Σάββατο 17 Δεκεμβρίου 2011

Οι αντιεξουσιαστές γίναμε πολλοί, δε παίζω…



Ροΐδη Εμμονές ....

Στο δρόμο που χάραξε ο Παπανδρέου ο Γάμα, ο λεγόμενος και Αντιεξουσιαστής
Δύο χρόνια πέρασαν από την εποχή που ταΐζαμε τα σκυλιά με τα λουκάνικα. Τώρα ξεμείναμε. Τα ράφια άδειασαν. Για την άμεση αναπλήρωση των πόρων που απαιτούνται προκειμένου να μην ξεμείνουμε από πολύτιμη σκυλοτροφή, σταδιακά -κατά τη διάρκεια περ.18 μηνών- μαζέψαμε ότι ρευστό «περίσσευε» από τους χαμηλοσυνταξιούχους και μισθοσυντήρητους. Τους πήραμε και το καφεδάκι τους, αφήνοντάς τους με το παραδοσιακό ελληνοπρεπές ρεβίθι. Οι υπογραφές όλων αυτών των θεάρεστων μέτρων έχουν ονοματεπώνυμο: Κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ με πρωθυπουργό Παπανδρέου Γάμα με μεγαλοϋπουργούς μεταξύ άλλων: Χρυσοχοΐδης και Βενιζέλος.
Ο κ. Χρυσοχοΐδης καταγγέλλει την κυβέρνηση που τόσο πιστά υπηρέτησε ότι «στα δυο χρόνια διακυβέρνησης ΠΑΣΟΚ η χώρα καταστράφηκε» υποβαθμίζοντας τον Αντιεξουσιαστή Γιώργο από πρωθυπουργό σε «πρωθυπουργό αποικίας». Προφανώς πρόκειται για βαρύνουσα αντιεξουσιαστική δήλωση. Την ασπάζομαι.
Ο κ. Βενιζέλος, ο λεγόμενος και Μπέννυ, αφού συναίνεσε, ψήφισε και υπέγραψε, όλα τα απάνθρωπα μέτρα που επέβαλε ο προκάτοχός του στο υπ. Οικονομίας κ. Παπακωνσταντίνου (αυτός που τώρα ρημάζει οικολογικά την ύπαιθρο), ανέλαβε το υπουργείο συνεχίζοντας, ή μάλλον εντείνοντας τη σκληρότητα των εισπρακτικών μέτρων εις βάρος των χαμηλοσυνταξιούχων και μισθοσυντήρητων και αφού τα επέβαλε δηλώνοντας ταυτοχρόνως ότι θα συνεχίσουν διότι «είναι μονόδρομος» παρά τον «πόνο που νιώθει» παίρνοντάς τα, βγήκε προ ημερών και καταγγέλλει το Μνημόνιο, συγκεκριμένα: «το DNA του μνημονίου μάς οδηγεί σε αδιέξοδο». Δηλαδή έξι μήνες μετά την ανάληψη του υπουργείου Οικονομικών ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης κ. Βενιζέλος χτυπά στο δοξαπατρί την ακολουθούμενη εδώ και δύο χρόνια οικονομική πολιτική λέγοντας «δυστυχώς όλες οι θεμελιώδεις μακροοικονομικές και δημοσιονομικές προγνώσεις του αρχικού προγράμματος – του μνημονίου – δεν επιβεβαιώθηκαν. Είμαι εξουθενωμένος, μένω εδώ από εθνικό καθήκον». Δηλαδή μείναμε με το ρεβίθι, συνεχίζουμε να το πίνουμε μέχρι σκασμού, αυτό δήλωσε με περισσή σεμνότητα ένας ακόμη αντιεξουσιαστής κύρους, ο κ. Βενιζέλος. Δεν έχω λόγους να μην τον πιστέψω…
Ο κατάλογος, όσο περνά ο καιρός και πλησιάζουμε αισίως τη πολυπόθητη αντιεξουσιαστική διαδοχή του λεγόμενου Αντιεξουσιαστή Α’ alias Παπανδρέου του Γάμα, θα μεγαλώνει. Ήδη προστίθενται κι άλλα αναρχικά-αντιεξουσιαστικά θροΐσματα των Λοβέρδου, Ραγκούση και Διαμαντοπούλου…
Όλοι τους συμφωνούν -δια λόγους άκρως εθνικούς- να ενεργοποιήσουν τα γνωστά χαρακτηριστικά των χρυσόψαρων της επικράτειας, παρατείνοντας τη διορισμένη διακυβέρνηση του κ. Παπαδήμου, ώστε τα μέτρα που πάρθηκαν τα τελευταία 2 χρόνια, να απολαύσουν την αχλή του χρόνου και της μνήμης, έως ότου σβήσουν παντελως ως ένα ακόμη άσχημο παιχνίδι που μας έπαιξε η Ιστορία και που ο Νέος Αρχηγός, επιτυχώς θα μπαλώσει.
Λέω να αραιώνουμε.
Αν και εφόσον εσείς, φυσικά, το επιθυμείτε.

ΔΕΝ ΩΦΕΛΕΙ Ο ΘΥΜΟΣ ΓΙΑ ΟΠΟΙΟΝ ΜΙΛΑΕΙ ΓΙΑ ΕΚΠΟΡΝΕΥΣΗ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΜΑΣ. ΝΑ ΑΠΟΔΕΙΞΟΥΜΕ ΠΩΣ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΔΙΚΙΟ, ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ.

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΣΥΝΩΜΟΣΙΑΣ - ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙΣΜΟ ...
Εκπόρνευση των παιδιών μας για να επιζήσουν, κάπως έτσι οραματίζονται το μέλλον μας. Ενας οίκος ανοχής όπου οι νταβατζήδες, οι τσατσάδες διατάζουν και οι εκδιδόμενοι πολίτες τα κάνουν όλα για να επιβιώσουν. Μοιάζει φυσιολογικό και λογικό σε ανθρώπους που έχουν πλήρη ασυμβατότητα με τη λέξη αξιοπρέπεια. Το πρόβλημα είναι πως εμείς πρέπει να αποδείξουμε πως αυτά τα λεγόμενα είναι μια θρασύτατη βρισιά κι ένα "λέρωμα" που πρέπει να ξεπλύνουμε με κάθε τρόπο. Θα το κάνουμε?

Η εκπόρνευση ενός λαού έχει τα στάδιά της. Γίνεται σιγά σιγά, ύπουλα στην αρχή και πιο ξεκάθαρα μετά. Μια κουβέντα που πετάχτηκε τυχαία σε μια τηλεοπτική εκπομπή δεν είναι αθώα και αβάσιμη. Ο άνθρωπος που τη ξεστόμισε όπως και όλοι οι άλλοι που εδώ και δυο χρόνια ασελγούν επάνω μας χωρίς καμιά ενοχή έχουν δημιουργήσει την εντύπωση πως είμαστε εν δυνάμει πόρνες.

Δημιούργησαν αυτή την αντίληψη εδώ και πολλά χρόνια όταν έβλεπαν τους πελάτες να σέρνονται στα βουλευτικά γραφεία, να ζητάνε κάθε είδους χάρες και να ξεπουλάνε τη ψήφο τους ακόμα και σε άτομα που βγάζαν μάτι πως είναι λαμόγια, κλεφταράδες, απατεώνες. Οταν έβλπεπαν τους πολίτες να μολύνονται καθημερινά από την αρώστια της απληστίας, της αδιαφορίας για το κοινωνικό σύνολο, του πιο χυδαίου φιλοτομαρισμού, της προθυμίας να παρανομήσουν, να οικονομήσουν εύκολα, να πατήσουν πάνω σε κάθε είδους σκατά για να μασαμπουκώσουν αδιάφοροι ποιος ζει ποιος πεθαίνει κι αν όλο το κράτος καταρρέει κάτω από το ζυγό μιας απίστευτη ρεμούλας.

Βλέποντας λοιπόν αυτά και με δεδομένο ότι δίπλα σε όλη αυτή τη χυδαιότητα οι καλοζωισμένοι τότε γονείς πνευματικά στείροι παρόμοια ανατροφή έδωσαν στα τέκνα τους, τα μεγαλωμένα σαν άψογοι λοβοτομημένοι καταναλωτές και τηλεορασόπληκτοι, υπολογίζουν πως ένα βήμα πιο πέρα, δηλαδή να τα βγάλουν και στο πεζοδρόμιο δεν είναι και σπουδαίο πράγμα....

Ολα αυτά τα κάνουν, όλα αυτά τα λένε γιατί μας βλέπουν σαν ξεφτυλισμένα ανθρωπάκια που ούτε λόγο μπορούμε να αρθρώσουμε, ούτε ΄να αντισταθούμε, ούτε να τους ξεβρακώσουμε. Κι έχουν αποκτήσει περισσότερη σιγουριά για την μιζέρια μας τα δυο τελευταία χρόνια. Μήπως εκπόρνευση δεν είναι να παρακαλάει κάποιος να δουλεψει με τρια κατοστάρικα ανασφάλιστος και να κάνει κωλοτούμπες στον εργοδότη μη τυχόν και τον διώξει? (ξέρεις πόσα κοριτσάκια αφήνουν το αφεντικό να τους πιάνει το κώλο για να επιβιώσουν αγανακτισμένε μου?) Μήπως εκπόρνευση δεν είναι να βαράνε αλύπητα και να φουσκώνουν με χημικά ακόμα και παιδιά και γερόντους στις πλατείες και να τρέχεις να κρυφτείς φοβισμένος? (ξέρεις πόσοι γονείς λένε ακόμα και τώρα στα παιδιά ΄μη τυχόν και κατέβεις εσύ με εκείνους τους άλλου στη πλατεία, να καθίσεις ήσυχος και να κοιτάς τη δουλειά σου) Μήπως εκπόρνευση δεν είναι να σε αποκαλεί όλος ο κόσμος τεμπέλη, ρεμπεσκέ και κλεφταράκο και να λουφάζεις απλά συσωρεύοντας οργή που το πολύ πολύ όταν τη βγάζεις να κάνει τόσο θόρυβο όσο μια κούφια κλανιά?

Μήπως εκπόρνευση δεν είναι όσοι μάθανε τις κορούλες πως το άλφα και το ωμέγα στη ζωή είναι να φοράνε μοδάτα ρούχα, να περιφέρονται στις καφετέρειες και τα μπαράκια ντυμένες σαν καραγκιόζηδες με τα ακριβά κινητά στα χέρια , κούφιες , γεμάτες αγωνία μη πάρει δυο πόντους παραπάνω ο κώλος τους ? (ήδη είναι ουρές οι υποψήφιες που βολιδοσκοπούν πιο γεράκο θα βρουν να του τα πάρουν....) Μήπως εκπόρνευση δεν είναι όσοι έμαθαν στους γιους να ξυπνάνε και να κοιμούνται με όνειρο ένα μάτσο παλιοσίδερα και διάφορους τρόπους να λουφάρουν και να βγάλουν εύκολη κονόμα? ( μήπως θέλετε να αναφέρουμε τι γίνεται στα κωλόμπαρα με τους κωλομπαράδες που προσφέρουν γη και ύδωρ για ένα πήδημα από τον νεανία?ακόμα και καινούργιο αμάξι?) Μήπως εκπόρνευση δεν είναι να βλέπεις τα παιδιά να δουλεύουν δώδεκα-δεκατέσσερις ώρες τη μέρα, με ψίχουλα, και να τους λες να το βουλώσουν για να κάνουν καριέρα? Μήπως εκπόρνευση δεν είναι να προωθείς τη κορούλα να βρει ένα καλό κορόϊ΄δο ματσωμένο και το γιο να προσέξει μην τον τυλίξει καμιά ξεβράκωτη?

Τίποτα δεν γίνεται τυχαία. Οι κουβέντες μοιάζουν βαριές όταν τις ξεστομίζει κάποιος. Οπως βαρύ μας έπεσε και το μαζί τα φάγαμε, όπως βαρύ μας έπεσαν και τα εξώφυλλα στο focus που μας ξεφτυλίζουν, όπως πολύ βαρύς φυσικά μας έπεσε ο Καρατζαφέρης που μίλησε για τις μανάδες στην Ιταλία που προτίμησαν να δίνουν το κωλαράκι των παιδιών τους στους εισβολείς από το να τα αφήσουν να πεινάσουν. Και βγήκαν πάλι οι Σπαρτιάτες και οι Σουλιώτισσες στο προσκήνιο. Ομως δεν είναι ούτε τα λόγια που ξεστομίζει κάποιος ούτε η οργισμένη αντίδραση που καθορίζουν τις εξελίξεις.

Το αν τελικά θα εκπορνευθούν τα παιδιά μας ή όχι θα το δούμε στο μέλλον. Γιατί στο μέλλον θα φανεί πόσοι κατόρθωσαν να έχουν μεγαλώσει παιδιά που δεν θα στήσουν κώλο για να έοχυν ένα καλύτερο κινητό. Πόσοι μεγάλωσαν παιδιά που δεν θα γλύψουν τα παπούτσια σ΄ενα αφεντικό αλλά θα το στείλουν στο διάολο. Πόσοι μεγάλωσαν παιδιά που δεν θα μυξοκλαίνε γιατί δεν έχουν να πάρουν καινούργια ρούχα και αμάξια. Πόσοι μεγάλωσαν παιδιά που θα είναι ικανά να πεινάσουν αλλά να μην τους πιάσουν το κώλο.

Αν το έχουμε κατορθώσει αυτό κι αν βοηθήσουμε τα παιδιά μας με προσωπικές θυσίες και αγώνες να βγουν στον αγώνα της ζωής με το κεφάλι ψηλά και με όποιο κόστος ακόμα και τη πείνα, χωρίς ΄να φοβούνται, χωρίς να υποκύψουν σε τίποτα τότε μπορούμε να τρίψουμε στη μούρη κάθε πορνολάγνου τα αποδεικτικά στοιχεία της αξιοπρέπειάς μας. Μέχρι τότε όμως δεν ξέρω αν το έχετε καταλάβει, αλλά κάθε μέρα σε εκπόρνευση βρισκόμαστε κι εμείς και τα παιδιά ΄μας και ακολουθούν και τα εγγόνια μας.

Προγραμματικό Μέτωπο και Αυτοδυναμία για έξοδο από την κρίση...

