Σάββατο 16 Ιουνίου 2012

ΚΑΛΗ ΨΗΦΟ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΓΑΝΑΚΤΙΣΜΕΝΟΥΣ! ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΒΗΜΑ ΕΓΙΝΕ! Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΘΑ ΔΕΙΞΕΙ ΠΟΙΟ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ....

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΣΥΝΩΜΟΣΙΑΣ - ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙΣΜΟ...
Δεν έπεσα από τα σύννεφα. 40 μέρες πήγαινα πάνω κάτω στη πλατεία όπως χιλιάδες άλλοι. Κι εκείνη τη τελευταία μέρα γέμισα τα πνευμόνια μου με τα όμορφα αρώματα της δημοκρατίας. Ξέρναγα μια μέρα και σκεφτόμουν όλους εκείνους που είχα δει διάσπαρτους γύρω μου, να τους ψεκάζουν σαν κατσαρίδες, να τους πατάνε σαν μυρμήγκια. Και μέσα στο ναό της δημοκρατίας πέφτανε οι ψήφοι της ντροπής. Δεν ξέχασα τίποτα. Από ότι φαίνεται και χιλιάδες άλλοι δεν ξέχασαν. Εκείνους που άλλοι τους είπαν ηλίθιους, άλλοι πιο σικ τους είπαν απολιτικ. Άλλοι έβαζαν τους παπαγάλους να τους λένε δυο - τρεις χιλιάδες σκορπισμένους κι αργόσχολους.

Εγώ που πήγαινα πάνω κάτω πλατεία και μίλαγα με κόσμο, ήξερα πως ο ΣΥΡΙΖΑ θα εισπράξει ότι εισέπραξε και θα δούμε κι αύριο, επίσης ήξερα πως η Χρυσή Αυγή θα ανέβαινε εκεί που ανέβηκε και θα δούμε κι αύριο. Ήξερα επίσης πως θα έσκαγε μύτη κάποιος σαν τους ΑΝΕΛ. Εννοείται πως ήταν εμφανής η κατρακύλα του ΠΑΣΟΚ και ο ξεφτιλισμός της ΝΔ. Ήξερα επίσης για το χάσμα που θα άνοιγε μεταξύ αγανακτισμένων και ΚΚΕ. Δεν μου έκανε εντύπωση. Ολοι είχαμε καταλάβει ακριβώς πως θα πήγαινε το σκηνικό. Καμιά έκπληξη.

Γιατί τα ήξερα? Ας ερχόσουν να έβλεπες. Να καταλάβαινες που πάμε. Ας λάμβανες έστω υπόψη στα σοβαρά το τι έγινε από τη μια άκρη της χώρας μέχρι την άλλη στις παρελάσεις της 28ης. Μερικοί από μακριά σχολίαζαν και έβγαζαν πορίσματα και τότε λες και μιλάνε για βλαμμένους κι όχι για ανθρώπους, πολίτες που είχαν ήδη φτάσει στα όρια ήδη. Οι αγανακτισμένοι οι απολιτίκ, οι φαιδροί, οι υπερφίαλοι, οι πλανεμένοι έμοιαζαν να έχουν εξαφανιστεί μετά το ψέκασμα με τα πανίσχυρα εντομοκτόνα.

Ομως στις περιφρονημένες πλατείες από τον όχι δικομματισμό αλλά τον τρικομματισμό κι όποιος καταλαβαίνει κατάλαβε, οι βλαμμένοι πολίτες μεταλλάχθηκαν. Μια και τους απαγόρεψαν να ρίχνουν μούτζες ελεύθερα, περίμεναν υπομονετικά να ρίξουν τις μούτζες στη κάλπη. Αυτό που συνέβη στις προηγούμενες εκλογές και που θα συμβεί και αύριο, είναι το αποτέλεσμα 40 ημερών αποτοξίνωσης από την υποχρέωση των κομματικών μαγαζιών, και η ελευθερία του να αντιμετωπίζεις την ξεφτιλισμένη πολιτεία και τα μαγαζιά της πολιτικής σνομπαρίας, όπως ακριβώς τους άρμοζε. Με φτύσιμο.

Εγώ και χιλιάδες άλλοι ήμασταν εκεί. Εσύ δεν ήσουν και λες ακόμα τα δικά σου. Λέγε κι όταν θα έρθουν οι επόμενες πλατείες, οι χειρότερες, γιατί θα έρθουν θα ψάχνεις πάλι να δικαιολογήσεις την ηλιθιότητά σου και την αποστασιοποίησή σου από τον απλό κοσμάκη κατηγορώντας τον για απολιτίκ.

Υπήρχαν όμως μέσα στη γενική τύφλα μερικές πολιτικές δυνάμεις που ήταν ΜΑΖΙ με τους αγανακτισμένους. Κάθε μέρα. Που στην ουσία ήταν οι αγανακτισμένοι. Της πάνω και της κάτω πλατείας και των γύρω δρόμων. Γιατί δεν ήταν απολιτίκ τελικά το σκηνικό. Απλά δεν ήταν από το πολιτίκ που είχατε σχεδιάσει. Κι αυτό τσούζει....

Γιατί κανένας άνθρωπος και κανένας λαός δεν είναι προβλέψιμος, εκτός κι αν είσαι κοντά του ν΄ακούς τι λέέι. Τότε κάτι μπορεί να καταλάβεις. Κάτι...

Καλή ψήφο σε όλους τους αγανακτισμένους ! (προσέξατε όλο αυτό το καιρό που ακόμα και η λέξη αγανακτισμένοι στα βορθοκάναλα έμοιαζε να είναι απαγορευμένη δια ροπάλου?)

Καλύτερα δεύτερος;

Red NoteBook ...
Του Στρατή Μπουρνάζου

Άκουγα, πριν από μέρες, σε μια ωραία εκδήλωση που οργάνωσε το «Κοινωνία-Δημοκρατία» για τη φτώχεια, τον Σάββα Ρομπόλη να εξηγεί με στοιχεία την απελπιστική κατάσταση των ασφαλιστικών ταμείων, καταλήγοντας στο ότι το ΙΚΑ χρεοκοπεί τον Σεπτέμβρη. H σκέψη ξεπήδησε σχεδόν αντανακλαστικά στο μυαλό μου: Μήπως τελικά είναι καλύτερα να έρθει δεύτερος ο ΣΥΡΙΖΑ;

Λίγο πολύ, φαντάζομαι, το έχουμε σκεφτεί όλοι μας. Όχι από ηττοπάθεια, αποφυγή των δύσκολων, φόβο μπροστά στο άγνωστο, αντιεξουσιασμό ή για τη βολή μας. Αλλά με τον εξής απλό συλλογισμό: αφού κάθε μέρα σκάει κι από μια καινούργια βόμβα (τα φάρμακα που πληρώνουν απ’ την τσέπη τους οι ασφαλισμένοι, το χαρτί που δεν υπάρχει για να τυπωθούν τα σχολικά βιβλία, τα μαγαζιά που κλείνουν καθημερινά, οι ακάλυπτες επιταγές που αποτελούν πλέον τον κανόνα), και τέτοιες βόμβες θα σκάνε συνεχώς και μετά τις 17 του Ιούνη, δεν είναι κρίμα κι άδικο να κληθεί ο ΣΥΡΙΖΑ να διαχειριστεί το χάος, για το οποίο μάλιστα δεν ευθύνεται; Ας τα λουστεί όλα αυτά η ΝΔ (ή το ΠΑΝΔΟΚ), συνεχίζει ο ίδιος συλλογισμός, να απαξιωθεί εντελώς, κι αφού φτάσουμε, αργά ή γρήγορα, στο «κατώτερο σκαλί στου κακού τη σκάλα», τότε, μετά την καταστροφή, θα έρθει ένας πανίσχυρος ΣΥΡΙΖΑ, πιο ετοιμασμένος και δικαιωμένος, να σαρώσει τα πάντα.

Ο συλλογισμός δεν είναι αβάσιμος, προσκρούει όμως σε μερικά σοβαρά εμπόδια:

Πρώτον, παραγνωρίζει τη σημασία της συγκυρίας· τώρα είναι η στιγμή: την ατομική και συλλογική ελπίδα, την προσδοκία, τον αναβρασμό του κόσμου δεν μπορείς να τα βάλεις στον πάγο, και να τα ανασύρεις, ως φρεσκοκατεψυγμένα είδη, σε μερικούς μήνες, όταν θα είναι «κατάλληλες οι συνθήκες». Δεν λέω ότι θα έχουν κατ’ ανάγκην σκορπίσει· μπορεί και να έχουν γιγαντωθεί. Λέω όμως ότι τα σημερινά δεδομένα δεν μπορείς να τα θεωρείς ως δεδομένα και έπειτα από κάποια --άγνωστο πόσα-- τέρμινα.

Δεύτερον, η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ ασφαλώς δεν θα λύσει αυτομάτως τα προβλήματα. Ας μην υποτιμάμε όμως την αλλαγή του κλίματος, το τι μπορεί να σηματοδοτήσουν, για έναν ολόκληρο λαό, μερικά στοιχειώδη που έχουν ξεχαστεί εδώ και χρόνια: η αξιοπρέπεια, η δικαιοσύνη, η διαφάνεια, η δημοκρατία, η λογοδοσία, η αλληλεγγύη και η κοινωνική φροντίδα για όσους έχουν ανάγκη, αν εφαρμοστούν· πώς όλα αυτά, μέσα στις πολύ σκληρές συνθήκες, μπορούν να σημάνουν ότι πνέει ένας άνεμος αλλαγής και προοπτικής, για την κοινωνία μας και για την Ευρώπη.

Τρίτον, ας σκεφτούμε τι σημαίνει η πρωτιά της ΝΔ και μια συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ. Οι προσχωρήσαντες στη ΝΔ Βορίδης-Άδωνης κ.τ.ό., ο συνδυασμός Μπακογιάννη-Σαμαρά-Λοβέρδου, υπό τη βαριά σκιά Χριστοφοράκου, η διαπόμπευση των οροθετικών, οι «εναγκαλισμοί» Ψωμιάδη με τη Χρυσή Αυγή, οι υποσχέσεις Σαμαρά για εκδίωξη των μεταναστών, η αλαζονεία Βενιζέλου, η παραμονή στην εξουσία ενός θιάσου που τον ενώνει η εξουσία και ο φόβος της τιμωρίας, συνθέτουν ένα ζοφερό σύμπλεγμα. Βέβαια, το πιθανότερο είναι ότι το σύμπλεγμα θα καταρρεύσει γρήγορα, μέσα στη γενική κατακραυγή. Και πάλι, όμως, ο χρόνος δεν γυρίζει πίσω με το πάτημα ενός κουμπιού: η βλάβη μπορεί να αποδειχθεί ανήκεστος. Ας σκεφτούμε όχι μόνο την εκποίηση του εθνικού πλούτου και τους ανθρώπους που μένουν στο δρόμο, αλλά και την καλλιέργεια του φόβου, του μίσους, του ρατσισμού και του αγριανθρωπισμού. Όλα αυτά, όταν ριζώσουν, δεν αναστρέφονται εύκολα. Άλλωστε, το «αποθανέτω η ψυχή μου μετά των αλλοφύλων», η επένδυση στο κάρβουνο δεν ταιριάζει στη λογική της Αριστεράς.

Τέταρτον, ίσως για τον ΣΥΡΙΖΑ ως κόμμα να μην είναι ωφέλιμο να αναλάβει την κυβέρνηση στη χειρότερη στιγμή· είναι ωφέλιμο όμως για τον τόπο, για μεγάλα στρώματα των εργαζόμενων, τους φτωχούς, τους άνεργους, τους νέους. Ακόμα και αν η καταστροφή είναι αναπόφευκτη, είναι προτιμότερο, καθώς αυτή επέρχεται, τα ηνία να τα κρατά μια αριστερή κυβέρνηση, και όχι μια πασοκοακροδεξιά, βουτηγμένη στη διαπλοκή. Για το καλό, ξαναλέω όχι του ΣΥΡΙΖΑ, που θα καταβάλει πιθανότατα βαρύ τίμημα, αλλά για το καλό όλων μας. Ειδικά αν τα πράγματα είναι δραματικά, πολλοί, εντός και εκτός Αριστεράς, μάλλον θα νιώθουν μεγαλύτερη εμπιστοσύνη λ.χ., με τον Δραγασάκη υπουργό Οικονομίας και τον Δρίτσα Άμυνας, παρά με κάποιον όπως ο Σαχινίδης, ο Παπακωνσταντίνου, ο Αβραμόπουλος, ο Βορίδης ή ο Μεϊμαράκης. Είναι θέμα προσώπων, ήθους, αξιοσύνης αλλά και πολιτικής. Όπως έγραφε σε ένα παλιό του άρθρο ο οικονομολόγος Γιώργος Σταμάτης, η πολιτική αντιμετώπισης της κρίσης είναι σαν την ομπρέλα: δεν σταματάει τη βροχή, αλλά προστατεύει όποιον βρίσκεται από κάτω. Το θέμα, λοιπόν, είναι για ποιους ανοίγει, κάθε φορά, η κυβέρνηση τις ομπρέλες που διαθέτει.

***

Τέλος, ακόμα κι αν, παρά ταύτα, εξακολουθεί κανείς να θεωρεί προτιμότερο να μην κυβερνήσει τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά λίγο αργότερα, είναι σίγουρο ότι δεν μπορεί να κάνει και πολλά γι’ αυτό. Δεν μπορεί, υποθέτω, να ψηφίσει Σαμαρά (όπως θρυλείται ότι έκαναν κάποιοι παλιοί μουλούδες: ψήφιζαν Δεξιά για να ενταθούν τα αδιέξοδα του καπιταλισμού, η καταπίεση, άρα και η ταξική πάλη). Εμπρός λοιπόν, όλοι και όλες, στον αγώνα, ούτε ψήφος χαμένη!


Το άρθρο δημοσιεύεται στα Ενθέματα της Κυριακάτικης Αυγής

Με τη δύναμη του λαού...

Η Αυγή online...

ΤΗΣ ΜΑΡΙΑΣ ΚΑΡΑΜΕΣΙΝΗ*

Σε απόσταση αναπνοής από την αυριανή ιστορική εκλογική αναμέτρηση, υπάρχει ακόμα μία μικρή μερίδα πολιτών που παραμένουν αναποφάσιστοι ως προς την ψήφο τους και συνεχίζουν να αναμετρώνται με τους φόβους και τις ελπίδες τους για το μέλλον: το δικό τους, των παιδιών και των οικείων τους, της πατρίδας τους και του λαού της.
Είναι κυριολεκτικά στο χέρι τους να κάνουν την πλάστιγγα να γύρει είτε προς την πλευρά των δυνάμεων της συντήρησης και του κατεστημένου, που οδήγησαν τη χώρα και τον λαό της στη σημερινή κατάντια και, κυρίως, στην απουσία ελπίδας και προοπτικής, είτε προς την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ και της υπόσχεσής του για κυβέρνηση Αριστεράς που θα στηριχτεί στη δύναμη του λαού και θα του την επιστρέψει ώστε αυτός να τη βοηθήσει να βαδίσει τον δύσκολο δρόμο της. Μία κυβέρνηση που θα έχει ως απόλυτη προτεραιότητα να ακυρώσει τις πολιτικές που συνεχίζουν να ωθούν την οικονομία στην καταστροφή και την κοινωνία σε μαζική εκπτώχευση και ανασφάλεια, να αναχαιτίσει την ανθρωπιστική κρίση που βρίσκεται σε εξέλιξη, να δρομολογήσει την ανασυγκρότηση της χώρας σε νέες βάσεις, αλλά, κυρίως, να κινητοποιήσει τις ανεξάντλητες δυνάμεις του λαού, που αποκαλύπτονται μόνο στις έκτακτες εκείνες περιόδους της ιστορίας που οι μεγάλες πλειοψηφίες αποφασίζουν να πάρουν τις τύχες στα χέρια τους, γυρίζοντας την πλάτη στο «παλιό καθεστώς» ή στον κατακτητή.
Γιατί τι νόημα θα είχε το «πατριωτικό και δημοκρατικό προσκλητήριο» του ΣΥΡΙΖΑ χωρίς την τεράστια κοινωνική κινητοποίηση των δύο τελευταίων χρόνων, χωρίς τη μαζική συμμετοχή του λαού στις διαδηλώσεις και το μεγάλο κίνημα των πλατειών, χωρίς τις κινητοποιήσεις και πρωτοβουλίες αντίστασης, αυτο-οργάνωσης και αλληλεγγύης των πολιτών μέσω δραστήριων συλλογικοτήτων, χωρίς τις πολλαπλές δράσεις για αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης στις μεγάλες πόλεις, χωρίς τον διαδικτυακό πυρετό με τις άπειρες ανταλλαγές πληροφόρησης και απόψεων στα μπλογκ, τις λίστες και τα κοινωνικά μίντια, χωρίς την πολιτιστική άνθηση με τον πολλαπλασιασμό των μικρών και μεγάλων γεγονότων, χωρίς την αναζωογόνηση της κοινωνικότητας και τον ακατάσχετο σχολιασμό και κριτική των κοινωνικών και πολιτικών δρώμενων από το ταξί έως το περίπτερο ως δραστικό αντίδοτο στη μνημονιακή κατήφεια; Πώς θα μπορούσε ο ΣΥΡΙΖΑ να διεκδικεί τη διακυβέρνηση της χώρας χωρίς αυτές τις πολλαπλές ατομικές και συλλογικές διαδρομές ιδεολογικής χειραφέτησης και πολιτικής ωρίμανσης του λαού μας; Και πώς θα μπορούσε ο ΣΥΡΙΖΑ να φιλοδοξεί να χτίσει και να οργανώσει μέσω του πολιτικού του προγράμματος, όπως ρητά διατείνεται, την κοινωνική συμμαχία ενός νέου ταξικού συνασπισμού εξουσίας χωρίς την ακούραστη συμμετοχή των μελών του στα κινήματα, χωρίς καμία διάθεση κηδεμονίας, αυτά τα τελευταία δύσκολα χρόνια;
Αυτή η σχέση εμπιστοσύνης με το μέρος εκείνο του λαού που τόλμησε να χειραφετηθεί, συγκρουόμενο με το πολιτικό και οικονομικό κατεστημένο της χώρας μας και τα συμφέροντα των ηγεμονικών δυνάμεων της Ευρώπης και του διεθνούς χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου είναι το πολυτιμότερο «κεφάλαιο» του ΣΥΡΙΖΑ, που θα έχει την ιστορική ευθύνη να ενδυναμώσει και να τιμήσει ανεξαρτήτως εκλογικού αποτελέσματος. Διότι το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω και η συστημική κρίση του καπιταλισμού στη χώρα μας, την Ευρώπη και διεθνώς καλεί για ριζικές αλλαγές και μετασχηματισμούς.
Είθε ο λαός με την αυριανή ψήφο του να μας δώσει τη δύναμη «να καθαρίσουμε το τραπέζι, να στρώσουμε και να μοιράσουμε το ψωμί». Είθε κι εμείς να τον εμπνεύσουμε σε μία κοινή πορεία ανόρθωσης και προκοπής με οδηγό τις αξίες της ελευθερίας, της πραγματικής δημοκρατίας, της κοινωνικής δικαιοσύνης και της αλληλεγγύης. Είθε να αποτελέσουμε το όχημα που θα δώσει πλήρες νόημα και περιεχόμενο στην έννοια της λαϊκής κυριαρχίας.

