Σάββατο 14 Δεκεμβρίου 2013

Η κουρασμένη γυναίκα και η πολιτική συντριβή...

Ηταν κυρτή, 65, μου θύμιζε μια παλιά γυμνασιάρχη, καπνίστρια και επιεική. Διέσχισε κουρασμένα τη Σόλωνος. Ξαφνικά έκανε την αστραπιαία κίνηση προς τον κάδο του δήμου, αρπάζοντας επιδέξια το μισοφαγωμένο σάντουιτς. Αποσβολώθηκα. Φορούσε ρούχα συντηρητικά, γαιώδη, ας πούμε ΚΚΕ εσωτερικού της δεκαετίας του '70. Είχε την αφροντισιά του ανθρώπου που διαβάζει, την κόψη του ανθρώπου που πίνει, του ανθρώπου που κλείνει.
Πού μένει; Πού πήγε σχολείο; Θυμάται την παλιά ερωτική της σχέση; Χωράνε όλ' αυτά σ' αυτή την ακαριαία αρπαγή τροφής; Σ' αυτό το χαμηλό και άγνωστο κυνήγι;
Η καταστροφή επεκτείνεται, βαθαίνει, γίνεται αυτονόητη, αόρατη. Μπορεί και κρύβεται στον πολλαπλασιασμό των φαινομένων, στη συνήθεια, στο συλλογικό μιθριδατισμό. Αυτό που συμβαίνει σιγά σιγά θα πάψει να εξεικονίζεται, θα πάψει να γράφεται, ξεπερνώντας με την ακρότητά του τα όρια του λόγου, τα όρια της αφήγησης, τα όρια του ενδιαφέροντος. Δηλαδή εκτός του ότι δεν βρίσκει κανείς λόγια να εκφραστεί και να λυτρωθεί, δεν μπορεί να βρει εικόνες εύγλωττες που να περικλείουν τον ολικό χαρακτήρα της πτώσης (αφού όλες είναι εξόχως δυνατές, αλλά και συνηθισμένες).
Ηκαταστροφή λοιπόν φέρνει μια μορφή ερμηνευτικής σιωπής, κι αυτό απομακρύνει τις ελπίδες λύσης και εκλογίκευσης. Η μεγαλύτερη όμως εκδήλωση της καταστροφής είναι η ανικανότητα. Κάτι σαν μεταμφιεσμένη αδιαφορία, τύφλωση, αναισθησία. Ωσάν οι άνθρωποι που έχουν τις νομοθετικές πρωτοβουλίες να ζουν στριμωγμένοι και πανικόβλητοι και να ξεφορτώνονται τις ευθύνες νομοθετώντας στα τυφλά.

Όπου κοιτάζω να κοιτάζεις..*...

Ουδεν Σχολιον...

     Κοιτάζουν τα κοράκια..      Και χειροκροτούν..      ..το ''μάνα εξ ουρανού'', που περιμένουν να πέσει στο κεφάλι τους με την μορφή του ψηφισθέντος προϋπολογισμού, που θα τους φέρει την διατήρησή τους στην εξουσία,      ..τις καρεκλίτσες τους,

     ..την διατήρηση των προνομίων τους,
     ..το ''άρμεγμα'' του δημόσιου χρήματος (όσο υπάρχει, όλο γι αυτούς),
     ..τους διορισμούς των συγγενών τους.
     Κοιτάζουν και χειροκροτούν την δικαίωση της ανικανότητάς τους, την δουλοπρέπειά τους, την μηδαμινότητά τους,
     ..τα λύτρα της προδοσίας τους.
     Κοιτάζουν και χειροκροτούν την ίδια την προδοσία τους..

     Δεν βλέπουν όμως..
     ..πίσω, πέρα απ' αυτούς τους τοίχους, που νομίζουν ότι τους προστατεύουν, τί ακριβώς έρχεται,
     ..τί ακριβώς θα πέσει πάνω στα κεφάλια τους..

Καλύτερα να φύγουν νύχτα...

του Γρηγορη Ρουμπανη, απο το Periodista.gr....
Νύχτα στο Μαξίμου
Καλύτερα είναι να φύγουν νύχτα. Από ανθρωπιστικής απόψεως, είναι καλύτερα να φύγουν όταν οι δρόμοι είναι ήσυχοι. Αργά την νύχτα. Πολύ αργά. Λίγο πριν το ξημέρωμα. Όταν οι δρόμοι είναι ήσυχοι. Χειρότερο κακό στον τόπο δεν μπορεί να κάνει ο πρωθυπουργός. Ας ξυπνήσει τον Κάρολο νωρίς. Έτσι κι αλλιώς οι ηλικιωμένοι ξυπνούν αχάραγο. Κι αν είναι και τον πάρει να φύγουν μαζί, αυτόν που με την υπογραφή του καταρράκωσε το Σύνταγμα, το οποίο υποτίθεται ότι πρώτος θα προστάτευε, ακόμα καλύτερα. Γιατί να περιμένει ακόμη ένα χρόνο; Κι ας μη φωνάξει τα τηλεοπτικά συνεργεία για κάλυψη. Θα τον κατανοήσουν άπαντες. Και η Ιστορία επίσης.

Καλύτερα είναι να φύγουν νύχτα. Ο κ. Σαμαράς με τον κ. Βενιζέλο. Μέσα σε τόσα δεινά που έχουν φέρει στην κοινωνία, θα της κάνουν και ένα καλό. Το καλύτερο που θα μπορούσαν να φανταστούν. Θ’ αρχίσει να ανασκουμπώνεται ο κόσμος, θα πιάσει την τσάπα ο αγρότης, το καλαπόδι ο τσαγκάρης, το πηλοφόρι ο χτίστης, το «ταυ» ο αρχιτέκτονας, θ’ ανοίξει τον υπολογιστή του ο άνθρωπος του γραφείου, τα βιβλία και τα τετράδιά του ο μαθητής και ο σπουδαστής, θα κάνει τέλος πάντων ο καθένας ο,τι ξέρει να κάνει, και θα ξανάρθει το χαμόγελο πίσω στα πρόσωπα μικρών και μεγάλων.

Γκεσέμια ή μαντρόσκυλα;


Γκεσέμια είναι τράγοι που οδηγούν το κοπάδι, ενώ τα μαντρόσκυλα φυλάνε όλη τη στάνη, τη μάντρα. Τα γκεσέμια είναι πάντοτε ευνουχισμένα ζώα, όχι όμως τα μαντρόσκυλα. Αυτή η ποιμενική ονοματολογία της φύλαξης του κοπαδιού ήρθε στο μυαλό μου καθώς παρακολουθούσα τον διασυρμό του πρύτανη του Πανεπιστημίου Αθηνών, καθηγητή κ. Πελεγρίνη, από τους δημοσιογράφους μεγάλων καναλιών και εφημερίδων. Τον χαρακτηρισμό των εν λόγω δημοσιογράφων ως γκεσεμιών -πολύ εύστοχος σε κάθε συμφραζόμενο της συμπεριφοράς τους- τον οφείλω στον κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο του ΣΥΡΙΖΑ Δ. Παπαδημούλη. Τον χαρακτηρισμό τους ως μαντρόσκυλων στον παλαιό Γάλλο κομμουνιστή διανοούμενο Paul Nizan. Πρόκειται για μια αυθεντική δυσκολία επιλογής μεταξύ των δύο ονομάτων. Και τούτο επειδή το είδος των δημοσιογράφων στους οποίους αναφέρομαι (αποτελούν την πλειονότητα στο επάγγελμα και αντιπροσωπεύουν το πνεύμα σκουπιδότοπων αυτών των ΜΜΕ), διαθέτουν μεικτά χαρακτηριστικά. Το πνεύμα τους αντιπροσωπεύεται στο μεγαλόσωμο κριάρι οδηγό με τα πολυπλόκαμα κέρατα, επίφοβα για κάθε κατσίκι ή πρόβατο που ξεφεύγει από τη δεδομένη κατεύθυνση, αλλά το ίδιο είναι ευνουχισμένο ώστε να παραμένει αιχμάλωτο, αυτό πρώτο, καθηλωμένο στον ρόλο του και την κατεύθυνση που όρισε ο τσοπάνος ιδιοκτήτης του ΜΜΕ. Ωστόσο, αυτού του τύπου δημοσιογράφοι όταν αμφισβητούνται δείχνουν τους κοφτερούς κυνόδοντες μαζί με τα πυρωμένα μάτια, εκτοξεύοντας τα αναγκαία για την περίσταση απειλητικά γαβγίσματα και σάλια.

Ου γαρ γέρος έρχεται μόνος...


Του Γιώργου Ανανδρανιστάκη, απο την Αυγη...

Διαβάζεις την τετραμηνιαία δημοσκόπηση της Metron Analysis και μένεις ενεός. Οι νεότερες ηλικίες στέλνουν τα κόμματα της συγκυβέρνησης στα τσακίδια, στο 18-24 η Ν.Δ. παίρνει 12,5% και το ΠΑΣΟΚ 2,6%, στο 25-34 13,6% και 4,3%, στο 45-54 14,4% και 1,6%, στο σύνολο του ενεργού πληθυσμού, στο 18-64, ο ΣΥΡΙΖΑ προηγείται με 8% της Ν.Δ., ξεπερνώντας με την αναγωγή το 35%, το δε ΠΑΣΟΚ μένει χαλαρά εκτός Βουλής. Μόλις διαβούμε όμως το κατώφλι των 65, είναι σαν να αλλάζουμε λαό, σα να αλλάζουμε χώρα. Στο 35,7% εκτοξεύεται η Ν.Δ., στο 9% το ΠΑΣΟΚ (προφανώς κάποιοι νομίζουν ότι ο Βενιζέλος είναι ο Ελευθέριος) και ο ΣΥΡΙΖΑ πέφτει στο 14,9%.
Αν κάνουμε τις αναγωγές, το 55% των ηλικιωμένων είναι έτοιμο να ψηφίσει ακόμη και σήμερα τη Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ. Προ Μνημονίων, το ποσοστό ήταν 95%. Ακόμη κι έτσι όμως, το εναπομείναν 55% είναι εφιαλτικό. Κι αν δεν έχουν υποφέρει αυτά τα χρόνια οι γεροντότεροι και οι γεροντότερες! Τους κόψανε τις συντάξεις, τους ακρίβυναν το πετρέλαιο, τους έβαλαν το χαράτσι της ΔΕΗ, τους εξευτελίζουν καθημερινά στις ουρές των εφοριών, των νοσοκομείων, του ΕΟΠΥΥ, τους στέρησαν ακόμη και το δώρο που έπαιρναν στα εγγόνια τους τα Χριστούγεννα.
Κι όμως, η πλειονότητα των ηλικιωμένων μένει κολλημένη στον Σαμαρά και στον Βενιζέλο, σε ό,τι πιο αποτρόπαιο έχει εμφανιστεί τα τελευταία σαράντα χρόνια. Κολλάνε επειδή είναι δύσκολο να αλλάξουν το κόμμα που ψήφιζαν για δεκαετίες, επειδή είναι βαθιά συντηρητικοί, επειδή φοβούνται την προέλαση της Αριστεράς. Φοβούνται ότι θα έρθει ο ΣΥΡΙΖΑ και θα καταστρέψει και την πατρίδα και τη θρησκεία και την οικογένεια - τα σπίτια δεν φοβούνται πια ότι θα τους τα πάρει, πρόλαβε ο Στουρνάρας. Γι' αυτό ο Σαμαράς είναι όλη μέρα με την Παναγία στο στόμα, γι' αυτό μιλάει για το νέο '21, γι' αυτό βλέπει παντού τρομοκράτες και κουκουλοφόρους: επενδύει ο ασυνείδητος στον φόβο των γερόντων.

Η επώδυνη ενηλικίωση του ΣΥΡΙΖΑ...

Tου Γιώργου Γιαννουλόπουλου, απο την Εφημεριδα των Συντακτων...

Ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να μην ηττήθηκε κατά κράτος στις κόντρες με αφορμή τα γενόσημα και τη μείωση των τιμών του γάλακτος, ό,τι και να λένε οι καθ’ έξιν επικριτές του. Σίγουρα όμως δεν θριάμβευσε, όπως αποπειράθηκαν να μας πείσουν οι επίσης καθ’ έξιν υμνητές του. (Μια και το ’φερε η κουβέντα, όσοι δημοσιολογούντες από τη μία ή την άλλη πλευρά συμμετέχουν στην καθημερινή κονταρομαχία κυβέρνησης-ΣΥΡΙΖΑ, απόλυτα πεπεισμένοι ότι έχουν διαλέξει σωστά μεταξύ Καλού και Κακού, προφανώς δεν βλέπουν το γελοίο του πράγματος όταν κατηγορούν τους αντιπάλους ότι είναι προκατειλημμένοι και φορούν παρωπίδες, όταν κι αυτοί όχι μόνο επιδίδονται στο ίδιο σπορ, αλλά δρέπουν και δάφνες.)

Νομίζω ότι ορθώς επισημάνθηκαν οι αδυναμίες και η αμηχανία στην επιχειρηματολογία του ΣΥΡΙΖΑ: κάποιες μπηχτές κατά του ΕΟΦ, φήμες για ανάμειξη ισραηλινής εταιρείας, υπεκφυγές, προσπάθεια να μετατοπιστεί η συζήτηση κ.ο.κ. Μέσα σε όλα αυτά όμως υπήρχε και μια σοβαρότατη ένσταση: και στις δύο περιπτώσεις των γενόσημων και της γαλακτοβιομηχανίας εγείρεται θέμα προστασίας της ντόπιας παραγωγής που απασχολεί πολλές χιλιάδες εργαζόμενους. Επιπλέον ας μην ξεχνάμε ότι και οι ξένοι που ευαγγελίζονται τον ελεύθερο ανταγωνισμό χωρίς σύνορα, δεν δίστασαν στο παρελθόν να θεσπίσουν προστατευτικά μέτρα για να διασώσουν μια δική τους βιομηχανία όταν κινδύνευε από την εφαρμογή της οικονομικής ιδεολογίας την οποία οι ίδιοι προσπαθούσαν να επιβάλουν στους άλλους.

Νομίζω ότι η σωστή απάντηση στο πρόβλημα προϋποθέτει μια ενδελεχή αποτίμηση της κατάστασης, η οποία θα καταλήξει σε έναν ισολογισμό όπου θα καταγράφονται τα συγκεκριμένα πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα της κάθε μίας εκ των δύο επιλογών.

ΠΟΙΟΣ ΕΧΑΣΕ ΤΗΝ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ ΤΟΥ;

strangejournal...
Καθώς η θεατρική παράσταση “Διαπραγμάτευση με την Τρόικα” διανύει τον τέταρτο κύκλο της όντας πολύ πετυχημένη, αφού και σασπένς και αίμα και μελόδραμα διαθέτει, κάποιοι ακόμα προσδοκούν σε “ανάπτυξη” και ελαφρύνσεις.

Με αγκάθια τους πλειστηριασμούς, τις νέες περικοπές και του που θα βρεθούν εκ νέου θύματα για θυσία στον βωμό του Μολώχ, την δημόσια Υγεία να τρέμει υπό το βάρος απολύσεων, ελλείψεων φαρμάκων και πιθανού “ξαφνικού θανάτου” του ΕΟΠΠΥ, με την Παιδεία να βγάζει ρόγχους και ξαφνικά πολλούς να ενδιαφέρονται αν τα παιδιά θα χάσουν το εξάμηνό τους (sic).
Με οικογένειες να βιώνουν εφιάλτες και την απαισιοδοξία να μεταφράζεται και σε δείκτες που συνεχώς πληθαίνουν. Θύματα του κρύου με μαγκάλια και σόμπες, περιστατικά που θυμίζουν την Ελλάδα 2 αιώνες πίσω ή μετά από πόλεμο. Και που αν δεν υπήρχαν κάποιες πρωτοβουλίες και δομές, το πιθανότερο τα κανάλια να είχαν αναφορά καθημερινή σε θύματα. Είναι ντροπή για μια κοινωνία να ανέχεται σπίτια που δεν έχουν ηλεκτρικό ρεύμα.
Ωστόσο ακόμα υπάρχει ένα κομμάτι που περιμένει ξαφνικά οι τύραννοι ν’ αλλάξουν πρόσωπο. Η μόνη εκτόνωση του Έλληνα πλέον περιορίζεται στο να βρεθεί σε πλατό τηλεοπτικής εκπομπής για να ξεσπάσει σε καλεσμένο υπουργό ή να είναι στο σαλόνι του και να χαίρεται, “καλά του τα ‘πε“, “έτσι θα του τα’ λεγα κι εγώ“. Βέβαια όταν ο άλλος είναι εκλεγμένος ποσώς έρχεται σε δύσκολη θέση, ειδικά όταν απολαμβάνει τόσα προνόμια.
Δεν μπορείς να απαιτείς αξιοπρέπεια από κανέναν υπουργό για να παραιτηθεί. Oύτε από στον Άδωνι για την Υγεία, ούτε από τον Αρβανιτόπουλο για την Παιδεία κ.ο.κ. Το παιχνίδι παίζεται αλλού. Είναι στον τρόπο που επικοινωνούν την φτώχεια.

