Τι συμβαίνει με τα Ελληνόπουλα;

Νεα Μετρα...
Η τραγική κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η χώρα μας αντικατοπτρίζεται πολύ καθαρά στα χάλια της παιδείας. Η έκθεση του ΟΟΣΑ, που έδειξε μια μεγάλη πτώση σε σειρά τομέων και κατηγοριών (συμπεριλαμβανομένων των μαθηματικών και της κατανόησης κειμένου κατηγορίες στις οποίες η χώρα μας κάποτε ήταν από τις καλύτερες στον αναπτυγμένο κόσμο) σε διάστημα τριετίας, απλώς επιβεβαιώνει τη ζημιά που έχει γίνει - από τα Μνημόνια και όχι μόνο.
Έχουμε επαναλάβει πολλές φορές ότι το πρόβλημα της χώρας μας δεν είναι μόνο οικονομικό. Είναι ηθικό και κοινωνικό. Έτσι αν και τα όσα έχουν γίνει στον χώρο της παιδείας έχουν σαφέστατα το αντίκτυπό τους, τα όσα συμβαίνουν γύρω μας, αφήνουν και αυτά το στίγμα τους τόσο στα παιδιά, όσο και σ' όλοκληρη την εκπαιδευτική κοινότητα. Και τ' αποτελέσματα είναι απτά. Οι γονείς (που για πολλά χρόνια βασίζονταν στις υλικές τους απολαβές για την ενθάρρυνση της καλής σχολικής επίδοσης των παιδιών τους με στόχο την είσοδο σ' ένα πανεπιστημιακό ίδρυμα), δεν μπόρεσαν να υποκαταστήσουν τις περικοπές αυτές με άλλους τρόπους (όπως η χρήση προσωπικού τους χρόνου για βοήθεια στα παιδιά τους), ούτε μπόρεσαν να ξαναβρούν (και να κυνηγήσουν στο όνομά των παιδιών τους) την χαμένη σημασία της μόρφωσης και της πνευματικής καλλιέργειας, έχοντας καταλήξει να χρησιμοποιούν το σχολείο ως "πάρκιγκ" και όχι ως μέσο για ένα καλύτερο αύριο. Τα παιδιά βλέποντας ένα κόσμο να καταρρέει γύρω τους, απαξιώνουν την μόρφωση και τη γνώση, θεωρώντας ότι δεν τους προσφέρουν τίποτα, μην έχοντας την απαραίτητη βοήθεια από το σπίτι. Οι δάσκαλοι και οι καθηγητές χαμένοι στο δικό τους κόσμο, διεκπαιρεώνουν απλώς τα καθήκοντά τους, έχοντας (προς υπεράσπισή τους) να παράξουν έργο σε σχολεία-ζούγκλες, που η αδιαφορία βασιλεύει, οι υποδομές διαλύονται και τα προγράμματα αλλάζουν με κάθε υπουργό... Το δε κράτος προσπαθεί να μειώσει το κόστος της παιδείας, θεωρώντας ως πάρεργο το χτίσιμο της αυριανής Ελλάδας, ξοδεύοντας άπειρο χρόνο να ευχαριστήσει την τρόικα, απολύοντας εκπαιδευτικούς και κλείοντας σχολεία. Σ' αυτό το περιβάλλον και η πτώση 17 θέσεων φαντάζει μάλλον μικρή...

ΦΥΓΕΤΕ Ή ΨΟΦΗΣΤΕ...

kartesios...

Είδηση πρώτη: «Τα “κόκκινα” δάνεια αντικείμενο συζήτησης στη συνάντηση Προβόπουλου με τους τραπεζίτες».
Ακραίος παραλογισμός. Οι ελληνικές τράπεζες διασώθηκαν λαμβάνοντας 78 δισ. ευρώ από το κράτος μέσω του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (ΤΧΣ).  Αυτό είχε ως αποτέλεσμα το ποσοστό συμμετοχής του ΤΧΣ στις ιδιωτικές τράπεζες μετά την ανακεφαλαιοποίησή τους να είναι από 81% έως 93% του μετοχικού τους κεφαλαίου.
Για άγνωστο λόγο, η μειοψηφία του 19% έως 7% των ιδιωτικών τραπεζών ελέγχει το μάνατζμέντ τους. Δε γνωρίζω κάποια εταιρεία στην οποία το 93% θα ελεγχόταν από το 7%. Και όχι μόνο θα ελεγχόταν, αλλά θα το εκλιπαρούσε. Διότι αυτό κάνει σήμερα η κυβέρνηση. Εκλιπαρεί τους τραπεζίτες να βρεθεί μια κάποια λύση στα «κόκκινα» δάνεια και «εύχεται» δημοσίως να καταλάβουν οι τράπεζες την ανάγκη να ρίξουν ρευστό στην αγορά.
Είδηση δεύτερη: «Κυβερνητική πρωτοβουλία για τα νοικοκυριά χωρίς ρεύμα»
Ειδικότερα, «σε ευρεία κυβερνητική σύσκεψη, υπό τον πρωθυπουργό Αντώνη Σαμαρά, και παρουσία του Ευάγγελου Βενιζέλου, στο Μέγαρο Μαξίμου έγινε εκτενής αναφορά και για το πρόβλημα των νοικοκυριών που δεν έχουν ρεύμα. Σύμφωνα με τον υπουργό Περιβάλλοντος Γιάννη Μανιάτη οι τοπικές αρχές θα πρέπει να ενημερώνουν άμεσα τη ΔΕΗ για τις περιπτώσεις εκείνες, των οικογενειών που πραγματικά δεν μπορούν να αποπληρώσουν και η ΔΕΗ θα επαναφέρει το ρεύμα».

586 μεικτά...

part II...

Οι προτάσεις δουλειάς μου προκαλούν θλίψη. Ναι, είναι θλίψη. Είναι σίγουρα θλίψη αυτό που αισθάνομαι.
Παλιά ήταν άγχος. Θα μου αρέσει; θα μπορέσω; Θα είναι όπως το φαντάστηκα όπως θα ήθελα; Στην αρχή είχε και λίγο χαρά. Σκεφτόμουν πως με αυτή τη δουλειά θα μπορέσω να μάθω αυτό ή θα μπορέσω να κάνω το άλλο. Όνειρα ξεπατικοτούρες από τις ταινίες. Στην πραγματικότητα αυτό που συνέβαινε ήταν να βρίσκεσαι στο τέλος της ημέρα σκισμένος. Ή στην καλύτερη διψασμένος για λίγο ενδιαφέρον, λίγη ζωή. Η δουλειά μου προκαλεί θλίψη.
Το ήξερες πως ο βασικός έχει φτάσει στα 586 ευρώ μεικτά; Το κοίταξα πριν από λίγο. Σήμερα σε μια βόλτα στη Σόλωνος, η Χ. μου έλεγε για μια γνωστή της που της πρότειναν δουλειά ως γραφίστρια με πλήρες ωράριο για 500 ευρώ. Κάτω από τον βασικό μισθό. Για πλήρες ωράριο. Μεικτά κι αυτά. Όλα τελικά έφτασαν στο να παίρνεις 700 ευρώ και να λες καλά είσαι. Όλα έφτασαν στο να έχεις δουλειά και να λες πάλι καλά. Πάλι καλά που τι;
Πάλι καλά που έχω και αυτά τα 586 ευρώ (μεικτά). Άνθρωποι μένουν χωρίς ρεύμα και τα παιδιά τους πεθαίνουν από τις αναθυμιάσεις των μαγκαλιών. Άνθρωποι, φίλοι μας, εμείς, τη βγάζουμε με 400 ή 200 ευρώ το μήνα και λέμε πάλι καλά που έχουμε κι αυτά. Έπαψαν πια κι αυτές οι σκέψεις περί αναλογίας σπουδών με μισθό και τα λοιπά.
Είναι σίγουρα θλίψη αυτό που αισθάνομαι. Μου προκαλούν θλίψη  τα 586 ευρώ (μεικτά) για να κάνεις μια δουλειά που δε σκέφτηκες ποτέ πως θα ήθελες να κάνεις. 586 ευρώ (μεικτά) για κάτι που δεν ονειρεύτηκες ποτέ. Δεν έχει σημασία τι ονειρεύτηκες. Σημασία έχει τι ανάγκες έχεις. Τι προσπαθείς να καλύψεις, τι λογαριασμούς έχεις να πληρώσεις. Δουλεύουμε για να πληρώνουμε. Και έτσι κυλάει η ζωή. Στα διαλείμματα κάνουμε γρήγορο σεξ, διακοπές σε ξενοδοχεία και φεύγουμε τριήμερα για συναυλίες.

Ο υπεύθυνος δωσιλογισμός και ο «ανεύθυνος» πρύτανης Πελεγρίνης...

ΤΟΥ ΚΙΜΩΝΑ ΡΗΓΟΠΟΥΛΟΥ*, απο την Αυγη...
Ενώ οι συνυπεύθυνοι υπουργοί κ. Αρβανιτόπουλος και Μητσοτάκης έχουν αναλάβει, τοις τρόικας ρήμασι πειθόμενοι, να στείλουν στον κάδο της ανεργίας τους διοικητικούς υπαλλήλους των πανεπιστημίων, ο «ανεύθυνος» πρύτανης του Καποδιστριακού Πελεγρίνης παίζει θέατρο στο Παρίσι. Αυτή είναι η είδηση όπως έχει παραχθεί από την αγία οικογένεια των Μνημονίων και αναπαράγεται από όλες τις ζώνες του τηλεοπτικού λυκόφωτος. Από τη μια πλευρά οι νοικοκυραίοι του δωσιλογισμού και από την άλλη ένας άνθρωπος που αποφάσισε να μην εξανδραποδιστεί πειθαρχώντας στα κελεύσματα διάλυσης του δημόσιου πανεπιστημίου. Ο πρύτανης Θεοδόσης Πελεγρίνης, ως γνωστόν, αρνείται να συνεργήσει στην απόλυση εκατοντάδων διοικητικών υπαλλήλων του ιδρύματος, αρνείται δηλαδή να προσυπογράψει τον φυσικό θάνατο του πανεπιστημίου. Για τούτο εγκαλείται και διασύρεται από το βαθιά άμουσο πολιτικό προσωπικό που έχει αναλάβει ως υπεργολαβία των δανειστών να εγκαθιδρύσει το εργασιακό καθεστώς της απόλυτης βαρβαρότητας.
Ένας άνθρωπος που «θεατρίζεται» είναι ένας επικίνδυνος άνθρωπος. Ένας άνθρωπος που αντλεί την παιδεία του από τα μεσημερινάδικα της τηλεόρασης είναι ένας κανονικός άνθρωπος. Τόσο κανονικός, που δεν μπορεί να ανεχθεί ένας κοτζάμ πρύτανης να παίζει θέατρο τη στιγμή που μία σοβαρή κυβέρνηση έχει αναλάβει το θεάρεστο έργο κατεδάφισης της χώρας.
«Μετεβλήθη εντός μου ο ρυθμός του κόσμου», έγραψε ο Βιζυηνός. Στον δικό μας κόσμο, αυτόν που θα υπερασπιζόμαστε μέχρι την τελευταία ικμάδα ψυχής και σώματος, το θέατρο είναι το πρώτο και έσχατο σχολειό. Αυτό που μπορεί να διασαλεύσει ακόμα τη ναρκωμένη σκέψη, να παρακινήσει με την ευγένειά του στην ευγένεια όσους αρνούνται να παραδοθούν στην επιβαλλόμενη αφασική βαρβαρότητα. Αυτές είναι οι δικές μας σταθερές στις κατευθυνόμενες μεταβολές του κόσμου, οι δικές μας αξίες. Οι λοχίες της τρόικας ποιες αξίες υπερασπίζονται;
* Ο Κίμων Ρηγόπουλος είναι ηθοποιός-συγγραφέας

Αβέβαιο το μέλλον...

του Δημητρη Παπαχρηστου, απο το Εθνος...

Ερχόμαστε πρώτοι στις μεταρρυθμίσεις και στους εκσυγχρονισμούς, να μια πρωτιά που κατέκτησε η χώρα μας, με την επιβολή, εφαρμογή της λιτότητας που αξίωσαν οι τροϊκανοί.
Oπως κι άλλες φορές, έτσι και τώρα κάποιοι ιθύνοντες των Βρυξελλών αφήνουν να νοηθεί πως το 2014 θα βγούμε από την κρίση και τα μνημόνια και θα «κολυμπήσουμε» στις αγορές. Μας τα έχουνε ξαναπεί τα «κάλαντα» μέρες που είναι, μα δεν είδαμε άσπρες μέρες. Συνεχώς και ανεπαισθήτως γινόμαστε δέσμιοι των δανειστών.
Περνάνε τα χρόνια και παγιώνεται μια ζοφερή κατάσταση που δυστυχώς την κληρονομούμε στα παιδιά μας. Την κρίση την υφίστανται και τα ίδια μέσα στα σπίτια τους που πολλών κινδυνεύουν να τεθούν σε πλειστηριασμό. Την υφίστανται στα πανεπιστήμια και στα σχολεία που δεν λειτουργούν.
Δύο βασικοί πυλώνες της κοινωνικής πολιτικής, η Παιδεία και η Υγεία, δοκιμάζονται στο όνομα του εκσυγχρονισμού και των συγχωνεύσεων. Με άλλα λόγια, την πληρώνουν οι ανήμποροι ασθενείς, δηλαδή οι γονείς και οι παππούδες των παιδιών μας, που μέσα σ' αυτήν τη σκληρή πραγματικότητα κατέκτησαν την πανευρωπαϊκή πρωτιά να έχει καταρρεύσει η απόδοσή τους στη Φυσική και στα Μαθηματικά και, το χειρότερο, να θεωρούν μάταιο να σπουδάσουν, γιατί όποιο πτυχίο και να πάρουν δεν θα βρουν δουλειά.
Η επιλογή σπουδών, δυστυχώς, έχει συνδεθεί με τη δουλειά και όχι με την παιδεία και τη γνώση - μόρφωση. Εχουν συμβάλει οι λεγόμενες εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις των εκάστοτε υπουργών που ματαιόδοξα θέλησαν να βάλουν τη σφραγίδα τους δανειζόμενοι πρότυπα εκπαιδευτικά ξένων χωρών στο όνομα της ομογενοποίησης σε μια παγκοσμιοκρατική ανάγκη, που θέλει εξειδικευμένους «ηλίθιους», γρανάζια στο καπιταλιστικό τους σύστημα.

Μία, δύο, τρεις, πολλές Σκουριές...

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΒΟΤΣΗ, απο την Ελευθεροτυπια...

Ούτε σε παρένθεση ούτε σε υστερόγραφο. Το προτάσσω γιατί του πρέπει: ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Θεάτρου του Νέου Κόσμου, Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος, προσφέρει αύριο σε έκτακτη παράσταση, με ευρηματική σκηνοθεσία του ίδιου και με τους Στεφανία Γουλιώτη και Μάκη Παπαδημητρίου να συναγωνίζονται σε ρεσιτάλ ερμηνείας, το πολυβραβευμένο έργο «Αστερισμοί», του Αγγλου Νικ Πέιν.

 Τα έσοδα θα διατεθούν για ενίσχυση του νέου που έχασε το μάτι του από δακρυγόνο, στην πρώτη διαδήλωση οργής μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα.
Ετσι όπως πάμε, στα μνημονιακά χρόνια, με τα ΜΑΤ σε διαρκείς υπερωρίες και μόνιμη ζέση για βαρβαρότητα, πολλαπλασιάζονται τα θύματα (με αναπηρίες) της κρατικής και παρακρατικής τρομοκρατίας, τόσο που θα μπορούσαν να οργανωθούν σε σωματείο αλληλοβοήθειας, για να μην ευελπιστούν μόνο στην κοινωνική αλληλεγγύη.
Μετά την τραγωδία της μικρής Σάρας (είχε όνομα τουλάχιστον, γιατί οι μετανάστες παραμένουν και στο θάνατο ανώνυμοι), να αρχίσουμε να μετράμε και τα θύματα της ΔΕΗ και της εν γένει κρατικής αναλγησίας - με πιο τραγικούς τους χιλιάδες αυτόχειρες της κρίσης και βεβαίως τις μυριάδες των λιμοκτονούντων, αφού η πείνα λογίζεται ως η χειρότερη μορφή βίας...
Για αναρίθμητα ειρηνικά θύματα ενός ακήρυκτου πολέμου πρόκειται, ο οποίος, ωστόσο, δεν υπολογίζεται και δεν αναφέρεται καν στις σοφές αναλύσεις όσων καταδικάζουν φραστικά τη βία «απ' όπου κι αν προέρχεται».

