Σάββατο 14 Ιανουαρίου 2012

Επανάσταση, περισυλλογή, επανάσταση ...

Ο άνθρωπος του μετρό...
“Η ζωή χωρίζεται σε τρεις φάσεις: επανάσταση, περισυλλογή, τηλεόραση. Ξεκινάς να αλλάξεις τον κόσμο και καταλήγεις να αλλάζεις κανάλια.”
Αυτή η ατάκα (που σύμφωνα με το εμπεριστατωμένο google search που έκανα αποδίδεται στον Αρκά, αν και έχω διαβάσει τα άπαντα του Αρκά και δε θυμάμαι πού το έχει γράψει – any ideas?) αντικατοπτρίζει πλήρως τη σημερινή πραγματικότητα. Άνθρωποι που στα 18 τους έκαναν τα πάντα για να αλλάξουν τον κόσμο (ή έστω τη χώρα τους), σήμερα στα 50 τους κάνουν τα πάντα για να πάρουν αυτοί το τηλεκοντρόλ, κοιτάζοντας μόνο την πάρτη τους και αφήνοντας τις τύχες του κόσμου σε αυτούς που θελουν να τις αναλάβουν, με όχι και τόσο αθώα κίνητρα. Οι ίδιοι άνθρωποι που πρωτοστάτησαν σε φοιτητικούς ξεσηκωμούς για έναν καλύτερο κόσμο, τώρα είναι και οι ίδιοι μέρος ενός χειρότερου κόσμου – και είναι και περήφανοι για τους εαυτούς τους.
Όλοι λίγο-πολύ στα νιάτα μας πιστέψαμε σε έναν καλύτερο κόσμο και προσπαθήσαμε να τον υλοποιήσουμε – αλίμονο σε όποιον δεν το έκανε και θεωρεί τον εαυτό του ανθρώπινο ον. Στην πορεία, όμως, στους σημερινούς 40ρηδες και 50ρηδες συνέβη αυτό που άλλοι λένε “ωρίμανση” και άλλοι “αλλοτρίωση”. Όπως κι αν το πεις, η ουσία είναι ότι τα όνειρα για έναν καλύτερο κόσμο ξεχάστηκαν και αντικαταστάθηκαν από μία σταδιακή προσαρμογή στις επιταγές του συμβατικού κόσμου, μέχρι που έφτασαν να είναι ακριβώς αυτοί που πολεμούσαν πριν από τριάντα χρόνια.
Μπορεί άραγε αυτό να αλλάξει στις επόμενες γενιές, αρχής γενομένης από τη δική μου; Ναι, νομίζω ότι μπορεί…
Και νομίζω ότι μπορεί, ακριβώς επειδή η μία από τις τρεις φάσεις ολοένα και αποδυναμώνεται. Βλέπεις, η τηλεόραση δεν είναι τόσο ισχυρή όσο ήταν κάποτε. Πλέον είναι τόσοι πολλοί αυτοί που ενημερώνονται από το Διαδίκτυο, ώστε η επιρροή των (αποδεδειγμένα διεφθαρμένων και συμφεροντολογικών) τηλεοπτικών δελτίων ειδήσεων σύντομα θα περιορίζεται στους παππούδες και τους τεχνοφοβικούς. Το βλέπω ήδη από τους γονείς μου: Η μάνα μου έχει κόψει την καθημερινή εφημερίδα που αγόραζε και σταμάτησε να βλέπει τηλεοπτικά δελτία – πλέον ενημερώνεται από το Internet, που μέχρι πριν ένα χρόνο το είχε μόνο για να παίζει παιχνίδια. Ο πατέρας μου επίσης ενημερώνεται καθημερινά από το Διαδίκτυο, και εφημερίδα διαβάζει μόνο τις Κυριακές. Ενημερωτικές εκπομπές στην τηλεόραση δε βλέπουν ποτέ. Βασική πηγή ενημέρωσής τους είναι το Internet. Και είναι 55 χρονών, έτσι;
Χωρίς τηλεόραση (και με τις εφημερίδες ημιθανείς), η προπαγάνδα έχει πολύ μικρότερη ισχύ και η φάση της περισυλλογής μπορεί να οδηγήσει εκεί απ’όπου ξεκίνησε: Στην επανάσταση.
Εντάξει, θα μου πεις ότι λέω βλακείες, ότι το σύστημα είναι πολύ βαθιά ριζωμένο και όσο κι αν προσπαθήσεις να το τραβήξεις, πιο πιθανό είναι να σε τραβήξει κι εσένα εκεί κάτω, παρά να καταφέρεις να το ξεριζώσεις. Εξάλλου, η μέχρι τώρα εμπειρία αυτό μας λέει: Μας λέει ότι οι άνθρωποι αλλοτριώνονται από το σύστημα, γίνονται ένα με αυτό και μετά τραβάνε και τους υπόλοιπους προς το μέρος τους. Ωστόσο, η ζωή είναι σαν τα αμοιβαία κεφάλαια: Οι σημερινές αποδόσεις δεν εξασφαλίζουν τις μελλοντικές. Ο κόσμος αλλάζει, και καταστάσεις που είναι βαθιά ριζωμένες στον παλιό κόσμο δυσκολεύονται να προσαρμοστούν στον καινούργιο, γενναίο κόσμο. Μένουν πίσω, και σύντομα αποτελούν (ευχάριστη ή δυσάρεστη) ανάμνηση.
Έρχεται στο μυαλό που η περίπτωση των Αγανακτισμένων. Ένα ιδιότυπο “κίνημα”, χωρίς ιδιαίτερη οργάνωση, χωρίς σαφή αιτήματα, χωρίς να αρθρώνει έναν λόγο πολιτικό. Άνθρωποι που μαζεύονταν σε ένα μέρος και κραύγαζαν. Κι όμως, ακόμα κι έτσι, οι Αγανακτισμένοι άφησαν “κάτι”. Μία κληρονομιά που ψάχνει κληρονόμο.
Αν θες τη γνώμη μου, οι Αγανακτισμένοι ήταν ένα “πρωτόγονο” κίνημα. Και ήταν πρωτόγονο ακριβώς επειδή ήταν κάτι το καινούργιο, εντελώς καινούργιο για τα ελληνικά δεδομένα. Βλέπεις, στην Ελλάδα έχουμε συνηθίσει τα πάντα να γίνονται από πολιτικούς. Λίγοι από εμάς είναι ενεργά μέλη σε κάποια μη κυβερνητική οργάνωση που στηρίζει κάποιον κοινωνικό σκοπό – λες και περιμένουμε όλα να τα κάνει το κράτος. Οι Αγανακτισμένοι, λοιπόν, ήταν ουσιαστικά ένα “πείραμα”: Μία απόπειρα δημιουργίας ενός μαζικού κοινωνικού κινήματος που θα επιχειρούσε να λειτουργήσει ως μοχλός πίεσης προς την κυβέρνηση και τη Βουλή. Και ήταν ένα πείραμα που είναι δύσκολο ακόμα να πούμε αν αποδεικνύεται επιτυχημένο ή αποτυχημένο.
Πιστεύω, όμως, ότι το επόμενο αντίστοιχο κίνημα θα είναι πολύ πιο ισχυρό. Κι αυτό γιατί, χάρη και στο Διαδίκτυο, σταδιακά μεγαλώνουν οι ρίζες που θα μπορέσουν να υποστηρίξουν κάτι τέτοιο. Αφορμή για το σημερινό post ήταν το hashtag #astegoi στο Twitter, μέσα από το οποίο απλοί άνθρωποι (όχι πολιτικοί, όχι κανάλια, όχι εφοπλιστές, όχι ήδη υπάρχουσες οργανώσεις) καλούνται να δώσουν ιδέες για να ανακουφιστούν οι ολοένα και αυξανόμενοι άστεγοι. Είναι μία πολύ ενδιαφέρουσα πρωτοβουλία που δε θα μπορούσε με κανέναν τρόπο να ληφθεί τριάντα χρόνια πριν. Να γιατί είναι τόσο πολύτιμο εργαλείο το Internet. Το ίδιο ισχύει και με το #tutorpool, όπου δάσκαλοι και καθηγητές προσφέρουν παρέχουν δωρεάν μαθήματα σε μαθητές που τα έχουν ανάγκη, αλλά και με το Κοινωνικό Ωδείο, όπου καθηγητές μουσικής θα προσφέρουν δωρεάν μαθήματα σε όσους στερούνται της πρόσβασης στη μουσική παιδεία. Και είμαι βέβαιος ότι υπάρχουν κι άλλες πολλές τέτοιες πρωτοβουλίες που απλά δεν έχουν υποπέσει ακόμα στην αντίληψή μου.
Αν “εθιστούμε” σε τέτοιες οργανώσεις, τότε την επόμενη φορά που θα συγκεντρωθούμε στο Σύνταγμα δε θα είμαστε ένας ανοργάνωτος όχλος, αλλά κάτι παραπάνω. Ίσως και κάτι πολύ παραπάνω, κάτι που θα φέρει τον κόσμο τούμπα – ποτέ δεν ξέρεις.
Και ίσως τότε οι τρεις φάσεις της ζωής να είναι αυτές που θα’πρεπε να είναι: Επανάσταση, περισυλλογή, επανάσταση. Ξεκινάς να αλλάξεις τον κόσμο και τον αλλάζεις.

Φτιάξε κι εσύ μια ΜΗΚΥΟ...

kathimerini.gr
Του Παντελη Mπουκαλα
Μας πιάνει ο φόβος κάθε τόσο ότι θα χάσουμε τα πρωτεία της διαφθοράς και αντί να βρισκόμαστε στην ίδια ζηλευτή ομάδα με τους «καπάτσους Ιταλούς» θα βρεθούμε συναριθμούμενοι με τους «αγαθιάρηδες ξανθούς του Βορρά». Εδώ που τα λέμε πάντως ο ανταγωνισμός είναι ζωηρότατος. Η Γερμανία λ.χ., που παραδίδει αλαζονικά μαθήματα τάξεως και ηθικής, έχει έναν άτακτο πρόεδρο ένθερμο οπαδό του βουλγαράκειου δόγματος περί του νομίμου που τυγχάνει και ηθικό. Είναι έπειτα η Γαλλία με τα αλληλοδιάδοχα σκάνδαλά της, που στιγμάτισαν ακόμη και την αυτής ωραιότητα Κάρλα Μπρούνι. Είναι η Ιταλία του γενικευμένου μπερλουσκονισμού. Και είναι και οι ΗΠΑ, που επίσης αρέσκονται να διδάσκουν ηθική και όπου, αν ισχύουν έστω και στο μισό όσα καταλογίζουν ο ένας στον άλλον οι έξι υποψήφιοι του Ρεπουμπλικανών, θα έπρεπε να μπουν όλοι στη φυλακή.
Αδικα ανησυχούμε όμως. Η κάθε μέρα γεννοβολάει τις δικές της παραμυθητικές ειδήσεις που βεβαιώνουν ότι το διαφθορείο μας καλά κρατεί. Αυτή η ιστορία με τις Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις, για παράδειγμα, μπορεί να μην είναι δική μας πατέντα, η φάμπρικα όμως που στήθηκε δεν έχει το ταίρι της παγκοσμίως. Ξαφνικά καταλάβαμε ότι η Ελλάδα είναι μια χώρα αγγέλων δαιμονιωδώς ευρηματικών όταν είναι να αντλήσουν δημόσιο χρήμα για να κάνουν τις «αγαθοεργίες» τους. Κατοικείται δηλαδή από μυριάδες υπερασπιστές της διωκόμενης έχιδνας των ορέων, μυριάδες εθναποστόλους που το ’βαλαν αμέτι μουχαμέτι να εκχριστιανίσουν τη Βόρεια Κορέα και την Κούβα, μυριάδες λάτρεις του υπ’ αριθμ. 19 φαραγγίου του Καϊμακτσαλάν, μυριάδες πιστούς του οσίου Μηκυόδου. Και ιδού οι ΜΗΚΥΟ κατά εκατοντάδες. Και ιδού το ΠΑΣΟΚ και η Ν.Δ να παριστάνουν τους χορηγούς με ξένα έξοδα και να μην ελέγχουν καν αν τα κονδύλια που δίνονται χρησιμοποιούνται για τον δηλωθέντα σκοπό.
Μόλις οχτώ εκατομμύρια πήρε π.χ. μια φιλάνθρωπη οργάνωση για την αποναρκοθέτηση του Εβρου, οι υπεύθυνοί της όμως έβαλαν τους Πακιστανούς να καθαρίσουν. Σωστά. Και οικονομία έκαναν οι άνθρωποι και επιστημονικά σκέφτηκαν χρησιμοποιώντας «ναρκαλιευτές» με εμπειρία και τεχνογνωσία και διεθνιστικά φέρθηκαν δίνοντας δουλειά σε ξένους. Τι τους κατηγορούν;

[Δρόμοι] Η ενσάρκωση... - Κόσμος

Του Ρουσσου Βρανα απο τα Νεα ...


