Σάββατο 3 Νοεμβρίου 2012

Η προτεραιότητα...

Του Δημοσθένη Παπαδάτου-Αναγνωστόπουλου απο το Κοκκινο Σημειωματαριο...
Η κρίση αλλάζει ριζικά τον τρόπο που ρέει ο χρόνος και που εμείς αντιλαμβανόμαστε τη ροή αυτή. Υπάρχουν πολλοί τρόποι να το δει κανείς: επιβράδυνση της οικονομικής μεγέθυνσης και επιτάχυνση του «πολιτικού»∙ θυσία του σήμερα χάριν ενός απροσδιόριστου μέλλοντος∙ αποθέωση του τώρα χωρίς φροντίδα ή υπόσχεση για το αύριο∙ αδυναμία ακόμα και για την πιο βραχυπρόθεσμη πρόβλεψη, και, την ίδια στιγμή, εγκατάσταση στην καθημερινότητα ενός αποκρουστικού παρελθόντος, για να καθυστερήσει μέχρι ματαίωσης η οργάνωση του μετά.

Δεν είναι φιλοσοφικό το ενδιαφέρον της παρατήρησης. Κάθε πολιτική εξαρτάται από μια ορισμένη αντίληψη και «ανάγνωση» του χρόνου («χτες ήταν νωρίς, αύριο θα είναι αργά»), και κάθε λανθασμένη ανάγνωση (αναβολή αυτού που πρέπει για όταν «ωριμάσουν οι συνθήκες» ή, αντίθετα, μονομερής «επιτάχυνση της ιστορίας») συνδέεται συνήθως με ήττες.

Μια τέτοια λανθασμένη ανάγνωση κρύβει, νομίζω, ο αυτοπεριορισμός της Αριστεράς σε ρόλο αφηγήτριας των δεινών της κρίσης. Προφανώς, η ενίσχυση του νεοναζισμού στην κοινωνία και στο κράτος, ο καταιγιστικός αυταρχισμός και το καθεστώς οικονομικής έκτακτης ανάγκης, δεν συνιστούν ακριβώς μείγμα που ενισχύει την αισιοδοξία για το σοσιαλιστικό αύριο. Ανάμεσα στα άλλα, όμως, το μείγμα αυτό λειτουργεί και ιδεολογικά. Και το αποτέλεσμα, εν προκειμένω, είναι να ξεχνάμε πως σε κάθε ιεραρχική κοινωνία, κάθε φορά που σηκώνεται ένας φράχτης, είναι γιατί κάποιος προϋποθέτει την ύπαρξη ενός ή περισσότερων αλτών. Το αποτέλεσμα, για να το πω όπως το σκέφτομαι, είναι ότι εμμένοντας στην περιγραφή των καταστροφών, συνηθίζουμε να ξεχνάμε την προτεραιότητα των αγώνων που «πρέπει» να καταστραφούν και τη δική μας πολιτική ευθύνη να αντιστρέψουμε τη δυναμική της καταστροφής στο έδαφος, ακριβώς, των αγώνων. 

Ακριβώς η προτεραιότητα των αγώνων (ακόμα κι αν δεν είναι ανά πάσα στιγμή προσιτή στην εμπειρία) εξηγεί τον «οχυρωματικό», «προληπτικό» και εν τέλει αμυντικό χαρακτήρα της κρατικής βίας, που τα τελευταία χρόνια αποχαλινώνεται. Ακριβώς η προτεραιότητα αυτή, που πλέον είναι προσιτή στην εμπειρία, απομυστικοποιεί τη στρατηγική του εκφασισμού και αποκαλύπτει το στόχο και τα (δυνητικά) όριά της:  ας θυμηθούμε ότι η φλυαρία περί «έκτακτης ανάγκης» ξεκινά, στην Ελλάδα, από την εξέγερση του Δεκέμβρη, όταν δηλαδή γίνεται φανερό ότι η οχύρωση είναι ανεπαρκής κι ότι οι άλτες έχουν στο μεταξύ βελτιωθεί. Ακριβώς η προτεραιότητα αυτή, για να το θέσω μ’ ένα ιστορικό παράδειγμα, εξηγεί γιατί τα χρόνια της επαναστατικής «Κόκκινης Διετίας» στην Ιταλία είναι για το Μουσολίνι τα χρόνια της «σοσιαλδημαγωγίας» - και αντίστοιχα εξηγεί γιατί, όταν η Κόκκινη Διετία φτάνει σε αδιέξοδο, ο «λαϊκιστής» Μουσολίνι ανακαλύπτει τη γοητεία του (οικονομικού) «αντικρατισμού». Ακριβώς αυτή η προτεραιότητα, για να καταλήγουμε στα τρέχοντα, υποχρεώνει τους νεοναζί να καταγγέλλουν το Μνημόνιο και να διαλέγουν άλλα σημεία επαφής με το σύστημα: τη «δημόσια τάξη», που περιφρουρεί το Μνημόνιο, και την εναντίωση στους «εργατοπατέρες», που οργανώνουν τις κινητοποιήσεις εναντίον του (εξ ου και στις απεργίες δεν υπάρχει, ευτυχώς, χώρος για τη Χρυσή Αυγή).

Είναι για όλους αυτούς τους λόγους που, όσο επιμένουμε να λέμε την ιστορία ξεκινώντας από τους φράχτες, όσο αρνούμαστε να συνδέσουμε την «αυτονόμηση» της αστυνομίας με την αυτονόμηση της κοινωνίας από τους πολιτικούς της προϊστάμενους, όσο εξαντλούμε την ανάλυση στο «μπλοκάρισμα» του πολιτικού επιπέδου (αφήνοντας εκτός συζήτησης την οργάνωση της κοινωνίας που είτε θα το ξεμπλοκάρει είτε θα το ξαναφτιάξει απ’ την αρχή), θα υπάρχουν πάντα οι εξής κίνδυνοι: Βραχυπρόθεσμα, θα τείνουμε προς μια βελτιωμένη εκδοχή του ΚΚΕ («έρχονται θύελλες»), και ως εκ τούτου, θα νιώθουμε εσαεί ψυχολογικά και πολιτικά ανέτοιμοι. Μεσοπρόθεσμα, θα αντιλαμβανόμαστε τη δημοκρατία όπως η δεξιά του ΚΚΕ Εσωτερικού: σαν αποτέλεσμα ενός επιδέξιου συμβιβασμού με τις κορυφές. Όμως, εδώ και χρόνια δεν είμαστε πια εκεί. Χώρια που, εδώ και χρόνια, αυτά έχουνε χάσει και τα δύο.

Μόνο μία αποδεκτή απάντηση : το "ναι", το "τώρα"...

Δανάη Κολτσίδα...
- Μήπως είναι πολύ σκληρή η ανακοίνωση για τα μέτρα;
- Όχι, σκληρή είναι η πραγματικότητα.*

Και τι να πεις; Πώς να παρηγορήσεις τους συντρόφους, τους φίλους σου που έμειναν άνεργοι, που δεν μπορούν πια να εξασφαλίσουν ούτε τα στοιχειώδη στην οικογένειά τους, που χάνουν φίλους και συγγενείς, οι οποίοι αναγκάζονται να μεταναστεύσουν γιατί εδώ δεν τα βγάζουν πλέον πέρα;
Ψελλίζεις ένα "λυπάμαι πολύ, αν χρειάζεστε κάτι, πείτε μου". Κι ας ξέρεις ότι πολύ λίγα μπορείς να κάνεις. Και το χειρότερο, το ξέρουν κι αυτοί. Γι' αυτό και το χαμόγελό τους - δεν είναι αγενείς, εκτιμούν την προσφορά σου - είναι πάντοτε πικρό. Όμως προσπαθούν να σου χαμογελάσουν. Ξέρουν ότι το εννοείς. Ξέρουν ότι θέλεις να βοηθήσεις. Και ότι θα το κάνεις, με όποιον τρόπο μπορείς. Σ' εμπιστεύονται.
Γεμίζεις με τύψεις. Τύψεις που εσύ είσαι - έστω και ελάχιστα - καλύτερα. Που πλήρωσες και αυτό το μήνα τους λογαριασμούς, που η οικογένειά σου μένει ακόμα εδώ τριγύρω. Μετά θυμώνεις με τον εαυτό σου, με την ανημπόρια σου. Που δεν είσαι πιο δυνατός, που δεν έχεις περισσότερα χρήματα, που δεν είσαι λίγο πιο χρήσιμος για τους δικούς σου ανθρώπους.

Μισείς αυτό το αίσθημα του να είσαι παγιδευμένος, άχρηστος. Ψάχνεις για ένα θέμα πιο "ανώδυνο".  Πέφτεις με τα μούτρα στις εφημερίδες (ναι, πού και πού μπορείς ακόμα να προσφέρεις στον εαυτό σου αυτή τη μικρή πολυτέλεια...). "Μέτρα-σοκ", "Από μια κλωστή κρέμεται η επόμενη δόση", "Κυβερνητική αστάθεια" οι τίτλοι.
Κι έτσι αρχίζεις τις περισπούδαστες αναλύσεις : "Οι συνθήκες... Το σύστημα... Τα πράγματα είναι περίπλοκα... Και μια κυβέρνηση της Αριστεράς θα έπρεπε να... Και θα μας πολεμήσουν... Άραγε ο κόσμος θα είναι έτοιμος να...; Μήπως θα ήταν καλύτερα να μην γίνουν ακόμα εκλογές... Δεν ξέρω αν οι υποκειμενικοί και οι αντικειμενικοί όροι έχουν ωριμάσει... Εννοώ... Δεν ξέρω αν είμαστε έτοιμοι...".
Δεν είσαι δειλός. Δεν είσαι αδιάφορος απέναντι σε όσα γίνονται γύρω σου. Όμως δεν μπορείς να μην προβληματίζεσαι, να μην αμφιβάλλεις. Ξέρεις καλά πόσα προβλήματα, πόσα αδιέξοδα, πόση καταπίεση, πόση αβεβαιότητα, αλλά και πόσες ελπίδες, ψάχνουν να εκφραστούν, να βρουν διέξοδο, να βρουν απάντηση, να βρουν δικαίωση σ' αυτή την κυβέρνηση της Αριστεράς, που τόσο την περιμένουμε. Και όλο αργεί να έρθει.
Και φοβάσαι. Αναρωτιέσαι. "Θα τα καταφέρουμε;" Και μουρμουρίζεις : "Είναι ιστορικές οι στιγμές. Η ευθύνη της Αριστεράς...".
Μόνο τότε σε χτυπάει η αλήθεια στο πρόσωπο, Η ευθύνη της Αριστεράς. Να σωθούμε. Όλοι. Εσύ, οι φίλοι σου που πριν λίγο δεν ήξερες πώς να τους παρηγορήσεις, πώς να τους βοηθήσεις. Η ευθύνη της Αριστεράς είναι μία. Να σωθούμε. Τώρα ή ποτέ.
Και ξεπερνάς τις αμφιβολίες σου. Σιγουρεύεσαι. Μόνο μία αποδεκτή απάντηση υπάρχει για την Αριστερά, για σένα, για μένα, για όλους μας. Το "ναι", το "τώρα".
Αν το πούμε, αν δε φοβηθούμε, αν το τολμήσουμε, όλοι θα ακολουθήσουν. Γιατί μόνο έτσι θα μπορείς να ξανακοιτάξεις τους φίλους σου. Μόνο έτσι θα μπορείς να είσαι χρήσιμος. Μόνο έτσι το χαμόγελό μας δεν θα κρύβει πια πίκρα. Δεν έχεις άλλη επιλογή. Τώρα λοιπόν.
* Πραγματικός διάλογος, που αποτέλεσε την αφορμή γι' αυτό το κείμενο.

Οι προβλέψεις του μεσοπρόθεσμου προσβάλλουν ακόμα και τις καφετζούδες...

Cynical...
Δεν κάνω πλάκα! Το παρακάτω γράφημα δείχνει την πρόβλεψη της κυβέρνησης για την πορεία του πρωτογενούς πλεονάσματος της γενικής κυβέρνησης στο διάστημα 2013-2016, όπως αναγράφεται στη σελίδα 37 του μεσοπρόθεσμου πλαισίου για το 2013-2016.
Δεν είναι η πρόβλεψη η ίδια για τη συνεχή αύξηση του πλεονάσματος, αυτή που ξενίζει, αλλά η πρόβλεψη ότι η αύξηση αυτή θα είναι αυστηρά γραμμική, εξέλιξη που δεν συναντάται πουθενά στον πραγματικό κόσμο. Δεν υπάρχει φαινόμενο, ακόμα κι εκείνα που προέρχονται από στοιχειώδεις διαδικασίες, που ν' ακολουθεί τέτοια πορεία χωρίς μικρές ή μεγάλες διακυμάνσεις, πόσο μάλλον  φαινόμενα που ανήκουν στον χαοτικό κόσμο της οικονομίας.
Αν οι προβλέψεις των οικονομολόγων της κυβέρνησης, λοιπόν, για τα επόμενα χρόνια συγκρίνονται με αυτές των καφετζούδων, όπως έδειξαν οι μέχρι τώρα σημαντικές αποκλίσεις μακρο-οικονομικών μεγεθών ανάμεσα στις προβλέψεις και τις πραγματοποιήσεις τους, η συγκεκριμένη πρόβλεψη θα απορριπτόταν και από το ίδιο το σινάφι των καφετζούδων ως άκρως προσβλητική των ικανοτήτων τους.
Βέβαια, όλη αυτή η ιστορία των προβλέψεων και των ολισθημάτων περί αυτών θα είχε πολύ μεγάλη πλάκα, αν δεν πληρώνονταν κυριολεκτικά με το αίμα των θυμάτων των προβλέψεων αυτών...

Το ανθρώπινο μεγαλείο είναι τα μικρά πράγματα ...

Συνέντευξη με τον Εντοάρντο Γκαλεάνο δημοσιευθηκε στο Red NoteBook...
-Από τη μία πλευρά, αισθάνεται κανείς ότι είναι μάταιο να σκεφτούμε ότι τα πράγματα θα βελτιωθούν, αλλά από την άλλη υπάρχουν επίσης και τα κινήματα αλληλεγγύης που δέχονται τους αγώνες των άλλων λαών ως δικούς τους. Και αυτά τα κινήματα είναι περισσότερο εμφανή σήμερα από ποτέ.
-Υπάρχει μια νέα ενέργεια που είναι πολύ ενθαρρυντική. Είναι η βιταμίνη Ε της ελπίδας και του ενθουσιασμού. Φαίνεται αδύνατη μετά από τόσες απογοητεύσεις, τόσες πολλές διαψεύσεις, ειδικά σε σχέση με τη νέα γενιά. Το «κίνημα των αγανακτισμένων» πιστεύω ότι μεταφέρει αυτό τον ενθουσιασμό, μια λέξη πολύ όμορφη λέξη, εξαιρετικά όμορφη, και αυτό είναι κάτι που πρέπει να προστατευθεί, γιατί αυτό σημαίνει «ότι έχουν μέσα τους τούς θεούς», όπως λέει μια έκφραση στην πατρίδα μου. Υπάρχουν φορές που οι άνθρωποι και οι κοινωνίες αισθάνονται ότι «έχουν μέσα τους τούς θεούς». Αυτές είναι στιγμές μαγικές, στιγμές μεγάλες, δεν είναι κάτι το καθημερινό, το φυσιολογικό. Η καθημερινή ζωή είναι πολύ μακριά.

-Όταν λέμε ότι «δεν υπάρχει εναλλακτική λύση», φαίνεται ότι ίσως η πραγματική κρίση είναι η ιστορία, ο τρόπος που μιλάμε για τα πράγματα και τον εαυτό μας. Λέμε ότι τα πράγματα θα είναι πάντα τα ίδια.

-Η βιασύνη είναι ανθρώπινη και κατανοητή. Οι άνθρωποι βλέπουν την ανάγκη να αλλάξουν τα πράγματα από τώρα μέχρι και τη Δευτέρα. Αλλά αυτό δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα. Η ιστορία είναι μια αργή κυρία που ποτέ δεν περπατά σε μια ευθεία γραμμή, αλλά σε κραδασμούς, σκοντάφτοντας. Σηκώνεται, πέφτει πάλι, κάνει ζιγκ - ζαγκ, και με πολλές αντιφάσεις «πηγαίνω εδώ, να πάω εκεί» επιστρέφει και ξεκινάει ξανά. Αυτός είναι ο εχθρός του προβλήματος, η βιασύνη. Αν θέλουμε να αλλάξουν τα πράγματα, θα πρέπει να τα κατανοήσουμε όπως είναι. Η πραγματικότητα έτσι είναι, δεν είναι κάτι που συμβαίνει σε δεκαπέντε λεπτά. Πολλές φορές κάνουμε λάθος στο ότι ταυτιζόμαστε με σημαντικά ιστορικά γεγονότα όπως  η κατάληψη των Χειμερινών Ανακτόρων, οι παγκόσμιοι πόλεμοι, κλπ, αλλά το ανθρώπινο μεγαλείο είναι τα μικρά πράγματα, τα πράγματα που κάνουμε κάθε μέρα, μέρα με τη μέρα, ότι γίνεται από εκείνους που είναι ανώνυμοι, χωρίς να ξέρουν τι θέλουν πραγματικά να κάνουν. Μερικές φορές σε συζητήσεις οι άνθρωποι με ρωτούν ποιος είναι ο αγαπημένος μου ήρωας, και την τελευταία φορά αντί να πω για κάποιον ήρωα από μπρούντζο και μάρμαρο, είπα ότι ήταν ο οδηγός του ταξί που με είχε πάει το βράδυ στο σπίτι μου.

