Σάββατο 17 Νοεμβρίου 2012

Η Μεταπολίτευση των μικρομεσαίων...

του κ. Νικου Ξυδακη...
Η σημερινή επέτειος του Πολυτεχνείου, εντός της δυσμενούς ιστορικής συγκυρίας, δίνει αφορμή για απολογισμό όλης της μεταπολιτευτικής περιόδου. Η δικτατορία έπεσε με πάταγο, αλλά η επάνοδος της δημοκρατίας συνοδεύτηκε από μια εθνική καταστροφή, τη διχοτόμηση και κατοχή της Κύπρου. Ωστόσο η δικτατορία των συνταγματαρχών άφησε κάποια ίχνη στην νεογέννητη Γ’ Ελληνική Δημοκρατία,
αυτούσια ή τα κατοπτρικά τους αντίστροφα.
Το ελληνοχριστιανικό Kitsch της χούντας λ.χ. λοιδωρήθηκε, αλλά ο λαϊκισμός της επταετίας, όπως ακφραζόταν από τις νέες φυλές των ατσίδων θαλασσοδανειούχων και των γλετζέδων της παραλιακής, έμεινε αλώβητος. Ισως κρύφτηκε την πρώτη περίοδο, αλλά αναδύθηκε παντοδύναμος αργότερα. Η μέθη της ελευθερίας και η εκ των υστέρων αναχώνευση του Μάη ’68 εσκέπαζαν το βαθύτερο kitsch, το ηθικό και κοινωνικό, το ήθος των ανερχόμενων μεσοστρωμάτων, των ωφεληθέντων της χούντας. Ο μεταγενέστερος λαϊκισμός του ’80 άντλησε και από αυτά τα κοιτάσματα.
Ωστόσο η Μεταπολίτευση δεν χαρακτηρίζεται μόνο από τις ποικίλες φανερώσεις του λαϊκισμού. Η Γ’ Ελληνική Δημοκρατία πρόσφερε πρωτόγνωρη πολιτική ελευθερία και μοναδικές ευκαιρίες κοινωνικής ανέλιξης σε μεγάλες ομάδες του πληθυσμού· πρακτικά, διεύρυνε τα μεσοστρώματα ως προς την έκτασή τους και την επιρροή τους. Υπό μία έννοια ολοκληρώθηκε επιταχυμένα η κοινωνική ανακατάταξη που είχε αρχίσει τη δεκαετία του ’60.
Η τέτοια ταξική αναδιευθέτηση είχε θετικές και αρνητικές όψεις. Τα μεσοστρώματα απέκτησαν υψηλή παιδεία και πλήθυναν τις τάξεις των επιστημόνων, των επαγγελματιών και μικρομεσαίων επιχειρηματιών: αυτή ενδεχομένως να είναι και η πολυτιμότερη προίκα για ανάκαμψη από την παρούσα κρίση. Ωστόσο δεν κατάφεραν να ανανεώσουν εξυγιαντικά τις κυβερνώσες ελίτ, ενώ ο διαρκώς ογκούμενος κομματισμός και πελατειασμός κατέλυε βαθμιαία τις λειτουργικές ιεραρχίες, την αξιοκρατία, την ισοπολιτεία εντέλει. Ο,τι προσεφέρετο με το ένα χέρι ―παιδεία, κινητικότητα―, αφαιρείτο με το άλλο. Η Κρίση εσήμανε τη μεγάλη ήττα του μικρομεσαίου πλήθους, που είχε αρχίσει προ πολλού.

Η αντίσταση της μνήμης...

ΤΗΣ ΠΕΠΗΣ ΡΗΓΟΠΟΥΛΟΥ απο την Αυγη...
 Ανδρείοι εσείς που πολεμήσατε και πέσατε ευκλεώς / Τους πανταχού νικήσαντες μη φοβηθέντες / Άμωμοι εσείς αν έπταισαν ο Δίαιος κι ο Κριτόλαος / Όταν θα θέλουν οι Έλληνες να καυχηθούν / «Τέτοιους βγάζει το έθνος μας» θα λένε
Κ. Καβάφης
Πλαστογραφία και τερατογένεση. Ανάμεσα σε αυτό το εφιαλτικό δίπολο κινείται κάθε ιστορικός αναθεωρητισμός, είτε διαγράφει γενοκτονίες, των Ελλήνων, των Αρμενίων, των Εβραίων ή όποιων άλλων, είτε σπιλώνει εθνικούς και κοινωνικούς αγώνες. Η εξελισσόμενη καμπάνια σπίλωσης της εξέγερσης του Πολυτεχνείου από τους νεοναζιστές δεν εκφεύγει από τα όρια αυτού του διπόλου, ανοίγει όμως νέες, εφιαλτικές προοπτικές.
Δεν πρόκειται απλώς για την προσπάθεια να βγει “λάδι” η Χούντα. Να διαγραφούν μαζί με το Πολυτεχνείο η Μπουμπουλίνας, το ΕΑΤ/ΕΣΑ και τα ξερονήσια, ο χαφιεδισμός και το κιτς των δικτατόρων, η απόσυρση της Μεραρχίας από την Κύπρο το 1967, το πραξικόπημα κατά του Μακαρίου, η γελοία γενική επιστράτευση ενός γυμνού στρατού, η συνενοχή στην απολέμητη απόβαση των Τούρκων στην Κερύνεια το 1974. Είναι κάτι περισσότερο:
Με όχημα και προσωπείο τη συκοφάντηση και τη διαγραφή του Πολυτεχνείου επιχειρείται να πλαστογραφηθεί ολόκληρη η αντιχουντική αντίσταση. Και πέρα από αυτήν να ακυρωθεί κάθε Αντίσταση, αρχίζοντας από το παλλαϊκό κίνημα που αμφισβήτησε την Κατοχή της χώρας από τον Άξονα, ταπείνωσε ναζιστές και φασίστες λευτερώνοντας τη μισή Ελλάδα. Και, βέβαια, οι προθέσεις μιας τέτοιας συκοφαντικής καμπάνιας ελάχιστη σχέση έχουν με την Ιστορία.
Στόχος των πλαστογράφων δεν είναι το χθες, αλλά το σήμερα. Από τη στιγμή που συλλάβουμε αυτή την αλήθεια γίνεται κατανοητό ότι η ρητορική των νεοναζί είναι μια φενάκη που κρύβεται πίσω από κινήσεις αλληλεγγύης σε έναν χειμαζόμενο λαό και ότι ο ρόλος τους όχι μόνον δεν είναι ανατρεπτικός, αλλά αντιθέτως απόλυτα συστημικός, προετοιμάζοντας μια χούντα που -ενδεχομένως- θα έχει λιγότερη ανάγκη από τανκς και περισσότερη από ξεπουλημένα μίντια.
Κάτι τέτοιο δεν είναι καθόλου ξένο προς τις βλέψεις του διεθνούς και ελληνικού συστήματος που έχει πνίξει τη χώρα. Αντιθέτως. Στόχος του νεοφιλελευθερισμού, που έκανε τα πρώτα σημαδιακά του βήματα στη Χιλή του Πινοτσέτ, ήταν και είναι η δημοκρατία. Το νεοφιλελεύθερο «πείραμα Ελλάδα» είναι και πείραμα θανάτωσης της δημοκρατίας, και το πείραμα αυτό μπορεί να ξεκίνησε σε έναν τόπο, τον δικό μας, αλλά έχει πανευρωπαϊκές και οικουμενικές φιλοδοξίες.
Για να τσακίσεις όμως τη δημοκρατία, πρέπει να τσακίσεις το φρόνημα, να ενοχοποιήσεις και να ταπεινώσεις τους πολίτες που θέλεις να μετατρέψεις σε υπηκόους. Αυτό επιχείρησε και επιχειρεί η ρατσιστική καμπάνια εναντίον των Ελλήνων, όπως εκφράστηκε από τα διάφορα “Focus” στη Γερμανία και αλλού. Και σε αυτό συμβάλλει η καμπάνια που έχουν σήμερα εξαπολύσει ενάντια στις αγωνιστικές μνήμες και τελικά ενάντια στην ηθική και πολιτική ραχοκοκαλιά του λαού μας οι νεοναζιστές. Οι οποίοι, ας θυμηθούμε, ξέχασαν προσφάτως όλο τους τον τσαμπουκά τη μέρα που η καγκελάριος τού εν εκκολάψει τετάρτου Ράιχ κατέφθασε για να επιθεωρήσει τα κατεχόμενα εδάφη.
Τα σχέδια διάλυσης και κατοχής της χώρας και ουσιαστικής κατάργησης της δημοκρατίας πρέπει να ακυρωθούν. Και για τον λόγο αυτόν απαιτείται να ωριμάσουμε και να αναστοχαστούμε το παρελθόν και το παρόν μας. Είναι σημαδιακό ότι αυτοί που έκαναν την πολυτεχνειολογία όχημα για την αναρρίχησή τους κηρύσσουν σήμερα το τέλος της μεταπολίτευσης. Και όχι άδικα. Πολυτεχνείο και αντίσταση κατά της χούντας ήταν πάντα για τους αναρριχητές κάθε χρώματος και αρώματος ξένα, στην ουσία, βάρη που προσκυνούσαν από ανάγκη διότι τα εκμεταλλεύονταν, αλλά, στην ουσία, τα μισούσαν και τα πολεμούσαν.
Η φενάκη της θολής μεταπολίτευσης έθρεψε τη μνημονιακή υποτέλεια και τη νεοναζιστική βαρβαρότητα. Η συναισθηματική πανούκλα και το κιτς της αντιστασιολογίας βρήκαν την εκτρωματική τους επανάληψη στις σημερινές αντιδημοκρατικές ρητορικές. Όμως αυτό δεν μπορεί να μας κάνει να λησμονούμε ότι οι κύριοι που μας έφεραν ώς εδώ, εν ονόματι δήθεν των αγώνων τους, μιλώντας αδιάντροπα για το αίμα των άλλων, είχαν μηδενική ή μικρή μόνο σχέση με τους αγώνες αυτούς. Η συντριπτική πλειοψηφία αυτών που έπραξαν και πλήρωσαν δεν εξαργύρωσε, δεν καπηλεύθηκε. Κράτησε τις μνήμες, την ταυτότητά της και μετέτρεψε το βίωμα σε καθημερινή, συνήθως αθόρυβη, μη προβεβλημένη, μη «αναγνωρίσιμη», όπως λένε τα χαζοκούτια, πράξη. Αυτή τη μνήμη, αυτήν την ταυτότητα είναι ανάγκη να την κρατήσουμε ζωντανή. Αυτή είναι η πιο μεγάλη επανάσταση

Στοιχειώδης ιστορία Α' Δημοτικού...

απο Jungle-Report...
(ή αλλιώς, μικρή συμβολή στην ξαναζεσταμένη συζήτηση για το νόμο περί Ιθαγένειας.)

Φθινόπωρο στο Λιντλ των Κάτω Πατησίων
Βράδυ Σαββάτου στον κόσμο των φτωχών.
Γύρω μου περνάνε οι νέοι Αθηναίοι
Είναι Ινδοί, Ρουμάνοι, Αλβανοί, Βιετναμέζοι, Σομαλοί,
Αιγύπτιοι, Ουκρανοί, Νιγηριανοί, Ιρακινοί, Κινέζοι.

Ψωνίζοντας, ακούγονται όλες οι λαλιές
(Όπως και τα ελληνικά αντηχήσανε παντού).

Περνάμε επίσης κι οι παλιότεροι Αθηναίοι
Ψωνίζοντας, μιλάμε πλέον όλοι τωρινά ελληνικά.
Είν’ Αρβανίτες, Ίωνες, Μογγόλοι, Σλαβομακεδόνες,
Είναι Σελτζούκοι, Τσάκωνες, Αινιάνοι, Βενετσάνοι,
Βλάχοι, Ρωμαίοι, Μογγόλοι, Φραγκοσυριανοί,
Βούλγαροι, Μαλτέζοι, Τσιγγάνοι κι Ιταλοί,
Έρουλοι, Ρώσοι, Μαρωνίτες, Ιλυριοί,
Άβαροι, Φοίνικες, Κομάνοι, Οθωμανοί,
Σκύθες, Βούλγαροι, Σελτζούκοι, Βαυαροί,
Φράγκοι, Γαλάτες. Βόσνιοι, Πελασγοί,
Τσάκωνες, Σύροι, Θράκες, Οδρύσαι,
Σέρβοι, Σαρακηνοί, Τουρκόγυφτοι και Μολοσσοί,
Κορσικάνοι, Γότθοι, Καπαδόκες, Αχαιοί,
Αιθίοπες, Φιλισταίοι, Δόλοπες, Ισπανοί,
Ούγγροι, Εβραίοι, Κροάτες, Σικελοί,
Χάζαροι, Πέρσες, Βρετανοί, Δωριείς,
Κέλτες, Άραβες, Αρμένιοι κι Αιολείς
Βάνδαλοι, Βαβυλώνιοι, Φρύγες και Πομάκοι,
Ζηλωτές, Μονοφυσίτες, Πυρολάτρες, Προτεστάντες,
Άθεοι, Μουσουλμάνοι, Ορθόδοξοι κι Αρειανοί,
Παγανιστές, Μιθραϊστές, Ησυχαστές, Καθολικοί-
Κι άλλοι που δεν τους έγραψε ποτέ κανείς
Ή επιζούνε μόνο ως ακατανόητα ανθρωπωνύμια
Ή εξίσου ακατανόητα τοπωνύμια:
Οι ξεχασμένοι δανειοδότες της ελληνικής.
Ακόμα πιο πολλοί απ’ όσους έβαλα εδώ
Ακόμα πιο πολλοί απ’ όσους θα μπορούσα καν να πω.

(Έτσι βγήκαν οι Αθηναίοι. Έτσι το έθνος μας.
Έτσι βγήκανε ό λ α τα έθνη).

Και κάτσε τώρα εσύ, μαλάκα ημιμαθέστατε, να κόφτεσαι
Ότι ρητώς και προφανώς και αποκλειστικώς και άπαντες
Απόγονοι Σωκράτους και κάτι χριστιανών οσίων εσμέν-
Εθνικιστή αστοιχείωτε, κλανιά της Ιστορίας.




Δημήτρης Φύσσας, «Οι αστικοί χώροι είναι ποίηση από μόνοι τους.
Ποιήματα 1972-2008», εκδόσεις ΓΙΑΟΥ.ΚΕ., Αθήνα 2008.






_____________________________________






* Στην αριστερή φωτογραφία, πορτρέτο του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, σύμφωνα με σχέδιο που δημοσιεύθηκε το 1827 στο Παρίσι από τον A. Friedel και θεωρείται από τις πιο πιστές απεικονίσεις του. Δεξιά, σε σχέδιο από του φυσικού, του Γάλλου συνταγματάρχη Voutier.
Δεν απεικονίζεται με τη γνωστή περικεφαλαία των εικόνων, που έχουν κατακλύσει τα σχολικά μας βιβλία και τους πίνακες των σχολείων, των στρατώτων και δημοσίων υπηρεσιών, αλλά με την αρβανίτικη κόμμωση των ξυρισμένων κροτάφων και του εμπρός μέρους του κεφαλιού, με μακριά μαλλιά πίσω.
Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης είχε το αρβανίτικο παρατσούκλι Μπιθεκούρας (Κώλος + πέτρα = Κολόπετρας = Κολοκοτρώνης στην ελληνική του μετάφραση). Τσεργίνης ήταν το οικογενειακό όνομα των Κολοκοτρωναίων, που πιθανώς παράγεται από τις Αρβανίτικες λέξεις τσέρ=έξυπνος και Γκίνης = Γιάννης· με το όνομα αυτό υπήρχαν καμμιά εξηνταριά οικογένειες στη Μεσσηνία.

Από το διαδικτυακό αφιέρωμα του FreeInquiry

Τούτες τις μέρες ο άνεμος μας κυνηγά ...