... της Μάργκαρετ Θάτσερ από τη Μέριλ Στριπ στην ταινία «Η Σιδηρά Κυρία» φέρνει στον νου εκείνη την περιβόητη δήλωση της γυναίκας που διέλυσε τη βρετανική κοινωνία: «Αυτό που κάποιοι λένε κοινωνία είναι κάτι που δεν υπάρχει». Η διαφορά της με τους σημερινούς ηγέτες είναι πως αυτοί διαλύουν σήμερα οτιδήποτε είναι κοινωνικό, χωρίς να τολμούν να το ομολογήσουν ανοιχτά.
Μια κοινωνία...
... καθορίζεται από ένα σύνολο αμοιβαίων παροχών και υποχρεώσεων που είναι ενσωματωμένες σε δημόσιους θεσμούς λέει ο Ρόμπερτ Ράιχ, καθηγητής της Δημόσιας Πολιτικής στο Μπέρκλεϊ: δημόσια σχολεία, δημόσιες βιβλιοθήκες, δημόσιες μεταφορές, δημόσια νοσοκομεία, δημόσια πάρκα, δημόσια μουσεία, δημόσια πανεπιστήμια. Οι δημόσιοι θεσμοί συντηρούνται από όλους τους φορολογουμένους και είναι διαθέσιμοι σε όλους. Αν το φορολογικό σύστημα είναι προοδευτικό, τότε εκείνοι που έχουν τις περισσότερες οικονομικές δυνατότητες πληρώνουν περισσότερα από όλους τους άλλους για τη συντήρηση αυτών των θεσμών. Η ιδιωτικοποίησή τους σημαίνει πως καθένας είναι αναγκασμένος να πληρώνει για τη χρήση τους ατομικά. Με πρόσχημα την οικονομική κρίση, σε αυτήν ακριβώς τη μεθόδευση προχωρούν σήμερα οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, σαν να είναι το ξεπούλημα των δημόσιων θεσμών σε ιδιωτικά συμφέροντα μια πανάκεια για τα προβλήματα των οικονομιών. Ποιες θα είναι οι συνέπειες αυτής της πολιτικής; Στις οικονομίες που ο πλούτος και το εισόδημα συγκεντρώνονται εδώ και χρόνια σε ολοένα και λιγότερα χέρια, τα δημόσια αγαθά θα είναι διαθέσιμα σε ολοένα και λιγότερους. Αυτό που λέμε «δημόσιο αγαθό» γίνεται με ταχείς ρυθμούς ιδιωτικό, το οποίο καλούνται να το πληρώνουν οι χρήστες, πότε με διόδια στους αυτοκινητοδρόμους ή στις γέφυρες και πότε με εισιτήρια στα μουσεία ή στα νοσοκομεία. Ο,τι απομένει στο Δημόσιο υποβαθμίζεται τόσο, ώστε όποιος έχει την οικονομική δυνατότητα προτιμάει το ιδιωτικό. Και όποιος δεν έχει αυτή τη δυνατότητα αναγκάζεται να βολεύεται με δημόσια σχολεία χωρίς βιβλία και με δημόσια νοσοκομεία χωρίς κρεβάτια.
Σε τι οφείλεται...
... αυτή η κατάρρευση των δημόσιων θεσμών; Τα τελευταία τριάντα χρόνια, τα κέρδη από την ανάπτυξη των οικονομιών κατέληξαν στα χέρια των λίγων. Και όσο αυτοί έβλεπαν να αυξάνονται τα πλούτη τους τόσο απέσυραν την υποστήριξη που παρείχαν στους δημόσιους θεσμούς, ενθαρρυνόμενοι και από τις κυβερνήσεις (με τη φοροαπαλλαγή, με τη φοροαποφυγή, με τη φοροδιαφυγή). Το πρόβλημα δεν ήταν ποτέ το «μεγάλο κράτος» αλλά το ότι το κράτος, μεγάλο ή μικρό, δεν ανήκε σε όλους, λέει ο Ρόμπερτ Ράιχ. Ετσι βλέπουμε σήμερα το κράτος να κάνει ολοένα και λιγότερα από όλα όσα θα ήθελαν να κάνει οι πολλοί, και ολοένα και περισσότερα από όλα όσα θέλουν να κάνει οι λίγοι.
Χάνουμε...
... σιγά σιγά τα δημόσια αγαθά που κάποτε ήταν διαθέσιμα σε όλους και που συντηρούνταν από τους φόρους όλων, και ιδιαίτερα των πλούσιων. Και στη θέση τους μπαίνουν ιδιωτικά αγαθά που είναι διαθέσιμα στους πλούσιους, μολονότι πληρώνουν όλοι γι' αυτά. Η Θάτσερ τώρα δικαιώνεται.

Πιο δύσκολα στην αρχή, πιο μακριά στον προορισμό...

ΠΡΙΝ ...
του Θάνου Ανδρίτσου



Πριν από περίπου δέκα χρόνια, βγήκε στις αίθουσες των κινηματογράφων μια ταινία με τίτλο Kάντο όπως ο Μπέκαμ. Διηγούταν την ιστορία μιας νεαρής Ινδής που λάτρευε το ποδόσφαιρο και ήθελε να μοιάσει στο ίνδαλμά της, το βρετανό Ντέιβιντ Μπέκαμ. Σήμερα, στην Ελλάδα, πολλές φορές συζητιέται κάτι αντίστοιχο, όχι βέβαια για να γίνει μια ολόκληρη χώρα μεσοεπιθετικός, αλλά για κάτι διαφορετικό, που θα μπορούσε να πάρει τον τίτλο Κάντο όπως η Αργεντινή, με αναφορά στην εξέγερση του 2001.
Κλείνοντας σήμερα το μικρό αυτό αφιέρωμα στα 10 χρόνια από το αργεντινάζο, υπογραμμίζουμε αυτή την αναζήτηση μιας αγωνιστικής εναλλακτικής από την καταστροφική πορεία που διαβαίνουμε τα τελευταία χρόνια. Πάντοτε, κάθε εξεγερτική κατάσταση λειτουργούσε σαν φάρος του οποίου το φως κρατούσαν οι αγωνιζόμενοι σε κάθε μεριά του κόσμου. Όπως εκεί μπόρεσαν να αλλάξουν σελίδα, έτσι μπορούμε κι εμείς, ενάντια στους δικούς μας δυνάστες.

Σε τι συνίσταται η υιοθέτηση του αργεντίνικου παραδείγματος; Αδιαμφισβήτητα σε όλη την πορεία πριν και μετά την εξέγερση. Μια χώρα συνδέει την εξέλιξη και την οικονομική της πολιτική με τις ΗΠΑ και τους διεθνείς οργανισμούς, κυρίως με το ΔΝΤ σε ένα μακροχρόνιο πρόγραμμα δημοσιονομικής εξυγίανσης. Ο παραγωγικός ιστός καταστρέφεται, η φτώχεια και η ανεργία εκτινάσσονται, ώσπου έρχεται η κατάρρευση, το πάγωμα των καταθέσεων και το ανυπέρβλητο κοινωνικό αδιέξοδο. Κι όμως, εκείνη τη στιγμή, ο λαός εισβάλλει ορμητικά στο προσκήνιο και με ένα συνεχή αιματηρό αγώνα διώχνει –με το γνωστό ελικόπτερο– τον πρόεδρο και την κυβέρνηση. Μετά και την εκδίωξη και άλλων προέδρων έρχεται μετά από δύο χρόνια η εκλογή του Κίρχνερ, συνδυαζόμενη με ένα μετριοπαθές πρόγραμμα που μειώνει το χρέος και φέρνει σταδιακά βελτιώσεις στο βιοτικό επίπεδο.

Είναι επομένως εμφανέστατα τα θετικά διδάγματα που μπορούν να μεταφερθούν στην Ελλάδα. Στις αρχές του νέου αιώνα, μόλις δέκα χρόνια μετά τις καταρρεύσεις και την ενσωμάτωση της Αριστεράς και ενώ όλοι μιλούσαν για το «τέλος της ιστορίας», ήρθε το Αργεντινάζο να θυμίσει ότι η ιστορία κρίνεται από την ταξική πάλη. Ότι σε οποιεσδήποτε συνθήκες, η δύναμη των αγωνιζόμενων εργαζόμενων μπορεί να φέρει τούμπα την ιστορία, μπορεί να ανοίξει δρόμους. Δεν είναι άσχετο το παράδειγμα, όπως μερικοί υποστηρίζουν. Και εκεί η επιμονή στο ΔΝΤ και τις διεθνείς συμφωνίες, η αυστηρή προσαρμογή στα προγράμματα λιτότητας και η θηλιά του χρέους θεωρούνταν μονόδρομος και κάθε άλλη προοπτική συνώνυμη του θανάτου, της απομόνωσης και της εξαθλίωσης. Και εκεί, ο συσχετισμός δυνάμεων φάνταζε αμείλικτος και έκανε πολλούς να θεωρούν ανέφικτη κάθε απόπειρα ή και ριψοκίνδυνη. Και όμως, ήρθε η ορμή της εξέγερσης να επιβάλει το δικό της νόμο, τη δική της λογική για την ιστορία.
Μπορείς να ανατρέψεις έναν πρόεδρο, μπορείς όμως να φέρεις και βελτιώσεις; Αυτό είναι το επόμενο ερώτημα, όπου επίσης υπάρχει πολύτιμη παρακαταθήκη. H σημαντική βελτίωση των συνθηκών ζωής, με τη μείωση της ανεργίας και της φτώχειας δεν ήταν παρά νίκες ενός διαρκούς αγώνα με αποκορύφωμα το διήμερο 19-20 Δεκέμβρη του 2001 και υποχωρήσεις τις οποίες αναγκάστηκε να αποδεχτεί η αστική τάξη. Αυτό επίσης πρέπει να το κρατήσουμε. Μπορούμε, στο σήμερα, να επιβάλλουμε κατακτήσεις του εργατικού κινήματος που να βελτιώσουν τη θέση μας, ωστόσο κάτι τέτοιο απαιτεί συνολικό κλονισμό της αστικής κυριαρχίας με εξεγερτικά γεγονότα. Ταυτόχρονα, όπως υποστηρίζει και σε πρόσφατο κείμενό του ο Κώστας Λαπαβίτσας, δεν μπορούμε ούτε να δεχτούμε ότι η Αργεντινή μπορούσε να κάνει κάτι τέτοιο επειδή είχε περισσότερες εξαγωγικές δυνατότητες, ενώ η Ελλάδα έχει μπροστά της μόνο καταστροφή. Όχι, ακόμα και σε αυτές τις συνθήκες, αν ορίσουν οι εργαζόμενοι τη μοίρα τους, έξω από τη μέγγενη του ευρώ και της ΕΕ, μπορούν άμεσα να υπάρξουν σημαντικά σημάδια βελτίωσης.
Όμως πρέπει να σκάψουμε βαθύτερα. Γιατί για μας το ερώτημα μάλλον πρέπει να τίθεται ως εξής: Μπορείς να ανατρέψεις τον πρόεδρο, μπορείς όμως να ανατρέψεις την επίθεση; Ή και πιο πολύ, μπορείς να ανατρέψεις το σύστημα; Και αν ναι, πώς; Γιατί το παράδειγμα της Αργεντινής πρέπει να το μελετήσουμε με όλη την αντιφατικότητα, τα όρια και τα πισωγυρίσματά του. Όχι για να κάνουμε εύκολες κριτικές, ούτε για να το παίξουμε μετά Χριστόν προφήτες, αλλά γιατί μόνο έτσι μπορούν πραγματικά να αξιοποιηθούν τα συμπεράσματα για την διαφορετική κατάσταση στην Ελλάδα σήμερα. Άλλωστε, αυτό δεν έκανε ο Λένιν με την εμπειρία της Κομμούνας;
Ένα πρώτο ζήτημα έχει να κάνει με το χρόνο και τον τόπο του Αργεντινάζο, που διαφέρει αισθητά. Οι αρχές του αιώνα μπορεί να έφερναν τα πρώτα δείγματα από την κρίση του ολοκληρωτικού καπιταλισμού, σε τίποτα όμως δεν συγκρίνονται με την εποχή μετά το ξέσπασμα της κρίσης και την παγκόσμια ύφεση που τα τελευταία χρόνια πλήττει την καρδιά του καπιταλιστικού κόσμου. Και βέβαια αυτό συνδέεται και με το επίπεδο του κινήματος διεθνώς, την άνοδο παγκόσμια αν και αντιφατικά των εργατικών και λαϊκών αγώνων. Από την άλλη, δεν μπορεί να λησμονείται η καθοριστική σημασία της γεωγραφικής τοποθεσίας. Από τη μια μεριά η ύπαρξη του Τσάβες στη Βενεζουέλα και γενικά η στροφή ολόκληρης της λατινοαμερικανικής ηπείρου προς μια αντιαμερικανική, αντιιμπεριαλιστική, αριστερόστροφη προοπτική αποτελούσε εμφανώς μια βοήθεια, με συγκεκριμένες υλικές αποτυπώσεις, όπως τον ευνοϊκό δανεισμό για την αποπληρωμή του χρέους. Από την άλλη, αυτό το κλίμα, σε συνδυασμό με την ύπαρξη κομματιών εντός της αστικής τάξης που έρχονταν σε σύγκρουση με την αμερικανική ηγεμονία και επιδίωκαν μια συνεργασία με λατινοαμερικανικά κράτη, δημιουργούσε και εντονότερες διεργασίες ενσωμάτωσης, πράγμα που τελικά συνέβη εκφραζόμενο και πολιτικά και κοινωνικά από κομμάτια του ίδιου του αριστερού περονισμού που κυβερνούσε τη χώρα για δεκαετίες.
Είναι έτσι τα πράγματα στην Ελλάδα; Μάλλον όχι, χωρίς βέβαια να αποκλείονται σενάρια που θα εμφανιστούν στο βαθμό που αναπτύσσεται η ταξική πάλη. Ωστόσο, πιστεύουμε ότι σήμερα, με την παγκόσμια κρίση να περιορίζει τις δυνατότητες πρώτα και κύρια των κυρίαρχων, σε μια ΕΕ και μια ευρωζώνη που κλονίζεται όλη μαζί από την κρίση χρέους, έχουμε ένα διαφορετικό έργο. Το σπάσιμο της ασφυκτικής αλυσίδας, η αρχή της άλλης πορείας θα είναι πιθανότατα πιο δύσκολη. Ωστόσο, όταν γίνει αυτό το βήμα, τότε όλο και πιο εύκολα θα μπορέσουμε να ολοκληρώσουμε το δρόμο που άνοιξαν οι εξεγερμένοι το 2001, δηλαδή το δρόμο της ανατροπής της αστικής κυριαρχίας και της οικοδόμησης μιας άλλης εξουσίας από τους εργαζόμενους.