μ-ίσως...

Moment (s) in the Wind(s)...
Ξεφορτώνω στην αγκαλιά του καναπέ τα λάφυρα κι από την σημερινή αποχαιρετιστήρια μάζωξη. Ευκαιρία μη χαθεί. Και το τελευταίο μας διαθέσιμο πούπουλο, μολύβι να το βάλουμε να σηκώσει.
Αύριο πάλι. Οι επόμενοι. Ως και για τα “αντίο” μας, διαχωρισμός σε κατηγορίες δικαιούχων. Ποιοι αντέχουν μέχρι καφέ κι αυτόν σε φαστφουντάδικο, οι “τσουλάει οριακά ακόμη” στο ψητοπωλείο, οι εκτός των καταλόγων κοινωνικού τιμολογίου στην Δεκεμβριάτικη λιακάδα του ουζάδικου. 
001
Τικ τακ πράσινο, τικ τακ κόκκινο, τρεμοπαίζουν βλέφαρα, σκέψεις.

Πολιτικοί απατεώνες υπό ελληνική σημαία...

Sotosblog...
Κεντρικό ρόλο είχε παίξει στις περασμένες εκλογές η απειλή ότι ψήφος στο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. θα σήμαινε φορολόγηση των εφοπλιστών, με αποτέλεσμα να έχει προκληθεί προεκλογικά πολύ ηλεκτρισμένο κλίμα μεταξύ των ναυτιλιακών κύκλων· με διαρκείς και οργίλες αναφορές στις πρόνοιες του Συντάγματος για την ελληνική ναυτιλία κ.τ.λ. Το όλο κλίμα είχε πυροδοτήσει, αν θυμάστε, ένα άκρως αντιδημοσιογραφικό τηλεγράφημα του πρακτορείου Bloomberg το οποίο περιείχε και την περίφημη δήλωση Ρέστη «πιάσε με, αν μπορείς».
Εικόνα από τα γυρίσματα του Τιτανικού
Ουσιαστικά, κύριος αποδέκτης της απειλής που υπέφωσκε ήσαν οι εργαζόμενοι στα ναυτιλιακά γραφεία. Με διάφορα email που υπόγεια κυκλοφορούσαν από το πλάι, καλούνταν να σταθμίσουν διπλά και τριπλά την ψήφο τους, δεδομένου ότι μια έκβαση του εκλογικού αποτελέσματος σε βάρος των μνημονιακών κομμάτων έκρυβε το κίνδυνο να μείνουν χωρίς δουλειά, αφού οι εφοπλιστές είχαν ξεκαθαρίσει ότι σε μια τέτοια περίπτωση θα έφευγαν από τη χώρα.

Παρασκευή 13 Δεκεμβρίου 2013

Κι αν έχει δίκιο ο Λαφαζάνης;

Του Χρήστου Λάσκου, απο το AlterThess...
Ο τίτλος του άρθρου είναι η ερωτηματική μετάθεση του τίτλου ενός άλλου άρθρου. Αυτού που δημοσίευσε το «Πρώτο Θέμα» (!) με την υπογραφή του Σπύρου Γκουτζάνη και το οποίο με παρρησία υποστηρίζει: ΦΥΣΙΚΑ ΚΑΙ ΕΧΕΙ ΔΙΚΙΟ Ο ΛΑΦΑΖΑΝΗΣ.
Από το «Πρώτο Θέμα», λοιπόν, μαθαίνουμε για το φυσικό δίκιο του Λαφαζάνη. Το εκπληκτικό, ωστόσο, δεν είναι αυτό. Το εκπληκτικό είναι πως πληροφορηθήκαμε το γεγονός από την Ίσκρα, η οποία αναδημοσίευσε το κείμενο του «Πρώτου Θέματος» ως εάν αποτελούσε ενίσχυση της άποψης που η ίδια η Ίσκρα υποστηρίζει. Ως εάν, δηλαδή, ένα δημοσίευμα στη φυλλάδα του Αναστασιάδη βοηθούσε τον αγώνα τον καλό των συντρόφων που στρατεύονται στη μειοψηφία του ΣΥΡΙΖΑ.
Άβυσσος η ψυχή της ιστοσελίδας!
Τέλος πάντων. Θεωρώντας πως το άρθρο δεν γράφτηκε στη φυλλάδα και αναγκασμένος να αποδεχτώ πως, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, το περιεχόμενό του εκφράζει κάτι ουσιώδες για τους διαχειριστές της ιστοσελίδας, θα επιχειρήσω να αντιμετωπίσω το ερώτημα που έθεσα στον τίτλο.
Μήπως έχει δίκιο ο Λαφαζάνης; Σε τι, όμως; Μα, στο ζήτημα, όπως γράφει ο Γκουτζάνης, πως ο ΣΥΡΙΖΑ «είναι υποχρεωμένος να προετοιμαστεί για την ρήξη [όσο κι αν] φυσικά και θέλει και θα προσπαθήσει να μείνει η χώρα στην ΕΕ».
Μόνο που αυτό δεν το λέει ο Λαφαζάνης, αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ ολούθε. Πάμπολλες φορές τα επίσημα κείμενα του ΣΥΡΙΖΑ –συνεδρίων, συνδιασκέψεων και οργάνων- έχουν με το σαφέστερο τρόπο τοποθετηθεί σχετικά. Ακριβώς επειδή η ρήξη και η ριζική ανατροπή σε τοπικό και ευρωπαϊκό επίπεδο είναι αυτό που επιδιώκει η ριζοσπαστική Αριστερά, άλλωστε, σε κάθε ευκαιρία σημειώνεται πως «δεσμευόμαστε πως θα αντιμετωπίσουμε το ενδεχόμενο […]

Η ΔΕΗ και η νύχτα...

Το σοκ που βιώνουμε τις τελευταίες μέρες με τις ειδήσεις για τη διακοπή ηλεκτροδότησης χιλιάδων νοικοκυριών και τους θανάτους που έχουν προκληθεί από την αγωνιώδη προσπάθεια των ανθρώπων να ζεσταθούν μέσα στον χειμώνα έχει, πέραν του προφανούς, και ένα συμβολικό περιεχόμενο.
Η «κυβέρνηση των αριθμών», υπό την καθοδήγηση της τρόικας, βυθίζει σε πολλαπλό σκοτάδι τη χώρα και τους κατοίκους της. Μια βαθιά, παγωμένη και σκοτεινή νύχτα απλώνεται πάνω από την Ελλάδα, σκορπίζοντας φόβο, απελπισία και τρομακτικούς εφιάλτες.

Η ΔΕΗ, κατ’ εντολήν της κυβέρνησης, προχώρησε σε χιλιάδες διακοπές ηλεκτροδότησης και αύξησε το ρεύμα μόνο τον τελευταίο χρόνο κατά 18%, ενώ η προοπτική ιδιωτικοποίησής της κάνει τον καθένα να αντιληφθεί τι έπεται. Ποιος ιδιώτης θα δεχτεί να χρηματοδοτεί Κοινωνικά Οικιακά Τιμολόγια ή θα δώσει δωρεάν ρεύμα σε φτωχούς πολίτες; Μιλώντας προ μηνών με ευρωβουλευτή από την Πορτογαλία, μου έλεγε ότι μόνο στη Λισαβόνα η ιδιωτικοποιημένη εταιρεία ύδρευσης κάνει περί τις δέκα χιλιάδες διακοπές νερού τον μήνα. Αυτό είναι ένα πραγματικό επίτευγμα των νεοφιλελεύθερων και αγοραίων κυβερνήσεων της ηπείρου: έφεραν τον Τρίτο Κόσμο στην Ευρώπη. Ανθρωποι χωρίς ρεύμα, χωρίς νερό, χωρίς περίθαλψη, χωρίς φαγητό, χωρίς στέγη. Ανθρώπινες σκιές που κυκλοφορούν μέσα στο σκοτάδι της «δημοσιονομικής προσαρμογής».

Κρίση του ευρωπαϊσμού...

Για τη ριζοσπαστική σκέψη δεν υπάρχουν «ταμπού», και όταν υπάρχουν, απομυθοποιούνται. Ωστόσο, η εμμονική αναγωγή κάθε διαφορετικής άποψης σε «ταμπού» διαμορφώνει επίσης «ταμπού» από την ανάποδη. Δεν υπάρχουν «ιεροσυλίες» για κανένα ζήτημα, αλλά και η απομυθοποίησή τους δεν έχει νόημα, όταν περιορίζεται σε αυτό και δεν διεισδύει στην ουσία.
Ο λόγος περί ευρώ και ευρωπαϊσμού. Πολλοί σήμερα στην Ευρώπη διαπιστώνουν ανησυχητική άνοδο του ευρω-σκεπτικισμού του αντι-ευρωπαϊσμού. Ο ευρωπαϊσμός βρίσκεται σε κρίση. Ωστόσο, περισσότερο από αυτόν βρίσκονται σε κρίση το κοινό νόμισμα και η ευρωπαϊκή, υπό γερμανική επιτήρηση, διαχείρισή του με άξονα τις πολιτικές λιτότητος, ύφεσης, μαζικής ανεργίας.
Στις δημοσκοπήσεις σημειώνεται το «παράδοξο» ότι οι ευρωπαϊκοί λαοί, ενώ αμφιβάλλουν για το ευρώ με τη σημερινή μορφή του, δεν ζητούν την εγκατάλειψη ούτε τη διάλυσή του. Ακόμη λιγότερο, δεν ζητούν την εγκατάλειψη του εγχειρήματος της ευρωπαϊκής ενοποίησης. Αυτό που ζητούν περισσότερο είναι την ουσιαστική ολοκλήρωση της Ευρώπης, τη σταθεροποίηση του κοινού νομίσματος, με τα μέσα που επιβάλλονται για τη λειτουργία ενός ομοσπονδιακού νομίσματος, όπως συμβαίνει σε κάθε νομισματική περιοχή του πλανήτη.
Σε σύστημα εθνικών νομισμάτων, όταν οι περιφερειακές ανισορροπίες υπονομεύουν τη σταθερότητα του συνόλου, αντιμετωπίζονται, μεταξύ άλλων, με νομισματικές ανατιμήσεις στις πλεονασματικές περιοχές και υποτιμήσεις στις ελλειμματικές. Ωστόσο, όταν το νόμισμα είναι κοινό, η διατήρηση συνοχής και σταθερότητος του συνόλου επιβάλλει σταθεροποιητικές μεταβιβάσεις πόρων από τις πλεονασματικες περιοχές προς τις ελλειμματικές.

ΣΥΡΙΖΑ: κυβέρνηση μακράς πνοής ή παρένθεση;

Της Μαριας Μητσοπουλου, απο το Ποντικι...
Το προβάδισμα του ΣΥΡΙΖΑ έναντι της ΝΔ καταγράφουν πλέον μία μία οι εταιρείες δημοσκοπήσεων, δείκτης, σύμφωνα με εκτιμήσεις, ότι το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης βρίσκεται αρκετά μπροστά ώστε οι εταιρείες να μην μπορούν να «παίξουν» με τις αναγωγές της ψήφου των αναποφάσιστων. Είναι λοιπόν ένα ερώτημα αν το προβάδισμα που καταγράφεται τελευταία από μισή έως δυόμιση μονάδες είναι πραγματικό ή είναι μεγαλύτερο, όπως εκτιμά η Κουμουνδούρου η οποία κάνει λόγο για άνοιγμα ψαλίδας κατά 4 με 5 μονάδες, επικαλούμενη κρυφές δημοσκοπήσεις.

Την ίδια ώρα, οι ευρωπαίοι αξιωματούχοι συναντούν τον Αλέξη Τσίπρα – ο οποίος σήμερα παίρνει κι επίσημα το χρίσμα του υποψηφίου της Ευρωπαϊκής Αριστεράς για την προεδρία της Κομισιόν -χωρίς αναστολές:  πρώτα ο πρόεδρος του ευρωκοινοβουλίου Μάρτιν Σούλτς, μετά το μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής της ΕΚΤ Γεργκ  Ασμουσεν, τώρα ο Επίτροπος Οικονομικών και νομισματικών Υποθέσεων και Αντιπρόεδρος της Κομισιόν Όλι Ρεν.

Ο Άδωνης φωτίζει και οδηγεί ολάκερη την Ευρώπη...


του Γιωργου Ανανδρανιστακη, απο την Αυγη...

Μετά την τεράστια επιτυχία που σημείωσε την Δευτέρα στο ποιητικό μεσημέρι του Μουσείου της Ακρόπολης, το θρυλικό μουσικοχορευτικό δίδυμο Σαμαράς- Βενιζέλος, εφάμιλλο των Φραγκίσκου Μανέλη- Κούλη Στολίγκα, έκλεισε την εβδομάδα κάνοντας πάταγο και στο Μέγαρο Φίλων της Μουσικής. Πρωταγωνίστησε στο μιούζικαλ «Ελληνικές μεταρρυθμίσεις στον τομέα της Υγείας: Βελτιώνοντας την υγεία των πολιτών» του ΄Αδωνη Γεωργιάδη, αφήνοντας τις καλύτερες των εντυπώσεων στον ευρωπαίο επίτροπο Υγείας Τόνιο Μποργκ και στον επικεφαλής της task force Χορστ Ράιχνεμπαχ. Μετά το πέρας της παράστασης, ο κ. Γεωργιάδης δήλωσε ότι «το μοντέλο της δημόσιας υγείας της Ελλάδος είναι πρότυπο για όλη την Ευρώπη».
Αν ήμουνα Ευρωπαίος εκτός Ελλάδας και άκουγα τη ρήση του Γεωργιάδη, θα έφευγα μετανάστης στην Αμερική κι ας ήταν και με τον «Τιτανικό». Αν η δημόσια Υγεία στην Ευρώπη γίνει όπως την έχουνε καταντήσει εδώ, τότε welcome to hell, bodies. Από πού να αρχίσεις και που να τελειώσεις: Τρία εκατομμύρια ανασφάλιστοι, χωρίς πρόσβαση σε φάρμακα και γιατρούς, νοσοκομεία που κλείνουν, νοσοκομεία χωρίς αξονικούς, χωρίς χειρουργεία, χωρίς γάζες, γιατροί με πετσοκομμένους μισθούς, με εφημερίες που καθυστερούν για έξι μήνες, γιατροί υπό απόλυση και διαθεσιμότητα κι ένας φορέας πρωτοβάθμιας περίθαλψης, που μετατρέπεται σε ντίλερ υπηρεσιών, με κάθε ακτινογραφία παίρνετε δώρο και ένα βιβλίο του Κώστα Πλεύρη για τους Εβραίους. Μωρέ καλύτερα στο παγόβουνο, που ξεμπερδεύεις και γρήγορα.

Ειδήσεις από την γειτονιά και το μέλλον...

Του Πέτρου-Ιωσήφ Στανγκανέλλη, Red NoteBook...