* Η Μαρία Καραμεσίνη διδάσκει Οικονομικές Επιστήμες στο Πάντειο Πανεπιστήμιο

Ας ολοκληρώσουμε το μάθημα των πλατειών και την εξέγερση της 6ης Μαΐου...

Red NoteBook...
 Του Κώστα Δουζίνα

Σπάνια μια εκλογική αναμέτρηση έχει την ιστορική σημασία των εκλογών της 17ης Ιουνίου. Σημασία για όλους τους Έλληνες πρώτα. Μετά για τους πολλούς αποκλεισμένους και κατατρεγμένους ανάμεσά μας, τους ανέργους, τους χαμηλόμισθους, τους μετανάστες, όλους αυτούς που τα τελευταία τρία χρόνια θυσιάστηκαν στο βωμό της σωτηρίας του συστήματος εξουσίας. Τέλος, ακόμη μεγαλύτερη σημασία έχουν οι εκλογές για τους αριστερούς.

Το διακύβευμα για κάθε πολίτη, πέρα από ιδεολογικές εντάξεις, είναι η επιβίωση του λαού μας, το μέλλον της εθνικής ανεξαρτησίας και η αναβίωση της δημοκρατίας. Η 17 Ιουνίου θα καθορίσει αν η Ελλάδα θα εξακολουθήσει την αποικιακή πορεία που της επιβλήθηκε ή αν θα αποκτήσει ξανά τη δυνατότητα να αποφασίζει τις τύχες της μέσα από δημοκρατικές διαδικασίες.

Σ’ αυτά τα προφανή και βασικά, όλοι μας, αριστεροί κεντρώοι και δεξιοί, βρισκόμαστε στην ίδια πλευρά. Η κοινή πολιτική επιθυμία που εκφράστηκε στις πλατείες βρήκε στις 6 Μαΐου, την ενότητα πολιτικής εκπροσώπησης.

Είμαστε το 99% που δουλεύει, παράγει, αγαπάει τη ζωή και την τέ­χνη, νοιάζεται για τους ανθρώπους. Έχουμε απέναντι το παρασιτικό 1% που απομυζά τη ζωή και τα όνειρα μας, βγάζει παράλογα και παράνομα κέρδη, εξάγει τους απλήρωτους φόρους στην Ελβετία και το Λονδίνο. Στο 99% ανήκουν συλλογικά τα κοινά αγαθά. Τα φυσικά αγαθά, νερό, ατμόσφαιρα, περιβάλλον, ενέργεια, θάλασσα. Τα κοινωνικά αγαθά, λόγος και ιδέες, επικοινωνία και τέχνες, λογοτεχνία και επιστήμη, το μεγαλύτερο κεφάλαιο της Ελ­λάδας. Τέλος τα κοινά αγαθά της συνεργασίας και της δικτύωσης, της έμπνευσης και της πρωτοτυπίας. Όταν τα κοινά ιδιωτικοποιούνται ή κρατικοποιούνται, τότε όλοι πτωχεύουμε γιατί οι κοινές πηγές και πόροι ζωής στερεύουν. Στην υποστήριξη αυτών των βασικών που σηματοδοτούν τη θέληση να ζούμε μαζί, να είμαστε Έλληνες, δεν υπάρχουν διαφορές. Όταν τα κοινά χαθούν, όλοι χάνουμε.

Ποτέ σε περίοδο ειρήνης δεν έχει υπάρξει τέτοια συλλογική εξαθλίωση ενός λαού. Σ’αυτή την κατάσταση, ιδεολογικές διαφορές και ιστορικές καταβολές εξανεμίζονται. Ο άνεργος δεξιός και ο άνεργος αριστερός δεν διαφέρουν όταν ψάχνουν για δουλειά που δεν υπάρχει. Ο πατριώτης και ο διεθνιστής δεν διαφέρουν όταν απολύονται ή ευτελίζονται. Ο άπορος νέος και ο ανήμπορος γέρος υποφέρουν το ίδιο όταν κοιμούνται νηστικοί. Η αξιοπρέπεια του καταδιωγμένου μετανάστη και του περιφρονημένου άστεγου δεν διαφέρουν. Αν όλοι είμαστε άνθρωποι με δικαιώματα, όπως μας λένε συνταγματολόγοι και φιλάνθρωποι, η πρώτη μας υποχρέωση είναι να χτυπήσουμε τον αποκλεισμό και την άρνηση της βασικής ανθρωπιάς. Αυτή είναι, λοιπόν, η δεύτερη διαχωριστική γραμμή, πιο βαθιά από την πρώτη: χωρίζει εκείνους που ρητορικά υπόσχονται ευημερία και την παραβιάζουν διαρκώς απ’ αυτούς που κρίνουν ηθικά και αγωνίζονται πολιτικά να καταργήσουν διακρίσεις και αποκλεισμούς και να επεκτείνουν τη δημοκρατία σ’ όλες τις πλευρές της κοινωνικής ζωής.

Για τους αριστερούς υπάρχει πρόσθετο διακύβευμα. Η σήψη του συστήματος οικονομικής, πολιτικής και επικοινωνιακής εξουσίας έφτασε τα όρια της. Η κατάρρευση του θα σημάνει όχι το τέλος της μεταπολίτευσης αλλά το τέλος της παντοδυναμίας και αυθαιρεσίας του μετεμφυλιακού πολιτικού καθεστώτος. Η άρρητη συμφωνία 60 χρόνων μεταξύ διοικούντων και των ξένων προστατών τους ότι η Αριστερά θα μείνει στο περιθώριο ανήμπορη και διαιρεμένη, άλλοθι και έμμεση νομιμοποίηση της εξουσίας, μπορεί να ανατραπεί.

Οι εκλογές δεν οδηγούν σε επαναστάσεις αλλά μπορούν να γίνουν το έναυσμα για μεγάλες αλλαγές. Ο καπιταλισμός αλλάζει τα ρούχα του συνεχώς, προσαρμόζεται στο περιβάλλον και τις κοινωνικές συνθήκες, διαλύοντας κάθε σταθερή αξία και υπονομεύοντας κάθε κοινότητα. Η καπιταλιστική αναδιοργάνωση που ξεκίνησε πριν από τρία χρόνια βρίσκεται σε κρίσιμο σημείο. Είναι ακόμη εύθραυστη, η λαϊκή αντίδραση την έχει καθυστερήσει και μπορεί να την ανακόψει. Αν δεν μπει ανάχωμα τώρα, σύντομα οι ανθρωποφάγες αλλαγές θα σταθεροποιηθούν. Ο καπιταλισμός είναι αδίστακτος, δεν περιμένει και δεν υπομένει. Οι λίγες κατακτήσεις, δικαιώματα και ευαισθησίες που ακόμη θεωρούμε δεδομένες, θα γίνουν αναμνήσεις και αντικείμενα μελέτης για μελαγχολικούς ιστορικούς.

Για την Αριστερά της ήττας, η άμυνα και η περιχαράκωση ήταν πρόσφορη στρατηγική. Σήμερα τα πράγματα είναι διαφορετικά -για λίγο. Η καπιταλιστική κρίση έβαλε την ενωτική Αριστερά στη σκηνή. Ευκαιρία μοναδική, απρόσμενη, δύσκολα επαναλαμβανόμενη. Οι ναρκισσισμοί των μικρών διαφορών βοηθούν να κερδίζουμε μια πρόσκαιρη καθαρότητα ψυχής και να χάνουμε τον παράδεισο.

Μετά τη Μεταρρύθμιση, οι καταδιωγμένοι καθολικοί στην προτεσταντική Ευρώπη αποτάσσονταν τον Πάπα δημόσια για να σωθούν από την πυρά, λέγοντας μέσα τους ότι το κάνουν για τη νίκη της πίστης. Καλώ, λοιπόν, αριστερούς και κομμουνιστές να κάνουν το ίδιο: να ψηφίσουν την ενότητα της Αριστεράς, διατηρώντας στο απόλυτο τις κομμουνιστικές τους πίστεις. Αν το εγχείρημα αποτύχει, η Αριστερά θα ’ναι πάλι στη γωνία και τίποτα δεν θα ’χει χαθεί - ή κερδηθεί. Αν πετύχει, η παράβαση του (κομματικού) νόμου θα έχει υπηρετήσει την ιστορία - όπως ξέρουμε ο πρώτος κανόνας κάθε επανάστασης, η πρώτη ρήξη κάθε επαναστάτη είναι να πει ένα μικρό «όχι».

Τέλος, προσκαλώ τους διανοούμενους να αναλάβουν την ευθύνη της σκέψης και την ηθική της απόφασης. Όχι βέβαια αυτούς που γυρίζουν στα κανάλια σε μια απέλπιδα προσπάθεια να δώσουν μεταθανάτια νομιμοποίηση στο κουφάρι της εξουσίας, ταυτίζοντας προσωπικά συμφέροντα με τη δημόσια αρετή. Απευθύνομαι σ’ αυτούς τους σεμνούς και ήπιους, αυτούς που δεν μίλησαν όχι γιατί φοβηθήκαν αλλά γιατί υπηρετούν την αισθητική μοναχικότητα (χωρίς να είναι Εγελιανές «όμορφες ψυχές»), την πολυπλοκότητα του ήθους και την αξιοπρέπεια της σκέψης. Σας καλώ, νυκτερινοί φίλοι, να παίξετε και ’σεις το πασκαλικό στοίχημα δίνοντας, με επιφυλάξεις και αμφιβολίες, μια ευκαιρία στην Αριστερά της ενότητας. Δεν μπορώ να υποσχεθώ τίποτα άλλο εκτός του ότι θα βρεθούμε πάλι μαζί στους δρόμους της αντίστασης οποιαδήποτε και να ’ναι η νέα ή παλιά εξουσία. Η επιμέλεια εαυτού και αντίστασης είναι, φίλοι υπόγειοι, το πρώτο καθήκον της σκέψης.

Ο σπόρος για τα αποτελέσματα του Μαΐου σπάρθηκε στο Σύνταγμα και τις λαϊκές συνελεύσεις, στην Κερατέα και τα διόδια. Xωρίς τις πλατείες, το σύστημα εξουσίας πιθανότατα θα είχε πετύχει την μεταθανάτια επιβίωσή του. Ο ρόλος της πλατείας και των άλλων κινημάτων αντίστασης ήταν καθοριστικός. Γενιές άνεργων και μη απασχολήσιμων, γυναίκες και άντρες, πολίτες και ξένοι, νέοι και γέροι, από διαφορετικές πολιτικές ιδεολογίες και ιστορικές καταβολές ξεσηκώθηκαν και έμαθαν τη σημασία της ανυπακοής ως υπέρτατης πολιτικής πράξης. Στις 6 Μαΐου, το πλήθος έγινε λαός και ψήφισε αποφασιστικά ΣΥΡΙΖΑ. Τώρα απομένει να αποτελειώσουμε ό,τι αρχίσαμε. Η 17 Ιουνίου θα αποτελέσει το τέλος της δεύτερης πράξης της ελληνικής τραγωδίας. Η πρώτη έληξε με την παραίτηση Παπανδρέου, τον Νοέμβρη, διωγμένου από τη λαϊκή αγανάκτηση. Η τρίτη πράξη που ανοίγει τη Δευτέρα μπορεί να οδηγήσει στην κάθαρση. Κανένας Έλληνας, κανένας αποκλεισμένος και καταδιωγμένος, κανένας αριστερός ή σκεπτόμενος δεν μπορεί να χάσει αύτη την ευκαιρία.

Ο Κώστας Δουζίνας είναι Καθηγητής και Διευθυντής του Ινστιτούτου Ανθρωπιστικών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο Birkbeck του Λονδίνου. Το άρθρο δημοσιεύεται στον Δρόμο της Αριστεράς.

Εκλογές επαναβεβαίωσης...

 γιωργος δελαστικ, ethnos.gr...

Εκλογές επαναβεβαίωσης

Χαρακτήρα παράδοξο έχουν οι αυριανές εκλογές. Καλούνται εν πρώτοις να επιβεβαιώσουν και να οριστικοποιήσουν την εκ βάθρων κατεδάφιση του μεταπολιτευτικού σκηνικού, την οποία προκάλεσαν τα αποτελέσματα των εκλογών της 6ης Μαΐου. Εκείνες οι κοσμογονικές ανακατατάξεις αποτύπωσαν τις συνέπειες που είχαν στους συσχετισμούς των πολιτικών δυνάμεων τα ολέθρια για την ελληνική κοινωνία Μνημόνια που μας επέβαλαν η ΕΕ και το ΔΝΤ. Οι εκλογές της 17ης Ιουνίου θα αποδείξουν εμπράκτως αν οι μεταβολές στη δύναμη των πολιτικών κομμάτων συνιστούν μονιμότερες τάσεις ή αν υπήρξαν απλώς κάποιο στιγμιαίο περιστατικό χωρίς περαιτέρω συνέχεια. Εκλογές επαναβεβαίωσης, λοιπόν, είναι πρωτίστως οι αυριανές εκλογές και όχι λύσης του προβλήματος διακυβέρνησης, όσο παράξενο και αν ακούγεται αυτό.
Μοναδικός πόλος του συστήματος - και μάλιστα άκρως αποδυναμωμένος- στο πολιτικό σκηνικό απέμεινε για την ώρα η ΝΔ, όπως αναμένεται να επιβεβαιώσουν οι εκλογές. Με ένα... «ψυχοβγαλτικό» ανεπαρκές ποσοστό γύρω στο 30% φιλοδοξεί να αναδειχθεί η ΝΔ πρώτο κόμμα και να σχηματίσει κυβέρνηση συνεργασίας.
Ο πρωθυπουργικός θώκος είναι η μοναδική «ιδεολογική» θέση και αδιαπραγμάτευτο αίτημα του Αντώνη Σαμαρά. Φρίκη και πανικό αισθάνεται όταν ακούει προτάσεις περί σχηματισμού «οικουμενικής» κυβέρνησης, στην οποία δεν θα είναι ο ίδιος πρωθυπουργός, σαν αυτή που έκανε την Τρίτη ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης! «Γιατί ψηφίζει -και μάλιστα για δεύτερη φορά- ο ελληνικός λαός; Για να βγει κάποιος πρωθυπουργός ο οποίος ούτε καν κατέβηκε στις εκλογές; Το θέμα για εμένα είναι ξεκάθαρο!», δήλωσε ο Αντ. Σαμαράς, καθιστώντας σαφές στους πάντες ότι η μοναδική αδιαπραγμάτευτη θέση του είναι η πρωθυπουργοποίησή του.
Η έκλειψη του ΠΑΣΟΚ από το πολιτικό σκηνικό είναι το δεύτερο γεγονός που αναμένεται να οριστικοποιηθεί στις κάλπες. Το κάποτε κραταιό κόμμα δεν αποκλείεται καθόλου να διολισθήσει έως και σε μονοψήφιο ποσοστό! Η διάλυσή του είναι αναπότρεπτη. Θα αντικατασταθεί από άλλο κόμμα, με άλλο όνομα, με άλλη ηγετική ομάδα. Αλλωστε, ο Ευάγγελος Βενιζέλος, ο οποίος έδωσε απελπιστικά μόνος του αυτή την εκλογική μάχη, έχει ήδη καταργήσει όλα τα όργανα του κόμματος από την επομένη των εκλογών της 6ης Μαΐου, για να μην τον ανατρέψουν, οπότε όλα σχεδόν τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ είναι πολιτικοί του αντίπαλοι.
Υστατη ελπίδα του Ευ. Βενιζέλου να συγκρατήσει κάποιον κόσμο είναι η άνευ όρων συμμετοχή του ως «τσόντας» σε κυβέρνηση Σαμαρά, ώστε μέσω του δέλεαρ των υλικών απολαβών της εξουσίας να προσελκύσει ενδιαφερόμενους. Το γεγονός ότι στις προ μηνός εκλογές θεωρήθηκε «τελειωμένο» το ΠΑΣΟΚ παρόλο που υστερούσε μόνο 5,5 εκατοστιαίες μονάδες από τη ΝΔ ενώ τώρα μπορεί να υστερεί και... 20 (!) μονάδες, δεν αφήνει περιθώρια ψευδαισθήσεων.
Η ανάδειξη του ΣΥΡΙΖΑ σε κόμμα ουσιαστικά ισοδύναμο με τη ΝΔ και σε αυτές τις εκλογές και μάλιστα με ποσοστό που θα κυμαίνεται γύρω στο 30%, αν όντως επιβεβαιωθεί στις κάλπες, θα συνιστά γεγονός μείζονος πολιτικής σημασίας. Θα σηματοδοτεί δομική αστάθεια για τα συμφέροντα του συστήματος για όσο διάστημα κυριαρχεί ως αντιπαραθετικό δίπολο εξουσίας το σχήμα ΝΔ - ΣΥΡΙΖΑ.
Η ριζική ανατροπή στον εσωτερικό συσχετισμό δυνάμεων της Αριστεράς μεταξύ ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ, όπου για πρώτη φορά ύστερα από 40 και πλέον χρόνια από τη διάσπαση του 1968 το Κομμουνιστικό Κόμμα έχασε πανηγυρικά την ηγεμονία από το ρεύμα που εκπροσωπεί ιστορικά ο ΣΥΡΙΖΑ, αναμένεται να προσλάβει συντριπτικές εις βάρος του ΚΚΕ διαστάσεις στις εκλογές αυτές.
Η συσπείρωση στη ΔΗΜΑΡ των πάλαι ποτέ «εκσυγχρονιστών» του ΠΑΣΟΚ της εποχής Σημίτη έχει προσδώσει στον σχηματισμό αυτό αξιοσημείωτη δημοσκοπική αντοχή. Αν την επιβεβαιώσουν και οι κάλπες, τότε η ΔΗΜΑΡ ενδέχεται να αναδειχθεί σε ένα μεταβατικό κόμμα που θα παίξει μεγάλο ρόλο στην ανασυγκρότηση του χώρου της Κεντροαριστεράς.
Κυβέρνηση θα σχηματιστεί οπωσδήποτε την ερχόμενη εβδομάδα. Θα είναι, όμως οπωσδήποτε, βραχύβια και μεταβατική, αφού το αναδυόμενο νέο πολιτικό σκηνικό δεν έχει ακόμη διαμορφωθεί.