Από την εξέγερση στην επανάσταση

Και αν οι διεθνείς συσχετισμοί, σε σχέση με τη θέση της Ελλάδας, φαντάζουν δυσχερέστεροι, εμείς υποστηρίζουμε ότι ένας νέος διεθνισμός των αγωνιζόμενων λαών ήδη γεννιέται. Και ποιος μας λέει ότι μαζί με μια ελληνική εργατική εξέγερση, δεν θα ξυπνήσει το γειτονικό θηρίο της Ιταλίας με το μάλλον κοιμισμένο κίνημα ή και η μητέρα των επαναστάσεων Γαλλία;
Όμως δεν αρκεί αυτή η αναγνώριση. Πρέπει να δούμε σοβαρά και τη μεγαλύτερη παρακαταθήκη της Αργεντινής που είναι τα όργανα του κινήματος, που πρωταγωνίστησαν στην εξέγερση, έδωσαν διάρκεια στον αγώνα, ακόμα και διαμόρφωσαν σε ορισμένες στιγμές σπέρματα δυαδικής εξουσίας. Τέτοια είναι οι καταλήψεις τον εργοστασίων και η διαχείρισή τους με εργατικό έλεγχο, οι επιτροπές των ανέργων, οι λαϊκές συνελεύσεις κ.ά. Πρέπει να οικειοποιηθούμε άμεσα την κληρονομιά αυτή με νέα όργανα του λαού, στους χώρους εργασίας και στις γειτονιές. Χωρίς αυτά μπορεί να έρχονται ξεσπάσματα που κάθε φορά θα συγκρούονται σε τοίχους και θα ξανασβήνουν. Ωστόσο όταν οι εργαζόμενοι κατακτούν με την ίδια τους την πείρα μορφές αυτοοργάνωσης και όργανα επιβολής, τότε η πάλη αποκτά διάρκεια και προοπτική.

Πρέπει όμως και τις μορφές αυτές να τις βλέπουμε πάντοτε συνδεδεμένες με το στόχο της αντικαπιταλιστικής διεκδίκησης, της επανάστασης και της εργατικής εξουσίας, και όχι σαν στατικές ολοκληρωμένες μορφές. Πολλοί σύγχρονοι διανοητές, όπως ο Τζον Χόλογουεϊ, πέφτουν σε αυτό το λάθος αναγνωρίζοντας σε μορφές σαν τους πικετέρος της Αργεντινής, όπως συγκεκριμένα αναφέρουν, αυτές τις ρωγμές στον καπιταλισμό που αντιπροσωπεύουν τον κομμουνισμό στο σήμερα. Ίσως σημαντικότερο να είναι το παράδειγμα του περάσματος στα χέρια των εργατών κομματιών της παραγωγής κάτι στο οποίο καλεί και σήμερα ο Ρίτσαρντ Γουλφ, τους «καταληψίες» του παγκόσμιου «Occupy» κινήματος. Και σαφώς έχει δίκιο. Ωστόσο δεν πρέπει να ξεχνάμε αυτό που υπενθυμίζει σε πρόσφατο κείμενό του ο Ντέιβιντ Χάρβευ. Ότι, όπως επισημαίνει και ο Μαρξ, η κυκλοφορία του κεφαλαίου συγκροτείται σε τρεις διαφορετικούς κύκλους, του χρήματος, της παραγωγής και του εμπορίου. Καταλαμβάνοντας έναν από αυτούς, μπορεί να επιτυγχάνεις ένα ηρωικό αγωνιστικό παράδειγμα ωστόσο, τα όρια της ζωής του θα είναι πάντα περιορισμένα μέσα σε αυτές τις χρηματοπιστωτικές και συναλλαγματικές συνθήκες και μέσα σε αυτό το καθεστώς διεθνούς εμπορίου. Γι’ αυτό και το βήμα από την εξέγερση στην επανάσταση καθορίζεται από τον πρωταρχικό στόχο της συνολικής ανατροπής της αστικής εξουσίας και του κράτους. Σαφώς η συζήτηση αυτή δεν μπορεί να φωτιστεί σε ένα τόσο μικρό κείμενο, ωστόσο τα κρίσιμα διδάγματα του Αργεντινάζο σχετίζονται εν τέλει με όλα τα ερωτήματα της επανάστασης και της εξουσίας που θα βρίσκουμε διαρκώς μπροστά μας.

Παρασκευή 13 Ιανουαρίου 2012

Η ΤΖΟΥΛΙΑ, Ο ΠΑΠΑΔΗΜΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΚΟΚΚΙΝΕΣ ΓΡΑΜΜΕΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΤΙΣ ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΕΙΣ

celin...

1.
Ακουω σε σποτακια στο ραδιοφωνο τον Παπαδημο να μιλαει για Πατριδα, για Ελλαδα, για λαο, για ανεργους,
"Ελληνες, ειμαστε ενα, κανενας μονος του".
Η αισθηση που νιωθεις ακουγοντας τον Παπαδημο να μιλαει για ολα αυτα, μοιαζει με αυτο
που νιωθεις οταν βλεπεις τον Βασιλειο Κωστετσο να τραβαει γλωσσοφιλα στη Τζουλια Αλεξανδρατου,
ενα κραμα αηδιας, απεχθειας, εμετου, αταιριαστου
μια προσβολη της αισθητικης σου,
σαν καποιος να ριχνει ξαφνικα βιτριολι στα ματια σου και υδραργυρο στα αυτια σου,
λιγοτερο συμβατικο , περισσοτερο αναρμοστο, κι απο μια εγκυο που καπνιζει.
Δε κολλανε με τιποτα αυτες οι σκηνες.
Αναρωτιεμαι, δε μπορουσαν να βρουν ενα καλυτερο ρομποτ; Ειναι ολοφανερο πως το ρομποτ αυτο δεν αισθανεται τιποτα, οταν προφερει τα παραπανω λογια.
Πιστευω οτι μπορουσαν να βρουν ενα καλυτερο ρομποτ και οτι το συγκεκριμενο ρομποτ βρισκεται εκει για εναν και μονο λογο, για να περασουν το μηνυμα στον λαο πως τον εχουνε γραμμενο,
ουτε καν μπαινουν στη διαδικασια να τον εξαπατησουν, να του πουλησουν λιγα απο τα φουμαρα τα παλια.
Σου βαλαμε αυτο το αφυλο πραγμα, για να καταλαβεις κι εσυ τι σουργελο εισαι που τον ανεχεσαι.
Kαι να σου σπασει τελειως ο τσαμπουκας.

Εδω, οι ευχες του Παπαδημου για τη νεα χρονια.
Οποιος τις ακουσει και δεν εκνευριστει απο αυτο το μη ανθρωπινο ηχοχρωμα φωνης,
πρεπει επειγοντως να βγαλει το κερι απο το αυτι.

http://www.youtube.com/watch?v=gNsEhYKv26U&context=C314bf65ADOEgsToPDskI-bBVpm6QBtApq9xd3x90v
2.

Σαν συνεχεια της προηγουμενης αναρτησης και σαν επιλογος της,
το να εισαι ο,τι δηποτε αλλο πλην αντικαπιταλιστης σημερα,
ειναι σα να λες οτι ο ξενος καπιταλιστης ειναι κακος κι ασπλαχνος,
ενω ο δικος μου ο πλουσιος, ειναι καλος, φιλευσπλαχνος, δυο μετρα παλικαρι,
παμε μαζι με τον Δασκαλοπουλο μπροσταρη,
η κορη μου η σοσιαλιστρια, η αρχοντισσα και ο αλητης.
Οι τελευταιες δηλωσεις των Δασκαλοπουλων και η προθεση τους να παραμεινει ο κατωτατος μισθος, γιγνομενος ταυτοχρονα κι ο ανωτερος
(ο κατωτατος μισθος θα ειναι ουσιαστικα ο ανωτερος,
ενας μισθος, ενα κομμα, ein land, ein Nation, ein Fuhrer),
νομιζω οτι ειναι ενδεικτικες του τι θελουν.
Θες κι εσυ αυτο που θελουν;

3.

Ακουμε τελευταια για τις κοκκινες γραμμες.
Δεν υπαρχουν κοκκινες γραμμες στις διαπραγματευσεις με τη Τροικα,
λεει ο ερμαφροδιτος της Trilateral Comission,
κοκκινη γραμμη ειναι η υπογραφη της δανειακης συμβασης και τιποτα αλλο,
λεει ο κυβερνητικος εκπροσωπος,
ο αδερφος του Μανωλη (Αυτο μου φαινεται χειροτερη βρισια).
Θα κανουμε ο,τι ειναι αναγκαιο για να υπογραφει η δανειακη συμβαση,
ο,τι μας πουν,
αυτη ειναι
η κοκκινη γραμμη.


Ακουστε τωρα τι λεω κι εγω.
Οι κοκκινες γραμμες δε βρισκονται στις διαπραγματευσεις.
Βρισκονται πανω στα κορμια μας.
Εκει ειναι χαραγμενη η κοκκινη γραμμη.
Ενα ρυακι απο αιμα που σταζει ανεργια, που σταζει εξαθλιωση, ισοπεδωση της αξιοπρεπειας,
που σταζει απο τα ψεμματα που λενε οι γονεις στα παιδια τους οτι ολα πανε καλα, για να δεχτουν αυτα διχως τυψεις τα λιγα ευρω απο τις συνταξεις τους,
απο τα ψεμματα που λεμε ο ενας στον αλλον για να μη δειξουμε τον τρομο μας,
απο το κρυο που περονιαζει τα κορμια μας, απο το βλεμμα που παιρνουμε αμεσως μακρυα απο τον αστεγο που μας ζηταει λεφτα στον δρομο,
παλαιοτερα λογω συμπονοιας κι ενοχων,
σημερα γιατι ο αστεγος δεν ειναι παρα η υπομνηση του ιδιου του μελλοντος μας,

μια κοκκινη γραμμη εσχατης ταπεινωσης, μια κοκκινη γραμμη χαραγμενη απο τις χιλιες εφτακοσιες αυτοκτονιες της μνημονιακης διετιας,
κι εμεις, στρατιωτες διχως οπλα, στρατιωτες διχως στολη,
στρατιωτες διχως διαθεση για πολεμο, απροετοιμαστοι για τον πολεμο που ηρθε,
μετραμε τους νεκρους μας,
συνειδητοποιουμε οτι ειναι νεκροι μας,
αλλα δεν εχουμε κουραγιο οχι μονο να τους μοιρολογησουμε,
αλλα ουτε και να τους θαψουμε,
στρατιωτες που αφηνουν αθαφτους τους νεκρους τους,
αυτο ειναι το ρυακι του αιματος μας, η κοκκινη γραμμη που μολις ξεχειλισε,
η κοκκινη γραμμη που θα ξεχειλισει κι αλλο.

Κι οταν φουσκωσει η κοκκινη γραμμη, μπορει να γινει ποταμι.
Κι οταν φουσκωσει το ποταμι, το φραγμα θα σπασει,
και η ντροπη θα γινει χειμαρρος, η ταπεινωση θα γινει ορμη,
οι κοκκινες γραμμες θα γινουν μια,
μια,
θα τη μετραμε παρατεταγμενοι, σα στρατιωτες,
μια μεγαλη κοκκινη γραμμη που θα σαρωσει τα παντα στο διαβα της.

Και τοτε ειναι που αυτη η κοκκινη γραμμη θα μεταφερθει πανω στο δικο τους σωμα.
Και τοτε ειναι που θα σκεφτουν αυτα που λεγανε, αλλα θα ειναι αργα.
Μια μεγαλη κοκκινη γραμμη, πανω στα σωματα των γουρουνιων.
Μια μεγαλη κοκκινη γραμμη και το ποταμι που, στα κοκκινα νερα του, θα εξαγνιστουμε.
Ενα ποταμι που θα υπενθυμιζει στα γουρουνια που θα αντικαταστησουν τα παλια,
οτι,
οι κοκκινες γραμμες
δεν ειναι στις διαπραγματευσεις.

Αλλα, στα σωματα..

Σημερα, στα δικα μας.

Αυριο,

στα δικα σας.



Εκτόξευση ασυναρτησίας ...

