Ευτυχώς που τις μέρες του πειράματος ήταν ακόμη στον τηλεοπτικό αέρα το αναλογικό σήμα της ΝΕΤ, οπότε μετά τις 9 το βράδυ κάναμε αποθεραπεία και δεν σακατέψαμε εντελώς τα μυαλά μας. Αυτό να το έχουν στο μυαλό τους οι “αστέρες” που γλύφουν και σέρνονται για μία θέση στην ΥΕΝΕΔ του Κεδίκογλου. Εμείς πάντως θα το έχουμε…     

Ο alterthess ιανός

Από τρελό κι από ναζί μαθαίνεις την αλήθεια...

του Πετρου Κατσακου, απο την Αυγη...

Άλλος για την Αμυγδαλέζα! Να φύγουν οι ξένοι που μας πιάνουν τα κοντέινερ και στη θέση τους να φιλοξενηθούν «μαντρωμένοι» φτωχοί Έλληνες. Αυτό είπε από το βήμα της Βουλής ο ναζί βουλευτής Λαγός, αποκαλύπτοντας το μέλλον που ονειρεύεται αυτός και οι ομοϊδεάτες του για τα αυριανά θύματα των πλειστηριασμών. Να μας αδειάσουν τη γωνιά όλοι αυτοί οι απρόσκλητοι που τρώνε και πίνουν στα κλουβιά των στρατοπέδων συγκέντρωσης, ώστε να βρεθούν θέσεις για τους παρίες της κοινωνίας που καθημερινά πολλαπλασιάζονται, σύμφωνα με το ανθρωπιστικό δόγμα της Χ.Α.
Αυτοί που πριν λίγους μήνες πρότειναν «τα κληρονομικώς βεβαρημένα άτομα, όπως οι παρανοϊκοί, οι πνευματικώς καθυστερημένοι, οι σχιζοφρενείς, οι επιληπτικοί, οι φορείς μεταλλαχθέντων γονιδίων, οι αθεράπευτοι αλκοολικοί, οι προχωρημένοι τοξικομανείς και άλλοι θα πρέπει να υποβάλλονται σε στείρωση», τώρα στο όνομα της ναζιστικής τους κοινωνικής ευαισθησίας προτείνουν να μπουν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης οι φτωχοί Έλληνες.
Αυτό είναι το αύριο που επεξεργάζονται τα μελανά εγκεφαλικά τους κύτταρα, ένα αύριο στοιβαγμένο σε στρατόπεδα συγκέντρωσης για όσους περισσεύουν και μια χώρα τυλιγμένη σε συρματοπλέγματα. Ουρές θα κάνουν οι άστεγοι και οι ξεσπιτωμένοι για ένα πυρωμένο κοντέινερ να βράζει κάτω από το λιοπύρι του Αυγούστου. Σαν τις ουρές αυτών που στριμώχτηκαν για μια σακούλα πατάτες κι ένα πεπόνι στα περίφημα συσσίτια των ναζί «μόνο για Έλληνες».
Να γευτεί επιτέλους και ο Έλληνας αυτή την περίφημη φιλοξενία του Ξένιου Δία στα κολαστήρια της Αμυγδαλέζας και της Κορίνθου, εκεί όπου, όπως αποκάλυπταν παλαιότερα κάποιοι απολογητές της Χ.Α., οι μετανάστες περνούν ζωή και κότα τρώγοντας τα πενταπλάσια από έναν φοιτητή. Είναι κρίμα τόση φιλοξενία να πηγαίνει χαμένη στους ξένους με τη γαλαντομία του Δένδια και κάποιων «φιλικά προσκέιμενων» εργολάβων. Καιρός να ανοίξουμε στρατόπεδα «μόνο για Έλληνες». Να ξεκινήσουμε με τους φτωχούς και τους άστεγους προτείνει η Χ.Α. και στην πορεία να πάρουν σειρά και οι επόμενοι. Οι πάσης φύσης επόμενοι.

Ολίγον τι σικέ...

trollingstone...