Η φωνή...

Old Boy....


Ο σκηνοθέτης έχει εντολές να δείχνει συχνά στο σημείο που είναι παραταγμένοι δίπλα δίπλα και χειροκροτούν όρθιοι ο Καραμανλής, η Νατάσα, ο Ανδριανός, ο Πολύδωρας, η Ντόρα, ο Ψυχάρης. Και αφού αποφασίσαμε με μια φωνή ότι το δημοσίευμα των γερμανικών Financial Times ήταν προβοκατόρικο ώστε να θυμώσει ο αδούλωτος λαός και να ψηφίσει ΣΥΡΙΖΑ, δεν βλέπω γιατί αυτή η επιλογή προσώπων να είναι λιγότερο προβοκατόρικη. Δηλαδή αν έβαζαν την πιο γκεμπελική από τις συνιστώσες και της έλεγαν, ορίστε, έλα κάνε το προπαγανδιστικό σου παιχνίδι και διάλεξε εσύ ποιούς θες να φαίνονται μπροστά μπροστά ώστε να ξενερώσει οριστικά ο αμφιταλαντευόμενος λαός και να ψηφίσει ΣΥΡΙΖΑ, θα άφηνε κανέναν τους απ' έξω; Άντε να προσέθετε και τον Βουλγαράκη.
---
Τον παλιό καλό καιρό -πριν γίνω δηλαδή προπαγανδιστής- θα τα έχωνα και προς την άλλη πλευρά. Αν μη τι άλλο, θα επεσήμαινα πως από το πολύ κλείσιμο του ματιού στους πρώην ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ, ο Τσίπρας θα αποκτήσει τικ που θα ζηλεύει ο Ζίζεκ και θα φθονεί ο Κασιδιάρης. Πως αν κρατούσαν δυο βδομάδες ακόμη οι εκλογές, οι αρχικοί επικοί τόνοι για την καταγγελία του μνημονίου θα έφταναν από την πολλή αναπροσαρμογή να κλειδώσουν με τις θέσεις του Θάνου του Τζήμερου. 
---
Προπαγάνδα όμως κάνω και τώρα, απλά λίγο πιο πλάγια. Κλείνω κι εγώ το μάτι στον φοβισμένο ψηφοφόρο και του λέω, μη φοβάσαι, δεν δαγκώνουν. Γαβγίζουν αλλά ως εκεί. Είσαι ασφαλής από τον ριζοσπαστισμό τους. Οι ρίζες δεν θα σπάσουν, αν οι εκλογές μπορούσαν να σπάσουν τις ρίζες θα ήταν παράνομες και τα λοιπά και τα λοιπά. 
---
Αλλά σοβαρά τώρα. Την Κυριακή παίζει να γραφτεί Ιστορία. Κανείς δεν περίμενε να φτάσουμε σε αυτό το σημείο και προφανώς πρώτος απ' όλους δεν το περίμενε ο ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά είναι εδώ. Με τις ελλείψεις του, την απειρία του, τους συμβιβασμούς του. Αλλά και με την τόλμη του, το σθένος του, την εντελώς αναπάντεχη δύναμη και δυναμική του, που δεν είναι δική του, είναι δύναμη και δυναμική ενός λαού που μπήκε -όχι χωρίς να έχει και ο ίδιος μερίδιο ευθύνης- στον πειραματικό σωλήνα και κατά τη διάρκεια του πειράματος άρχισε να αντιδρά με τρόπο απρόβλεπτο, άρχισε δηλαδή να αντιδρά ως λαός αληθινά ευρωπαϊκός, ως λαός που επέλεξε να δείξει πίστη στη δημοκρατία, όταν όλες οι δυνάμεις του σύμπαντος προσπαθούσαν να τον πείσουν ότι η δημοκρατία έχει πλέον εντελώς περιορισμένη σημασία, αφού το διακύβευμα έχει δήθεν φύγει από το πολιτικό και τις πολιτικές επιλογές, αφού το διακύβευμα μεταφέρθηκε δήθεν στην οικονομική σφαίρα, αφού οι αποφάσεις που θα πάρει το κράτος του δεν εξαρτώνται δήθεν από τον ίδιο που τις νομιμοποιεί ως πολίτης, αλλά μόνον από τις υποχρεώσεις που αυτό έχει έναντι των δανειστών του. 
---
Ό,τι όμως και να γίνει την Κυριακή, ακόμη και αν αναβληθεί το γράψιμο της Ιστορίας, ακόμη κι αν τελικά επιλέξουμε να μας κυβερνήσουν δυνάμεις της ελπίδας και της προοπτικής σαν τη Ντόρα τη μικρή κωλομπαρίστρια, τον Ανδριανό, τον Βύρωνα και τον Ψυχάρη, ακόμη κι αν τα αληθινά αδυσώπητα στοιχεία της αύξησης της ανεργίας και των αυτοκτονιών ηττηθούν από το «Γιατί κύριε;» ενός εικαζόμενου μπαμπούλα, έχει ήδη συμβεί κάτι πολύτιμο. Κι αυτό το πολύτιμο πράγμα είναι πως αν αφήσεις τη δημοκρατία να λειτουργήσει, έστω και υπό καθεστώς ασφυκτικών πιέσεων, αυτή θα λειτουργήσει, αυτή θα δώσει σε ένα λαό τη φωνή που πήγαν να του την στερήσουν παρά φύση, αντικαθιστώντας την πολιτειακή οντότητα του κράτους του με μια οικονομίστικη οντότητα χρεοκοπημένου οφειλέτη ομολόγων. Είμαστε πολίτες λοιπόν ενός κυρίαρχου ευρωπαϊκού κράτους. Και ως τέτοιοι θα σκεφτούμε, θα κρίνουμε και θα αποφασίσουμε.

Εκλογές βίας και νοθείας....

ThePressProject...
 Του Πέτρου Παπακωνσταντίνου

Οι εκλογές της 29ης Οκτωβρίου του 1961 έμειναν στην νεώτερη ελληνική ιστορία ως οι κατ' εξοχήν εκλογές βίας και νοθείας. Είχε προηγηθεί η κατάρρευση του Κέντρου και η εκτόξευση της ΕΔΑ στη δεύτερη θέση, στην προηγούμενη εκλογική αναμέτρηση, που προκάλεσε πανικό στον αστικό πολιτικό κόσμο και στους ατλαντικούς επικυρίαρχους. Με επιτελικό κέντρο τα Ανάκτορα και εκτελεστικά όργανα το στρατό, τη χωροφυλακή και το παρακράτος, οργανώθηκε μια ανηλεής εκστρατεία τρομοκρατίας εναντίον της Αριστεράς σ' όλη την Ελλάδα, που άφησε πίσω της κάμποσους νεκρούς. Τη  μέρα των εκλογών, περισσότεροι από 400.000 άνθρωποι διπλοψήφισαν. Οι βιαστές της λαϊκής βούλησης δεν ενδιαφέρονταν καν να τηρήσουν τα προσχήματα- αίφνης, 218 χωροφύλακες που ψήφισαν σε μια περιοχή εμφανίζονταν να κατοικούν άπαντες στην ίδια μονοκατοικία. Μ' αυτά και μ'αυτά, η ερυθρά απειλή αναχαιτίσθηκε και η ΕΡΕ του Κωνσταντίνου Καραμανλή ήρθε πρώτο κόμμα, για να μπει η χώρα στην ταραγμένη περίοδο του Ανένδοτου Αγώνα, της Αποστασίας και των Ιουλιανών, που θα οδηγούσε τελικά στη χούντα των συνταγματαρχών.

Μισό αιώνα αργότερα, η Ελλάδα βαδίζει σε εκλογές μεταμοντέρνας βίας και νοθείας, πολύ διαφορετικής μορφής, αλλά όχι μικρότερης σημασίας. Με το υπηρετικό, πολιτικό προσωπικό τους στην Ελλάδα παντελώς απαξιωμένο, οι ξένοι επικυρίαρχοι ανέλαβαν οι ίδιοι, προσωπικά τον προεκλογικό αγώνα εναντίον της Αριστεράς. Κάθε βράδυ στα κεντρικά δελτία ειδήσεων των ελληνικών καναλιών- μπροστά στα οποία η “Ιζβέστια” της εποχής Μπρέζνιεφ ήταν υπόδειγμα πολυφωνίας- πρωταγωνιστούν όχι ο Σαμαράς, η Μπακογιάννη κι ο Βενιζέλος, αλλά η Μέρκελ, ο Ολάντ κι ο Ομπάμα. Δεν υπάρχει προηγούμενο, ούτε καν στα πέτρινα μετεμφυλιακά χρόνια, τέτοιας πανστρατιάς όλων των μεγάλων δυνάμεων και των ηγετών τους για να αποτραπεί η επικράτηση της Αριστεράς. Μεγαλοεργολάβοι, μεγαλοεκδότες και εφοπλιστές που ελέγχουν το κύκλωμα της “ενημέρωσης” μετατρέπονται χωρίς περίσκεψη, χωρίς αιδώ, σε παιδάκια για τα θελήματα του κ. Μιχελάκη, αναπαράγοντας όλα τα βίντεο μαύρης προπαγάνδας του κόμματος της Συγγρού περί Ιφικράτη Αμυρά, αντάρτικου πόλεων, 17 Νοέμβρη, κουκουλοφόρων και άλλων δαιμονίων.

Όσο για το βαρύ πυροβολικό αυτού του ψυχολογικού πολέμου, που θα διδάσκεται για δεκαετίες στις σχολές πολιτικών επιστημών, αυτό εντοπίζεται στις συστοιχίες της οικονομικής τρομοκρατίας. Η πρώτη, τροχιοδεικτική βολή ήρθε από τις Βρυξέλλες, με την περικοπή ενός δις ευρώ από τη δανειακή δόση, ώστε να προκληθεί χάος στα δημόσια ταμεία, να μείνουν χωρίς φάρμακα οι καρκινοπαθείς και να προειδοποιηθούν οι ιθαγενείς ότι “την επόμενη φορά, πρέπει να ψηφίσουν σωστά, αν δεν θέλουν να πεινάσουν”. Ακολούθησαν ομοβροντίες ανακοινώσεων, δηλώσεων και χαλκευμένων ρεπορτάζ περί επικείμενης εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ για να προκληθεί  τραπεζιτικός πανικός σε αργή κίνηση, καθώς εφτά δις ευρώ έφυγαν από τις τράπεζες μόνο στο διάστημα των τεσσάρων εβδομάδων από τις εκλογές της 6ης Μαίου. Στην ατμόσφαιρα του χάους, της διάλυσης των πάντων και του φόβου ήρθαν να συμβάλουν τα ναζιστοειδή της Χρυσής Αυγής, “αδελφού κόμματος” της Νέας Δημοκρατίας κατά δήλωση του Μακεδονομάχου Ψωμιάδη.

Πολύ σύντομα θα γνωρίζουμε αν αυτό το επικοινωνιακό “Σοκ και Δέος” θα έχει, τελικά, τα επιθυμητά αποτελέσματα. Σε κάθε περίπτωση, αποτελεί μόνο πρόγευση για όσα θα ακολουθήσουν αυτό το καυτό καλοκαίρι, που δεν αποκλείεται να μας φέρει καινούργια “Ιουλιανά”, μια σκληρή κοινωνική και πολιτική σύγκρουση, ενδεχομένως πολύ σφοδρότερη από εκείνη που έζησε η προηγούμενη γενιά. Ανεξάρτητα από το ποιο κόμμα θα βγει πρώτο και θα σχηματίσει κυβέρνηση (κάτι προφανώς πολύ σημαντικό), οι εκλογές της Κυριακής θα αποτυπώσουν μια έντονη πολιτική πόλωση με βαθύ κοινωνικό περιεχόμενο, καθώς τα εργατικά- λαϊκά στρώματα θα πολωθούν γύρω από την Αριστερά, ενώ η μικρή και μεγάλη αστική τάξη θα συσπειρωθεί γύρω από την πιο αντικομμουνιστική, αυταρχική έως και φασιστική Δεξιά που γνώρισε ο τόπος μετά τη μεταπολίτευση. Η πόλωση αποκτά ακόμη πιο εκρηκτική δυναμική γιατί, σε αντίθεση με τη δεκαετία του '60, το πολιτικό “Κέντρο” που θα μπορούσε να εκτονώσει το λαϊκό ριζοσπαστισμό βρίσκεται, για την ώρα τουλάχιστον, υπό κατάρρευση. Το κυριότερο, οι κυρίαρχες δυνάμεις δεν έχουν τη δυνατότητα να καταπραύνουν τη λαϊκή οργή- η οποία θα χτυπήσει κόκκινο πολύ σύντομα μετά τις εκλογές, με τα σκοπίμως καθυστερημένα εκκαθαριστικά της Εφορίας- με κάποιες παροχές και ελαφρύνσεις. Αντίθετα, από την επομένη των εκλογών, αν τελικά αναδειχθεί κυβέρνηση με κορμό τη Νέα Δημοκρατία, θα επιβληθούν νέα σκληρότατα μέτρα, που θα φέρουν την Ελλάδα αντιμέτωπη με μια ανθρωπιστική κρίση διαστάσεων ανάλογων με εκείνη που έζησε η Ρωσία της εποχής Γέλτσιν.

Οι εκτιμήσεις αυτές ακούγονται ως παραφωνία μέσα στη συγχορδία όσων υποστηρίζουν ότι, μετά τη νίκη του Ολάντ στη Γαλλία και την κλιμάκωση της κρίσης σε Ισπανία και Ιταλία, η Μέρκελ είναι απομονωμένη, η Ευρώπη αλλάζει προς το καλύτερο και η Ελλάδα μπορεί να ελπίζει ότι το μνημόνιο θα ακυρωθεί, αρκεί να είμαστε υπεύθυνοι και να μην τους προκαλούμε. Μια αυταπάτη την οποία διαδίδει ο Σαμαράς και τα συστημικά μέσα ενημέρωσης που τον στηρίζουν, δυστυχώς όμως αναπαράγει με τον τρόπο του και ο ΣΥΡΙΖΑ, πασχίζοντας να εμφανιστεί ως η ήρεμη  δύναμη, που εγγυάται και την ακύρωση του μνημονίου και την παραμονή στο ευρώ, για να μη φοβίσει τους ταλαντευόμενους ψηφοφόρους. Λησμονεί όμως ότι, φευ, τα ταλαντευόμενα μεσαία στρώματα σε εποχές οξύτατης πόλωσης πείθονται όχι από την “ηρεμία” και την “μετριοπάθεια”, αλλά από τη δύναμη, οσμίζονται τη λιποψυχία και απομακρύνονται από τους ηγέτες που απλώς εκφράζουν τη δική τους ταλάντευση, αντί να την υπερβαίνουν με τόλμη και αποφασιστικότητα.

Τι θα έπρεπε να έχει αντιτάξει στο σύνολό της η Αριστερά (ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ) στο συνδυασμό τρομοκρατίας και ευρωφαντασίωσης των αντιπάλων της; Πρώτα απ' όλα θα έπρεπε να έχει καταστήσει σαφές στους πολίτες ότι η Ελλάδα μπορεί να αναγκαστεί σε λίγους μήνες να ζήσει εκτός ευρώ, εντελώς ανεξάρτητα από το ποιος θα φτιάξει κυβέρνηση, καθώς η ευρωζώνη μπορεί να καταρρεύσει εξαιτίας των άλυτων, εσωτερικών της αντιφάσεων. Αυτή τη στιγμή, στο Καθαρτήριο του μηχανισμού στήριξης και των μνημονίων βρίσκονται τρεις χώρες- Ελλάδα, Πορτογαλία, Ιρλανδία- ενώ αύριο θα βρίσκονται τουλάχιστον έξι, με την προσθήκη Κύπρου, Ισπανίας και Ιταλίας. Δηλαδή, 11 χώρες της ευρωζώνης θα πρέπει να “διασώσουν” τις άλλες έξι- και βλέπουμε. Κι εδώ δεν μιλάμε μόνο για τα μέχρι χθες μικρά μεγέθη, τύπου Ελλάδας. Ιταλία και Ισπανία, η τρίτη και η τέταρτη οικονομία της ευρωζώνης, έχουν αθροιστικά το ίδιο μέγεθος με την οικονομία της Γερμανίας. Με άλλα λόγια, ακόμη κι αν το ήθελε η Μέρκελ, δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι θα είχε την οικονομική και την πολιτική δυνατότητα να τις διασώσει, επιβάλλοντας στον δικό της λαό ένα κύμα πρωτοφανούς λιτότητας. Επομένως ο ΣΥΡΙΖΑ θα έπρεπε, αντί να δίνει μάταιες διαβεβαιώσεις περί της παραμονής μας στο ευρώ, που τον αιχμαλωτίζουν στη γωνία του ριγκ, να αξιοποιήσει την κρίση του ευρωπαϊκού Νότου για να πείσει τον κόσμο ότι πρέπει να προετοιμαστεί για το ενδεχόμενο να ζήσει εκτός ευρώ, ακόμη κι αν αυτή δεν είναι η πρώτη επιλογή του- κάτι που μόνο τις τελευταίες ημέρες αποσαφήνισε ο Αλέξης Τσίπρας, επιδεικνύοντας πολύ μεγαλύτερο πολιτικό θάρρος από τους περισσότερους συντρόφους και τους ευκαιριακούς συμμάχους του.