51% Σάββατο...

a/man/called/…

Πριν τα ντουβάρια στο σπίτι αρχίσουν να σφιχταγκαλιάζονται, παίρνω τους δρόμους. Μπορώ, ακόμη, να κυκλοφορώ  χωρίς να χρειάζεται να έχω πρόχειρα κέρματα στην τσέπη για διόδια πεζοδρομίων. Άλλο αν τα χρυσοπληρώσαμε. Και συνεχίζουμε να τα πληρώνουμε, χωμένα μέσα σε Διαύγειες και ποιότητες ζωής που ραγίσαν ελλείψει κονδυλίων. Ωραίες λέξεις. Μπορώ να φτιάξω καλύτερες, χωρίς -όμως- να τις χρεώσω σε κανέναν.
Δέκα βήματα μακριά απ΄την εξώπορτα το φαρμακείο της γειτονιάς. Σηκώνω το δεξί χέρι, χαιρετάω το χαμογελαστό κορίτσι με την άσπρη ποδιά, μέσα. Κάνει το ίδιο, κρατώντας στο χέρι της ένα κουτί με συμμετοχή 25%. Κάνει κρύο. Φοράω γάντια. Για ένα δευτερόλεπτο νιώθω Tommie Smith. Εκείνη δεν είμαι βέβαιος αν παριστάνει τον John Carlos. Αμφιβάλλω αν τον ξέρει, αν άκουσε ποτέ κάτι γι αυτόν. Μάλλον όχι, αν κρίνω από το ότι δεν σήκωσε το αριστερό. Βάζω γρήγορα το χέρι στην τσέπη, διώχνω τις σκέψεις. Δεν σε στέλνουν σε βάθρο. Το πολύ πολύ να σε στείλουν σε Ladose ή Xanax.
Μετά, πενήντα μέτρα πιο κάτω, το κομμωτήριο. Το ‘χω χωνέψει πως η Mathilde δεν ζει πια εδώ. Eίναι ωραία γυναίκα η κομμώτρια, απ’ αυτές που ζεματάνε, μα έχει κι αυτή τα ζόρια της. Παλιά, κάθε Σάββατο, ουρά στην αναμονή ανάμεσα σε κλεισμένα από μέρες ραντεβού, απ’ τις εννιά το πρωί ως τις έξη και τις εφτά το απόγευμα. Τώρα ο χρόνος έχει συσταλεί. Η ουρά κόπηκε απ’ τη ρίζα. Τα ραντεβού δεν γεμίζουν πια ούτε μισό ποστ-ιτ. Με αχτένιστη ψυχή δεν σε μάραναν και δέκα αχτένιστες τρίχες. Αν και η σχωρεμένη η γιαγιά μου -που δεν πέρασε ποτέ κατώφλι κομμωτήριου- συνήθιζε να λέει «αφού οι άντρες είστε τόσο τρίχες, πίσω από τρίχες σέρνεστε». Τότε δεν υπήρχαν καράβια, μάλλον. Όμως όσο άδειες και να είναι οι πολυθρόνες και οι καρέκλες, πάλι περισσότερο κόσμο θα δεις εκεί μέσα απ’ ότι στο γαλατάδικο διαγώνια. Εκεί μπαίνει ο κόσμος, παίρνει ενάμιση πράγμα στο χέρι και φεύγει σχεδόν σαν κυνηγημένος.

Ανθρωποι και αριθμοί....

του Πανου Χαριτου, απο to Portal....

Τελικά χρεωκόπησε ποτέ η Ελλάδα ή όχι; Δεν μιλώ για τις ιστορικά καταγεγραμένες χρεωκοπίες του παρελθόντος αλλά για τη σύγχρονη ιστορία. Τη δική μας εποχή. Την πρόσφατη περιπέτεια με το ΔΝΤ και την υπόλοιπη παρέα, που προσπαθούν να ξεκολλήσουν το ναύαγιο από τα βράχια και να το κάνουν αξιόπλοο χρησιμοποιώντας τα όποια σάπια ξύλα περίσεψαν από προηγούμενα διεθνή ναύαγια που κατέληξαν στη διάσωση.

Αλήθεια τι είναι αυτό που ορίζει τη χρεωκοπία μιας χώρας ;
Οι αριθμοί θα μου πείτε και δίκιο θα έχετε. Όταν όμως οι αριθμοί δεν βγαίνουν και μετά από τέσσερα χρόνια σκληρής λιτότητας, περικοπών, απολύσεων, δανεισμού τους κοιτάς, τους ξαναμετράς αλλά το χρέος τρομάζει το αύριο, περισσότερο από το χθές, τότε εύλογα αναρωτιέσαι.
Βλέπουμε φώς στο τούνελ ή πρόκειται για αντικατοπτρισμό από την ανεργία, την πείνα, τη δίψα, την εξάντληση, το σοκ της θεραπείας ;
Όταν ως επιλογή αντιμετώπισης μιας κρίσης προβάλεται η επιθετική θεραπεία τότε σαφέστατα περιμένεις τα αποτελέσματα να είναι εντυπωσιακά. Ακόμα κι αν τα δείγματα δεν είναι άμεσα ορατά, αναζητάς κάποιους εκ των οιωνών της βελτίωσης.
Όμως όσο κι αν επιμένουν ντόπιοι και ξένοι οικονομικοί φωστήρες για την επιστροφή στην κανονικότητα και την ευημερία, οι αριθμοί δεν πείθουν για τα λεγόμενά τους και τα προσδοκόμενα από τη θεραπεία αποτελέσματα.
Όταν οι άνθρωποι γίνονται αριθμοί, τότε αυτό δεν είναι για καλό. Ο άνθρωπος έχει προσωπικότητα. Οι αριθμοί ισοδυναμούν με μια ψυχρή λογιστική και τάξη και για να θυμηθώ τα λόγια του Οδυσσέα Ελύτη "Όταν ακούς τάξη, ανθρώπινο κρέας μυρίζει".

Σπίρτο....

του Μαριου Μαζαρη, απο το Intellectum...

Φύλαγα σκοπιά. Ήμουν ντυμένος σαν κρεμμύδι και φυλούσα σκοπιά. Αρβύλες, παλτό, γάντια και σκούφοι και κασκόλ κάτω από το παλτό, και διπλή επένδυση και ό,τι άλλο μπορούσα να φορέσω. Κι όμως το κρύο έβρισκε τρόπο να περνά, λες και με άφηνε επίτηδες να προσπαθώ να το αποφύγω κι ερχόταν στο τέλος να με βγάλει τρελό. Και με έβγαζε. Να κόβω βόλτες γύρω από τη θέση μου, να τρίβω τις παλάμες μεταξύ τους, σαν το κοριτσάκι με τα σπίρτα. Και δεν είχα πολλά σπίρτα ν’ ανάψω, και δεν είχα λόγους να προσευχηθώ, είχα όμως λόγο να περιμένω να κοπάσει το κρύο. Και κάτι να φυλάξω. Το ένα σπίρτο στην τσέπη. Που από κάπου είχε περισσέψει και παρέμενε κρυμμένο. Οι παλάμες άναβαν για λίγο, το τρίψιμο απέδιδε για κάτι στιγμές κι ύστερα, πάλι, τα ίδια κρύα χέρια. Η ζεστή καρδιά τις ώρες αυτές δε βοηθά – ή δεν είμαι σίγουρος αν βοηθά.  Παρόλο που οι συνθήκες ούτε αυτές βοηθούσαν, δε γκρίνιαζα ή δε γκρίνιαζα πολύ. Από παιδί θυμάμαι να απολαμβάνω το κρύο. Κι εκείνο να με βλέπει με συμπάθεια. Ένα παιδί μικρό, ένα φαντάρο πρώτο, ένα της τάξης αρχηγό, ένα κρυμμένο στις κουβέρτες εραστή.

Οι ρόλοι αλλάζουν γρηγορότερα απ’ τις συνήθειες. Μεγαλώνω και δεν παύω να χαίρομαι τους χειμώνες, κάτι παραπάνω από τα καλοκαίρια. Ίσως γιατί τους χαίρομαι προστατευμένος, γιατί δε τυλίχτηκα ποτέ με τρύπιες κουβέρτες, ούτε κοιμήθηκα σε χαρτόκουτα. Είναι και η κουβέρτα μια πολυτέλεια που κάνεις στον εαυτό σου δώρο, μια άνεση που από παιδί μαθαίνεις.

Εδώ πεθαίνουμε «φυσιολογικά»...

απο το Left.gr...

Όνειρο ζει, μην τον ξυπνάτε. Αφήστε τον να παραμιλά στον ύπνο του πως οι θυσίες μας έπιασαν τόπο. Κι ας πιάσαμε πάτο. Κι ας μας άφησαν οι θυσίες μας στον τόπο. Όνειρο ζει και μην του το χαλάτε με «τυχαία περιστατικά». Σταματήστε επιτέλους την πολιτική εκμετάλλευση. Βάλτε τέλος στον στείρο λαϊκισμό. Σπρώξτε λίγο ακόμα το κάρο στην ανηφόρα της ανάπτυξης. Ομπρός βοηθάτε να σηκώσουμε το success story πάνω από την Ελλάδα. Μην κοιτάτε αυτούς που έφυγαν απελπισμένοι. Μην ακούτε τις κραυγές αυτών που δεν άντεξαν. Μην εγκαταλείπετε την προσπάθεια. Μην μετράτε τα θύματα.
Αφουγκραστείτε το παραμιλητό του. «Επιτέλους γινόμαστε φυσιολογικό κράτος» ψελλίζει μέσα στον ύπνο του. Ένα φυσιολογικό κράτος με μαγκάλια, συσσίτια, χαράτσια, δακρυγόνα, αυτόχειρες και αυτοκινητόδρομους. Ένα κράτος που θρηνεί γοερά τα χαμένα εξάμηνα και ποινικοποιεί την «πολιτική εκμετάλλευση» της ανέχειας. Γιατί αν δεν συνειδητοποιήσεις πως και η φτώχεια είναι μέρος του «φυσιολογικού» δεν έχεις θέση σε αυτό το κράτος. Όσο φυσιολογικό είναι να ζεις με κομμένο ηλεκτρικό άλλο τόσο φυσιολογικό είναι να στέλνουν οι πλούσιοι τα παιδιά τους για σπουδές στο εξωτερικό.
Όσο φυσιολογικό είναι να ψάχνεις αιμοπετάλια για ένα παιδί στις αγγελίες και στο διαδίκτυο άλλο τόσο φυσιολογικό είναι να υπάρχουν «ταξικά φάρμακα» για πλούσιους και φτωχούς.

«Η Σάρα “έφυγε”...μας έμεινε η εκπαίδευση»....

Του Χρήστου Δ. Τουρτούρα, απο το TVXS...

Υπάρχουν κάτι στιγμές που εύχεσαι να μην τις είχες ζήσει, γιατί είναι τέτοιες οι στιγμές αυτές που ζωντανεύουν μύχιους και απωθημένους φόβους. Μόλις χθες πληροφορήθηκε η ελληνική κοινή γνώμη το θάνατο της νεαρής μαθήτριας από τη Σερβία. Το πληροφορήθηκε, έδειξε να συγκινείται στιγμιαία και το ξεπέρασε μέσα στα τόσα άλλα που έχει ξεπεράσει τα δύο τελευταία χρόνια (για να μιλήσουμε μόνο για τα πρόσφατα).

Αποτελεί, ωστόσο, προσωπική ανάγκη να αφιερώσω κάποιες αράδες -εν είδη μνημοσύνου- για την αδικοχαμένη Σάρα.
Η νεαρή κοπέλα ήταν μαθήτρια του 12ου Γυμνασίου Θεσσαλονίκης, η περίπτωση του οποίου με είχε ιδιαίτερα απασχολήσει στο πρόσφατο παρελθόν. Με είχε απασχολήσει, γιατί δέχθηκε τα αποτελέσματα της, τόσο προσφιλούς για την απελθούσα υπουργό Παιδείας κ. Διαμαντοπούλου, πολιτικής συγχώνευσης σχολείων.

Έτσι, το συγκεκριμένο σχολείο συγχωνεύθηκε με το 16ο Γυμνάσιο, με το οποίο και συστεγάζονταν, προκειμένου να αυξήσουν αμφότερα την αποτελεσματικότητά τους, όπως διατεινόταν την περίοδο εκείνη το Υπουργείο.

Πόσο θ' αντέξει η Ευρωζώνη;

Cynical...

 Καιρό είχαμε να τ' ακούσουμε, αλλά να, που ξαναγύρισε πρόσφατα στο προσκήνιο, όταν ο κυβερνητικός εκπρόσωπος λοιδόρησε εκ νέου τον κ. Τσίπρα για το αδιέξοδο
που πρέπει να αισθάνεται που είχε  ποντάρει στο λόμπυ της δραχμής, υπονοώντας ότι μετά τις οικονομικές επιτυχίες της κυβέρνησης το ενδεχόμενο επιστροφής στη δραχμή έχει πάψει οριστικά να υφίσταται αφήνοντας τον Σύριζα ανεπανόρθωτα εκτεθειμένο.

Δεν πρόφτασε να το πει και την επόμενη μέρα, θαρρείς για να του πάει κόντρα, εμφανίστηκε ο Wolfang Munchau στους Financial Times να γράφει ορθά-κοφτά ότι “Μέσα στα επόμενα τέσσερα χρόνια η Ελλάδα θα χρεοκοπήσει ή θα φύγει απ' το ευρώ, ή και τα δυο. Η Ευρωζώνη μπορεί να πεθάνει”.  Τόσο απλά και τόσο καθαρά. Φυσικά προβλέψεις σε τόσο μεγάλο χρονικό ορίζοντα αντανακλούν περισσότερο την κατάσταση του παρόντος, η οποία  αν και εφ όσον παραμείνει στην ίδια τροχιά θα οδηγήσει στην επαλήθευση της συγκεκριμένης μακρόχρονης πρόβλεψης. Κι αυτό θέλει να τονίσει ο Munchau. Ότι όσο η γερμανική αντιμετώπιση της ευρωπαϊκής κρίσης παραμένει προσκολλημένη στη συνταγή της δημοσιονομικής λιτότητας και της πιστωτικής συρρίκνωσης, τόσο βαθύτερα θα εισέρχεται στο σπιράλ του αποπληθωρισμού και της έκρηξης των χρεών, ιδιωτικών και δημοσίων. Κάτι που αποτυπώνεται πλέον στους αριθμούς. Το μέσο χρέος των χωρών της Ευρωζώνης έχει περάσει το 90%, ενώ ο μέσος πληθωρισμός για το 2014 προβλέπεται να κυμανθεί στο 1.1%. Για την Ελλάδα, οι προβλέψεις είναι σαφώς χειρότερες, στο -1.7% δίνει τον πληθωρισμό ο ΟΟΣΑ, κι αν κάποιοι χαίρονται βλέποντας τις τιμές να κατεβαίνουν, θα πρέπει να έχουν υπ' όψιν τους ότι την ίδια στιγμή τα χρέη ανεβαίνουν και η οικονομία στομώνει. “Αν η Γερμανία με την τόσο μεγάλη ανταγωνιστικότητα έχει τόσο χαμηλό πληθωρισμό, οι υπόλοιπες ευρωπαϊκές οικονομίες και ειδικά η Ελλάδα θα πρέπει να αποπληθωρίσουν τις οικονομίες τους σε δραματικό βαθμό, κι αυτό ύστερα από τόσα χρόνια δηλητηριώδους λιτότητας”, γράφει ο  Βερολινέζος δημοσιογράφος Mathew Rose.