Αχ, πόσο χάφτες είμεθα όλοι και πόσο αμάσητα καταπίνουμε ότι εκεί πάνω στο Βορρά, στην υπέροχη Σκανδιναβία, όλα λειτουργούν ρολόι και όλοι είναι ακομπλεξάριστοι, και η κοινωνία και η πολιτική ζωή λειτουργούν άψογα...
Παντού διάβαζες χτες και προχτές για τη φοβερή κίνηση του νορβηγού πρωθυπουργού Γενς Στόλτενμπεργκ να μεταμφιεστεί σε ταξιτζή για ένα απόγευμα ώστε να ακούσει τα προβλήματα των πολιτών της χώρας ενόψει των εκλογών του Σεπτεμβρίου. Κρυφές κάμερες κατέγραφαν τις συνομιλίες του με σκοπό τα βίντεο να αξιοποιηθούν στην προεκλογική του εκστρατεία, διότι τόσο γαμάτος πρωθυπουργός και τόσο κοντά στο πολίτη δεν ξανάγινε!

Μόνο που τελικά ήταν ελαφρώς στημένη η φάση: Σύμφωνα με τη νορβηγική εφημερίδα Verdens Gang, κάποιοι από τους επιβάτες είχαν επιλεγεί ύστερα από κάστινγκ και μάλιστα πληρώθηκαν αντί να πληρώσουν τη διαδρομή. Εντάξει, οχι όλοι, αλλά οι πέντε στους δεκατέσσερις. Σαν να λέμε, ολίγον τι στημένο, pas mal.
Οι εννιά δηλαδή μπήκαν τυχαία; Οπότε για ποιο λόγο μπήκαν στη διαδικασία πρόσληψης των συγκεκριμένων πέντε, εφόσον επετράπη και η τυχαία επιβίβαση στο ταξί του πρωθυπουργού; Οι συγκεκριμένοι πέντε πάντως, σύμφωνα με την εκπρόσωπο του εργατικού κόμματος, δεν γνώριζαν περί τίνος ακριβώς πρόκειται παρά μόνο ότι θα συμμετείχαν σε ένα βίντεο για το εργατικό κόμμα.
Η έκπληξή τους δηλαδή αναγνωρίζοντας τον πρωθυπουργό ήταν αληθινή. Οπως και τα 65 ευρώ με τα οποία πληρώθηκαν για τη συμμετοχή τους.
Κι αν αυτοί πληρώθηκαν 65 ευρώ, με τους εννιά, που τυχαία επιβιβάστηκαν, τι έγινε; Δεν είναι αδικία να μην πληρωθούν κι αυτοί;

Αγαπημένη μου καρέκλα...

του Κωνσταντινου Νακκα...

Αγαπημένη μου καρέκλα,

Σου γράφω αυτό το γράμμα για να σου εκφράσω την αέναη αγάπη μου.
Μόνο εσύ με καταλαβαίνεις, μόνο εσύ με σκέφτεσαι, μόνο εσύ με πονάς. Μόνο εσύ με ξέρεις τόσο καλά. Γνωριζόμαστε άλλωστε τόσα χρόνια. Θυμάσαι τότε που σε πρωτοσυνάντησα; Love at the first sight! Από τότε είχες γίνει ο διακαής πόθος μου.
Για σένα έχω κάνει τα πάντα. Στα καλύτερα πανεπιστήμια σπούδασα. Τους σημαντικότερους ανθρώπους γνώρισα. Υπουργός κατά το παρελθόν έγινα. Κυβέρνηση έριξα. Κόμμα ίδρυσα. Πρόεδρο Δημοκρατίας επέβαλα. Από την κεντρική πολιτική σκηνή για χρόνια εξαφανίστηκα (που λέει ο λόγος!). Στην ευρωπαϊκή πολιτική, για χάρη σου, επέστρεψα. Εκεί εδραίωσα τη θέση μου, εκεί μυήθηκα στο Σχέδιο, εκεί γνώρισα τους κατάλληλους ανθρώπους, εκεί τους έγινα απαραίτητος. Για σένα τα έκανα όλα μωρό μου. Για σένα βασίλισσά μου.

Η αβάσταχτη πραγματικότητα της ανεργίας...