-Ίσως αυτές οι ιστορίες μιλούν περισσότερο για την πραγματικότητα από ότι το ασφάλιστρο κινδύνου, το οποίο είναι αυτό που όλοι οι δημοσιογράφοι εστιάζουν στις αναλύσεις τους.

-Μου αρέσει να το κάνω αυτό και αυτό είναι που κάνω: Πολύ σύντομες ιστορίες που περιέχουν άλλες ιστορίες μέσα τους και που λένε πολύ περισσότερα από ό τι φαίνεται να λένε, ως εκ τούτου, θα πρέπει να διαβαστούν πολλές φορές. Το καλό πράγμα για την ανθρώπινη πραγματικότητα είναι ότι μιλάει σε μια γλώσσα των συμβόλων. Μπορεί πάντα να διαβάσει ανάμεσα από τις γραμμές, κάτω από ότι φαίνεται.

-Μερικές φορές προκαλεί ανησυχία η ανέφικτη ουτοπία και η αίσθηση ότι η αντίσταση είναι ο δρόμος προς το πουθενά. Νοιώθουμε κουρασμένοι να κρατάμε τα πόδια μας σε αυτό το ζιγκ - ζαγκ της ιστορίας.

-Είχα κάποιες συναντήσεις στα στρατόπεδα των «αγανακτισμένων» στην Μαδρίτη και την Βαρκελώνη. Σε μια από αυτές τις συναντήσεις, αργά το βράδυ, μιλώντας με τους ανθρώπους μού είπαν για τα προβλήματα και τις δυσκολίες τους. Έλεγαν ότι οι άνθρωποι ζητούσαν ηγέτες, αλλά δεν είχαν κανέναν. Τους είπα ότι ελπίζω να μην έχουν ποτέ κανέναν, γιατί η ανάγκη να έχουμε έναν ηγέτη για να μας πάρει από το αυτί και να μας καθοδηγήσει είναι η πληγή του κόσμου. Για να μαθαίνουν πρέπει να παρακούν. Μια άλλη ανησυχία που είχαν ήταν το που πήγαιναν, τι επρόκειτο να κάνουν αύριο, ποιος ήταν ο στόχος τους. Τους είπα να μην δίνουν σημασία σε τίποτα από αυτά, ότι πρέπει να συνεχίσουν την πορεία τους και η πραγματικότητα θα τους πει πού να πάνε. Να μην δώσουν προσοχή σε όσους ρωτούν σχετικά με τα αποτελέσματα, που τους ρωτούν τι θα συμβεί αύριο ή την επόμενη εβδομάδα. Τους είπα να ανταποκριθούν σε αυτά με ένα όμορφο στίχο της αγάπης που λέει ότι «η αγάπη είναι άπειρη, ενώ διαρκεί». Έτσι και εμείς, είμαστε άπειροι καθώς προχωρούμε, και αυτό είναι το ταξίδι μας.

-Μετά από ένα χρόνο ειρηνικής διαμαρτυρίας χωρίς απάντηση από την θεσμοθετημένη πολιτική, ο αγώνας των ισπανών ανθρακωρύχων που χρησιμοποίησαν πιο άμεσα μέσα, άνοιξε την συζήτηση για τη νομιμότητα και την αναγκαιότητα αυτών των μέσων.

-Αυτό είναι εύκολο να το λες, ειδικά όταν οι άλλοι πεθαίνουν. Αυτό μου δίνει μια συνολική απόρριψη.  Κάποιοι διανοούμενοι στέλνουν άλλους να σφάζονται. Δεν είμαι ένας από αυτούς και νομίζω ότι κάθε χώρα, κάθε κοινωνικό κίνημα και κάθε άτομο έχει το δικαίωμα να επιλέξει την πορεία του. Έξω από αυτό, κανείς δεν έχει το δικαίωμα να πει σε κανέναν πού να πάει και πώς. Και βεβαίως, δεν σημαίνει ότι ο μόνος τρόπος είναι μέσω της χρήσης των όπλων. Αυτό εξαρτάται από την κάθε στιγμή, σε κάθε χώρα, σε κάθε περίπτωση, και όσο λιγότερη βία τόσο το καλύτερο. Υπήρξαν φορές που η βία ήταν αναπόφευκτη και πολλές από τις αλλαγές στην ανθρώπινη ιστορία έγιναν βίαια, αλλά σε γενικές γραμμές αυτό δεν έχει οδηγήσει σε συνολική επιτυχία, επειδή καταλήγει σε έναν φαύλο κύκλο.

-Ένας φίλος μου λέει πάντα ότι για τους ποταμούς του αίματος που τρέχει, πρέπει πρώτα να τρέξουν ποτάμια μελάνι.

-Οι φτωχοί πεθαίνουν στους πολέμους, όχι αυτοί που μιλούν στις επίσημες εκδηλώσεις εξυμνώντας τις αξίες του πολέμου. Αν όχι, δείτε τα Φώκλαντ. Είναι εύκολο να στείλεις τους άλλους να πεθάνουν.


Μετάφραση από το βασκικό φεμινιστικό περιοδικό «Pikara»: Δημήτρης Γκιβίσης

Είμαι Ιδεοληπτικός Λαϊκιστής...

απο το Ιστολόγιο του Ερυθρού Καγκουρώ...
  • Διότι θέλω τα δημόσια αγαθά να παραμείνουν δημόσια, δηλαδή για όλους και για όλες, έχουν δεν έχουν λεφτά.
  • Διότι, επίσης, απαιτώ να μου παρέχουν υπηρεσίες αντίστοιχες των φόρων που πληρώνω (και τους πληρώνω τους φόρους μου, εδώ και χρόνια).
  • Διότι οι κυβερνώντες, εδώ και καιρό, είναι Νόμος του Μέρφι. Αν μια πρόβλεψη πάει σκατά, όλες οι υπόλοιπες θα ακολουθήσουν.
  • Ίσως ακόμα και γιατί το κράτος εξακολουθεί να είναι προκλητικά σπάταλο κι οι πολίτες του οδεύουν προς τη φτωχοποίηση.
  • Ακόμα, επειδή, επιμένω να σεβόμαστε την αξία των λέξεων και της γλώσσας: αξιοκρατία, διαφάνεια, δημόσιος έλεγχος… τέτοια πράγματα που καμιά σχέση δεν έχουν με το σύστημα που τα επικαλείται.


  • Επειδή πιο πολύ από μερικούς πιστεύω στη Δημοκρατία κι όχι στα κακέκτυπά της, κατά πως μας βολεύει κάθε φορά.
  • Επειδή μπροστά στην κερδοφορία των αόρατων (και αφορολόγητων) αγορών και την προκοπή των ανθρώπων, επιλέγω το δεύτερο.
  • Επειδή όταν κάποιοι φώναζαν για τη βία και την κτηνωδία του φασισμού και του ρατσισμού, κάποιοι κοίταζαν αλλού.
  • Επειδή γνωρίζω τη σαπίλα του συστήματος υγείας (καθώς και το πάρτυ που συνεχίζεται) κι από την άλλη βλέπω πως το ίδιο σύστημα οδηγεί ανθρώπους στον κίνδυνο και στην ανασφάλεια.
  • Επειδή βαρέθηκα να με σώζουνε οι ίδιοι πάντα αποτυχημένοι σωτήρες.
  • Επειδή όταν κλείνουν μαγαζιά, πετιούνται άνθρωποι στο δρόμο, πεινάνε οικογένειες, δεν με νοιάζει η ανταγωνιστικότητα και οι δείκτες.
  • Γιατί ακόμα, όταν βγαίνεις στην τηλεόραση και λες για «φαύλους» καλό είναι να τους κατονομάζεις, διαφορετικά μη μου κουνάς το δάχτυλο.
  • Επειδή η θέρμανση, η τροφή, η εκπαίδευση, η υγεία δεν είναι νουμεράκια στο κομπιουτεράκι σου… που και εκεί τα έχεις κάνει μαντάρα.
  • Επειδή όσοι διαβάσαμε δυο βιβλία κι είδαμε δυο σινεμάδες παραπάνω, δεν είμαστε ντε και καλά καλύτεροι και πιο έξυπνοι.
  • Επειδή, τέλος, καμιά εμπιστοσύνη δεν σου έχω κυρ υπουργέ, βουλευτά, opinion maker, δημοσιογράφε, αναλυτή που κάποια χρόνια τώρα με το ίδιο κουστούμι λες τα ίδια με παραλλαγές.
Για όλα αυτά (και για άλλα ακόμα) κατατάσσω εαυτόν στους «ιδεοληπτικούς λαϊκιστάς», λέω να απεργήσω με τους φίλους μου και τους δικούς μου ανθρώπους στις 6 και 7 Νοεμβρίου και να συνεχίσω την προσπάθεια… Το video των Ισπανών τα λέει όλα καλύτερα από μένα που σας ιστορώ…
Chi vivra’  vedra’.

Ειναι ετοιμος να κυβερνησει ο Συριζα;

John Shaft
Αναρωτιέμαι, αν η συγκυβέρνηση δεν είχε το σταθερό χέρι της μέρκελ και της τροικας να καθοδηγεί και να υπαγορεύει κάθε κίνηση και απόφαση, θα ήταν πιο "έτοιμη" να κυβερνήσει από τον συριζα? γιατί πραγματικά έχω βαρεθεί αυτή την ασύμετρη σύγκριση περί κυβερνητικής ετοιμότητας..
Εχουμε από τη μια ένα κόμμα, που "πρέπει" να βρει ένα σχέδιο που θα επιτρέψει την ανατροπή των σχεδίων των δανειστών μας και ένος πανίσχυρου διεθνούς κατεστημένου,  χωρίς να επιφέρρει την κατάρευση της χώρας και από την άλλη μια σειρά από (-) κόμματα που το μόνο που "πρέπει" να καταφέρουν είναι να κάνουν τις μαριονέτες του παραπάνω συμπλέγματος συμφερόντων χωρίς να καταρεύσουν και χωρίς να φαγωθούν μεταξύ τους για τα κόκαλα της εξουσίας και συγκρίνουμε την "ετοιμότητα" τους να ανταποκριθούν..
Εγώ πάντως θα ανησυχούσα πολύ περισσότερο αν ο συριζα δήλωνε σύσωμος ότι είναι καθ' όλα έτοιμος να κυβερνήσει και να βγάλει τη χώρα από το βούρκο..  τότε θα ήταν σύγουρα καταδικασμένος να αποτύχει ή κρυφά αποφασισμένος να μην προσπαθήσει καν..

Κάπου εδώ εξηγείται και η άνοδος της ΧΑ η οποία θα συνεχιστεί όσο απαξιώνονται οι εναλλακτικές λύσεις "ριζοσπαστικοποίησης" των ανθρώπων που χάνουν την ελπίδα τους..

Τέλος σχετικά με τους αρβανίτη και κατσίμη η συμβουλή μου είναι η ακριβώς αντίθετη.. όπως έχει πολλές φορές επισημανθεί η οικονομία (από όπου αρχίσε και τροφοδοτείται η γενικότερη κρίση) είναι κατά το ήμισι ψυχολογία και η ύφεση δεν μπρορεί να υποχωρήσει όσο κυριρχούν η απαισιοδοξία και η απογοήτευση..

Οι ισλανδοί δεν πήραν την χώρα τους στα χέρια τους με κατεβασμένα μούτρα και την ουρά στα σκέλια, την πήραν με χαμόγελο, αισιοδοξία, θυμό και αυτοπεποίθηση.. Το δόγμα του σοκ που εφραμόζεται με μεγάλη επιτυχία στην ελλάδα αυτό κάνει.. πνίγει τους ανθρώπους στην δυστυχία και την απογοήτευση καθιστώντας τους παθητικούς και μοιρολάτρες..

Λίγος χαβαλές (επίκαιρος, πολιτικός και καυστικός -όπως ο διάλογος περι δένδια σε "μπλαζέ" ύφος-) είναι ακριβώς αυτό που χρειάζεται για να μπουν τα πράγματα στην πραγματική τους προοπτική..

Για να δούμε όλους αυτούς τους πανίσχυρους δυνάστες ως αυτό που πραγματικά είναι, δηλαδή μικρά ασήμαντα ανθρωπάκια που εύκολα μπορούμε να κάνουμε στην άκρη οποιαδήποτε στιγμή το θελήσουμε..

υγ: δυο γενιές είναι 50 χρόνια, τα επόμενα 50 χρόνια στα οποία η ανθρωπότητα θα έρθει αντιμέτωπη με τα πιο δύσκολα και απειλητικά προβλήματα της καταγεγραμμένης ιστορίας της.. υπερπληθυσμός, γήρανση, εξάντληση ενεργειακών και άλλων πόρων, υπερθέρμανση του πλανήτη, γεωπολιτική ανακατάταξη και πόσα ακόμα.. δεν θα ρισκάριζα καμία πρόβλεψη για τίποτα σε αυτή την περίοδο..

Το παραπανω κειμενο ειναι σχολιο σε ενα αρθρο του κ. Γιωργου Πηττα που δημοσιευθηκε στο TVXS...  Το αναδημοσιευω αφενος γιατι διαβαζεται και αυτονομα και αφ' ετερου με εφραζει πολυ περισσοτερο απο το αρχικο...  Ο τιτλος ειναι δικος μου... Α.Κ.

«Χ.Α-friendly» καλλιτέχνες: Τα μαύρα πουκάμισα του πολιτισμού...

«Χ.Α-friendly» καλλιτέχνες: Τα μαύρα πουκάμισα του πολιτισμού Δεν πέσαμε από τα σύννεφα με τις φιλοχρυσαυγίτικες δηλώσεις του Notis στην Τατιάνα Στεφανίδου στο Star. Το κανάλι του Βαρδινογιάννη προβάλλει με ζήλο τη λαιφ-σταιλάτη πλευρά της Χ.Α., πότε με αφιερώματα στο τανγκό του Κασιδιάρη ή στο γάμο του Παναγιώταρου, και άλλα χαζοχαρούμενα ινφομέρσιαλ της φιλοναζιστικής κοινοβουλευτικής πλέον συμμορίας.
Το τηλεοπτικό πλάνο με τον νεο-λαϊκό τραγουδιστή ξαπλωμένο στον καναπέ με λευκό σορτς και μαύρα γυαλιά να αγορεύει κατά των «λαθρομεταναστών» που του βιάζουν την αισθητική όταν πουλάνε χαρτομάντιλα στα φανάρια, είναι από μόνο του η επιτομή του κιτς νεοπλουτίστικου θράσους.
Μπροστά σε μια ελαφρώς διαφωνούσα αλλά κατευχαριστημένη Στεφανίδου, ο κάποτε Νο1 σε πωλήσεις Σφακιανάκης δίνει μαθήματα πολιτικού συγκρητισμού. Ο καλλιτέχνης εγκρίνει και Χρυσή Αυγή και ολίγον από Τσίπρα, δηλώνει αναρχικός «με την κλασική έννοια», ενώ ταυτόχρονα πιστεύει ότι μετά το ’74 όλα πήγαν κατά διαόλου.  Και χούντα και αναρχία και αθεϊα, και πογκρόμ.
Πριν το ρατσιστικό παραλήρημα του Σφακιανάκη, είχαν προηγηθεί οι φιλο-χρυσαυγίτικες δηλώσεις του Πέτρου Γαϊτάνου, ενός τραγουδιστή που έχει ταυτιστεί με τις πασχαλινές προσφορές των εφημερίδων.
Ο  κρητικός ελληνο-προφήτης με τις φαβορίτες και ο βυζαντινός ραψωδός με τις  ανταύγειες είναι οι τελευταίες προσθήκες στον ακόμα ολιγομελή μπαξέ των καλλιτεχνών που στηρίζουν τη Χρυσή Αυγή.
Αν σε αυτούς προσθέσουμε δηλώσεις συγκρατημένης αποδοχής, όπως του ηθοποιού Θοδωρή Αθερίδη ότι γενικά δεν τους πάει αλλά «περνάνε τη γριά απέναντι» (άλλος ένας αστικός μύθος), σιγά σιγά φτιάχνεται το πάνθεον των Χ.Α.-friendly καλλιτεχνών, που είτε βγαίνουν από την ντουλάπα είτε ανοιγοκλείνουν διερευνητικά το ένα φύλλο. Καλλιτέχνες όπως ο Σφακιανάκης και  ο Γαϊτάνος αποτελούν το ποπ φάσμα του φιλοχρυσαυγίτικου τόξου, που στα απόνερά του πλέουν περσόνες όπως η «αισθησιακή χρυσαυγίτισσα» πρώην πλέι μέιτ, ο Βας-Βας Παρασκευάς και η στρουμπουλή πανελίστρια Τζωρτζέλα.

