Ο αόρατος εκφασισμός....

του Νικου Σκοπλακη, απο την Αυγη...

Η πεποίθηση ότι οι τεχνικές της επικοινωνίας οφείλουν να κυριαρχούν επί της ιστορικής οπτικής και να εγκαθιδρύουν ηγεμονεύουσες αφηγήσεις για τα πολιτικά φαινόμενα αποτελεί το επίκεντρο στην ιδεολογία της σύγχρονης καπιταλιστικής κυριαρχίας. Με αυτόν τον τρόπο διηθείται στον δημόσιο λόγο η χρηστική για τον νεοφιλελεύθερο καπιταλισμό σημασιοδότηση του ακροδεξιού και του φασιστικού φαινομένου,
απέναντι στην οποία η ιστορία εκβιάζεται να φεύγει με άδεια χέρια. Διότι η συγκεκριμένη σημασιοδότηση αντιστοιχεί σε πλήρη συσκότιση των δομικών παραγόντων και των προϋποθέσεων του εκφασισμού, προκειμένου να επιβάλλεται ως «αρμονική» και «δημοκρατική» η πρόσοψη του Κέντρου, το οποίο έχει επινοηθεί ως βιότοπος διαρκώς ανασυγκροτούμενης κυριαρχίας για την ηγεμονία του νεοφιλελευθερισμού.
Το πήγαινε-έλα ανάμεσα στο παρελθόν και το παρόν του εκφασισμού αναπτύσσει αυτή τη στρατηγική της συσκότισης, αφενός ως μονομερή μικροανάλυση επικαιρικών και ιστορικών στιγμών με την τυφλή αποδοχή κατηγοριών έξω από αιτιακές σχέσεις, αφετέρου ως πλαίσιο αναγωγής του φασιστικού φαινομένου στις αντιφασιστικές και ριζοσπαστικές αριστερές δυνάμεις που το καταπολεμούν. Στο μακρο-θεωρητικό ιστορικό επίπεδο εξέλιξης των αντιθέσεων, ο «κεντρώος» ιστορικός αναθεωρητισμός ανέλαβε να υπαγάγει την κατάλυση της νικηφόρας αντιφασιστικής εμπειρίας σε όλες τις μορφές, με τις οποίες μπορούσε να συμμαχήσει γόνιμα η νέα Ακροδεξιά, καθώς λ.χ. τόσο οι «άλλοι καπετάνιοι» όσο και το ιδεολογικό τους οπλοστάσιο υπηρετούσαν τις αναγκαίες ψευδο-αναιρέσεις για την κοινωνική και πολιτισμική της διείσδυση, με όχημα τη μετριοπάθεια του νεοφιλελεύθερου Κέντρου. Στο μικρο-επίπεδο του επικαιρικού, η ίδια μετριοπάθεια συσσώρευσε χαοτικά μια ατέρμονη μετάλλαξη σημασιών, πάνω στις οποίες αρθρώνονταν εύληπτα οι προωθητικές για την Ακροδεξιά αφηγήσεις. Σταθερό τυφλό σημείο γινόταν η όλο και μεγαλύτερη εμπλοκή του έθνους της Ακροδεξιάς με το έθνος του νεοφιλελευθερισμού.

Το κυνικό μέρισμα....

Παναγιώτης Σωτήρης, απο το  UnFollow...

Η ολοκλήρωση της συμφωνίας με την Τρόικα έχει οδηγήσει σε έναν παροξυσμό αναπαραγωγής της ίδιας αφήγησης περί της σταθεροποίησης και της επερχόμενης ανάπτυξης, που προσπαθεί να συγκαλύψει το ίδιο το πραγματικό πρόσωπο των νέων μέτρων που περιλαμβάνει η  συμφωνία.
Η ανακοινωμένη κατάργηση του οικογενειακού επιδόματος και των παροχών τοκετού του ΟΑΕΔ, η προοπτική μείωσης του επιδόματος ανεργίας, που ούτως ή άλλως είναι εξευτελιστικά χαμηλό και δεν αφορά πλέον την πλειοψηφία των ανέργων, η σχεδιαζόμενη νέα μείωση των συντάξεων, εφόσον η μείωση εισφορών επιταχύνει την κατάρρευση του ασφαλιστικού συστήματος, η απελευθέρωση των απολύσεων, η επιστροφή στον εργασιακό μεσαίωνα ως προς τα συνδικαλιστικά δικαιώματα,  οι νέοι γύροι απολύσεων στο δημόσιο τομέα, η απελευθέρωση της ιδιωτικής δράσης, η κατάργηση του… φρέσκου γάλακτος, όλα αυτά σηματοδοτούν στην πραγματικότητα ένα νέο μνημόνιο.

Janine Antoni, «Saddle», 2000

Ισχύει, όμως, και ο οικονομικός απολογισμός πίσω από αυτή την αφήγηση;

Ο αντικομμουνισμός ως συνεκτικό στοιχείο πολιτικής...

freenet...

Το τελευταίο διάστημα πληθαίνουν οι φωνές μέσα από το κυβερνητικό μπλοκ που εκφράζουν ανοικτά ένα διάχυτο αντικομμουνισμό με δηλώσεις όπως του Γεωργιάδη αλλά και του γενικού γραμματέα του υπουργικού συμβουλίου Μπαλτάκου.

Είναι φανερό ότι το πολιτικό παρελθόν των εξουσιαστών που κάνουν ανοικτά τέτοιες δηλώσεις είναι διάσπαρτο με απόψεις και δράσεις φανερά ακροδεξιές που φλερτάρει ανοικτά με τις χρυσαβγίτικες φασιστικές λογικές όπως άλλωστε φάνηκε και από την απειλή του Μπαλτάκου το καλοκαίρι του 2013 για πιθανή συνεργασία με τους νεοναζί της Χρυσής Αβγής. Ειδικά για το Γεωργιάδη, έχει φροντίσει ο ίδιος να τοποθετήσει τον εαυτό του στο ακροδεξιό στρατόπεδο όταν συμμετείχε αρχικά στην εθνικιστική ΠΟΛΑΝ του Σαμαρά και αργότερα έχτισε την πολιτική του καριέρα στο ακροδεξιό και αντισημιτικό ΛΑΟΣ του Καρατζαφέρη, αυτό τον εσμό ακροδεξιών,φασιστών και εβραιοφάγων. Σημείο τομής της πολιτικής καριέρας του Γεωργιάδη αποτελεί η προώθηση του βιβλίου του νεοναζιστή Πλεύρη μέσα από τις τηλεπωλήσεις στο κανάλι του Καρατζαφέρη.

Δεν έχει νόημα να εξαντλήσει κανείς τις αναφορές και τις αποδείξεις για το ακροδεξιό και φασιστικό παρελθόν των εξουσιαστών που εκφράζουν ανοικτά πλέον τον αντικομμουνισμό τους. Είναι οι ίδιοι που το δηλώνουν χωρίς πρόβλημα και η ανάλυσή μας μένει εκεί ως προς αυτό το σκέλος.

Τι είναι όμως αυτό που ώθησε δύο εκ των ακροδεξιών στελεχών της κυβέρνησης να εκφράσουν αντοικτά τον αντικομμουνισμό τους μέσα σε διάστημα λίγων ημερών?

Αρχικά ας αναλύσουμε τις συγκυρίες.

Ο Γεωργιάδης παρεμβαίνει σε τηλεοπτικό δελτίο ειδήσεων, στα φιλικά του ΜΜΕ δηλαδή που έχει προνομιακή μεταχείριση, με αφορμή τις παρεμβάσεις φοιτητών και Ελλήνων μεταναστών σε μια φιέστα προς τιμή του στην Αγγλία όπου κάνουν αναφορές  στη διάλυση του συστήματος υγείας στην Ελλάδα από τις μνημονιακές πολιτικές. Η παρέμβαση έγινε στη φιέστα που οργάνωσε ο σύλλογος Ελλήνων φοιτητών του Imperial College με πρόεδρο τον ΟΝΝΕΔιτη Ντιναλέξη (με τις ανοικτά εκφρασμένες χουντικές και φιλοφασιστικές απόψεις και τον μπαμπά του διορισμένο διοικητή νοσοκομείου και στέλεχος της ΝΔ) και τσαλάκωσε την φαντεζί εικόνα για το δημόσιο σύστημα υγείας της Ελλάδας που προσπαθούν να φτιάξουν οι δημοσιογράφοι και καναλάρχες φίλοι του υπουργού. Λίγες βδομάδες πριν, έχει δημοσιοποιηθεί ένα εμπεριστατωμένο άρθρο σε μεγάλο διεθνές ιατρικό περιοδικό που αναφέρει ποιτικά και ποσοτικά στοιχεία της κατάρρευσης των δομών υγείας στην Ελλάδα με τραγικές συνέπειες για τους ασθενείς.

Έχει φυσικά προηγηθεί και η δήλωση του Γεωργιάδη στην Washington Post (WP) όπου με περίσσειο κυνισμό αναφέρει ότι οι ανασφάλιστοι καρκινοπαθείς δε θεωρούνται επείγοντα περιστατικά παρά μόνο στο τελικό στάδιο. Το άρθρο της WP κάνει αφιέρωμα στις τραγικές επιπτώσεις του μνημονίου στην υγεία των πολιτών στην Ελλάδα και ιδιαίτερα στην αδυναμία πρόσβασης των ανασφάλιστων σε υπηρεσίες υγείας (2.3 εκατομμύρια ανασφάλιστοι σύμφωνα με το άρθρο της WP).  Σχετικές ανακοινώσεις έχουν γίνει και από πολλούς φορείς υγείας στην Ελλάδα όπως το Μητροπολιτικό Κοινωνικό Ιατρείο Ελληνικού που έχει καταγγείλει θανάτους ανασφάλιστων ασθενών που δεν μπόρεσαν να κάνουν τις αναγκαίες θεραπείες έγκαιρα για να αντιμετωπίσουν την ασθένειά τους.

Κι ύστερα ακολούθησε η εισβολή της αστυνομίας στα κοινωνικά ιατρεία…

Απόσπασμα από το άρθρο της Washington Post για δηλώσεις Γεωργιάδη σχετικά με ανασφάλιστους καρκινοπαθείς

Ο Γεωργιάδης, λοιπόν, αισθάνεται το χλευασμό και αντιμετωπίζει την κριτική όταν εκτίθεται σε κοινό εκτός των προστατευμένων στούντιο των φιλικών του ΜΜΕ. Η εικόνα ενός συστήματος υγείας που καταρρέι είναι διάχυτη στην ξένη και εν μέρει στην ελληνική αρθρογραφία αλλά πιο πολύ από κάθε τι άλλο, αυτό που απασχολεί τον καριερίστα ακροδεξιό υπουργό είναι η προσωπική του ανέλιξη και η καριέρα του που προωθείται αποκλειστικά από τους φίλους του καναλάρχες και δημοσιογράφους των καθεστωτικών ΜΜΕ.

Οι συγκυρίες σε σχέση με τον γενικό γραμματέα του υπουργικού συμβουλίου, τον Μπαλτάκο, αφορούν το μπάχαλο στο κυβερνητικό στρατόπεδο με αφορμή ένα σχέδιο νόμου που αφορά την απέλαση μεταναστών όταν καταγγέλουν ρατσιτικές επιθέσεις από μπάτσους και λιμενόμπατσους οι οποίες δεν επιβεβαιώνονται. Το νομοσχέδιο γνωρίζει μεγάλη αντίδραση και μέσα στο κυβερνητικό στρατόπεδο. Η στόχευσή του είναι φανερή, ενδιαφέρει πολιτικά την ΝΔ να προσεταιριστεί το κομμάτι εκείνο του αστυνομικού μηχανισμού  που έχει μεταπηδήσει στη Χρυσή Αβγή, πουλώντας εκδούλευση για ασυλία στις ρατσιστικές επιθέσεις τους εναντίον μεταναστών προτάσσοντας το φόβο του μετανάστη, θύμα ρατσισμού από μπάτσους, να καταγγείλει το περιστατικό. Το μήνυμα σαφές “Ελάτε πίσω στη ΝΔ, έχουμε την ίδια ατζέντα θεμάτων και πολιτική με τη Χρυσή Αβγή“.

Δεν είναι τυχαία η επιλογή του δημοσιογράφου Βερύκιου όπου ο Μπαλτάκος αναφωνεί περήφανα τον αντικομμουνισμό του και την παντελή αδιαφορία του στα ανθρώπινα δικαιώματα και τη Διεθνή Αμνηστεία, κάτι που έχει ξανακάνει και στο παρελθόν. Έχει προηγηθεί μερικές μέρες πριν ένα ομοφοβικό παραλήρημα του Βερύκιου με ρατσιστικές αναφορές σε ομοφυλόφιλους, όπως ο Αύγουστος Κορτώ, που αναγκάζει ακόμα και τον επι χρόνια συνάδελφο του Σταυρόπουλο να εγκαταλείψει την κοινή εκπομπή τους. Ο Μπαλτάκος, παρέχει απλόχερη “νομιμοποίηση” των ρατσιστικών αναφορών Βερύκιου βγαίνοντας στην εκπομπή του ενώ φαίνεται ότι τους ενώνει και η πλήρης αδιαφορία σε ανθρώπινα δικαιώματα… Δεν είναι άλλωστε πολύ καιρός από τότε που ο Μπαλτάκος διόρισε το γιό του, με σκανδαλώδη τρόπο, στις ειδικές δυνάμεις του Λιμενικού που διακρίνονται για την αλβανοφαγία τους και την παραβίαση δικαιωμάτων μεταναστών κτλ.

Αλλο ένα κοινό χαρακτηριστικό των ακροδεξιών νεοφιλελεύθερων, μισούν οτιδήποτε δημόσιο αλλά ζούνε αυτοί και οι οικογένειές τους αποκλειστικά από αυτό…

Αφήνουμε τις συγκυρίες για να περάσουμε στη στόχευση.

Οι δηλώσεις αυτές μερικών ακροδεξιών της κυβέρνησης γίνονται σε μια περίοδο όπου μαίνεται η σύγκρουση στην Ουκρανία για την τύχη της Κριμαίας και άλλων περιοχών που φανερά αποσκιρτούν από τη χώρα και προσβλέπουν στην αυτονόμηση ή την ενσωμάτωση στη Ρωσία. Αυτό που διαφοροποιεί την κατάσταση είναι ότι πρώτη φορά η ΕΕ σε συνεργασία με τις ΗΠΑ στηρίζουν ανοικτά φασιστικές και ακροδεξιές πολιτικές ηγεσίες στην Ουκρανία που έχουν καταλάβει την εξουσία με τα όπλα. Το μήνυμα είναι σαφές. Αν εξυπηρετεί τα συμφέροντα των ευρωπαϊκών ελίτ η συνεργασία και στήριξη νεοναζιστών και ακροδεξιών για την ανάληψη της εξουσίας σε μια χώρα, τότε κανένα πρόβλημα. Μια από τις πρώτες κινήσεις της φασιστικής κυβέρνησης στην Ουκρανία είναι να απαγορεύσει κομμουνιστικά σύμβολα και κόμματα και να επαναφέρει εντός αστικής νομιμότητας τις νεοναζιστικές ομάδες και απόψεις.