Επιστροφή στο 1973;

απο την Αυγη...

Οι σκηνές χθες στο κέντρο της Αθήνας ανακαλούν μνήμες 1973. Ουδέποτε μετά τη Μεταπολίτευση υπήρξε εισβολή ΜΑΤ και κατοχή του χώρου των Προπυλαίων. Ουδέποτε εδώ και 40 χρόνια έγιναν συλλήψεις στο πανεπιστημιακό άσυλο. Ουδέποτε αστυνομικοί, και μάλιστα πάνοπλοι, σχημάτισαν διπλή φάλαγγα εκατέρωθεν των διαδηλωτών ως εάν αυτοί να επρόκειτο για αιχμαλώτους πολέμου. Ανάλογες σκηνές υπήρξαν μόνο σε στιγμές όπως η βίαιη εκκένωση της Νομικής το '73 και του Πολυτεχνείου τον Νοέμβριο του ίδιου έτους.
Όλα αυτά συνέβησαν κατά τη συγκέντρωση 16άρηδων στη μνήμη του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου. Η εξέγερση των νέων του 2008 υπήρξε το προανάκρουσμα της κοινωνικής ενεργοποίησης εν όψει της οικονομικής κρίσης. Η νεολαία λειτουργεί πάντοτε ως "μετεωρολογικός σταθμός", ευαίσθητος δέκτης των συντελούμενων κοινωνικών ανατροπών. Η σημερινή νεολαία είναι η πρώτη μετά τον πόλεμο που ζει το μέλλον της ως εφιάλτη. Με 60% ανεργία, με ολοένα και περισσότερα παιδιά να εγκαταλείπουν το σχολείο, με την οικογένειά τους σε κατάσταση απόγνωσης, με τους δασκάλους τους απαξιωνόμενους από την εξουσία. Σε όλα αυτά προστίθεται το βλοσυρό, αυταρχικό και τελικά ολοκληρωτικό πρόσωπο μιας εξουσίας που έχει αναγάγει τη βία -συμβολική και υλική- ως μοναδική μέθοδο φρονηματισμού, δηλαδή αυταρχισμού.
Η χθεσινή εισβολή των αστυνομικών στα Προπύλαια συμπληρώνει την εικόνα των ημερών, όπου ο πρύτανης -και, κατ' επέκταση, το πανεπιστήμιο στο σύνολό του- σύρεται στα δικαστήρια και το Πειθαρχικό, επειδή προασπίζεται την κατά το δυνατόν πιο εύρυθμη και δημοκρατική λειτουργία του ιδρύματος, την αποκατάσταση των υπό απόλυση διοικητικών υπαλλήλων.
Και πάλι, στη δίνη της κοινωνικής και πολιτικής αντιπαράθεσης, το πανεπιστήμιο και η νεολαία συγκροτούν τους κοινωνικούς-δημόσιους χώρους αντιπαράθεσης δύο προοπτικών για την εξέλιξη της κοινωνίας: Ψωμί - Παιδεία - Ελευθερία ή Μνημόνιο;

Η ΠΟΡΝΟΓΡΑΦΙΑ ΤΗΣ ΦΡΙΚΗΣ (ΠΑΡΑΜΟΝΕΥΟΝΤΑΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΠΟΜΕΝΟ ΝΕΚΡΟ.) ...

Celin...

Το συγκλονιστικο στις μερες μας δεν ειναι ειδησεις τυπου "13χρονο κοριτσι πεθανε απο τις αναθυμιασεις του μαγκαλιου γιατι δεν υπηρχαν λεφτα να πληρωθει η ΔΕΗ στο σπιτι της".
Το συγκλονιστικο στις μερες μας ειναι η προσληψη αυτης της ειδησης, ο τροπος που αναπαραγεται, που βιωνεται, ο τροπος που "αντιδρουν" οι ανθρωποι σε τετοιες ειδησεις.
Σαν μια ευκαιρια να ξεσπασουν τα απωθημενα τους, να βρισουν/κατηγορησουν/καταραστουν αναμεταξυ τους, ζωντανα η διαδικτυακα, το Καθεστως. Να "βγουν απο τα ρουχα τους", "ελεος, δε παει αλλο, δολοφονοι", να νιωσουν ζωντανοι. Σαν μια αφορμη να ανεβασουν γραφικες αναρτησεις, αναρτησεις με σκοπο να προκαλεσουν τη συγκινηση, το δραμα, ξυπνατε ρε φωναζουμε ο ενας στον αλλον, τι αλλο περιμενουμε για να εξεγερθουμε.
Παραμονευοντας, σα τα Κορακια, για τον επομενο νεκρο.
Σαν ενα ακομα επιχειρημα στις ζωντανες η διαδικτυακες μας συγκρουσεις με τα πληρωμενα τσιρακια του Καθεστωτος, η για να μην αδικουμε το Καθεστως, με τους εναπομειναντες πνευματικα λειψους που ελπιζουν ακομα στη γαλαζοπρασινη συμμορια δολοφονων που μας κυβερνουν.
Περιμενουμε σχεδον ερεθισμενοι για μια ακομα αυτοκτονια, για ενα ακομα ανθρωπινο δραμα,
για μια ακομα παρομοια ειδηση που θα διεγειρει τη ψυχη μας που σαπιζει, το κορμι που υπνοβατει.
Το παρατηρεις στον τροπο προσληψης και στον τροπο αναπαραγωγης, στην αρχη μπορει να σοκαριζομασταν και να θλιβομασταν με αυτες τις ειδησεις, αλλα τωρα που εγιναν καθημερινοτητα, πιστευω οτι υπαρχει κατι σχεδον πορνογραφικο στον τροπο που τις προσλαμβανουμε, τις επεξεργαζομαστε, τις σχολιαζουμε, μια πορνογραφια της Φρικης, μια διεστραμμενη ικανοποιηση οτι εμεις ειμαστε ακομα ζωντανοι και μπορουμε να "οργιζομαστε", μια διαρκως αναβαλλομενη υποσχεση που δινουμε ο ενας στον αλλον οτι θα "εκδικηθουμε",

Η ακροδεξιά απειλή...

Του ΚΩΣΤΑ ΒΕΡΓΟΠΟΥΛΟΥ, απο την Ελευθεροτυπια...

Ακροδεξιά άνοδος προαναγγέλλεται στην Ευρώπη στις επικείμενες ευρωεκλογές. Οχι μόνον στη χώρα μας και στις ομοιοπαθείς της ευρωπαϊκής περιφέρειας και του Νότου, αλλά εξίσου στις «ευημερούσες» χώρες του κέντρου και του Βορρά.

«Ταχεία εξάπλωση λαϊκιστικών, εθνικιστικών, ξενοφοβικών, ρατσιστικών και αντιευρωπαϊκών κομμάτων», αποφαίνεται η γερμανική «Ντι Τσάιτ». «Το πιο απειλητικό κοινωνικό και πολιτικό φαινόμενο στην Ευρώπη», πλειοδοτεί ο Ιταλός πρωθυπουργός Ενρίκο Λέτα. Η ακροδεξιά άνοδος δεν περιορίζεται στις χώρες της Ευρωζώνης, καταγράφεται εξίσου και στις υπόλοιπες, ακόμη και εκτός Ευρωπαϊκής Ενωσης, όπως η Νορβηγία, όπου η ακροδεξιά ήδη συγκυβερνά. Σε χώρες εκτός ευρώ, όπως στη Σουηδία, διαθέτει ήδη 20 έδρες στη Βουλή, στη Δανία 20% των ψήφων.
Στη Βρετανία, το κόμμα της Ανεξαρτησίας πιστώνεται με 11% των ψήφων και επιβάλλει δημοψήφισμα για την παραμονή της χώρας στην Ε.Ε. Εντός ευρώ, τα πράγματα είναι ακόμη πιο ανησυχητικά. Στη Φινλανδία, οι «Αληθινοί Φινλανδοί» διαθέτουν 19,1% των ψήφων. Στη Γαλλία, το Εθνικό Μέτωπο φέρεται πρώτο κόμμα στις προσεχείς ευρωεκλογές, στην Ολλανδία, το κόμμα Ελευθερίας ασκεί ήδη επιρροή στις κυβερνητικές αποφάσεις. Στη Γερμανία, οι Εναλλακτικοί, μολονότι εκτός Βουλής, αύξησαν τις ψήφους τους και απειλούν να εγκατασταθούν στα τοπικά κοινοβούλια.
Οι ανησυχίες για την ακροδεξιά άνοδο είναι πολλές, χωρίς ωστόσο να εντοπίζεται η αιτία ούτε και το νόημα του φαινομένου. Πρώτα από όλα, η ακροδεξιά άνοδος συνδυάζεται παντού με το ξέφτισμα της ευρωπαϊκής εικόνας. Οσο περισσότερο η Ευρώπη απογοητεύει, τόσο περισσότερο επεκτείνεται ο ευρωσκεπτικισμός και μάλιστα υπό ακραίες εκδοχές. Σύμφωνα με το Ευρωβαρόμετρο, οι Ευρω-σκεπτικιστές είναι σήμερα για πρώτη φορά περισσότεροι από τους Ευρω-αισιόδοξους.

Πάντα την ουρά τους απέξω...

SotosBlog...

Μειώνουν τους μισθούς, αλλά όχι τους δικούς τους. Οι δικοί τους πρέπει να παραμείνουν άθικτοι, διότι το προβλέπει το Σύνταγμα, διότι περιφρουρείται έτσι η ακεραιότητά τους έναντι συμφερόντων, διότι έχουν έξοδα, διότι, διότι, διότι… Α! και διότι τηρείται έτσι η εξομοίωση με των δικαστικών. Των δικαστικών που και αυτοί κρίνουν ότι είναι συνταγματικό να μειώνονται οι μισθοί. Των άλλων, βέβαια!
Περικόπτουν τις συντάξεις, αλλά όχι τις δικές τους. Αυτοί μπορούν να παίρνουν δύο και τρεις, μαζί και τη βουλευτική. Όσοι διαμαρτύρονται και το καυτηριάζουν είναι λαϊκιστές.
Προκαλούν την αναστάτωση, αλλά ρίχνουν το φταίξιμο στους αναστατωμένους. Με θράσος, με αναίδεια, με κυνισμό. Ο υπουργός Υγείας κατηγορεί τους γιατρούς ότι θα πάρουν με τις κινητοποιήσεις κόσμο στο λαιμό τους. Προσέξετε: οι γιατροί με τις κινητοποιήσεις   τ ο υ ς ,   όχι αυτός με την κινητοποίηση την οποία   ο   ί δ ι ο ς   π ρ ο κ ά λ ε σ ε !   Ομοίως εγκαλεί όλους τους άλλους πλην του εαυτού του ο Παιδείας.
Τους βολεύει η Τρόικα; Γίνεται αυτή ευλογία κι εμείς κατάρα. Όποιος την καταγγέλει είναι επικίνδυνος. Δεν τους βολεύει; Γίνεται μαζί μας κατάρα και αυτή. Αναλαμβάνουν οι αφεντιές τους να την καταγγείλουν. Όποιος άλλος την κατήγγειλε γίνεται γραφικός κι εξυπνάκιας.
Ρωτάς για την Εκάλη; Σου λένε ότι η Εκάλη χρειάζεται, και να μην πουλάς αριστεριλίκι. Δεν έχει από αλλού λεφτά; Τα βάζουν με την Εκάλη. Τάχα!

Μην ξεχνάς τον Δεκέμβρη...

Του Δημοσθένη Παπαδάτου-Αναγνωστόπουλου, Red NoteBook...

Κάθε φορά που πλησιάζει έξι, ο Δεκέμβρης αποδεικνύεται άβολος μήνας. Πρώτα απ΄ όλα γιατί ως αυθεντικά αντικρατικός, και όχι απλώς αντικυβερνητικός, ο Δεκέμβρης δεν είναι «εθνικός» – κι ας ένωσε με τον τρόπο του τα Εξάρχεια, την Κηφισιά και το Ζεφύρι. Ο Δεκέμβρης ένωσε, αλλά χωρίζοντας. Γι΄ αυτό και τα σχολεία δεν τον γιορτάζουν με τραγούδια και θεατρικά, οι πολιτικοί αρχηγοί δεν τον τιμούν με λουλούδια και δηλώσεις στη Μεσολογγίου, οι κνίτες δεν καταλαμβάνουν το Πολυτεχνείο για λογαριασμό του και οι πασπίτες δεν περιφέρουν τη σημαία του ως λάφυρο.

Ως γνωστόν, ο Δεκέμβρης δεν έχει σημαία. Δεν ήταν μια «κοινωνική ομάδα» που βγήκε στο δρόμο για τα «προβλήματά της», δεν έθεσε «αιτήματα» στις αρχές, ούτε έδειξε διάθεση διαπραγμάτευσης μαζί τους. Δεν σχεδιάστηκε από κανένα πολιτικό σχέδιο ή επικοινωνιακό επιτελείο, δεν συντονίστηκε με τους κομματικούς ρυθμούς, ακόμα και τους πιο προχωρημένους, δεν ζήτησε τη μεσολάβηση κανενός κόμματος, ούτε περίμενε κανένα κόμμα να τον «πολιτικοποιήσει». Κανένας δεν είπε το Δεκέμβρη νίκη ή ήττα του λαού, και σε κανέναν δεν υπήρξε εκλογικά ωφέλιμος. Το μόνο κόμμα που στήριξε το Δεκέμβρη –με λόγο, παρουσία, ρητά, εξαρχής–, μετά τον Δεκέμβρη ηττήθηκε εκλογικά, και λίγο αργότερα, είδε την «Ανανεωτική» Πτέρυγά του να καταντά ΔΗΜΑΡ: δυσανεκτική με το ακραίο «Δίκτυο», συγκαταβατική με το κεντρώο Δίκτυο 21.

Δωρεάν ή υπερχρεωμένη;

Cogito ergo sum...

Ενημέρωση στον τηλε-Σκάι, με τον Νίκο τής Τατιάνας. Δημοσιογράφα με μίνι και ψηλοτάκουνο παρουσιάζει αποτελέσματα διαγωνισμού τού ΟΟΣΑ, στον οποίο συμμετείχαν δεκαπεντάχρονοι μαθητές από 65 χώρες διαγωνιζόμενοι σε μαθηματικά, φυσικές επιστήμες και...ανάγνωση (σ.σ.: !!). Με περίλυπο ύφος, η δημοσιογράφα μάς πληροφορεί ότι "η Ελλάδα, δυστυχώς, κατέλαβε την 42η θέση ενώ στον προηγούμενο διαγωνισμό τού 2009 ήταν 29η και αυτό είναι πολύ λυπηρό, Νίκο".

Κι ενώ ο Ευαγγελάτος σχολιάζει "ελεύθερη πτώση, δηλαδή", πετιέται σαν άντε μη πω η άλλη μεγάλη φίρμα τού αλαφούζειου καναλιού, η Μαριάννα Πυργιώτη: "Ερώτηση κρίσεως, Σύλβια: είναι μαθητές οι οποίοι είναι από τα δημόσια σχολεία τής χώρας (προσοχή: παρ' ότι η Πυργιώτη βάζει μπροστά την λέξη "ερώτηση", φροντίζει να την αποδυναμώσει χαρακτηρίζοντάς την ως "κρίσεως", υπογραμμίζει την λέξη "δημόσια" και ο τόνος τής φωνής της δεν έχει καμμιά ερωτηματική χροιά)".

Η Σύλβια (μάθαμε και το όνομα του ψηλοτάκουνου) δεν πιάνει το υπονοούμενο: "Όχι. Εϊναι μαθητές 15 ετών και προσπαθούν το δείγμα να είναι αντικειμενικό και να υπάρχουν μαθητές από όλα τα σχολεία και ιδιωτικά και δημόσια". Η Πυργιώτη δεν ικανοποιείται από την απάντηση της Σύλβιας και σπεύδει να την διακόψει, πριν ολοκληρώσει την φράση της: "Άρα η συντριπτική πλειοψηφία είναι...". Λυπάμαι που δεν μπορώ να σας πω περισσότερα αλλά έσπευσα να αλλάξω κανάλι ώστε να μη τρέχω σήμερα για καινούργια τηλεόραση.