Της Άννας Χατζησοφιά, απο το Red NoteBook...
Εφέτος, η επέτειος από την εξέγερση του Πολυτεχνείου, μπαίνει σε μια κρίσιμη ηλικία,  γίνεται δεσποινίς ετών 39 και όπως και η Σμάρω Στεφανίδου, στην ομώνυμη ταινία, πρέπει επειγόντως να αποκατασταθεί.

Την αποκατάσταση ανέλαβε η Χρυσή Αυγή. Το πρώτο πράγμα που έπρεπε να φροντίσει, σαν καλή προξενήτρα, ήταν τη φήμη της μεγαλοκοπέλας. Πώς να το παντρέψεις το κορίτσι όταν μιλάς για νεκρούς; Για όνομα, αυτό είναι παραμύθι, αναφώνησε, όπως παραμύθι είναι και το Ολοκαύτωμα. Για να σας το αποδείξουμε, θα βγάλουμε μια χαμογελαστή φωτογραφία, δείχνοντας την πύλη του Πολυτεχνείου, όπως Άουσβιτς, που κι εκεί δεν υπήρχαν θύματα. Όλα ήταν κατασκεύασμα της κυρίαρχης Σιωνιστικής προπαγάνδας που θέλει να επιβάλει την παγκόσμια κυριαρχία και τον εβραίο θεό της. Όμως εμείς οι Έλληνες, απόγονοι του Απόλλωνα και των Γερμανοτσολιάδων, έχουμε αυτό το κάτι τις στο DNA μας που δεν είναι σπειροειδές, αλλά φέρνει σε μαίανδρο, και δεν χάβουμε τέτοια.

Επίσης, εμείς τα παλικάρια που φοράμε τα μαύρα όλο νάζι -ο τόνος προαιρετικά μπορεί να πάει και στη λήγουσα-, πιστεύουμε ότι η επταετία ήταν ο Χαμένος Παράδεισος και για την πτώση της, αντίστοιχη με αυτή των Πρωτοπλάστων, φταίει αυτή η καταραμένη όφις, η γενιά του Πολυτεχνείου.

Εγώ, για να καθαρίζω την θέση μου, δεν ανήκω σ’ αυτή τη γενιά, μην νομίζετε ότι έχω κάποιο όφελος δηλαδή υπερασπίζοντάς την. Όπως λέει και το ποιητή, χούντα δεν θυμάμαι μα ούτε ελευθερία, της Μεταπολίτευσης καημένη γενιά, είμαι.

Κι ένα κομπλεξάκι, που γεννηθήκαμε μερικά χρόνια μετά, το είχαμε στην παρέα μου. Ακόμα θυμάμαι την φράση μιας φίλης, ας την πούμε Ν, όταν  έφαγε απόρριψη από έναν γκόμενο αυτής της γενιάς, να λέει «Κι αυτό το τανκ σε λάθος κατεύθυνση πήγε». Κι επειδή η Ν είχε μεγάλο σουξέ, στο συγκεκριμένο target group, παίζαν πολλές παραλλαγές στο ίδιο θέμα. «Το ΕΑΤ-ΕΣΑ μισές δουλειές έκανε» κι άλλα τέτοια ιερόσυλα και  βιτριολικά. Όσες όμως κατινιές και να λέγαμε, όσα μη πολιτικώς ορθά σχόλια και να κάναμε με την Ν, ήταν αυτό που λέμε inner joke, και το συμπλεγματάκι απέναντι σ αυτή τη γενιά που μας πήρε όλη τη δόξα.

Σήμερα, σύμφωνα με μία τρέχουσα καφενόβια και ιντερνετοκαφενόβια άποψη, την οποία εκφράζει ιδεολογικά η παράταξη του ΧΑους, αυτή η γενιά φταίει για όλα. Αυτή η γενιά που εμπορευματοποίησε την επαναστατικότητά της και την έκανε μίζες, βίλες και κότερα.

Για να δούμε όμως, τι θα πει γενιά; Ανοίγοντας το Μείζον Ελληνικό Λεξικό στο αντίστοιχο λήμμα, διαβάζουμε ότι είναι το σύνολο των ατόμων που γεννήθηκαν την ίδια χρονική περίοδο. Αυτό είναι και το μοναδικό κοινό τους σημείο. Από κει και πέρα υπάρχουν προσωπικές στάσεις και πολιτικές επιλογές. Γιατί την ίδια εποχή, που πολλοί νέοι κλείνονταν στο Πολυτεχνείο φωνάζοντας «Κάτω η Χούντα», άλλοι συνομήλικοι τους ασπάζονταν το δόγμα «το θέμα είναι να τη βρω» και  χόρευαν στους ρυθμούς του «Τάκα τάκα τάκα τα καρδιά μου πως χτυπάς».

Μιλώντας για γενιές, αποκρύπτουν ότι το θέμα είναι πολιτικό και οικονομικό, και μεταθέτουν την πάλη από αυτή των τάξεων σε πάλη γενεών. Δεν είναι όμως μόνο δικό μας φρούτο αυτό. Ευδοκιμεί και σε υπερπόντια εδάφη. Στις ΗΠΑ, οι fucking baby boomers ευθύνονται για όλα, από τον λεκέ της Μόνικα Λεβίνσκι μέχρι το Αφγανιστάν.
Για να επιστρέψουμε Ελλάδα και να πούμε αλήθειες, υπάρχουν κάποιοι που εξαργύρωσαν το ότι ήταν μέσα στο Πολυτεχνείο, κοντά στο Πολυτεχνείο, ή περνούσαν με τρόλεϊ έξω από το Πολυτεχνείο. Τα περισσότερα όμως παιδιά από εκείνη την «γενιά» ούτε μίζες πήρανε, ούτε στο λιστόν μπήκανε, κι όλα αυτά τα χρόνια παραμένουν στις επάλξεις, στη δουλειά τους, στα σωματεία, στις γειτονιές τους, παντού. Οι πιο πολλοί δεν σταμάτησαν μέρα να αγωνίζονται. Αλλά και όσοι ακόμα ιδιώτευσαν για κάποιο διάστημα, τούτες τις μέρες που ο άνεμος μας κυνηγάει, έβγαλαν ξανά από το μπαούλο το ιδεολογικό τους αμπέχονο και πήραν πάλι θέση στην πρώτη γραμμή εισπνοής χημικών, στο χαράκωμα για Ψωμί Παιδεία Ελευθερία.  Παρέα με τους νέους αυτής της μισότριβης εποχής, που χούντα δεν έχουμε μα ούτε ελευθερία, του Μνημονίου 3 καημένη γενιά.


«ΥΓ: Από σατανική σύμπτωση, αφού είχα στείλει το κείμενο, σήμερα το πρωί μου τηλεφώνησε μία φίλη απ΄ τα παλιά, που έλειπε χρόνια και ψάχνεται για να επαναδραστηριοποιηθεί στο κίνημα. Ήταν μέσα στο Πολυτεχνείο και ήταν μπροστά στην πρώτη γραμμή χημικών την Τετάρτη των μέτρων. Αλκμήνη, αφιερωμένο εξαιρετικά σε σένα και σε όσους κρατούν φιλίες από το ΄75!»

Παρασκευή 16 Νοεμβρίου 2012

Διομήδη, έμαθα ότι ΖΕΙΣ...

της Νίνας Γεωργιάδου, AlfaVita...
Αγαπημένε μου Διομήδη,
Επανέρχομαι με μια δεύτερη επιστολή διότι έχω μείνει εμβρόντητη!
Διαβάζω και ξαναδιαβάζω το πόρισμα του Τσεβά για τους νεκρούς του Πολυτεχνείου, βλέπω το όνομά σου ανάμεσα σε τόσα άλλα κι όμως μαθαίνω πως δεν είσαι νεκρός. Πώς μπόρεσες να συμβάλεις σ’ αυτή την ιστορική παραχάραξη;
Δεν ξέρω πια τι να υποθέσω.
Όμως ας πάρουμε τα πράγματα απ’ την αρχή γιατί η συναισθηματική μου φόρτιση κάνει τον πρόλογο δυσνόητο.
Ίσως οι διευκρινίσεις που ακολουθούν να περιττεύουν, μιας και, όντας ζωντανός, έχεις προσωπική αντίληψη όσων συμβαίνουν και συνταράσσουν την εντελώς κοινή γνώμη. Φοβάμαι όμως ότι η ανωριμότητα που σε οδήγησε σ’ αυτή τη σκευωρία, εξακολουθεί να σε εμποδίζει από το να δεις τα πράγματα με την κρυστάλλινη ενάργεια που θα στα παραθέσω.
Τον τελευταίο καιρό εμφανίστηκε μια πολύ πατριωτική οργάνωση, πατριωτικότερη των συνήθων πατριωτών, η οποία αποκαθιστά ιστορικές αλήθειες (βάναυσα διαπομπευμένες από αντιπατριώτες) αναδεικνύει το μεγαλείο της φυλής, καθώς και τον ευλύγιστο πλούτο της νεοελληνικής μας γλώσσας.
Με συγχωρείς που παρεκκλίνω λιγάκι της ουσίας, προκειμένου να σε ενημερώσω λεπτομερειακά. Με μια ονομασία που επιτέλους παραπέμπει σε φως στο βάθος του τούνελ και  καθώς συνδυάζεται με το βαρύτιμο μέταλλο, αποκτά διπλή βαρύτητα, τα μέλη της ελπιδοφόρου αυτής οργάνωσης διαθέτουν ένα ζηλευτά δομημένο σωματότυπο ο οποίος, από μόνος του, αποπνέει αισθήματα ησυχίας, τάξης και ασφάλειας.
Ο γλωσσικός τους πλούτος διαχέεται στα βάθη των αιώνων και αποσυντονίζει επίτηδες τον ορθογραφικό έλεγχο του microsoft word, καταφέρνοντας, έτσι, ένα καίριο πλήγμα  στην επιχειρούμενη αλλόφυλη γλωσσική ομογενοποίηση. Οι, κατά καιρούς,  διαφωτιστικές τους επισημάνσεις έχουν το μέτρο της ιστορικής εμβάθυνσης και της καταλυτικής ανασκολόπισης των ιστορικών ψευδών.    Έτσι, πληροφορηθήκαμε, επιτέλους, ότι οι ταγματασφαλίτες ήταν επίσης πολύ πατριώτες και οι αιτιάσεις ότι στελέχωναν τα εκτελεστικά αποσπάσματα των Ναζί, αποτελούν αισχρά ψεύδη του λόμπυ της δραχμής. Ναι, ναι, της δραχμής. Διότι, όπως διαπιστώνεις στην επισυναφθείσα αφίσα, η λέξη «ευρών», εμμέσως πλην σαφώς, παραπέμπει στο ποσό των ευρών και όχι των δραχμών που θα εισπράξει ο τυχερός στο τέλος της αντίστοιχης έρευνας. Διαφορετικά θα είχε γραφτεί σωστά ως «εβρόν», διεμβολίζοντας  το  microsoft word που λέγαμε πριν και αναδεικνύοντας  την ευαίσθητη ζώνη εισόδου λαθρομεταναστευτικών μιασμάτων, όπως σωστά υπογραμμίστηκε από το βήμα του ναού της δημοκρατίας.
Ακροθιγώς έθιξα το ζήτημα αυτό στην προηγούμενή μου επιστολή, λέγοντάς σου ότι λαθραίως επιμένουν να αναζητούν καταφύγιο από τη φτώχεια και τον πόλεμο κάτι κυνηγημένοι, επίτηδες για να σπάνε τα νεύρα του Άδωνη.  Δεν θα επεκταθώ επί του θέματος, να σε διαβεβαιώσω μόνο ότι αυτά που ήξεραν (τα λαθρομεταναστευτικά μιάσματα) να τα ξεχάσουν. Τώρα πια, από τη μια το σχέδιο «Ξένιος Ζευς» που εκπονήθηκε από το υπουργείο ΠροΠο και από την άλλη τα παιδιά αυτής της ελπιδοφόρου οργάνωσης, τους κάνουν να ξερνάνε το γάλα της μάνας τους και να μετανιώνουν πικρά για την κρίση, την ανεργία, την υπερχρέωση και  την ύφεση που προκάλεσαν στη χώρα.
Θα μου επιτρέψεις μία ακόμη παρέκκλιση σε σχέση με τον Άδωνη. Και αυτό,  το μέγα πολιτικό μέγεθος, απεκάλυψε  ευθαρσώς ότι, μετά από δική του εμβριθή ιστοριοφυσιοδιφική μελέτη,  δεν υπήρξαν νεκροί στο Πολυτεχνείο. Το μέγα αυτό πολιτικό μέγεθος δεν συγκαταλέγεται στην εν λόγω οργάνωση. Μεταπηδώντας από μια άλλη ομογάλακτη, της οποίας εγκαίρως διέβλεψε την εκλογική αποτυχία, σε μια άλλη ομογάλακτη, της οποίας εγκαίρως διέβλεψε την εκλογική επιτυχία, ευτυχώς παραμένει στο ελληνικό κοινοβούλιο, κοσμώντας με την παρουσία και την παρρησία του το ναό της δημοκρατίας.
Ας επανέλθουμε όμως στη χρυσή αποκατάσταση ιστορικών αληθειών.  Μάθαμε  επιτέλους ότι η τεταμένη δεξιά  χείρα δεν αποτελεί ναζιστικό χαιρετισμό αλλά προσπάθεια προστασίας των ομμάτων από τις βλαβερές αχτίνες του ηλίου. Στην ηλιόλουστη χώρα που ζούμε, διαπιστώνει κανείς διαχρονικά αυτή την ανάγκη αν ανατρέξει σε φωτογραφίες του παρελθόντος που αποτυπώνουν  επιτελείς του Μεταξικού καθεστώτος στην προσπάθεια τους να αποφύγουν τη βλαβερή ακτινοβολία, καλοκαιρινά ενσταντανέ των κατοχικών στρατευμάτων κλπ κλπ.
Η αφίσα που παραθέτω είναι γροθιά στο στομάχι της νεοελληνικής ιστορίας, αποκαθιστά την αλήθεια, αίρει τα μίση και τα πάθη και προσφέρει στον «ευρών» μία πολύτιμη ευκαιρία οικονομικής τόνωσης, στους σημερινούς χαλεπούς καιρούς. Βλέποντάς την είδα επιτέλους το φως μου καθώς και την πεφωτισμένη ορθογράφηση του «αμοιφθήσεται» η οποία εντέχνως παραλείπει το έψιλον γιώτα, υποδηλώνοντας έτσι την ουσιαστικοποίηση του ρήματος.