Η ευθυγράμμιση της Ουκρανικής φασιστικής κυβέρνησης με τις επιταγές της ΕΕ είναι απόλυτη στη γραμμή της κοινωνικής και τυπικής απονομιμοποίησης του κομμουνισμού. Υπό αυτό το πρίσμα, οι δηλώσεις κυβερνητικών στελεχών στην Ελλάδα για τον αντικομμουνισμό τους δεν αποτελεί οπισθοδρόμηση στο εμφυλιακό και μετεμφυλιακό κράτος της ακροδεξιάς και των ταγματασφαλιτών αλλά μήνυμα ταύτισης των σκληρών ακροδεξιών πυρήνων διακυβέρνησης του κράτους με τις πιο αντιδραστικές πολιτικές της ΕΕ.

Ουσιαστικά, οι αντικομμουνιστές της Ελληνικής κυβέρνησης στέλνουν το μήνυμα στις ευρωπαϊκές ελίτ ότι “μπροστά στον κίνδυνο να ενισχυθούν οι αριστερές -κομμουνιστικές-αντιεξουσιαστικές αντιλήψεις στις χώρες της ΕΕ που πλήττονται από τις πολιτικές φτωχοποίησης, είμαστε διατεθειμένοι να παίξουμε το παιχνίδι της σκληρής αυταρχικής ακροδεξιάς που συνεργάζεται με τους νεοναζί“.

Υπό αυτό το πρίσμα, οι Μπαλτάκοι και Γεωργιάδηδες της εξουσίας δεν εύχονται να ζούσαν την εποχή του “συμμοριτοπολέμου” αλλά στέλνουν το μήνυμα ότι δεν θα διστάσουν να τον επαναλάβουν αν αμφισβητηθούν τα όσια και ιερά των ευρωπαϊκών και εγχώριων ελίτ ως προς τη γραμμή της ΕΕ…

NASA: Κυβέρνηση της Αριστεράς ή το Τέλος του Κόσμου...

Ρεμπελίσκος ...

Με μία πολύ προχωρημένη έρευνά της, ο κρατικός αμερικάνικος οργανισμός που ασχολείται με την εξερεύνηση του διαστήματος, αποδεικνύει ότι οι πολιτικές λιτότητας, εξαθλίωσης και εκμετάλλευσης του ανθρωπίνου δυναμικού, οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στην καταστροφή του ανθρώπινου πολιτισμού.
Ταυτόχρονα, επιβεβαιώνει πως πιο απολιτίκ από τον Θεοδωράκη δεν μπορεί να υπάρξει κανένας, αφού ακόμα και η NASA τα βάζει με τις οικονομικές ελίτ. Ο Σταύρος πάλι, όχι.
Η NASA, μέσα από την έρευνά της εμφανίζεται ιδιαίτερα προβληματισμένη με τις υπάρχουσες συνθήκες στον πλανήτη Γη, και προειδοποιεί πως αν συνεχίσουμε στον ίδιο δρόμο δεν θα αργήσει να έρθει η καταστροφή ολόκληρου του κόσμου μας.
Συγκεκριμένα, η εισοδηματική ανισότητα, η εξάντληση των φυσικών πόρων και η ανεξέλεγκτη αύξηση του πληθυσμού, πιθανόν θα οδηγήσουν στην κατάρρευση του πολιτισμού μας. Τώρα, τι σόι πολιτισμός είναι αυτός που στηρίζεται στην εκμετάλευση του εργατικού δυναμικού και το ξάφρισμα των πλουτοπαραγωγικών πηγών του πλανήτη, που θέλει και σώσιμο, κάποια στιγμή θα πρέπει να το κοιτάξουμε.
Η NASA πάντως, δεν έχει μάθει ακόμα πως η εισοδηματική ανισότητα και η εξάντληση των πόρων είναι τα πιο βασικά βήματα για την ανταγωνιστικότητα και την ανάπτυξη. Όσον αφορά την ανεξέλεγκτη αύξηση του πληθυσμού, καλό θα είναι να συμβουλευτεί την Ελλάδα και τον Αντώνη Σαμαρά, για να μάθει πως καταφέρνεις έναν ολόκληρο λαό να μην έχει όρεξη όχι παιδί να κάνει, αλλά ούτε να γαμήσει. Οπότε το πρόβλημα του υπερπληθυσμού μετράει ώρες.

Οταν η Αριστερά δεν αγγίζει τους νέους...

του Δημητρη Παπαχρηστου, απο το Εθνος...

Βρισκόμαστε έναν μήνα πριν από το Πάσχα των Ελλήνων και δύο μήνες πριν από τις ευρωεκλογές. Η προεκλογική περίοδος περνάει μέσα από τις οθόνες των τηλεοράσεων. Η εκπροσώπηση δεν γίνεται ισομερώς. Το Ποτάμι τα πήρε όλα, το εμφανίζουν ως να είναι θεόσταλτο κι ήρθε για να μας σώσει. Από τη στιγμή που η Ελιά πριν βγάλει καρπούς άρχισε να μαραίνεται, έπρεπε να φτιαχτεί ένα ανάχωμα που θα εμποδίζει τις ψήφους να πάνε στην Αριστερά. Θεωρούνται οι ψηφοφόροι μετακινούμενοι.

Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό. Δημιουργείται στα μεγάλα κόμματα μια αβεβαιότητα. Κι όμως οι δημοσκοπήσεις είναι περίπου σταθερές. Οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, οι νέοι δείχνουν να μην ενδιαφέρονται για τα κόμματα και τις εκλογές. Είναι που δεν συγκινούνται από τα κόμματα, τα κομματίδια, τις ομάδες, τις κινήσεις, τους ομίλους που οι ίδιοι και οι ίδιοι επαγγελματίες της πολιτικής ιδρύουν παίζοντας τον ρόλο του σωτήρα.
Είναι που ο αγώνας για την επιβίωση είναι σκληρός και δεν αφήνει περιθώρια πραγματικής συμμετοχής στην κοινωνία όπου προ πολλού έχει κοπεί ο ιστός που την ενώνει, που σημαίνει παραμερίζει η ανθρώπινη συμπεριφορά της συνύπαρξης και μεγαλώνει ο καιροσκοπισμός, ο ατομικισμός, ο ανταγωνισμός και το ποιος θα προλάβει να φάει τον άλλο. Ενα μεγάλο μέρος της κοινωνίας δυστυχώς έτσι λειτουργεί και οι συγκυβερνώντες σπρώχνουν με την ελεγχόμενη πολιτική τους από τους τροϊκανούς προς αυτή την κατεύθυνση. Τα 500 εκατομμύρια του πλεονάσματος θα ρίξουν λάδι στο καυτό πρόβλημα της απασχόλησης με την «αναλογική» μοιρασιά στους αδύναμους που θα λάβουν το φιλοδώρημα, γιατί περί φιλοδωρήματος πρόκειται και μάλιστα εφάπαξ.

Τώρα…

Μαρβάκη Ελένη, απο την AlfaVita...

Ας μή τολμήσει να μας λυπηθεί κανείς….     
Ας μή τολμήσει κανείς  να μας κάνει μνημόσυνα  με   βαρύγδουπες, κενές νεκρολογίες …..    
Ας  μή τολμήσει  κανείς να μας χτυπήσει  φιλικά  στην πλάτη….  
Ας μή τολμήσει κανείς να μας πει λόγια παρηγοριάς…  
Κανείς…
 απ αυτούς που μας άφησαν τόσο μόνους 8 ολόκληρους μήνες του Μαρτυρίου μας…
 Κανείς απ αυτούς που ανακουφίστηκε με τη δική μας θυσία….
Κανείς απ αυτούς που δε μας θεώρησε ποτέ Συναδέλφους…
Κανείς απ αυτούς που  δε συγκινήθηκε από τον πόνο και την αγωνία μας…
Κανείς απ αυτούς που δεν τόλμησε ….                  


Ας σιωπήσει μόνο κι ας αναλογιστεί τί επέτρεψε να γίνει
Κι αν κάποιος  είναι τόσο τολμηρός, ΑΣ ΜΑΣ ΚΟΙΤΑΞΕΙ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ!  
Γιατί  εμείς σε αντίθεση μ αυτόν, χάσαμε τη μάχη με το κεφάλι ψηλά!
       ΑΛΛΑ ΟΧΙ ΚΑΙ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ!
Τους  πραγματικούς ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΥΣ και πραγματικούς  ΔΑΣΚΑΛΟΥΣ, που μας συμπαραστάθηκαν και πάλεψαν μαζί μας, ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ από τα βάθη της ψυχής μου.
                                                                          Μαρβάκη Ελένη
                                                                          Βρεφονηπιοκόμος -1ο ΕΠΑ.Λ Κιλκίς.

Η έξοδος από την κρίση τών κοινωνικών αξιών...

Του ΓΙΩΡΓΟΥ Χ. ΠΑΠΑΣΩΤΗΡΙΟΥ, απο την Ελευθεροτυπια...

Περίπου διακόσια δισεκατομμύρια ευρώ το εμπορικό πλεόνασμα της Γερμανίας, 19,3 δισ. το εμπορικό έλλειμμα της Ελλάδας.

Κι όμως οι κυβερνώντες της δεύτερης έχουν το θράσος να μιλούν για επιτυχία, για πλεόνασμα 500 εκατομμυρίων ευρώ που θα μοιραστεί δίκην, λέει, «κοινωνικού μερίσματος», ενώ πρόκειται για μια χυδαία μορφή ελεημοσύνης, που αφαιρεί ό,τι απέμεινε από την αξιοπρέπεια των εξαθλιωμένων,
για τη χαριστική βολή στη δημοκρατία, που έγινε δημοκρατία της εξαίρεσης, δηλαδή κατά διαρκή εξαίρεση μη δημοκρατία, ή αλλιώς δημοκρατία των Πράξεων Νομοθετικού Περιεχομένου, δημοκρατία του φόβου, του ζόφου και της διαφθοράς, καθώς επιχειρείται με μισό δισεκατομμύριο ευρώ και μερικές πεντάμηνες συμβάσεις εργασίας για ανέργους να στομωθεί η αγανάκτηση, να εξαγοραστεί η ψήφος στις εκλογές του Μαΐου, συνεχίζοντας τη χυδαία πολιτική του πελατειακού κράτους.
Θα μας μιλήσουν και για την ανάκαμψη, για τη λιτότητα που αποδίδει, για την «αλληλεγγύη των συσσιτίων» της ταπείνωσης, χωρίς να πουν για το μεσαίωνα στις εργασιακές σχέσεις, για τις «μικροδουλειές» μερικές ώρες την εβδομάδα, για τους νέους με τα πολλά προσόντα που μεταναστεύουν.
Δεν θα μας πουν τίποτα για την τραγική μάνα της Κρήτης η οποία πριν πέσει από τα τείχη του Ηρακλείου έγραψε: «Κόρη μου, συγγνώμη, δεν άντεχα άλλο την ταλαιπωρία για ένα πιάτο φαΐ με αίμα».
Γιατί εκτός από την ωμή και απροκάλυπτη βία της πτώχευσης και της ανεργίας, έχουμε και τη συμβολική βία, αυτή που είναι ανεπαίσθητη και αφανής και κάνει τα θύματα να ενδοβάλλουν το θυμό τους, να τον μεταβάλλουν σε ενοχή κι ύστερα σε συνενοχή και, τέλος, σε συναίνεση στο βιασμό τους. Ακολουθεί ο ακρωτηριασμός των επιθυμιών, η αυτοεγκατάλειψη, η αδράνεια και η αποπολιτικοποίηση. Υπ' αυτή την οπτική έχουμε μία εκούσια συμμόρφωση και ενδεχομένως και μία συνέργεια καταπιεστών και καταπιεζομένων. Γιατί οι πιο κραυγαλέες μορφές ανισοτήτων κι εκμετάλλευσης διαιωνίζονται στον κόσμο χάρη σε συμμαχίες της εξουσίας με τους εκμεταλλευόμενους.

Ο φετιχισμός πίσω από τη συμφωνία...

του Πετρου Σταυρου, απο το Red NoteBook...

Σύμφωνα με ευρωπαϊκό κέντρο αναλύσεων CEPS και τους οικονομολόγους του (δες εδώ), το ελληνικό πρόγραμμα στήριξης και η πολιτική της τρόικας απέτυχαν, σε σχέση με το πρόγραμμα στην Ιρλανδία και την Πορτογαλία.
Το χρέος, ως ποσοστό του ΑΕΠ, αυξήθηκε πάνω από 50 ποσοστιαίες μονάδες.
Το δημοσιονομικό έλλειμμα μειώθηκε, αλλά η ύφεση ήταν τόσο μεγάλη που δημιούργησε ένα διαρκές ρευστό πολιτικό περιβάλλον που επιτείνει τα υφεσιακά φαινόμενα. Εκείνο όμως που προκαλεί εντύπωση στους αναλυτές του CEPS είναι η αποτυχία του εξαγωγικού τομέα να «τραβήξει» την οικονομία, παρά τη μεγάλη μείωση του εργατικού κόστους, σε μια νέα εξωστρεφή πορεία που θα βελτίωνε την ανταγωνιστικότητα.
Το κέντρο CEPS επισημαίνει ότι οι αγκυλώσεις και οι στρεβλώσεις της ελληνικής οικονομίας είναι τέτοιου μεγέθους, που δεν επιτρέπουν στις τιμές της αγοράς να παίξουν τον ρόλο τους και να ανακατευθύνουν την παραγωγή, από κλάδους που απευθύνονται στην εσωτερική αγορά, σε κλάδους του εξαγωγικού τομέα.
Οι επιχειρούμενες μεταρρυθμίσεις δεν καταφέρνουν να τρυπήσουν το σκληρό κέλυφος της ελληνικής οικονομίας, αλλά και η κακή διακυβέρνηση των προηγούμενων χρόνων έχουν απαξιώσει του πολιτικούς θεσμούς και αποδυναμώνουν, εκ προοιμίου, τις κυβερνητικές απόπειρες. Προφανώς, πρόκειται για μια ιδεολογικά μεροληπτική ανάλυση, η οποία δεν θέλει να δει όσα θα την οδηγούσαν σε διαπιστώσεις που θα αποκάλυπταν τον δογματισμό, την οπισθοδρομική υφή αλλά και το ταξικό πρόσημο των πολιτικών λιτότητας και των θεωριών που τις υποστηρίζουν.

Ξανθή αγαπημένη Παναγιά...

απο το Jungle Report...

Το ότι στην Ελλάδα ο Διαφωτισμός χτύπησε την πόρτα, αλλά δεν του άνοιξε κανείς, είναι γνωστό. Γνωστό επίσης είναι ότι αν δεν δηλώσεις απέραντο σεβασμό στα ιδεώδη του Ελληνοχριστιανισμού και στα σύμβολα της πίστης, τους δεσποτάδες, τους αρχιεπισκόπους και τους παναγιωτάτους, τη "μακραίωνη βυζαντινή κληρονομιά" και το σύνολο των αγίων, οσίων, αποστόλων, προφητών, αρχαγγέλων, χερουβείμ, σεραφείμ και ταρατατζούμ-τζουμ-τζουμ, κυβέρνηση δεν πρόκειται να δεις ούτε με τα κιάλια. 