Μάλιστα, κυρία Πυργιώτη. Όσο κι αν δεν σου βγήκε το προβοκάρισμα της δημόσιας εκπαίδευσης, η παιδεία μας είναι για τον διάολο καβάλα και με την βούλα τού ΟΟΣΑ. Και για να σε πάω κι ανάποδα, όταν η Ελλάδα έβγαινε 29η, πάλι μαθητές από δημόσια σχολεία έπαιρναν μέρος. Κι όταν έλληνες μαθητές πρώτευαν σε διεθνείς μαθηματικούς διαγωνισμούς, πάλι από δημόσια σχολεία προέρχονταν. Και η συντριπτική πλειοψηφία των ελλήνων επιστημόνων σε δημόσια σχολεία μορφώθηκαν. Κι εγώ που ευθέως σε αποκαλώ ηλίθια, δημόσιο σχολείο τελείωσα και σε δημόσιο πανεπιστήμιο σπούδασα.

Έλληνες μαθητές, οι πιο δυστυχισμένοι του πλανήτη...

news.gr...

Άσχημα ήταν τα νέα που επιφύλασσε η έκθεση του ΟΟΣΑ για τις επιδόσεις των Ελλήνων μαθητών στους τομείς των μαθηματικών, της ανάγνωσης και των φυσικών επιστημών. Για την εκτενέστερη ενημέρωση των αναγνωστών παρουσιάζονται και άλλα ευρήματα σχετικά με τους Έλληνες μαθητές

που δεν αναδείχθηκαν μέσα από τα μέχρι στιγμής δημοσιεύματα ενώ ενδιαφέρον έχει να δει κανείς ποιων χωρών οι μαθητές τους έχουν τις ίδιες περίπου επιδόσεις με τους Έλληνες.

Χαρακτηριστικά αναφέρουμε ότι η Ελλάδα βρίσκεται μέσα στις εννέα τελευταίες χώρες με βάση το ποσοστό των μαθητών που δηλώνουν χαρούμενοι στο σχολείο ενώ και στα ερωτήματα αν η προσπάθεια στο σχολείο βοηθά στο να βρει κανείς μία "καλή" θέση εργασίας ή να εισαχθεί σε ένα καλό πανεπιστήμιο πάλι η Ελλάδα είναι στις τελευταίες τρεις θέσεις με βάση τις απαντήσεις των μαθητών. Επίσης υψηλό είναι το ποσοστό των Ελλήνων μαθητών που κάνουν "κοπάνες".

Πάντως μέσα από την αναλυτική παρουσίαση των στοιχείων διαπιστώνει κανείς ότι Ελλάδα και Τουρκία έχουν παραπλήσιες επιδόσεις με τους Τούρκους να υστερούν ελαφρά ενώ καθόλου καλά δεν τα πήγαν οι Κύπριοι μαθητές.

Ο Τσίπρας και η λίστα των 100...

Cynical..

Η συμπερίληψη του αρχηγού του Σύριζα στη λίστα των 100 στοχαστών του κόσμου για το έτος 2013, και ειδικότερα στην ομάδα των "αμφισβητιών", ήταν σαφώς μια μεγάλη έκπληξη, η οποία αν μη τι άλλο δείχνει ότι η Ελλάδα και τα όσα θλιβερά λαμβάνουν χώρα στο τομάρι της καταλαμβάνουν δεσπόζουσα θέση στον παγκόσμιο δημόσιο χώρο. Αυτό είναι το ένα. Το άλλο είναι, ότι από το σύνολο Ελλάδα, αυτό που επιλέγεται και αναδεικνύεται ως το πλέον σημαντικό είναι η προσωπικότητα του Αλέξη Τσίπρα και όχι κάποιου άλλου. Του Σαμαρά, φερ' ειπείν, που δεν προφταίνει να μαζεύει εγκώμια από Βερολίνο και Βρυξέλλες.

Η λίστα του Foreign Policy συντάσσεται με αμιγώς πολιτικά κριτήρια, με τα πρόσωπα να αντιπροσωπεύουν τα σημεία ενδιαφέροντος και τις προτεραιότητες της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής. Σ' αυτό το πλαίσιο η παρουσία του Αλέξη Τσίπρα θα λέγαμε ότι δείχνει όχι κατ΄ανάγκη τις προτιμήσεις του αμερικανικού παράγοντα, (αν και αυτό θα μπορούσε να συμβαίνει), αλλά τις προσδοκίες του για το πώς θα εξελιχθούν τα πολιτικά πράγματα στην Ελλάδα. Δείχνει δηλαδή το μέλλον, όπως το προεικάζουν οι διάφοροι διακεκριμένοι μάντεις των ΗΠΑ.  

Top of the Pops forever...

της Μαρίας Τριαντοπούλου, απο το TVXS...

Η χώρα αυτή έχει κατά καιρούς ταλαιπωρηθεί από πολλά και διάφορα πράγματα. Δεν ξέρω αν είναι στο κάρμα μας ή αν εμείς το δημιουργούμε και μετά την πληρώνουμε.
Δεν ξέρω αν φταίει ότι μας επιβουλεύονται, ότι θέλουν το κακό μας ή αν απλά είναι στο DNA μας, στο συλλογικό μας υποσυνείδητο ή γενικά στο κακό το ριζικό μας αλλά πάντως το μόνο σίγουρο είναι ότι έχουμε βασανισθεί. Από εσωτερικούς και εξωτερικούς εθνοσωτήρες, από λαμόγια και από διαπλεκόμενους, από εμφυλίους και δικτατορίες, από μνημόνια, σεισμούς, λιμούς και καταποντισμούς.

Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά τα σοβαρά που μας γονατίζουν κατά καιρούς, σαν να μην είχαμε ήδη αρκετά να αντιμετωπίσουμε από αρχαιοτάτων χρόνων μέχρι και σήμερα, έχουμε βασανιστεί επιπρόσθετα τα τελευταία χρόνια από την παραλυτική και αποσβολωτική επίδραση του lifestyle, του κουτσομπολιού, του star system που ανεβάζει και κατεβάζει ήρωες τους οποίους εμείς πρέπει υπομονετικά να ακούμε όταν αραδιάζουν με ύφος περισπούδαστο ένα σωρό ανοησίες.

Το χρονικό μιας προαναγγελθείσης δίωξης...

Της Πέπης Ρηγοπούλου, απο την Εφημεριδα των Συντακτων..
Η οθόνη, ακόμα και των πιο μνημονιακών και κυβερνητικών καναλιών στέλνει σημαδιακές εικόνες. Οι ολιγάριθμοι σχολικοί φύλακες συλλαμβάνονται ή στέλνονται στο νοσοκομείο με τη φροντίδα των αρμόδιων ματ που σχεδόν τους ξεπερνούν σε αριθμό. Το προ λίγου καιρού κλείσιμο της ΕΡΤ μέσα σε μια νύχτα, πανευρωπαϊκή πρωτιά, με την πραγματική αλλά και βαθιά συμβολική του σημασία, το ακολούθησε μια άλλη πρωτιά στην νεοελληνική ιστορία: Η πειθαρχική δίωξη εναντίον του πρύτανη κ. Θεοδόση Πελεγρίνη, που κρίθηκε από τον συνάδελφό του ένοχος διότι σέβεται ό,τι απέμεινε από τις δημοκρατικές διαδικασίες και δεν καλεί την Αστυνομία εναντίον των 1.300 περίπου απεργών διοικητικών του Εθνικού Καποδιστριακού, που διεκδικούν τα αυτονόητα γι΄ αυτούς και για το σύνολο του Πανεπιστημίου. Του πρύτανη που, σύμφωνα με τις ενορχηστρωμένες επιθέσεις κάποιων υπουργών και των Μίντια, έχει ένα ακόμα τιμωρητέο χαρακτηριστικό: του αρέσει το θέατρο.

Ντρέπομαι για τους συμπατριώτες μας που έχουν καταπιεί και αυτήν την προπαγάνδα ερεθιζόμενοι και μόνο από τη λέξη θέατρο, ξυπνώντας μνήμες από βάρβαρες εποχές που η θεατρική δραστηριότητα εξασφάλιζε για γυναίκες και άντρες ηθοποιούς ένα εισιτήριο για την Κόλαση. Οποιος παίζει θέατρο είναι λοιπόν αυτομάτως ένοχος, μη σοβαρός, άξιος προπηλακισμού, ενώ, προφανώς, οι πολιτικοί, οι εντολοδόχοι τους και οι θεράποντές τους μας οδηγούν με θανατερή σοβαρότητα στον γκρεμό.

Οι προλετάριοι όλων των χωρών να ενωθούν ή να μην ενωθούν;

Του Οδυσσέα Αϊβαλή, απο το Red NoteBook...

Το εθνικό αίσθημα και οι εκμεταλλευόμενοι

Το εθνικό αίσθημα σήμερα μπορεί να έχει προοδευτική μορφή ή οδηγεί στον εθνικισμό; Ο ελληνικός εθνικισμός είναι εθνικισμός των καταπιεσμένων;  Δηλαδή η ελληνική αστική τάξη είναι κυρίαρχη ή υποτελής; Κερδίζει ή χάνει μέσα στην κρίση; Αν η εθνική στρατηγική είναι τα Μνημόνια; Υπάρχει σήμερα πεδίο ανάπτυξης εθνικών-απελευθερωτικών αγώνων; Οι εθνικές επιλογές της Αριστεράς στο παρελθόν οδήγησαν σε νίκες ή σε ήττες;

Ξεκινώντας από το τελευταίο ερώτημα, αξίζει να δούμε εν συντομία τα παραδείγματα της αριστεράς στην Γαλλία και στην Ιταλία, εκεί δηλαδή όπου η αριστερά επέλεξε τη στρατηγική της «εθνικής υπευθυνότητας» ως απάντηση στην οικονομική κρίση της δεκαετίας του 1970.

Στην Ιταλία, λοιπόν, και με τη στρατηγική του Ιστορικού Συμβιβασμού, το Ιταλικό Κομμουνιστικό Κόμμα «ανέλαβε τις ευθύνες του» απέναντι στο έθνος, προκειμένου να αντιμετωπίσει την οικονομική κρίση και τον υπαρκτό κίνδυνο που αντιπροσώπευε η δεξιά τρομοκρατία.  Βάζοντας ως πρώτο το εθνικό συμφέρον, το ιταλικό Κ.Κ. έγινε ο εγγυητής ενός ευτελισμένου πολιτικού συστήματος και των οικονομικών προτεραιοτήτων της ιταλικής αστικής τάξης. Η «κόκκινη λιτότητα», η νομιμοποίηση δηλαδή της λιτότητας από την ιταλική αριστερά για την «εθνική σωτηρία», δεν είχε κανένα όφελος για την εργατική τάξη. Αντίθετα, η ίδια άρχισε έκτοτε να χάνει όσα είχε κερδίσει με τους αγώνες της όλο το προηγούμενο διάστημα.

Ωστικό κύμα: Έρχεται κι ας μην φαίνεται…

 Στέλιος Ελληνιάδης, απο τον δρομο της Αριστερας...

Το πολιτικό σκηνικό στην Ελλάδα, μου θυμίζει, στην κυριολεξία, σκηνικό θεάτρου.

Δηλαδή, κρεμασμένα καραβόπανα, βαμμένα και ζωγραφισμένα, σκαλωσιές με σωλήνες και μαδέρια, τοιχία με κοντραπλακέ και νοβοπάν, καρέκλες, καναπέδες και τραπέζια δανεισμένα από εταιρία επίπλων και ανθρώπους που υποδύονται άλλους, που υποκρίνονται ότι είναι κάποιοι που δεν είναι στην πραγματικότητα, ενώ επαναλαμβάνουν εις επήκοον των καθημένων αυτά που τους υπαγορεύει ο κρυμμένος υποβολέας. Το έργο περιλαμβάνει τερατολογίες, ψέματα, συκοφαντίες, παραπληροφόρηση, κοροϊδίες και άφθονη λάσπη που αποκτούν σάρκα καθώς λέγονται από γνωστούς ηθοποιούς και με τη βαρύτητα που προσδίδει στα λεγόμενά τους η υπερυψωμένη σκηνή που διαχωρίζει τους θεατές, τους κανονικούς ανθρώπους, με την καθημερινή μορφή και συμπεριφορά τους, από τους ηθοποιούς που άλλοι είναι και άλλα λένε και πράττουν, σύμφωνα με το έργο που έχει γράψει ο συγγραφέας και έχει σκηνοθετήσει ο σκηνοθέτης που δεν είναι παρόντες, για την παράσταση που ανεβάζει ο εκτελεστής θιασάρχης.
Πάνω στη σκηνή, λοιπόν, όλα είναι στημένα και ψεύτικα, και όλα όσα λέγονται δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα, αλλά κατασκευάζουν και διαπλάθουν μια εικονική, μια θεατρική πραγματικότητα, που όσο πιο καλοί και πειστικοί είναι οι συντελεστές της παράστασης, τόσο πιο εύληπτη και αποδεκτή είναι η εικονική πραγματικότητα που παρουσιάζουν. Μια οικογένεια είναι όλοι, που εμφανίζονται να ζουν αρμονικά, με μικροπροβλήματα και μικροδιαφορές, πού είναι φυσικές μέσα σε μια πολυμελή ομήγυρη.
Μέχρι εδώ καλά. Μάλιστα, όπως δείχνει η εξέλιξη των διαδραματιζομένων επί σκηνής, πάμε και για ευτυχές τέλος, για χάπι έντ. Στόχος είναι να φεύγει το κοινό για το σπίτι του ευχαριστημένο, εξημερωμένο, καθησυχασμένο, βέβαιο ότι η ζωή κυλάει ομαλά και όλα πάνε κατ’ ευχήν, ότι οι δυσκολίες δεν είναι τόσο μεγάλες όσο φαίνονται, η κατάσταση που ζούμε δεν είναι τόσο τραγική και, εν πάση περιπτώσει, υπάρχουν και χειρότερα, τα οποία μπορεί να γίνουν ακόμα χειρότερα αν δεν δεχτούμε αναντίρρητα όσα μας συμβαίνουν.

Κυβέρνηση εκτός ορίων...

Του Γρηγόρη Ρουμπάνη, Periodista.gr...

Δεν ήταν η ώρα της ψηφοφορίας επί της πρότασης δυσπιστίας, την οποία είχε προ ολίγων εβδομάδων καταθέσει η αξιωματική αντιπολίτευση. Δεν ήταν ούτε κατά τις ονομαστικές ψηφοφορίες, θυελλώδεις κάποιες από αυτές. Να μην είναι και τώρα, που πλησιάζει το τέλος της κατοικίας και της μεταφοράς-κατά τις συστάσεις των θρασυτέρων της τρόικας-των Ελλήνων ιδιοκτητών σε οίκους αστέγων, ή (θα το πουν κι αυτό) στους καταυλισμούς τους προορισμένους για τους άτυχους μετανάστες που είχαν την έμπνευση να έρθουν στη χώρα μας, για το καλύτερο αύριο;

Πιθανόν να είναι τώρα, που ορισμένοι βουλευτές της κυβερνώσας πλειοψηφίας δηλώνουν ότι έφτασαν στο μη περαιτέρω. Από το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ, ανάκατοι. Αν και ψήφισαν  το ένα μετά το άλλο τα απεχθή μέτρα που οδήγησαν την ελληνική κοινωνία στη βίαιη φτωχοποίηση, αν και νομιμοποίησαν την απαξίωση κρίσιμων οργανισμών του δημόσιου τομέα, αν και έδειξαν το δρόμο της εξόδου από την εργασία τους σε δεκάδες και εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενους, αν και εκχώρησαν στα σκλαβοπάζαρα των δανειστών, αντί δόσεις δανείων, το δικαίωμα του πολίτη στην ελπίδα, τώρα, λένε, θα αντισταθούν και θα συμβάλουν στην αντιστροφή, σε μια άλλη πορεία προς την ανάκαμψη και την αξιοπρέπεια.

Ο ταλαντούχος κύριος Σαμαράς!

outelogos...