Τρία πράγματα συνέβησαν στην Ιταλία τις τελευταίες μέρες:
Το πρώτο έτυχε ευρείας  δημοσιότητας από τον καθεστωτικό μας τύπο, μιας και συνδέεται με τις ευρύτερες διεργασίες για την ανασυγκρότηση της «κεντροαριστεράς». Πρόκειται, φυσικά, για την «πάνδημη» εκλογή του (πρώην χριστιανοδημοκράτη) Ενρίκο Λέττα στην ηγεσία του Δημοκρατικού Κόμματος της Ιταλίας. Υπενθυμίζω, απλώς, ότι ο νέος αστήρ της ιταλικής «κεντροαριστεράς», νέος, ωραίος και ζάμπλουτος ( συνδυασμός ιδιοτήτων  που  κάποτε τον συναντούσαμε κυρίως στη Λατινική Αμερική), είναι υπέρμαχος του «μικρού κράτους», των ιδιωτικοποιήσεων, της «ιδιωτικής πρωτοβουλίας», και άλλων τέτοιων (νεοφιλελεύθερων) συνταγών εξόδου από την κρίση. Είναι τόσο «κεντροαριστερός», ώστε δεν έχει διατηρήσει την παραμικρή σχέση ούτε καν με την χριστιανοδημοκρατική παράδοση του (όποιου) προνοιακού κράτους, ενώ ακόμα κι ο γνωστός «ακραίος» πρώην πρόεδρος των Δημοκρατικών της Αριστεράς (προ-προηγούμενη ταμπέλα του ίδιου, συνεχώς μεταλλασσόμενου κόμματος)  δήλωσε ότι δεν θέλει καμιά σχέση μαζί του.  Μιλώ φυσικά για τον Μάσσιμο Ντ΄ Αλέμα, που, ως πρωθυπουργός της γειτονικής χώρας, αποφάσισε, μεταξύ άλλων, την πρώτη στρατιωτική επέμβαση του ιταλικού στρατού εκτός συνόρων,  μετά τον Μουσσολίνι.

Αθεράπευτοι θεραπευτές...

του Παντελη Μπουκαλα, απο την Καθημερινη...
Περί αστέγων και ανέργων ο λόγος. Περί της ενοχλητικής πραγματικότητας δηλαδή, που δεν θα αμβλυνθεί όσο θα πλησιάζουμε τις χρονιάρες μέρες. Αντίθετα, θα επιδεινωθεί, αφού το αίσθημα αποκλεισμού από τη γιορτή, ακόμα και τη συμβατική, εκβάλλει στην απελπισία. Λέει για παράδειγμα το κλιμάκιο της τρόικας, που έρχεται-δεν έρχεται, συμφωνεί-δεν συμφωνεί, πιστώνει-δεν πιστώνει: «Να μην αρθεί το καθεστώς προστασίας της πρώτης και μοναδικής κατοικίας και να μην εκπλειστηριάζεται, ακόμα κι αν ο δανεισθείς δεν είναι μπαταξής αλλά αδυνατεί, λόγω παρατεταμένης ανεργίας, να πληρώσει την τράπεζα; Και γιατί παρακαλώ μια τέτοια υπερβολική απαίτηση; Επειδή θα πολλαπλασιαστούν οι άστεγοι; Και πού το πρόβλημα; Αστεγοι υπάρχουν σε όλες τις χώρες του κόσμου, πλούσιες και φτωχές. Γιατί να ξεχωρίσει η Ελλάδα;».
Πρόδηλο το δίκιο τους. Κοσμογυρισμένοι άνθρωποι όπως είναι, έχουν δει κι έχουν δει τα μάτια τους. Φαβέλες, ντενεκεδουπόλεις, ταλαίπωρους σκηνίτες στη μέση του πουθενά, πλάσματα που ξενυχτάνε πάνω σ’ ένα παγκάκι και κάτω από μια εφημερίδα, κλοσάρ που στο βαρύ κρύο αναζητούν λίγη ζέστα στους σταθμούς του μετρό. Και να ’ταν μόνο οι κλοσάρ. Στη Γαλλία ξεπερνούν τα τριάμισι εκατομμύρια όσοι δεν έχουν αξιοπρεπή στέγη. Οπότε; Από πού αντλούν οι Ελληνες το δικαίωμα να απαιτούν φυλετικές διακρίσεις υπέρ τους; Να πονέσουν. Oπως όλοι. Να στερηθούν. Οπως οι πάντες· γιατί παράγιναν νωθροί με τόσες πολυτέλειες. Δεν χάθηκε ο κόσμος αν βρεθούν στον δρόμο μερικές δεκάδες χιλιάδες. Ας το δουν σαν ευκαιρία. Για να διαπιστώσουν πόσο γερές είναι οι φιλίες και οι συγγενικές τους σχέσεις.

Ο Πάπας και ο Κουτσούμπας....

του Σταθη απο τοenikos.gr...
Είναι απορίας άξιον! Και δυσερμήνευτο. Τι έπαθε ο Φραγκίσκος (όχι της Ασίζης, αλλά ο Πάπας της αμαρτωλής Ρώμης); Στη Δαμασκό δεν πήγε - εκεί έχουν πιάσει τα γιοφύρια ισλαμοϊσλαμιστές σμπίροι της Δύσης και της Αλ Κάιντα - στη Δαμασκό λοιπόν ο Πάπας δεν πήγε, ώστε καθ’ οδόν να δει φεγγοβολιά τινά κι από Σαούλ να γίνει Πέτρος. Πώς έγινε, κι από Ιησουίτης ο Πάπας κοντεύει να μας βγει σχεδόν μαρξιστής;

Μήπως το παλαίμαχο και πολυμήχανο Βατικανό βλέπει «κάτι να έρχεται», που δεν το βλέπουμε οι υπόλοιποι, και προσαρμόζεται; Αν αποκλείσουμε τη Δευτέρα Παρουσία, η οποία, εις ό,τι αφορά τουλάχιστον την τελική κρίση των δικαίων και των αδίκων, θα μπορούσε να θεωρηθεί το ανώτατο στάδιο του Κομμουνισμού, αυτό το άλλο που έρχεται, θα πρέπει να είναι κι αυτό αναλόγως αριστερό. Αλλοιώς δεν εξηγείται γιατί ο Πάπας τα έχει βάλει με τον καπιταλισμό (που τρώει τους ανθρώπους και καταστρέφει το περιβάλλον), τα αστικά κόμματα (που έχουν γυρίσει την πλάτη τους στον λαό), τις πολιτικές ηγεσίες (που θυσιάζουν κατά χιλιάκις εκατόμβες τους πολίτες στον Μολώχ του πλούτου), με τον πλούτο ως άφρονα και καταστροφέα, με τις τράπεζες (που συμπεριφέρονται σαν μεραρχίες Ες Ες) με τους τόκους, τις offshore και την ακατάσχετη παραγωγή της φτώχειας.

Ε, ας μπλέξουμε σε περιπέτειες!

απο το AlterThess...
Ο Σλαβόι Ζίζεκ έχει γράψει πως στον κόσμο που ζούμε οι άνθρωποι εκτιμούν ως περισσότερο πιθανό μία μέρα ο ήλιος να μην ανατείλει, παρά το να ζήσουν χωρίς καπιταλισμό. Λογικό; Λογικότατο, καθώς ο κομμουνισμός δεν είναι υπόθεση κάποιας εκτίμησης, αλλά είναι μία ιστορία φαντασίας και οι από τα πάνω έχουν κάνει εξαιρετική δουλειά σε ότι αφορά το σκότωμα της φαντασίας των από τα κάτω. Σε αυτό, στο σκότωμα της φαντασίας των από τα κάτω, βοήθησε και η άποψη ότι ο κομμουνισμός είναι ένα γενικευμένο δημοσιοϋπαλληλίκι το οποίο το διευθύνει μία νυσταλέα γραφειοκρατία ημιπαραφρόνων και ανίκανων φανατικών.
Τες πα. Στην περίπτωση μας τα πράγματα είναι κάπως περισσότερο περίπλοκα. Στη χώρα που ζούμε οι άνθρωποι εκτιμούν ως περισσότερο πιθανό μία μέρα ο ήλιος να μην ανατείλει, παρά το να μη διοριστεί διοικητής σε ένα νοσοκομείο ένα καθίκι του ΠΑΣΟΚ, ή μία ομορφούλα ΟΝΝΕΔίτισα, που όλη της τη ζωή βρίσκεται ανάμεσα σε διλήμματα για το τι χρώμα να βάψει τα νύχια των ποδιών της. Στη χώρα που ζούμε οι άνθρωποι δυσκολεύονται να πιστέψουν όχι τόσο ότι υπάρχει ζωή μετά τον καπιταλισμό, αλλά ότι δεν θα διοριστεί πρόεδρος στον ΟΛΘ ένας απατεώνας συνεργάτης είτε του Βενιζέλου είτε του Σαμαρά.
Η δυσκολία αυτή, παρά τη μεγάλη πολιτική αλλαγή που πλησιάζει, παραμένει. Προφανώς και πάρα πολύς είναι ο κόσμος που αρχίζει να σκέφτεται ότι τα πράγματα μπορούν να υπάρξουν κι αλλιώς. Αλλά ακόμα βρισκόμαστε σε ένα στάδιο που θα έπρεπε να το είχαμε περάσει.

Πέμπτη 12 Δεκεμβρίου 2013

Κάτι είναι κι αυτό...

Sotosblog...
εικόνα σπασμένο κουδούνι
Δέκα συνταγματικά δικαιώματα των πολιτών «βρίσκονται σε υποχώρηση», αναφέρει σε ανακοίνωσή της η «Εταιρεία Ελλήνων Δικαστικών Λειτουργών για τη Δημοκρατία και τις Ελευθερίες», σύμφωνα με το in.gr του ΔΟΛ. Τονίζεται συγκεκριμμένα ότι δοκιμάζονται καθημερινά, το Δικαίωμα στην Εργασία (άρθρο 22 παρ. 1 Συντάγματος), το Δικαίωμα στην Κοινωνική Ασφάλιση (άρθρο 22 παρ. 5 Συντάγματος), και το Δικαίωμα στην Υγεία (άρθρο 21 παρ. 3 και 5 παρ. 5 Συντάγματος).
Στην ίδια ανακοίνωση, πάντα σύμφωνα με το in.gr, υπογραμμίζεται ότι η Οικονομική Ανάπτυξη της χώρας δεν φαίνεται να προωθείται αποτελεσματικά (άρθρο 106 Συντάγματος), ενώ η Αρχή της Ισότητας (άρθρο 4 παρ. 1 Συντάγματος) και η ειδικότερη έκφρασή της, της συνεισφοράς των πολιτών στα δημόσια βάρη, ανάλογα με τις δυνάμεις τους (άρθρο 4 παρ. 5 Συντάγματος), συχνά αγνοούνται, με αποτέλεσμα να απειλείται η απόλαυση ακόμα και του Ατομικού Δικαιώματος της Ιδιοκτησίας (άρθρο 17 Συντάγματος).
Ακόμα, επισημαίνει η Εταιρεία, η ατελής εφαρμογή στην πράξη αυτών ακριβώς των επίμαχων συνταγματικών διατάξεων, δυσχεραίνει ακόμη και την ανάπτυξη της Προσωπικότητας των Πολιτών (άρθρο 5 Συντάγματος) και προσβάλλει την Αξία του Ανθρώπου, που αποτελεί πρωταρχική υποχρέωση της Πολιτείας (άρθρο 2 Συντάγματος). Και καταλήγει η ανακοίνωση ότι η υπολειτουργία του Κοινωνικού Κράτους Δικαίου, που προβλέπει το Σύνταγμα (άρθρο 25 παρ.1 Συντάγματος) έχει φτάσει σε οριακό πλέον σημείο, ενώ απειλεί την κοινωνική συνοχή και την ίδια τη Δημοκρατία στον τόπο μας.

Τσάμπα το πλεόνασμα, βρε Γιάννηδες....

Πέτρος Κατσάκος, απο το Left.gr...
Και αφού το σκέφτηκαν, αφού το επεξεργάστηκαν, αφού το δούλεψαν καλά στο μυαλό τους κατέληξαν στην λύση του προβλήματος.
Λύση που έδωσε παράλληλα και απάντηση στους «λογιστές» των ΜΜΕ που κάθε βράδυ ρωτούσαν «ποιος θα πληρώσει» την όψιμη κοινωνική ευαισθησία της κυβέρνησης για το δωρεάν ηλεκτρικό ρεύμα στους παγωμένους συνανθρώπους μας.
Μετά λοιπόν από βασανιστική σκέψη ο αρμόδιος υπουργός βρήκε την λύση. Όλοι μαζί θα τσοντάρουμε με ένα μικρό φούσκωμα των λογαριασμών της ΔΕΗ και με τον τρόπο αυτό θα βρεθούν τα χρήματα για να καλυφθεί το έλλειμμα που θα δημιουργήσει στα ταμεία της επιχείρησης η άσκηση κοινωνικής πολιτικής. Έτσι απλά και δημοκρατικά. Όπως ακριβώς έγινε και με την Ειδική Εισφορά Αλληλεγγύης που επέβαλαν τα τελευταία χρόνια οι μνημονιακές μας κυβερνήσεις. Μόνο που από το μυαλό του κ. Μανιάτη δεν πέρασε ούτε για μια στιγμή να χρησιμοποιήσει το απόθεμα της συγκεκριμένης εισφοράς που μόνο κατ επίφαση έχει το όνομα της αλληλεγγύης. Όπως προφανώς και δεν σκέφτηκε ο υπουργός να απευθυνθεί στον συνάδελφό του των Οικονομικών που διαχειρίζεται το περίφημο πρωτογενές πλεόνασμα το οποίο κάποια στιγμή θα διανεμηθεί μετά βαίων και κλάδων στα ασθενέστερα οικονομικά στρώματα.

Η πολύ ανάπτυξη, σε μαστουρώνει!



samaras_adonis_health
Μαζεύτηκαν όλα τα καλά παιδιά στο Μέγαρο μαζί με τα αρχι-καλόπαιδα, για να μας πουν για μία ακόμα φορά ότι όλα θα πάνε καλά.
Ο Αντωνάκης είπε ότι η υγεία είναι προϋπόθεση ανάπτυξης και κοινωνικής συνοχής και είναι για τη κυβέρνηση κυρίαρχη προτεραιότητα. Στόχος τους είναι ο Έλληνας να έχει όλες τις βασικές υπηρεσίες υγείας στην περίθαλψη, στη διάγνωση, στα φάρμακα, στη θεραπεία και στην αποκατάσταση.
Όποτε ακούω τον Σαμαρά να επαναλαμβάνει τις εξαγγελίες του Ζαππείου, καταλαβαίνω και τη συνέχειά τους. Όσο για τις βασικές υπηρεσίες υγείας κλπ, μάλλον θα εννοεί:
«Σε είδαμε κε ασθενή (διάγνωση), πάρε ένα γενόσημο (φάρμακο), άντε στο κρεβατάκι σου που έχει ζεστούλα και πες στη γυναίκα σου να σου κάνει καμιά εντριβή (Θεραπεία-αποκατάσταση) και όλα καλά».
Αν είναι να περιμένουμε την ανάπτυξη και μέσω της υγείας, ο σώζων εαυτόν σωθήτω!
Ο Βενιζέλος είπε τα πολύ γνωστά πια «έχουν γίνει λάθη στο παρελθόν, κάποιοι άλλοι φταίνε και τώρα πρέπει να αλλάξει η Υγεία» Αυτοί οι «άλλοι» είναι σαν τους «γνωστούς αγνώστους» που τα σπάνε και σπάνια την πληρώνουν…

Τελικά θα κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ αυτά που λέει;

του Παναγιωτη Βωβου, απο το Red NoteBook...
Καθώς γίνεται φανερό και δημοκοπικά ότι η πιθανότητα να βρεθεί ο ΣΥΡΙΖΑ σε θέση εξουσίας είναι πια εξαιρετικά ισχυρή, το συστημικό στρατόπεδο αντιδρά όλο και πιο έντονα. Ανεβάζει τον πήχυ της αντιπαράθεσης με τρόπο οξύμωρο: χαμηλώνοντας συνεχώς το επίπεδο. Χρησιμοποιώντας όλο και πιο θλιβερά και ταπεινά μέσα με όλο και μεγαλύτερη ένταση και συχνότητα.

Δεν χρειάζεται να πούμε και πολλά. Αρκεί να παρακολουθήσει κανείς την δημοσιογραφική κατρακύλα της ναυαρχίδας του μνημονίου, των Νέων, ή τις συνεχείς επιλεκτικές επιλογές και παραποιήσεις δηλώσεων στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ από τα κανάλια, ή την καθημερινή δράση της βλακώδους μονταζιέρας του Μουρούτη, ή ακόμα πιο ανεκδοτολογικά τις πρόσφατες κατηγορίες από τον γνωστό τηλεβιβλιοπώλη και τον Βενιζέλο περί σχέσης του ΣΥΡΙΖΑ με συμφέροντα! Μάλιστα δεν επιστρατεύονται πια μόνο κριτικές από τα δεξιά, αλλά όλο και συχνότερα το σύστημα επιτίθεται ...και από αριστερά! Την μία μέρα ο Τσίπρας τα ξεπουλάει όλα από το Τέξας και την άλλη κλείνει τα πανεπιστήμια. Την μία μέρα ο ΣΥΡΙΖΑ είναι με τα συμφέροντα, την άλλη διώχνει τις επενδύσεις. Παραλογισμός. Στο top 10 των επιθέσεων προς τον ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται η κατηγορία ότι είναι το νέο διεφθαρμένο ΠΑΣΟΚ. Το γελοίο του πράγματος είναι ότι αυτό το λέει ο ίδιος ο Βενιζέλος!