Ελευθεροτυπία..
Η νέα συνθήκη για τη δημοσιονομική ένωση, που θα συμπληρώσει τη νομισματική, όχι μόνο θα αφαιρέσει κάθε ίχνος οικονομικής κυριαρχίας (και συνακόλουθα πολιτικής), αλλά και θα μονιμοποιήσει την (δήθεν πρόσκαιρη λόγω χρέους) άγρια πτωχοποίηση των λαϊκών στρωμάτων, που επέβαλαν οι ντόπιες και ξένες ελίτ, καθώς και τη μαζική ανεργία και συνακόλουθη κινεζοποίηση των εργασιακών σχέσεων.
Συγχρόνως, το ίδιο το χρέος, που αποτελεί απλώς τη συνέπεια και όχι την αιτία της κρίσης, χρησιμοποιείται και ως αφορμή για το μαζικό ξεπούλημα του κοινωνικού μας πλούτου. Κατά συνέπεια, όπως ανέφερα και στο προηγούμενο άρθρο (5/12), αποκλείεται η μόνιμη έξοδος από την κρίση, χωρίς όχι μόνο τη μονομερή έξοδο από την Ε.Ε. και το ευρώ, αλλά και την αποδέσμευση από τη διεθνοποιημένη οικονομία της αγοράς. Γεγονός που σημαίνει ότι είναι εντελώς αποπροσανατολιστικές οι θέσεις της «Αριστεράς» μας (ρεφορμιστικής, «πατριωτικής» κ.λπ.) να... περιμένουμε τη διάλυση της ευρωζώνης ή την πανευρωπαϊκή αλλαγή, η οποία θα εγκατέλειπε τον επάρατο νεοφιλελευθερισμό (που είναι δήθεν μια απλή... ιδεοληψία και όχι βαθιά θεσμική αλλαγή, που επέβαλε η παγκοσμιοποίηση!), ή, ακόμη χειρότερα, απλά να βγούμε από το ευρώ και να μην πληρώσουμε όλο ή τμήμα του χρέους, πιθανώς έπειτα από... λογιστικό έλεγχο, που θα το «κουρέψει» -όταν οι ίδιες οι ελίτ άρχισαν το κούρεμα!
Επομένως, για την οριστική έξοδο από την κρίση και την εξάρτηση απαιτείται μια στρατηγική, που θα ξεκινούσε μια μακρόχρονη διαδικασία ριζικής αλλαγής του θεσμικού πλαισίου, στην οποία άμεσο πρώτο βήμα θα ήταν η μονομερής έξοδος από την Ε.Ε./ΟΝΕ και η μη αναγνώριση του χρέους, των Μνημονίων κ.λπ., οι αυστηροί έλεγχοι στην κίνηση κεφαλαίων, η κοινωνικοποίηση τραπεζών και των κλάδων παραγωγής κοινωνικών αγαθών (νερό, ηλεκτρικό κ.λπ.) και η ριζική αναδιανομή εισοδήματος και πλούτου, για να καλυφθούν οι κοινωνικές ανάγκες όλων των πολιτών (Υγεία, Εκπαίδευση, Ασφάλιση κ.ά.). Σε ένα δεύτερο στάδιο, θα έπρεπε να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις για την οικονομική αυτοδυναμία (όχι αυτάρκεια), ώστε να ανοίξει ο δρόμος, σε συνεργασία με άλλες χώρες, για την αποδέσμευση από τη διεθνοποιημένη οικονομία της αγοράς και τη δημιουργία ενός νέου διεθνισμού, που θα βασίζεται στην αλληλεγγύη, αντί για την ανταγωνιστικότητα.
Μόνον αφού θα είχαν ικανοποιηθεί αυτές οι προϋποθέσεις, θα μπορούσε να τεθεί θέμα συστημικής αλλαγής που, ανάλογα με τον επικρατούντα τότε συσχετισμό των κοινωνικών δυνάμεων, θα μπορούσε να πάρει τη μορφή μιας κρατικοσοσιαλιστικής κοινωνίας, όπως θα προτιμούσαν οι κομμουνιστογενείς δυνάμεις, ή μιας ελευθεριακής ή αμεσοδημοκρατικής κοινωνίας, όπως η Περιεκτική Δημοκρατία.
Με δεδομένο, επομένως, ότι δεν υπάρχουν σήμερα επαναστατικές συνθήκες, ο μαξιμαλιστικός ελευθεριακός στόχος για άμεση ανατροπή «του κράτους και του καπιταλισμού», με μέσα που δεν αποκλείουν ακόμη και τις επιθέσεις «αναρχικών» κουκουλοφόρων κατά άλλων διαδηλωτών,1 είναι απόλυτα αποπροσανατολιστικός.
Από την άλλη μεριά, ο αντίστοιχα μαξιμαλιστικός κομμουνιστικός στόχος, που συνδέει τη διαγραφή του χρέους και τη μονομερή έξοδο από την Ε.Ε./ευρωζώνη με την άμεση κατάκτηση της λαϊκής εξουσίας (όχι απλώς με την έννοια της πραγματοποίησης αλλαγών σαν τις προτεινόμενες για το Μέτωπο, αλλά με την έννοια μιας κρατικοσοσιαλιστικής κοινωνίας), είναι σαφώς εξωπραγματικός.
Το κρίσιμο επομένως ερώτημα σήμερα είναι πώς θα επιτευχθεί η ενότητα των λαϊκών στρωμάτων, τα οποία σήμερα παρασύρονται είτε από την γκεμπελική προπαγάνδα περί «μονοδρόμου» των ελίτ και των οργάνων της είτε από την ψηφοθηρική προπαγάνδα των αντιμνημονιακών και της «Αριστεράς», που ανέφερα, είτε από τις ρητορείες για άμεση συστημική αλλαγή, τη στιγμή που συντελείται μια ανεπανόρθωτη καταστροφή. Η μόνη απάντηση, κατά τη γνώμη μου, είναι ένα Προγραμματικό Μέτωπο, που θα συνενώσει τη μεγάλη πλειοψηφία του λαού (τα λαϊκά στρώματα που σήμερα γονατίζουν) γύρω από τους στόχους αυτούς, και όχι γύρω από κάθε λογής μέτωπα, που προϋποθέτουν τη συνέχιση της ενσωμάτωσης της χώρας στη διεθνοποιημένη οικονομία της αγοράς, η οποία πιθανώς ήδη οδηγείται σε Μεγάλη Υφεση, όπως του '30.
Ενα τέτοιο θεματικό παλλαϊκό Μέτωπο2 θα μπορούσε να γονατίσει τις ντόπιες και ξένες ελίτ, αν οργάνωνε και συντόνιζε τη μεγάλη πλειοψηφία του λαού σε μαζική αντίσταση, που μέσα από μαζικές («άγριες») απεργίες, επαναλαμβανόμενες γενικές απεργίες και, τελικά, γενική απεργία διαρκείας θα επέβαλλε την άμεση διεξαγωγή εκλογών, οι οποίες θα μπορούσαν κάλλιστα να οδηγήσουν στη νίκη ενός Μετώπου, που θα υλοποιούσε τα πρώτα βήματα της παραπάνω στρατηγικής. Στη συνέχεια, το Μέτωπο θα οδηγούσε σε νέες εκλογές για συντακτική συνέλευση, η οποία θα μπορούσε να θεσμοθετήσει τις αλλαγές που απαιτούνται στο δεύτερο στάδιο για την οικοδόμηση των βάσεων μιας αυτοδύναμης οικονομίας.
* Η πλήρης εκδοχή εδώ: http://www.inclusivedemocracy.org/fotopoulos/
1. Οπως αντίστοιχα, στο δήθεν «εναλλακτικό» μέσο πληροφόρησης, το Athens Indymedia, ανώνυμοι «αναρχικοί», δρώντες σαν κουκουλοφόροι, με τη βοήθεια των φίλων τους στην ομάδα που το διαχειρίζεται, όχι μόνο λασπολογούν αλλά ακόμη απειλούν και τη σωματική ακεραιότητα αντισυστημικών ακτιβιστών και αναλυτών όπως ο υπογράφων, με την προφανή ανοχή των υψηλά ισταμένων προστατών τους, που παρέχουν και τον σέρβερ του Πολυτεχνείου που τους στεγάζει! βλ. www.inclusivedemocracy.org/pd
2. ΕΚΚΛΗΣΗ ΓΙΑ ΕΝΑ ΝΕΟ ΕΘΝΙΚΟ-ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ (στο ίδιο)

Ο φανταστικός λόγος ενός φανταστικού πρωθυπουργού ...

Αντώνης Κανάκης ... Aixmi.gr


Με τρομάζει το γεγονός, ότι αντί να έχω σεξουαλικές φαντασιώσεις, όπως κάθε φυσιολογικός άνθρωπος, έχω πλέον πολιτικές φαντασιώσεις. Ξέρετε πόσες φορές φαντασιώνομαι ένα πολιτικό πρόσωπο με καινοτόμες απόψεις και τόλμη να τις εφαρμόσει, έξυπνο, σεμνό αλλά και με υγιή τσαμπουκά, κάποιον που να κινηθεί έξω από αυτό το τόσο προβλέψιμο, καταστροφικό και βαρετό πλαίσιο που έχουμε συνηθίσει όλα αυτά τα χρόνια, ένα φανταστικό πρόσωπο με φαντασία, με την κατάλληλη δοσολογία ρομαντισμού και ρεαλισμού, τεχνοκράτη, αλλά κυρίως ανθρωπιστή, ικανό, δίκαιο, πρακτικό και δουλευταρά, έναν πολιτικό που να προσφέρει εκτός όλων των άλλων, έμπνευση στους πολίτες, που θα τους παρασύρει στο να γίνουν καλύτεροι. Η φαντασίωσή, μου, όμως δεν σταματάει εδώ. Τον φαντασιώνομαι να εμφανίζεται για πρώτη φορά σε κάποια ευρωπαϊκή διάσκεψη κορυφής και να αυτοσυστήνεται στους ευρωπαίους ηγέτες, δίνοντας έναν λόγο που μόνο προϊόν της φαντασίας μου θα μπορούσε να είναι. Κλείνω τα μάτια μου και τον ακούω…
«Αγαπητοί συνάδελφοι, ονομάζομαι Φανταστικός Φανταστικίδης και είμαι ο πρωθυπουργός της Ελλάδας. Δεν θα σας μιλήσω για το παρελθόν και την ιστορία της, αφού οι περισσότεροι την γνωρίζετε πολύ καλά ή θα έπρεπε να την γνωρίζετε πολύ καλά. Θα σας μιλήσω για το παρόν της. Θα σας μιλήσω για μια μικρή στο μέγεθος χώρα, η οποία κατοικείται από ανθρώπους με μεγάλη καρδιά. Ανθρώπους περήφανους και αξιοπρεπείς. ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΣ! Που και αυτοί δεν κατάφεραν να αντισταθούν απέναντι στο τέρας της κατανάλωσης, του ψεύτικου πλούτου και των ψεύτικων υποσχέσεων που το συνοδεύουν, πέφτοντας στην παγίδα του. Εμείς οι ηγέτες τους, δώσαμε στο τέρας αυτό τον χώρο να γιγαντωθεί και να επιτεθεί με τέτοια μανία στους πολίτες και στις κοινωνίες μας. Εμείς οι ηγέτες τους, δεν προσφέραμε προστασία, δεν προσφέραμε βάσεις και πλαίσιο, κοινωνικό και πολιτικό, το οποίο θα διασφάλιζε την πραγματική ευημερία, την πραγματική ποιότητα ζωής και την αξιοπρέπεια που κάθε πολίτης δικαιούται.
ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ! Ναι, αντιμετωπίζουμε προβλήματα στην Ελλάδα αυτήν την χρονική περίοδο και ναι, χρειαζόμαστε την βοήθεια σας για να τα αντιμετωπίσουμε. Αλλά η Ελλάδα, όπως και κάθε χώρα ή λαός, έχει ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ και για αυτό δεν θα επιτρέψω ξανά σε κανέναν από εσάς, να απαξιώσει ή να προσβάλει την Ελλάδα, τους πολίτες της και την αξιοπρέπειά τους!
Το πρόβλημα που αντιμετωπίζει η χώρα μου δεν είναι αποκλειστικά Ελληνικό, είναι ευρωπαϊκό, είναι παγκόσμιο. Κατά συνέπεια, υπάρχουν και ηθικοί λόγοι για να το αντιμετωπίσετε ως πρόβλημα όλων. Το παγκόσμιο αυτό πρόβλημα δημιουργήθηκε την στιγμή που οι ηγέτες ανά τον κόσμο παρέδωσαν τα κλειδιά στις λεγόμενες αγορές και επέτρεψαν την ανεξέλεγκτη δράση εξ’ ορισμού χυδαίων μηχανισμών, όπως των τραπεζών με την σημερινή τους μορφή και, βεβαίως, των χρηματιστηρίων.
Αλήθεια, ποιοι είναι όλοι αυτοί; Ποιοι είναι όλοι αυτοί που, πλέον, βρίσκονται πάνω από λαούς, από χώρες, από τους εκλεγμένους ηγέτες; Πώς γίνεται να τους έχουμε δώσει τη δυνατότητα να ελέγχουν τις ζωές των πολιτών μας; Και το κυριότερο, ακόμη και τώρα, την ύστατη στιγμή, γιατί δεν κάνουμε κάτι για να τους σταματήσουμε;
Εσείς, εμείς, είμαστε οι ευρωπαίοι ηγέτες, οι υποτιθέμενοι ηγέτες της Κουλτούρας, του Πολιτισμού και των μεγάλων κοινωνικών ανατροπών και προόδου. Και τώρα βρισκόμαστε σε μια από τις πιο κρίσιμες χρονικές στιγμές της ευρωπαϊκής και παγκόσμιας ιστορίας. Κατά συνέπεια, έχουμε ιστορική ευκαιρία να είμαστε η γενιά των ευρωπαίων ηγετών που θα ανατρέψει αυτήν την καταστροφική πορεία. Οι ηγέτες που δεν θα ολοκληρώσουν διαδικαστικά και υπάκουα την θητεία τους κάνοντας τίποτα απολύτως για τους πολίτες τους. Οι ηγέτες που δεν θα συμπεριφερθούν από την αρχή ως το τέλος, ως άβουλα πιόνια των αγορών. Αντίθετα θα συμπεριφερθούν ως πραγματικοί εκπρόσωποι των λαών τους, ως πραγματικοί ηγέτες και θα αλλάξουν μια για πάντα, αυτό το χυδαίο και απάνθρωπο νομισματικό, τραπεζικό, χρηματιστηριακό σύστημα, το οποίο έτσι και αλλιώς καταρρέει.
Αγαπητοί συνάδελφοι, όπως καταλαβαίνετε, δεν αναφέρομαι σε κάποιες ακόμη απεγνωσμένες ενέργειες μπαλώματος του προβλήματος εντός του ήδη υπάρχοντος οικονομικού συστήματος, αλλά για μια μόνιμη λύση εκτός του πλαισίου αυτού. Ουσιαστικά για μια κατάργηση του υπάρχοντος οικονομικού συστήματος και για την αντικατάστασή του από ένα άλλο, δίκαιο, ανθρώπινο, που να βασίζεται στον πραγματικό πλούτο και όχι στον κοπανιστό αέρα των υπολογιστών και στα χρηματιστηριακά μαγειρέματα. Ένα σύστημα που δεν θα χρεοκοπεί ολόκληρους λαούς και δεν θα αιχμαλωτίζει τους φυσικούς πόρους των χωρών και την παράγωγή των πολιτών, τον πραγματικό δηλαδή πλούτο, για λογαριασμό κάποιων πολύ λίγων. Ένα σύστημα το οποίο θα θεωρεί αδιανόητο και πρακτικά αδύνατο κάτι τέτοιο. Ένα σύστημα που θα ξαναδώσει στην λέξη οικονομία το πραγματικό της νόημα.
Ο πρόγονός μας Πλάτωνας στο «Νόμοι της Ιδανικής Πολιτείας» είπε: «να μην δανείζεις ή να δανείζεσαι με τόκο». Αυτή η χυδαιότητα είναι η καρδιά του σημερινού «οικονομικού» συστήματος και καθιστά τις Πολιτείες μας κάθε άλλο παρά ιδανικές.
Μην φοβάστε, δεν εισηγούμαι την κατάργηση της ελεύθερης οικονομίας. Είναι ανόητο να της αντιτίθεσαι, γιατί σχετίζεται με μια από τις βασικότερες ανάγκες του ανθρώπου, την φιλοδοξία. Την ανάγκη του να πετύχει περισσότερα και να ξεχωρίσει από τους υπόλοιπους. Την απαίτησή του να αμειφθεί παραπάνω για τον επιπλέον κόπο του, για τις επιπλέον ικανότητές του, για τα επιτεύγματά του και για το προσωπικό τίμημα που πλήρωσε για να τα πετύχει. Βασικά ανθρώπινα χαρακτηριστικά, είτε μας αρέσουν είτε όχι. Είναι, όμως, το ίδιο ανόητο να αντιτίθεσαι και σε κάποιες αριστερές θεωρήσεις της οικονομίας, αφού βασίζονται στη βασική ανάγκη του ανθρώπου για μια δίκαιη κοινωνία, ανθρώπινη, αξιοπρεπή για όλους, με τις μικρότερες δυνατόν κοινωνικές ψαλίδες. Είναι ανούσιο, λοιπόν, να αντιτίθεσαι σε οποιοδήποτε από αυτά, όπως είναι ανούσιο και να προσκολλάσαι μόνο σε ένα από αυτά. Η αλήθεια είναι κάπου στη μέση. Η λύση βρίσκεται στον συνδυασμό και στην δοσολογία των δύο.
«Παν μέτρον άριστον». Οι δικοί μου πάλι το είπαν αυτό. Γιατί, αγαπητοί συνάδελφοι, όπως προανέφερα, είναι άλλο να υπάρχει σε αυτόν τον τόσο πλούσιο πλανήτη, ένα οικονομικό σύστημα το οποίο θα εγγυάται στον κάθε κάτοικο του την αξιοπρέπεια, την ποιότητα ζωής και την ευημερία που του αξίζει, ενώ παράλληλα θα επιτρέπει σε κάποιους ανθρώπους που έχουν τις επιπλέον ικανότητες και τη διάθεση να δουλέψουν περισσότερο να αποκτήσουν και περισσότερα, και είναι άλλο το ένα τοις εκατό του πληθυσμού της γης να έχει στην κατοχή του περίπου το 60 τοις εκατό του παγκόσμιου πλούτου! Πώς καθόμαστε εμείς με σταυρωμένα τα χέρια και το επιτρέπουμε!
Αποφασίστε λοιπόν. Θα μείνουμε στην ιστορία ως μια ακόμα γενιά πολιτικών – πιόνια, υπάκουων των αγορών, ή θα μείνουμε στην ιστορία ως η γενιά των ευρωπαίων ηγετών που ανέτρεψαν και άλλαξαν το σύστημα στην πιο κρίσιμη στιγμή της νεότερης ευρωπαϊκής ιστορίας, υπηρετώντας επιτέλους τους λαούς τους;
Σας ευχαριστώ»
…Η φαντασίωσή μου ομολογώ, είναι πολύ τραβηγμένη και το πιθανότερο είναι πως δεν θα πραγματοποιηθεί ποτέ, αλλά όπως και στο σεξ, είναι πολύ χρήσιμο και υγιές να τις έχουμε…
Υ.Γ.: Τις καλύτερες μου ευχές για τα γενέθλια του aixmi.gr. Εύχομαι να συνεχίσει να τιμά αυτό το τόσο ταλαιπωρημένο, πλέον, Μέσο που ονομάζεται internet.

