Σάββατο 8 Δεκεμβρίου 2012

...ούτε με ασημένιες σφαίρες!

My Pillow Book...
Μα ο ανθρωπάκος αυτός είναι τελείως γελοίος!!!  Το είχα παρατηρήσει από εκείνο το τηλεοπτικό του ντεμπούτο, τότε που ανεπιτυχώς προσπαθούσε να πετύχει το κρεμασμένο μάγουλο της Λιάνας και να μην τα καταφέρνει, παρά την έφεσή του στα παραστρατιωτικά αθλήματα...

Σήμερα φόρεσε τη λευκή στολή του Αστυνόμου Σαΐνη  και πήγε στον τόπο του "εγκλήματος". Λαμπρός ηθοποιός του πολιτικού μας συστήματος, λουσμένος στο φως της Τηλεδημοκρατίας μας, ομορφότερος κι ευφραδέστερος του Ράμπο στο Πρώτο Αίμα, τότε που ήμαστε ακόμα μαζί του... Με τον Ράμπο, εννοείται ήμαστε, όχι με τον κ. Κασιδιάρη... 
Διαβάζω, λοιπόν, την είδηση ότι ο εκπρόσωπος Τύπου της Χρυσής Αυγής, έσπευσε στον Ασπρόπυργο όπου σημειώθηκε έκρηξη στα γραφεία της οργάνωσής του...
"Αγνωστοι"  τοποθέτησαν βόμβα μεγάλης ισχύος στην είσοδο των γραφείων της οργάνωσης, η οποία βόμβα, όταν εξερράγη σχημάτισε κρατήρα ενός μέτρου. Από το ωστικό κύμα, τμήματα της πόρτας καρφώθηκαν στον τοίχο του διπλανού καταστήματος!
Με στολή αντιτρομοκράτη και με μπλε γάντια, λοιπόν, ο καλός μας κοινοβουλευτικός, έσπευσε από νωρίς το πρωί στον τόπο που εγκλήματος.
Γιατί άραγε? Για να φωτογραφηθεί ή για να ελέγξει μήπως κατά λάθος, ω μη γέννητω, οι βομβιστές άφησαν τίποτα ίχνη... Και γιατί το αρμόδιο ανακριτικό τμήμα τον άφησε να ανακατευθεί?

Για να καταθέσει την εμπειρία του, για  να εξασφαλίσει ότι έχουν καλυφθεί τα ίχνη των βομβιστών και για να φωτογραφηθεί!
Το γεγονός ότι έχει τη βουλευτική ασυλία [που à propos του την έχει εξασφαλίσει με τον νομοθετικό του σχεδιασμό ο υποτιθέμενος άσπονδος εχθρός του, ο [παρα]συνταγματολόγος με την ψυχογενή βουλιμία], το γεγονός, λοιπόν ότι έχει τη βουλευτική ασυλία, του επιτρέπει να μπουρδουκλώνεται στα πόδια της αστυνομίας σε τόπους εγκλημάτων, σε ώρα ανακριτικής εργασίας?
Δηλώσεις:  Καθόλου τυχαίο ότι μας έβαλαν βόμβα μία ημέρα μετά την επίθεση του του [παρα]συνταγματολόγου. 
Αυτό δα έλειπε, σκέφτεσαι, αλλά κατανοείς: αυτά συμβαίνουν στην Τηλεδημοκρατία μας και τίποτα δε γίνεται για ν' αλλάξουν κάποια πράγματα...
«Πρόκειται για πασίγνωστες (sic) αριστερές τρομοκρατικές οργανώσεις που τα μέλη τους τα γνωρίζει η ασφάλεια. Θεωρώ ότι δεν είναι τυχαίο που δεχόμαστε αυτή τη βομβιστική επίθεση μία ημέρα μετά αφού δεχθήκαμε άλλη επίθεση, επικοινωνιακή, από τα διεφθαρμένα κόμματα του πολιτικού κατεστημένου» τόνισε ο κ. εκπρόσωπος.
Αλλά ούτε προειδοποιητικό τηλεφώνημα στην Εφημερίδα των Συντακτών ούτε πουθενά αλλού, κανείς αριστερός τρομοκράτης δεν έκανε, κατά που συνηθίζουν αυτοί. Ηλία και ηλίου φαεινότερο, μου λέει το αστυνομικό μου δαιμόνιο, ότι τα Ρεμάλια της Φωκίωνος Νέγρη βγήκανε παγανιά στον Ασπρόπυργο. Ο Θεός να με συγχωρέσει αν κάνω λάθος...
"Η Χρυσή Αυγή δεν σταματιέται. Ούτε αν μας θέσουν εκτός νόμου, ούτε με βόμβες ούτε με σφαίρες. Δεν σταματάει η ραγδαία άνοδος της Χρυσής Αυγής" κατέληξε ο εκπρόσωπός της, με στυλ επαναστάτη χωρίς αιτία.

Δηλώσεις λοιπόν, κι όλοι ικανοποιημένοι θα μείνουν: ο ιδιοκτήτης των κατεστραμμένων γραφείων ικανοποιημένος θα μείνει αφού θα καλυφθούν τα έξοδα της επισκευής των ζημιών από την κρατική επιδότηση. 
Αυτή, μάλιστα, κύριε, θα σου πει ικανοποιημένος κι ο εργολάβος που παλιότερα έπινε την μπύρα του στην υγεία του Κωστάκη και μετά στην υγεία του Γιωργάκη κι ίσως και πριν λίγους μήνες στην υγεία του Αντωνάκη και τώρα καταλαβαίνει που βρίσκεται το μέλλον του: κι οι βόμβες φέρνουν την ανάπτυξη, άμα δεν έρχεται αλλιώς... 
Μαύρα μεροκάματα, εισαγόμενα υλικά, πλασματικά τιμολόγια...

Σίγουρα ήταν -ο εργολάβος- οπαδός και της Πρώτης Παπαδημοκρατίας, εν αρχή τουλάχιστον... Τώρα όμως, η Δεύτερη τούτη Παπαδημοκρατία, στο λαιμό του κάθεται και του εργολάβου, αν δεν του τον πατάει κιόλας...
Δε σταματάνε ετούτοι, σου λέω καλό μου πληκτρολόγιο... ούτε με ασημένιες σφαίρες!



OKTANA

Προφήτες και προφητείες...

Κιμπι...
(Επενδυτής, 8/12/2012)
Τρίτη πρωί, ακούω ραδιόφωνο, σε συχνότητα εγνωσμένης μνημονιακής νομιμοφροσύνης. Στον αέρα βρίσκεται δημοσιογραφικό δίδυμο επίσης υπερβάλλοντος μνημονιακού ζήλου. Του στιλ «κι αν δεν υπήρχε η τρόικα, έπρεπε να την εφεύρουμε». Το δίδυμο έχει χάσει το φλεγματικό χιούμορ του, λόγω της σύγχυσης που του έχει προκαλέσει  η φορολογική αποκοτιά των επιτελών της κυβέρνησης να προτείνουν συντελεστή 45% για τα εισοδήματα άνω των 26.000 ευρώ.
Η ραδιοσκηνοθεσία επιτάσσει να πάνε σε κάτι πιο ελαφρύ.  «Πώς είδες το δημοσίευμα της “Wall Street Journal” για τον Παΐσιο;» ρωτάει ο ένας. «Είναι προφανές, όλος ο κόσμος μάς κάνει πλάκα, η Ελλάδα έχει χάσει την αξιοπιστία της για δεκαετίες», απαντά ο δεύτερος, προσθέτοντας ότι «οι Δυτικοί θεωρούσαν πάντα την Ελλάδα κοιτίδα του ορθού λόγου, ως εκ τούτου έχουν κάθε λόγο να ειρωνεύονται τη στροφή στον σκοταδισμό».
Όταν ο ερτζιανός συνομιλητής του, προφανώς εγγύτερος στα θεμελιώδη μεγέθη της πίστης, του επισημαίνει ότι το ρεπορτάζ του «ευαγγελίου» των αγορών -της «Wall Street Journal»- αναφέρεται με σοβαρότητα στο φαινόμενο των εκατοντάδων προσκυνητών στον τάφο του Παΐσιου ή στα εκατοντάδες χιλιάδες αντίτυπα που έχουν πουλήσει οι «προφητείες» του, ο θιασώτης του ατσαλάκωτου ορθολογισμού στρογγυλεύει τις επισημάνσεις του με τα παραδείγματα των φτωχών κοινωνιών της Ασίας, όπως της Ινδίας, όπου ο λόγος των σοφών γκουρού έχει κύρος και επιρροή σε εκατομμύρια ανθρώπων, αλλά και τα παραδείγματα των φανατικών τηλε-ευαγγελιστών που έχουν παρασύρει ακόμη και σε μαζικές αυτοχειρίες τους οπαδούς τους στις ίδιες τις ΗΠΑ.

Δεν είμαι ρέκτης της θρησκευτικής πίστης, ούτε με συγκινεί ο «αποκαλυπτικός» λόγος ποικίλων «προφητών» που υποτίθεται πως έχουν περιγράψει με παράδοξη ευστοχία πράγματα που μας συμβαίνουν σήμερα. Δεν έχω καν αντιληφθεί σε ποιες «προφητείες» οφείλει τη δημοφιλία του ο Παΐσιος, ούτε μ’ ενδιαφέρει να μάθω. Και απορώ γιατί άργησε τόσο η σατιρική απάντηση στον μύθο του, με την ιστοσελίδα του «Γέροντα Παστίτσιου», η οποία προ μηνός προκάλεσε την μήνιν ενός πολιτικοϊδεολογικού συνονθυλεύματος, με προεξάρχουσα τη Χρυσή Αυγή.

Ωστόσο, στον ραδιοφωνικό σχολιασμό που περιέγραψα υπάρχει μια ενδιαφέρουσα αντίστιξη: ο Παΐσιος και οι πιστοί του εκπροσωπούν τον ανορθολογισμό -ουδεμία αντίρρηση σ’ αυτό-, ενώ η «Wall Street Journal» -και ό,τι αυτή εκπροσωπεί-, ο ενοχλημένος ραδιοφωνικός σχολιαστής, οι υστερικοί προπαγανδιστές της μνημονιακής σωτηρίας, οι τεχνοκράτες των αγορών, οι «ανακατασκευαστές» των κοινωνιών, οι εισηγητές των «μεταρρυθμίσεων» και των πολιτικών της λιτότητας, οι οικονομέτρες, οι αναλογιστές, οι νομοτέχνες, οι συντάκτες των εκθέσεων του ΔΝΤ, του ΟΟΣΑ, της Παγκόσμιας Τράπεζας, της Κομισιόν, οι αναλυτές των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων, οι παρατηρητές των τάσεων στις αγορές, όλοι αυτοί υποτίθεται ότι εκπροσωπούν τον ορθολογισμό.

Βολικό συμπέρασμα και εξίσου βολική αξιοποίηση της κριτικής του Μαρξ στη θρησκεία ως «οπίου του λαού». Ωστόσο, τα τελευταία χρόνια, και ιδιαίτερα στην τριετία της κρίσης, έχουμε καταναλώσει πολύ σκληρότερα και πιο επικίνδυνα «ναρκωτικά» από την πλευρά που υποτίθεται ότι εκπροσωπεί τον ορθολογισμό.
Οι εκπρόσωποι της τρόικας, αίφνης, των οποίων ο ορθολογισμός μετριέται με πολλά πτυχία και αξιώματα, προέβλεπαν ήδη από το πρώτο μνημόνιο, με βεβαιότητα που προέκυπτε από χιλιάδες «επιστημονικά δεδομένα», αριθμούς και μαθηματικούς τύπους ότι η Ελλάδα το 2012 θα είχε «απεξαρτηθεί» από τον δανεισμό και θα είχε βγει στις αγορές. «Προφήτευαν» με επιστημονική έπαρση ότι κάπου το 2012 η ύφεση θα είχε τερματιστεί και θα είχε δώσει τη θέση της στην ανάπτυξη.

Εξίσου αλλεργικοί στον μυστικισμό και φανατικοί του ρεαλισμού και του ορθού λόγου, οι πολιτικοί ηγέτες της Ευρωζώνης χρειάστηκαν περίπου 18 Συνόδους Κορυφής και άλλες τόσες συνόδους του Eurogroup μέχρις ότου (κατά σειράν) α) διαπιστώσουν ότι υπάρχει πρόβλημα με την Ελλάδα β) παραδεχθούν ότι υπάρχει κρίση χρέους στην Ευρωζώνη γ) αποδεχθούν να δανείσουν έναντι μνημονίου την Ελλάδα δ) αναγνωρίσουν ότι το ελληνικό χρέος χρειάζεται «κούρεμα» ε) ανακαλύψουν λίγο μετά ότι χρειάζεται και δεύτερο «κούρεμα» στ) παραδεχθούν -τουλάχιστον το ΔΝΤ- ότι το μνημόνιο διογκώνει αντί να ελαφρύνει το ελληνικό χρέος και ζ) αποφασίσουν ότι χρειάζεται και τρίτο «κούρεμα» (το τρέχον).

Γενικώς, τόσο οι τεχνοκράτες της οικονομίας όσο και η πολιτική ελίτ της Ε.Ε., ακλόνητοι στον προτεσταντικό και τιμωρητικό «ορθολογισμό» τους, ακολουθούσαν απλώς τις αυτοεκπληρούμενες προφητείες των αγορών οι οποίες απαξίωναν κάθε τους «ορθολογική» απόφαση και δεν είχαν τίποτα να ζηλέψουν από τις «ανορθολογικές προφητείες» του Παΐσιου, του Νοστράδαμου ή του ευαγγελιστή Ιωάννη.

Όσο για τον «ορθολογισμό» των αγορών, αυτές απέδειξαν ότι διαθέτουν κάτι πιο σκοτεινό, μυστικιστικό και σκοταδιστικό από τον ανορθολογισμό οποιουδήποτε ευφάνταστου γκουρού, μέντιουμ ή θεοσοφικού γέροντα. Μια ομάδα ανθρώπων που, αν και αντιστοιχούν σε λιγότερο από το ένα χιλιοστό του παγκόσμιου πληθυσμού, χειραγωγούν ίσως και το 50% του παγκόσμιου πλούτου, μετακινούνται αγεληδόν από τη Lehman Brothers στις ευρωπαϊκές τράπεζες και από αυτές στα ελληνικά ομόλογα, έπειτα στα πορτογαλικά, στα ιρλανδικά, στα ισπανικά, στα ιταλικά, και μετά από τα ομόλογα πέφτουν στα νομίσματα, ανεβάζουν το ευρώ όταν η Ευρωζώνη βρίσκεται σε καραμπινάτη ύφεση, ύστερα εγκαταλείπουν τα νομίσματα και πέφτουν σαν γύπες στα εμπορεύματα, απογειώνουν την τιμή του σταριού, τζογάρουν στην πείνα των ανθρώπων, προεξοφλούν τις «καλές ειδήσεις» και τις απαξιώνουν όταν αυτές επιβεβαιώνονται.
Δημιουργούν ασύλληπτων μεγεθών πλασματικό πλούτο που δεν πρόκειται να απολαύσουν ποτέ και ταυτόχρονα αρνούνται να μοιραστούν έστω και ένα ελάχιστο μέρος του με αυτούς που η ζωή τους παίζεται σε ένα εμβόλιο, σε ένα χάπι, ένα πιάτο φαΐ, ένα πηγάδι με πόσιμο νερό. Και, ακόμη πιο κάτω στην κλίμακα ορθολογισμού-ανορθολογισμού, ρισκάρουν ακόμη και την αυτοκαταστροφή τους σε ένα ολοκαύτωμα για εχθρούς και φίλους. Η καταστροφή δεν είναι πάντα δημιουργική. Ή είναι για ελάχιστους. Αυτό είναι η πεμπτουσία του «ορθολογισμού» που διατρέχει το πιο σκοταδιστικό, μυστικιστικό, φετιχιστικό ένα τοις χιλίοις της ζώσας ανθρωπότητας.