Η Αυγή online...
ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΠΑΠΠΑ*
Τον Ιούνιο, τον Σεπτέμβρη, τον Δεκέμβρη. Tο τριμηνιαίο κύμα εκβιασμών έχει καταστεί ο μόνιμος καμβάς διεξαγωγής της πολιτικής συζήτησης στην Ελλάδα.
Όλα για το δάνειο. Οι περικοπές σε μισθούς και συντάξεις, οι απολύσεις, η διάλυση των συνδικάτων, οι ιδιωτικοποιήσεις, η ακραία φτώχεια, τα παιδιά που εγκαταλείπονται, οι άστεγοι, οι αυτοκτονίες. Χωρίς αίμα και δάκρυα δανεικά δεν έχει.
Υπουργοί και υπουργήσιμοι λένε, κλαίγοντας, ότι ψηφίζουν για τελευταία φορά, μέχρι την επόμενη. Τα λεφτά τελειώνουν κάθε μέρα και μέχρι την επόμενη. Αρχηγοί (;) κομμάτων διασύρονται και σύρονται να διατρανώσουν την απόλυτη δέσμευσή τους για τη θυσία της Ιφιγένειας. Και ο εκβιασμός καλά κρατεί. Αν δεν κάνουμε αυτά που μας ζητούν, θα μας βγάλουν από το ευρώ, θα πέσουν μετεωρίτες, θα βρέξει βατράχια. Αυτά τα έχουμε ακούσει πολλές φορές.
Αυτές τις μέρες, όμως, ζούμε την αποθέωση αυτής της αντίληψης και την εκτόξευση της κυβερνητικής προπαγάνδας στη στρατόσφαιρα της ασυναρτησίας. «Κόκκινη γραμμή είναι να πάρουμε το δάνειο», είπε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος από τη συχνότητα του γνωστού δελτίου σε μια κορύφωση αρλούμπας.
Σε ένα τραπέζι διαπραγμάτευσης κάθονται δύο μέρη τα οποία κάτι κατέχουν, κάτι ζητούν, κάτι διατίθενται να ανταλλάξουν. Έχουν όμως και κάτι το οποίο δεν είναι διατεθειμένα να απεμπολήσουν υπό οποιεσδήποτε συνθήκες, ακόμα και υπό την απειλή κατάρρευσης των διαπραγματεύσεων. Αν αυτό δεν υπάρχει, δεν υπάρχει και διαπραγμάτευση. Αρκεί η μονομερής συγγραφή και υπογραφή της «συμφωνίας».
Είναι σαφές ότι δύο χρόνια τώρα για τις μνημονιακές κυβερνήσεις δεν υπάρχει κόκκινη γραμμή. Δεν υπάρχει, συνεπώς, κάτι που βρίσκεται πέραν αυτής και το οποίο δεν είναι διατεθειμένοι να δώσουν, προκειμένου να τελεσφορήσει η συμφωνία. Οι τελευταίες τοποθετήσεις της κυβέρνησης είναι εντυπωσιακές. Ποιες είναι οι κόκκινες γραμμές; Ερωτώνται οι κυβερνητικοί. «Την κόκκινη γραμμή την ορίζει η νέα δανειακή σύμβαση με την οποία σώζεται η Ελλάδα», απαντούν με στόμφο. Στόμφος ανεξήγητος, διότι η ερώτηση δεν έχει απαντηθεί.
Η ερώτηση δεν είναι «τι θες να πάρεις;», ώστε να απαντήσουν «νέο δάνειο». Η ερώτηση είναι «τι θα δώσεις;». Ή, ακριβέστερα, «τι είναι αυτό που δεν διατίθεσαι να δώσεις ώστε να πάρεις δάνειο;». Τι είναι αυτό που βρίσκεται επέκεινα της κόκκινης γραμμής; Το επιχείρημα ότι δεν μπορούμε να βάζουμε κόκκινες γραμμές είναι ψευδές, ειδικά μέσα σε αυτή τη χρονική συγκυρία.
Στους επόμενους έξι μήνες ομόλογα μισού τρισ., χωρών με υψηλό χρέος στην Ευρωζώνη, λήγουν. Η ευρωπαϊκή ηγεσία είναι εκ των πραγμάτων αναγκασμένη να κάνει κάτι ή να αφήσει το κοινό νόμισμα να διαλυθεί υπό το βάρος των αλλεπάλληλων ανά την Ευρώπη μνημονίων. Μια κυβέρνηση που θα είχε νωπή λαϊκή εντολή και κατεύθυνση υπεράσπισης του λαού θα κέρδιζε αυτούς τους μήνες. Θα απαιτούσε ευρωπαϊκή λύση τώρα και ένα μορατόριουμ στην αποπληρωμή των τόκων.
Ο κρατικός προϋπολογισμός προβλέπεται να επιβαρυνθεί με 16 έως 20 δισ. για την πληρωμή τόκων. Ένα μορατόριουμ στην αποπληρωμή τόκων θα μπορούσε να απελευθερώσει εξαιρετικά μεγάλα ποσά, που είναι ανάγκη να διοχετευτούν στην κοινωνική προστασία και σε μια νέα έκρηξη δημοσίων επενδύσεων για τη δημιουργία απασχόλησης. Αντικείμενο και δυνατότητα διαπραγμάτευσης, λοιπόν, υπάρχουν. Προϋποθέτουν τον λαό στο προσκήνιο και μια κυβέρνηση σε αριστερή και προοδευτική κατεύθυνση.
Το πρόβλημα δεν είναι η τρόικα. Είναι αυτοί που μεθόδευσαν την εγκατάστασή της, αυτοί που ωφελούνται από τις πολιτικές που επιβάλλονται στο όνομα των απαιτήσεών της και όσοι ζητούν από τον ελληνικό λαό να υποκύψει σε αυτού του τύπου τη σωτηρία. Η τρόικα, ως εκπρόσωπος δανειστών, κάνει τη δουλειά της. Το πρόβλημα είναι ότι εκπρόσωπος των δανειστών κάθεται και στον πρωθυπουργικό θώκο.
*Ο Ν. Παππάς είναι οικονομολόγος

Μετάβαση κατά Υπερβάσεως...

kathimerini.gr ...
Tου Παντελη Μπουκαλα
Φοβερά τα αντανακλαστικά του ΠΑΣΟΚ, ιδιαίτερα του προέδρου του, που μένει φεύγοντας ή φεύγει μένοντας, όπως έκαναν στα χρόνια του πατρός του οι βάσεις του θανάτου, που έφευγαν κάθε δεύτερο μήνα διά της μεθόδου της παραμονής τους. Εκατσε λοιπόν και σκέφτηκε, παρέα με τη στρατιά των συμβούλων του - τη μισή, γιατί πού να χωρέσουν όλοι, και κυρίως ποιος χώρος είναι ικανός να αντέξει την παραγωγή τόσης σκέψης χωρίς τον κίνδυνο της υπερθέρμανσης: πώς πρόκοψε κάποτε ο Αντώνης Σαμαράς; Βρήκε μια ωραία λέξη, την Υπέρβαση, πόνταρε πάνω της τα ρέστα του και ουδέν άλλο έπραξε. Κι ήρθε ο καιρός και αποζημιώθηκε με αρχηγίες και με ευκαιρίες εξουσίας. Ωραία λοιπόν. Yπέρβαση αυτός; Μετάβαση εμείς. Υπάρχει βέβαια και η Ανάβαση, αλλά την έχει καπαρώσει ο Ξενοφών, όχι ο Ζολώτας, ο αρχαίος. Και υπάρχει και η Κατάβαση, αυτή όμως θα προκαλούσε δυσάρεστους συνειρμούς.
Μετάβαση λοιπόν. Αυτή ζει τώρα το ΠΑΣΟΚ, για όγδοη ή δέκατη φορά· τη μετάβαση από το τίποτα στο πουθενά. Κι αφού περί μεταβάσεως ο λόγος, χρειάζεται κι ένας μεταβατικός αρχηγός. Θα πάρει τα ηνία μόνο για τις εκλογές, θα καεί και πάνω στα αποκαΐδια θα στηθεί ένα ωραίο συνέδριο για να βγει ο επόμενος μ.Π. κανονικός αρχηγός. Και εδώ είναι το ερώτημα: ποιος θα ήταν ο καταλληλότερος Μεταβατικός, πρόθυμος να αναλάβει μια τέτοια άχαρη δουλειά και να την τελειώσει χωρίς να διεκδικήσει οτιδήποτε εκ των υστέρων;
Να βάλουμε τον Πετσάλνικο επικεφαλής για να δώσουμε θεσμικό χαρακτήρα στη μεταβατικοποίηση, πετιέται εις εκ των συμβούλων σε γνήσια πασοκικήν. Αυτός πίστεψε ότι μπορεί να γίνει Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Γιατί να μην πιστέψει ότι μπορεί να γίνει πρωθυπουργός; Σωστά, παρεμβαίνει ένας δεύτερος (κι εκείνη την ώρα σκέφτεται πως υπάρχει και η Παρέμβαση, αλλά πια είναι αργά), όμως γιατί να μην ευχαριστήσουμε ένα άλλο δικό μας παιδί; Ποιον λες; τον ρωτάνε. Τον Καστανίδη; Ε, ποιον άλλον, απαντά. Σάμπως μας έμειναν και πολλοί τώρα που μετράμε τους φίλους μας; Αν είναι έτσι, τότε να βάλουμε τον Ανδρουλάκη, μπαίνει στην αναζήτηση ένας τρίτος. Αυτός είναι ικανός να πείσει (τουλάχιστον τον εαυτό του, οπότε οι υπόλοιποι περισσεύουν) ότι η μεταβατικότης της παραβάσεως συναθροιζόμενη με τη διηρημένη έκβαση της πολλαπλασιασθείσης αμφιβάσεως είναι ένα διαβατήριο προς τον μεταφροϋδικό σοσιαλισμό. Δεν είναι άσχημη ιδέα, συμφωνεί ένας τέταρτος. Αλλά τι θα λέγατε για τον Κουλούρη: Τον Κουλούρη; Μα αυτός μάς βρίζει. Ε, ακριβώς γι’ αυτό, του εξηγούν. Θα δαγκώσει, θα πάρει το φουσκωμένο ύφος του Ναπολέοντα, όχι του Ζέρβα, του άλλου, του Γάλλου, και θα πάψει να μας βρίζει.
Κι έτσι εξηγείται το τροχαίο επεισόδιο: ο Κίμων ο Κερκυραίος έσπευδε φλεγόμενος προς το Καστρί. Τι; Πήγαινε προς τη θάλασσα; Τέτοιες λεπτομέρειες δεν μπόρεσαν ποτέ να στρέψουν προς τα πίσω το ποτάμι. Ιδίως το πασοκικό.

Οι τράπεζες τσέπωσαν το μισό τρισ.!

γιωργος δελαστικ, ethnos.gr

Εξαλλοι είναι οι πολιτικοί στην Ευρώπη με τους Ευρωπαίους τραπεζίτες, ιδίως οι Γερμανοί αλλά και όλοι οι άλλοι. Γνωρίζοντας άριστα ότι ολόκληρο το ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα βρίσκεται στα όρια της κατάρρευσης παρά τα τρισεκατομμύρια ευρώ που έχουν δώσει οι κυβερνήσεις της ΕΕ για τη στήριξή του και έχοντας επίγνωση του στραγγαλισμού της πραγματικής οικονομίας της Ευρώπης εξαιτίας της άρνησης των τραπεζών να χορηγήσουν επαρκή δάνεια στις επιχειρήσεις και στους πολίτες, άναψαν πράσινο φως στην ΕΚΤ να χορηγήσει μισό τρισεκατομμύριο ευρώ σε 523 ευρωπαϊκές τράπεζες για τρία χρόνια με συμβολικό επιτόκιο 1%. Αυτό έγινε την Τετάρτη, 21 Δεκεμβρίου 2011.
Οι πολιτικοί είχαν την προσδοκία ότι ένα ικανό τμήμα αυτού του σχεδόν τζάμπα χρήματος θα περνούσε στις επιχειρήσεις μέσω τραπεζικών δανείων. Διαψεύστηκαν οικτρά.
Οι τραπεζίτες της Ευρώπης... «τσέπωσαν» ανενδοίαστα το μισό τρισεκατομμύριο ευρώ! Το αποθησαύρισαν για να κάνουν ουσιαστικά δωρεάν την κεφαλαιακή αναπλήρωσή τους και δεν έριξαν, σχηματικά μιλώντας, ούτε ένα ευρώ στη διψασμένη για χρήμα αγορά! Κράτησαν όλα τα λεφτά για τις τράπεζές τους, τινάζοντας έτσι στον αέρα τα σχέδια ενίσχυσης της πραγματικής οικονομίας που κινδυνεύει με ασφυξία λόγω έλλειψης ρευστότητας.
«Οι τράπεζες ματαιώνουν την προσπάθεια της ΕΚΤ να ανοίξει τους κρουνούς των δανείων. Το χρηματοπιστωτικό σύστημα αποθησαυρίζει τη μεγάλη πλειονότητα του μισού τρισεκατομμυρίου ευρώ που έριξε ο Μάριο Ντράγκι (σ.σ.: ο πρόεδρος της ΕΚΤ) μέσω της ελεύθερης παροχής ρευστότητας», ήταν π.χ. οι χαρακτηριστικοί τίτλοι σχεδόν ολοσέλιδης ανάλυσης για το θέμα αυτό της ισπανικής εφημερίδας «Ελ Παΐς».
«Οι τράπεζες αποθεματοποιούν την ύψους - ρεκόρ ένεση των 489 δισεκατομμυρίων ευρώ της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας προς το τραπεζικό σύστημα, τορπιλίζοντας τις προσπάθειες των διαμορφωτών της πολιτικής να αποτρέψουν μια δανειακή σύνθλιψη στην Ευρώπη», υπογραμμίζει αρχίζοντας σχετική ανάλυσή του το κορυφαίο αμερικανικό οικονομικό πρακτορείο ειδήσεων Μπλούμπεργκ. «Σχεδόν όλα τα χρήματα που δανείστηκαν σε 523 πιστωτικά ιδρύματα της Ευρωζώνης τον περασμένο μήνα, κατέληξαν πάλι πίσω ως καταθέσεις στην ΕΚΤ αντί να εισρεύσουν στο χρηματοπιστωτικό σύστημα», προσθέτει.
Τα στοιχεία όντως προκαλούν αναστάτωση. Οπως υπολογίζουν οι οικονομικοί αναλυτές της Μπάρκλεϊς Κάπιταλ, οι τράπεζες χρησιμοποίησαν 296 δισεκατομμύρια ευρώ από το μισό τρισ. που πήραν για να αντικαταστήσουν άλλα, πιο βραχυπρόθεσμα δάνεια που είχαν πάρει από την ΕΚΤ.
Δεν απέμειναν έτσι ούτε 200 δισεκατομμύρια (193 για την ακρίβεια) για να διοχετευθούν στο τραπεζικό σύστημα. Ούτε αυτά όμως τα έριξαν στην αγορά, δίνοντας δάνεια σε επιχειρήσεις και σε μεμονωμένους ανθρώπους. Οπως αναλύαμε προχθές, τα... ξανακατάθεσαν στην ΕΚΤ ως καταθέσεις τους αυτήν τη φορά, επειδή δεν έχουν εμπιστοσύνη να δανείσουν κάποια άλλη τράπεζα - δεν έχουν εμπιστοσύνη ούτε καν στις ίδιες τις τράπεζές τους για να τα κρατήσουν εκεί!
Αυτό αποδεικνύει άλλωστε και το γεγονός ότι οι καταθέσεις των ευρωπαϊκών τραπεζών στην ΕΚΤ ακόμη και για μια μέρα («οβερνάιτ» λέγεται αυτό στη διατραπεζική αγορά), από 223 δισεκατομμύρια ευρώ που ήταν, εκτοξεύτηκαν στα... 486 δισεκατομμύρια μόλις δόθηκαν τα δάνεια του μισού τρισεκατομμυρίου!
Οχι μόνο δηλαδή παρακράτησαν το μισό τρισ. ευρώ οι τραπεζίτες, αλλά απέσυραν και πρόσθετα ποσά από την κυκλοφορία και τα μετέτρεψαν σε αδρανείς καταθέσεις τους στην ΕΚΤ, αν ισχύει ότι όντως ξόδεψαν 300 δισ. για αντικατάσταση παλαιότερων δανείων τους από την ΕΚΤ με νέα, πιο μακροπρόθεσμα.
Η ουσία της υπόθεσης όμως είναι ότι οι Ευρωπαίοι τραπεζίτες «τσέπωσαν» και πάλι ως «δωράκι» μισό τρισεκατομμύριο ευρώ, χωρίς η πραγματική οικονομία να ωφεληθεί στο ελάχιστο.
Με άλλα λόγια, οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις και η ΕΚΤ συνεχίζουν να τροφοδοτούν το τραπεζικό σύστημα με τρισεκατομμύρια, την ίδια ώρα που λιώνουν εκατοντάδες εκατομμύρια Ευρωπαίους πολίτες με εξοντωτικά προγράμματα λιτότητας. Αυτή είναι η πικρή αλήθεια.
Η ΕΚΤ
Τυπώνει χρήμα, αλλά μόνο για τραπεζίτες
Κολοσσιαίο είναι το ποσό του μισού τρισεκατομμυρίου ευρώ, το οποίο σε μία και μόνη μέρα χορήγησε η ΕΚΤ στις ιδιωτικές τράπεζες. Πρόκειται φυσικά για «τύπωμα χρήματος». Πώς γίνεται όμως να μας λένε οι Γερμανοί ότι απαγορεύεται αυστηρά να δανείσει η ΕΚΤ π.χ. 50 δισ. ευρώ σε ένα κράτος γιατί θα προκληθεί δήθεν πληθωρισμός και θα υποτιμηθεί το ευρώ και την ίδια στιγμή να μην τρέχει τίποτα, να μην προκαλείται κανένας πληθωρισμός και καμιά υποτίμηση, όταν η ΕΚΤ δανείζει... 500 δισ., τα δεκαπλάσια (!), στις τράπεζες; Λιώνουν στη λιτότητα δεκάδες εκατομμύρια Ελληνες, Πορτογάλους, Ιταλούς κ.ά. για να δώσουν δάνεια μερικών δεκάδων δισ. ευρώ και στις τράπεζες δίνουν τζάμπα τα τρισεκατομμύρια. Είναι φανερό ότι μας κοροϊδεύουν!