Έπειτα, ακόμη κι αν η Γερμανία, για τα δικά της συμφέροντα, αποφασίσει να σώσει, επί του παρόντος, την ευρωζώνη, το τίμημα θα είναι πολύ βαρύτερο από την έξοδο από το ευρώ. Το περίφημο γερμανικό σχέδιο περί τραπεζικής, δημοσιονομικής και πολιτικής ένωσης, που οι αστικές δυνάμεις προβάλλουν ως λυτρωτικό όραμα, στο δρόμο για τις “Ενωμένες Πολιτείες της Ευρώπης”, ακόμη κι αν γίνει αποδεκτό από τη Γαλλία και τις άλλες πυρηνικές χώρες (πράγμα πολύ αμφίβολο) θα αποδειχθεί εφιάλτης: Θα πρόκειται, εν ολίγοις, για τη μετατροπή της Ευρώπης σε Γερμανική Αυτοκρατορία, όπως πολύ ρεαλιστικά εκτίμησε ο Τζορτζ Σόρος. Με το γερμανικό σχέδιο, οι ελληνικές και ισπανικές τράπεζες θα γίνουν “ευρωπαϊκές”, δηλαδή γερμανικές, καθώς οι μάνατζερ της Φραγκφούρτης θα αποφασίζουν ποιες θα συγχωνευτούν, ποιες θα κλείσουν, πόσους θα απολύσουν και σε ποιους θα δίνουν δάνεια. Παράλληλα, το ελληνικό και το ισπανικό κράτος θα χάσουν ακόμη και τον έλεγχο του προϋπολογισμού τους, ο οποίος θα πρέπει να εγκρίνεται από το ευρωπαϊκό “υπουργείο Οικονομικών”. Με άλλα λόγια, η Ελλάδα του Σαμαρά και της Μπακογιάννη στην αυριανή Ευρώπη θα έχει το βάρος και την κυριαρχία που έχει η Ονδούρα και άλλες Μπανανίες στον Οργανισμό Αμερικανικών Κρατών ή το κατεχόμενο Πόρτο Ρίκο στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Όσο για τα περιθώρια “ηπιότερης” οικονομικής πολιτικής, η Άγκελα Μέρκελ ήταν απολύτως σαφής στον κυνισμό της όταν δήλωνε τις προάλλες ότι η Ελλάδα, όποια κυβέρνηση και να βγει, πρέπει να τηρήσει απαρέγκλιτα το μνημόνιο, ανεξάρτητα αν είναι αποτελεσματικό ή όχι, μόνο και μόνο για να αποτελέσει δακτυλοδεικτούμενο παράδειγμα προς σωφρονισμό των λοιπών Ευρωπαίων. Με αυτά τα δεδομένα, η σύγκρουση με την Ευρωπαϊκή Ένωση σε περίπτωση σχηματισμού αριστερής κυβέρνησης στην Ελλάδα είναι προδιαγεγραμμένη- όχι γιατί το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ είναι πολύ αριστερό, αλλά γιατί η ιστορική κρίση του καπιταλισμού και της ευρωζώνης σπρώχνει τις κυρίαρχες δυνάμεις πολύ δεξιά. Αλλά και στην πιθανή περίπτωση νίκης της Νέας Δημοκρατίας, ένα ανυπόληπτο πολιτικό προσωπικό, απολύτως δουλικό απέναντι στην Ευρωπαϊκή Ένωση, θα αναγκαστεί από την επόμενη μέρα να καταπιεί ακόμη και τα δειλά του ψελίσματα περί επαναδιαπραγμάτευσης, για να τεθεί σε τροχιά βίαιης σύγκρουσης με τα λαϊκά στρώματα. Απομένει να δούμε αν, σ'αυτή την περίπτωση, η Αριστερά στο σύνολό της βγάλει τα αναγκαία συμπεράσματα, υπερβεί αυταπάτες και διασπάσεις, ώστε να σχηματίσει το αναγκαίο λαϊκό, δημοκρατικό μέτωπο, από τις γειτονιές μέχρι το κεντρικό πολιτικό επίπεδο, που θα της επιτρέψει να νικήσει στον επόμενο γύρο, που δεν θα αργήσει. Εάν τα καταφέρει, θα μετατρέψει μια πρόσκαιρη εκλογική αποτυχία σε στρατηγική νίκη για την Ελλάδα και το λαό της. Αν όχι, θα προδώσει τις ελπίδες αυτού του λαού σε χρονικό ορίζοντα μιας ολόκληρης γενιάς.

Αν ψήφιζα αύριο...

Ταξιδεύοντας: η άλλη όψη...

Πριν ψηφίσουμε αύριο ας κοιτάξουμε με ανοιχτά μάτια γύρω μας. Μακριά από τις ειδήσεις, τους εκβιασμούς, τα ψευτοδιλήμματα και την τρομοκρατία των ισχυρών. Μακριά από τα ανόητα τηλεοπτικά σποτάκια, τους «ειδικούς» και τους εκπροσώπους τους. Θα ψηφίσουμε με το 22% του ενεργού πληθυσμού χωρίς δουλειά και με πάνω από 3 εκατομμύρια συνανθρώπους μας κάτω από το όριο της φτώχειας. Με 600.000 συμπολίτες μας να αδυνατούν να αγοράσουν κρέας και με το 30% των Ελλήνων να μην μπορεί πλέον να πληρώσει ενοίκια και λογαριασμούς. Με μια μεσαία τάξη που συρρικνώνεται και εκβιάζεται. Με συλλογικές συμβάσεις που μετατρέπουν εργάτες και υπαλλήλους σε αναλώσιμους σκλάβους των αφεντικών και με τους μισούς νέους άνεργους.  Και πάνω από όλα με ένα διεφθαρμένο καθεστώς που ειρωνεύεται και τρομοκρατεί.
Ναι τα ξέρουμε όλα αυτά. Ας τα σκεφτούμε όμως ακόμα μια φορά πριν ψηφίσουμε. Πέρα από την ευθύνη και τα λάθη μας, υπάρχει μια κοινωνία που διαλύεται. Και η συλλογική ευθύνη, όσο υπαρκτή και αν είναι, δεν είναι ισότιμη. Τα ξέρω τα επιχειρήματα για τις παθογένειες της ελληνικής οικονομίας, για το τεράστιο δημόσιο, για την φοροδιαφυγή, για την διαφθορά. Δεν τα αρνήθηκε ποτέ κανείς, ούτε  νοστάλγησε το κρατικοδίαιτο, άκαμπτο και διεφθαρμένο κράτος των προηγούμενων χρόνων. Οι αλλαγές όμως έχουν ουσία μόνο αν συνοδεύονται από ουσιαστικές καινοτομίες στην δομή και την οργάνωση του. Η έκθεση του ΟΟΣΑ 2011 για τη δημόσια διοίκηση στην Ελλάδα παραδέχεται πως το κύριο πρόβλημα δεν είναι τόσο ο αριθμός των δημόσιων υπαλλήλων (που αντιστοιχούν στο 22% των εργαζομένων) αλλά ο καταμερισμός των θέσεων τους, η αδυναμία μηχανογράφησης, η έλλειψη ευελιξίας και κινητικότητας και η ελλιπής κατάρτιση. Σημειώνει ακόμα πως το ελληνικό κράτος πληρώνει 50 εκατομμύρια ευρώ το χρόνο σε ενοίκια αντί να αξιοποιήσει τα δημόσια κτήρια που παραμένουν ανεκμετάλλευτα. Ενοίκια που αποφασίζονται με απευθείας αναθέσεις χωρίς ανοικτούς διαγωνισμούς. Η πρόσφατη έκθεση της Διεθνούς Διαφάνειας (www.transparency.org) σημειώνει πως τα προγράμματα ιδιωτικοποιήσεων ευνοούν την συσσώρευση πλούτου στα χέρια των ιδιωτών και τονίζει πως τα από τα προγράμματα της Ελλάδας (και της Πορτογαλίας) ελάχιστα χρήματα προορίζονται για την μείωση των ελλειμμάτων. Αντιθέτως από αυτά επωφελούνται ιδιώτες προσκείμενοι σε κυβερνητικούς παράγοντες.
Θα μπορούσα να πω πολλά ακόμα. Να μιλήσω για τους εφοπλιστικούς κύκλους που τόσο έντεχνα παρουσιάζονται από αρθρογράφους της Καθημερινής και αναλυτές του Σκαι ως οι ευεργέτες της Ελλάδας που κανείς δεν πρέπει να αγγίξει. Και όμως οι ευεργέτες της Ελλάδας δεν πληρώνουν σχεδόν κανένα φόρο στο ελληνικό κράτος καθώς έχουν ψηφιστεί 51 φοροαπαλλαγές που αφορούν μέχρι και το νερό που αγοράζουν για τα γραφεία τους, ενώ χρωστάνε εκατομμύρια ευρώ στο υπό κατάρρευση ΝΑΤ.
Να μιλήσω για τις υπερκοστολογήσεις φαρμάκων και υλικών που έγιναν νόμος του κράτους χάρη τις διατάξεις των υπουργών υγείας του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Διατάξεις που απελευθέρωναν τις προμήθειες και καταργούσαν τον ανταγωνισμό αφήνοντας την αγορά φαρμάκων στα χέρια διαπλεκόμενων μεγαλογιατρών και διοικητών νοσοκομείων. Να θυμηθούμε την εταιρεία Johnson & Johnson κατεξοχήν προμηθευτή του ελληνικού δημοσίου, που κοστολογούσε υλικά με 800% και η οποία βρέθηκε υπόλογη στο αμερικανικό υπουργείο δικαιοσύνης για διεφθαρμένες πρακτικές στο εξωτερικό (άσχετο αν συμβιβάστηκε με πρόστιμο 70 εκ. δολαρίων). Κάποιοι υπουργοί και επιτροπές του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ υπέγραφαν για όλα αυτά, και όμως φτάσαμε σήμερα να λέμε πως φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ που δεν έχουν φάρμακα οι καρκινοπαθείς.
Θα μπορούσα να πω πολλά και οι περισσότεροι θα συμφωνούσατε μαζί μου γιατί όλα αυτά τα έχουμε ζήσει στο πετσί μας. Όμως αύριο ψηφίζουμε και έχουμε επιτέλους την ευκαιρία την καταγγελία μας να την κάνουμε πράξη.
Αν αύριο λοιπόν ψήφιζα θα σκεφτόμουν πως οι διαρθρωτικές αλλαγές που έχει τόσο μεγάλη ανάγκη η κοινωνία μας δεν είναι μονοδιάστατες και δεν εξυπηρετούν κανένα όταν μοναδικός τους στόχος είναι να στηρίξουν ένα χρηματοπιστωτικό σύστημα και να διατηρήσουν την ελίτ της εξαθλίωσης στην εξουσία. Το μνημόνιο απέτυχε όχι γιατί δεν πρότεινε αλλαγές αλλά επειδή οι αλλαγές που πρότεινε διέλυσαν την κοινωνία. Διότι για να την εξυγιάνεις πρέπει πρώτα να φροντίσεις να υπάρχει αυτή η κοινωνία. Θα σκεφτόμουν πως δεν θέλω να ζήσω σε μια χώρα που η πολιτική εξουσία με ειρωνεύεται, με υποτιμά και με τρομοκρατεί. Δεν θέλω να ζήσω σε μια χώρα που οι πολίτες της δόθηκαν αδιαπραγμάτευτα στα διεθνή αρπακτικά, σε μια χώρα που μια ομάδα φασιστών με την ανοχή της κυβέρνησης μου, θα καπηλεύεται την ιστορία μου και θα δολοφονεί στο όνομα μου. 
 Θα ψήφιζα λοιπόν κοιτώντας στα μάτια τον γιο μου, που αξίζει μια δίκαιη και αλληλέγγυα κοινωνία και τον πατέρα μου που δικαιούται την αξιοπρέπεια της ηλικίας του. Και θα διέγραφα για πάντα  όσους μας έφεραν μέχρι εδώ.

Η αριστερά, το αξιακό της σύστημα και η επομένη των εκλογών | αριστερό blog

αριστερό blog...


Βασίλης Ζούμπος
Το αξιακό σύστημα της αριστεράς ήτανε πάντοτε διαφορετικό από αυτό του αστικού κόσμου και των κομμάτων του. Η αριστερά επέλεγε πάντοτε να πει την αλήθεια στο λαό, όσο επώδυνη και αν ήτανε αυτή. Επέλεγε πάντοτε να εξηγεί στον κόσμο τους πραγματικούς λόγους της φτώχειας και της ανέχειάς του και δεν αποπροσανατόλιζε τον κόσμο με επιφανειακές αναλύσεις. Ακόμα περισσότερο, όταν έρχονταν η ώρα να προτείνει λύσεις, δεν διάλεγε να παρουσιάσει μια μερική εικόνα των πάντοτε επίπονων επιλογών που έπρεπε να κάνει ο λαός. Δεν έκανε ποτέ επιλογή στη βάση του τι θα είναι πιο αρεστό και πιο δημοφιλές στην κοινωνία. Επέλεγε πάντοτε να μιλήσει με σαφήνεια και ειλικρίνεια για τους τρόπους με τους ο λαός πρέπει να παλέψει για να βγάλει τον εαυτό του από το τέλμα μέσα στο οποίο τον βυθίζουν οι περιοδικές κρίσεις του παγκόσμιου, του περιφερειακού ή του εθνικού καπιταλισμού.
Μια τέτοια κρίση βιώνουμε τα τελευταία τέσσερα χρόνια. Στα πλαίσια των παγκόσμιων καπιταλιστικών ανακατατάξεων και προσπαθώντας να ανταγωνιστεί πλέον οικονομίες όπως της Ινδίας και της Κίνας, και με πρώτο μέλημα να διατηρήσει και να συνεχίσει να αυξάνει τα περιθώρια του κέρδους του, το Ευρωπαϊκό κεφάλαιο εξαπέλυσε μια συντεταγμένη επίθεση στον κόσμο της εργασίας σε όλη την ευρωπαϊκή περιφέρεια, χρησιμοποιώντας ως μοχλό αυτής της επίθεσης το δημόσιο χρέος. Η ακραία αυτή επιθετικότητα του χρηματοπιστωτικού και βιομηχανικού κεφαλαίου της κεντρικής και βόρειας Ευρώπης, που πήρε τη μορφή φονταμεταλιστικών, χρονικά συμπυκνωμένων νεοφιλελευθέρων μεταρρυθμίσεων, χρησιμοποίησε σαν όχημα για αυτή την επίθεση την Ευρωζώνη, την Ευρωπαϊκή Ένωση, την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και βέβαια το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.
Σε τούτη την ιστορική στιγμή, μια μεγάλη μερίδα του λαού είναι στην Ελλάδα μετά από πολλά χρόνια διατεθειμένη να ακούσει όσα έχει να της πει η αριστερά. Η αριστερά, ακολουθώντας τον αξιακό της κώδικα, έχει υποχρέωση να μη δημιουργεί αυταπάτες  στο λαό. Έχει υποχρέωση να πει ξεκάθαρα στον κόσμο πως υπάρχει αντικειμενικά μια μεγάλη πιθανότητα εξόδου από την ευρωζώνη εάν επιχειρηθεί η πραγματική ακύρωση του Μνημονίου. Όσο δεν προετοιμάζει τον κόσμο για την επώδυνη αυτή επιλογή, τόσο θα δημιουργεί μια ωρολογιακή βόμβα, αυτή της εξόδου από την ευρωζώνη χωρίς τον λαό προετοιμασμένο γι’ αυτό το ενδεχόμενο, που θα είναι έτοιμη να εκραγεί στα χέρια της. Εάν ευοδωθεί το σενάριο διακυβέρνησης της χώρας από την αριστερά και επιχειρηθεί η ουσιαστική ακύρωση του Μνημονίου και η χώρα με τον ένα ή τον άλλο τρόπο βρεθεί εκτός Ευρωζώνης, χωρίς η κυβερνώσα αριστερά να έχει δώσει έστω ένα περίγραμμα για την αντιμετώπιση αυτού του ενδεχόμενου, η αντίδραση, ο πανικός και η απογοήτευση του κόσμου ενδέχεται να είναι τέτοια που να τον στρέψει πίσω στις δυνάμεις του πρώην δικομματισμού, όπως αυτές θα είναι τότε διατεταγμένες, ή ακόμα χειρότερα να τον στρέψει προς την άκρα δεξιά.
Ο λαός στράφηκε μετά από αμέτρητα χρόνια στις 6 Μάη προς την αριστερά. Εάν ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ κληθεί να κυβερνήσει, οι πιέσεις του αστικού κόσμου για να στραφεί προς τα δεξιά από τις Βρυξέλλες και το Βερολίνο μέχρι την Αθήνα, θα είναι τεράστιες. Το μόνο που μπορεί να αποτελέσει αντίβαρο σε αυτές τις πιέσεις και να τον στρέψει προς τα αριστερά, είναι οι μαζικές και μαχητικές κινητοποιήσεις του λαού. Από την έκβαση αυτής της διελκυστίνδας εξαρτάται εάν ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ θα συγκρουστεί με τα μεγάλα τραπεζικά συμφέροντα της Ευρωπαϊκής Ένωσης που καταστρέφουν τη ζωή εκατοντάδων εκατομμυρίων ανθρώπων σε όλη την ήπειρο, ή θα διαχειριστεί την κατάσταση άτολμα, χωρίς πραγματικές τομές, χωρίς να συγκρουστεί με τα συμφέροντα των τραπεζών - και λοιπών αντι-δημοκρατικών δυνάμεων - και βέβαια θα αποτύχει να ανακουφίσει τον λαό από τα βάρη του μνημονίου.
Η μάχη αυτή που έχει μπροστά της η αριστερά, μπορεί και πρέπει να αφυπνίσει και να ριζοσπαστικοποιήσει την πολιτική σκέψη και πράξη πλατιών στρωμάτων της κοινωνίας που τόσα χρόνια βρίσκονταν σε ύπνωση. Εκείνο που θα πρέπει να είναι ξεκάθαρο μέσα στο μυαλό κάθε αριστερού αγωνιστή είναι πως είτε κερδίσει τις εκλογές ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ είτε οι Μνημονιακές δυνάμεις, οι τύχες του ελληνικού λαού στο άμεσο και στο απώτερο μέλλον περνάνε μέσα από τα δικά του χέρια. Περνάνε μέσα από το χτίσιμο ενός μαχητικού λαϊκού και εργατικού κινήματος, το οποίο θα διεκδικήσει μια καλύτερη ζωή και θα επιβάλει στην κυβέρνηση τη θέληση του, ακόμα και για ζητήματα όπως η συμμετοχή στην ευρωζώνη και στην ευρωπαϊκή ένωση.