Τι είναι αυτό;

Της Πέπης Ρηγοπούλου, απο την Εφημεριδα των Συντακτων...

Βρίσκομαι στο προαύλιο του Πανεπιστημίου Αθηνών ύστερα από ένα ανοιχτό μάθημα. Κάνει κρύο. Τα σύννεφα στον ορίζοντα προς την Κοραή έχουν ένα στεφάνι από ήλιο που λαμπυρίζει στην γκρίζα πόλη. Το μάθημα το έχουν ζητήσει φοιτητές και φοιτήτριες. Η συνάντηση αυτή είναι όμως κάτι που το θέλω κι εγώ, γιατί η επικοινωνία μέσα στο ζοφερό κλίμα των διώξεων του πρύτανη και των απεργών και το να σκεφτούμε πέρα από τα στερεότυπα για το τι συμβαίνει στον χώρο της ανώτατης εκπαίδευσης και πιο συγκεκριμένα στο Πανεπιστήμιο Αθηνών είναι περισσότερο από κάθε άλλη φορά αναγκαία.

Το μοντέλο της ανθρωπιστικής παιδείας όπως και αυτό του δημόσιου πανεπιστημίου είναι σήμερα υπό συζήτηση. Στο Πανεπιστήμιο Πατρών το συμβούλιο του ιδρύματος προχώρησε ήδη στη δημιουργία οργανισμού ΝΠΙΔ για την είσοδο του ιδιωτικού στο δημόσιο. Και εδώ θέλω να πω ότι δεν έχω προηγούμενα με το ιδιωτικό, εξάλλου με το ιδιωτικό κεφάλαιο που πρόσφερε ο Δημήτριος Γαλανός θεμελιώθηκε το Πανεπιστήμιο της Αθήνας. Ομως σήμερα δεν έχουμε να κάνουμε στην πλειονότητα των περιπτώσεων με ένα τέτοιο ιδιωτικό κεφάλαιο, αλλά με ένα άλλο που, αντί να προσφέρει, απομυζά το δημόσιο. Η αναδιάρθρωση εφ” όλης της ύλης που επιχειρείται δεν θα φέρει -πιστεύω- την επιθυμητή κάθαρση, αλλά μια άλλη υποδούλωση.

Στο προαύλιο έχουν φτάσει από την Κρήτη δώρα για τους απεργούς διοικητικούς. Μας φωνάζουν κι εμάς. Ελιές, παξιμάδια, αβοκάντο, λίγη ρακή.

Ο Νέλσον Μαντέλα και ο ένοπλος αγώνας....

Ηπερίπτωση του Μαντέλα αποδεικνύει ότι η υπερβολή στον έπαινο μπορεί εν τέλει να λειτουργήσει ως πολύ αποτελεσματικότερο μέσο παραποίησης της Ιστορίας από την μήνιν ή τη λήθη. Για όσους αγνοούν τα στοιχειώδη για τη διαδρομή του και τον αγώνα που έδωσαν οι μαύροι της Νότιας Αφρικής, ο νεκρός πλέον ηγέτης φαντάζει σαν ένα μίγμα χριστιανού αγίου και σταρ της βιομηχανίας του θέαματος και της ανθρωπιστικής ιδεολογίας του συρμού.
Σε ένα άρθρο του στους «Τάιμς της Νέας Υόρκης», ο Σλαβόι Ζίζεκ έγραψε πως η μετατροπή του Μαντέλα σε ακίνδυνη και συναινετική εικόνα αποτελεί σύμπτωμα ήττας, της αποτυχίας του να αλλάξει την κοινωνική μοίρα των μαύρων και να θέσει τέλος στο κοινωνικό απαρτχάιντ που συνεχίζει να διαιρεί τη νοτιοαφρικανική κοινωνία.
Υπάρχει αναμφίβολα μια μεγάλη δόση αλήθειας σε αυτή τη διαπίστωση. Ο Μαντέλα αφήνει πίσω του μια χώρα με αβυσσαλέες κοινωνικές αντιθέσεις, με το εισοδηματικό χάσμα μεταξύ λευκών και μαύρων να είναι της τάξης του ένα προς έξι και τις κοινωνικές ανισότητες να παραμένουν στο επίπεδο που ήταν όταν καταργήθηκε το καθεστώς του θεσμοποιημένου φυλετικού διαχωρισμού. Η αγροτική μεταρρύθμιση δεν έχει καν αρχίσει, το χάσμα σε υγεία και εκπαίδευση είναι τεράστιο, ενώ ακόμη και οι στοιχειώδεις ανάγκες, όπως η πρόσβαση σε ηλεκτρικό και νερό, παραμένουν άλυτα προβλήματα για την πλειονότητα όσων ζουν στις παραγκούπολεις των μεγάλων πόλεων.

Τα συσσίτια και οι 3.058...


Του Κλέαρχου Τσαουσίδη, απο την Αυγη...
«Όταν θα γίνουν όλα αυτά που λέει, ο ΣΥΡΙΖΑ θα βάλει συσσίτια», ανέκραξε η βουλευτίνα της Νέας Δημοκρατίας, Σοφία Βούλτεψη, σε τηλεοπτικό πρωινάδικο.
Να το ζήσω και δεν θέλω τίποτ' άλλο. Να είμαι στην ουρά με το τενεκεδάκι δίπλα στην κυρία Βούλτεψη, με το ταγεράκι της και τις ταλαιπωρημένες από την ορθοστασία γόβες της.
Συσσίτια, λοιπόν, βλέπει η κ. Βούλτεψη. Θα της υποδείκνυα και άλλα τρομερά που ούτε περνούν από το κοφτερό μυαλό της.
- Θα θερμαίνει, λοιπόν, το φτωχικό της με μαγκάλι, και ό,τι προκύψει.
- Θα δει απελπισμένους από την ανέχεια να πηδάνε από τα μπαλκόνια ή να αυτοκτονούν στο Σύνταγμα.
- Στα παγκάκια της Κυψέλης δεν θα κάθονται πια οι πρόσφυγες, αλλά θα κοιμούνται όσοι δεν είχαν να πληρώσουν το χαράτσι του Βενιζέλου και τους πήραν το σπίτι οι προστάτες μας.
- Στα κοινωνικά ιατρεία θα κάνουν άλλες ουρές οι ανασφάλιστοι, που ούτε δυο ευρώ για το φάρμακό τους δεν διαθέτουν, ή τη στοιχειώδη περίθαλψη.
Όλα αυτά όταν έρθει ο ΣΥΡΙΖΑ…

Μη φύγεις Άδωνη... θα φαρμακωθώ!!!

Γράφει ο Κάντζος Αριστειδης, απο τα Νομικα Αναλατα...
Για να δούμε το πρόβλημα του Υπουργού Υγείας πριν "φαρμακωθούμε" θα πρέπει πρώτα από όλα να διακρίνουμε τους εμπλεκόμενους στην αλυσίδα των φαρμάκων και να αναλύσουμε τα συμφέροντα του κλάδου τους. Κάθε κίνηση που επηρεάζει την τιμή των φαρμάκων και τους κανόνες της συνταγογράφησης έχει αντίκτυπο σε όλη την αλυσίδα, που προσαρμόζει τις κινήσεις της στην σκακιέρα με βάση τα νέα δεδομένα. Μια αλυσίδα που περιλαμβάνει σε πρώτη φάση τις φαρμακοβιομηχανίες, τις φαρμακαποθήκες, τα φαρμακεία, και τους ιατρούς.
Φαρμακοβιομηχανίες
Ο διαχωρισμός πρέπει να γίνει σε 4 στάδια. Τις εγχώριες που παράγουν τα πρωτότυπα των πολυεθνικών, τις εγχώριες που παράγουν τα αντίγραφα-γενόσημα, τις πολυεθνικές που παράγουν πρωτότυπα και τις πολυεθνικές που παράγουν αντίγραφα-γενόσημα φάρμακα. Κάθε μία έχει και τους λόγους της για να επιθυμεί τη δική της διαφορετική πολιτική στην τιμολόγηση των φαρμάκων. Στο παρελθόν οι φαρμακοβιομηχανίες δεν είχαν απλώς κέρδη...

Τετάρτη 11 Δεκεμβρίου 2013

Τι είναι ΠΑΣΟΚ;

του Θωμά Τσαλαπάτη, απο την Εφημεριδα των Συντακτων...
Κάθε τέλος είναι και μια στιγμή απολογισμού. Σήμερα που το ΠΑΣΟΚ στέκει συρρικνωμένο μέχρι την εξαφάνιση, ένα μεταμοντέρνο ΚΟΔΗΣΟ σε έναν αγώνα δρόμου από το σήμερα του ενεστώτα στο χθες του αορίστου, είναι ίσως ο κατάλληλος χρόνος να αναλογιστούμε: Τι είναι ΠΑΣΟΚ; Οχι τις πολιτικές, τα πρόσωπα, την ιστορία. Αλλά τις ανεπαίσθητες πινελιές που έβαψαν τις τελευταίες τρεις δεκαετίες την καθημερινότητά μας. Οχι απλά τα στοιχειωμένα ζιβάγκο, τα θερισμένα μουστάκια και τον ίλιγγο των ζεϊμπέκικων, αλλά την κληρονομιά του βαθύτερου τραύματος, αυτού που δεν φαίνεται αλλά αιμορραγεί σιωπηλά. Τι είναι λοιπόν ΠΑΣΟΚ; [Σημείωση: Κάποια σημεία ανήκουν στο παπανδρεϊκό ΠΑΣΟΚ και άλλα στο εκσυγχρονιστικό (ελάχιστα στο βραχύβιο γεωργακικό). Αυτό όμως που είναι ΠΑΣΟΚ περισσότερο απ’ όλα είναι η εγκλωβιστική συνύπαρξη των δύο.]

ΠΑΣΟΚ είναι οι κοιλάδες της ρόκας-παρμεζάνας. ΠΑΣΟΚ είναι η τηλεόραση στην κουζίνα. Η φράση: Η γυναίκα μου πήρε εισιτήρια για το Μέγαρο (επίσης το Μέγαρο). Να κατεβάζεις το παράθυρο του αυτοκινήτου και να λες: Πατριώτη, για (εκεί) καλά πάω; ΠΑΣΟΚ είναι το νέφος και ο καύσωνας. Το Παλέ ντε Σπορ και το Πόρτο-(κάτι). Ο Γιακούμπ, το πάθος για τα Ελγίνεια και η λέξη «μεζονέτα». Οι αεροσυνοδοί και τα καναπεδάκια. ΠΑΣΟΚ είναι να λες τη Heineken πράσινη. Το μπαράκι, η ταβερνούλα και κυρίως το κουτουκάκι. Τα τιμημένα γερατειά, τα δρακόντεια μέτρα, ο φόβος πως θα σου ρίξουν ναρκωτικά στο ποτό. Το: Καλά, εσύ είσαι πολύ ροκ. Το κόκκινο για τη ροδιά, το πράσινο για τα παιδιά, η πιλοτή, το τροχόσπιτο, τα ρεβεγιόν. Το να πηγαίνεις στον φούρνο και να αγοράζεις κουλουράκια, κριτσίνια, βουτήματα και να ξεχνάς να πάρεις ψωμί.

ΠΑΣΟΚ είναι να πηγαίνεις σε ένα σπίτι και να λες πως πας επίσκεψη. Επίσης να τους πηγαίνεις Μπαλαντάινς. Το να τρως σούσι και μετά βρόμικο. Η οικειότητα προς τον Ηγέτη και τους λοιπούς (τον Ανδρέα, τον Μένιο, τον Γιωργάκη, τον Βαγγέλη).

Ο Εγκέλαδος είναι ΠΑΣΟΚ. Ο γνωστός του γνωστού είναι ΠΑΣΟΚ. ΠΑΣΟΚ είναι τα πιάνο-μπαρ, το Ρεξόνα του Αναστόπουλου και τα ραμφίσματα του Ράμφου. ΠΑΣΟΚ είναι να μη φοβάσαι τίποτα παρά μόνο τον φόβο. ΠΑΣΟΚ είναι η τελευταία συναυλία των Πυξ Λαξ, τα ουφάδικα, η Ελούντα, το διάφανο σκέπασμα λεκάνης με τα ψαράκια. Το εγώ θα πληρώσω-όχι εγώ θα πληρώσω-μα σε παρακαλώ εγώ θα πληρώσω-μα θα μαλώσουμε.

ΠΑΣΟΚ είναι ο φόβος που μας ενώνει με τους άλλους (πλάκα κάνω). Ο Ντέταρι, οι πρώην Κωστόπουλοι, ΠΑΣΟΚ είναι ο κοτσαδόρος χωρίς βάρκα, το άσπρο πουκάμισο μέσα απ’ το παντελόνι, το τσιγάρο πίσω από το αυτί, οι αδερφοί Κατσιμίχα που τους εχθρεύονται οι Εβραίοι, ο πυροσβεστήρας στο αμάξι. Το «έχω και μια μπλούζα Τσε Γκεβάρα…». ΠΑΣΟΚ είναι το Ιλιον (άκλιτο), τα αποσιωπητικά στη μέση κάποιου τίτλου εφημερίδας, η φράση: Μανίτσα; Γαύρο; Η διαφήμιση του Nescafe (σ’ έναν κόσμο μαγικόοοο), τα σινθεσάιζερ και οι πάνω Διόσκουροι. ΠΑΣΟΚ είναι οι αερόσολες, η λέξη «Ζιγκολό», οι ανθισμένες φακές στο κεσεδάκι του γιαουρτιού, η Κάρμινα Μπουράνα να ηχεί στην ελληνική επαρχία. Αφού η οικογένεια φάει: «Να τα πάρουμε πακέτο. Δεν είναι για μας, είναι για τον σκύλο». ΠΑΣΟΚ είναι το να λες το τηλεκοντρόλ κομπιούτερ, το «τούτο δω μακέτο;», το Αντίρριο Ντε Τζανέιρο και ΠΑΣΟΚ είναι η κιθάρα του Νταλάρα. Το χαμόγελο του Γιάννου, τα σαρδάμ των διαδόχων, τα γέρνοντα υποβρύχια, οι Τσάροι της οικονομίας και τα φουντούνια.

ΠΑΣΟΚ είναι τρεις δεκαετίες, τέσσερις κυβερνήσεις και κάποιες δεκάδες ανασχηματισμοί. Ο τόκος που το παρόν πληρώνει σε ό,τι μας έφερε μέχρι εδώ. Μια φάλτσα αισιοδοξία, μια κάλπικη επιτυχία και μια θορυβώδης πτώση. Ενα χθες και κάποιο παρελθόν…

(Ο κατάλογος αυτός δεν έχει τέλος. Ή μάλλον θα τελειώσει μόλις το ΠΑΣΟΚ μείνει μια ανάμνηση, ξεχασμένη, ξεθωριασμένη, όμοια με μετεμφυλιακό κόμμα ή πορτρέτο μεσοπολεμικού βουλευτή. Καλείστε να τον συμπληρώσετε υποκειμενικά και κατά βούληση.)

http://tsalapatis.blogspot.gr/

«Η παραίσθηση του μεγαλείου»....

Της Μαριας Τριαντοπουλου, απο το TVXS...
Τηλεοπτική ημέρα η Δευτέρα καθώς Πρετεντέρης και Χατζηνικολάου «ανατρέπουν» «στον Ενικό» με καλεσμένους που αν κανείς καθίσει και τους παρατηρήσει με προσοχή,
αδιαφορήσει για το μεγαλύτερο ποσοστό αυτών που λένε και επικεντρωθεί σε αυτά που δεν λένε - αλλά που «διαβάζονται» πια εύκολα από εμάς τους ωριμασμένους και σκληραγωγημένους τηλεθεατές – τότε έχει αρκετά πράγματα να μάθει και αρκετά χρήσιμα αλλά στενάχωρα κι απογοητευτικά συμπεράσματα να βγάλει.