Ελλάδα, μια χώρα που έχει “γεννήσει” κατά το παρελθόν σπουδαίους ανθρώπους και όχι μόνο. Το γεννοβόλημα δεν έχει τελειωμό, τα πιο πρόσφατα τρανταχτά παραδείγματα είναι δύο φίλοι, ο ΓΑΠ και ο ΣΑΜ.

Το πρώτο τον τίμησε η ανθρωπότητα λέγοντας τον και  στοχαστή (τρομάρα του) και τον δεύτερο η Γερμανική εφημερίδα Sueddeutsche Zeitung, τον ανέφερε πριν λίγες ημέρες ως «Ταλαντούχο και γοητευτικό».

Αφού έχει τελειώσει εδώ και καιρό η γιορτή της μπύρας στη Γερμανία, δεν έχουμε παρά να πάρουμε στα “σοβαρά” τα γραφόμενά της. Εκεί λοιπόν που προσπαθούσα με σοβαρότητα και εγώ να δω το θέμα, θυμήθηκα τα καλά λόγια που έλεγαν στην Ευρώπη και για τον Γιωργάκη πριν τη πτώση του. Τώρα τα ακούμε για τον Σαμαρά…

Το “αύριο” θα μας δείξει το πόση κοινή πορεία έχουν αυτοί οι δύο φίλοι που λέγαμε πριν. Μέχρι στιγμής και με έλλειψη αντικειμενικότητας, θεωρώ ό,τι τα ταλέντα του κου Σαμαρά είναι το ψέμα, οι αρκετές χαζοατάκες  για το μπλε πόπολο, οι σωματικές κινήσεις με το ψευτομάγκικο στυλ, η υπεροψία και η ξεροκεφαλιά.  

Στη βροχή...

Του Γιώργου Σταματόπουλου, απο την Εφημεριδα των συντακτων...

Η δυνατή χθεσινή βροχή με εγκλωβίζει σ’ ένα υπόστεγο της πλατείας Κάνιγγος. Μαζί μου κι άλλοι που δεν είχαν αλεξιβρόχιο ή αδυνατούσαν ν’ αγοράσουν από τους πλανόδιους που πωλούσαν τρία ευρώ το τεμάχιο. Ευτυχώς δεν έκανε κρύο. Είχαν βγει από το βάθος της στοάς μικροεπαγγελματίες, που γνωρίζουν, δεκαετίες τώρα, την Αθήνα, τον κόσμο, την αστυνομία και λοιπά. Καλύτεροι κι από ταξιτζήδες, κοινωνιολογικά εννοώ. «Δεν κουνιέται φύλλο, φίλε. Αύξησαν τα διόδια 60% και πέρα βρέχει για όλους μας. Καλά μας κάνουνε. Εκαναν το πείραμά τους και πέτυχε. Οταν συνειδητοποιήσουμε ότι η θηλιά δεν ξεσφίγγει και πάμε για τον άλλο κόσμο, θα ’ναι αργά». Επικροτώ, μουδιασμένος και καταβρεγμένος, φυσάει και λίγο… Κόκαλο. «Δεν υπάρχει συνδικαλιστικό κίνημα -ψιθυρίζω-, δεν υπάρχουν πολιτικά κόμματα ή οργανώσεις να κινητοποιήσουν τον κόσμο, να τον ξεσηκώσουν». Χαμογελά, πικρά. «Αλλού η ΓΣΕΕ, αλλού το ΠΑΜΕ, τι περιμένεις; Ο καθένας στον κόσμο του. Αλλοι γίνονται υπουργοί, άλλοι κομματάρχες, άλλοι δήμαρχοι. Ολοι την εξουσία (τους θώκους της) έχουν στο μυαλό τους».

Παρεμβαίνουν κι άλλοι… βρεγμένοι. Λίγο ώς πολύ συμφωνούμε ότι δεχόμαστε αδιαμαρτύρητα τα μέτρα της τροϊκανής κυβέρνησης. Μερικοί μιλάνε για συνενοχή, ότι δηλαδή ξέραμε, αλλά επειδή βολευόμασταν δεν μιλάγαμε. Είναι αργά πια για την κοινωνία να βρει τον δρόμο της. Τα εναλλακτικά κινήματα που έχουν εμφανιστεί πείθουν μεν, αλλά τους λείπει το «διά ταύτα»· εννοείται, είναι κομμάτι δύσκολο να αλλάξει η νοοτροπία των ανθρώπων που για δεκαετίες είχαμε μάθει να μας κυβερνάνε οι «κάτοχοι» της αλήθειας (τρομάρα μας).

Μεσόγειος: ένα κλίμα που αλλάζει, ένας κόσμος που προσαρμόζεται;

απο τις Οικοτριβες...
Αυτή ήταν η κεντρική ιδέα του Ευρωπαϊκού προγράμματος CIRCE, τα αποτελέσματα του οποίου δημοσιεύτηκαν πρόσφατα [1]. Το ερωτηματικό δικό μας.

Στο Ευρωπαϊκό πρόγραμμα CIRCE συμμετείχε η ερευνητική ομάδα του Εθνικού Αστεροσκοπείου Αθηνών με επικεφαλής τον Δρ. Χρήστο Γιαννακόπουλο, αποτελούμενη από τους Δρ. Μ. Χατζάκη, Δρ Ε. Κωστοπούλου, Ά. Καράλη, Κ. Βαρώτσο, Δρ. Δ. Φουντά, Δρ. Β. Ψυλόγλου

Λαμβάνοντας ως δεδομένη την κλιματική αλλαγή, τόσο σήμερα όσο και στο μέλλον, τα ερωτηματικά στρέφονται γύρω από το ποιες είναι οι επιπτώσεις της και πώς μπορούμε να τις αντιμετωπίσουμε με δεδομένο ότι πρωτίστως επιδιώκουμε την ανάσχεσή της. Για να μάθουμε, όμως, τι θα συμβεί την επόμενη μέρα, πρέπει να προσεγγίσουμε την κλιματική αλλαγή με έναν σύνθετο και πολύπλευρο τρόπο, δηλαδή εξετάζοντάς την σε συνάρτηση με την κοινωνική δυναμική (όπως οικονομικές και πολιτικές κρίσεις, πόλεμοι, εσωτερική και εξωτερική μετανάστευση), τα οικονομικά ζητήματα, τις επιπτώσεις στην υγεία, στη γεωργία, στα δάση, στο νερό. Αυτό προσπάθησαν να κάνουν και οι ερευνητές που συμμετείχαν στο πρόγραμμα CIRCE, εστιάζοντας στη Μεσόγειο, μία περιοχή από τις πιο πολύπλοκες στον κόσμο, όχι μόνο γεωγραφικά, αλλά κυρίως κοινωνικοπολιτικά. Τα κλιματικά μοντέλα νέας γενιάς που εφαρμόστηκαν, παρείχαν ρεαλιστικότερες και λεπτομερέστερες προσομοιώσεις αυτής της ιδιαίτερης περιοχής για την πρόβλεψη και ποσοτικοποίηση των επιπτώσεων της κλιματικής αλλαγής και ταυτόχρονα για την εκτίμηση των σημαντικότερων συνεπειών στους πληθυσμούς της περιοχής.

Παραγωγή ανεργοεργατών...

του Παντελη Μπουκαλα, απο την Καθημερινη...
«Είμαστε κράτος.Υπάρχει πλαίσιο και νομοθεσία. Οποιος εργαζόμενος αισθάνεται ότι καταπατoύνται τα δικαιώματά του μπορεί να απευθυνθεί στο υπουργείο». Στον υπουργό Εργασίας Γ. Βρούτση χρωστάμε αυτά τα παρηγορητικά και παραινετικά λόγια. Τα είπε σε τηλεοπτική εκπομπή προχθές βράδυ. Καλοσύνη του, βέβαια, που αποδέχτηκε ότι υπάρχει κάποια απορρύθμιση στο εργασιακό περιβάλλον, ότι υπάρχει και εργασία μαύρη, ανασφάλιστη, απλήρωτη. Μόνο που η θεραπευτική του μέθοδος φαίνεται εξίσου υπεύθυνη και αποτελεσματική με την πρόταση του κ. Σημίτη, σε άλλους καιρούς, όταν είπε το περίφημο «όποιος έχει στοιχεία, να πάει στον εισαγγελέα».
Η πολιτεία, τα υπουργεία και οι μηχανισμοί τους δεν επιτρέπεται να βολεύονται στον ρόλο ενός κυτίου παραπόνων ή καταγγελιών. Αυτή τη δουλειά την έχουν αναλάβει όσα κανάλια λειτουργούν σαν υποδοχείς της κοινωνικής αγανάκτησης ή απόγνωσης, που τη χρησιμοποιούν σαν όπλο στον πόλεμο της θεαματικότητας. Ο υπουργός γνωρίζει (ή οφείλει να γνωρίζει, αυτό απαιτεί το αξίωμά του) ότι το εργασιακό περιβάλλον απέκτησε γνωρίσματα ζούγκλας. Οτι σ’ αυτόν τον νέο κόσμο, το αίσθημα της αλληλεγγύης μεταξύ των εργαζομένων κονταροχτυπιέται με το ένστικτο της ατομικής επιβίωσης. Οτι πολλοί εργοδότες μετέτρεψαν σε προσοδοφόρο πρόσχημα την κρίση για να απολύουν, να μειώνουν μισθούς, να κατακρατούν το δώρο, να πληρώνουν σε είδος, να διώχνουν εκδικητικά συνδικαλιστές.
Οφείλει να γνωρίζει ότι, δυστυχώς, δεν είναι καθόλου εύκολο να καταφύγει στο υπουργείο ένας εργαζόμενος που βρίσκεται στα όρια της απελπισίας, επειδή αδυνατεί να συντηρήσει την οικογένειά του και νιώθει να σαρώνονται οι αξίες και οι πεποιθήσεις του.

Ο οδοστρωτήρας, τα δένδρα και το δάσος ...

του Σταυρου Λυγερου, απο το Real.gr...
ΤΟΝ ΠΕΡΑΣΜΕΝΟ Σεπτέμβριο, η κυβέρνηση βρέθηκε αντιμέτωπη με ένα απεργιακό κύμα, το οποίο έδειχνε ότι μπορούσε να προσλάβει διαστάσεις σε βαθμό που να την αποσταθεροποιήσει. Η δολοφονία Φύσσα και το σίριαλ της Χρυσής Αυγής, όμως, επισκίασαν επικοινωνιακά τις απεργίες και συνέβαλαν στον εκφυλισμό τους, γεγονός που επέτρεψε στο ευρωιερατείο να κλιμακώσει τις απαιτήσεις του.

Αυτές τις ημέρες, ο κυβερνητικός οδοστρωτήρας έχει σκοντάψει, λόγω της επίμονης απεργίας των υπό απόλυση διοικητικών υπαλλήλων στα πανεπιστήμια. Παρά την άσκηση ασφυκτικών πιέσεων και παρά το γεγονός ότι τα κατεστημένα ΜΜΕ εξαπέλυσαν μία προπαγανδιστική επιχείρηση διασυρμού των διοικητικών και των πρυτάνεων που τους υποστηρίζουν, το Πανεπιστήμιο Αθηνών και το Μετσόβιο Πολυτεχνείο παραμένουν κλειστά, ενώ μετά την παραίτηση της συγκλήτου στο Καποδιστριακό έχουμε και αντίστοιχη παραίτηση στο Αριστοτέλειο.

Η κυβέρνηση χρησιμοποιεί την απώλεια του εξαμήνου ως κύριο όπλο για να στρέψει κυρίως τις οικογένειες των φοιτητών εναντίον των απεργών και των πρυτάνεων. Παραλλήλως, διοχετεύει πληροφορίες με σκοπό να εμφανίσει τους διοικητικούς σαν διορισμένους ρουσφετολογικά και περίπου σαν αργόμισθους.

Αναμφίβολα, όσα πανεπιστήμια παραμένουν κλειστά προκαλούν προβλήματα στους φοιτητές τους. Αναμφίβολα, επίσης, έχουν γίνει ρουσφέτια και ενδεχομένως ορισμένοι διοικητικοί να είναι εργασιακά ασυνεπείς. Ούτε το ένα ούτε το άλλο, όμως, δικαιολογούν τις μαζικές απολύσεις, που ουσιαστικά ακυρώνουν σε μεγάλο βαθμό τη δυνατότητα των πανεπιστημίων να ανταποκριθούν στοιχειωδώς στην αποστολή τους. Είναι ποιοτικά διαφορετική η διαδικασία εξυγίανσης και εξορθολογισμού από την ικανοποίηση των κατεδαφιστικών απαιτήσεων της τρόικας.

Επιστροφή στις παραδόσεις...

OmniaTV...
Η Ελλάδα επιστρέφει στις παραδόσεις από τις οποίες έμοιαζε να έχει απομακρυνθεί
Πλέον οι άνθρωποι θα πεθαίνουν από το μαγκάλι, όπως παλιά
Πλέον η πρόσβαση στην υγεία θα απαιτεί περιουσία , όπως το 1936.
Πλέον αυτούς που δεν θέλει το καθεστώς , δεν θα τους στέλνει στην Ακροναυπλία, αλλά στην Αμυγδαλέζα
Οι μαυραγορίτες ξαναβγήκαν στην πιάτσα και κάνουν χρυσές δουλειές
Οι ταγματασφαλήτες εκπροσωπούνται άφοβα στην βουλή και οι οπαδοί τους ξαναβγήκαν από τις τρύπες τους και γεμίσανε τα καφενεία
Η τρόικα αντί του σχεδίου Μάρσαλ είναι εδώ
 και όπως τότε έτσι και σήμερα η πείνα και η ανεργία θερίζουν
Οι μάγισσες της παλιάς εποχής και οι χαρτορίχτρες δώσανε την θέση τους στον Σώρα και στους οπαδούς του Παϊσιου
και όλα βαίνουν καλώς υπό την λαμπρή καθοδήγηση των ξεφτιλισμένων που αυτοαποκαλούνται πολιτικός κόσμος
Ας είναι καλά οι Έλληνες φτωχοί που παρά τα όσα έχει περάσει αυτός ο τόπος μυαλό δεν βάζουν

βόλτα στον φάρο...

paperback writer...

έπεσε λίγο ή πολύ η θερμοκρασία. έπεσαν δένδρα. διαλύθηκαν οι ηρεμίες. ανάσαναν οι ρωγμές στις αρτηρίες. λες να ζήσουμε; λες να μην είναι η μετριότητα που θα μας καθορίζει; θυμός και μισοαναμμένα κάρβουνα και εντατικές διαρκείας. σαν πάγος στον αέρα.
ξέρεις πως είναι ν’ ανασαίνεις πάγο; ξέρεις πως είναι να μην πουλάς ηθική και κήρυγμα; ξέρεις πως είναι να είσαι τίποτα και να σε μετράνε άχρηστα κι αναίτια;
ξέρεις πως είναι να κάθεσαι σ’ έναν ξύλινο θρόνο και να δίνεις πατρικές συμβουλές στον νεαρό που αθωώνεις αλλά δεν ξέρεις πώς θα είναι στο κρύο των κελιών στο μεταγωγών που θα μείνει μέχρι να επιστρέψει στη φυλακή του. ξέρεις να παρκάρεις αλλά όχι σε δρόμους, μόνο στο ιδιωτικό σου πάρκινκ. ξέρεις να δίνεις συμβουλές για σχέσεις και ακεραιότητες αλλά δεν ξέρεις συγκυρίες της ζωής.
ξέρεις τα φάρμακα αλλά όχι τα ναρκωτικά του δρόμου. ξέρεις να κάνεις λογαριασμούς αλλά δεν ξέρεις τι σημαίνουν στην πραγματική ζωή. ξέρεις κοινωνιολογία αλλά δεν πιστεύεις σε ενιαία κοινωνία. ξέρεις να αναλύεις τα προσωπικά σου σε ψυχαναλυτές πανάκριβους αλλά δεν ξέρεις αλλαγή πορείας. ξέρεις πως όλα αυτά που γίνονται σε ντύνουν και σε οδηγούν όχι σε κάτι άλλο παρά στην δικαίωση του δικού σου στάτους, του δικού σου κωλοεγώ που έχουν ανάγκη από αίμα, από εκμετάλλευση, από βιασμό…

Κανείς δεν θα χαϊδέψει τον ΣΥΡΙΖΑ...