Πώς αισθάνεστε που εξαθλιώνετε τον κόσμο

  του Χρήστου Κυργιάκη  απο το Press in Action ...

Μακάρι να ήταν υπερβολές από εκείνες που γράφουμε καμιά φορά για να τονίσουμε παραπάνω κάποια πράγματα.
Μακάρι να ήταν ψέματα από εκείνα που γράφουμε επειδή μας τα είπαν λίγο διαφορετικά απ’ ότι έγιναν.
Όμως, δεν είναι υπερβολές ούτε ψέματα.
Οι μαθητές στα σχολεία δεν έχουν να πάρουν ούτε κουλούρι από το κυλικείο. Βρίσκουν τον δάσκαλο ή τον καθηγητή που εφημερεύει και δεν διστάζουν να του ζητήσουν χρήματα για να πάρουν κάτι από το κυλικείο.
«Δανεικά κύριε, δύο ευρώ και θα στα φέρουμε αύριο»!
Και έρχονται την άλλη μέρα με τα δεκάλεπτα και τα εικοσάλεπτα στα χέρια-προφανώς κάποιος παιδικός κουμπαράς έσπασε-για να επιστρέψουν τα δανεικά.
«Σας χρωστάω άλλα δεκαπέντε λεπτά κύριε» λέει κάποιος μαθητής  και σου κόβεται η ψυχή, σου λύνονται τα γόνατα.
Τι κι αν ο «κύριος» επιμένει πως δεν χρειάζεται να του επιστρέψουν τα χρήματα που τους έδωσε;
Τι κι αν ο «κύριος» δεν έχει ούτε ο ίδιος να πάρει ένα κουλούρι;
Τα παιδιά έχουν μπέσα. Και ο «κύριος» επίσης.
Ναι, ίσως είναι ο ίδιος «κύριος» που οι «εργασιομανείς» υπεύθυνοι τον είπαν τεμπέλη, τον έδειξαν με το χέρι ως οπισθοδρομικό, τον απαξίωσαν με το χαρτζιλίκι που του δίνουν αντί για μισθό, τον έκριναν υπεράριθμο και αντιπαραγωγικό, τον είπαν καλοφαγά κάποιοι καλοταϊσμένοι και χαραμοφάη κάποιοι που ιδρώνουν μόνο και στο άκουσμα του ρήματος «εργάζομαι».
Ίσως είναι ο ίδιος «κύριος» που χωρίς αυτόν δεν θα υπήρχε δημόσιο σχολείο τα τελευταία χρόνια.
Μπέσα! Λέξη άγνωστη για κάποιους άλλους που θα έπρεπε να είναι η πρώτη λέξη που μαθαίνουν, όχι απλώς να τη γράφουν αλλά κυρίως να τη ζουν και να την εφαρμόζουν.
Λίγη μπέσα αν είχαν, το ένα χιλιοστό από αυτή που έχουν τα παιδιά και ο «κύριος» ούτε θα έκαναν όσα έχουν κάνει αλλά και ούτε θα συνέχιζαν να βρίσκονται εκεί που βρίσκονται, κάνοντας τάχα, τώρα όλο το μαύρο τσούρμο παρέα, ότι μας σώζουν από τη χρεοκοπία.
Τι λέτε μωρέ; Αν δεν είναι αυτή χρεοκοπία τότε ποια είναι;
Τα συσσίτια στα σχολεία επιστρέφουν, τα παιδιά δεν έχουν να φάνε, άνθρωποι χρεωμένοι αυτοκτονούν, άνεργοι απελπισμένοι ψάχνουν, άλλοι για δουλειά και άλλοι για να ξενιτευτούν, οικογένειες περνάνε το χειμώνα μέσα στο κρύο, το καθημερινό φαγητό άρχισε να λείπει όλο  και σε περισσότερα σπίτια και κείνοι βυθισμένοι στα πλούτη τους, στη ματαιοδοξία τους, στην πολιτική τους καριέρα, στον κόσμο τους τον ψεύτικο συνεχίζουν να φέρονται λες και προσέφεραν στους πολίτες τις καλύτερες υπηρεσίας που μπορούσαν.
Νομίζετε πως ο κόσμος νοιάζεται για τις αηδίες που του αραδιάζετε;
Ζώνη του ευρώ, ισχυρό νόμισμα, Ευρώπη των λαών, ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας, το συμφέρον του τόπου, το καλό των πολιτών και άλλα τέτοια κουραφέξαλα.
Όταν κάποιος δεν έχει να δώσει φαγητό στο παιδί του, μπορεί να γίνει θηρίο ανήμερο, και να γκρεμίσει όλους όσους τον οδήγησαν στην κατάσταση αυτή. Πρώτους και καλύτερους όλους εσάς κύριοι «υπεύθυνοι» που οδηγήσατε στη φτώχια ένα λαό ολόκληρο και συνεχίζεται να τον εξαθλιώνετε!

Το σκάκι και η ταξική πάλη

Red NoteBook ...
Του Έρικ Όλιν Ράιτ
Η βασική ιδέα πίσω από αυτήν την ταινία μικρού μήκους που εκτυλίσσεται πάνω σε μία σκακιέρα, είναι η εξής: Τα απλά πιόνια εξεγείρονται εναντίον των κομματιών που αντιπροσωπεύουν την κυρίαρχη τάξη, δηλαδή τον βασιλιά, τη βασίλισσα, τους αξιωματικούς, τους πύργους και τους ίππους, και, ακολούθως, χορεύουν καντρίλιες πάνω στη σκακιέρα. Ωστόσο, με το τέλος του χορού ξεκινά ένα νέο παιχνίδι με αντεστραμμένους κανόνες. Αυτή τη φορά τα απλά πιόνια βρίσκονται στην πίσω σειρά και υιοθετούν τις κινήσεις των παλιών αριστοκρατικών πιονιών, ενώ τα τελευταία καταλαμβάνουν τη μπροστινή σειρά και κινούνται όπως τα απλά πιόνια. Το μήνυμα της ταινίας είναι ότι τα απλά πιόνια απέτυχαν να εδραιώσουν την επανάσταση τους διότι θεωρούσαν πώς για να την επιτύχουν αρκούσε η εκθρόνιση της παλιάς ελίτ. Αμέλησαν να μετακινήσουν την ίδια τη σκακιέρα.. Η σκακιέρα, αποτελεί ουσιαστικά μία μεταφορά για την κοινωνική δομή που δημιουργεί τους “κανόνες του παιχνιδιού”. Για να επιτύχει λοιπόν μία επανάσταση θα πρέπει πρώτα να μετασχηματίσει αυτήν την δομή.

Η συγκεκριμένη ιδέα δεν είναι αποκλειστικά μαρξιστική. Κατά μία έννοια συνιστά το θεμέλιο μίας δομιστικά προσανατολισμένης κοινωνιολογίας: Τα άτομα καταλαμβάνουν θέσεις μέσα στις κοινωνικές δομές -θέσεις που μερικές φόρες αποκαλούνται και ρόλοι-. Οι θέσεις αυτές επιβάλλουν περιορισμούς, αλλά και δημιουργούν ευκαιρίες πάνω στις επιλογές των ατόμων. Αυτό δεν συνεπάγεται αυτόχρημα ότι οι ανθρώπινες πρακτικές προσδιορίζονται αυστηρά από του κοινωνικούς ρόλους. Οι προθέσεις και οι επιλογές έχουν μεγάλη σημασία όπως επίσης και η δράση. Όμως, οι επιλογές προκύπτουν μέσα σε ένα πλαίσιο συστηματικών -και όχι τυχαίων- περιορισμών.

Η μαρξιστική εκδοχή αυτής της γενικής ιδέας έγκειται στον αρκετά παράτολμο ισχυρισμό ότι το κλειδί για την κατανόηση των δομικών προσδιορισμών στο πλαίσιο των οποίων γίνονται οι επιλογές, έγκειται στη φύση της οικονομικής δομής στη βάση της οποίας τα άτομα οργανώνουν τη ζωή τους, ή ακόμη ειδικότερα στη φύση του “τρόπου παραγωγής”. Στη μικρή αυτή ταινία δεν υπήρχε ούτε παραγωγή ούτε οικονομία. Η σκακιέρα αποτελούσε μία ξεκάθαρη μεταφορά της κοινωνικής δομής. Με αυτή την έννοια η ταινία δεν βασίζεται σε ένα καθαρό μαρξιστικό πλαίσιο.

Τώρα σε ό,τι αφορά τις πηγές έμπνευσης αυτής της ταινίας, νομίζω ότι προέκυψε μέσα από τις ανησυχίες του φοιτητικού κινήματος, του αμερικανικού κινήματος για τα πολιτικά δικαιώματα και τα κινήματα εναντίον του πολέμου του Βιετνάμ. Όλα αυτά τα κινήματα διατρέχονταν από έναν προβληματισμό γύρω από τη δυνατότητα μίας ριζοσπαστικής κοινωνικής αλλαγής, προβληματισμός που αποτυπώνεται σε αυτήν την ταινία. Συμμετείχα με ποικίλους τρόπους σε όλα αυτά τα κινήματα της δεκαετίας του ΄60 και είχα παρασυρθεί αρκετά από τις ουτοπικές φιλοδοξίες εκείνης της εποχής. Από την άλλη πλευρά ένιωθα ότι το καθήκον οικοδόμησης εναλλακτικών χειραφετητικών προταγμάτων ήταν αρκετά πιο επίπονο απ΄ όσο νόμιζαν αρκετοί άνθρωποι. Δεν αρκεί να επιτεθείς στο κατεστημένο και να εκθρονίσεις τα πιόνια του. Το να δημιουργήσεις μία εναλλακτική πρόταση είναι ένα καθ΄ εαυτό καθήκον και αυτό ακριβώς προσπάθησε να μεταφέρει η ταινία.


Απόσπασμα συνέντευξης του Έρικ Όλιν Ράιτ στον Μαρκ Κίρμπυ, που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Social Science Teacher

Μετάφραση: Λουδοβίκος Κωτσονόπουλος


Στις 19 και 20 Δεκεμβρίου το Ινστιτούτο Νίκος Πουλαντζάς, διοργανώνει στην Αθήνα δύο εκδηλώσεις με κεντρικό ομιλητή τον Έρικ Όλιν Ράιτ. Δείτε το πρόγραμμα πατώντας εδώ

Η κρυφή γοητεία των ποσοστών ...

Η Αυγή online...
ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΧΑΣΑΠΗ*
«Υπάρχουν τριών ειδών ψέματα: τα απλά ψέματα, τα τερατώδη ψέματα και η στατιστική». Χωρίς να ξέρουμε για ποιον λόγο διατυπώθηκε, η δήλωση αυτή αποδίδεται στον -προ δύο αιώνων- πρωθυπουργό της Βρετανίας Ντισραέλι. Φαίνεται, όμως, ότι επαληθεύεται καθημερινά εδώ και δύο χρόνια, οπότε η χώρα μας εισήλθε στη δίνη των Μνημονίων, με τα οποία η κυρίαρχη πολιτική τάξη επιχειρεί να διαχειριστεί, προς όφελός της, την οξύτατη οικονομική και κοινωνική κρίση.
Κάθε πολιτική συζήτηση, κάθε κυβερνητική απόφαση, κάθε δημοσιογραφική ανάλυση, κάθε ραδιοτηλεοπτικό δελτίο ειδήσεων, σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό και κατά τις σκοπιμότητες της συγκυρίας, κυριαρχείται από αριθμούς, ποσοστά και στατιστικούς δείκτες. Αριθμούς, ποσοστά και στατιστικές, που, ενώ αναφέρονται στα ίδια μεγέθη, αλλάζουν κατά βούληση ή επισήμως αλλάζουν επειδή εισάγονται στους υπολογισμούς νέα δεδομένα ή επειδή υιοθετούνται διαφορετικές τεχνικές στους υπολογισμούς ή και επειδή παρουσιάζονται με διαφορετικούς τρόπους.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα, το δημόσιο έλλειμμα και το αντίστοιχο δημόσιο χρέος ως ποσοστά του ΑΕΠ, τα οποία αναθεωρούνται συνεχώς για την ίδια -παρελθούσα- χρονική περίοδο. Το πρόβλημα βρίσκεται στους αριθμούς, στα ποσοστά και στις στατιστικές ή στους τρόπους που χρησιμοποιούνται για να υποστηρίξουν επιχειρήματα και να υπηρετήσουν σκοπιμότητες; Η προφανής απάντηση είναι στους τρόπους χρησιμοποίησής τους, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι και οι αριθμοί δεν προσφέρονται ή δεν προκαλούν σ’ αυτούς τους τρόπους χρησιμοποίησης τους.
Οι αριθμοί χρησιμοποιούνται για να αναπαραστήσουν όψεις της πραγματικότητας, ποσοτικοποιώντας επιλεγμένα χαρακτηριστικά της, ώστε να είναι δυνατός ο χειρισμός τους για την επίτευξη συγκεκριμένων στόχων. Κάθε τέτοια αναπαράσταση της πραγματικότητας, όμως, είναι ουσιαστικά μια (ανα)κατασκευή της, η οποία στη συνέχεια επικρατεί ή και επιβάλλεται ως η μοναδική οπτική της πραγματικότητας και τελικά ως η πραγματικότητα καθαυτή. Σ’ αυτές τις διαδικασίες, μέσα από τις οποίες η πραγματικότητα κατασκευάζεται και ανακατασκευάζεται με τη χρήση των αριθμών, η στατιστική έχει κυρίαρχο ρόλο, με πρωταγωνιστή την πιο βασική, την πιο απλή και φαινομενικά την πιο κατανοητή της έννοια: το «ποσοστό». Μια έννοια η οποία δεν αποτυπώνει ένα μέγεθος, αλλά μια σχέση μεταξύ δύο μεγεθών, και γι’ αυτό προσφέρεται για αριθμητικές αλχημείες. Το ποσοστό, επειδή είναι μια σχέση δύο μεγεθών, εξαρτάται από τις μεταβολές του ενός ή του άλλου μεγέθους ή και των δύο μαζί και παράλληλα, όταν διατυπώνεται και αναπαράγεται, αποκρύπτει τα μεγέθη από τα οποία προήλθε. Τα ποσοστά, αφού δεν εκφράζουν μεγέθη αλλά σχέσεις, δεν αθροίζονται, δεν αφαιρούνται, δεν πολλαπλασιάζονται, δεν διαιρούνται και γενικότερα δεν έχουν ιδιότητες αριθμών. Αφού αποτελούν αριθμητικές εκφράσεις αλλά όχι αριθμούς, τα ποσοστά προσφέρονται στους πολιτικούς χειρισμούς των μεγεθών προβάλλοντας -μεταξύ άλλων- και μια ψευδή εικόνα ισοτιμίας, άρα και δικαιοσύνης.
Για παράδειγμα, η δήλωση «όλοι οι μισθοί έχουν υποστεί μείωση 20%», δηλαδή το ίδιο ποσοστό μείωσης για όλους, ενώ τονίζει την ισότητα των ποσοστών, αποκρύπτει την ανισότητα των μεγεθών. Φαινομενικά, λοιπόν, και στο επίπεδο των εντυπώσεων, η μείωση των μισθών στη βάση της «ισότητας των ποσοστών» συγκαλύπτει την ανισότητα των διαφορών στην αριθμητική της «αφαίρεσης των μεγεθών».
«Πώς να λέτε ψέματα με τη στατιστική» είναι ο τίτλος ενός βιβλίου του Αμερικανού δημοσιογράφου Ντάρελ Χαφ (Darrell Huff), το οποίο από την πρώτη του έκδοση, το 1954, μέχρι σήμερα διαβάστηκε από εκατομμύρια αναγνώστες σε όλο τον κόσμο. Είναι, όμως, και η ουσία μιας πολιτικής πρακτικής στην οποία επιδίδονται με ιδιαίτερο πάθος, αφ’ ότου την ανακάλυψαν, οι εγχώριοι πολιτικοί παράγοντες και μάλιστα την έχουν επεκτείνει πέρα από το «πώς να λέτε ψέματα» και στο «πώς να τρομοκρατείτε με τη στατιστική».
Τι μπορούμε να κάνουνε εμείς απέναντι σε μια τέτοια κατάσταση πραγμάτων; Ίσως τίποτα, ίσως πολλά. Πρώτο απ’ όλα, όμως, να αποδομούμε εμείς και για μας τα ποσοστά των στατιστικών και να απομαγεύουμε τη χρήση τους στην πολιτική.
* Ο Δ.Χασάπης διδάσκει στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.