Ανησυχητική δεν είναι μόνο η κουστωδία που στηρίζει τη ρατσιστική βία των χρυσαυγιτών. Ο Δ. Σαββόπουλος, ο Π. Μάρκαρης, ο συγγραφέας Γ. Ξανθούλης έχουν κατά καιρούς πει ακόμα χειρότερα,  ο ένας να στείλουμε τους μετανάστες στα ξερονήσια, ο άλλος ότι η αιτία του νεοφασισμού είναι η αριστερά, ο τρίτος ότι οι μετανάστες πρέπει να «αναπαυθούν σε τόπο χλοερό». Σε αντίθεση με τους λαϊκούς φιλο-χρυσαυγίτες, οι ποιοτικοί οπαδοί της θεωρίας των «δύο άκρων» θεωρούνται προοδευτικοί και μετριοπαθείς.  Στην πραγματικότητα οι πρώτοι είναι η εκλαϊκευμένη εκδοχή των δεύτερων, όπως ο σαλταρισμένος εθνο-λαϊκισμός του Σφακιανάκη είναι η ντραγκ  εκδοχή του εκσυγχρονιστικής νεοορθόδοξης συντήρησης που πρεσβεύει ο όψιμος Σαββόπουλος.
Αυτό που οφείλει να μας απασχολήσει δεν είναι τόσο το τσίρκο της δεξιάς και ακροδεξιάς διανόησης και υποκουλτούρας, αλλά η δημιουργία ενός πολιτισμικού αντίπαλου δέους, μιας σύγχρονης λαϊκής εργατικής κουλτούρας που να μην καταφεύγει διαρκώς στα ξεφτισμένα παλιά υλικά, αλλά να εφευρίσκει καθημερινά νέα. Αυτό τον πολιτισμό όσο περισσότερο τον έχουμε ανάγκη, τόσο πιο τραγικά βιώνουμε την έλλειψή του.

Αλληλεγγύη και φιλανθρωπία...

Ένα επίκαιρο κείμενο του Δημήτρη Γληνού που γράφτηκε το 1932, χρονιά της επίσημης πτώχευσης της Ελλάδας.
 από seisaxthiablog
«Μέσα σ’ αυτή τη φοβερή στιγμή της παγκόσμιας κρίσης πλήθυνε το κακό, που ήτανε πάντα πολύ, μεγάλωσε η αθλιότητα των απαθλιωμένων ανθρώπων. Ο εργάτης, ο φτωχός αγρότης, ο μικροεπαγγελματίας, ο υπάλληλος ζούνε μέσα σε μια αδιάκοπη αγωνία. Από τη μια βλέπουνε το πενιχρό τους μεροδούλι να γίνεται κάθε μέρα λιγότερο, τη στιγμή που όλα ακριβαίνουν, ή βλέπουνε τα λιγοστά προϊόντα του ολόχρονου μόχθου τους να μένουν απούλητα ή να πουλιούνται σε τιμές εξευτελιστικές. Από την άλλη, κάθε μέρα κρούει την πόρτα τους το σκιάχτρο της αναδουλειάς με τη συντρόφισσά της, την πείνα. Και σ’ όσα σπίτια μπει μέσα το μεγάλο κακό ρημάζουνε πια.
Άγριος πόλεμος κοινωνικός έχει ξεσπάσει και οι πεινασμένοι διεκδικώντας τα πιο απλά δικαιώματά τους στη ζωή, γίνονται θύματα κι από τούτη την πλευρά. Μα απ’ όλους τους κυνηγημένους και τους απόκληρους τα τραγικότερα θύματα είναι τα παιδιά. Το παιδί του προλετάριου, το παιδί του φτωχού αγρότη, το εργαζόμενο παιδί, το παιδί του βιοπαλαιστή ήτανε πάντα σε θέση σκληρή και μειονεκτική. Μα τώρα έγινε πια η μοίρα του αβάσταχτη. Η φτωχή μάνα, που είναι υποχρεωμένη να δουλεύει από την αυγή ως τη νύχτα μακριά από το σπίτι της, αφήνει τα παιδιά της ολημερίς στο έλεος του δρόμου., του διαβάτη και της γειτόνισσας, τ’ αφήνει να κυλιούνται στη λάσπη και στο χώμα για να τους φέρει το βράδυ λίγο ψωμί, χωρίς να προφταίνει και χωρίς να μπορεί ούτε μια ματιά να τους ρίξει, σκοτωμένη καθώς είναι από την κούραση.
Κι αν η μάνα μένει στο σπίτι, πού να προφτάσει ο πατέρας ν’ αντικρίσει το έξοδο για τα παιδιά με το μικρό του μεροκάματο. Κι αν δεν έχει δουλειά ούτε η μάνα ούτε ο πατέρας, γιατί είναι άνεργος ή απεργός; Ξυπολυσιά και αρρώστια και πείνα και κρύο και ακαθαρσία και αμορφωσιά και βούρκος και βάσανα σωματικά και κόλαση ψυχική, είναι η μοίρα των φτωχών παιδιών. Διπλή και τριπλή εκμετάλλευση, ξύλο και εξαθλίωση και εξαχρείωση γεμάτη είναι η ζωή του εργαζόμενου παιδιού. Το πικρότερο κατακάθι της προλεταριακής δυστυχίας αυτά το πίνουν, το μαρτυρικό στεφάνι αυτά το φορούν. Τα φτωχά παιδιά είναι των σκλάβων οι σκλάβοι, των πεινασμένων οι πεινασμένοι, των παγωμένων οι παγωμένοι, των άρρωστων οι άρρωστοι, των απόκληρων οι απόκληροι. Αυτά μπαίνουνε στην κόλαση με το πρώτο αντίκρισμα της ζωής. Την ηλικία της χαράς, της ξενοιασιάς και του γέλιου αυτά δεν τη γνωρίζουν.
Απέναντι στην απέραντη τούτη τραγωδία, που πλημμυρίζει τα σκοτεινά υπόγεια και τις υγρές αυλές μέσα στις πολιτείες, τα χαμόσπιτα των συνοικισμών και τις καλύβες της αγροτιάς σ’ όλη τη χώρα, η βοήθεια που η επίσημη και ιδιωτική φιλανθρωπία καταπιάνεται να δώσει δεν είναι ούτε σα σταγόνα νερού σε φλογισμένο καμίνι. Τα ελατήριά της άλλως τε δεν είναι καθαρά. Για να υπάρχει της χρειάζεται να υπάρχουνε θύματα. Ο φτωχός εργαζόμενος λαός που είναι το θύμα, και τα παιδιά που είναι διπλά θύματα, πρέπει να ζητήσουνε και να βρούνε τη βοήθεια και την απολύτρωση από τον ίδιο τον εαυτό τους.
Δεν πρέπει να περιμένουν τη σωτηρία τους από την άλλη πλευρά. Και του πιο αδύνατου η δύναμη διπλασιάζεται, όταν ενώσει τη λιγοστή του μπόρεση με την προσπάθεια των συντρόφων του. Όταν ο εργάτης , ο αγρότης, ο φτωχός εργαζόμενος λαός νιώσει μιαν ολοκληρωτική αλληλεγγύη να τον ενώνει με όλους τους συντρόφους του στη δυστυχία και μέσα στα σύνορα της χώρας κι όξω απ’ αυτή σ’ όλες τις χώρες της γης, και όταν κινηθεί ομόψυχα και ολόψυχα να βοηθήσει τον εαυτό του και τους άλλους, τότε θα βρει το δρόμο της ανακούφισης και της σωτηρίας. Αλληλεγγύη των δυστυχισμένων! Να το σύνθημα μιας καινούργιας δράσης, που μπορεί να φέρει τα πιο χειροπιαστά αποτελέσματα. Αλληλεγγύη οργανωμένη, ενεργητική ζωντανή, θετική και έμπρακτη, είναι ο πρώτος όρος της σωτηρίας.
Η εργατική τάξη, το πιο συνειδητό και το πιο οργανωμένο κομμάτι του εργαζόμενου λαού, πρέπει να βαδίσει πρώτη το δρόμο αυτό στην ολότητά της, απάνω από τα κόμματα και κάθε πολιτική διαίρεση.
Αλληλεγγύη και ενότητα. Και μαζί με τον εργαζόμενο φτωχό λαό πρέπει να βαδίσουν όσοι νιώθουν τον εαυτό τους αλληλέγγυο με κείνους, που αγωνίζονται για την απολύτρωση, όσοι νιώθουν και όσοι πονούν. Ελάτε να βοηθήσουμε τα παιδιά! Ελάτε να οργανώσουμε την αλληλεγγύη σε τούτο τον τομέα. Να βοηθήσουμε το ξύπνημα και τη συνειδητοποίηση της αλληλεγγύης, να βοηθήσουμε να φανερωθεί έμπρακτα στο πρόβλημα του φτωχού παιδιού. Η αλληλεγγύη των εργαζομένων κάνει θάματα. Μα και το πιο μικρό βήμα που μπορεί να γίνει απάνω σε τούτο το σωστό δρόμο, θα έχει τεράστια σημασία. Γιατί θα ξυπνήσει τη συνείδηση του σκοτεινού δρόμου σε χιλιάδες χιλιάδων ανθρώπους. Όσοι μπορούν, όσοι θέλουν, όσοι νιώθουν, ας κινηθούν. Τώρα είναι η στιγμή. Κάθε μέρα που περνάει θέτει τα προβλήματα οξύτερα και επιτακτικότερα. Ο αγώνας για τα δικαιώματα του παιδιού του εργαζόμενου λαού είναι ένας ευγενικός αγώνας.
Άς έρθουνε μαζί μας, όσοι θέλουνε να προσφέρουνε και τις πιο μικρές υπηρεσίες στο μεγάλο τούτο έργο. Η βοήθειά τους θα είναι πολύτιμη. Μια οργανωτική επιτροπή πρέπει να πάρει στα χέρια της το ζήτημα αμέσως. Μια εντατική δουλειά πρέπει ν’ αρχίσει, που θα ξυπνήσει, θα φωτίσει θα κινητοποιήσει μάζες και που πριν απ’ όλα θα διοργανώσει έμπρακτη αλληλεγγύη, θα δώσει άμεση βοήθεια για το παιδί.
Ας γράψουνε σε μένα, όσοι επιθυμούν να συνεργαστούν στην «Παιδική Βοήθεια»
Αθήνα, Δεκέμβρης 1932
Δημήτρης Γληνός

Πότε θα λογοδοτήσει το υπουργείο Οικονομικών;

του Γιάνη Βαρουφάκη απο το Protagon...

Photo: evan brennan/Flickr Photo: evan brennan/Flickr
Στις 22 Οκτωβρίου, η διεθνής επιστημονική κοινότητα δεν πίστευε στα μάτια της διαβάζοντας τα νέα ότι ιταλικό δικαστήριο καταδίκασε σε έξι χρόνια κάθειρξη έξι σεισμολόγους επειδή απέτυχαν να προειδοποιήσουν τον πληθυσμό για τον σεισμό στην πόλη L’ Aquila το 2009. Εμφανώς, το δικαστήριο δεν κατανόησε ότι η σεισμολογία βρίσκεται στα σπάργανα: μπορεί να προβλέψει πού θα γίνει μεγάλος σεισμός αλλά όχι το πότε. Συνεπώς, η φυλάκιση των επιστημόνων δεν ήταν παρά μια απόφαση απελπισίας του ιταλικού κράτους μπροστά στην (έως τώρα) αδυναμία του ανθρώπου να προβλέψει τις βουλές του Εγκέλαδου.
Όπως έχω γράψει αλλού, εμείς οι οικονομολόγοι είμαστε χειρότεροι από τους σεισμολόγους. Όπως οι σεισμολόγοι, είμαστε κι εμείς ανίκανοι να προβλέψουμε τις μεγάλες κρίσεις, τους οικονομικούς σεισμούς (τύπου 1929 ή 2008) που απειλούν με διάλυση την κοινωνία. Τουλάχιστον, όμως, οι σεισμολόγοι δεν φταίνε ούτε για τον σεισμό ούτε και για τους μετασεισμούς. Αντίθετα, οι οικονομολόγοι είμαστε ένοχοι: Πίσω από κάθε τοξική οικονομική πολιτική, ή κάποιο τοξικό παράγωγο, κρύβεται ένα όμορφο μοντέλο κάποιου επιτυχημένου οικονομολόγου. Αν δεν υπήρχαμε, ή τουλάχιστον αν δεν είχαμε τόσο μεγάλη πίστη στον εαυτό μας, ο κόσμος θα ήταν καλύτερος, η Κρίση λιγότερο έντονη.
Οι αποτυχημένες προβλέψεις του Υπουργείου Οικονομικών
Έρχομαι λοιπόν στο δια ταύτα: Καμία αποτυχημένη πρόβλεψη στην ιστορία της οικονομικής επιστήμης δεν ήταν τόσο οφθαλμοφανής όσο εκείνη των οικονομολόγων της τρόικα και, βεβαίως, του δικού μας Υπουργείου Οικονομικών! Καθώς, μάλιστα, αυτές οι παταγώδεις αποτυχημένες προβλέψεις αποτελούν τα θεμέλια των οικονομικών πολιτικών της τελευταίας τριετίας, που καταδικάζουν μια ολόκληρη γενιά στην απαξίωση της χώρας της και στην αδυναμία να ελέγχουν την ζωή τους, νομίζω ότι ήρθε η ώρα να λογοδοτήσει το υπουργείο Οικονομικών. Εχθρός της ιδέας της φυλακής, δεν προτείνω μια τύχη σαν εκείνη που επιφύλαξε το ιταλικό δικαστήριο για τους σεισμολόγους. Όμως μια ωραία απόλυση (από την στιγμή που δεν διαθέτουν την ευαισθησία να παραιτηθούν) θα ήταν το λιγότερο που απαιτεί η λογική και η δικαιοσύνη.
Μια ματιά στο παρακάτω διάγραμμα πείθει άμεσα για του λόγου το αληθές.