του Τακη Κατσιμαρδου, απο το Εθνος...
Οταν αναλάμβανε η κυβέρνηση Σαμαρά, η ανεργία κινούνταν γύρω στο 23%, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία. Εναν χρόνο μετά, εκτοξεύτηκε στο 28%. Την ίδια περίοδο η ανεργία ειδικά των νέων από το 50% και κάτι έφτασε στο 65%. Οι «απίστευτοι» αριθμοί (χαρακτηρισμός του ίδιου του πρωθυ­πουρ­­­­γού κατά τη συνάντησή του με τον Αμερι­κανό Πρόεδρο Ομπάμα) είναι επομένως αποκλειστικά προϊόντα της πολιτικής που εφαρμόζει η δική του κυβέρνηση στο πλαίσιο εφαρμογής των μνημονίων. Δεν πέφτουν από τον ουρανό και δεν φταίνε για τη δραματική αύξηση της στρατιάς των ανθρώπων χωρίς δουλειά κάποιοι προηγούμενοι.
Αν σ΄ αυτή τη μεγάλη εικόνα προστεθούν κάποιες? λεπτομέρειες, όπως α) την περίοδο που ο Σαμαράς καλλιεργούσε το success story, περίπου 1.000 εργαζόμενοι έχαναν τη δουλειά τους κάθε μέρα και β) ότι από τον περασμένο Μάιο ως σήμερα αντί να μειωθεί, λόγω εποχικής απασχόλησης, όπως συνέβαινε κάθε χρόνο, η ανεργία ενισχύεται, τότε έχουμε μπροστά μας μια κυβερνητική μηχανή παραγωγής φτώχειας και απελπισίας για όσους ζουν από τη δουλειά τους.
Δεδομένου ότι «πρώτη προτεραιότητα» όλο αυτό το διάστημα ήταν, υποτίθεται, η καταπολέμηση και η «αναχαίτιση» της ανεργίας, τα χειρότερα βρίσκονται μπροστά μας.

Η ΤΙΝΑ τον παίρνει (τον πλούτο μας)...

Του Περικλή Κοροβέση, απο την Εφημεριδα των Συντακτων...

Από το 2008 που μπήκαμε στην κρίση μέχρι σήμερα έχουν περάσει πέντε χρόνια. Δεν χρειάζεται να είναι κανείς ούτε οικονομολόγος ούτε κοινωνιολόγος για να καταλάβει πως αυτή είναι πρωτίστως κρίση ανθρωπιστική. Οι μεσαίες τάξεις εξαφανίζονται και προλεταριοποιούνται και όλα τα κεκτημένα της ανθρωπότητας, δημόσια παιδεία, υγεία, οκτάωρο, συλλογικές συμβάσεις κ.λπ., θεωρούνται απαρχαιωμένα και καταργούνται με το έτσι θέλω. Αυτό έχει συνέπεια να γυρίζουμε πίσω στον Μεσαίωνα, όταν η ζωή των φτωχών ανθρώπων δεν είχε καμιά αξία. Υπάρχουν κριτικές φωνές προς την κυβέρνηση Σαμαρά που τη χαρακτηρίζουν ανίκανη και άσχετη με τα προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας. Μακάρι να ήταν έτσι. Θα υπήρχε περίπτωση να βελτιωθεί, να μάθει από τα λάθη της και ίσως να διόρθωνε κάτι.

Κατά την άποψή μου, η κυβέρνηση είναι πολύ ικανή, ξέρει τι θέλει, πραγματοποιεί ταχύτατα αυτό που θέλει και είναι σε θέση να ανοίξει πολλά μέτωπα ταυτοχρόνως. Αλλά αυτές οι ικανότητες που διαθέτει δεν είναι για την ανάπτυξη αυτής της κοινωνίας, αλλά για την πλήρη καταστροφή της. Τα παραδείγματα είναι πολλά. Ας σταθούμε στο τελευταίο. Υπήρχε καταλληλότερος άνθρωπος από τον Αδωνι Γεωργιάδη για να καταστρέψει ολοσχερώς το δημόσιο σύστημα υγείας;

Η εστίαση στο έλλειμμα...

Garage Blog...