Η ίδια η Ελλάδα έχει μετατραπεί σε ένα εργαστήριο εφαρμογής μιας μεταφυσικής πίστης που ενδύεται τον μανδύα του ορθολογισμού. Ποιος ορθολογικός κανόνας ορίζει ότι βιώσιμο θεωρείται ένα κρατικό χρέος που αντιστοιχεί στο 120% του ΑΕΠ; Πού γνωρίζουν οι σοφοί γκουρού του ΔΝΤ ότι η ύφεση θα είναι του χρόνου 4% και όχι 7%; Από ποια «επιστημονικά δεδομένα», ποια αλάνθαστα μαθηματικά προκύπτει η πρόβλεψή τους πως το χρέος θα φτάσει το 2020 στο 124% του ΑΕΠ; Γιατί όχι στο 140% ή στο 80%; Πού ξέρουν τι θα συμβεί σε δέκα χρόνια, αν θα μεσολαβήσει ένας πόλεμος, αν θα πέσει στη Γη μετεωρίτης, ή -για να περιοριστούμε σε κατά συνθήκη προβλέψιμα πράγματα- πώς θα συμπεριφερθούν 11 εκατομμύρια άνθρωποι, τι οικονομικές αποφάσεις θα πάρουν, ποιες θα αναβάλουν, πόσοι θα πάρουν τον δρόμο της μετανάστευσης και πόσοι θα μείνουν εδώ, να ζήσουν τη μετατροπή της χώρας σε παραγωγικό και κοινωνικό ολοκαύτωμα; Πόσο διαφέρουν οι διαρκώς αυτοαναιρούμενες «προφητείες» τους από τις παραληρηματικές, εξ αποκαλύψεως προβλέψεις του Παΐσιου για το εφησυχαστικό «φιλελληνικό θεϊκό σχέδιο», από τα εφιαλτικά οράματα του Νοστράδαμου ή από το εσχατολογικό αφήγημα του Ιωάννη;

Διαφέρουν σε κάτι κρίσιμο. Ο ανορθολογισμός των τεχνοκρατών της οικονομίας είναι μπούσουλας πολιτικής. Οι «προφητείες» τους μεταφράζονται σε αποφάσεις που καθορίζουν τη ζωή δισεκατομμυρίων ανθρώπων. Η δογματική τους πίστη, βαθιά απάνθρωπη, μεταλλάσσεται σε καταστροφικό σχέδιο. Έρχεται σε σύγκρουση ακόμη και με τον αμφιλεγόμενο οικονομικό ορθολογισμό, που θέτει στο επίκεντρο το όφελος. Αν η γερμανική Ευρώπη δεν υπόσχεται ευημερία, αλλά δεινά, αν ο καπιταλισμός του μέλλοντός μας δεν εγγυάται οφέλη, αλλά απώλειες για την τεράστια κοινωνική πλειοψηφία, ποιου είδους «ορθολογισμός» της θα της επιτρέψει να συναινέσει στην εκπλήρωση της τερατώδους «προφητείας»;

ΘΕΩΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΞΙΑ
Και οι έμποροι της γης κλαίουσιν και πενθούσιν επ’ αυτήν, ότι τον γόμον αυτών ουδείς αγοράζει ουκέτι, γόμον χρυσού και αργύρου και λίθου τιμίου και μαργαρίτων και βυσσίνου και πορφύρας και σιρίκου και κοκκίνου, και παν ξύλον θύινον και παν σκεύος ελεφάντινον και παν σκεύος εκ ξύλου τιμιωτάτου και χαλκού και σιδήρου και μαρμάρου, και κιννάμωμον και άμωμον και θυμιάματα και μύρον και λίβανον και οίνον και έλαιον και σεμίδαλιν και σίτον και κτήνη και πρόβατα, και ίππων και ρέδων και σωμάτων, και ψυχάς ανθρώπων. και η οπώρα σου της επιθυμίας της ψυχής απήλθεν από σου, και πάντα τα λιπαρά και τα λαμπρά απώλετο από σου, και ουκέτι ου μη αυτά ευρήσουσιν. Οι έμποροι τούτων, οι πλουτήσαντες απ' αυτής, από μακρόθεν στήσονται δια τον φόβον του βασανισμού αυτής, κλαίοντες και πενθούντες, λέγοντες, Ουαί ουαί, η πόλις η μεγάλη, η περιβεβλημένη βύσσινον και πορφυρούν και κόκκινον, και κεχρυσωμένη εν χρυσίω και λίθω τιμίω και μαργαρίτη, ότι μια ώρα ηρημώθη ο τοσούτος πλούτος.
Ιωάννου, «Αποκάλυψις»

2 αστικοί μύθοι του πολιτικού μιντιακού κατεστημένου, ενάντια στις αφηγήσεις της Αριστεράς για παραγωγική ανασυγκρότηση...

Κώστας Δρίβας, Χρόνης Ολύμπου, Πρωτοβουλια 1000...
Μύθος 1ος:
Η Ελλάδα οφείλει να γίνει ενεργειακό κόμβος της ευρύτερης περιοχής της Ν.Α. Μεσογείου. Για να εξυπηρετηθεί αυτή η κατεύθυνση θα γίνουν έρευνες για κοιτάσματα υδρογονανθράκων και στο βαθμό που κριθούν ικανοποιητικά θα ανατεθεί σε ξένο όμιλο η αξιοποίηση τους με στόχο: -να δημιουργηθούν μελλοντικά θέσεις εργασίας -να αυξηθούν τα δημόσια έσοδα και -να απολαμβάνουμε την αγορά φθηνού πετρελαίου.
Μύθος 2ος:
Απαραίτητη προϋπόθεση για την προσέλκυση ξένων επενδύσεων είναι η συνεχιζόμενη εσωτερική υποτίμηση για την ανάκτηση της ανταγωνιστικότητας της χώρας, δηλαδή οι οριζόντιες περικοπές μισθών, συντάξεων και επιδομάτων, η περιστολή κάθε κοινωνικής δαπάνης, η κατεδάφιση της δημόσιας υγείας και παιδείας, η διάλυση της δημόσιας διοίκησης και του ασφαλιστικού συστήματος, οι αυξήσεις φόρων και φυσικά η πλήρης διάβρωση και απαξίωση του εργατικού δικαίου.
----
Ο 2ος μύθος μάλιστα συνδέεται με τον 1ο αλλά ταυτόχρονα διατηρεί και τη σχετική του αυτοτέλεια. Συνδέεται, διότι τίθεται ως προϋπόθεση για την υλοποίηση του πρώτου μύθου. Διατηρεί όμως παράλληλα και την αυτοτέλεια του διότι και να μην γίνει η χώρα μας τελικά σύμφωνα με τα πρότυπα του 1ου μύθου, οφείλει τουλάχιστον, να γίνει σύμφωνα με τα πρότυπα του 2ου.
Δε θέλουμε φυσικά να χαλάσουμε το παραδεισένιο μελλοντικό κόσμο που φτιάξανε τα κυρίαρχα ιδεολογικά μέσα. Ούτε θέλουμε να απογοητεύσουμε και να γκρεμίσουμε τις όποιες ελπίδες και προσδοκίες γεννούν αυτές οι αφηγήσεις. Οφείλουμε όμως, με σεβασμό και ευαισθησία απέναντι στους συνανθρώπους μας να πούμε καθαρά ότι, το όφελος αυτών των αφηγήσεων για τους πολίτες αυτής της χώρας θα είναι μηδαμινό.
Να ξεκαθαρίσουμε κάτι: Η χώρα μας δεν πρόκειται να γίνει η Σαουδική Αραβία της Ευρώπης στον ενεργειακό τομέα. Πρώτα από όλα διότι δεν έχουν εκτιμηθεί ακόμη οι πηγές υδρογονανθράκων στη λεκάνη της Ν.Α. Μεσογείου. Ακόμη όμως και να εκτιμηθούν μετά τις σχετικές έρευνες, καθόλου βέβαιο δεν είναι ότι έχουν αξιοποιήσιμους υδρογονάνθρακες. Αυτό καθορίζεται από μια σειρά τεχνικούς, οικονομικούς και πολιτικούς παραμέτρους, όπως: Βάθος Γεώτρησης, Υποθαλάσσιες συνθήκες, Σεισμικότητα περιοχής, Βιωσιμότητα Επένδυσης, Γεωστρατηγική θέση κ.α. Δεν αρκούν όμως ούτε αυτά. Πρέπει να γίνουν επιπρόσθετα δοκιμαστικές γεωτρήσεις με ότι κινδύνους εγκυμονεί για το περιβάλλον, τις υποθαλάσσιες συνθήκες, τον τουρισμό, την αλιεία. Ιδιαιτέρως, σε μία τέτοια προοπτική θα πληγεί η εικόνα της χώρας στο εξωτερικό, ως ένας τόπος ποιοτικού τουρισμού.
Ας υποθέσουμε όμως ότι οι έρευνες καρποφορούν και διαπιστώνετε η ύπαρξη αξιοποιήσιμων υδρογονανθράκων. Ποιοι λοιπόν θα κληθούν να συμβάλλουν στην εξόρυξη τους; Είναι ευρέως γνωστό ότι, με τις γεωτρήσεις (drilling) και την εξόρυξη (up stream) υδρογονανθράκων, ασχολούνται παγκοσμίως ελάχιστοι κολοσσοί ξένων ομίλων. Οι ξένοι όμιλοι φυσικά έχουν ένα απόλυτο κριτήριο με το οποίο αξιολογούν τις επενδύσεις τους. Τη μεγιστοποίηση του κέρδους. Πως αυτή επιτυγχάνεται, προσδιορίζεται σε πολλές διαστάσεις.
Η 1η διάσταση είναι αυτή της τιμής πώλησης του προϊόντος. Δηλαδή είναι ξεκάθαρο ότι, εφόσον οι ξένοι όμιλοι είναι αντικειμενικά εκτεθειμένοι στο διεθνή ανταγωνισμό, θα κρατήσουν τις τιμές πώλησης του προϊόντος υψηλά. Ιδιαίτερα εάν λάβουμε υπόψη ότι οι τιμές των αποθεματικών υδρογονανθράκων διαμορφώνονται κυρίως στα χρηματιστήρια διεθνώς.
Ξεχάστε λοιπόν τις αυταπάτες που καλλιεργεί ο 1ος μύθος, περί αγοράς φθηνού πετρελαίου.
Η 2η διάταση είναι αυτή των εξόδων, που είναι άμεσα συνδεμένη με τα κέρδη μέσω της εξίσωσης έσοδα-έξοδα = κέρδη. Τα έξοδα καθορίζονται από το έμψυχο δυναμικό (διοικητικό προσωπικό, μηχανικοί, εργατοτεχνίτες κ.α.) και το άψυχο δυναμικό (εγκαταστάσεις, πλατφόρμες κ.α.). Ειδικά ο παράγοντας έμψυχο δυναμικό, είναι αυτός που διαμορφώνει κυρίως τα έξοδα. Για το λόγο αυτό η μεγάλη μάζα των εργατοτεχνιτών που θα απασχοληθεί στις υγειονομικές ζώνες των ξένων ομίλων θα είναι κυρίως της γης οι κολασμένοι από χώρες όπως Ινδία, Κίνα κ.α. με εξευτελιστικούς μισθούς που πολλές φορές αγγίζουν τη στοιχειώδη σίτιση και στέγαση, δηλαδή την επιβίωση. Επιπλέον στις θέσεις του διοικητικού προσωπικού, θα απασχοληθούν κυρίως αυτοί που έχουν συσσωρευμένη τεχνογνωσία και περιφέρονται σε όλες τις γωνιές του κόσμου για να ικανοποιήσουν τους ομίλους. Αυτό το διοικητικό προσωπικό, γνωρίζει πολύ καλά πως να καταστέλλει αντιδράσεις σε κρίσιμες στιγμές που διακυβεύονται τα συμφέροντα των ομίλων και να επιδεικνύει δουλική πειθαρχία.
Ξεχάστε λοιπόν τις αυταπάτες που καλλιεργεί ο 1ος μύθος, για δημιουργία μελλοντικών θέσεων εργασίας.
Η 3η διάσταση που μεγιστοποιεί το κέρδος των ομίλων είναι αυτή του χρόνου υλοποίησης της επένδυσης και της ασφάλειας των εγκαταστάσεων. Είναι παγκοσμίως γνωστό ότι, το μόνο που ενδιαφέρει τους ξένους ομίλους είναι η ταχύτατη πώληση του προϊόντος με όσο το δυνατόν μικρότερους συντελεστές ασφάλειας των εγκαταστάσεων, λόγω κόστους. Η πετρελαϊκή ρύπανση στον Κόλπο του Μεξικού την άνοιξη του 2010, με ολέθρια αποτελέσματα σε χιλιάδες ανθρώπους και επαγγέλματα για τα επόμενα 50 χρόνια, επιβεβαιώνει τον ισχυρισμό. Μπορείτε λοιπόν να φανταστείτε ένα τέτοιο συμβάν στην μικρή χώρα της Ελλάδας; Ποιες θα ήταν οι επιπτώσεις για τα επόμενα 100 χρόνια; Ποιο μέλλον θα κληροδοτούσαμε στις μελλοντικές γενεές; Αφήστε που, μόνο λόγω γεωλογικών και σεισμικών συνθηκών είναι πιθανότερο ένα τέτοιο συμβάν να γίνει στη χώρα μας σε σύγκριση με το Μεξικό, που παρόλο είχε λιγότερες πιθανότητες, τελικά συνέβη.
Παρόλα αυτά, ο 1ο αστικός μύθος διατηρεί κάποια ισχύ με το επιχείρημα της αύξησης των δημοσίων εσόδων. Δημιουργεί επίσης σύγχυση σε κάποιους αναλυτές στους χώρους της Αριστεράς, οι οποίοι ισχυρίζονται ότι θα αυξήσουν τα δημόσια έσοδα κάνοντας τιτλοποίηση των μελλοντικών εσόδων από τους υδρογονάνθρακες. Καταρχήν, θα θέλαμε να υπενθυμίσουμε ότι σε συνθήκες μνημονίων και υπερδιογκωμένου χρέους είναι αδύνατον να ορθοποδήσουν τα δημόσια έσοδα όσα και να αντληθούν με τη εκποίηση του φυσικού πλούτου της χώρας. Η εμπειρία της αύξησης του χρέους την τελευταία τριετία από 120% σε 176% και παρά τη συνεχιζόμενη εσωτερική υποτίμηση, μας το αποδεικνύει περίτρανα αυτό. Υπό την έννοια αυτή, το οικονομικό πρόβλημα εντός αυτής της συνθήκης είναι ούτως ή άλλως άλυτο. Εκτός αυτής της συνθήκης, δηλαδή έξω από μνημόνια και με διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους, τα δημόσια έσοδα μπορούν κάλλιστα να καλυφτούν και από άλλες πηγές.
Το κυριότερο όμως πρόβλημα είναι συνολικότερο και έχει να κάνει με την παραγωγική βάση της χώρας. Τι παράγει, από ποιους και για ποιον; Ένα πετρελαϊκό ατύχημα στις θάλασσες της Ελλάδας θα είχε ανεπανόρθωτα καταστροφικά αποτελέσματα για την οικονομία, τον τουρισμό, την αλιεία, τα υπόλοιπα επαγγέλματα που συνδέονται με τους κλάδους αυτούς. Θα είχε τελικά καταστροφικά αποτελέσματα στις θέσεις εργασίας, στον ΑΕΠ της χώρας και τελικά στα δημόσια έσοδα.
Ξεχάστε λοιπόν τις αυταπάτες που καλλιεργεί ο 1ος μύθος, περί αύξησης των δημόσιων εσόδων.
Απέναντι στους αστικούς μύθους που βαφτίζουν τα συμφέροντα των ξένων ομίλων συμφέροντα της κοινωνίας εμείς οφείλουμε να αντιτάξουμε τις δικές μας αφηγήσεις. Πώς θέλουμε να είναι η χώρα μας μετά από 10 χρόνια; Με ποια παραγωγική βάση;
(σε αυτό το σημείο θα επανέλθουμε στη συνέχεια).
Ο 2ος αστικός μύθος, όπως αναφέρθηκε, μας υπόσχεται τον παράδεισο των ξένων επενδύσεων που θα φέρουν την ανάπτυξη, με απαραίτητη προϋπόθεση φυσικά την συνεχιζόμενη εσωτερική υποτίμηση.
Δε θα πούμε κάτι καινούργιο, απλά θα επαναλάβουμε με δικά μας λόγια αυτό που έγκριτοι οικονομολόγοι, αναλυτές και επιστήμονες εγχώρια και διεθνώς μέσα από επίσημες μελέτες και στατιστικές, επισημαίνουν. Όταν σε μία χώρα καταστρέφεται ο παραγωγικός ιστός, αυξάνεται δραματική η ανεργία, μειώνεται δραματικά η κατανάλωση, απαξιώνεται η αξία της εργασίας του μόνου συντελεστή που μπορεί να συμβάλλει στην ανάκαμψη, εκμηδενίζεται η ρευστότητα με αδυναμία πληρωμής των στοιχειωδών υποχρεώσεων των νοικοκυριών (ρεύμα, τρόφιμα, νοίκι, μετακίνηση, φόροι), είναι με οικονομικούς και επιστημονικούς όρους αδύνατον να υπάρξουν επενδύσεις (ξένες και εγχώριες) για τον απλούστατο λόγο ότι δεν έχουν τίποτα να κερδίσουν, δηλαδή είναι μη συμφέρουσα επένδυση. Ειδικά μάλιστα όταν ορισμένα κεφάλαια αποσύρονται από την παραγωγή και τοποθετούνται στην εικονική οικονομία φέρνοντας νέα κέρδη, με τελική κατάληξη να δανείζουν με ληστρικά επιτόκια το κράτος που είχε καταχρεωθεί για να τους δανείσει. Συνεπώς μέσα σε ένα τέτοιο περιβάλλον είναι αδύνατο να υπάρξει φρένο στο βάθεμα της ύφεσης και αντιστροφή της πορείας προς την ανάκαμψη.
Ποιος κλάδος της οικονομίας άλλωστε θα συμβάλλει στην ανάκαμψη;
Ο ιδιωτικός τομέας με τις ξένες επενδύσεις; Σε όσους ισχυρίζονται αυτό θα θέλαμε να τους υπενθυμίσουμε ορισμένα στοιχεία. Οι πρώτες εταιρίες που απέσυραν τα κεφάλαια τους από τη χώρα πολύ πριν το ξέσπασμα της κρίσης, ήταν καταρχήν οι ξένες εταιρίες. Ας πάρουμε για παράδειγμα τον πετρελαϊκό τομέα που ήταν η ατμομηχανή της ελληνικής οικονομίας στα χρόνια πριν το ξέσπασμα της κρίσης. Η εταιρία Shell εξαγοράστηκε το 2009 έναντι 245,6 εκατ. ευρώ από την AVIN συμφερόντων Motor Oil και η εταιρία BP εξαγοράστηκε το 2009 έναντι 358,0 εκατ. ευρώ από την EKO συμφερόντων ΕΛ.ΠΕ. (πηγή: http://www.capital.gr).
Επίσης, το 2012 στον τομέα των τροφίμων η Coca Cola 3E αποφάσισε τη μεταφορά της έδρα της από την Ελλάδα στην Ελβετία Ζυρίχη, δηλαδή ένα βήμα πριν την οριστική απομάκρυνση της. Όχι όμως μόνο ξένες εταιρίες αλλά και ελληνικές όπως η ΦΑΓΕ, μια από τις μεγαλύτερες και πιο ιστορικές γαλακτοβιομηχανίες της χώρας αποφάσισε το 2012 να μεταφέρει την έδρα της από την Ελλάδα στο Λουξεμβούργο, δηλαδή ένα βήμα πριν την οριστική απομάκρυνση της (πηγή: http://www.imerisia.gr).
Υπάρχουν πάμπολλα άλλα παραδείγματα που για πρακτικούς λόγους δεν αναφέρουμε
Ποιος άλλος κλάδος της οικονομίας θα συμβάλλει στην ανάκαμψη;
Οι δημόσιες επενδύσεις και ο δημόσιος τομέας μέσω των δανείων της Τρόικας και του ΔΝΤ; Μα τα χρήματα που μπαίνουν στην χώρα με τη μορφή δανείων, επιστρέφουν αμέσως στους δανειστές για την αποπληρωμή τόκων, χωρίς να περάσουν από την πραγματική οικονομία. Έτσι η ανάκαμψη παραμένει άπιαστος στόχος.
Ξεχάστε λοιπόν τις αυταπάτες που καλλιεργεί ο 2ος μύθος, περί αύξησης των ξένων επενδύσεων, της μείωσης της ανεργίας και της ανάκαμψης.
Όπως ήδη αναφέρθηκε απέναντι στους αστικούς μύθους οφείλουμε να αντιτάξουμε τις δικές μας αφηγήσεις. Πώς θέλουμε να είναι η χώρα μας μετά από 10 χρόνια; Με ποια παραγωγική βάση;
Οι απαντήσεις δεν είναι εύκολες. Όμως οφείλουμε να ξεκινήσουμε από ορισμένες παραδοχές. Ένα πρόγραμμα παραγωγικής ανασυγκρότησης και σταδιακής ανάκαμψης πρώτα από όλα θα εξυπηρετεί τις ανάγκες τις κοινωνικής πλειοψηφίας, των μισθωτών στρωμάτων, των ελεύθερων επαγγελματιών, τους μικρό μεσαίους, τους αγρότες, τη νεολαία, τους ανέργους. Αυτή η οριοθέτηση, η συγκέντρωση σε αυτό το στόχο αποτελεί ήδη πυξίδα και κατευθυντήρια γραμμή.
Για να εξυπηρετηθεί όμως στοιχειωδώς αυτή η κατεύθυνση πρέπει πρώτα από όλα να σπάσει το ατσάλινο κλουβί των μνημονίων και τους χρέους. Είναι προϋπόθεση, αναγκαία συνθήκη χωρίς την οποία δε μπορεί να γίνει το πρώτο βήμα. Αυτή η διαδικασία δε θα γίνει αναίμακτα και χωρίς σύγκρουση με τα διεθνή ιμπεριαλιστικά κέντρα. Η θέληση και το δίκαιο όμως της κοινωνικής πλειοψηφίας θα μας καθοδηγεί σε αυτή τη σύγκρουση, θα μας εμπνέει. Το πρόγραμμα της παραγωγικής ανασυγκρότησης θα μας δίνει την ελπίδα της συνέχισης.
Ποια είναι λοιπόν η δική μας αφήγηση απέναντι στους αστικούς μύθους;
  • Αναβάθμιση και ανάπτυξη του ποιοτικού τουρισμού, της προστασίας του περιβάλλοντος και της πολιτιστικής κληρονομιάς υπό δημόσιο έλεγχο.

