Σάββατο 21 Ιουλίου 2012

Πώς διαλύεται τ' ατσάλι...


ΚΙΜΠΙ...
Τις δεκαετίες που κράτησε η λάμψη της Οκτωβριανής Επανάστασης και του σοβιετικού πειράματος, πολλές γενιές αριστερών γοητεύτηκαν από το ευαγγέλιο του σοσιαλιστικού ρεαλισμού, το «Πώς δενότανε τ’ ατσάλι», του Νικολάι Οστρόφσκι. Ο τίτλος αυτού του αυτοβιογραφικού βιβλίου απέκτησε απροσδόκητη επικαιρότητα λόγω της πολύμηνης απεργίας στην Ελληνική Χαλυβουργία. Αλλά κυρίως χάρη σε μια παρεξήγηση: το «ατσάλι» του Οστρόφσκι ελάχιστη σχέση έχει με το ατσάλι της χαλυβουργίας. Αν και «προλεταριακό έπος», το βιβλίο δεν αφηγείται την ιστορία κάποιου χαλυβουργού, αλλά τα βιώματα του Ουκρανού συγγραφέα που δούλεψε σε κουζίνα σιδηροδρομικού σταθμού, σαν θερμαστής, σαν ηλεκτρολόγος, αλλά περισσότερο σαν στρατιώτης του Κόκκινου Στρατού, στα χρόνια της επανάστασης και της εδραίωσης του σοβιετικού καθεστώτος. Η σχέση με τον χάλυβα εξαντλείται στις ατσάλινες δοκούς που έστρωναν οι εθελοντές κομσομόλοι στις σιδηροδρομικές γραμμές. Ενδεχομένως να επεκτείνεται και στην ατσάλινη θέλησή τους. Και στη θέληση του ίδιου του συγγραφέα που, αν και σχεδόν καθολικά ανάπηρος, κατάφερε να τελειώσει και να δει να εκδίδεται το θρυλικό του μυθιστόρημα.

Παρά την παρεξήγηση, ελάχιστα δημοσιεύματα για την περιπέτεια της «Χαλυβουργίας» απέφυγαν τον πειρασμό να «παίξουν» με τον τίτλο του βιβλίου, υπονοώντας ότι σε αυτό περιγράφονται άθλοι και πάθη μεταλλουργών. Αν κάποιος, όμως, ήθελε να ενισχύσει το συμβολικό βάρος αυτού του αγώνα, ίσως θα ήταν χρησιμότερο να ανατρέξει στη «Ζούγκλα» του Άπτον Σίνκλερ, ή στην τριλογία «USA» του Τζον Ντος Πάσος. Θα χρειαζόταν, δηλαδή, σύνδεση με έναν καπιταλιστικό κι όχι ένα σοσιαλιστικό έπος σαν του Οστρόφσκι.

Διότι στη «Χαλυβουργία», όπως και σε όλες τις χαλυβουργίες και στις λοιπές μεταλλουργίες, στις βιομηχανίες, στις ελαιουργίες, στις κλωστοϋφαντουργίες, στα φασονάδικα, στα γιαπιά και στα εργοτάξια, στις εμπορικές αλυσίδες, ακόμη και στα μικρά ντελιβεράδικα αυτής της χώρας γράφεται η ιστορία της παραγωγικής μας παρακμής. Και δεν γράφεται τώρα, στην κορύφωση της μνημονιακής ύφεσης. Γράφεται εδώ και πολλά χρόνια. Δεν γράφεται μόνο στις υψηλές θερμοκρασίες των 1.500 βαθμών τήξης του σιδήρου που συντίθεται με τον άνθρακα, το μαγγάνιο, το πυρίτιο κι άλλα στοιχεία για να γίνει το ανθεκτικό μέταλλο που στηρίζει τα σπίτια μας και δεν επιτρέπει να στομώσουν τα κοφτερά μαχαίρια μας. Η ιστορία της βιομηχανικής μας παρακμής γράφεται και στις μέσες θερμοκρασίες των 20 και πλέον βαθμών Κελσίου, που κάνουν την Ελλάδα χώρο ιδεώδη για να ζει κανείς.

Η επιχειρηματική ελίτ καταφεύγει συχνά σε βολικά άλλοθι για να ερμηνεύσει αυτή την παρακμή, την παράδοξη τροχιά από το αναπτυξιακό «θαύμα» των δύο προηγούμενων δεκαετιών στην ασθμαίνουσα προσπάθεια επιβίωσης σήμερα. «Φταίνε τα συνδικάτα, φταίει το ΠΑΜΕ που διώχνουν τις επενδύσεις και κλείνουν τις επιχειρήσεις». Υπάρχουν δυο τρεις εμβληματικές περιπτώσεις -η Χαλυβουργία σήμερα, η Pirelli και η Goodyear παλιότερα- που περιφέρονται ως απόδειξη διά του λόγου το αληθές. Αλλά στην πραγματικότητα δεν υπήρξε ίχνος συνδικάτου ή ΠΑΜΕ στις εκατοντάδες μικρές και μεγάλες επιχειρήσεις που έχουν κλείσει ή εγκαταλειφθεί από τους ιδιοκτήτες τους στις βιομηχανικές ζώνες και τα κουφάρια τους χάσκουν σήμερα άδεια, μνημεία αρπαχτής ή ανικανότητας. Καθένα τους είναι συνδεδεμένο με γενναιόδωρες επιδοτήσεις και αναπτυξιακά κίνητρα που απολάμβαναν για χρόνια οι ιδιοκτήτες τους, πριν αποφασίσουν να μετακομίσουν στα Βαλκάνια για τα φθηνότερα μεροκάματα ή απλώς να κλείσουν γιατί αποφάσισαν να γίνουν ραντιέρηδες, να κρύψουν σε ποικιλώνυμες offshore ό,τι μετέτρεψαν σε προσωπική περιουσία. Δεν υπάρχει ούτε το «μαξιμαλιστικό ΠΑΜΕ» ούτε οποιασδήποτε απόχρωσης «ρεφορμιστικό συνδικάτο» πίσω από τις 1,3 εκατομμύρια χαμένες θέσεις εργασίας που δημιουργούν το ιστορικό ρεκόρ ανεργίας. Άλλωστε, η Ελλάδα είναι χώρα με χαρακτηριστικά ανίσχυρα στον ιδιωτικό τομέα συνδικάτα. Η ΓΣΕΕ είναι μια κατ’ εξοχήν συνομοσπονδία των ΔΕΚΟ. Ακόμη και στη διάρκεια του μνημονιακού ρεκόρ απεργιών, η συμμετοχή του ιδιωτικού τομέα σπανίως υπερέβαινε το 20%.

Αντιθέτως, η Ελλάδα είναι μια χώρα με παραδοσιακά ισχυρότατη επιρροή των επιχειρηματιών και των ενώσεών τους στις πολιτικές αποφάσεις (την ξεχάσαμε τη «διαπλοκή»;) και, διόλου τυχαία, ορισμένες από αυτές «καρφώθηκαν», ακόμη και από το βήμα της Βουλής, ως εισηγητές και υποβολείς της «εσωτερικής υποτίμησης» που επιβλήθηκε στο μνημόνιο. Αυτή η «εσωτερική υποτίμηση», φορτωμένη σχεδόν εξ ολοκλήρου στους μισθούς και στο κόστος της εργασίας, βρίσκεται στον πυρήνα του φαύλου κύκλου ύφεσης-παραγωγικής κατάρρευσης- δημοσιονομικής εκτροπής.

Να πώς διαλύεται τ’ ατσάλι στην Ελλάδα του μνημονίου και της επιχειρηματικής ανεμελιάς. Με την ίδια απληστία που δενόταν τις προηγούμενες δεκαετίες, χωρίς καμιά στρατηγική φιλοδοξία, με το βλέμμα προσηλωμένο στο βραχυπρόθεσμο κέρδος. Παρ’ ότι η «βαριά βιομηχανία» στην Ελλάδα ηχεί πια ως ευφημισμός, η μεταλλουργία και ειδικά η χαλυβουργία υπήρξε κυριολεκτικά τέτοια από τη δεκαετία του 1960 και μετά, αλλά πολύ περισσότερο την τελευταία εικοσαετία. Η ανάπτυξη της χαλυβουργικής αγοράς, που την τελευταία εικοσαετία τριπλασίασε την παραγωγική της δυνατότητα, στηρίχτηκε κυρίως στην Ελλάδα της αντιπαροχής, της φούσκας των ακινήτων, αλλά και των μεγάλων έργων, ιδιαίτερα την περίοδο της φαραωνικής ολυμπιακής προετοιμασίας που αποδείχθηκε άλλη μια φλέβα χρυσού για τον κλάδο. Ωστόσο, το κέντρο βάρους του ήταν πάντα η σταθερή δίψα για σκυρόδεμα, για τις μπετόβεργες που διασχίζουν τους σκελετούς των ιδιόκτητων καταφυγίων των νεοελλήνων. Η ισχυρή εσωτερική ζήτηση και ο διαρκώς αυξανόμενος όγκος οικοδομικής δραστηριότητας επέτρεψαν και τη λειτουργία ενός ιδιότυπου καρτέλ τιμών που είχε σχεδόν αυτονομηθεί από τις διακυμάνσεις της διεθνούς αγοράς και, αν και καταγγέλθηκε (χαρακτηριστική η περίπτωση του επί πολλούς μήνες του 2009 απεργού πείνας επιχειρηματία Θ. Τενέζου έξω από τα γραφεία της Επιτροπής Ανταγωνισμού, που πνίγηκε σε μια συνωμοσία σιωπής), ουδέποτε ελέγχθηκε επί της ουσίας.

Όταν με τα πρώτα σημάδια της ύφεσης, ιδιαίτερα μετά την επιβολή του μνημονίου, η εσωτερική ζήτηση πάγωσε και η οικοδομική αγορά κατέρρευσε, ήταν μάλλον αργά ο κλάδος να βρει έναν αξιοπρεπή βηματισμό στις εξαγωγές. Πολύ περισσότερο που «δεν είχε μάθει» να παρακολουθεί τις διακυμάνσεις των διεθνών τιμών χάλυβα, τον διεθνή ανταγωνισμό και τα σκαμπανεβάσματα της ζήτησης. Ύστερα οι επιχειρηματίες του κλάδου «ανακάλυψαν τον τροχό»: το μισθολογικό κόστος, το πλεονάζον εργατικό δυναμικό, τις «ανελαστικές» εργασιακές σχέσεις και τα συνδικάτα, δίνοντας έναν χαρακτήρα «ταξικής βεντέτας» στις λιγοστές, ελάχιστες αναμετρήσεις μαζί τους, όπως στη «Χαλυβουργία». Τι κρίμα που το ίδιο ακριβώς σκέπτονται ταυτόχρονα οι επιχειρηματίες σχεδόν όλων των κλάδων, σχεδόν όλης της Ευρώπης, συντρίβοντας μέσω απολύσεων και μισθολογικών περικοπών τις αγορές στις οποίες θέλουν να πωλούν τα προϊόντα τους.

Αλλά, ακόμη χειρότερα, το ίδιο σκέπτονται και οι πολιτικές ελίτ της Ευρώπης, που ξέχασαν ακόμη κι αυτή τη μακρινή καταγωγή της ιδέας της ενοποίησης από την Ευρωπαϊκή Κοινότητα Άνθρακα και Χάλυβα, την ΕΚΑΧ, πριν από 62 χρόνια. Ο χάλυβας συμβολικά αποτέλεσε την «πρώτη ύλη» της ευρωπαϊκής ενοποίησης σε μια βάση αλληλεγγύης και όχι κανιβαλικού ανταγωνισμού μισθών, τιμών ή δασμών. Στη διά χειρός Σουμάν διακήρυξη της 9ης Μαΐου 1950, που η ευρωπαϊκή ελίτ υποκριτικά έχει ορίσει ως ληξιαρχική πράξη γέννησης της Ε.Ε., αναφέρεται ότι «η κοινή διαχείριση της παραγωγής άνθρακα και χάλυβα θα θεμελιώσει αμέσως μια κοινή βάση οικονομικής ανάπτυξης, πρώτο στάδιο της ευρωπαϊκής ομοσπονδίας, και θα αλλάξει το πεπρωμένο αυτών των περιοχών που από καιρό ασχολούνται με την κατασκευή πολεμικών όπλων και των οποίων είναι σε μόνιμη βάση τα θύματα…». Και ορίζεται, μεταξύ άλλων, ως στόχος «η εξίσωση προς το καλύτερο του βιοτικού επιπέδου του εργατικού δυναμικού αυτών των βιομηχανιών».

Πόσο μεγάλη είναι η απόσταση που έχει διανυθεί από την ΕΚΑΧ μέχρι την Ευρωζώνη του ανταγωνισμού σε πολιτικές λιτότητας και του μισθολογικού ντάμπινγκ. Και πόσο αυτοπαγιδευμένες είναι οι επιχειρηματικές ελίτ που νομίζουν πως θα διασωθούν αν συμπεριφέρονται ως θλιβερές μικρογραφίες της Μέρκελ σκιαμαχώντας με τα ισχνά συνδικάτα, όπως η καγκελάριος με τις ανεπίδεκτες δημοσιονομικής πειθαρχίας κυβερνήσεις. Να πώς διαλύεται τ’ ατσάλι και της Ελλάδας και της Ευρώπης.



ΘΕΩΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΞΙΑ

Με την κοινή διαχείριση των βασικών προϊόντων και τη θέσπιση νέας Ανώτατης Αρχής, οι αποφάσεις της οποίας θα δεσμεύουν τη Γαλλία, τη Γερμανία και τις χώρες που θα προσχωρήσουν σε αυτή την κοινότητα (σ.σ. την ΕΚΑΧ), η πρόταση αυτή θα θέσει τις βάσεις για μια ευρωπαϊκή ομοσπονδία, απαραίτητη για τη διατήρηση της ειρήνης… Η αποστολή που ανατίθεται στην κοινή Ανώτατη Αρχή είναι να εξασφαλίσει το συντομότερο δυνατό: τον εκσυγχρονισμό της παραγωγής και τη βελτίωση της ποιότητάς της. Τον εφοδιασμό, κάτω από τους ίδιους όρους, με άνθρακα και χάλυβα της γαλλικής και της γερμανικής αγοράς καθώς και των αγορών των χωρών που θα προσχωρήσουν στην κοινότητα. Την ανάπτυξη κοινών εξαγωγών προς τις άλλες χώρες. Την εξίσωση προς το καλύτερο του βιοτικού επιπέδου του εργατικού δυναμικού αυτών των βιομηχανιών… Αντίθετα από ένα διεθνές καρτέλ που τείνει να κατανέμει και να εκμεταλλεύεται τις εθνικές αγορές με περιοριστικές πρακτικές, διατηρώντας υψηλή κερδοφορία, η προβλεπόμενη οργάνωση θα εξασφαλίσει τη συγχώνευση των αγορών και την εξάπλωση της παραγωγής.

Ρομπέρ Σουμάν (Γάλλος υπουργός Εξωτερικών), «Η Διακήρυξη της 9ης Μαΐου 1950»

Φωνηεντικά μεζεδάκια...

Οι λέξεις έχουν τη δική τους ιστορία...
του Νικου Σαραντακου
Και πώς αλλιώς θέλατε να τα πω, αφού συνεχίζεται και μπήκε στην τρίτη βδομάδα της η Φωνηεντιάδα, δηλαδή η σκοταδιστική επίθεση που ξεκίνησε με αφορμή το γράμμα μιας (καθόλου τυχαίας, όπως αποδεικνύεται) δασκάλας από τη Ραφήνα εναντίον της νέας Γραμματικής, και γενικεύτηκε σε επίθεση εναντίον της δημοτικής, του μονοτονικού και της γλωσσικής διδασκαλίας στο σχολείο -τώρα μάλιστα που μετά τον Πολύδωρα έκανε επερώτηση και ο Κασιδιάρης, το γλυκό έδεσε! Μεζεδάκια λοιπόν, αν και δεν θα είναι όλα (ούτε καν τα περισσότερα) αφιερωμένα στη Φωνηεντιάδα.
Ξεκινάω μ’ ένα κάπως μπαγιάτικο μεζεδάκι, της προηγούμενης εβδομάδας από τα Νέα. Βέβαια, τα γλωσσικά θέματα δεν χάνουν την επικαιρότητά τους. Τέλος πάντων, στο ρεπορτάζ για την απόδραση της Σέρβας μπασκετμπολίστριας από τις φυλακές Κορυδαλλού, διαβάσαμε ότι προηγουμένως “ο συνεργός της είχε χτυπήσει μια σωφρονιστικό υπάλληλο”. Πολύ άτυχη η σωφρονιστική υπάλληλος. Πρώτα τη χτύπησε ο συνεργός τής υπόδικης, μετά την έθεσε ο υπουργός σε διαθεσιμότητα, και για να τριτώσει το κακό ήρθε και ο συντάκτης των Νέων να της φορέσει μουστάκια!