Έχουμε εστιάσει συλλογικά σ’ αυτό που μας λείπει. Νιώθουμε λειψοί σε όλα και ψάχνουμε να αναπληρώσουμε όσα μας λείπουν “με το πάτημα ενός κουμπιού” ή με κάποια μαγική λύση. Θεωρούμε ότι λείπει αυτό ή αυτός που θα μας “σώσει” κι έτσι γινόμαστε μνησίκακοι όταν υποψιαζόμαστε δυνατότητα επίμοχθης ολοκλήρωσης ή πληρότητας, με αποκλειστικά δική μας ευθύνη. Σπεύδουμε να αυτοκαταστραφούμε για να μην δούμε την προκοπή, αφού η προκοπή αναγκαστικά περιλαμβάνει τον άλλον, καθώς και προσωπική δουλειά, προσπάθεια, αποτυχία, και επίμονη αναζήτηση. Δεν θέλουμε ούτε τον άλλον, ούτε τη δουλειά. Αναβάλλουμε διαρκώς τόσο τη συνάντηση μαζί του, όσο και τη δουλειά που πρέπει να κάνουμε με τον εαυτό μας. Τόσο ο άλλος, όσο και ο ίδιος ο εαυτός μας είναι πάντα εμπόδιο. Προτιμούμε να βυθιστούμε όλοι στο σκοτάδι, απ’ το να προσπαθήσουμε να βγούμε στο φως με τις δυνάμεις μας και με τη συνεργασία.
Κάθε ευ ζην περνά μέσα από αυτογνωσία και υγιή σχέση με τον άλλον.
Έχουμε εστιάσει σ’ αυτό που μας λείπει και μας λείπουν πολλά. Κατ’ αρχήν μας λείπει η ψυχραιμία. Γνωρίζουμε ότι οι πολλοί υφίστανται μεγάλες αδικίες, κι ότι υπάρχει τόσο εκτεταμένη ανισότητα στον κόσμο που έχει ξεπεράσει τις διαστάσεις του σκανδάλου.

Ένας φίλος ήρθε απόψε από τα παλιά...

Τα κουρελια τραγουδανε ακομα...

 Με μεγάλη επιτυχία συνεχίζει την περιοδεία του από νησί σε νησί και από πεντάστερο σε πεντάστερο ο Γιώργος Παπανδρέου. Έπειτα από την χειμερινή περιοδεία στα πιο ξακουστά πανεπιστήμια του κόσμου και τις διαλέξεις του με θέμα “πώς μπορείς να καταστρέψεις οικονομικά μια χώρα μέχρι να πεις κύμινο” , αποφάσισε να επισκεφτεί την πατρίδα για να δει πως πάνε τα πράγματα.

Αυτή τη φορά προορισμός του αποτέλεσε το όμορφο νησί της Σάμου όπου οι Σαμιώτες , ως φυσικό , του επεφύλαξαν θερμή υποδοχή . Άλλωστε είναι γνωστή η λατρεία του Ελληνικού λαού για τον Γιώργο Παπανδρέου.

Είναι μάλιστα τέτοια η αγάπη του κόσμου της Σάμου για τον Γιώργο Παπανδρέου που προτίμησαν να κάτσουν στο νησί τους να τον υποδεχθούν από το να μαζευτούν , μαζί με χιλιάδες άλλους συνέλληνες , στο Ελευθέριος Βενιζέλος  ώστε να αποθεώσουν την άφιξη του successful πρωθυπουργού από την Αμερική.

Φάκελος "Κλειστή φιλοξενία". Αεροστεγώς...

Χρήστος Δεμέτης, απο το News 247...

Ένα άρθρο για τη "φιλοξενία", τα κέντρα κράτησης, την εξέγερση της Αμυγδαλέζας αλλά και τις "ανθρώπινες υγειονομικές βόμβες"

Να βάλουμε λίγο κάποια πράγματα στη θέση τους. Απόδραση από "κέντρο φιλοξενίας", δεν νοείται. Μόνο από κέντρο κράτησης. Ή μάλλον, αν όντως μιλάμε για "απόδραση", τότε μιλάμε πράγματι και για κέντρο κράτησης και όχι φιλοξενίας. Απλή λογική.

Το μεταναστευτικό στην Ελλάδα είναι η πιο "καυτή πατάτα" των τελευταίων είκοσι (αν όχι παραπάνω) χρόνων. Το να σκεφτεί κανείς ότι κέντρα σαν την Αμυγδαλέζα μπορούν να δώσουν τη λύση στον επαναπατρισμό πολιτικών προσφύγων, αιτούντων ασύλου και παράνομων μεταναστών που κάποιοι τους έφεραν στην Ελλάδα τάζοντας τους μια Γη της επαγγελίας, είναι τουλάχιστον αστείο.
Οι μετανάστες εξεγέρθηκαν όταν έμαθαν πως ο χρόνος κράτησής τους θα παραταθεί στους 18 μήνες, από 12 που ήταν μέχρι σήμερα.
Εξεγέρθηκαν επίσης γιατί κάποιοι φρόντισαν να τους αφήσουν χωρίς κλιματισμό εν μέσω καύσωνα σε κοντέινερς - φούρνους μικροκυμάτων. Ναι σωστά, αν ήταν Έλληνες θα είχαν κάθε δικαίωμα να εξεγερθούν για τα παραπάνω δύο. Αλλά είναι μετανάστες.