Ελευσίνια μυστήρια...

Ελευθεροτυπία...
Με το σχηματισμό της κυβέρνησης του Γ. Παπανδρέου, άνοιξε μια νέα περίοδος ψεύδους που συνέχισε με εκπληκτική συνέπεια την προεκλογική εκστρατεία του ψεύδους. Ας θυμηθούμε μερικά από τα ψέματα του ΠΑΣΟΚ, όταν αυτό ήταν στην αντιπολίτευση. Από το περίφημο σύνθημα «χρήματα υπάρχουν» φτάσαμε σε καθεστώς πτώχευσης.
«Το μεγάλο μας απόκτημα της ΔΕΗ, θα παραμείνει υπό δημόσιο έλεγχο». «Σήμερα η ΔΕΗ έχει βγει στο σφυρί. «Η ΕΥΑΘ (Εταιρεία Υδρευσης και Αποχέτευσης Θεσσαλονίκης) δεν πωλείται». Σήμερα δίδεται σε τιμή ευκαιρίας. «Το λιμάνι του Πειραιά δεν πωλείται». Σήμερα είναι κινέζικο, μια προέκταση του Χονγκ Κονγκ. Αυτά όλα διά στόματος Γ. Παπανδρέου. Και με αυτά τα ψέματα πήρε την εξουσία για να πράξει ακριβώς τα αντίθετα.
Δικαιολογημένα λοιπόν χαρακτηρίστηκε πολιτικός απατεώνας. Και φυσικά δικαιώθηκε. Η Νέα Δημοκρατία και το ΛΑΟΣ εντάχθηκαν ασυζητητί στην πολιτική του ΠΑΣΟΚ και σχημάτισαν ενιαία κυβέρνηση με αντάλλαγμα κάποιους υπουργικούς θώκους, κάτω από έναν πρωθυπουργό που δεν τον εξέλεξε κανείς και προέκυψε από συνταγματική εκτροπή. (Θα το αναλύσουμε αυτό σε ένα από τα προσεχή μας σημειώματα).
Και από έναν τέτοιο παραμυθά, μήπως το περίφημο χρέος είναι και αυτό ένα ψέμα που γίνεται πρόσχημα για την «ιδεολογία» της πλήρους και οριστικής καταστροφής της χώρας και τον αποδεκατισμό αυτού του λαού διά του λιμού και των ασθενειών; Τακτική δοκιμασμένη στο παρελθόν με στόχο ανεπιθύμητες μειονότητες. Να δούμε μερικά στοιχεία, να τα βάλουμε κάτω και να τα σκεφτούμε. Ο πάντα έγκυρος Γ. Δελαστίκ, σε ένα παλιότερό του άρθρο στο «Εθνος» είχε χρησιμοποιήσει στοιχεία από το Διεθνές Χρηματοοικονομικό Ινστιτούτο, το οποίο συμπεριλαμβάνει τις 400 μεγαλύτερες τράπεζες του κόσμου.
Εξι ελληνικά τραπεζικά ιδρύματα κατέχουν ομόλογα αξίας 55 δισ. ευρώ και δεκαπέντε διεθνείς τραπεζικοί κολοσσοί έχουν ομόλογα αξίας μικρότερης από 24 δισ. ευρώ. Και έτσι έχουμε περίεργες συγκρίσεις. Η Ντόιτσε Μπανκ έχει ομόλογα αξίας 1,15 δισ. ευρώ και το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο έχει στην κατοχή του ομόλογα αξίας 5,31 δισ. ευρώ. Δηλαδή ο κουμπαράς της γιαγιάς μου έχει σχεδόν πέντε φορές παραπάνω ομόλογα από τον βασικό χρηματοδότη του Χίτλερ.
Και το συμπέρασμα βγαίνει αβίαστα. Το εξωτερικό χρέος κατά κύριο λόγο είναι εσωτερικό και όλες οι συμφορές αυτού του λαού που επέβαλε η κυβέρνηση Παπανδρέου-Παπαδήμου μαζί με τους κομπάρσους της συγκυβέρνησης, είναι για να συνεχίσουν να αισχροκερδούν απρόσκοπτα οι ελληνικές τράπεζες εκμισθώνοντας μια κυβέρνηση ληστών.
Το κόκκινο ιδεολογικό νήμα που ένωνε ΛΑΟΣ - Ν.Δ. - ΠΑΣΟΚ, δημιούργησε δύο μπλοκ. Μια οιονεί κυβέρνηση και μια οιονεί αντιπολίτευση με ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ και ένα μπαλαντέρ. Τη ΔΗΜ.ΑΡ. Και εδώ βέβαια είναι και η παγίδα της Αριστεράς. Στο σημείο που η πολιτική τους εξαντλείται στο Κοινοβούλιο, όσο καλά και μαχητικά να τα λένε, δίνουν άλλοθι σε μια κοινοβουλευτική ολιγαρχία που θα την αποκαλούσαμε «Σε όλα ναι».
Περισσότερες από 900 μεγάλες πόλεις σε όλο τον κόσμο, από τη Μαδρίτη μέχρι το Τορόντο και από το Λονδίνο μέχρι το Σαντιάγο της Χιλής και ακόμα από το Βερολίνο μέχρι τις Φιλιππίνες, για να μη μιλήσουμε για Αθήνα ή Αραβική Ανοιξη, εκατομμύρια κόσμος δημιούργησε λαοθάλασσες εναντίον του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού όπως αυτός εκφράζεται από την Παγκόσμια Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Μπορεί τα αιτήματα να ήταν διαφορετικά, αλλά όλα ήταν απόρροια του νεοφιλελευθερισμού. Ολα αυτά τα κινήματα που δημιουργήθηκαν χωρίς συντονισμό και πολιτικά κόμματα ή επίσημα συνδικάτα, έχουν μερικά κοινά χαρακτηριστικά.
Ο αρχηγός ή «επαναστατική πρωτοπορία» αντικαταστάθηκε από τη Γενική Συνέλευση, τα πολιτικά αιτήματα εκφράζονται άμεσα χωρίς μεσολαβητή και δεν δημιουργούν οπαδούς ή ψηφοφόρους αλλά κινήματα αλληλεγγύης που συχνά ξεπερνούν τα εθνικά σύνορα. Το κίνημα αυτό το είδαμε και σε μας στις πλατείες και τώρα το βλέπουμε στην Ελευσίνα με την απεργία στην «Ελληνική Χαλυβουργία».
Θα ήταν λάθος να τη δούμε σαν μια μεμονωμένη απεργία εργαζομένων για τα συμφέροντα του κλάδου τους - είναι και αυτό, αλλά στην ουσία υπερασπίζονται τα συμφέροντα όλων των εργαζομένων στην περιοχή που έχει το 40% της βαριάς ελληνικής βιομηχανίας. Δηλαδή περίπου το μισό του βιομηχανικού προλεταριάτου. Ολο το Θριάσιο απήργησε την περασμένη Τρίτη και η συμπαράσταση από όλη την Αττική είναι συγκινητική. Μηνύματα συμπαράστασης έρχονται από όλη την Ελλάδα και το εξωτερικό. Ο αγώνας τους, αγώνας όλων μας.

Η αριθμητική της απόγνωσης...

του Γιώργου Πήττα | TVXS - TV Χωρίς Σύνορα:
Λοιπόν, «μολύβι και χαρτί η απόγνωση άνοιξε λαγούμι» που λέει και το άσμα. Και μιας που φτάσαμε ως εδώ, πρέπει να καθόμαστε να λέμε την Αλφαβήτα από την αρχή, να μηρυκάζουμε τα βασικά, μήπως αρχίσουμε όχι μόνο να καταλαβαίνουμε τι μας συμβαίνει, αλλά κυρίως μήπως βρούμε κανένα παράθυρο που μέχρι τώρα δεν είχαμε πάρει χαμπάρι, να τ’ ανοίξουμε για να μπει λίγο φως στα σκοτεινά δώματα της εποχής μας, ενώ όλα ταυτόχρονα μας δείχνουν το υπόγειο.
Και έχουμε τους πολίτες που χρωστάνε στις τράπεζες και το δημόσιο, και έχουμε τις χώρες που μαζί με τους πολίτες τους χρωστάνε στις ισχυρότερες χώρες, και έχουμε ακόμα πιο ισχυρότερες χώρες να χρωστάνε ακόμα πιο πολλά στον εαυτό τους και σε όλον τον κόσμο, αλλά ο κύκλος επιστρέφει όπως πάντα στους μικρούς κάθε είδους που πληρώνουν τον λογαριασμό.
Είπαμε. Άλφα, Βήτα, Γάμμα. Στο Γάμμα βέβαια, αν αφαιρέσεις ένα μ, εκτρέπεται η λέξη στο β ενικό προστακτικής ενεστώτα του ρήματος γαμώ. Το ζήτημα είναι Ποιος, ποιόν. Τίποτα άλλο.
Σε αυτό η γραμματική δεν βοηθά. Τα μαθηματικά, στα οποία ήμουν ανέκαθεν άθλιος όμως κάτι δείχνουν.
Μολύβι και χαρτί λοιπόν, έχουμε και λέμε:
Το ετήσιο κόστος του παγκοσμίου εμπορίου όπλων.
Δύο τρισεκατομμύρια εκατόν πενήντα επτά δισεκατομμύρια και εκατόν εβδομήντα εκατομμύρια δολάρια.
Μετά:
Το ξέπλυμα του βρώμικου χρήματος σε ετήσια παγκόσμια κλίμακα.
Δύο τρισεκατομμύρια επτακόσια δισεκατομμύρια δολάρια και κάτι εκατομμύρια ψιλά.
Στη συνέχεια:
Παγκόσμια ετήσια φοροδιαφυγή προσδιορισμένη στο μεγάλο κεφάλαιο.
Τρία τρισεκατομμύρια και πλέον δολάρια σε ετήσια βάση.
Να διευκρινίσω εδώ, για να καταλάβουμε και εσείς και εγώ περί τίνος πρόκειται, πως ένα τρισεκατομμύριο είναι χίλια δισεκατομμύρια καθώς ένα δισεκατομμύρια είναι εκατό εκατομμύρια (ζαλίζομαι).
Παρακάτω:
Κρυφοί λογαριασμοί στις Ελβετικές τράπεζες.
Φέρονται να ξεπερνούν τα Δύο τρισεκατομμύρια διακόσια δισεκατομμύρια δολάρια.
Μόνο από την Ινδία, η κάθετα ανερχόμενη νέα οικονομική τάξη έχει καταθέσεις στην Ελβετία που είναι πάνω από ένα τρισεκατομμύριο τετρακόσια δισεκατομμύρια δολάρια.
Το εμπόριο ναρκωτικών, όσο μπορεί να υπολογισθεί χονδροειδώς με τις αποκλίσεις να «αδικούν» τα πραγματικά νούμερα:
Τετρακόσια δισεκατομμύρια δολάρια τουλάχιστον.
Το εμπόριο ανθρώπων, το γνωστό trafficking:
Πάνω από Σαράντα δισεκατομμύρια δολάρια ετησίως.
Αφήνω εδώ το μολύβι και το χαρτί, είχα σκεφτεί να κάνω μία άθροιση αλλά ομολογώ πως δεν μπορώ ήδη έχω αλληθωρίσει με αυτούς τους αριθμούς.
Αριθμοί που κάνουν εγκληματική προσβολή την ύπαρξη έστω και ενός (1) πενόμενου στον πλανήτη ολόκληρο. Αριθμοί που κάνουν εξωφρενική την περίπτωση να υπάρχει ένας (1) άνθρωπος χωρίς πρόσβαση σε υπηρεσίες υγείας, σε σχολείο, σε στέγαση, σε μεταφορές και πάει λέγοντας.
Για έναν μιλάω. Όχι για τις στρατιές των ανέστιων στη δύση, όχι για τις στρατιές των εξαθλιωμένων του τρίτου κόσμου, όχι για τους καθημερινούς αυτόχειρες της απελπισίας της ανεργίας και του εξευτελισμού.
Ο κος Παναγιώτης Σταυρινίδης, από το Πανεπιστήμιο της Λευκωσίας, συζητώντας αυτούς τους αριθμούς αναρωτήθηκε προχτές σε μια κουβέντα που είχαμε: «Παγκόσμια Οικονομική Κρίση και πώς να την αντιμετωπίσετε: Μείωση του μισθού των εργαζομένων και μείωση των συντάξεων. Γιατί μου φαίνεται ότι κάτι δεν πάει καλά;»
Σκεφτόμουν το ερώτημα του και τελικά ήρθε η σειρά μου να αναρωτηθώ.
Μήπως τελικά δεν υπάρχει διόλου κρίση;
Γιατί από ότι βλέπω, ο Γεώργιος ο Παπανδρέου ο λεγόμενος και Μικρός είχε δίκιο:
«Λεφτά, υπάρχουν» Και μάλιστα πάρα, μα πάρα πολλά. Και αν το καλοσκεφτεί κανείς διπλά, θα συνειδητοποιήσει πως όχι μόνο υπάρχουν λεφτά, αλλά ακριβώς αυτά τα λεφτά, κυβερνάνε-αφού δεν τα πειράζει κανένας.
Αυτά τα λεφτά: Το εμπόριο όπλων, το εμπόριο ναρκωτικών, οι τεράστιοι παγκόσμιοι φοροφυγάδες, τα παγκόσμια πλυντήρια, το human trafficking, οι κρυφοί λογαριασμοί.
Αυτά τα λεφτά είναι στην ουσία και οι περίφημες Αγορές. Τα Markets. Χωρίς αυτά, δεν μπορούν να υπάρξουν, από εκεί προέρχονται τα κεφάλαια διακίνησης των Αγορών.
Όλοι μαζί, το εκπληκτικό 1% του παγκόσμιου πληθυσμού, απέναντι στο 99%.
Όχι, δεν είναι πως πάει κάτι «λάθος». Είναι πως όλα, βρίσκονται ακριβώς ανάποδα από όπως θα έπρεπε να είναι –που έλεγε και ο αείμνηστος πατέρας μου, που τον έβρισκα τότε μουρμούρη.
Γιατί όταν ο Σεργκέι Παρατζάνοφ μπαινόβγαινε στις φυλακές της Σοβιετικής Ένωσης, ο κόσμος είναι «ανάποδα». Για τον κάθε Παρατζάνοφ μιλάω. Και στα ερείπια αυτής της Σοβιετικής αυταρχίας είναι που τώρα κάνει το παιχνίδι της η Ρωσική Δημοκρατία με τα ίδια «ηθικά» υλικά.
Γιατί όταν η Ευρώπη έχει ήδη μετατραπεί σε ένα πραγματικό δημοσιονομικό Νταχάου τινάζοντας στον αέρα την μόνη ειρηνική απάντηση που είχε υπάρξει προς τον εθνικισμό και την φοβικότητα –και εννοώ την Ευρωπαϊκή Ένωση στο αυθεντικό της όραμα, όλα είναι και πάλι ανάποδα. ( το «δημοσιονομικό Νταχάου» κάπου το είδα μου άρεσε και το κράτησα-δεν θυμάμαι δυστυχώς που, απολογούμαι)
Όταν το Newsweek τη μία μέρα έχει εξώφυλλο την κυρία Μέρκελ περίπου ως δράκουλα με τον τίτλο «Achtung! It’s Angela» και την επόμενη κυκλοφορεί το Time με πρόσωπο της χρονιάς τον Ανώνυμο Εξεγερμένο με την κουκούλα, σίγουρα, κάτι πολύ σοβαρό συμβαίνει. Και αυτό που συμβαίνει, είναι πως το ίδιο το σύστημα αντιλαμβάνεται το «λάθος». Το «σύστημα» όμως δεν είναι ένα ενιαίο και αρραγές.
Από τους «συστημικούς» δημοσιογράφους ενός Time μέχρι τους έξαλλους ακροδεξιούς του Tea Party που θα έστελναν ευχαρίστως τους καταληψίες της Wall Street στο θάλαμο αερίων, η απόσταση είναι τεράστια.
Μολύβι και χαρτί. Θυμηθείτε τους αριθμούς στην αρχή του άρθρου. Μόνο που δεν είναι καινούργιοι. Σε όλες τις εποχές, οι αναλογίες αυτές ήταν πάνω κάτω. Και αυτό εδώ το αντιφατικό πιθήκι, που γέννησε έναν Beethoven τέτοιες μέρες το 1770 κι’ άλλους πολλούς Ανθρώπους με Α, την ίδια στιγμή, ανακυκλώνει μονότονα την καταστροφική του διαδρομή. Ιστορία. Με τη συλλογικότητα ως έννοια ευθύνης κατακερματισμένη και στιγματισμένη και το 1% να κάνει το παιχνίδι στους αιώνες των αιώνων. Τι μένει; Μένει η ανάκτηση της συλλογικότητας ως αλληλεγγύη, μένει όμως και η τεράστια ευθύνη του κάθε ενός ως προς τον εαυτό του για εξέλιξη. Έτσι ήταν πάντα, γιατί –νομίζω- δεν μπορεί να είναι αλλιώς. Εκτός αν, το 99% συνειδητοποιήσει τους αριθμούς και τι σημαίνουν. Αλλά, αυτό δεν έγινε ποτέ.
Ούτε μπορεί να γίνει. Και εδώ, ξεκινά άλλη συζήτηση.
ΥΓ: Διάβασα πρόσφατα μία έρευνα της Κάπα Research σύμφωνα με την οποία οι νέοι άνθρωποι απαξιώνουν πλέον πλήρως όλα τα παραδοσιακά Μέσα Ενημέρωσης και εμπιστεύονται το διαδίκτυο καθώς μέσα από αυτό ανταλλάσουν πληροφορίες στο πλαίσιο των «κοινοτήτων» τους στα διάφορα δίκτυα. Η έρευνα προκάλεσε ανησυχία σε κύκλους της «Αγοράς». Και αναρωτήθηκαν κάποιοι αν τα παραδοσιακά Μέσα θα ανακτήσουν το χαμένο κύρος τους. Θέτουν το ερώτημα στο Ελληνικό πλαίσιο, και εκεί κάνουν (και αυτοί ) το λάθος. Δεν υπάρχει κανένα Ελληνικό πλαίσιο. Υπάρχουν ιδιαιτερότητες, ναι, αλλά το «πλαίσιο» σε όλα όσα συμβαίνουν, είναι παγκόσμιο. Δεν υπάρχουν απόλυτα ειδικά τοπικά φαινόμενα. Η παγκοσμιοποίηση είναι μη αντιστρέψιμη κατάσταση και τα σύνορα, όλο και πιο δυσδιάκριτα θα γίνονται μέχρι να εξαφανιστούν τελείως. Η πάλη-νομίζω- δεν μπορεί να είναι κατά της παγκοσμιοποίησης γενικά, αλλά αυτής της παγκοσμιοποίησης που εξελίσσεται με τους όρους των ελάχιστων. Το 99% είναι ένα τσουνάμι σε ύπνωση. Που έχει αρχίσει να ξυπνά. Αλλά, θα πάρει πάρα πολύ καιρό για να αντιστρέψει την πορεία του κόσμου.
Είναι σαν το υπερωκεάνιο. Για να έχει στρίψει στη νέα του πορεία πλήρως αρχίζει να στρίβει τιμόνι πολύ ώρα νωρίτερα. Και στην περίπτωση μας, το υπερωκεάνιο, είναι τα χιλιάδες χρόνια γνωστής ιστορίας που κουβαλάει στην πλάτη του και στη μνήμη του το…πιθήκι. Μια ιστορία γεμάτη από αριθμητική της απόγνωσης.
tweetter@pittasgeorge