Αγαπημένε μου, Διομήδη,
το ξέρω ότι παρέκλινα αρκούντως, θεώρησα όμως αναγκαίες αυτές τις ιστορικές επισημάνσεις.
Απορώ πώς μπόρεσες να με αφήσεις με τον πόνο του χαμού σου όλα αυτά τα 39 χρόνια, συμβάλλοντας επιπλέον σε μια ανεπίτρεπτη ιστορική παραχάραξη. Το μόνο ελαφρυντικό που μπορώ να υποθέσω για σένα, είναι η ανωριμότητα που σε διακατείχε στα δεκαεφτά σου χρόνια. Έγινες, θέλω να πιστεύω, ακούσιος συνεργός άθλιων σκευωρών, οι οποίοι αποπειράθηκαν να αμαυρώσουν ακόμη μια λαμπρή σελίδα της ιστορίας μας. Αυτήν της εθνοσωτηρίου επαναστάσεως του 1967. Η αλήθεια όμως, αργά ή γρήγορα, πάντα λάμπει, ιδιαίτερα κάτω από το εκτυφλωτικό φως μιας 24 καρατίων αυγής. Ο επί δεκαετίες παρεξηγημένος (ως ταγματασφαλίτης, συνεργάτης των Ναζί, πράκτορας της CIA, επανειλημμένως πραξικοπηματίας, προβοκάτορας ολκής, μαριονέττα του Τομ Πάππας, ανδρείκελο και  μέγα λαμόγιο) αρχηγός της επαναστάσεως, έστω και μετά θάνατο, απεκατεστάθη και μπορεί πια να συγκαταλέγεται επάξια στο πάνθεον των σωτήρων αυτού του τόπου.
Μετά την αποκάλυψη της σκευωρίας του Πολυτεχνείου, σύντομα, ελπίζω, θα αποκαλυφθεί η σκευωρία της Γυάρου, Μακρονήσου και λοιπών παραθεριστικών καταλυμάτων. Η αμαύρωση αυτών των ωραίων ελληνικών νησιών ως τόπων εξορίας, πρέπει επιτέλους να πάρει τέλος. Η εθελοντική μετάβαση κομπλεξικών αριστερών σε ερημικά νησιά, για τις θερινές τους διακοπές, συνεχίζεται μέχρι σήμερα και αποτελεί ιστορικό όνειδος η εμμονή τους σε αντιπατριωτικές αναλήθειες.
Μια μόνο πράξη μπορεί πια να σε εξιλεώσει από τη συμμετοχή σου σ΄αυτή την άνανδρη  σκευωρία. Με δεδομένο ότι και ο, εικοσάχρονος τότε, Μιχάλης Μυρογιάννης ζει και αδίκως αμαυρώνεται η υπόληψη του ταγματάρχη Ντερτιλή, θα πρέπει, όπως και εσύ, να εμφανιστεί και να αποκαταστήσει την αλήθεια. Να παραδεχτεί δημόσια ότι ουδέποτε ο ταγματάρχης τον πυροβόλησε στο κεφάλι, ουδέποτε τον σκότωσε, ουδέποτε είπε στον οδηγό του, Αντώνη Αγριτέλη, "Με παραδέχεσαι ρε; Σαράντα πέντε χρονών άνθρωπος και με τη μία στο κεφάλι!"...

Και όλοι οι υπόλοιποι, οι φερόμενοι ως νεκροί, καλά θα κάνουν επίσης να εμφανιστούν και να συμβάλουν έτσι στην αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας. Κρατώ μόνο μια επιφύλαξη για τον Μπασρί Καράκα, Αφγανό (που ο διαμελισμός του από το πολυβόλο άφησε το γιο του Φαρούκ με το κομμένο χέρι του πατέρα του στο δρόμο) και την Torill Magrethe, Νορβηγή. Η εμφάνιση αυτών των αλλοδαπών ζωντανών-νεκρών  μπορεί να προκαλέσει δικαιολογημένα το πατριωτικό μένος του Άδωνη και των άλλων παιδιών διότι φτάνει πια, αρκετούς αλλοδαπούς ζωντανούς-νεκρούς έχει αυτή η χώρα.
Αγαπημένε μου Διομήδη,
Το ξέρω πως όλοι εσείς, οι ζωντανοί-νεκροί του Πολυτεχνείου βρίσκεστε κάπου μαζί κι ανάμεσά σας ο πιτσιρίκος Δημήτρης Θεοδωράς που πυροβολήθηκε στα πέντε του χρόνια. Στο σημείο που δολοφονήθηκε (Ορεινής Ταξιαρχίας στου Ζωγράφου) υπάρχει ένα περίπτερο, δίπλα στην τιμητική πλάκα. Από εκείνο το περίπτερο έπαιρνα τσιγάρα όταν ήμουν φοιτήτρια. Κάθε φορά που έβλεπα πώς ένα πεντάχρονο παιδί μπορεί να γίνει ένα κομμάτι μάρμαρο, έτρεχαν τα μάτια μου και έκλεινε ο λαιμός μου. Γιατί περισσότερο από το κάπνισμα, η παλιανθρωπιά και ο κρετινισμός  βλάπτουν σοβαρά την υγεία.
Πες στο Δημήτρη, πως ακόμα κι αν όλοι πάθουμε μαζική μαλάκυνση, ακόμα κι αν όλοι γίνουμε από  φόβο αυτολογοκριμένα ασπόνδυλα, έστω και ένας άνθρωπος – η μάνα του – θα συνεχίσει να τον κλαίει.
Κατάλαβες λοιπόν, αγαπημένε μου Διομήδη;
Αυτή η αφίσα μας θυμίζει ότι για πάντα θα
ΖΕΙΣ
Νίνα Γεωργιάδου
Η πρωτη επιστολη εδω... http://www.alfavita.gr/old/14429

ΕΛΛΑΣ - ΔΝΤ - Συμμαχία...

του Γιάνη Βαρουφάκη, Protagon...
Photo: Millisynth@Flickr Photo: Millisynth@Flickr
Πριν δυο μέρες, η κα Lagarde βρέθηκε στην Κουάλα Λουμπούρ, στην πρωτεύουσα της Μαλαισίας. Εκεί προέβη σε δηλώσεις που, κατ’ ουσίαν, αποτελούν επίσημη συγγνώμη για την ανάλγητη συμπεριφορά του ΔΝΤ κατά την Κρίση του 1997 που έπληξε τις χώρες της ΝΑ Ασίας. «Γνωρίζω ότι το ΔΝΤ δεν έχαιρε πάντοτε εξαιρετικής φήμης, ιδίως σε αυτή την γωνιά της γης και ιδίως σε αυτή την χώρα», είπε κάνοντας το συνήθως συγκρατημένο και συντηρητικότατο κοινό της συγκεκριμένης χώρας να ξεσπάσει στα γέλια. Και για να μην αφήσει καμία αμφιβολία ότι θεωρεί πως για αυτό φταίχτης ήταν το ίδιο το ΔΝΤ, η κα Lagarde σημείωσε στην ομιλία της πόσο ορθά έπραξε η Μαλαισιανή κυβέρνηση το 1997 όταν, παρά την οικονομική κατάρρευση της χώρας, αντί να στραφεί στα δάνεια-μετά-Μνημονίου που την πίεζε να δεχθεί το ΔΝΤ, η Κουάλα Λουμπούρ επέλεξε πολιτικές που το ΔΝΤ έκανε τα πάνδεινα να αποτρέψει: π.χ. την επιβολή περιορισμών στην ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίων προς και από την χώρα. «Με αυτή σας την επιλογή», παραδέχθηκε η κα Lagarde, «η Μαλαισία απεδείχθη ότι ήταν ένα βήμα μπροστά από εμάς τους υπόλοιπους».
Αυτή η επίσημη συγγνώμη της γενικής διευθύντριας του ΔΝΤ κρύβει μέσα της τους λόγους που το ΔΝΤ σήμερα έρχεται σε σφοδρή σύγκρουση με την ΕΕ. Είναι  ο ίδιος λόγος που θεωρώ πως η ελληνική κυβέρνηση έχει υποχρέωση να συστοιχηθεί με την κα Lagarde, να πάρει ξεκάθαρη θέση υπέρ του ΔΝΤ, και να δημιουργήσει μια νέα συμμαχία αρχικά με το ΔΝΤ, στην οποία πολύ γρήγορα μπορεί να προστεθεί η Γαλλία, η Ιταλία, ίσως και η Ισπανία - θέτωντας έτσι τις βάσεις για μια ουσιαστική αλλαγή πολιτικής της Ευρωζώνης που θα είναι σωτήρια όχι μόνο για την Ελλάδα αλλά για ολόκληρη την Ευρώπη.
Θα μου πείτε: Καλά, η Ελλάδα θα βγάλει το φίδι από την τρύπα, σε αυτή την κατάσταση που είναι, παίρνοντας το ρίσκο να συμμαχήσει με το ΔΝΤ εναντίον της Γερμανίας; Μάλιστα, φίλες και φίλοι. Αυτό ακριβώς πρέπει να κάνουμε. Για εμάς, για την μικρή και προβληματική Ελλάδα, άνοιξε πόλεμο η κα. Lagarde με την Γερμανία, επιμένοντας σε μια σειρά ευεργετικών μέτρων (από τα οποία μόνο ένα είναι το δεύτερο κούρεμα χρέους). Σε εμάς έλαχε λοιπόν ο κλήρος να παίξουμε τον ιστορικό ρόλο της ενίσχυσης του ΔΝΤ με στόχο την αλλαγή πολιτικής στην Ευρώπη. Δεδομένου ότι ο «τσακωμός» στο εσωτερικό της τρόικας γίνεται όχι για την Ισπανία ή την Ιταλία ή την Γαλλία αλλά για την Ελλάδα, ο έλληνας πρωθυπουργός είναι εκείνος που επιβάλλεται να πάρει σαφή θέση υπέρ του ΔΝΤ. Ούτε ο κ. Μόντι, ούτε ο κ. Ραχόι.
Ας δούμε όμως με μεγαλύτερη λεπτομέρεια τι είναι εκείνο που «καίει» την κα Lagarde και που την εξωθεί σε μια καθόλου ευχάριστη κόντρα με τους ομοϊδεάτες, έως πρότινος, ευρωπαίους συναδέλφους της.
ΔΝΤ και Ασία
Πριν από λίγο καιρό, όταν το ΔΝΤ κινδύνευε να «μείνει» από χρήματα, καθώς υποσχέθηκε πάνω από το 80% των κονδυλίων του στην «διάσωση» των χωρών-μελών της Ευρωζώνης, ζήτησε από τα μέλη του να αυξήσουν τα κεφάλαια που διαθέτουν στο ΔΝΤ. Καναδάς και ΗΠΑ αρνήθηκαν ενώ η Ευρωπαϊκή Ένωση προσέφερε ένα ποσό μικρότερο από εκείνο που θα έπρεπε το ΔΝΤ να έχει έτοιμο για να βοηθήσει τις καταρρέουσες χώρες-μέλη της... ΕΕ! Αντίθετα, φτωχότερες χώρες όπως η Μαλαισία και η Ινδονησία προσέφεραν ένα δυσανάλογο μέρος των 461 δις δολαρίων που ζήτησε το ΔΝΤ.
Δεδομένης της ύφεσης που πλήττει την Ευρώπη και την Αμερική, το ΔΝΤ γνωρίζει ότι αν δεν καταφέρει να επανακτήσει την χαμένη του αξιοπιστία στην Ανατολική Ασία (όπως και στην Ν. Αμερική), θα πάψει σύντομα να διαδραματίζει σημαντικό παγκόσμιο ρόλο. Πράγματι, όπως παραδέχθηκε και η κα Lagarde προχτές στην Μαλαισία, οι ασιατικές χώρες από τις οποίες εξαρτάται για την επιβίωσή του το ΔΝΤ ολοένα και περισσότερο, θεωρούν ότι το ΔΝΤ και δεν γνωρίζει πως να αντιμετωπίσει μια κρίση χρέους και δεν δύναται να προβλέψει το αποτέλεσμα των πολιτικών που επιβάλει όταν παρεμβαίνει. Οι μνήμες του 1997 στην περιοχή είναι ακόμα νωπές. Οι πολιτικοί όλων των κομμάτων θυμούνται πως για 100 δις δολάρια που δάνεισε το ΔΝΤ στην Ταϋλάνδη, στην Ν. Κορέα και στην Ινδονησία, το ΔΝΤ απαίτησε πολιτικές που παραλίγο να καταστρέψουν τις χώρες αυτές – κάτι που θα είχαν «πετύχει» αν οι κυβερνήσεις τους δεν αποφάσιζαν, πολύ σύντομα, να στείλουν τους αντίστοιχους κκ. Τόμπσεν σπίτι τους και να απεγκλωβιστούν από τις δηλητηριώδεις πολιτικές του ΔΝΤ οι οποίες δολοφονούσαν από και τα πιο υγιή, τα πιο παραγωγικά, μέρη των οικονομιών τους. (Το γεγονός ότι διατηρούσαν το δικό τους νόμισμα, καθώς και το δικαίωμα να επιβάλουν περιορισμούς στις μεταφορές κεφαλαίων εκτός των χωρών τους ήταν, βεβαίως, καθοριστικής σημασίας.)
Λόγω αυτής της κακής προϊστορίας, οι χώρες της ΝΑ Ασίας ακούνε ΔΝΤ και το βάζουν στα πόδια. Από το 1997 κάνουν ό,τι περνά από το χέρι τους να συσσωρεύουν ξένο συνάλλαγμα ώστε να μην έχουν ανάγκη το ΔΝΤ σε περίτπωση Κρίσης. Μάλιστα, κι αυτό έχει μεγάλη σημασία για το ΔΝΤ, εδώ και μερικά χρόνια η Ν. Κορέα, η Ιαπωνία, η Κίνα και άλλες δέκα χώρες της περιοχής έχουν ιδρύσει ένα δικό τους, άτυπο αντι-ΔΝΤ. Λέγεται Chiang Mai Πρωτοβουλία Πολυμέριας (Multilaterisation Initiative) και δεν είναι παρά ένας κοινός κουμπαράς, περί τα 240 δις δολάρια, που σκοπό έχει να δανείσει μια ή περισσότερες από τις χώρες-μέλη του σε περίπτωση που ξαναπάθουν αυτό που είχαν πάθει το 1997 (ή αυτό που έπαθε η Ελλάδα το 2010).
Παρακολουθεί λοιπόν αυτές τις εξελίξεις η κα Lagarde και πανικοβάλεται. Γιατί, παρά την γενναιοδωρία που δείχνουν χώρες όπως η Μαλαισία προς το ΔΝΤ (όταν Καναδάς και ΗΠΑ δεν του δίνουν ούτε δεκάρα ενώ η ΕΕ δίνει λιγότερα από όσα περιμένει να λάβει), είναι φυσικό να ανησυχεί ότι, σύντομα, δεν θα έχουν κανένα λόγο να συνεισφέρουν σε έναν θεσμό που ούτε εκτιμούν ούτε και τον έχουν ανάγκη.
ΔΝΤ και Ευρωζώνη
Όταν το 2010 ξέσπασε η Κρίση του Ευρώ, αρχής γενομένης με την Ελλάδα, το ΔΝΤ είχε ήδη δει τον χάρο με τα μάτια. Πράγματι, εν έτει 2006 είχε δανείσει λιγότερα χρήματα ανά τον κόσμο από όσα δάνεια είχε δώσει η Κίνα στην Αγκόλα! Τι είχε συμβεί; Απλά, η κάκιστη φήμη που απέκτησε το 1997 στην ΝΑ Ασία και το 2000-2 στην Αργεντινή, αποτέλεσε ισχυρότατο αντικίνητρο για όποια χώρα σκεφτόταν να απευθυνθεί για βοήθεια στο ΔΝΤ. Έτσι λοιπόν, η Κρίση του Ευρώ έδωσε στο ΔΝΤ μια χρυσή ευκαιρία να ξαναμπεί στο παιχνίδι των «διασώσεων».
Η αλήθεια είναι ότι, λόγω της παταγώδους αποτυχίας του (τόσο καθαρά οικονομικής όσο και ηθικής), το ΔΝΤ είχε ήδη αρχίσει να αλλάζει. Επί διεύθυνσης Strauss-Kahn πολλά άλλαξαν στον οργανισμό. Όταν, για παράδειγμα, κατέρρευσε η χώρα μας στις αρχές του 2010, και άρχισε η διαδικασία που τελικά οδήγησε στο Μνημόνιο 1, η θέση του ΔΝΤ ήταν σαφέστατα (τουλάχιστον κεκλεισμένων των θυρών) πιο προοδευτική και ορθολογική από εκείνη της Γερμανίας και του αμίμητου ντουέτου Trichet-Παπαδήμου που διοικούσαν την ΕΚΤ τότε (των χειρότερων κεντρικών τραπεζιτών στην ιστορία του καπιταλισμού). Όμως, υπό την σκληρή εμμονή των ευρωπαίων για επιβολή στην Ελλάδα (και αργότερα στην Ιρλανδία και στην Πορτογαλία), μέτρων τύπου ΔΝΤ της δεκαετίας του 1990, το ΔΝΤ του κ. Strauss-Kahn αποφάσισε, εντελώς κυνικά, να αφήσει τους Ευρωπαίους να επιβάλουν τους όρους που θέλουν μόνο και μόνο για να ξαναμπεί το ΔΝΤ στο παιχνίδι.
Έτσι, παρά το γεγονός ότι το ΔΝΤ έβλεπε εξ αρχής πως το Μνημόνιό μας θα αποτύγχανε με πιθανότητα 100%, αποφάσισε να μην πει κουβέντα, τουλάχιστον, δημοσίως, να εκμισθώσει υπαλλήλους του (π.χ. τον κ. Τόμπσεν) στην ΕΕ, και να περιμένει έως ότου η Ευρώπη βάλει μυαλό από μόνη της. Τον περασμένο Φεβρουάριο, τότε που υπογράφτηκε το Μνημόνιο 2, μετά του PSI, ξέσπασε μεγάλη διχογνωμία εντός των κόλπων του ΔΝΤ για το εάν ο οργανισμός θα έπρεπε, επιτέλους, να υψώσει το ανάστημά του στους ευρωπαίους ή να πει «όχι». Τελικά, επικράτησε η ενδοτική άποψη. Κάτι για το οποίο, σήμερα, έχει μετανιώσει πικρά η κα Lagarde. Σκεφτείτε το: Πως νομίζετε ότι ένιωσε όταν βρέθηκε στην Μαλαισία, και ο Μαλαισιανός πρωθυπουργός, τον οποίο θέλει να εξευμενίσει (για λόγους που εξήγησα πιο πάνω), της θύμισε με μεγάλη δόση ειρωνείας ότι πριν μερικούς μόνο μήνες το ΔΝΤ προέβλεπε το ελληνικό χρέος να φτάσει το πολύ το 160% του ΑΕΠ και σήμερα να παραδέχεται ότι θα ξεπεράσει το 192%; Τι σκέφτηκε όταν ο συνομιλητής της την ρώτησε: «Ακόμα να βελτιώσετε τις προβλεπτικές ικανότητες των συνεργατών σας;»
Να λοιπόν τι κρύβεται πίσω από την κόντρα Lagarde-Schauble και Lagarde-Juncker όσον αφορά το ελληνικό δημόσιο χρέος και την βιωσιμότητά του: το μέλλον του ΔΝΤ (το οποίο προβλέπεται ζοφερό όσο ο οργανισμός κάνει τα στραβά μάτια στις τοξικές πολιτικές της ΕΕ στην χώρα μας και όσο συνυπογράφει ανόητες προβλέψεις για το χρέος μας). Τίποτα λιγότερο!
ΔΝΤ και Ευρωπαϊκή Περιφέρεια
Η ουσία βρίσκεται στην εξής πραγματικότητα: Η ΕΕ σήμερα επιβάλει στην χώρα μας μισανθρωπικές πολιτικές που το ΔΝΤ επέβαλε στην ΝΑ Ασία και στην Ν. Αμερική τα προηγούμενα χρόνια. Το ΔΝΤ πλήρωσε το αντίτιμο αυτών των πολιτικών, κινδυνεύοντας με πλήρη απαξίωση. Παραλίγο να πάψει να υφίσταται. Η ΕΕ δεν έχει καταβάλει, ακόμα, αυτό το τίμημα. Το ΔΝΤ γνωρίζει ότι, για να παραμείνει ζωναντό, πρέπει να σταματήσει άμεσα να συνηγορεί σε πολιτικές που ο υπόλοιπος πλανήτης αντιμετωπίζει ως αποκρουστικές και να πάψει να συνυπογράφει προβλέψεις που εντός μηνών αποδεικνύονται αστείες. Αντίθετα, οι πολιτικοί των πλεονασματικών χωρών της Ευρωζώνης δεν νοιάζονται ιδιάιτερα ούτε για το αποτέλεσμα των πολιτικών τους στις χώρες μας ούτε και για την ακρίβεια των προβλέψεών τους. Νοιάζονται για την επανεκλογή τους και μόνο. (Όπως παραδέχθηκε ο κ. Juncker: «Γνωρίζουμε τι πρέπει να γίνει αλλά όχι το πως θα επανεκλεγούμε αν το πράξουμε!») Όταν λοιπόν οι χώρες μας μετατρέπονται σε καμμένη γη, οι εν λόγω «εταίροι» μας απλά λένε στους ψηφοφόρους τους ότι φταίνε οι τεμπέληδες της Μεσογείου. Το ίδιο κι όταν οι προβλέψεις τους πέφτουν εξωφρενικά έξω: Φταίει η μη εφαρμογή του Μνημονίου – κάτι που το ΔΝΤ έχει αποφασίσει ότι, αν συνεχίζει να το λέει, θα γελάει μαζί του όλη η Ασία.
Προς μια τακτική συμμαχία με το ΔΝΤ
Πως μπορεί η χώρα μας να βοηθηθεί από την στροφή του ΔΝΤ; Πως μπορεί να την χρησιμοποιήσει ώστε να πετύχει μια νέα συμφωνία (δεδομένου ότι, έτσι κι αλλιώς, το Μνημόνιο 3 είναι στα σκαριά) που να της δίνει έστω και μια αμυδρή πιθανότητα να επιβιώσει αξιοπρεπώς εντός του ευρώ (κάτι που η σημερινή συγκυρία αποκλείει με μαθηματική ακρίβεια);
Το πρώτο που απαιτείται είναι μια καθαρή δήλωση, αν και διπλωματική, του πρωθυπουργού μας ότι συντάσσεται με την κα Lagarde -  ότι ούτε η επιμήκυνση, ούτε η επαναγορά χρέους ,ούτε και η μείωση των επιτοκίων θα θέσει το χρέος της χώρας σε βατό μονοπάτι. Επί τέλους, την αλήθεια κε πρωθυπουργέ! Τώρα μάλιστα που την βροντοφωνάζει όχι ο Σύριζα αλλά η κα Lagarde, τώρα είναι που πρέπει να την αρθρώσετε κι εσείς.
Το δεύτερο που απαιτείται είναι η παρουσίαση-πρόταση ενός εναλλακτικού προγράμματος το οποίο να κινείται σε τροχιά σύγκλισης τόσο με την κα Lagarde όσο και με τους ηγέτες της Ιταλίας, της Γαλλίας και της Ισπανίας. Π.χ. να προταθεί όχι αναγκαστικά η διαγραφή του χρέους αλλά ένα moratorium αποπληρωμών το οποίο θα διασυνδέει τον ρυθμό αποπληρωμών με τον ρυθμό ανάπτυξης των χωρών μας. Ακόμα, να αιτηθούμε, σε συνεννόηση με την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων, τα κονδύλια που δεν διατέθηκαν από το ΕΣΠΑ της περιόδου 2007-2013 (όχι μόνο τα 12 δις της χώρας μας αλλά και των άλλων χωρών της Περιφέρειας) να δοθούν 100% στην Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων η οποία, πιθανώς σε συνεργασία με επενδυτές από την Ασία (κάτι που θα χειροκροτήσει η κα Lagarde, δεδομένου του ενδιαφέροντός της για καλλιέργεια καλύτερων και στενότερων σχέσεων ΔΝΤ και ΝΑ Ασίας – βλ. πιο πάνω) να προβεί σε άμεσες επενδύσεις στις χώρες που πλήτττονται από την Ύφεση (σημ. για επικοινωνιακούς λόγους, θα πρόσθετα ότι αυτό μπορεί να μεταφραστεί και σε κάποιες επενδύσεις στην... Ολλανδία, ακόμα και στην Γερμανία – αν αναλογιστεί κανείς ότι η Ύφεση χτυπά πλέον και τις δικές τους πόρτες).
Εν κατακλείδι, μια (έστω και ευκαιριακή) συμμαχία της Ελλάδας με το ΔΝΤ επιβάλλεται όχι επειδή ο εν λόγω οργανισμός είναι καλός κ' αγαθός αλλά επειδή έχει πληρώσει ακριβά την επιβολή σε χώρες που σήμερα έχει ανάγκη των πολιτικών με τις οποίες η Ευρώπη δολοφονεί την πατρίδα μας σήμερα.
ΥΓ. Τις προάλλες ο κυβερνητικός εκπρόσωπος απάντησε στην προτροπή μου να πάρει η ελληνική κυβέρνηση θέση υπέρ του ΔΝΤ λέγοντας ότι αυτή η διένεξη δεν μας αφορά, καθώς πρόκειται για εσωτερική υπόθεση των δανειστών μας. Δεν θα τον σχολιάσω. Αρκεί να πει αυτή την φράση δυνατά κάποιος για να κατανοήσει το πόσο επικίνδυνη για την χώρα μια κυβέρνηση που σκέφτεται έτσι.