Εικονικός αντιαμερικανισμός...

απο τον Ιο στην Εφημεριδα των Συντακτων...

ΟΙ ΕΛΛΗΝΟΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΕΠΙ ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ

Σύμφωνα με τους κονδυλοφόρους της Δεξιάς, τον εθνάρχη τζούνιορ «τον έριξαν οι Αμερικανοί για τα πετρέλαια». Είναι όμως έτσι;

Οταν γράφονταν τούτες οι γραμμές, η επίσκεψη Σαμαρά στις ΗΠΑ δεν είχε ακόμη ολοκληρωθεί. Αγνοούμε ως εκ τούτου σε ποιο βαθμό τα σενάρια που ήθελαν να σηματοδοτεί ένα ριζικό αναπροσανατολισμό της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής, με προνομιακή πλέον στήριξη στις ΗΠΑ αντί της γερμανοκρατούμενης Ε.Ε., επιβεβαιώθηκαν ή παρέμειναν στη σφαίρα της επικοινωνιακής φαντασίας. Δεν μπορούμε ωστόσο παρά να επισημάνουμε μια ενδιαφέρουσα αντίφαση: οι δημοσιογραφικοί κύκλοι που σήμερα εναποθέτουν τις ελπίδες της χώρας στην πατρωνία της Ουάσινγκτον, είναι οι ίδιοι ακριβώς που τα τελευταία χρόνια συνήθιζαν ν’ αποδίδουν σε σκοτεινό αμερικανικό δάκτυλο όλες τις εξελίξεις που οδήγησαν στη σταδιακή κατάρρευση της προηγούμενης κυβέρνησης της Ν.Δ.

Σύμφωνα μ’ αυτό το τελευταίο σενάριο, η κυβέρνηση Καραμανλή δεν κατέρρευσε κάτω από τα βάρη των δικών της σκανδάλων, της κακοδιαχείρισης και της φυγομαχίας μπροστά στην κλιμακούμενη οικονομική κρίση,

Μονομάχοι στο Κολοσσαίο του μνημονιακού νεοφιλελευθερισμού...

Δημήτρης Παπαθανασίου απο την Αυγη...

Η πολυετής στόχευση των νεοφιλελεύθερων ταγών εναντίον του δημόσιου τομέα τελικά επιτεύχθηκε, με «όχημα» την έλευση του Μνημονίου και την πλήρη υιοθέτησή του από τις κυβερνήσεις της τελευταίας τριετίας.  Για τα δεινά της ελληνικής οικονομίας, ως βασική αιτία συχνά προβάλλονταν «υπερμέγεθες» Δημόσιο και οι «κηφήνες» κρατικοί υπάλληλοι. Ανά καιρούς, βέβαια, αναφέρονταν και άλλες επαγγελματικές ομάδες, π.χ. ελεύθεροι επαγγελματίες και μικρομεσαίες επιχειρήσεις, ως συνεπεύθυνες για την τραγική οικονομική κατάσταση, με διαφορετικές κατηγορίες. Ο επικοινωνιακός ορυμαγδός, που συνοψίστηκε στην έκφραση «μαζί τα φάγαμε», ξεδιπλώθηκε με αριστοτεχνικό τρόπο, βρίσκοντας πρόσφορο έδαφος στον ατομικισμό και τη λογική της «ανάθεσης», που καλλιεργήθηκαν τεχνηέντως και υιοθετήθηκαν άκριτα ως κυρίαρχη ιδεολογία από την κοινωνία κατά τις τελευταίες δεκαετίες.
Παρά το γεγονός ότι τα επίσημα στοιχεία¹ αποδείκνυαν ότι το μέγεθος και οι δαπάνες² του ελληνικού Δημοσίου δεν ξεπερνούσαν τους ευρωπαϊκούς μέσους όρους, η καλλιέργεια του μύθου ενός υπερτροφικού κράτους και η δαιμονοποίηση των εργαζομένων σε αυτό συνεχίσθηκαν με αμείωτο ρυθμό.
Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι κρυφός απώτερος στόχος ήταν και παραμένει η μεταφορά υπηρεσιών του κράτους προς τους ιδιώτες, και κυρίως εκείνων (των υπηρεσιών) που πρόκειται να προσδώσουν σίγουρα και γρήγορα κέρδη³.