Παρασκευή 16 Δεκεμβρίου 2011

Οταν η τρόικα αθωώνει τον εαυτό της

kathimerini.gr ...
Του Σταυρου Λυγερου
Οταν ψηφιζόταν το Μνημόνιο η τρόικα και η κυβέρνηση Παπανδρέου είχαν υποσχεθεί ότι στο τέλος του 2011 - αρχές του 2012 η Ελλάδα θα επέστρεφε στις αγορές και σε θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης. Αντ’ αυτού, η οικονομία βυθίζεται στον φαύλο κύκλο της ύφεσης, με αποτέλεσμα να πολλαπλασιάζονται τα οικονομικά και κοινωνικά ερείπια. Αυτό δεν οφείλεται σε φυσική καταστροφή. Είναι το αναμενόμενο αποτέλεσμα της πολιτικής που ασκήθηκε την περασμένη διετία. Η ευρισκόμενη στην πλεονεκτική θέση του εντολοδότη τρόικα ισχυρίζεται ότι για την κατάσταση δεν φταίει η συνταγή της, αλλά ο τρόπος που εφαρμόστηκε. Τελευταίο δείγμα αυτοαθώωσης είναι η ομιλία Τόμσεν. Ας σημειώσουμε παρενθετικά ότι η ευκολία με την οποία η κυβέρνηση Παπανδρέου αποδεχόταν τις εντολές τους άρεσε στους δανειστές. Τους εξόργιζαν, όμως, η ολιγωρία και η ασυνέπειά της. Στην πραγματικότητα οι δύο αυτές επιφανειακά αντιφατικές συμπεριφορές είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος.
Εκτός αυτού, την ύφεση δεν την προκάλεσαν αποκλειστικά και μόνο η ασυνέπεια, η ολιγωρία και τα ολέθρια λάθη της κυβέρνησης Παπανδρέου. Δεδηλωμένος στόχος της τρόικας δεν ήταν μόνο η δραστική μείωση του ελλείμματος. Ηταν και η εσωτερική υποτίμηση, μέσω της οποίας υποτίθεται θα αποκαθιστούσε την ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας. Εσωτερική υποτίμηση, όμως, γίνεται μόνο με την πρόκληση ύφεσης. Με άλλα λόγια, η ύφεση ήταν σκοπός και όχι απροσδόκητη παρενέργεια της εφαρμοζόμενης θεραπείας - σοκ. Απλώς, η ύφεση προσέλαβε πολύ μεγαλύτερες διαστάσεις, όπως είχαν εξ αρχής προειδοποιήσει όσοι έβλεπαν καθαρά τα πράγματα.
Ο εγκλωβισμός της οικονομίας στον φαύλο κύκλο της ύφεσης, εκτός από το οικονομικο-κοινωνικό κόστος, εκτροχιάζει και το πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής. Η ύφεση προκαλεί μείωση εσόδων και αύξηση δαπανών. Επιπλέον, οξύνει το κλίμα οικονομικής ανασφάλειας το οποίο προκαλεί περαιτέρω εσωστρέφεια, με αποτέλεσμα η οικονομία να εγκλωβίζεται σε καθοδικό φαύλο κύκλο. Με άλλα λόγια, η κατάσταση θυμίζει σκύλο που κυνηγάει την ουρά του.
Οι δανειστές αντιλαμβάνονται την ανάταξη της ελληνικής οικονομίας με όρους βίαιης απαξίωσης. Προσπαθούν να καταστήσουν την Ελλάδα ελκυστική για το ξένο κεφάλαιο, μετατρέποντάς την σε χώρα ευκαιριών, αφενός λόγω της εκποίησης ακινήτων και επιχειρήσεων και αφετέρου λόγω του χαμηλού κόστους εργασίας. Μια τέτοια Ελλάδα μπορεί να είναι το όραμα της τρόικας, αλλά όχι των Ελλήνων. Εκτός αυτού όμως, η Ελλάδα δεν πρόκειται να προσελκύσει σημαντικές ξένες επενδύσεις μόνο επειδή θα μειώσει το κόστος εργασίας. Είναι στρατηγικό λάθος να προσπαθήσει να γίνει ανταγωνιστική με βάση το κόστος εργασίας, όταν δίπλα της έχει τη Βουλγαρία, την Τουρκία και παραδίπλα την Αίγυπτο. Ανταγωνιστική θα γίνει αξιοποιώντας τα ουκ ολίγα συγκριτικά της πλεονεκτήματα. Οι δανειστές εφαρμόζουν τη γνωστή συνταγή του ΔΝΤ. Ηταν καθήκον της ελληνικής πολιτικής ελίτ να επεξεργασθεί και να εφαρμόσει ένα εθνικό σχέδιο ανάταξης, που να ταιριάζει στην ελληνική οικονομία. Η πολιτική ελίτ, όμως, είναι μέρος του προβλήματος και όχι της λύσης.

Νυν απολύεις τον δούλο σου δέσποτα !

SakTsak ...
Η εφεδρεία πέθανε, ζήτω η ανεργία! Αφού δεν φεύγουν με το καλό, να φύγουν με το άγριο! Άντε, καλή πρόοδο, καλό απολυτήριο! Κι άμα τους απολύσετε όλους, τραβήξτε την πόρτα και κλείστε και τη χώρα να τελειώνουμε! Και όταν έρθουν οι εκλογές, βγείτε και ξαναυποσχεθείτε στον έναν και στον άλλον, ότι θα τους "χώσεις" κάπου … !
Αυτά είναι τα εκπαιδευμένα σκυλιά του Παβλοφ, οι Έλληνες ψηφοφόροι που εσείς τους μάθατε έτσι, να ζητάνε διορισμό στο δημόσιο, και να σας πάνε πεσκέσι ψήφους! Και να βγαίνετε συνέχεια οι ίδιοι και οι ίδιοι, να κάνετε τις λαμογιές σας, να αρπάζετε τις μίζες σας, αλλά να μην σας κουνάει κανένας, αφού είχατε δεμένο το γάιδαρο σας με το λουκάνικο του διορισμού…
Βρίσκατε δε κάθε εποχή και άλλη ονομασία για να περνάτε τα ρουσφέτια σας! Αορίστου χρόνου, με ειδική σύμβαση, αναπληρωτές, εκπαιδευόμενοι, ενοικιαζόμενοι, και όλες οι πονηρές εκφράσεις που βρίσκατε για να ξεγελάτε την πραγματικότητα και τους "άλλους" σαν εμένα και πολλούς ακόμα που δεν είχαμε σκοπό να τριγυρνάμε σαν τα χασαπόσκυλα στα πολιτικά γραφεία και να παρακαλάμε να μας πετάξουν κανένα παλιοκόκαλο!
Διορίσατε, διορίσατε, φτιάξατε οργανισμούς μόνο και μόνο για να βολέψετε τα ρουσφέτια σας! Μάλιστα κάποιοι κρυφά ή φανερά καυχιόντουσαν ότι είχαν διορίσει όλη την περιφέρειά τους! Και τώρα που η χώρα έχει γίνει σαν την περιφέρεια του κορμιού τους, αρχίσανε να συζητάνε για απολύσεις στο δημόσιο τομέα και να γίνει σαν τον ιδιωτικό και χειρότερος! Όταν έπρεπε η χώρα να φτιάξει κανένα έργο για να φανεί κάποια ανάπτυξη, εσείς φτιάχνατε με το σωρό ανάπηρους μαϊμούδες και δίνατε συντάξεις! Όταν έπρεπε να ανοίξετε τα μάτια στους αγρότες να φτιάξετε μαζί νέες προοπτικές παραγωγής, εσείς τους δίνατε τη δυνατότητα να ζυγίζουν βαμβάκια μαζί με πέτρες για να εισπράττουν μεγαλύτερες επιδοτήσεις! Όταν είχατε τη δυνατότητα και την άνεση να χρησιμοποιήστε στην εξουσία ανθρώπους που θα είχαν πέντε ιδέες και τρόπους να βελτιώσουν τη λειτουργία της χώρας, κουβαλούσατε όλα τα ψώνια της εξουσίας και όλους τους κουμπάρους για μια παρτούζα με την εξουσία!
Όταν το δημόσιο χρειαζότανε ειδικότητες για την ανακούφιση του λαού, και την προστασία του, όπως νοσηλευτές, αστυνομικούς, εκπαιδευτικούς, εσείς προσλαμβάνατε φύλακες στα μουσεία και άλλες ξεκούραστες ειδικότητες για να εξυπηρετήσετε τα χωριά σας…

Αφού, λοιπόν, απολύσατε την εθνική μας οικονομία, την εργασία, την ασφάλεια της χώρας την ηρεμία του λαού και της ζωης μας όλης, τώρα ετοιμάζεστε να απολύστε κόσμο και δεν ξέρετε από που να αρχίστε! Είναι απλό! Ξεκινήστε από τον εαυτό σας και όλους τους δικούς σας, τις οικογένειές σας που σίγουρα είναι πάνω από τα φιλέτα! Έτσι και τα φτωχαδάκια θα φύγουν κι αυτά φτωχότερα αλλά ίσως και λίγο ικανοποιημένα!

Οχι άλλο «όχι!...»

kathimerini.gr ...
Tου Παντελη Μπουκαλα
Αν ζητούσαμε, μέρες που έρχονται, από τους κυβερνήτες μας ένα δώρο, ένα αντίδωρο μάλλον, ασήμαντο μπροστά στα τόσα δώρα που εκβιαστικά μάς έχουν αποσπάσει, τι θα ήταν; Να κόψουν χρήμα και να μας το μοιράσουν, δεν γίνεται, δεν είναι δική τους η απόφαση σε τόσο σοβαρά ζητήματα· αυτές είναι υποθέσεις της κ. Μέρκελ, κι ούτε καν, αφού κι αυτή έρχεται δεύτερη μπροστά στις τράπεζες, τις αγορές και τις λοιπές δεσποτικές δυνάμεις. Να τους παρακαλέσουμε να μην εξαγγείλουν για 37η φορά εφέτος τη «δίκαιη αναδιάρθρωση του φορολογικού συστήματος» και το «αμείλικτο κυνήγι των μεγαλοφοροφυγάδων», γιατί έχει και ο εμπαιγμός τα όριά του; Μπα, στην κούφια καύχησή τους θα παραμείνουν. Λες κι είναι δύσκολο να μάθουμε ότι στις χίλιες υποθέσεις φοροδιαφυγής που επανεξετάστηκαν, και όπου το σπλαχνικό μας Δημόσιο έχασε τέσσερα δισεκατομμύρια, οι ακοίμητοι φοροφρουροί κατάφεραν να συγκεντρώσουν μόλις δέκα εκατομμύρια ευρώ.
Να τους ζητήσουμε να ψάξουν στους κλάδους και τους υποκλάδους της σαουδαραβικής δυναστείας μήπως υπάρχει κάποιος πρίγκιπας που να ενδιαφέρεται να επενδύσει σε κάτι άλλο από την μπάλα; Μπα, ούτε κι αυτό τούς περνάει από το χέρι και θα πρέπει να ζητήσουν την ευγενική συνδρομή του κ. Βλάση Τσάκα, ορίζοντάς τον υπουργό Προσελκύσεως Ξένων Κεφαλαίων ή Τέταρτο Μάγο· αυτός πάντως τα κατάφερε καλύτερα από τους αρμοδιοφοβικούς υπουργούς που όλο στο αεροδρόμιο είναι για να υποδεχθούν με δάφνες τους επενδυτές που έ-έ-έρχονται κι όλο μόνοι επιστρέφουν, ίδια κι όμοια όπως στην παλιά ταινία με την Ιταλίδα τραγουδίστρια, που όλο ερχόταν και ποτέ δεν έφτανε, ώσπου τραγούδησε αντ’ αυτής η Ρένα Βλαχοπούλου. Με τούτα και μ’ εκείνα μάς τέλειωσαν και οι «διάσημοι φίλοι του πρωθυπουργού», του πρώην, του κ. Παπανδρέου· άνθρωποι γενναιόδωροι όλοι τους, ουδέποτε μας πίεσαν να τους δώσουμε κάτι παραπάνω από ό,τι γενναιοδωρότατα τους είχαμε ήδη προσφέρει.
Οχι, τίποτε από όλα αυτά τα πολύ δύσκολα δεν χρειάζεται να ζητήσουμε. Ενα δωράκι ταπεινό, εφικτό, εύκολο - αυτό φτάνει: ν
α πούνε επιτέλους «όχι στο όχι» όσοι μας κυβερνούν, «μεταβατικοί» με ορέξεις μονιμοποίησης, «ειδικού σκοπού» με επιθυμία γενίκευσης, επιθετικοί πράσινοι, δήθεν αμυντικοί γαλάζιοι, ημίμαυροι λάτρεις της δασείας, τεχνοκρατικώς άχρωμοι. Δηλαδή, για να το κάνουμε λιανά, να μην ξαναδεσμευτούν ότι «δεν θα πάρουν άλλα μέτρα», να μην ξαναπάρουν όρκο μπροστά στη θεότητα της κάμερας ότι «δεν θα επιβληθούν νέοι φόροι». Αφού το ξέρουν, το παραδέχονται πια και οι ίδιοι πως η εξουσία τους είναι ένα δάνειο με όρους σκληρότερους κι από εκείνους που επιβαρύνουν τα χρηματικά δάνεια, γιατί να βάζουν την ψυχή τους στον πειρασμό του κατάφωρου ψεύδους; Γιατί να υπόσχονται ότι «δεν» όταν από το νι τού παραμυθένιου «δεν» τους αρχίζει ήδη το «ναι» της ευπείθειάς τους;

πρώτη φορά νιώθω πως δεν είμαι ένα τίποτα...

του Ρουσσου Βρανα απο τα ΝΕΑ ...