Για το πρόβλημα του να αρνείται κάποιος συνειδητά την υπαρκτή πραγματικότητα, όπως τεκμηριώνεται μέσα από την εξέλιξη των φυσικών επιστημών, και να ασπάζεται μεταφυσικές κοσμοαντιλήψεις που έχουν τις ρίζες τους στην Εποχή του Χαλκού και,

Νέο παράδειγμα μετά-τον-κατακλυσμό...

του Αντωνη Λιακου, απο το περιοδικο Χρονος...
Πώς θα συνδέσουμε την κοινωνία της γνώσης με την ιδιότητα του πολίτη, τη δημοκρατία και την πολιτική του πολιτισμού.
Η κρίση που ζει η Ελλάδα, αλλά και η Ευρώπη, έχει ιστορικές παραμέτρους οι οποίες είναι πολύ ευρύτερες από τη χρηματοπιστωτική ιστορία των τελευταίων χρόνων. Στο κέντρο αυτών των παραμέτρων βρίσκονται οι τεχνοεπιστημονικές αλλαγές, εκείνο που περιγράφεται ως ψηφιακή (digital) και διαδικτυακή εποχή.
Πρόκειται για την τρίτη βιομηχανική επανάσταση. Όπως και οι προηγούμενες, καθεμιά από αυτές τις μεγάλες στροφές στην τεχνοεπιστήμη περιλαμβάνουν όχι αναγκαιότητες αλλά δυνατότητες. Το μέλλον εξαρτάται από το ποιος θα είναι καβάλα στις αλλαγές και σε ποια κατεύθυνση θα τις οδηγήσει. Τώρα τις οδηγεί ένας συνασπισμός δυνάμεων ο οποίος σκοπεύει στην αναίρεση όλων των προηγούμενων συμβιβασμών και ισορροπιών ανάμεσα στο κεφάλαιο, στην εργασία και τη δημοκρατία.
Οι αλλαγές στην τεχνοεπιστήμη χρησιμοποιούνται ως επιχείρημα αλλά και εργαλείο για την προσαρμογή της κοινωνίας σε μια νεοφιλελεύθερη λογική. Πράγματι, ο νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός χρησιμοποίησε μια γλώσσα τεχνοεπιστημονικού μοντερνισμού ως εργαλείο για να αυτοπαρουσιαστεί ως η μόνη λύση στις νέες συνθήκες. Εκφράζεται με μια γλώσσα υπόκλισης στην πρόοδο, εκσυγχρονισμού ευκινησίας και ευελιξίας, ρίσκου και αριστείας, ατομικής επιλογής. Δημιουργεί έναν νοητικό χάρτη ανάμεσα στο σύγχρονο και το καθυστερημένο. Το πεδίο της αντιπαράθεσης αυτής είναι η κουλτούρα. Η κατάρρευση της παλιάς κρατικής ή κρατικοδίαιτης και ιεραρχικής κουλτούρας έδωσε τη θέση της σε ένα νέο πεδίο πολιτισμικού μοντερνισμού πάνω στον οποίο σμιλεύεται η νέα κυρίαρχη ιδεολογία, χωρίς να έχει ούτε τα χαρακτηριστικά του κυρίαρχου ούτε τα χαρακτηριστικά της ιδεολογίας. Πράγματι, περισσότερο και από ιδεολογία, πρόκειται για μια κουλτούρα ή οποία, ανεξάρτητα από το περιεχόμενό της –πολλές φορές κριτικό– είναι αρθρωμένη πάνω σε μια νέα γραμματική. Αυτή η γραμματική προετοιμάστηκε σε πανεπιστήμια και think tanks, εντατικά και συστηματικά, εδώ και χρόνια.

Από την τραγωδία στη φάρσα...

Του ΚΩΣΤΑ ΒΕΡΓΟΠΟΥΛΟΥ, απο την Ελευθεροτυπια...

Με την Ελλάδα επικεφαλής στο δρόμο της λιτότητος, οι ευρωπαϊκές χώρες παραδίδονται στη φρίκη του αποπληθωρισμού, χωρίς οι κυβερνήσεις τους να ανησυχούν για αυτό. Αντίθετα, την πτώση τιμών, που αποτελεί το δείκτη αποπληθωρισμού, οι Ευρωπαίοι ιθύνοντες επιδιώκουν ως «θετικό στόχο», προς υποθετική ανάκτηση «ανταγωνιστικότητος».

Οικτρός ο απολογισμός όχι της θεωρίας, αλλά της πραγματικότητος, όπως συνέβη το 1930:
όσο οι τιμές χαμηλώνουν και η οικονομία θεωρείται ότι κερδίζει έτσι σε ανταγωνιστικότητα, τόσο οι επενδύσεις διαρρέουν και η ανεργία εκτινάσσεται. Στο «παιχνίδι θανάτου», η χώρα μας ηγείται των εταίρων της, η κυβέρνηση επιχαίρει για τα πλεονάσματά της και ταυτόχρονα κατακλύζεται από συγχαρητήρια των Ευρωπαίων ομολόγων της.
Οι «Τάιμς Νέας Υόρκης» επισημαίνουν ότι η Ελλάδα και η Κύπρος βρίσκονται ήδη σε βαθιά ύφεση, αλλά επίσης στον πτωτικό φαύλο κύκλο του αποπληθωρισμού, με τον οποίο κανένα πρόβλημα δεν προωθείται και όλα ανεξαιρέτως επιδεινώνονται. Κατά πόδας ακολουθούν Πορτογαλία, Ισπανία, Ιρλανδία. Ακόμη και η Γερμανία, λόγω της εμμονής στην καταπολέμηση του φαντάσματος του πληθωρισμού, που εν τούτοις σήμερα δεν υπερβαίνει το 1%. Ο νομπελίστας Κρούγκμαν επισημαίνει ότι, στα προσφάτως δημοσιοποιηθέντα πρακτικά της αμερικανικής ομοσπονδιακής τράπεζας FED, την επομένη της κατάρρευσης της Λίμαν Μπράδερς (16 Σεπτεμβρίου 2008), υπάρχουν 129 αναφορές στον υποθετικό κίνδυνο πληθωρισμού, 26 στον πραγματικό κίνδυνο ανεργίας και μόνον 4 στον εξ αυτής συστημικό κίνδυνο κατάρρευσης ολόκληρου του συστήματος.

Το εν Ελλάδι βουλευτικό "ήθος"...

Swell...

Οι βουλευτές ΝΔ και ΠΑΣΟΚ έχουν ψηφίσει και αποδεχτεί από το 2010 όλα τα μνημόνια και τα μεσοπρόθεσμα, όλους τους νόμους που ήταν απόρροια των μνημονίων. Δεν είχαν κανένα απολύτως πρόβλημα να "αγοράζουν" κάθε φορά όσα έλεγε η κυβέρνηση περί άτακτης χρεοκοπίας αν δεν ψηφίζονταν τα νομοσχέδια και περί σωτηρίας της χώρας, όταν τα ψήφιζαν. Κι αυτό, μέχρι να έρθει το επόμενο νομοσχέδιο, όπου άρχιζε το ίδιο παραμύθι με την ίδια σειρά στη διήγηση.

 

Δεν προβληματίστηκαν ποτέ για τα ποσοστά της ανεργίας ή των εκατομμυρίων ανθρώπων που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας.

Το φάντασμα του Αλή Πασά...

Λεανδρος Πολενακης, απο την Αυγη...
Ο Ανδρέας Ανδρεάδης (1876-1935), καθηγητής της Δημόσιας Οικονομικής στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και πολλά άλλα, υπήρξε μια προσωπικότητα διεθνούς κύρους. Ανάμεσα στα μεγάλα έργα του βρίσκεται μια λανθάνουσα μικρή μελέτη, γραμμένη γαλλικά, με τον τίτλο: «AliPachadeTebelin, commeeconomisteetfinancier». («Ο Αλή Πασάς ως οικονομολόγος και διαχειριστής δημοσίου»).
Είναι άκρως ενδιαφέροντα όσα γράφει παραστατικά ο σοφός καθηγητής για τις μεθόδους συλλογής και είσπραξης των φόρων, που καθιέρωσε πρώτος ο Αλής. Ιδού ένα απόσπασμα:
«...Η φορολογία των ακινήτων στην Οθωμανική Αυτοκρατορία γινόταν βάσει του αριθμού των ορόφων τους. Καλούσε, λοιπόν, στο σαράι έναν-έναν όλους τους ιδιοκτήτες ακινήτων ο Αλής... Για ένα ναργιλέ και για μια φιλική κουβεντούλα. Πάνω στον ναργιλέ, τσιμπώντας λίγο το καρβουνάκι με την τσιμπίδα και φορώντας το πιο μειλίχιο, το πιο καλοκάγαθο χαμόγελό του, το 'σκαγε το παραμύθι ο Αλής:
- Για να 'χουμε καλό ρώτημα κυρ-Γιάννη, θύμισέ μου, σε παρακαλώ, πόσα πατώματα έχει το σπίτι σου;
- Δύο, Πασά μου, δύο.
- Πώς δύο; Αφού εγώ ξέρω πως έχει τέσσερα!
- Πώς τέσσερα, Πασά μου; Δύο έχει!
- Να σου εξηγήσω: Ένα το ανώι, ένα το κατώι, ένα το πάνω, ένα το κάτω, πόσα μας κάνουν;
- Μα τι είναι αυτά που λες πασά μου; Σάμπως δεν ξέρω εγώ πόσα πατώματα έχει το σπίτι μου;
- Αυτό που σου λέω, κυρ-Γιάννη μου! Κι αν δε με πιστεύεις, πάμε στο λιακωτό να σου το δείξω από 'κεί, να θυμηθείς πόσα πατώματα έχει το σπίτι σου.
- Μα πώς; Αφού δεν φαίνεται το σπίτι μου απ' το λιακωτό σου, Πασά μου!
- Κι εγώ σου λέω πως φαίνεται! Σύρε, πάμε να σου το δείξω!

HUFFINGTON POST. "Η Πραγματικότητα Πίσω από το Ελληνικό Success Story"...

lefteria news...

Η Πραγματικότητα Πίσω από το Ελληνικό "Success Story"

19/03/2014

Julie Tomlin

Κατά τη διάρκεια των τεσσάρων ετών οικονομικής κρίσης πολλοί Έλληνες φαίνεται να έχουν αναπτύξει μια έντονη αίσθηση της φάρσας .
Η εμφάνιση του Έλληνα υπουργού υγείας Άδωνι Γεωργιάδη σε μια εκδήλωση στο Imperial College του Λονδίνου, με τίτλο «Αλλάζοντας την παλίρροια : Η ελληνική εθνική προσπάθεια για την έξοδο από την κρίση» ήταν όμως  για πολλούς ένα ακόμα βήμα πιο κοντά στον παραλογισμό .

Ένας τέτοιος «εορτασμός» είναι απολύτως σύμφωνος με την αποφασιστικότητα της ελληνικής κυβέρνησης να παρουσιάσει την οικονομία της ως ένα success story,αυτή είναι εξάλλου η χρονιά που κατέχει την προεδρία της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ο Γεωργιάδης  εμφανιστηκε μετά στο ελληνικό ραδιόφωνο κατηγορώντας τους υποστηρικτές του ΣΥΡΙΖΑ καθώς και άλλους αριστερούς φοιτητές για τις συνεχείς διακοπές και τις αποδοκιμασίες  κατά τη διάρκεια της παρουσίας του .

Αλλά ο Γεωργιάδης ανέβηκε στο βήμα μόλις ελάχιστες εβδομάδες μετά την έκθεση για  τις καταστροφικές επιπτώσεις της λιτότητας στην υγεία των απλών ανθρώπων που  δημοσιεύθηκε στο σεβαστό ιατρικό περιοδικό , το Lancet , προκαλώντας μια ομάδα περίπου 140 φοιτητών και άλλων Ελλήνων που ζουν στο Λονδίνο να προσπαθήσουν να διαταράξουν την παρωδία του ”success story“.

Η έκθεση του Lancet λέει μια πολύ διαφορετική ιστορία, που όπως πολλοί Έλληνες φοβούνται δεν ακούγεται.

Ουκρανιο-εγκεφαλικές κακώσεις...

 Κιμπι...

«Για ποιο λόγο υπάρχει το ΝΑΤΟ μέχρι σήμερα δεν είναι κατανοητό. Σε σημαντικό βαθμό αποτελεί αταβισμό της ψυχροπολεμικής περιόδου». Δεν ξέρω αν ο Βλαντιμίρ Πούτιν,
που πριν από ενάμιση περίπου χρόνο εξέφραζε αυτή τη ρητορική απορία, προβόκαρε με τον τρόπο του το μέλλον, που τώρα πια είναι παρόν. Πάντως, σήμερα η απορία πρέπει να τού έχει λυθεί.
Η λε­γό­με­νη «Δύση» (ο όρος έχει επι­στρέ­ψει πλη­θω­ρι­κά στο κα­θη­με­ρι­νό λε­ξι­λό­γιο ΜΜΕ και πο­λι­τι­κών, αλλά, πέστε μου πα­ρα­κα­λώ, τι είναι «Δύση» και κατά πού πέ­φτει η «Ανα­το­λή»;) αντι­δρά στην ου­κρα­νι­κή κρίση ακρι­βώς σαν μια πο­λι­τι­κο-στρα­τιω­τι­κή συμ­μα­χία -που είναι άλ­λω­στε- η οποία, επι­τέ­λους, έχει απέ­να­ντί της έναν χει­ρο­πια­στό, κοινό εχθρό. Στη θέση της ΕΣΣΔ, της Κο­με­κόν και του Συμ­φώ­νου της Βαρ­σο­βί­ας βρί­σκε­ται πια η Ρωσία και οι (προς το παρόν λίγοι) σύμ­μα­χοί της. Τώρα, όλα απο­κτούν νόημα, υπό­στα­ση, προ­ο­ρι­σμό. Το ΝΑΤΟ, οι διευ­ρύν­σεις του, η με­τα­τρο­πή του σε πα­γκό­σμιο ορ­γα­νι­σμό με εκα­το­ντά­δες βά­σεις και οπλι­κά συ­στή­μα­τα εκα­το­ντά­δων δι­σε­κα­τομ­μυ­ρί­ων, σπαρ­μέ­να σε όλες τις ηπεί­ρους και τους ωκε­α­νούς, ικανά να αφα­νί­σουν ένα με­γά­λο μέρος της ζωής στον πλα­νή­τη, αν όχι και όλη, απο­κτούν σκοπό, έπει­τα από μια 25ε­τία υπαρ­ξια­κής κρί­σης, εκτο­νω­μέ­νης σε πε­ρι­φε­ρεια­κές επεμ­βά­σεις τύπου Γιου­γκο­σλα­βία- Κό­σο­βο- Ιράκ και «αντι­τρο­μο­κρα­τι­κές» επι­χει­ρή­σεις τύπου Αφ­γα­νι­στάν, κι αυτές χωρίς αρ­ρα­γείς συμ­μα­χί­ες.