Να το χαίρεστε το νέο σας σχολείο...

του Δημητρη Τσιριγωτη...

Το νέο μου σχολείο δεν θα έχει φύλακα. Ξέρετε ήταν αυτός ο περίεργος τύπος που το πρωί μας καλημέριζε έναν έναν και εκτελούσε και χρέη  σχολικού τροχονόμου .Που ήταν και μάστορας και έφτιαχνε ότι χάλαγε. Που τον νιώθαμε ως το προστάτη μας και ήμασταν ήσυχοι στη τάξη. Που δεν θα μας άφηνε να κάνουμε κοπάνα. Ήταν το άγρυπνο μάτι των γονέων  και των καθηγητών μας εκεί που δεν μπορούσε να φτάσει.Και επειδή ο φύλακας υπάρχει για να φυλάει τα  πολύτιμα αλήθεια κύριοι,  μήπως δεν θεωρείται τα παιδιά ως τέτοια; Αυτό να μας πείτε.  

  

Το νέο μου σχολείο  θα έχει λίγα μαθήματα. Μαθήματα που θα ακολουθούν το νόμο της χρηστικότητας .Τι να την κάνουμε λέει  τη μουσική , τα καλλιτεχνικά και την τεχνολογία; Αυτά είναι περιττά και άμα θέλουμε μπορούμε να ασχοληθούμε  και μόνοι μας. Και ποιος σας είπε ,κύριοι, ότι δίνω δεκάρα για τη χρησιμότητα των πραγμάτων. Εγώ διψάω για εκείνα που με κάνουν να ονειρεύομαι και μου ταΐζουν  τη φαντασία μου. Που μου ανοίγουν τη ψυχή και την ταξιδεύουν. Που είναι χαραμάδες για να μπαίνει λίγο φως και λίγος καθαρός αέρας σε  αυτή τη φυλακή που μου έχετε ετοιμάσει και που τη λέτε νέο σχολείο.

Θα το παλέψουμε;

Αμονταριστα πλανα...

Στην Ελλάδα του μοντάζ, της γόβας και της σαχλαμάρας προφανώς η ανθρώπινη αξιοπρέπεια τοποθετείται σε μικρά βαζάκια αστικού καθωσπρεπισμού, μάταιου lifestyleισμου και άκρατης θρησκοληψίας. Είναι ωραίο. Ο πρωτογονισμός της εποχής μας έχει χωθεί σε ευπρεπές ένδυμα, γυαλιστερό και χρηματοδοτούμενο. Στο όνομα αυτής της γαμημένης της δημοκρατίας αναπτύσσονται τα κατώτερα ζωώδη ένστικτα του ανθρώπου που πνίγουν τη συλλογική συνείδηση και αναδεικνύουν τον ατομισμό. Το παν είναι το άτομο. Αυτό λένε όλοι. Ο πρωθυπουργός, οι αστοί φιλόσοφοι, οι παπάδες, οι επιχειρηματίες και οι τραγουδιστές του προσωπικού ψευτονταλκά. Είναι πραγματικά ταλαντούχος αυτός που αξιοποιεί τις αρχές του διαφωτισμού για να επιβάλει το σκοτάδι.

Σε αυτό το σκοτάδι ζουν, μεγαλώνουν και εργάζονται άνθρωποι. Σε αυτό το σκοτάδι ένα αόρατο χέρι που λέγεται κράτος μαζεύει μετανάστες και τους χώνει σε κελιά. Άνθρωποι φυλακίζονται επειδή έχουν άλλο χρώμα δέρματος, επειδή μπήκαν στη χώρα από την πίσω πόρτα κυνηγημένοι από το δυτικό ιμπεριαλισμό ή τον τοπικό μισαλλόδοξο εθνικισμό. Από μικροί θυμάμαι στο δημοτικό παίζαμε "κλέφτες και αστυνόμους". Σήμερα το παιχνίδι έχει ενηλικιωθεί, μόνο που λείπει το πρώτο σκέλος του. Δεν υπάρχουν κλέφτες, υπάρχουν μόνο αστυνόμοι. Μπάτσοι που φυλάνε τους κλέφτες της καλης κοινωνίας και καταδιώκουν μετανάστες εργάτες. Είναι πραγματικά συγκλονιστικό το πως καταρρέουν οι παιδικοί μύθοι.

Να αλλάξουν όλα, για να μην αλλάξει τίποτε...