Τον Μάιο του 2010, με την υπογραφή του Μνημονίου, παρόλο που η μισή χρονιά είχε ήδη περάσει (και το υπουργείο ήξερε τα στοιχεία του πρώτου εξαμήνου), η πρόβλεψή του για το χρέος του 2010 (ως ποσοστό του ΑΕΠ) έπεσε έξω δεκαπέντε ποσοστιαίες μονάδες! Όχι μία και δύο, εντός δηλαδή των ορίων του στατιστικού σφάλματος. Δεκαπέντε!
Την επόμενη χρονιά, για το 2011, η πρόβλεψη του υπουργείου έφτασε το αμίμητο 25,5%. Σύμφωνα με το Σχέδιο Προϋπολογισμού που μόλις πρόσφατα κατατέθηκε στην Βουλή, φέτος η πρόβλεψη του υπουργείου επί υπουργίας κ. Παπακωνσταντίνου (και του αρχικού Μνημονίου) θα αποδειχθεί σχεδόν 40% χαμηλότερη από το πραγματικό χρέος ενώ του χρόνου, το 2013, αν τα πράγματα πάνε όπως ελπίζει ο Γιάννης Στουρνάρας, η απόκλιση του χρέους (από το επίπεδο που προέβλεψε το υπουργείο το 2010) θα χτυπήσει κόκκινο, αγγίζοντας το 47,3%.
Τι έφταιξε;
Αυτές οι προβλέψεις είχαν έναν σαφώς προκαθορισμένο και κυνικό στόχο: Να στοιχειοθετήσουν, να θεμελιώσουν την πολιτική του Μνημονίου 1. Να πείσουν ότι τα νούμερα εκείνα «έβγαιναν». Οι κύριοι της τρόικας, και ιδίως του ΔΝΤ (όπως γνωρίζουμε πλέον καλά) κατασκεύασαν (μετά από απαίτηση του Βερολίνου) τις προβλέψεις με κόκκινο χρώμα στο διάγραμμα έτσι ώστε να περάσουν τα τεράστια δάνεια από την Ομοσπονδιακή Βουλή του Βερολίνου (προσφέροντας στους γερμανούς βουλευτές την ψευδαίσθηση ότι πρόκεται για ένα παροδικό πρόβλημα ρευστότητας του ελληνικού κράτους).
Το γεγονός ότι δεν υπήρχε καμία, μα καμία, πιθανότητα να πιαστούν αυτοί οι στόχοι, με αποτέλεσμα η εικόνα της Ελλάδας να κατακρεουργείται καθημερινά (σημ. ο γερμανός πολίτης που βλέπει το παραπάνω διάγραμμα δεν ενδιαφέρεται για το αν οι στόχοι εκείνοι ήταν ή δεν ήταν άπιαστοι) δεν ένοιαζε την τρόικα. Εκείνη απλά ήθελε να κουκουλώσει για ένα ή δύο χρόνια το «ελληνικό πρόβλημα». Εμείς όμως; Το δικό μας Υπουργείο Οικονομικών; Δεν ένιωθε την υποχρέωση, στον βαθμό που παιζόταν η ήδη πληγωμένη αξιοπιστία της χώρας, να δημοσιοποιήσει δικές του προβλέψεις που να είναι ρεαλιστικές, που να δώσουν στην ελληνική πλευρά περισσότερα επιχειρήματα και, εν τέλει, να κερδίσουν την εμπιστοσύνη των πολιτών και των αγορών – εμπιστοσύνη που μόνο το «πιάσιμο» των στόχων μπορεί να επιφέρει;
Αντί για αυτό, το Υπουργείο Οικονομικών έπραξε σαν έναν ανόητο που για να πάρει επιδότηση από τον ΣΕΓΑΣ διατρανώνει ότι τον Ιούνιο θα πηδήξει 2,45 μέτρα στο άλμα εις ύψος. Μόνο γελοιότητα παράγει αυτή η τακτική. Και καλά ο κ. Παπακωνσταντίνου, ο οποίος έχει αποδείξει έμπρακτα ότι το μόνο που τον ενδιέφερε είναι να λέει ναι», «μάλιστα», «όπως επιθυμείτε» στο Βερολίνο και στις Βρυξέλλες. Οι οικονομολόγοι όμως του υπουργείου, του Συμβουλίου Οικονομικών Εμπειρογνωμόνων, γιατί δεν έβγαλαν ένα δικό τους πόρισμα; Γιατί δεν παραιτήθηκαν; Ήταν ένοχοι αποσιώπησης ενός τεράστιου  προβλεπτικού σφάλματος, το οποίο γνώριζαν ότι απειλούσε να καταστρέψει την χώρα; Ή μήπως πίστευαν αυτές τις προβλέψεις; Και στην μία και στην άλλη περίπτωση, πρέπει να απολυθούν πάραυτα. Σκεφτείτε το: Σε ποια μεγάλη εταιρεία οικονομολόγος-λογιστής πέφτει τόσο πολύ έξω και κανείς δεν του ζητά να λογοδοτήσει;
Πολλοί κριτικά ιστάμενοι προς τον γράφοντα αναγνώστες λένε: «Όταν είσαι έξω από τον χορό...» Δεν είναι έτσι φίλοι και φίλες. Όλοι μας είμαστε στον ίδιο χορό και όλοι μας έχουμε ευθύνες. Κανείς οικονομολόγος που γνώριζα εκείνη την εποχή στο εξωτερικό ή στην Ελλάδα (χωρίς οργανική θέση σε κάποιο υπουργείο, τράπεζα ή οργανισμό) δεν αποδεχόταν τις προβλέψεις αυτές. Όλοι μας, δεξιοί και αριστεροί, έλληνες, αγγλοσάξονες, ολλανδοί κλπ., συμφωνούσαμε (και φωνάζαμε) ότι «τα νούμερα» δεν βγαίνουν. Διακρίναμε μάλιστα το μέγα σφάλμα στις προβλέψεις υπουργείου-τρόικας. Ήταν το εξής:
Η εσφαλμένη υπόθεση
Θεωρούσαν ότι ο λεγόμενος «πολλαπλασιαστής» της ελληνικής οικονομίας ήταν μικρότερος του ενός και μάλιστα πολύ κοντά στο μηδέν. Τι σημαίνει αυτό; Δεν είναι δύσκολο να το καταλάβει κανείς. Έστω ότι το κράτος ξοδεύει φέτος 1 ευρώ πιο πολύ από πέρσι. Αν το εθνικό εισόδημα αυξηθεί κατά x ευρώ, τότε λέμε ότι ο πολλαπλασιαστής ισούται με x. Αντίστοιχα, αν το κράτος «αφαιρέσει» από την οικονομία 1 ευρώ (π.χ. αυξάνοντας την φορολογία κατά 1 ευρώ, ή μειώνοντας τις δαπάνες τους κατά 1 ευρώ), και ο πολλαπλαστιαστής είναι x, τότε το ΑΕΠ, το εθνικό εσόδημα μειώνεται κατά x ευρώ. Η υπόθεση ότι ο πολλαπλασιαστής της οικονομίας μας εν έτει 2010 ήταν κοντά στο μηδέν «βοήθησε» την τρόικα και το υπουργείο να επιχειρηματολογήσουν ότι οι μεγάλες περικοπές στις δημόσιες δαπάνες θα είχαν πολύ μικρό αντίκτυπο στο ΑΕΠ.
Προφανώς, ο πολλαπλασιαστής της οικονομίας όχι μόνο δεν ήταν κοντά στο μηδέν αλλά προσέγγιζε το 1,5 με 2 (με αυξητική πορεία όσο πέρναγε ο καιρός και φούντωνε η κρίση). Δηλαδή, για κάθε 1 δις ευρώ «μέτρων» το ΑΕΠ μειωνόταν κατά 2 δις. Κάπως έτσι η ελληνική οικονομία απώλεσε 55 δις εθνικού εισοδήματος από το 2010 έως σήμερα, στέλνοντας το χρέος, ως ποσοστό του ΑΕΠ, στην στρατόσφαιρα και την αξιοπιστία της χώρας στο ναδίρ. Από αυτές εδώ τις σελίδες, εξηγούσα τον Αύγουστο του 2010, το μέγα προβλεπτικό σφάλμα του Υπουργείου Οικονομικών και της τρόικας [τόσο όσον αφορούσε την ελληνική οικονομία (και τον πολλαπλασιαστή της) όσο και το διεθνές περιβάλλον]: η υπόθεση πως η λιτότητα θα έχει μηδαμινό αντίκτυπο στο εθνικό εισόδημα της Ελλάδας και των εταίρων της.
Ήταν μια «ηρωική», μια κυνικότατη, υπόθεση που κόπηκε και ράφτηκε στα μέτρα των προτεραιοτήτων του Βερολίνου, το οποίο αποφάσισε να δώσει ένα μεγάλο δάνειο παρουσιάζοντας στην Γερμανική Βουλή ένα κάλπικο πρόγραμμα προσαρμογής – ένα πρόγραμμα που, για να επαληθευτεί, έπρεπε να παραβιαστούν οι βασικοί νόμοι των μακροοικονομικών. Και επαναλαμβάνω: Εκείνοι την δουλειά τους έκαναν. Το Υπουργείο Οικονομικών όμως;
Θα πουν κάποιοι ότι αυτές οι προβλέψεις θα είχαν επιτευχθεί αν η κυβέρνηση είχε καταφέρει να εφαρμόσει το Μνημόνιο, αν είχε μειωθεί έγκαιρα το χρέος μέσω ιδιωτικοποίησεων, αν είχαν γίνει οι διαρθωτικές αλλαγές. Δεν είναι έτσι αγαπητοί αναγνώστες. Τον Ιούνιο του 2011, πάλι από αυτές τις σελίδες, δημοσιοποιήσαμε μια προσομοίωση του δημόσιου χρέους με βάση τα εξής υπεραισιόδοξα σενάρια: Το Σενάριο 1 (γκρι γραμμές) έδειχνε πως θα εξελιχθεί το ποσοστό χρέους αν πιάναμε πλήρως τους στόχους του επικαιροποιημένου Μνημονίου 1 άνευ ιδιωτικοποιήσεων και νέων μέτρων. Το ακόμα πιο αισιόδοξο Σενάριο 2 (οι κίτρινες γραμμές) προσέθετε την υπόθεση ότι οι ιδιωτικοποιήσεις θα απέφεραν €15 δισ το 2011, άλλα €15 δισ το 2012, και επί πλέον €10 δις το 2013 και €10 δισ το 2014. Όπως φαίνεται από το σχεδιάγραμμα στο πάνω αριστερά μέρος του άρθρου εκείνου, και τα δύο αυτά σούπερ-αισιόδοξα σενάρια, που υπέθεταν την πλήρη και επιτυχέστατη εφαρμογή του Μνημονίου, οδηγούσαν το δημόσιο χρέος της ώρας σε εκρηκτικό μονοπάτι.
Και τώρα;
Μόλις τελείωσα την μελέτη του Προϋπολογισμού του Κράτους για το 2013. Αν και είναι εμφανές ότι ο Γιάννης Στουρνάρας έχει κάνει προσπάθειες να εμφυσήσει έναν μεγαλύτερο ρεαλισμό στις προβλέψεις του υπουργείου του, δυστυχώς η κατάσταση δεν έχει αλλάξει ριζικά. Ο Προϋπολογισμός προβλέπει ότι τα νέα μέτρα των περίπου 11 δις, αν περάσουν τελικά, θα οδηγήσουν σε περαιτέρω συρρίκνωση του ΑΕΠ από τα 194 δις το 2012 στα 183 δις το 2013, στέλνοντας το χρέος (ως ποσοστό του ΑΕΠ) στα 189,1%. Που τέτοια τύχη! Χρησιμοποιώντας τις τελευταίες εκτιμήσεις του ίδιου του ΔΝΤ για το μέγεθος του πολλαπλασιαστή της ελληνικής οικονομίας (βλ. πιο πάνω) φαίνεται ότι τα μέτρα των 11 δις (και ιδίως οι περικοπές άνω των 2 δις μισθών και συντάξεων) θα μειώσουν το ΑΕΠ της χώρας στα 172 με 173 δις – οπότε το ποσοστό χρέους θα ξεπεράσει για πρώτη φορά το... 200%. Και τότε πώς νομίζετε ότι θα αντιδράσει η γερμανική πολιτική σκηνή σε ένα νέο αίτημα για άλλα 100 δις;
Πρόταση
«Καλά όλα αυτά», θα μου πείτε. Έστω ότι έχεις δίκιο. Τι κάνουμε; Έχουμε εναλλακτική από το να περάσουμε τα μέτρα αυτά και να πάρουμε την δόση; Ο καλός φίλος Σταύρος Θεοδωράκης χθες έθεσε το ερώτημα αυτό: «Θα μπορούσε αυτή τη στιγμή να γίνει κάτι διαφορετικό;» Ναι Σταύρο, όχι μόνο θα μπορούσε αλλά επιβάλλεται κιόλας.
  1. Δημιουργία κυβέρνησης εθνικής ενότητας, με συμμετοχή και του Σύριζα, στην βασή συμφωνίας (α) να μην ψηφιστούν τα μέτρα των 11δις τώρα αλλά (β) να συμφωνηθούν άμεσα οικονομίες της τάξης των 2,5 δις έτσι ώστε να επιτευχθεί σήμερα κι όλας το πολυπόθητο πρωτογενές πλεόνασμα που εξασφαλίζει ότι το δημόσιο δεν χρειάζεται δανεικά για να καταβάλει μισθούς και συντάξεις
  2. Άμεση εκμετάλλευση της τεράστιας και δημόσιας διένεξης μεταξύ της κας Lagarde και του κ. Schauble, με στόχο την επίτευξη συμφωνίας διασύνδεσης των αποπληρωμών των χρεών μας στην τρόικα (συμπεριλαμβανομένης και της ΕΚΤ) με την σταθεροποίηση της ελληνικής οικονομίας
  3. Αίτημα προς τις Βρυξέλλες (α) αποσύνδεσης των κεφαλαίων που έχουν λαμβάνειν οι ελληνικές τράπεζες από το ελληνικό δημόσιο χρέος με (β) παράλληλη μεταφορά των κονδυλίων ύψους 12 δις (που απομένουν από το ΕΣΠΑ 2007-2013) που έχει λαμβάνειν η ελληνική οικονομία στην Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων (χωρίς ούτε μια δεκάρα από αυτά τα 20 δις να περάσουν στο ελληνικό κράτος) ώστε να χρηματοδοτηθούν επιχειρήσεις του ιδιωτικού τομέα
Τα παραπάνω δεν συγκροτούν κάποια εύκολη λύση. Είναι ένα σκληρό και κακοτράχηλο μονοπάτι. Είναι όμως το μόνο που μπορεί να μας οδηγήσει στην απόδραση από την καταστροφή. Θα σημάνει ότι η δόση δεν θα δοθεί και οι ελληνικές τράπεζες θα πρέπει, όπως τώρα, να συνεχίσουν να επιβιώνουν, νεκτροζώντανες, με την παροχή ρευστότητας της ΕΚΤ (που θα συνεχιστεί απρόσκοπτα καθώς, διαφορετικά, ο όλος ο σχεδιασμός του κ. Draghi ανατρέπεται για ολόκληρη την Ευρωζώνη).* Όμως, μια τέτοια κίνηση θα:
  • επιβραδύνει τον ρυθμό συρρίκνωσης του ΑΕΠ
  • δείξει στους εταίρους μας ότι μπορούμε εντός του ευρώ και χωρίς δανεικά (με άμεση εξαφάνιση του πρωτογενούς ελλείμματος)
  • δώσει στον ελληνικό λαό μια αίσθηση ότι αρχίζει να ξαναπαίρνει τις τύχες του στα χέρια του
  • απομονώσει το αυγό του φιδιού
  • θα δημιουργήσει συνθήκες μιας νέας, ουσιαστική διαπραγμάτευσης με την Ευρώπη, σε διαφορετική λογική, που ανοίγει δρόμους για το ξεπέρασμα της Κρίσης σε ολόκληρη την Ευρωζώνη.
Βέβαια, από αυτή την κυβέρνηση (όπως και με τις προηγούμενες δύο) δεν περιμένω μια τέτοια κίνηση. Δεν έχει ούτε το κουράγιο ούτε το ήθος για να την κάνει. Τουλάχιστον, ας ζητήσει ο κ. Σαμαράς αυτό που θα ζήταγε ο οποιοσδήποτε CEO μεγάλης επιχείρησης: να λογοδοτήσουν οι συνάδελφοι του Υπουργείου Οικονομικών για τα εγκληματικά τους προβλεπτικά σφάλματα. Αν δεν το κάνει, επιλέγει να πορεύεται στα τυφλά, με στοιχεία που παράγουν οι πιο ανίκανοι οικονομολόγοι που έχουν πατήσει τον πλανήτη Γη.
* Βέβαια, και να δοθεί η δόση, πάλι νεκροζώντανες θα είναι καθώς κανείς σοβαρός επενδυτής δεν θα βάλει ζεστό χρήμα σε τράπεζα που εδρεύει σε υπό κατάρρευση κράτος (με χρέος σε εκρηκτική πορεία).

Ο ρατσισμός δεν πετάει ψηλά....

απο το TVXS...
Απίστευτο κι όμως αληθινό! Μια κυρία καμιά πενηνταριά χρονών, επιβάτης σε κάποια πτήση στην Ισπανία (από την οποία και η φωτό) σηκώθηκε από τη θέση της λέγοντας ότι δεν την θέλει. Σε ερώτηση της συνοδού γιατί δεν θέλει την συγκεκριμένη θέση,  η κυρία δήλωσε ότι δεν θέλει να καθίσει δίπλα σε έναν έγχρωμο επιβάτη.
Η συνοδός της ανακοίνωσε ότι στην τουριστική, δεν υπήρχε άλλη θέση. Η κυρία, όμως, επανέλαβε ότι δεν θέλει να καθίσει δίπλα στον έγχρωμο. Τότε η συνοδός πήγε και ρώτησε τον κυβερνήτη του αεροσκάφος τί να κάνει με την περίπτωση αυτή.

Σε λίγο επέστρεψε και ανέφερε στην κυρία ότι ο κυβερνήτης την παρακαλεί να καθίσει στη θέση της για να γίνει η πτήση και ότι δεν υπάρχει στην τουριστική άλλη θέση, αλλά υπάρχει μία στην 1η θέση, όμως, πολιτική της εταιρείας είναι να μην μεταφέρει επιβάτες με εισιτήριο της τουριστικής στην πρώτη θέση και ότι θα ταξίδευε ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ ΣΤΗ ΘΕΣΗ ΠΟΥ ΤΗΣ ΔΟΘΗΚΕ.
Στη συνέχεια, η συνοδός απευθύνθηκε στον έγχρωμο επιβάτη και του είπε: κύριε ο κυβερνήτης σας παρακαλεί να μαζέψετε τα προσωπικά σας αντικείμενα και να μετακομίσετε στην Α' Θέση, διότι αντιλαμβάνεται ότι θα σας είναι δύσκολο να συνταξιδέψετε με ένα τόσο δυσάρεστο πρόσωπο. Η θέση αυτή του κυβερνήτη έγινε δεκτή με χειροκροτήματα ενθουσιασμού από τους υπόλοιπους επιβάτες!

Συντροφιά με τον φόβο και την άγνοια ...