ΠΟΥ ΠΗΓΑΝ ΟΛΟΙ;

Καρτεσιος....
Φεύγουν οι Αλβανοί. Επιστρέφουν από κει που έφυγαν, μην έχοντας καμία ελπίδα και προοπτική. Τώρα, ακόμη κι εκεί νιώθουν ότι θα είναι καλύτερα. Μπορεί πεινασμένοι, αλλά στη γη τους.
Το ΛΑΟΣ δε θα ξεμείνει από «εχθρούς». Υπάρχουν ακόμη πολύ μετανάστες που μπορούν να αποτελέσουν στόχο των φασιστών. Αυτοί οι έρμοι μετανάστες και να θέλουν δε μπορούν να φύγουν. Τους έτυχε να πέσουν στη μαύρη τρύπα της Ελλάδας.
Φεύγουν και οι Έλληνες. Δεν έχει σημασία για πού. Σημασία έχει ότι δεν υπάρχει κάτι εδώ που να τους κρατάει. Έστω μια ελπίδα. Ένα ξημέρωμα. Αυτή η νύχτα δεν έχει χάραμα για τούτη τη γενιά. Μπορεί και για την επόμενη να μην έχει.
Κι έτσι θα συνεχίσουμε να φεύγουμε. Ν’ αδειάζει η χώρα. Να γίνει οικόπεδο, να τεμαχιστεί και να πουληθεί. Τα γνωστά. Τα βλέπουμε, τα ζούμε, τα ξέρουμε. Ως εκεί. Μας αρκεί η γνώση και οι διαπιστώσεις. Ολιγαρκείς. Ίσως και μακάριοι…
Την αυτοκριτική μας την αποφύγαμε. Τις ευθύνες τις παραδώσαμε στους άλλους και οι άλλοι φόρτωσαν τις δικές τους σ’ εμάς. Έτσι απλά. Όχι, δεν υπήρξε δόλος. Αυτό μπορέσαμε, αυτό κάναμε. Ως εκεί φτάνουμε.
Αν κάποιοι νιώσαμε ενοχές, ξεμπερδέψαμε μαζί τους. Τόσα φιλανθρωπικά bazaar έγιναν μέσα στις γιορτές, αλίμονο. Μαζί με τα υπόλοιπα, ψωνίσαμε και λίγη ευαισθησία, τσιρότο στις αδυναμίες μας.
Το ξεπεράσαμε κι αυτό το επίπεδο. Πάμε τώρα για πιο χαμηλά. Εκεί που θα τελειώσουν τα χρήματα από τις αποζημιώσεις των απολυμένων και τα λίγα ή περισσότερα που είχαν αποταμιευτεί.
Αρχίζω να πιστεύω ότι ο ξεσηκωμός θα ξεκινήσει από τα μπουζούκια. Κάποια νύχτα που ο Σφακιανάκης θα δει την πρώτη σειρά τραπεζιών άδεια και θα φρικάρει άσχημα. Μια νύχτα που ένας σκυλάς θα ντραπεί επειδή δεν έχει πολλά λεφτά πάνω του για να πετάξει όσα καλάθια θέλει και να εντυπωσιάσει τη γκόμενα.
Επένδυσα τις ελπίδες μου στο σουρεαλισμό. Η κοινή λογική και το αυτονόητο μπήκαν στο άρθρο 99 και σταμάτησαν να καλύπτουν τις υποχρεώσεις τους.
Σκέφτομαι πόσο εύκολα γίναμε 1.000.000 άνεργοι, τόσοι απλήρωτοι, τόσοι χωρίς τα βασικά, τόσοι χωρίς σπίτι. Αριθμοί. Τέλος με τα ονόματα. Ξεμπερδέψαμε. Τώρα είναι πιο εύκολο να το αποδεχθούμε. Όπως όταν ακούς 5.000 νεκροί εκεί. Ε, εντάξει, ταράζεσαι, αλλά το ξεπερνάς. Όταν ακούς όμως «ξεκληρίστηκε οικογένεια σε τροχαίο», σοκάρεσαι. Ψάχνεσαι να μάθεις πού έγινε το τροχαίο, μήπως τους ήξερες. Εμείς περάσαμε εύκολα και γρήγορα από το «τροχαίο» στη μαζικότητα.
Απλώς ταραζόμαστε. Κι αν αύριο ενταχθούμε κι εμείς στα «σύνολα» των επιπτώσεων ή ήδη σήμερα είμαστε μέσα, απλώς περιμένουμε τους υπόλοιπους που θα χάσουν τη δουλειά τους. Το μόνο ειρωνικά αισιόδοξο στην ιστορία, είναι ότι είμαστε πολύ περισσότεροι από όσους λένε οι αριθμοί.
Για παράδειγμα, έγιναν 1.545 καταγγελίες για μη καταβολή δώρου Χριστουγέννων, οι οποίες αφορούσαν 763 επιχειρήσεις που απασχολούν συνολικά 10.750 εργαζομένους.
Λες και δεν ξέρουμε ότι πολύ περισσότεροι από 10.750 είναι εκείνοι οι εργαζόμενοι που ενώ δεν πήραν δώρο, δεν το κατήγγειλαν πουθενά, αλλά υπέγραψαν ότι το πήραν για να μη χάσουν τη δουλειά τους.
Λες και δεν ξέρουμε ότι οι άνεργοι είναι περισσότεροι από όσους ανακοινώνει ο ΟΑΕΔ, καθώς πολλοί ελεύθεροι επαγγελματίες που έκλεισαν τα μαγαζιά ή τα γραφεία τους δεν πηγαίνουν να εγγραφούν στις λίστες ανέργων, αφού ξέρουν ότι δε δικαιούνται επίδομα ανεργίας.
Κατά τα λοιπά, συνεχίζουμε ατάραχοι να μαλώνουμε μεταξύ μας και να καταθέτουμε τις ενστάσεις μας ως προς τα διαδικαστικά του ξεκληρίσματος. Σα γέροι που μαλώνουν για το μπιλότ στα καφενεία.
Ε, και κάποιο πρωί θα ξυπνήσω και θα δω την ερημιά. Τότε θ’ αναρωτηθώ «πού πήγαν όλοι;», αλλά σιγά μην πάρω απάντηση. Κάποιοι θα έχουν φύγει, κάποιοι θα… έφυγαν ψηλά κι εμένα δε θα με έχουν ξυπνήσει, γιατί δεν έλειψα από κανέναν. Τέτοιος άχρηστος ήμουν. Μακάριοι…

Κόκκινες γραμμές και τριτοκοσμική προοπτική...

kathimerini.gr ...
Tου Σταυρου Λυγερου
Προ ημερών, ο πρωθυπουργός είπε ότι η μόνη κόκκινη γραμμή που αναγνωρίζει είναι η σωτηρία της χώρας. Τη σωτηρία της χώρας, όμως, δεν την αντιλαμβάνονται όλοι με τον ίδιο τρόπο. Ορισμένοι θεωρούν ότι σωτηρία είναι η επιστροφή στη δραχμή. Κάποιοι άλλοι ότι η Ελλάδα πρέπει να απαιτήσει αλλαγή της ασκούμενης πολιτικής που εντείνει την ύφεση. Τέλος, υπάρχουν κι αυτοί που θεωρούν ότι η Ελλάδα δεν έχει δυνατότητα να διαπραγματευθεί και το μόνο που της μένει είναι να εφαρμόσει πειθήνια τις εντολές της τρόικας.
Αν κρίνουμε από τα λόγια και κυρίως από τα έργα του, ο Παπαδήμος φαίνεται να ανήκει στην τρίτη κατηγορία. Σ’ αυτό το συμπέρασμα οδηγεί και η άρνησή του να αποδεχθεί κόκκινες γραμμές στη σχέση με τους δανειστές. Η ρητορική του περί μονοδρόμου όχι μόνο καταργεί την Πολιτική, αλλά και είναι ασύμβατη με τη Δημοκρατία. Στα δημοκρατικά καθεστώτα μονόδρομοι δεν υφίστανται. Υπάρχουν πάντα διαφορετικές προτάσεις για την επίλυση των προβλημάτων μιας κοινωνίας, εκ των οποίων με δημοκρατικές διαδικασίες κάποια επικρατεί.
Ως πρόσωπο, ο Παπαδήμος έχει κάθε δικαίωμα να πιστεύει ότι η σωτηρία θα προκύψει από την υποταγή στην τρόικα. Ως πρωθυπουργός, όμως, δεν έχει το δικαίωμα να ακολουθεί μια γραμμή πλεύσης που δεν έχει πολιτική νομιμοποίηση. Είναι εξόφθαλμο ότι η μεγάλη πλειονότητα των πολιτών είναι αντίθετη με την ασκούμενη πολιτική. Αμφίβολη, όμως, είναι και η θεσμική νομιμοποίηση. Οχι μόνο επειδή η παρούσα Βουλή έχει εκλεγεί σε τελείως διαφορετικές συνθήκες και με τελείως διαφορετικές προεκλογικές δεσμεύσεις, αλλά και επειδή πολλοί εντός του τρικομματικού συνασπισμού προβάλλουν αντιρρήσεις για το ζήτημα, π.χ. της μείωσης του κατώτατου μισθού, το οποίο αποτέλεσε την αφορμή για την επίμαχη πρωθυπουργική δήλωση.
Στο κρίσιμο σημείο που έχει φθάσει η Ελλάδα, με τα οικονομικά και κοινωνικά ερείπια να πολλαπλασιάζονται, είναι ζωτική ανάγκη ο πρωθυπουργός, τα κόμματα και τα ΜΜΕ να εγκαταλείψουν τις προπαγανδιστικές εκστρατείες και να δρομολογήσουν έναν σοβαρό δημόσιο διάλογο για το μέλλον της χώρας. Οσοι εκβιάζουν για περαιτέρω μειώσεις μισθών στο όνομα της ανταγωνιστικότητας είναι είτε ιδιοτελείς είτε ιδεοληπτικοί και πάντως υποκριτές. Είναι ενδεικτικό ότι δεν λένε κουβέντα για τους άλλους παράγοντες που επηρεάζουν περισσότερο τον βαθμό ανταγωνιστικότητας και που συνδέονται με τους επιχειρηματίες και το κράτος.
Οσο κι αν μειώσει το κόστος εργασίας, η Ελλάδα δεν μπορεί να ανταγωνισθεί σ’ αυτό το επίπεδο γειτονικές χώρες όπως η Αλβανία, η ΠΓΔΜ, η Βουλγαρία και η Τουρκία. Η ανάπτυξη θα προκύψει όχι με τη συντελούμενη διάλυση του παραγωγικού ιστού και της κοινωνίας, αλλά με την αξιοποίηση των πολλών λιμναζουσών αναπτυξιακών δυνατοτήτων. Η Ελλάδα έχει αρκετά και ισχυρά συγκριτικά πλεονεκτήματα για να επιβιώσει ως ευρωπαϊκή κι όχι ως τριτοκοσμική χώρα.