του Κωστα Λαπαβιτσα...

Ο Γατόπαρδος του Τζουζέπε Τομάζι ντι Λαμπεντούζα είναι έργο που ανάγλυφα αποδίδει την κοινωνική αναταραχή στην Ιταλία του δέκατου ένατου αιώνα. Σε μια από πιο χαρακτηριστικές του σκηνές ο νεαρός Τανκρέντι λέει στο θείο του Ντον Φαμπρίτσιο, πρίγκιπα Σαλίνας: αν θέλουμε να μην αλλάξει τίποτε, πρέπει όλα ν’ αλλάξουν. Η φωνή του απηχεί τη βαθιά υπεροψία της σικελικής αριστοκρατίας, την καταφρόνια της για τους νέους ισχυρούς του χρήματος και τον ταξικό της κυνισμό. Αν θέλουμε να διατηρήσουμε την κοινωνική μας υπεροχή, θα πρέπει να δεχτούμε αλλαγές σε όλα, ακόμη και γάμους εξ ανάγκης.

Η επίσημη φιλολογία για την ελληνική κρίση αποδίδει την ευθύνη της κυρίως σε δύο κοινωνικές ομάδες: τους δημόσιους υπάλληλους και τους μικρομεσαίους φοροφυγάδες. Δηλαδή στον κορμό της ελληνικής κοινωνίας, όπως υποδηλώνει κι εκείνο το θρασύτατο ‘μαζί τα φάγαμε’. Παράλληλα απαιτεί ‘μεταρρυθμίσεις’, αλλαγές σε όλα. Δεν είναι τυχαίο ότι οι πλέον ένθερμοι οπαδοί των ‘μεταρρυθμίσεων’ είναι άνθρωποι που κατείχαν καίριες θέσεις όταν η χώρα έτρεχε με ορμή προς την καταστροφή. Όλα πρέπει ν’ αλλάξουν, για να μην αλλάξει τίποτε.

Στη ζούλα...

απο το Alter Thess...
Ένα πράγμα δεν μπορεί κανείς να προσάψει σε αυτή την κυβέρνηση και δεν είναι ούτε αυτό για καλό. Οι άνθρωποι εργάζονται πυρετωδώς ακόμη και στα μέσα Αυγούστου, με μια ατζέντα που σε άλλη περίοδο θα θύμιζε ωρολογιακή βόμβα έτοιμη να εκραγεί.
Ο Άδωνης κλείνει τα νοσοκομεία το ένα μετά το άλλο και απολύει γιατρούς. Μάλιστα είναι τέτοια η κουτοπονηριά του που στα πεταχτά προσθέτει κι άλλους στις μαύρες λίστες, όπως συνέβη στο Ψυχιατρικό Νοσοκομείο Θεσσαλονίκης.
Ο Αρβανιτόπουλος έχει υποχρεώσει τους καθηγητές να ξημεροβραδιάζονται μπροστά σε έναν υπολογιστή περιμένοντας να δουν αν το σχολείο τους κλείνει, πότε θα μπουν σε διαθεσιμότητα ή ποιος συνάδελφος έπαθε καρδιακή προσβολή μόλις έμαθε τα χαρμόσυνα νέα.
Ο Καψής έστειλε τα ΜΑΤ να κατεβάσουν τις κεραίες της ΕΡΤ από το Βίτσι -είναι και δίκη τους η περιοχή- και το Πήλιο- που δεν είναι κανενός-, ενώ ο Δένδιας έχει αποφασίσει να εκκενώσει κάθε κατάληψη πριν αρχίσουν τα σχολεία.
Το πιο πιθανό είναι ότι ανήμερα του Δεκαπενταύγουστου να μπουκάρουν στην ΕΡΤ, να κατεδαφίσουν το ΑΠΘ, να ανακοινώσουν κατάργηση του 13ου και 14ου μισθού στον ιδιωτικό τομέα και να ανακοινώσουν ότι απαγορεύονται οι συναθροίσεις μέχρι να περάσει και η ΔΕΘ.
Και υπάρχουν δύο λόγοι για να λειτουργείς με τέτοιο σχέδιο. Το πρώτο σενάριο λέει ότι το ματσάκι γυρνάει. Ότι αργά ή γρήγορα οι θυσίες αποδίδουν, η χώρα μπαίνει σε τροχιά ανάπτυξης, οι άνεργοι βρίσκουν δουλειά και οι κομμουνιστές του ΣΥΡΙΖΑ γυρνούν στο 4%.
Το άλλο σενάριο -που μεταξύ μας είναι και το μόνο αληθινό- είναι αυτό του μικρού χαζού παιδιού που λέει πως κάνω τη ζημιά χωρίς να με δουν και θα τη γλιτώσω κιόλας. Και αν ο Άδωνης ανήκει μεταξύ άλλων και σε αυτή την κατηγορία, οι υπόλοιποι απλώς εφαρμόζουν με ακρίβεια ένα σχέδιο έκτακτου ανάγκης.
Όπως όμως στη ζούλα κυβερνούν την χώρα, το ίδιο στη ζούλα θα υποχρεωθούν να ανηφορίσουν στη Θεσσαλονίκη για τη ΔΕΘ;
Ούτε ένας μήνας δεν έμεινε...