Μετά την τόσο επιτυχημένη του εμφάνιση με ύφος αρχηγού κάποιας τεράστιας πλειοψηφίας στην εκδήλωση των 58 της κεντροαριστεράς στο Ακροπόλ ο κ. Βενιζέλος γεμάτος ευφορία πήρε το δρόμο για το στούντιο του MEGA και επί περίπου δύο ώρες μας προσέφερε ένα «ανατρεπτικό» σόου, με χαμόγελα, επιτηδευμένη προσήνεια, απαραίτητη δόση θυμού και αγανάκτισης, που θα ζήλευαν και οι επαγγελματίες του είδους.

Ο Σαμαράς επιστρέφει τη χώρα στη Δραχμή;


Του Γιώργου Κυρίτση, απο την Αυγη...
Καθώς οι δημοσκοπήσεις, η μία μετά την άλλη, αλλά και η ατμόσφαιρα στον δρόμο δείχνουν ότι οδεύουμε προς κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, αργά ή γρήγορα, με πιθανότερο το δεύτερο, επανέρχεται στο δημόσιο διάλογο και στα συστημικά ΜΜΕ, το ερώτημα "πού θα τα βρείτε τα λεφτά;", "τί θα κάνετε αν η εταίροι στυλώσουν τα πόδια, θα μας βγάλετε από το ευρώ;" Οι αγορητές του ΣΥΡΙΖΑ διεξήλθαν αναλυτικά τη σχετική θεματολογία στη συζήτηση για τον Προϋπολογισμό, η οποία μάλιστα, για κάποιον εξωτερικό παρατηρητή που δεν θα γνώριζε τα πρόσωπα, θα έμοιαζε με επίθεση της αντιπολίτευσης στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ.
Τα ερωτήματα, ωστόσο, για το που θα βρει ο ΣΥΡΙΖΑ τα λεφτά και τι θα κάνει αν βρεθεί αντιμέτωπος με την αδιαλλαξία των εταίρων, συνεχίζουν να εξαπολύονται εναντίον των στελεχών του, όπου βρεθούν κι όπου σταθούν. Οι απαντήσεις δίνονται, αλλά οι ερωτήσεις αυτές δεν διατυπώνονται για να απαντηθούν, αλλά για να πείσουν για το άτοπο και κυρίως το μάταιο της προσπάθειας.
Πλην, όμως, σε αντίθεση με το παρελθόν, σήμερα βρισκόμαστε σε μία κατάσταση που η κυβέρνηση επισήμως, τουλάχιστον για τους φιλοκυβερνητικούς δημοσιογράφους και τα στελέχη των κυβερνώντων κομμάτων, διαπραγματεύεται στα σοβαρά και δεν είναι διατεθειμένη, πχ, να επιτρέψει κατασχέσεις πρώτης κατοικίας. Και η τρόικα υποτίθεται ότι έχει στυλώσει τα ποδάρια.
Κι όμως, το ερώτημα "που θα βρείτε τα λεφτά που δεν σας δίνει η τρόικα", που έχει στυλώσει τα ποδάρια, δεν διατυπώνεται ποτέ στους διαπραγματευόμενους κυβερνώντες. Συνεπώς, συμβαίνει ένα από τα δύο: Ή η κυβέρνηση αυτή ή πολλώ δε μάλλον η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ που δεν έχει σκελετούς στις ντουλάπες, είναι σε θέση να διαπραγματευτεί επιτυχώς , παρά τους εκβιασμούς και τις απειλές των εταίρων...

Τριανταφυλλί όχημα κι ένα υστερόγραφο...

Της Φωτεινής Τσαλίκογλου*, απο την Εφημεριδα των Συντακτων...

 Στους δρόμους της πόλης μας μέρα με τη μέρα παίζεται και χάνεται η υπόθεση της ζωής μας. Αυτή καθαυτή η έννοια της «χαμένης ζωής» όμως διαψεύδεται από το αναπάντεχο που η ίδια η ζωή εξ ορισμού κομίζει. Tο αναπάντεχο είναι εκείνο που, εις μάτην όλων των καιρών, επιμένει να συγκροτεί τη ζωή.
Η σκέψη που μόλις έκανα δεν είναι έωλη… δεν είναι ευχολογική. Στηρίζεται σε συγκεκριμένα γεγονότα που διαδραματίστηκαν πριν από λίγες μέρες στους δρόμους της Αθήνας. Αποτελείται από τρεις διαδοχικές σκηνές που γρήγορα, η μια μετά την άλλη, ξετυλίχτηκαν μπροστά στα μάτια μου.

Σκηνή πρώτη: Στην οδό Καψάλη, έξω από ένα φαρμακείο. Μια ηλικιωμένη γυναίκα, καταφανώς εξαθλιωμένη, πουλάει κάτι σαν βότανα ή και αγριολούλουδα… την πλησιάζει ένας επίσης εξαθλιωμένος σχεδόν ρακένδυτος πωλητής. Λαχειοπώλης. – «Είσαι Ελληνίδα;» τη ρωτάει. H γυναίκα τα χάνει… δεν ήταν έτοιμη… «ναι!…ναι» ψελλίζει… «Είσαι Ελληνίδα;», επαναλαμβάνει επιτακτικά εκείνος… κι αρχίζει ελαφρά με τα χέρια του να τη μετακινεί από τη θέση της. Οχι, δεν ανήκει σε κάποιο κόμμα, δεν είναι εκπρόσωπος κάποιας αρχής, δεν φορά στολή, τον εαυτό του μόνον εκπροσωπεί έτσι καθώς επαναλαμβάνει… με ήρεμη αλλά σταθερή τώρα φωνή: «Είσαι Ελληνίδα;». Η γυναίκα κάτι ψαχουλεύει μέσα στα πράγματά της που τώρα έχουν σκορπίσει στο πεζοδρόμιο….«Ναι… ναι, Ελληνίδα είμαι» ψελλίζει. «Να!» και του δείχνει ένα κιτρινισμένο χαρτί με μια φωτογραφία…. Ο Ελληνας λαχειοπώλης περιεργάζεται επισταμένα το χαρτί… «Εσύ είσαι στη φωτογραφία; Δεν μοιάζεις…», εδώ γλυκαίνει μια στάλα η φωνή του. «Σαν κοριτσάκι είσαι» της λέει και τη σπρώχνει κι άλλο.

Δεκέμβρης ΄44. Ένα μικρό σχόλιο...

του Χρηστου Λασκου, απο το Red NoteBook...
Πολλά έχουν γραφεί τα τελευταία χρόνια για την Δεκεμβριανή εξέγερση του 1944. Και σίγουρα πολλά περισσότερα μένει να ειπωθούν. Γιατί, μ’ όλο που ξέρουμε για τον Παπαντρέα, το ΚΚΕ, τον ΕΛΑΣ, τους όμηρους και τους εκτελεσμένους, τα καθάρματα που χτύπησαν στις 3 Δεκεμβρίου το νεκρό κορίτσι στο Σύνταγμα, τα αεροπλάνα που χτυπούσαν συνοικίες, την Σκομπία και τους φόβους της, το Σκόμπυ και το πουλί του, κάτι καθοριστικό φαίνεται να λείπει –ή να αποκρύπτεται– στην πρόσληψη των γεγονότων.

Νομίζω πως το θέμα μας δεν είναι πια σήμερα αν έπρεπε να γίνουν έτσι ή αλλιώς τα πράγματα, αν το ΚΚΕ έκανε λάθη ή εγκλήματα, αν υπήρχε άλλος δρόμος, αν αυτή ή η άλλη τακτική θα τροχοδρομούσε αλλιώς την ιστορία. Θέλω να πω, δεν είναι το θέμα μας οι ασκήσεις «υποθετικής ιστορίας», στο μέτρο που και οι «λύσεις» τους δεν μπορεί παρά να είναι υποθετικές.

Ο Ελεφάντης έχει ισχυριστεί πως ο Δεκέμβρης υπήρξε «το κορυφαίο σημείο της πύρινης δεκαετίας του ’40-’50», η πιο στρατηγική στιγμή της μεγαλύτερης λαϊκής έκρηξης που γνώρισε στην ιστορία του ο ελληνικός κοινωνικός σχηματισμός. Και, στην πραγματικότητα, σφράγισε οριστικά την ήττα. Όπως έγραψε ο ίδιος, «η εαμική παράταξη στα Δεκεμβριανά δεν έχασε μόνο μια μάχη, τη μάχη της Αθήνας, αλλά τον πόλεμο, και μαζί μ’ αυτόν τις προοπτικές που επαγγέλονταν».   

η πολιτική λογοκρισία εντός της κοινότητας των οικονομολόγων...

Γιατί οι μελέτες των οικονομολόγων καταλήγουν πάντα υπέρ των νεοφιλελεύθερων πολιτικών ή πώς τα οικονομικά έγιναν οικονομικά... 
Κατά τη διάρκεια των προηγούμενων εκλογών άκουσα σε μια ραδιοφωνική εκπομπή τον Ανδρέα Ανδριανόπουλο να αναρωτιέται: «Μα οι οικονομολόγοι του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. πού τα έμαθαν αυτά τα οικονομικά; Στα πανεπιστήμια που ξέρω εγώ», είπε, «δεν διδάσκονται τέτοια πράγματα».

Άδικο δεν είχε. Στα ορθόδοξα, «νεοκλασικά» όπως ονομάζονται, οικονομικά που διδάσκονται στα περισσότερα τμήματα οικονομικών στις μέρες μας είναι αδύνατο πια να βρει κανείς κάτι που να υποστηρίζει έστω και στο ελάχιστο μια ριζοσπαστικά αριστερή άποψη.

Σενάρια ελέγχου της «μελλοντικής κυβέρνησης»...

του Χαραλαμπου Γεωργουλα, απο την Εποχη...
Καθώς το ενδεχόμενο αποτυχίας του διδύμου ΝΔ-ΠΑΣΟΚ στις εκλογές γίνεται ορατό
Το σχέδιο του Μαξίμου έμοιαζε απλό. Η (λογιστική) επίτευξη πρωτογενούς πλεονάσματος αξιοποιείται προπαγανδιστικά, για να φανεί ότι οι θυσίες του λαού αρχίζουν να αποδίδουν, για να καλλιεργηθεί η εντύπωση ότι και δίνεται πια η δυνατότητα να υπάρξει ουσιαστική διαπραγμάτευση με την τρόικα. Έτσι, θα μπορούσε να δοθεί η αίσθηση στον κόσμο που χειμάζεται, ότι τα δύσκολα έχουν περάσει και μπαίνουμε στη μετά το μνημόνιο εποχή.
Ο επικίνδυνος ΣΥΡΙΖΑ θα αποκαλυπτόταν ως ένα ευκαιριακό κόμμα, το οποίο ενισχύεται από τη δυστυχία του κόσμου, μη έχοντας κανένα ρεαλιστικό σχέδιο εξόδου.
Φεύγοντας για το Βερολίνο ο κ. Σαμαράς είχε την ελπίδα ότι εκεί θα έβρισκε ανταπόκριση και βοήθεια, ώστε το σχέδιό του να γίνει πραγματικότητα. Δυστυχώς για τον ίδιο και τα συμφέροντα που εκπροσωπεί, το σχέδιο αυτό δεν προσέκρουσε μόνο στην εμμονή της τρόικας και του Βερολίνου στην εφαρμογή της ίδιας πολιτικής χωρίς καμία διάθεση ουσιαστικής διαπραγμάτευσης.

Τρίτη 10 Δεκεμβρίου 2013

Oταν ο ΣΥΡΙΖΑ ρίχνει νερό στον μύλο του Aδωνη...

Του Σταυρου Λυγερου, απο το Real.gr...
Η ΔΗΜΟΣΙΑ ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ του υπουργού Υγείας με τον ΣΥΡΙΖΑ έχει μία σημασία που υπερβαίνει αυτό καθ’ αυτό το ζήτημα των φαρμάκων. Κατέδειξε τον άκρατο λαϊκισμό του Γεωργιάδη, αλλά κυρίως κατέδειξε τις ανεπάρκειες της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Χρειάζεται μεγάλη δόση πολιτικής απειρίας και τσαπατσουλιάς για να πέσεις σε μία τόσο χοντροκομμένη παγίδα. Κι όμως, η Κουμουνδούρου έπεσε.

Ο Τσίπρας απάντησε προσωπικά στην καταγέλαστη καταγγελία ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι διαπλεκόμενος, επειδή δόθηκε στο «Κόκκινο» διαφήμιση αξίας ελάχιστων χιλιάδων ευρώ από δύο φαρμακοβιομηχανίες! Με τον τρόπο αυτό ανέδειξε τον Γεωργιάδη σε αντίπαλο-συνομιλητή του, ενώ θα έπρεπε να τον αντιμετωπίσει σαν έναν κατά σύστημα πολιτικό προβοκάτορα, αλλά και σαν μία ταλαντούχα τηλεοπτική περσόνα. Ας αναλογισθούν οι αναγνώστες τις αξέχαστες στιγμές που ο γραφικός Αδωνις έχει χαρίσει με τα καμώματά του στο τηλεοπτικό κοινό.

Δεν είναι η πρώτη φορά που ο Τσίπρας αντιδρά κατά τρόπο που δεν συνάδει με το πολιτικό πρωτόκολλο. Στη συζήτηση για την πρόταση μομφής είχε πέσει στην ίδια παγίδα, αποδεχόμενος την πρόκληση του Βενιζέλου για μονομαχία στο σκάνδαλο των υποβρυχίων. Συνομιλητής-αντίπαλος του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι ο πρωθυπουργός, κι όχι όσοι κατά καιρούς με καραγκιοζιλίκια διεκδικούν πρωταγωνιστικό ρόλο στην αντι-ΣΥΡΙΖΑ εκστρατεία.

Ἡ δήλωση τοῦ Σεφέρη κατὰ τῆς δικτατορίας....

Με αφορμη την επετειο της βραβευσης του Σεφερη...
«Πάει καιρὸς ποὺ πῆρα τὴν ἀπόφαση νὰ κρατηθῶ ἔξω ἀπὸ τὰ πολιτικὰ τοῦ τόπου. Προσπάθησα ἄλλοτε νὰ τὸ ἐξηγήσω. Αὐτὸ δὲ σημαίνει διόλου πὼς μοῦ εἶναι ἀδιάφορη ἡ πολιτικὴ ζωή μας. Ἔτσι, ἀπὸ τὰ χρόνια ἐκεῖνα, ὡς τώρα τελευταῖα, ἔπαψα κατὰ κανόνα νὰ ἀγγίζω τέτοια θέματα· ἐξάλλου τὰ ὅσα δημοσίεψα ὡς τὶς ἀρχὲς τοῦ 1967 καὶ ἡ κατοπινὴ στάση μου - δὲν ἔχω δημοσιέψει τίποτα στὴν Ἑλλάδα ἀπὸ τότε ποὺ φιμώθηκε ἡ ἐλευθερία - ἔδειχναν, μοῦ φαίνεται, ἀρκετὰ καθαρὰ τὴ σκέψη μου.
Μολαταῦτα, μῆνες τώρα, αἰσθάνομαι μέσα μου καὶ γύρω μου, ὁλοένα πιὸ ἐπιτακτικά, τὸ χρέος νὰ πῶ ἕνα λόγο γιὰ τὴ σημερινὴ κατάστασή μας. Μὲ ὅλη τὴ δυνατὴ συντομία, νὰ τί θὰ ἔλεγα:
Κλείνουν δυὸ χρόνια ποὺ μᾶς ἔχει ἐπιβληθεῖ ἕνα καθεστὼς ὁλωσδιόλου ἀντίθετο μὲ τὰ ἰδεώδη γιὰ τὰ ὁποῖα πολέμησε ὁ κόσμος μας καὶ τόσο περίλαμπρα ὁ λαός μας στὸν τελευταῖο παγκόσμιο πόλεμο. Εἶναι μία κατάσταση ὑποχρεωτικῆς νάρκης, ὅπου ὅσες πνευματικὲς ἀξίες κατορθώσαμε νὰ κρατήσουμε ζωντανές, μὲ πόνους καὶ μὲ κόπους, πᾶνε κι αὐτὲς νὰ καταποντιστοῦν μέσα στὰ ἑλώδη στεκούμενα νερά. Δὲ θὰ μοῦ ἦταν δύσκολο νὰ καταλάβω πῶς τέτοιες ζημιὲς δὲ λογαριάζουν πάρα πολὺ γιὰ ὁρισμένους ἀνθρώπους.
Δυστυχῶς δὲν πρόκειται μόνον γι᾿ αὐτὸ τὸν κίνδυνο. Ὅλοι πιὰ τὸ διδάχτηκαν καὶ τὸ ξέρουν πὼς στὶς δικτατορικὲς καταστάσεις ἡ ἀρχὴ μπορεῖ νὰ μοιάζει εὔκολη, ὅμως ἡ τραγωδία περιμένει ἀναπότρεπτη στὸ τέλος. Τὸ δράμα αὐτοῦ τοῦ τέλους μᾶς βασανίζει, συνειδητὰ ἢ ἀσυνείδητα, ὅπως στοὺς παμπάλαιους χοροὺς τοῦ Αἰσχύλου. Ὅσο μένει ἡ ἀνωμαλία, τόσο προχωρεῖ τὸ κακό.
Εἶμαι ἕνας ἄνθρωπος χωρὶς κανένα ἀπολύτως πολιτικὸ δεσμὸ καί, μπορῶ νὰ τὸ πῶ, μιλῶ χωρὶς φόβο καὶ χωρὶς πάθος. Βλέπω μπροστά μου τὸν γκρεμὸ ὅπου μᾶς ὁδηγεῖ ἡ καταπίεση ποὺ κάλυψε τὸν τόπο. Αὐτὴ ἡ ἀνωμαλία πρέπει νὰ σταματήσει. Εἶναι ἐθνικὴ ἐπιταγή.
Τώρα ξαναγυρίζω στὴ σιωπή μου. Παρακαλῶ τὸ Θεὸ νὰ μὴ μὲ φέρει ἄλλη φορὰ σὲ παρόμοια ἀνάγκη νὰ ξαναμιλήσω».