Πέμπτη 12 Ιανουαρίου 2012

ΤΡΕΛΟΚΟΜΕΙΟΝ ''Η ΩΡΑΙΑ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΝΩΣΙΣ''

ΙΣΚΡΑ...
Του ΣΤΑΥΡΟΥ ΜΑΥΡΟΥΔΕΑ*
Άλλη μία ευρωπαϊκή συμφωνία σωτηρίας του ευρώ (αυτή της 26ης Οκτωβρίου 2011) έχει πάρει τη γνωστή άγουσα που ακολούθησαν και οι προηγούμενές της. Και για άλλη μία φορά το γνωστό ντουέτο Μέρκελ - Σαρκοζί συναντιέται ακκιζόμενο για να ανανεώσει τους αμοιβαίους όρκους πίστης του (και ταυτόχρονα να ανταλλάξει και μερικές πισώπλατες μαχαιριές) και να τάξει στις αγορές ότι θα ξεζουμίσει ακόμη πιο αποτελεσματικά τους λαούς των ευρωπαϊκών χωρών.
Νέες τηλεδιασκέψεις και συναντήσεις έπονται, γνωστά συστημικά φερέφωνα και κονδυλοφόροι θα θριαμβολογήσουν για άλλη μία «σωτηρία» και σύντομα η πραγματικότητα θα τους ανακαλέσει σκληρά στην τάξη. Βέβαια, όλα αυτά σε βάρος των λαών, που πληρώνουν ολοένα και πιο ακριβά τα σπασμένα του ευρωπαϊκού τσίρκου.
Το 2012 (όπως και το 2011) σημαδεύεται από την κρίση όχι μόνο του ευρώ αλλά και όλου του εγχειρήματος της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Η Ε.Ε. αποτέλεσε ένα εξαιρετικά φιλόδοξο εγχείρημα, καθώς οι ευρωπαϊκές αστικές τάξεις προσπάθησαν να φτιάξουν έναν ενιαίο πόλο και μάλιστα σε αυτήν την περιοχή της υδρογείου όπου ο καπιταλισμός γεννήθηκε κατ' εξοχήν με τη μορφή του εθνικού κράτους.
Βέβαια, πίσω από τα φληναφήματα περί κοινής ευρωπαϊκής ταυτότητας υπάρχει ένα πυραμιδοειδές ιμπεριαλιστικό οικοδόμημα, στην κορυφή του οποίου βρίσκονται λίγες ισχυρές χώρες. Ακολουθεί μία ενδιάμεση βαθμίδα με λιγότερο ισχυρές και ανεπτυγμένες οικονομίες. Τέλος, η βάση της πυραμίδας είναι οι χώρες της λεγόμενης ευρωπεριφέρειας, με πιο αδύναμες οικονομίες.
Στο εσωτερικό της πυραμίδας αυτής το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό, δηλαδή υπάρχει μεταφορά πλούτου από τις πιο αδύναμες οικονομίες στις πιο ισχυρές. Το εγχείρημα αυτό πέρασε από αρκετές καμπές, τις οποίες κάθε φορά ξεπερνούσε με μία φυγή προς τα εμπρός. Όμως, η τρέχουσα οικονομική κρίση φέρνει στο προσκήνιο τις εγγενείς αντιφάσεις της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης με τρόπο που καμία φυγή προς τα εμπρός δεν μπορεί πλέον να τις αντιμετωπίσει.
Οι ιθύνοντες κύκλοι, αφού απέτυχαν να προβλέψουν το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης, τη χαρακτήρισαν απλώς χρηματοπιστωτική (αγνοώντας τις ρίζες της στην πραγματική οικονομία) και επιπλέον έσπευσαν στρουθοκαμηλικά να εξαγγείλουν το ξεπέρασμά της. Βέβαια, ήδη γνωρίζουν ότι η κρίση επιστρέφει το 2012 με τόση ένταση που μπορεί να κάνει την προηγούμενη φάση της απλό αστείο.
Η οικονομική κρίση οξύνει τους διεθνείς ανταγωνισμούς. Εδώ η Ε.Ε προσπάθησε να παίξει ένα πονηρό παιχνίδι. Με το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης οι ΗΠΑ προχώρησαν σε επεκτατική δημοσιονομική πολιτική και σε μία πολύ χαλαρή νομισματική πολιτική (με περίπου μηδενικά επιτόκια αλλά και διαδοχικά προγράμματα ποσοτικής χαλάρωσης).
Περίπου το ίδιο έκαναν και αρκετές οικονομίες της Λεκάνης του Ειρηνικού. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η Κίνα, όπου εφαρμόστηκε επεκτατική δημοσιονομική πολιτική, αλλά με μία όχι πολύ χαλαρή νομισματική πολιτική (καθώς η Κίνα δεν έχει πρόβλημα χρηματοδότησης).
Αντιθέτως, η Ε.Ε. ακολούθησε σφιχτή δημοσιονομική πολιτική και ταυτόχρονα πιο σφιχτή νομισματική πολιτική (καθώς οι μειώσεις των επιτοκίων ήταν πιο αργές και μικρότερες από αυτές της FED). Αυτό σήμαινε ότι οι ΗΠΑ και η Κίνα «φουσκώνουν» τις οικονομίες τους για να αντιμετωπίσουν τον άμεσο κίνδυνο της κρίσης, αλλά ταυτόχρονα διακινδυνεύουν το σκάσιμο της «φούσκας» να τις κατακρημνίσει.
Από την άλλη, η Ε.Ε. επιδιώκει να εκμεταλλευτεί τις «φούσκες» των ανταγωνιστών της (πουλώντας και στους μεν και στους δε), ενώ κρατά πιο νοικοκυρεμένη τη δική της οικονομία και φυσικά μην παρέχοντας αντίστοιχες διευκολύνσεις στους τελευταίους.
Ταυτόχρονα, ξεκίνησε μία «εσωτερική κινεζοποίηση» της Ευρωλάνδης βάζοντας την ευρωπεριφέρεια στη μέγκενη του χρέους. Δηλαδή, οι ηγεμονικές χώρες τεχνηέντως οδήγησαν σε έκρηξη του εξωτερικού χρέους των PIIGS έτσι ώστε να μπουν -έμμεσα ή άμεσα- σε μνημόνια, δηλαδή σε εκχώρηση της οικονομικής κυριαρχίας τους και σε υποβάθμιση στον διεθνή καπιταλιστικό καταμερισμό εργασίας.
Στόχος της κίνησης αυτής δεν είναι μόνο η μετατροπή τους σε πισθάγκωνα δεμένους οφειλέτες και η απόκτηση περιουσιακών στοιχείων τους έναντι πινακίου φακής. Επιπλέον, είναι η μετατροπή τους σε... ευρωπαϊκές Κίνες, με μηδαμινούς μισθούς και άθλιες εργασιακές σχέσεις.
Όμως, το σχέδιο αυτό είναι πολύ πονηρό για να βγει αληθινό. Οι άλλοι παγκόσμιοι πόλοι δεν αφήνουν φυσικά την Ε.Ε. να παίξει ανενόχλητα σε βάρος τους. Έτσι -ιδιαίτερα μέσω των υποτιθέμενα ανώνυμων «αγορών» και των οίκων αξιολόγησης (δύο μηχανισμών που επηρεάζονται καθοριστικά από τις ΗΠΑ)- η κρίση χρέους της ευρωπεριφέρειας μετατράπηκε σε κρίση χρέους της Ε.Ε. συνολικά και σε κρίση του ευρώ.
Αυτό που ξεκίνησε ως ελεγχόμενη φωτιά εντός αντιπυρικών ζωνών εξελίχθηκε σε ανεξέλεγκτη πυρκαγιά. Οι άλλοι παγκόσμιοι πόλοι πιέζουν την Ε.Ε. να «φουσκώσει» και αυτή την οικονομία της - μέσω τόσο δανεισμού (ευρωομόλογο κ.λπ.) όσο και, κυρίως, μιας ευρωπαϊκής ποσοτικής χαλάρωσης (ιδιαίτερα με το τύπωμα χρήματος).
Φυσικά, κάτι τέτοιο θα αφήσει τον ευρωπαϊκό πόλο πίσω από τους βασικούς ανταγωνιστές του. Γι' αυτό και η Γερμανία -έχοντας ήδη κάνει έγκαιρα τη δική της εσωτερική... κινεζοποίηση επί Σρέντερ με μείωση του μισθολογικού κόστους και ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων- ανθίσταται με νύχια και με δόντια στην προοπτική αυτή.
Όλα όμως τα διαδοχικά σχέδια σωτηρίας της Ε.Ε. τινάχτηκαν στο αέρα από τη «δυσπιστία των αγορών» ως προς την αποτελεσματικότητά τους. Τα πρώτα σχέδια στόχευαν στο να δείξουν ότι η Ε.Ε. δεν θα αφήσει καμία οικονομία της να χρεοκοπήσει και ότι ο ηγεμονικός πυρήνας της θα βάλει κάποια λεφτά στο τραπέζι (αλλά όχι πολλά), ενώ η κινεζοποίηση της ευρωπεριφέρειας θα τρέξει πιο γρήγορα.
Αυτά ανατράπηκαν αμέσως καθώς οι άλλοι παγκόσμιοι πόλοι δεν σκόπευαν να αφήσουν την Ε.Ε. να ξεφύγει έτσι εύκολα και επιπλέον να κινεζοποιήσει μόνο για τον εαυτό της την ευρωπεριφέρεια. Το επόμενο σχέδιο προέβλεπε κάποια περισσότερα χρήματα από τον ηγεμονικό πυρήνα (την επιτάχυνση του EFSF και την αύξηση του ESM), που όμως θα προέκυπταν πουλώντας -και μάλιστα σε εποχή αυξημένης παγκόσμιας τοξικότητας- τοξικά χρηματοπιστωτικά προϊόντα στους Ρώσους και στους Κινέζους. Και φυσικά οι τελευταίοι τα απέρριψαν σκαιά.
Η συμφωνία της 26ης Οκτωβρίου 2011 δεν είχε καλύτερη τύχη και είναι και αυτή ήδη νεκρή. Ουσιαστικά, υπόσχεται μία πολύ μακροχρόνια λύση σε ένα πιεστικό βραχυχρόνιο πρόβλημα.
Δηλαδή, υπόσχεται ότι η Ευρωλάνδη θα κινεζοποιηθεί συνολικά και θα γίνει μία εξαιρετικά νοικοκυρεμένη ενοποιημένη οικονομία. Όμως, παραγνωρίζεται ότι αυτό δεν είναι εύκολο καθώς: (α) θα σημάνει την περαιτέρω ενίσχυση της γερμανικής ηγεμονίας (το οποίο ακόμη και η Γαλλία ολοένα και πιο δύσκολα ανέχεται), (β) οι άλλοι παγκόσμιοι πόλοι γνωρίζουν ότι αυτό θα στραφεί σε βάρος τους και (γ) είναι μία διαδικασία που απαιτεί αρκετό χρόνο για να εφαρμοστεί (ακόμη και με συνταγματικά πραξικοπήματα).
Ταυτόχρονα, το πρόβλημα του χρέους που χτυπά πλέον τον ευρωπαϊκό πυρήνα (από τη στιγμή όπου έθιξε την Ιταλία και πλέον και τη Γαλλία) απαιτεί άμεσες βραχυχρόνιες λύσεις. Το αγγλικό βέτο (που υποκρύπτει μέσω της γνωστής τσορτσιλιανής σχέσης τον αμερικανικό βραχίονα) δείχνει ότι οι άλλοι παγκόσμιοι πόλοι εξωθούν την Ε.Ε. στο μέχρι πρότινος αδιανόητο.
Ήδη η ECB εξαναγκάστηκε σε μία μορφή ποσοτικής χαλάρωσης (χωρίς όμως τύπωμα χρήματος) στις πρόσφατες δημοπρασίες ιταλικών ομολόγων, κάτι που φυσικά δεν έκανε στην ελληνική περίπτωση.
Η αλλαγή όμως αυτή οδηγεί τη Γερμανία σε κατάσταση υστερίας καθώς βλέπει ότι το Δ΄ Οικονομικό Ράιχ μπορεί να κατέκτησε οικονομικά την Ευρώπη χωρίς ντουφεκιά, κινδυνεύει παρ' όλα αυτά με παταγώδη πλέον αποτυχία. Και μάλιστα θα χρειαστεί να πληρώσει και από αυτά που έχει υπεξαιρέσει. Γι' αυτό και γίνεται ακόμη πιο άτεγκτο απέναντι στους υποδεέστερους «εταίρους» της Ε.Ε., τους οποίους έχει ήδη υποβιβάσει στη ζώνη της ευρωπαϊκής κινεζοποίησης.
Ο λαός μας δεν έχει κανένα συμφέρον από τη συμμετοχή σε όλο αυτό το ευρωπαϊκό τρελοκομείο. Ήδη συνειδητοποιεί ότι το ανάκτορο που του υποσχέθηκαν είναι στην πραγματικότητα ένα κάτεργο. Η μόνη διέξοδος είναι η απόδραση από αυτό.
* Ο Σταύρος Δ. Μαυρουδέας είναι Αν. Καθηγητής στο Τμήμα Οικονομικών του Πανεπιστημίου Μακεδονίας. Το παρόν άρθρο δημοσιεύτηκε στο euroday.gr

Με πορδες αυγα δε βαφονται...