Σταση στο Χαλανδρι...
Τι μπορεί να συμβεί όταν γονείς του 7ου δημοτικού σχολείου  στήνουν κάλπες για να αποφασίσουν εκτός των άλλων αν θα δεχθούν παιδιά τσιγγάνων στο σχολείο.
Τον τελευταίο μήνα τόσο στο 4ο δημοτικό σχολείο  του κάτω Χαλανδρίου όσο και στο 7ο έχει αναπτυχθεί με πολύ εμφατικό τρόπο από μικρή μερίδα γονέων μία επίθεση εναντίων των τσιγγανόπουλων που έρχονται να γραφτούν στο σχολείο. Για διάφορους λόγους δεν είναι καλοδεχούμενα.
Το πόσο λογικό είναι κάτι τέτοιο μπορεί να φανεί από το επίπεδο των επιχειρημάτων που τις περισσότερες φορές αφορά ικανοποίηση ιδεοληψιών και κάποιες δόσεις υποκρισίας. Σε κάποιες  - ελάχιστες  - δε περιπτώσεις η επιχειρηματολογία προσιδιάζει το μίσος γνωστής νεοναζιστικής οργάνωσης για οτιδήποτε δεν έχει σχέση με την φυλετική καθαρότητα που αυτή πρεσβεύει.
Προσπαθώντας να διευκρινιστούν κάποια πράγματα σχετικά με την παρουσία Ρομά στα σχολεία των παιδιών μας καλό θα ήταν ΟΛΟΙ να γνωρίζουν ότι:
Τα παιδιά των Ρομά δεν μπαίνουν στις τάξεις του συγκεκριμένου σχολείου με την εγγραφή τους, αλλά σε τάξη ένταξης που δημιουργείται για αυτό το σκοπό: επιχειρείται  το παιδί του καταυλισμού να γίνει με ομαλό τρόπο παιδί του σχολείου με συμβατή συμπεριφορά με αυτό που περιγράφεται απλά στη λέξη μαθητής. Για αυτό ακριβώς τον λόγο έχει δεσμευθεί αίθουσα του νηπιαγωγείου που βρίσκεται στον προαύλιο χώρο του σχολείου προκειμένου να ικανοποιηθεί αυτή την ανάγκη με εκπαιδευτικό που έχει έρθει κατά απόλυτη προτεραιότητα μεταξύ των αναπληρωτών που διορίστηκαν πριν ένα μήνα, στο 7ο δημοτικό σχολείο
Τα παιδιά των Ρομά δεν γράφονται στο σχολείο για να πάρουν οι δικοί τους το γνωστό «επίδομα». Κατ αρχήν υπάρχει μία πλάνη που εσκεμμένα διαδίδεται στα σχολεία σχετικά με αυτό το επίδομα. Αυτό το  προνοιακό επίδομα δίνεται σε ΟΛΟΥΣ όσους εμφανίζουν εισόδημα κάτω από 3.000€. Σε ΟΛΟΥΣ και όχι μόνο στους ρομά. Ενδεικτικά να αναφέρουμε ότι σε 26 εγγραφές στο 4ο δημοτικό σχολείο Ρομά το πολύ 3 από αυτές έχουν αιτηθεί το επίδομα.
Τα παιδιά των Ρομά δεν έχουν εμβολιαστεί. Ο ισχυρισμός αυτός είναι αληθής καθώς κανείς δεν ασχολείται με αυτούς πόσο μάλλον να τους εμβολιάσει . Με την διαφορά ότι πέρυσι μετά την εγγραφή αρκετών παιδιών στο 4ο δημοτικό έγινε τουλάχιστον για το μαντού μαζικός εμβολιασμός στον καταυλισμό του Νομισματοκοπείου που βρίσκεται κοντά στο σχολείο. Τα πιθανά ελλείμματα που μάλλον θα πρέπει να υπάρχουν στον εμβολιασμό των παιδιών των ρομά και στα υπόλοιπα εμβόλια, δεν μπορούν να αποτελέσουν εμπόδια στην εγγραφή καθώς εύκολα μπορεί να διευθετηθούν τέτοια θέματα  αν υπάρχει καλή πίστη από όλους τους εμπλεκόμενους. Επιπλέον  για άλλη μία φορά θα πρέπει να τονιστεί ότι  ο μη έχων πλήρη σειρά εμβολίων είναι επικίνδυνος μόνο για τον εαυτό του όταν περιτρυγιρίζεται από παιδιά με πλήρη κάλυψη. Κίνδυνος για την δημόσια υγεία δεν υπάρχει στο βαθμό που να υπαγορεύει την οποιαδήποτε αποβολή ή άρνηση εγγραφής (για αυτό τον λόγο υπάρχουν τα εμβόλια άλλωστε)
Πέραν όλων αυτών που καλό θα ήταν οι γονείς που βρίσκονται σε σχολεία με Ρομά να γνωρίζουν υπάρχει και το βασικό. Το σχολείο – ακόμα – αποτελεί μία από τις σπάνιες περιπτώσεις όπου κρατική υπηρεσία με καθολικό τρόπο τοποθετεί στην θέση του μαθητή τον οποιονδήποτε ανάλογα με την ηλικία του κρίνοντας μόνο την επίδοση του ανεξαρτήτως χρώματος, ποδοσφαιρικής προτίμησης , ζωδίου ή πολιτικών πεποιθήσεων. Αυτός άλλωστε είναι και ο ρόλος του ως υποχρεωτικό από τότε που η Γαλλική επανάσταση όρισε την ισότητα απέναντι στον νόμο. Πάνω από 200 χρόνια πριν.
Είναι αρκετά πρωτότυπο να αναγορεύονται κάποιοι σε διαχειριστές της παιδαγωγικής  και να θεωρούν ότι μπορούν να επεμβαίνουν στην λειτουργία του σχολείου και θέτοντας κριτήρια να στήνουν κάλπες όπως γίνεται στο 7ο δημοτικό και να αποφασίζουν αν θα δεχθούν τα παιδιά των Ρομά στο σχολείο. Μπερδεύουν τον διαφωτισμό με τον σκοταδισμό.
Εντυπωσιακό είναι ότι αυτό γίνεται σε μία περίοδο που το δημόσιο σχολείο δοκιμάζεται και αν μη τι άλλο θα έπρεπε θέματα όπως το κλείσιμο 1500 σχολείων, η αδυναμία λειτουργίας των σχολικών επιτροπών, η μειωμένη χρηματοδότηση των λειτουργικών τους δαπανών από την θέρμανση ως την συντήρηση να αποτελούν το κέντρο της ατζέντας. Είναι δυνατόν όταν εσύ είσαι βουτηγμένος μέχρι τον λαιμό στη λάσπη να ανησυχείς αν τα νύχια σου θα λερωθούν;
Υπάρχουν όμως μερικά  - ανησυχητικά -  ζητήματα γύρω από τα όσα συμβαίνουν ατις τελευταίες μέρες  με αφορμή το 7ο δημοτικό .
Ο σύλλογος των διδασκόντων θα έπρεπε να υλοποιήσει τις ρητές οδηγίες που έχει για την εγγραφή των Ρομά καθώς η μη εφαρμογή τους θα προκαλέσει την δίωξή τους. Έχει ενημερώσει τον σύλλογο γονέων για αυτό ή είναι στην όλη κίνηση και δική του συμμετοχή παρούσα;
Αλήθεια αυτοί που θέτουν τέτοια διλλήματα δεν γνωρίζουν ότι η συνέχεια μπορεί να  περιλαμβάνει πχ το πέταγμα  από το σχολείο όσων δεν είναι καλοί μαθητές (γιατί πρέπει να πληρώνεις εκπαιδευτικούς για κάποιους που δεν αποδίδουν; )
Αλήθεια είναι σίγουροι ότι κάποιοι γείτονες ή συμμαθητές των παιδιών τους δεν παίρνουν και αυτοί το «επίδομα»  ή δεν  έχουν χρεωστούμενα εμβόλια στα παιδιά τους. Για αυτά τα παιδιά τι θα γίνει; Θα αφεθούν εκτός σχολείου ή εγγράφονται και το πιθανότερο είναι να τα έχουν κάνει μετά από αυτήν;
Αλήθεια γιατί ο σύλλογος γονέων αυτού του σχολείου δεν ήρθε σε επαφή με τον αντίστοιχο του 4ου δημοτικού προκειμένου να υπάρξει ανταλλαγή απόψεων και εμπειριών για το θέμα καθώς σε αυτό το σχολείο ήδη βρίσκονται 26 παιδιά από τον καταυλισμό; Ακόμα περισσότερο γιατί ο σύλλογος γονέων δεν έχει αντιπροσώπους στην Ενωση Γονέων των μαθητών των Σχολείων του Χαλανδρίου και δεν συμμετέχει σε αυτήν; Αν το σχολείο που θα πρότειναν για κλείσιμο ήταν το 7ο δημοτικό και όχι το 2ο γυμνάσιο τι θα έκαναν; Θα το αντιμετώπιζαν μόνοι τους;
Φαίνεται ότι κάποιοι  - όχι όλοι – έχουν στο μυαλό τους σειρά πραγμάτων που οδηγούν σε επικίνδυνα μονοπάτια . Εκμεταλλευόμενοι την άγνοια του κόσμου σπεκουλάρουν πάνω στην αδυναμία κάποιων παιδιών – των  τσιγγάνων  στην προκειμένη περίπτωση – να έχουν χώρο και χρόνο για μία ομαλή προσαρμογή στο σχολικό περιβάλλον . Κάποια άλλη στιγμή θα είναι αυτά  με αναπτυξιακές ή μαθησιακές δυσκολίες κοκ
Τέλος θα πρέπει να γίνει σαφές ότι στα σχολεία πηγαίνουν οι μαθητές και όχι οι γονείς τους.  Η τυχούσα έντονη παραβατικότητα των τσιγγάνων δεν μπορεί να αποτελεί λόγο για να πετάξουν κάποιοι, τα παιδιά τους από το σχολείο. Όπως ακριβώς δεν πετάς εκτός σχολείου το παιδί που ο πατέρας του μπορεί να είναι ναρκομανής, αλκοολικός, απατεώνας κλπ κλπ κλπ. Μάλλον το αντίθετο κάνεις.
Η διενέργεια εκλογών από γονείς για να επιτραπεί σε οποιονδήποτε μαθητή η εγγραφή του στο σχολείο αποτελεί όνειδο για την πόλη του Χαλανδρίου που θα πρέπει να στιγματιστεί από όλους τους φορείς της εκπαίδευσης . Καταργεί τον ρόλο του σχολείου γελοιοποιώντας το, κατεβάζοντας τον ρόλο του στο ανάστημα των μυστακοφόρων χρυσαυγιτών που μέσω αντιποίησης αρχής δήλωναν την πάταξη του φοβερού προβλήματος των εγχρώμων μικροπωλητών.

Παρασκευή 2 Νοεμβρίου 2012

Λεόντειος εταιρεία ...

του Παντελη Μπουκαλα απο την Καθημερινη...
Δεν ήταν ανάγκη να διαβάσουν Αίσωπο ή κάποιον άλλον διδακτικό παραμυθά οι του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ για να πληροφορηθούν πως οι λυκοφιλίες είναι πράγμα επικίνδυνο, καθότι ύπουλες· οι πράσινοι άλλωστε έχουν ιδίαν πείραν, από τις λυκοφιλίες στις οποίες παγίδευαν επί δεκαετίες τους μικρότερους του χώρου τους. Εύκολο θα τους ήταν πάντως ν’ ανοίξουν ένα λεξικό, λ.χ., το Λεξικό της Κοινής Νεοελληνικής του Ιδρύματος Τριανταφυλλίδη, για να δουν τι πάει να πει «λεόντειος εταιρεία».
Αμέσως θα κατανοούσαν πως είναι ίδια κι απαράλλαχτη με αυτή που συνέστησαν οι δυο τους, ως αδύναμοι, με τον αριθμητικώς ισχυρό, τη Ν.Δ. Ο επικεφαλής της οποίας, όπως τουλάχιστον γράφουν στα ιντερνετικά χαρακώματά τους κάποιοι γνώριμοί του, αν όχι σύμβουλοί του, ονειρεύεται την ίδρυση νέου κόμματος που θα αντικαταστήσει το αθεράπευτα φθαρμένο κόμμα το οποίο τώρα διευθύνει, και που φαίνεται ότι ακόμα δεν κατάφερε να το(ν) νιώσει δικό του. Οδεύουμε προς μία επιπλέον «υπέρβαση»;
Ιδού το κρίσιμο λήμμα: «Λεόντειος εταιρεία: Συμφωνία με τελείως άνισους όρους, κατά την οποία ένας ή περισσότεροι εταίροι συμμετέχουν μόνο στις ζημιές και αποκλείονται από τα κέρδη». Σαν να περιγράφεται η τρικυβέρνηση. Λέων βεβαίως είναι ο κ. Σαμαράς, ως αρχηγός του πρώτου κόμματος αλλά και λόγω παραστήματος.
Τους άλλους δύο εταίρους πώς να τους πει κανείς; Σκύμνους; Λεοντιδείς; Δεν προκύπτει. Αλλά ούτε και το «αμνοί» φαίνεται να ταιριάζει, μια και το «αμνός» έρχεται στο μυαλό μας συνοδευόμενο πάντοτε από το «άμωμος» («και ως αμνός άμωμος...»). Και άμωμοι στην πολιτική δεν υπάρχουν. Οπωσδήποτε, άμωμο δεν είναι το ΠΑΣΟΚ, κανενός αρχηγού το ΠΑΣΟΚ, από τον Ανδρέα έως σήμερα.
Οσο για τη ΔΗΜΑΡ, θα το έχουν σίγουρα συνειδητοποιήσει τα στελέχη της ότι φθείρεται καθημερινά (ακόμα και ερήμην των προθέσεών τους) το μεγάλο ηθικό πλεονέκτημα που διέθεταν έναντι της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ πριν αποφασίσουν να συγκυβερνήσουν. Ηταν εξαρχής πρόδηλο ότι εντάχθηκαν υπό όρους λεοντείου εταιρείας. Θα το κατάλαβαν άλλωστε, και με τον πιο οδυνηρό τρόπο, με το τελεσίγραφο του πρωθυπουργού, που κήρυξε το τέλος των διαπραγματεύσεων με την τρόικα ενόσω οι ίδιοι συσκέπτονταν με θέμα τις διαπραγματεύσεις.
Κρατούσαν μάλιστα στο χέρι τους το κείμενο της προγραμματικής συμφωνίας των τριών. Ο λέων εταίρος τους, όμως, φρόντισε να το (ξε)χάσει εξαρχής, όπως άλλοι χάνουν σιντί. Αν απαντούσαν όπως ο λύκος στην επί δώματος ασφαλισμένη έριφο, με το διάσημο «Ου συ με λοιδορείς, αλλ’ ο τόπος», θα επιστρέφαμε στον Αίσωπο.
Δεν υπάρχει ωστόσο λόγος να νιώθει όντως λέων ο κ. Σαμαράς. Το τελεσίγραφο που εξαπέλυσε κατά των κυβερνητικών εταίρων του το εξαπέλυσε σαν μεσολαβητής ή ταχυδρόμος. Ηταν το τελεσίγραφο που είχε πλήξει πρώτα τον ίδιον, σαν ανήμπορο πρωθυπουργό, εκσφενδονισμένο από τους τροϊκανούς «εταίρους». Γιατί και με αυτούς, λεόντειο εταιρεία έχουμε συμπήξει.

Αμάν πια κι αυτός ο Λαφαζάνης!...

Θανάσης Καρτερός  απο την Αυγη...
Ο Καραμανλής δήλωνε έτοιμος να κυβερνήσει για να επανιδρύσει την Ελλάδα -και το μόνο που κατάφερε να επανιδρύσει ήταν η μάσα, το πιοτί κι ένα υπνάκι για τον εαυτό του. Τη χώρα, που εμπιστεύτηκε την τύχη της στην ετοιμότητά του, τη ρήμαξε. Ο Παπανδρέου δήλωνε επίσης έτοιμος να κυβερνήσει και να τα αλλάξει όλα με τα λεφτά που υπήρχαν. Και το μόνο που κατάφερε ήταν να αλλάξει ο ίδιος επάγγελμα και να γίνει διεθνές φρικιό της κρίσης: Περάστε κόσμε να ακούσετε τον μαλάκα που κατέστρεψε την Ελλάδα. Και τέλος ο πιο φρέσκος, ο Σαμαράς, δήλωνε πανέτοιμος να κυβερνήσει και να μας σώσει από τις περικοπές με τα ισοδύναμά του -και τα είδαμε τα χαΐρια μας.
Κάπως έτσι δηλαδή πάει το πράγμα. Όλοι δηλώνουν έτοιμοι. Για να αποδειχτούν στη συνέχεια όχι απλώς ανέτοιμοι, αλλά και ξευτίλες, ανεπίδεκτοι, ανεπαρκείς εθελόδουλοι, φαρισαίοι, ταλιμπάν των αγορών. Έτοιμοι μόνο για ένα πράγμα: Να θυσιάσουν τους πολίτες που τους πίστεψαν. Για να καταντήσει τελικώς στα μάτια του ψυλλιασμένου πολίτη η διαβεβαίωση περί του ότι "είναι έτοιμοι" επιβεβαίωση ότι είναι ψεύτες. Και να απαντήσει ο Λαφαζάνης σε σχετική ερώτηση στον "Αντέννα": Αν αυτοί δήλωναν έτοιμοι και έκαναν όσα έκαναν, τότε όχι, εμείς δεν είμαστε έτοιμοι. Εμείς είμαστε απλώς σοβαροί. Πασχίζουμε να είμαστε ρεαλιστές, κάνουμε μια υπερπροσπάθεια, είμαστε σε καλό σημείο. Δεν κοροϊδεύουμε κανέναν.
Αυτό είναι το νόημα όσων είπε και όποιος αμφιβάλλει ας διαβάσει ολόκληρες τις δηλώσεις του. Αλλά οι χαλκείς της ενημέρωσης απέσπασαν τη φράση δεν είμαστε έτοιμοι και τον έκαναν του αλατιού και τον δράστη. Ομολογεί ο Λαφαζάνης, ρουκέτα Λαφαζάνη και δώστου κλώτσο να γυρίσει. Και άρχισαν τα ευφάνταστα όσων βγάζουν το ψωμί τους με το χημικό πόλεμο κατά του ΣΥΡΙΖΑ. Μέχρι που διέγνωσαν ότι η ρουκέτα σημάδευε τον Τσίπρα. Με αποτέλεσμα όλο και κάτι να μείνει, ως γκρίνια τουλάχιστον, και σε ευπαθείς ομάδες εντός των τειχών: Αμάν πια κι αυτός ο Λαφαζάνης! Πρέπει να προσέχουμε τι λέμε!
Όλο το νταλαβέρι φέρνει στον νου μια αρχή των κομμάτων εξουσίας: Ποτέ μην αφήνεις την αλήθεια να σου χαλάσει μια ωραία αφήγηση. Λέτε να πρέπει να ισχύσει η αρχή αυτή και για την Αριστερά; Για να είναι έτοιμη...