  • Αναβάθμιση και ανάπτυξη της γεωργίας, της μεταποίησης, των ποιοτικών προϊόντων με αύξηση των δημόσιας χρηματοδότησης υπέρ των συνεταιρισμών μορφών και των δημοσίων φορέων.

  • Αναβάθμιση και ανάπτυξη των υπηρεσιών υψηλής προστιθέμενης αξίας μέσω δημόσιων επενδύσεων.

  • Αναβάθμιση και ανάπτυξη του βιομηχανικού τομέα συνδυάζοντας το δημόσιο έλεγχο και την χρηματοδότηση - ανάπτυξη συνεταιρισμών.

  • Αναβάθμιση και ανάπτυξη της δημόσιας Παιδείας, της δημόσιας Υγείας, της έρευνας, της παραγωγής υψηλά ειδικευόμενων επιστημόνων.

  • Αναβάθμιση και ανάπτυξη των στρατηγικών τομέων της οικονομίας υπέρ του δημοσίου συμφέροντος (Πετρέλαια, ΔΕΗ, ΟΤΕ, ΕΥΔΑΠ).

  • Αναβάθμιση και ανάπτυξη του κοινωνικού κράτους με ριζικές αυξήσεις των δημόσιων χρηματοδοτήσεων.

Η παραπάνω αφήγηση, αυτό το πρόγραμμα παραγωγικής ανασυγκρότησης, βρίσκεται σε πλήρη αντιδιαστολή με το νεοφιλελεύθερο πρόγραμμα που ονειρεύεται την ανάκαμψη μέσω της αποπτώχευσης του ελληνικού λαού. Αντικειμενικά, ο νεοφιλελευθερισμός που επενδύει στη φτώχεια, την ανεργία και την πλήρη απαξίωση της εργασίας ως υποτιθέμενο μοχλό ανάπτυξης, δε μπορεί να συμβάλλει στη στοιχειώδη ανάκαμψη της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας.
Εντελώς αντίθετα, ένα ριζοσπαστικό αριστερό πρόγραμμα παραγωγικής ανασυγκρότησης αναγκαστικά πρέπει να αναδείξει να αξιώσει και να στηριχτεί στη δύναμη της ανθρώπινης εργασίας και επιδεξιότητας, να επενδύσει στη μόρφωση, στη γνώση, στις σύγχρονες τεχνολογίες και τεχνικές.
Σήμερα όμως δεν αρκεί να λέμε τι πρέπει να γίνει. Είμαστε αναγκασμένοι να αναφερόμαστε και στο πολιτικό και κοινωνικό υποκείμενο που θα αναλάβει να πραγματοποιήσει αυτό που είναι «κοινωνικά αναγκαίο» με δεδομένο το γεγονός πως το υπάρχων πολιτικό σύστημα, ούτε θέλει ούτε μπορεί να ανατρέψει τις ίδιες τις συνθήκες που το εξέθρεψαν. Από αυτό το απλό και αμείλικτο ερώτημα κανείς δε μπορεί να ξεφύγει.
Νομίζουμε ότι η απάντηση σε αυτό είναι ότι μόνο ένα ριζοσπαστικό πλατύ πολιτικό και κοινωνικό μέτωπο με πυρήνα τις δυνάμεις της ριζοσπαστικής αριστεράς μπορεί να διεκδικήσει μια τέτοια κατεύθυνση για την ελληνική κοινωνία. Μέτωπο το oποίο δεν πρέπει να δειλιάσει ακόμη και μπροστά στο ενδεχόμενο της ανάληψης της κυβερνητικής εξουσίας.
Είναι δεδομένο ότι χωρίς κεντρικό σχεδιασμό από μία κυβέρνηση της Αριστεράς και την ενεργητική συμβολή όλων των ριζοσπαστικών αριστερών κομμάτων και οργανώσεων, δεν είναι δυνατό να συντονιστεί νικηφόρα ο αγώνας του λαϊκού κινήματος, πόσο περισσότερο να μπορέσουν οι ριζοσπαστικές λαϊκές δυνάμεις να επιβάλουν μια ριζικά διαφορετική εξέλιξη των πραγμάτων προς όφελος τους. Ακριβώς γιατί σήμερα ζούμε μια νέα μεταδημοκρατική πολιτική πραγματικότητα. Στην οποία δεν αρκεί ο κόσμος να αγωνίζεται ώστε να συγκινούνται οι «αρμόδιοι» και να βελτιώνουν σε φιλολαϊκότερη κατεύθυνση την πολιτική τους.
Αντίθετα η υπάρχουσα εξουσία κινείται καταστροφικά συντρίβοντας τις δημιουργικές δυναμικές τις ελληνικής κοινωνίας. Σταδιακά γίνεται προφανές ότι οι συντηρητικές δυνάμεις που έφεραν τη χώρα μέχρι το σημερινό αδιέξοδο πρέπει να ηττηθούν ακόμη και στο επίπεδο της κυβερνητικής εξουσίας.
Βεβαίως, μία κυβέρνηση της Αριστεράς δε μπορεί από μόνη της να λύσει όλα τα προβλήματα. Αναγκαία συνθήκη για τη συγκρότηση και τη σταθεροποίηση της, είναι η ανάπτυξη ενός πλατιού πολιτικού και κοινωνικού μετώπου, η συγκέντρωση μιας ριζοσπαστικής λαϊκής βάσης, η ανάπτυξη θεσμών αυτοοργάνωσης του κόσμου σε Λαϊκές Συνελεύσεις, σχήματα γειτονιών, σωματείων κ.α. ώστε η λαϊκή βάση να ελέγχει, να πιέζει, να ριζοσπαστικοποιεί το πρόγραμμα της Αριστερής Κυβέρνησης και να αποτρέπει την πολιτική ήττα και αναδίπλωση σε κρίσιμες στιγμές. Μονάχα μία ριζοσπαστική και συνειδητοποιημένη κοινωνική πλειοψηφία μπορεί να επιβάλλει και να διατηρήσει την εξουσία μιας αριστερής κυβέρνησης.
Και αυτό από την άλλη μεριά απαιτεί ένα ριζοσπαστικό πολιτικό πρόγραμμα που θα οπλίζει την αριστερή κυβέρνηση από τη σκοπιά των συμφερόντων του λαϊκού κινήματος και θα ορίζει έναν άλλο δρόμο σε πλήρη σύγκρουση με την Ευρωζώνη και τους διεθνής ιμπεριαλιστικούς σχηματισμούς της ΕΕ, Τρόικας, ΔΝΤ, με κύριες αιχμές. Μη αναγνώριση και διαγραφή χρέους, κατάργηση μνημονίων και εφαρμοστικών νόμων, εθνικοποίηση κοινωνικοποίηση τραπεζών, βαριά φορολογία στο κεφάλαιο, εθνικοποίηση των στρατηγικής σημασίας επιχειρήσεων, στήριξη μισθών συντάξεων, πραγματική δημοκρατία, παραγωγική ανασυγκρότηση. Έως και το όριο της σύγκρουσης της ελληνικής κοινωνίας με την ΕΕ και το ευρώ.

Γιούργκεν Χάμπερμας: Το μετέωρο βήμα της Ευρώπης...

Ιδέες, παλιές και νέες Από τον Θανάση Γιαλκέτση, Εφημεριδα των Συντακτων...
Η Ευρωπαϊκή Ενωση δεν θα μπορέσει να σταθεροποιηθεί παρά μόνον αν, κάτω από την πίεση της οικονομικής κρίσης, ολοκληρώσει τα αναγκαία βήματα προς τον συντονισμό των σημαντικών πολιτικών της.
Αυτός ο συντονισμός, που είναι αναγκαίος προκειμένου να διορθωθεί το «κατασκευαστικό λάθος» της νομισματικής ένωσης, δεν πρέπει όμως να γίνεται με αποφάσεις των αρχηγών κρατών και κυβερνήσεων, δηλαδή με τη διακυβερνητική υπονόμευση της δημοκρατίας. Χρειάζεται αντίθετα μια ισχυρή δημοκρατική νομιμοποίηση των αποφάσεων, μια διεθνοποίηση της δημοκρατίας ικανή να αντικαταστήσει τη σημερινή μεταδημοκρατική γραφειοκρατική εξουσία των ευρωπαϊκών ελίτ.

Αυτά υποστηρίζει, μεταξύ άλλων, ο Γερμανός φιλόσοφος Γιούργκεν Χάμπερμας στο βιβλίο του «Για ένα σύνταγμα της Ευρώπης» (Πατάκης, 2011). Η ακόλουθη συνέντευξη του Χάμπερμας δόθηκε στην Ντονατέλα ντι Τσέζαρε, καθηγήτρια Φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο La Sapienza της Ρώμης, και δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Micromega.

-Καθηγητή Χάμπερμας, εσείς έχετε υποδείξει στην Ευρωπαϊκή Ενωση ένα αποφασιστικό βήμα προς μια παγκόσμια κοινωνία που θα στηρίζεται σε ένα πολιτικό Σύνταγμα. Η τωρινή κρίση δεν σας έκανε να αλλάξετε ιδέα. Υποστηρίζετε μάλιστα ότι «η πανουργία του οικονομικού (παρα-)λόγου επανέφερε στην ημερήσια διάταξη της πολιτικής το ζήτημα του μέλλοντος της Ευρώπης». Η κρίση του χρέους θα ήταν επομένως μια ευκαιρία;

-Χωρίς αυτή την κρίση οι ηγέτες των κυβερνήσεων της ευρωζώνης δεν θα υποχρεώνονταν να συνεργαστούν πιο στενά, τουλάχιστον στη δημοσιονομική και οικονομική πολιτική, και να σχεδιάσουν γι” αυτό μια νέα «θεσμική αρχιτεκτονική». Αυτό που συμβαίνει μου φαίνεται ότι είναι μια πανουργία του λόγου, ακριβώς επειδή θα συμβάλει στην επίλυση όχι μόνον της τωρινής οικονομικής κρίσης.

Οφείλουμε να προωθήσουμε αυτό το σχέδιο και γι” άλλους λόγους. Στις προσεχείς δεκαετίες το πολιτικό βάρος των ευρωπαϊκών κρατών θα μειώνεται από οικονομική, δημογραφική και στρατιωτική άποψη. Κανένα από τα εθνικά μας κράτη δεν θα είναι ακόμα σε θέση να υποστηρίζει αποτελεσματικά τις ιδέες του απέναντι στην Αμερική, την Κίνα ή και τις αναδυόμενες δυνάμεις, όπως η Βραζιλία, η Ρωσία και η Ινδία.

Θέλουμε λοιπόν να πάψουμε, από εθνική αβελτηρία και αμβλύνοια, να ασκούμε μια επιρροή στη διαμόρφωση και τον προσανατολισμό εκείνης της πολυπολιτισμικής κοινότητας που αναδύεται στον κόσμο μας; Εδώ έγκειται η σημασία του ερωτήματός σας για την ιδέα μιας κοσμοπολιτικής τάξης, όπως την είχε προεικονίσει ο Καντ.

Η πολιτική σύγκρουση, που γίνεται όλο και πιο σκληρή στη διεθνή σκηνή, θα καταλήξει να προκαλέσει σοβαρές ανισορροπίες σε μια παγκόσμια κοινωνία όπου όλοι εξαρτώνται από όλους.

Καθημερινά αυξάνονται τα κόστη για εκείνο που ο Καρλ Σμιτ είχε αποκαλέσει «πολιτική ουσία» του κράτους. Χρειάζεται να αντιταχθούμε σε όλα αυτά θέτοντας έναν θεσμικό και νομικό φραγμό στον κοινωνικό δαρβινισμό, που φαίνεται να γίνεται αχαλίνωτος.

-Εσείς δεν διστάσατε να πείτε ότι τα ευρωπαϊκά εθνικά κράτη γεννήθηκαν από μια τεχνητή κατασκευή – είναι η περίπτωση της Ιταλίας ή της Γερμανίας. Σήμερα το έθνος-κράτος φαίνεται να εμποδίζει τους δεσμούς μεταξύ των πολιτών. Ωστόσο εσείς πιστεύετε ότι έχει ακόμα μια αποστολή.

-Η πρώτη γενιά εθνών-κρατών αναδύθηκε στην Ευρώπη. Γι” αυτό είναι τόσο έντονη η εθνική συνείδηση του ευρωπαϊκού πληθυσμού. Εκείνο που μετράει όμως σήμερα είναι το ότι αυτά τα εθνικά κράτη εγγυώνται ένα επίπεδο δικαίου και δημοκρατίας, που οι πολίτες θέλουν με κάθε τρόπο να διατηρήσουν.

Αποτελούν με δυο λόγια ένα παράδειγμα ελευθερίας που υλοποιήθηκε ιστορικά και για την οποία είμαστε υπερήφανοι. Σε μια ενοποιημένη Ευρώπη τα εθνικά κράτη δεν μπορούν επομένως να χαθούν. Πιστεύω ότι ο σκοπός που θα πρέπει να επιδιώκουμε είναι μια υπερεθνική δημοκρατία, η οποία, χωρίς να παίρνει τη μορφή ενός ομόσπονδου κράτους, θα καθιστά δυνατή μια κοινή διακυβέρνηση. Το ομόσπονδο κράτος είναι ένα εσφαλμένο μοντέλο για την Ευρώπη και ζητάει πάρα πολλά από την αλληλεγγύη των λαών.