Προχωράω σ’ ένα κάπως σκαμπρόζικο θέμα γι’ αυτό και παρακαλώ να πάρετε μακριά τα παιδιά. Λοιπόν, διάβασα στον τοίχο φίλου και συναδέλφου (στο φέισμπουκ είναι αυτός ο τοίχος, βέβαια) ένα ρεπορτάζ για κάποιον Αμερικανό, που τον υπέβαλαν σε σωματικό έλεγχο στο αεροδρόμιο επειδή νόμιζαν ότι έκρυβε όπλα στο παντελόνι του, ενώ στην πραγματικότητα αυτός χαιρόταν που τους έβλεπε (ή μάλλον ούτε καν χαιρόταν). Όπως γράφει το ρεπορτάζ για τον κ. Γιόνα Φάλκον, “Το πέος του είναι 22,86 εκατοστά, ενώ όταν έχει στύση φτάνει τα 34,29 εκατοστά σε μήκος”. Γιατί όμως το αναφέρω στα μεζεδάκια; Διότι η φράση περιέχει ένα σοβαρό “μεταφραστικό σωστολάθος”. Εννοώ την εντυπωσιακή ακρίβεια με την οποία μετριέται το μαραφέτι του κ. Φάλκον, ακρίβεια δεύτερου δεκαδικού ψηφίου· εντάξει, έχει σημασία το μέγεθος αλλά και με τόση ακρίβεια; Όχι βέβαια. Το πρωτότυπο έλεγε 9 ίντσες στη μια περίπτωση και 13,5 ίντσες στην άλλη. Ο μεταφραστής πήρε το κομπιουτεράκι, πολλαπλασίασε επί 2,54 και έβγαλε το μαθηματικώς σωστό και μεταφραστικώς τραγικό αποτέλεσμα. Φυσικά, θα έπρεπε να γράψει “23″ ή περίπου 23, και 34 ή περίπου 34, ή κάποιαν άλλη ανάλογη προσέγγιση.
Να κάνω μια παρένθεση: περίπου το ανάποδο συνέβαινε στα εργαστήρια αναλυτικής χημείας που έκανα πριν από πολύ πολύ καιρό στο Πολυτεχνείο. Όταν η άσκηση έλεγε, ας πούμε, 0,2 γραμμάρια από το τάδε αντιδραστήριο, ο πρωτόπειρος κοίταζε να βάλει ακριβώς 0,2 γραμμάρια, που είναι αδύνατο. Το σωστό είναι να βάλεις “περίπου” 0,2 γραμμάρια, αλλά όσο βάλεις να το ζυγίσεις με μεγάλη ακρίβεια, π.χ. 0,218 γραμμάρια. Ήταν η αρχή του (φαινομενικά οξύμωρου) “περίπου επακριβώς” που μας έμαθε ο επιμελητής Κοντογιαννάκος, φωνάζοντας για να το εμπεδώσουμε: “πού το πάς το μιλιγκράμ;” Πρόκειται για το τελευταίο ψήγμα γνώσεων που μου έχει μείνει από τις χημικομηχανικές σπουδές μου, οπότε είπα να το αναφέρω.
Και η πρώτη δόση από τα επακόλουθα της Φωνηεντιάδας, σχόλιο από συζήτηση, ίσως στο protagon:
Στην Κορέα(?) ανέθεσαν σε ειδικούς το πρόβλημσ του εκσυγχρονισμού του τρόπου γραφής της γλώσσας τους, αντικαθιστώντας τα ιδεογράμματα με λατινικούς χαρακτήρες. Κατέληξαν ότι η διατήρηση των ιδεογραμματων ήταν απαραίτητη για την όξυνση των νοητικών ικανοτήτων του εγκεφάλου. Θεώρησαν ότι η απλούστευση της γραφής θα ήταν η γνωστή παγίδα άμβλυνσης, λόγω της μειωμένης προσπάθειας.
Τώρα στα καθ’ ημάς. Ας μην ξεχάσουμε ότι κάθε γράμμα της γλώσσας μας, έχει και την νοηματική σημασία του.
Το -ι- είναι για το σήμερα, πχ. κτίριο.
Το -η- είναι κάτι που έχει διάρκεια μέσα στον χρόνο, π.χ. κτήριο.
Ενώ το -υ- σημαίνει περιεχόμενο, πχ. κύπελλο.
Το πρόσεξα γιατί μας λύνει το παλιό πρόβλημα που τόσο μας βασανίζει, αν πρέπει να γράφουμε κτίριο ή κτήριο. Λοιπόν, αν το κτίριο είναι καινούργιο, γράφουμε “κτίριο”. Αν είναι παλιό, δηλ. έχει διάρκεια μέσα στο χρόνο, γράφουμε “κτήριο”. Κι αν κατοικείται, δηλ. έχει περιεχόμενο, γράφουμε “κτύριο”!
Είχα θυμίσει τις προάλλες τα διάφορα άτυπα βραβεία του ιστολογίου, και ένας φίλος θέλησε να προτείνει μια υποψηφιότητα για το βραβείο Τσαπατσούλιτζερ, που καιρό έχουμε να το μελετήσουμε (αφού ο δημοσιογράφος για τον οποίο δημιουργήθηκε δεν έχει πια στήλη σε έντυπο μεγάλης κυκλοφορίας). Βέβαια, εγώ έχω τις επιφυλάξεις μου γιατί το βραβείο το είχα σκεφτεί για τον έντυπο Τύπο, αλλά μάλλον δεν έχω δίκιο αφού ο ηλεκτρονικός τύπος αναπτύσσεται και διεκδικεί ισοτιμία. Λοιπόν, πρόκειται για άρθρο στο cosmo.gr, με τίτλο “Οι 10 πιο μικρές χώρες του κόσμου: Από την Έδρα του Θεού μέχρι το Ναουρού“. Η καλή μέρα από τον τίτλο φαίνεται, διότι πρόκειται για την Αγία Έδρα (το Βατικανό με άλλα λόγια). Σταχυολογούμε μαργαριτάρια: Το αρχιπέλαγος των Σεϋχελλών θεωρείται μερίδιο της Αφρικής. Τα νησιά Μάρσαλ είναι η μικρότερη έβδομη χώρα στον κόσμο. Το Τουβαλού βρίσκεται “μεταξύ του κράτους της Χαβάης και της Αυστραλίας”. Το Ναουρού “Είναι το μικρότερο νησί – χώρα στον κόσμο στην περιοχή αυτή“. Μερικά από τα λάθη με κάνουν να πιστεύω ότι η μετάφραση έγινε από μεταφραστήρι.
Ωστόσο, και παρόλο που το κείμενο υπογράφεται, για βραβείο Τσαπατσούλιτζερ θα περίμενα γνωστότερα ονόματα.
Φωνηεντιάδας δεύτερη δόση. Από τον καβγά δεν θα μπορούσε να μη συμμετάσχει ο κ. Σαράντος Καργάκος, ο οποίος παίρνει θέση (φαντάζεστε ποια) με άρθρο στον ιστότοπό του, που ξεκινάει (συγνώμη για τα σκουληκάκια): Στό βιβλίο μου “Ἀλαλία, ἤτοι τό σύγχρονο γλωσσικό μας πανόραμα”, εἶχα καταγράψει τήν ἕως τότε ἄγνωστη φράση τοῦ Λένιν: “Ἄν θέλεις νά ἐξαφανίσεις ἕνα λαό, ἐξαφάνισε τή γλῶσσα του”. Μάθαμε λοιπόν πότε κατασκευάστηκε η φράση που επίμονα (αλλά φυσικά χωρίς παραπομπή) αποδίδεται στον Λένιν! Κατά τα άλλα, ο κ. Καργάκος δεν κάνει διακρίσεις ανάμεσα στις κλασικές γλώσσες. Γράφει: “Διαπράττεται crimen majiestatis. Ἔγκλημα καθοσιόσεως.” Ένα λάθος στα ελληνικά (καθοσιώσεως), ένα στα λατινικά (majestatis ή έστω maiestatis, πάντως όχι και τα δυο μαζί). Δίκαιο το βρίσκω, βλάπτει και τις δυο γλώσσες το ίδιο.
Άκουγα προχτές στις ειδήσεις για τη φωτιά στην Κερατέα και η δημοσιογράφος έλεγε ότι “η νύχτα είναι μακρά”. Αυτό δεν μ’ αρέσει, μόνο η λήγουσα μπορεί να είναι μακρά (και τότε η προπαραλήγουσα ποτέ δεν περισπάται, όπως διδάσκει ο Μουφλουζέλης). Ούτε μακρά, ούτε μακριά, στα ελληνικά προτιμώ πολλές φορές να λέω “μεγάλος” για το long όταν είναι χρονικό.
Η νύχτα θα είναι μεγάλη λοιπόν.
Στο protagon.gr η Αφροδίτη Αλ Σάλεχ έγραψε ένα άρθρο που συζητήθηκε αρκετά, για την αύξηση του αριθμού των αυτοκτονιών. Στη συνέχεια έγραψε και δεύτερο άρθρο στο οποίο απαντάει σε όσους την επέκριναν και αποκαλύπτει ότι και η ίδια είχε επιχειρήσει να αυτοκτονήσει. Δεν θέλω να μπω στην ουσία της αντιπαράθεσης, αλλά πρόσεξα ότι υπογράφει το άρθρο ως “Ένας αυτόχειρ”. Δεν με ενοχλεί (μόνο) το αρσενικό άρθρο, ούτε ο καθαρευουσιάνικος τύπος της λέξης, αλλά η σημασία της. Όπως ξέρω, κι όπως λένε τα λεξικά, αυτόχειρ(ας) είναι αυτός που αφαιρεί θεληματικά την ίδια του τη ζωή, που αυτοκτονεί. Πιάνει τάχα ο ορισμός και όσους έκαναν απόπειρα αυτοκτονίας αλλά έζησαν; Εγώ λέω όχι, όσο κι αν μετά θα πρέπει να τους περιγράψουμε περιφραστικά.
Είχαμε συζητήσει προ καιρού για τη λεωφόρο Κηφισίας, την οποία παλιότερα (προπολεμικά εννοώ) την έλεγαν “οδό/λεωφόρο Κηφισιάς”, όχι από δημοτικιστικό ζήλο αλλά από προσκόλληση στον αρχαίο τύπο. Κατά σύμπτωση η χτεσινή Καθημερινή, στη στήλη στην οποία αναδημοσιεύει αποσπάσματα άρθρων της από παλιότερα, παραθέτει ένα απόσπασμα από τη στήλη “Σημειώσεις ενός Αθηναίου” από τις 20.7.1963:  Λογιωτατίζομεν [...] και με την λεωφόρον Κηφισιάς, την οποίαν και τα δημόσια έγγραφα ακόμη θέλουν Κηφισίας, ενώ και οι αρχαίοι Κηφισιάν την ήθελαν. Για να μην παρεξηγηθώ: δεν λέω ότι κακώς λέμε “Κηφισίας”, απλώς επισημαίνω το αξιοπερίεργο.
Το επισήμανε στη Λεξιλογία ο φίλτατος Νίκος Λίγγρης και ταυτόχροναν διατύπωσε μιαν απορία που ίσως μπορείτε να τη λύσετε. Διαβάζοντας σε άρθρο της Καθημερινής ότι “έχουμε τριτοκομματική κυβέρνηση“, γκούγκλισε και είδε ότι το λάθος δεν είναι και τόσο σπάνιο. Τρικομματική βεβαίως είναι η κυβέρνησή μας, αλλά γιατί τόσο πολλοί τη λένε “τριτοκομματική”; (Ίσως επειδή μετέχει το τρίτο κόμμα;)
Και τελειώνουμε με την τρίτη δόση της Φωνηεντιάδας. Αφού η δασκάλα της Ραφήνας έδωσε συνέντευξη στον Φλας και είπε ότι θα συνεχίσει τον αγώνα της κατά του βιβλίου Γραμματικής, τώρα δυο μέλη του Δ.Σ. του Συλλόγου Εκπαιδευτικών έκαναν παρέμβαση με ανακοίνωσή τους, και επιχειρούν ουσιαστικά να τη δικαιώσουν (σε αντίθεση με τον Πρόεδρο του συλλόγου στην ίδια ραδιοφωνική συνέντευξη). Η ανακοίνωση είναι εδώ. Οι δυο συνδικαλιστές (που, όχι τυχαία, έχουν εκλεγεί με το ψηφοδέλτιο της ΔΑΚΕ) επιτίθενται σε καρεκλοκένταυρους που εκδίδουν φιλολογικές (;) αποφάσεις, αλλά δεν θα μπω στην ουσία των λεγομένων τους. Θα επισημάνω μόνο ότι δυο δάσκαλοι που κάθισαν και έστιψαν το κεφάλι τους για να γράψουν δέκα αράδες κείμενο (δεν είναι δηλαδή προφορικός λόγος) που θα το έβλεπε δυνητικά όλο το πανελλήνιο, δεν μπόρεσαν να αποφύγουν ούτε τα ορθογραφικά λάθη (περεταίρω!), ούτε τα μαργαριτάρια (ορθή επισύναψη αντί για ορθή επισήμανση!) ούτε τις κοτσάνες (στο τέλος: τεράστια καθημερινά προβλήματα των κατακερματισμένων εκπαιδευτικών, μαθητών και γονιών -ε, ναι, αν σε έχουνε κόψει κομματάκια έχεις πράγματι πρόβλημα!)
Είπε κάποιος σχολιαστής ότι φαινόμενα σαν κι αυτό συμβαίνουν επειδή δεν υπάρχει αξιολόγηση των εκπαιδευτικών. Αστεία πράγματα. Η δασκάλα της Ραφήνας θα περνούσε μετά βαΐων και κλάδων από την αξιολόγηση -κατά κανόνα, οι εκπαιδευτικοί που βρίσκουν υπηρεσιακώς τον μπελά τους είναι όσοι φέρνονται ανθρωπινά στα ξενάκια.

Παρασκευή 20 Ιουλίου 2012

Eπιτελους και μια καλη ειδηση: Εσπασε η απεργια στην Χαλυβουργια...

celin...

Yστερα απο τη σημερινη εισβολη των μπατσων στη Χαλυβουργια και το προσωρινο σπασιμο της απεργιας, μπορω να αναφωνησω οτι επιτελους αποκτησαμε πραγματικη Πατριωτικη Κυβερνηση,
που δε θα διστασει να τα βαλει με τα συμφεροντα που τοσα χρονια τωρα λυμαινονται τον τοπο.
Η σημερινη επιδειξη δυναμης (του Σαμαρα εντολη, οπως μας λενε τα χουντοκαναλα)
ειναι ενα μικρο βημα μεν μπροστα, ομως, οπως λενε και οι Κινεζοι,
 ολα τα μεγαλα ταξιδια αρχιζουν με ενα βημα, καθε αρχη και δυσκολη, μαζευε κι ας ειναι και ρωγες κλπ κλπ.
Υστερα απο τοσα τσιμπουκια, επικυψεις και πιπιλισματα στην ΕΕ, υστερα απο τοσες υποχωρησεις και αποδοχη του τετελεσμενου -οικονομικου, αρα και φυσικου- θανατου των φτωχοτερων Ελληνων απο τα μετρα για τη προστασια των δανειστων μας,
η Κυβερνηση ορθωσε επιτελους αναστημα, και μαλιστα οχι μονο την ωρα που επρεπε, αλλα κι εκει που επρεπε: Στον εργαζομενο που διεκδικει με δυναμη το δικιο του και πιστευει οτι αξιζει κατι παραπανω απο πεντακοσια ευρω το μηνα
(Σημειωτεον: Η απεργια εκει εχει αιτημα ΚΑΙ την επαναπροσληψη απολυμενων συναδελφων τους, αιτημα ανηκουστο και πρωτογνωρο, γιατι κανεις απο εμας τους σοβαρους κι αξιοτιμους Ελληνες πολιτες δε θα αγωνιζοταν για κατι παραπανω απο το σωσιμο του κωλου του)

Ειδα για πρωτη φορα στην tv τον προεδρο του Σωματειου τους, τον Σιφωνιο να λεει κατι περιεργα οτι ο αγωνας θα συνεχιστει, και το πρωτο πραγμα που σκεφτηκα ειναι: Μα καλα, γιατι δε ξυριστηκε πριν βγει στην τηλεοραση; Και το μαλλι του μου φανηκε αλουστο. Πως περιμενει μετα να τον παρουμε στα σοβαρα; Γιατι δε παραδειγματιζεται, ξερω γω , απο τον Αβραμοπουλο; Η τον Μανωλη Καψη; Η την αγαπητικια του Μεγκα Τσανελ, την Ολγα Κεφαλογιαννη, αυτο το πολιτικο σουργελο που το νταβατζοκαναλο τη βγαζει 50 φορες τη μερα στο γυαλι να αραδιαζει αρλουμπες, και με εχει κανει μεχρι και μενα, τον ψηφοφορο του Καθεστωτος, να τη σιχαθω;
Γιατι λοιπον ο Σιφωνιος δε προσεχει λιγο την εικονα του; Οχι οτι θα αλλαζα γνωμη για την απεργια τους, αλλα τουλαχιστον, οι σοβαροι πολιτες σαν κι εμενα, θα τον επαιρναν περισσοτερο στα σοβαρα, οπως παιρνουν σοβαρα τις υπολοιπες clean cut φατσες, που τους υποδεικνυουν καθημερινα τι να κανουν, ποιον να ψηφισουν, ποσο σβερκο να λυγισουν, τι πρεπει να φανε, τι πρεπει να αγορασουν , και ποσα εκατοστα πρεπει να απεχει ο κωλος τους απο το εδαφος
-και ποσες μοιρες γωνια πρεπει να σχηματιζει-
ωστε να γινεται ευκολοτερα κι οσο το δυνατον ανωδυνεστερα, η διεισδυση στον πρωκτο μας των φορων της Κυβερνησης.

Γιατι, οπως ειπε κι ο Πρωθυπουργος,
"Το δικαιωμα στην Εργασια ειναι Ιερο"
Κι οπως φανερωνουν οι οικονομικοι δεικτες και τα στατιστικα στοιχεια, ο Πρωθυπουργος στα αληθεια πιστευει αυτο που λεει. Η ανεργια μειωνεται μερα με τη μερα, καμια απολυση δε γινεται στον ιδιωτικο τομεα κατοπιν αλλεπαλληλων παρεμβασεων  του,
καμια απολυση δε σχεδιαζεται στο Δημοσιο,
κι ο ιδιος παιρνει σβαρνα τα βουνα και τα λαγκαδια, οπως αλλωστε το υποσχεθηκε προεκλογικα, για να φερει στην Πατριδα, δουλειες, επενδυσεις και
αναπτυξη       αναπτυξη              αναπτυξη.
(Ουτε 180% δεν ειναι η Υφεση, κουραγιο.
Κι οπως λενε και οι σοβαροι οικονομολογοι, μειωνοντας τους μισθους και προσθετοντας φορους, απολυοντας τον κοσμο και  φερνοντας αποπληθωρισμο,
τοτε ειναι που ερχεται η Αναπτυξη αναπτυξη αναπτυξη)
Το δικαιωμα στην Εργασια ειναι Ιερο, κι ισως για αυτο, ο Πρωθυπουργος, που ειναι και καλος Χριστιανος, μας το αφαιρει, διοτι η αληθεια ειναι οτι τα τελευταια χρονια εχουμε ξεφυγει απο τον δρομο του Θεου κι αυτη η Κριση ειναι μια ευκαιρια να επαναπροσδιορισουμε τη σχεση μας με τα Θεια, να αυτομαστιγωθουμε για την ηθικη μας καταπτωση, να συνειδητοποιησουμε οτι για εναν αμαρτωλο, δεν υπαρχει το ιερο δικαιωμα στην Εργασια,
και να μετανοησουμε, να μετανοησουμε βαθεια και να αποδεχτουμε οτι τα 500 ευρω μισθο για εναν Χαλυβουργο, ισως ειναι και πολλα.