Γιατί οι Financial Times παίζουν τα ρέστα τους;

TV Χωρίς Σύνορα...

Η Γρενάδα είναι ένα μικροσκοπικό κράτος της Καραϊβικής, με 110 χιλιάδες κατοίκους.  Το 1983, ο  πρόεδρος Ρόναλντ Ρέηγκαν διέταξε τον αμερικανικό στρατό να εισβάλλει στη χώρα, εξ αιτίας της παρουσίας Κουβανών εργατών και στρατιωτικών συμβούλων.  Η Γρενάδα δεν αποτελούσε φυσικά κανένα κίνδυνο για τις ΗΠΑ, είχε όμως μεγάλη συμβολική αξία: καμιά χώρα της περιοχής δεν έπρεπε, ούτε καν να διανοηθεί, να ξεκινήσει παρτίδες με την Κούβα. Η Γρενάδα δεν έχει στρατό, παρά μόνο αστυνομία και κάποιες δυνάμεις της ακτοφυλακής. Η αμερικανική στρατιωτική επιχείρηση ήταν η μεγαλύτερη μετά το Βιετνάμ. Είχε την κωδική ονομασία "Επείγουσα Οργή".
H επείγουσα, χωρίς ιστορικό προηγούμενο παρέμβαση της γερμανικής έκδοσης των Financial Times στις ελληνικές εκλογές, ακυρώνει ολόκληρη την τρομοκρατική εκστρατεία των τελευταίων εβδομάδων, που κορυφώθηκε με την συνέντευξη Ολάντ: αφού, όπως μας προειδοποίησε ο ..φιλέλλην Γάλλος πρόεδρος, οι Γερμανοί  μας περιμένουν στη γωνία για να μας πετάξουν από την ευρωζώνη, αν δεν ψηφίσουμε σωστά, τι ζόρι τραβάει η γερμανική εφημερίδα να φέρει στον ίσο δρόμο τον ελληνικό λαό, με πρωτοσέλιδο άρθρο και μάλιστα γραμμένο στα ελληνικά;
Το διακύβευμα των εκλογών δεν αφορά την παραμονή της Ελλάδας στο ευρώ.  Όποιος πιστεύει ότι με την Ισπανία και την Ιταλία στα πρόθυρα του bailout,η Μέρκελ θα άνοιγε το κουτί της Πανδώρας στην ευρωζώνη, ή ότι ο Ομπάμα είναι τόσο αφελής ώστε να επιτρέψει το ξεκίνημα μιας ανεξέλεγκτης κρίσης μερικούς μήνες πριν από τις εκλογές για την δεύτερη θητεία του, δεν έχει ιδέα από  πολιτική. Το ίδιο το άρθρο της εφημερίδας  ομολογεί την πανευρωπαϊκή σημασία: «Την Κυριακή γίνονται ιστορικές εκλογές, οι οποίες θα είναι καθοριστικές ακριβώς επ’ αυτού(της παραμονής της Ελλάδας στην ευρωζώνη) αλλά και για το μέλλον της Ευρωπαϊκής Νομισματικής Ένωσης».
Οι Γερμανοί έχουν αφηνιάσει για 2 λόγους: πρώτον, επειδή φοβούνται  την ανατροπή, στις ελληνικές κάλπες, της νεοφιλελεύθερης ατζέντας που έχουν επιβάλλει στην Ευρώπη και από την οποία κερδίζουν δεκάδες δις τον χρόνο.  Δεύτερον- και εδώ έχουν σύμμαχους την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία και τους Γάλλους σοσιαλιστές- θεωρούν ότι η εκλογική επικράτηση της αριστεράς στην Ελλάδα θα δρούσε καταλυτικά σε διεργασίες που έχουν ξεκινήσει και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Κυβέρνηση με αριστερό προσανατολισμό έχει να εμφανιστεί στην Ευρώπη από τους Εργατικούς της δεκαετίας του 70 και, εν μέρει, από την νίκη του Μιτεράν στην Γαλλία το 1981, που οδήγησε σε κυβέρνηση με την συμμετοχή του ΚΚ Γαλλίας.
Ο ρόλος των Σοσιαλιστών, ή ότι έχει απομείνει απ αυτούς, είναι κυριολεκτικά κωμικοτραγικός.  Στην Ελλάδα, παραδείγματος χάριν, είναι το ΠΑΣΟΚ που μεσολάβησε για την συνέντευξη με τον Ολάντ, από την οποία ωφελημένη βγαίνει.. η ΝΔ.  Είναι τόσο μεγάλη η αγωνία του κ. Βενιζέλου να μην βγει η αριστερά, ώστε θα προτιμούσε να αποσύρει το ΠΑΣΟΚ στις εκλογές: επειδή δεν μπορούσε να το κάνει, αποφάσισε να το εξαφανίσει στην προεκλογική εκστρατεία. Προεξοφλώντας μάλιστα-άλλη ιστορική πρωτιά- και την ήττα του, μέσα από την προαναγγελία της «ανασύστασης» του κόμματος, το βράδυ των εκλογών! Πόσοι θα ψηφίσουν ένα κόμμα, του οποίου ο πρόεδρος εξαγγέλλει ότι θα το αλλάξει, επειδή δεν θα φέρει καλά αποτελέσματα; Ο κ. Βενιζέλος πάει για μονοψήφιο ποσοστό, αλλά θα χαρεί, μια πιθανή νίκη της ΝΔ ,σαν να ήταν δικιά του.
Οι Γερμανοί και οι εγχώριοι συνεργάτες τους, παίζουν τα ρέστα τους. Η εγχώρια διαπλοκή διαβλέπει  ότι μπορεί το πάρτι να τελειώσει, από εδώ και οι στυγνές προτροπές σε εργαζόμενους μεγάλων επιχειρήσεων να ψηφίσουν ΝΔ, ενέργειες που συνιστούν αντιδημοκρατική εκτροπή και δεν έχουν προηγούμενο στην μεταπολιτευτική ιστορία της χώρας.
Μετά από αρκετές παρεμβάσεις στα προεκλογικά πράγματα που τελικά θεωρήθηκε ότι βοηθούσαν τον ΣΥΡΙΖΑ, το γερμανικό κατεστημένο είχε αποφασίσει να το βουλώσει. Και το κράτησε για 2 εβδομάδες.  Γράφοντας ένα άρθρο που γνωρίζουν καλά ότι θα προκαλέσει το εθνικό φιλότιμο, οι Γερμανοί το παίζουν κορόνα γράμματα, επιβεβαιώνοντας την πρόσφατη ρήση του Ζίζεκ: η καρδιά των λαών της Ευρώπης χτυπά στην Ελλάδα.

Παρασκευή 15 Ιουνίου 2012

Η πολιτική γλίνα του νέου σκοταδισμού...

Η Αυγή online...
 
ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΣΚΟΠΛΑΚΗ*

Ο νεοφιλελευθερισμός των «μαύρων ταμείων» και η ολιγαρχία των κρατικοδίαιτων χρηματοδοτών ανέθεσαν στην υπερσυντηρητική συνομοσπονδία του κ. Σαμαρά να περαιώσει την προσφιλή τους μνημονιακή πολιτική οικονομικής λεηλασίας και κοινωνικής διάλυσης. Η Ν.Δ., φουσκωμένη σε «ευρωπαϊκό κεντροδεξιό μέτωπο», αναδεικνύεται όχι μόνο σε αιχμή αυτών των συμφερόντων, αλλά και σε εγχώρια εκδοχή των πιο οπισθοδρομικών και αυταρχικών ιδεών. Η επίπλαστη αμφισημία της αυτοσύστασής της αποδεικνύεται καλά υπολογισμένη απάτη, η οποία περικαλύπτει την πολιτική άγριας κοινωνικής καταπίεσης και της αντιδημοκρατικής χειραγώγησης.
Το πολιτικάντικο αλισβερίσι με τους επιτελείς της νεοφιλελεύθερης γραφειοκρατίας και ο επικίνδυνος εθνοφυλετισμός του κ. Σαμαρά συνήφθησαν με τη φαντασιωσική κάθεξη των συστημικών ελίτ στην πρακτική της φοροαποφυγής και στην αντίληψη του κράτους έκτακτης ανάγκης. Η παθολογική κύστη του παράπλευρου κράτους των εργολάβων κακοφόρμισε στην πληγή οικονομικής ύφεσης και αυταρχικής όξυνσης, που είναι οι εξαγγελίες της Ν.Δ. Η ελληνική Δεξιά δεν είχε απορρυπανθεί από τις ολιγαρχικές παραδόσεις της. Ως «ευρωπαϊκό κεντροδεξιό μέτωπο», ωστόσο, ενοφθάλμισε οργανικά στην επιπολάζουσα έννοια της διχαστικής εθνικοφροσύνης τα πιο δυσοίωνα ιδεολογήματα της νέας ακροδεξιάς και του ρατσισμού.
Αυτή η σύντηξη δεν έχει πλέον καμία σχέση με τον ευρωπαϊκό διαφωτισμό. Είναι ένα κράμα επείσακτου και ιθαγενούς σκοταδισμού, που απειλεί να μας γυρίσει πίσω από τον 18ο αιώνα: Η νεοσυντηρητική ιδεοληψία της δεξιάς συνομοσπονδίας ζητά να υποκαταστήσει την κοινωνία των, κατά τεκμήριο, ισότιμων και ταξικά προσδιορισμένων πολιτών, που μέσω των οικονομικών και πολιτικών τους αιτημάτων εμβαθύνουν την ισότητα στο πλαίσιο ενός κράτους δικαίου, με μια κοινωνία νομοκατεστημένων στρωμάτων του ancien régime, όπου θα αναγνωρίζονται μόνο τα κυριαρχικά προνόμια των ανώτερων στρωμάτων. Οι επιτελείς της Ν.Δ. κατηγορούν τον ΣΥΡΙΖΑ για εξτρεμισμό, ενώ οι ίδιοι είναι οι μόνοι εξτρεμιστές: Εξτρεμιστές της πεπατημένης, την οποία προπαγανδίζουν με το πολιτικό τους κιτς και την οποία εκπροσωπεί ένα αμάλγαμα από λίγκες συμφερόντων στο εσωτερικό τους: Φεουδάρχες με εξαγνισμένα ή «διορθωμένα» πολιτικά και οικονομικά μητρώα, παραφυάδες της ΕΠΕΝ και πατραλοίες του ΛΑΟΣ, εργατοφάγοι του ιδιωτικοποιημένου κράτους της μαφιόζικης ανάπτυξης. Μόνο οι ακόλουθες φράσεις από το μυθιστόρημα του Μισέλ Τουρνιέ «Le Roi des Aulnes» (Gallimard, 1975, σελ. 104) μοιάζουν ικανές να αποδώσουν την αποκρουστική δημόσια εικόνα τους: «Συγκλονιστική και μακάβρια πινακοθήκη! Η χαμέρπεια, η ευτέλεια, η βλακεία ενσαρκώνονται με τρόπους [...], που είχαμε ήδη την ευκαιρία να αποθαυμάσουμε [...] σε άλλους συνδυασμούς». Με την, κατά Βίλχελμ Ράιχ, «γλώσσα της συγκινησιακής πανώλης», επιχειρούν να διαβρώσουν συνειδήσεις, με τα χωροφυλακίστικα ελληνικά της ΕΡΕ παραχαράσσουν την πραγματικότητα, με τα γυαλιστερά κοστούμια επιδεικνύουν σοβαροφάνεια στα μικροαστικά στρώματα που συμπίεσαν και εκβιάζουν κύρος στα φτωχά στρώματα που κατέστρεψαν. Ο βίος και η πολιτεία τους πλέουν ήδη «εις την μελανόλευκον», για να θυμηθούμε τον Μίνωα Αργυράκη.
Σύμφωνα με τον Κρίστιαν Έντσενσμπέργκερ (Grösserer Versuch über den Schmutz, Μόναχο, 1970, 49 κ.ε.), οι φορείς αυτής της αντίληψης για την εξουσία εξορίζουν τις διαφορετικές κοινωνικές συμπεριφορές στο περιθώριο της «τάξης» τους, όσο κι αν αυτές είναι άμεμπτες, χαρακτηρίζοντάς τις ρυπαρές. Όμως, αυτή ακριβώς η αντίληψη εξουσίας ρυπαίνει τα πάντα, επειδή «ποθεί το οικουμενικό χοιροστάσιο», όπως γράφει χαρακτηριστικά ο Έντσενσμπέργκερ. Όσο περισσότερο επικαλείται την τάξη της, τον νόμο της και την καθαρότητά της, τόσο περισσότερο καταστρέφει με τους ρύπους της τις ανθρώπινες αξίες, τη δικαιοσύνη και την ισοπολιτεία. Η ενάσκηση μιας τέτοιας εξουσίας είναι πολύ βρόμικη υπόθεση.
Η παροξυσμική μορφή του εξτρεμισμού της πεπατημένης αυτοβαπτίζεται σε δημοκρατική αυθεντία. Ο πολιτικός βούρκος των τρομαγμένων οπαδών του status quo τροφοδοτείται από τα λύματα μιας βαρβαρότητας, την οποία οι ευρωπαϊκοί λαοί έχουν νικηφόρα αντιμετωπίσει. Με την ψήφο μας θα διαφυλάξουμε την πολιτική, κοινωνική και οικονομική δημοκρατία από τη γλίνα που εξαπλώνουν ο νεοσυντηρητικός σκοταδισμός, ο νόθος ευρωπαϊσμός και ο χρεωκοπημένος οικονομικός προσανατολισμός του «κεντροδεξιού μετώπου» και των δυνητικών συμμάχων του.

* O Ν. Σκοπλάκης είναι ιστορικός.

Αν όχι τώρα, ποτέ

Red NoteBook ...
Του Κώστα Σπαθαράκη

Πλανώνται οικτρά όσοι πιστεύουν ότι, αν ο ΣΥΡΙΖΑ χάσει τις εκλογές της Κυριακής, η μνημονιακή κυβέρνηση που θα προκύψει θα είναι βραχύβια και ασταθής. Θα συμβεί ακριβώς το αντίθετο: δεν πρόκειται να ξαναγίνουν εκλογές παρά μόνο όταν και εφόσον κριθεί επωφελές (κατά προτίμηση ποτέ).

Η στιγμή της 6ης Μαΐου ήταν καθοριστική, γιατί υπήρχε η βεβαιότητα ότι, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ θα κατόρθωναν να κερδίσουν μια άνετη κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Δεν υπήρχε πολιτική και οικονομική προετοιμασία για τη μετάβαση σε έναν αντίπαλο πόλο, όπως αυτός που αναδείχθηκε από την κάλπη. Το αποτέλεσμα αιφνιδίασε, εξού και η άγρια χαρά και ο ενθουσιασμός που εκτόξευσαν τον ΣΥΡΙΖΑ στο 30%, εξού και ο πανικός των ΜΜΕ, των παραγόντων και ιθυνόντων. Βεβαίως, δημοκρατία έχουμε, να έρθουν και οι ξεβράκωτοι να «κυβερνήσουν», αλλά να έχουμε κάπως προετοιμάσει το έδαφος: να έχουμε ξεκαθαρίσει τράπεζες, υπουργεία, συμβάσεις, εκκρεμότητες, και τότε να περάσουν και οι επόμενοι.

Γι’ αυτό η όποια κυβέρνηση προκύψει από μια νίκη της ΝΔ δεν θα έχει τα διαχειριστικά χαρακτηριστικά των παλιών καλών ημερών. Δεν θα έχει ως βασικό στόχο να συνεχίσει το «πρόγραμμα», κουτσά στραβά, μέχρι να αλλάξουν τα πράγματα. Θα προετοιμάσει το έδαφος, οδηγώντας μέσα σε μια γλυκιά παραζάλη στην ολοκληρωτική χρεοκοπία της χώρας.  

Όλοι οι παράγοντες εξουσίας στο εσωτερικό και το εξωτερικό έχουν σε μεγάλο βαθμό πειστεί ότι η Ελλάδα είναι χαμένη περίπτωση, μέσα ή έξω από το ευρώ, και ανεξάρτητα από τις ευρωπαϊκές εξελίξεις. Όχι γιατί μια «τριτοκοσμική» αριστερά απειλεί να καταλάβει την κυβέρνηση, αλλά γιατί η αδυναμία του κράτους να φορολογήσει έστω και στοιχειωδώς τα μεγάλα εισοδήματα, η απροθυμία να ελεγχθεί το τραπεζικό σύστημα, η απόλυτη διαφθορά της ελληνικής πολιτικής ελίτ, είναι τριτοκοσμικά χαρακτηριστικά που δεν παίρνουν διόρθωση. Η βεβαιότητα αυτή επικυρώνεται από δηλώσεις όπως της Λαγκάρντ και του Σόιμπλε, που βλέπουν την Ελλάδα ως failed state, με την κραυγαλέα αδικία του φορολογικού συστήματος και την εξοργιστική αδιαφορία της ελληνικής ελίτ για τη χώρα.

Αν λοιπόν κερδίσει η ΝΔ, όλη η χώρα θα παραδοθεί σε Λαυρεντιάδηδες και Βγενόπουλους, σε κοράκια που θα προσπαθούν να απομυζήσουν και την τελευταία σταγόνα πλούτου, να τη μεταφέρουν σε κάποιο ελβετικό κελάρι, για να σχολιάζουν μετά συνοφρυωμένοι το χάος που θα φέρουν οι «κινητοποιήσεις», οι «εικόνες Βαϊμάρης», οι πειναλέοι πληβείοι που θα οδύρονται στους δρόμους, και οι χρυσαυγίτες που θα επιδοτούνται ως ΜΚΟ. Η φαντασίωση της «ευρωπαϊκής» χώρας, που με τόσο πάθος υπερασπίζονται οι πληρωμένοι γραφιάδες, θα ξεθωριάσει από την πρώτη εβδομάδα δίνοντας στη θέση της σε ένα αγεφύρωτο ταξικό χάσμα ανάμεσα σε μια κυνική ελίτ και ένα πλήθος βαθιά απογοητευμένο από την εκλογική ήττα.