-Εσείς εμπιστεύεστε έναν αποφασιστικό ρόλο στους πολίτες. Αλλά οι Ευρωπαίοι πολίτες φαίνεται να ζουν σε μια σχεδόν σχιζοφρενική κατάσταση. Σε ποιον οφείλουν να είναι πιστοί: στην περιοχή από την οποία κατάγονται, στο εθνικό κράτος ή στην Ευρωπαϊκή Ενωση;

-Δεν πρόκειται για ένα δίλημμα. Η «πατρίδα» είναι, θα λέγαμε, μια τούρτα με διάφορες στρώσεις. Οι πολίτες έχουν ήδη διαφορετικές πολιτικές ταυτότητες και πολλαπλούς δεσμούς. Αισθανόμαστε ταυτόχρονα πολίτες του Τορίνο και κάτοικοι του Πιεμόντε, πολίτες του Παλέρμο και Σικελοί.

Πάνω σε αυτούς τους παραδοσιακούς δεσμούς αναδύθηκε στην Ιταλία, πριν από περίπου 150 χρόνια, μια εθνική ταυτότητα. Γιατί αυτή η εθνική ταυτότητα δεν θα “πρεπε να συνδέεται αυθόρμητα με την ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ενωση;

-Λείπει μια ευρωπαϊκή δημόσια σφαίρα. Πράγμα που δεν ευνοεί τη συμμετοχή των πολιτών. Εσείς έχετε επικρίνει αυτό το δημοκρατικό έλλειμμα στην πολιτική διάταξη της Ευρώπης. Και έχετε επισημάνει την ευθύνη των μέσων μαζικής ενημέρωσης. Τι θα έπρεπε να κάνουν αυτά τα μέσα;

-Μια ευρωπαϊκή δημόσια σφαίρα θα μπορέσει να αναδυθεί μόνον αν στο εθνικό επίπεδο γίνει αντιληπτή η σημασία των ευρωπαϊκών αποφάσεων. Οι πολίτες που διαβάζουν τις εφημερίδες, βλέπουν τηλεόραση, παρακολουθούν τις ειδήσεις στο Διαδίκτυο, οφείλουν όχι μόνο να γνωρίζουν τις αποφάσεις που παίρνονται στις Βρυξέλλες αλλά και να κατανοούν τις επιπτώσεις τους στην καθημερινή ζωή τους. Δεν χρειαζόμαστε ωστόσο μια νέα υποδομή ούτε νέα μέσα μαζικής ενημέρωσης.

Μια ευρωπαϊκή δημόσια σφαίρα θα συγκροτηθεί με αφετηρία τα εθνικά μέσα που θα ανοιχτούν το ένα στο άλλο. Τα ήδη υπάρχοντα μέσα θα πρέπει όμως να αφιερώνουν τον σωστό χώρο στα ευρωπαϊκά θέματα και να αναφέρονται ορθά στα επίμαχα ζητήματα, ιδίως όταν ο κίνδυνος είναι η σύγκρουση μεταξύ των εθνικών κοινών γνωμών. (…)

-Οι ευρωπαϊκές πολιτικές ελίτ δεν στάθηκαν ικανές να επεξεργαστούν ένα σχέδιο για το μέλλον. Εσείς απευθύνετε αυτή την κατηγορία και στην Αριστερά, την οποία επικρίνετε για εθνικιστική αμβλύνοια, επειδή δεν μπόρεσε να προετοιμάσει την κοινή γνώμη.

-Για τη Γερμανία αυτό δεν είναι πλέον εντελώς αληθινό. Αλλά έχετε δίκιο αν αναφέρεστε σε εκείνους τους πολιτικούς που θέλουν να πετύχουν μια συμφωνία μόνο στο εσωτερικό του έθνους-κράτους, επειδή το θεωρούν το τελευταίο προπύργιο αυτού που απομένει από το κοινωνικό κράτος. Θεωρώ ότι πρόκειται για ένα λάθος ιστορικής σημασίας. Η οικονομική παγκοσμιοποίηση, που επιδιώχθηκε πολιτικά από την Ουάσιγκτον, είναι ήδη αμετάκλητη.

Αυτό εξηγεί το γιατί ο καπιταλισμός που διευθύνεται από τις χρηματοπιστωτικές αγορές μπόρεσε να απελευθερωθεί από όλα τα πολιτικά δεσμά, ώς το σημείο να ασκεί μια υπέρμετρη επιρροή ακόμα και στις πιο ισχυρές κυβερνήσεις. Για να δαμάσουμε τον άγριο καπιταλισμό, οφείλουμε να θεμελιώσουμε σε υπερεθνικό επίπεδο εκείνη την ικανότητα πολιτικής και κυβερνητικής δράσης που στο εθνικό επίπεδο έχει αμετάκλητα χαθεί.

Μόνο μια Ευρώπη που παρουσιάζεται αποφασισμένη και σταθερή, καθώς είναι ακόμα η πιο σημαντική οικονομική ζώνη στον κόσμο, θα μπορέσει να προηγηθεί των χρηματοπιστωτικών αγορών και να έχει και τον τελευταίο λόγο.

Η λατρεία του μίσους...

του Παντελη Μπουκαλα απο την Καθημερινη...
Ο φασισμός είναι μίσος. Είναι η λατρεία του μίσους. Μίσος για όποιον διαφέρει από σένα στο φρόνημα, στο χρώμα του δέρματος, στη σύσταση του αίματος, στο θρήσκευμα – σε οτιδήποτε. Οποιος δεν ανήκει στη συμμορία σου και δεν μοιράζεται τη μωρία σου είναι εχθρός. Θανάσιμος εχθρός, ακόμα κι αν στα ληξιαρχεία έχει καταγραφεί σαν αδερφός σου. Φασισμός είναι να μισείς προπάντων τους αδύναμους, όσους είσαι σίγουρος ότι θα τους λιώσεις σαν σκουλήκια, θα τους πετάξεις στη χωματερή σαν σκουπίδια. Αυτές είναι, άλλωστε, οι αγαπημένες μεταφορές του φασίστα, που ενεργοποιούν το ένστικτό του: οι άνθρωποι-σκουλήκια, κατσαρίδες ή ποντίκια και οι άνθρωποι-σκουπίδια. Σαν λάτρης, λοιπόν, της υγείας και της δύναμης, μισεί τους ανάπηρους, τους άρρωστους κι όσους ανήκουν σε μειονότητες χωρίς ισχύ, δηλαδή τους κάθε λογής «Εβραίους» ή «Γύφτους», που έχουν άλλο όνομα κατά περίοδο και περιοχή, αλλά στο βάθος είναι ίδιοι: σκουπίδια, το είπαμε.
Ο φασισμός είναι ψέμα. Χοντρό. Κραυγαλέο. Ο φασίστας παριστάνει ότι αγαπάει τους αναξιοπαθούντες, αλλά για να τους βοηθήσει απαιτεί πιστοποιητικό γεννήσεως, εξέταση αίματος και επιπλέον το εκλογικό του βιβλιάριο, για να μπορούν να τον ελέγχουν και να τον εκβιάζουν. Ετσι εξηγούνται οι μιχαλολιάκειοι «Γιατροί με σύνορα» και οι «Δουλειές μόνο για Ελληνες»: ένας χωριστικός λαϊκισμός που μασκαρεύει την εχθρότητα σε φιλαλληλία.
Ο φασίστας παριστάνει τον θρήσκο, ανακατεύοντας την Αθηνά με την Παναγία, αλλά μόνος του θεός είναι ο Αδόλφος και προφήτης αυτού ο Μπενίτο. Παριστάνει ότι λατρεύει την πατρίδα του, αλλά την κόβει και τη ράβει στα μέτρα της στενομυαλιάς και της μικροψυχίας του, της ανοησίας του και της λαγνείας του για το μίσος. Ποια Ελλάδα διασώζεται τάχα μέσα στη χρυσαυγίτικη ελληνοκαπηλία, στο πατριδοεμπόριο των χιτλερόφιλων; Μια Ελλάδα του μίσους κι αυτή, όπως οι κοπτορράφτες της. Μια Ελλάδα που πρέπει τώρα, αφού έτσι κελεύουν με τα «εγέρθητό» τους οι «καθαροί Ελληνες», να μεταστρέψει σε λατρεία το μόνο μίσος που υποχρεούται να αισθάνεται εσαεί: το μίσος για τους δηωτές της, το μίσος για τον φασισμό και τον ναζισμό που την κατέκτησαν για λίγα χρόνια και την καταμάτωσαν. Αλλά λατρεύει κανείς τους σφαγείς του;

Η θλιβερή άλγεβρα της επαναγοράς...

του Γιάνη Βαρουφάκη, Protagon...
Έχουμε και λέμε: Δαπανώντας (δανεικό) ποσό Π για την επαναγορά ομολόγων, το όφελος του ελληνικού δημοσίου ισούται με Φ = Π επί {(100-x)/x}, όπου Φ είναι τα δις χρέους που θα «καταργηθούν» και x είναι η τιμή επαναγοράς εκφρασμένη ως ποσοστό της ονομαστικής τους αξίας.
Ας δούμε ένα παράδειγμα: Αν (όπως είχε αρχικά συμφωνηθεί στο Eurogroup), η επαναγορά γινόταν στο 28% της ονομαστικής αξίας των ομολόγων (δηλαδή, εάν x=28), με τα 10 δις που θα δανειστεί από το EFSF η κυβέρνηση για να αγοράσει τα ομόλογά της από τους ιδιώτες (δηλαδή Π=10) θα πετύχει μείωση του χρέους 25,7 δις. Προϋπόθεση βέβαια για μια τέτοια μείωση είναι, πέραν των 15 δις που εξαναγκάζονται να «πουλήσουν» οι ελληνικές τράπεζες, να πουλήσουν άλλα 25 δις ομολόγων τα hedge funds (από τα 45 δις που διαθέτουν).
Το πρόβλημα, βέβαια, είναι πως και μόνο η ανακοίνωση ότι το κράτος έχει δανειστεί 10 δις για την επαναγορά, αυξάνει ραγδαία την τιμή επαναγοράς των ομολόγων. Αν το κράτος επέμενε στην συμφωνημένη τιμή του 28%, τότε τα hedge funds δεν υπήρχε περίπτωση να προσφέρουν 25 δις ομολόγων, ώστε να προκύψει το όφελος των 25,7 δις. Οπότε, κυβέρνηση και ΕΕ αναγκάστηκαν να βάλουν νερό στο κρασί τους και να προσφέρουν μεγαλύτερη τιμή, που η δημοπρασία θα προσδιορίσει κοντά στο 35% της ονομαστικής αξίας των ομολόγων. Δηλαδή, x=35 αντί για x=28 στον πιο πάνω τύπο. Άρα, το όφελος του δημοσίου, σε όρους απομείωσης του χρέους, περιορίζεται από τα 25,7 στα 18,6 δις (κάτι που προϋποθέτει βέβαια ότι τα hedge funds θα πουλήσουν σε αυτή την τιμή τουλάχιστον 14 δις).
Μην ξεχνάμε βέβαια, ότι στόχος του Eurogroup για την επαναγορά χρέους ήταν μια μείωση του ελληνικού δημόσιου χρέους κατά 31 δις. Είναι προφανές ότι, μερικές μέρες μετά το Eurogroup, ο σχεδιασμός του ανατρέπεται από την πραγματικότητα. Αντί για 31 δις μείωσης, η επαναγορά θα φέρει, στην καλύτερη των περιπτώσεων, μείωση 18,6 δις. Άλλη μια φορά ο γερμανός πολίτης θα ακούσει ότι άλλο ένα σχέδιο για την Ελλάδα απέτυχε σε χρόνο ρεκόρ. Και νάταν μόνο αυτό;
Το χειρότερο είναι η καταδίκη της ανακεφαλαιοποίησης των ελληνικών τραπεζών σε πλήρη, παταγώδη και σημαδιακή αποτυχία. Όπως έχω γράψει αλλού, η επαναγορά χρέους, ως μέσο μείωσης του δημόσιου χρέους, αποτελεί ένα PSI Νο.2 αποκλειστικά για τις ελληνικές τράπεζες (και μια μεγάλη ανταμοιβή των hedge funds, παράλληλα). Οπότε, και εδώ έγκειται η ύψιστη ανοησία, ο έλληνας φορολογούμενος δανείζεται περίπου 24 δις από τον Βορειο-Ευρωπαίο φορολογούμενο (στο πλαίσιο της περίφημης δόσης) με σκοπό να τα δώσει στις τράπεζες που πάσχουν από δραματική έλλειψη κεφαλαίων. Όμως ο όρος για αυτό το νέο δάνειο είναι το Υπουργείο Οικονομικών να επιβάλει στις ίδιες τράπεζες κούρεμα της τάξης των 14 δις! Όπως όλοι γνωρίζουν, ακόμα και χωρίς αυτό το κούρεμα η ανακεφαλαιοποίηση των 24 δις δεν θα αρκούσε για να πάψουν οι τράπεζες να είναι πτωχευμένες (κάτι που παραδέχεται και η ΕΚΤ λέγοντας ότι, πέραν των κεφαλαίων της ανακεφαλαιοποίησης, οι ελληνικές τράπεζες έχουν άμεση ανάγκη να προσελκύσουν ιδιωτικά κεφάλαια). Πόσο μάλιστα τώρα που τους επιβάλεται να διαγράψουν με μια μονοκονδυλιά από τα βιβλία τους αξία 14 δις!
Περιληπτικά, οι τελευταίες αποφάσεις της ΕΕ, οι οποίες πανηγυρίζονται ως μια μεγάλη επιτυχία για την χώρα μας, μεταφράζονται στο εξής θέατρο του παραλόγου:
Δανειζόμαστε 10 δις ώστε, επιβάλλοντας κούρεμα 14 δις στις πτωχευμένες ελληνικές τράπεζες, να δανειστούμε άλλα 24 δις από το EFSF για να τα δώσουμε στις... ίδιες τράπεζες, γνωρίζοντας ότι θα παραμείνουν πτωχευμένες, και δεν πρόκειται να παράσχουν δεκάρα ρευστότητας στις επιχειρήσεις.

Περνάμε 12,5 δις μέτρων για το 2013 για να πάρουμε από το ένα σκέλος της ΕΕ (το EFSF) αυτά τα 24 δις καθώς και άλλα μερικά από τα οποία η μερίδα του λέοντος θα χρησιμοποιηθεί για την αποπληρωμή του άλλους σκέλους της ΕΕ (η ΕΚΤ). Με απλά λόγια, η ΕΕ παίρνει χρήματα από την μία τσέπη, τα βάζει στην άλλη και στο μεταξύ η ελληνική οικονομία χρεώνεται περισσότερα την ώρα που το εθνικό της εισόδημα φθίνει.

Σαν να μην έφτανε αυτό, τα μέτρα των 12,5 δις εγγυόνται ότι το κράτος θα έχει πρωτογενές έλλειμμα για άλλα δύο χρόνια (ενώ με μέτρα μόλις 2 δις θα το είχαμε εξαλείψει σήμερα).

Την ίδια στιγμή, παραπλανούμε τους πολίτες των χωρών που μας δανείζουν, και βεβαίως τον ελληνικό λαό, μιλώντας για συρρίκνωση του δημόσιου χρέους στο 124% το 2020 όταν το βέλτιστο σενάριο (το οποίο, με υπεραισιοδοξία, προβλέπει το τέλος της ύφεσης και μια μικρή αύξηση του ΑΕΠ) δίνει ένα ποσοστό χρέους το 2020 της τάξης του 168%, στην καλύτερη των περιπτώσεων.
Κλείνω με ένα ερώτημα: Νομίζετε ότι η συνέχιση αυτής της παραπλάνησης της κοινής γνώμης στην Ελλάδα και, ιδίως, στην Βόρεια Ευρώπη βελτιώνει την θέση της χώρας εντός της Ευρωζώνης, μακροπρόθεσμα; Ή μήπως την υπονομεύει;

Συνέντευξη με έναν Γερμανό...