Ο Τριανταφυλλόπουλος, οι νεοναζί και η επικοινωνιακή τους σύμπραξη...

 projector revolt...

Στον Μάκη Τριανταφυλλόπουλο, παρότι ανέκαθεν κίτρινος δημοσιογράφος που έχτισε την καριέρα του πάνω στην προσωπική ζωή και την δημόσια διαπόμπευση του Στέφανου Κορκολή και άλλων δημοσίων προσώπων, οφείλουμε να του αναγνωρίσουμε ότι κάποτε ήταν στην κορυφή της δημοσιογραφικής πιάτσας, ότι κι αν αυτή αντιπροσώπευε. Για ένα αρκετά μεγάλο διάστημα οι εκπομπές του χτυπούσαν κόκκινο στα μηχανάκια της AGB και πολλοί ξαγρυπνούσαν παρακολουθώντας τις.
Ο Μάκης Τριανταφυλλόπουλος των τελευταίων ετών προκαλεί λύπηση σε όποιον κάτσει και παρατηρήσει την κατάντια του και τους τρόπους με τους οποίους επιδιώκει να ξαναβγεί στο προσκήνιο και να επιβιώσει επαγγελματικά και οικονομικά.
Εκπομπές-telemarketing με μάσκα δημοσιογραφικής αποκάλυψης επαναστατικής εφεύρεσης στον χώρο της υγείας, με θέμα "θαυματουργά" νανοβιονικά γιλέκα και καλσόν όσο ήταν ακόμη σε κανάλι πανελλήνιας εμβέλειας, που παρόλο που αποδείχθησαν απάτη συνεχίζουν να πωλούνται, μετατροπή του zougla.gr σε e-shop με παρόμοιο υλικό προς πώληση, web-tv που απέτυχε, τηλεοπτικό κανάλι «GR» με αναμεταδόσεις πανελληνίως που απέτυχε πριν καν καλά καλά ξεκινήσει και μετατροπή του zougla.gr σε lifestyle portal μέσω του «Gova-Stileto» της γυναίκας του.
Τελευταίο και πιο αποκρουστικό, η μεθοδολογία να προσελκύσει κάποια κλικ παραπάνω μέσω διαδικτυακών δημοσκοπήσεων που οργανώνει συχνά πυκνά. Το σχέδιο απλό. Η Χρυσή Αυγή ως γνωστόν διαθέτει έμμισθους "διαδικτυακούς πολεμιστές" των οποίων ο ρόλος είναι να περνάν την ώρα τους πάνω από έναν υπολογιστή και μέσω πολλαπλών λογαριασμών σε social media, να ψηφίζουν, να σχολιάζουν και να προπαγανδίζουν τις νεοναζιστικές τους αντιλήψεις και στο τελευταίο blog του ιστού εφαρμόζοντας κατά γράμμα των μηχανισμό προπαγάνδας του πολυαγαπημένου τους Γιόζεφ Γκαίμπελς, μεγενθύνοντας έστω και εικονικά τον βαθμό αποδοχής των ιδεών τους.

Ξύλινοι άνθρωποι...

Του Τάσου Τσακίρογλου, απο την Εφημεριδα των Συντακτων...
«Η μεγάλη μάζα των ανθρώπων υπηρετούν το κράτος, κυρίως όμως όχι σαν όντα ανθρώπινα, μα με το σώμα τους, σαν μηχανές». Αυτό συμπέραινε το 1849 ο εμβληματικός Αμερικανός στοχαστής Χένρι Ντέιβιντ Θόρο στην πραγματεία του «Αντίσταση στην πολιτική εξουσία».
Θέλοντας μάλιστα να υπερτονίσει την πολιτική αλλοτρίωση που ήδη από εκείνη την εποχή χαρακτήριζε τη (μη) συμμετοχή στα κοινά, έγραφε: «Στις περισσότερες περιπτώσεις δεν έχουν περιθώριο για ελεύθερη άσκηση της κρίσης και του αισθήματος της ηθικής, μα βάζουν τους εαυτούς τους στο ίδιο επίπεδο με το χώμα, τα ξύλα και τις πέτρες. Και ξύλινοι άνθρωποι ίσως και να μπορούν να φτιαχτούν που θα υπηρετούν εξίσου καλά τον ίδιο σκοπό».
Ξύλινοι άνθρωποι, δηλαδή ξόανα, με ξύλινη γλώσσα, που δεν (θέλουν να) ξέρουν τι είναι αυτό που συμβαίνει γύρω τους, τι είναι αυτό που τελικά τούς συμβαίνει. Αυτή είναι ίσως η χειρότερη εκδοχή μιας μισο-συνειδητής πολιτικής αλλοτρίωσης, αφού, βαθιά μέσα μας, σχεδόν όλοι γνωρίζουμε ότι τα πράγματα πρέπει να αλλάξουν ριζικά. Αφού σχεδόν όλοι ξέρουμε ότι τίποτα δεν είναι όπως πριν. Η τομή των τελευταίων πέντε χρόνων μεταμόρφωσε τις ζωές, τις πραγματικότητες, τα δεδομένα, την ίδια την ύπαρξή μας. Μια ύπαρξη που, για τους πολλούς, φτωχαίνει όλο και περισσότερο, με εκχωρήσεις κομματιών του εαυτού, τα οποία αντιστοιχούν συμβολικά στις λεγόμενες «εκχωρήσεις κυριαρχίας» σε επίπεδο χώρας. Και εκχώρηση «κυριαρχίας του εαυτού» σημαίνει λιγότερο άνθρωποι, λιγότερο πλούσιοι σε κοινωνικές σχέσεις και, κατά συνέπεια, ακρωτηριασμένες υπάρξεις.

Επί τον τύπον των ψύλλων...

του Θαναση Καρτερου, απο την Αυγη...

Στον Αργύρη Ντινόπουλο, που η παρουσία του κοσμεί το ελληνικό κοινοβούλιο, ου μην και τη Νέα Δημοκρατία, δεν άρεσαν χθες, σε μια συζήτηση σε τηλεοπτικό κανάλι, όσα έλεγε ο καθηγητής Γιάννης Βαρουφάκης. Τίποτε το πιο φυσικό, κυρίως για έναν άνθρωπο ψυλλιασμένο όπως ο Αργύρης, που όχι μόνο παίζει την πολιτική οικονομία και την πολιτική σκέτη στα δάχτυλα, αλλά είναι εις θέσιν και να διακρίνει τον εχθρικό δάκτυλο απ' όπου κι αν προέρχεται. Και να θέτει τον δικό του δάκτυλο επί τον τύπον των ψύλλων -ψυλλιασμένος γαρ.

Εξεμάνη λοιπόν. Αντί όμως να κάνει φύλλο φτερό τις απόψεις του εναγομένου, προτίμησε να περάσει γενεές δεκατέσσερις τον ίδιο. Πράγμα που επιβεβαιώνει ότι ο εν λόγω Αργύρης δεν είναι σαν κάτι δεξιές φτερούδες -είναι να πούμε βαρέων βαρών. Και βαρύς και μάγκας και λίγα λέμε. Μπαρουφάκη τον ανέβαζε και Μπαρουφάκη τον κατέβαζε τον άφρονα, δηλώνοντας μάλιστα ότι δεν έχει πρόβλημα να τον αποκαλεί έτσι και μπροστά του. Ευτυχώς που ο υβριζόμενος ήταν μπροστά του μόνο τηλεφωνικώς, γιατί αλλιώς ίσως έτρωγε και καμιά δεξιά ξανάστροφη.
Αν σκεφτούμε ότι ο ίδιος Αργύρης έχει αποκαλέσει στο παρελθόν τον Τσίπρα αδελφάκι του Τόμσεν, έχει χαρακτηρίσει τον ΣΥΡΙΖΑ αριστερά του χαβιαριού -χωρίς να διευκρινίσει αν εννοεί το μαύρο- και έχει εν γένει αποτολμήσει πολλά άλλα παρόμοια, τότε καταλαβαίνουμε πόσο αστόχαστα συμπέρανε ο στιχουργός ότι οι μάγκες δεν υπάρχουν πια, τους πάτησε το τρένο.

Ποιά αλήθεια αξίζει να ειπωθεί;

του Νικου Σκοπλακη, απο το Red NoteBook...

Η διδακτική τσιτατολογία είναι μια πρωτίστως χειρουργική τέχνη. Κατατέμνει τον λόγο σε αυτοαναφορικές αποφάνσεις, οι οποίες δεν προορίζονται για να ενεργοποιήσουν διαλεκτικά,
αλλά για να παθητικοποιήσουν προς επίρρωση ενός a priori πρωτοκόλλου. Η αξίωση ετεροβαρούς διεύθυνσης κάθε συζήτησης με τα νήματα μιας διδακτικής τσιτατολογίας υφαίνει πρώτα απ’ όλα ένα βαθύ τσουβάλι, μέσα στο οποίο ρίπτονται κατ’ εξακολούθηση η αυτοαναφορικότητα, που σε κάθε συγκυρία απαιτεί τα μονά-ζυγά δικά της, και η κριτική άμυνα της αμφισβήτησής της.
Οι ορθοτόμες αποφάνσεις του εσαεί αυταπόδεικτου δόγματος, που διεκδικούν να είναι πάντα πρώτη και τελευταία λέξη αντιδογματικής αντίληψης, κατορθώνουν έτσι να ξεμυτίζουν σε κάθε περίπτωση στην επιφάνεια των πολιτικών διεργασιών. Δικά τους τα ραπτικά, δικά τους και τα τσουβάλια, γι’ αυτό και η κριτική αμφισβήτηση δέον είναι να στριμώχνεται σαν «κακοθυμία» στον πάτο του τσουβαλιού.
Η διδακτική τσιτατολογία αναλαμβάνει με τη χειρουργική της να καταρρακώνει τον αναστοχασμό, ώστε να παραμένουν διαρκώς εκτός εξέτασης οι θεμελιώδεις προϋποθέσεις που πρεσβεύει στην απονομή ευσήμων ή επιτιμήσεων. Μέσα στα ράκη του αναστοχασμού, σταθεροποιείται η κίνηση του επικοινωνιακού λόγου της και η αυτοανακήρυξή της σε υπέρτερη μορφή πολιτικής ορθολογικότητας. Μυθοποιητικό σύστημα, το οποίο εκβιάζει τη λογικοφανή του συγκρότηση εις βάρος της κριτικής λειτουργίας.

Να πετάξουμε το βιβλίο...

AlterThess...
Κατά κανόνα και παράδοση τα θαύματα κρατούν τρεις μέρες, όμως το… θαύμα της υποχώρησης της τρόικας απ’ όλες τις απαιτήσεις της, όπως διέδιδαν το απόγευμα της Τρίτης τα παπαγαλάκια αυτής της ελεεινής κυβέρνησης της νεοφιλελεύθερης ακροδεξιάς, δεν κράτησε ούτε μία. Αυτό φάνηκε και στους τίτλους των χρεοκοπημένων εφημερίδων και στα μούτρα των παρουσιαστών των ενημερωτικών εκπομπών των χρεοκοπημένων τηλεοράσεων.
Ακόμα και αυτοί που είναι περισσότερο χαζοί από τα λάχανα πανηγύρισαν κάπως συγκρατημένα, καθώς θέλει να ξέρεις μόνο ανάγνωση για να καταλάβεις πως η τρόικα δεν υποχώρησε σε καμία από τις απαιτήσεις της γιατί πολύ απλά αυτή η ελεεινή κυβέρνηση της νεοφιλελεύθερης ακροδεξιάς συμφωνεί με όλες τις απαιτήσεις της τρόικας. Και όπως ξέρουν και τα πολύ μικρά παιδιά για να γίνει η όποια διαπραγμάτευση πρέπει κάποιος να διαφωνεί με κάτι, κάτι που στην περίπτωση μας, μεταξύ τρόικας και ελεεινής κυβέρνησης της νεοφιλελεύθερης ακροδεξιάς, δεν συμβαίνει. Οπότε, όπως είπε και ο Τρελαντώνης της ΠΟΛΑΝ, η Ελλάδα γύρισε σελίδα…
Αυτή η μαλακία, με την αλλαγή σελίδας, δεν είναι κάποια καινούρια ιστορία. Η Ελλάδα γύριζε σελίδα κάθε φορά που ο Παπανδρέου, ο Παπαδήμος και τώρα ο Τρελαντώνης της ΠΟΛΑΝ, συμφωνούσαν σε όλα με την τρόικα και προωθούσαν το σχέδιο της φτωχοποίησης των πολλών καλών ανθρώπων. Το θέμα μας είναι πόσες ακόμα σελίδες θα γυρίσουν και το αν θα φτάσουμε στο τέλος αυτού του… βιβλίου της καταστροφής. Και αυτό σημαίνει πως οι τριπλές εκλογές του Μαΐου δεν είναι απλά και μόνο μία υπόθεση ζωής ή θανάτου, είναι κάτι περισσότερο από αυτό. Στις τριπλές εκλογές του Μαΐου όλοι οι καλοί άνθρωποι έχουν, έχουμε, τη δυνατότητα να πετάξουμε αυτό το γαμημένο το βιβλίο της καταστροφής και μαζί του όλους αυτούς που γυρίζουν τις σελίδες του. Εντάξει, καμία ευκαιρία δεν είναι η τελευταία, θα υπάρξουν και άλλες, όμως αν χάσουμε αυτή των τριπλών εκλογών του Μαΐου τα πράγματα θα γίνουν ακόμα πιο δύσκολα. Αλλά τι σου γράφω, τα ξέρεις και το Μάιο θα τους τσακίσουμε τα πρέκια.
Ο alterthess ιανός

Διάγγελμα Πούτιν-Σαμαρά: Η Ρωσία ήταν πάντα ελληνική...

To Skouliki Tom...

Ως μια κοινή πατρίδα για όλες τις εθνότητες χαρακτήρισε την Ελλάδα ο Ρώσος Πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν στο χθεσινό του διάγγελμά.

Ο Πούτιν άρχισε την ομιλία του με τις λέξεις "ένα χειροκρότημα για την Ελλάδα του Αντώνη Σαμαρά", ενώ υποστήριξε ότι η έως τώρα πρωθυπουργία του Έλληνα ηγέτη έχει τελεστεί "σε πλήρη ασυμφωνία με τις δημοκρατικές διαδικασίες και τους διεθνείς κανονισμούς για τα ανθρώπινα δικαιώματα".

"Το ζήτημα της Ακροδεξιάς είναι ζωτικής σημασίας κι ιστορικής αξίας για την παράταξη του Αντώνη Σαμαρά", δήλωσε ο Πούτιν, ενώ τα στελέχη της Νέας Δημοκρατίας τον υποδέχθηκαν με τεντωμένο το δεξί χέρι, σύμφωνα με το αρχαιοελληνικό σαβουάρ βιβρ.

Κατόπιν, ο Ρώσος Πρόεδρος ανακοίνωσε ότι αμέσως μετά τις ευρωεκλογές θα διενεργηθεί νέο δημοψήφισμα σε ολόκληρη τη Ρωσική Ομοσπονδία - μαζί με την Κριμαία -, ώστε οι Ρώσοι πολίτες και οι αρκούδες της να αποφασίσουν την ένωση της Ρωσίας με την Ελλάδα.