Το δικαιωμα στην Εργασια ειναι ιερο κι αυτο το ξεστομισε σημερα ο Πρωθυπουργος.
Παλι καλα που εχουμε γινει δηλαδη και λιγο χαλβαδες, διοτι αν αυτη την Υβρη στην Ανθρωπινη Υπαρξη, αυτη την αναισχυντη στα μουτρα κοροιδια, αυτη τη φοβερη Αναντιστοιχια σε μια χωρα οπου οι ανεργοι αυτοκτονουν καθημερινα,
την ξεστομιζε καποιος ηγετης σε μια απολιτιστη χωρα,
οι απολιτιστοι κατοικοι της, μεσα σε λιγες ωρες ,θα τον εγδερναν ζωντανο.

(Γραφω αυτες τις γραμες και στο Μεγκα εχει ξανα την Ολγα Κεφαλογιαννη συνεντευξιαζομενη σε ενα ξενο καναλι. Ασχημες και ποινικα κολασιμες λεξεις ερχονται στο μυαλο μου)


Η πυγμη λοιπον που εδειξε σημερα η Κυβερνηση στους απεργους της Χαλυβουργιας, με ενθαρρυνει, με γαληνευει, με κανει να ξεχναω τις ψευτικες υποσχεσεις της, με κανει να ξεχναω τα λογια της,
 το στομα που εκστομισε προεκλογικα αυτα τα λογια,
αλλα και τα χερια της.
Χερια βουτηγμενα στο αιμα 3000 χιλιαδων ανθρωπων που αυτοκτονησαν απο την απελπισια που η ιδια προξενησε
(Προν τις εκλογες το ΝΟΥΔΟΥΠΑΣΟΚ, μετα τις εκλογες η ΔΗΜΑΡΟΠΑΣΟΚΟΝΟΥΔΟΥ,
η ιδια σχεδον δηλαδη Κυβερνηση)
Χερια βουτηγμενα στο αιμα χιλιαδων αλλων ανθρωπων που πεθανα απο εμφραγματα,
απο καρκινο κι απο ενα σωρο ασθενειες οφειλομενες κι αυτες με τη σειρα τους στην ραγδαια φτωχοποιηση.
Χερια βουτηγμενα στο αιμα εκατονταδων χιλιαδων αλλων ανθρωπων που θα πεθανουν στο μελλον για να εξακολουθησουν να συσσωρευουν υπερκερδη τα μουνοσκυλα οι τραπεζιτες, οι βιομηχανοι κι οι εφοπλίστες, ντοπιοι και ξενοι,
οι καπιταλιστες δηλαδη, με μια λεξη.

Κοιταζω τα χερια μου κι αναρωτιεμαι μηπως και τα δικα μου χερια ειναι βουτηγμενα στο αιμα.
Αραγε, αυτος που ψηφισε τους δολοφονους του Ελληνικου λαου, γνωριζοντας πολυ καλα πια οτι ερχονται για να δολοφονησουν,
ειναι κι αυτος δολοφονος; Ειναι κι αυτος ραγιας; Πουλημενο τομαρι; Αξιο τεκνο των Ταγματασφαλιτων προγονων του που κι αυτοι με τη σειρα τους εγραψαν τη δικη τους Χρυση Ιστορια, συνεργαζομενοι με τους τοτε Γερμανους;
Οχι, οχι, εγω το μονο που ηθελα ηταν να μπει η χωρα μου σε μια τροχια αναπτυξης, σταθεροτητας και μελλοντικης ευημεριας.
Οχι, οχι, τι να εκανα, να ψηφιζα τους υπολοιπους καραγκιοζηδες που λενε ο,τι τους κατεβει, αρνουμενοι να προσαρμοστουν στη συγχρονη πραγματικοτητα;
Να ψηφιζα αυτους που θα αφηναν τους Χαλυβουργους να απεργουν μεχρι τον αιωνα τον απαντα;
Κι αυτοι που ειναι διατεθειμενοι να δουλεψουν για 500 ευρω;
Τι θα απογινουν;
Τα σκυλια των αφεντικων, που ειναι προθυμα να φανε το πεταμενο κοκκαλακι απο το πιατο του αφεντικου, μαζι με το χωμα και τη λασπη απο το εδαφος;

Τωρα που το σκεφτομαι, αυτος ειναι ο λογος που μισω περισσοτερο τους Χαλυβουργους
(Και μαζι με εμενα, ενα τεραστιο, μπορει και πλειοψηφικο κομματι των συμπατριωτων μου.
Το οτι οι Χαλυβουργοι αντεξαν, το οτι παλεψαν, το οτι δεν εσκυψαν το κεφαλι μπροστα στον Εργοδοτη τους. Το οτι αυτοι υψωσαν το αναστημα τους για τον συναδελφο τους. Το οτι αυτοι δε τα παρατησαν μπροστα στη πρωτη δυσκολια, αλλα εκει, τοσες μερες, τοσους μηνες, με αλληλεγγυη, 
με αυτοθυσια, με ανυπολογιστες δυσκολιες, με ανυπολογιστο ψυχικο και σωματικο κοστος,
ουρλιαξαν οτι ειναι ανθρωποι, κι οχι σκυλια σαν εμενα, που περιμενουν το κοκκαλακι απο το αφεντικο για να το φανε, βουτηγμενο στη λασπη και το χωμα.
Το οτι αυτοι πηραν στα σοβαρα την ανθρωπινη υποασταση τους,
την προσωπικη κι επαγγελματικη τους αξιοπρεπεια,
εν ολιγοις, το οτι αυτοι, χαλανε τη πιατσα.
Σε μια χωρα που ψηφισε πριν ενα μηνα τον καινουριο της γαμια,
στην ιδια χωρα ,οι Χαλυβουργοι φωναζουν οτι δε θα στησουν κωλο.
Κι αυτο τσουζει, τσουζει εμας τους ξοφλημενους, τους προσκυνημενους,
η ιδια η Υπαρξη των Χαλυβουργων ειναι η διαρκης υπενθυμιση της απυθμενης,
ακατανοητης
μα και τοσο κατανοητης,
ξεφτιλας μας.
Και πανω απο ολα, εμεις ειμαστε ανθρωποι σοβαροι. Αξιοσεβαστοι. Αξιοτιμοι.
Δε μπορει ο καθε Χαλυβουργος να μας ξεφτιλιζει ετσι, με τη περηφανη σταση του.

Για αυτο, κυριε Πρωθυπουργε, συνεχισε να τσακιζεις καθε εστια αντιστασης.
Συνεχισε να συναινεις, στη Γενοκτονια της Ελλαδας.
Ολοι πουτσα και ξυλο, ολοι θανατο, ολοι σκυψιμο το κεφαλι.
Θερισμα και τσακισμα στο κεφαλι που παει να σηκωθει,
στο γαμημενο και περηφανο αυτο κεφαλι που υψωμενο,
υπενθυμιζει τη δειλια μας,
την εθελοδουλια μας,
τη ντροπη μας.

Γιατι, ντροπη που μοιραζεται, ειναι ντροπη κρυμμενη.
 Ντροπη που μικραινει τοσο πολυ, ωστε να μπορεις να τη κρυψεις στη τσεπη του παντελονιου σου.
Και να μη σε βαραινει στο περπατημα..

(Γιατί) γίναμε ρατσιστές; (Γιατί) πάντα ήμασταν....

Ο Λένος Χρηστίδης στο lifo.gr...

(Γιατί) πάντα ήμασταν. Λίγο στο χαβαλέ, λίγο ο «αράπης ο ταμταμταμ», λίγο η παντελής έλλειψη πολιτικής συγκρότησης, δε θέλει και πολύ. Αν παρακολούθησες τις αντιδράσεις μετά τα μπουκέτα Κασιδιάρη, νομίζω θα σου λύθηκε και το μυστήριο «τι έκαναν οι Έλληνες επί επτά χρόνια στη χούντα;». Οι περισσότεροι γουστάρανε να τρώνε σφαλιάρες τα κουμούνια. Αυτοί είμαστε. Απλά ο συγκεκριμένος χώρος βασίζεται στη θρασυδειλία και συνήθως ντρέπονται να εκδηλωθούν. Όχι πια.
_______________
«...όλα τυλιγμένα σε σελοφάν σαν σάντουιτς ή σαν θύματα τσουνάμι, σαβούρα δώρο, και έξτρα SUDOKU, προφυλακτικά, τσάντες, τράπουλες, ωροσκόπια, χάρτες, διηγήματα, αφού δε θέλετε να μάθετε τις ειδήσεις σκέτες πάρτε τουλάχιστον τα δώρα μας, ξεφύλλισμα τηλεπεριοδικού, ρούχα, μπούτια, απόψεις, κάνω βαθιά βουτιά μέσα μου και δεν ξέρω τι θα γίνει, ξέρω εγώ τι θα γίνει, τίποτα δε θα γίνει γιατί μέσα σου δεν έχει τίποτα κι έτσι ξεμπερδεύουμε μ' αυτόν που “σκαλίζει” τον εαυτό του, που “τσαλακώνει” το ίματζ του, που “εκθέτει” και προσφέρει “γυμνή” στο πιάτο την “ψυχούλα” του, οι ηθοποιοί δουλεύουν με το περίσσευμα της ψυχής τους, κατέκτησα τα πάντα ως μοντέλο, τώρα η ηθοποιία είναι ένας χώρος που θα ήθελα να ασχοληθώ μελλοντικά, δε θέλω να πάω σε κάποια δραματική σχολή ακόμα [...], Τέχνη είναι αυτό που θέλει ο κόσμος...». (Μόνολογκ)
_______________
Σύμφωνα με μια κυρίαρχη αντίληψη, (και) το lifestyle των δυο προηγούμενων δεκαετιών οδήγησε τα πράγματα στο σημείο που είναι σήμερα...
Το lifestyle εκφράζει μία τάση. Την τάση του να αποφεύγεις όλα τα προβλήματα -τα δικά σου και του κόσμου ολόκληρου- φορώντας ένα καπέλο επώνυμης μάρκας. Αυτό υπήρχε πάντα. Και θα υπάρχει. Υποκαθιστά την κοινωνικοπολιτική συγκρότηση που λέγαμε. Απλά, το ελληνικό lifestyle των '90s εξέφρασε και την ανάλογη-αντίστοιχη αισθητική «γκόμενες-κόκες-μπουζούκια-πάρτυ και ΠΑΣΟΚ ρε μούτρα». Το αποτέλεσμα ήταν δύσμορφο. Και κατέπεσε. Μέχρι να αντικατασταθεί από το καινούργιο σούπερ γουάου τρεντ.
_______________
«Καμιά φορά δεν έχεις κάποιον να πεις καμιά κουβέντα. Μεγαλώνοντας, αυτό είναι το πιο σημαντικό. Αν και συνηθίζεις. Έπειτα από λίγο, άμα δεν έχεις κανέναν να μιλήσεις, τι να κάνεις, γυρνάς από δω, γυρνάς από κει, μιλάς στον εαυτό σου. Στην αρχή μπορεί να σου φαίνεται κι εσένα λίγο περίεργο, δεν είναι συνηθισμένο, το δέχομαι, ο κόσμος δε μιλάει στον εαυτό του, εννοώ φωναχτά, αντίκειται στις κείμενες κοινωνικές δομές, αλλά έπειτα από λίγο συνηθίζεις, δεν παίρνεις απάντηση φυσικά, δεν περιμένεις απάντηση, δεν είσαι τρελός, αν είναι δυνατό, ουσιαστικά επιχειρείς έναν διάλογο εσωτερικής φύσεως, στον οποίο απλώς, ελλείψει ακροατή, αυτοπροτείνεσαι και για τους δυο ρόλους, ακούς τον εαυτό σου, προσεκτικά, όσο γίνεται ν' ακούς προσεκτικά κάποιον, τα επιχειρήματα του οποίου -ακόμα και τα ψεύτικα- τα ξέρεις απέξω κι ανακατωτά, δεν απαντάς, το πολύ πολύ γνέφεις επιδοκιμαστικά σε καμιά δύσκολη στιγμή που ο εαυτός σου ζορίζεσαι». (Μόνολογκ)
_______________
Η κρίση αυτή φαίνεται να έχει απομονώσει τους περισσότερους ανθρώπους. Εσείς τι αίσθηση έχετε;
Ναι, οπωσδήποτε ο κόσμος έχει φρικάρει. Ειδικά οι μεγαλύτεροι σε ηλικία που μαθαίνουν τι γίνεται στον κόσμο μόνο από τους ελεεινούς σφουγγοκωλάριους που παρεπιδημούν στην ωραία μας μικρή οθόνη. Από την άλλη, υπάρχει και το ίντερνετ. Κι έτσι, πολλοί μόνοι τους μπορούν να βρουν πολλούς άλλους μόνους τους σ’ όλο τον κόσμο. Από αυτό μπορεί να προκύψει συσσώρευση μοναξιάς και αντικατάστασή της από μια ψευτοφιλική κοινότητα. Μπορεί όμως και να προκύψει ένα ενδιαφέρον πάρε-δώσε εμπειριών, απόψεων και προσωπικών σχέσεων. Είναι θέμα χρήσης.
_______________
«όλοι φοβούνται κάτι, κι ευτυχώς έχουν ελληνικά ονόματα για να καταλαβαίνουμε τι φοβάται ο καθένας, ακόμα και οι ξένοι, “thalassophobia, phalacrophobia, pselissmophobia, triskaidekaphobia, coimeteriophobia, chronometrophobia, deipnophobia, ecclesiophobia” και -η προσωπική μου προτίμηση- “phobophobia”, ο φόβος του φόβου, Ω Φόβε!». (Μόνολογκ)
_______________
Ποια είναι η νέα -phobia στην Ελλάδα του '12;
Η Αριστερά. Ενώ οι «Χάιλ Χίτλερ» έχουν φτάσει στο 7%, η νέα μόδα είναι να φοβόμαστε την Αριστερά που θα μας φάει τα λεφτάκια μας και θα βιάσει τα παιδάκια μας -αρσενικά και θηλυκά- η Αριστερά δεν κάνει διακρίσεις.
_______________
«Οι γκουρού είναι απαραίτητοι. Ο κόσμος χρειάζεται γκουρού. Οδηγούς. Ταγούς. Τηλαυγείς φάρους. Ποιμένες. Ηγέτες. Αν νομίζει κιόλας (ο κόσμος) ότι ένας τέτοιος είμαι εγώ, ποιος είμαι εγώ που θα του χαλάσω αυτήν την ωραία πεποίθηση; Αν κάποιος θέλει να τον οδηγήσω, θα τον οδηγήσω. Όπου θέλει. Και στο γκρεμό». (Μόνολογκ)
_______________
Χρειαζόμαστε γκουρού-οδηγό-ποιμένα-ηγέτη, ακόμη και για να μας πάρει από το χέρι και να μας οδηγήσει στο γκρεμό;
Ναι. Τον χρειαζόμαστε, τον πιστεύουμε, τον αγαπάμε, μας στεναχωρεί λίγο, του κάνουμε λίγα «ναζάκια» (εκ του «ναζί») και τον ξαναγαπάμε και τον ξαναπιστεύουμε. Χέρι-χέρι. Είναι μια κατά βάση ερωτική σχέση μ’ έναν μέθυσο που μας κερατώνει και μας ξυλοφορτώνει αλλά είναι «ο άνθρωπός μας». Το «αίστημα».
_______________
«Τους παρατήρησε, ανακατεύοντας τον χλιαρό φραπέ της με το ροζ καλαμάκι της, να συνεννοούνται με ακατάληπτους ήχους [...], πόζες και απόψεις κλεμμένες και ξεπατικωμένες από παρουσιαστές πρωινών εκπομπών και καλεσμένους τους, απόψεις γενικές, επί παντός επιστητού, αναρχοτηλεοπτικές, πατριωτικοχαβαλέ, ένας εξομοιωτής-μίξερ που χωράει και πολτοποιεί τα πάντα, τηλεοπτικούς αστέρες της μιας σεζόν, νομπελίστες αστροφυσικούς, τραγουδιστές-μοντέλα, ιδιοφυείς σκακιστές, πετυχημένους νέους επιχειρηματίες, κλασικούς συγγραφείς, καλλίγραμμους ποδοσφαιριστές, αναγεννησιακούς ζωγράφους και καινοτόμους μόδιστρους, όλους στον Μεγάλο Καταπιόνα που όλα τα σφάζει και όλα τα μαχαιρώνει και τελικά όλα τα χωνεύει και τα παραδίδει ως εικόνα και άποψη, έτοιμα για χρήση από τον καθένα». (Λοστρέ)
_______________
Πώς μπορεί κανείς να ξεφύγει από τον «Μεγάλο Καταπιόνα»;
Ο καθένας κάνει ό,τι μπορεί.
_______________
«Ο άνθρωπος μπορεί να σκοτώσει έναν άλλο άνθρωπο πολύ εύκολα. Πάρα πολύ εύκολα. Έχω δει νεκρούς. Για κάποιους από τους οποίους βασικός υπεύθυνος ήμουν εγώ, υπό την έννοια ότι τους είχα σκοτώσει». (Μόνολογκ)
_______________
Πού θάβουμε εκείνους που σκοτώνουμε στη διάρκεια της ζωή μας;

Στο πίσω μέρος του μυαλού μας, έχει εκεί ένα πορτάκι που βγάζει σ’ ένα μακρύ διάδρομο που οδηγεί σε μια αποθηκούλα. Εκεί. Ενίοτε τους ξεχνάμε και τελείως. Σα να μην υπήρξαν.
_______________
«Η ζωή είναι θλιβερή, πρέπει να το συνηθίσεις». (Λοστρέ)
_______________
Είναι όντως θλιβερή, κύριε Χρηστίδη; Κι αν είναι, συνηθίζεται αυτό;
Η ζωή είναι μια χαρά, να την αφήσετε ήσυχη. Έχει πλάκα, έχει παρέες, έχει βιβλία και ταινίες, έχει έρωτες, έχει παραλίες, έχει μουσικές. Και ναι, αυτό συνηθίζεται.