Εταίροι ή εταίρες;

Θανάσης  Καρτερός  απο την Αυγη...
Βρήκε πάτημα στην απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας ο Σαμαράς και ανήγγειλε ότι θα ξηλώσει τον μεταναστευτικό νόμο. Όχι, θα άφηνε τέτοια ευκαιρία να πάει χαμένη. Και να μη δείξει πόσο πρόθυμη είναι η ψυχή του να συγκινηθεί και να συγκινήσει με κάθε τι αυταρχικό και καθυστερημένο. Και πόσο είναι του πολιτικού του γούστου κάθε τι που μυρίζει ανθρώπινο κρέας -από τις επιχειρήσεις του Δένδια κατά των διαδηλωτών μέχρι τα πογκρόμ και τα στρατόπεδα για τους μετανάστες. Στην προσπάθειά του να συναγωνιστεί τον Μιχαλολιάκο, αλλά και αυτοτελώς- μην το υποτιμάτε αυτό: Τόσος είναι ο άνθρωπος. Και τέτοιος.
Απειλώντας όμως να ξηλώσει τον συγκεκριμένο νόμο, απειλεί να ξηλώσει και το τελευταίο ένδυμα αξιοπρέπειας και αξιοπιστίας των εταίρων του. Και να τους περιφέρει ανά την επικράτεια τσίτσιδους και έτοιμους για όλα. Πρώτον, διότι ούτε καν έλαβε τον κόπο να τους ρωτήσει, πριν εξαγγείλει την επέλαση κατά των βαρβάρων, που θέλουν τα παιδιά τους να γίνουν Έλληνες, χωρίς να είναι κατευθείαν απόγονοι του Λεωνίδα. Και δεύτερον, διότι ο νόμος που θέλει να καταργήσει είναι του ΠΑΣΟΚ - αυτό τον συνέταξε και τον έφερε στη Βουλή εν χορδαίς και οργάνοις. Και η ΔΗΜ.ΑΡ. τον ψήφισε, τον στήριξε και, υποτίθεται, τον στηρίζει.
Τι γίνεται λοιπόν τώρα; Καροτσάκι τους πάει και τους δυο -ιδιαίτερα την απρόθυμη ΔΗΜ.ΑΡ.,- ο Σαμαράς. Αποδέχτηκαν το πακέτο των απάνθρωπων μέτρων, για τη σωτηρία, υποτίθεται, της πατρίδας. Αλλά, όπως αποδεικνύεται, το εν λόγω πακέτο πάει πακέτο με ένα σωρό δεξιές αθλιότητες που μας πηγαίνουν εβδομήντα χρόνια πίσω. Σε μια κατάσταση πολιτικού ζόφου και κοινωνικής οπισθοδρόμησης, της οποίας την ηθική τουλάχιστον αυτουργία προσυπογράφουν, θέλουν δεν θέλουν, οι εταίροι. Και αν ο Βενιζέλος το έχει πάρει όπως φαίνεται απόφαση να είναι δεξί χέρι της Δεξιάς, δεν είναι ένα ερώτημα τι ζητάει η αριστερή ΔΗΜ.ΑΡ. σ' αυτό το δεξιό παζάρι; Και πόσο υποτακτική στην αθλιότητα μπορεί να είναι εν ονόματι ανώτερων -εθνικών και αριστερών!- ιδανικών;
Θα έχει ενδιαφέρον συνεπώς να δούμε τι θα κάνουν τόσο το ΠΑΣΟΚ όσο και η ΔΗΜ.ΑΡ. με το δεξιό ξεσάλωμα. Στο κάτω-κάτω, να φανεί αν είναι εταίροι στην κυβέρνηση, ή εταίρες που εκδίδει και εκμεταλλεύεται ο Σαμαράς, ως πολιτικός προαγωγός τους...

Να ξεμπερδεύουμε με τους ήρωες...

Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες είθισται οι δημοσιογράφοι να γράφουν για το Πολυτεχνείο. Για τα θύματα, για το τανκ που γκρέμισε την πύλη, για τη θηριωδία της χούντας και για την αυταπάρνηση των φοιτητών, «Εδώ Πολυτεχνείο, σας μιλάει ο σταθμός των ελεύθερων αγωνιζόμενων φοιτητών των ελεύθερων αγωνιζόμενων Ελλήνων». Για τον Ιωαννίδη που καραδοκούσε πίσω απ’ τις κουίντες και για την Κύπρο που έμελλε να θυσιαστεί, για το σφαγείο της Μπουμπουλίνας και για το ΕΑΤ-ΕΣΑ.
Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες καλούμαι κι εγώ να γράψω κάτι και πάντα το αποφεύγω – όλο αυτό έχει προ πολλού καταντήσει ένα κλισέ, κάτι σαν μνημόσυνο, σαν φτηνή σχολική γιορτή για την επανάσταση του ’21, σαν θρήνος γι’ αυτό που ήμασταν και γι’ αυτό που έχουμε γίνει. Και δεν εννοώ τόσο την πολιτική όσο τα χρόνια που πέρασαν – και την ηλικία.
Φέτος όμως δεν γίνεται να μη γράψω, είναι η ύβρις των ναζιστών, κι είναι ακόμα όλη αυτή η παραφιλολογία για τη μεταπολίτευση, που ενοχοποιείται για όλα τα στραβά.
Η γενιά του Πολυτεχνείου, σου λέει, φταίει για όλα. Δεν ανήκω σ’ αυτή τη γενιά, ανήκω στην αμέσως επόμενη, τη λανθάνουσα, γι’ αυτό και μπορώ να μιλήσω απροκατάληπτα. Έρχομαι, λοιπόν, τριάντα εννέα χρόνια μετά, κι έχοντας ζήσει με κομμένη την ανάσα την εξέγερση κι όλα όσα επακολούθησαν μέχρι σήμερα, μπορώ πλέον να πω με βεβαιότητα ότι δεν έφταιξαν οι ήρωες του Πολυτεχνείου που αποδείχτηκαν αργότερα κατώτεροι των περιστάσεων και πρωταγωνίστησαν αρνητικά στη διαμόρφωση του μεταπολιτευτικού σκηνικού – ως υπουργοί, ως βουλευτές, ως διαμορφωτές της κοινής γνώμης.
Ποτέ δεν φταίνε οι ήρωες επειδή είναι άνθρωποι κι αυτοί, και λυγίζουν κάτω από τις περιστάσεις της καθημερινότητας ενώ έχουν δοκιμαστεί στη φωτιά της μάχης. (Είναι γνωστό άλλωστε ότι σπανίως οι μεγάλοι παίκτες γίνονται και καλοί προπονητές, το ίδιο είναι, όσο κι αν το παράδειγμα μοιάζει ξεκάρφωτο.)
Οι κοινωνίες και τα πολιτικά συστήματα φταίνε, που βασίζονται σε προσωπικότητες, σε ατομικά πρότυπα και σε αναγνωρίσιμες περσόνες για να οργανωθούν γύρω απ’ αυτά, ερήμην της συλλογικότητας και της δημιουργικής σκέψης. Φταίνε οι κομματικοί μηχανισμοί και τα μίντια, που αντί να αναζητήσουν ιδέες και λύσεις για τα προβλήματα προτείνουν μεσσίες για την παράκαμψή τους. Φταίμε κι εμείς οι ίδιοι, οι πολίτες, που αντί να αναλάβουμε τις ευθύνες και τα ρίσκα μας, προτιμάμε να βρίσκουμε πάντα κάποιον «ηγέτη», κάποιον «χαρισματικό» να του αναθέσουμε εν λευκώ τις τύχες μας, κι αν χρειαστεί να τον μετατρέψουμε αργότερα σε αποδιοπομπαίο τράγο.
Αλλά αυτά παθαίνει όποιος προτιμά να ζει με τις αναμνήσεις του και να καταναλώνει παρωχημένα μεγαλεία, αντί να σκέφτεται και να δρα συλλογικά για το μέλλον.
Κι ούτε η μεταπολίτευση φταίει στο βαθμό που την ενοχοποιούν τα μίντια και οι δεκαρολόγοι της πολιτικής σκηνής. Όποιος ρίχνει το ανάθεμα στη μεταπολίτευση απλώς αποσιωπά το χάλι της δικτατορίας, κι ακόμα πιο πίσω τις αυταρχικές και ξεπουλημένες μεταπολεμικές κυβερνήσεις, τις ίντριγκες του παλατιού, τη διαφθορά του σχεδίου Μάρσαλ, τη Γιάλτα, τη Βάρκιζα και τον Εμφύλιο. Τη Μακρόνησο, τη Γυάρο και τον Άη Στράτη. Τη στρεβλή ανάπτυξη, την αντιπαροχή, το ρουσφέτι, τις δηλώσεις μετανοίας, τους προβοκάτορες και τους χαφιέδες της δεκαετίας του ’60, τους μαυραγορίτες και τους ταγματασφαλίτες της Κατοχής.
Ας μην ξαφνιαζόμαστε που οι ναζιστές σηκώνουν κεφάλι – τους αθωώνουμε χρόνια τώρα, με έργα και παραλείψεις. Τους διέσωσε το κράτος για να κάνει τη δουλειά του, τους περιέθαλψε και τους εξέθρεψε για να τους χρησιμοποιήσει. Κι έπειτα, όταν θέλησε να κρύψει την τριτοκοσμική μας μιζέρια και να μας επιτρέψει να γίνουμε Ευρωπαίοι, τους πέταξε στην άκρη γιατί χάλαγαν τη βιτρίνα. Δεν τους ξερίζωσε όμως…