του Χαραλαμπου Γεωργουλα, απο την Εποχη...

Αντί να αγανακτεί γι’ αυτό, καλύτερα να ετοιμάζεται πιο σωστά για τις πολιτικές μάχες

Κα­νείς στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ δεν πι­στεύει ό­τι η πο­ρεία προς την κυ­βέρ­νη­ση της α­ρι­στε­ράς θα εί­ναι πε­ρί­πα­τος.

Υπάρ­χουν, ό­μως, πολ­λοί  άλ­λοι που θέ­λουν να μας κά­νουν να πι­στέ­ψου­με ό­τι θα εί­ναι έ­νας α­νη­φο­ρι­κός μεν, αλ­λά σχε­τι­κά ο­μα­λός δρό­μος. Κα­θώς θα προ­σεγ­γί­ζει την πι­θα­νό­τη­τα να ε­ξα­σφα­λί­σει την κοι­νο­βου­λευ­τι­κή πλειο­ψη­φία, ο ί­διος θα ε­ξε­λίσ­σε­ται προς το ρε­α­λι­στι­κό­τε­ρο, οι δε κοι­νω­νι­κά και πο­λι­τι­κά α­ντί­πα­λοί του θα τον α­πο­δέ­χο­νται ό­λο και πε­ρισ­σό­τε­ρο, κα­θώς θα τον νιώ­θουν ό­λο και πιο κο­ντά τους...
Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, και να ή­θε­λε, δεν εί­ναι σε θέ­ση να ε­πα­να­λά­βει το στρα­τή­γη­μα του αν­δρεϊκού ΠΑ­ΣΟΚ. Δεν υ­πάρ­χει ού­τε έ­να με­γά­λο κα­νά­λι, ού­τε έ­να συ­γκρό­τη­μα, ού­τε έ­νας πο­λι­τι­κά φι­λό­δο­ξος με­γα­λο­ε­πι­χει­ρη­μα­τίας. που να εί­ναι δια­τε­θει­μέ­νος να «παί­ξει» το χαρ­τί του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, ό­πως κά­ποιοι α­πό την πρώ­τη στιγ­μή έ­παι­ξαν το χαρ­τί του αν­δρεϊκού ΠΑ­ΣΟΚ –ε­γκα­τα­λεί­πο­ντας στην τύ­χη του το πα­ρα­δο­σια­κό κέ­ντρο.
Και πο­λύ σω­στά πράτ­τουν α­πό τη σκο­πιά τους. Ο δι­κομ­μα­τι­σμός που θέ­λουν να α­να­συ­στή­σουν, έ­στω με πα­ραλ­λαγ­μέ­νη μορ­φή, προϋπο­θέ­τει ου­σια­στι­κή ταύ­τι­ση των κομ­μά­των που συμ­με­τέ­χουν στη βά­ση της α­πο­δο­χής των δογ­μά­των του νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμού. Γι’ αυ­τό η προ­σπά­θειά τους κα­τευ­θύ­νε­ται στο να α­να­συ­γκρο­τή­σουν το πα­ρα­δο­μέ­νο στο νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμό σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τι­κό κέ­ντρο, το ο­ποίο, κα­θ’ ο­μο­λο­γίαν των α­να­συ­γκρο­τη­τών του, βρί­σκε­ται πο­λύ πιο κο­ντά στη ΝΔ, πα­ρά στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ.

Μυτιληναίος: δεν θέλει κόπο, θέλει τρόπο… η τέχνη του «επιχειρείν» χθες, σήμερα, αύριο...

των ΔΕΣΠΟΙΝΑΣ ΣΠΑΝΟΥΔΗ  και ΛΟΥΚΑ ΣΑΜΟΥΗΛ, απο τις Οικοτριβες...

Όταν πριν από μερικά χρόνια ξεκινήσαμε ένα αγώνα για τη ρύπανση του Κορινθιακού από τις επιχειρηματικές δραστηριότητες του Μυτιληναίου, αρχίσαμε να καταγράφουμε με πόσους διαφορετικούς τρόπους πριμοδοτούνταν από όλους εμάς. Εντωμεταξύ μπήκαμε στην κρίση και τα μνημόνια, αλλά ποτέ δεν σταματήσαμε να επιδοτούμε αδρά τον όμιλο, που χρόνο με το χρόνο ανακοινώνει ολοένα και μεγαλύτερα κέρδη. Τελευταίο επεισόδιο επί Στουρνάρα: η απόφαση της Ρυθμιστικής Αρχής Ενέργειας που ορίζει ότι ο Μυτιληναίος αγοράζει ρεύμα σε τιμή που αντιστοιχεί περίπου στο 50% του κόστους που το παράγει η ΔΕΗ και μάλιστα αναδρομικά. Τα ποσά είναι ιλιγγιώδη, αφού η κατανάλωση του Αλουμινίου ΑΕ αντιστοιχεί σε πάνω από 5% της συνολικής κατανάλωσης της χώρας. Αλλά ας δούμε την ιστορία από την αρχή, για να διαπιστώσουμε πόσο εύκολο είναι να πλουτίζεις, όταν όλα συνωμοτούν για το καταφέρεις.

-  Το 2008, έληξε η «αποικιακή» σύμβαση που είχε εξασφαλίσει η ΠΕΣΙΝΕ το 1967, με την οποία το Αλουμίνιο πλήρωνε το ρεύμα κάτω του κόστους. Λίγα χρόνια πριν, επί Τσοχατζόπουλου, ο νέος ιδιοκτήτης πήρε δημόσια χρηματοδότηση για την κατασκευή μονάδας ηλεκτροπαραγωγής με φυσικό αέριο από την οποία υποτίθεται ότι θα έπαιρνε ρεύμα το Αλουνίνιο. Και όχι μόνο: με 100% δημόσια χρηματοδότηση κατασκευάστηκε από την ίδια την Πολιτεία, ο αγωγός φυσικού αερίου μήκους πολλών χλμ, που ως σήμερα τροφοδοτεί αποκλειστικά τον Μυτιληναίο.

Καρκίνος. Επιθετικός και μεταστατικός...

pnevmantilogias...

Έχει η ενστάλαξη κοινωνικού αυτοματισμού στο κοινωνικό σώμα όρια; Σταματά μπροστά σε κάποιο φραγμό αυτή η κυβέρνηση; Η πολιτική του θανάτου του κοινωνικού ιστού και του όποιου δημόσιου χαρακτήρα είχαν μέχρι πρόσφατα αγαθά όπως η υγεία είναι προαπαιτούμενα της εγκαθίδρυσης του πιο στυγερού καθεστώτος. Ύπουλα και μεθοδικά τα πολιτικά καρκινικά κύτταρα πολλαπλασιάζονται ανεξέλεγκτα. Ο κοινωνικός ιστός διαρρηγνύεται αποφασιστικά σαν χαθεί η αλληλεγγύη, η πίστη στον άνθρωπο και στη συλλογική δράση. Σαν νιώσεις εχθρό σου κι αντιπαλέψεις τον ίδιο τον εαυτό σου.
Ζέτα Μακρή. Υφυπουργός υγείας (sic) στο τηλεοπτικό κανάλι του εθνικού τσιμεντά κι επίδοξου τσιφλικά της χώρας. Σήμερα. Ακούει την καρκινοπαθή (που πώς το είπε; Ήταν τυχερή που έπαθε καρκίνο πριν 27 χρόνια, τότε που μπορούσε ακόμη να παλεύει και να νικά την αρρώστια)  να απαριθμεί τα θύματα της πολιτικής που με συνέπεια υπηρετεί. Ανθρώπους στο κατώφλι του θανάτου που στερούνται το δικαίωμα, όχι, δεν είναι δικαίωμα, ελευθερία είναι, ακόμη και να παλέψουν για τη ζωή τους. Να βρουν και να πάρουν το φάρμακό τους. Που ίσως τους κάνει καλά, αλλά που πάντως σίγουρα τους δίνει τη δυνατότητα. Την ελευθερία να βρουν τον γιατρό τους στη θέση του. Να νιώσουν μια στάλα ασφάλειας μέσα στην πιο σκληρή αβεβαιότητα.

Το νανούρισμα της κρίσης...

Τα κακως κειμενα..

Κράτα το χέρι μου

Κοιμήσου, αγγελούδι μου. Θα βρω και θα σου πω λεξούλες, λογάκια τρυφερά, για να σε πάρει ο ύπνος. Ξέρεις, όταν ήμουν πιο μικρός, πριν γίνω ο μπαμπάς σου, δεν έβρισκα καθόλου ενδιαφέρον στα νανουρίσματα. Δεν ήταν λίγες οι φορές που με πιάνανε τα γέλια, τα θεωρούσα λιγάκι ξενέρωτα όλα αυτά. Ναι, είναι εκείνη η φάση που περνάει κάθε άνθρωπος στη ζωή του, τότε που τα αμφισβητείς όλα, καθώς μυθοποιείς κι απομυθοποιείς τους πάντες και τα πάντα μέσα σε λίγα μόλις δευτερόλεπτα. Είναι τότε που αφήνεις πίσω σου μια και καλή τη μωρουδιακή σου κατάσταση, καθώς εισβάλλεις στην κοινωνία μέσα για πρώτη φορά και θες να φωνάξεις, να σκληρύνεις, να επαναστατήσεις για έναν κόσμο καλύτερο, έναν κόσμο που πιστεύεις ακράδαντα ότι θα τον αλλάξεις εσύ μαζί με τους φίλους σου. Ναι, είναι τότε που αν πιάσεις τον εαυτό σου να μωρουδίζει, να του ξεφεύγουν μερικά χαϊδεμένα λόγια, νιώθεις ενοχές, λες μέσα σου ότι δεν γίνεται, πρέπει να πάψεις να μιλάς έτσι, πάει, μεγάλωσες πια, τέρμα οι αγκαλίτσες με τη μανούλα και τον πατερούλη, τέρμα τα κλάματα για να πετυχαίνεις τα κάθε λογής χατίρια, τέρμα η πιπίλα της αγνότητάς σου που αρνείσαι πεισματικά να σταματήσεις να τη μασουλάς, κοτζάμ άντρας. Τι κι αν λες συνέχεια για τότε που την πέταξες μπροστά στους γονείς σου για να κάνεις επίδειξη δύναμης, να υπερηφανευτείς ότι τα κατάφερες κι απεξαρτήθηκες από την πρώτη μεγάλη εξάρτηση της ζωής σου. Αφού κρύβεις απ’ όλους ότι εκείνη τη νύχτα μυξόκλαιγες κάτω από τα σκεπάσματα γιατί, παρά τη γενναία σου πράξη, σε ξενυχτούσε η έλλειψη που ένιωθες στο στόμα. Ησυχία, είπαμε! Πιπίλες, νανουρίσματα, παιδικότητα. Κοιμήσου.

υδρογονάνθρακες στο Ιόνιο: οι εξελίξεις, οι αντιδράσεις, οι μεθοδεύσεις και τα «μεταξωτά φύκια» της συγκυβέρνησης...

απο τις Οικοτριβες...
Σε πρόσφατο ενεργειακό συνέδριο, μόλις προ λίγων ημερών, ανακοινώθηκε από τον αρμόδιο υπουργό που σχεδόν “εργολαβικά” έχει αναλάβει την διαφημιστική εκστρατεία για τους υδρογονάνθρακες, οτι οι πρώτες αναλύσεις των δεδομένων από τις σεισμικές έρευνες που έγιναν στο Ιόνιο αλλά και τη θαλάσσια περιοχή νότια της Κρήτης, αναδεικνύουν την αισιόδοξη προοπτική,
οτι οι στόχοι που είχαν εξ αρχής τεθεί , θα υλοποιηθούν. Μάλιστα ανακοίνωσε οτι αμέσως μετά την ερμηνεία των δεδομένων που πραγματοποιείται στο Χιούστον και η οποία θα ολοκληρωθεί τον Ιανουάριο του 2014, θα ακολουθήσει η “πολυπόθητη” προκήρυξη διαγωνισμού για την παραχώρηση περιοχών σε πετρελαϊκές εταιρείες για έρευνες υδρογονανθράκων.

Ενώ λοιπόν η φερόμενη πλέον για λόγους πολιτικού αντισταθμισμού “εθνική υπόθεση” των υδρογονανθράκων, με τις αυτονόητες γεωπολιτικές της προεκτάσεις, έχει πάρει για τα καλά τον δρόμο της εγχώρησης κυριαρχικών δικαιωμάτων μέσω της παραχώρησης των δικαιωμάτων εκμετάλλευσης , παραμένει περιέργως ανύπαρκτη, ακόμη και η παραμικρή πρωτοβουλία για ενημέρωση του ελληνικού λαού και κυρίως των τοπικών κοινωνιών, σχετικά με τις επιπτώσεις, τα προβλήματα και τις συνέπειες, αυτής της μορφής εκμετάλλευσης.
Παράλληλα, ανεξήγητη φαντάζει ακόμη και με όρους κοινής λογικής, η ταχύτητα με την οποία η κυβέρνηση δια του αρμοδίου υπουργού προωθεί την “αξιοποίηση” των κοιτασμάτων στο Ιόνιο, αναμένοντας τη στιγμή εκείνη που θα υπογραφούν οι συμβάσεις εγχώρησης, όταν μάλιστα η ταχύτητα αυτή, υπαγορεύει μεθοδεύσεις και “αποκρύψεις” που μόνο σκόπιμες μπορούν να χαρακτηρισθούν.

Μαξιλάρια και στρώματα...

του Γιαννη Κιμπουροπουλου, απο την Αυγη...

Μια αποστροφή του Αντ. Σαμαρά, από τις απαντήσεις του σε ερωτήσεις κατά το συνέδριο της Süddeutsche Zeitung το περασμένο Σάββατο στο Βερολίνο, προκάλεσε τον συνήθη οργασμό παραπολιτικής φιλολογίας. «Η κυβέρνηση είναι ισχυρή, δεν θα χάσουμε την πλειοψηφία. Ακόμη κι αν υπάρξει διαρροή ενός βουλευτή, υπάρχει πάντοτε ένα 'μαξιλάρι', καθώς υπάρχουν άλλοι έτοιμοι να βοηθήσουν», είπε ο πρωθυπουργός. Οι συνειρμοί που προκάλεσε επιβεβαιώθηκαν με ποικίλους τρόπους τις μέρες που κύλησαν. Με την απόφαση της ΔΗΜ.ΑΡ. να υπερψηφίσει την τροπολογία για τα φάρμακα και να καταψηφίσει την εξεταστική για τα υποβρύχια. Με τη συμφωνία Σαμαρά να στηρίξει τον αδύναμο κυβερνητικό κρίκο (ΠΑΣΟΚ, Βενιζέλος) και στην εξεταστική. Με τις δηλώσεις μερικών ανεξάρτητων αλλά και βουλευτών των ΑΝ.ΕΛΛ. που έσπευσαν να επιβεβαιώσουν ότι όποιος έχει τη μύγα μυγιάζεται. Και, φυσικά, με τη στάση καθεστωτικών ΜΜΕ, που στην επιχείρηση διεμβολισμού της αντιπολίτευσης επιβεβαίωσαν ότι λειτουργούν ως ενημερωτικό καρτέλ.
Το κυριότερο, ωστόσο, στην αναφορά Σαμαρά είναι ότι αποκαλύπτει με κυνικό τρόπο το πόσο ελεγχόμενο και στεγανοποιημένο από τις επιδράσεις της κοινωνίας έχει γίνει το κοινοβουλευτικό παιχνίδι. Η πρόσκληση Τσίπρα προς βουλευτές της συμπολίτευσης να δείξουν πόσο εννοούν τη διαφωνία τους σε νέα μέτρα χαρακτηρίστηκε «προσκλητήριο αποστασίας» τόσο από τον αρχηγό του ΠΑΣΟΚ όσο και από πηχυαίους τίτλους εφημερίδων. Αντιθέτως, η αποκάλυψη Σαμαρά ότι υπάρχουν εφεδρείες «προθύμων», που σήμερα υποδύονται τους αντιπολιτευόμενους, αλλά μπορούν ανά πάσα στιγμή να συμβάλουν στην αναστήλωση της ισχνής κυβερνητικής πλειοψηφίας, έγινε δεκτή με φιλοφρονήσεις περί «πολιτικής μαστοριάς» και με ρεπορτάζ για την ανθρωπογεωγραφία των «προθύμων».
Το «μαξιλάρι» του Αντ. Σαμαρά μπορεί να έχει πολλά ονοματεπώνυμα, αλλά το κυριότερο είναι ότι αποκαλύπτει τον ευτελισμό του κοινοβουλευτικού βίου στο επίπεδο κακότεχνης οπερέτας, στην οποία τον κύριο ρόλο παίζουν εξωκοινοβουλευτικοί μηχανισμοί, κομματικοί, κρατικοί, επιχειρηματικοί ή άλλοι, ακόμη και διεθνείς, έτοιμοι να ρίξουν το βάρος στη διατήρηση των πλειοψηφικών προσχημάτων.