Σε έναν νέο...

... με το στόμα και τη μύτη σκεπασμένα με ένα μαντίλι και με τα μαλλιά μαζεμένα μέσα σε ένα σκουφάκι αφιέρωσε το εξώφυλλό του το αμερικανικό περιοδικό «Τάιμ». Σε έναν νέο σαν κι αυτούς που βλέπουμε να πλημμυρίζουν κάθε τόσο τους δρόμους από την Αθήνα μέχρι το Κάιρο και τη Γουόλ Στριτ. Τέτοιους νέους θα δούμε ίσως προσεχώς ακόμη και μέσα στο ίδιο μας το σπίτι (αν η τράπεζα που το χρωστάμε τολμήσει να το πάρει πίσω).
Το κίνημα...
... των καταλήψεων που εξαπλώνεται στις ΗΠΑ έχει σήμερα μεταφερθεί και στα σπίτια και τα διαμερίσματα που οι ένοικοί τους απειλούνται με έξωση από τις τράπεζες στις οποίες χρωστούν τις δόσεις των στεγαστικών δανείων τους. Υστερα από τις καταλήψεις της Γουόλ Στριτ, αυτό το κίνημα αναζητεί νέες στρατηγικές και νέες κλιμακώσεις. Σε συνεργασία με το κίνημα «Ανακτήστε τη γη», στρέφεται τώρα εναντίον των τραπεζιτών οι οποίοι χορήγησαν κερδοσκοπικά στεγαστικά δάνεια σε ανθρώπους με χαμηλά εισοδήματα που ήταν από την αρχή γνωστό πως δεν θα μπορούσαν ποτέ να τα αποπληρώσουν. Γιατί όμως αυτό το κίνημα αλλάζει στρατηγική; «Μολονότι ολοένα και περισσότεροι Αμερικανοί πέφτουν θύματα των εισοδηματικών ανισοτήτων και αγανακτούν για τη συμπεριφορά των μεγάλων τραπεζών, ο νέος στόχος που έχει βάλει το κίνημα των καταλήψεων δεν είναι εύκολος», γράφει το περιοδικό «Νέισον». «Αν και το δημόσιο αίσθημα συμβαδίζει μαζί του, είναι δύσκολο να οργανωθεί κανείς εναντίον μιας κατάστασης τόσο αφηρημένης όσο είναι το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο. Πώς να αντιμετωπίσεις κάτι που βρίσκεται ταυτόχρονα παντού και πουθενά;». Ομως, στην κορύφωση της στεγαστικής κρίσης, η νέα στρατηγική των νέων με τα μαντίλια και τους σκούφους δείχνει να έχει προοπτική.
Οταν κάνεις...
... κατάληψη σε ένα σπίτι που ανήκει στην Τράπεζα της Αμερικής, είναι σαν να καταλαμβάνεις τη Γουόλ Στριτ, εξηγεί ο Ράιαν Ακαφ που συμμετέχει στο κίνημα «Ανακτήστε τη γη». Είναι σαν να καταλαμβάνεις τη Γουόλ Στριτ μέσα στην ίδια τη γειτονιά σου. Οι καταλήψεις σε σπίτια υπερχρεωμένων ανθρώπων, που βρέθηκαν από τη μια μέρα στην άλλη στον δρόμο με άδικες εξώσεις, φέρνουν στο φως ευρύτερα οικονομικά ζητήματα, όπως την απελευθέρωση των αγορών και την ασυλία που παρέχει η νομοθεσία στις έκνομες πρακτικές των μεγαλοτραπεζιτών. Σε πολλούς ανθρώπους δεν περνούσε καν από τον νου τους ότι θα μπορούσαν να αντισταθούν στις εξώσεις. Ομως σήμερα μαθαίνουν γρήγορα.
Η αντίσταση...
... έχει μεταφερθεί στο κατώφλι των σπιτιών τους. Ολόκληρες γειτονιές, ολόκληρες κοινότητες οργανώνουν οι ίδιες την άμυνά τους. Η Τάσα Γκλάσκοου, που πρόσφατα μετακόμισε σε ένα «απελευθερωμένο σπίτι» μαζί με τα δύο παιδιά της, λέει στο αμερικανικό περιοδικό: «Υπάρχουν χιλιάδες άστεγοι που, αν τα δουν αυτά, θα καταλάβουν ότι είναι στο χέρι τους να αλλάξουν τον κόσμο. Μπορεί να μην είμαι ένας Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, αλλά για πρώτη φορά νιώθω πως δεν είμαι ένα τίποτα».

Δίκαιοι και άδικοι..

του Στελιου Κουλογλου απο το Lifo ...
Στο τέλος δεν θα μείνει όρθιος κανείς.
Δίκαιοι και άδικοι
Στην αρχή έκοψαν τις συντάξεις κι αντικατέστησαν τη 13η και 14η σύνταξη μ’ ένα μικρό επίδομα. Μερικοί είπαν ότι το μέτρο δεν ήταν σωστό, γιατί οι συνταξιούχοι πλήρωναν μια ζωή για τη σύνταξή τους. Αλλά δεν έδωσα μεγάλη σημασία, γιατί δεν είμαι συνταξιούχος.
Ύστερα έκοψαν τους μισθούς και τα επιδόματα των δημόσιων υπαλλήλων. Κάποιοι σχολίασαν ότι αυτό ήταν άδικο, γιατί μπορεί ο δημόσιος τομέας στην Ελλάδα να πάσχει πολύ και να χρειάζεται επειγόντως μεταρρύθμιση, αλλά αυτές οι οριζόντιες μειώσεις πλήττουν δικαίους και αδίκους. Αλλά δεν νoιάστηκα ιδιαίτερα, γιατί δεν είμαι δημόσιος υπάλληλος.
Κατόπιν, την έπεσαν στον ΟΣΕ και στους σιδηροδρομικούς, τους οποίους άρχισαν να μεταθέτουν σε άλλες υπηρεσίες. Λίγοι διαμαρτυρήθηκαν, φωνάζοντας ότι τα ελλείμματα για τα οποία κατηγορούσαν τον ΟΣΕ ήταν στην ουσία χρήματα που του χρωστούσε το κράτος και το σιδηροδρομικό δίκτυο είναι στρατηγικής σημασίας για τη χώρα. Αλλά τι μ’ ένοιαζε εμένα; Σιδηροδρομικός δεν είμαι, το δε τρένο το παίρνω σπάνια.
Μετά δεν ανανέωσαν τη θητεία των συμβασιούχων και ανακοίνωσαν ότι απαγορεύεται η πρόσληψη νέων. Οι θιγόμενοι είπαν ότι οι περισσότεροι δεν ήταν κομματικά διορισμένοι και σε αρκετούς τομείς ήταν αυτοί που έβγαζαν όλη τη δουλειά. Αλλά δεν ασχολήθηκα με το θέμα, γιατί δεν είμαι συμβασιούχος.
Στη συνέχεια έβαλαν νέους φόρους, παράλληλα με τη μείωση του αφορολόγητου ορίου στα 8.000 από 12.000 ευρώ για τους φορολογούμενους ηλικίας 30-65 ετών. Λίγο αργότερα μείωσαν στα 5.000 από τα 8.000 ευρώ το αφορολόγητο όριο, το οποίο, σε συνδυασμό με τις μεγάλες αυξήσεις στα τεκμήρια, ουσιαστικά καταργείται. Μερικοί είπαν ότι έτσι πλήττονται ιδιαίτερα οι νέοι στα 30, που δεν μπορούν πλέον να κάνουν ούτε οικογένεια. Αλλά δεν είμαι τριαντάρης και επομένως δεν είχα λόγους να διαμαρτυρηθώ.
Στο μεταξύ, τα είχαν βάλει με διάφορες επαγγελματικές κατηγορίες, όπως οι φαρμακοποιοί ή οι οδηγοί φορτηγών, τους οποίους κατηγορούν ότι διατηρούν το επάγγελμά τους κλειστό. Οι τελευταίοι αντέτειναν ότι είχαν πληρώσει χρυσή την άδεια για τα φορτηγά κι ότι έπρεπε να υπάρξει τουλάχιστον μια μεταβατική ρύθμιση και οι φαρμακοποιοί ότι στην Ελλάδα υπάρχουν τα περισσότερα φαρμακεία ανά κάτοικο στην Ευρώπη. Αλλά ούτε φορτηγατζής είμαι, ούτε φαρμακοποιός.
Αργότερα, ανήγγειλαν ότι θα βάλουν στην εφεδρεία καμιά τριανταριά χιλιάδες δημόσιους υπαλλήλους μέχρι το τέλος του 2011. Οι θιγόμενοι φώναζαν ότι έχουν υποχρεώσεις, ενώ άλλοι είπαν ότι με αυτό το οριζόντιο μέτρο πλήττονται και οι καλοί δημόσιοι υπάλληλοι και επομένως θα καταρρεύσει ο δημόσιος τομέας. Αλλά εγώ δεν κινδυνεύω μ’ εφεδρεία.
Τώρα που ήρθε ξανά η τρόικα στην Αθήνα, έβαλε θέμα κατώτατου μισθού, ενώ για την κατάργηση του 13ου και του 14 μισθού στον ιδιωτικό τομέα ο αρμόδιος υπουργός δήλωσε ότι δεν υπάρχει μέχρι στιγμής τέτοιο θέμα. Θα υπάρξει, βέβαια, κάποια στιγμή. Αλλά τότε δεν θα έχει μείνει πια όρθιος κανείς για ν’ αντιδράσει...

Ο φόβος δεν φυλάει τα έρημα

Ελευθεροτυπία ...

Ο φόβος του θανάτου είναι από μόνος του ένας μικρός θάνατος. Ο φόβος για οποιοδήποτε τέλος σού κόβει τα γόνατα, σε παραλύει, σε στέλνει έπειτα από κάθε δημόσια εμφάνιση να τρέξεις να κρυφτείς στη σιγουριά της φωλιάς σου, αδιάφορο αν αυτή είναι ολόκληρο παλάτι.
Οσο και να φαντάζει μακάβριο, ο φόβος του θανάτου έχει κυκλώσει την κορυφή της εξουσίας. Το αίσθημα αυτό έχει τυλίξει με το λευκό ιστό του και τον άρχοντα του προεδρικού μεγάρου, τον άκακο Κάρολο Παπούλια. Γιατί αλλιώς δεν εξηγείται η εικόνα της περασμένης Τρίτης το βράδυ στην Εθνική Βιβλιοθήκη. Θα πήγαινε ο Πρόεδρος να απονείμει ένα βραβείο σε έναν εξαίρετο, όπως διάβασα, πανεπιστημιακό δάσκαλο.
ΛΙΓΟ πριν από την εκδήλωση, η αστυνομία «σκούπισε» τα σκαλιά της Βιβλιοθήκης από τα μισολιπόθυμα παιδιά, που βρίσκουν καταφύγιο εκεί μετά τις 3 το μεσημέρι, μαζί με τα χιλιάδες ελεύθερα περιστέρια. Οι Αφρικανοί τούς είχαν ξεφορτώσει με 2,5 ευρώ τα φακελάκια με τη σκόνη και είχαν χαθεί μέσα στην πόλη. Τότε κατέφθασαν οι ένστολοι της προεδρικής φρουράς με τα σκυλιά τους. Περιηγήθηκαν το Αναγνωστήριο, τα λαγωνικά μύρισαν εδώ, μύρισαν εκεί, αλλά, πέρα από την υγρασία του χαρτιού και τη μοσκοβολιά από το παλιό μελάνι, τίποτα δεν τους θύμισε μπαρούτι κι έτσι αποχώρησαν.
ΑΡΓΟΤΕΡΑ πέρασε την πύλη ασφαλής και ο Πρόεδρος, για να αποχωρήσει μετά τη βράβευση σαν κυνηγημένος. Αλλη μία μέρα η ζωή του είχε διασωθεί. Η ζωή του ανώτατου άρχοντα κάθε χώρας κουβαλάει και την υπεραξία του θεσμού που εκπροσωπεί. Ωστόσο, ξενίζει η εμφάνιση σκυλιών σε χώρους όπως η Εθνική Βιβλιοθήκη.
ΚΑΠΟΤΕ οι Πρόεδροι της Δημοκρατίας Κωνσταντίνος Καραμανλής, Κωνσταντίνος Τσάτσος και Κωστής Στεφανόπουλος παρευρίσκονταν συχνά στις εκδηλώσεις, όχι της Βιβλιοθήκης, αλλά της Ακαδημίας Αθηνών. Ουδείς, όμως, διανοήθηκε να ξαμολήσει σκυλιά στο κτήριο, να μυρίσουν τους ακαδημαϊκούς ή να ψάξουν κάτω από τα έδρανα ή τα γραφεία για εκρηκτικά. Θα πείτε, τότε ούτε Μνημόνια είχαμε ούτε μας δυσκόλευε την ανάσα η μπότα της Μέρκελ και του ΔΝΤ.
ΑΣ ΥΠΟΘΕΣΟΥΜΕ, λοιπόν, ότι την Τρίτη κάποιοι γνώριζαν τις κινήσεις του Προέδρου και προλάβαιναν να κρύψουν γκαζάκια, όχι στο Αναγνωστήριο, αλλά στις τουαλέτες της Βιβλιοθήκης. Ας υποθέσουμε πως δεν πετύχαιναν την έλευση του Προέδρου και έκανε «μπαμ» τα μεσάνυχτα. Ποιες θα ήταν οι απώλειες;
ΕΝΔΕΧΟΜΕΝΩΣ να αγνοεί ο Πρόεδρος, η ασφάλειά του και η διοίκηση της Βιβλιοθήκης ότι με την εμφάνισή του σ' αυτό το χώρο -στις δύσκολες μέρες που περνάει ο τόπος- τίθεται σε κίνδυνο η Κιβωτός του έθνους. Εκεί μέσα φυλάσσονται τα πολύτιμα τεκμήρια της Ιστορίας και του Πολιτισμού αυτού του τόπου. Ο,τι έχουμε και δεν έχουμε για να αποδείξουμε την ελληνική μας ταυτότητα. Δόξα τω Θεώ, χώροι εκδηλώσεων υπάρχουν. Κι αν ο Πρόεδρος φοβάται, ας ταμπουρωθεί με όπλα, μπαλάσκες στο κονάκι του. Τότε θα νιώθουμε κι εμείς πιο ασφαλείς.

ΔΝΤ: Η ίδια αποτυχημένη συνταγή!