Αυτή είναι η Ελλάδα»;

kathimerini.gr...
Tου Παντελη Μπουκαλα

Βρισκόμασταν τότε στον αστερισμό της «ισχυρής Ελλάδας», όπως τουλάχιστον ήθελε να πιστεύει η πολιτική της ηγεσία, είτε από λειψή αυτογνωσία είτε επειδή όφειλε και αυτή, όπως οι προηγούμενές της, να πλάσει τον μύθο της αξιοσύνης της και να τον καταναλώσει δίκην ψυχοτρόπου. Και τότε ακριβώς, ενώ ήμασταν μες στην καρδιά του μύθου, ο πρωθυπουργός της Κώστας Σημίτης είπε, με πρόθεση απαξιωτική ή σε αργοπορημένη εκδήλωση αυτογνωσίας, το κακοφήμως γνωστό «Αυτή είναι η Ελλάδα»· η φράση σφράγισε και τον ίδιο και το κόμμα του. Ηταν τότε που ναυάγησε το «Σαμίνα» στα ρηχά της Πάρου, συμπαρασύροντας στον θάνατο ογδόντα έναν ανθρώπους. Οσο για τον υπουργό Ναυτιλίας, τον πολύ κ. Παπουτσή, τιμήθηκε έκτοτε με ποικίλα αξιώματα για την απαράμιλλη αίσθηση πολιτικής ευθύνης που είχε επιδείξει. Μη παραιτούμενος. Τι άλλο...
Η σημερινή Ελλάδα είναι κληρονόμος και διάδοχος εκείνης της «ισχυρής», της «εκσυγχρονισμένης», που ταυτόχρονα όμως δεν έπαψε ποτέ να είναι «αυτή», όπως το εννοούσε ο κ. Σημίτης. Επιπλέον είναι κληρονόμος και διάδοχος της «επανιδρυθείσης» επί Κώστα Καραμανλή Ελλάδας· επί της πρωθυπουργίας δηλαδή του ηγέτη της Ν.Δ. που ήρθε να κυβερνήσει βασιζόμενη σε ένα μυθικό «ηθικό πλεονέκτημα», συνοψιζόμενο στο σλόγκαν «σεμνά και ταπεινά», και γρήγορα συνετρίβη πάνω στα βράχια των σκανδάλων και της ποικιλώνυμης διαφθοράς. Είναι δηλαδή η σημερινή χώρα κληρονόμος και διάδοχος εκείνης που μόλις οχτώ χρόνια πριν οργάνωσε (με τη συνευθύνη του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ.) τους «Ολυμπιακούς Αγώνες του μέτρου», όπως ισχυριζόταν με ένα ακόμα ευφυολόγημά του ο ειδικευμένος σε αυτά κ. Βενιζέλος.
Το βλέπουμε τώρα το «μέτρο» εκείνο. Βλέπουμε δηλαδή στο Φάληρο, στην Καλογρέζα, στο Ελληνικό, στον Μαραθώνα, τα κατάλοιπα μιας εφήμερης «δόξας» που μας κόστισε πανάκριβα. Και, χάρη στις κυβερνήσεις μας, που πάντοτε είχαν λεπτοδουλεμένα σχέδια, προέβλεπαν το μέλλον και διακρίνονταν για το πνεύμα οικονομίας και την άτεγκτη ηθική τους, τώρα δεν έχουμε αεροπλάνα για να σβήσουν τις πυρκαγιές ακόμα και όταν απειλούν μεγάλες πόλεις ούτε και επαρκές προσωπικό, μόνιμο ή εποχικό - αλλά θα φταίνε οι συντεχνίες και οι συνδικαλιστές. Τώρα δεν έχουμε τα χρειώδη στα νοσοκομεία, γάζες κ.λπ. - αλλά θα φταίνε οι συντεχνίες και οι συνδικαλιστές. Τώρα δεν έχουμε τον τρόπο να πάρουν οι υπερήλικοι τα φάρμακά τους σχετικά έγκαιρα, χωρίς να μετρούν κάποιες από τις τελευταίες μέρες τους στις ουρές της ανημπόριας και της αναξιοπρέπειας - αλλά θα φταίνε οι συντεχνίες και οι συνδικαλιστές. Σκέφτεται κανείς (με τον φόβο μάλιστα μην τον πούνε λαϊκιστή) ποια συντεχνία είναι ισχυρότερη από τη συντεχνία της εξουσίας, της πολιτικής ηγεσίας. Και ποιοι συνδικαλιστές πιο αποφασισμένοι να υπερασπίσουν τα συμφέροντά τους από τους συνδικαλιστές του κομματοκυβερνητισμού. Ωστε λοιπόν, δώδεκα χρόνια μετά, «αυτή είναι η Ελλάδα»; Αυτό της αξίζει να είναι;

Λ. Βατικιώτης: Η Δραχμή είναι η μόνη λύση!

Αριστερή Διέξοδος...

Τou ΛΕΩΝΙΔΑ ΒΑΤΙΚΙΩΤΗ*
Καμία λύση στην κρίση δημόσιου χρέους δεν μπορεί να δοθεί όσο η Ελλάδα χρησιμοποιεί το ευρώ, ενώ ο καταστρεπτικός ρόλος της ευρωζώνης στην ελληνική κρίση φάνηκε με το PSI, όπου το δημόσιο χρέος κρατικοποιήθηκε για να θωρακιστούν τα συμφέροντα των τραπεζών. Η έξοδος από το ευρώ και η υιοθέτηση εθνικού νομίσματος, υπό συγκεκριμένες προϋποθέσεις, μπορεί να σημάνει τη βελτίωση των όρων ζωής και εργασίας για τη μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία, μια μακράς πνοής αντιστροφή της χρόνιας επιδείνωσης του βιοτικού μας επιπέδου…
Δέκα χρόνια μετά τη δημιουργία του κοινού ευρωπαϊκού νομίσματος, δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι κάτι θεμελιωδώς σάπιο υπάρχει στο (εφήμερο όπως θα αποδειχθεί) βασίλειο της ευρωζώνης. Προς επίρρωση, η πρόσφατη διεύρυνση του μνημονιακού κλαμπ με μια ακόμη χώρα, την Ισπανία. Έτσι, μετά την Ελλάδα, την Ιρλανδία και την Πορτογαλία, ο κύκλος των χαμένων περιφερειακών χωρών της ευρωζώνης επεκτείνεται, πλησιάζοντας απειλητικά την Ιταλία, ενώ ταυτόχρονα καταρρίπτεται η μυθολογία που σχεδιασμένα αναπτύχθηκε από το Βερολίνο ενοχοποιώντας κάθε ένα λαό της ευρωζώνης ξεχωριστά.
Ο τρόπος με τον οποίο ξέσπασε η δημοσιονομική οικονομική κρίση σε καθεμία από τις παραπάνω χώρες αναγκάζοντάς τη να προσφύγει στον κατ’ ευφημισμό Μηχανισμό Διάσωσης (κατόπιν φυσικά επίμονης απαίτησης της Γερμανίας) παρουσιάζει εμφανείς διαφορές. Ιρλανδία και Ισπανία, για παράδειγμα, αποκλείστηκαν σχεδόν οικειοθελώς από τις αγορές από τη στιγμή που δέχτηκαν να εκτινάξουν στα ύψη το χαμηλό και διαχειρίσιμο έως τότε δημόσιο χρέος τους (65,1% και 68,5% του ΑΕΠ αντίστοιχα) για να σώσουν τις χρεοκοπημένες τους τράπεζες αντί να τις εθνικοποιήσουν όπως όφειλαν, με κριτήριο τόσο οικονομικού ορθολογισμού όσο και κοινωνικής δικαιοσύνης. Σε Ελλάδα και Πορτογαλία δεν συνέβη κάτι αντίστοιχο. Στα καθ’ ημάς, μπορεί οι τράπεζες να έχουν ευνοηθεί σκανδαλωδώς από τον προϋπολογισμό λαμβάνοντας συνολικά από το Δημόσιο 145 δισ. ευρώ (με το 90% του ποσού να αποτελεί κρατικές εγγυήσεις σε ομολογιακές εκδόσεις) και μόλις πρόσφατα από την κυβέρνηση Παπαδήμου 18 δισ. ως πρώτη δόση της ανακεφαλαιοποίησής τους (ποσό που ισοδυναμεί σχεδόν με την αξία των μετοχών όλων των εισηγμένων εταιρειών στο χρηματιστήριο που ήταν 20 δισ. στις 8 Ιουνίου), εν τούτοις δεν οδηγηθήκαμε στο Μνημόνιο επειδή το δημόσιο ανέλαβε να σώσει τις τράπεζες. Ελλάδα και Πορτογαλία προσέφυγαν στο Μηχανισμό λόγω του ότι οι όροι δανεισμού τους από τις αγορές γίνονταν σταδιακά απαγορευτικοί.
Οι ομοιότητες ωστόσο των τεσσάρων χωρών που βρίσκονται αυτήν τη στιγμή στο επίκεντρο της ευρωπαϊκής κρίσης δημόσιου χρέους είναι πιο κραυγαλέες από τις διαφορές τους. Συνοπτικά και εν συντομία αφορούν τη θέση τους στην ευρωζώνη και τον ίδιο το χαρακτήρα του κοινού ευρωπαϊκού νομίσματος, ενός νομίσματος που σχεδιάστηκε για να εξυπηρετήσει τις επεκτατικές φιλοδοξίες της Γερμανίας στον παγκόσμιο οικονομικό ανταγωνισμό και πιο συγκεκριμένα να περιορίσει το ρόλο του δολαρίου ως διεθνούς μέσου πληρωμών και αποθεματικού νομίσματος. Αυτός ο ρόλος, που βρίσκεται σε πλήρη αντιστοιχία με την αυξημένη στρατιωτική παρουσία της Γερμανίας στα θερμά μέτωπα του πλανήτη όπως για παράδειγμα στο Αφγανιστάν, δεν μπορούσε να διεκπεραιωθεί από το μάρκο. Όφειλε να εδράζεται σε μια πολύ ευρύτερη οικονομική βάση, δηλαδή την ίδια την ευρωπαϊκή ήπειρο, η οποία προ πολλού αποτελεί εσωτερική οικονομική αποικία της Γερμανίας. Η νομισματική ενοποίηση έδεσε πιο σφιχτά τις υπόλοιπες 16 χώρες στο οικονομικό άρμα του Βερολίνου. Οι παραδοσιακές ωστόσο αποκλίσεις (στην παραγωγικότητα για παράδειγμα) μεταξύ των χωρών του ευρωπαϊκού κέντρου (Γερμανία, Αυστρία, Ολλανδία, κ.ά.) και της ευρωπαϊκής περιφέρειας (Ιρλανδία, Πορτογαλία, Ισπανία, Ιταλία και Ελλάδα) οξύνθηκαν απότομα μετά την υιοθέτηση του ευρώ ως αποτέλεσμα τριών παραγόντων: της αυξημένης εισαγωγικής διείσδυσης των χωρών του κέντρου στην περιφέρεια που αποσάθρωνε σιγά σιγά τις ούτως ή άλλως αδύναμες παραγωγικές υποδομές τους, του ζήλου που επέδειξε η Γερμανία να υιοθετήσει αντεργατικά μέτρα (Ατζέντα 2010 επί καγκελάριου Γκέρχαρντ Σρέντερ ακόμη) μειώνοντας το κόστος παραγωγής και, τέλος, της εθελοντικής παραίτησης των περιφερειακών χωρών από το «όπλο» της ανταγωνιστικής υποτίμησης του εθνικού τους νομίσματος. Διαφορετικά ειπωμένο, η λέξη «κατάρρευση» είναι η προφανής απάντηση στο ερώτημα τι θα συμβεί σε μια οικονομία που επί μισό αιώνα αντεπεξέρχεται στον ανταγωνισμό με τον ισχυρό της γείτονα υποτιμώντας το εθνικό της νόμισμα και την τελευταία δεκαετία το βλέπει να ανατιμάται έναντι του δολαρίου κατά 80%. Αυτό συνέβη στην Ελλάδα, την Ιρλανδία, την Πορτογαλία, κ.α. Τα υπόλοιπα δε, περί «τεμπέληδων του Νότου» ή «παχυλών συντάξεων» ανεπίσημα μεν, συντεταγμένα δε, ήρθαν να επενδύσουν στο ρατσιστικό «βασικό ένστικτο» διεγείροντάς το. Το ζητούμενο ήταν η συγκάλυψη των βαθύτερων δομικών αιτιών της κρίσης χρέους κι επίσης του καθοριστικού ρόλου που έπαιξε σε αυτήν τη μετάσταση το ευρώ. Εκ των υστέρων μπορούμε να πούμε πως το εγχείρημα της Γερμανίας πέτυχε. Αρκεί μια ματιά στην απροθυμία της Αριστεράς, πλην ελαχίστων και τιμητικών εξαιρέσεων, να καταδείξει με συνέπεια το ρόλο του ευρώ ως επιταχυντή αν όχι αιτία της κρίσης και της πλειοδοσίας της σε φιλοευρωπαϊκές κορώνες που μόνιμα συγχέουν την Ευρώπη με την ΕΕ.
Ως αποτέλεσμα των παραπάνω, καμία λύση στην κρίση δημόσιου χρέους δεν μπορεί να δοθεί όσο η Ελλάδα χρησιμοποιεί το ευρώ, το οποίο αποδείχθηκε γεννήτορας δημόσιου χρέους. Επίσης ο καταστρεπτικός ρόλος της ευρωζώνης στην ελληνική κρίση δημόσιου χρέους φάνηκε κατά την πρόσφατη αναδιάρθρωση του ελληνικού δημόσιου χρέους όταν το τελευταίο επί της ουσίας κρατικοποιήθηκε έτσι ώστε να θωρακιστούν τα συμφέροντα της DeutscheBank, της Société Généraleκ.ά. Σε αυτή την ανταλλαγή, αφού επί χρόνια οι ιδιωτικές τράπεζες του κέντρου θησαύρισαν από το ελληνικό δημόσιο χρέος επιβάλλοντας τοκογλυφικά επιτόκια, όταν αυξήθηκαν οι αβεβαιότητες ο κίνδυνος μεταβιβάστηκε στους γερμανούς και άλλους ευρωπαίους φορολογούμενους.
Στο συγκεκριμένο πλαίσιο η έξοδος της Ελλάδας από την ευρωζώνη και η υιοθέτηση εθνικού νομίσματος αποτελεί όρο εκ των ων ουκ άνευ για την υπέρβαση της κρίσης, υπό μία όμως πολύ αυστηρή προϋπόθεση: να υλοποιηθεί κατόπιν απόφασης του ελληνικού κράτους και απαίτησης του ελληνικού λαού κι όχι της Γερμανίας ή κάποιου δοτού πρωθυπουργού, όπως ο Παπαδήμος, που θα επιβάλει ένα πλαίσιο κομμένο και ραμμένο στα μέτρα της Γερμανίας, ξανά! Μια ενδεχόμενη βίαιη αποπομπή της Ελλάδας από το ευρώ, που είναι πολύ πιθανή και θα αποτελεί απάντηση του Βερολίνου στις αντιφάσεις της ευρωζώνης, αν δεν συνοδεύεται από μια σειρά άλλων μέτρων θα αποδειχθεί εξίσου ολέθρια κοινωνικά με την παραμονή στην ευρωζώνη. Το ζητούμενο δεν είναι επομένως η υιοθέτηση εθνικού νομίσματος με κάθε κόστος. Η δραχμή δεν αποτελεί πανάκεια.
Η έξοδος από το ευρώ μπορεί να σημάνει τη βελτίωση των όρων ζωής και εργασίας για τη μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία, μια μακράς πνοής αντιστροφή της χρόνιας επιδείνωσης του βιοτικού μας επιπέδου, αν ταυτόχρονα συνοδευθεί από τα ακόλουθα μέτρα:
ΣΤΑΘΕΡΗ ΣΥΝΑΛΛΑΓΜΑΤΙΚΗ ΙΣΟΤΙΜΙΑ
Παρότι η σημερινή ισοτιμία του ευρώ εξυπηρετεί τα συμφέροντα του γερμανικού χρηματοπιστωτικού τομέα και της γερμανικής μεταποίησης και είναι πλήρως αναντίστοιχη με τα θεμελιώδη δεδομένα της ελληνικής οικονομίας (ισχυρή παρουσία για παράδειγμα του τουριστικού τομέα, όπου απασχολείται το 15% του εργατικού δυναμικού, και ο οποίος απαιτεί «μαλακή» ισοτιμία), η ισοτιμία της νέας δραχμής μπορεί και πρέπει να είναι σταθερή για ένα χρονικό διάστημα σε σχέση 1 προς 1 με το ευρώ έτσι ώστε να αποφευχθούν τα απανωτά σοκ. Αυτός ο στόχος μπορεί να επιτευχθεί αν η νέα δραχμή, με απόφαση της κυβέρνησης, δεν ενταχθεί στις αγορές ξένου συναλλάγματος κι έτσι η ισοτιμία της καθορίζεται με διοικητικές αποφάσεις.
ΕΛΕΓΧΟΥΣ ΣΤΗΝ ΚΙΝΗΣΗ ΚΕΦΑΛΑΙΩΝ
Το σημερινό καθεστώς «ελευθερίας», και επί της ουσίας ασυδοσίας στην κίνηση των κεφαλαίων, παρότι όταν επιβλήθηκε παρουσιάστηκε ως μέσο για τη διευκόλυνση των άμεσων ξένων επενδύσεων και την αύξηση της απασχόλησης, στην πράξη ευνόησε την κερδοσκοπία και τις κάθε λογής επενδύσεις χαρτοφυλακίου, οδηγώντας στην αφαίμαξη των εθνικών οικονομιών. Μάρτυρας, η βεβαιωμένη εκροή 75 δισ. ευρώ από τις ελληνικές τράπεζες την τελευταία τριετία και 100 δισ. ευρώ από τις ισπανικές τράπεζες μόνο κατά το πρώτο τρίμηνο του 2012, που επιτάχυναν την προσφυγή στο Μνημόνιο λειτουργώντας σαν λάδι στη φωτιά. Η επαναφορά επομένως των ελέγχων στην κίνηση κεφαλαίων θα διορθώσει τις στρεβλώσεις που προκάλεσε η νεοφιλελεύθερης έμπνευσης «απελευθέρωση» των προηγούμενων δεκαετιών η οποία στην ήπειρό μας υπηρετήθηκε από την ΕΕ. Κι ο λόγος εδώ φυσικά δεν γίνεται για μικροποσά, όπως το ταξιδιωτικό συνάλλαγμα, το οποίο θα συνεχίσει να παρέχεται ανεμπόδιστα. Επιπλέον, η απαγόρευση εξόδου δραχμών σε φυσική και λογιστική μορφή θα αποτρέψει τυχόν κερδοσκοπικές επιθέσεις που ως στόχο θα έχουν την υποτίμηση της ισοτιμίας της δραχμής. Πρόκειται για μέτρα που προφανώς αντίκεινται στη νεοφιλελεύθερη ορθοδοξία, επιβάλλονται όμως κατά κόρον και μάλιστα επιτυχημένα τα τελευταία χρόνια σε μια σειρά χώρες, όπως η Αργεντινή και η Βραζιλία, που θέλουν να διαφυλάξουν τις οικονομίες τους από τις πλημμυρίδες ρευστού τις οποίες προκαλούν τα μέτρα νομισματικής χαλάρωσης στις ΗΠΑ.
ΠΑΥΣΗ ΠΛΗΡΩΜΩΝ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΧΡΕΟΥΣ
Το δημόσιο χρέος αποδεδειγμένα δεν μπορεί να πληρωθεί, στο βαθμό που ισοδυναμεί με κοινωνική γενοκτονία, και δεν πρέπει να πληρωθεί. Η δυνατότητα επίκλησης αρχών του διεθνούς δικαίου, όπως για παράδειγμα της κατάστασης έκτακτης ανάγκης, παρέχει τα αναγκαία επιχειρήματα για την ανακήρυξη παύσης πληρωμών του δημόσιου χρέους. Από κει και πέρα το χρέος της ναζιστικής Γερμανίας από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ύψους 700 δισ. ευρώ, και η ευκολία με την οποία τα δάνεια της Τρόικας μπορούν να χαρακτηριστούν συλλήβδην παράνομα (ούτε καν ψηφίσθηκε στη Βουλή η πρώτη δανειακή σύμβαση) δίνουν τη δυνατότητα στον λογιστικό έλεγχο να διαγράψει, αν όχι όλο τουλάχιστον το μεγαλύτερο μέρος του δημόσιου χρέους.
ΕΘΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΤΡΑΠΕΖΩΝ
Η συνέχιση της λειτουργίας των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων υπό τη σημερινή τους ιδιοκτησία, όταν ζουν χάρη στο δημόσιο χρήμα, αποτελεί οικονομικό και πολιτικό σκάνδαλο. Η πρόσφατη ενίσχυσή τους με 18 δισ. στο πλαίσιο της κάλυψης του 100% των ζημιών που υπέστησαν από την αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους (τη στιγμή που τα ασφαλιστικά ταμεία, τα Πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ υπέστησαν απώλειες ακόμη και 95% των τοποθετήσεών τους, χωρίς να αποζημιωθούν ούτε στο ελάχιστο) με την κεφαλαιοποίησή τους να υπολείπεται των 4 δισ. ευρώ, δείχνει το μέγεθος των ανισορροπιών που δημιουργεί η υπερτροφική ανάπτυξη των τραπεζών. Η εθνικοποίηση και η λειτουργία τους υπό δημόσιο έλεγχο δεν θα δράσει μόνο διορθωτικά, αλλά θα συμβάλει και στην ανάταξη της οικονομίας.
ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΗ ΑΝΑΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ
Η άσκηση σχεδιασμένης βιομηχανικής πολιτικής αποτελεί όρο για  την αντιμετώπιση της ανεργίας, δεδομένης της αποδιάρθρωσης της παραγωγικής βάσης και της κρίσης απασχόλησης που προκάλεσε η υιοθέτηση πολιτικών ανοιχτών θυρών απέναντι στον διεθνή ανταγωνισμό. Η επαναφορά μέτρων προστασίας της εγχώριας παραγωγής, συχνά παρόμοιων με αυτά που εφαρμόζουν χώρες όπως οι ΗΠΑ και η Γερμανία, και δασμολογικών φραγμών θα προκαλέσει ρήξη με τις διεθνείς δεσμεύσεις της Ελλάδας και τριγμούς στις υποχρεώσεις που έχει αναλάβει απέναντι σε διεθνείς οργανισμούς, όπως ο Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου και η Ευρωπαϊκή Ένωση η οποία έχει αναλάβει την επιβολή της φιλελευθεροποίησης στην ευρωπαϊκή ήπειρο.
ΣΤΗΡΙΞΗ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΣΦΑΙΡΑΣ ΚΑΙ ΕΙΣΟΔΗΜΑΤΩΝ
Όλα τα παραπάνω μέτρα αποτελούν εργαλεία που θα βελτιώσουν τη θέση της κοινωνίας. Αυτός ο στόχος μπορεί να πάρει υλική μορφή και να πάψει να αποτελεί ευσεβή πόθο αν άμεσα δοθεί προτεραιότητα σε δύο πολιτικές κατευθύνσεις. Πρώτο: στήριξη της δημόσιας σφαίρας, με γενναία χρηματοδότηση της παιδείας, της υγείας, του πολιτισμού, των δημόσιων μέσων μεταφοράς, του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης και των υποδομών. Δεύτερο: χορήγηση αυξήσεων σε μισθούς, ημερομίσθια, συντάξεις και επιδόματα ανεργίας. Η δυνατότητα της κεντρικής τράπεζας να τυπώνει χρήμα, σε συνδυασμό με τη δυνατότητα εσωτερικού δανεισμού που θα υποκαταστήσει τον διεθνή δανεισμό, επιτρέπει την άσκηση επεκτατικής πολιτικής, χωρίς την ανάγκη να προσαρμόζεται στα νεοφιλελεύθερα δόγματα της σφιχτής νομισματικής πολιτικής. Από την άλλη, ο χρόνιος υποπληθωρισμός της ελληνικής οικονομίας, λόγω της ακολουθούμενης νομισματικής πολιτικής, αποτρέπει την εμφάνιση των συνηθισμένων παθολογιών, όπως ο πληθωρισμός.
Σε ένα τέτοιο περιβάλλον η υιοθέτηση της δραχμής μπορεί να αποτελέσει το έναυσμα για μια ζωή που δεν θα τσαλαπατιέται από τον οδοστρωτήρα των Μνημονίων και της αιώνιας ευρω-λιτότητας.
*Δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Unfollow την Τετάρτη 18 Ιουλίου 2012.