Ο ματ(αι)ωμένος τόπος...

του Δημητρη Σεβαστακη, απο το Εθνος...

Το συναίσθημα δεν θεωρείται οικονομικό μέγεθος. Δεν έχει σημασία στην απόδοση του εργαζόμενου το πώς αισθάνεται, αλλά το πόσο φοβάται. Στο κινέζικο πρότυπο του εργασιακού αυτοματισμού δεν μετράει το αίσθημα αλλά η ταχύτητα εκτέλεσης. Το ίδιο έχει υιοθετηθεί και στα εφαρμοζόμενα μοντέλα κοινωνικής θεωρίας. Καμία βαρύτητα στα θυμικά περιεχόμενα της κοινωνίας, αλλά μόνο στα λογιστικά επιφαινόμενα. Πόσο πρέπει να παρουσιάσω; 2,6 δισ. Τόσο προϋπολογίζω.
Στη «νέα οικονομία» υποτίθεται ότι μπαίνει μέσα η παράμετρος της δημιουργικότητας του πολίτη, η συλλογική επιθυμία ανάταξης, παραγωγικής αντίδρασης. Μέσα από την οικονομική αναδιάταξη (με την οποία η χώρα και ο ίδιος κάθεται σε «χαμηλότερα κυβικά», πλησιέστερα στην πραγματική οικονομική του ταυτότητα) ο πολίτης θα επανεκκινήσει εάν σκεφτεί τι θα κάνει ώστε να βελτιώσει την προσωπική παραγωγική του απόδοση. Ο πολίτης πρέπει και εξατομικευμένα να επινοήσει τη λύση. Μέσα -υποτίθεται- από αυτή την επινοητική διαδικασία θα αναστηθεί η νεκρή οικονομία.
Ομως, όταν νεκρώνεται το σθένος, η φαντασία, η αυτοεκτίμηση, όταν ενισχύεται η πεποίθηση της εκ νέου σημαδεμένης τράπουλας, όπου η οικονομική ανασύνταξη είναι ένα εκ νέου πλιάτσικο και κομματικός παρασιτισμός, τότε από πού θα βρεθεί η πηγαία και σθεναρή δημιουργικότητα; Δεν ενδιαφέρει. Τα νούμερα να καλύπτονται, η φόρμα ανάπτυξης να υπάρχει (χωρίς ίχνος πραγματικής ανάπτυξης) και βλέπουμε. Στα τρία χρόνια μάταιης βίας επιδεινώνονται συνεχώς τα προϋπάρχοντα προβλήματα. Η παραδοσιακή γραφειοκρατία έχει μιξαριστεί με μια απίθανη e-γραφειοκρατία, οδηγώντας στην απόλυτη ακινησία. Δεν είναι δυνατόν να τρέξει τίποτα. Καμιά επιλογή. Μόνο ανασχέσεις και εμπόδια. Το ίδιο συμβαίνει και στη μεγακλίμακα: σκοτώνονται τα τελευταία υπολείμματα παραγωγικής δραστηριότητας.

Οι αριθμοί του success story...

του Δημητρη Μηλακα, απο το Ποντικι...

Παρά τα περί αντιθέτου λεγόμενα από τα υπεύθυνα χείλη του πρωθυπουργού Σαμαρά, του αντιπροέδρου  Βενιζέλου και των υπουργών της συγκυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, παρά τις διαβεβαιώσεις των τηλεοπτικών ειδημόνων «ότι σωθήκαμε σε λίγο» και ότι «όλα πάνε καλά», η πραγματικότητα  των αριθμών δε συμφωνεί μαζί τους. Ας πάμε, λοιπόν, στους αριθμούς που προφανώς έχουν μεγαλύτερη αξιοπιστία από τις διαβεβαιώσεις τους …

Σύμφωνα  με τα  στοιχεία δύο ερευνών της ΕΛΣΤΑΤ (Έρευνα Εισοδήματος και Συνθηκών Διαβίωσης των Νοικοκυριών) και (Έρευνα Οικογενειακών προυπολογισμών 2012) προκύπτει (ανάμεσα σε άλλα) ότι:

•Η μέση μηνιαία δαπάνη των νοικοκυριών, για το 2012, ανήλθε στα 1.637,10 ευρώ, καταγράφοντας μείωση κατά 10,2%, σε σύγκριση µε το 2011. Σε πραγματικούς όρους, η μέση μηνιαία δαπάνη μειώθηκε, κατά 11,6%, λόγω της επίδρασης του πληθωρισμού, σύμφωνα µε τον ∆είκτη Τιµών Καταναλωτή του έτους 2012.

Για να δούμε ΜΕΓΚΑ, θα πληρώνουμε διόδια...

του Γιωργου Ανανδρανιστακη, απο την Αυγη...

Από την 1/1/2014 η παραγωγικότητα του ΜΕΓΚΑ θα αυξηθεί κατά 60%. 60% περισσότερο πάθος για το Μνημόνιο, 60% περισσότερη υπακοή στην ακροδεξιά δράκα του Σαμαρά, 60% περισσότερη διάσωση του Βενιζέλου από τη στενή, 60% περισσότερο μένος για την αντιπολίτευση, 60% περισσότερα μονταρισμένα βίντεο, 60% περισσότερο σάλιο για τους τραπεζίτες και τους σχολάρχες, 60% περισσότερη χολή, ψέμα, συκοφαντία για τους απεργούς, 60% περισσότερη περιφρόνηση για τους κατεστραμμένους, 60% περισσότερη φιλανθρωπία της Μαριάνας Βαρδινογιάννη, 60% περισσότερες εισηγήσεις για ενοχή από την εισαγγελέα Τρέμη, 60% περισσότερες καταδίκες από τον στρατοδίκη Πρετεντέρη, 60% περισσότερο αριστερό ξέπλυμα από τον Τσίμα, 60% περισσότερη ακατανοησία της πραγματικότητας από τον Καψή, αν και ο Καψής μάλλον έχει πιάσει ταβάνι.

Από 1/1/2014 θα αυξηθούν κατά 60% οι τιμές των διοδίων, άρα και τα έσοδα του αφεντικού, άρα και η αποδοτικότητα των υπαλλήλων του αφεντικού, ο καπιταλισμός έχει, βλέπετε, τη δική του δικαιοσύνη. Τα μίντια των εργολάβων πάνε χέρι-χέρι με τους εργολάβους. Χωρίς τα μίντια, οι εργολάβοι δεν θα είχαν πετύχει ποτέ τις σκανδαλώδεις συμβάσεις που τους επιτρέπουν να παίρνουν 400 εκατ. ευρώ αποζημίωση επειδή καθυστερούν τα έργα και να αυξάνουν τα διόδια κατά 60% επειδή, λόγω της κρίσης, έχουν μειωθεί οι διελεύσεις των αυτοκινήτων.

Τα φαντάσματα μιας κοντόθωρης Ευρώπης...

του Παντελη Μπουκαλα, απο την Καθημερινη...
Η σκηνή που ξετυλίχτηκε δύο χρόνια πριν στις Κάννες –τις πολιτικές, όχι τις κινηματογραφικές– δεν τιμά κανέναν. Ούτε τον αφηγητή της (και έναν εκ των πρωταγωνιστών της) ούτε τους άλλους επώνυμους ήρωές της ούτε όσους βολεύτηκαν στο ρόλο του κομπάρσου ή του θύματος με πνεύμα μαζοχιστικό και κακομοίρικο. Δεν τιμά όμως ούτε κι εμάς, τους πολίτες της Ευρώπης. Και δεν μας τιμά επειδή αυτούς τους ηγεμόνες και ηγεμονίσκους εμείς τους επιλέγουμε, με την αυθόρμητη ή χειραγωγημένη ψήφο μας, την αδιάφορη για ανταλλάγματα ή τη χρησιμοθηρική· ενίοτε μάλιστα τους κρίνουμε άξιους για ποσοστά που ξεπερνούν το 40% και αγγίζουν το μεσσιανικό 50%. Εμείς τροφοδοτούμε τη ματαιοδοξία τους, ακόμα κι όταν διαβλέπουμε ότι τους βαραίνουν γνωρίσματα βοναπαρτισμού, όπως στην περίπτωση του Νικολά Σαρκοζί· είχε πιστέψει και αυτός, όπως πολλοί άλλοι πριν, πως η Ιστορία υπήρξε μέχρι τώρα μόνο και μόνο για να τον κοιλοπονέσει και να τον δωρίσει στην ανθρωπότητα.
Εμείς τους προσφέρουμε άλλοθι διαρκείας με την ψήφο μας για να συνεχίζουν τις παιδαριωδίες τους και να διαδίδουν με το παράδειγμά τους τον «πολιτισμό της σαχλαμάρας», όπως ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι. Εμείς νομιμοποιούμε την οικογενειοκρατία, τα τζάκια, την κληρονομική ή οιονεί βασιλευόμενη δημοκρατία, όπως στην περίπτωση του Γιώργου Παπανδρέου ή του Κώστα Καραμανλή· και οι δυο τους δεν μπορεί παρά να γνώριζαν ότι τιμήθηκαν γενναιόδωρα πρωτίστως λόγω του ηγεμονικού τους αίματος και όχι της αυταξίας τους.

Από τον «Επίμονο κηπουρό» στον επίμονο (ή μάλλον στον αδίστακτο) υπουργό...

της Μαριαννας Τζιαντζη...

«Φαρμακευτικό σκουπιδοτενεκέ», χαρακτηρίζει την Αφρική ο Τζον Λε Καρέ στον Επίμονο κηπουρό, ένα από τα καλύτερα μυθιστορήματά του της μεταψυχροπολεμικής εποχής. Στο στόχαστρο του συγγραφέα βρίσκονται κάποιες φανταστικές πολυεθνικές φαρμακευτικές εταιρείες που αποφασίζουν σε ποια φτωχή χώρα οι άνθρωποι έχουν κάποια ελπίδα να ζήσουν και σε ποια χώρα (ή ήπειρο) θα πρέπει να πεθαίνουν σαν τα σκυλιά.

Εδώ ο «κακός» είναι το παγκόσμιο μονοπώλιο του φαρμάκου ενώ οι μέθοδοι που χρησιμοποιούνται για τη διαιώνιση της κυριαρχίας του κυμαίνονται από την απλή εξαγορά, το λάδωμα, τις χορηγίες μέχρι και πιο σκοτεινές και υπόγειες εγκληματικές πράξεις. Όλα αυτά, βέβαια, είναι μυθοπλασία, όμως στον στον επίλογο του βιβλίου ο Λε Καρέ δηλώνει: «Οσο προχωρούσε το ταξίδι μου μέσα στη φαρμακευτική ζούγκλα, τόσο συνειδητοποιούσα ότι, σε σύγκριση με την πραγματικότητα, η ιστορία μου ήταν τόσο άκακη όσο και μια καρτ ποστάλ διακοπών».

Φάρμακα και δημοσιογραφία…

Του Γιάννη Παντελάκη, απο την Εφημεριδα των Συντακτων...
Στα τηλεοπτικά πάνελ -και δυστυχώς όχι μόνο σ’ αυτά- οι δημοσιογράφοι έχουν αντικαταστήσει τους πολιτικούς. Οχι μόνο σαν φυσικές παρουσίες, αυτό είναι το λιγότερο. Αλλά σαν εκπρόσωποι κομματικών απόψεων. Και μερικές φορές και σαν εκπρόσωποι επιχειρηματικών συμφερόντων. Δεν είναι καινούργιο φαινόμενο, συμβαίνει κάποια χρόνια τώρα, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει τίποτα. Η πολύχρονη επανάληψη δεν σημαίνει απαραίτητα και αποδοχή, ότι πρόκειται δηλαδή για κάτι που «έτσι πρέπει να γίνεται». Το αντίθετο. Αυτό δεν πρέπει να γίνεται. Προφανώς η προσωπική άποψη δεν θα ακυρώσει την πραγματικότητα, δεν υπάρχουν τέτοιες ψευδαισθήσεις. Θα έπρεπε όμως η προσωπική αυτή άποψη να αθροιζόταν στις απόψεις όλων εκείνων που κάνουν αυτή τη δουλειά και δεν θέλουν να θεωρούνται φορείς κομματικών απόψεων. Είναι ένα άλλο θέμα αυτό όμως, για το οποίο ούτε καν το σωματείο των δημοσιογράφων δεν έχει δείξει ιδιαίτερη ανησυχία.

Αυτή την πολύχρονη πραγματικότητα τη βιώνουμε καθημερινά και μάλλον δεν πρέπει να την κατατάξουμε στα δεδομένα άνευ σημασίας. Η ποιότητα της ενημέρωσης, ιδιαίτερα σε μια περίοδο βαθιάς οικονομικής, πολιτικής και πολιτιστικής κρίσης, έχει τεράστια σημασία. Σίγουρα μεγαλύτερη απ’ ό,τι φανταζόμαστε. Τα γεγονότα παρερμηνεύονται, κρύβονται σημαντικές πλευρές τους και μένουν στη σκιά παράμετροι μείζονος σημασίας. Και μια τέτοια παραποιημένη παράθεση μπορεί και επηρεάζει πολιτικές, αλλά και συνειδήσεις. Και σ’ αυτό το καθόλου καθαρό παιχνίδι, οι δημοσιογράφοι έχουμε ανάλογες ευθύνες.

Φιλελεύθερος σταλινισμός...

Του ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΔΙΑΜΑΝΤΗ ιστορικού, διδάσκοντος στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, 

απο την Ελευθεροτυπια...

Δύο κυνικές πολιτικές δηλώσεις των ημερών αποδεικνύουν ότι η διάσταση ανάμεσα στην πολιτική και το λαό είναι χαώδης πλέον. Ο Στουρνάρας είπε στον εμβρόντητο Πρετεντέρη: «Μα τι άλλο να κάνουμε; Τόσους ανθρώπους βάζουμε στη φυλακή καθημερινά, έχουμε δημεύσει τόσες περιουσίες»!

 Και ο απίθανος Αδωνις συμπλήρωνε λίγο μετά: «Εάν, κύριε Χατζηνικολάου, κάποιος δεν θέλει να πάρει το φτηνό φάρμακο που του δίνουμε εμείς και θέλει να πάρει το ακριβό, γιατί πρέπει το κράτος να τον καλύψει; Υπάρχουν για παράδειγμα αστικές συγκοινωνίες που όλοι χρησιμοποιούμε. Εάν εσείς θέλετε να πάρετε ταξί, πρέπει να σας πληρώσει το κράτος την κούρσα;»!
Ο κυνισμός αυτός των υπουργών έχει τον τίτλο «αναγκαίες μεταρρυθμίσεις» για την απελευθέρωση της αγοράς και τη μείωση δήθεν της γραφειοκρατίας, ενώ στην πραγματικότητα είναι μια βίαιη υπαγωγή της δημόσιας στην ιδιωτική σφαίρα, μέσω της υποτίμησης. Αυτή η βίαιη προσαρμογή γίνεται με γερμανική εντολή, για την εξυπηρέτηση του δημοσίου χρέους. Οι κρατικές δαπάνες πρέπει να κοπούν από παντού, ώστε να γεμίζει το σακούλι των δόσεων. Απλό.
Καμία μεταρρυθμιστική λογική δεν υπάρχει, κανένα εθνικό σχέδιο αλλαγής του κράτους. Το σχέδιο είναι ένα: κατάργηση του κράτους, πληρωμή των δόσεων. Αυτό το σχέδιο εκτελείται με το ιδεολόγημα του «φιλελευθερισμού». Πρόκειται για βίαιη επιβολή αυτού του ιδεολογήματος, γεγονός που αποδεικνύει το πραγματικό περιεχόμενο του νεο-φιλελευθερισμού: μια παράδοση της δημόσιας σφαίρας στη βία της αγοράς, που λειτουργεί χωρίς κανονιστικό πλαίσιο, χωρίς κανόνες.