Φώτη χάσαμε....


Ένα από τα σπάνια περιστατικά χιούμορ στην πολιτική ζωή της χώρας σημειώθηκε το 1996, μόλις η κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ είχε ψηφίσει τον Κ. Σημίτη για αντικαταστάτη του Α. Παπανδρέου στην πρωθυπουργία. Ο Γεράσιμος Αρσένης, ένας από τους δύο χαμένους της ψηφοφορίας (ο άλλος ήταν ο Άκης Τσοχατζόπουλος), διηγήθηκε στην ομιλία του, αμέσως μετά, το ανέκδοτο με τον αγρότη που ακούει μια φωνή από τον ουρανό, η οποία τον συμβουλεύει να έρθει στην Αθήνα και να στοιχηματίσει στον Ιππόδρομο. Στην κρίσιμη ιπποδρομία, ο επαρχιώτης χάνει όλη την περιουσία του και η φωνή τού λέει: «Γιώργο, χάσαμε».
Δεν είναι ακόμα σαφές πού οφείλεται η ξαφνική μεταστροφή του Φώτη Κουβέλη το βράδυ της Δευτέρας 18 Ιουνίου, την επαύριο των πρόσφατων, επαναληπτικών εκλογών. Μέχρι νωρίς το βράδυ εκείνης της ημέρας, ο πρόεδρος της ΔΗΜ.ΑΡ. είχε εμμέσως ταχθεί υπέρ μιας ψήφου ανοχής σε μια πιθανή κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ. Δεν χρειαζόταν, άλλωστε, η κοινοβουλευτική δύναμη της Δημοκρατικής Αριστεράς για να σχηματιστεί κυβέρνηση. Γιατί την επομένη το πρωί να ταχθεί υπέρ της συμμετοχής στην κυβέρνηση Σαμαρά;
Άλλοι υποστηρίζουν ότι, στη διάρκεια της νύχτας, του δόθηκε η υπόσχεση ότι θα προταθεί για επόμενος Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Αλλά το σενάριο αυτό μπάζει νερά, αφού ήταν από εκείνες τις μέρες φανερό ότι σε δύο χρόνια «ποιος ζει, ποιος πεθαίνει» στην καταρρέουσα πολιτική ζωή της χώρας. Μια άλλη εκδοχή είναι ότι του δόθηκε η διαβεβαίωση πως θα είναι ο επόμενος πρωθυπουργός στη διάρκεια της τετραετίας, αφού με τα επαχθή μέτρα που θα λάβει η νέα κυβέρνηση ο Α. Σαμαράς δεν θα μπορέσει να σταθεί για πολύ.
Είναι γεγονός ότι την θέση της πρωθυπουργίας είχε δεχθεί ο πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ αμέσως μετά τις πρώτες εκλογές της 6ης Μαίου. Η ορκομωσία θα γινοταν αμέσως μετά την αποτυχία των διερευνητικών επαφών του Α. Τσίπρα και το σενάριο προέβλεπε ο Ευγ. Βενιζέλος να καταθέσει αμέσως την εντολή για να προχωρήσει γρήγορα η ορκομωσία τρικομματικής κυβέρνησης υπό τον Φ.Κουβέλη.
Ο τελευταίος ειδοποίησε στις 6 το πρωί την προεδρία της Δημοκρατίας, ότι τελικώς δεν θα έπαιρνε το ρίσκο, και έτσι φτάσαμε στις δεύτερες εκλογές, όταν ο σχηματισμός κυβέρνησης είχε ωριμάσει και στην κοινή γνώμη. Αλλά τα προηγούμενα πάλι δεν εξηγούν που οφείλεται η μεταμεσονύχτια μεταστροφή, από την ευέλικτο και πολύ λιγότερο δαπανηρή ψήφο ανοχής, στην συμμετοχή. Σε μια κυβέρνηση που ήταν σχεδόν βέβαιο ότι θα χάσει την κούρσα, όπως την είχε χάσει και ο Γιώργος στο ανέκδοτο του Αρσένη.
Τα όσα γίνονται αυτές τις ημέρες με τη διελκυστίνδα ΔΗΜΑΡ-Τρόικας για τα εργασιακά δεν είναι παρά αναπόφευκτη συνέπεια εκείνης της μοιραίας απόφασης. Ο Φ. Κουβέλης επέλεξε να διαφοροποιήσει τη θέση του οργανώνοντας μια επικοινωνιακή ρήξη, όχι στο θέμα της «δημοσιονομικής προσαρμογής», δηλαδή στα νέα μέτρα λιτότητας, στα οποία η Τρόικα είναι αμετακίνητη, αλλά στις εργασιακές σχέσεις. Πράγματι, με απλούς κανόνες λογικής η Τρόικα δεν θα είχε πρόβλημα να υποχωρήσει σε αυτό το σημείο: με την καταστροφή που φέρνουν τα νέα μέτρα, η επιμονή στην κατάργηση του επιδόματος γάμου είναι σαν να έχεις φάει όλο τον γάιδαρο, αλλά να επιμένεις να σου ψήσουν και την ουρά.
Το λάθος του αρχηγού της ΔΗΜ.ΑΡ. είναι ότι δεν υπολόγισε πως πρόκειται για παιχνίδι εξουσίας. Η Ελλάδα βρίσκεται σε ένα ιδιότυπο, χωρίς προηγούμενο σε ευρωπαϊκή χώρα μετά τη δεκαετία του ’50 καθεστώς οικονομικής κατοχής και η Τρόικα κάνει επίδειξη δύναμης. Δεν πρόκειται, άλλωστε, για δημοσιονομική προσαρμογή αλλά για την προσαρμογή μιας κοινωνίας στον νεοφιλελεύθερο Μεσαίωνα. Στο ερώτημα ποιος κυβερνά αυτήν τη χώρα, η Τρόικα ήταν αδύνατο να απαντήσει: «ο Φώτης».
Είναι γεγονός ότι ο πρόεδρος της ΔΗΜ.ΑΡ. είχε εδώ κι εβδομάδες την αίσθηση ενός αδιεξόδου, και όχι μόνο για τα μέτρα λιτότητας. Η επιλογή της συγκυβέρνησης με τη ΝΔ του κ. Σαμαρά αποδεικνύεται καταστροφική σε όλους τους τομείς: εδώ έφτασαν να συλλαμβάνουν τον Βαξεβάνη που έκανε πολύ καλά τη δουλειά του δημοσιοποιώντας την λίστα που συγκάλυπταν οι υπουργοί του ΠΑΣΟΚ, όπως την έκαναν οι Κατσίμη-Αρβανίτης στην ΕΡΤ πριν τους διώξουν, προκαλώντας διεθνή κατακραυγή.
Ο Δένδιας συγκαλύπτει τα βασανιστήρια στα αστυνομικά τμήματα για να τον ξεφωνίσουν η «Guardian» και οι ιατροδικαστές. Στην Κέρκυρα έκαναν έρευνα στο σπίτι, κατέσχεσαν τον υπολογιστή και συνέλαβαν έναν πολίτη επειδή ανάρτησε στο facebook φωτογραφίες αστυνομικής βίας στην τοπική παρέλαση. Υστερα τον κατηγόρησαν για διάδοση ψευδών ειδήσεων με σκοπό να βλάψει την εικόνα της χώρας!
Στο Δημόσιο διορίζουν ακάθεκτοι από συγγενείς μέχρι γκόμενες, τα ΕΣΠΑ τα σταμάτησαν για να τα δώσουν σε κολλητούς, την ώρα που η οικονομία ασφυκτιά. Πρόκειται για μεταμφιεσμένους πασοκτζήδες, με έξτρα δόση συντηρητισμού και βλακείας. Ένα κόμμα που πήρε 18% στις εκλογές (άντε 29,6% στις δεύτερες, όταν ψήφισαν η Μέρκελ, η «Bild» με τα ανοιχτά γράμματα και το κακό συναπάντημα) συμπεριφέρεται λες και είναι ο στρατάρχης Παπάγος με το 50%, τρία χρόνια μετά τη λήξη του εμφύλιου πολέμου.
Ενα ακόμη στρατηγικό λάθος ήταν ότι, πάνω στη φούρια να σχηματιστεί κυβέρνηση το καλοκαίρι, η χάραξη της όποιας διαπραγματευτικής τακτικής με τους δανειστές, ανατέθηκε στην ΝΔ, για να αποδειχθεί σύντομα ότι ο κ. Σαμαράς δεν είχε την παραμικρή διάθεση να διαπραγματευθει το παραμικρό. 'Ομως “τακτική του καλού μαθητή” που χάραξαν οι Σαμαράς-Στουρνάρας εξαντλήθηκε σε κάποια καλά λόγια της Μέρκελ, με αποκορύφωμα την επίσκεψη στην Αθήνα, όπου η γερμανίδα καγκελάριος όχι μόνο δεν έφερε δώρα, αλλά ούτε καν επανέλαβε ότι η Ελλάδα θα παραμείνει στην ευρωζώνη.
Αντίθετα, η με όρους και νοοτροπία υποτέλειας προσκόληση στο Βερολίνο στερεί από την Αθήνα την δυνατότητα να συστρατευθεί με τους φυσικούς συμμάχους της, δηλαδή τις χώρες του ευρωπαικού νότου. Είναι χαρακτηριστικό ότι η Ελλάδα δεν προσκλήθηκε τον προηγούμενο μήνα στην διάσκεψη της Μάλτας, στην οποία συμμετείχαν οι πρωθυπουργοί της Ισπανίας και της Ιταλίας και ο Γάλλος πρόεδρος. Ο Ελληνας πρωθυπουργός δεν έχει καμιά πρόθεση πολιτικής διαπραγμάτευσης, όπως του ζητούσαν οι εταίροι του για να υπάρξει κάποιου ειδους ελάφρυνση στα μέτρα. Οταν κήρυξε το τέλος της εικονικής διαπραγμάτευσης την Τρίτη, προκάλεσε την άμεση αντίδραση των Βενιζέλου- Κουβέλη που την επόμενη ούτε κατέβηκαν να ψηφίσουν στην Βουλή.
Ο Γιώργος στο ανέκδοτο του Αρσένη είχε παίξει όλη την περιουσία του σε μια ιπποδρομία. Ο πρόεδρος της ΔΗΜ.ΑΡ. είχε εγκαίρως ειδοποιηθεί ότι η τρόικα, ακόμη και για λόγους γοήτρου, δεν θα έκανε πίσω στα εργασιακά. Αλλά παρ'όλα αυτά προχώρησε σε ένα λάθος καταστροφικό στην πολιτική, όπου ποτέ δεν πρέπει να λες ποτέ. Επαιξε όλα τα χαρτιά του στο όχι, δηλώνοντας ότι δεν θα τα ψηφίσει με τίποτα και αυτοεγκλωβίστηκε: η θα έπρεπε θα κάνει κωλοτούμπα ή να επιφέρει συντριπτικό πλήγμα στην κυβέρνηση στην οποία συμμετέχει.
Προς το παρόν φαίνεται να επιλέγει την τελευταία λύση. Ακόμη όμως και αν τα μέτρα περάσουν την ερχόμενη εβδομάδα, η κυβέρνηση βγαίνει ετοιμοθάνατη από την μάχη: πέρα από τις διαρροές στο ΠΑΣΟΚ, η ΔΗΜΑΡ θα έχει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο ταχθεί εναντίον της βασικότερης επιλογής της κυβέρνησης στην οποία συμμετέχει. Αλλά επειδή η επιλογή της σύμπραξης με την ΝΔ δεν έχει ανατραπεί, δηλώνει ότι θα συνεχίσει να στηρίζει την κυβέρνηση την οποία δεν θα υποστηρίξει στην πιο κρίσιμη ψηφοφορία!
Στην πολιτική είναι καλό να πηγαίνεις μέχρι τέλος την επιλογή που έχεις κάνει. Η αν αλλάξεις, να επιμείνεις στην αλλαγή. Αν δεν κάνεις ούτε το ένα ούτε το άλλο, στο τέλος θα χάσεις. “Η όπως έλεγε το ανέκδοτο, Φώτη χάσαμε"

Νέκρα και κοΛιάτσα παντού, και άνευ (Δ)ενδοιασμών. (Τουτέστιν, σκάσε και κολύμπα)...

του Νίκου Κουνενή απο το αριστερο Blog...
Ποιος ανεύθυνος ισχυρίζεται πως βαδίζουμε ολοταχώς και με υπερβάλλοντα εξουσιαστικομουμουέδικο ζήλο προς τα εθνοσωτήρια πρότυπα Δημοσίων Συμμορφώσεων της μεταξικής εθνικοαναγεννητικής περιόδου, της μετεμφυλιακής εποποιίας του ’50 και του ’60 και της φυσικής συνέχειάς τους, της επτάχρονης χούντας; Όποιος το κάνει, θα είναι προτιμότερο να κρύβει, καλού κακού, τ’ όνομα και τη φάτσα του. Διότι και οι τοίχοι έχουν αυτιά, και το διαδίκτυο έχει μάτια, και τα κανάλια έχουν όρια (και απαράβατους όρους) και τα Χρυσά Αυγά επωάζονται, και οι Μεγάλοι Αδελφοί έχουν καταλήξει σε αποφάσεις. Αποφάσεις ρητές, κατηγορηματικές και απολύτως ανελαστικές ως προς την αναγκαιότητα εφαρμογής του Σχεδίου: όποιος κινείται, πρέπει να λιανιστεί, όποιος εκφράζεται να αφανιστεί, όποιος στοχάζεται και (αντι)δρά να καταδικαστεί στην αφωνία.
«Τρόμο και αθλιότητα στο Τρίτο Ράιχ» τιτλοφορούσε σε βιβλίο του ο Μπέρτολτ Μπρεχτ το ανάλογο πιλοτικό σχέδιο της δικής του εποχής, «Βία και αγριότητα στο Τρίτο Μνημόνιο» θα μπορούσαμε να το χαρακτηρίσουμε σήμερα, τηρώντας τις απαραίτητες ιστορικές αναλογίες και όντες ενήμεροι περί των διαφορών ως προς την ένταση και τα μεγα-ιστορικά παρεπόμενα. Μικρή η χώρα μας γαρ, αν και από φασιστρόνια (συγκεκαλυμμένα ή χρυσαυγουλοειδώς πατενταρισμένα) παρουσιάζει πλέον πρωτογενές κρατικό και παρακρατικό πλεόνασμα.
Μέσα σε ελάχιστες μέρες, έλαβαν χώρα πλείστα εμβληματικά περιστατικά: καταλήψεις και αποκλεισμοί ολόκληρων πόλεων, κακοποιήσεις συλληφθέντων, ξυλοδαρμοί διαδηλωτών, προγράμματα απαγόρευσης συλλαλητηρίων, αναβαθμίσεις μεθόδων μαζικής συμμόρφωσης (μάνικες σήμερα, πλαστικές σφαίρες και σκυλιά αύριο;) και ούτω καθ’ εξής. Και το κερασάκι στην τούρτα: δυο δημοσιογράφοι οι οποίοι εδώ και δεκαετίες τιμούν- άνευ ασπασμών σε ουροστιγματισμένες (λαικιστί κατουρημένες)- ποδιές τον ενημερωτικό ρόλο τους, τιμωρούνται παραδειγματικώς, προς ακύρωσιν των ιδίων και συμμόρφωσιν των υπολοίπων: Τουτέστιν, άτεγκτοι δικαστές εγκαλούν αυτοφώρως τον Κώστα Βαξεβάνη, γιατί αποκάλυψε …προσωπικά δεδομένα φοροφυγάδων καταθετών μεγαλοτράπεζας- πλυντηρίου της Ελβετίας.
Και πριν αλέκτορα φωνήσαι άπαξ, ο τέως τιτάνας της λάιφ στάιλ δημοσιογραφίας και νυν Φωτεινός Ηγέτης ης κρατικής ραδιοτηλεόρασης, Αιμίλιος Λιάτσος με το συμπάθειο, φλΕΡΤάρει με την αλήστου μνήμης ΥΕΝΕΔ, αποκεφαλίζοντας τον Δημήτρη Αρβανίτη και την Μαριλένα Κατσίμη. Οι τελευταίοι υπέπεσαν στο έγκλημα του κριτικού λόγου απέναντι στον υπουργό Κρατικής Πυγμής κύριο Δένδια, γεγονός το οποίο ισοδυναμεί με ειδεχθές έγκλημα πρώτου κακουργηματικού βαθμού. (Παρεμπιμπτόντως- και εν γνώσει των συνεπειών του Νόμου- υπενθυμίζω προς κάθε ενδιαφερόμενο πως τόσο τον τσεκουράτο κύριο Λιάτσο όσο και τον τεθωρακισμένο κύριο Δένδια εμείς τους πληρώνουμε, εκόντες άκοντες. Τις αντλίες επίσης, τα ασφυξιογόνα με τα οποία κατακλύζουν συχνά- πυκνά τις κυψελίδες των πνευμόνων μας, επίσης. Άλλος βαράει, άλλος πληρώνει έτσι κι αλλιώς, οι παραδόσεις υπάρχουν για να τηρούνται)
Το Σχέδιο, τουτέστιν, ήταν και παραμένει σαφές, ιδίως τώρα, στους καιρούς της δημοσιονομικής και εν γένει κοινωνικοαναδιαμορφωτικής εξυγίανσης του τόπου και της έμψυχης- μέχρι στιγμής, γιατί γι’ αργότερα χλωμό το βλέπω- συνιστώσας του. Κι ας διαφωνούν επ’ αυτού οι νηφάλιοι κ.κ. Κουβέλης, Ψαριανός, Μπίστης και Χατζησωκράτης της «κυβερνώσας αριστεράς», με το συμπάθειο πάλι.
Οπότε, η στιγμή που οι κρατικοί και μιντιακοί οφικιούχοι θα αναφωνήσουν το «game over!» βρίσκεται πλέον απελπιστικά κοντά. Και οι νοήμονες και συνειδητοί άνθρωποι αυτοί τη χώρας, είναι αναγκασμένοι να μπουν για τα καλά στο δίλημμα: «Δειλοί μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα, προσμένουνε να γίνει κάποιο θάμα;», καθώς το έγραφε ο ποιητής, ή «στο δρόμο, στο δρόμο, να σπάσουμε τον τρόμο!»;, όπως το διατυπώνουν οι αμετανοήτως εξωστρεφείς, οι οιονεί ενοχοποιούμενοι και αμετανοήτως επιμένοντες πως μπορεί να ξαναυπάρξει ζωή πριν απ’ το θάνατο, αρκεί να το αποφασίσουν οι πολλοί.
kounenik@yahoo.gr

Πέμπτη 1 Νοεμβρίου 2012

Διασχίζοντας τη Γιαννιτσών...