Πέμπτη 19 Ιουλίου 2012

Σκωτσέζικα μαθήματα ποδοσφαίρου

enfo.gr...
του Κωστα Αλεξανδροπουλου
Ο πρόσφατος υποβιβασμός των Ρέιντζερς της Γλασκώβης, της ομάδας με τους περισσότερους τίτλους στην ιστορία του σκωτσέζικου ποδοσφαίρου, στην τρίτη εθνική κατηγορία, μονοπώλησε τα αθλητικά πρωτοσέλιδα στη Γηραιά Αλβιόνα.

Ως συνέπεια της κακοδιαχείρισης των τελευταίων ετών, ο σύλλογος κήρυξε πτώχευση πριν από μερικούς μήνες, αδυνατώντας να αποπληρώσει χρέη που ξεπερνούν τις 130 εκατομμύρια λίρες. Οι νέοι ιδιοκτήτες που ανέλαβαν τα περιουσιακά στοιχεία της ομάδας και τη διοίκηση της νέας, πλέον, εταιρίας που δημιουργήθηκε, κλήθηκαν να αποφασίσουν σε ποια από τις χαμηλότερες κατηγορίες θα αιτείτο τη συμμετοχή, προκειμένου να επανενταχθούν τόσο στο προσεχές πρωτάθλημα, όσο και ως μέλος στην ίδια την Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία της «χώρας».

Δεδομένης της ιστορίας της και του αριθμού των υποστηρικτών της, κάποιοι από τους εκπρόσωπους των ομάδων των τριών χαμηλότερων κατηγοριών που συγκεντρώθηκαν για να συζητήσουν το εν λόγω αίτημα, πρότειναν τη συμμετοχή των Ρέιντζερς στη First Division, τη δεύτερη τη τάξει δηλαδή κατηγορία μετά την Premier League, πρόταση που βρήκε σύμφωνους και τους υπεύθυνους της ομοσπονδίας, για λόγους φυσικά εμπορικούς.

Η πρόταση αυτή όμως, μολονότι ευνοϊκή και εν μέρει απολύτως λογική, δεν έγινε τελικά αποδεκτή, όχι όμως από τους εκπροσώπους των ομάδων που θα καλούνταν να ανταγωνιστούν, όπως θα φανταζόταν κανείς, αλλά από τους ίδιους τους οπαδούς, το τεχνικό επιτελείο και το διοικητικό συμβούλιο της ομάδας.

Ναι, καλά διαβάσατε. Όλοι οι προαναφερθέντες επιθυμούσαν η ομάδα τους να συμμετάσχει στην τρίτη και τελευταία κατηγορία, να ξεκινήσει από την αρχή και να διεκδικήσει το πρωτάθλημα μετά από τουλάχιστον τέσσερα χρόνια, μόνο και μόνο για την αξιοπιστία του σκωτσέζικου ποδοσφαίρου και την αξιοπρέπεια της ομάδας τους.

Η πρόταση τελικά έγινε αποδεκτή και οι Ρέιντζερς θα αγωνίζονται τη νέα σεζόν της Γ’ εθνική κατηγορία. Το πρώτο πράγμα μπορούσε να διακρίνει κανείς στις δηλώσεις φιλάθλων και παραγόντων μετά την απόφαση ήταν ανακούφιση: η αξιοπρέπεια του συλλόγου σώθηκε, μπορούμε πλέον να κοιτάζουμε το μέλλον με ήσυχη τη συνείδησή μας.

Πόσο ξένα και εξωπραγματικά μοιάζουν άραγε όλα αυτά στον θαυμαστό κόσμο του ελληνικού ποδοσφαίρου; Δεν πάει ένας χρόνος από την περίφημη «κάθαρση» της παρελθούσης, πλέον, κυβέρνησης, η οποία «ξεσκέπασε» τα σκάνδαλα των στημένων αγώνων και τιμώρησε παραδειγματικά τους ενορχηστρωτές τους. Φευ, κάθε σύγκριση με το εξαθλιωμένο ηθικά και αγωνιστικά ελληνικό ποδόσφαιρο μόνο θλίψη μπορεί να προκαλεί.

Στη διάρκεια άλλωστε των τελευταίων δεκαετιών της ευμάρειας και της ανεμελιάς, το ελληνικό ποδόσφαιρο αποτέλεσε άριστο εκπρόσωπο της εθνικής μας φούσκας: κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν του κρατικού προτύπου, γέμισε εκατομμύρια τις τσέπες αυτών που καταλάβαιναν πως παίζεται το «παιχνίδι» (κι ας μην είχαν καμία σχέση με τον αθλητισμό), φαντασιώθηκε μεγαλεία και βαυκαλίστηκε μέσα σε μια παραζάλη σπατάλης, για να αποδειχθεί ένα σαθρό κατασκεύασμα που κατέρρευσε σαν ξύλινη παράγκα, σε μια εξαιρετική έκφραση τραγικής ειρωνείας.

Φυσικά, λογιστικές και νομικές «καινοτομίες» δεν θα μπορούσαν να λείπουν. Για κάθε «ιστορικό» σύλλογο που ερχόταν αντιμέτωπος με τη χρεοκοπία, εφευρισκόταν και μία διαφορετική ρύθμιση: ειδική εκκαθάριση, Άρθρο 44, πτωχευτικός κώδικας, διατάξεις που όχι μόνο έσβηναν τα χρέη χωρίς αγωνιστικές επιπτώσεις για τις ομάδες-εταιρίες, αλλά ζημίωναν πολλαπλώς και το δημόσιο, τον πρώτο και καλύτερο, στην συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων, πιστωτή τους!

Με τους οπαδούς να κλείνουν τους δρόμους για να ανατρέψουν την εφαρμογή του νόμου (έστω κι αν ενίοτε έχουν δίκιο ως προς την επιλεκτική εφαρμογή του), τους «δημοσιογράφους» να λοιδορούν όσους διεκδικούν τα νόμιμα σε διαγωνισμό οπαδισμού, το ίδιο το νομοθετικό πλαίσιο να ξεχειλώνει και να προσαρμόζεται στις εκάστοτε συνθήκες και εν τέλει να μην εφαρμόζεται καν, η ιστορία των Ρέιντζερς της Γλασκώβης μας αποδεικνύει ακόμη μία φορά πως το μεγαλύτερο έλλειμμα αυτού του τόπου είναι αξιακό.

Ακραια πολιτικα φαινομενα....

Καρτεσιος...

Πολύ συζήτηση έχει γίνει σχετικά με το ποια θεωρούνται «άκρα» στο σημερινό πολιτικό ή μάλλον καλύτερα, κοινοβουλευτικό σύστημα. Το ένα άκρο είναι γνωστό. Πρόκειται για τη συμμορία της Χρυσής Αυγής. Κανονικό παρακράτος με τις ευλογίες του κράτους μαχαιρώνει και τρομοκρατεί.
Το άλλο άκρο προσπαθεί διαρκώς να κρυφτεί μέσα σε αριστερά σοκάκια, αλλά δεν τα καταφέρνει. Πρόκειται για τη ΔΗΜΑΡ του Φώτη Κουβέλη. Η Χρυσή Αυγή και η ΔΗΜΑΡ έχουν χρησιμοποιήσει κοινές πρακτικές για να κερδίσουν τη θέση τους στη Βουλή, ενώ ταυτόχρονα κάνουν τα πάντα για να στηρίξουν την υπάρχουσα τάξη πραγμάτων.
Η Χρυσή Αυγή προεκλογικά έκανε delivery σε ηλικιωμένους αποσπώντας τη συμπάθεια διεθνών ειδησεογραφικών πρακτορείων, ενώ εξασφάλιζε και τη σιωπηλή συμπαράσταση των ελληνικών ΜΜΕ. Η ΔΗΜΑΡ από την πλευρά της, έκανε delivery αντιμνημονιακών υποσχέσεων σε ψηφοφόρους μέσης και μεγάλης ηλικίας, με ικανοποιητικό επίπεδο μόρφωσης, που κατά βάση ήθελαν να εμφανίζονται στην κοινωνία ως «προοδευτικοί», αλλά στην ουσία έτρεμαν στην ιδέα να απομακρυνθεί η Ελλάδα από την «ασφάλεια» της Μέρκελ και του ΔΝΤ.
Η ΔΗΜΑΡ, ουσιαστικά, μοίρασε άλλοθι σε διάφορους εύπορους που όμως δε θεωρούσαν trendy να ψηφίσουν τους φυσικούς πολιτικούς τους χώρους, δηλαδή τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ. Η Χρυσή Αυγή, από την άλλη, κράτησε «καθαρά» τα χέρια όσων σιχαίνονταν τους μετανάστες και πίστευαν στην ανωτερότητα της φυλής, αλλά δεν ήθελαν να γίνουν μαχαιροβγάλτες. Τους εξυπηρέτησε η συμμορία των νεοναζί.
Η Χρυσή Αυγή, επίσης, αν και ιδεολογικά ταυτόσημη με τους ναζί του Χίτλερ, καπηλεύθηκε τον στρεβλό εθνικισμό αγράμματων Ελληναράδων που πάντα πίστευαν γενικά κι αόριστα ότι είναι ανώτεροι πολιτισμικά από τους άλλους λαούς, ίσως επειδή ρεύονται πιο δυνατά απ’ όλους. Η ΔΗΜΑΡ από την πλευρά της, αν και καθαρά μνημονιακό κόμμα με ό,τι απάνθρωπο περιλαμβάνεται στα μέτρα των Μνημονίων, καπηλεύθηκε τον όρο «Αριστερά» και τον παραχώρησε στους δανειστές – τοκογλύφους – κατακτητές, σαν επιχείρημα ότι οι αποφάσεις της ελληνικής κυβέρνησης έχουν τη στήριξη όλων των πολιτικών χώρων, ακόμη και της Αριστεράς.
Η Χρυσή Αυγή προεκλογικά πλάσαρε το κοινωνικό προσωπείο της «καλής ψυχής», του «εθελοντισμού», του προσκοπισμού στυλ «περνάμε τη γιαγιά απέναντι στο δρόμο», ενώ μετεκλογικά «στέκεται» στο πλευρό των πεινασμένων Ελλήνων μοιράζοντας τρόφιμα. Ταυτόχρονα, μαχαιρώνει, τραμπουκίζει και λασπολογεί εναντίον όσων στέκονται απέναντι στη ναζιστική νεκρανάσταση.
Η ΔΗΜΑΡ προεκλογικά πλάσαρε την υπόσχεση μέσω δηλώσεων του Φώτη Κουβέλη στο πρακτορείο Reuters ότι «Η Δημοκρατική Αριστερά αποκλείει συμμετοχή της σε μία συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ-ΝΔ».
Μετεκλογικά, ο Θ. Μαργαρίτης της ΔΗΜΑΡ δήλωνε στο ραδιόφωνο της ΝΕΤ:«Είμαστε μια αντιμνημονιακή συνιστώσα της κυβέρνησης εθνικής ευθύνης». Ταυτόχρονα, συμμετέχοντας στην κυβέρνηση και στηρίζοντας τις πολιτικές επιλογές της, η ΔΗΜΑΡ έχει αναγνωρίσει ήδη τα 2 Μνημόνια, συμφωνεί με τα μέτρα που έχουν ληφθεί, αναγνωρίζει τις δεσμεύσεις Σαμαρά στη Μέρκελ ως έγκυρες και θετικές και βοηθάει όσο μπορεί στο θάψιμο της προεκλογικής υπόσχεσης της ΝΔ για επαναδιαπραγμάτευση.
Η Χρυσή Αυγή ξέρει πολύ καλά ότι είναι ένα νέο-ναζιστικό κόμμα που θεωρεί λογική πολιτική πράξη το μαχαίρωμα. Η ΔΗΜΑΡ ξέρει πολύ καλά ότι είναι ένα μνημονιακό κόμμα που συνεργάζεται με τους τοκογλύφους, τα βρίσκει με τους τραπεζίτες και θεωρεί την εξαθλίωση του λαού λογική πολιτική πράξη.
Η Χρυσή Αυγή και η ΔΗΜΑΡ είναι τα δύο άκρα του πολιτικού ή καλύτερα του κοινοβουλευτικού συστήματος. Ξεγέλασαν και καπηλεύθηκαν. Στηρίζουν το σημερινό καθεστώς αμφότεροι, αλλά με διαφορετικούς τρόπους. Η Χρυσή Αυγή απειλώντας και τρομοκρατώντας, η ΔΗΜΑΡ δίνοντας στήριξη και «αριστερό» άλλοθι στον νεοφιλελεύθερο συρφετό. Το αποτέλεσμα είναι το ίδιο.
Φυσικά, στα πλαίσια του τσαρουχικού «Στην Ελλάδα είσαι ό,τι δηλώσεις», η Χρυσή Αυγή είναι φιλανθρωπική οργάνωση και ο Φώτης Κουβέλης γνήσιος αριστερός. Αυτό το δικαίωμα δε μπορεί να τους το στερήσει κανείς. Άλλωστε, εδώ δεν καταφέραμε να σώσουμε τη Δημοκρατία από τα επικίνδυνα άκρα, θα είχαμε καταφέρει να σώσουμε τη λογική;

Σκέψεις για το εκλογικό αποτέλεσμα...