"Στην καρδιά και το μυαλό των ανθρώπων η Ρωσία ήταν ανέκαθεν και παραμένει αναπόσταστο μέρος της Ελλάδας. Είναι σωστό να υπάρχουν στη Ρωσία τρεις ισότιμες γλώσσες: τα greeklish, η διάλεκτος μαγκιάς-κλανιάς του κ. Σαμαρά και τα χρυσαυγίτικα", πρόσθεσε ο Πούτιν στέλνοντας σαφές μήνυμα προς τους κομμουνιστές που απειλούν να μπουν στα σπίτια μας ότι στο Βίτσι και στο Γράμμο θα τους ξαναχώσουμε στην άμμο.

H ύβρις των πτωχευμένων...

Του Γιαννη Βαρουφακη, απο το Protagon...
Τόσο η διανομή 500 εκ. ευρώ όσο και η προσεχής (σταδιακή) έξοδος στις αγορές, παρά το μη βιώσιμο χρέος και υπό την κηδεμονία της ΕΚΤ, είναι λόγος για να θρηνούμε αγαπητοί αναγνώστες. Όχι για να ζητωκραυγάζουμε. Ούτε καν για να αναπτερώνεται το ηθικό μας. Επιτρέψτε μου να εξηγήσω το γιατί με τέσσερα επιχειρήματα:

1. Το ζητούμενο δεν είναι να δοθούν μερικά ψίχουλα ενόψει ευρωεκλογών, που μετά τις εκλογές θα μετατραπούν σε νέες περικοπές. Η χώρα έχει υποφέρει τα μέγιστα από τέτοια προεκλογικά δωράκια. Τα 500 εκ. παροχών αποτελούν μέγιστη προσβολή στον χειμαζόμενο λαό όχι επειδή οι ένστολοι, οι άστεγοι ή οι συνταξιουχοι δεν τα έχουν ανάγκη, ή δεν τα αξίζουν, αλλά επειδή δεν μπορεί να υπάρξει συνέχεια στη διανομή κοινωνικού μερίσματος.
2. Γιατί δεν μπορεί; Κατ΄ αρχάς, επειδή το πρωτογενές πλεόνασμα του 2013 προέκυψε επειδή το κράτος δεν πλήρωσε 4,3 δισ. για φάρμακα, άλλα αγαθά και υπηρεσίες που αγόρασε από ιδιώτες (που αδυνατούν να καταβάλλουν μισθούς και ασφαλιστικές εισφορές) κατά τη διάρκεια του 2013 και, επί πλέον, επειδή δεν έχει καταγραφεί ακόμα η ζημία του δημοσίου από την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών (κάτι που θα φανεί τον Αύγουστο, μετά την σχετική αναφορά του Ελληνικού Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας). Άρα πρωτογενές πλεόνασμα για το 2013 δεν υπάρχει. (Τότε γιατί η τρόικα αποδέχθηκε τη μοιρασιά των 500 εκ.ευρώ; Η μόνη εξήγηση είναι ότι το Βερολίνο και οι Βρυξέλλες έκαναν μια μικρή «υπέρβαση» για να βοηθήσουν τους κκ. Σαμαρά και Βενιζέλο πριν τις ευρωεκλογές.)

Ελλάδα, Ευρώπη, Ευρωεκλογές...

του Βενιου τα καμωματα...
Πριν 40 χρόνια η Ελλάδα, τραυματισμένη από την επτάχρονη δικτατορία και την τουρκική εισβολή στην Κύπρο, εντάχθηκε στην Κοινή Αγορά, προπάτορα της σημερινής Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η ένταξη αυτή παρουσιάστηκε ως εγγύηση του δημοκρατικού πολιτεύματος και των συνόρων της χώρας, της υλικής ευημερίας, της προόδου και του κοινωνικού κράτους, και με αυτό το περιεχόμενο έγινε συναινετικά αποδεκτή από την κοινή γνώμη.

Απολογισμός αυτής της ένταξης δεν έγινε ποτέ, και δεν θα επιχειρηθεί σ’ αυτό το σημείωμα. Απλώς, μπορούμε να δούμε ότι σήμερα αυτές οι προσδοκίες έχουν μετατραπεί στο αντίθετό τους: Το κοινωνικό κράτος διαλύεται, η καταναλωτική «ευημερία» έγινε ανθρωπιστική κρίση, η ΕΕ αντί για παράγοντας γεωπολιτικής σταθερότητας είναι παράγοντας αποσταθεροποίησης με στόχο τη διεύρυνση της επιρροής της. Όσο για τη Δημοκρατία, αυτή κρίνεται από το ποιος αποφασίζει, με τι διαδικασίες αποφασίζει, υπέρ τίνος αποφασίζει[1]. Δεν κρίνεται από το αν γίνονται εκλογές πού και πού.
Είναι λοιπόν η Ευρώπη «καλή» ή «κακή»; Μπορεί να διορθωθεί, ή πρέπει να διαλυθεί; Μας ωφελεί ή μας βλάπτει η Ευρώπη;
Το κοινό σε τέτοια ερωτήματα είναι ότι θεωρούν την Ευρώπη υποκείμενο, ενώ δεν είναι. Ήταν και είναι πεδίο συγκρούσεων. Μεταξύ εθνών, κρατών ή ορδών, αρχικά, αλλά όλο και περισσότερο μεταξύ διαφορετικών αντιλήψεων και συμφερόντων. Από τους θρησκευτικούς πολέμους μέχρι τις κοινωνικές επαναστάσεις, αλλά και άφθονες αντιπαραθέσεις λιγότερο αιματηρές, από τους αγώνες για την ελευθερία του συνεταιρίζεσθαι μέχρι τα ρηξικέλευθα κινήματα στην τέχνη, αμέτρητες ήταν οι αντιθέσεις που αγνόησαν τα σύνορα.

Βασανισμένες ψυχές...

The_Stranger...

Έλα μαζί μου απόψε. Θα σε πάω στα ομορφότερα μέρη του κόσμου.
Θα σε πάω στις ομορφότερες παραλίες, να κολυμπήσουμε μαζί πάνω από τους αφανείς τάφους των κακομοίρηδων του κόσμου.
Θα σε πάω σε καταπράσινες πεδιάδες, που τις προστατεύουν συρματοπλέγματα και ηλεκτροφόρα σύρματα.
Θα σε πάω εκεί που ενώνονται και χωρίζονται οι χώρες μεταξύ τους, να μυρίσουμε το αίμα στον αέρα γύρω από τα ναρκοπέδια.
Θα σε πάω σε πλατείες και δρόμους χωρίς ονόματα, να δεις πώς μέσα από τη βρωμιά λάμπουν οι πιο καθαροί άνθρωποι.
Θα σε πάω βαρκάδα σε μυστικές διαδρομές, που μόνο τα φαντάσματα αναγνωρίζουν.

Θα σε πάω στους επίγειους παραδείσους που αναζητούν εκείνοι που γεννήθηκαν στα καζάνια της κόλασης.
Θα σε πάω εκεί που η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία, μέσα σε ένα πυκνό σύννεφο καπνού και ιδρώτα.
Θα σε πάω για πεζοπορία στα μονοπάτια και στα δάση που περνάνε οι βασανισμένες ψυχές για να βρουν ηρεμία.
Θα σε πάω σε μέρη όπου οι ψίθυροι γίνονται κραυγές και σκίζουν τον ουρανό.
Θα σε πάω πέρα από τις οθόνες, εκεί που γεννιέται η ζωή και ο θάνατος που βλέπεις στο γυαλί.
Θα σε πάω να γνωρίσεις τον κόσμο που σε χωράει στα μάτια σου.
Θα σε πάω στα γιγάντια τείχη που ύψωσαν οι άνθρωποι για να προστατευθούν από τους ανθρώπους.
Θα σε πάω στις ζούγκλες που χτίστηκαν στα απομεινάρια των ξεπεσμένων πολιτισμών.Θα σε πάω, και θα σε αφήσω εκεί. Για να δεις τι ήταν αυτό που δεν ήθελες ποτέ σου να δεις, και να καταλάβεις αυτό που ποτέ σου δεν ήθελες να καταλάβεις.
Ότι οι βασανισμένοι άνθρωποι θα είναι πάντα πιο αξιοπρεπείς από τους βασανιστές τους, και πιο ανθρώπινοι από αυτούς που δε βασανίστηκαν ποτέ στη ζωή τους.

Η εικονική πραγματικότητα της ελληνικής "ανάπτυξης"...

του Κυριακου Αγγελακου, απο  toportal...

Λάτσης, Βαρδινογιάννης, Μελισσανίδης, Σάλλας, πρόστιμα εκατοντάδων εκατομμυρίων που διαγράφονται εν μία νυκτι, επιχειρήσεις, τράπεζες και οικιστικά φιλέτα που χαρίζονται κοψοχρονιά, μεθοδεύσεις σε διαγωνισμούς που θα ζήλευε και η μαφία.
Ελληνικό, Αγροτική Τράπεζα, ΟΠΑΠ, Eurobank, ΕΛΠΕ, Aegean Oil, Motor Oil... Το μεγάλο φαγοπότι με 142 βουλευτές-γκαρσόνια, Σαμαρά και Βενιζέλο σεφ, Στουρνάρα σομελιέ, υπουργούς στο βεστιάριο, menu από το ΤΑΙΠΕΔ, σκεύη προς εκποίηση και ο λογαριασμός δικος μας. Κάθε Έλληνας πολίτης χρεώθηκε από 5.830 ευρώ για να πάει η Eurobank στο Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας ενώ ο Λάτσης όχι μόνο δεν έβαλε ούτε ένα ευρώ για την αύξηση του Μ.Κ. της τράπεζάς του, αλλά βρέθηκε να κατέχει το 11% της Εθνικής Τράπεζας χωρίς να έχει καταβάλει ούτε σεντς.
Από την άλλη πλευρά οι Έλληνες φορολογούμενοι υποφέρουν από υψηλή φορολογία, παράλογα - τιμωρητικά και εντέλει ανείσπρακτα πρόστιμα, απειλούνται με κατασχέσεις ακινήτων και τραπεζικών καταθέσεων για χρέη προς το δημόσιο και τα ασφαλιστικά ταμεία.
Ζούμε στην εποχή της μεγαλύτερης ρεμούλας από την ίδρυση του Ελληνικού κράτους κι αυτό στο όνομα της οικονομικής σωτηρίας της χώρας, των απαιτήσεων των δανειστών και με τις ευλογέες των "αντικρατιστών" νεοφιλελεύθερων.

Βλαντίμιρ Γκρόζνιι...

Της Πέπης Ρηγοπούλου, απο την Εφημεριδα των Συντακτων...
Με θυμάμαι να βλέπω τον «Ιβάν τον Τρομερό» του Αϊζενστάιν. Πότε; Κάπου στα σκοτεινά χρόνια της δικτατορίας. Πού; Αραγε στην «Αλκυονίδα»; Τα δεδομένα του χρόνου και του χώρου θόλωσαν. Τα συναισθήματα όμως ξυπνούν σε πρόσφατη, όπως λέμε για παλιές ταινίες, επανέκδοση, με σκηνοθέτη αυτή τη φορά την Ιστορία. Θυμάμαι την κορυφαία σκηνή.
Τι ανατριχίλα! Λέω τη σκηνή όπου όλα έχουν ετοιμαστεί για τη δολοφονία του σκληρού αλλά δίκαιου τσάρου, αλλά αυτός καθίζει στον θρόνο του ντυμένο σαν τσάρο τον ηλίθιο που του έχουν ετοιμάσει για να του κλέψει τον θρόνο. Ετσι, το μαχαίρι του δολοφόνου πετυχαίνει αυτόν τον άθλιο και όχι τον προνοητικό Ιβάν. Οι δολοπλοκίες ξεσκεπάζονται, οι κακοί τιμωρούνται, η Ρωσία έχει σωθεί.
Η ταινία είναι ένα διαμάντι που κατέκτησε τον θαυμασμό σε ολόκληρο τον κόσμο. Μόνο που, να. Ηταν κάπως άγρια για τα γούστα μου, και όλα τα σωστά που έβλεπα να κάνει ο τρομερός Ιβάν μού έσφιγγαν λιγάκι την καρδιά. Πώς να το κάνουμε, είμαι εκ φύσεως ειρηνόφιλη και συναινετική και τον Ιβάν τον ένιωθα όπως λέει και το προσωνύμιό του: Τρομερό. Ηλπιζα πως θα προλάβω να ζήσω σε μια εποχή ειρήνης και συναίνεσης, όπου ακόμα και η δίκαιη σκληρότητα θα ήταν άχρηστη. Από τους ήρωες του Αϊζενστάιν προτιμούσα τον Αλέξανδρο Νιέφσκι, που είχε κι αυτός σώσει τη Ρωσία, αλλά χωρίς τόση σκληρότητα.
Το πρώτο μου μάθημα για το πώς έχουν τα πράγματα για κάποιους άλλους από μένα το πήρα από μια χαριτωμένη νεαρή ξεναγό σε ένα μοναστήρι στη Μόσχα. Εμείς δεν τον λέμε Τρομερό, με διόρθωσε με αυστηρότητα μόλις ανέφερα τον Ιβάν, αλλά Γκρόζνιι, Θυελλώδη. Με άλλα λόγια, με έκανε να καταλάβω ότι οι λαοί δεν βλέπουν τις ιστορικές περιόδους και μορφές ομοιόμορφα, αλλά ανάλογα με τις ιδιαίτερες εμπειρίες, τα τραύματα και τις προσδοκίες τους. Ο Ιβάν ήταν γι” αυτήν ο άνθρωπος που, διά πυρός και σιδήρου έστω, είχε συνενώσει την κομματιασμένη Ρωσία, ταπεινώσει τους εκμεταλλευτές μπογιάρους και δώσει ψωμί και φωνή στη φτωχολογιά.
Στη σημερινή συγκυρία η πλειονότητα των δυτικών κυβερνήσεων και μέσων και πιθανώς η δυτική κοινή γνώμη που επηρεάζεται από αυτά, βλέπουν στον Βλαντίμιρ Πούτιν μια επανέκδοση του Ιβάν του Τρομερού. Η απόφασή του να θεωρήσει πραξικόπημα την αλλαγή στην Ουκρανία, να στηρίξει την αυτονόμηση της Κριμαίας και γενικά να αψηφήσει τη βούληση των ισχυρών της Δύσης, αρχίζοντας από τις ΗΠΑ και τη Γερμανία, παρουσιάζεται ως πράξη ακραίου αυταρχισμού και απειλή για την παγκόσμια ειρήνη. Για τους Ρώσους στη Ρωσία, στην Κριμαία και αλλού, μα και για άλλους ανθρώπους στον πλανήτη που υποπτεύονται την επιλεκτική ευαισθησία των Δυτικών, είναι αντιθέτως μια εκδήλωση αξιοπρέπειας και τόλμης. Οχι μια εισβολή, αλλά μια αντίσταση στην εισβολή άλλων.
Οποια όμως και αν είναι η αποτίμηση για τα δραματικά γεγονότα που ζει ο κόσμος, όποιο και αν είναι το επίθετο που θα διαλέγαμε για τον νέο Ιβάν και όποια και αν καταλήξει να είναι η μοίρα του και η μοίρα του τόπου του, ένα είναι βέβαιο. Τρομερό είτε θυελλώδες το μέλλον που ανοίγεται με τα συνεχιζόμενα όχι μακριά από τα σύνορά μας γεγονότα, είναι θολό και απειλητικό και όσοι έπαιξαν και παίζουν μαζί του σαν μαθητευόμενοι μάγοι παίζουν στην πραγματικότητα με τη ζωή του πλανήτη.