το κειμενο ειναι παρμενο απο εδω...

Όταν η ζωή «ζητάει το λόγο»...

Όταν η ζωή «ζητάει το λόγο»
«Δεν είµαστε φτιαγµένοι για να βαδίζουµε ατρόµητοι καταπάνω σε όλα τα ζόρια – λογαριασµούς, απολύσεις, ερηµιές, µπάτσους, φασίστες, βιβλιάρια υγείας. Εµείς υπολογίζαµε  ότι θα κλαίγαµε µόνο από έρωτα και εθιµοτυπικά, σε µεγάλες αθλητικές νίκες και επετείους. Άντε πότε πότε κι ένας θάνατος. Εµείς υπολογίζαµε ότι θα διαβάζαµε τους θεωρητικούς για λόγους κουλτούρας και ότι θα τα βάζαµε µε την υπερκατανάλωση, την αλλοτρίωση και άλλες έννοιες απ’ τις εκθέσεις ιδεών.
Δεν περιµέναµε ότι πρέπει να βγάλουµε φωτιά απ’ τις λέξεις, ότι πρέπει να περπατήσουµε ξανά µαζί σε χαµένες απεργίες, ότι πρέπει να ηττηθούµε όπως οι άλλοι, αυτοί που κάποτε θαυµάζαµε. Δεν περιµέναµε ότι η ζωή θα µας ζητήσει το λόγο».
Το κείµενο ανήκει σε γνωστό µπλόγκερ της νεότερης, όπως είναι φανερό, γενιάς, η οποία βέβαια δεν είναι πλέον και πολύ νέα αφού καβατζάρησε τα τριάντα, και το διάβασε ένας σύντροφος στο συνέδριο του ΝΑΡ. Ασφαλώς µια ιδιαίτερης σηµασίας και συµβολισµού ανάγνωση σε ένα σώµα ανθρώπων που αναζητούσαν µε αγωνία απάντηση στις ίδιες απορίες, ανεξάρτητα από ποιες χρονολογίες προέρχονταν κι από ποιες ήττες είχαν επιστρατευθεί. Δεν χρειάζεται ούτε παρουσίαση ούτε εξηγήσεις. Αν η στήλη δεν είχε κάποιες διαστάσεις κι αν το λευκό χαρτί το απεχθάνεται κάθε εφηµερίδα, θα άφηνα αυτές τις γραµµές µόνες, σε ένα λευκό πλαίσιο για να τονίζει την ακρίβεια και τη σηµασία τους. Τώρα είµαι υποχρεωµένος να τις συνοδεύσω από προσθήκες, οι οποίες σε κάθε περίπτωση, ακόµα κι αν πιάσουν υψηλή απόδοση, θα είναι κατώτερες.

Η μεγάλη απάτη της λιτότητας...

Του Ρίτσαρντ Γουλφ,απο την Εφημεριδα των συντακτων...

Το παρακάτω άρθρο του Αμερικανού μαρξιστή οικονομολόγου δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Γκάρντιαν» στις 4 Νοεμβρίου και η «Εφημερίδα των Συντακτών» το αναδημοσιεύει με την άδεια του συγγραφέα:
Οι κεντροδεξιές κυβερνήσεις στη Βρετανία και στη Γερμανία το κάνουν. Το ίδιο κάνουν και οι κεντροαριστερές κυβερνήσεις στη Γαλλία και στην Ιταλία. Το κάνουν, επίσης, ο Ομπάμα και οι Ρεπουμπλικανοί. Ολοι τους επιβάλλουν «προγράμματα λιτότητας» στις οικονομίες τους ως αναγκαίο μέτρο για να βγουν από την κρίση που τους έπληξε από το 2007. Οι πολιτικοί και οι οικονομολόγοι επιβάλλουν τώρα τη λιτότητα περισσότερο ως γιατροί, καθώς τα «επιθέματα σιναπόσπορου» έχουν κολλήσει για τα καλά στο δέρμα του ασθενούς.

Οι πολιτικές της λιτότητας παίρνουν ως δεδομένο ότι τα κύρια οικονομικά προβλήματα σήμερα είναι τα ελλείμματα των προϋπολογισμών, τα οποία αυξάνουν τα εθνικά χρέη. Οι πολιτικές αυτές επιλύουν τα παραπάνω προβλήματα με την περικοπή των κρατικών δαπανών και, δευτερευόντως, με περιορισμένες αυξήσεις φόρων. Με τη μείωση των δαπανών και την ταυτόχρονη αύξηση των εσόδων, όντως ελαττώνονται τα ελλείμματα και η ανάγκη για νέο δανεισμό.

Η αντιφατική προέλαση της Αριστεράς...

Χρι­στό­φο­ρος Βερ­ναρ­δά­κης, απο την Εποχη...
Παλιά προεκλογική αφίσα του ΠΑΣΟΚ: από τον Ελευθέριο Βενιζέλο  στον Γ.A. Παπανδρέου.
Οι ε­κλο­γές του 2012 συ­μπύ­κνω­σαν στο α­πο­τέ­λε­σμά τους την ε­πί­δρα­ση των δύο κύ­ριων διαι­ρε­τι­κών το­μών που χα­ρα­κτη­ρί­ζουν τη ση­με­ρι­νή συ­γκρό­τη­ση του ελ­λη­νι­κού κομ­μα­τι­κού συ­στή­μα­τος: α) τη διαί­ρε­ση Αρι­στε­ρά / Δε­ξιά και β) τη διαί­ρε­ση σε «μνη­μο­νια­κές» και «α­ντι­μνη­μο­νια­κές» δυ­νά­μεις. Οι δύο (ε­πάλ­λη­λες) αυ­τές το­μές εί­χαν ως α­πο­τέ­λε­σμα τον πο­λω­μέ­νο πο­λυ­κομ­μα­τι­σμό που προέ­κυ­ψε α­πό τις ε­κλο­γές του 2012 και την άρ­ση της με­τα­πο­λι­τευ­τι­κής διαί­ρε­σης σε Δε­ξιά / Δη­μο­κρα­τι­κές Δυ­νά­μεις, που εί­χε α­πορ­ρο­φή­σει την «Αρι­στε­ρά» και που εί­χε λά­βει κυ­ρίως με­τά το 1996 τη μορ­φή ε­νός σκλη­ρού δι­κομ­μα­τι­κού καρ­τέλ. Οι δύο αυ­τές διαι­ρε­τι­κές το­μές βά­θυ­ναν α­κό­μη πε­ρισ­σό­τε­ρο με­τά τις ε­κλο­γές του 2012 στο έ­δα­φος μιας α­κό­μη σκλη­ρό­τε­ρης νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρης πο­λι­τι­κής και ε­πέ­δρα­σαν κα­τα­λυ­τι­κά στην ε­ξέ­λι­ξη της μορ­φής των πο­λι­τι­κών δυ­νά­μεων, κα­θώς και στη ση­με­ρι­νή ε­κλο­γι­κή ε­πιρ­ροή τους. Ενά­μι­ση χρό­νο με­τά οι ση­μα­ντι­κό­τε­ρες αλ­λα­γές που έ­χουν συ­ντε­λε­στεί στο κομ­μα­τι­κό σύ­στη­μα εί­ναι οι ε­ξής:

Το έπος του απο-ηλεκτρισμού....

της Μαριαννας Τζιαντζη....
«Πήρε φωτιά το Κορδελιό, καίγονται τα μορτάκια, γλεντάνε στο καφέ αμάν, ρωμιοί και χανουμάκια», τραγουδούσε το 1971 η Χαρούλα Αλεξίου, στη Μικρά Ασία των Καλδάρα-Πυθαγόρα.

Σήμερα το άλλο Κορδελιό, της Θεσσαλονίκης και όχι της Σμύρνης, παίρνει φωτιά, αλλά όχι πάνω στο γλέντι. Νοικοκυριά λαμπαδιάζουν επειδή φωτίζονται με κεριά ή θερμαίνονται με πρωτόγονα μέσα. Σε λίγο οι οικιακές πυρκαγιές θα πάψουν να είναι είδηση, όπως σιγά-σιγά παύουν να είναι είδηση οι αυτοκτονίες λόγω φτώχειας ή οι δηλητηριάσεις λόγω διατροφής από κάδους ή οι θάνατοι από μαγκάλι, ενώ το ίδιο ενδέχεται να συμβεί και με τους πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας, ένα θέμα που η κυβέρνηση μας το φυλάει για πρωτοχρονιάτικο μπουναμά. Τώρα πια δε θα λέμε «ο θάνατός σου η ζωή μου», αλλά «ο θάνατός μας το σαξές στόρι τους».

Μέχρι και σύσκεψη πραγματοποίησαν αυτή την εβδομάδα Σαμαράς και Βενιζέλος για να ασχοληθούν με τα νοικοκυριά με το κομμένο ρεύμα. Εκεί αποφάσισαν να ρίξουν το μπαλάκι στην τοπική αυτοδιοίκηση: ο δήμος θα απογράφει τους ορίτζιναλ φτωχούς, αυτούς που πραγματικά δεν έχουν να πληρώσουν τη ΔΕΗ, και θα μεσολαβεί στην εταιρεία για την ευνοϊκή τους αντιμετώπιση.

Σοσιαλισμός ίσον σοβιέτ συν εξηλεκτρισμός: αυτό το σύνθημα δονούσε, περίπου πριν από έναν αιώνα, τους κολασμένους όλης της γης. Σήμερα οι σύγχρονοι κολασμένοι ανακαλύπτουν τον «απο-ηλεκτρισμό», το θλιβερό παράγωγο της αποβιομηχάνισης, της ανεργίας, της μοντέρνας κακομοιριάς. Θαρρείς πως η ιστορία κύκλους κάνει, πως ακολουθεί την περίφημη σπειροειδή κίνηση αλλά προς τα πίσω και προς τα κάτω. Δεν βλέπουμε πια ξυπόλητους ανθρώπους στο δρόμο, όμως βλέπουμε καλοντυμένους ανθρώπους που τρέφονται από τα σκουπίδια και ζουν στο σκοτάδι. Τρωγλοδύτες και τροφοσυλλέκτες νέας κοπής.

Η κυβέρνηση και τα μιντιακά παπαγαλάκια της βαφτίζουν την υπεράσπιση του αυτονόητου «εμμονή στη παρελθόν και στη στασιμότητα, άρνηση και απέχθεια στην αλλαγή», ενώ στοιχειώδεις λαϊκές κατακτήσεις βαφτίζονται «προνόμια» ή «βαρίδια στο δρόμο της προόδου».

Ωστόσο υπάρχουν όρια στον πόσο παραλογισμό, στην πόση κτηνωδία, στην πόση κοροϊδία μπορούμε να αντέξουμε σε μια εποχή που υπόσχεται τα πάντα και ταυτόχρονα τα παίρνει όλα πίσω.

(ΠΡΙΝ, “Το τέλος της αγοράς”, 8-12-2013)

Η φωτογραφία είναι του Βenjamin Rasmussen (μαγείρεμα σε καλύβα στο Αφγανιστάν).

Νικά ο Αντώνιος;

Κι όταν πια τέλεια σαστισμένος, «Τι είναι η τρέλα αυτή;» ρωτά, ένας του ρίχνει κι αυτουνού την γιγαντιαία ψευτιά του παλατιού - που στην Ελλάδα ο Αντώνιος νικά.
Κωνσταντίνος Καβάφης, «Το 31 π.Χ. στην Αλεξάνδρεια»
Στο ποίημα του Αλεξανδρινού,
ο Μάρκος Αντώνιος έχει χάσει τη ναυμαχία στο Ακτιο και σκέφτεται ήδη στη Λιβύη την αυτοκτονία, αλλά στην Αίγυπτο η Κλεοπάτρα γιορτάζει και πανηγυρίζει. Δεν είναι ότι δεν ξέρει την καταστροφή, ήταν μαζί του στην Ηπειρο, μαζί και στον ντροπιαστικό δρόμο της φυγής. Απλώς θέλει να χαρεί λίγο ακόμη την εξουσία, και η απάτη και η αναστροφή της πραγματικότητας είναι ο μόνος τρόπος που ξέρει. Ετσι και ο σύγχρονος Αντώνιος κυκλοφορεί τη «γιγαντιαία ψευτιά» για την έξοδο από την κρίση. Και οι πιστοί του βουλευτές της πλειοψηφίας θυμίζουν πλέον τη «σύνοδο των Συναποθανουμένων», την τελευταία ομάδα οπαδών του βασιλικού διδύμου που, υποτίθεται, θα τους ακολουθούσαν στο θάνατο. Στην πραγματικότητα, μόνο να αγκιστρωθούν λίγο ακόμα στην πρόσκαιρη εξουσία και τα τελευταία τρυφηλά συμπόσια ήθελαν. Μόλις στον ορίζοντα φάνηκε ο στρατός του Οκτάβιου, οι πιο πολλοί από αυτούς τσακίστηκαν να πάνε, μαζί με το στόλο και το ιππικό του Αντώνιου, στη μεριά του νικητή. Και κανείς δεν τους είπε αποστάτες...
Οσο και να προσπαθούν τα συστημικά ΜΜΕ να συντηρήσουν τη «γιγαντιαία ψευτιά», δεν υπάρχει μεγαλύτερο δείγμα απομόνωσης και οικτρής αποτυχίας των μνημονιακών πολιτικών Σαμαρά, Στουρνάρα και Βενιζέλου από την ταυτότητα των τελευταίων πρωταθλητών της:

Οι δύο κόσμοι...

