Σάββατο 8 Μαρτίου 2014

Μια Στιγμή στον Άνεμο - Η Αριστερά χρειάζεται συμμαχίες...

του Δημητρη Παπαχρηστου, απο το Εθνος...
Η Αριστερά χρειάζεται συμμαχίες
Μέσα στη γενικότερη σύγχυση και τη φοβία που έχει περιπέσει ο ελληνικός λαός, εργαζόμενος και μη, έρχονται τα τηλεοπτικά μέσα να την επιτείνουν προβάλλοντας ό,τι λάμπει, κόντρα στην παροιμία που λέει ότι δεν είναι χρυσός.
Τα συγκυβερνώντα κόμματα και τα κόμματα της Βουλής είναι ξεπερασμένα. Πάνω από είκοσι οκτώ ομάδες, όμιλοι, κινήσεις, κόμματα εμφανίζονται, ιδρύονται, ανακοινώνουν προθέσεις, στόχους,
προγράμματα και δεν νοιάζονται πως ως πολιτικά πρόσωπα που έχουν μεταπηδήσει σε όλα τα κόμματα δεν μπορούν να γίνουν και σωτήρες, όντας συνυπεύθυνοι και συνένοχοι όχι γιατί ψήφισαν τα μνημόνια μονάχα, αλλά γιατί βλέπουν την όποια λύση να γίνεται μέσα από την πιστή εφαρμογή των μέτρων λιτότητας και υπό την υψηλή επιτήρηση των τροϊκανών.
Η κοινωνία μας έχει υποστεί αλλοιώσεις και σε μεγάλο βαθμό πάσχει από κατάθλιψη. Δεν γίνεται να λειτουργεί ως παθητικός τηλεθεατής και οι «σούστες» του καναπέ του να μην του τρυπούν τα οπίσθιά του και να μη συνειδητοποιεί πως οι τηλεαστέρες εξαφανίζονται αφού πρώτα δημιουργήσουν ψευδαισθήσεις. Αν άνθρωποι πολιτικά σκεπτόμενοι, εργαζόμενοι της ζωής και της κοινωνίας ακτιβιστές έπαιρναν μια πρωτοβουλία συνεύρεσης των διαφορετικών ομάδων και δραστηριοτήτων σε όλη τη χώρα, καμιά τηλεόραση δεν θα αναφερόταν παρά μονάχα αν γίνονταν οι ενέργειές τους επικίνδυνες για να τις διαστρεβλώσουν ή να τις αποδυναμώσουν. Υπάρχει πρόβλημα κι είναι διάχυτο μέσα στην κοινωνία και οι νέοι δυστυχώς δεν βγαίνουν στους δρόμους να υπερασπιστούν το δικαίωμα στην εργασία, δηλαδή το μέλλον τους.
Οι γεωστρατηγικές ανακατατάξεις δημιουργούν σύγκρουση συμφερόντων και δημιουργείται ενός άλλου τύπου ψυχρός πόλεμος. Η Ουκρανία θα οξύνει το ενεργειακό πρόβλημα με την Ενωμένη Ευρώπη της Γερμανίας και το στρατηγικό με την Κριμαία. Η Ρωσία δεν θα απεμπολήσει όχι μόνο τον Ναύσταθμο, αλλά θα θέσει το ρωσικό ζήτημα, καθότι εκατομμύρια Ρώσοι είναι διάσπαρτοι στις πρώην σοβιετικές χώρες. Οι εθνικισμοί θα ενταθούν και οι ΗΠΑ θα απειλούν πότε από μακριά και πότε από κοντά να επιβληθούν μέτρα εναντίον της «επιτακτικής» Ρωσίας. Μέσα σε αυτό το κλίμα η χώρα μας πορεύεται για τις εκλογές και κανένα κόμμα δεν τοποθετείται πέρα από τις γενικολογίες για τη λύση του Κυπριακού και όλοι επισημαίνουν πως «μπαίνει από την πίσω πόρτα» το σχέδιο Ανάν.

Θέλουν να περιορίσουν το ποτάμι της οργής στην καθεστωτική κοίτη...