Η ατομική ευθύνη για τη χρεοκοπία της χώρας...

Γιώργος Κατρούγκαλος, μεσω contramee...

εφημ 6 Μέρες
Τον περασμένο Απρίλιο ο πρώην πρωθυπουργός της Ισλανδίας Γκ. Χάαντρε καταδικάσθηκε από το Landsdomur, το ειδικό ποινικό δικαστήριο της χώρας για την εκδίκαση των εγκλημάτων των  υπουργών. Οι κατηγορίες αφορούσαν τέσσερα αδικήματα, σχετικά με τις ευθύνες του ως προς την διαχείριση της κρίσης του 2008. Παρά την καταδίκη του για ένα από αυτά, ο πολιτικός αφέθηκε ελεύθερος, γιατί το δικαστήριο θεώρησε ότι ενέργησε από βαρειά αμέλεια.
Η Ισλανδία είναι πολλαπλά ενδιαφέρουσα χώρα. Απέρριψε δύο φορές με δημοψήφισμα τους εκβιασμούς των δανειστών και του ΔΝΤ, άφησε μερικές από τις επισφαλείς τράπεζες της να πτωχεύσουν  αυτές αντί να χρεοκοπήσουν την ίδια και τελικά βγήκε από την κρίση με τις δικές της δυνάμεις. Η οικονομία της συρρικνώθηκε μεν κατά 6,7% το 2009 (καμιά σύγκριση με τη συρρίκνωση κατά 25% της ελληνικής οικονομίας) αλλά σημείωσε ανάκαμψη 2,9% το 2011 και θα αναπτυχθεί κατά 2,4% φέτος και το 2013, σύμφωνα με τον ΟΟΣΑ.
Παρά την ανάκαμψη, όμως, το πολιτικό και το νομικό σύστημα της χώρας αναζήτησε και απέδωσε ευθύνες. Στην χώρα μας αυτό δεν θα είναι τόσο εύκολο, για όσα μέλη της κυβέρνησης έχουν τυχόν παρανομήσει, εξαιτίας του περιβοήτου άρθρου 86 του Συντάγματος, το οποίο είναι έτσι διαμορφωμένο ώστε να προστατεύει από την δικαστική κρίση τους πολιτικούς, ένοχους και μη. Για παράδειγμα, όλα τα αδικήματα των υπουργών της περιόδου 2010-2012 θα παραγραφούν εάν η παρούσα Βουλή δεν αποφασίσει (πράγμα προφανώς απίθανο) την άσκηση ποινικής δίωξης εναντίον τους.
Άλλα όμως στελέχη της διοίκησης, δεν έχουν αυτή την «τύχη» της ασύδοτης δυνατότητας για ατιμωρησία. Οι δανειστές μας επέβαλαν –παρά το Σύνταγμα- να μην έχει η Βουλή την τελική απόφαση, ούτε καν πλήρη ελεγκτικό ρόλο, για τις επικείμενες αποκρατικοποιήσεις. Έτσι η ευθύνη συγκεντρώνεται στα μέλη του ΔΣ του Ταμείου  Αξιοποίησης Ιδιωτικής Περιουσίας του Δημοσίου (ΤΑΙΠΕΔ).
Πολλές από τις αποκρατικοποιήσεις που χειρίζεται αυτή τη στιγμή το ΤΑΙΠΕΔ αφορούν τομείς στρατηγικής σημασίας για την ελληνική οικονομία, όπως τα λιμάνια, η ενέργεια, οι επικοινωνίες, ή ζωτικής σημασίας δημόσια αγαθά, όπως το νερό. Το Σύνταγμα μας προβλέπει σχετικά (άρθρο 106 παρ. 1) ότι «το Κράτος προγραμματίζει και συντονίζει την οικονομική δραστηριότητα στη Χώρα, επιδιώκοντας να εξασφαλίσει την οικονομική ανάπτυξη όλων των τομέων της εθνικής οικονομίας». Για το σκοπό αυτό, για τις στρατηγικής σημασίας επιχειρήσεις ή οργανισμούς, όπως η ΔΕΗ, η ΕΥΔΑΘ, η ΔΕΣΠΑ-ΔΕΣΦΑ και τα λιμάνια της χώρας, το άρθρο 106 παρ. 3 του Συντάγματος, προβλέπει «την αναγκαστική συμμετοχή (…) του Κράτους (…σε) επιχειρήσεις (… που) έχουν χαρακτήρα μονοπωλίου ή ζωτική σημασία για την αξιοποίηση των πηγών του εθνικού πλούτου, ή έχουν ως κύριο σκοπό την παροχή υπηρεσιών στο κοινωνικό σύνολο.»
Για εκείνες τις επιχειρήσεις που δεν έχουν παρόμοιο στρατηγικό χαρακτήρα, αλλά είναι ιδιαίτερα κερδοφόρες, όπως ο ΟΠΑΠ, ναι μεν δεν τίθεται παρόμοιο θέμα συνταγματικότητας, υφίσταται όμως ένα άλλο σημαντικό ζήτημα δημόσιου συμφέροντος: δεν μπορούν να ξεπουληθούν για ένα κομμάτι ψωμί, σε αξία δηλαδή συγκρίσιμη με την αθροιστική κερδοφορία τους των τελευταίων χρόνων. Άλλωστε, εάν πωληθούν όλες οι επιχειρήσεις που εισφέρουν στον κρατικό προϋπολογισμό, το έλλειμμα θα διευρυνθεί αντί να μειωθεί και στο μέλλον το κράτος δεν θα μπορεί πλέον να υλοποιεί αποτελεσματικά τους σκοπούς του ελλείψει πόρων. (Ο ΟΠΑΠ, για παράδειγμα, χρηματοδοτούσε σημαντικό τμήμα της καλλιτεχνικής και αθλητικής δραστηριότητας της χώρας).
Πέραν του πολιτικού χαρακτήρα της απόφασης, υπάρχουν πολύ συγκεκριμένες ποινικές και αστικές ευθύνες για τα μέλη του ΔΣ του ΤΑΙΠΕΔ που θα διαπράξουν, κατά τα ανωτέρω, το έγκλημα του ξεπουλήματος των ασημικών της χώρας: Το άρθρο 256 του Ποινικού Κώδικα (Απιστία σχετική με την υπηρεσία) ρητά ορίζει ότι διαπράττει κακούργημα όποιος ελαττώνει εν γνώσει του τη δημόσια περιουσία, της οποίας η διαχείριση του είναι εμπιστευμένη. Και, φυσικά, το δημόσιο έχει απαίτηση να αποζημιωθεί για την ζημία που θα υποστεί και από την προσωπική  περιουσία των υπευθύνων. Οι κύριοι του Διοικητικού Συμβουλίου του ΤΑΙΠΕΔ δεν θα έχουν το ελαφρυντικό της αμέλειας που αναγνωρίσθηκε στον Ισλανδό πρωθυπουργό. Γνωρίζουν από τώρα την έκταση των ευθυνών τους, όποιες και να είναι οι εισηγήσεις των νομικών τους συμβούλων.
Προφανώς δεν αποτελεί παρηγοριά ότι αυτοί που θα στερήσουν τη χώρα από το νερό, τις επικοινωνίες και την ενέργεια θα χάσουν και οι ίδιοι το σπίτι τους, ως συνέπεια των ενεργειών τους. Θα είναι, όμως, μια ελάχιστη πράξη δικαιοσύνης.

Γιώργος Κατρούγκαλος είναι καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου

Να μην ξεχάσω, σήμερα …χρεοκοπούμε...

Blackpanther απο Σχολιαστες Χωρις Συνορα...
Σημείωση Πάνθηρα: Δεν περίμενα ποτέ μου ότι θα αναδημοσιεύσω κείμενο από την ναυτεμπορική μέσο ενημέρωσης που το θεωρώ εργαλείο των εφοπλιστών και των μεγαλοκεφαλαιούχων.Αλλά όταν φτάνει ακόμη και αυτό το όργανο να περιπαίζει την κυβέρνηση και την κινδυνολογία της για την χρεοκοπία τότε αξίζει για μια φορά να γίνει και αυτό! Ιδού το κείμενο τους:
“Στην πορεία της ιστορίας και ανά την υφήλιο εμφανίζονται διάφοροι τύποι που τρομοκρατούν τους πολίτες για τον ερχομό της συντέλειας του κόσμου και τη «Δευτέρα Παρουσία». Κάθε φορά διαψεύδονται, αφού δεν διστάζουν να δώσουν συγκεκριμένες, κοντινές ημερομηνίες, αλλά η αποτυχία τους, δεν πτοεί άλλους να ακολουθήσουν το έργο τους και να διατυπώνουν προβλέψεις για το τέλος του κόσμου.
Σε μια παραλλαγή, την ίδια αίσθηση, αναδύουν και οι προβλέψεις για το τέλος των ταμιακών διαθεσίμων και τη χρεοκοπία της Ελλάδας, που ξεκίνησε από τον περασμένο Μάιο και συνεχίζεται έως τις μέρες μας.
Σύμφωνα με την τελευταία προειδοποίηση του πρωθυπουργού και του υπουργού Οικονομικών, σήμερα, στις 16 Νοεμβρίου η Ελλάδα θα χρεοκοπήσει. Πριν ψηφιστούν μεσοπρόθεσμο και προϋπολογισμός, διαμήνυσαν ότι, αν μέχρι τις 16 Νοεμβρίου δεν ψηφιστούν τα μέτρα και η Ελλάδα δεν λάβει τη δόση, θα χρεοκοπήσει, δεν θα μπορεί να εισάγει φάρμακα, τρόφιμα και οι ξένοι δανειστές θα κατάσχουν τα ελληνικά πλοία στα λιμάνια του εξωτερικού! Αυτά ειπώθηκαν στη Βουλή και όχι σε χαλαρή κουβέντα ή σε κάποιο καφέ.
Η ώρα της κρίσης έφτασε. Τα μέτρα ψηφίστηκαν, από μία μερίδα βουλευτών, ο προϋπολογισμός που περιέχει τα ίδια μέτρα του μεσοπρόθεσμου, ψηφίστηκε και από βουλευτές που καταψήφισαν το μεσοπρόθεσμο (ακατανόητο αντάρτικο) και σε κάθε περίπτωση νομοθετήθηκαν. Ομως η πολυπόθητη δόση δεν ήρθε μέχρι και χθες, (ούτε και σήμερα θα έρθει) γιατί ακόμη καβγαδίζουν το ΔΝΤ και η Ε.Ε. (βασικά οι Γερμανοί) για τη βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους.
Στο πλαίσιο αυτό και με βάση τις προειδοποιήσεις που είχε απευθύνει η πολιτική ηγεσία της χώρας, σήμερα η Ελλάδα θα έπρεπε να κηρύξει πτώχευση και οι μηχανές του Χολαργού να ξεκινήσουν να «κόβουν» δραχμές. Τίποτα εξ αυτών δεν θα συμβεί. Οι προειδοποιήσεις δεν ήταν παρά ένα επικοινωνιακό τέχνασμα, το οποίο χάνει την αποτελεσματικότητά του όσο εξακολουθεί να χρησιμοποιείται, από τον περασμένο Μάιο, κάθε φορά που η κυβέρνηση επιδιώκει να περάσει ένα σκληρό πακέτο μέτρων.
Με την επανάληψη της ίδιας φάρσας δεν χάνεται μόνο η αξιοπιστία επί του συγκεκριμένου ζητήματος, δηλαδή του χρόνου της χρεοκοπίας, αλλά και γενικότερα για όλα τα ζητήματα της οικονομικής πολιτικής. Πώς θα πιστέψει ο πολίτης, που υποβάλλεται σε απίστευτες θυσίες, τις εξαγγελίες για ανάπτυξη και δημιουργία νέων θέσεων εργασίας; Ή πώς θα πιστέψει πως τα μέτρα του μεσοπρόθεσμου, ύψους 14,2 δισ. ευρώ, είναι τα τελευταία, αφού το ίδιο το πρόγραμμα προβλέπει επιπλέον μέτρα, ύψους 4,7 δισ. ευρώ και το προσχέδιο της έκθεσης της Κομισιόν κάνει λόγο για νέα μέτρα 6,6 δισ. ευρώ.
ΠΑΝΟΣ Φ. ΚΑΚΟΥΡΗΣ - pkak@naftemporiki.gr
ΥΓ δικό μου: Φυσικά δεν περιμένουμε συγγνώμες από τους τηλεφύρερς και μεγαλοδημοσιογράφους που αναπαρήγαγαν την κινδυνολογία της τροϊκανής κυβέρνησης στο διαπασόν και χωρίς σταματημό…Τσίπα δεν έχουν αυτά τα καθάρματα..

Οι κομπογιαννίτες της Τρόικας και οι «χρήσιμοι ηλίθιοι»...