Καρτεσιος...
Βγαίνει ο υπουργός Περιβάλλοντος, Γιώργος Παπακωνσταντίνου και ανακοινώνει την αύξηση στα τιμολόγια της ΔΕΗ, συμπληρώνοντας στη συνέχεια τη διαβεβαίωση ότι δε θα υπάρξει άλλη αύξηση της ΔΕΗ για τον υπόλοιπο χρόνο.
Κι αρχίζουν τα ειρωνικά σχόλια που όμως όλα έχουν σχέση με την αναξιοπιστία των υπουργών, αλλά δεν είδα κανέναν να ρωτάει τον Παπακωνσταντίνου «κι εσύ πού το ξέρεις;».
Δεν είδα κάποιον να ρωτάει τον υπουργό ότι «εφόσον ΥΠΟΤΙΘΕΤΑΙ πως, το αργότερο, τον Μάρτιο θα γίνουν εκλογές, με ποια λογική διαβεβαιώνεις κάτι για τους άλλους 9 μήνες που περισσεύουν;». Το προσπερνάμε, το καταπίνουμε. Όπως τόσα και τόσα που έχουμε καταπιεί.
Όλα πήγαν στραβά. Θέλω να ελπίζω ότι όλες οι κινητοποιήσεις που είχαν ως αποκορύφωμα το Σύνταγμα, είχαν καλή πρόθεση. Θέλω να ελπίζω ότι όσοι αυτοχρίστηκαν «μπροστάρηδες του Συντάγματος» και καθοδήγησαν τα πράγματα, διαμορφώνοντας καταστάσεις, είχαν αγαθά κίνητρα και μόνο τέτοια.
Θέλω να ικανοποιώ τη μαλακία που με δέρνει στον εγκέφαλο, ότι αυτοί που εγκλώβισαν τις πρώτες αυθόρμητες αντιδράσεις του κόσμου, μέσα σε μια πλατεία και τις περιφρούρησαν με πάθος μην τυχόν και ξεφύγουν έξω από αυτήν – μέχρι που πλάκωσε το ΠΑΜΕ και περιφρούρησε τους περιφρουρητές – έκαναν λάθη από απειρία.
Σήμερα, κάποιοι από εκείνους τους υπέρμαχους των δυναμικών κινητοποιήσεων το έχουν γυρίσει στον… Γκαντισμό. Στην παθητική αντίσταση. Δεν ξέρω το λόγο και βαριέμαι να ρωτάω, όπως και τότε βαριόμουν που άκουγα τσιτάτα και μπλα μπλα μπλα. Όμως τότε είχα υπομονή. Τώρα δεν έχω.
Και τώρα ξαφνικά, το κινηματικό εγχώριο δυναμικό έπεσε με τα μούτρα στους άστεγους. Μαζεύει κουβέρτες και αδιάβροχα χαρτόκουτα, αρνούμενο να αντιληφθεί ότι με αυτόν τον τρόπο παγιώνει την πραγματικότητα που διαμορφώνεται.
Δε σκέφτηκαν οι εκπρόσωποι αυτών των κινήσεων – καθ’όλα καλοπροαίρετοι – ότι οι δήμοι έχουν τεράστιους ανεκμετάλλευτους χώρους που ρημάζουν άδειοι. Δε σκέφτηκαν ότι το ΙΚΑ κι ένα κάρο άλλοι Οργανισμοί, διαθέτουν επίσης άδεια κτίρια σε όλη την Ελλάδα.
Όχι! Κουβέρτες και χαρτόκουτα. Καμία δυναμική διεκδίκηση δεν οργανώνεται για να παραδοθούν ή να καταληφθούν αυτοί οι χώροι για να σωθούν οι άστεγοι. Έκοψαν παρτίδες με τους πολιτικούς της αυτοδιοικητικής και της κεντρικής σκηνής.
Δεν τους μιλάνε πια, τους κρατάνε μούτρα. Ωραία! Και τους έκαναν τα μούτρα κρέας. Άλλο που δεν ήθελαν οι πολιτικάντηδες από το να τους αφήσουν στην ησυχία τους.
Εδώ είμαστε σήμερα. Στις κουβέρτες και στα χαρτόκουτα. Θα πάω να δώσω κι εγώ κουβέρτες. Χαρτόκουτα αδιάβροχα δεν έχω. Να πάμε όλοι να δώσουμε. Καμία αντίρρηση. Ώσπου να αποκτήσει ο κάθε άστεγος από 10 κουβέρτες και να μην ξέρει τι να τις κάνει.
Και το καλοκαίρι; Προφανώς το κίνημα θα ξεκινήσει συλλογή ανεμιστήρων. Όχι, δεν κάνω πλάκα εγώ με τους άστεγους, άλλοι κάνουν και δε μπορώ να αντιληφθώ αν όντως κάνουν πλάκα και παίζουν με την τύχη των άστεγων ή το κάνουν στα σοβαρά.
Γιατί αν το κάνουν στα σοβαρά, τότε θα πρέπει να απαντήσουν σε ένα ερώτημα. Ως πότε θα μοιράζουν κουβέρτες; Η λογική απάντηση είναι, μέχρι να γίνουμε άστεγοι οι μισοί Έλληνες, ύστερα οι περισσότεροι από τους μισούς ώσπου στο τέλος να μην υπάρχει κανείς να μας φέρει μια κουβέρτα ή να μας μαζέψει με τα σεντόνια για να μας πάει για θάψιμο.
Το καθεστώς δολοφονεί. Είναι ξεκάθαρο. Πέρασε στη φάση του αφανισμού των πλέον αδύναμων πολιτών και κάποιοι οραματίζονται αυτοδιοικούμενους κοινωνικούς πυρήνες.
Ξεχάσαμε τον ΓΑΠ, τον Βενιζέλο, το χρέος μας στην αντίσταση και βαφτίσαμε αλληλεγγύη κινηματικού χαρακτήρα αυτό που είναι ανθρώπινη αυτονόητη κίνηση. Η αλήθεια, η ειλικρίνεια και το πάθος είναι στις γειτονιές. Το έλεγα κι όταν το Σύνταγμα ήταν στα πάνω του, το λέω και τώρα που έγινε ανάμνηση.
Στις γειτονιές δε χρειάζονται κινητοποιήσεις για τους άστεγους. Ο καθένας δίνει ό,τι μπορεί. Τα υπόλοιπα είναι για πρωταγωνιστές σε αδιάφορα έργα και πολύ φοβάμαι ότι ο εφιάλτης που ζούμε, αλλά και αυτός που έρχεται, λειτουργεί ως λόγος της παραμονής τους στη σκηνή.
Βαρέθηκα τις μαλακίες. Ναι, μαλακίες είναι όλα αυτά. Οραματιστές των κουραφέξαλων που έχουν δει την ταινία για τον Γκάντι και βούρκωσαν, αλλά ξέχασαν να διαβάσουν το «δώσε στο φτωχό ένα ψάρι και δεν θα πεινάσει για μια μέρα. Μάθε τον να ψαρεύει και δεν θα ξαναπεινάσει ποτέ».
Όσο υπάρχουν άστεγοι, θα πεθαίνουν. Κι ας έχουν κουβέρτες. Θα πεθαίνουν από την πείνα, από την αρρώστια, από την απόγνωση. Αν πραγματικά θέλουμε να κάνουμε κάτι για τους σημερινούς και τους μελλοντικούς άστεγους ας βρούμε λύσεις που δε θα είναι ευκαιριακές. Ας οργανώσουμε την επίθεση στην αιτία του κακού.
Αλλά για ποια οργάνωση μιλάω; Άσε, το είδαμε κι αυτό. Ο καθένας μόνος του ό,τι μπορεί ας κάνει. Προσωπικό χρέος κι ευθύνη του καθένα να αντιδράσει όπως μπορεί και ν’ αφήσει στην άκρη τις παθητικές μαλακίες.
Ο καθένας μόνος του με όποιον τρόπο ξέρει. Ειδικά τώρα που μάθαμε ότι ο κάθε λαός δεν έχει μόνο τους ηγέτες, αλλά και τους «επαναστάτες» που του αξίζει. Την κουβέρτα θα τη δώσω, αλλά θα την πάω μόνος μου.
Κομμένες οι παρτίδες με τις συλλογικότητες. Ειδικά μ’ εκείνες που ανέλυαν τόσο καιρό ότι η εξαθλίωση των πολιτών θα βοηθήσει στη μαζικότητα των κινητοποιήσεων. Μαλακίες! Και να που τελικά γιγαντώθηκε η εξαθλίωση. Εντάξει τώρα; Πάτε γι’ άλλα λάθη. Στο καλό…

Πάγωμα διορισμών, παγωμάρα στους εκπαιδευτικούς, παγετώνας στην εκπαίδευση ...

αριστερό blog ...

«Ο χρόνος δεν παγώνει, η χώρα προχωρά, τα ζητήματα είναι τεράστια. Μια κυβέρνηση που έχει διακομματική συμφωνία είναι το ιδανικό περιβάλλον για να προωθηθούν θέματα Παιδείας. Εύχομαι και ελπίζω να υπάρχει αυτή η συναίνεση», δήλωσε με «κρύο αίμα» η υπουργός παιδείας στους εκπροσώπους της ΟΛΜΕ που της ζήτησαν, εκτός των άλλων, «πάγωμα» των αλλαγών στο Λύκειο.
Τι ποιητικό! «Ο χρόνος δεν παγώνει»… Κι όμως, ο χρόνος ήταν παγωμένος μέχρι που έγινε το bing bang και ίσως παγώσει και ο πολιτικός χρόνος κάποιων πεφωτισμένων όταν θα συμβεί στη χώρα μας το bing bang των πολιτών.
Πόσο ψεύτικο! « Η χώρα προχωρά»… Προς το καλύτερο; Δηλαδή η πορεία της χώρας τα τελευταία δύο χρόνια είναι προς το καλύτερο; Αν αυτό εννοεί η υπουργός τότε δεν πήρε χαμπάρι πόσο κακό έχει προκαλέσει η ίδια και οι συνάδελφοί της στους ανθρώπους αυτής της χώρας. Τέτοιο «προχώρημα» της χώρας, να μας λείπει. Αν πάλι θεωρεί η υπουργός ότι τα τελευταία δύο χρόνια τα πράγματα δεν πήγαν καλά για τη χώρα, τότε θα έπρεπε, η ίδια και οι συνάδελφοί της, να έχουν φύγει από προχθές. Πώς γίνεται, τάχα, για δύο χρόνια να μας βεβαιώνουν ότι η χώρα προχωρά προς το καλύτερο και το μόνο που συμβαίνει είναι η χώρα να προχωρά, μεν, αλλά προς τον γκρεμό. Η απάντηση είναι απλή.
Άλλο εννοούν ως «χώρα» η υπουργός και οι συνάδελφοί της και άλλο οι άνθρωποι που ζουν σ΄αυτή. Στα μυαλά των υπουργών στη «χώρα» δεν συμπεριλαμβάνονται οι άνθρωποι, οι ζωές τους, οι ανάγκες τους, τα όνειρα τους παρά μόνο, οι αγορές, τα κέρδη τους, τα συμφέροντά τους, οι καταθέσεις τους, οι καρέκλες τους, η χλιδή τους.
Τόσο κενό, σε 4 λέξεις! «Τα ζητήματα είναι τεράστια»… Η εξαθλίωση που προκαλέσατε εσείς και οι συνάδελφοί σας, αυτή είναι τεράστια. Όμως δεν την επικαλείστε γιατί η εξαθλίωση σκεπάζει ανθρώπους, ματώνει ψυχές, κρύβει ευθύνες, τις δικές σας και των υπολοίπων, συντρίβει οικογένειες και, δυστυχώς για σας, μπορεί να γεννήσει και επαναστάτες, μπορεί και επαναστάσεις.
Πόσο αληθινό και πόσο ύπουλο! «Μια κυβέρνηση που έχει διακομματική συμφωνία είναι το ιδανικό περιβάλλον για να προωθηθούν θέματα Παιδείας»… Πράγματι, υπάρχει διακομματική συμφωνία, χωρίς να υπάρχει συμφωνία με τους φορείς της εκπαίδευσης και χωρίς τη λαϊκή έγκριση αφού το ξέρετε πολύ καλά πως στο λαό είστε μειοψηφία. Υπάρχει διακομματική συμφωνία για να προωθηθούν θέματα που σχετίζονται με την κατεδάφιση της Δωρεάν Παιδείας, είναι η πραγματικότητα. Γι΄αυτό ζητάτε συναίνεση. Θα την έχετε από τα συγκοινωνούντα με το δικό σας, κόμματα, αλλά δεν θα την έχετε ούτε από τους εκπαιδευτικούς, ούτε από τους μαθητές, ούτε από τους γονείς.
Εξαγγέλλετε μηδενικούς διορισμούς στην εκπαίδευση και αισθάνεστε υπερήφανη που το επίτευγμά σας θα ικανοποιήσει απολύτως την τρόικα, απογοητεύοντας τελείως τους εκπαιδευτικούς. Για τα κενά που θα δημιουργηθούν, δεν σας νοιάζει. Μήπως σας ένοιαξε και ποτέ; Μήπως σας ένοιαξε για τα βιβλία που ακόμη λείπουν από τα σχολεία; Τις προσωπικές σας εξετάσεις προς τους δανειστές τις περάσατε με άριστα, στις άλλες προς το λαό, μάλλον μείνατε στην ίδια τάξη.
Δυστυχώς για σας, αυτή η πρόσκαιρη κοινοβουλευτική συναίνεση, δεν έχει μέλλον μπροστά της, Θα διαλυθεί από τις εσωτερικές της αντιθέσεις και την πίεση που αρχίζουν να ασκούν οι πολίτες. Οι «εκδηλώσεις αγάπης» των Θεοφανείων ήταν αρκετά «διαφωτιστικές» και ίσως δίνουν μια εικόνα για το τι μπορεί να ακολουθήσει αν η κυβερνητική τρόικα δεν φύγει όσο γίνεται νωρίτερα.