Αυτό είναι και το πιο τρομακτικό στοιχείο μιας πιθανής νίκης της ΝΔ. Η εμπέδωση μιας ηττοπάθειας και μιας απογοήτευσης, ανάλογης με εκείνη που έφεραν οι απέλπιδες κινητοποιήσεις του περασμένου καλοκαιριού. Το αίσθημα ότι, παρά την πολιτική κινητοποίηση, παρά τον εκλογικό αγώνα, τα πράγματα δεν αλλάζουν, τουλάχιστον όχι με δημοκρατικά μέσα. Η κοινοβουλευτική αντιπολίτευση θα φορτωθεί άδικα αλλά αναπόφευκτα μερίδιο της ευθύνης για την πορεία της χώρας, και θα είναι πολύ δύσκολο να κερδίσει ξανά όσους οριστικά θα απογοητευθούν από την «πολιτική».

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει την πολυτέλεια του χρόνου, όπως νομίζουν πολλοί. Μια ενδεχόμενη ήττα θα του δώσει βέβαια την ευκαιρία μιας οργανωτικής ανασυγκρότησης και θα του επιτρέψει να αποκτήσει μια πιο στιβαρή παρουσία σε συγκεκριμένους κοινωνικούς χώρους. Οι ντόπιοι και ξένοι παράγοντες, όμως, θα έχουν όλο τον χρόνο να προετοιμάσουν νομιμότατα την έξοδό τους, αφήνοντάς μας με τα άδεια υπόγεια των χρεοκοπημένων τραπεζών τους. Τρόποι υπάρχουν: ακόμη και χθες, μια φήμη ότι θα κερδίσει η ΝΔ επέτρεψε σε διάφορους να ξεφορτώσουν στους αφελείς τραπεζικές μετοχές που δεν αξίζουν ούτε το χαρτί όπου τυπώνονται. Και για τους πιο δύσπιστους. υπάρχει η διδακτική ιστορία του κ. MIG, όπως την περιέγραψε το Reuters (http://www.reuters.com/article/2012/06/13/us-greece-marfin-idUSBRE85C0M920120613), ή η παλιότερη του κ. Σάλλα και της τράπεζάς του (http://www.reuters.com/article/2012/04/02/us-greece-piraeus-idUSBRE83107P20120402).

Η άρνηση να κυβερνήσεις, ή πώς αριστερά ξαναβρήκε το αρχικό της νόημα στην Ελλάδα...

Nomadic universality...

του Jean-François Gava
Το πραγματικά νέο γεγονός που προέκυψε από τις ελληνικές εκλογές δεν είναι τόσο ότι ένας συνασπισμός της ριζοσπαστικής αριστεράς (ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α.) εκτοξεύτηκε στη θέση της δεύτερης πολιτικής δύναμης, αλλά το ότι ο σχηματισμός αυτός αρνείται να κυβερνήσει, τουλάχιστο με αντίτιμο τις αναπόφευκτες θυσίες των πληθυσμών. Το ΠΑΣΟΚ, το οποίο δεν στερείται θράσους, τον κατηγορεί ότι δεν είχε το σθένος να συμβάλει στην εθνική σωτηρία και αναδιπλώθηκε σε στενά κομματικά συμφέροντα. Στο στόμα του ΠΑΣΟΚ, και του κρατικού προσωπικού εν γένει, «εθνική σωτηρία» σημαίνει να παραδίδεις το εργαζόμενο έθνος χεροπόδαρα δεμένο στους τραπεζίτες που χρηματοδοτούν το ίδιο το συνολικό αφεντικό (το κράτος) με τοκογλυφικά επιτόκια, ως έκφραση ευγνωμοσύνης για τη δική τους σωτηρία με χρήματα του δημοσίου μετά την κρίση του 2008.
Με μια πιο υποψιασμένη ματιά, όμως, ο ΣΥΡΙΖΑ στην πραγματικότητα ξαναδίνει στην αριστερά ένα νόημα που είχε χάσει σχεδόν από τις απαρχές της ιστορίας του εργατικού κινήματος, ίσως ακόμα και από την επαύριο της γαλλικής επανάστασης –που αποδείχτηκε σύντομα αποκαρδιωτική[1]: όπως παρατηρεί ο Γάλλος ιστορικός Bouthillon στο πρόσφατο έργο του (Nazisme et révolution [Ναζισμός και επανάσταση], Fayard, 2011), η αριστερά ήταν απλά το κόμμα της επανάστασης, ενώ η δεξιά συνωμοτούσε για να διατηρηθεί το παλιό καθεστώς. Με άλλα λόγια, η αριστερά ήταν κάθε άλλο παρά ένα κόμμα όπως όλα τα άλλα: δεν ήταν το κόμμα της αλλαγής ενάντια στο κόμμα της τάξης· μακράν τού να περιορίζεται στο να ευελπιστεί να αλλάξει τον κόσμο, ήταν η ίδια το κόμμα της αλλαγής του κόσμου.
Όπως το προλεταριάτο του Μαρξ, ήταν το κόμμα όσων δεν είχαν κανένα συμφέρον στο συμφεροντολογικό παιχνίδι των κομμάτων, ήταν η πολιτική όσων ήθελαν να ξεμπερδεύουν με την πολιτική νοούμενη ως πρακτική του κράτους, δηλαδή ως διαχείριση της κυριαρχίας μιας κάστας. Η γαλλική επανάσταση, ριζικά διαφορετική ως προς αυτό από την αγγλική, όσο κι αν ήταν μια επανάσταση αστική και αγροτική, δεν υπήρξε ωστόσο, όπως έδειξε η αγγλόφωνη Καναδέζα ιστορικός Meiksins Wood στο αξιοσημείωτο έργο της Origine du capitalisme (Lux, 2009)[2], μια επανάσταση προορισμένη να στρώσει το δρόμο για τον καπιταλισμό, έστω και αν τελικά αυτό κατάφερε άθελά της· υπήρξε μια επανάσταση λαϊκή, ακόμα και όσον αφορά την αστική συνιστώσα της, που αρχικά κατευθυνόταν ενάντια στην συγκεντροποιημένη οικειοποίηση του πλεονάσματος υπό μορφή προσόδου από την αριστοκρατία.
Ο όρος «μπουρζουαζία» δεν ήταν συνώνυμο του «καπιταλιστική τάξη», πράγμα εξάλλου που δεν ίσχυε ούτε στην Αγγλία, όπου οι gentlemen (and) farmers, δηλαδή οι φεουδάρχες improvers, οι «βελτιωτές» των γαιών (ο Σάφτσμπερυ, θεωρητικοποιημένος από τον μαθητή του τον Λοκ) ήταν αυτοί που κατά κυριολεξία επινόησαν τον καπιταλισμό ως εξαναγκασμό μιας τάξης παραγωγών σε μισθωτή εργασία (περιφράξεις και εξάλειψη των αχρησιμοποίητων βοσκοτόπων και της διάχυτης καρποσυλλογής).
Αλλά ας ξαναγυρίσουμε στο θέμα μας. Βλέπουμε ότι αυτή η ιστορική αριστερά δεν είναι καθόλου, ή μόνο φαινομενικά, η συμμετρική αντιστροφή της δεξιάς (για την οποία δεν έχουμε ακόμα κατανοήσει ότι είναι επίσης αντι-νεωτερική και όχι το κόμμα της αστικής τάξης), δηλαδή ένα συστατικό αναγκαίο για την καλή λειτουργία των θεσμών που καταχρηστικά αποκαλούνται δημοκρατικοί. Πριν απ’ όλα είναι η πονηρία ή το τέχνασμα όσων δεν είναι αυτού του κόσμου, και άρα δεν τον θέλουν με τίποτα στον κόσμο. Παίζει το παιχνίδι του αντιπάλου για να τον μπερδέψει καλύτερα. Στο παιχνίδι αυτό, θα μπορούσε σήμερα να παίζει το χαρτί της απασχόλησης και των μισθών, όπως οι θεσμικοί επενδυτές, οι τραπεζίτες και οι βιομήχανοι (οι οποίοι δεν βρίσκονται σε αντίθεση παρά μόνο μέσα στα όνειρα μιας αριστεράς κυβερνητικής, ακόμα και αν αυτή παρουσιάζεται ως ριζοσπαστική) παίζουν στο ίδιο παιχνίδι το χαρτί των κερδών και των επιτοκίων. Αλλά στην πραγματικότητα, δεν επιδιώκει να παίξει το παιχνίδι αυτό παρά μόνο για να το οδηγήσει καλύτερα σε παράλυση: προσποιείται ότι αποβλέπει στη διεύθυνση της κοινωνίας για να την αποδιαρθρώσει καλύτερα, όπως παροπλίζει κανείς ένα σταθμό πυρηνικής ενέργειας· στοχεύει στη διεύθυνση του κράτους για να το εμποδίσει οριστικά να βλάπτει, ξεσφίγγοντας μια για πάντα τη λαβή που συνθλίβει τόσο πολλές δυνάμεις ζωής ξεριζωμένες, θαμμένες μέσα στο κάτεργο της εξαρτημένης μισθωτής εργασίας.
Για την κυβερνητική αριστερά, η απασχόληση και οι μισθοί είναι αυτοσκοπός, μια πολιτική σύμφωνη με ορισμένες «αξίες», ένα συγκεκριμένο «όραμα» για τη «δημοκρατία», το οποίο θα ήταν καλό να εξισορροπεί τις αξίες της «δεξιάς». Το μόνο που διεκδικεί αυτή η αριστερά είναι να συμμετέχει στις «δουλειές», σύμφωνα με μία τελείως ιδιοκτησιακή αντίληψη για το κράτος. Ούτε για μια στιγμή η αριστερά αυτή, που βλέπει τον εαυτό της ως αυτοσκοπό, δεν θέτει υπό αμφισβήτηση το θανατογενές στρατόπεδο εργασίας (το στρατόπεδο ως νόμος[3] της νεωτερικής πολιτικής κατά τον ιταλό φιλόσοφο Τζόρτζιο Αγκάμπεν) που χρησιμεύει ως πολιτισμός στη Δύση και στον υπόλοιπο κόσμο εδώ και πέντε αιώνες.
Αντίθετα, αυτό που κάνει η αριστερά με το αρχικό της νόημα είναι αυτό που μοιάζει να ξαναγεννιέται από τις στάχτες του μπροστά στα μάτια μας στην Ελλάδα, το οποίο θα αποκαλούμε στο εξής «εξω-αριστερά» (αντί για «ψευδο-αριστερά» -έκφραση που θα ταίριαζε τέλεια αν στο σχήμα μας δεν ήταν μάλλον η πραγματική, αλλά που χωρίς αυτό το σχήμα θα δημιουργούσε κινδύνους συγχύσεων). Εκείνη που παίζει το παιχνίδι της αριστεράς ad absurdum [μέχρι το παράλογο], η αριστερά του γέλιου, όχι του κυνικού γέλιου των ηθικά αναισθητοποιημένων που επιστρέφουν στις δουλειές τους, αλλά του γέλιου των κυνικών[4] (κατά Σλότερντάικ), δηλαδή το «αντεστραμμένα κυνικό» και περιπετειώδες γέλιο των καταπιεσμένων που είναι αποφασισμένοι να ξεμπερδέψουν με την καταπίεση. Εκείνη που επιστρατεύει το χιούμορ, που προσφεύγει σε τεχνάσματα και δεν είναι παρά ο Δούρειος Ίππος όσων ελπίζουν να βγουν από την έρημο της μοναξιάς και του οργανωμένου θανάτου που έχει ως όνομα «νεωτερικότητα» και «πρόοδος».
Αυτό το νέο γεγονός συνιστά ένα συμβάν, όχι με την έννοια της δημοσιογραφικής επικαιρότητας, δηλαδή με την έννοια της διαρκούς αλλαγής του αμετακίνητου, αλλά με την έννοια της ενικότητας που μας υποχρεώνει να ανακαθορίσουμε τους κανόνες ζωής, ή που, απλώς, είναι πλέον η ίδια η ζωή που επιβάλλει την αυτοσυντήρησή της απέναντι στην κοινωνική μηχανή που συνωμοτεί για να την εξαφανίσει.
Μετάφραση: Άκης Γαβριηλίδης

[1] Eδώ ο συγγραφέας χρησιμοποιεί την έκφραση «dès les lendemains, tôt déchantant, de la révolution française», η οποία αποτελεί λογοπαίγνιο –ειρωνική παράφραση των στίχων ενός γαλλικού επαναστατικού ύμνου-, το οποίο χάνεται στη μετάφραση.
[2] Ellen Meiksins Wood, The Origin of Capitalism: A Longer View, London and New York: Verso, 1999.
[3] Στο πρωτότυπο η ελληνική λέξη με λατινικά στοιχεία.
[4] Στο πρωτότυπο, χρησιμοποιείται την πρώτη φορά η γραφή cynique και τη δεύτερη η γραφή kunique, δηλαδή δύο διαφορετικές μεταγραφές της ελληνικής λέξης στο λατινικό αλφάβητο.
Πρώτη δημοσίευση: Le Monde, 14.06.2012.
Ο Ζαν-Φρανσουά Γκαβά είναι επιστημονικός συνεργάτης στην έδρα φιλοσοφίας τού ULB (Ελεύθερου Πανεπιστημίου Βρυξελλών). Πρόσφατα δημοσίευσε το βιβλίο L’Hypothèse communaliste [Η κοινοτιστική υπόθεση/ Η υπόθεση των κοινών] στις εκδόσεις Anibwe.

Τι θέλεις να γίνεις όταν θα μεγαλώσεις;

TV Χωρίς Σύνορα... 
Του Κίμωνα Ρηγόπουλου

Αυτή ήταν ίσως η πιο ενοχλητική ερώτηση για ένα παιδί, γιατί μου υπενθύμιζε βίαια ότι δεν είχα το δικαίωμα να παίζω μέχρι τα βαθειά γεράματα. Το παιχνίδι, κι αυτό έπρεπε να το πάρω απόφαση, ήταν μια εποχική κατάσταση. Το θέρος που ζούσα θα το ακολουθούσε ως νόμος αδήριτος ένας χειμώνας δριμύς, ο οποίος ήταν και η ζωή καθαυτή.

Σ’ αυτή την ανήθικη ερώτηση των ενηλίκων, που συμπύκνωνε μια χαιρέκακη νοσταλγία για τον απολεσθέντα παράδεισό τους, η μόνη ειλικρινής απάντηση που μου ερχόταν να τους πω ήταν: να συνεχίζω να παίζω. Ήξερα βέβαια πως αυτό δεν θα μπορούσε να συμβεί, αλλά ήμουν τόσο σίγουρος πως μόνο αυτό ήθελα!

Εξ άλλου, στη χαιρεκακία των μεγάλων ένα παιδί πάντοτε επιστρατεύει και τη δική του χαιρεκακία. Αφού δεν μπορούσα να «παγώσω» τον χρόνο, προσπαθούσα  λαίμαργα να τον τρυγήσω και να τον αφήσω τουλάχιστον ανιδιοτελώς «αναξιοποίητο».

Θυμάμαι με πόση αναιδή αυτοπεποίθηση απαντούσαν κάποια παιδιά: στρατηγός, τραπεζίτης, πρωθυπουργός. Και κανείς, μα κανείς, δεν ήθελε να γίνει φούρναρης.  Και πόση αλαζονική επιβεβαίωση εισέπρατταν οι γονείς τους με τις σχεδόν υπαγορευμένες απαντήσεις των βλαστών τους. Τα γονεϊκά απωθημένα ποτέ δεν αποτελούν το κατάλληλο λίπασμα για το βασιλικό περιβόλι των παιδιών. Κομμένες παιδικές κεφαλές, λοβοτομημένες, τοις κείνων επιθυμίαις ψυχαναγκαστικώς πειθόμενοι.

Βλέποντας, πολλά χρόνια αργότερα, τον Βαγγέλη Βενιζέλο να αγορεύει ασθμαίνων σε μια κατάληψη στο Χημείο του ΑΠΘ ως εκπρόσωπος της Ένωσης κέντρου- νέες δυνάμεις, μου έκανε εντύπωση η πολύλογη κενολογία του. Ένα είδος εφηβικής προπέτειας χαρακτήριζε τον φέρελπι Βενιζέλο, εξαιρετικά γειωμένη όμως από την στοχοπροσήλωση σε μια καριέρα που απέκλειε τα βαρομετρικά χαμηλά. Εύκολα σου έδινε την εντύπωση του ανθρώπου, που στην επάρατη ερώτηση των μεγάλων είχε εγκαίρως απαντήσει: εγώ θα γίνω πρωθυπουργός όταν θα μεγαλώσω.
Ένα σταθερό φαίνεσθαι, με επίμονες πρόβες στον καθρέφτη του σαλονιού καταχτημένο, και ένα ασταθές είναι.

Ο «νεαρότερος καθηγητής συνταγματικού δικαίου», ο «άνθρωπος που στάθηκε πιστός σύμβουλος του Αντρέα στη δικαστική του περιπέτεια», ήταν μερικοί τίτλοι που συνόδευαν τον Βενιζέλο όταν διεκδικούσε την αρχηγία του ΠΑΣΟΚ με αντίπαλό του τον αποτρόπαιο βλάκα. Ένα αντίπαλο δέος, που είχε κι αυτό απαντήσει εγκαίρως, με σπαστά ελληνικά και ξύλινα αγγλικά, στη σχετική ερώτηση της μαμάς και του ντάντη: θα γίνω president mother, don’t worry.

Αυτά λοιπόν τα παιδιά, που ήξεραν από μικρά τι θα γίνουν όταν θα μεγαλώσουν, μαζί με τους Αντωνάκηδες, Παπαδημοπαπούλιες, Καρατζαφυρεράκηδες, Μπακογιαννομητσοτάκηδες και λοιπές μνημονιακές δυνάμεις, συνυπέγραψαν την καταδίκη μιας χώρας για να συνδεθούν έτσι με την παιδική τους υπόσχεση στο υπερήφανο σόι τους. Απόλυτα και ανατριχιαστικά συνεπείς οι πολλά υποσχόμενοι. Άλλωστε, δεν ήταν υποχρεωμένοι να απαντήσουν και ποια χώρα φιλοδοξούν να κυβερνήσουν. Μεγάλοι και μικροί σ’αυτές τις αγίες οικογένειες αποφεύγουν τις θλιβερές λεπτομέρειες. Οι Κρέοντες θα κυβερνήσουν οπωσδήποτε και οι ανεδαφικοί Αίμονες θα μένουν με την απορία: μα καλά, δεν το βλέπουν ότι θα κυβερνήσουν μιαν έρημη χώρα;

Αυτά τα  μέλη της παράφωνης παιδικής χορωδίας έγιναν οι εντολοδόχοι της καταδίκης ενός ολόκληρου λαού στην εξαθλίωση. Η τρόικα και το ΔΝΤ βρήκαν, σαν έτοιμους από καιρό, τους ανθρώπους τους. Άνθρωποι αυστηρώς ακατάλληλοι για τους συμπολίτες τους και αυστηρώς κατάλληλοι για τους εντολείς τους.