του Κωστα Καναβουρη, απο την Αυγη...
Ίσως το ποιητικότερο, με την έννοια της απόλυτης ακρίβειας, και γι' αυτό το πιο πολιτικό σύνθημα των ημερών, το είδα στην αφίσα που κυκλοφόρησε πριν από λίγο καιρό για την «Παγκόσμια Ημέρα Δράσης Ενάντια στα Μεταλλεία Χρυσού στη Χαλκιδική». Και έλεγε το σύνθημα: «Στη Χαλκιδική δεν συγκρούονται δύο άκρα, αλλά δύο κόσμοι». Έτσι νέτα σκέτα. Ούτε «αντί», ούτε «κατά»,
ούτε «κάτω», ούτε «πάνω», αλλά ένα σύνθημα θέσης και γι' αυτό όχι μόνο σύνθημα, αλλά μια αξιωματική φράση που μέσα σε εννιά λέξεις αποτυπώνει την αλήθεια ολόκληρη όχι μόνο για την Χαλκιδική αλλά και για ολόκληρο το φάσμα της Πραγματικότητας.
Σ' αυτή λοιπόν τη φρυγμένη πραγματικότητα, που αλέθει κορμιά και ψυχές, που καταδικάζει παιδιά σε θάνατο, που πνίγει τις υπόγειες ζωές φτωχών, δεν συγκρούονται δύο άκρα, αλλά δύο κόσμοι. Και πρέπει να συγκρουστούν. Κανένα δάκρυ δεν είναι αρκετό, κανένας θρήνος δεν είναι αρκετός για να αμβλύνει την ευθύνη μας μπροστά στον θάνατο της 13χρονης Σάρας. Ο κόσμος του πιο ακροδεξιού πρωθυπουργού που γνώρισε η χώρα πρέπει να φύγει. Είναι φονικός. Είναι πρόξενος ανείπωτης οδύνης. Ο κόσμος αυτού του φασιστικού εσμού πρέπει να φύγει. Αυτά τα εμετικά ανδράποδα, που αποτελούν ύβρη και για το πολίτευμα και για την ίδια την ύπαρξη, πρέπει να φύγουν. Τώρα. Και, ναι, είναι απαραίτητη η σύγκρουση του δικού μας κόσμου με τον αποθηριωμένο δικό τους. Ώς εδώ με τους φονικούς χυδαιόφρονες. Αυτό το τόσο απλό, αυτό το τόσο ξεκάθαρο και ακριβές είναι που προσπαθεί να στρεβλώσει και να ανασκολοπίσει με μανία (ακριβώς επειδή είναι απλό, ξεκάθαρο και ποιητικά ακριβές) όλος ο συρφετός που υπηρετεί αυτήν την εξαθλιωμένη παραθεσμική δημοκρατία, η οποία αποτελεί όνειδος του συστήματος που συνηθίσαμε να ονομάζουμε δημοκρατία.

Δευτέρα 9 Δεκεμβρίου 2013

Προϋπολογισμός: Φτώχεια και δημόσιο χρέος στα ύψη...

του Λεωνιδα Βατικιωτη...
mitsotakis
Η βάρβαρη επίθεση της αστυνομίας σε 15χρονους μαθητές, με αφορμή τις συγκεντρώσεις προς τιμή του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, ήταν η εμφανής όψη της κρατικής βίας της συγκυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ. Εντός της Βουλής η ψήφιση του προϋπολογισμού, που αναμενόταν χωρίς εκπλήξεις να ολοκληρωθεί το βράδυ του Σαββάτου, οδηγούσε στο αποκορύφωμά της μια άλλης μορφής κρατική βία. Αυτή που οδηγεί στον θάνατο από αναθυμιάσεις ολοένα και περισσότερους άνεργους και φτωχούς, στην αυτοκτονία χιλιάδες και στην απόγνωση εκατομμύρια άλλους.

Ο κρατικός προϋπολογισμός του 2014 είναι ένας βαθιά ταξικός προϋπολογισμός που θα οξύνει τις ταξικές αντιθέσεις. Αυξάνει την φορολογία καταργώντας το αφορολόγητο των 5.000 ευρώ και πλήθος απαλλαγών. Μειώνει τις δαπάνες για μισθοδοσία κατά 280 εκ. ευρώ με τον Κυριάκο Μητσοτάκη (που ποτέ δεν μας έπεισε για το πόσο αθώα ήταν τα δώρα που έλαβε από την Ζίμενς) να καυχάται από το Βήμα της Βουλής πως οι δημόσιοι υπάλληλοι μειώθηκαν από 913.000 το 2009 σε 681.392 κι η μισθοδοσία από 24 δισ. σε 15,9 δισ. ευρώ.

Μια ιστοριούλα ξε-σαλλ-ώματος...

Cogito ergo sum...
Τον Στήβεν Γκρέυ δεν τον ξέρετε. Όπως άλλωστε δεν τον ήξερα κι εγώ, μέχρι που τον συνάντησα τυχαία. Για την ακρίβεια, συνάντησα ένα κείμενό του στο διαδίκτυο. Πρέπει να πω ότι ο Στήβεν Γκρέυ είναι δημοσιογράφος τού Ρώυτερς, ο οποίος έκανε μια έρευνα για τις ελληνικές τράπεζες. Μάλιστα, για χάρη αυτής της έρευνας χρειάστηκε να κάνει κάμποσα ταξιδάκια στην Ελλάδα. Αν δεν έχετε πρόβλημα με τα αγγλικά σας, επισκεφθείτε την ιστοσελίδα του, όπου σας διαβεβαιώνω ότι θα βρείτε μερικά εξαιρετικά ενδιαφέροντα κείμενα, που θα κάνουν αρκετές τριχούλες σας να σηκωθούν. Όμως, αν δεν τα πάτε καλά με την γλώσσα τού Σαίξπηρ ή αν απλώς βαριέστε τα ξενόγλωσσα, επιτρέψτε μου να σας διηγηθώ εγώ μια από τις πιπεράτες ιστορίες τού κυρίου Γκρέυ.

Η ιστορία αυτή, λοιπόν, δημοσιεύθηκε στο Ρώυτερς με τίτλο A Greek banker's secret property deals (= οι μυστικές κτηματικές συμφωνίες ενός έλληνα τραπεζίτη). Κι επειδή οι δημοσιογράφοι που είναι όντως δημοσιογράφοι, δεν κρύβονται πίσω από μεσοβέζικες φράσεις όπως π.χ. γνωστός παράγοντας, πρώην βουλευτής, υψηλόβαθμο στέλεχος κλπ αλλά λένε τα πράγματα με το όνομά τους, ο τραπεζίτης στον οποίο αναφέρεται ο Γκρέυ έχει ονοματεπώνυμο: λέγεται Μιχάλης Σάλλας και είναι πρόεδρος του διοικητικού συμβουλίου (δηλαδή, αφεντικό) της Τράπεζας Πειραιώς.

Ο Σάλλας, λοιπόν, τοποθετήθηκε επί κεφαλής τής Τράπεζας Πειραιώς πριν από 21 χρόνια, από την κυβέρνηση του -επανακάμψαντος μετά την παρένθεση Μητσοτάκη- Ανδρέα Παπανδρέου, πριν η τράπεζα ιδιωτικοποιηθεί. Μέχρι τότε, ο Σάλλας εκτελούσε χρέη προσωπικού συμβούλου τού Ανδρέα. Σήμερα, "κατέχει περίπου 1,5% της τράπεζας, η χρηματιστηριακή αξία τής οποίας έχει χάσει 97% από την ιστορικά υψηλότερη τιμή της το 2007".

Επιτέλους, έρχεται η αξιολόγηση που όλοι περιμέναμε...

Επιτέλους!
Διαβάζοντας το Προεδρικό Διάταγμα το σχετικό με  την αξιολόγηση των εκπαιδευτικών, καταλάβαμε πόσο πολύ πασχίζει ετούτη εδώ η κυβέρνηση, όπως άλλωστε και οι προηγούμενες, να βελτιώσει την ποιότητα του εκπαιδευτικού έργου, προς όφελος των μαθητών και της κοινωνίας, αλλά και των ίδιων των εκπαιδευτικών, βεβαίως, βεβαίως.
Για να είμαστε αντικειμενικοί, δεν χρειαζόταν το συγκεκριμένο Προεδρικό Διάταγμα για να καταλάβουμε την αγωνία της σημερινής κυβέρνησης, αλλά και των προηγούμενων, για βελτίωση της παρεχόμενης εκπαίδευσης.
Οι μηδενικοί διορισμοί εκπαιδευτικών τα δύο τελευταία χρόνια, δεν δείχνουν κάτι τέτοιο; Με το να μην γίνουν διορισμοί, ενισχύθηκε η αυτοπεποίθηση των ήδη υπαρχόντων εκπαιδευτικών, αφού εύκολα μπορεί κάποιος να συμπεράνει πως εκτιμήθηκε η αξία τους τόσο πολύ που θεωρούνται αναντικατάστατοι.
Μαθαίνουμε από το σχετικό προεδρικό διάταγμα πως οι μεταπτυχιακοί τίτλοι σπουδών σε συνδυασμό με επιμορφώσεις και σεμινάρια, μπορούν να κατατάξουν έναν αξιολογούμενο εκπαιδευτικό στους «αρίστους» (μεγάλο αθάνατο πνεύμα Διαμαντοπουλέικο» και καταλαβαίνουμε πόσο το υπουργείο επιδιώκει την αριστοκρατία μαζί με την αξιοκρατία!
Διότι, όπως είναι γνωστό, όλα τα μεταπτυχιακά προγράμματα σπουδών, όλες οι επιμορφώσεις και τα σεμινάρια που διοργανώνουν οι διάφοροι σχετικοί φορείς (ΕΕΦ, Πάντειο και λοιπές επιστημονικές, και να βγάλουμε το κατιτίς μας, δυνάμεις) είναι τελείως μα τελείως δωρεάν και προσβάσιμες για όλους μα όλους τους εκπαιδευτικούς (σε κάποια άλλη χώρα, ίσως).
Άλλωστε, τώρα που αυξήθηκε η διάρκεια και ο αριθμός των εκπαιδευτικών αδειών, όλο και περισσότεροι μπορούν, αρκεί να το θέλουν, να αποκτήσουν και δεύτερο και τρίτο μέχρι και τέταρτο πτυχίο.

Ο Γιάννης Πρετεντέρης στα δίχτυα της βλακείας...

του Γιωργου Ανανδρανιστακη, απο την Αυγη...
Το μεγάλο πλεονέκτημα των μνημονιακών, έτσι ισχυρίζονται οι ίδιοι, είναι ότι βασίζουν τις απόψεις τους στον ορθό λόγο. Στην επιστήμη, στην στατιστική, στην ανάλυση, στην ψυχραιμία, μετράνε, ζυγίζουν, αποδεικνύουν και μετά μιλάνε. Όχι σαν τους αντιμνημονιακούς που είναι συλλήβδην βλάκες και ανορθολογικοί, παραδομένοι στο συναίσθημα, μοιρολογίστρες κλαίουσες πάνω από νεκρά κοριτσάκια.
Θαυμάστε λοιπόν ορθολογισμό. Το χθεσινό ΒΗΜΑ δημοσίευσε άρθρο του Γιάννη Πρετεντέρη με τίτλο «Κούτσουρα απελέκητα», το οποίο καταπιάνεται με το ότι από το 2009 μέχρι το 2012 οι έλληνες μαθητές έπεσαν από την 25η στην 42η θέση στη σχετική λίστα του ΟΟΣΑ. «Αποκλείεται να φταίει το μνημόνιο, η Μέρκελ ή ο νεοφιλελευθερισμός, όταν η δημόσια παιδεία στην Ελλάδα καταρρέει», βεβαιώνει ο συγγραφέας –ναι είναι και συγγραφέας ο Γιάννης, έχει γράψει τον «Ψυχρό Εμφύλιο», παρόλο που νοσταλγεί τον θερμό. Αποκλείεται εντελώς να φταίει το μνημόνιο, άλλωστε οι φταίχτες είναι γνωστοί: «Η παιδεία καταρρέει από τις δικές της ανεπάρκειες, τους δικούς της αναχρονισμούς. Καταρρέει επειδή δεν θέλει να αλλάξει, ούτε να προσαρμοστεί στις απαιτήσεις της εποχής. Φταίει ένα σχολείο που ειδικεύεται στο να παράγει πολλούς αγανακτισμένους».
Φοβερή ανάλυση, μεγαλειώδης! Για την κατάρρευση στα χρόνια του μνημονίου, από το 2009 έως το 2012, αποκλείεται να φταίει το μνημόνιο. Οι μισθοί των εκπαιδευτικών μειώθηκαν στο μισό, οι προσλήψεις πάγωσαν, οι αναπληρωτές εξαφανίστηκαν, τα λεφτά για την Παιδεία εξανεμίσθηκαν, χιλιάδες σχολεία έκλεισαν ή συγχωνεύτηκαν, οι καθηγητές βρίσκονται υπό επιστράτευση κι όμως τίποτα απ' όλα αυτά δεν φταίει. Φταίει το κακό το ριζικό μας, φταίνε πάνω απ' όλα οι εκπαιδευτικοί, αυτοί που το 2009 είχαν τους μαθητές στην 25η θέση και το 2012 τους έριξαν στην 42η, έτσι για να αναστατώσουν τον Γιάννη τον Πρετεντέρη.

Ιδεολογία, εμπειρία και κυνισμός...

Του Νικόλα Σεβαστάκη*, απο την Εφημεριδα των Συντακτων...

Η νεωτερική πολιτική στηρίχτηκε, σε μεγάλο βαθμό, στις ιδεολογικές αφαιρέσεις. Η κοινωνία των πολιτών, η εργατική τάξη, το γενικό συμφέρον, η πρόοδος, υπήρξαν παρόμοιες αφαιρέσεις που λειτούργησαν ως πυξίδες για την πλοήγηση σε κοινωνικές πραγματικότητες με διαφορετικά χαρακτηριστικά και εμπειρίες.
Και μια και αναφέρω αυτούς τους δύο όρους, την αφαίρεση και την εμπειρία, νιώθω την ανάγκη να συστήσω την πολύ σημαντική πρόσφατη μελέτη του Παντελή Λέκκα με τον τίτλο «Αφαίρεση και εμπειρία. Μια φορμαλιστική θεώρηση του ιδεολογικού φαινομένου» (εκδόσεις Τόπος, 2012) που μυεί τον αναγνώστη σε όλο το εύρος αυτής της συζήτησης για την ιδεολογία και τις περιπέτειές της στον χρόνο μέχρι τις μέρες μας. Δεν είναι από τα βιβλία που μιλούν ευθέως για τα επικαιρικά κι ωστόσο υπηρετούν τη δυσεύρετη διαύγεια μέσα στις ρητορικές μανιέρες των ημερών.

Αυτοί οι δύο όροι πάντως, η αφαίρεση και η εμπειρία, μας δίνουν την ευκαιρία να μιλήσουμε για φαινόμενα που πολλές φορές δεν μπορούμε να τα διαπραγματευτούμε ψύχραιμα, γιατί μας κλονίζουν τις συνήθεις ευκολίες μας. Ιστορικά, λοιπόν, η Αριστερά, σε όλες της τις εκδοχές, από τις πιο μετριοπαθείς ώς τις πιο ριζοσπαστικές, υπήρξε πολύ περισσότερο ο χώρος των αφαιρέσεων παρά η παράταξη της εμπειρίας. Ηδη από την εποχή της Γαλλικής Επανάστασης, η ιδέα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων δέχτηκε τα πυρά των συντηρητικών ως εξόχως αφηρημένη και γι’ αυτό «επικίνδυνη». Το ίδιο θα συμβεί στον επόμενο αιώνα και με την ιδέα της ταξικής πάλης, παρά το ότι ο μαρξισμός και ευρύτερα η σοσιαλιστική κοινωνική κριτική ορκιζόταν στις «συγκεκριμένες υλικές πρακτικές». Η κατηγορία που απευθύνθηκε διαχρονικά τόσο κατά του πολιτικού φιλελευθερισμού όσο και κατά του σοσιαλισμού ήταν η ίδια: ότι παραβίαζαν τα δεδομένα της συσσωρευμένης εμπειρίας, τις εθνικές ρίζες και ταυτότητες, υπέρ του αφηρημένου ιδεώδους.

Ένας άνθρωπος, μία λέξη...

Του Antistachef, απο το Red NoteBook...
Η ζωή, η κοινωνία και η πολιτική σπάνια μας κάνoυν την χάρη να μας προσφέρουν τις καθαρές φόρμες που μας βοηθάνε να παίρνουμε καθαρές θέσεις απέναντι σε καθαρά φαινόμενα. Συνήθως οι καταστάσεις και τα πρόσωπα είναι σύνθετα, αντιφατικά, πολυσήμαντα. Το καλό και το κακό συνυπάρχουν και διαπλέκονται, κι εκεί που νομίζουμε ότι έχουμε μια καθαρή άποψη, ένα δαιμόνιο την αμφισβητεί, την αποδυναμώνει. Υπάρχουν όμως που και που και στιγμές που όχι απλώς τα πράγματα και τα πρόσωπα χωράνε γάντι στις αναλύσεις και τις φόρμες αναφοράς μας, αλλά είναι και σύμβολά τους.