του Νίκου Βράντση, Dubium...
Η σημερινή ιστορία είναι μια ιστορία που αφορά σε κάποιους δρόμους πιο απόμερους, πιο περιθωριοποιημένους. Σε κάποια σκοτεινά σοκάκια, που το σκοτάδι τους έλκει τους εξόριστους μιας κοινωνίας.

Μετανάστες, ιερόδουλες, ναρκομανείς, τραβεστί. Βλέμματα λάγνα, πονεμένα, λόγια σκληρά όσο η ζωή τους. Και σε αυτόν τον δρόμο βρέθηκα ένα βράδυ συντροφιά με τον καλό μου φίλο, τον Χρήστο.

Κάνοντας πλάκα άλλοτε και άλλοτε σιωπώντας για να κρύψουμε την αμηχανία μας μπροστά στις φιγούρες που αντικρίζαμε, ξεκινήσαμε να βαδίζουμε την Γιαννιτσών, έναν κακόφημο δρόμο της Δυτικής Θεσσαλονίκης. Είχαμε σκοπό να κάνουμε ένα ρεπορτάζ για κάποιους από αυτούς τους απόκληρους, που η κοινωνία έχει βαπτίσει τραβεστί.

Το σκηνικό οξύμωρο, παρακμιακό, σκοτεινό με την παραφωνία κάποιων εμπορικών κέντρων που παραβίαζαν την ένταση του σκοταδιού με τις φωτεινές μαρκίζες τους. Άνθρωποι διαφορετικοί, φυσιογνωμίες που συναντάς μονάχα στον δρόμο εκείνον, συγκεντρωμένοι όλοι σε μια ευθεία. Άλλοι να κουρνιάζουν σε γωνιές, άλλοι να ποζάρουν στο πεζοδρόμιο κάνοντας χειρονομίες, στέλνοντας πρόστυχα φιλιά ώστε να δελεάσουν τους περαστικούς.

Κατεβήκαμε την Γιαννιτσών και προχωρήσαμε μέχρι που βρήκαμε στην πιάτσα τους απόκληρους που ψάχναμε. Πόδια καλλίγραμμα να εξέχουν από τις ανοιχτές πόρτες σπορ αυτοκινήτων. Ψηλοτάκουνες γόβες, έντονο μακιγιάζ, περήφανο βάδισμα. Πλησιάσαμε. Το λάγνο βλέμμα μετατράπηκε αμέσως σε καχυποψία όταν κάναμε την πρώτη μας ερώτηση.

"Θα ήθελες να μας μιλήσεις;"
"Τί είστε εσείς;"
"Προσπαθούμε να κάνουμε ένα ρεπορτάζ...."
"Τόσα βάσανα έχει ο κόσμος, για την δική μου ανωμαλία θα κάνετε ρεπορτάζ;"

Μάταια προσπαθούσαμε να την πείσουμε πως υπάρχει κόσμος που νοιάζεται.

"Κανείς δεν ενδιαφέρεται. Κανείς. Όλοι ενδιαφέρονται στα λόγια. Κανείς πραγματικά".

Δεν ήθελε να μιλήσει. Φοβόταν. Φαινόταν πως κάτι είχε λυγίσει το σθένος του περήφανου ανθρώπου που παλεύει για μια ζωή αξιοπρεπή. Που θέλει να φωνάξει μα έχει παραδωθεί. Πιο κάτω βρήκαμε δυο τέτοιους ανθρώπους, που είχαν ακόμα αποθέματα φωνής μέσα τους. Μια από αυτούς ήταν η Κρίστι που στην πορεία της ζωής της κατάλαβε και αποδέχτηκε την θηλυκή πλευρά. Και η Τζοάνα που από μικρή ήξερε πως ήταν γυναίκα.

Μας μίλησαν για πολλά. Μας μίλησαν για δυσκολίες στην ζωή τους, για τις σχέσεις τους με τους γονείς τους και πως αυτές σταδιακά εξομαλύνθηκαν μέσα απο αμοιβαίες υποχωρήσεις. Για τη δυσκολία των σχέσεων με το ταίρι τους. Μας είπαν για τα όνειρά τους, για μια ζωή φυσιολογική σε ένα σπίτι με έναν σύντροφο που θα τους εκτιμά. Μας είπαν για νταβατζήδες που ζητούν λεφτά και εκβιάζουν. Για απόπειρες δολοφονίας σε βάρος του. Για τραμπουκισμούς και βρισιές που είναι πλέον φαινόμενο καθημερινό. Μας είπαν γιατί το κάνουν αυτό και πώς κατέληξαν να εκδίδονται για λόγους βιοποριστικούς."Κανείς δεν κάνει αυτή τη δουλειά επειδή το θέλει". Μας ζήτησαν να μεσολαβήσουμε για τους ελέγχους της δημοτικής αστυνομίας και για την ποσόστωση στις δημόσιες υπηρεσίες. "Θέλω να δουλέψω σαν όλους τους φυσιολογικούς ανθρώπους".

Μας είπανε πολλά. Πολλά που λέγονται και άλλα που μένουν μυστικά. Αυτό που κράτησα εγώ είναι η βία. Η απίστευτη λεκτική και σωματική βία που αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι αυτοί. Περίπου 30 αμάξια πέρασαν, σταμάτησαν με μόνο σκοπό να τις βρίσουν, να τις χλευάσουν, να τις γελοιοποιήσουν. Πώς ξεκινούν οι τύποι αυτοί το βράδυ τους; "Πάμε στην πιάτσα στα τραβέλια, να τους πετάξουμε κάνα μπουκάλι, να τους βρίσουμε, να αισθανθούμε ωραία." Θλιβερή μέθοδος για να αισθανθείς ωραία μα συνηθισμένη σε μια κοινωνία που συσσωρεύει οργή για να την ξεσπάσει σε λάθος κατευθύνσεις. Κοινωνικός κανιβαλισμός.

"Έχω σταματήσει να ασχολούμαι" μου λέει η Κρίστη ενώ η φίλη της απαντά με πάθος στις βρισιές και ανταποδίδει τις χειρονομίες. Γλώσσα σκληρή. Είκοσι χρόνια στην πιάτσα πως να μην σε κάνουν σκληρό. Και όμως ανταποκρίνονται με ευγένεια σε ένα ευγενικό κάλεσμα. Σκληρή γλώσσα, ευαίσθητη, διαφορετική καρδιά.

Πόσο ανέτοιμη είναι η ελληνική κοινωνία; Πόσο ανώριμη να αντιμετωπίσει με λογική τους ανθρώπους που διαφέρουν. "Δεν ζητάμε τίποτα. Παρα ίση αντιμετώπιση. Τόσο απλό, τόσο αυτονόητο.'' Παράξενο να μιλάς για αυτονόητα σε μια κοινωνία που οι σκληρότερες μάχες διεξήχθησαν γι' αυτά.

Συγκλονιστική εμπειρία, διδακτική. Από αυτές που μένουν για μια ζωή. Κάθε βήμα, βιβλίο ολόκληρο. Ειπώθηκαν πολλά. Φύγαμε με την υπόσχεση να επιστρέψουμε για να πούμε ακόμα περισσότερα. Να περιμένετε νέα. Μέχρι τότε καλό βράδυ.

Εκλεκτικές συγγένειες: ναζί και νεοφιλελεύθεροι ....

Του Ηλία Ιωακείμογλου απο το Κοκκινο σημειωματαριο...
Η άνοδος του ναζισμού στην Ελλάδα, εκτός από τις άλλες δυσάρεστες εκπλήξεις που μας επεφύλασσε, ανέδειξε και την απροσδόκητη ανεκτικότητα των νεοφιλελεύθερων έναντι του οργανωμένου φασισμού. Από γνωστούς ηθοποιούς που αποφάσισαν να πολιτευτούν έως το Protagon, από τον Τζήμερο και την παρέα του των βορείων προαστίων έως τους ακραιφνείς νεοφιλελεύθερους της ΝΔ, η Χρυσή Αυγή αντιμετωπίζεται με επιείκεια, ανοχή, και συμπάθεια –συγκεκαλυμμένη μεν, πλην όμως ορατή δια γυμνού οφθαλμού, ως ημι-παράνομη έλξη. Πρόκειται για μια έλξη που απελευθερώνει το μίσος των νεοφιλελεύθερων για την Αριστερά. Ένα μίσος που παρέμενε βουβό και υπόγειο επί δεκαετίες εξαιτίας των όρων του πολιτικού παιχνιδιού που είχαν διαμορφωθεί στην προηγούμενη ιστορική περίοδο: Από τον αντιδικτατορικό αγώνα και την Μεταπολίτευση, είχε αναδυθεί μια Αριστερά υπερβολικά δημοκρατική, νόμιμη και σεβαστή, ενάντια στην οποία ήταν αδύνατο να εκφωνήσεις τα εμφυλιοπολεμικά ιδεολογήματα της Δεξιάς χωρίς να γίνεις γραφικός. Η άνοδος της Χρυσής Αυγής επιτρέπει στο βουβό μίσος των νεοφιλελεύθερων να εκφραστεί, προς το παρόν ακολουθώντας παράπλευρους δρόμους, σαν νευρωτικό μίσος που δεν μπορεί να πάρει ακόμη την μορφή της ναζιστικής υστερίας.

Τι είναι, όμως, αυτό που θεμελιώνει το κοινό μίσος των νεοφιλελεύθερων και των ναζήδων για την Αριστερά;

Όσο και αν φαίνεται παράδοξο εκ πρώτης όψεως, ο νεοφιλελευθερισμός μοιράζεται με τον ναζισμό τον ίδιο ιδεολογικό πυρήνα, που είναι ο κοινωνικός δαρβινισμός. Πρόκειται για τον ίδιο ιδεολογικό πυρήνα που παίρνει δύο διαφορετικές μορφές, που αποτελεί την πρώτη ύλη για τη διατύπωση δύο ξεχωριστών πολιτικών θεωριών, δύο ιδιαίτερων ηγεμονικών πολιτικών σχεδίων, τόσο ξεχωριστών και τόσο ιδιαίτερων που πρέπει να ξύσουμε αρκετά την επιφάνειά τους για να διακρίνουμε τον κοινό τους πυρήνα.

Ο νεοφιλελευθερισμός είναι ο κοινωνικός δαρβινισμός δια της αγοράς. Τόπος που παράγει αλήθεια, η αγορά, επικυρώνει κοινωνικά τις ατομικές δεξιότητες, γνώσεις, προσπάθειες και θυσίες όσων παράγουν εμπορεύματα –είτε αυτοπροσώπως είτε με τη διαμεσολάβηση ενός εργοδότη. Κάθε άτομο ρίχνεται στον ανταγωνισμό με τους άλλους παραγωγούς, με τα εφόδιά του, που είναι το «ανθρώπινο κεφάλαιο» του, για την επικράτηση, την υλική ανταμοιβή, τον πλουτισμό και την κοινωνική αναγνώριση. Η επιβίωση και η κοινωνική άνοδος των ικανοτέρων, δηλαδή των ισχυρότερων, είναι το παιχνίδι της καπιταλιστικής αγοράς το οποίο αποθεώνει ο νεοφιλελευθερισμός. Για τα θύματα αυτού του κοινωνικού πολέμου δεν υπάρχει καμία πρόνοια εκτός από την φιλανθρωπία, είτε με την παραδοσιακή της μορφή είτε ως «δίχτυ κοινωνικής προστασίας» για όσους πέφτουν εκτός παλαίστρας. Το μεταπολεμικό κοινωνικό κράτος δεν έχει αξία για αυτούς επειδή νοθεύει το παιχνίδι της αγοράς, που είναι τόπος παραγωγής αλήθειας: μιας αλήθειας που πρέπει να ακουστεί επειδή εγκαθιδρύει μια φυσική τάξη πραγμάτων μεταξύ ατόμων με κριτήριο την προσωπική τους αξία, το «ανθρώπινο κεφάλαιό» τους. Ο κοινωνικός δαρβινισμός των νεοφιλελεύθερων είναι λοιπόν ένα καθεστώς διακρίσεων που θέλει να εμφανίζεται ως αποτέλεσμα δικαιοσύνης –μιας δικαιοσύνης που απονέμεται στους «άξιους», σε μια δημοκρατική ελίτ, που δεν προσδιορίζεται από τον Θεό, αλλά από τον φυσικό τόπο παραγωγής αλήθειας που είναι η αγορά. Οι χαμένοι της αγοράς, σε μια νεοφιλελεύθερη κοινωνία με δεξιά διακυβέρνηση είναι οι φτωχοί που ζουν στο όριο της ανθρώπινης ύπαρξης, και σε μια νεοφιλελεύθερη κοινωνία με σοσιαλδημοκρατική διακυβέρνηση είναι οι φτωχοί που ζουν με «δίχτυ κοινωνικής προστασίας». Σε κάθε περίπτωση, οι πιο αδύναμοι πρέπει να κάνουν στην άκρη για να ζήσουν οι ισχυροί με τον πλούτο και την φήμη που τους αξίζει.

Ο ναζισμός είναι ο κοινωνικός δαρβινισμός των λαϊκών στρωμάτων, ο κοινωνικός δαρβινισμός της φυσικής βίας των λαϊκών στρωμάτων που ασκείται επί των πιο αδύναμων για να σωθούν οι υπόλοιποι. Την «αλήθεια» εδώ την παράγει η φαντασίωση της βιολογικής διαφοράς , της καθαρότητας του «ελληνικού αίματος», που ορίζει μια πρωταρχική κοινωνική ενότητα, το Ελληνικό Έθνος, μια ενότητα που υπερβαίνει κατά πολύ τις ταξικές και γενικά όλες τις κοινωνικές διαιρέσεις. Αυτό που επικυρώνει κοινωνικά την ατομική «αξία», τα ατομικά προτερήματα, στην περίπτωση του ναζισμού, είναι το Αίμα, η Φυλή, η υποτιθέμενη βιολογική ανωτερότητα των Ελλήνων. Κάθε άτομο ρίχνεται στον ανταγωνισμό με τους εχθρούς της Φυλής, με τα εφόδιά του, που είναι η φυσική του ανωτερότητα και η δύναμη της θέλησης που απορρέει από αυτήν, για την επικράτηση, την υλική ανταμοιβή, και την κοινωνική αναγνώριση από τα άλλα μέλη του Έθνους. Η επιβίωση και η κοινωνική άνοδος των ικανοτέρων, δηλαδή των ισχυρότερων, είναι το παιχνίδι της πολιτικής βίας το οποίο αποθεώνει ο ναζισμός. Για τα θύματα ενός τέτοιου κοινωνικού πολέμου, όλους τους αδύναμους ανθρώπους και  τους υπερασπιστές τους (τους προδότες του Έθνους, αναρχικούς, αντιεξουσιαστές και κομμουνιστές), δεν υπάρχει καμία πρόνοια, αντιθέτως υπάρχει η πρόθεση της εξόντωσης. Το κοινωνικό κράτος έχει αξία για τους ναζήδες, μόνο όμως για τους Έλληνες, επειδή είναι μηχανισμός αλληλεγγύης μεταξύ των μελών της Φυλής. Ο κοινωνικός δαρβινισμός του ναζί είναι λοιπόν ένα καθεστώς διακρίσεων που θέλει να εμφανίζεται ως αποτέλεσμα δικαιοσύνης –μιας δικαιοσύνης που απονέμεται στους «άξιους», σε μια βιολογική ελίτ, που προσδιορίζεται από τον υποτιθέμενο φυσικό τόπο παραγωγής αλήθειας που είναι η βιολογική διαφορά, το Αίμα. Οι πιο αδύναμοι πρέπει να κάνουν στην άκρη, στην εξορία ή στον θάνατο,  για να ζήσουν οι ισχυροί με τον πλούτο και την δόξα που τους αξίζει.