Σοφοκλεους 10 ...
dntΠου το βρίσκουν τόσο θράσος; Τι άλλο πρέπει να συμβεί για να πουν επιτέλους ότι «αποτύχαμε», όλες οι προβλέψεις που διατυπώσαμε για την ελληνική οικονομία έπεσαν έξω, αποδείχθηκαν αυθαίρετες; Παρόλα αυτά το ΔΝΤ δεν πτοείται! Και σαν να μη συμβαίνει τίποτε συνεχίζει να δίνει οδηγίες για να επανέλθει η Ελλάδα στο δρόμο της οικονομικής ορθοδοξίας, ανεξαρτήτως μάλιστα κοινωνικού κόστους.
Υποδεικνύει για παράδειγμα ο διεθνής οργανισμός στην τελευταία του έκθεση: επιτάχυνση των ιδιωτικοποιήσεων με στόχο την άντληση 50 δις. ευρώ (τα οποία τώρα πρέπει να συγκεντρωθούν μέχρι το 2017, δύο χρόνια αργότερα δηλαδή από τον αρχικό στόχο), να μειωθεί ο αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων κατά 150.000 άτομα μέχρι το 2015, να κλείσουν κι άλλοι δημόσιοι οργανισμοί και υπηρεσίες, να μειωθούν περαιτέρω οι φαρμακευτικές και νοσοκομειακές δαπάνες κι όλα αυτά για να εξοικονομηθούν 7,7 δις. ευρώ.
Υπέρτατος στόχος μάλιστα για όλα αυτά είναι η εφαρμογή του PSI, η υλοποίηση του οποίου όσο περνάει ο καιρός αποδεικνύεται εξαιρετικά αμφίβολη. Κι αυτό όχι λόγω των απωλειών που θα καταγράψουν οι κάτοχοι των ομολόγων, πολλοί εκ των οποίων τα έχουν αγοράσει σε τιμές πολύ χαμηλότερες του 50% της ονομαστικής τους αξίας. Το πρόγραμμα ανταλλαγής των ελληνικών ομολόγων κινδυνεύει να αποτύχει γιατί τα σύννεφα μαζεύονται πια απειλητικά πάνω από την Ισπανία και την Ιταλία. Τη γειτονική μας χώρα ζωγράφιζαν άλλωστε οι Financial Times σε πρόσφατο πρωτοσέλιδο άρθρο τους (στις 9 Δεκέμβρη) με τίτλο: «Ο κίνδυνος παραμένει για επίθεση στο χρέος ενός περιφερειακού κράτους πριν τα Χριστούγεννα». Στην προτελευταία παράγραφο του μάλιστα τονιζόταν: «η απόδοση στο 10ετές ομόλογο της Ιταλίας έπεσε κατά 30 μονάδες βάσης μέσα στη μέρα στο 6,32% - αλλά είναι ακόμη υψηλότερα από οποιαδήποτε άλλη φορά στην ιστορία της ευρωζώνης, μέχρι πριν έναν μήνα».
Παρόλα αυτά ΔΝΤ και κυβέρνηση εξακολουθούν να ζητούν αιματηρές θυσίες για την υλοποίηση ενός στόχου που όσο τον πλησιάζουμε θα απομακρύνεται. Σε αυτό το βωμό δε διστάζουν μάλιστα να καταφύγουν και στην παραποίηση της πραγματικότητας. Γιατί δε νομίζουμε να υπάρχει κάποιος που να πιστεύει ότι τα συνεχή λάθη που κάνει το ΔΝΤ στις προβλέψεις του για την ανεργία είναι προϊόν τεχνικής ανεπάρκειας. Συνειδητά επιλέγουν να την εμφανίζουν πιο χαμηλά από κει που ξέρουν ότι θα φτάσει, για να μην τους «πάρουν με τις πέτρες» που έλεγε κι ο πρώην πρωθυπουργός.
Τα ίδια «λάθη» κάνουν άλλωστε και στην εκτίμηση της εξέλιξης του ΑΕΠ. Κάθε φορά υπολογίζουν ότι θα μειωθεί πολύ λιγότερο απ’ όσο τελικά συρρικνώνεται και φτάσαμε στο ανήκουστο σημείο το 2012 να είναι η πέμπτη συνεχόμενη χρονιά μείωσης του ΑΕΠ. Πρόκειται για συνθήκες κραχ στην αγορά. Οι ίδιοι όμως επιλέγουν να παραποιούν την πραγματικότητα έτσι ώστε να μη γίνονται αντιληπτά έγκαιρα τα καταστρεπτικά της αποτελέσματα. Και εκ των υστέρων να έρχονται και να λένε «συγγνώμη λάθος, παρόλα αυτά όμως συνεχίζουμε να κάνουμε τα ίδια, ελπίζοντας τώρα να πετύχουν».
Φρούδες ελπίδες! Όπως απέτυχαν παταγωδώς τα μέτρα του Μνημονίου να επιλύσουν το δημοσιονομικό πρόβλημα της Ελλάδας από το 2010 έτσι και τώρα ακόμη κι αν εφαρμοστούν θα προκαλέσουν νέες κοινωνικές τραγωδίες και καινούργια οικονομικά αδιέξοδα, φέρνοντας όμως πιο κοντά τη στιγμή της πλήρους κατάρρευσης.

Αριθμοί, άνθρωποι και πολιτική....

Η Αυγή online...
878.266! Δεν πρόκειται για αριθμό, αλλά για ανθρώπους. Χωρίς δουλειά, χωρίς ελπίδα για άμεση επανένταξη. Είναι ο αριθμός των ανέργων τον Σεπτέμβριο. Στο γ' τρίμηνο, όπου κατά κανόνα η στατιστική σημείωνε άνοδο της απασχόλησης λόγω της εποχιακής τουριστικής οικονομίας, φέτος η ανεργία εξερράγη, με άλλους 216.053 ανέργους.
Μπορούμε να υποθέσουμε ποια θα είναι η στατιστική καταγραφή τον Δεκέμβριο ή τον Μάρτιο, όταν, μετά τις χειμερινές εκπτώσεις, κλείσουν χιλιάδες μικρομάγαζα. Στην ακολουθία του εξευτελισμού προστίθενται και οι απολυμένοι του δημόσιου τομέα, οι εξ εφέδρων άνεργοι. Χθες ο κ. Ρέππας είπε ότι μέχρι το 2015 θα έχει φύγει ο 1 στους 2 εργαζόμενους στο Δημόσιο. Δηλαδή 250.000 άνθρωποι! Με τα ταμεία να βουλιάζουν, ούτε οι συνταξιούχοι μπορούν να προσβλέπουν σε ομαλή προσγείωση εκτός εργασίας...
Χθες για πρώτη φορά οι άνεργοι (στην πλειονότητά τους νέοι, αφού 1 στους 2 ανέργους είναι νέος και, το πιθανότερο, δεν έχει γνωρίσει την εργασία...) πραγματοποίησαν πορεία στην Αθήνα. Έστειλαν μήνυμα ότι δεν θα παραμείνουν αιχμάλωτοι του φόβου. Κάνουν το πρώτο τους βήμα.
Όσοι σχεδιάζουν ίντριγκες για να παραταθεί η κυβερνητική θητεία, ας λάβουν υπόψη τους την κοινωνική αγανάκτηση και οργή, που ιδιαίτερη πτυχή της είναι η ενεργοποίηση των ανέργων και των επισφαλώς εργαζόμενων. Αυτών που δεν έχουν να χάσουν τίποτα...
Στη χθεσινή δημοσκόπηση της MRB επιβεβαιώνεται ότι η κυβέρνηση Παπαδήμου είχε μόλις μία εβδομάδα περίοδο χάριτος! Πόσο μπορεί να αντέξει μια κυβέρνηση που στερείται λαϊκής νομιμοποίησης και βουλιάζει καθημερινά στην αναποτελεσματικότητα και την ανυποληψία; Πόσο μπορούν να αποδώσουν οι κινήσεις των μνημονιακών δυνάμεων για παράκαμψη των εκλογών, όταν το 60% ζητεί εκλογές αμέσως τώρα ή το αργότερο τον Φεβρουάριο;
Ο κοινωνικός αγώνας, όπως αποτυπώνεται με τις κινητοποιήσεις των ανέργων και των εργαζομένων, συναντάται με το αίτημα για πολιτική ανατροπή. Με τη ρεαλιστική δυνατότητα εξελίξεων προς τα αριστερά, με την ευρύτερη συμπαράταξη των αντιμνημονιακών και αντινεοφιλελεύθερων δυνάμεων. Πρόκειται για δυναμική που προσδίδει κοινωνική εγκυρότητα σε μια αναγκαία ενωτική πολιτική κίνηση. Αυτή την προοπτική υπηρετούν βήματα συνεργασίας, όπως αυτή που εξαγγέλθηκε χθες: της Σ. Σακοράφα με τον ΣΥΡΙΖΑ.

Δεκαεννιά παιδιά αγνοούνται...

πιτσιρίκος...
Συνελήφθη χτες από αστυνομικούς ένας 55χρονος συνταξιούχος αστυνομικός, ο οποίος κατηγορείται ότι παρίστανε τον πατέρα 19 παιδιών και είχε φτιάξει πλαστά έγγραφα, για να παίρνει τα επιδόματα από το ΙΚΑ και τον ΟΑΕΔ.

Ο συνταξιούχος αστυνομικός είπε στον εισαγγελέα πως έχει 19 μπάσταρδα με διαφορετικές γυναίκες και ζήτησε προθεσμία για να τα καλέσει στην εκπομπή της Βίκυς Χατζηβασιλείου «Πάμε πακέτο» και να τους ανακοινώσει πως είναι πατέρας τους.
Ο εισαγγελέας αρνήθηκε να δώσει προθεσμία στον συνταξιούχο αστυνομικό επειδή πιστεύει πως, αν τα παιδιά μάθουν πως ο πατέρας τους είναι μπάτσος, μπορεί να αυτοκτονήσουν.
Στη συνέχεια, ο συνταξιούχος αστυνομικός παραδέχτηκε πως δεν έχει 19 παιδιά και πως είχε φτιάξει πλαστά έγγραφα για να παίρνει τα επιδόματα, και είπε στον εισαγγελέα: «Δεν έκανα κάνα έγκλημα, κύριε εισαγγελέα. Έγγραφα πλαστογράφησα. Δηλαδή, θα ήταν καλύτερα να πουλάω ηρωίνη, να κάνω σωματεμπορία και να πουλάω προστασία, όπως κάνουν οι άλλοι συνάδελφοί μου;».
Η αφοπλιστική ειλικρίνεια του συνταξιούχου αστυνομικού έπεισε τον εισαγγελέα, ο οποίος τον άφησε ελεύθερο, με τον όρο να παρουσιάζεται μια φορά το μήνα στον ΟΑΕΔ για να παίρνει τα επιδόματα των παιδιών που δεν έχει.
(Δεν χρειάζεται να είναι κάποιος Σέρλοκ Χολμς για να καταλάβει πως ο αστυνομικός δεν κατάφερε να παίρνει τα επιδόματα για 19 ανύπαρκτα παιδιά με την εξυπνάδα του. Οι πάντες καταλαβαίνουν πως «τάιζε» κάποιους υπαλλήλους μέσα στις υπηρεσίες για να το πετύχει αυτό. Αυτοί θα συλληφθούν ή η σύλληψη του αστυνομικού έγινε για το ξεκάρφωμα και για να συνεχίσουν οι υπόλοιποι «πολύτεκνοι» αστυνομικοί να παίρνουν τα επιδόματα κανονικά; Πάντως, σιγά-σιγά, λύνεται η απορία που έχουν πολλοί Έλληνες που αναρωτιούνται «γιατί γίνεται κάποιος αστυνομικός για 800 ευρώ και χτυπάει τον κόσμο με τόση λύσσα;».)
(Αυτά που βλέπετε στη φωτογραφία δεν χρειάζονται σχολιασμό. Όλοι έχουμε τέτοια πράγματα στα σπίτια μας.)

Πέμπτη 15 Δεκεμβρίου 2011

Εθνικόν καθίκιον...

ΡΑΔΙΟλόγos...

Διαβάζουμε για το καθίκι στο βικιλεξικό:
καθίκι: ουδέτερο
1. δοχείο για να ουρεί κάποιος, δοχείο νυκτός
2. (υβριστικά) άνθρωπος κακόβουλος και δόλιος, χωρίς αρχές.
Αν πάρουμε την δεύτερη ερμηνεία και την βάλουμε στην εθνική μας κατάσταση υβριστικά, το εθνικόν καθίκιον δρα εναντίον του λαού βάζοντας φόρους ανέντιμους, κόβοντας συντάξεις, μισθούς, δημιουργώντας ανέργους, ξεπουλώντας την εθνική κυριαρχία, δέρνοντας τον λαό, χτυπώντας τους ανάπηρους, καταργώντας την δημόσια υγεία, στερώντας από τα παιδιά τα βιβλία μοιράζοντας dvd, αφήνοντας τους μαθητές χωρίς θέρμανση, σφυρίζοντας αδιάφορα για τις λιποθυμίες από πείνα παιδιών, ρίχνοντας σε ένα μοντέρνο Καιάδα ανάπηρους κόβοντας τα επιδόματά τους, κλείνοντας παιδικές καρδιοχειρουργικές κλινικές, αφήνοντας έξω από τα δημόσια νοσοκομεία όσους δεν έχουν ασφάλεια ή λεφτά, δημιουργώντας τεχνικές ελλείψεις φαρμάκων, κόβοντας το επίδομα θέρμανσης από αδύναμες κοινωνικές ομάδες, βγάζοντας σε πλειστηριασμό το σπίτι σου γιατί δεν πλήρωσες το χαράτσι ακινήτων, δίνοντας διαταγές σε γλειψιματίες συνδικαλιστές να σου κόβουν το ρεύμα, χρησιμοποιώντας τα κοινωνικά αγαθά εκβιαστικά απέναντι στο λαό, φορολογώντας το κομπόδεμα σου μετά από 40 χρόνια δουλειάς αφού στερήθηκες και όλη την ζωή σου για αυτό, απειλώντας σε ότι θα σου γκρεμίσουν το προσφυγικό αυθαίρετο γιατί έτσι τους γουστάρει, κάνοντας σε να νιώθεις ευτυχής με 3 ώρες δουλειάς την εβδομάδα δείχνοντας σου ότι ο διπλανός δεν έχει ούτε 1, δημιουργώντας 2,000,000 ανέργους μέσα σε 12 μήνες, κλείνοντας 150,000 επιχειρήσεις μέσα σε 24 μήνες, βάζοντας τους αγρότες να κόβουν αποδείξεις και να κρατούν βιβλία εσόδων-εξόδων λες σαν να είναι βιομήχανοι, κλείνοντας κρυφές συμφωνίες για μεταφορά του εθνικού σου θησαυρού σε μουσεία Αμερικανικά για άγνωστο χρόνο, αφήνοντας στην τύχη τους παραμεθόριες περιοχές στις ορέξεις οποιονδήποτε, διαγράφοντας την Ιστορία σου δίνοντας με ελαφρά τη καρδία το όνομα Μακεδονία, αφήνοντας ατιμώρητους πολιτικούς που έκλεψαν και εγκλημάτησαν αποδεδειγμένα εις βάρος του λαού, αδιαφορώντας για τα πραγματικά προβλήματα του λαού, δίνοντας την εθνική κυριαρχία όπου τους τα στάζουν αδρά αλλά προστατεύοντας την κομματική τους κυριαρχία με νύχια και με δόντια, παραδίδοντας την εξουσία της Ελλάδας σε Γερμανούς που τους βαφτίζουν «τεχνικούς συμβούλους», δημιουργώντας 30,000 άστεγους μόνο μέσα στην πρωτεύουσα, ξηλώνοντας τα παγκάκια για να μην κοιμούνται οι νεόπτωχοι και χαλάνε την χριστουγεννιάτικη εικόνα του Καμίνη, βάζοντας κλούβες για να κλείσουν τον δρόμο σε τυφλούς διαδηλωτές και σπρώχνοντας με τις ασπίδες τα καροτσάκια των αναπήρων διαδηλωτών, δέρνοντας με λύσσα όποιον τολμά να κάνει απλό περίπατο στο Σύνταγμα, δημιουργώντας επιφανειούχους οι οποίοι σε λίγα χρόνια θα γίνονται ιδιοκτήτες ελληνικής γης με μονομερή δήλωσή τους και βάζοντας την θηλιά στο λαιμό του κάθε απελπισμένου που λόγω ντροπής επέλεξε να σιωπήσει διά παντός.
Αυτά και άλλα πολλά θα έκανε ένα καθίκι (άνθρωπος). Επειδή το καθίκιον με το καθήκον τα χωρίζει άβυσσος θα μείνουμε στην δήλωση ενός ανθρώπου (;) που μετέχει στα εθνικά μας πράγματα και λέγεται Βενιζέλος: «Είμαι εξουθενωμένος, μένω εδώ από εθνικό καθήκον».

ΟΙ ΑΘΛ(Ι)ΟΙ ΤΟΥ ΒΕΝΙΖΕΛΟΥ...