Μια τέτοια περίπτωση είναι ο Γιάννης Πρετεντέρης. Μια καθαρή περίπτωση, ένας άνθρωπος σύμβολο, ένας άνθρωπος μία λέξη. Μια προπαγανδιστική μηχανή, ασταμάτητη, αδίστακτη, χωρίς προσχήματα, έτοιμη για τα πάντα. Στην δημόσια και στην ιδιωτική σφαίρα, στον τηλεοπτικό και τον φυσικό χρόνο, πάντα σταθερός, χωρίς περιστροφές χωρίς αστερίσκους. Ένας ακούραστος εργάτης και βασιλιάς του συστήματος.

Ο διάσπαρτος πόλεμος και οι αναπόφευκτες αποφάσεις...


του Δημητρη Σεβαστακη, απο την Αυγη...

Όταν μπουν στα χειμερινά ανάκτορα ο ΣΥΡΙΖΑ και τα συμμαχικά σχήματα, θα αντιμετωπίσουν έναν συμπαγή πόλεμο; Πολλοί το φοβούνται. Νομίζω όμως ότι οι όροι που ήδη έχουν στηθεί από τα συμβόλαια των Μνημονίων αλλά και από προγενέστερα κανονιστικά πραξικοπήματα οδηγούν σε ένα είδος πολυεπίπεδου, αποκεντρωμένου πολέμου και όχι σε μια σύγκρουση μετωπική, με έναν ευδιάκριτο εχθρό.
Δηλαδή αυτό που περιμένει την κυβερνητική Αριστερά (πέρα από τις οργανωσιακές ανεπάρκειες ή τους εγωισμούς ενός πολιτικού νεοπλουτισμού που την ταλαιπωρούν), δεν είναι μόνο η πίεση που θα συνεχίσουν να ασκούν οι δανειστές ή κάποια πολεμοχαρής συμβολική χειρονομία τους. Είναι κυρίως ότι δεν υπάρχουν έτοιμα λειτουργικά εργαλεία για να υλοποιήσει έστω και μερικά από τα ελπιδοφόρα και φιλόδοξα που προσπαθεί και εκφωνεί: φορολογική εξισορρόπηση, καθαρούς κανόνες, λειτουργικότητα του κράτους, ροή των πραγμάτων. Και όλ' αυτά ως προϋπόθεση του μεγάλου και κεντρικού εγχειρήματος, της παραγωγικής ανασυγκρότησης, και του ολικού ανασχεδιασμού της οικονομίας. Το τελευταίο, όμως, δεν μπορεί να γίνει από «τα πάνω», γιατί τότε εκπίπτει στη γραφειοκρατία και τον οικονομικό φορμαλισμό (ή το πλιάτσικο, κατά τον κ. Φλωρίδη) του ΕΣΠΑ. Η παραγωγική ανασυγκρότηση γίνεται από την ίδια τη ζωή, από την κοινωνία, από τις ωθήσεις μιας αδιαμεσολάβητης παραγωγικής κουλτούρας που αφομοιώνει τις κοινωνικές ανάγκες. Όμως διευκολύνεται, επιταχύνεται από τους διοικητικούς και πολιτικούς χειρισμούς.
Η παραγωγή εμποδίζεται από τον γραφειοκρατικό γύψο. Αυτός δημιουργείται από το κράτος - λένε οι νεοφιλελεύθεροι. Ο ίδιος ο νεοφιλελευθερισμός είναι ο αντιπαραγωγικός γύψος -απαντά η αριστερά- ο οποίος φτιάχνει το πιο συγκεντρωτικό και αρρωστημένο μοντέλο «ανάπτυξης».

Πρότυπα; Ποιά προτυπα;

Με αφορμή τις σκέψεις που γράφτηκαν στο blog ενός μαθητή μου προβληματίστηκα αυτές τις μέρες για τον τρόπο που σκέφτονται οι σημερινοί νέοι.
Στο blog αυτός ο νέος άνδρας αναφέρει πως ποτέ δεν είχε πρότυπα στη ζωή του και πως πορευόταν μονάχα με τις δικές του θέσεις και σκέψεις χωρίς να έχει αναφορές στα λόγια και τις πράξεις ακόμα στη μουσική μερικών ίσως φωτισμένων ανθρώπων. Ο τρόπος που ήταν γραμμένο το κείμενο φαινόταν σα να ήταν κάποιο προσωπικό κατόρθωμα που θα έπρεπε να επικροτείται, αφού η προσωπική πορεία είναι αυτή που θα έπρεπε να ενδιαφέρει και όχι η μίμηση των προτύπων. Το post πήρε αρκετά likes και σχόλια, με τα περισσότερα από αυτά, αν όχι όλα, να επιβραβεύουν τη στάση αυτ , να την επαινούν και φυσικά να την αναπαράγουν.

Παρ όλο που σε γενικές γραμμές συμφωνούσα κι εγώ, θεωρώ πως υπάρχει μια μεγάλη παρανόηση. Είμαι από μια γενιά που λειτούργησαν μέσα από πρότυπα.

Κυριακή 8 Δεκεμβρίου 2013

Εβραίοι υπέρ Αράβων...

Του Περικλή Κοροβέση, απο την Εφημεριδα των Συντακτων...

Τελικά ποιος θα μας σώσει; Δεν βρίσκεται κάποιος αδιάφθορος, να μπει μπροστά και όλοι θα τον ψηφίσουμε. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι εγγύηση πως κάτι μπορεί να κάνει με τόσα λαμόγια που έχει μαζέψει από το ΠΑΣΟΚ; Αυτά και πολλά άλλα παρεμφερή ερωτήματα ακούς όπου και να βρεθείς. Ο κόσμος, όπου και αν είναι πολιτικά, αν ακόμα βρίσκεται κάπου, κουβαλάει τον σταυρό της φτώχειας και τον κυνηγούν οι απλήρωτοι λογαριασμοί. Και κάθε τόσο ένας καινούργιος καρκίνος. Αλλά στα λάθος ερωτήματα, υπάρχει πάντα και μια λάθος απάντηση. Εχω συναντήσει ανθρώπους που έχουν ψηφίσει όλα τα πολιτικά κόμματα. Δεν ξέρω γιατί, σκέφτηκα πως αυτοί οι άνθρωποι, έπαιξαν σε ένα πολιτικό χρηματιστήριο. Λίγοι βολεύτηκαν. Αλλά η μεγάλη πλειοψηφία ψήφισε την καταστροφή της.

Είναι δύσκολο να παραδεχτούμε πως οι σωτήρες και οι μεσσίες ανοίγουν το δικό τους μαγαζί και λειτουργούν για λογαριασμό τους με κεφάλαιο που τους έχουμε παραχωρήσει εμείς. Πού είναι η έννοια του πολίτη και ακόμα βαθύτερα πού είναι η έννοια του ανθρώπου; Με άλλα λόγια: Ποια είναι η δικιά μας ευθύνη απέναντι στην ίδια μας τη ζωή; Και τι σημασία δώσαμε σε ανθρώπους που έκαναν θαυμαστά πράγματα, που πέρασαν δίπλα μας και δεν τους γνωρίσαμε και η εξουσία τούς εξαφάνισε; Και τώρα το μυαλό μου πάει στον Ανρί Αλέγκ, που πέθανε πρόσφατα στη Γαλλία και, από ό,τι είμαι σε θέση να γνωρίζω, στη χώρα μας δεν γράφτηκε τίποτα. Ποιος ήταν αυτός ο άνθρωπος από το εξωτικό Αλγέρι; Ηταν από τους συνιδρυτές μιας μεγάλης καθημερινής εφημερίδας, της «Alger Republicain», διευθυντής και βασικός αρθρογράφος της οποίας ήταν ο Αλμπέρ Καμί, Γάλλος της Αλγερίας. Εκεί έγραφε και ο διάσημος Βερβερίνος διανοούμενος, Κατέμπ Γιασίν.

Οι νοικοκυραίοι βαριούνται να διαδηλώσουν ακόμα και για τους αγαπημένους τους μπάτσους...

τρύπιο ευρώ...
Μάλλον πράκτορες ξένων δυνάμεων ήταν οι εκατοντάδες διαδηλωτές που εγκλωβίστηκαν από τους μπάτσους στα Προπύλαια κατά την πορεία στη μνήμη τού Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου. Πράκτορες, άλλωστε, ξένων δυνάμεων ήταν και οι χιλιάδες έφηβοι που είχαν βγει ειρηνικώς στους δρόμους πριν πέντε χρόνια για να διαμαρτυρηθούν για τη δολοφονία ενός συνομηλίκου τους από όργανο της τάξης, τρομάρα του, και η διαμαρτυρία των οποίων καπηλεύτηκε από μερικές εκατοντάδες γνωστούς άγνωστους που είναι γνωστοί στην αστυνομία, αρκετοί μάλιστα από αυτούς προέρχονται από τα σπλάχνα της, οι οποίοι έκαναν γης μαδιάμ την Αθήνα κι άλλες πόλεις. Βλέπετε, για τους φιλήσυχους νοικοκυραίους μας, οι οποίοι όταν δεν αισθάνονται πως τους ψεκάζουν, παθιάζονται με το να ανακαλύπτουν θεωρίες συνωμοσίας από τούρκους, εβραίους κι αμερικανούς για να αποδεικνύουν πόσο σπουδαίος είναι ο νωθρός εγκέφαλός τους, θεωρείται απίθανο το πιο δυναμικό κομμάτι τής κοινωνίας μας να ξεσηκώνεται όταν το 2008 αισθάνθηκε πως έπεσε κι αυτό θύμα τής αυθαιρεσίας των δυνάμεων καταστολής τής εξουσίας κι όταν σήμερα τα μιντιακά παπαγαλάκια τού λένε πως καταστρέφεται γιατί τα πανεπιστήμια είναι κλειστά κι όχι γιατί η χώρα έχει μετατραπεί σε στρατόπεδο συγκέντρωσης για άνεργους νέους. Κι όμως, τις περισσότερες φορές η αλήθεια είναι πολύ πιο απλή από αυτή που διαβάζουμε στα αστυνομικά μυθιστορήματα...

Οι νοικοκυραίοι είναι ο τύπος τού ανθρώπου που πιστεύει ότι ο φυσικός βιότοπος ενός καρχαρία, για παράδειγμα, είναι το ενυδρείο. Αδυνατούν να αντιληφθούν ότι εκεί έξω υπάρχει ένας ωκεανός που αφρίζει κι ότι, καλώς ή κακώς, οι νεολαίοι μας ανήκουν σε αυτόν κι όχι στα μαντρωμένα τουριστικά τους συγκροτήματα. Ας το βάλουν καλά στο υπερσυντηρητικό μυαλό τους: οι έφηβοι έχουν όχι απλώς δικαίωμα αλλά υποχρέωση να αμφισβητούν τους πάντες και τα πάντα, ακόμα κι αν δεν θέτουν τα σωστά ερωτήματα ή δε δίνουν τις ορθές απαντήσεις, ακόμα κι αν αγνοούν τα ερωτήματα ή τις απαντήσεις. Ένα είναι σίγουρο, δεν είναι επαναστάτες χωρίς αιτία γιατί στην κοινωνία όπου θέλουν να τους εντάξουν, υπάρχουν χίλιοι δυο καλοί λόγοι για να επαναστατήσεις εναντίον της. Αυτούς θα τους βρουν στην πορεία, η κοινωνία όμως έχει ανάγκη εδώ και τώρα την ορμή και τον ενθουσιασμό τους, το ταρακούνημά τους που την ξυπνά από το λήθαργο και την κάνει να συνειδητοποιεί ότι τελικώς δεν είναι όλα τόσο αγγελικά πλασμένα όσο θέλει να βαυκαλίζεται πως είναι...

Ακούω, βεβαίως, τους νοικοκυραίους να διαμαρτύρονται για το ότι η νεολαία και η Αριστερά δεν εξεγείρονται όταν σκοτώνεται ένας μπάτσος εν ώρα καθήκοντος ή, για παράδειγμα, δεν έγινε το ίδιο για τους εργαζομένους τής Marfin. Θα συμφωνήσω μαζί τους: δεν πρέπει να οδηγηθούμε στον ταξικό εμφύλιο από τη στιγμή που κι ο μπάτσος κι ο εργαζόμενος της Marfin είναι μισθωτοί που δεν ανταμείβονται για το μόχθο τους όσο θα ήταν δίκαιο. Φυσικά δεν αναφέρομαι στους μπάτσους που βαρούν άγρια και πετούν χημικά για ψύλλου πήδημα για να δείξουν πόσο άγρια αρσενικά φαντάζονται τον εαυτό τους πως είναι και να κρύψουν τα βαθιά ριζωμένα μέσα τους κόμπλεξ κατωτερότητας από τα οποία βασανίζονται. Θα έπρεπε, ωστόσο, όλοι μαζί οι μικρομεσαίοι να ενώσουμε τις δυνάμεις μας σε βάρος των ελίτ που μας πίνουν το αίμα.

Γιατί, όμως, καλοί μου νοικοκυραίοι περιμένετε από τους άλλους να κάνουν τις διαδηλώσεις τής αρεσκείας σας; Δεν είναι δύσκολο, ξέρετε, να σηκωθείτε από τον καναπέ και να τις κάνετε μόνοι σας. Βάζετε λίγη δύναμη στα χέρια και τα τρυφερά σας οπίσθια αυτομάτως ξεκολλούν από το έπιπλο από το οποίο παρακολουθείτε το αγαπημένο σας τουρκικό σίριαλ. Κακώς, επομένως, η Αριστερά δε διαδηλώνει για τη δολοφονία ενός μπάτσου των 700 ευρώ από έναν εγκληματία. Αλλά αυτό δε μπορεί να στέκεται ως επιχείρημα εναντίον της όταν αυτοί που υποτίθεται πως νοιάζονται περισσότερο για τους μπάτσους δεν ξεβολεύονται ούτε για να πάνε στην τουαλέτα. Ετσι δεν είναι αγαπημένοι μου, νωθροί, δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι νοικοκυραίοι;...

...και τα κλειδιά στο χέρι (της τράπεζας) ...

Cogito ergo sum...

Μάλιστα, λοιπόν, Η κυρία δικαστίνα τής Χαλκίδας αποφάσισε ότι η τράπεζα (εν προκειμένω η Eurobank) δικαιούται να βγάλει στο σφυρί το σπίτι κάποιου άνεργου, επειδή η γυναίκα του είχε πάρει ένα δάνειο το οποίο δεν αποπληρωνόταν κανονικά. Παλιότερα, η δανειολήπτρια είχε προσφύγει στην προστασία τού "νόμου Κατσέλη" και είχε ρυθμίσει το δάνειό της με μηνιαίες δόσεις των 80 ευρώ αλλά ούτε κι αυτές τις χαμηλές δόσεις μπόρεσε να εξυπηρετήσει. Και πώς να τις εξυπηρετήσει, δηλαδή, όταν ολόκληρη οικογένεια διαθέτει μηνιαίο εισόδημα 400 ευρώ; Η δικαστίνα, όμως, αποφάσισε ότι και το σπίτι θα βγει στο σφυρί και οι μηνιαίες δόσεις πρέπει να αναπροσαρμοστούν από τα 80 στα 100 ευρώ. Όμορφα.

[Πρώτη παρένθεση για να θυμηθούμε την ανεπανάληπτη αποστροφή τού Μπρεχτ από την Όπερα της πεντάρας "Τί είναι η ληστεία μιας τράπεζας μπροστά στην ίδρυσή της;" και συνεχίζουμε.]

Το ξέρουμε ότι πλησιάζει απειλητικά η μέρα που οι τράπεζες θ' αρχίσουν να παίρνουν τα σπίτια του κοσμάκη. Ό,τι κι αν λένε οι κυβερνώντες κι όσο ψευτοτσαμπουκά να πουλάνε στην τρόικα, τα πάντα είναι δρομολογημένα. Τί σημασία έχει το ξεσπίτωμα μερικών χιλιάδων φουκαράδων μπροστά στην σωτηρία των τραπεζών; Οι τράπεζες πρέπει να σωθούν. Οι τράπεζες επιβάλλεται να σωθούν, καθ' ότι αποτελούν την κεντρική κολώνα τού καπιταλισμού. Άλλωστε, λόγω αυτής της αναγκαιότητας είναι που από το 2008 (Ν.3723/2008 "Ενίσχυση ρευστότητας της οικονομίας για την αντιμετώπιση των επιπτώσεων της διεθνούς χρηματοπιστωτικής κρίσης") η χώρα μας έχει τροφοδοτήσει το τραπεζικό της σύστημα με:

Ροη αρθρων