Στην οικονομική επιστήμη το να κάνεις ένα λάθος είναι ατυχία. Το να κάνεις συνεχώς το ίδιο λάθος είναι ανικανότητα. Σε μια πρόσφατη ανάρτησή του ο Zerohedge παρουσιάζει ένα εξαιρετικό γράφημα με τις λάθος εκτιμήσεις της Τρόικας σχετικά με την πορεία του Ελληνικού ΑΕΠ.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι εάν αυτοί οι άνθρωποι δούλευαν σε μια μεγάλη επιχείρηση θα είχαν απολυθεί εδώ και χρόνια. Αν ήταν φοιτητές, οι καθηγητές τους θα τους είχαν πετάξει έξω από το αμφιθέατρο. Στο Μεσαίωνα ο βασιλιάς θα τους είχε κάψει στην κεντρική πλατεία της πόλης. Στην Ελλάδα τους κρατάμε και θεωρούμε την πολιτική τους «ευλογία» για τον τόπο.
Πρόκειται όμως για αποτυχία πρόβλεψης ή για συνειδητά ψεύδη; Χωρίς αυτή τη διαρκή προσμονή ανάκαμψης και τις ομάδες των «χρήσιμων ηλίθιων» που τις πιστεύουν η ελληνική κυβέρνηση δεν θα είχε καταφέρει να αναδιανείμει τόσα δισεκατομμύρια των φορολογούμενων προς τις τράπεζες ούτε να επιστρέψει την εργασιακή νομοθεσία στο καθεστώς των μέσων του 19ου αιώνα.
Όλα είναι ένα ψέμα…
Α.Χ

Θαύμα, θαύμα...

Πολυφημος...

Την υπόσχεση του υπουργού οικονομικών Γιάννη Στουρνάρα ότι από σήμερα, 16 Νοέμβρη, οι Έλληνες θα πεινάνε αν δεν πάρουμε τη δόση, έσπασε η Παναγιά και ο Θεός του Αντώνη Σαμαρά.

Το πιστόλι στον κρόταφο των βουλευτών που υπερψήφισαν τα μέτρα του τρίτου μνημονίου ήθελε τη χώρα να βγαίνει μονομιάς στην ανεργία και τα ράφια από τα σούπερ μάρκετ να αδειάζουν από αλλόφρονες πολίτες που δεν θα είχαν από δω και μπρος στον ήλιο μοίρα.
Έτσι ακριβώς όπως συνέβη και σε πολλές ακόμη περιπτώσεις στο παρελθόν με τους προηγούμενους υπουργούς οικονομικών και τις δικές τους δόσεις.
Από τον Παπανδρέου και τον Παπακωνσταντίνου την εποχή του Μεσοπροθέσμου το καλοκαίρι του 2011 και την εκτροπή δια της ψήφου εμπιστοσύνης στην υπόσχεση παραίτησης του ΓΑΠ τον Νοέμβρη, ως τον Φλεβάρη του 2012 και τα νέα μέτρα που έφερε το ελληνικό κούρεμα Παπαδήμου και Βενιζέλου.
Τελειωμένα ταμειακά αποθεματικά και πολλά πιστόλια σε κροτάφους πρόθυμους να σώσουν τα χρήματα του ελληνικού λαού καταστρέφοντας τις ζωές του.
Η δόση δεν εκταμιεύτηκε ως όφειλε, αλλά τα 5 και κάτι δισεκατομμύρια βρέθηκαν για να ξεπληρώσουν τα ομόλογα της υποθετικής πείνας των Ελλήνων μέσω των χρεοκοπημένων ελληνικών τραπεζών, που ναι μεν χρειάζονται τα 25 δισ. για να μην χάσουμε τις καταθέσεις μας, αλλά βρήκαν τα επιπλέον χρήματα για να σώσουν τα δημόσια ταμεία.
Χρήματα τα οποία θα προστεθούν στα υπάρχοντα μέτρα, παρέα με τις αυτόματες περικοπές που θα ακολουθήσουν την όποια συμφωνία θα υπογραφεί στο τέλος του μήνα από τρόικα και Ελλάδα.
Κι όμως το θαύμα έγινε για μία ακόμη φορά τα τρία τελευταία χρόνια. Η έλλειψη της δόσης δεν έφερε την τέλος που υποσχέθηκε η κυβέρνηση και ο χρόνος που απομένει στην Ελλάδα για να σωθεί παρατάθηκε ως την επόμενο πιστόλι στον κρόταφο των βουλευτών που στηρίζουν τον Αντώνη Σαμαρά.
Μόνο που όσο περισσότερο απειλείς με πιστόλια και θανάτους, τόσο πιο βολικό είναι στο τέλος να σε βρει αυτό που με τέτοια λαχτάρα ξεστομίζεις. Εκτός κι αν ελπίζεις σε ένα ακόμη θαύμα, σαν εκείνα των προηγούμενων δόσεων.

Πιστεύεις –στ’ αλήθεια– κι εσύ ότι ανήκεις στις εξαιρέσεις;

Δεν πρόλαβε να στεγνώσει το μελάνι από το Ν. 4093 που ψήφισαν οι 153 «εθνοσωτήρες» μας, και τα παπαγαλάκια της τρικομματικής κυβέρνησης ξαμολύθηκαν για να μας πείσουν ότι «δεν μας αφορά». Ότι δεν θα απολυθούμε «εμείς», ότι θα εξαιρεθούμε, ότι δεν πιάνουμε το μέτρο, ότι δεν είναι απολύσεις, ότι θα μας σώσουν με μια «καλή μετάταξη». Θέλουν να συνεχίσουν να μας κοιμίζουν, για να περάσουν αυτά που έχουν ήδη ψηφίσει: 2.000 απολύσεις τις επομένες 10 μέρες, 150.000 απολύσεις τα επόμενα τρία χρόνια. ΠΙΣΤΕΥΕΙΣ ΣΤ’ ΑΛΗΘΕΙΑ ΟΤΙ ΔΕΝ ΣΕ ΑΦΟΡΑ;
Μετά την ψήφιση του Ν. 4093 είμαστε όλοι υπό απόλυση: μόνιμοι, αορίστου χρόνου, συμβασιούχοι, κάθε κλάδου και ειδικότητας, με όποιον τρόπο κι αν έχουμε προσληφθεί, μπορούμε να βρεθούμε σε διαθεσιμότητα-απόλυση με μια απλή απόφαση που θα καταργεί τη θέση εργασίας μας: είτε με τις αλλαγές οργανισμών, είτε με τις συγχωνεύσεις υπηρεσιών-σχολείων-νοσοκομείων-μουσείων, είτε με την «αξιολόγηση δομών και φορέων», είτε με την «αξιολόγηση υπαλλήλων». ΔΕΝ ΕΞΑΙΡΕΙΤΑΙ ΚΑΝΕΙΣ! Απλώς η απόλυσή μας μετατίθεται στο χρόνο. Αν σήμερα επιτρέψουμε τις απολύσεις «γιατί δεν μας αφορούν», αύριο θα έρθει η δική μας ώρα, η ώρα όλων μας.
Το δημόσιο που ετοιμάζουν θα είναι εφιαλτικό: με ελάχιστο μισθό και το φόβο της απόλυσης και των πειθαρχικών μέτρων, με υποχρεωτικές μετακινήσεις που ισοδυναμούν με στέρηση μισθού, οι λίγοι υπάλληλοι που θα απομείνουν, θα δουλεύουν σιωπηλά για να υλοποιούν όσα τους διατάζουν. Άλλωστε, το «λιγότερο κράτος» πάει χέρι χέρι με την καταστροφή του κοινωνικού κράτους, με την απόδοση της φύλαξης, της καθαριότητας, της διοίκησης, της είσπραξης φόρων και άλλων λειτουργιών στους ιδιώτες, για να κερδοσκοπούν εις βάρος όλων μας. «Λιγότερο κράτος» σημαίνει ένα δημόσιο που θα είναι εχθρικό στο λαό και φιλικό στους εργοδότες.
Σήμερα, δεν καταργούν απλώς τη μονιμότητα στον δημόσιο τομέα. Διαλύουν τις εργασιακές σχέσεις σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα. Φτιάχνουν ένα τοπίο ζούγκλας για όλους τους εργαζόμενους, που θα πρέπει να δουλεύουν πλέον χωρίς κανένα δικαίωμα.
Κάποιοι νομίζουν ότι «θα τη βολέψουν» σε αυτό το σκηνικό; Ότι ο δήμαρχος, ο Υπουργός, ο καλός συνδικαλιστής θα τους σώσει; Όποιος το πιστεύει αυτό, ανοίγει το δρόμο στην απόλυσή του και στην απόλυση του διπλανού του.
Τώρα είναι η ώρα που πρέπει να αντιδράσουμε όλοι μαζί, να σταματήσουμε τη λαίλαπα που μας έχουν ετοιμάσει. Με απεργίες και συλλογικές διαδικασίες. Με καταλήψεις, μπλοκαρίσματα και ανυπακοή. Με απεργιακές επιτροπές και επιτροπές αγώνα σε κάθε χώρο δουλειάς. Με συντονισμένη δράση με όλους τους εργαζόμενους του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα.
Να σταματήσει κάθε λειτουργία του δημοσίου.
Να μη φύγει καμία λίστα της ντροπής, καμιά διαπιστωτική πράξη!
ΝΑ ΤΟΥΣ ΔΙΩΞΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ ΠΡΙΝ ΜΑΣ ΔΙΩΞΟΥΝ ΑΥΤΟΙ!
Να σταματήσουμε την εφαρμογή του νόμου και να ανατρέψουμε αυτή την πολιτική και όσους την εφαρμόζουν. Να μπούμε μπροστά, καλώντας όλη την κοινωνία να συστρατευτεί για να σταματήσουν οι πολιτικές που βυθίζουν το λαό στη φτώχεια, την ανεργία και την καταστροφή. ΜΠΟΡΟΥΜΕ!
Καλούμε όλους τους εργαζόμενους και τις συνελεύσεις τους να δημιουργήσουν κέντρα αγώνα και να συντονιστούν για κοινές δράσεις μέχρι την ανατροπή του νόμου-εκτρώματος
Εργαζόμενοι-ες στο δημόσιο ενάντια στις απολύσεις και τα νέα μέτρα

Πέμπτη 15 Νοεμβρίου 2012

Οι ποιητές...

Jaquou vs l' Utopie...
Oι δρόμοι του κόσμου είναι γεμάτοι ποιητές. Μην κλείνεις τα μάτια. Ύψωσέ τα και θα τους αντικρίσεις. Κοίτα το δεκάχρονο παιδί με το ματωμένο κεφάλι στην πόλη της Ισπανίας, κοίτα πως αγκάλιασε τον δρόμο, πως στάθηκε όρθιο απέναντι στη βία, πως κράτησε με παράπονο τη διπλανή του και δάκρυσε με απορία στο αίμα. Κοίτα σου λέω. Κοίτα το εξάχρονο στα συντρίμια της Γάζας.
Πως κοίταξε ψηλά και είδε πέρα από το ατσάλινο κέλυφος του πολέμου, στα αστέρια. Κοίτα σου λέω, μην κατεβάζεις τα μάτια. Κοίτα και μέτρα τα εκατομμύρια, σήμερα, εκεί έξω.
Τους ποιητές.
Κι αν δεν χωράνε τα εκατομμύρια στην οθόνη  κοίτα την πενηντάχρονη στους δρόμους της Αθήνας. Πως στάθηκε αυτή μόνη, με το ρυτιδιασμένο βλέμμα και την πείνα στα χέρια. Κοίτα σου λέω, μην στρέφεις το κεφάλι. Κοίτα τη έγκυο στο νοσοκομείο της Ιρλανδίας. Πως προσμένει ακόμα το άδειο χειρουργικό τραπέζι.
Έλα ακόμα πιο κοντά και κοίτα. Κοίτα τον μετανάστη στη γωνία του δρόμου. Πως προσπέρασε την λάμψη της λεπίδας. Ακόμα δεν βλέπεις; Κοίτα σου λέω. Κοίτα τον απολυμένο. Πως αποφάσισε να απεργήσει κι όχι να δηλώσει ασθένεια. Κοίτα και το κορίτσι δίπλα μου.
Πως μετά από το επαγγελματικό λύκειο πουλάει λουλούδια στο νυχτερινό κέντρο και το απόγευμα κρατούσε στα χέρια της τις φωτογραφίες του Πολυτεχνείου. Κοίτα πως έφτιαξε μόνη της τη γιορτή.
Κοίτα σου λέω. Κοίτα τη δασκάλα. Πως δεν αγάπησε τα σύνορα γιατί αγαπούσε τα παιδιά. Κοίτα ακόμα πιο προσεκτικά. Κοίτα τους αγκαζέ. Πως κρατάνε ακούνητοι, εκεί στην πόρτα, ανοιχτά τα σπίτια των ανθρώπων. Κοίτα ακόμα πιο μακριά. Πέρνα τους ωκεανούς, πέρνα τις οροσειρές. Κοίτα και μέτρα. Και μετά μετρήσου.
Μη σκύβεις το κεφάλι. Κοίτα σου λέω. Κοίτα ξανά και ρώτα. Ρώτα τους. Πως τα καταφέρνουν και κοιτούν με απορία το αίμα, πως μετρούν τ΄αστέρια, πως αγκαλιάζουν τις ρυτίδες, πως γυαλίζουν τα χειρουργικά τραπέζια, πως διαλύουν τις λεπίδες, πως κατεβαίνουν σε απεργίες, πως φτιάχνουν κολάζ με την πύλη και το τανκς και τις λέξεις του Σεπούλβεδα, πως στέκονται όρθιοι, πως αγαπάνε τα παιδιά, πως κρατιούνται αγκαζέ, πως κρατάνε τη ζωή τους.
Και πως στέκονται όρθιοι. Ρώτα τους και μάθε. Και μάθε πως ερωτεύονται. Αυτό μάθε πρώτα.
Οι δρόμοι του κόσμου είναι γεμάτοι ποιητές. Και μόνοι, αυτοί, κρατούν στα χέρια τους την ιστορία.
14 Νοέμβρη 2012

Το ραντεβού του κυρίου Ανώνυμου...