Κυνισμός, αφέλεια και τηλεοπτικό bullying...

του κ. Νικου Ξυδακη...

Η πιο πικρή γνώση που αποκομίζουμε από την πολυετή κρίση είναι η διαλυτική επίδραση από τη χρόνια απουσία ή την απίσχνανση των θεσμών και από την πνευματική ή και ηθική ανεπάρκεια της πολιτικής τάξης.
Πολύ πικρή γνώση πράγματι: αποκτάται με πόνο και δάκρυα, στο έδαφος ενός πολυεπίπεδου μετασχηματισμού με δυστοπικά χαρακτηριστικά.
Οι θεσμοί παρέμειναν καχεκτικοί με κύρια ευθύνη της πολιτικής τάξης που κυβερνούσε, για να έχει στη διάθεσή της τον δημόσιο χώρο ως πεδίο αυθαιρεσίας. Δεν είναι άμοιροι ευθύνης όμως και οι κυβερνώμενοι, ο κυρίαρχος λαός, στο μέτρο που εκχωρούσε την ισοπολιτεία και την ισονομία, την κυριαρχία του, για βραχυπρόθεσμα ιδιοτελή οφέλη και βυθιζόταν όλο και βαθύτερα στην εξαχρείωση και στον ανδραποδισμό, ό,τι φάνηκε γυμνό κατά τη φάση της πτώσης. Την ώρα της πτώσης ο ετερόνομος, εθελόδουλος λαός έμεινε γυμνός και ανυπεράσπιστος, χωρίς ασπίδα θεσμών, και βεβαίως χωρίς τον πρόθυμο εταίρο της αμοιβαίας διαφθοράς: ο πρώην εκμαυλιστής είχε μεταμορφωθεί σε δυνάστη και εκτελεστή.
Καθημερινά, οι πράξεις και οι λόγοι της πολιτικής τάξης διαμορφώνουν ένα σκηνικό μαύρης κωμωδίας, στο οποίο επικρατεί εντέλει το μαύρο. Λόγου χάριν, ο δημόσιος λόγος του υπουργού Οικονομικών Γιάννη Στουρνάρα: σφραγίζεται από ένα μείγμα αφελούς αισιοδοξίας και ανεδαφικότητας, το οποίο αναρωτιέται κανείς αν είναι ένας άτεχνα καμουφλαρισμένος κυνισμός. Είναι ο τυπικός λόγος του τεχνοκράτη που δεν νιώθει την παραμικρή ανάγκη για δημόσια λογοδοσία, εφόσον δεν ζητάει καν πολιτική νομιμοποίηση από το ακροατήριό του.

Σκέψεις για μια αριστερή επανίδρυση της Ευρώπης...

του Ευκλειδη Τσακαλωτου, απο τα Ενθεματα...

Ευρώπη, δημοκρατία, κοινωνικός πειραματισμός

Μετά  το 2008 παρατηρούμε μια εντυπωσιακή έλλειψη νέων ιδεών από τη μεριά των συστημικών δυνάμεων. Στο πολιτικό επίπεδο ο νεοφιλελευθερισμός μπορεί να προχωρά ακάθεκτος, να μην έχει υποστεί σημαντικές πολιτικές ήττες, αλλά συγχρόνως δεν φαίνεται να λύνει κανένα από τα προβλήματα που ανέδειξε η μεγάλη κρίση: ούτε οι κοινωνικές ανισότητες, ούτε το αχαλίνωτο χρηματοπιστωτικό σύστημα, ούτε οι μακροοικονομικές ανισορροπίες διορθώνονται έστω και μερικώς.

Ακούγονται κριτικές φωνές που ανησυχούν για το μέλλον του συστήματος. Ο Τζόζεφ Στίγκλιτς και ο Πωλ Κρούγκμαν έχουν ασκήσει δριμεία κριτική στην ασκούμενη μακροοικονομική πολιτική, που έχει οδηγήσει τόσες χώρες στην παγίδα χρέους και στη συνέχιση των μακροοικονομικών ανισορροπιών. Ο Ραγκουράμ Ραγιάν και ο Βόλφγκανγκ Στρικ έχουν αναδείξει το αδιέξοδο των πολιτικών προτεραιοτήτων των ελίτ που δεν αναγνωρίζουν κανένα κοινωνικό συμβόλαιο, για παράδειγμα προς τους συνταξιούχους και τους νέους, λες και τα μόνα συμβόλαια που πρέπει να τηρηθούν ως ιερή υποχρέωση είναι τα συμβόλαια προς τους πιστωτές και τις χρηματαγορές.

Ιδού πεδίον δόξης λαμπρόν....

του Τακη Κατσιμαρδου, απο το Εθνος...

Εχει δίκιο η κυβέρνηση ότι «δεν υπάρχει υπερφορολόγηση στην Ελλάδα». Δεν είναι μόνο τα λογιστικο-στατιστικά στοιχεία που στηρίζουν τη θέση Στουρνάρα για υποφορολόγηση. Είναι και η Ιστορία. Αν συγκρίνεις παλαιότερες εποχές κρίσης με τη σημερινή, διαπιστώνεις πάραυτα τα τεράστια φοροεισπρακτικά περιθώρια για τη σωτηρία της πατρίδος - πλην των ανθρώπων της. Αρκεί μια ματιά στις δεκαετίες του 1890 και του 1930. Θα έφριτταν αρμόδιοι εκείνων των εποχών με την κυβερνητική ελαφρότητα στην αντιμετώπιση του προβλήματος. Από τον «φόρο επί των κυνών», ο οποίος ούτε ως σκέψη ακόμη δεν έχει τεθεί, μέχρι τη φορολογία αγάμων και ατέκνων.

Ειδικά για την τελευταία. Εχει απασχολήσει επανειλημμένα και μελετηθεί από τις πιο διαφορετικές κυβερνήσεις (Δηλιγιάννη, Πάγκαλου, Ελ. Βενιζέλου). Τι περιμένει άραγε η κυβέρνηση, καθώς επιπλέον μειώνεται ο αριθμός των γάμων και βρισκόμαστε μπροστά σε οξύτατο δημογραφικό πρόβλημα; Αν δεν αρκεί το μέτρο, υπάρχει και η αρχαιότερη λύση του «τέλους θανάτου». Για όποιον πέθαινε κατέβαλλαν φόρο οι κληρονόμοι του. Να ένας τρόπος για να μειωθούν, επιπλέον, οι αυτοκτονίες! Ισως και οι θάνατοι από άλλες αιτίες, που... μεταφράζονται τελικά σε λιγότερους φορολογούμενους!

Είναι απορίας άξιον για ποιους λόγους δεν καταφεύγει σε δοκιμασμένες από το Βυζάντιο ως και την αρχαιότητα μεθόδους. Τη στιγμή μάλιστα που το κάνουν πλούσιες χώρες, όπως η Γερμανία με το «ξενικό τέλος» (διόδια για τους ξένους), η Γαλλία με το «πορνικό» (πρόστιμα για αγοραίο έρωτα) και τόσες άλλες, χρησιμοποιώντας «ελληνική τεχνογνωσία». Μεγαλύτερη απορία όμως προκαλεί η αδυναμία να λυθεί ο γόρδιος δεσμός με τη φορολογία των ακινήτων.

Το επίκεντρο της κρίσης...

Του ΚΩΣΤΑ ΒΕΡΓΟΠΟΥΛΟΥ, απο την Ελευθεροτυπια...

Επειτα από 4ετία πρωτοφανούς κρίσης που μαστίζει τη χώρα, με θύματα εκατομμύρια εργαζομένους και επιχειρήσεις, εξακολουθεί να αγνοείται το επίκεντρό της. Στη διάρκεια της 4ετίας κατασκευάστηκε η ιδέα ότι πρόκειται για «κρίση δημόσιου χρέους», με συνέπεια τη γενική κατακραυγή κατά του «υπερτροφικού, σπάταλου και διεφθαρμένου κράτους» και την αξίωση δραστικών περικοπών στις δημόσιες δαπάνες προς ισοσκέλιση των δημόσιων οικονομικών.

Ωστόσο, με την αναντίστοιχη συνταγή, η ελληνική οικονομία και κοινωνία συνεχίζουν μέχρι σήμερα στην πορεία προς την κόλαση, χωρίς ορατότητα, ακόμη και για το απώτερο μέλλον. Η ελληνική «ερμηνεία» επιβλήθηκε διεθνώς για την κατανόηση της κρίσης που μεταφέρθηκε στις άλλες χώρες της Ευρωζώνης.
Ωστόσο, όπως επισήμανε πρόσφατα το «τρομερό παιδί» της οικονομικής επιστήμης, ο νομπελίστας Πολ Κρούγκμαν στην ετήσια διάσκεψη του ΔΝΤ, η ευρωπαϊκή και παγκόσμια κρίση ξεκίνησαν ως κρίσεις του χρηματοπιστωτικού τομέα και της μαζικής ανεργίας. Στη συνέχεια, από το 2010, υπό το φως της ελληνικής ερμηνείας, η αφήγηση της διεθνούς κρίσης «ελληνοποιήθηκε», προκειμένου να ενοχοποιηθούν τα κράτη και να εξαπολυθεί εκστρατεία προς συρρίκνωση των δημόσιων και κοινωνικών δαπανών, πράγμα που δεν ελαφρύνει την κρίση, αλλά συνεχίζει αναπότρεπτα να την επιδεινώνει, ιδίως στις χώρες της Ευρωζώνης. Ενώ προ του 2010 η κρίση εστιαζόταν στην ασυδοσία του εικονικού χρήματος, στη χρηματοπιστωτική υπερεπέκταση, στη μαζική ανεργία, σήμερα η τελευταία καταλήγει υψηλότερη, όχι τόσο λόγω της αρχικής κρίσης, όσο κυρίως λόγω των μέτρων που λαμβάνονται προς υποθετική διαχείρισή της, χωρίς όμως να θεωρείται «σκάνδαλο», αφού επισκιάζεται από αυτό του «νοσηρού κράτους» και των «πελατειακών σχέσεων» των πολιτικών με τους ψηφοφόρους τους. Η «αφήγηση» της κρίσης έχει μεταλλαχθεί και οι πραγματικοί ένοχοι μεταβάλλονται σε κατήγορους των θυμάτων τους.

Το γαλλικό αδιέξοδο...

του Κωστα Λαπαβιτσα, απο το Ιστολογιο του...

Ποιος θυμάται σήμερα τις ελπίδες που έτρεφαν τόσοι – και στην Ελλάδα – για την προεδρία Ολάντ; Η πραγματικότητα αποδείχθηκε τελείως αντίθετη, με τη δημοτικότητα του Ολάντ σε ελεύθερη πτώση, την εμφάνιση οργανωμένης λαϊκής δυσαρέσκειας και την εντυπωσιακή άνοδο του ακροδεξιού Εθνικού Μετώπου. Παράλληλα η Γαλλία έχει χάσει την ικανότητα να διαμορφώνει την πορεία της Ευρωπαϊκής Ένωσης. 

Τα αίτια είναι οικονομικά στη ρίζα τους. Η γαλλική οικονομία παρουσιάζει αναιμικούς ρυθμούς μεγέθυνσης που ίσως φτάσουν το 1% του χρόνου. Η ανεργία ήδη βρίσκεται στο 11% και το δημόσιο χρέος ξεπέρασε το 95% του ΑΕΠ. Υπάρχει μεγάλη απώλεια ανταγωνιστικότητας και οι διεθνείς εμπορικές συναλλαγές έχουν γίνει ελλειμματικές. Η αξιοπιστία του δημοσίου έχει πληγεί από δύο διαδοχικές υποβαθμίσεις των οίκων αξιολόγησης. Η χώρα λιμνάζει οικονομικά, πράγμα που αντανακλάται κατά μήκος και πλάτος της κοινωνίας. 

Η κυβέρνηση Ολάντ δε φαίνεται δυστυχώς να κατανοεί τη φύση του προβλήματος, ή αν την καταλαβαίνει – που είναι και το πιθανότερο – δεν έχει το κουράγιο να κάνει αυτό που χρειάζεται. Η οικονομική δυστοκία της Γαλλίας πηγάζει από την απώλεια ανταγωνιστικότητας μέσα στο πλαίσιο της ΟΝΕ. Πρόκειται για το ίδιο φαινόμενο που οδήγησε στην καταστροφή της περιφέρειας το 2010-13 και το οποίο σταδιακά εμφανίζεται και στις χώρες του κέντρου. Η βαθύτερη πηγή του είναι φυσικά η Γερμανία.

Γιατί το κούρεμα του χρέους, από μόνο του, δεν αρκεί...

του Γιαννη Μηλιου, απο την Αυγη...
Η επίσκεψη του Άνχελ Γκουρία, επικεφαλής του ΟΟΣΑ, στην Ελλάδα σηματοδοτεί ένα σημείο καμπής στην πορεία της κρίσης. Για πρώτη φορά ένας διεθνής οργανισμός (και μάλιστα αυτός που περιλαμβάνει το σύνολο των αναπτυγμένων χωρών του πλανήτη) τοποθετείται σαφώς και δημοσίως υπέρ του κουρέματος του ελληνικού δημόσιου χρέους,
ως μόνης λύσης για τη βιωσιμότητά του. Αυτό το «σήμα» μας δείχνει ότι η ανάγκη για κούρεμα του χρέους ωριμάζει: «Η πρότασή μας είναι όσο πιο σύντομα, τόσο καλύτερα!» υποστήριξε ο Γκουρία. Γίνεται φανερό ότι η ρητορεία της γερμανικής αλλά και της ελληνικής πλευράς που τονίζουν στο προσκήνιο ότι δεν υπάρχει καμία ανάγκη κουρέματος, και άρα καμία πιθανότητα νέας δανειακής σύμβασης, αποτελούν μέρος μιας επικοινωνιακής τακτικής, η οποία στοχεύει στη συνέχιση του εκβιασμού απέναντι στην πλειοψηφία της ελληνικής και της ευρωπαϊκής κοινωνίας για τη διαιώνιση της λιτότητας.
Οι δύο πολιτικές προτάσεις, από τη μία πλευρά της ευρωπαϊκής πολιτικής ελίτ και από την άλλη αυτή που εκφράζεται εμμέσως από το ΔΝΤ και ρητώς από τον επικεφαλής του ΟΟΣΑ, είναι λοιπόν προς το παρόν διαφορετικές σχετικά με τον τρόπο επίλυσης της κρίσης χρέους των κρατών της Ευρώπης. Όπως όμως είχα σημειώσει και σε άρθρο μου στην Αυγή με τίτλο «Μεταξύ δύο εκβιασμών, μόνη λύση η απόδραση»¹ ακριβώς πριν έναν χρόνο, οι διαφορές ανάμεσα σε αυτές τις δύο πολιτικές προτάσεις είναι λιγότερο σημαντικές από τις ομοιότητές τους.
Η ομοιότητα ανάμεσά τους, που τις κατηγοριοποιεί στο ίδιο στρατόπεδο, περιγραφόταν ως εξής: «Η πρόταση Μέρκελ [...] είναι η συνέχιση της υφεσιακής πολιτικής λιτότητας ακριβώς όπως αυτή εφαρμόζεται σήμερα.