 Η Αυγή online...

ΤΟΥ ΑΓΓΕΛΟΥ ΤΣΕΚΕΡΗ

Πρώτον: Η μεγάλη πλειοψηφία των ανθρώπων που ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ, τον προσέγγισαν κατά τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου. Μέχρι τότε, τοποθετούσαν τον εαυτό τους στους αναποφάσιστους. Αυτό σημαίνει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ λειτούργησε ως το καταλληλότερο εργαλείο άμυνας απέναντι στο Μνημόνιο. Τον έπιασαν από το χερούλι και τον κοπάνησαν στο κεφάλι του συστήματος. Λίγο ακόμα και θα ήταν αποτελεσματικό.
Αν λοιπόν ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να δημιουργήσει δεσμούς με όλον αυτό τον κόσμο, αν εκτός από τις ψήφους θέλει να κερδίσει και τις συνειδήσεις, οφείλει πριν από οτιδήποτε να δικαιώσει την επιλογή αυτή. Να εστιάσει όλες του τις δυνάμεις στη μάχη εναντίον του Μνημονίου, μάχη καθημερινή, σε πολλά, μικρά ή μεγάλα μέτωπα: στο πεδίο των κοινωνικών αντιστάσεων, της ανυπακοής, της αλληλεγγύης, της επικοινωνίας, των ιδεών, των θεσμών. Δεν υπάρχουν ώριμα φρούτα, ούτε τα ώριμα φρούτα πέφτουν κατ' ανάγκην στο δικό μας καλάθι. Η Αριστερά κέρδισε την ψήφο των ανθρώπων, αλλά για να κερδίσει μυαλά και καρδιές, οφείλει να διεκδικεί την πρωτοβουλία των κινήσεων, να δίνει μάχες και να τις κερδίζει.
Δεύτερον: Ναι, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν έτοιμος και προφανώς δεν μπορείς να λες στην ιστορία να σε περιμένει. Αυτό είναι κοινός τόπος. Πέραν αυτού όμως, ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να ξέρει σε τι ακριβώς δεν ήταν έτοιμος και για ποιον λόγο. Μόνο αν ξέρεις τις αντιφάσεις σου και μπορείς να τις αντιμετωπίσεις, μπορείς να κάνεις ποιοτικά άλματα αξιώσεων. Και η αλήθεια είναι ότι όλο το προηγούμενο διάστημα οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ αναλώθηκαν υπέρ το δέον σε εσωτερικές συγκρούσεις, με υπεριδεολογικοποιημένα επιχειρήματα, με τρικλοποδιές οργανωτικού και επικοινωνιακού τύπου, με προσπάθειες αλλαγής των εσωτερικών συσχετισμών και με αδυναμία σύνθεσης διαφορετικών απόψεων, την ώρα μάλιστα που μιλούσες για ενότητα ολόκληρης της Αριστεράς. Στα κινήματα ο κόσμος του ΣΥΡΙΖΑ συμμετείχε με όλη του την ψυχή. Αλλά ήταν εμφανές το έλλειμμα ηγεμονίας, η αδυναμία για πρωτοβουλίες, η έλλειψη αυτοπεποίθησης και φαντασίας, τα οργανωτικά κενά. Για να μην αναφερθούμε στο θέμα - ταμπού, το προπατορικό αμάρτημα της δικής μας Αριστεράς, που είναι ο ατομικός και ενίοτε συλλογικός παραγοντισμός. Ο οποίος μπορεί να παραλύει κάθε πολιτική δράση, σε κόμμα, κοινωνία, συνδικάτα, δήμους, εκλογές.
Είναι φυσιολογικό να υπάρχουν τέτοιου είδους αντιφάσεις. Το ουσιώδες είναι να τις ξέρεις και να μπορείς να τις αντιμετωπίζεις, χωρίς απαραίτητα να συζητάς ώρες ατελείωτες γι' αυτές, ειδικά την ώρα που γκρεμίζεται ο τόπος. Είναι όμως λάθος να τις κρύβεις κάτω από το χαλί και να τις επιλύεις μονίμως με «φυγή προς τα εμπρός». Γιατί σε έναν μαζικό φορέα της Αριστεράς η Ιστορία δεν επιφυλάσσει μονίμως δεκαπλασιασμό των ψήφων ούτε έναν στρατηγικό δρόμο στρωμένο με ρόδα. Είναι λοιπόν κρίμα σε κάθε δυσκολία ο ΣΥΡΙΖΑ να βρίσκεται μπροστά σε προβλήματα που θα έπρεπε να έχει επιλύσει από το 1991.
Τρίτον: Πρέπει να γίνει μια σοβαρή συζήτηση για το αν ο κόσμος που ψήφισε ΣΥΡΙΖΑ προερχόμενος από το ΠΑΣΟΚ, θέλγεται και κατά πόσον από άμεσες ή έμμεσες αναφορές στο ΠΑΣΟΚ του '81 και τον Ανδρέα Παπανδρέου. Δεν είναι τόσο σίγουρο. Πιο σίγουρο είναι ότι οι αριστεροί -που αντιμετώπισαν εκείνο το ΠΑΣΟΚ κριτικά, τόσο την περίοδο της ανόδου όσο και την περίοδο της παρακμής- αποδιοργανώνονται με αυτά. Και το ακόμα πιο σίγουρο είναι ότι η μεγάλη πλειοψηφία των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ, άνθρωποι νεαρής ηλικίας, δεν έχουν καθόλου διαμορφωμένη άποψη για τις εποχές εκείνες. Αν ο νέος μαζικός φορέας της Αριστεράς χρειάζεται νέα πολιτική ταυτότητα, είναι καλύτερα να επιχειρήσει να την συνθέσει με σημερινά υλικά. Μετατρέποντας σε πολιτικό σχέδιο την ανάγκη της κοινωνίας για ζωή και αξιοπρέπεια.
Προφανώς, είναι κοινός τόπος στον ΣΥΡΙΖΑ ότι το κόμμα δεν είναι προϊόν που το φτιάχνεις για να το πουλήσεις. Δεν είναι η Άρση Βαρών, όπου πάνω σε τρία ανέλπιστα Ολυμπιακά μετάλλια επιχειρήθηκε να συγκροτηθεί ένα ολόκληρο επικοινωνιακό κατασκεύασμα. Το κόμμα μαζών είναι σαν ένα δέντρο. Έχει κορμό, κλαδιά, φύλλα, καρπούς και σκιά, που εξυπηρετούν όλα τον ίδιο σκοπό. Και, κυρίως, έχει ρίζες.

Χίλιες και μια ..μπούρδες !

Καθρέφτη, καθρεφτάκι μου..
Ένα φάντασμα πλανιέται στα σκοτεινιασμένα μυαλά των εκάστοτε υπουργών οικονομικών και των συνεργατών τους, από καταβολής της κρίσης: Η πάταξη της φοροδιαφυγής !
Είναι ένα φάντασμα που παραλύει κάθε  άλλη ‘φορολογική’ σκέψη. Ζήτημα αναλογίας άμεσων-έμμεσων φόρων δεν υφίσταται. Προβληματισμός για την ηθική, την νομιμότητα, ακόμη και την συνταγματικότητα της φορολόγησης του κεφαλαίου, κανείς από κανέναν ! Αμφιβολία για τον χαρακτήρα των τεκμηρίων και την ‘δικαιοσύνη’ τους, ούτε τόση δα ! Κουβέντα για τις προκαταβολές και τις παρακρατήσεις στην πηγή των φόρων εν καιρώ καλπασμού της ανεργίας !
Ένα επίπεδο πιο πάνω, σ’ αυτό της πολιτικής ηγεσίας η παραμικρή ..υποψία, πως μάλλον είναι απίθανο να ΠΕΙΣΕΙΣ έναν λαό να ΠΛΗΡΩΣΕΙ, μόνο και μόνο για να εξυπηρετήσει τις ..Τράπεζες και τους δανειστές ! Ούτε η παραμικρή  λογική σκέψη, πως δεν μπορείς να ζητάς να ΠΛΗΡΩΣΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ, για ένα ΔΗΜΟΣΙΟ που εσύ ο ίδιος ΠΡΟΤΙΘΕΣΑΙ να το κάνεις ΜΙΚΡΟΤΕΡΟ ! Και βέβαια, ούτε ο πιο ΑΙΣΙΟΔΟΞΟΣ δεν θα περίμενε από ΠΑΣΟΚ και ΝΔ να επιχειρήσουν το στοιχειώδες: Μια ΑΝΑΔΙΑΝΟΜΗ του εισοδήματος μέσω της φορολογίας !
Όλοι, μοναδική τους σκέψη έγινε αυτό το …σωληνάριο της οδοντόκρεμας, που ΦΑΝΤΑΖΟΝΤΑΙ πως έχει ακόμα 30-40% (του ΑΕΠ) μέσα, και που δεν μπορεί κανείς να το ‘ζουλήσει’ ως το τέλος του !! Κολλημένοι, ως άλλοι ..Ιζνογκούντ, που τους είπαν πως άμα βγει η …οδοντόκρεμα, θα γίνουν χαλίφηδες στην θέση του χαλίφη, σ’ ολόκληρο το ..επεισόδιο, επινοούν χίλιες μια μπούρδες, που ενίοτε φτάνουν στην γελοιότητα ! Ζητάν τις αποδείξεις και τις πριμοδοτούν με επιστροφή φόρων ! Αμέσως μετά, καταργούν την επιστροφή φόρων από αποδείξεις ! Ανεβάζουν τον ΦΠΑ της εστίασης στο 23% ! Μετά όμως, σκέφτονται να ξανακατεβάσουν τον ΦΠΑ στην εστίαση ! Μειώνουν τους συντελεστές στα ακίνητα ‘για να κινηθεί η οικοδομή’ ! Την ίδια ώρα, όμως, μειώνουν το ..αφορολόγητο στα ακίνητα, για να πιάσει περισσότερους ο ΦΑΠ ! Σχεδιάζουν άρση του τραπεζικού απορρήτου για ότι κινείται και αναγγέλλουν ..παγκόσμιο έλεγχο του πόθεν έσχες, ταυτόχρονα όμως, σκέφτονται να άρουν το πόθεν έσχες για ένα διάστημα, ώστε να ‘έλθουν’ πίσω τα λεφτά ! Μόλις σήμερα,  διαβάζω πως κάποιοι –λέει- σκέφτονται να φορολογούμαστε με βάση έσοδα-έξοδα ! Με λίγα λόγια, να βγάζουμε …αποτελέσματα στο τέλος της χρονιάς (μήπως να φτιάχναμε και ..ισολογισμό;;), και ΕΦΟΣΟΝ έχουμε ΚΕΡΔΗ, να πλερώνουμε !! Εντελώς στην αντίθετη κατεύθυνση, άλλα στελέχη του …ιδίου Υπουργείου (του ..ίδιου Αντώνη που είχε ..εκφωνήσει τα ..τέσσερα Ζάππεια), επίσης σήμερα (το χε η μέρα φαίνεται) λένε πως πρέπει να ΜΗΝ ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ ΚΑΝΕΝΑ ΕΞΟΔΟ ΣΤΟΝ ΦΟΡΟΛΟΓΟΥΜΕΝΟ, ούτε καν το 10% των γιατρών, κλπ, που του ‘χαρίζουμε’ τώρα !...
Απ’ το Καστελόριζο και εντεύθεν, κι από  τη στιγμή που μας κατσικώθηκαν οι μαλάκες οι τροϊκανοί, (οπότε μας έπιασε εγκληματικός πανικός), η πάταξη της φοροδιαφυγής έγινε ΠΑΝΑΚΕΙΑ. Πόσες φορές δεν άκουσα από τα χείλη ΟΛΩΝ ΤΩΝ ‘ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΩΝ’ ΠΑΡΑΤΑΞΕΩΝ, την περίφημη φράση: ‘Φανταστείτε πως τα εισπράτταμε αυτά τα δις’ κλπ, κλπ. Όλοι διαθέτουν το ‘σωστό σχέδιο’ ! Το κακό είναι, πως ..ΜΕΤΑ (μετά από κάθε ..εφαρμογή του ..σχεδίου) η ίδια αυτή η ‘πάταξη της φοροδιαφυγής’, από πανάκεια, μετατρέπεται σε ..ΣΥΓΧΩΡΟΧΑΡΤΙ: Θα τα είχαμε καταφέρει, εάν..
Ένα μέρος της 'φοροδιαφυγής', ετούτη την ώρα, μπορεί να είναι και μια ..καταφυγή του λαού, απέναντι στην αδικία και την επιδρομή. Μην καταπίνετε την κρατική προπαγάνδα ενάντια σ’ όλα τα ‘δεν πληρώνω’ κινήματα, που άνθισαν τα δυο αυτά χρόνια. Άλλωστε η φοροδιαφυγή είναι εγγενής του καπιταλιστικού μοντέλου. Ακόμη και οι ‘αστοί’ οικονομολόγοι (μεταξύ των οποίων παλιώτερα και ο ίδιος ο κ. Στουρνάρας) γνωρίζουν καλά, πως το ποσοστό της είναι ευθέως ανάλογο και με το ύψος των ..φόρων, και με την ‘αίσθηση αδικίας’ και με την ‘μη ανταποδοτικότητα’ σε δημόσιες παροχές.  
Το σύστημα, βεβαίως, ‘λιμπίζεται’ να συλλάβει το ‘ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟ εκείνο 30%’, που επιτρέπει στον ‘παλιοπούστη’ τον ‘έλληνα’ να επιβιώνει παρά τα χαράτσια που του έχει χώσει ! Το ίδιο ακριβώς ‘σύστημα’ (σήμερα διάβασα για μείωση των φόρων στα ..μερίσματα) ΚΑΘΟΛΟΥ ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΠΙΑΣΕΙ ΕΚΕΙΝΗ ΤΗΝ ΑΛΛΗ ΦΟΡΟΔΙΑΦΥΓΗ των εφοπλιστών, των πολυεθνικών, των υπερτιμολογήσεων, κλπ.! Πάταξη της συγκεκριμένης, λοιπόν, φοροδιαφυγής ! Και μην μας λένε μπούρδες !
Μόνο η αριστερά (μια γνήσια αριστερά, όχι εκείνη που θα γεμίσει τον κεντροαριστερό χώρο των ..νοικοκυραίων) θα μπορούσε να λύσει το ‘πρόβλημα’. Υπό τον απαράβατο όρο, πως θα ξεφορτωνόταν αμέσως και  εντελώς, μνημόνια, τρόικες, ‘εφαρμοστικούς’, ‘ευρωπαϊκές πολιτικές’, πιθανώς και το ευρώ το ίδιο ! Μια τέτοια αριστερά, χωρίς κανένα ταμπού. Μια αριστερά, σταθερά προσηλωμένη στο λαϊκό συμφέρον, θα μπορούσε με τολμηρά βήματα να άρει όλες τις αδικίες και να δώσει πραγματική πνοή στην οικονομία. Και βέβαια, μόνο δίπλα σε μια τέτοια αριστερά, ο λαός (ο πολίτης) θα στεκόταν σύμμαχος, βοηθός και συμπαραστάτης.
Πού ’ν’ την όμως;;…

ΟΙ ΠΡΟΝΟΜΙΟΥΧΟΙ, ΕΚΕΙ ΓΥΡΩ ΣΤΟ ΧΙΛΙΑΡΙΚΟ....

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΣΥΝΩΜΟΣΙΑΣ - ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙΣΜΟ...


Θα ήθελα να μου πει κάποιος πως με 1070 ευρώ μισθό εκ  των οποίων 460 ευρώ είναι νοίκι,  θα πληρώσω πρώτη δόση (γιατί ακολουθούν κι άλλες 2) 340 ευρώ μέσα στον Αύγουστο. Υπολογίζοντας και τη ΔΕΗ που καταφθάνει, το νερό και το τηλέφωνο. Δεν φτάνουν τα 1070 ευρώ όσο και να τραβήξω από τα μαλιά, εκτός κι αν πληρώσω και μείνω με 0 για όλο το μήνα. Η κατάσταση είναι γελοία – για να μην τη χαρακτηρίσω αλλιώς -  παρόλο που είμαι στους προνομιούχους που έχουν ακόμα μισθό και μάλιστα πολύ ικανοποιητικό σύμφωνα με τα στάνταρ που βάζουν οι συμμορίες. Γιατί όταν ξεζουμίζουν κάτι γεροντάκια που έχουν τέσσερα κατοστάρικα σύνταξη, το να διαμαρτυρηθώ μοιάζει ύβρις... 


Το γεγονός βέβαια πως δουλεύω 30 χρόνια και δεν μπορώ ούτε ένα χαρτζιλίκι να δώσω στα παιδιά μου (το ένα άνεργο και το άλλο εργαζόμενο νέου τύπου...) ούτε να τολμήσω να χρειαστώ κάτι περισσότερο από στέγη, λογαριασμούς και φαί δεν είναι ύβρις, ίσα ίσα που θα πρέπει να λέω και δόξασοι γιατί θα μπορούσα να είμαι άνεργη, ασθενής, πεταμένη στο δρόμο, και να με έχουν απαγάγει οι εξωγήινοι !!! Οπότε ευτυχώς ...