Χρήστος Επαμ. Κυργιάκης απο το Blog...
Περπατούσε πάντα σκυφτός, μιλούσε λίγο και δεν κοίταζε ποτέ το συνομιλητή του στα μάτια. Ντρεπόταν, ήταν διστακτικός και σπάνια χαμογελούσε.
Είχε αργήσει στο ραντεβού και γι’ αυτό το βήμα του ήταν γοργό.
Το περίμενε καιρό αυτό το ραντεβού. Πολλές φορές είχε αναβληθεί με δική του υπαιτιότητα, άλλες φορές πάλι, ενώ εκείνος το ήθελε, οι συνθήκες δεν ήταν οι κατάλληλες για να πραγματοποιηθεί.
Καθώς περπατούσε, στο μυαλό του στριφογύριζαν χιλιάδες πράγματα που τον έκαναν να ιδρώνει.
Θυμήθηκε τα στερημένα παιδικά του χρόνια, τα φοιτητικά του χρόνια μακριά από το σπίτι του, τους μήνες που ήταν στρατιώτης κάπου ξεχασμένος στην πινέζα του χάρτη.
Πέρασαν γρήγορα από μπροστά του τα πρώτα χρόνια στη δουλειά, οι στιγμές του γάμου του και οι γεννήσεις των παιδιών του.
Η «καλημέρα» και το χαμόγελο του μικρότερου παιδιού του σήμερα το πρωί, ήταν αυτά που του υπενθύμισαν το σημερινό του ραντεβού.
Από τότε που θυμάται τον εαυτό του ήταν πάντα υπάκουος, δεν ήθελε να δυσαρεστήσει κανέναν, έκανε ότι ήθελαν οι άλλοι γιατί θεωρούσε ότι το να
εναντιωθείς σε κάποιον μάλλον δυσκολεύει παρά διευκολύνει τις καταστάσεις.
Δεν διαμαρτυρήθηκε όταν χτυπούσε για δύο μήνες «γερμανικό» νούμερο μες στο καταχείμωνο για να μπορούν κάποια «βύσματα», να παίρνουν εξόδους και άδειες.
Δεν εναντιώθηκε όταν πρωτόπιασε δουλειά και τοποθετήθηκε στη θέση τού κλητήρα παρόλο που ήταν πτυχιούχος.
Δεν είπε κουβέντα όταν κατάλαβε πως ο κουνιάδος του τον έκλεβε για πολλά χρόνια στο μοίρασμα της σοδειάς από τα λίγα χωράφια που είχε.
Δεν διαμαρτυρήθηκε ποτέ όταν του έπαιρναν τη σειρά στην ουρά περιμένοντας το λεωφορείο, με αποτέλεσμα κάποιες φορές να μένει εκείνος απ΄έξω.
Υπέμενε καρτερικά τις προσβολές που δεχόταν πολύ συχνά από τους ανωτέρους του για δικές τους παραλείψεις με το σκεπτικό ότι μια κόντρα μαζί τους μόνο κακό θα του έκανε.
Οι σκέψεις του σταμάτησαν όταν παρατήρησε πως όλοι γύρω του βάδιζαν με ασυνήθιστα γρήγορο βήμα. Κάποιοι τον προσπερνούσαν, κάποιοι άλλοι κινούνταν αντίθετα απ’ ότι ο ίδιος, κάποιοι πήγαιναν με τα ποδήλατά τους και ορισμένοι άλλοι έτρεχαν. Οι περισσότεροι είχαν την ίδια κατεύθυνση με κείνον.
Σταμάτησε και κοίταξε πίσω του υποθέτοντας πως κάτι είχε συμβεί που ανάγκασε όλους τους ανθρώπους να κινούνται προς την ίδια κατεύθυνση.
Σκέφτηκε ότι κάπου θα έπιασε φωτιά ή ότι έγινε κάποια ληστεία ή κάποιο σοβαρό ατύχημα.
Σκούπισε το μέτωπό του με το μαντήλι του και συνέχισε με ακόμα πιο γρήγορο βήμα.
Δεν ήθελε με τίποτα να αργήσει στο σημερινό ραντεβού. Το σχεδίαζε εδώ και καιρό και το περίμενε με ανυπομονησία. Ήταν σίγουρος πως θα του άλλαζε τη ζωή. Δεν ήξερε αν θα άλλαζε προς το καλύτερο ή προς το χειρότερο αλλά σίγουρα η ζωή του θα ήταν διαφορετική.
Όσο πλησίαζε στο σημείο που είχε τη συνάντηση όλο και περισσότερο πύκνωνε ο κόσμος γύρω του, κάτι που τον εμπόδιζε να προχωρά το ίδιο γρήγορα όπως και πριν.
Το δεξί του χέρι είχε μουδιάσει καθώς σε όλη τη διαδρομή κρατούσε με αυτό μέσα από το σακάκι του μια χάρτινη σακούλα η οποία προφύλαγε καλά το περιεχόμενό της.
Οι σφυγμοί του ένιωθε πως λίγο ακόμα και θα του σπάσουν τις φλέβες. Προς στιγμή σκέφτηκε να το βάλει στα πόδια γιατί δεν ένιωθε έτοιμος για τη συνάντηση. Γρήγορα ξαναβρήκε την αποφασιστικότητά του και με το μουδιασμένο του χέρι έβγαλε μέσα από το κουμπωμένο του σακάκι τη χάρτινη σακούλα.
Την έσκισε και έβγαλε βιαστικά το λάβαρο που ήταν μέσα. Το ξεδίπλωσε και προχώρησε για το σημείο που ήταν ακριβώς το ραντεβού.
Εκεί, καθισμένη σε μια καρέκλα πάνω σε ένα χαμηλό τραπέζι τον περίμενε «εκείνη» με την πένα βουτηγμένη στο κόκκινο μελάνι.
Του έκανε νόημα να πλησιάσει και τον ρώτησε ποιο είναι το όνομά του.
«Αν δεν μου πεις ποιος είσαι, δεν θα μπορέσω να υπογράψω στο λάβαρο που έφερες», του είπε στοργικά μα και επίμονα.
«Έλα, περιμένουνε κι άλλοι».
«Κώστας Ανώνυμος», της απάντησε με τρεμάμενη φωνή.
«Εκείνη», έβαλε την υπογραφή της στο λάβαρο και έκανε νόημα στον κύριο Ανώνυμο να κάνει στην άκρη για να πάρει κάποιος άλλος τη θέση του.
Ανοίγοντας το λάβαρο ο κύριος Ανώνυμος διαπίστωσε ότι το κόκκινο που είχε πάνω του δεν ήταν μελάνι αλλά αίμα. Τότε διαπίστωσε πως από το δεξί του χέρι, το μουδιασμένο, έπεφταν λίγες σταγόνες αίμα.
Πήγε πιο πέρα και διάβασε όσα ήταν γραμμένα πάνω στο λάβαρο.
«Τις περισσότερες φορές, το όνομά μου γράφεται με αίμα. Με ελπίδα, για τον κύριο Ανώνυμο».
«ΙΣΤΟΡΙΑ»

«Αισιοδοξία» Σαμαρά, η χώρα όμως ψυχορραγεί...

του Γιωργου Δελαστικ απο το Εθνος...

Αναυδους άφησε τους επαΐοντες η προχθεσινή δήλωση του Αντώνη Σαμαρά: «Γυρίζω στην Ελλάδα ακόμη πιο αισιόδοξος για την επόμενη μέρα» διακήρυξε. Την ίδια ώρα η κυβέρνησή του υποχρεωνόταν να ξοδέψει πάνω από 25 εκατομμύρια ευρώ προκειμένου να δανειστεί 3,4 δισεκατομμύρια ευρώ με... μηνιαία (!) έντοκα γραμμάτια και άλλα 1,6 με τρίμηνα
ώστε να μπορέσει η Αθήνα να πληρώσει αύριο τίτλους δανείων ύψους σχεδόν 5 δισεκατομμυρίων που λήγουν και να αποφύγει έτσι την ύστατη ώρα και με το ύστατο μέσο τη στάση πληρωμών! Η χώρα δηλαδή βρίσκεται στο χείλος της χρεοκοπίας, η ελληνική οικονομία ψυχορραγεί και ο πρωθυπουργός δηλώνει «ακόμη πιο αισιόδοξος»!
Μπράβο του, αλλά δεν πείθει κανέναν. «Η Αθήνα αγοράζει χρόνο με την πώληση εντόκων γραμματίων αξίας 5 δισεκατομμυρίων ευρώ» ήταν ο τίτλος πρωτοσέλιδου χθεσινού δημοσιεύματος των «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς» του Λονδίνου, οι οποίοι αφιερώνουν και το πρώτο κύριο άρθρο τους στην Ελλάδα, διαπνεόμενο μάλιστα από καθόλου αισιόδοξο κλίμα.
«Τον Μάρτιο το ΔΝΤ συμφώνησε απρόθυμα σε ένα μη ρεαλιστικό σχέδιο βοήθειας (προς την Ελλάδα), το οποίο ήταν έτσι σχεδιασμένο ώστε να αποφύγουν οι κυβερνήσεις της Ευρωζώνης και η ΕΚΤ πολιτικά δύσκολες ζημιές...
Μια νέα αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους που θα συμπεριλαμβάνει τόσο τον ιδιωτικό όσο και τον επίσημο τομέα είναι αναπότρεπτη» υποστηρίζει η μεγαλύτερη οικονομική εφημερίδα της Ευρώπης. Καθόλου καλά για τη χώρα μας δεν είναι και τα μαντάτα από κάποιες πτυχές της έκθεσης της τρόικας που αποκαλύπτουν οι «Τάιμς της Νέας Υόρκης», στα χέρια των οποίων έπεσε αντίγραφο του σχεδίου της έκθεσης αυτής που κυκλοφόρησε τη Δευτέρα το βράδυ μεταξύ των υπουργών Οικονομικών της Ευρωζώνης.
Ο λογαριασμός για τη διετή επιμήκυνση θα ανέλθει σε 32,6 δισεκατομμύρια ευρώ, αναφέρει η έκθεση! «Η βοήθεια προς την Ελλάδα για να βγάλει το 2014 θα απαιτήσει 15 δισ. ευρώ, εν μέρει για να πατσίσει τα χαμηλότερα του αναμενομένου έσοδα από τις ιδιωτικοποιήσεις, σύμφωνα με το σχέδιο της έκθεσης» γράφει η αμερικανική εφημερίδα και συνεχίζει: «Πρόσθετα 17,6 δισεκατομμύρια ευρώ θα χρειαστούν για το 2015-'16 επειδή η Ελλάδα αναμένεται να εξυπηρετεί περισσότερο χρέος από προηγούμενες προβλέψεις και επειδή η χώρα μπορεί να είναι ανίκανη να αντλήσει κεφάλαια από τις αγορές, έλεγε το σχέδιο έκθεσης της τρόικας».
Απογοητευμένη από τις εξελίξεις δείχνει και η γαλλική «Λε Μοντ», η οποία αναφερόμενη στη συνεδρίαση των υπουργών Οικονομικών της Ευρωζώνης τους επικρίνει επειδή «για μια ακόμη φορά ανέβαλαν τη λήψη των αποφάσεων που επιβάλλονται για να αποφευχθεί η παύση πληρωμών ήδη από τον Νοέμβριο του αδύναμου κρίκου της νομισματικής ένωσης, επικέντρου της κρίσης του δημόσιου χρέους των κρατών της».
Οταν οι Αμερικανοί, οι Βρετανοί και οι Γάλλοι λένε τέτοια πράγματα για την Ελλάδα, εύκολα μπορεί να φανταστεί κανείς πόσο έξαλλοι είναι κατά της χώρας μας οι Γερμανοί. Ενδεικτικό του αρνητικού κλίματος για την Ελλάδα στη Γερμανία ήταν π.χ. το προχθεσινό φύλλο της «Φράνκφουρτερ Αλγκεμάινε», της συντηρητικής εφημερίδας του οικονομικού και πολιτικού κατεστημένου της χώρας αυτής. Κεντρικό πρωτοσέλιδο θέμα με τίτλο «Η αποπληρωμή περαιτέρω δισ. για την Ελλάδα πλησιάζει».
Δύο ακόμη θέματα για τη χώρα μας στο οικονομικό τμήμα της εφημερίδας και ένα πρωτοσέλιδο δηλητηριώδες κύριο άρθρο, στο οποίο ανέφερε: «Ο Γερμανός φορολογούμενος βλέπει ότι η Ελλάδα είναι μια περίπτωση διαρκούς μεταφοράς χρημάτων και η ''σωτηρία'' της μπορεί να κοστίσει ατελείωτα πολλά χρήματα. Η ΕΚΤ έθεσε τον εαυτό της σε μια απίθανη κατάσταση.
Τον Αύγουστο, παρά την αντίσταση της Μπούντεσμπανκ, μεταβίβασε στην Ελλάδα δισ. Αυτό βοήθησε την Ελλάδα να βγάλει το καλοκαίρι. Με αυτά τα χρήματα μπόρεσε η Ελλάδα να αποπληρώσει ένα δάνειο, το οποίο όφειλε -οποία σύμπτωση!- στην ΕΚΤ. Από οικονομική σκοπιά η ΕΚΤ ανακάλυψε το αεικίνητο για τη χρηματοδότηση της κρίσης!» γράφει ειρωνικά η «Φράνκφουρτερ Αλγκεμάινε».

Ατελεύτητος μαραθώνιος...

του Παντελη Μπουκαλα απο την Καθημερινη...
Μας χλευάζει ο χρόνος. Χλευάζει τη μνήμη, την κρίση, τις περιστασιακές επιλογές αλλά και μονιμότερα γνωρίσματά μας. Το αυτοκαταστροφικότερο από αυτά είναι η επένδυση προσδοκιών σε μεσσίες και θαυματοποιούς, που γρήγορα αποδεικνύονται σκάρτοι, ψευτομάγοι.
Μας χλευάζει ο χρόνος. Και συσσωρεύει τα τεκμήρια της εθνικής μας «αφέλειας» (δηλαδή της ευκολίας με την οποία πέφτουμε σε κάθε παγίδα που στήνει το πολιτικό σύστημα συνεργαζόμενο με το μιντιακό) υπό μορφήν φωτογραφιών, βίντεο, κασετών και σιντί, που αποθηκευόμενα στο Διαδίκτυο γίνονται αθάνατα.
Οπως αθάνατο είναι το σολωμικό «ευκολοπίστευτος», που μοιάζει με παράπονο και τρυφερή παρατήρηση παρά με σκληρό σκώμμα. Πόσα χρόνια πέρασαν αλήθεια από τον Νοέμβριο του 2010; Δύο, τι άλλο. Αλλά πόσος πολιτικός, συναισθηματικός και κοινωνικός χρόνος χώρεσε στη διετία αυτή; Ας χρησιμοποιήσουμε σαν ευκαιριακό ορόσημο τον Μαραθώνιο της Αθήνας.
Το απώτατο 2010, λοιπόν, ανάμεσα στους δρομείς ήταν ένας καλογυμνασμένος εξηντάρης που έτρεξε δέκα χιλιόμετρα σε χρόνο 1.03΄.29΄΄, εντυπωσιάζοντας θεατές και Μέσα, που τον αποθέωσαν στα πρωτοσέλιδά τους, σαν να παρουσίαζαν τη μετεμψύχωση του Λούη.
Η θαυμαστή εφαρμοστή στολή τού παρ’ ολίγον μαραθωνοδρόμου, ό,τι πιο εξελιγμένο στον αθλητισμό και στη διαστημική τεχνολογία, είχε αποσπάσει τον ίδιο θαυμασμό που απέσπασε κάποτε από τον Ομηρο η ασπίδα του Αχιλλέα. Λογικό. Δεν επρόκειτο για κάποιον τυχαίο.
Ενα χρόνο πριν, ο μαραθωνοδρόμος μας είχε διανύσει όχι 42, αλλά ολόκληρα 44 χιλιόμετρα στο σκληρό τοπίο της καρδιάς του ελληνικού λαού. Οσα και το εκλογικό του ποσοστό.
Δύο χρόνια μετά, ο μαραθωνοδρόμος μας δεν μένει πια εδώ. Είναι οικουμενικός πολίτης, που αμειβόμενος αδρά, όπως κι άλλοι σωτήρες, Μπλερ, Σαρκοζί κ.ο.κ., διαφωτίζει τον κόσμο για το πώς συνοδήγησε μια χώρα στον γκρεμό. Στο μεταξύ, εμείς συνεχίζουμε κοπιώντες έναν ατελεύτητο υπερμαραθώνιο, δίχως επικουρικές ομάδες στα πλαϊνά, να μας ξεδιψούν και να μας ζητωκραυγάζουν.
Οσο για το κόμμα του παρ’ ολίγον μαραθωνοδρόμου και πρωθυπουργού με ολίγην άμεση δημοκρατία, αναγκάστηκε λόγω κρίσης να εκποιήσει ακόμα και το πολυτελές γυμναστήριο που είχε εγκαταστήσει ο πρώην αρχηγός του για να ασκείται.
Αλλά η εκποίηση υλικών είναι ασήμαντη συγκρινόμενη με την πτώχευση των ποσοστών: από το 44% στο 13%, στο 12%, στο δημοσκοπικό 7,5%. Κατά τα λοιπά, θίχτηκαν στο ΠΑΣΟΚ που κάποιο στέλεχός του χαρακτήρισε το κόμμα «φούσκα της μεταπολίτευσης». Και θίχτηκαν επειδή έχουν την ψευδαίσθηση ότι κυβερνούν ακόμα.
Οτι μετράει ο λόγος τους. Μετράει. Οσο μέτρησε στην ιστορία του αθλητισμού το δεκαχιλιάρι του κ. Γ. Παπανδρέου που κατάφερε τουλάχιστον αυτό: να κλείσει οριστικά την πολιτική ιστορία μιας οικογένειας στις τρεις γενιές.
Ομως κι εδώ τα πρωτεία ανήκουν αλλού: στον κ. Κώστα Καραμανλή. Το ίδιο κατάφερε και αυτός, «επανιδρύοντάς» μας.
Αλλά ήταν μόλις δεύτερη γενιά.

Να μην περιμένουμε να καταρρεύσουν: Να τους καταρρεύσουμε !