Βεβαίως, θα ήταν άδικο να εξομοιώσουμε τον νεοφιλελευθερισμό με τον ναζισμό, αφού οι διαφορές στην επιφάνεια είναι πολλές: ο νεοφιλελευθερισμός προσφέρει στους ισχυρούς τα προνόμια της αστικής τάξης ενώ ο ναζισμός το προνόμιο μιας απλής επιβίωσης, τα κριτήρια με τα οποία οι δύο ιδεολογίες αποφασίζουν ποιος ανήκει στους εκλεκτούς είναι διαφορετικά, ο ναζισμός συγκροτείται ως εθνικισμός ενώ ο νεοφιλελευθερισμός ως διεθνισμός, ο ένας περιφρονεί την αστική δημοκρατία, ο άλλος την αποθεώνει (έστω στα λόγια) κλπ.

Ωστόσο, δεν μπορούμε παρά να αναγνωρίσουμε στις δύο ιδεολογίες και μια συγγένεια, μιαν εκλεκτική συγγένεια, έναν κοινό ιδεολογικό πυρήνα, που είναι ο κοινωνικός δαρβινισμός: Αμφότερες οι ιδεολογίες επιχειρούν να νομιμοποιήσουν καθεστώτα διάκρισης σε βάρος των πιο αδύναμων για να αμειφθούν οι ισχυρότεροι με πλούτο, φήμη, δόξα ή έστω με μιαν απλή επιβίωση σε καιρούς κρίσης. Ο καθένας με τον τρόπο του, ο νεοφιλελεύθερος και ο ναζί, θέλουν να εγκαθιδρύσουν καθεστώτα διάκρισης που προσφέρουν σε μερικούς το προνόμιο της υπεροχής έναντι των πιο αδύναμων. Για αυτόν τον λόγο τρέφουν το ίδιο μίσος για την Αριστερά, έξαλλο και υστερικό οι μεν, νευρωτικό και ύπουλο οι δε, πάντως το ίδιο μίσος για την Αριστερά, επειδή θέλει να χτίσει μια κοινωνία όπου οι ισχυροί δεν θα συνθλίβουν τους αδύναμους επειδή αυτή η διάκριση δεν θα είναι καν σημαντική και θα θεωρείται κατάλοιπο βαρβαρότητας.

Απομένει τώρα να δούμε σε ποια πολιτικά μονοπάτια μάς οδηγεί αυτή η εκλεκτική συγγένεια στην σημερινή συγκυρία πολιτικής κρίσης, δηλαδή με ποιο τρόπο εκφράζεται ή μπορεί να εκφραστεί στην κεντρική πολιτική σκηνή.

Για ποιον χτυπάει το κουδούνι τα μεσάνυχτα;

Γελωτοποιος...
Είναι μεσάνυχτα. Μέσα στο σπίτι όλα τα φώτα κλειστά. Ο πατέρας, η μητέρα και η γιαγιά είναι μαζεμένοι πάνω από την ξυλόσομπα. Το υπόλοιπο σπίτι παγωμένο, αφού τα καλοριφέρ δε λειτουργούν. Απόλυτη ησυχία.
Ξαφνικά ακούγεται το κουδούνι. Ο πατέρας και η μητέρα κοιτιούνται τρομαγμένοι. Η γιαγιά πλέκει -ξηλώνοντας ένα παλιό πουλόβερ- και δε δίνει σημασία.
«Ήρθαν!» λέει η μητέρα. «Κάποιος άλλος θα είναι», προσπαθεί να την καθησυχάσει ο πατέρας. «Ίσως μοιράζουν διαφημιστικά.» «Στις δώδεκα το βράδυ;» του λέει η μητέρα άγρια. «Για κάποιο night-club», λέει ο πατέρας. «Είσαι ηλίθιος... Πήγαινε να δεις ποιος είναι.»
Ο πατέρας δε θέλει να σηκωθεί. Ξανακούγεται το κουδούνι. Σηκώνεται αργά και πιάνει το θυροτηλέφωνο. Ακούει για λίγο και μετά λέει μόνο: «Μάλιστα». Πατάει το κουμπί που ανοίγει την κάτω πόρτα και γυρίζει χλωμός.
Η μητέρα στέκεται πίσω του και περιμένει. «Αυτοί είναι;» ρωτάει με κομμένη την ανάσα. «Έχουν ένταλμα σύλληψης», λέει ο πατέρας έτοιμος να λιποθυμήσει.
Για μια στιγμή δε μιλάνε, μόνο κοιτιούνται. Μετά η μητέρα λέει συριστικά -σαν φίδι: «Σου είπα να προσέχεις τι λες.» «Δεν έκανα τίποτα», απαντάει ο πατέρας. «Αυτό είναι το κακό. Αν είχες κάνει κάτι μεγάλο δε θα σε κυνηγάγανε τώρα... Κάτι είπες στην εκπομπή.»
«Μα τι μπορεί να είπα; Τον καιρό λέω», απολογείται ο άντρας. «Χθες, χθες», λέει η μητέρα. «Χθες όλο έλεγες για βροχές, καταιγίδες και ακραία καιρικά φαινόμενα... Τι το ήθελες αυτό το ακραία;» «Αφού έτσι ήταν το δελτίο... Και ήταν και σωστό. Δε βλέπεις τι έγινε σήμερα;»
«Δεν έχει σημασία αν ήταν σωστό. Δυσφημίζεις τη χώρα μας στο εξωτερικό, αυτό θα σου πουν. Όλοι οι ξένοι ξέρουν ότι έχουμε λιακάδες κι εσύ μιλάς για... βροχές!»
«Ποιοι ξένοι; Στο Farma tv δουλεύω. Πενήντα άνθρωποι μας βλέπουν όλοι κι όλοι. Κι αυτοί είναι οι συγγενείς μας.»
«Όλοι έχουν κάποιο μετανάστη συγγενή πια... Δεν έπρεπε να πεις για τη βροχή.»


Σταματάνε για μια στιγμή να μιλάνε. Αφουγκράζονται το ασανσέρ που κατεβαίνει.
Ο πατέρας γυρνάει θυμωμένος προς τη γυναίκα του. «Άσε τις μαλακίες... Εσύ φταις. Με το γαμημένο το μπλοκ σου... Τι το ήθελες το μπλοκ, γριά γυναίκα;» «Γριά να πεις τη μάνα σου, καριόλη... Που μου τους έφερες όλους στο σπίτι μου.» «Αν δεν είχαμε τη σύνταξη του πατέρα δε θα είχαμε ούτε για ξύλα», λέει εκείνος. «Αφού σε έχουν ένα χρόνο απλήρωτο.» «Εγώ τουλάχιστον δουλεύω. Δεν κάθομαι όλη μέρα να γράφω στο μπλοκ για επαναστάσεις.» «Ποιες επαναστάσεις; Εγώ συνταγές μαγειρικής βάζω.» «Ξέρω τι λέω. Ξέρω... Δεν έγραφες προχθές: Η επανάσταση στη φασολάδα;»
Η μητέρα ταράζεται. «Μεταφορικά το έλεγα.» «Μεταφορικά; Αυτό πήγαινε πες ‘το στο Δένδια.» «Μη λες αυτό το όνομα!!!» «Θα το πω, θα το πω... Κι εκείνος μεταφορικά ονόμασε την επιχείρηση: Ξένιος Δίας.»
«Δεν μπορεί, δεν μπορεί», κάνει η μητέρα. «Εγώ γράφω τα καλύτερα για την κυβέρνηση και την Ελλάδα.» «Κι όλο βάζεις συνταγές για όσπρια και ρύζια. Θα νομίσουν ότι είμαστε φτωχοί ή χορτοφάγοι... Χάθηκε να γράψεις καμιά συνταγή για αρνάκι ή για μοσχάρι;» «Ένα χρόνο έχω να μαγειρέψω μοσχάρι.» «Κι εγώ ένα χρόνο έχω να γαμήσω, αλλά βαράω καμιά μαλακία που και που, δεν το κάνω θέμα στο ίντερνετ.»

Σταματάνε να μιλάνε. Ακούγεται το ασανσέρ που ανεβαίνει.
Εκείνη την ώρα τους πλησιάζει η γιαγιά. «Δεν τον προσέχεις το γιο μου, Μαρία», λέει με αφορμή τη μαλακία.
«Μάνα, σταμάτα εσύ», της λέει ο πατέρας, «και πήγαινε να πλέξεις... ΑΑΑ.» Κοιτάει με τρόμο το πλεκτό της γιαγιάς. «Τι, τι φτιάχνεις;» Η γιαγιά δείχνει το πλεκτό της: Είναι μια μαύρη μπαλακλάβα. «Για να μην κρυώνουν με τις μηχανές», λέει η γιαγιά. «Ποιοι;!» κάνουν μαζί ο πατέρας και η μητέρα. «Κάτι παλικάρια που γνώρισα στο πολιτιστικό κέντρο. Είχαν κάτι άλλες ψεύτικες και τα λυπήθηκα τα παιδάκια.»
Η μητέρα γελάει. «Άντε να μας αδειάζει τη γωνιά η παλιόγρια», λέει μέσα από τα δόντια της. «Τι λες;» της φωνάζει ο πατέρας. «Όλους μαζί θα μας μαζέψουν... Πήγαινε ρίχτη στη σόμπα. Τώρα!»
Ακούγεται η πόρτα του ασανσέρ και μετά το κουδούνι. «Μην ανοίγεις», λέει ο πατέρας, αρπάζει τη μπαλακλάβα και τρέχει για τη σόμπα.
Τότε ανοίγει η πόρτα του δωματίου και βγαίνει η μεγάλη κόρη. Φοράει μαύρα ρούχα, είναι μακιγιαρισμένη με μαύρες σκιές και μωβ κραγιόν. Τα μαλλιά σε κορακάτο μαύρο, πέρα από μια άσπρη τούφα. «Ήρθε ο δικός μου;» ρωτάει αυτή τη μητέρα.
«Πάλι ντύθηκες σαν να έχεις πένθος, παιδάκι μου;» της λέει η γιαγιά. "Βάλε ένα φορεματάκι με λουλούδια να χαρείς τα νιάτα σου.» «Χέσε μας, ρε γιαγιά», απαντάει η κόρη.
Η μητέρα την κοιτάει από πάνω μέχρι κάτω και τα μάτια της ανοίγουν διάπλατα. «Δεν πιστεύω να έβαλες στο facebook καμιά σατανιστική ανακοίνωση», της λέει.
«Δεν είμαι σατανίστρια, ρε μαμά, πόσες φορές θα στο πω; Emo, είμαι.» «Και δεν μπορούσες να είσαι κάτι άλλο; Η φίλη σου, η Άννα, μια χαρά ακούει τα ελληνικά.» «Άντε με το τσόλι», λέει η κόρη και κλείνεται στο δωμάτιο της.
Ακούγεται ξανά το κουδούνι. Ο πατέρας φτάνει τρέχοντας. «Μια στιγμή», φωνάζει προς την πόρτα, «είμαι στο μπάνιο.» Και μετά σιγά, συνωμοτικά στη γυναίκα του: «Περίμενε λίγο, γιατί είχε σβήσει η φωτιά.»
Μια δεύτερη πόρτα ανοίγει και βγαίνει ένας έφηβος με ξυρισμένο το κεφάλι και μαύρη μπλούζα. Από το δωμάτιο του ακούγονται πατριωτικά άσματα. «Γιατί δεν ανοίγετε;» λέει αυτός. «Μαλάκυνση πάθατε;» «Για έλα κι εσύ», του λέει ο πατέρας. «Αν σε δουν εσένα μπορεί να φύγουνε... Μπορεί και να ‘ναι τίποτα φίλοι σου και να μας αφήσουν.»
Ο γιος γελάει. «Τρομάξατε τώρα; Τόσο καιρό μου λέγατε να προσέχω εκεί που πηγαίνω και να μην κυνηγάω τους βρωμιάρηδες τους μαύρους... Τώρα τα κάνατε πάνω σας... προδότες.»
Η μητέρα τρέχει κοντά του. «Γιωργάκη, ελπίζω να μην είπες τίποτα κακό για τη μανούλα.» «Ας προσέχατε», λέει ο γιος και μπαίνει στο δωμάτιο του.
Ακούγεται ξανά το κουδούνι, αλλά αυτή τη φορά ακούγονται και χτυπήματα στην πόρτα. «Μην ανοίγεις», λέει ο πατέρας. «Να προλάβουμε να...» Κοιτάει τριγύρω.
Μια άλλη πόρτα ανοίγει τότε και βγαίνει ο παππούς... Με τη βαλίτσα στο χέρι. «Έτοιμος», λέει και προχωράει με πολύ αργά βήματα προς την εξώπορτα. Οι άλλοι μόνο τον κοιτάνε. Κάνει αρκετή ώρα να φτάσει ως το χωλ.
«Που πας, πατέρα;» τον ρωτάει ο πατέρας, ενώ ξανακούγονται τα χτυπήματα στην πόρτα. «Μην ανησυχείς, παιδάκι μου», του λέει ο παππούς και του χαϊδεύει τα μαλλιά σαν να ήτανε μικρό παιδί. «Έχω συνηθίσει εγώ από ξερονήσια και εξορίες.»
Προτού ανοίξει την πόρτα ο παππούς κοιτάει τη γυναίκα του. «Μαρίκα, πρόσεχε τι κάνεις με τον μπακάλη.» «Μην ανησυχείς, Γιώργο μου», του λέει η γιαγιά. «Θα σε περιμένω να γυρίσεις.»
Ο παππούς ανοίγει την πόρτα. Απέξω είναι ο εισαγγελέας με δύο αστυνομικούς. «Οικία Μίσσιου;» ρωτάει ο εισαγγελέας. «Έχουμε ένταλμα σύλληψης.» «Εδώ είμαι», λέει ο παππούς. «Καιρό είχα να σας δω.»
Ο πατέρας πετιέται μπροστά. «Αφήστε τον πατέρα μου. Έχει αλτσχάιμερ και τα ‘χει χάσει, εμένα θέλετε.» Ο παππούς τον κοιτάει παραξενεμένος. «Τι κάνεις, παιδί μου;» του λέει. «Κάτσε, πατέρα», του απαντάει ο γιος. «Δεν είναι η σειρά σου τώρα...» Τείνει τα χέρια του προς τους αστυνομικούς.
Εκείνοι κοιτάνε τον εισαγγελέα. «Έχουμε ένταλμα για την...» ο εισαγγελέας κοιτάει το χαρτί του. «Πολική Αρκούδα...» «Την ποια;» λένε όλοι οι άλλοι εν χορώ. «Πολική Αρκούδα», ξαναλέει ο εισαγγελέας. «Ψευδώνυμο του μπλόγκερ... Χρόνη Μίσσιου.» «Χρόνη!» κάνει η μητέρα και χλομιάζει ολόκληρη.

Τότε ανοίγει μια άλλη πόρτα και βγαίνει ένας δωδεκάχρονος.  Φοράει ένα μπλουζάκι με τον Γκεβάρα και στο μπράτσο φοράει ένα αντιναζιστικό περιβραχιόνιο. Παρά την ηλικία του περπατάει ευθυτενής και σίγουρος για κάθε του βήμα. Η μεγάλη κόρη και ο μεσαίος γιος έχουν βγει στις πόρτες τους και κοιτάνε.
Μόλις ο Χρόνης φτάνει δίπλα στη μητέρα του εκείνη λέει, σπαραχτικά: «Γιε μου!» Την κοιτάει, της δείχνει τον κοντοκουρεμένο αδελφό του και της λέει: «Μητέρα, ιδού ο γιος σου.»
Έπειτα πλησιάζει τον εισαγγελέα και λέει –σοβαρά, λες και είναι διακοσίων χρονών: «Εμένα ψάχνετε.»

Οι αστυνομικοί περνάνε χειροπέδες στο δωδεκάχρονο. Ο πατέρας κάνει μια κίνηση για να τους επιτεθεί, αλλά τον σταματάει ο μικρός:
«Είναι πολύ αργά τώρα, μπαμπά», του λέει.

Οι αστυνομικοί, ο εισαγγελέας και ο δωδεκάχρονος μπαίνουν στο ασανσέρ.
Η μητέρα πέφτει κάτω θρηνώντας: «Χρόνη μου». Ο πατέρας κοιτάει τριγύρω. «Τι κάναμε;» μονολογεί.
Ακούγεται ο ήχος του ασανσέρ που κατεβαίνει. Το σπίτι παγωμένο.

Ροη αρθρων