Herr K....
ΕΡΩΤΗΣΗ: Ας μπω κατευθείαν στο θέμα. Νομίζετε ότι στην Ελλάδα χρειαζόμαστε συνταγματική μεταρρύθμιση;
ΑΠΑΝΤΗΣΗ: Ας μπω κι εγώ κατευθείαν στο θέμα. Το δημόσιο χρέος, δηλ. το ξεπούλημα του κράτους – αδιάφορο αν είναι απολυταρχικό, συνταγματικό ή δημοκρατικό κράτος…
Ερ: Συγγνώμη που σας διακόπτω, αλλά τι εννοείτε ξεπούλημα; Δεν πρέπει να επιστρέψουμε τα λεφτά που μας δάνεισαν και με τα οποία ζούσαμε πάνω από τις δυνάμεις μας;
Απ: Το δημόσιο χρέος είναι το πιστεύω του κεφαλαίου. Και από τη στιγμή που εμφανίζεται η χρέωση του δημοσίου, τη θέση του αμαρτήματος ενάντια στο άγιο πνεύμα, για το οποίο δεν υπάρχει άφεση, την παίρνει η καταπάτηση της πίστης απέναντι στο δημόσιο χρέος.
Ερ: Κάποιοι όμως έβαλαν τα λεφτά τους σε κίνδυνο για να μας δανείσουν
Απ: Το δημόσιο χρέος σαν να έχει μαγικό ραβδί, μετατρέπει το μη παραγωγικό χρήμα σε κεφάλαιο, χωρίς νάναι υποχρεωμένο να εκτεθεί στους κόπους και τους κινδύνους που συνοδεύουν την βιομηχανική μα ακόμα και την τοκογλυφική επένδυση. Οι πιστωτές του δημοσίου στην πραγματικότητα δεν δίνουν τίποτα.
Ερ: Μα η Τράπεζα της Ελλάδος…
Απ: Οι “εθνικές” τράπεζες ήταν από τη γέννησή τους απλώς εταιρείες ιδιωτών κερδοσκόπων
Ερ: Οπως και να έχει πρέπει το κράτος να ξεπληρώσει τα δάνεια. Λυπάμαι μόνο που τη νύφη καλούνται πάλι να πληρώσουν οι  μισθωτοί. Δεν θα μπορούσε τουλάχιστον να γίνει πιο δίκαιη κατανομή των φορολογικών βαρών;
Απ: Αξονας του σύγχρονου φορολογικού συστήματος  είναι οι φόροι στα πιο αναγκαία μέσα συντήρησης.
Ερ: Τι εννοείτε;
Απ: Η υπεφορολόγηση δεν είναι επεισόδιο αλλά μάλλον γενική αρχή. Είναι το καλύτερο σύστημα για να γίνει ο εργάτης λιτοδίαιτος, φιλόπονος, υπάκουος.
Ερ: Πολύ ενδιαφέροντα όλα αυτά αλλά δυστυχώς θα πρέπει να διακόψουμε για διαφημίσεις. Θέλετε πολύ σύντομα να προσθέσετε κάτι:
Απ: Το μοναδικό κομμάτι του λεγόμενου εθνικού πλούτου που στους σύγχρονους λαούς ανήκει πραγματικά στο σύνολο του λαού είναι το δημόσιο χρέος τους.
Ερ: Κύριε Μαρξ, ευχαριστούμε για τη συζήτηση.
Απ: Εγώ σας ευχαριστώ κύριε Πρετεντέρη
[Οι ερωτήσεις είναι φανταστικές. Οι απαντήσεις προέρχονται από εδώ, σ. 774.]

New Statesman: Πώς το «πείραμα λιτότητας» ενίσχυσε την άκρα δεξιά στην Ελλάδα...

Θανάσης Γκαβός, Λονδίνο, για τον Σκαι...
Με τίτλο στο εξώφυλλο «Προειδοποίηση για τη Βρετανία;» (συνοδευόμενο από φωτογραφία της λέξης Greece, με το τελικό ‘e’ γραμμένο με το σύμβολο του ευρώ να πέφτει από την άκρη της κορυφής ενός αρχαιοελληνικού κίονα) το βρετανικό πολιτικό περιοδικό New Statesman εξετάζει τις συνέπειες της κρίσης και της λιτότητας στην Ελλάδα, κάνοντας λόγο στον υπότιτλο για «τράπεζες φαγητού και φασισμό».

Ο ρεπόρτερ Ντάνιελ Θρίλινγκ σχολιάζει ότι στην Ελλάδα η άκρα δεξιά έχει εκμεταλλευτεί την ανησυχία των πολιτών που έχει προκληθεί από την υπερ-λιτότητα, υποδαυλίζοντας την ξενοφοβία και τη βία. Η εμπειρία της Ελλάδας ωστόσο δεν είναι μοναδική, προσθέτει το δημοσίευμα.

Ο συντάκτης, περιγράφοντας παράλληλα σκηνές και ατμόσφαιρα από την πρόσφατη πορεία για την επέτειο του Πολυτεχνείου, χαρακτηρίζει την Ελλάδα «πείραμα για τη λιτότητα», την πιο ακραία έκφανση των πολιτικών που επιβάλλονται από κυβερνήσεις από το Λονδίνο έως τη Λισαβόνα.

Στο πλαίσιο της εξέτασης της πολιτικής λιτότητας ο Βρετανός δημοσιογράφος συνομιλεί με τον Μανώλη Γλέζο, που εξηγεί ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να «ακυρώσει» το χρέος, να σταματήσει το πρόγραμμα περικοπών δαπανών και να απαιτήσει από την τρόικα αναδιαπραγμάτευση όρων. Προσθέτει ότι το κόμμα του δε θέλει απλή διόρθωση του συστήματος αλλά πραγματική αλλαγή του. Παρουσιάζει ως προθέσεις μέτρων την πάταξη της φοροδιαφυγής, τον υποχρεωτικό δανεισμό της κυβέρνησης από τις τράπεζες με μηδενικό επιτόκιο και επενδύσεις στη βιομηχανία και τη γεωργία.

Ο συντάκτης σχολιάζει ότι η Ελλάδα μπήκε στο ευρώ παραποιώντας τα δημοσιονομικά της στοιχεία, όπως έκαναν και άλλες χώρες, όπως η Ιταλία. Μία 31χρονη περιγράφει πώς αισθάνεται ότι όλα ήταν ένα ψέμα τα τελευταία χρόνια και ότι τώρα θέλει να τιμωρήσει τους πολιτικούς στους οποίους καταλογίζει την κρίση. Ως το μεγαλύτερο σοκ που θα μπορούσε τους καταφέρει θεωρεί την ψήφο για τη Χρυσή Αυγή, την οποία θέλει μεν στη Βουλή αλλά όχι στην κυβέρνηση, καθώς δεν συμφωνεί με τις ακραίες δράσεις της.

Ο συντάκτης σημειώνει ότι η Ευρώπη αντιλήφθηκε γρήγορα λόγω της βίαιης συμπεριφοράς και των εικόνων που παρουσίαζε η Χρυσή Αυγή μετά την ξαφνική ενίσχυσή της ότι η περίπτωση αυτή ήταν διαφορετική σε σχέση με την αργή και πιο προσεγμένη στην εμφάνιση άνοδο άλλων ακροδεξιών κομμάτων στην Ευρώπη. Μια διαφορά που επισημαίνει το περιοδικό είναι η σχέση μελών της Χρυσής Αυγής με το κράτος, με τα «καταγεγραμμένα περιστατικά συνεργασίας με αστυνομικούς ώστε να γίνονται επιθέσεις κατά αριστερών διαδηλωτών».

Ως προς την αντίδραση του υπόλοιπου πολιτικού κόσμου, χαρακτηρίζεται τυπική της αντίδρασης σε όλες τις χώρες που εμφανίζεται το φαινόμενο της άκρας δεξιάς: προσπαθούν να τους ανταγωνιστούν στο έδαφός τους. Αναφέρεται ενδεικτικά ότι «η πιο πρόσφατη κίνηση στον τομέα της μεταναστευτικής πολιτικής ήταν η αναστολή αποδοχής αιτήσεων για ελληνική υπηκοότητα». Επίσης ότι έχει ξεκινήσει μεγάλη επιχείρηση εντοπισμού και απέλασης μεταναστών χωρίς τα απαραίτητα έγγραφα, κινήσεις που έχουν καταφέρει «μόνο να νομιμοποιήσουν περαιτέρω τη Χρυσή Αυγή, η οποία παρουσιάζεται ως ο μόνος υπερασπιστής των Ελλήνων πολιτών έναντι της λιτότητας, στήνοντας τράπεζες φαγητού και αίματος μόνο για Έλληνες. Το περιοδικό σχολιάζει ότι στον πυρήνα της Χρυσής Αυγής βρίσκονται οι ίδιες ναζιστικές πεποιθήσεις, όπως εκδηλώθηκαν στην υπόθεση του θεατρικού έργου Κόρπους Κρίστι.

Σε επικοινωνία με 32χρονο μέλος της Χρυσής Αυγής υπό καθεστώς ανωνυμίας περιγράφεται πώς μπήκε στην οργάνωση στα 16 του πεπεισμένος ότι οι πολιτικοί είχαν προδώσει την Ελλάδα στις εδαφικές διαφορές με την Τουρκία. Αναφέρεται σε συχνές συναντήσεις ιδεολογικού προσανατολισμού προς αυτό που ονομάζει «εθνικό σοσιαλισμό».

Αναφορά γίνεται και στη δυσκολία που έχουν οι δημοσιογράφοι στην αντιμετώπιση της Χρυσής Αυγής, καθώς κανείς δε θέλει να υποβαθμίσει την απειλή που συνιστά η οργάνωση, με τον συντάκτη να προσθέτει ότι είναι ανάγκη να ξεσκεπαστεί ο υποκείμενος εξτρεμισμός της. Ωστόσο σημειώνεται ότι η επιθετικότητα της οργάνωσης είναι αυτή που προσέλκυσε κάποιους ψηφοφόρους.

Στη συνέχεια περιγράφεται το μεταναστευτικό πρόβλημα της Ελλάδας που δημιούργησε οργισμένους πολίτες στη περιοχή του Αγίου Παντελεήμονα, στις τάξεις των οποίων γρήγορα παρεισέφρησε η Χρυσή Αυγή. Μεταφέρεται καταγγελία επίθεσης σε βάρος μετανάστη από το Αφγανιστάν από φασίστες, ο οποίος προσθέτει ότι δεν του επετράπη από την αστυνομία να κάνει καταγγελία. «Αν κάνεις καταγγελία θα σε βάλουμε στο κρατητήριο για δυο νύχτες», λέει ότι του είπαν οι αστυνομικοί. Μετά και το περιστατικό δολοφονίας Έλληνα κατοίκου της περιοχής το Μάιο του 2011 ο συγκεκριμένος Αφγανός δηλώνει ότι η βία κατά μεταναστών έχει γίνει πιο ευρέως αποδεκτή.

Σημειώνεται εξάλλου ότι μεταξύ των Ελλήνων πολιτών και των αντιφασιστικών οργανώσεων υπάρχουν διάφορες απόψεις για το πώς πρέπει να αντιμετωπιστεί το φαινόμενο, με την αντιφασιστική συγκέντρωση του Ιανουαρίου να αποσκοπεί στο να δώσει φωνή και στους μετανάστες.

Γίνεται επίσης αναφορά στα δίκτυα αλληλεγγύης που λειτουργούν δωρεάν κλινικές και τράπεζες τροφίμων για όσους έχουν ανάγκη. Ανάλογη εικόνα περιγράφει ο συντάκτης και στο Λονδίνο, καθώς 13 εκατομμύρια Βρετανοί ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας, με τη λιτότητα να καθιστά δύσκολο για όλο και περισσότερους να καλύψουν τις βασικές τους ανάγκες.

Καταλήγοντας το δημοσίευμα του New Statesman τονίζει ότι η κρίση στην Ελλάδα είναι οξεία αλλά όχι μοναδική. Στη Βρετανία οι επιπτώσεις της μέχρι τώρα κρίσης είναι πιο εύκολο να κρυφτούν, ενώ οι αντιδράσεις είναι πιο σποραδικές. «Ευτυχώς η άκρα δεξιά στη Βρετανία είναι σε φθίνουσα πορεία, παρά την έντονη ξενοφοβία σε μέσα ενημέρωσης. Τίποτα από αυτά δεν χρειάζεται να συμβεί, αλλά για να σταματήσουν χρειαζόμαστε ο ένας τον άλλον», κλείνει το ρεπορτάζ του ο Ντάνιελ Θρίλινγκ.

Έρημη χώρα, ρημαγμένη...

του κ. Γιωργου Πηττα απο το TVXS...
Μέμνησο λουτρῶν οἷς ἐνοσφίσθης
Ξύπνησα μὲ τὸ μαρμάρινο τοῦτο κεφάλι στὰ χέρια
ποὺ μοῦ ἐξαντλεῖ τοὺς ἀγκῶνες καὶ δὲν ξέρω ποῦ νὰ
τ᾿ ἀκουμπήσω.
Περασμένα μεσάνυχτα και τ’ αυτοκίνητα ήταν αραιά στη λεωφόρο Αλεξάνδρας, ακόμα πιο λίγοι οι διαβάτες, συχνά μικρές παρέες, που περπατούσαν  με γοργά κοφτά βήματα για να πάνε γρήγορα στα σπίτια τους.
Στον «Βρούτο» του 1978 στο λόφο του Στρέφη, από τα μεγάφωνα, αντηχούσαν διακριτικά οι Beatlesαπό μια κασέτα του Βλάση του Μερτικόπουλου, στην πεταλωτή μπάρα απέναντί μου ο Χρήστος Βακαλόπουλος με τον οποίο κάναμε πόλεμο με στραγάλια όταν δεν μας έβλεπε ο Σπύρος που κρατούσε το μπαρ.
Όσο παγωνιά είχε έξω, άλλο τόσο ζέστη υπήρχε διάχυτη μέσα. Ζέστη, θέρμη θα την έλεγα, που πήγαζε από ζωηρές ματιές , γέλια, και δυνατές κουβέντες κυρίως για δουλειές και όνειρα.
Τότε, υπήρχαν και δουλειές και όνειρα που μπορούσαν να γίνουν πραγματικότητα μέσα από τη δουλειά και το πείσμα. Τίποτα το φτιασιδωμένο, αλλά ακόμα κι αν υπήρχαν κάποιες «πόζες» ήταν αθώες, ήταν μέρος ενός παιχνιδιού, ήταν φλερτάρισμα με την απέναντι ή και με όλους.
Περίεργο, αλλά ως και η βοή του κόσμου, έμοιαζε να ενορχηστρώνεται αρμονικά με το Herecomesthesun και την αισθαντική φωνή του GeorgeHarrison. OLennonδεν είχε δολοφονηθεί, το ΠΑΣΟΚ δεν είχε γίνει κυβέρνηση, ο Θεοδωράκης έδινε συναυλίες αβέρτα και μετά παραπονιόνταν πως είναι αποκλεισμένος, ο Χατζιδάκις στο Τρίτο Πρόγραμμα κεντούσε ανεβάζοντας την ακροαματικότητα του σε πρωτόγνωρα ύψη αποδεικνύοντας πως η Αισθητική  «πουλάει» όταν ξέρεις να την πουλήσεις.
Λίγο αργότερα, ο Ανδρέας Παπανδρέου θα γίνονταν πρωθυπουργός και το κόμμα του θα εξαπέλυσε τον «λαό» του (όπως λέμε ο λαός του Ολυμπιακού κλπ) στην εξουσία. Λίγο πιο μετά αφού θα εγκατέλειπε οριστικά το σύνθημα «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο» θα ξεκινούσε η εισροή τεράστιων κονδυλίων στη χώρα με σκοπό την περίφημη σύγκλιση, την ανάπτυξη υποδομών και τον εκσυγχρονισμό της παραγωγής.
Πραγματική σύγκλιση, δεν έγινε ποτέ.
Οι υποδομές αναπτύχθηκαν αργότερα και δημιουργήθηκαν κυρίως από αλλοδαπό και φτηνό εργατικό δυναμικό, ο δε εκσυγχρονισμός της παραγωγής έγινε κυρίως εισόδημα και επίδομα ενώ η παραγωγή βαθμιαία μηδενίστηκε.
Στο μεταξύ, χτίστηκαν τα «νέα τζάκια». Βλαχομπαρόκ και λούμπεν στοιχεία, που έκαναν τις βρώμικες δουλειές της εξουσίας, βρέθηκαν με αδιανόητα χρήματα αγόραζαν «μερσεντέ» και «μπεμβέ» ως να ήταν πατάτες (εισαγωγής πια) και ετοιμαζόντουσαν να εποικίσουν την Ψαρού στη Μύκονο.
Το Τρίτο πρόγραμμα έχει χάσει την φαντασία και την δημιουργικότητα του Χατζιδάκι και των συνεργατών του, ο Θεοδωράκης συνεχίζει να δίνει συναυλίες αλλά για μια περίοδο δεν παραπονιέται, ο Lennonέχει ήδη δολοφονηθεί μία Δευτέρα του Δεκέμβρη το 1980, σαν σήμερα οχτώ του μήνα, ο Βακαλόπουλος θα φύγει πέρα από τη γραμμή του ορίζοντα το 1993 και ο Βρούτος έχει αλλάξει ήχο. Οι συζητήσεις, σιγά σιγά αντικαθίστανται από μουγκανητά, οι θαμώνες είναι καινούργιοι, δεν έχουν βλέμμα ούτε φωνήεντα στη γλώσσα, η μπάρα είναι σχεδόν άδεια και τα τραπέζια, εγκαταλείπονται από τους πελάτες τους με πιάτα γεμάτα καθώς παραγγέλνουν πολλά περισσότερα από αυτά που μπορούν να φάνε. Η κουλτούρα του «φέρε ρε μεγάλε, φέρε, μην τα λυπάσαι» γίνεται κυρίαρχη στα αστικά κέντρα.
Τα αυτοκίνητα ήταν ακίνητα στη λεωφόρο Αλεξάνδρας, ήταν πια σχεδόν ξημέρωμα και οι ποτισμένοι με ουίσκι οδηγοί κορνάριζαν επίμονα, βιάζονταν να πάνε σπίτι να ξεραθούν, βριζόντουσαν μεταξύ τους, και,  παρά το ότι επέστρεφαν από διασκέδαση είχαν όλοι το ζωνάρι λυμένο για καυγά.
Διαβάτες τίποτα, παρεκτός κάτι ταλαίπωροι ξένοι που πρόσμεναν στα φανάρια να πλύνουν κάνα τζάμι για λίγα ψιλά. Αν και, πολλές φορές οι οδηγοί, τους άφηναν να καθαρίσουν το παρμπρίζ πρώτα και μετά κοιτούσαν αδιάφορα αλλού.  Αν τους τύχαινε και πράσινο, γκάζωναν και γινόντουσαν αέρας. Ένας αέρας με άρωμα ουίσκι ιδρώτα και πορδής. Το «ανεμογκάστρι» που θα κυοφορούσε για χρόνια πολλά την Χρυσή Αυγή αφού πρώτα θα μάθαινε γράμματα μελετώντας την Αυριανή, ακρωτηριάζοντας οτιδήποτε εξείχε ελάχιστα από τον λεγόμενο μέσο όρο, μισώντας με πάθος κάθε τι το «καλό».
Κατεστραμμένη χώρα, κατεστραμμένη κοινωνία.