Ένας συνηθισμένος άνθρωπος...

Λευτερης Καπωνης, απο την Αυγη...

Είμαι ένας απ' αυτούς που περνάνε απαρατήρητοι. Το μόνο που λένε, όσοι ακόμα με θυμούνται, είναι ότι είμαι ένας καλός άνθρωπος. Δεν με προσέχει κανείς, γιατί δεν κινδυνεύει κανείς από μένα. Εκτός από έναν καλό λόγο, δεν μπορώ τίποτε άλλο να δώσω, αν και στους καιρούς που ζούμε κάτι είναι κι αυτό... Θέλω όμως να μιλήσω σε σένα, ανθρωπάκο, που μου μοιάζεις. Σε σένα που έμεινες άνεργος και τριγυρνάς στους δρόμους σαν χαμένος...
Σε σένα που στέλνεις βιογραφικά και περιμένεις μια απάντηση που δεν έρχεται. Σε σένα που ετοιμάζεσαι να φύγεις και σφίγγεις με οργή την γροθιά μέσα στην τσέπη σου... Θέλω να μιλήσω σε σένα, ανθρωπάκο, που έκλεισες το μαγαζί και σε κυνηγάνε οι άνθρωποι του σουλτάνου για τον κεφαλικό φόρο, που σε κυνηγάνε οι τράπεζες και το βράδυ κλείνεις τα μάτια και δεν μπορείς να κοιμηθείς από τον φόβο τού τι θα ξημερώσει. Που ρωτάς τους γέρους για τις δεκαετίες της φτώχειας και σου λένε πως τότε ήταν καλύτερα τα πράγματα, γιατί ελπίζανε πως το αύριο θα είναι καλύτερο.... Σκέψου όμως, ανθρωπάκο, πως δεν χάθηκαν όλα, γιατί έχεις ακόμα την ψήφο σου και μ' αυτήν μπορείς ν' αλλάξεις την τύχη σου, στο χέρι σου είναι.
Κι εσύ, γειτόνισσα, που κρύβεις με περηφάνεια τη φτώχεια και πας στο σούπερ μάρκετ και μετράς τα κέρματα να δεις αν σου φτάνουν και σκοτεινιάζει η ψυχή σου γιατί δεν μπορείς να πάρεις ένα παιχνίδι για το εγγονάκι σου, σκέψου ότι μέσα στην τσάντα σου μαζί με την ταυτότητα κουβαλάς και την ψήφο σου. Κι εσύ, ανθρωπάκο, που βλέπεις ότι θα σου πάρουν το σπίτι που πάλεψες μια ζωή να το αποκτήσεις, έχεις ακόμα την ψήφο σου... Πρέπει να ξέρεις, φίλε μου, πως αυτοί που σου ληστεύουν την ζωή σε φοβούνται, γιατί ΕΣΥ κρατάς μια χειροβομβίδα μέσα στα δάχτυλά σου, την ψήφο σου, και μπορείς να τους γκρεμίσεις. Γι' αυτό επιστράτευσαν δημοσιογράφους - παπαγαλάκια και σε γεμίζουν υπνωτικά...

Να σπάσουμε την εκκωφαντική ησυχία...

Της Ζωής Μαυρούδη (fb), μεσω toportal...

Αυτά που κρατάω περισσότερο από την τραγελαφική παρουσία του Άδωνι Γεωργιάδη στο Λονδίνο προχτές είναι η απόλυτη απαξίωσή του προς τη επιστημονική έρευνα, τον ιατρικό κλάδο και τη ακαδημαϊκή γνώση γενικότερα,
η έλλειψη συμπόνιας προς τους ανθρώπους που πλήττονται από τις αποφάσεις του, η πλήρης αδυναμία να σεβαστεί το πως οφείλει να επιχειρηματολογεί δημόσια κάποιος που έχει εξουσία, και οι προσβλητικές γκριμάτσες του.

Ο Γεωργιάδης εμφανίστηκε στο Imperial College με καθυστέρηση γύρω στα 40 λεπτά, χωρίς να κρατάει στα χέρια του κάποιο χαρτί ή λάπτοπ από το οποίο θα μας διάβαζε την «ομιλία» της εκδήλωσης -- με έναν ασαφή τίτλο περί ανατροπής της κρίσης. Αργότερα, ερωτώμενος από μέλος του ακροατηρίου απάντησε πως η ομιλία -που ποτέ δεν ξεκίνησε λόγω συνεχών διακοπών και γιουχαϊσμάτων- θα κρατούσε 15 λεπτά.

Δεν γνωρίζω πως θα διεκπεραίωνε μια 15λεπτη ομιλία σε ξένο πανεπιστήμιο ο Γεωργιάδης με τα σπαστά αγγλικά του χωρίς να διαβάζει από κείμενο, αλλά αμφιβάλλω ότι δεν είχε μπροστά του κείμενο σε πρόσφατο συνέδριο στις Βρυξέλλες όπου ήταν βασικός ομιλητής, όταν είπε μονοκοπανιά τη φράση: "investing in tackling health inequalities contributes to a more just, human and more equitable society with greater social cohesion and greater productivity".

Ο Mαυρογυαλούρος....

Sotos...

Η κυβέρνηση αυτή πρέπει να φύγει αμέσως! Όσο μένει τόσο πιο δύσκολη θα γίνεται η υπόθεση της ανάταξης της χώρας.

Είμαστε ήδη πολύ πέρα από το σημείο του να καταγράφουμε πάλι εδώ μια προς μια τις βλάβες, που έχει μέχρι στιγμής επιφέρει. Αρκεί ως επιτομή το λεγόμενο πρωτογενές πλεόνασμα, που ως προς την Οικονομία συμπυκνώνει όλα τα προηγούμενα.

Δεν υπήρχε κανένας λόγος για να «επιτευχθεί». Πόσο μάλλον έτσι όπως «επετεύχθη» για να αποκληθεί «πρωτογενές πλεόνασμα». Δεν το ζήταγε ούτε η Τρόικα. Δεν ήταν καν στις προϋποθέσεις του Προγράμματος. Είναι χρήματα που στερήθηκε η κοινωνία, άρα η Οικονομία. Μια στις δύο μικρομεσαίες επιχειρήσεις θα βάλει λουκέτο εντός του έτους εξαιτίας του. Δεκάδες αν όχι εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι που το χρηματοδότησαν, περιμένοντας να βγουν στη σύνταξη, δεν θα έχουν πού την κεφαλή κλίνειν. Οι ήδη αγρίως υπερφορολογηθέντες Έλληνες –πόσο πιο υπερφορολογημένος πια από το να είσαι μισθωτός και να μην έχεις δεκάρα για να πληρώσεις την εφορία;– θα ξαναϋπερφορολογηθούν, και ακόμα περισσότερος κόσμος θα χάσει τη δουλειά του, μέχρι να παρακαλάμε γονατιστοί να ξεπουληθεί το σύμπαν μπιρ παρά, μπας και γλυτώσουμε.

Όλα τούτα, για να επαναλαμβάνει υψαυχώς ο  Σαμαράς ό,τι το πιο παλαιοκομματικό σε νοοτροπία, δηλαδή τη χειρότερη εκδοχή της μαυρογυαλούρικης πρακτικής προεκλογικών παροχών. Την ίδια ώρα μάλιστα που όλα, μα όλα τα φερέφωνά του ενοχοποιούν αυτήν ακριβώς τη νοοτροπία ως υπεύθυνη για το κατάντημά μας, oι άθλιοι!

Μια Στιγμή στον Άνεμο - Ονειρο ζει, ξυπνάτε και ξαποστείλτε τον...

Τρυπιο Ευρω...

Οταν έχεις πρωθυπουργό με όραμα και...φτερά δεν έχεις να φοβηθείς τίποτα. Μακάρι ο θεός, με τον οποίο συνομιλεί τακτικότατα ο Αντ. Σαχλαμαράς, να μας παίρνει χρόνια και να του τα δίνει διπλά,
μαζί με το χόρτο που καπνίζει ο ένοικος του Μεγάρου Μαξίμου και τον κάνει να βλέπει πως η χώρα βγήκε από την κρίση. Ισως αν συναντούσε τους ασθενείς και τους γονείς τού άσυλου ανιάτων που ήθελαν να τον συναντήσουν αλλά εκείνος τους παρέπεμψε στα ΜΑΤ να μη μιλούσε με τόση σιγουριά για το τέλος τής εποχής των μνημονίων. Αλίμονο, όμως, αν στρέψει ο Μεγάλος Τιμονιέρης μας το βλέμμα του στην πραγματικότητα, στα εκατομμύρια των εργαζόμενων-σκλάβων κι ανέργων, στις χιλιάδες των άστεγων, των αυτόχειρων και των μεταναστών.
Αυτές τις εικόνες τις αποστρέφεται ο πρωθυπουργός μας, γι' αυτό και τις καταπολεμά με το δικό του μοναδικό τρόπο, καταγγέλλοντας δηλαδή ως μίζερους και μικρόψυχους όσους προτιμούν να κρατούν τα μάτια τους ανοιχτά και να μην τα βυθίζουν στην άμμο. Ετσι κι αλλιώς, αν πιστέψουμε την ομιλία-κανονική μαστούρα Σαχλαμαρά, με την οποία μας ανακοίνωσε προς μεγάλη μας "έκπληξη" πως τα βρήκε σε όλα με την τρόικα, σε λίγο όλοι μας θα είμαστε οικονομικά ταπεινωμένοι εκτός από τους καραβανάδες. Αυτοί θα είναι οι πρώτοι που θα απολαύσουν τα ελέη τού πρωτογενούς πλεόνασματος. Γιατί τί να την κάνεις την παιδεία, την υγεία, τη δημόσια διοίκηση, τον πολιτισμό, τις υποδομές, το κοινωνικό κράτος αν δεν έχεις άχρηστους τεμπέληδες στα σύνορα να διατάζουν κακόμοιρους φαντάρους για να σε φυλούν από έναν ανύπαρκτο εχθρό;...

Διαφορά…

Της Ελένης Καρασαββίδου, απο το Tvxs...

Την Τετάρτη 12 Μαρτίου η Φανή Αθανασιάδου, πολίτης με αναπηρία που κινείται μόνο με αναπηρικό αμαξίδιο, επισκέφθηκε την Μονή Λαζαριστών του ΚΘΒΕ

για να παρακολουθήσει την παράσταση ‘Με Μουσικές Εξαίσιες με Φωνές‘. Το να προσεγγίσει τον χώρο είναι μια περιπέτεια από μόνη της, καθώς το ειδικό λεωφορείο του ΟΑΣΘ, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες του προσωπικού, δεν αρκεί για να καλύψει εκ των πραγμάτων τις ανάγκες των συμπολιτών μας με αναπηρίες. Όταν έφτασε η Φανή μπροστά στον γκισέ, η παράσταση είχε ήδη ξεκινήσει ‘εδώ και 2,3 λεπτά‘ σύμφωνα με τις 2 ταμίες. Ως αποτέλεσμα της αρνήθηκαν σθεναρά την είσοδο παρόλο που θα άνοιγε για ένα λεπτό η πόρτα σε μια τόσο ιδιαίτερη περίπτωση.

Προσεκλήθη ο υπεύθυνος και αντέτεινε ως μοναδικό χώρο πρόσβασης τα μη προσβάσιμα θεωρία, (κατέβηκαν βιαστικά 3 σκαλιά με την βοήθεια του υπεύθυνου κι ενός άλλου) όπου η Φανή ‘παρκαρίστηκε‘ μπροστά σε τοίχο αδυνατώντας να δει πραγματικά την παράσταση, με δεδομένα και τα κινητικά της προβλήματα. Το τραγικό είναι ότι ο ίδιος οργανισμός (λίγους μήνες πριν, επί Χατζάκη…) είχε παρουσιάσει σε διπλανή αίθουσα ποιήματά της…

Των Ελ-λήνων τα φουσάτα περάσαν....

canivalos...

 

Ξεκίνησαν οι πρόβες για την παρέλαση ενόψει της εθνεγερσίας του 1821, με τα μαχητικά αεροσκάφη να περνούν ξυστά από τις αθηναϊκές πολυκατοικίες, τραμπουκίζοντας το λεκανοπέδιο. Τηλεοπτικές κεραίες τρεμόπαιξαν, τζαμαρίες έτριξαν, τα παιδάκια έσκουζαν σκιαγμένα, τα σκυλιά αλυχτούσαν, αλλά οι ξεβράκωτοι, πλην πάνσοφοι και περήφανοι Έλ-ληνες ένιωσαν συγκινημένοι κάτι να σαλεύει μέσα στο βρακάκι τους.  

Ας μην είμαστε όμως μίζεροι. Δεν είναι μόνο οι εθνικές επέτειοι, οι παρελάσεις και οι κάγκουρες των F-16 (που κάνουν σούζες στους αιθέρες και συνετίζουν τον κοσμάκη με τη βαβούρα τους) που μας απογειώνουν τη γαλανόλευκη λίμπιντο. Αφορμές υπάρχουν πολλές: γι’ αυτό και πλέον κρεμάμε ολοχρονίς την ελληνική σημαία στα μπαλκόνια μας, αντάμα μ’ αυτήν της Θρυλάρας και δίπλα στις απλωμένες κιλότες της κυράς και τα φρεσκοπλυμένα σεντόνια του πιτσιρικά με τα ελεφαντάκια και τους Πάουερ Ρέιντζερς. Δεν θα κάτσουμε δα να περιμένουμε κάθε 25^η Μάρτη και 28^η Οκτώβρη.

Γιατί βρισκόμαστε σε μόνιμη εθνική στύση, βλέποντας ότι η χώρα ετοιμάζεται να εμπλουτίσει περαιτέρω τα όργανα του Δένδια, προσθέτοντας στις τάξεις τους και τους δημοτικούς αστυνομικούς. Είναι οφθαλμοφανές άλλωστε: στους δρόμους ξέμειναν οι καθαρίστριες του υπουργείου Οικονομικών, οι σχολικοί φύλακες και οι απολυμένοι εκπαιδευτικοί, ενώ την ίδια στιγμή οι χακί λεβέντες του δήμου αγοράζουν νέα πηλίκια και γυαλίζουν, σε στάση προσοχής, τις αρβύλες τους.