Ο καφές και ο ζουρλομανδύας...

Γιάννης Νικολόπουλος, απο το Red NoteBook...

Στη Γερμανία, συγκεκριμένα στη Βαυαρία και έπειτα από επτά χρόνια εγκλεισμού σε ψυχιατρική κλινική, αφέθηκε ελεύθερος ένας 56χρονος άνδρας, ο Γκουστλ Μόλαθ, που είχε αποκαλύψει ένα κολοσσιαίο σκάνδαλο φοροδιαφυγής, ξεπλύματος μαύρου χρήματος και λαθραίας μεταφοράς κεφαλαίων στην Ελβετία. Στο σκάνδαλο ενέχονταν υπάλληλοι και διευθυντικά στελέχη της έκτης μεγαλύτερης τράπεζας της Γερμανίας, μεταξύ των οποίων και η σύζυγος του 56χρονου, η οποία έκανε τα αδύνατα δυνατά για να τον κλείσει στο ψυχιατρείο ως ψυχοπαθή. Το κατάφερε πρόσκαιρα. Η έρευνα αποκάλυψε την αλήθεια των λεγομένων του, αφαίρεσε τα προσωπεία εντιμότητας από μια σειρά ενεχόμενων στελεχών και δρομολόγησε τις περαιτέρω εξελίξεις (δικαστική έρευνα), μετά και τη λαϊκή οργή που προκάλεσε η υπόθεση. Το γεγονός της απελευθέρωσης, και κυρίως της επιβεβαίωσης όσων ισχυριζόταν ο έγκλειστος στο ψυχιατρείο Μόλαθ, ενδέχεται να επηρεάσει και το αποτέλεσμα των παγγερμανικών εκλογών τουλάχιστον στο κρατίδιο της Βαυαρίας.

Στην Τουρκία, έχει εξαπολυθεί ένα εκτεταμένο πογκρόμ εναντίον δημοσιογράφων και σχολιαστών στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, και κυρίως στον Τύπο. Όποιος έκανε το …λάθος να εναντιωθεί στην οικονομική και κοινωνική πολιτική του Ρ. Τ. Ερντογάν, να αποκαλύψει σκοτεινές πλευρές περίεργων δοσοληψιών της πολιτικής εξουσίας με οικονομικούς κύκλους, και κυρίως, να ταχθεί με το μέρος των διαδηλωτών της πλατείας Ταξίμ και να στηλιτεύσει τη βία, τα δακρυγόνα και τις συλλήψεις, είτε απολύεται, είτε εξαναγκάζεται σε παραίτηση είτε, τέλος, περιθωριοποιείται επαγγελματικά. Τα περισσότερα ΜΜΕ της χώρας ανήκουν σε εργολάβους και οικονομικούς παράγοντες, οι οποίοι κάνουν χρυσές δουλειές με την κυβέρνηση και οι κριτικές φωνές φιμώνονται με συνοπτικές διαδικασίες. Φυσικό επόμενο είναι ότι ο Τύπος βλέπει την κυκλοφορία του να έχει πάρει την κατιούσα και πλησιάζει σε ιστορικό ναδίρ απήχησης και αναγνωσιμότητας. «Στη χώρα μας δύο πράγματα δεν ευδοκιμούν, το δένδρο του καφέ και η δημοκρατία», έγραφε σκωπτικά, πριν από πολλές δεκαετίες ο Ασίζ Νεζίν, στο διήγημά του «Ο καφές και η δημοκρατία» (εκδόσεις Θεμέλιο, μετάφραση Ε. Αργαίου).