Ένας πληθυσμός που πια ούτε καν αλαλάζει.
Ίσως ν’ αλλάζει. Ίσως.
Με λίγες φωτεινές εξαιρέσεις, ριπές παρηγοριάς, είτε αυτές είναι οι λίγοι που εκπαιδεύουν τους άλλους στην Αλληλεγγύη, είτε όσοι ακόμα έχουν το μυαλό τους σε εγρήγορση και παράγουν εφόσον μπορούν, καινοτομία και ιδέες μέσα από γνώση και εξειδίκευση.
ΥΓ: Όχι, το 1978 δεν ήταν κάποια ιδανική χρονιά. Ούτε εκείνη η περίοδος. Αν ψάξει κάποιος θα βρει αγώνες, τεράστιες απεργίες, συγκρούσεις. Απλά τότε, δεν είχαν ακόμα ξευτελιστεί όλα αυτά.
Δὲνἔχωἄλλη δύναμη
τὰ χέρια μου χάνουνταικαὶμὲ πλησιάζουν
ἀκρωτηριασμένα.
(οι στίχοι στην αρχή και στο τέλος του κειμένου είναι από το Μυθιστόρημα του Γιώργου Σεφέρη ενώ ο τίτλος παραπέμπει στο Wastelandτου T.S.Elliot. Ο πίνακας, είναι έργο του Έλληνα ζωγράφου Ανδρέα Σκευάκη. )
Twitter@pittasgeorge

Παρασκευή 7 Δεκεμβρίου 2012

«Αγνοήστε τον νόμο!»...

Αντιφωνο...
Everytown Postwar 2
Ο Αναπληρωτής Υπουργός Εσωτερικών κ. Αθανασίου απέστειλε έγγραφο που καλεί τις περιφερειακές διοικήσεις και τους δήμους σε αναστολή των διαδικασιών για την κτήση ιθαγένειας (υποβολή νέων αιτημάτων, εξέταση φακέλου, δημοσίευση απόφασης, ορκωμοσία, εγγραφή στα δημοτολόγια). Ποια η αιτιολόγηση; «Ενόψει προσεχούς δημοσιεύσεως της αποφάσεως του ΣτΕ που αφορά στον έλεγχο της συνταγματικότητας των άρθρων 1α και 24 του ν. 3838/2010».
Ήδη δήμαρχοι που κλήθηκαν από τον κ. Υπουργό να αγνοήσουν τον ισχύοντα νόμο επισήμαναν πως η αιτιολογία παραβιάζει καταφανώς και πρωτοφανώς την αρχή της νομιμότητας. Απάντησαν δηλαδή το προφανές, ότι απαραίτητη προϋπόθεση για τη λειτουργία της Δημοκρατίας είναι ο σεβασμός όλων στις αποφάσεις των δικαστηρίων, οι οποίες αναπτύσσουν τα έννομα αποτελέσματά τους από τη δημοσίευσή τους. Πιο απλά, δεν νοείται μη τήρηση του νόμου από κάποιον δημοτικό υπάλληλο ή τη δημοτική αρχή με την επίκληση επικείμενης δημοσίευσης δικαστικής απόφασης. Κάτι τέτοιο επισύρει απειλή πειθαρχικής ή και ποινικής δίωξης.
Δε χρειάζονται ιδιαίτερες νομικές γνώσεις για να αντιληφθούμε πως οι διαρροές για την απόφαση του ΣτΕ δεν αρκούν για να παύσει η εφαρμογή του ισχύοντος νόμου. Ακόμη και η ίδια η φημολογούμενη απόφαση του ΣτΕ, όταν εκδοθεί και δημοσιευτεί νομίμως, δεν θα επιφέρει αυτομάτως αναστολή ισχύος ή εφαρμογής του νόμου. Δεν μπορούμε με βάση φήμες και διαρροές να αγνοήσουμε όσους καλόπιστα κίνησαν τις διαδικασίες υπαγωγής τους στον ισχύοντα τρόπο κτήσης ιθαγένειας. Εφαρμογή του υπουργικού εγγράφου σημαίνει ότι η διοίκηση θα απαντά σε αυτούς τους ανθρώπους: «Έχουμε ατύπως (και παρατύπως) πληροφορηθεί ότι το ΣτΕ στο μέλλον θα εκδώσει μια απόφαση και μέχρι τότε δεν μπορούμε να σας εξυπηρετήσουμε όπως ορίζει ο σημερινός νόμος».
Το αναπόφευκτο ερώτημα είναι πώς ακριβώς εννοούμε, και κυρίως πώς εννοεί η κυβέρνηση, την άσκηση της νομοθετικής εξουσίας. Τι σηματοδοτεί ένα τέτοιο έγγραφο που εκδόθηκε μάλιστα μόλις μια μέρα μετά την εντολή Σαμαρά για νομοθετική πρωτοβουλία «εντός μιας εβδομάδος» από την διαρροή στοιχείων της απόφασης του ΣτΕ που ακόμα δεν έχει εκδοθεί; Τι μήνυμα στέλνει αυτή η σπουδή;
Όλοι γνωρίζουν την εκπεφρασμένη βούληση του μεγαλύτερου από τα τρία κυβερνητικά κόμματα να καταργήσει τον ισχύοντα νόμο. Όλοι γνωρίζουν πως αποτελεί αναφαίρετο δικαίωμα του πρωθυπουργού να το κάνει, εάν και όταν εξασφαλίσει την απαραίτητη προς τούτο κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Τι προσφέρουν λοιπόν τέτοιοι θεσμικά άστοχοι χειρισμοί; Ο σεβασμός προς τις δικαστικές αποφάσεις προϋποθέτει πρώτα απ’ όλα να προλαβαίνουν αυτές να εκδοθούν. Έτσι θα είμαστε όλοι σε θέση να πληροφορηθούμε και να αξιολογήσουμε το περιεχόμενο και το σκεπτικό τους. Κάθε απόπειρα νομοθέτησης στο όνομα δικαστικών αποφάσεων αλλά ερήμην τους δεν προσφέρει καλές υπηρεσίες στο ήδη κλονισμένο κύρος των θεσμών.
Γενικότερα σε ό,τι αφορά την υπόθεση της ιθαγένειας, εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς, ειδικά στις σημερινές συνθήκες, την πολιτική υπεραξία ενός τόσο φορτισμένου ζητήματος. Όμως θα είναι εγκληματικό να θυσιαστούν στον βωμό πολιτικών σκοπιμοτήτων βασικοί όροι διασφάλισης της στοιχειώδους κοινωνικής συνοχής και πολιτικής λειτουργίας. Δεν δικαιούται κανείς να ξεχνά πως η δεύτερη μεταναστευτική γενιά στέκει μετέωρη απέναντι στο ενδεχόμενο ανατροπής του κώδικα ιθαγένειας.
Μετέωρη στέκει και η στοιχειώδης κοινή λογική. Δεν νοείται σοβαρή συζήτηση για αναθεώρηση του νόμου για την ιθαγένεια με ρητορική του τύπου «οι Πακιστανοί μαθαίνουν για τον νόμο Ραγκούση κι έρχονται εδώ να πάρουν ιθαγένεια». Τέτοιες εξάρσεις ανεύθυνης κινδυνολογίας, που δυστυχώς έχουμε ακούσει από υπεύθυνα χείλη, παραβιάζουν την κοινή λογική και την αξιοπρέπεια του δημόσιου διαλόγου. Η εκφορά λόγου επιπέδου και ύφους Παναγιώταρου μόνο τον τελευταίο μπορεί να ωφελεί.
Εν ολίγοις, το έγγραφο του κ. Αθανασίου φέρει βαρύ φορτίο συμβολικής και ουσιαστικής αμφισβήτησης της αρχής της νομιμότητας. Η ανάκλησή του αποτελεί μονόδρομο μέχρι την έκδοση της απόφασης του ΣτΕ. Στη συνέχεια, συντεταγμένα οι πολιτικές δυνάμεις θα πρέπει να αξιολογήσουν το σκεπτικό της και να τοποθετηθούν δημόσια και υπεύθυνα. Τα παιχνίδια με φήμες και διαρροές ευνοούν μόνο τους θιασώτες του αντικοινοβουλευτισμού.

Το μπασταρδάκι μιας παρτούζας...

του Στελιου Κουλογλου απο το Lifo...
Τα πολιτικά κόμματα, οι δανειστές και το διαδεδομένο αίσθημα της ανομίας βρέθηκαν στο κρεβάτι της ελληνικής κοινωνίας.
Το φαινόμενο της Χρυσής Αυγής έχει αρχίσει πλέον να απασχολεί όλο τον κόσμο. Την Κυριακή δημοσιεύτηκε μια διακήρυξη, την οποία υπέγραφαν νομπελίστες και προσωπικότητες στο πλαίσιο μιας πρωτοβουλίας από 40 χώρες, που καταγγέλλει τις επιθέσεις εναντίον των μεταναστών, «τη συνέργεια μεταξύ αστυνομικών και νεοναζί μπράβων» και «την ανοχή, την προστασία και την υποστήριξη που απολαμβάνουν οι γκάνγκστερ της Χρυσής Αυγής» και καλεί σε σιωπηλή πορεία στις 15 Δεκεμβρίου στην Αθήνα.
Μέχρι και το ΠΑΣΟΚ αποφάσισε να ξεκινήσει αντιφασιστική εκστρατεία, αφήνοντας κατά μέρος τη βαθιά κρίση του ή, καλύτερα, προσπαθώντας να ξεπεράσει το υπαρξιακό του πρόβλημα μέσω... Μιχαλολιάκου. Το φαινόμενο είναι μοναδικό στην Ευρώπη. Μόνο στην Ουγγαρία τα ξαδελφάκια της Χρυσής Αυγής κατάφεραν να μπουν στο εθνικό Κοινοβούλιο, για να ζητήσουν πρόσφατα την καταμέτρηση των Εβραίων της χώρας! Αλλά η Ουγγαρία, που επίσης περνάει μια βαθύτατη πολιτική και κοινωνική κρίση, καθώς δοκιμάζεται από ένα πρόγραμμα λιτότητας made by ΔΝΤ, έχει παράδοση ακροδεξιών κινημάτων από τη δεκαετία του '30 και τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.
Στην Ελλάδα, που καταστράφηκε από τους ναζί, ζούσαμε με την αυταπάτη ότι οι πολιτικοί απόγονοι των γερμανοτσολιάδων δεν θα σήκωναν ξανά κεφάλι: μπορεί οι δωσίλογοι να μην τιμωρήθηκαν μετά την απελευθέρωση του '44, καθώς χρησιμοποιήθηκαν στον Εμφύλιο εναντίον των κομμουνιστών, αλλά ήταν οι ίδιοι που, αφού δολοφόνησαν τον Λαμπράκη το 1963, συγκρότησαν και στελέχωσαν τη χούντα που οδήγησε στην τραγωδία της Κύπρου.
Πώς ένας βουλευτής της Χρυσής Αυγής δεν δίστασε πρόσφατα να σηκώσει δημοσίως τη σημαία ενός καθεστώτος βασανιστηρίων, πλήρους υποτέλειας στις ΗΠΑ και εθνικής προδοσίας; Γιατί δεν εμφανίστηκαν αντίστοιχα φαινόμενα στην Ισπανία, παραδείγματος χάριν, που επίσης δοκιμάζεται από τη «δημοσιονομική προσαρμογή»–βασανιστήριο της Μέρκελ, όπου το μεταναστευτικό πρόβλημα έχει επίσης σοβαρές διαστάσεις και ο φρανκισμός έχει παράδοση και οπαδούς; Υπάρχουν δύο λόγοι γι' αυτό.
Σίγουρα, η συνταγή που εφαρμόζεται στην Ελλάδα είναι η σκληρότερη σε σύγκριση με τις άλλες χώρες του ευρωπαϊκού Νότου. Ο δεύτερος λόγος είναι ότι σε καμιά από τις υπόλοιπες χώρες το πολιτικό σύστημα δεν είναι τόσο διεφθαρμένο και ανεπαρκές όσο το ελληνικό. Οι ισπανικές κυβερνήσεις δεν άφησαν το μεταναστευτικό κύμα να καταλάβει το κέντρο των μεγάλων πόλεων. Ούτε οι πορτογαλικές κοιτούσαν αμέριμνες τη διάλυση της αστυνομίας ή επέτρεψαν στην ανομία να θεριεύει, προκειμένου να κρύψουν τις δικές τους, σοβαρότερες παρανομίες. Στην Ιταλία, ακόμα και ο Μπερλουσκόνι βρέθηκε αρκετές φορές στο εδώλιο του κατηγορουμένου.
Οι δικοί μας είναι αμετανόητοι, αλλά και πλήρως ανίκανοι να δουν τα λάθη τους, να κάνουν την αυτοκριτική τους και να προσαρμοστούν στη νέα πραγματικότητα: η ΝΔ διορίζει από κολλητούς μέχρι γκόμενες με νοοτροπία μετεμφυλιακής Δεξιάς, που είχε 200 βουλευτές και δεν έδινε λογαριασμό σε κανένα. Μία μέρα γίνονται πρόεδροι και διορίζουν συγγενείς στη Βουλή και το βρίσκουν φυσιολογικό.
Τη στιγμή που η οικονομία ασφυκτιά και οι ίδιοι μιλούν υποκριτικά για ανάπτυξη και πράσινα άλογα, σταμάτησαν ακόμα και εγγεγραμμένα προγράμματα των ΕΣΠΑ, προκειμένου να τα δώσουν σε κάθε λογής κουμπάρους!
Ξέρουν ότι πιθανότατα δεν θα προλάβουν και τα κονδύλια θα χαθούν έτσι κι αλλιώς, αλλά δεν μπορούν να κάνουν διαφορετικά: έτσι έχουν μάθει να σκέφτονται και να πράττουν! Ο κ. Βενιζέλος αδυνατεί να καταλάβει ότι όταν το ΠΑΣΟΚ χτυπάει τη Χρυσή Αυγή, αυτή δυναμώνει.
Αντί να αναρωτιούνται γιατί δυναμώνουν δημοσκοπικά οι φασίστες, ας κοιτάξουν τις προεκλογικές τους διακηρύξεις. Δεν είναι μόνο η αναδιαπραγμάτευση, απαγκίστρωση κ.λπ. που έχουν παραπεμφθεί στις γερμανικές καλένδες.
Τα κόμματα της κυβέρνησης είχαν κατηγορηματικά υποσχεθεί ότι δεν θα υπήρχαν νέοι φόροι μετά τις εκλογές και ύστερα από 6 μήνες ετοιμάζονται να φορολογήσουν ακόμα και τους πεθαμένους.
Όταν στην Ελλάδα περίπου 800.000 άτομα ζουν πλέον σε οικογένειες όπου κανένα μέλος δεν έχει δουλειά, δεν είναι λογικό ένα κομμάτι αυτών των απελπισμένων, οργισμένων από τη συνεχή κοροϊδία και ταπεινωμένων από τον εθνικό εξευτελισμό ανθρώπων να στραφεί προς αυτούς που καμώνονται δημαγωγικά τους φιλολαϊκούς πατριώτες;

Γιατί η δεξιά ΝΔ έγινε πάλι κόμμα εμφυλιοπολεμικό...