του Γιωργου Παπασωτηριου...
Ο ματωμένος ευρωβουλευτής καταγγέλλει την αστυνομία, αλλά τα λαλίστατα κατά τα άλλα κυβερνητικά «ηχεία» καθεύδουν. Στη σκηνή του θεάτρου, αντίθετα, ένας νέος πολιτικός (δημοσιογράφος της τηλοψίας) τυγχάνει ευρύτατης τηλεοπτικής κάλυψης. Μιλάει για ιδέες. Στην πραγματικότητα προβάλλει τον εαυτό του ως «ιδέα»! Η φιλοδοξία του συναντάται με την επιδίωξη της καθεστηκυίας τάξης να χειραγωγήσει και να περιορίσει στην κοίτη της την οργή των εξαθλιωμένων, κυρίως των νέων ανέργων.

Το καινούργιο πολιτικό μόρφωμα επιχειρεί να επιτύχει εκεί που απέτυχαν τα άλλα πολιτικά σχήματα(«58», «Ελιά»). Έτσι, διαμορφώνεται μία συνδυασμένη λειτουργία εκμαυλισμών και εκφοβισμών, που παράγει την παραπλάνηση, ή τη συμμόρφωση και την υποταγή, νοθεύοντας σε κάθε περίπτωση το αποτέλεσμα της εκλογικής διαδικασίας και επιβάλλοντας μία εικονική και συμβολική πολιτική που ως στρατηγική μορφή επικοινωνίας δεν αποσκοπεί στο περιεχόμενο αλλά στο φενακισμό των αισθήσεων και των συνειδήσεων.
Εδώ η πολιτική καθίσταται παράσταση και ακολουθία προσποιήσεων όπου με την κατάλληλη σκηνοθεσία δημιουργούνται οι εντυπώσεις νοήματος εκεί όπου δεν υπάρχουν παρά μόνο ιριδίζουσες σαπουνόφουσκες. Σ’ αυτό το περιβάλλον σύγχυσης ο πολίτης καλείται να βρει τη σχέση της πραγματικής πολιτικής και της παράστασης, προσφεύγοντας στο νόμο των πιθανοτήτων και βασιζόμενος σε διάφορες πληροφορίες, που διοχετεύονται από τα ελεγχόμενα ΜΜΕ.
Με άλλα λόγια η όποια απόφασή του βρίσκεται ανάμεσα στην ορθολογική κρίση και τη ζαριά, όπως ακριβώς συμβαίνει και με το παιγνίδι του «στοιχήματος». Μέσω αυτής της διαδικασίας οι πολίτες κατηγοριοποιούνται: Πρώτον, στους οπαδούς που αντλούν από το απόθεμα αφοσίωσης στο κόμμα και παρακολουθούν το θέαμα χωρίς να επηρεάζεται η σταθερή τους απόφαση. Δεύτερον, στους «ευαίσθητους ορθολογιστές» που υποστηρίζουν την ηθική της πολιτικής και οι οποίοι απαυδισμένοι από τη σκηνοθεσία καταφεύγουν στην αποχή και την ψήφο με «σφιγμένα δόντια».

Αι εν υπαίθρω συναθροίσεις δύναται να απαγορευθούν...