Του Γιάννη Σχίζα απο την Αυγη...
Πολλοί περιμένουν να καταρρεύσει η κυβέρνηση κι ακόμη πολλοί εύχονται την κατάρρευσή της... Όμως ούτε αυτοί που (απλώς) περιμένουν ούτε αυτοί που (απλώς) εύχονται, μπορούν να προκαλέσουν τη συγκεκριμένη κατάρρευση...
Στη «18η Μπρυμαίρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη» ο Μαρξ χλεύαζε τους Δημοκρατικούς του τέλους της δεκαετίας του 1840, γιατί νόμιζαν ότι,
όπως ο βιβλικός Ιησούς του Ναυή γκρέμισε τα τείχη της Ιεριχούς με τον ήχο των σαλπίγγων, έτσι και αυτοί θα μπορούσαν με διαδόσεις και φημολογίες να αποτρέψουν τη δικτατορία του Ναπολέοντα του Γ΄. Σήμερα κάποιοι πιστεύουν στη μαγική δύναμη της διαμαρτυρίας και της απλής καταγγελίας εν στενώ κύκλω, ενώ είναι ολοφάνερο ότι το κατοχικό καθεστώς μπορεί να κλονισθεί τουλάχιστον από πράξεις απείθειας και αυτοπροστασίας των πολιτών - για να μην πούμε περισσότερες.... Το αποτέλεσμα το εισπράττουμε όλοι με υποτονικές πολιτικές εκδηλώσεις όπως αυτή στο Σύνταγμα της 11.11.12, ή γενικά με πολιτικά δρώμενα που είναι κατώτερα των περιστάσεων... Δεν είναι καθόλου περίεργο ότι διάφοροι συν-Ευρωπαίοι εκφράζουν την έκπληξή τους για τη σχετική χαλάρωση του δικού μας κινήματος, τη στιγμή που τα προβλήματα της χώρας και των εργαζομένων οξύνονται όλο και περισσότερο...
Οι αγορεύσεις των βουλευτών και στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ/ΕΚΜ είναι πολλές φορές θαυμάσιες, όπως επίσης και η παρουσία τους στα μίντια. Όμως η θέση τους ως εκφραστών και διεκπεραιωτών της λαϊκής διαμαρτυρίας αποβαίνει σαφώς ελλειμματική ή «μονοδιάστατη», όταν δεν συνδέεται με την άμεση, οργανωτική και πολιτική παρουσία τους στις διαδικασίες βάσης. Γιατί, στην τελευταία περίπτωση, παρουσιάζονται σαν να καρπώνονται τη πολιτική υπεραξία που παράγουν τα κινήματα ή σαν συμβατικοί «πολιτικοί μεσάζοντες»...
Στο διά ταύτα λοιπόν: Οι βουλευτές και τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ καλό είναι να φυλάξουν για τον εαυτό τους μια θέση στη πρώτη γραμμή - πρώτο τραπέζι κινηματική πίστα... Κι ακόμη να διαψεύσουν τον ντετερμινισμό περί αυτόματης κατάρρευσης των τροϊκανών κινητοποιώντας τους πάντες για να προκαλέσουν αυτή την κατάρρευση...

Βίαια περιστατικά στην Ελλάδα του 2012...

Της Μαρίας Πετρίτση απο το Δρομο της Αριστερας...

Η απόλυτη παραφροσύνη στα σαλόνια και στους δρόμους
Στην παλιά Αθήνα οι αστυφύλακες κυνηγούσαν τους τεντιμπόηδες και τους ξύριζαν δημοσίως τα κεφάλια. Οι περαστικοί -πληρωμένοι οι περισσότεροι- τους έφτυναν και τους λοιδορούσαν με την ησυχία τους, κάνοντας χάζι. Σήμερα, η σύγχρονη εκδοχή του Νόμου 4000 βγάζει χυδαία στο γυαλί τα πρόσωπα οροθετικών εκδιδόμενων γυναικών και καλεί την κοινή γνώμη και τους μπερμπάντηδες να λάβουν μέτρα. Ο φασισμός νομιμοποιείται, τα ατομικά δικαιώματα καταλύονται.

Κάποτε κρέμαγαν στην πλατεία τους κομμουνιστές ή έφερναν βόλτες πάνω σε κοντάρια τα κομμένα κεφάλια τους. Να δει ο κόσμος τι παθαίνουν οι «κακοί» και τι τον περιμένει και αυτόν σε περίπτωση που δεν συμμορφωθεί με το σύστημα. Σήμερα τα όργανα της τάξης σπάνε τα κεφάλια των εργατών στα ναυπηγεία και οι εφημερίδες γεμίζουν με τις κανιβαλικές φωτογραφίες του εγκλήματος.
Όχι, βέβαια, για να καταγγείλουν την κρατική βία τα περισσότερα, αλλά, εμμέσως πλην σαφώς, για να τρομάξουν και να συνετίσουν τους αντιρρησίες που επιμένουν να αντιστέκονται στα μέτρα που θέλει να επιβάλει η κυβέρνηση και οι συνέταιροί της. Κάποτε το χαρτζιλίκι των παιδιών το έκλεβαν οι χρυσοδάκτυλοι.
Σήμερα το μέλλον των παιδιών το κλέβουν οι εκλεγμένοι εκπρόσωποι του λαού και κανένας δεν φαίνεται να το πολυκαταλαβαίνει. Κανένας, τουλάχιστον, από όσους διαμόρφωσαν τη λαϊκή εντολή που έφερε και συντηρεί τους μεγαλοαπατεώνες στην εξουσία.

Οι χρυσαυγίτες τα βάζουν με τους Πακιστανούς, τους Νιγηριανούς και τους μεροκαματιάρηδες των λαϊκών αγορών. Τους ανοργάνωτους. Με τους Ρώσους και τους Κινέζους, που προέρχονται από ισχυρά κράτη και διαθέτουν οργανωμένη μαφία, δεν τολμά να τα βάλει κανείς. Οι Έλληνες καταστηματάρχες ωρύονται πως τα κινέζικα προϊόντα έχουν κατακλύσει την αγορά και πως οι Κινέζοι τους κλέβουν το ψωμί από το στόμα.
Πρόσφατα αποσύρθηκε από μεγάλο κατάστημα παιχνιδιών κινέζικο παιχνίδι που κρίθηκε επικίνδυνο για την υγεία. Ένας Θεός ξέρει πόσα Ελληνόπουλα είχαν ήδη προλάβει να παίξουν με αυτό. Κι όμως, ουδέποτε ακούστηκε να σπάει κινέζικο μαγαζί ή να τραμπουκίζει Κινέζους μετανάστες ο θρασύδειλος θεματοφύλακας του συστήματος. Οι Ρωσίδες και οι Ουκρανές είναι το μπιζουδάκι της ερωτικής αγοράς.
Κάθε μεγαλοεπιχειρηματίας -και όχι μόνο- που σέβεται τον εαυτό του έχει συμμετάσχει σε «πάρτι» όπου την κύρια αναψυχή την προσέφεραν οι καλλονές από τη Μόσχα. Οι μπράβοι του συστήματος όμως κλοτσάνε τις Φιλιππινέζες που πουλάνε κρεμμύδια στη λαϊκή και μόνο αυτές τους φταίνε που έχουν άλλο χρώμα δέρμα.

Τα πρωτοπαλίκαρα της τζάμπα εξέγερσης απειλούν λεκτικά την «εξοχοτάτη» καγκελάριο της Γερμανίας. Στήνουν σκετσάκια. Τελικά η εικόνα που βγαίνει προς τα έξω είναι μια μασκαράτα στη μέση του δρόμου, όπου διάφοροι καρνάβαλοι πλήρωσαν το μισό επίδομα ανεργίας τους για να νοικιάσουν ρετρό στολές των SS και κάνουν πλάκα χαιρετώντας ναζιστικά την κάμερα. Ο φασισμός διακωμωδείται ανώδυνα και βλακωδώς, η παρωδία δεν πάει πάρα πέρα. Μετά τη θεαματική παρέλαση έρχεται ο καφές και η παραφιλολογία του ουζερί. Οι Έλληνες γίνονται αστείοι.

Το υπο-ισόγειο και το ρετιρέ
Είναι αυτονόητο πως η πιο εύκολη και ασφαλής λύση για να μείνουν στο απυρόβλητο οι ισχυροί είναι να φαγώνονται μεταξύ τους τα λαϊκά στρώματα. Ο ένοικος του ισογείου πρέπει να στραφεί εναντίον των σαράντα νοματαίων που κοιμούνται παράνομα στο υπόγειο.
Του «βρομίζουν την είσοδο, του κλείνουν το δρόμο». Βλάπτουν την αισθητική του. Οι σαράντα μελαψοί ένοικοι του υπογείου τρέμουν μην τους δει ο ένοικος -ή ιδιοκτήτης- που μένει στον πρώτο και τους καρφώσει. Αν ο διπλανός κάνει πως τους υπερασπίζεται, ο ένοικος του πρώτου θα τα βάλει και μαζί του. Με το ρετιρέ δεν ασχολείται κανείς. Τα ισόγεια και τα υπόγεια, άντε και ο πρώτος στην καλύτερη περίπτωση, ας μαλλιοτραβηχτούν όσο θέλουν μεταξύ τους. Το «άνω θρώσκω» δεν αφορά, υπό καμία έννοια, τους πληβείους της σύγχρονης εποχής. Τώρα κουμάντο κάνουν άλλοι.

Η βίλα Αγγελοπούλου, ένα μεγαθήριο άνω των 4.500τ.μ. πληρώνει ρεύμα ως «επιχείρηση». Πολύ φθηνότερο από αυτό που θα πλήρωνε αν δηλωνόταν κανονικά ως κατοικία, δηλαδή. Στον άνεργο πατέρα τριών παιδιών ή στον συνταξιούχο των πεντακοσίων ευρώ που δεν πλήρωσε το χαράτσι δεν γίνεται όμως καμία διευκόλυνση: αν δεν εξοφλήσει τη ΔΕΗ θα του κόψουν το ρεύμα. Στη χειρότερη μπορεί να του κατασχέσουν και το σπίτι, το οποίο φυσικά ούτε σε όνειρο δεν θα πλησίαζε σε έκταση και πολυτέλεια αυτό της από αμέλεια εμπρήστριας ενός αθηναϊκού δάσους. Οι εφοπλιστές ζητούν να εξαιρεθούν από τη φορολόγηση των καταθέσεών τους στην Ελβετία. Φόρους ας πληρώνουν μόνο οι μισθοσυντήρητοι, οι μεροκαματιάρηδες, οι συνταξιούχοι και οι άνεργοι. Αυτό σημαίνει κράτος δικαίου στη δική τους γλώσσα.
Τα λαϊκά στρώματα νομιμοποιούνται να καταναλώνουν ληγμένα προϊόντα που όμως «Δεν κρίθηκαν ακατάλληλα».
Αμφιβάλλω, όμως, αν οι πατέρες της δημοκρατίας που μας κυβερνούν θα τάιζαν ποτέ τα παιδιά ή τα εγγόνια τους με σάπια προϊόντα ή αν θα χρησιμοποιούσαν γενόσημα φάρμακα για να τα θεραπεύσουν. Δεν θα ήταν σκόπιμο, άλλωστε: οι δικές τους αποδοχές δεν επλήγησαν από κανένα πακέτο.

Εξευτελισμός και βασανιστήρια
Η παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, η αστυνομική αυθαιρεσία και η βία των τραμπούκων στρέφονται εναντίον Ελλήνων διαδηλωτών που εξευτελίζονται και βασανίζονται για πλάκα. Από παντού εκτοξεύονται απειλές.
Η κρατική αντίδραση είναι μια αστεία διάψευση των μαρτυριών τους και μια φανφαρόνικη μήνυση στο ξένο έντυπο που έφερε τις απαράδεκτες σκηνές στο φως, μιας και τα ντόπια ΜΜΕ τήρησαν σιγήν ιχθύος. Ο πολιτισμός των μισαλλόδοξων φτάνει μέχρι την απαγόρευση μιας θεατρικής παράστασης την οποία οι κατά δήλωση «πιστοί» αφαιρούν από τους κατά τη γνώμη τους «άπιστους» το δικαίωμα να παρακολουθήσουν.
Η πάλαι ποτέ «φωνή του Πολυτεχνείου» σήμερα κυκλοφορεί με Λουί Βιτόν, Μερσεντές και αστυνομική συνοδεία στους χλιδάτους δρόμους των Βρυξελλών και δηλώνει σεμνά την πίστη της στα μέτρα της κυβέρνησης «που μάχεται για κοινωνική δικαιοσύνη και δημοκρατία». Στην εποχή μας οι ιδέες και τα σύμβολα καταλύθηκαν. Ό,τι βλέπεις σήμερα στο δρόμο είναι αυτό που θα πρέπει να περιμένεις αύριο και στην πόρτα σου.

Στις ευρωπαϊκές εφημερίδες του δρόμου -free press στα ελληνικά- κυκλοφορούν παραποιημένες φωτογραφίες από το Σύνταγμα, όπου ο λεβέντης των ΜΑΤ -δεν ξέρω αν είναι ο διαβόητος Killer ή κάποιος εργατικός συνάδελφός του- απειλεί διαδηλωτή μόνο με τη γροθιά του: το κλομπ έχει εξαφανιστεί από το χέρι του χάρη στο Photoshop, και ο διαδηλωτής με την αντιασφυξιογόνο μάσκα φαίνεται να είναι αυτός που απειλεί να ορμήσει και ο ΜΑΤατζής εκείνος που αμύνεται.
Φυσικά η φωτογραφία δεν έφτασε τυχαία έτσι όπως έφτασε στα διεθνή Mέσα Eνημέρωσης. Κάποιος φρόντισε να την εξωραΐσει για να διευκολύνει τη μετάδοση της στρεβλής πληροφορίας στους Eυρωπαίους που παρακολουθούν, κομμένη και ραμμένη στα μέτρα του.

«Μαζί τα είπαμε»
Στις καθεστωτικές εφημερίδες φυτρώνουν σαν τα μανιτάρια άρθρα που επικροτούν τη δράση της Χρυσής Αυγής και την ευχαριστούν δημοσίως για τον σωτήριο ρόλο της. Χωρίς ντροπή, χωρίς φόβο. Η Αριστερά (sic) του πάλαι ποτέ αντάρτη Κουβέλη προσυπογράφει και συνυπογράφει συμφωνίες αφανισμού του ελληνικού λαού παρουσιάζοντάς τις ως «σκληρά αλλά απαραίτητα μέτρα». Σε λίγο το περίφημο «μαζί τα φάγαμε» θα πλασαριστεί ως «μαζί τα είπαμε» και θα επιβαρύνει με μία ακόμη εικονική προδοσία το λαό.

Με κάθε νέο πακέτο οι τράπεζες πλουτίζουν και ο λαός λιμοκτονεί. Χιλιάδες άνθρωποι σέρνονται στους δρόμους τη στιγμή που ο πρωθυπουργός της φτωχότερης χώρας στην Ευρώπη κάνει χαμογελαστός βουκολικές βόλτες με την καγκελάριο της πλουσιότερης στον εθνικό κήπο. Δείχνει πως γι' αυτόν ο έξω κόσμος δεν υπάρχει και πως η μόνη ελληνική πραγματικότητα είναι ο γαλάζιος ουρανός, το κουρεμένο γκαζόν και τα σιντριβάνια.

Αν όλα αυτά τα περιστατικά δεν συνθέτουν ένα τοπίο απόλυτης παραφροσύνης, αν ούτε αυτά καταφέρουν να μας ανοίξουν επιτέλους τα μάτια και να μας βγάλουν όλους μαζί στο δρόμο, τότε πώς ακριβώς φανταζόμαστε τα πράγματα σε δύο, τρία, δέκα, είκοσι χρόνια;

* Η Μαρία Πετρίτση είναι συγγραφέας

Ροη αρθρων