Φουσκώνει το εθνικό μας καβάλο όταν μαθαίνουμε ότι η ΕΛΑΣ ξεκίνησε να επισκέπτεται σχολεία, για να δει εάν εφαρμόζεται ο αντικαπνιστικός νόμος από τους ανήλικους, ακούρευτους τεντιμπόιδες και τους δασκάλους τους. Θα είμαστε βέβαια ακόμα πιο ικανοποιημένοι εάν παράλληλα τούς μοιράσουν και καμιά γαλάζια σχολική ποδιά, ώστε να ντύνονται ομοιόχρωμα με το σύμβολο που κυματίζει στον ιστό, πάνω ακριβώς από τις κεφάλες τους – το μόνο που χρειάζεται είναι μια εντολή Σαμαρά, και η δουλειά έγινε.
Απολαμβάνουμε εθνικές ονειρώξεις και υγρά, αξέχαστα βράδια, κάθε φορά που βγαίνουν εκτός συνόρων για να μας εκπροσωπήσουν, ως συντεταγμένο κράτος και μεταμοντέρνα κοινωνία, τύποι σαν τον Άδωνι, τσιρίζοντας στις πανεπιστημιακές αίθουσες της Λόντρας. Βαρυγκωμάμε από εθνική έκσταση μόλις συνειδητοποιήσουμε ότι στενοί συνεργάτες του πρωθυπουργού, όπως ο διαβόητος Μουρούτης, χρυσοπληρώνονται από τον κρατικό προϋπολογισμό για να ελέγχουν λάικς στο φέισμπουκ, ριτουίτ στο τουίτερ, ενώ παράλληλα τους σηκώνεται ολόρθη η τρίχα από φρίκη όταν αντικρίζουν ιστορικές φωτογραφίες, οι οποίες σηματοδότησαν την ήττα της ναζιστικής Γερμανίας του 1945.
Μυρμηγκιάζει το δέρμα μας από αγαλλίαση διαβάζοντας τις νέες δημοσκοπήσεις, όπου το Ποτάμι του Θεοδωράκη ξεχειλίζει από ορμητικά νερά και λασπουριά, ενώ η Ελιά του ΣημιτοΒενιζέλου είναι σε φάση φουσκοδεντριάς. Προσπαθούν βέβαια να μας προσγειώσουν ανώμαλα κάτι δυσκοίλιοι σαν τον Βερναρδάκη της VPRC, που αποκάλυψε ότι «μόλις το 10% των ερωτηθέντων απαντάει πλέον στα γκάλοπ», αλλά εμείς δεν θέλουμε κανένα μουρτζούφλη να μας χαλάσει το πάρτι των πρετεντεροειδών.
Και βέβαια διατηρούμε ανεπηρέαστο το γαλανόλευκο μας πριαπισμό, οπότε φτάσει (εάν φτάσει) στα αυτιά μας η είδηση ότι κι άλλοι Σύριοι πρόσφυγες πνίγηκαν στα τιμημένα νερά του Αιγαίου, όπως συνέβη χθες στη Λέσβο. Δεν υπάρχει άλλωστε κανένας λόγος να μαραθεί το εθνικό μας τσουτσούνι: πρόσφυγες πνίγηκαν σε τελευταία ανάλυση, όχι ιδιώτες επενδυτές να πλαντάξει στο κλάμα το τηλεοπτικό κοινό.
Όλα βαίνουν καλώς και οδεύουν προς το ένα και μοναδικό τέλος, που η Ιστορία επιφυλάσσει για κάθε σοφό και αγέρωχο λαό, όπως αυτόν των Ελ-λήνων. Αυτός άλλωστε είναι και ο ορισμός της πραγματικής, ανόθευτης εθνικής περηφάνιας: να βαδίζεις ολοταχώς προς το λάκκο με τα σκατά, κρατώντας ψηλά το κούτελο και ντούρο το φρόνημα.

Ο διεθνής οικονομικός έλεγχος του 1898 στην Ελλάδα και ο ρόλος της Γερμανίας....

Γράφει ο Γιάννης Σιατούφης  Ερανιστής...

Ο Χ. Τρικούπης ανακοινώνει από το βήμα της Βουλής τη χρεοκοπία της Ελλάδας...

Είναι γεγονός ότι χώρες φιλελληνικές και μη δεν υφίστανται. Κάθε χώρα επιδιώκει να εξυπηρετήσει αποκλειστικά τα συμφέροντά της. Στην περίπτωση που αυτά, όμως, τύχει να συμπίπτουν με τα συμφέροντα μιας τρίτης χώρας -για παράδειγμα της δικής μας- τότε και μόνο τότε, ενδέχεται να δούμε κάποιες κινήσεις ευνοϊκές για τη χώρα μας.

Στην περίπτωση της Γερμανίας ωστόσο, όσο και αν ψάξει κανείς, δύσκολα θα βρει την οποιαδήποτε ευεργεσία προς την Ελλάδα!

Κάτι τέτοιο συνέβη και το 1898, όταν έκανε την εμφάνισή της η γερμανική αυτοκρατορία ως μία νέα «προστάτιδα» δύναμη. Η Γερμανία ήθελε να εδραιώσει την παρουσία της στο χώρο της Βαλκανικής και στη Μέση Ανατολή και από άποψη γοήτρου και από αυτή της οικονομικής ωφέλειας από τον έλεγχο των εμπορικών δρόμων της Ανατολής. Το μόνο έρεισμα που είχαν με την Ελλάδα ήταν με τη βασιλική οικογένεια, όταν ο διάδοχος Κωνσταντίνος παντρεύτηκε τη γερμανίδα πριγκίπισσα Σοφία, αδελφή του Κάιζερ Γουλιέλμου. Κατά τα άλλα δεν μπορούσαν να «κάνουν παιχνίδι» στη χώρα μας, γιατί ήταν χώρα δεμένη στο άρμα της Αγγλίας. Όμως ήδη από το 1881 οι τράπεζες της Φρανκφούρτης και της Δρέσδης συμμετείχαν στα μεγάλα σιδηροδρομικά δάνεια με ποσοστά που έφθαναν μέχρι και το 30%, ενώ αργότερα (1908) η Deutsche Bank συνεργάστηκε με την Εθνική Τράπεζα για την ίδρυση από κοινού της Τράπεζας Ανατολής.

“Τι; Θα απεργήσεις; Ξέρεις τι είναι 2 μεροκάματα; Θα σε παίρνει μάλλον!”

απο την AlfaVita...

“Τι; Θα απεργήσεις; Ξέρεις τι είναι 2 μεροκάματα; Θα σε παίρνει μάλλον!” Ναι, καλή μου, με παίρνει και με σηκώνει! Θα απεργήσω επειδή αγαπάω τη δουλειά μου και θέλω να την κάνω και του χρόνου…
Επειδή θέλω να κοιτάω τους μαθητές μου στα μάτια όταν τους λέω να προσπαθούν πάντα στη ζωή τους και να μην παραιτούνται ποτέ…

Επειδή δε θέλω να κλείσουν άλλα σχολεία και να χάσουν τη θέση τους κι άλλοι εκπαιδευτικοί… Επειδή ξέρω πως αύριο θα είμαι εγώ στη θέση τους…
Επειδή δε διεκδικώ το δίκιο μου όταν απλά μουντζώνω την τηλεόραση…
Επειδή δεν περιμένω να δω αν θα απεργήσουν «οι άλλοι», αφού μέσα σ’αυτούς είμαι κι εγώ… Επειδή εργάζομαι χωρίς προοπτική, χωρίς ελπίδα και μέλλον…
Επειδή δεν μπορώ να ανεχτώ άλλο να υποτιμούν και να ξεφτιλίζουν τον ρόλο μου ως δασκάλας και παιδαγωγού…
Επειδή κάποιοι νομίζουν ότι με έχουν εξαθλιώσει τόσο, ώστε δεν πρόκειται να αντιδράσω πλέον για τίποτα…
Επειδή, ακόμα κι αν χάσω, θα ξέρω πως αγωνίστηκα και δεν έσκυψα το κεφάλι… Κι επειδή, όπως λέει και ο Καβάφης:

Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις...

Το αλιεύσαμε από την σελίδα της Elena Laz στο Facebook

Ποτέ τόσοι εγωισμοί δεν άθροιζαν ένα τόσο εκκωφαντικό τίποτα...

Τρυπιο Ευρω...

Ο εγωισμός δεν είναι ελάττωμα, με μια όμως πολύ σοβαρή προϋπόθεση: να βρίσκεται στα κατάλληλα χέρια, αυτά δηλαδή που μπορούν να τον αξιοποιήσουν ώστε να οδηγήσουν τον κόσμο ένα, έστω, βήμα πιο μακριά από ό,τι βλέπουν τα μάτια μας.
Αλίμονο αν κάποια στιγμή εκλείψει. Αυτός ο πλανήτης θα κατοικείται τότε από πρόβατα που απλώς περπατούν όρθια και παπαγαλίζουν αντί να μηρυκάζουν. Δυστυχώς, όμως, στις περισσότερες περιπτώσεις ο εγωισμός κακοπέφτει, αφού καταλήγει σε εκείνους που δε διαθέτουν κανένα άλλο σοβαρό προσόν για το κοινωνικό σύνολο, αλλά αντιθέτως πιστεύουν ότι ο κόσμος τούς χρωστά γραμμάτια που πρέπει αργά ή γρήγορα να τους τα αποπληρώσει. Γι' αυτό και συγχέουν συχνά τη σκιά τους με το μπόι τους, ξανοίγονται στην ανοιχτή θάλασσα περισσότερο από όσο αντέχει η αναπνοή τους και ύστερα δεν αναλαμβάνουν ποτέ την ευθύνη για την οίησή τους. Πάντοτε είναι οι άλλοι που τους φταίνε, είτε γιατί δεν τους στήριξαν είτε διότι τους αποδοκίμασαν είτε επειδή, και κυρίως αυτό φοβούνται, δεν ασχολήθηκαν μαζί τους όσο εκείνοι θεωρούν πως θα όφειλαν...

Αι Ειδοί του Μαρτίου...

Ευγενια Λουπακη, απο την Αυγη...

"Τα μεγαλεία να φοβάσαι, ώ ψυχή...κι όσο εμπροστά προβαίνεις, τόσο εξεταστική, προσεκτική να είσαι"
(Κ.Π. Καβάφης Μάρτιαι Ειδοί)
"Ο κόσμος πεινάει", αλλά τα μεζεδοπωλεία και τα μπαράκια ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια. Στο Χαλάνδρι π.χ. δεν μπορείς να περπατήσεις Παρασκευή και Σάββατο βράδυ απ' τον συνωστισμό.
Τα στέκια αλληλεγγύης γεμίζουν, αλλά γεμίζουν και τα σκέτα στέκια. Με "κόσμο" που προφανώς δεν πεινάει ή δεν πεινάει ακόμα ή απλώς πεινάει εκείνη τη στιγμή και θέλει να φάει και να πιει. Και να διασκεδάσει και να ξεχαστεί. Όπως όλοι μας, εξάλλου. Η ζωή του "κόσμου" αυτού σίγουρα χειροτέρεψε, όπως όλων μας, αλλά δεν έφτασε ακόμα στο σημείο να θέλει να πηδήξει απ' το παράθυρο. Και τι σκέφτεται άραγε ο "κόσμος" αυτός για το μέλλον του; Εχει ελπίδες και πού τις εναποθέτει; Στους αγώνες του και στη χειραφέτησή του; Σε κάποιο κόμμα και σε κάποιον ηγέτη; Και -κυρίως- τι σκέφτεται, ο κόσμος που δεν "πεινάει" για τον κόσμο που "πεινάει"; Νιώθει αλληλεγγύη ή ανακούφιση που είναι ο "άλλος" στη γωνία; Πέρασε η εποχή του κοινωνικού αυτοματισμού; Κατάλαβαν όλοι τώρα, ότι η δαιμονοποίηση των γιατρών, των καθηγητών, των δημοσίων υπαλλήλων, είχε στόχο τους πάντες;
Στα κομμωτήρια, δεκάδες περιοδικά, σαν να μην πέρασε μια μέρα... κλειδαρότρυπες για την προσωπική ζωή κάθε ιλλουστρασιόν τηλεπερσόνας, καταναλώνονται αδηφάγα. Στις μικρές οθόνες τρομπάρεται αδιάκοπα το life style και το μακιγιαρισμένο χαμόγελο, η σαχλαμάρα και το κουτσομπολιό. Και σε κάτι συζητήσεις τυχαίου δείγματος -καφενείου τίς λέγαμε παλιότερα- προβάλλει εφιαλτικά ένας Αρτεμίδωρος, με την προειδοποίηση στο χέρι.
Δεν έγινε τυχαία η Ελλάδα πεδίον φρικτού πειράματος, που ακόμα συνεχίζεται. Όσοι επαναπαύονται στην υπεροχή των ιδεών και στο δίκαιο των αγώνων ας ανησυχούν. Το Παλιό αρνείται να παραδώσει και μεταμφιέζεται συνεχώς σε Καινούργιο.

Μια Στιγμή στον Άνεμο - Για την κοινωνικοποίηση των τραπεζών...

Χρηστος Λασκος, απο το Red NoteBook...

Αν μας ζητιόταν να εκθέσουμε τη προγραμματική πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ συνοψισμένη σε τέσσερις κεντρικούς άξονες, νομίζω πως η σωστή σειρά θα ήταν:

· Ριζική αναδιανομή του εισοδήματος και του πλούτου
· Ακύρωση των μνημονίων και επαναδιαπραγμάτευση του δημοσίου χρέους για διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του
· Κοινωνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος
· Παραγωγικός μετασχηματισμός
Που σημαίνει πως για την κυβέρνηση της Αριστεράς που επιδιώκουμε, η κοινωνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος είναι εκ των ων ουκ άνευ προϋπόθεση για την ανατροπή, που εμφανίζεται πλέον ως όρος κοινωνικής επιβίωσης.
Η ακριβής διατύπωση της Πολιτικής Απόφασης του Συνεδρίου έχει ως εξής:

Μια Στιγμή στον Άνεμο - Για τις καθαρίστριες του ΥΠ.ΟΙΚ....

Κωστας Καναβούρης, απο την Αυγη...