Αυτό που ζητούν σε έναν άνθρωπο π.χ. της δικής μου κατηγορίας , δηλαδή τους εναπομείναντες μισθοσυντήρητους γύρω στο χιλιάρικο ,(εκτός από το να τους κατεβάσουν στη κατηγορία τέσσερα κατοστάρικα ή ταμείο ανεργίας, που είναι το τελικό πλάνο)  είναι πολύ απλό. Μπορώ να μένω σε ένα ημιυπόγυειο χωρίς θέρμανση (χωρίς καν αέρα) στο κέντρο της Αθήνας και μάνι μάνι να το νοίκι λιγότερο. Επίσης μπορώ να μην έχω τηλέφωνο και να μην ανάβω θερμοσίφωνο, πληντύριο και κουζίνα και να και η ΔΕΗ λιγότερη.

Αν μένω λοιπόν κάπου γύρω στα στενά της Ομόνοιας, σε ένα σπίτι κάτω από τη γη, πλένω στη σκάφη, επικοινωνώ με τα περιστέρια και τρώω ψωμάκι, τυράκι, ντοματούλα (στη καλύτερη των περιπτώσεων) χωρίς να χρειάζεται να μαγειρεύω, θα επιβιώσω (αν δεν μου τσακίσει το κεφάλι κάποιος, αν δεν με βρουν πεταμένη σε κάποια γωνία) Γιατί το περιθώριο μου στα σχέδια τους είναι η υποτυπώδης επιβίωση. Η όποια  επιβίωση ακόμα και στους υπονόμους  των κατοικιών τους, σαν αρουραίος.  Και  υπάρχουν κι άλλες πολλές περικοπές που μπορεί να κάνει ένας προκομένος και ευσυνείδητος πολίτης. Αντί για χαρτί τουαλέτας μπορεί κανείς να χρησιμοποιεί εφημερίδες όπως το παλιό καλό καιρό. Μπορεί να πηγαίνει με τα πόδια στη δουλειά. Να πλένει τα ρούχα του αραιά και που και τόσα άλλα.

Πολλές φορές ρωτάτε μα δεν ξέρουν τι γίνεται έξω?  Εχουν προσπαθήσει να δουν πως ζει κάποιος με τέσσερα ή πέντε κατοστάρικα το μήνα? Μα φυσικά το ξέρουν. Γνωρίζουν τα πάντα. Αυτό που δεν καταλαβαίνετε είναι πως στο μυαλό τους έχουν την εικόνα ενός άστεγου σε ένα παγκάκι ο οποίος ζει!! ITS ALIVE!!!  Οπότε αφού αυτός ο άνθρωπος που  κοιμάται σε ένα παγκάκι ή στο δρόμο, χωρίς να πλένεται με σκισμένα ρούχα, τρώγοντας από τα σκουπίδια, και απροστάτευτος από ότι βρίσκεται γύρω (εγκληματικότητα) και μέσα του (αρώστειες),  ΖΕΙ , τότε όλοι μπορούν να ζήσουν και να σταματήσουν τη μουρμούρα και τη κλάψα.

Ετσι σκέφτονται. Πως τα περιθώρια επιβίωσης του λαουτζίκου είναι μεγάλα. Πως με τον άλφα ή βήτα τρόπο θα φάμε ένα κομμάτι ψωμί έστω κι από τα σκουπίδια. Πως με τον άλφα ή βήτα τρόπο , είτε ψάχνοντας για δανεικά, είτε ζητιανεύοντας είτε κλέβοντας θα επιβιώσουμε. Δεν έχεις δουλειά? Μπορείς να κάνεις πιάτσα. Να γίνεις ζιγκολό ή κ@λομπαράς. Μπορείς να γίνεις βαποράκι ή απλά ζητιάνος. Μπορείς να βρεις τη τροφή σου με οποιοδήποτε τρόπο. Νόμιμο ή παράνομο.  Τα περιθώρια σ΄ενα κράτος μπουρδέλο είναι ανεξάντλητα για όσους πουλήσουν το σώμα τους, τη ψυχή τους, την αξιοπρέπειά τους, το μυαλό τους, τα πάντα, σε ότι λάχει για να επιζήσουν.

Μπορείς ακόμα να πουλήσεις τα νεφρά σου, τα μάτια σου, τα χέρια σου ή τα πόδια σου, μπορείς να πουλήσεις το παιδί σου ή τη γυναίκα σου. Κάτι θα βρεις  να ξεπουλήσεις την ώρα που θα χάνεσαι. Η στη τελική αν δεν μπορείς να πουλήσεις τίποτα πηδάς από ένα μπαλκόνι και ξεμπερδεύεις.

Ετσι σκέφτονται για το πλήθος. Για τις μάζες που τις κοιτάνε από τα θεωρεία της αρένας. Δεν έχουν καν τύψεις γιατί θεωρούν πως όλοι θα επιβιώσουν. Είτε μέσα στο χρυσάφι είτε μέσα στα σκατά. Ετσι είναι η ζωή. Θεωρούν νόμο της φύσης την άνιση κατανομή της καλοπέρασης . Απόλυτα φυσιολογική τη διαφθορά, την ανωμαλία κάθε είδους, το να κατασπαράζουν τις ανθρώπινες ψυχές για να θρέφουν τα κενά κουφάρια τους.

Δεν υπάρχει λοιπόν προβληματισμός για το πως θα ζήσει κάποιος όταν η εφορία του παίρνει το μισό μισθό, όταν για να έχει ηλεκτρικό, νερό και επικοινωνία πρέπει να πληρώσει το υπόλοιπο μισό και δεν μένει τίποτα ούτε για τα απαραίτητα. Οταν δεν έχει καμιά κάλυψη αν αρρωστήσει, αν του τύχει οποιαδήποτε στραβή, αν χάσει κι αυτή τη μίζερη δουλειά του, αν τον πετάξει έξω ο σπιτονοικοκύρης αφού θα τον έχει πετάξει πριν ο τάδε εργοδότης, αφού θα τον έχει πετάξει το κράτος που ζει και πληρώνει όλη του τη ζωή σαν μαλάκας....

Ας κόψει το κεφάλι του είναι η απάντηση. Απλή και ξεκάθαρη. Η ας κάνει τα πάντα για να επιβιώσει.  Γιατί αν το σκεφτείτε καλύτερα κι εκείνοι για να φτάσουν εκεί που είναι έχουν ξεπουλήσει τα πάντα στο διάβολο. Τη ψυχή τους και το σώμα τους. Εχουν γλύψει τις σόλες από τα παπούτσια στ΄αφεντικά τους, έχουν εκτελέσει κάθε διαταγή όσο πρόστυχη ή εγκληματική κι αν ήταν, έχουν βάλει σε τελευταία μοίρα οτιδήποτε κάνει τον άνθρωπο να ξεχωρίζει από ένα κτήνος.  Το να μην ζουν στον υπόνομο το έχουν κερδίσει μετατρέποντας σε υπόνομο τον ίδιο τον εαυτό τους. Το τίμημα του πλούτου και της δόξας το έχουν πληρώσει πολύ ακριβά οι ίδιοι και τα παιδιά τους και τα παιδιά των παιδιών τους. Οπότε τι φωνάζουμε εμείς?

Οσοι πιστοί ας προσέλθουμε στο βωμό για σφάξιμο. Πέφτει πολύ χρήμα σ΄αυτό το βωμό και δόξες και πανηγύρια.  Οι υπόλοιποι έχουμε μπροστά μας μια μεγάλη δοκιμασία για τις αντοχές μας και την ικανότητά μας να μείνουμε εκτός κι όχι σαν ζητιάνοι αλλά σαν εχθροί. Ας μη φοβηθούμε να πούμε τη λέξη. Είναι εχθροί μας. Δεν μοιράζομαι το κόσμο τους. Δεν έχω τα ίδια όνειρα μ΄αυτούς. Δεν έχω τις ίδιες προτεραιότητες, ούτε τα ίδια πλάνα. Δεν βλέπουμε τη ζωή με τα ίδια μάτια. Δεν είμαστε φτιαγμένοι από την ίδια πάστα. Με θεωρούν περιττό έξοδο τους θεωρώ επικίνδυνο ιο που μολύνει ότι υπάρχει γύρω. Με θεωρούν υπήκοό τους τους θεωρώ ανεπιθύμητους εισβολείς.

Και για να χρησιμοποιήσω μια λέξη κλειδί που ο καθένας ας τη μεταφράσει όπως θέλει. Γρηγορείτε.

Οι ψηφοφόροι είναι όλοι ενεργοί πολίτες;

του Περικλη Κοροβεση απο την Εποχη...


Oταν εδραιώθηκε το σταλινικό μοντέλο κόμματος στην πρώην ΕΣΣΔ, μέσω της Διεθνούς κλωνοποιήθηκε παγκοσμίως. Όλα τα Κ. Κ. του κόσμου είχαν την ίδια δομή και λειτουργία. Τα στελέχη που είχαν προοπτική καριέρας και ανόδου, πήγαιναν για ανώτερες κομματικές σπουδές στη Μόσχα, οι περίφημοι κούτβηδες, και γύριζαν στην ουσία αντιπρόσωποι της Μόσχας. Όλα τα ιδεολογικά και πολιτικά προϊόντα ήταν εισαγωγής, τυποποιημένα και στερεότυπα. Ο μεγάλος εχθρός ήταν οι «αριστερές αιρέσεις», αναρχικοί, τροτσκιστές και αργότερα οι μαοϊκοί. Να μην μιλήσουμε για τους σοσιαλδημοκράτες. Με άλλα λόγια, ό,τι δεν βρισκόταν κάτω από τον απόλυτο έλεγχο και την καθοδήγηση ενός Κ. Κ., ήταν εχθρικό.

Από τον σταλινισμό
στις σημερινές ανάγκες


Όσο μικρό και να ήταν ένα Κ. Κ. πίστευε πως είναι αναπόσπαστο μέρος της εργατικής τάξης (κόμμα και τάξη ταυτιζόταν) και δικαιωματικά ήταν η πρωτοπορία του εργατικού κινήματος και κατ’ επέκταση όλου του λαού. Στην ιστορία του σταλινικού κομμουνισμού υπήρχαν κόμματα που έμεινα για πάντα στο περιθώριο. Αυτό δεν δημιούργησε καμία σκέψη. Πάντα έφταιγε κάποιος, συνήθως η ντόπια αντίδραση και ο ιμπεριαλισμός, που ήταν τόσο πανούργοι, διέθεταν όλα τα μέσα και έτσι μπορούσαν να πνίξουν τη δίκαια φωνή του. Ποιος εξουσιοδοτεί ένα Κ. Κ. να έχει τέτοια ιδέα για τον εαυτό του και πάνω σε αυτό να στηρίξει όλη την προπαγάνδα του; Είναι οι νόμοι της Ιστορίας. Πώς επικοινωνούν με την Ιστορία; Με τον ιστορικό υλισμό. Ποιοι επικοινωνούν με την Ιστορία; Η κεντρική επιτροπή και το πολιτικό γραφείο. Ποιος τους εκπροσωπεί όλους; Ο γενικός γραμματέας.
Αν αντικαταστήσουμε τη λέξη Ιστορία με τη λέξη Θεός, τον ιστορικό υλισμό με τη θρησκεία, την κεντρική επιτροπή με παπάδες, το πολιτικό γραφείο με Ιερά Σύνοδο και το γενικό γραμματέα με αρχιεπίσκοπο, τότε έχουμε να κάνουμε με ένα νέο μονοθεϊσμό, που αντί για συγκεκριμένες αναλύσεις για τη χάραξη μιας πολιτικής, έχει μόνο μεταφυσικές αλήθειες και η επαφή με την πραγματικότητα χάνεται. Αφορά μόνο τους πιστούς. Αυτά τα έχει αναλύσει καλά ο Κορνήλιος Καστοριάδης, αλλά δεν ξέρω κατά πόσο η Αριστερά τον έχει μελετήσει. Να σημειώσουμε για την ιστορία πως ο μεγάλος αυτός φιλόσοφος, κλήθηκε μία και μοναδική φορά να διδάξει στην Ελλάδα, από το «Ιωνικό Κέντρο». Όλα τα πανεπιστήμια τον αγνόησαν.
Υπάρχει και η εκδοχή του ευρωκομμουνισμού ή της ανανέωσης που δεν μακροημέρευσε. Στην ουσία δεν ήρθαν ποτέ σε ρήξη με τη σταλινική σκέψη και κατάλαβαν πως όσο πιο δεξιά πας, τόσο πιο πολύ ανανεώνεσαι. Σε προσωπικό επίπεδο αυτό γίνεται με μεταγραφές. Σε πολιτικό με κυβερνητισμό. Κυβέρνηση να είναι και ό,τι θέλει ας είναι. Και οι κάμερες θα πέφτουν σύννεφο.
Οι σκέψεις αυτές μου δημιουργήθηκαν από τα πολλά κείμενα που διάβασα τον τελευταίο καιρό για τον ΣΥΡΙΖΑ. Εκτός από ελάχιστες εξαιρέσεις, τα περισσότερα είχαν «οδηγίες προς ναυτιλομένους» γεμάτα στερεότυπα κλισέ, παρμένα από το πάνθεον του σταλινικού λόγου. Και αυτό έχει την εξήγησή του. Το ΚΚΕ ήταν ο μεγάλος διαπαιδαγωγητής του αριστερού λόγου. Σχεδόν το σύνολο της Αριστεράς πέρασε μια εποχή από το ΚΚΕ και εκεί διαμόρφωσε τη σκέψη του. Μια αριστερή διανόηση που αναπτυσσόταν μέσα από τις γραμμές του κόμματος, μόλις κατώρθωνε να διατυπώσει μια κριτική σκέψη ή ένα άλλο προβληματισμό, ριχνόταν στον καιάδα. Και αυτό συνεχίζεται μέχρι τις μέρες μας. Η σκέψη έπαιρνε διαζύγιο από το κόμμα που έμενε στα χέρια των γραφειοκρατών, που δημιουργούσαν επετηρίδα για να πάρουν σειρά και να βγουν βουλευτές. Και αυτό γίνεται το ανώτατο στάδιο της πολιτικής. Ουδέποτε αυτή η στήλη υποτίμησε την κοινοβουλευτική δουλειά. Αλλά, πάλι, πρέπει να βλέπουμε και τα όρια της.

Τι κόμμα θα γίνει ο ΣΥΡΙΖΑ;

Ο ΣΥΡΙΖΑ δρομολογεί τον εαυτό του για ενιαίο κόμμα. Τι είδους όμως κόμμα; Σταλινικού τύπου αποκλείεται. Τι άλλο υπάρχει στην υπαρκτή πολιτική; Το αρχηγικό κόμμα. Και αυτό αποκλείεται, αλλά θεωρητικά όμως μπορεί να εξελιχθεί σε τέτοιο, αν το κόμμα δεν είναι στέρεα συγκροτημένο σε σύγχρονες δημοκρατικές δομές. Αλλά ας κάνουμε μια μικρή ακτινογραφία στον ΣΥΡΙΖΑ, για να δούμε το υλικό που πρέπει να ανασχηματισθεί.
Χοντρικά μπορούμε να δούμε δύο κατηγορίες. Τους ενταγμένους και τους ανένταχτους. Ο ακριβής αριθμός τους δεν είναι γνωστός. Όπως δεν είναι γνωστός ο αριθμός των ενεργών μελών της κάθε συνιστώσας που χρηματοδοτείται από τα κρατικά λεφτά του ΣΥΡΙΖΑ. Π.χ., πόσα ενεργά μέλη έχει ο ΣΥΝ, που είναι η μεγαλύτερη συνιστώσα, και πόσα η ΚΕΔΑ ή οι Ενεργοί Πολίτες, που δεν παρουσιάζονται σαν υπερδυνάμεις. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ηγεσία ή απλά είναι ένα συμβούλιο δημογερόντων, που δια της μεθόδου του «πάρε-δώσε» εξισορροπούν μεταξύ τους; Τους υποψήφιους βουλευτές ποιο όργανο τους επέλεξε; Η σκιώδης κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ με ποια διαδικασία προέκυψε; Και στο βαθμό που δεν έχουμε απαντήσεις, σημαίνει πως δεν λειτουργούμε δημοκρατικά.

Να φέρουμε τα πάνω κάτω

Ο ΣΥΡΙΖΑ, αν πραγματικά θέλει να κάνει μια τομή στην ελληνική πολιτική, πρέπει να φέρει τα πάνω κάτω. Και όλη η εξουσία να δοθεί στη βάση του, που θα λειτουργεί με τις αρχές της άμεσης δημοκρατίας. Όπου υπάρχει οργάνωση είτε κατά θέμα είτε σε τόπους δουλειάς, είτε σε γειτονιά, κ.λπ. όλες οι αποφάσεις πρέπει να λαμβάνονται με συνελεύσεις. Και όπου χρειάζεται κατά περιφέρεια ή πανελλαδικά να αντιμετωπιστεί ένα πρόβλημα, να βρίσκονται αντιπρόσωποι, να καταλήγουν σε μια απόφαση, που θα γυρίζει πίσω στη βάση για επικύρωση. Θα χρειαστούν ενδιάμεσα όργανα και κεντρικά, που δεν θα είναι η «πεφωτισμένη ηγεσία» αλλά εκτελεστικά όργανα, που θα είναι ανακλητά και για μια συγκεκριμένη περίοδο. Και για να μην φανεί πως είμαι υπέρ ενός άκριτου ισοπεδισμού, ο ρόλος της προσωπικότητας στην Ιστορία είναι εξαιρετικά σημαντικός και όχι σπάνια επιταχύνει διαδικασίες όταν ευνοεί γρήγορες αποφάσεις που είναι στη λογική της συλλογικότητας. Ακόμα, αξιοποιεί το χάρισμα της επικοινωνίας και μπορεί να πείσει κόσμο εκτός των συνόρων. Αλλά αυτές οι προσωπικότητες αναδεικνύονται. Δεν καθιερώνονται με τη γραφειοκρατία.
Σε μερικά θέματα θα χρειαστούμε δημοψηφίσματα, που να οργανώνονται είτε με συλλογές υπογραφών, είτε με κάλπη στις πλατείες, είτε μέσω Ίντερνετ και της σύγχρονης τεχνολογίας. Αλλά όλα αυτά για να εφαρμοστούν χρειάζονται λεπτομερή επεξεργασία, που θα στηρίζεται στην πραγματικότητα του ΣΥΡΙΖΑ και της ελληνικής κοινωνίας. Και εδώ πρέπει να αποφευχθεί μια παγίδα. Ο τακτικισμός. Δηλαδή «αυτό το λέμε, αυτό δεν το λέμε» ή «αυτό μας συμφέρει και το κάνουμε, αυτό δεν μας συμφέρει και το αποφεύγουμε». Αυτή είναι η τακτική του ΚΚΕ. Ό,τι συμφέρει την κοινωνία συμφέρει και μας. Και όχι το αντίστροφο.