Γιατί ανέχομαι να ορίζουν τους κανόνες της ζωής τέτοια σκουπίδια;

Η ΦΑΡΜΑΚΟΓΛΩΣΣΑ ΚΙΡΚΗ...



O
σοι πολίτες εντοπίσουν αστέγους που χρειάζονται βοήθεια, μπορούν να απευθυνθούν στο ΚΥΑΔΑ στα τηλέφωνα 210 - 52.46.515 και 210 - 52.39.465.



Επίσης να τους κατευθύνουν προς το κλειστό γυμναστήριο Ρουφ, που βρίσκεται στη συμβολή των οδών Πειραιώς και Εχελιδών 69, το οποίο θα παραμείνει ανοιχτό για όλο το
24ωρο σήμερα Πέμπτη, ώστε όσοι δεν έχουν στέγη να προμηθεύονται κουβέρτες, παπλώματα και υπνόσακους, προκειμένου να περάσουν το βράδυ εκεί.



Eπίσης, όσοι δουν άστεγους να πεθαίνουν από το κρύο ας αναλογιστούν:


"Ονειρεύτηκα ποτέ μια κοινωνία που οι άνθρωποι θα πέθαιναν έξω στο κρύο;".


Όσοι δουν ανθρώπους στημένους στην ουρά για μια μπουκιά φαγητό ας αναρωτηθούν:


"Ονειρεύτηκα εγώ ποτέ μια κοινωνία που οι άνθρωποι θα υποφέρουν για μια μπουκιά φαγητό;".


Όσοι κοιτούν πίσω από τις τετράγωνες οθόνες μιας τηλεόρασης χώρε ςολόκληρες να αποδεκατίζονται κάτω από όπλα που σφυρίζουν θάνατο ας σκεφτούν:


"Ονειρεύτηκα εγώ ποτέ μια παγωμένη σφαίρα να σαρώνει ψυχές;"


Όσοι στέλνουν δίευρα μέσα απ' το κινητό τους σε φιλανθρωπικούς εράνους για να πιει μια γουλιά νερό ένα πλάσμα στην Αφρική, ας αφήσουν το δάκτυλο ακίνητο κι ας βάλουν το μυαλό σε λειτουργία:


"Αποδέχομαι έναν κόσμο που κάποιος πρέπει να ζητήσει ελεημοσύνη για να ξεδιψάσει;"


Κι αν η απάντηση σ' όλα τα παραπάνω είναι "ΠΟΤΕ", τότε ας αναρωτηθεί το σπουδαιότερο:


"Τότε γιατί ανέχομαι να ορίζουν τους κανόνες της ζωής τέτοια σκουπίδια;"


Χριστίνα Χονδρογιάννη

Την κάθε μέρα της ζωής που σου δόθηκε να ζεις...

βλέμμα...
Οι Ελληνες φίλοι που βλέπουν τη χώρα απέξω είναι πολύ περισσότερο ανήσυχοι και απαισιόδοξοι από εμάς, τους εντός των τειχών. Στα τηλεφωνήματα και στα μέιλ αισθάνεσαι πηχτή την αγωνία τους, μια αγωνία άλλης τάξεως από αυτή που βιώνουμε εμείς τα θύματα της κρίσης. Ισως γιατί τα αισθήματά τους για την πατρίδα τους είναι πιο αδιαμεσολάβητα, πιο ανιδιοτελή, ακόμη κι αν αυτή η πικρή πατρίδα τους έχει διώξει, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Μετά από κάθε τέτοια επαφή, προσπαθώ να δω τη ζωή γύρω μου με πιο ψυχρό μάτι, πιο αποστασιοποιημένα. Προσπαθώ να συγκρίνω την αγωνία του απέξω με ό,τι διαδραματίζεται εντός, ενώπιόν μου, για να νιώσω βαθύτερα το παρόν, αλλά κυρίως μήπως και μπορέσω να διαισθανθώ τα επερχόμενα.
Αδύνατον. Αδύνατον να προβάλλεις το παρόν στο εγγύτατο μέλλον, αδύνατον να χρησιμοποιήσεις την έως τώρα εμπειρία για να σχηματίσεις μια αδρή, έστω, μια θαμπή εικόνα του μέλλοντος. Η κρίση υπονομεύοντας το παρόν εξαφανίζει το μέλλον. Αυτή η απώλεια είναι ίσως η βαθύτερη, η πιο βουβή, και η πιο οδυνηρή: το πόδι προβάλλει εμπρός και μένει αιωρούμενο, στο κενό, δεν έχει πού να πατήσει. Κι έτσι στεκόμαστε όλοι στο ένα πόδι, σε ασταθή ισορροπία, αβέβαιοι, ετοιμόρροποι.
Εχει συσταλεί λοιπόν ο χρόνος, έχει πυκνώσει, και στέκεται διαρκώς πάνω μας, σαν βάρος στην πλάτη. Η τέτοια αίσθηση του χρόνου μάς ωθεί όμως και σε μια άλλη αίσθηση του τρέχοντος, δηλαδή της ίδιας της ζωής: τώρα τη νιώθουμε στα χέρια μας, να την κρατάμε σαν νεράκι που κυλάει άπιαστο, εντούτοις νεράκι δροσερό με μια πρωτοφανέρωτη μοναδική αξία. Η παλαιά βεβαιότης περί αδιατάρακτου μέλλοντος έχει εξατμιστεί· στη θέση της πάλλεται μια αίσθηση επείγοντος βίου, πιο ζωική, απόλυτη, υλική. Σαν να κατέρρευσαν η πλαδαρότητα, η ραθυμία, η αμεριμνησία, ο ανηδονική βουλιμία, της παλαιάς εποχής της ευμάρειας. Σαν να υποχωρούν σιγά σιγά και ο φόβος, η απόγνωση, η κλάψα, η τυφλή οργή. Ακόμη κι η οργή αρχίζει να παίρνει σχήμα και κατεύθυνση, να έχει σκοπό και στόχους, μέσα στο πυκνό, επείγον παρόν. Νιώθουμε άλλη τη ζωή, απαιτητική στην κάθε στιγμή της, απαιτεί απαντήσεις ακαριαίες, ζητάει πράξεις και προσφορά ζωτικότητας, ωθεί σε πολύστροφο πυρετώδη στοχασμό με συμπεράσματα και αποφάσεις.
Υπόκωφα ζούμε τη ζωή μας αλλιώς, τη νιώθουμε αλλιώς, ορμητική, δεν την περιμένουμε να ξετυλιχτεί σύμφωνα με ράθυμες βεβαιότητες, είμαστε έτοιμοι να αποκριθούμε στις αιφνίδιες ζητήσεις της. Με όλα τα νεύρα κουρδισμένα, όλες τις αισθήσεις σε εγρήγορση. Το λες προσαρμογή. Το λες φόρτιση για επανεκκίνηση. Το λες ανυπόκριτη δίψα για ζωή, εν θερμώ επαφή με το εδώ και τώρα. Ανάκληση ξεχασμένων δυνάμεων, θαμμένων αισθημάτων, πρωταρχικών αναγκών. Ξανακούγονται χαμένες λέξεις: συντροφικότητα, αλληλλεγγύη, συλλογικότητα, χάρισμα, χαρά, άγγιγμα, έγνοια, φίλος παλιός.
Ο Μίμης, τέτοιος φίλος παλιός, μου βάζει στο χέρι κλεφτά, σιωπηλά, ένα μικρό βιβλίο βυσσινί: Ο Τελάλης, Αθήνα 2011. Καμία άλλη ένδειξη, ούτε συγγραφέας ούτε εκδότης, τίποτε. Απλά ελληνικά σε κρεμ χαρτί, πολυτονικά. Ενα πολύστιχο ποίημα: «Λόγια του τελάλη, βασιλιά των Εβραίων. / Τζάμπα, τζάμπα, είπε ο τελάλης, / τζάμπα όλα κι ανώφελα.» Ετσι αρχίζει. Το ξεφυλλίζω όρθιος στο πεζοδρόμιο, μου θυμίζει κείμενο αρχαίο, σταματάω στη σελίδα 50:
«Βγες έξω λοιπόν, / Φάε το ψωμί σου με χαρά, / πιες το κρασί σου με χαρά, / γιατί ο αφέντης χάρηκε / με τα δικά σου έργα. / Κάθε μέρα φόρα τα άσπρα σου τα ρούχα / και ρίξε στο κορμί σου άρωμα καλό. / Και φτιάξε τη ζωή σου / με το κορίτσι που αγαπάς, / την κάθε μέρα της ζωής / που σου δόθηκε να ζεις. / Αυτό το μερτικό της ανώφελης ζωής σου, / αυτή η πληρωμή του ιδρώτα σου. / Κι όσα μπορείς να κάνεις / κάν’ τα όσο μπορείς. / Γιατί στον τάφο που θα μπεις / δεν θα ‘χει τίποτα να κάνεις, / και τίποτα να σκεφτείς.»

Η ανθρωποσυρμή της Σόλωνος σε παρασέρνει, όπως ο ρυθμός της βιβλικής αφήγησης: «Ευφραίνου, νεανίσκε, εν νεότητί σου, και αγαθυνάτω σε η καρδία σου εν ημέραις νεότητός σου, και περιπάτει εν οδοίς καρδίας σου άμωμος…» Ο Εκκλησιαστής λοιπόν… Ο χρόνος του: «το γενόμενον ήδη εστί, και όσα τού γίνεσθαι, ήδη γέγονε».

Το χάος της δραχμής...

Η Αυγή online...
Θανάσης Καρτερός
Το φάντασμα του χάους πλανιέται συχνά - πυκνά πάνω από την Ελλάδα. Το επισήμανε και το αντιμετώπισε με τα τανκς ο Παπαδόπουλος, αργότερα ο Καραμανλής ο μεγάλος, και πιο πρόσφατα ο Παπανδρέου ο μικρός. Τώρα το διακρίνουν καθαρά και μας δείχνουν τα απεχθή του χαρακτηριστικά όχι μόνο ο Παπαδήμος και τα κόμματα που τον στηρίζουν, με προεξάρχοντα τον αποφασισμένο αντίπαλο του χάους Καρατζαφέρη, αλλά και πολλοί αρθρογράφοι, δημοσιολόγοι, καθηγητές -άνθρωποι δηλαδή με γνώμη που μετράει.
Σε καμιά περίπτωση βέβαια το χάος δεν επισημαίνεται για πλάκα. Πάντα η σχετική επισήμανση συνοδεύεται από την πρόταση, ή και τον εκβιασμό αν χρειαστεί, ή ακόμα και την παραβίαση της συνταγματικής τάξης, για την αποφυγή του. Και έτσι μέχρι σήμερα, ευτυχώς, δεν έχει καταφέρει να επικρατήσει. Την τελευταία στιγμή κάποιος Διγενής, όποιο όνομα κι αν έχει και όποια μέθοδο κι αν ακολουθεί, καταφέρνει να το νικήσει. Με θυσίες δικές μας βέβαια, αλλά ποια μάχη με τέτοιο μάλιστα αντίπαλο μπορεί να είναι αναίμακτη;
Το σημερινό χάος έχει τα χαρακτηριστικά της χρεωκοπίας και της δραχμής. Αν επιπέσει επί των κεφαλών μας, θα ζήσουμε τον απόλυτο εφιάλτη, θα βασιλέψουν η αναρχία και η ανομία, θα κλείσουν οι τράπεζες, θα κάνουν φτερά οι καταθέσεις μας, θα λείψει ακόμα και το ψωμί, θα επανέλθουμε στο '43, μπορεί και στο '44 με τα Δεκεμβριανά. Η τυφλή βία θα σαρώσει τη χώρα και οι μαφιόζοι θα ελέγχουν τη ζωή μας. Το χάος της δραχμής θα είναι εν ολίγοις το χειρότερο χάος που μπορεί να βάλει ο νους του ανθρώπου.
Λογικό είναι, αν θέλουμε να αποφύγουμε αυτή την κόλαση, να δεχτούμε με ευγνώμονα σιωπή το καθαρτήριο που μας προτείνουν ή και θέλουν να μας επιβάλουν. Τι είναι μια ακόμα περικοπή των συντάξεων μπροστά στην πλήρη εξαφάνισή τους; Τα σημερινά συσσίτια μπροστά σε χιλιάδες θανάτους από πείνα; Ο κατώτερος μισθός και τα δώρα μπροστά στην εξουσία της ανθρωποφαγίας; Η ανεργία του 25% μπροστά στην ανεργία του 100%; Η Ελλάδα του Παπαδήμου μπροστά στην Ελλάδα του κάθε μαφιόζου;
Ως εκ τούτου το σημερινό δίλημμα είναι σαφές: Παπαδήμος ή χάος. Νέες θυσίες ή χάος. Τσιμουδιά ή χάος. Διαλέξτε. Κι όποιος διαλέξει σωστά, κερδίζει μια φωτογραφία του Βορίδη...

Ροη αρθρων