Την Πέμπτη το πρωί άκουγα στο «Κόκκινο» τον πάντοτε εξαιρετικό Γιώργο Ανανδρανιστάκη (που στην ώρα του θα ήθελα να τον ακούω περισσότερη ώρα, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία). Ο Γιώργος αντικαθιστούσε τον ενοχλητικό (όχι για μένα φυσικά), Κώστα Βαξεβάνη ο οποίος με την σειρά του ως συνήθης εναγόμενος ή μηνυόμενος έλειπε στα δικαστήρια... ταξίδι για δουλειές, με βάση τον τυποκτόνο νόμο Βενιζέλου
(κι αυτός ο άνθρωπος βρε παιδί από τόσα και τόσα υπουργεία πέρασε και το να ψάξεις να βρεις νόμο δικό του που να μην είναι εναντίον του λαού και του τόπου, μοιάζει με καρναβαλικό «κυνήγι του χαμένου θησαυρού» μόνο που εδώ δεν υπάρχει θησαυρός). Να σημειώσω εδώ, ότι σ' αυτή την επικίνδυνα γελοία (σε βαθμό παρενόχλησης της λογικής και της δημοκρατίας παρεμπιπτόντως) ιστορία της βιομηχανίας αγωγών και μηνύσεων εναντίον δημοσιογράφων, αφού δεν γίνεται να συλληφθεί και να καταδικαστεί η συνταγματικά κατοχυρωμένη έννοια της ελευθεροτυπίας, ίσως χρειαστεί να επανέλθω, αλλά κι αυτή είναι μια άλλη ιστορία.
Εδώ, προς το παρόν - ένα παρόν που κρατάει πολύ, όσο και η ευψυχία - μας ενδιαφέρει το πρωί της περασμένης Πέμπτης που ο Γιώργος Ανανδρανιστάκης βρίσκεται στο μικρόφωνο κι έχει βγάλει στον «αέρα» την εκπρόσωπο των καθαριστριών (και ζητώ ταπεινά -εγώ που απεχθάνομαι την έννοια της ταπεινότητας- συγγνώμη με όλη την κυριολεξία που μπορώ να διαθέσω, γιατί δεν συγκράτησα το όνομα της κυρίας που μιλούσε), αυτών των καθαριστριών του υπουργείου Οικονομικών που για μια ακόμα φορά είχαν μόλις δαρθεί από τα καλόπαιδα του Δένδια (αυτά που άμα τα θίξεις το παίρνει προσωπικά η Ντόρα λες και θίγεται η τιμή -η πανάκριβα πληρωμένη από εμάς, τιμή- και η υπόληψη της ανοικονόμητης και αχόρταγης -για εξουσία εννοείται- οικογένειας Μητσοτάκη). Μιλούσε λοιπόν η κυρία που προφανώς αγνοούσε ότι «και οι αστυνομικοί έχουν μανάδες» οπότε δικαιούνται να ξυλοκοπούν ό,τι κινείται σε μανάδες, ό,τι κολυμπάει σε μανάδες (με απτό αποτέλεσμα εννιά πνιγμένα παιδιά και τρεις μανάδες που είχαν κι αυτές παιδιά) και ευτυχώς όχι ακόμα και ό,τι πετάει γενικώς αλλά που ξέρεις, μπορεί σε λίγο και αυτό το πρόβλημα να λυθεί, αφού όπως είχε δηλώσει κάποτε και ο αείγερος Κώστας Μητσοτάκης στους εργαζόμενους της βαριάς βιομηχανίας δημοκρατικού πολιτισμού που είναι ο ξυλοδαρμός, «εσείς είστε το κράτος».

Η επίσκεψη Γκάουκ και η «γερμανική Ευρώπη»...

του κ. Σταυρου Λυγερου, απο το Real.gr...

 ΑΝ ΚΑΙ ο προφανής σκοπός της επίσκεψης του Προέδρου Γκάουκ ήταν να εξωραΐσει την εικόνα της Γερμανίας στην ελληνική κοινή γνώμη, η επιχείρηση «δημοσίων σχέσεων» εν μέρει στράβωσε. Η επιλογή του Παπούλια να θέσει σαφώς και έντονα αφενός το ζήτημα του κατοχικού δανείου και των πολεμικών αποζημιώσεων, αφετέρου το ζήτημα της μονοδιάστατης λιτότητας που επιβάλλει το Βερολίνο, μετατόπισε το κέντρο βάρους από τις εθιμοτυπικές ρητορείες και το παιχνίδι των εντυπώσεων στην ουσία των διμερών σχέσεων.

Μπορεί η κυβέρνηση Σαμαρά να έχει βάλει όλα τα αβγά της στο γερμανικό καλάθι και να αποφεύγει οτιδήποτε ενοχλεί τη Μέρκελ, αλλά το κλίμα στην ελληνική κοινωνία είναι τελείως διαφορετικό. Κι αυτό το κλίμα εν μέρει εξέφρασε ο Παπούλιας. Θα ήταν, άλλωστε, πολιτικό στίγμα γι’ αυτόν εάν δεν το έκανε.

Η τετραετής εφαρμογή των μνημονιακών πολιτικών συσσωρεύει οικονομικά και κοινωνικά ερείπια. Μπορεί τη «βρόμικη δουλειά» να τη διεκπεραιώνει η τρόικα, αλλά είναι κοινό μυστικό πως αποφασιστικό ρόλο στους κόλπους του ευρωιερατείου παίζει το Βερολίνο.

Η μονοδιάστατη λιτότητα, ωστόσο, δεν είναι αποκλειστικά γερμανική ατζέντα. Δεν είναι τυχαίο, βεβαίως, ότι ακόμα και στις πληττόμενες χώρες της ευρωπαϊκής περιφέρειας, ο κορμός των αρχουσών ελίτ ταυτίζεται με αυτή την πολιτική. Ο λόγος είναι ότι αντανακλά την προσπάθεια της ευρωπαϊκής ολιγαρχίας του χρήματος να μεταθέσει το κόστος της κρίσης στις μικρομεσαίες κοινωνικές τάξεις. Η συνταγή, άλλωστε, δεν προορίζεται μόνο για τις κοινωνίες της ευρωπαϊκής περιφέρειας. Σε πιο χαλαρή μορφή προορίζεται και για τις κοινωνίες του ευρωπαϊκού πυρήνα.

Γίναμε όντως Βουλγαρία;

Μάγια Στογιάνοβα, απο το Περιοδικο Χρονος...

Επενδύσεις, ιδιωτικοποιήσεις, δάνεια, φτώχεια, ανεργία, διαφθορά, νέα ήθη, απουσία προοπτικών, εθνικισμός: ανησυχητικές ομοιότητες και παραλληλίες

Βρίσκομαι στην Ελλάδα από το 1991. Μόλις είχα τελειώσει στο Πανεπιστήμιο της Σόφιας Μαθηματικά και Πληροφορική. Οι καιροί ήταν ιδιαίτερα πολιτικοποιημένοι. Ο έρωτάς μου, παρά τη θετική εκπαίδευση, ήταν η δημοσιογραφία. Η επιθυμία μου ήταν να γίνω πολιτικός αναλυτής.

Πολιτικές επιστήμες εκείνη την εποχή δεν υπήρχαν και σαν μοναχοπαίδι (ναι μεν θέλοντας να απογαλακτιστεί αλλά και να μην είναι μακριά από τη μαμά και τον μπαμπά) βρέθηκα στην Αθήνα. Κοντά αλλά και τόσο μακριά! Τότε!
Άφησα τους γονείς μου στη Σόφια, ανωτάτης εκπαίδευσης, με μηνιαίο μισθό, ο οποίος το ’96 έφτασε στα 10-12 δολάρια περίπου. Εγώ, μόνη μου στην Ελλάδα, εργαζόμουν, στα μαύρα, πότε σε βιοτεχνία ρούχων, πότε ως μπέιμπι σίτερ και σε άλλες εργασίες με αλλοδαπό ανασφάλιστο εργατικό δυναμικό, και παράλληλα σπούδαζα. Τα κατάφερνα μια χαρά. Τα καλύτερα χρόνια της ζωής μου: το αμερικάνικο όνειρο στην Ελλάδα.
Από το ’95 ήμουν συνεργάτις οικονομικής εφημερίδας. Παρουσίαζα τις ελληνικές επενδύσεις στα Βαλκάνια με ιδιαίτερο βάρος –προφανώς– στη Βουλγαρία. Και οι επενδύσεις, έτσι όπως τις έβλεπα, δεν ήταν κάτι άλλο παρά αξιοποίηση της φθηνής εργατικής δύναμης και της ελάχιστης αξίας της γης. Εγώ τα ονόμαζα στα άρθρα μου «αξιοποίηση των επενδυτικών ευκαιριών» αλλά η πραγματικότητα ήταν εκμετάλλευση της φθηνής οικονομίας και μιας γενιάς ανθρώπων που δεν είχαν άλλες επιλογές. Σας θυμίζει τίποτε αυτό;
Και οι επενδύσεις προφανώς δεν ήταν μόνο ελληνικές αλλά όλων των Ευρωπαίων επενδυτών, των ιδίων ενδεχομένως που έρχονται τώρα και στην Ελλάδα.

«Για ένα κομμάτι ψωμί»...

Μαριαννα Τζιαντζη...

Είναι μεγάλη αμαρτία το να σκοτώνεις ένα πουλί την ώρα που πίνει νερό, λέει μια τουρκική παροιμία. Ακόμα πιο μεγάλη αμαρτία είναι το να στέλνεις στο θάνατο ένα παιδί ενώ πηγαίνει να πάρει ψωμί για την οικογένειά του, όπως συνέβη με τον 14χρονο Μπερκίν Ελβάν πέρυσι το καλοκαίρι στην Κωνσταντινούπολη.*

Παμπάλαιοι μύθοι, βαθιά χαραγμένοι στο συλλογικό μας υποσυνείδητο, ζωντανεύουν και σμίγουν με τη σύγχρονη υψηλής τεχνολογίας καταστολή.

Από τον άρτο που πολλαπλασίασε ο Χριστός, από το κλεμμένο καρβέλι στους Άθλιους (που ο Γιάννης Αγιάννης το πλήρωσε με 19 χρόνια στα κάτεργα), μέχρι τις φραντζόλες-λάβαρα στις διαδηλώσεις της Αραβικής Άνοιξης, το ψωμί έχει γίνει συνώνυμο της ζωής και της ελευθερίας.
Και τώρα, στους δρόμους της Κωνσταντινούπολης, το ψωμί του Μπερκίν έγινε και πάλι σύμβολο του αγώνα για ελευθερία, της δημοκρατίας και της αδικοχαμένης νιότης. Φραντζόλες στα χέρια του πλήθους που παρακολούθησε την κηδεία, ψωμί στο πεζοδρόμιο, πάνω σε ένα απλωμένο χαρτομάντιλο, μαζί με κόκκινα γαρίφαλα και τη φωτογραφία ενός γελαστού μελαχρινού παιδιού.

Περίπου σε μισόν αιώνα!

Τακης Κατσιμαρδος, απο το Εθνος...

Δεν είναι η πρώτη φορά που μέσα στη δίνη των γεγο­νότων διαφεύγει η ουσία. Ούτε η τελευταία που αποκαλύπτεται ξαφνικά προκαλώντας σοκ σε ανυποψίαστους. Οπως από την έγκυρη γερμανική εφημερίδα Handelsblatt. Η εκτίμησή της για «50 χρόνια τρόικα» στην Ελλάδα δεν είναι κάποιο δημοσιογραφικό εφεύρημα. Τεκμηριώνεται απολύτως. Θολός παραμένει μόνο ο αριθμός των δεκαετιών που η χώρα θα βρίσκεται σ' ένα ημιαποικιακό καθεστώς.
Στην περίπτωση, βεβαίως, που η σημερινή πορεία συνεχιστεί, όπως έχει σχεδιαστεί από την πολιτικοοικονομική ελίτ και τους εταίρους-δανειστές στην Ευρωζώνη του νεοφιλελευθερισμού.
Εννοείται πως εδώ γίνεται λόγος όχι για μια καταστατική επιτήρηση, που ισχύει για όλα τα κράτη-μέλη. Αλλά για κάποιας μορφής τρόικα, τουλάχιστον μέχρι τη μείωση του χρέους στο 75% του Ακαθάριστου Εθνικού Εισοδήματος. Αν κι αυτό υπολογίζεται ότι θα συμβεί γύρω στο 2035, ο ακριβής χρόνος παραμένει ακαθόριστος. Εξαρτάται από την επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής, στο πλαίσιο της λεγόμενης βιωσιμότητας του δημόσιου χρέους. Η Ελλάδα έχει συμφωνήσει και συνυπογράψει φαρδιά πλατιά τον σχετικό κανονισμό (472/2011) για την «ενίσχυση της οικονομικής και δημοσιονομικής εποπτείας στη ζώνη του ευρώ». Μέσα σ' αυτό το περιβάλλον πρέπει να αξιολογούνται οι τρέχουσες εξελίξεις στις όποιες διαπραγματεύσεις.

Μεταπολιτική: Ο σοβαρότερος κίνδυνος για την κοινωνία και τη δημοκρατία...

Γιαννης Μηλιος, απο την Αυγη...
Στις αρχές Νοεμβρίου 2011 στην Ελλάδα και την Ιταλία επιβλήθηκαν, ουσιαστικά ταυτόχρονα, ως πρωθυπουργοί - «σωτήρες» οι «άνθρωποι των αγορών» Λουκάς Παπαδήμος και Μάριο Μόντι, άνθρωποι τους οποίους δεν είχαν εκλέξει οι πολίτες, αλλά οι ίδιες οι «αγορές». Μπορεί να μην ψήφισαν οι πολίτες τους κ. Παπαδήμο και Μόντι, αλλά ήξεραν πολύ καλά τι πρέσβευαν και την αποστολή που έρχονταν να εκπληρώσουν.
Η δημοτικότητά τους ήταν ελάχιστη, παρά το γεγονός ότι τεράστια συγκροτήματα ΜΜΕ τους λάνσαραν σαν προϊόντα και τους στήριζαν με νύχια και με δόντια. Σ' εκείνη τη φάση της κρίσης, οι κοινωνικοί αγώνες δεν επέτρεψαν τη συνέχιση του μετα-πολιτικού πειράματος σε Ελλάδα και Ιταλία. Στη συνέχεια οι δρόμοι των δύο χωρών χωρίζουν.
Στην Ιταλία, στην οποία η Αριστερά, πληρώνοντας μεγάλα λάθη και ταξικούς συμβιβασμούς του παρελθόντος, έχει καταρρεύσει, τη θέση του κόμματος που θα αντιτασσόταν στα Μνημόνια ανέλαβε ένα θολό συνονθύλευμα χωρίς συγκεκριμένες θέσεις και ιδεολογία, το κόμμα του Γκρίλο. Αντίθετα, στην Ελλάδα ανέτειλε το πολιτικό άστρο του ΣΥΡΙΖΑ. Η ήττα του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές του 2012 καθησύχασε την ελληνική αστική τάξη, που έπρεπε όμως να βρει μια λύση μέχρι τις ευρωεκλογές. Η απάντηση στην απελπισία των ελίτ από την παταγώδη κατάρρευση του παλιού πολιτικού σκηνικού έρχεται και πάλι με μια μορφή μετα-πολιτικού πειράματος. Μια εικονική φιγούρα των μέσων «επιστρατεύεται» στην «πολιτική μάχη».
Η εικονική φιγούρα είναι η προσωποποίηση του «αυτονόητου», η εικόνα που είναι οικεία από την τηλεόραση. Δεν χρειάζονται άλλα πρόσωπα. Χρειάζεται ένα κόμμα χωρίς συγκεκριμένη ιδεολογία, αλλά που υπερασπίζεται με πάθος την «αυτονόητα κυρίαρχη» ιδεολογία των Μνημονίων, ένα κόμμα το οποίο αποτελεί τον σημαιοφόρο της ενοποίησης όλων των αστικών κομμάτων σε ένα κόμμα, το «κόμμα του κράτους». Το κόμμα αυτό παριστάνει ότι βρίσκεται πάνω από συγκεκριμένα ταξικά συμφέροντα, γιατί αυτός είναι ο καλύτερος τρόπος για να υπερασπιστεί τα ταξικά συμφέροντα της ολιγαρχίας.