Προσοχή στη νοοτροπία ΠΑΣΟΚ

Τα οργανωτικά προβλήματα δεν είναι αυτοσκοπός. Είναι πάντα σε συνάρτηση με την ιδεολογία, την πολιτική και την κοινωνική δραστηριότητα ενός κόμματος. Πόσο καλά είναι επεξεργασμένη η ιδεολογία του ΣΥΡΙΖΑ, όταν σημερινοί σύντροφοι μέχρι χθες ήταν στελέχη του ΠΑΣΟΚ και αυτή τη νοοτροπία μεταφέρουν στον ΣΥΡΙΖΑ; Άγιο Πνεύμα της Αριστεράς δεν υπάρχει για να γίνουν θαύματα. Το κεντρικό προεκλογικό σύνθημα για κυβέρνηση της Αριστεράς πόσο ρεαλιστικό ήταν και πόσο δημαγωγικό; Η δημαγωγία κατά κανόνα φέρνει οφέλη στη δημαγωγό, αλλά φέρνει καταστροφή στην κοινωνία. Η εμπειρία του ΠΑΣΟΚ είναι πρόσφατη. Και δεν πρέπει να συγχέουμε την πολιτική με τη δημαγωγία. Η πρώτη αφορά την κοινωνία και της προτείνει άμεσες και ρεαλιστικές λύσεις για τα τρέχοντα προβλήματα, χωρίς αυτά να είναι ξεκομμένα από το μεγάλα οράματα για την αλλαγή της κοινωνίας. Η δημαγωγία είναι να πείσεις με κάθε τρόπο, είτε σαν πολιτικός, είτε σαν κόμμα, πως αγωνίζεται για το καλό της κοινωνίας και όταν έρθεις στην εξουσία, να επεξεργαστείς τη μεγαλύτερη δυνατή καταστροφή των ανθρώπων. Είναι αυτό που κάνει η Τρόικα Εσωτερικού.

Ενεργό πολιτικό υποκείμενο

Και ένα τελευταίο ερώτημα. Οι 1.650.000 που ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ και που δικαιολογημένα προκάλεσαν τόσο ενθουσιασμό, έδωσαν έδαφος για ποικίλες αναλύσεις κατά πόσο είναι ενεργοί πολίτες. Πιο απλά: ψηφοφόρος και ενεργός πολίτης είναι το ίδιο; Και τότε τι σημαίνει η αποχή που πήρε 3,35 εκ. ψήφους και ήρθε πρώτο κόμμα; Αυτοί είναι ανενεργοί πολίτες; Και πώς εξηγείται οι άνθρωποι που αύριο μπορεί να πηδήξουν από το μπαλκόνι, οι άνεργοι, οι άστεγοι, αυτοί που ζουν στην απόλυτη ένδεια να βγάλουν κυβέρνηση αυτούς ακριβώς που τους εξαθλίωσαν; Ας μην ξεχνάμε πως η Νέα Δημοκρατία μέσα σε ένα μήνα πήρε 633.555 νέους ψηφοφόρους. Γιατί πλειοψηφία δεν μπορούν να δώσουν οι πλούσιοι. Αυτή τη δίνουν οι πολλοί, που είναι φτωχοί.
Για μένα ο «απλός ψηφοφόρος» είναι ένας αδρανοποιημένος πολίτης, που δεν έχει καμία σχέση με τα κοινά. Όλοι ζούμε σε αυτήν την κοινωνία. Αυτοί που ασχολούνται με τα κοινά, είναι τόσο λίγοι που δεν θα χώραγαν σε κανένα στατιστικό δείγμα. Και αν οι πολίτες δεν ήταν τόσο αδρανείς και ήταν ενεργοί πολίτες, δεν θα φτάναμε στη σημερινή συμφορά. Εκτός λοιπόν από μέλη στον ΣΥΡΙΖΑ, ας δούμε πώς αυτή η αδρανής μάζα μπορεί να μετασχηματιστεί σε ενεργό πολιτικό υποκείμενο. Και τότε θα έχουμε κάνει ένα βήμα προς την άμεση δημοκρατία.



perkoz29@gmail.com

Το πέπλο της σιωπής...

Protagon...

Προ ημερών, το Reuters έπιασε λαυράκι. Σε ιδιαίτερα προσεκτικό δημοσίευμά του που πήρε μεγάλη έκταση παγκοσμίως ανέδειξε κάποιες «συναλλαγές» μεταξύ τριών ελληνικών τραπεζών η οποία, αν το δημοσίευμα αληθεύει, τεκμηριώνει την ποινική δίωξη γνωστών τραπεζιτών της χώρας. Κι αν όχι την ποινική τους δίωξη, απαιτεί από την κυβέρνηση, το EFSF, την ΕΚΤ και την Ευρωπαϊκή Επιτροπή Τραπεζών (European Banking Authority), κατ’ ελάχιστον, την παύση του ΔΣ της Τράπεζας Πειραιώς και την δρομολόγηση διαδικασίας εξυγείανσής της. Ανάλογες κινήσεις θα έπρεπε να ξεκινήσουν για τον τραπεζικό όμιλλο Marfin Popular Bank για κινήσεις της Marfin Egnatia Bank της οποίας αποτελεί μετεξέλιξη. Κι όμως: αντί για αυτά, ένα τεράστιο πέπλο σιωπής ξετυλίγεται και σκεπάζει την υπόθεση, με πρώτους υφαντές του τους δημοσιογράφους των «έγκυρων» εντύπων και sites οι οποίοι, κατά τα άλλα, συνεχώς καταγγέλλουν το κράτος και την ελληνική κοινωνία για ανοχή στην διαφθορά.
Ποια είναι η πέτρα του σκανδάλου, σύμφωνα με την αναφορά του Reuters; Όπως γνωρίζουμε, οι ελληνικές τράπεζες πάσχουν, από τότε που ξέσπασε η κρίση, από έλλειψη κεφαλαίων. Σύμφωνα με τις επιταγές τόσο της ΕΒΑ όσο και της τρόικα, οι ελληνικές τράπεζες έπρεπε να καταβάλουν προσπάθεια εξεύρεσης κεφαλαίων. Αρχικά, ιδιωτικών και, εφόσον δεν τα έβρισκαν, δημοσίων (μέσω της επανακεφαλαιοποίησης που προσφέρει η ελληνική κυβέρνηση δανειζόμενη, δυστυχώς, η ίδια από το EFSF). Οι τραπεζίτες τρέμουν τα κεφάλαια του EFSF καθώς αυτά δίνονται με αντάλλαγμα μετοχών, κάτι που μειώνει το δικό τους ποσοστό ιδιοκτησίας των τραπεζών, θέτοντας σε κίνδυνο της εξουσία τους εντός των ΔΣ των τραπεζών (και όλα τα «καλούδια» που αυτή τους εξασφαλίζει). Για αυτό, εύλογα, προτιμούν τα ιδιωτικά κεφάλαια, ιδίως φίλα προς αυτούς προσκείμενων επιχειρηματιών. Έλα όμως που τέτοια κεφάλαια στον καιρό της κρίσης δεν υπάρχουν; Τότε, τι νομίζετε ότι σκαρφίζονται οι καλοί τραπεζίτες;
Σύμφωνα με το άρθρο του Reuters, σε γενικές γραμμές, συνέβη το εξής καταπληκτικό: Την εποχή που η Τράπεζα Πειραιώς, υπό τον κ. Σάλλα, σχεδίαζε την αύξηση του μετοχικού κεφαλαίου της τράπεζας (σύμφωνα με τις υποδείξεις της Ευρώπης και της τρόικα), ο κ. Σάλλας δημιούργησε τρεις off shore εταιρείες στην Κύπρο (μαζί με τα δύο του τέκνα). Αυτές οι εταιρείες, δανείστηκαν από τον τραπεζικό όμιλο Marfin Egnatia Bank (που ελέγχει ο κ. Βγενόπουλος) γύρω στα 113 εκατομμύρια ευρώ με τα οποία χρήματα αγοράστηκαν μετοχές της Τράπεζας Πειραιώς (στο πλαίσιο της αύξησης του μετοχικού κεφαλαίου που ο ίδιος ο κ. Σάλλας αποφάσισε). Αξιοσημείωτα είναι τα εξής:
• Η Marfin Egnatia Bank από την οποία δανείστηκαν οι off shore του κ. Σάλλα έπασχε η ίδια από τεράστια έλλειψη τόσο ρευστότητας όσο και κεφαλαίων. Το ότι δάνεισε ένα τέτοιο τεράστιο ποσό σε έναν άλλον «ζορισμένο» τραπεζίτη με στόχο την αγορά μετοχών των οποίων η αξία βρισκόταν σε πορεία ραγδαίας απαξίωσης (και χωρίς κανένα εχέγγυο πέραν των ίδιων των μετοχών) ελέγχεται ως είτε επιχειρηματικά ανόητη κίνηση είτε ως «περίεργη» κίνηση.
• Όταν αποφασίζεται η αύξηση μετοχικού κεφαλαίου, σύμφωνα με την διεθνή πρακτική και νομοθεσία, οι αποφασίζοντες αυτή την αύξηση (τα μέλη του ΔΣ) απαγορεύεται δια ροπάλου να συναλλάσσονται στις εν λόγω μετοχές. Όταν το κάνουν ελέγχονται από την δικαιοσύνη για insider trading (συναλλαγές υπό το καθεστώς εσωτερικής πληροφόρησης). Αναρωτιέμαι αν η Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς θα ενδιαφερθεί να ρίξει μια ματιά στο συγκεκριμένο «ζητηματάκι».
• Η σύναψη αυτών των δανείων από τις off shore της οικογένειας Σάλλα, καθώς και η αγορά των μετοχών της Πειραιώς από αυτές, κρατήθηκε μυστική. Αν και αφορούσε ποσοστό των μετοχών της τράπεζας άνω του 5% που, σύμφωνα με την ελληνική και ευρωπαϊκή νομοθεσία, έπρεπε να δηλωθεί δημοσίως, η Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς φέρεται να δέχθηκε το επιχείρημα του κ. Σάλλα ότι το ποσοστό αυτό δεν καλύφθηκε καθώς ένα μέρος των μετοχών ανήκουν στα... παιδιά του.
• Σύμφωνα με το άρθρο του Reuters, ο κ. Σάλλας έχει ξαναδανειστεί από άλλη πτωχευμένη τράπεζα με στόχο την αγορά μετοχών της τράπεζάς «του». Ποια τράπεζα; Την Proton του κ. Λαυρεντιάδη από την οποία φέρεται να δανείστηκε 70 εκατομμύρια πριν τις ζημίες από την πτώχευση της Proton αναλάβει ο έλληνας φορολογούμενος.
Αν τα παραπάνω, που καταγγέλλει το Reuters, αληθεύουν, έχουμε στα χέρια μας ένα σκάνδαλο αξιώσεων. Ένα σκάνδαλο που (α) παραπέμει σε insider trading, (β) εγείρει ζητήματα που αφορούν τον έλληνα φορολογούμενο (ο οποίος καλείται να πληρώσει τα σπασμένα της Proton) και (γ) αφορά επισταμένη προσπάθεια εξαπάτησης των ευρωπαϊκών αρχών επιτήρησης του ελληνικού τραπεζικού συστήματος.
Δεν είναι δική μου δουλειά να αποφασίσω την αθωότητα ή την ενοχή του οιουδήποτε. Θα ήθελα να πιστεύω ότι η ελληνική κυβέρνηση, η ελληνική δικαιοσύνη και η ίδια η τρόικα θα επιληφθούν. Προς το παρόν, σιγή ιχθύος. Από την μεριά μου, σημειώνω την απάντηση του κ. Σάλλα στο άρθρο του Reuters. Όπως αναφέρει η Καθημερινή, «ο κ. Σάλλας, ο οποίος έχει καταθέσει αγωγή κατά του ειδησεογραφικού πρακτορείου για προηγούμενο δημοσίευμά του, διεκδικώντας αποζημίωση ύψους 50 εκατ. ευρώ, έκανε λόγο για άλλο επεισόδιο, αυτή τη φορά από ομάδα συνεργατών του Reuters, στην προσπάθεια «υπονόμευσης, εκβιασμών και κατασυκοφάντησης», που έχει αντιμετωπίσει η Τράπεζα Πειραιώς στην πορεία ανάπτυξής της. Η υπονόμευση, κατέληξε, «δεν μας αποσπά από το κύριο καθήκον μας, που είναι η ασφάλεια και η πρόοδος του ελληνικού τραπεζικού συστήματος, η οποία με τη σειρά της είναι προοπτική αναπόσπαστη με την προσπάθεια που καταβάλλουμε όλοι για την έξοδο της χώρας από την κρίση». Με άλλα λόγια, αγαπητοί αναγνώστες, άλλα λόγια να αγαπιόμαστε...
Συμπέρασμα
Στην εποχή της Πτωχοτραπεζοκρατίας (*), τέτοιου είδους τερτίπια είναι, δυστυχώς, αναμενόμενα. Όμως, σε μια χώρα που υποτίθεται ότι δίνει αγώνα επιβίωσης, και όπου η ανάκτηση της αξιοπιστίας απέναντι στην Ευρώπη έχει αναχθεί σε εθνικό στόχο, το Πέπλο της Σιωπής που έχει περιβάλει αυτό το «συμβάν» είναι ενδεικτικό της Απόλυτης Υποκρισίας της καθεστηκυίας τάξης της χώρας τούτης.
Από την μία έχουμε κυβέρνηση, η οποία δήθεν κόπτεται για την αξιοπιστία μας στα μάτια της Ευρώπης, αλλά που δεν κάνει τίποτα όταν οι τραπεζίτες μας αποκαλύπτονται από τον έγκυρο διεθνή τύπο να συνομωτούν με σκοπό την παραβίαση των αρχών και κανόνων της επιτήρησής τους.
Από την άλλη, η δικαιοσύνη η οποία ούτε καν έχει πάρει χαμπάρι τι συμβαίνει.
Τέλος, και τρομακτικότερο, οι καλοί δημοσιογράφοι των «έγκυρων» εντύπων, δημοσιογραφικών οργανισμών, sites κλπ. οι οποίοι καθημερινά γράφουν χιλιάδες λέξεις καταδικάζοντας την διαφθορά των «μικρομεσαίων» και απαιτώντας να μπει βαθειά το νυστέρι στο κόκκαλο, παραμένουν βουβοί μπροστά σε ένα τέτοιο «συμβάν», σε μια τέτοια καταγγελία του Reuters. Είναι χαρακτηριστικό ότι αν μπείτε στην ιστοσελίδα του πάλαι ποτέ έγκυρου «Βήματος» και βάλετε «Σάλλας» στην σελίδα αναζήτησης δεν θα βρείτε την παραμικρή αναφορά σε αυτό το θέμα. Ούτε μία λέξη. Η άλλη παραδοσιακά έγκυρη εφημερίδα μας, η «Καθημερινή», αναφέρεται μεν στο θέμα αλλά με τον ανώδυνο τίτλο «Νέα αντιπαράθεση Reuters με τον επικεφαλής της Πειραιώς».
Κλείνω με ένα μήνυμα προς φίλους δημοσιογράφους που στα υπόλοιπα κείμενά τους ξεσπαθώνουν εναντίον της διαφθοράς και της «ακινησίας» του ελληνικού κράτους: Όσο παραμένετε βουβοί απέναντι σε μια τέτοια υπόθεση, η αξία του λόγου σας τείνει στο μηδέν.

(*) Bankruptocracy - Πτωχο-Τραπεζοκρατία (Από το «Λεξιλόγιον Κρίσης»)
Δικός μου όρος για το νέο πολιτικό-οικονομικό καθεστώς που μας προέκυψε, παγκοσμίως, μετά την Κρίση του 2008. Σε αυτό το νέου τύπου καθεστώς την μέγιστη εξουσία δεν ασκούν ούτε οι επιτυχημένοι καπιταλιστές ούτε καν οι εισοδηματίες (για τους εργαζόμενους ούτε λόγος βέβαια). Την ασκούν οι πτωχευμένες τράπεζες ελέω των φορολογούμενων των οποίων τους φόρους οι πολιτικοί χρησιμοποιούν για να στηρίζουν το νέο αυτό καθεστώς, ως εντολοδόχοι των πτωχευμένων τραπεζών, επιβάλλοντας παράλληλα αυστηρή λιτότητα στους... φορολογούμενους. Βασική αρχή του νέου καθεστώτος η εξής απλή: Τα χρέη των πολιτών και των κρατών στις τράπεζες είναι ιερά και αδιαπραγμάτευτα. Παράλληλα, οι ζημίες των τραπεζών πρέπει αυτόματα, και χωρίς πολλές κουβέντες, να καλύπτονται είτε από τα κράτη είτε από τις Κεντρικές Τράπεζες χωρίς την επιβολή του παραμικρού Μνημονίου στους ιδιοκτήτες των, ουσιαστικά, πτωχευμένων τραπεζών. Ενώ τα υπό πτώχευση κράτη (π.χ. Ελλάδα και Ιρλανδία) πρέπει να διασύρονται και να υποβάλλονται σε ασφυκτική λιτότητα για να δανείζονται ώστε να μην πτωχεύσουν, στον Καιρό της Πτωχο-Τραπεζοκρατίας οι τράπεζες δικαιούνται την παροχή άπειρης ρευστότητας χωρίς κανέναν περιορισμό, όρο ή απαίτηση εκ μέρους των κρατών ή των Κεντρικών Τραπεζών που τις κρατούν ζωντανές.

Ροη αρθρων