του Γιωργου Δελαστικ απο το Εθνος...
Αλγεινή εντύπωση προκάλεσε η προχθεσινή ανακοίνωση της ΝΔ με την οποία επετίθετο κατά του ΣΥΡΙΖΑ, απαντώντας δήθεν σε ανακοίνωση της νεολαίας του ΣΥΝ για τη συμπλήρωση τεσσάρων χρόνων από τη δολοφονία του 15χρονου Αλέξη Γρηγορόπουλου από ειδικό φρουρό των αστυνομικών δυνάμεων.
Αυτό που σόκαρε δεν ήταν η πολιτική αντιπαράθεση. Αυτή ήταν αναμενόμενη. Προξένησε όμως τεράστια εντύπωση η γλώσσα στην οποία ήταν συντεταγμένη - γλώσσα προσομοιάζουσα προς εκείνη δεξιών παρακρατικών συμμοριών της πρώτης μετεμφυλιοπολεμικής δεκαετίας του 1950. Η ακροδεξιά παραληρηματική ανακοίνωση της ΝΔ αποκαλύπτει σε πόσο δύσκολη πολιτική θέση αισθάνεται ότι έχει περιέλθει ο πρόεδρος του κόμματος της Δεξιάς και πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς. Με την ακροδεξιά φρασεολογία προσπαθεί να προσεγγίσει τους ψηφοφόρους της Χρυσής Αυγής, οι οποίοι όμως δεν τον μισούν εξαιτίας της ιδεολογίας του, αλλά λόγω της μνημονιακής πολιτικής της κυβέρνησής του που τους εξοντώνει οικονομικά και τους καταποντίζει κοινωνικά.
Συναισθανόμενος ότι είναι μηδαμινές οι πιθανότητες να ξαναγίνει ποτέ πρωθυπουργός, όποτε και αν γίνουν εκλογές, ο Αντώνης Σαμαράς αδιαφορεί παντελώς αν στην προσπάθεια προσεταιρισμού της Ακροδεξιάς μέσω προσχώρησης σε θέσεις της ανοίγει νέες διχαστικές τάφρους στην ελληνική κοινωνία, σαν να μην έφτανε ο βαθύτατος και ανειρήνευτος διχασμός του λαού μας σε «μνημονιακούς» και «αντιμνημονιακούς». Η γνωστή λουδοβίκεια νοοτροπία «Μετά από εμένα, ο κατακλυσμός» σε φαιδρή επανέκδοση φαίνεται ότι κυριαρχεί στον νου του.
Αξίζει να απαθανατιστεί η ανακοίνωση της ΝΔ. «Η πέμπτη φάλαγγα του ΣΥΡΙΖΑ, με εμπροσθοφυλακή τη νεολαία του, ξεσκεπάζεται. Βγάζουν τις μάσκες, φορούν τις κουκούλες και εξοπλίζονται με μολότοφ, με σκοπό να κάψουν για μία ακόμη φορά την Αθήνα και να λεηλατήσουν τις περιουσίες των πολιτών» γράφει το κόμμα του Αντ. Σαμαρά αρχίζοντας την ανακοίνωσή του. Οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ... «ως άλλοι δωσίλογοι κουκουλοφόροι της Κατοχής (!)» γράφει στην ανακοίνωσή της η ΝΔ, νομίζοντας ότι δεν έχει εγγραφεί με ανεξίτηλα γράμματα στην ιστορική μνήμη των Ελλήνων ότι όλοι οι κουκουλοφόροι καταδότες συνεργάτες των ναζί ήταν δεξιοί, πλείστοι όσοι των οποίων κατέστησαν και εξέχοντα μέλη του μετεμφυλιακού κράτους της Δεξιάς. «Οι κουκουλοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ», «Καμιά κουκούλα δεν πρόκειται πλέον να τους κρύψει», «Εχουν φροντίσει ήδη να στοχοποιήσουν αστυνομικούς και τις οικογένειές τους δίνοντάς τους βορά στις ορέξεις εγκληματικών στοιχείων» είναι μερικές μόνο από τις φράσεις της ανακοίνωσης της ΝΔ εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι κατηγορίες δηλαδή που απευθύνει το πρώτο κοινοβουλευτικό κόμμα του 29,7% προς το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης του 26,9%! Το ζήτημα δεν είναι φυσικά θέμα κοινοβουλευτικού τακτ. Είναι πολύ βαθύτερο πολιτικό, πολύ σοβαρό και πολύ ανησυχητικό.
Η τραυματική πολιτική ιστορία του τόπου μας διδάσκει ότι όταν μια δεξιά κυβέρνηση κατηγορεί την Αριστερά, -η οποία στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι και αξιωματική αντιπολίτευση- ότι δήθεν «εξοπλίζεται με μολότοφ για να κάψει την Αθήνα και να λεηλατήσει τις περιουσίες των πολιτών», αυτό πάντα σημαίνει ότι η κυβέρνηση σκοπεύει να κινητοποιήσει τους παρακρατικούς μηχανισμούς της για να προκαλέσει έκτροπα και να τα φορτώσει στην Αριστερά. Μέχρι την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές πάντως δεν είχαν σημειωθεί σοβαρά επεισόδια.
Μια υπερβάλλουσα και προκλητικής συμπεριφοράς αστυνομοκρατία απλώς τρομοκρατούσε τον κόσμο για να μη συμμετάσχει μαζικά στη χθεσινοβραδινή πορεία, στόχο που είχε πετύχει. Σίγουρα η άκρως αντιπαθής στην πλειοψηφία του ελληνικού λαού κυβέρνηση Σαμαρά, Βενιζέλου, Κουβέλη, που με τη «φορομπηχτική» υστερία της καθίσταται πλέον μισητή σε ολοένα και ευρύτερα κοινωνικά στρώματα, μόνο να κερδίσει θα είχε από οποιονδήποτε αντιπερισπασμό ελεγχόμενο από αυτήν που θα αναβίωνε άλλου είδους διαχωριστικές γραμμές, επισκιάζοντας τη θεμελιώδη αντίθεση μνημονιακού - αντιμνημονιακού στρατοπέδου.
Υπάρχει όμως και ένα άλλο συμπέρασμα που απορρέει από την ανακοίνωση της ΝΔ. Ο ΣΥΡΙΖΑ αυταπατάται αν νομίζει ότι η Δεξιά και οι συνοδοιπόροι της θα του παραδώσουν ευγενέστατα την εξουσία, αν κερδίσει τις εκλογές. Ας μη νομίζει ότι το μοναδικό εμπόδιο που θα του προβάλουν θα είναι πιθανή ψήφιση από τη Βουλή της απλής αναλογικής ως εκλογικού συστήματος. Η αναζήτηση και λύσεων παντός τύπου εκτροπής είναι σύμφυτη με τη Δεξιά, ας μην το ξεχνούν στον ΣΥΡΙΖΑ αυτό.

Η πλεκτανη και η ωρα της αναγκης...

Το Ραφειο...
πουθενα
Πλεκτάνη , δολοπλοκία , μηχανορραφία. Ωραίες λέξεις ! Σχεδόν συνώνυμες !
Πολυχρησιμοποιημένες , φθαρμένες , που έχασαν την λάμψη τους , το νόημα και την βαρύτητά τους όπως τόσες και τόσες λέξεις που νεκρές πια έπαψαν να σημαίνουν.
Για να ξαναρίξουμε το φως πάνω τους , απαιτείται να συλλογιστούμε και να συνειδητοποιήσουμε την ζωντανή τους έκφραση στον καιρό μας , στην αμείλικτη εποχή μας.

Πώς στήθηκε η πλεκτάνη , πώς πλέχτηκε το δίχτυ των αναρίθμητων συστημάτων ( πολιτικών , θρησκευτικών , life style και άλλων πολλών και ποικίλων ) , που μας τυλίγει , μας σφίγγει και μας απονευρώνει ; Πόσο τεράστια είναι αυτή η Λερναία Ύδρα με τα πολλά πλοκάμια , που τα κεφάλια της ξεπηδούν από παντού σε μια άνευ προηγουμένου επίθεση ; Πόσο είμαστε μπλεγμένοι και διαπλεκόμενοι και πώς θα απεμπλακούμε ;
Είμαστε μπερδεμένοι μέσα σ’ ένα φαντασιακό μιας τεράστιας γκάμας εκφάνσεων – διαπροσωπικές σχέσεις , πολιτική , διαπαιδαγώγηση , μόρφωση , διασκέδαση , διατροφή και γενικά τρόπος να ζεις και να πορεύεσαι – , που κόβει και ράβει ρούχα για να χωρέσουμε με μια προκρούστεια λογική που δεν λαμβάνει υπόψιν της τα δικά μας μέτρα , με κυρίαρχο μοντελάκι τον ατομισμό.
Έχουμε έναν εγκέφαλο γεμάτο με εμφυτευμένες ιδέες σε κονσέρβα για να καταναλωθούν άκριτα και ασυνείδητα αφήνοντας την επίγευση του ανικανοποίητου και το κενό από την έλλειψη νοήματος.
Στεκόμαστε αμήχανοι μπροστά σε αδιέξοδους δαιδαλώδεις δρόμους , χαραγμένους από δόγματα και σχήματα που απολιθώθηκαν , από αντιλήψεις που ξέχασαν την ελαστικότητα και την ευκαμψία τους , που τελμάτωσαν και έχασαν την δυναμική τους για εξέλιξη και προσαρμοστικότητα στις αλλαγές των καιρών.
Εμποτιστήκαμε από τις απορροές ενός απρόσωπου “πολιτισμού” , υμνητή του ανούσιου και προβολέα προσόψεων , που απεμπόλησε την αληθινή εμπειρία , το προσωπικό βίωμα και την μνήμη.
Και αν μια σταδιακή και με μικρά βήματα προϊούσα συνειδητοποίηση αυτής της κατάστασης , κάτι αφήνει να σαλέψει , κάτι να διαφανεί μέσα από το τέλμα και τη σήψη της ακινησίας , κάτι να θέλει να ελευθερωθεί και να αυτοπροσδιοριστεί , δημιουργεί τους πρώτους τριγμούς στο σύστημα της πολυμήχανης πλεκτάνης , καταφθάνει η ΑΝΑΓΚΗ για να δώσει το μοιραίο χτύπημα , να επισπεύσει τα πράγματα , να αφυπνίσει κοιμισμένες συνειδήσεις και να σημάνει την έναρξη της επανανοηματοδότησης.
Η Ανάγκη , που στα γόνατα της γυρίζει το αδράχτι του κόσμου ( Πλάτωνας ) , έχοντας σαν αιχμή στο δόρυ της την οικονομία , χτυπάει τα εικονικά και απολιθωμένα συστήματα , που καταρρέουν θρυμματιζόμενα με βροντώδεις ήχους για όσους έχουν ανοιχτά τα αφτιά τους και τις κεραίες τους ορθωμένες.
Μην τρομάξεις από τις βροντές. Είναι το τελευταίο όπλο του τέρατος που κατακερματίζεται. Απομακρύνσου να μην σε πάρουν τα θραύσματα !
Σ’ αυτήν την απότομη καμπή του χρόνου , που με βία αλλάζουν όλα ( ο Κρόνος – χρόνος στην μυθολογία αρέσκεται στους βιασμούς ) , έχουμε μια μοναδική ευκαιρία να ξεφύγουμε από την πλεκτάνη που έχει στηθεί εις βάρος μας και που εμείς εμπλακήκαμε ως θύτες και ως θύματα.
Εδώ σ’ αυτόν τον χώρο και σ’ αυτόν τον χρόνο , όσο καιρό πάρει ( και θα είναι πολύς καιρός ) έχουμε να παλέψουμε , ακολουθώντας μια πορεία δύσκολη χωρίς πεπατημένη , χωρίς χαραγμένα μονοπάτια. Ελισσόμενοι , προσαρμοστικοί αλλά ασυμβίβαστοι θα προχωράμε πέφτοντας και σκοντάφτοντας … αλλά θα προχωράμε. Αφαιρώντας τα εμφυτεύματα από τον εγκέφαλο μας , παρακολουθώντας τα σημεία των καιρών , με τη λογική και την καρδιά μας σε εγρήγορση και με εργαλεία τα λόγια και τις σκέψεις περασμένων και σύγχρονων στοχαστών και ποιητών – προφητών , θα χαράξουμε καινούργιους δρόμους.
“ Τον δρόμο τον ανοίγεις περπατώντας” άκουσα από ένα Χαΐνη !

* η φωτογραφία είναι από την παράσταση “ΠΟΥΘΕΝΑ” του Δημήτρη Παπαϊωάννου ( ΕΘΝΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ χειμώνας 2009-2010 )

Τάσεις, κόμμα, κυβέρνηση...

Του Δημοσθένη Παπαδάτου-Αναγνωστόπουλου, απο την Αυγη...
Τι θα ήταν μια αποτίμηση της Συνδιάσκεψης του περασμένου Σαββατοκύριακου; Κοιτάζω αυτήν που έκαναν οι εφημερίδες της Δευτέρας: «Ψυχρό Ρεύμα στον ΣΥΡΙΖΑ» είδαν τα Νέα, αναφερόμενα στην ξεχωριστή καταγραφή της «Αριστερής Πλατφόρμας», «ΣΥΡΙΖΑ, το νέο ΠΑΣΟΚ», απεφάνθη η νεοδημοκρατική Ελλάδα αύριο, ενώ για «Βαβέλ απόψεων» κάνει λόγο ο Ελεύθερος Τύπος, συνηχώντας με το Έθνος, που θεωρεί «αγκάθι για τον ΣΥΡΙΖΑ το ευρώ και την Ευρώπη».
Δύο ζητήματα προκύπτουν από τα παραπάνω. Το πρώτο είναι ότι τα ΜΜΕ (και τα οικεία τους κόμματα) συνεχίζουν την πεπατημένη: το θέμα, γι’ αυτά, δεν είναι τι λέει και τι κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά το γεγονός ότι στο εσωτερικό του υπάρχουν και εκφράζονται δημόσια διαφορετικές απόψεις για κείνο που πρέπει να λέγεται και να γίνεται. Το δεύτερο είναι ότι τα ΜΜΕ (και τα οικεία τους κόμματα) θεωρούν αδιανόητο ο ΣΥΡΙΖΑ να εννοεί αυτά που λέει και που κάνει: η έκβαση του εγχειρήματος - ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί παρά να είναι η δεξιά στροφή, η πασοκοποίηση: η «προδοσία». (Παρεμπιπτόντως, η ίδια αντίληψη μοιάζει, ως μη όφειλε, να κερδίζει χώρο και εντός ΣΥΡΙΖΑ).
Υπάρχει μία αντίφαση στον τρόπο που διαχειρίζονται τα ΜΜΕ το φαινόμενο ΣΥΡΙΖΑ. Μια αντίφαση με την οποία τα ίδια δεν πρόκειται να ασχοληθούν -χρειάζεται εντούτοις να ασχοληθούμε εμείς. Αυτό που το πολιτικό σύστημα εννοεί να δαιμονοποιεί ως «Βαβέλ», δηλαδή ο ΣΥΡΙΖΑ των διαφορετικών ιδεολογικών ρευμάτων που συνυπάρχουν σε ένα κοινό πολιτικό πλαίσιο, είναι ακριβώς η εγγύηση για την αποτροπή εκείνου που το ίδιο αυτό σύστημα προφητεύει ως Κασσάνδρα: της δεξιάς στροφής και της πασοκοποίησης: της «προδοσίας».
Εξηγούμαι αμέσως. Για πολλούς, είτε αυτοί είναι φίλοι είτε μέλη του ΣΥΡΙΖΑ, υπάρχει η ανησυχία το νέο κόμμα να μη συνεχίσει την κακή παράδοση των τάσεων-μηχανισμών του Συνασπισμού. Και φαινόμενα που συζητήθηκαν πολύ, και που το καλοκαίρι υπερέβησαν όρια, έδωσαν τροφή στην ανησυχία αυτή. Εν πάση περιπτώσει -λέει περίπου η άποψη-, αν ο ΣΥΡΙΖΑ το εννοεί ότι θέλει να κυβερνήσει, δεν γίνεται άλλα να λέει ο ένας και άλλα ο άλλος για βασικά θέματα. Όμως, ενώ αυτό ακούγεται εντελώς «κοινή λογική», δεν είναι. Ενώ λοιπόν, πράγματι, σε καιρούς ακραίας πολιτικής και κοινωνικής πόλωσης, η δημόσια κεντρική εκφώνηση της πολιτικής της Αριστεράς δεν γίνεται να είναι αντιφατική, είναι την ίδια στιγμή αδύνατο η μορφή-κόμμα (αυτό το «σύνθετο στοιχείο της κοινωνίας», που έλεγε ο Γκράμσι), να ομογενοποιηθεί σε βαθμό εξαφάνισης των ιδιαίτερων απόψεων, τάσεων, ρευμάτων που «ακουμπάνε» στην πολυπλοκότητα του κοινωνικού ανταγωνισμού.
Όσοι ανησυχούν, στα σοβαρά ή ως Κασσάνδρες, για την ενδεχόμενη έκπτωση του ΣΥΡΙΖΑ σε ΠΑΣΟΚ, ας σκεφτούν ότι ακριβώς αυτή η βίαιη ομογενοποίηση του «Κινήματος» στο όνομα της κατάκτησης -αρχικά- και της διατήρησης -στη συνέχεια- της κυβερνητικής εξουσίας (η ομογενοποίηση ενός «Κινήματος» όπου συστεγάζονταν ένα μέρος του προδικτατορικού Κέντρου, στελέχη του αντιδικτατορικού κινήματος, τροτσκιστές και πρώην μαοϊκοί), ήταν το πρώτο βήμα, όχι για την... πασοκοποίηση του ΠΑΣΟΚ, αλλά για την κρατικοποίηση ενός κόμματος που, ανάμεσα σε πολλές παθογένειες, εμφάνιζε στοιχεία αυθεντικού κινήματος.
Το λέω ρητά, για να μην παρεξηγούμαι: δεν είμαι καθόλου της άποψης ότι η λειτουργία των τάσεων (τόσο στον Συνασπισμό όσο και στον ΣΥΡΙΖΑ) είναι από μόνη της εγγύηση για όλα τα παραπάνω. Ακόμα περισσότερο, δεν είμαι καθόλου της άποψης ότι η εμπειρία των οργανωμένων ιδεολογικών ρευμάτων υπήρξε «καθαρή» από προσωπικές στρατηγικές, ιδιοτέλειες, μεταμφίεση της τακτικής σε στρατηγική κ.ο.κ. Τι να κάνουμε όμως: για να ευδοκιμήσει και να μακροημερεύσει κάθε «ιδιοτελής μηχανισμός» (όπως ενίοτε λογίζονται οι τάσεις), πρέπει κάτι να πει και μερικούς εκατοντάδες ή χιλιάδες να πείσει. Πρέπει, με άλλα λόγια, να έχει δική του «ψυχή». Αυτό είναι, κατά τη γνώμη μου, το όριο ανάμεσα στις τάσεις-μηχανισμούς και τις τάσεις-ιδεολογικά ρεύματα. Και δεν μου φαίνεται καθόλου καλή ιδέα ότι για να γλιτώσουμε από τις πρώτες, πρέπει να ξεμπερδεύουμε με τις δεύτερες.
Ο λόγος που δεν με πείθει η άποψη αυτή είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ όντως θέλει -και είναι απολύτως απαραίτητο- να κυβερνήσει. Ακριβώς για να μπορέσει όμως να κυβερνήσει, χρειάζεται την ίδια στιγμή να παραμένει κόμμα: ένα σύνθετο στοιχείο της κοινωνίας, παρόν τόσο στους θεσμούς όσο και μέσα στην κοινωνική κίνηση. Ένας οργανωτής κοινωνικών συμμαχιών, αυτόνομος όσο περισσότερο γίνεται από το πεδίο του κράτους (πολιτικά και οικονομικά) και αυτόνομος ως προς την κυβέρνηση, όταν καταφέρει να φτάσει ως εκεί. Ένα σύνθετο στοιχείο που να εμπνέει και να κινητοποιεί - που να «μιλάει στις καρδιές των ανθρώπων». Ένα κόμμα, αντίθετα, όπου όλοι θα συμφωνούν σε όλα χάριν του μείζονος σκοπού, ένα μονολιθικό κόμμα (που, υπό άλλες συνθήκες, τα ΜΜΕ θα κατήγγειλαν ως σταλινικό...), δεν μπορεί να το κάνει αυτό. Ευτυχώς, κρίνοντας και από τον σαφή ηγετικό ρόλο που αναγνωρίστηκε σ’ ένα αντικαπιταλιστικό, διεθνιστικό και δημοκρατικό ρεύμα στο εσωτερικό του, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν κινδυνεύει.