του Γιωργου Ανανδρανιστακη, απο την Αυγη...
Η μεγαλύτερη ήττα είναι να συνηθίζεις το αδιανόητο, να το βλέπεις μπροστά σου και να σου μοιάζει αυτονόητο ή έστω ανεκτό. Μέσα σε ενάμιση χρόνο το αδιανόητο έχει συμβεί τρεις φορές, τρεις φορές απαγορεύθηκαν οι διαδηλώσεις και οι συναθροίσεις, με εντολή της αστυνομίας. Και τις τρεις φορές η απαγόρευση έγινε σε επισκέψεις ηγετών της Γερμανίας, της Μέρκελ, του Σόιμπλε, του Γκάουκ, έτσι για να μην υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία περί τους ποιος κάνει τα κουμάντα.
Να βολτάρει ο ηγεμόνας στην πόλη και οι υπήκοοι να είναι κλεισμένοι στα σπίτια τους ή να κουνάνε σημαιάκια στους δρόμους, ως φολκλορικό ντεκόρ. Την επόμενη φορά θα μας ντύσουν τσολιαδάκια.
Η δημοκρατία του Σαμαρά και του Βενιζέλου απαγορεύει τις διαδηλώσεις και τις συναθροίσεις, χρησιμοποιώντας το νομικό οπλοστάσιο της χούντας του Παπαδόπουλου, αυτής που κάποιοι βουλευτές της Ν.Δ. αποκαλούν ακόμη και σήμερα επανάσταση. Τον Απρίλιο του 1969, «ο πρόεδρος της κυβέρνησης Γεώργιος Παπαδόπουλος ανήγγειλε ότι τρία ακόμα άρθρα του Συντάγματος ετέθησαν από χθες σε εφαρμογή». Μεταξύ αυτών, ήταν και το άρθρο 18, το οποίο ορίζει τα εξής:
«1) Οι Έλληνες έχουν το δικαίωμα όπως συνέρχονται ησύχως και αόπλως, ως ο νόμος ορίζει.
2)Το κράτος δύναται να λαμβάνει μέτρα προστασίας των δημοσίων συναθροίσεων, οι οποίες πρέπει να γνωστοποιούνται δεόντως 48 ώρες πριν την πραγματοποίησή τους. Αι εν υπαίθρω συναθροίσεις δύναται να απαγορευθούν, αν εκ τούτων επίκειται κίνδυνος διά τη δημόσια τάξιν και ασφάλειαν".
«Αι εν υπαίθρω συναθροίσεις δύναται να απαγορευθούν, αν εκ τούτων επίκειται κίνδυνος διά τη δημόσια τάξιν και ασφάλειαν».

Το 20% του ουρανού...

απο το Ιστολογιο του Νικου Σαραντακου...
Σήμερα είναι 8 Μαρτίου, η παγκόσμια μέρα της γυναίκας και μια γρήγορη ματιά στα περιεχόμενα του ιστολογίου μού δείχνει ότι είναι η πέμπτη 8η Μαρτίου από τότε που άρχισε να εκπέμπει το ιστολόγιο (στις 16.2.2009) και δεν έχω ποτέ ανεβάσει κάτι σχετικό με τη σημερινή μέρα -οπότε επανορθώνω σήμερα με ένα πολύ σύντομο θέμα, στο οποίο θα ζητήσω κυρίως τη γνώμη σας.
Σύμφωνα με το γνωστό ρητό, “Οι γυναίκες είναι το μισό του ουρανού”. Εδώ θα ταίριαζε το χαριτολόγημα που λέγαμε στα φοιτητικά μου χρόνια (“το άλλο μισό στην Κίνα βρίσκεται”),
και θα ταίριαζε επειδή το ρητό έχει κινέζικη προέλευση, αφού αν δεν κάνω λάθος το είπε ο Πρόεδρος Μάο. Μάλιστα, η αρχική μορφή είναι: “Οι γυναίκες κρατάνε το μισό του ουρανού”. Είτε έτσι είτε αλλιώς, η φράση “μισό του ουρανού” έχει καθιερωθεί διεθνώς, μάλιστα μια διεθνής ΜΚΟ που προωθεί την ισότητα των φύλων λέγεται Half the sky movement. Το μισό του ουρανού στη θεωρία, στην πράξη αρκετά λιγότερο, καθώς σε όλες σχεδόν τις χώρες του κόσμου οι γυναίκες έχουν λειψή εκπροσώπηση στα κέντρα λήψης αποφάσεων και στους κρατικούς θεσμούς, ιδίως στα υψηλά κλιμάκια. Οπότε, δεν μπορούμε να μιλάμε για το μισό του ουρανού -ένα 20% μπορεί να είναι πιο κοντά στην πραγματικότητα.
Στη χώρα μας, η υποεκπροσώπηση των γυναικών είναι σοβαρή. Στη Βουλή υπάρχουν μόνο 63 γυναίκες επί 300 βουλευτών (ποσοστό 21%) -αλλά και πάλι καλά να λέμε, διότι τέτοιοι αριθμοί είναι πρωτοφανείς για τα ελληνικά πράγματα και οφείλονται στην εκλογική εκτίναξη του ΣΥΡΙΖΑ, που εξέλεξε 26 γυναίκες (σε σύνολο 71 εδρών, 36,6%). Στη Βουλή του 2009 είχαμε 52 μόνο γυναίκες, και στα παλιότερα χρόνια ακόμα λιγότερες. Στην τωρινή βουλή, τα μικρότερα κόμματα, με εξαίρεση το ΠΑΣΟΚ (3 στις 28) και φυσικά τη ναζιστική συμμορία (μόνο η σύζυγος του διοικητή), έχουν πολύ καλά ποσοστά εκπροσώπησης των γυναικών, αλλά την πλάστιγγα τη γέρνει η Νέα Δημοκρατία, που έχει ένα ισχνό 15% (18 γυναίκες σε 125 βουλευτές, 14,4% για την ακρίβεια.