ΚΑΡΤΕΣΙΟΣ ...
Από τις 26 Ιουλίου 1974 έχουν υπηρετήσει ως υπουργοί Οικονομικών οι παρακάτω πολιτικοί: Γιάγκος Πεσμαζόγλου, Νικόλαος Φωτιάς, Ευάγγελος Δεβλέτογλου, Ιωάννης Μπούτος, Αθανάσιος Κανελλόπουλος, Μιλτιάδης Έβερτ, Μανώλης Δρεττάκης, Δημήτρης Κουλουριανός, Ιωάννης Ποττάκης, Γεράσιμος Αρσένης, Δημήτρης Τσοβόλας, Αντώνης Σαμαράς, Γιώργος Αγαπητός, Γεώργιος Σουφλιάς, Γιώργος Αγαπητός, Ιωάννης Παλαιοκρασάς, Στέφανος Μάνος, Γεώργιος Γεννηματάς, Αλέκος Παπαδόπουλος, Γιάννος Παπαντωνίου, Νίκος Χριστοδουλάκης, Γιώργος Αλογοσκούφης, Γιάννης Παπαθανασίου, Γιώργος Παπακωνσταντίνου.
Αν εξαιρέσουμε κάποιους από αυτούς, οι οποίοι ήταν περαστικοί για κάνα τρίμηνο από το υπουργείο, οι υπόλοιποι κάθισαν διάστημα ικανό να αντιληφθούν τι εστί φοροδιαφυγή και είχαν αρκετό χρόνο για να δημιουργήσουν κάποιες δικλείδες ασφαλείας στο σύστημα της είσπραξης των φόρων.
Όλοι γνώριζαν και όλοι είναι συνένοχοι, τουλάχιστον, λόγω ανικανότητας ή αδιαφορίας. Κάποιοι μπορεί να συμμετείχαν στο σύστημα φοροδιαφυγής και κάποιοι άλλοι πιθανόν να έδωσαν και εντολές για να μη γίνουν έρευνες σε συγκεκριμένα πρόσωπα. Όμως…
Όμως κανείς τους δεν υποκρίθηκε ποτέ τον έκπληκτο σχετικά με τη φοροδιαφυγή. Κανείς τους δεν αμφισβήτησε το λάδωμα των εφοριακών. Κανείς τους δε δήλωσε ότι αγνοεί το μηχανισμό φοροδιαφυγής που έχει στηθεί εδώ και πολλά χρόνια, κατατρώγοντας τα σωθικά αυτής της χώρας.
Ώσπου ανέλαβε τη θέση του υπουργού Οικονομικών ο συνταγματολόγος, ο ρήτορας, ο Άνθρωπος, ο σοσιαλιστής και γίγαντας της πολιτικής ο Ευάγγελος Βενιζέλος και θεώρησε σωστό να μας κάνει ακόμη πιο μαλάκες απ’ όσο είμαστε.
Αυτός ο ακάματος εργάτης του αυνανισμού, αφού άκουσε ΕΚΠΛΗΚΤΟΣ τις λεπτομέρειες για τον τρόπο που «συναλλάσσονται» στο σκοτάδι οι εφοριακοί με τους φορολογούμενους, έτσι όπως τις περιέγραψε ο πρώην γγ Πληροφοριακών Συστημάτων Διομήδης Σπινέλλης, ζήτησε ΑΜΕΣΑ από τον οικονομικό εισαγγελέα να ξεκινήσει έρευνα για το θέμα.
Δηλαδή, φανταστείτε τι χαμός έχει να γίνει όταν κάποτε ο Βενιζέλος μάθει ότι κάποιοι βγάζουν παράνομα τα χρήματά τους στο εξωτερικό! Της μουρλής θα γίνει. Διότι τον Βενιζέλο, καν’του ό,τι θες, μόνο μην τον θίξεις στην ηθική. Τρελαίνεται και τα σπάει όλα.
Διότι μπορεί ο ΙΔΙΟΣ ο Βενιζέλος να έφτιαχνε ή να ψήφιζε όλους αυτούς τους νόμους που εξ αιτίας τους κυκλοφορούν ελεύθεροι έστω κι αυτοί οι λίγοι φοροφυγάδες που συλλαμβάνονται χάρη των επικοινωνιακών αναγκών του καθεστώτος, αλλάαααα, μην του πεις ότι νομιμοποίησε τη φοροδιαφυγή.
Διότι μπορεί ο ΙΔΙΟΣ ο Βενιζέλος να γνώριζε τόσα χρόνια ότι οι λαδιάρηδες εφοριακοί αντί να τουφεκιστούν, απλώς έπαιρναν μετάθεση σε καλύτερο πόστο, όμως μην τυχόν και πεις στον Βενιζέλο ότι έκανε τα στραβά μάτια.
Διότι μπορεί ο Βενιζέλος να υπερασπίστηκε σα μπουλντόγκ το Μνημόνιο που ρουφούσε το αίμα των μισθωτών και συνταξιούχων ενώ δεν άγγιζε τα κέρδη των Τραπεζών, των εφοπλιστών και των βιομηχάνων, αλλά τώρα δηλώνει ότι «όλες οι θεμελιώδεις μακροοικονομικές και δημοσιονομικές προγνώσεις του Μνημονίου δεν επιβεβαιώθηκαν, μένω όμως εδώ από εθνικό καθήκον», αλλά μην του πεις ότι κάνει πολιτικές κωλοτούμπες.
Διότι μπορεί ο Βενιζέλος να γαύγιζε σα ντόπερμαν όταν ο Βαξεβάνης του έριχνε στα μούτρα τούς σκατονόμους που ψήφισε δίνοντας αμνηστία σε όλους τους υπουργούς Οικονομικών και στον Λαυρεντιάδη που άρπαξε τα λεφτά της Proton, αλλά στο ουρλιαχτό έμεινε. Ακόμη δεν έχει απαντήσει. Όμως μη θίξεις την τιμή του Βενιζέλου, θα σε φάει.
Διότι μπορεί ο Βενιζέλος να ψήφισε νόμους για διαγραφές χρεών από τους οποίους επωφελήθηκαν συγκεκριμένοι επιχειρηματίες της Θεσσαλονίκης, αλλά μην τυχόν και του πεις ότι λειτούργησε ευνοϊκά σε επιχειρηματικά συμφέροντα.
Δε χρειάζεται να είσαι συνταγματολόγος για να καταλάβεις την προσφορά του κ. Βενιζέλου στην αύξηση της φοροδιαφυγής. Χρειάζεται απλώς να είναι μεγάλο κωθώνι η κοινωνία για να τον ανέχεται ακόμη.

Οι αποφάσεις της κρίσιμης συνόδου...

Ελληνοφρένεια (ον δε νετ)...
Πόλυς λόγος έγινε για την σύνοδο κορυφής που πραγματοποιήθηκε την περασμένη Πέμπτη και Παρασκευή στις Βρυξέλλες. Νίκησε η Γερμανία; Αποδυναμώθηκε ο Κάμερον; Μήπως από προχθές ζούμε πια σε μια νέα Ευρώπη;

Η απαντήσεις στα παραπάνω ερωτήματα είναι πολλές και εξαρτώνται, βασικά, από την οπτική που βλέπει ο καθένας μας τα γεγονότα. Αυτό που είναι πολύ δύσκολο να προσεγγίσει κανείς αυτή τη στιγμή, είναι οι αποφάσεις αυτές καθ’ αυτές, καθώς ελάχιστοι γνωρίζουν τις τροποποιήσεις που θα γίνουν στη νέα Ευρωσυνθήκη.

Σε επικοινωνία που είχαμε με κορυφαίο αξιωματούχο της Ένωσης, που είναι και ο νομικά υπεύθυνος για τη σύνταξη της νέας συνθήκης, μας αποκάλυψε πέντε κομβικά σημεία που αλλάζουν μια για πάντα τον Ευρωπαϊκό Χάρτη.

Σημείο πρώτο

Η ευρωζώνη διαλύεται την 1/6/2012. Οι 26 χώρες της Ένωσης, πλην της Μεγάλης Βρετανίας, υιοθετούν το νέο νόμισμα την Δραχμή, του στην πίσω της όψη θα έχει χαραγμένο ένα μπιντέ, για να θυμίζει στις μελλοντικές γενιές πως κατάντησε η Ευρωζώνη μετά τα απανωτά λάθη των ηγετών της.

Σημείο δεύτερο

Θεσμοθετείται θέση Καίσαρα - ύπατου κυβερνήτη της Ευρώπης. Με τα όσα θα προβλέπονται στην συνθήκη ο ανώτατος άρχων της Ευρώπης θα είναι πάντα Έλληνας, ως φόρος τιμής στο λαό που ανέδειξε τα δομικά λάθη του ευρώ και αποτέλεσε την θρυαλλίδα της αλλαγής. Πρώτος πρόεδρος θα είναι ο Κ. Καραμανλής.

Σημείο τρίτο

Αν και ο αξιωματούχος που συνομιλήσαμε ήταν Γιουβέντους, μας είπε ότι υπάρχει σχέδιο να κατακτήσει την επόμενη αγωνιστική χρονιά το Champions Legue ο Παναθηναϊκός για να σταματήσουν να κλαίγονται οι οπαδοί του για την υποτιθέμενη παράγκα στην Ελλάδα.

Σημείο τέταρτο

Κάθε Ευρωπαϊκή χώρα θα αδελφοποιείται με μία χώρα του υπόλοιπου κόσμου. Έτσι σε περίπτωση που η Ευρώπη αντιμετωπίσει ξανά προβλήματα η αδελφές χώρες αναλαμβάνουν να την βοηθήσουν. Για την Ελλάδα αδερφή χώρα θα είναι το Τουρκμενιστάν.

Σημείο πέμπτο

Στα πλαίσια της οικονομικής ολοκλήρωσης και για την αποφυγή ασυμμετριών στο μέλλον η παραγωγή εξειδικεύεται, έτσι κάθε χώρα θα παράγει μόνο τρία προϊόντα. Για την Έλλαδα έχει προβλεφθεί η κατασκευή μασαζοκαλσόν, σαλαμιού αέρος πιπεράτου και πυρηνικών πυραύλων.

Τα ταμπού που δεν έχει η τρόικα....

ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ...
thumb
Aπό το Μαρικάκι
O Mr Blue Eyes στο συνέδριο της Ελληνοαμερικανικής Ένωσης έκανε την «παραχώρηση» να δεχτεί ότι η τρόικα έκανε λάθος και κατά την άποψή τους αυτό αφορούσε την επιβολή όλων των μέτρων ταυτόχρονα. Κι επίσης δεν υπολόγισε το «επιβαρυμένο οικονομικό περιβάλλον» που έβαλε πρόσθετο βάρος στην ελληνική οικονομία. Ωστόσο αν η τρόικα κάνει που και που κανά «λαθάκι» δεν είναι θέμα, δεν ξεσηκώενι ποτέ την κριτική ή τη χλεύη με την κατηγορία της «ανικανότητας», της «αναποτελεσματικότητας», της «ανευθυνότητας». Ίσως γιατί τα «λάθη» της τρόικας , δεν είναι και τόσο «λάθη».
Εξάλλου δεν πρόκειται παρά για τακτική της παραχώρησης ενός μικρού λάθους για να τονιστεί ένα ασύγκριτα μεγαλύτερο που έχει διαπράξει ο εκάστοτε συναμιλητής μας.
Είπε λοιπόν στη συνέχεια ο Mr Blue Eyes, ότι για να πετύχει το πρόγραμμα η Ελλάδα πρέπει να ξεπεράσει τα ταμπού της. Όπου ταμπού η πολιτική συναίνεση, το κοινωνικό κράτος, το δημόσιο κ.λπ.
Δεν υπάρχει περιθώριο για άλλους φόρους πρέπει να ξεπουληθείτε, διεμήνυσε. Σύμφωνα με το in.gr
«Έχουμε φτάσει στο ανώτατο όριο αναφορικά με το τι μπορεί να επιτευχθεί με αύξηση της φορολογίας». Αντιθέτως, ανάφερε πως υπάρχει άμεση ανάγκη για «επιθετική» μείωση του Κράτους, ακόμα και με κλείσιμο φορέων, θέματα που έως τώρα ήταν ταμπού.

«Πώς θα πετύχει το πρόγραμμα αν δεν ξεπεράσετε τα ταμπού» αναρωτήθηκε.

«Η Ελλάδα πρέπει να εξετάσει πιο επιθετικά το θέμα του κλεισίματος κρατικών επιχειρήσεων κα οργανισμών και ίσως πρέπει να δεχθεί σε αυτή τη διαδικασία μη εθελοντικές περικοπές θέσεων εργασίας« είπε χαρακτηριστικά.

Προφανώς, εφόσον δεν είμαστε εμείς στη θέση του ισχυρού δεν μπορούμε να αξιώσουμε από τον Mr Blue Eyes να ξεπεράσει τα δικά του ταμπού και των ομοίων του στην τρόικα, τη διεθνή ελίτ και την κυβέρνηση, όλες δηλαδή εκείνες τις προκαταλήψεις υπέρ της ελεύθερης αγοράς, που στην παρούσα φάση έχουν φέρει τον κόσμο στα πρόθυρα παγκόσμιας έκρηξης.
Να του αναγνωρίσουμε πάντως ότι ο ίδιος και οι όμοιοι του έχουν ξεπεράσει δύο από τα βασικά ταμπού του δυτικού πολιτισμού: τον κανιβαλισμό και τον φόνο. Μπορεί ο ίδιος να μην τρώει ανθρώπους με τα ίδια του τα δοντάκια η πολιτική όμως που υπηρετεί (συγνώμη, ήθελα να πω η «τεχνογνωσία» που μας προσφέρει) τους καταβροχθίζει κατά εκατοντάδες. Όσο για το φόνο αυτός ως γνωστόν δεν έχει μόνο φυσικούς αλλά και ηθικούς αυτουργούς οι οποίοι καμιά φορά είναι οι χειρότεροι.

Εκατομμυριούχοι βουλευτές σε φτωχές πολιτικές

Το κουτι της Πανδωρας ...

Ποιά τρόικα; Ποιό μνημόνιο; Ποιά πολιτική επιχειρηματολογία; Ξεδιάντροπος πολιτικαντισμός, με λέξεις που τις έχουν ξεφτιλίσει, πριν ξεφτιλίσουν ολόκληρο λαό. Πώς να αντιμετωπίσεις με ευπρέπεια αυτόν που δεν έχει καμία;
Στο πολιτικό προσωπικό της χώρας αναφέρομαι. Ας αφήσουμε στην άκρη αν χρειάζεται μνημόνιο, αν η τρόικα είναι κακή, ή αν το φως στην άκρη του τούνελ είναι το τραίνο της ιστορίας που έρχεται κατά πάνω μας. Ας πάμε στην ηθική των στάσεων. Αυτή την απλή ηθική που έπρεπε να είναι το αυτονόητο στοιχείο στην πολιτική και κατέληξε να είναι το ζητούμενο.
Η χώρα καταρρέει λοιπόν. Πρέπει γι’ αυτό να κοπούν συντάξεις, μισθοί, όνειρα. Την ίδια ώρα, το πολιτικό σύστημα (επιμένω στον όρο που εκφράζει διαπλοκή, ενιαία συμφέροντα και πολιτική ανικανότητα) δεν καταβάλει την παραμικρή προσπάθεια για να κρατήσει τα προσχήματα.
Διατηρεί τα προνόμιά του, οικονομικά και άλλα. 110 βουλευτές έχουν προβεί σε νομικά μέτρα για να εισπράξουν αναδρομικά. Ανάμεσά τους είναι και πρωταγωνιστές σκανδάλων, τα παιδιά της μίζας. Αναρωτιέστε πόσο προστατευμένοι αισθάνονται ώστε έχουν το θράσος να προκαλούν έτσι, αντί να κάτσουν και να κλωσάνε τα αυγά τους;
Μέχρι την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, η Ελληνική Βουλή δεν έχει δημοσιεύσει στο ίντερνετ, όπως ορίζει ο νόμος, το Πόθεν Έσχες των βουλευτών. Αλλά το κυριότερο, δεν πρόκειται ακόμη και αν τα δημοσιεύει, να κάνει οποιοσδήποτε έλεγχο στο «πόθεν». Στο από πού προέρχονται δηλαδή. Η Βουλή δεν έχει κάνει ποτέ κανένα έλεγχο, δειγματοληπτικό έστω στο Πόθεν Έσχες. Κανένας δεν έχει ερευνήσει αν αυτά που δηλώνουν οι βουλευτές, δικαιολογούνται από τα εισοδήματά τους.
Στην ελληνική Βουλή υπάρχουν μερικές δεκάδες εκατομμυριούχοι βουλευτές. Από προίκα λένε όλοι. Ας παραβλέψουμε το γεγονός ότι έχουμε βουλευτές προικοθήρες και ας πάμε στο βασικό: ποιός το έχει ελέγξει;
Κάποιοι βουλευτές μπήκαν την δεκαετία του 90 φτωχοί και σήμερα έχουν καταθέσεις εκατομμυρίων. Έκλεψαν; Κανένας δεν το ξέρει. Αυτό πρέπει να ελέγξουμε. Το 2004, σε πολλές φορολογικές δηλώσεις βουλευτών και υπουργών εμφανίζεται μεγάλη μεταβολή περιουσιακής κατάστασης. Θυμάστε, Ολυμπιακοί Αγώνες, προμήθειες, κατασκευές. Ποιός θα τα ελέγξει;
Ποιό είναι εκείνο το μαγικό κόλπο που κάνει μεγάλο τμήμα μελών της ελληνικής Βουλής, να έχει τεράστιες ακίνητες περιουσίες, να έχουν αγοραστεί πάρα πολύ φτηνά και βέβαια να είναι με δάνειο; Ποιός θα ελέγξει αυτή την απάτη και την υποκρισία;
Μπορούν σήμερα κιόλας να ελέγξουν τα πάντα. Μπορούν επίσης σε ένδειξη καλής θέλησης να δώσουν εξουσιοδότηση έρευνας λογαριασμών προσωπικών και οικογενειακών σε όλο τον κόσμο. Μπορούν βεβαίως να δώσουν και κάποια μικρά ποσά από τα τεράστια που έχουν στις νόμιμες και φανερές καταθέσεις τους και τα οποία είναι και αποτέλεσμα, υπεραξία, της πολιτικής τους δράσης.
Το παιχνίδι που θέλει διλήμματα μεταξύ νόμιμου και ηθικού, δεν είναι καν ο ευπρεπισμός της συγκάλυψης. Είναι ένα έγκλημα την ώρα που η Ελλάδα ματώνει. Και για μια ακόμη φορά αποδεικνύονται όχι μόνο ανίκανοι αλλά και θύτες.

Ροη αρθρων