Πέμπτη 6 Δεκεμβρίου 2012

Θραύσματα από Τραύματα: η Ελλάδα τον Καιρό των Μνημονίων...

Αλέξης Καζαντζίδης, Intellectum...
Η Ελλάδα έτρεφε ρήτορες και δημαγωγούς από αρχαιοτάτων χρόνων. Ξόμπλια του μπαλκονιού και της τηλεοπτικής κουβέντας. Ο δημαγωγός παρουσιάζει τον εαυτό του τόσο αφελή όσο είναι οι ακροατές του, ώστε να πειστούν ότι είναι τόσο έξυπνοι όσο κι αυτός. Σήμερα η χώρα είναι στραβή, κουφή και άλαλη.
Απ’ το ‘21 και μετά πλειοψηφούν στην κεντρική πολιτική σκηνή αρκετοί κηφήνες ανεπάγγελτοι και παπατζήδες. Από τη μία, ο μεσαίος χώρος που χτίστηκε με την κοπριά μιας εκσυγχρονιστικής αριστεράς στο θερμοκήπιο του συντηρητισμού και της φασιστικής δεξιάς, χέρι-χέρι με τον κούφιο μεγαλοϊδεατισμό και μια ανέραστη ορθοδοξία και από την άλλη ο ξένος παράγων που εποπτεύει με τις ντόπιες εφεδρείες του, τους βαπτισθέντες στην κολυμπήθρα της αγοράς.

Στη θέση της μνήμης το μνημόνιο και ο νέος πρωθυπουργός, ο οποίος πασαλείβει σβουνιές τον ένδοξο ελληνικό λαό που ξέπεσε στο «όσα πάνε κι όσα έρθουν», κακομοίρης, ελαφρώς μαζοχιστής και ανεπιτυχώς βολεψίας. Λέξεις, νοήματα, έννοιες έχουν ρευστοποιηθεί βάζοντας στον ντορβά της ενημέρωσης μια κυνική καταστροφολογία που διαχέει την άποψη πως, εάν δεν υπακούσουμε στο ευαγγέλιο της αγοράς και τις κάψες του κεφαλαίου που χρειάζεται εργασιακά ανασφαλή υποκείμενα για να διατηρήσει την κυριαρχία του, θα μας φάει η μαρμάγκα και το μαύρο σκοτάδι.

Η αποστολή που έχει το σημερινό σκυλολόι είναι η λοβοτομή της μνήμης, η επιβολή της συλλογικής αμνησίας. Παλιάτσοι και σκέλεθρα του σωλήνα της εξουσίας μάς προτρέπουν να εργαστούμε περισσότερο για την πατρίδα γιατί «όλοι μαζί προσπαθώντας, μπορούμε». Όπως τα φάγαμε, άλλωστε, όλοι μαζί και τώρα πρέπει να τα γυρίσουμε πίσω.

Με την αναπαραγωγή ανοησιών  του τύπου: ο κλητήρας στην τάδε ΔΟΥ ή η καθαρίστρια στον δείνα οργανισμό παίρνει εκατό χιλιάδες ευρώ το χρόνο, που μόνο ένας αδαής μπορεί να εκστομίσει κι ακόμα ένας πιο αδαής να πιστέψει, προσπαθούν να ξεχαρβαλώσουν την έννοια του δημόσιου αγαθού αλλά και του δημόσιου συλλήβδην, φτιάχνοντας υβρίδια δημόσιου και ιδιωτικού, όπως επιτάσσουν οι συνθήκες που υπέγραφαν χειροπόδαρα τόσα χρόνια.

Από την γραφειοκρατική πατρωνία του παπανδρεϊσμού που συστηματοποίησε οργανωμένα και μαζικά το εξατομικευμένο ρουσφέτι της παρακμασμένης νοικοκυραίικης δεξιάς περάσαμε στην αποκατάσταση της εμπιστοσύνης των αγορών. Φτάσαμε στον μετα-νεωτερικό ηγέτη, μισθοφόρο των αγορών, που καταργεί τη μνήμη και κατά συνέπεια την πολιτική, αφού αυτή δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς μνήμη.

Οι σημερινοί ιεροκήρυκες της ανάπτυξης, όπως ο νέος πρωθυπουργός, έχουν καρτελάκι στο πέτο που γράφει «έγκυρος συνομιλητής των αγορών». Άξια παιδιά, που έπιασαν τόπο τα λεφτά των μπαμπάδων τους και τα ξενύχτια σε στρογγυλά τραπέζια. Άξια παιδιά, διότι από πολιτικά πρόσωπα μεταμορφωθήκαν εν μια νυκτί σε υπαλλήλους που πειθαρχούν χωρίς δισταγμό γιατί δίνουν εξετάσεις στους αρχιερείς του κεφαλαίου που δεν δέχονται δισταγμούς και δεύτερες σκέψεις.

Άραγε γιατί ένα από τα τσακάλια της παγκόσμιας τοκογλυφίας (Στρος Καν) διατυμπάνιζε πως οι Έλληνες κολυμπούν στα σκατά; Μάλλον, γιατί η ανάπτυξη που «έρχεται» είναι τα λύματα της ευρωπαϊκής χωματερής, τα τοξικά απ’ τα γερμανικά σιφόνια, το υγροποιημένο αέριο στον Αστακό, οι πετρέλαιο-εξέδρες στο Ιόνιο, η υπεροπλία των βάσεων. Η Ελλάδα προορίζεται για βόθρο (sic) της Ευρώπης. Υπουργοί και παρα-υπουργοί, διοικητές, δεσποτάδες, στρατηγοί, δήμαρχοι και τσόλια του δημόσιου βίου είναι οι δήμιοι των όποιων κατακτήσεων.

Λίγοι φάνηκε ότι έχουν πάρει χαμπάρι την επερχόμενη καταστροφή που θα είναι η συνέπεια της εθελοδουλίας. Αν δεχτούμε πως ο ελληνικός λαός υπέστη κλύσμα, η νεολαία του βρίσκεται σε χειρότερο χαντάκι. Τα οράματα της μεταπολίτευσης των πατεράδων έχουν περάσει (;) λωβοτομημένα στα τέκνα, εγκαθιδρύοντας σε αυτονόητα έλλογο άρα και απαραβίαστο κανόνα της κοινωνικής συμβίωσης το «πόλεμος όλων εναντίον όλων». Κυριαρχεί η κατάθλιψη, η ανέξοδη καταγγελία προσώπων και όχι πολιτικών που διαχέονται απ’ τα πρόσωπα στο κοινωνικό σώμα.

Το (νέο) Μνημόνιο περισσότερο ως αποτέλεσμα και όχι ως αιτία,  ήρθε να παγιώσει δραματικά το πλαδάρεμα των Ελλήνων που απεμπόλησαν το δικαίωμα σε έναν κόσμο δικαιότερο αλλά και την υποχρέωση να παλεύουν γι’ αυτόν με τρόπο συλλογικό. Όλο και λιγότεροι πλέον θα μπορούν να μιλούν για το δικαίωμα στην εργασία αλλά και την υποχρέωση της πολιτείας να την εξασφαλίσει στα μέλη της. Ο στόχος ήταν και είναι η μείωση των εξόδων. Με άλλα λόγια, νοσοκομεία χωρίς γιατρούς, σχολεία χωρίς δασκάλους, εργαζόμενοι χωρίς ασφάλιση, απόμαχοι χωρίς σύνταξη, νέοι χωρίς δουλειά.

Δημιουργώντας μια νέα πολιτική πειθαρχία στην οποία ο μη απασχολήσιμος δεν θα στιγματίζεται μόνο ως άχρηστος αλλά θα αυτοστιγματίζεται, ως ανάξιος να τύχει οποιασδήποτε θεσμικής κατοχύρωσης εκτός ίσως από την προσωρινή αναβολή του θανάτου του από ασιτία. Όσοι διεκδικούσαν μέχρι πρόσφατα ψιχία αλληλεγγύης δίχως να χάνουν της αξιοπρέπειά τους μετατρέπονται πλέον σε επαίσχυντους επαίτες.

Η αποτυχία και η φτώχεια ενεργοποιούν αισθήματα τόσο αιδούς όσο και ενοχής. Και το νέο Μνημόνιο λοιπόν έβαλε στο μάτι την αποτελεσματική σύνθεση ανάμεσα στις δυο αυτές μορφές κοινωνικού έλεγχου. Ήρθε να δράσει σαν εγκεφαλικό σε μια ολόκληρη κοινωνία.

Αυτόματη απόλυση: Το ανώτατο στάδιο του Μανιτακισμού!

συσπείρωση αριστερών μηχανικών...
ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΟΣ δημοσίου ενάντια στις απολύσεις και τα νέα μέτρα
Με νέα Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου (ΦΕΚ 237/Α/5-12-12), την τρίτη κατά σειρά που (ξανα)αλλάζει τις διατάξεις του κατάπτυστου Ν. 4093/2012, η τρικομματική κυβέρνηση αποφασίζει και διατάζει ότι: ΟΤΑΝ ΔΙΑ ΝΟΜΟΥ ΕΠΕΡΧΕΤΑΙ ΑΥΤΟΜΑΤΩΣ ΑΛΛΑΓΗ ΣΤΗΝ ΕΡΓΑΣΙΑΚΗ ΣΟΥ ΣΧΕΣΗ, ΑΥΤΗ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΜΕ ΤΟ ΠΑΤΗΜΑ ΤΟΥ delete ΣΤΟ ΜΗΤΡΩΟ (apografi.gov.gr) ΑΠΟ ΤΟ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΗΣ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΗΣ και ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗΣ ΔΙΑΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ!
Τι σημαίνει αυτό;
Παρακάμπτεται οποιαδήποτε άλλη δικαιοδοσία, και παύει η βασική διοικητική αρχή ότι ο υπογράφων την πρόσληψη (π.χ. αρμόδιος Υπουργός, Δήμαρχος, Πρύτανης κ.λπ.) είναι και αυτός που έχει την αρμοδιότητα της όποιας απόλυσης. Με τον τρόπο αυτό, βέβαια, παρακάμπτεται ακόμη και το αυτοδιοίκητο των Πανεπιστημίων και των ΟΤΑ, όπως περιγράφεται στο Σύνταγμα –αλλά δεν είναι και η μόνη σελίδα του Συντάγματος που έχει κουρελιαστεί ως τώρα από τους «έγκριτους» νομικούς και Συνταγματολόγους της κυβέρνησης!
Μιας και δεν έλαβε τις διαπιστωτικές πράξεις που ήθελε, ο κος Μανιτάκης εξαφανίζει και αυτόν το σκόπελο των «διαπιστωτικών», θεσμοθετώντας ότι, εφόσον οι αρμόδιοι φορείς δεν έχουν απολύσει τους υπαλλήλους τους, όπως τους ζήτησαν, μπορεί να τους απολύσει το ΥΔΜΗΔ μέσω του ηλεκτρονικού μητρώου της απογραφής, χωρίς να είναι «αναγκαία η έκδοση σχετικής πράξης». Με ένα delete, καθάρισαν!
Ποιους αφορά;
Σε πρώτη φάση τους ΙΔΑΧ ΔΕ Διοικητικού, όπως περιγράφονται από τη διαβόητη παράγραφο Ζ4 του Ν. 4093, τους οποίους η κυβέρνηση βιάζεται να εξαφανίσει από τις λίστες μισθοδοσίας! Όμως, το άρθρο δεν είναι γραμμένο μόνο για τους συγκεκριμένους υπαλλήλους, είναι γραμμένο για όλους: θέλει να μας πείσει ότι από δω και πέρα, όποτε θα βγαίνει ένας νέος νόμος (ή Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου, τώρα που πήραν το κολάι) που θα θεσμοθετεί ότι σε διαθεσιμότητα μπαίνουν αυτόματα όσοι είναι κοντοί, ψηλοί, φαλακροί ή σκέτο μη αρεστοί, δεν έχει  νόημα να κινητοποιούμαστε, να κάνουμε κατάληψη στα Διοικητικά και να εμποδίζουμε τις πράξεις απόλυσης, αφού μπορεί ο ίδιος ο Υπουργός ΔΜΗΔ και το επιτελείο του, ακόμη κι από τη ζεστασιά του σπιτιού τους  (μιας και αυτοί έχουν λεφτά για πετρέλαιο…) να μας διαγράφουν μέσω ίντερνετ. Έτσι λοιπόν σχεδιάζουν να απολύουν 6.000 υπαλλήλους κάθε τρίμηνο του 2013…
Κύριοι της κυβέρνησης, υπάρχουν και πιο πρωτότυπες λύσεις: η απόλυση με αυτόματο τηλεφωνητή, η απόλυση μέσω sms, ή ίσως ένα τετραψήφιο νούμερο σαν αυτά του ΕΟΠΥΥ (με χρέωση του εργαζόμενου πάντα) το οποίο να μας ανακοινώνει κάθε μήνα τις λίστες των απολυμένων. Έτσι θα σας ζήλευαν και οι πιο ευφάνταστοι εργοδότες του ιδιωτικού τομέα!
Θα ήταν πραγματικά γελοία η κατάσταση την οποία έχουν δημιουργήσει και την ονομάζουν ακόμη «δημοκρατία», αν δεν αφορούσε χιλιάδες ζωές, χιλιάδες εργαζόμενους!
Κύριοι της κυβέρνησης, δεν μας σταματάτε! Στην πραγματικότητα, πίσω από αυτή τη φασιστικής έμπνευσης και πρωτόγνωρη (για τα δικά τους νομικά ήθη) πρακτική, κρύβεται η μεγάλη αδυναμία τους: ουσιαστικά παραδέχονται ότι τα χουν βρει σκούρα με τις κινητοποιήσεις που είναι σε εξέλιξη, με τις απεργίες, με τις διαπιστωτικές που ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΦΥΓΕΙ. Στην αρχή προσπάθησαν με το καλό («δεν είναι απολύσεις, είναι μετακινήσεις»), μετά επιστράτευσαν τους εισαγγελείς (όπως στην Αποκεντρωμένη Διοίκηση Ηρακλείου) και τις απειλές («αν δεν δώσετε στοιχεία, θα βγείτε όλοι στην ανεργία»). Πόνταραν ότι θα κουραστούμε ή ότι θα ακούσουμε τις «ψύχραιμες» φωνές πολλών συνδικαλιστικών ηγεσιών που προσπαθούν να «κατευνάσουν» τα πνεύματα.
Αυτοί έχουν το όπλο των Πράξεων Νομοθετικού Περιεχομένου, εμείς έχουμε την πραγματική δύναμη: τη συλλογικότητα και τον αγώνα.  Κανένας μόνος του, να συνεχίσουμε πιο δυναμικά, ειδικά τώρα. Προσπαθούν να μας βάλουν να φαγωθούμε μεταξύ μας: όσοι «εξαιρούνται» και όσοι «εμπίπτουν». Όμως, η ενότητά μας είναι αυτή που κατάφερε να στριμώξει την κυβέρνηση.
ΔΕΝ ΘΑ ΑΦΗΣΟΥΜΕ ΚΑΝΕΝΑΝ ΝΑ ΑΠΟΛΥΘΕΙ! Μπορούμε να μπλοκάρουμε το νόμο και θα το κάνουμε
Να συντονίσουμε τα βήματά μας όλοι οι χώροι που βρίσκονται σε κινητοποίηση.
Καλούμε όλους τους χώρους του δημοσίου να μπουν στον αγώνα, πριν τους χτυπήσει την πόρτα η «διαθεσιμότητα» μέσω της «αξιολόγησης», των νέων Οργανογραμμάτων των Υπουργείων, των συγχωνεύσεων δομών και των πειθαρχικών.
Όλοι-ες αύριο στην πορεία μαζί με τους εργαζόμενους των Δήμων στις 13:00 στην Πλατεία Καραϊσκάκη και πορεία στο ΥΔΜΗΔ

Ροη αρθρων