Ο καπιταλισμός ξέρει ποιους χρειάζεται και για πόσο τους χρειάζεται.

Εμείς ξέρουμε; Ξέρουμε τι μας γίνεται για να καταστρώσουμε και αυτό που θα γίνει; Οφείλουμε να ξέρουμε και, κυρίως, οφείλουμε να αισθανόμαστε και να συναισθανόμαστε. Είναι πια και θέμα ψυχικού σθένους να επωμισθούμε την οριστική ανατροπή τους. Το άγος πρέπει να ξεπλυθεί κι εμείς θα βάλουμε την μπουγάδα, όχι ο γείτονας.

Σημείωση: Αυτό το κείμενο αποτελεί όρκο μνήμης και τιμής για όλους εκείνους που έδεσαν κόμπο την απόγνωση και έφυγαν. Για τις πολιτικές δολοφονίες του μνημονίου μιλώ, αν με εννοείτε.

Οι Αθλιοι των Αθηνων και ολης της χωρας φυσικα...

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΣΥΝΩΜΟΣΙΑΣ - ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙΣΜΟ...

Κι ενώ ο κ.Σαμαράς μας έχει απειλήσει με σκηνές αποκάλυψης που θα ακολουθήσουν σε περίπτωση που δεν βγει ο ίδιος, ενώ ταυτόχρονα μας καθησυχάζει πως αν βγει οι τράπεζες, οι τοκογλύφοι και οι κάθε είδους συμμορίες θα είναι απόλυτα ευχαριστημένες και δεν θα μας μαστιγώσουν. οπότε υπάρχει μια προοπτική το 2100 να ανακάμψουμε...

διαβάζω μια είδηση, για μια μάνα που έκλεψε δυο μπουκάλια γάλα γιατί έπρεπε να δώσει φαί στα δυο παιδάκια της και δεν εύρισκε από πουθενά μια βοήθεια, άνεργη φυσικά, και την οδήγησαν στο αστυνομικό τμήμα. Και σκέφτηκα δυο νέες σημαντικές παραμέτρους που πρέπει να σκεφτούμε για τις μέρες που έρχονται.

Πρώτον και πολύ σημαντικό. Πρέπει να μας λέτε τα ονόματα των σούπερ μάρκετ που θα προβαίνουν σε τέτοιες ενέργειες για να ξέρουμε τι να κάνουμε.

Δεύτερον αναλογίζομαι τα νέα διλήμματα της δικαιοσύνης. Δηλαδή τι ψυχική αντοχή θα πρέπει να έχουν οι δικαστές από δω και στο εξής για να πρέπει να βγάζουν αποφάσεις για τους διαφόρους Γιάννηδες Αγιάννηδες που θα παρουσιάζονται, την ίδια στιγμή που δεν έχουν τη χαρά να γραπώσουν και να καταδικάσουν κανέναν εγκληματία από όλους εκείνους που δημιούργησαν το Γιάννη Αγιάννη και τους άθλιους των Αθηνών.

Τι ψυχή θα παραδίνει ο κάθε δικαστικός που η  μοίρα τον έφερε να ζήσει και να λειτουργήσει στην εποχή της μεγάλης ανθρωπιστικής κρίσης στην Ελλάδα όπου θα πλημμυρίσουν οι αίθουσες τους με μανάδες που θα κλέβουν μπουκάλια γάλα, πατεράδες που θα πλακώνουν στο ξύλο μαυραγορίτες, και σύντομα εκείνους που θα μπουκάρουν σε σούπερ μάρκετ, σε τράπεζες, σε αποθήκες τροφίμων, σε σπίτια ή οτιδήποτε άλλο προκειμένου να επιβιώσουν.

Την ώρα λοιπόν που η οικογένεια του κ.Σαμαρά και όλων των υπόλοιπων καλοζοισμένων πολιτικών που ονειρεύονται να οδηγήσουν τη χώρα στο δρόμο της υπακοής και της ταπείνωσης με το λαό τους τιμωρημένο και στοχοποιημένο από λόμπι ηλεκτρικών ανθρώπων που αντί για αίμα έχουν καλώδια, οι άνθρωποι που για κακή τους τύχη έχουν ακόμα αίμα, θα ματώνουν. Θα ματώνουν οι ίδιοι και θα ματώνουν άλλους.

Γιατί το αίμα όταν υπάρχει ακόμα και βράζει και αναζητά συστατικά για να τραφεί και να παραμείνει ζωντανό.

Από την άλλη βέβαια κατανοώ απόλυτα και την αναισθησία τους και την στυγνότητά τους, γιατί υποθέτω πως δεν βρέθηκαν ποτέ στη θέση να ψάχνουν να βρουν ένα μπουκάλι γάλα γιατί θα πέθαινε το παιδί τους από πείνα. Για να μπορέσει κάποιος να κατανοήσει ότι η έλλειψη τροφής, η έλλειψη φαρμάκων, η έλλειψη ελπίδας για χιλιάδες ανθρώπους, ΠΡΟΗΓΕΙΤΑΙ από οποιοδήποτε πλάνο χρηματοπιστωτικό, ΠΡΟΗΓΕΙΤΑΙ από οποιαδήποτε γαμημένη νομισματική ένωση, ΠΡΟΗΓΕΙΤΑΙ από οποιοδήποτε κέρδος των τζογαδόρων της ανθρώπινης ζωής, είναι πολύ δύσκολο αν όχι ακατόρθωτο αν δεν βρεθεί στην ίδια θέση. Είναι σαν να προσπαθεί ένας ανεγκέφαλος που αντί για μυαλό και νευρικό σύστημα έχει άχυρα, να κατανοήσει γιατί πονάει το κεφάλι κάποιου που διαθέτει ακόμα μυαλό και νευρικό σύστημα που οι νευρικές τους απολήξεις σε όλο το κορμί πονάνε φριχτά όταν βλέπει όλη αυτή την αθλιότητα.

Η μόνη λέξη που ταιριάζει? ΑΠΑΝΘΡΩΠΟΙ. Θα το λέω συνέχεια. Και πρέπει να το λέμε όλοι μας για να μην το ξεχνάμε. Ούτε στιγμή. Σαν φόρο τιμής σε όλους εκείνους που θα σβήνουν αργά γύρω μας , θύματα μιας παγκόσμιας παράνοιας.

Airbus Vs Μετεωρίτης Vs Techiechan...

Techie Chan...


Υπάρχει ένα 5% μέσα μου που θα ήθελε να βγεί η νδ και να τελειώνουμε. Κι έτσι προσπάθησα να το σκαλίσω. Γιατί αυτό το 5% μου προτιμά μια κόλαση που ήδη ζούμε σε σχέση με μια μεταφυσική κόλαση που υπόσχονται όλοι αυτοί που με φοβίζουν?

Στην πραγματικότητα το 5% μου προτιμά κάτι γνώριμο. Θέλει να σας τσιτάρει το γυφτάκι του πανούση, να σας ρίξει 3 χριστοπαναγίες να κλείσει τα μάτια και τ’ αφτιά του και να το αφήσετε στην ησυχία του σας παρακαλώ πολύ. Έχει βαρεθεί να βάζει τη λογική του κόντρα σε όλο τον παραλογισμό που ακούμε, διαβάζουμε και ζούμε 2 μήνες τώρα. Θέλει να πάει στο πάρκο, να κάνει μπάνιο στη λίμνη και να ζήσει τη ζωή του σαν αξιοπρεπής άνθρωπος που θα την σκαπουλάρει από αυτό το χάος. Αλλά η λογική μου λέει, πως αυτό είναι αδύνατο να συμβεί με τον τρόπο που το 5% μου θέλει. Κι ύστερα είδε αυτόν τον παππού (στο 46ο λεπτό), κι ήθελε να του ζητήσει συγνώμη για την ξετσιπωσιά του. Όχι γιατί είναι μεγαλόθυμο και ανώτερο. Αλλά γιατί είναι μικρό και φοβισμένο. Διότι στο πρόσωπο αυτού του παππού είδε το ποια κοινωνία δεν θέλει και όλα έγιναν πιο εύκολα.
Οπότε αη γαμίσου 5% , αρνούμαι να συμπεριφερθώ ως φοβισμένος άνθρωπος των σπηλαίων. Θα βάλω την αστραπή κάτω, με μερικά ηλεκτρόδια θα κάνω περμαναντ στα ζαρωμένα από τα αναβολικά μπαλάκια ενός κασιδιάρη και θα αποδείξω 7000χρόνια πριν τον φραγκλίνο πως ο κεραυνός δεν είναι παρά μια ηλεκτρική εκκένωση (στο ενδιάμεσο θα πατεντάρω και τους πυκνωτές και θα γίνω ζάμπλουτος).


Η ισπανία.
Το ότι οι ισπανοί είναι χωμένοι στα σκατά νομίζω το έχουμε πει από πέρσι τον σεπτέμβρη κάπου στα σχόλια και με πιο ευπρεπή τρόπο τον οκτώβρη το αναλύσαμε στη μπενχουρική τριλογία με τα ταληράκια του EFSF, “τα μπαλάκια του κίνγκ κόνγκ” (διότι τι να φτουρίσει μια απλή κρυστάλλινη σφαίρα), και ολοκληρώσαμε τη μπουρδολογία στο διάλειμμα για ταληράκια τον νοέμβρη. Με αυτά τα τρία όπλα θα μπορούσατε να πάτε στο δντ και την κομισιόν, να τους πείτε πόσο αναποτελεσματικοί καραγκιόζηδες είναι και να επιστρέψετε σπίτια σας ήρεμοι.
Όλα τα υπόλοιπα που συνέβησαν από τότε, είναι απλές σάλτσες διότι ποια ιστορία κέρδισε φήμη και δόξα λέγοντας, “νεαρός ζεν πρεμιέ φιλόσοφος με ιατρικές γνώσεις που ακολούθησε το επάγγελμα του πατέρα του και νόμιζε πως η μάνα του ήταν παρθένα, τσιλιμπουρδίζει με αγόρια και κορίτσια, κάνει τον ψόφιο κοριό για 3 μέρες και μένει στην ιστορία”

Άρα που φτάσαμε σήμερα με την ισπανία? Ας δούμε που είμασταν πριν 10 μέρες. Οι ισπανοί ήθελαν να δώσουν 19 μόλις δις σε ομόλογα στην χρεοκοπημένη τράπεζά τους κι αυτή να πάρει φρέσκο χρηματάκι από την εκτ, από τη στιγμή που η εκτ προσφέρει χρήμα σε όποια τράπεζα το ζητήσει χωρίς επιπλέον λεπτομέρειες. Η εκτ φώναξε φάουλ, διότι αν ξεκινήσει η κάθε χώρα να τυπώνει κατά βούληση μέσω αυτού του παραθύρου, τι θα γίνει με το μονοπώλιο της κεντρικής τράπεζας? Κι έτσι πρότειναν η ισπανία να πουλήσει τα 19δις ομολόγων πρώτα στις αγορές και μετά να πάει να δώσει ζεστό ρευστό στην bankia. Οι ισπανοί με τα επιτόκια στο 6,666% απάντησαν λακωνικά “πρίτς”.

Κι έτσι οι εκτατζήδες αντιπρότειναν οι ισπανικές τράπεζες να βοηθηθούν “κεντρικά”. Οι ισπανοί τότε είπαν πονηρά, οκ παιδιά να μην τυπώσουμε εμείς, να σας δώσουμε τις προβληματικές μας τράπεζες να τις ανακεφαλαιοποιήσετε μόνοι σας και να αναλάβετε και τον έλεγχό τους, φτάνει να μη μας σκοτίζετε. Κάτι που φυσικά μόνο ένας τρελός θα έκανε, οπότε οι ευρωπαίοι είπαν, εντάξει ρε παιδιά να τυπώσουμε τότε, αλλά να το κάνουμε κεντρικά από τον EFSF κι όχι η κάθε χώρα κατά βούληση. Έτσι λοιπόν έφτιαξαν ένα υποθετικό πακέτο από 100δις προκειμένου να το πάρει η ισπανία ως χρέος, να πάρουν οι τράπεζες τα ομόλογα του EFSF, να τα δώσουν στην εκτ για να τους τυπώσει το αντίστοιχο μπικικίνι. (αντιμετώπιση που δεν θα γλυτώσει ούτε η κύπρος)

Αααα και για αυτό το επιπλέον χρέος που θα σας φορτώσουμε δεν θα έχουμε καμία επιπλέον απαίτηση όπως με τους βρωμιάρηδες τους έλληνες που για κάθε ευρώ που θα παίρνουν οι τραπεζίτες τους, θα πρέπει να θυσιάζουν έναν μη αποδοτικό παππού (τις γιαγιάδες θα τις κρατήσουν ζωντανές προς το παρόν ως ενέχυρο για μελλοντικά δάνεια, διότι ως γνωστό η γριά κότα έχει το ζουμί). Ό,τι θέλετε να κάνετε κυρ ραχόι μου θα το κάνετε μόνοι σας ως ανεξάρτητοι ισπανοί. Κι εκείνο το ελλειμματάκι που πάλι φέτος θα ξεφύγει, μα τι είναι ένα ελλειμματάκι μεταξύ φίλων?

Άρα το ισπανικό πρόβλημα λύθηκε εε? Αμάν ρε γαμώτο αυτές οι κακές αγορές δεν με αφήνουν ούτε 2 μέρες να χτίσω σασπένς πια. Ναι! Η ισπανία θα μπορεί να δανείζετε πια από τις αγορές μόλις με 6,5% πολύ μακριά από το διαβολικό 6,666% που άλλωστε ήταν και η πηγή του κακού.

Και η ιταλία ή η γαλλία που περιμένουν στην σειρά? Ααα αυτές παιδιά θα τις σώσει ο ντράγκι με το LTRO-3 που μας υποσχέθηκε κι όπως και τα προηγούμενα 2 προγράμματα ξελασπώματος των πλουσίων είχαν τρομερή επιτυχία (για 3μήνες). Οι ιρλανδοί, οι πορτογάλοι και οι έλληνες μπορούν κάλλιστα πια να ζητήσουν κι αυτοί να ξεχάσουμε τα ελλειματάκια που ξεφεύγουν και στις 3 χώρες με τα επιτυχημένα μνημόνια.  μεταξύ φίλων πάντα.

Τι σημαίνουν όλα αυτά? Πως φυσικά δεν λύθηκε τίποτα, το μόνο που λύνεται είναι η μεταφορά σαπακίων από τους πλούσιους στα κράτη με αντάλλαγμα φρεσκοσιδερωμένα ευρώ. Αυτή τη στιγμή οι ευρωπαίοι πολίτες κάνουν ένα δωράκι στους πλούσιους που τόσο πολύ τους πρόσεχαν τα προηγούμενα χρόνια, μεταφέροντας όλα τα σαπάκια από τα χέρια των πλουσίων, στα χέρια των κεντρικών τραπεζών. Μετά οι πλούσιοι παίρνουν αυτό το χρήμα και το παρκάρουν στη γερμανία και τη γαλλία και βάζουν τις φυλλάδες τους να γράφουν άρθρα για την πολιτική λιτότητας που είναι αναγκαία.

Μήπως όμως αυτό είναι ένα κόλπο προκειμένου η γερμανική ελιτ να φύγει από το ευρώ μόλις μαζέψει το χρήμα από την “περιφέρεια”? Ναι θα ήταν αν η γερμανική ελίτ είναι τόσο ηλίθια για να νομίζει πως αυτές οι ηλεκτρονικές μεταφορές χρήματος από τη ισπανία την ιταλία και τις υπόλοιπες χώρες θα πληρωθούν. Το ότι δεν θα πληρωθούν το ξέρουν, αλλά δεν θα ήταν πολύ ωραία τη χασούρα από την ισπανική τράπεζα που είχες επενδύσει μόνος σου πριν απο 5χρόνια να την πληρώσουν ισότιμα όλοι οι γερμανοί πολίτες μαζί, σε περίπτωση διάλυσης του ευρώ?


Θα μας διώξουν από το ευρώ με τις κλωτσιές.
Είναι πιθανό λοιπόν τα 2/3 της εκτ να αποφασίσουν να στείλουν τους έλληνες για βρούβες προς κοινό παραδειγματισμό που είναι τόσο κακά παιδιά όπως μας λένε αριστερά δεξιά διάφοροι ντόπιοι και ξένοι σουγιάδες? (δηλαδή να κόψουν τον ELA και τη χρηματοδότηση των ελληνικών τραπεζών από αυτόν και την ΕΚΤ) . Ναι αμέ, αν η γερμανία υποσχεθεί να στηρίξει μέχρι τελευταίου ευρώ τα τραπεζικά συστήματα (όχι μόνο τις καταθέσεις) των υπολοίπων χωρών, ίσως και να μπορούσε να φτιάξει μια συμμαχία που να προτείνει κάτι τέτοιο. Τι έχει να χάσει όμως?

Για αρχή έχει να χάσει έναν απύθμενο αριθμό χρημάτων τα οποία δεν διαθέτει. Για να στηρίξεις το ισπανικό τραπεζικό σύστημα δεν πρέπει να εγγυηθείς για το ισπανικό ΑΕΠ (1τρις ευρώ) αλλά για 3φορές το ισπανικό ΑΕΠ που είναι το ισπανικό τραπεζικό χρέος. Το ίδιο θα πρέπει να κάνει για την ιταλία (άλλα 5-6τρις), τη γαλλία και όλα τα υπόλοιπα παιδάκια πλην των ελλήνων. Δηλαδή αδύνατο. Ποιά είναι η άλλη επιλογή? Να βάλεις την εκτ να τυπώνει κατά βούληση κάθε φορά που μία χώρα το έχει ανάγκη, έτσι ώστε να απαγορέψει στις αγορές να έχουν δικαίωμα να επιβάλουν τα επιτόκια ή τον μη δανεισμό μιας χώρας. Είναι λοιπόν η γερμανική κυβέρνηση έτοιμη να πράξει κάτι τέτοιο?

Με την απόφαση για την ισπανία, η γερμανία δεν έδειξε καμία μα καμία τέτοια διάθεση. Ίσα ίσα προσπάθησε να γλυτώσει με όσο λιγότερα χρήματα μπορούσε και όσο πιο μακριά από τον κώλο της μπορούσε. Η πρώτη επιλογή όπως είπαμε είναι πρακτικά αδύνατη και η δεύτερη ανεπιθύμητη στα πλαίσια που καταστρέφει όλο αυτό το οικοδόμημα της λιτότητας, της στενότητας του χρήματος που θα πρέπει να το δίνουμε με φειδώ και μόνο στους τραπεζίτες και ταυτόχρονα αποτρέπει το κέντρο (είτε αυτό είναι η κομισιόν, είτε η γερμανία) να επιβάλει τη θέλησή του, στους ρεμπεσκέδες. Να πούμε πως και οι ρεμπεσκέδες πρέπει να συμφωνήσουν ψηφίζοντας την αντίστοιχη ελληνοποίησή τους?

Αν λοιπόν η βούληση της γερμανίας είναι να θυσιάσει την ελλάδα προκειμένου να φέρει τον σοσιαλισμό στην ευρώπη, εγώ προτείνω να θυσιαστούμε, σε 6 μήνες θα είμαστε οι σωτήρες της ευρώπης και θα μας ραίνουν με μύρο και λεβάντα. Ο επαναστατικός τουρισμός θα ανθίσει καθώς όλοι ευρωπαίοι θα θέλουν να κοιμηθούν ένα βράδυ μ’έναν ήρωα του σοσιαλισμού.


Λίμαν μάνα μου.
Άρα οικονομικός τρόπος να γίνει αυτή η φοβέρα δεν πολύ υπάρχει. Γιαυτό και κυκλοφόρησε εδώ και μερικές βδομάδες η ιδεά της lehman. Πώς η ελλάδα θα θυσιαστεί σαν τη lehman προκειμένου να σωθεί η υπόλοιπη ευρώπη. Φυσικά σε όποιον σκαλίσει την υπόθεση lehman με κάτι περισσότερο από το μικρό του δαχτυλάκι του ποδιού του, θα δει πως δεν υπήρχε κανένας μα κανένας φόβος για την πλήρη κατάρρευση του κόσμου. Απλά ο πανικός της lehman χρησιμοποιήθηκε από τους τραπεζίτες και το οικονομικό επιτελείο των μπους και μπάμια προκειμένου να δημιουργήσουν ένα ηθικό κλίμα που θα προσφέρει στους τραπεζίτες το δωρεάν τσιμπούσι, την ίδια στιγμή που σε όλους τους υπόλοιπους πουλάνε τόσα χρόνια την ιδέα πως τα χρήματα πρέπει να ιδρώσεις για να τα αποκτήσεις (και πως τολμάς να λέγεσαι φτωχός και να έχεις ψυγείο?).

Στην περίπτωση της ευρωζώνης, αυτό το δωρεάν γεύμα προσφέρεται ήδη χωρίς καμία επιπλέον προσπάθεια. Άρα ποια είναι η αφήγηση εκείνη που θα έκανε τη θυσία της ελλάδας να αξίζει τον κόπο? Ποιο θα ήταν το κέρδος από μία τέτοια κίνηση? Φυσικά σε αυτό κανείς δεν έχει απαντήσει.

Η μόνη απάντηση που είδα στο σενάριο lehman, είναι ότι και καλά η έξοδος της ελλάδας θα δημιουργήσει τις συνθήκες πανικού που όλοι προβλέπουν προκειμένου να πεισθούν οι γερμανοί πολίτες να πληρώσουν για όλους τους υπόλοιπους και να δημιουργήσουν τον σοσιαλισμό που περιγράψαμε πιο πάνω. Αλλά θυμηθείτε, αυτό είναι μια ψευδο-αφήγηση (το ότι οι γερμανοί πολίτες πρέπει να πεισθούν να “πληρώσουν”) διότι ακόμα κι αν δεχθούμε πως με μια μεγάλη προπαγανδιστική εκστρατεία φόβου οι γερμανοί πολίτες δέχονται το παραπάνω σενάριο, τι θα γίνει με τους υπόλοιπους πολίτες των ευρωπαϊκών κρατών που δεν δείχνουν ιδιαίτερα έτοιμοι να δεχθούν μια τέτοια “σωτηρία”?


Η κούβα της ευρώπης.
Πράγμα που μας φέρνει στο τρίτο και πιο παράλογο σενάριο φόβου. Πώς για λόγους ιδεολογικούς και παραδείγματος, η ελλάδα θα γίνει η κούβα της ευρώπης. Πριν συνεχίσω σε αυτό το σενάριο, θα ήθελα να παρατηρήσετε με ποιο τρόπο οι απειλές κλιμακώνονται από το “η έξοδος της ελλάδας δεν θα κοστίσει σε κανέναν ιδιαίτερα” (άρα τα έχουμε υπολογίσει και συμφέρει), στο “η έξοδος της ελλάδας θα είναι η θυσία της γυναίκας του πρωτομάστορα” (άρα είναι το απαραίτητο συστατικό για να ολοκληρωθεί ένα σενάριο που κανείς δεν μας έχει εξηγήσει), για να φτάσουμε στο “θα μας διώξουν για λόγους ιδεολογικούς ακόμα κι αν καταστραφούν οι ίδιοι” το οποίο φυσικά πατά στη λογική του MAD (mutual assured destruction) .

Οι θιασώτες της υπόθεσης MAD, λένε λίγο πολύ πως οι ευρωπαϊοι θα διώξουν την ελλάδα γιατί είναι μια κουμουνιστική χώρα που χαλάει όλη την όμορφη εικόνα της λιτότητας και της επιβολής των επιταγών του κεφαλαίου πάση θυσία, με τον ίδιο “παράλογο” τρόπο που οι αμερικάνοι επέβαλλαν εμπάργκο στην κούβα το οποιο ισχύει ακόμα. Για να υποστηρίξουν τη θέση τους χρησιμοποιούν τις διάφορες καλυμμένες απειλές που έχουν εκφράσει διάφοροι μεγαλόσχημοι ευρωπαΐοι (φροντίζοντας να κάνουν και μερικές ανάποδες δηλώσεις αργότερα προκειμένου να έχουν το κωλαράκι τους καλυμμένο σε όλες τις πιθανές περιπτώσεις σαν γνήσιοι μανδαρίνοι).

Εγώ ισχυρίζομαι πως όπως η μέρκελ έπινε νερό στο όνομα του σαρκοζύ ανοιχτά πριν τις ανοιχτές εκλογές και την επόμενη μέρα περίμενε με ανοιχτές αγκαλιές τον holllande, έτσι και στην περίπτωση των ελληνικών εκλογών, έχουμε τις απειλές προκειμένου να καναλάρουμε τους ψηφοφόρους και μετά θα το γυρίσουν το τσάμικο γιατί αυτός είναι ο τρόπος που λειτουργούν (να διαπραγματεύονται). Ελπίζω να θυμάστε εκείνο το ιρλανδέζικο όχι και το πόσο απειλούσαν τους ιρλανδούς ότι θα φύγουν εκτός εε και πόσο άδειες ήταν τελικά οι απειλές και μετά από ένα χρόνο νασου καινούργια δημοψηφίσματα και σας παρακαλούμε πείτε ναι. Και σκεφτείτε πως τότε όλη η ευρώπη πανηγύριζε στα πάρτι της τραπεζικής ρευστότητας κι αυτοί οι ιρλανδοί μας χάλαγαν τη μόστρα.

Αλλά ας εξετάσουμε λίγο το σενάριο κούβα. Η κούβα ήταν η πρώτη χώρα της ν.αμερικής που αποφάσισε να αμφισβητήσει την αμερικάνικη πρωτοκαθεδρία στην ήπειρο, κάτι που οι ηπα είχαν επιβάλει πρακτικά από τα τέλη του 19ου αιώνα. Στην κούβα λοιπόν συνέβη μια λαϊκή επανάσταση (με φυσεκλίκια και τα όλα της), αρχηγός της οποιας ήταν ο κάστρο και ο οποίος κάστρο πράγματι προσπάθησε να βρει ένα modus operandi με τις ηπα, κάτι που οι ηπα αρνήθηκαν. Από τότε επέβαλλαν στην κούβα ένα πολύ σκληρό εμπάργκο που ισχύει ακόμα, προετοίμασαν και υποστήριξαν μια αποτυχημένη εισβολή και έκαναν ένα σωρό επιθετικές ενέργειες ασύμμετρα αδικαιολόγητες για την “απειλή” που αποτελούσε η κούβα. Όλα αυτά με τον ιδεολογικό μανδύα του κομουνιστικού κινδύνου. Άρα -συνεχίζει η αφήγηση- η επίθεση των κακών ευρωπαϊων στην ελλάδα θα είναι λυσσαλέα και χωρίς λογική μέχρι την τελική νίκη. Ας το κάνουμε λίγο ταληράκια αυτό πριν αρχίσουμε να τυλίγουμε πούρα.


1.Είναι η ευρωζώνη του 2012 στην ίδια θέση που ήταν οι ηπα το 1958? χα χα χα. Οι ηπα είχαν μια ηγεμονία που έπρεπε να υπερασπιστούν απέναντι σε μια σειρά από επαναστάσεις που είχαν ξεκινήσει από τις πρώην αποικίες. Ταυτόχρονα η οικονομική και γεωπολιτική θέση των ήπα του 1958 ήταν τρομακτικά ισχυρή. Πάνω από 60% του παγκόσμιου κεφαλαίου και της παραγωγής προερχόταν από αυτές και η δεκαετία του 60 που ερχόταν, προβλεπόταν μια δεκαετία ευμάρειας και ανάπτυξης. Το οικονομικό τους μοντέλο είχε απόλυτη επιτυχία στον ανεπτυγμένο κόσμο (αν εξαιρέσουμε μερικές δικτατορίες αλλά ας μην το κάνουμε θέμα).
Νομίζω δεν χρειάζεται να πω ότι το ίδιο δεν ισχύει για την ευρωζώνη. Η ευρωζώνη βρίσκεται σε πτώση, το οικονομικό μοντέλο έχει δείξει ήδη πόσο ξοφλημένο είναι, καμία λύση ακόμα και οι πιο προηγμένες που προτείνονται (ευρω-ομολογα κλπ κλπ) δεν πρόκειται να φέρουν ανάπτυξη όσο δεν αλλάζει δραματικά το ίδιο ξοφλημένο οικονομικό μοντέλο. Χώρια που δεν διαθέτει καμία ηγεμονία. Ακόμα και το 1973 οι αμερικάνοι, μπορούσαν να προτείνουν ανάπτυξη και ουρί του παραδείσου σε ένα ικανό μέρος της χιλιανής κοινωνίας προκειμένου να υποστηρίξει το πραξικόπημα του πινοσέτ. Πιστεύετε πως ο μπαρόσο μπορεί να προτείνει κάτι αντίστοιχο στους σημερινούς ισπανούς, ιταλούς, γάλλους και πορτογάλους?

Η επανάστα στην ελλάδα θα γίνει με εκλογές κι όχι με φυσεκλίκια. Καταλαβαίνω πως αυτό χαλάει λίγο τις φαντασιώσεις μερικών αριστερών που θα τους άρεσε να φωτογραφίζονται καβάλα στάλογο σαν τον βελουχιώτη, αλλά από την άλλη μεριά χαλάει και τις φαντασιώσεις των εν ελλάδι  για την επικίνδυνη άτακτη ελλάδα. Πόσο εύκολα μπορούν να περάσουν ότι η δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση των ελλήνων είναι ο μεγαλύτερος εχθρός της ευρωζώνης? Οι αμερικάνοι έχτιζαν την κομουνιστική υστερία επί 2 τουλάχιστον δεκαετίες και η κομουνίζουσα κούβα ήταν μια εύκολη προβολή αυτού του κινδύνου. Πόσο εύκολο είναι να συμβεί αυτό για το μέχρι πριν από μερικά χρόνια ελληνικό θαύμα?

Η τρίτη μεγάλη διαφορά μεταξύ ηπα 1958 και ευρωζώνης 2012 είναι φυσικά το κόστος. Το κόστος των ηπα να κάνουν εμπάργκο στην κούβα και να οργανώσουν και μια εισβολή ήταν αστείο. Το κόστος των βρυξελλών να κάνουν κάνουν κάτι αντίστοιχο στην ελλάδα το έχουμε υπολογίσει στο πρώτο σενάριο και είναι εξίσου αστείο. Μόνο που αυτή τη φορά η αστειότητα τείνει προς την πλευρά της τρέλας. Άρα ενώ η “τρέλα” των αμερικάνων ήταν μια ξεκάθαρα “φθηνή” τρέλα, η “τρέλα” των ευρωπαίων είναι αδύνατο καν να υπολογιστεί :)

Κάτι που μας φέρνει στο τέταρτο. Η πλήρης αδυναμία λήψης αποφάσεων μέσα στην ευρωζώνη. Η εκλογή σύριζα λοιπόν θα πρέπει να οδηγήσει σε μια ομοψυχία που όμοιά της δεν έχουμε στα 4 χρόνια της κρίσης. Ίσως οι εικόνες από τις εκατοντάδες χιλιάδες κομμένα με κονσερβοκούτια κεφάλια των πολιτικών αντιπάλων του σύριζα, να κινητοποιήσουν την ευρώπη εναντίων του νέου αττίλα, αλλά κάτι πιο φλώρικο από αυτό, αμφιβάλλω αν θα φέρει τέτοια ομοψυχία στην ευρώπη. Η ομοψυχία θέλει επιτυχημένα παραδείγματα κι ενώ οι ηπα του 1958 είχε ένα τέτοιο να επιδείξει, η ευρωζώνη του 2012 δεν έχει παρά τα συντρίμια του νεοφιλελευθερισμού. Το παράδειγμα της πανευρωπαϊκής λιτότητας φοβάμαι πως δεν θα συγκινήσει περισσότερους σε 4 βδομάδες απ’ ότι συγκινεί σήμερα.


2.Υπάρχει η ιδεολογική καθήλωση που θα μπορούσε να οδηγήσει τους υπόλοιπους ευρωπαϊους να μας κάνουν κούβα? Ξέρετε πως είμαι ο πρώτος που μιλάει για ιδεολογικές καθηλώσεις και πιστεύει πως πολλές πολιτικές αποφάσεις λαμβάνονται με βάση αυτές τις καθηλώσεις. Άρα πιστεύω πως πράγματι θα υπάρχει μια μερίδα της ευρω-ελίτ που πολύ θα ήθελε η ελλάδα να τιμωρηθεί παραδειγματικά προκειμένου να δείξουν πως δεν αστειεύονται. Όμως τη στιγμή που γίνεται πέρα για πέρα ξεκάθαρο πως η ελλάδα δεν είναι το κακό παιδί μιας ένωσης που λειτουργεί αλλά στην ουσία το πρώτο ντόμινο μια ένωσης που καταρρέει, μια τέτοια ιδεολογική θέση θα είχε πολύ μικρή υποστήριξη ανάμεσα στις ευρωπαϊκές κοινωνίες πέρα από τη φιλανδία κι ένα μικρό κομμάτι της γερμανίας. Είμαι σίγουρος πως οι περισσότεροι ιταλοί και ισπανοί και γάλλοι, νιώθουν περισσότερο έλληνες απότι φιλανδοί :)
Τα νεοφιλελεύθερα τσουτσέκια προσπαθούν 20 χρόνια με άπειρο χρήμα κόπο και ιδεολογική ηγεμονία να περάσουν τις απόψεις τους και δυστυχώς αυτή η γαμημένη ευρωπαϊκή κοινωνία δείχνει αξιοσημείωτες αντιστάσεις. Θα ήθελα πολύ να δω να καταφέρνουν το μαγικό με την ελλάδα, ώντας ιδεολογικά και οικονομικά ηττημένοι, μέσα σε 3 βδομάδες, άντε σε 9 που θα έρθει ο σεπτέμβρης. Ίσως με μερικές αφίσες όπου ο τσίπρας θα πίνει το αίμα παρθένων με σάλτσα μπάρμπεκιου και ο δραγασάκης θα κάνει ηλεκτροσόκ σε πλούσιους να μας πουν που έχουν κρυμμένες τις λίρες, να καταφέρουν κάτι σε 1 με 2 χρόνια. Αλλά σε 9 εβδομάδες ο τσίπρας ούτε τη θράκα δεν θα έχει προλάβει να φτιάξει.


Καθαρτήριο
Όπως βλέπετε έχω κατέβει στην τρίτη πύλη της κολάσεως του παραλογισμού κι ακόμα δεν μπορώ να βρω ένα σενάριο που να είναι πιστευτό και να μπορεί να λειτουργήσει. Και τα σενάρια που έχω διαβάσει από τρίτους είναι ακόμα λιγότερο πιστευτά και στον αέρα. Ειλικρινά δώστε μου ένα σενάριο που να έχει μια λογική βάση και θα το βάλω στα πιθανά σενάρια, αλλά αρνούμαι να πορευθώ μ’ένα σενάριο καταστροφής που παρουσιάζεται μόνο ως μεταφυσική βεβαιότητα, τη στιγμή που η εναλλακτική που μου προσφέρεται είναι ακόμα περισσότερη γνώριμη βαρβαρότητα.

Η πραγματικότητα μπορεί να μας επιφυλάσσει πολλές εκπλήξεις, αλλά προσωπικά έχω αποφασίσει να συνεχίσω να τη ζω χωρίς να φοβάμαι πως θα πέσει ένα μετεωρίτης στο κεφάλι μου. Όχι επειδή δεν είναι πιθανό να συμβεί, αλλά επειδή όλα τα στοιχεία μου λένε πως μάλλον δεν θα συμβεί στο δικό μου προσδόκιμο ζωής και προτιμώ να ασχοληθώ με εκείνο το airbus που έχει περάσει την ταράτσα μου για αεροδιάδρομο και προσπαθεί να προσγειωθεί. Το βλέπουμε όλοι, μόνο που ο σαμαράς του κουνάει το μαντίλι λέγοντας πως ήρθε επιτέλους η ευρωπαϊκή βοήθεια.

Ροη αρθρων