Καμμένοι εγκέφαλοι...

Sotos...

Εικόνα Καμμένος ΕγκέφαλοςΣτοιχειώδης σοβαρότητα επιβάλλει να είναι κανείς πολύ προσεκτικός όταν καταπιάνεται με το Ουκρανικό, όπως αυτό διαμορφώνεται. Κι όμως ούτε τόση δα δεν περισσεύει. Πόσο σοβαροί είμαστε; Τόσο, που σε ό,τι μας αφορά έχουμε, λ.χ., αναθέσει την υπόθεση στα χέρια του Βενιζέλου. Αυτό τα λέει όλα. Αλλά δεν ανησυχούμε καθόλου. Βλέπουμε κι ακούμε το Μέγκα, και μετά πάμε για ύπνο.
Τα στρατηγικά συμφέροντα που διακυβεύονται στο Ουκρανικό, εντός τους φυσικά τα οικονομικά, ενεργειακά κ.α., είναι μεγάλα.
Και οφείλουμε να είμαστε επιφυλακτικοί απέναντι στους ρόλους όλων, καθώς και στις πίσω σκέψεις, οπισθοβουλίες κ.τ.λ., αφού είναι υποχρεωτικά άδηλο το ποιος εξυπηρετεί ποιον και τι στο προσκήνιο, μετά από εντελώς άγνωστες συμφωνίες που έχουν προηγηθεί στο παρασκήνιο. Τούτο κατ’ αρχήν.

Υπάρχουν, ωστόσο, και τα προφανή. Και από όλα τα προφανή, προφανέστερο είναι, νομίζω, ότι στην Κριμαία βρίσκεται ο ναύσταθμος του Ρωσικού Στόλου της Μαύρης Θάλασσας.
Μπορεί, λοιπόν, να κουβαλάς τα μυαλά του Φαν Ρομπέι και να πιστεύεις ότι σε παίρνει να πεις του Πούτιν να πάρει από εκεί το στόλο του και να τον πάει αλλού, λες κι είναι κουβαδάκια.

Παρασκευή 7 Μαρτίου 2014

Ανιστόρητες παπαριές...

Cogito ergo sum....

Με συγχωρείτε, φέρνετε την Ελλάδα και όλες τις χώρες σε μια
δύσκολη θέση να κάνει έλεγχο φρονημάτων των συμμετεχόντων σε όλες τις
Κυβερνήσεις (...) Το Ουκρανικό Κοινοβούλιο ανέδειξε προσωρινές αρχές, η
Διεθνής Κοινότητα αποδέχεται αυτές τις προσωρινές αρχές και τις καλεί να
σεβαστούν τη δημοκρατία, τα ανθρώπινα δικαιώματα, τα μειονοτικά
δικαιώματα και τη συμπεριληπτικότητα, την inclusiveness, η οποία αφορά
τις πολιτικές δυνάμεις, τις ιδεολογικές τάσεις και τις περιφέρειες της
χώρας (...)




Από κει και πέρα το να κάνει η Ευρωπαϊκή Ένωση ή η Ελλάδα ως
χώρα έλεγχο των φρονημάτων συγκεκριμένων προσώπων επί τη βάσει του
βιογραφικού τους ή δηλώσεων, υπάρχει κάποια καταδίκη, υπάρχει κάτι, δεν
ξέρω, δε νομίζω ότι μπορούμε να μπούμε στη συζήτηση αυτή..." 

(Ο Ευάγγελος Βενιζέλος σε συνέντευξη τύπου, ερωτώμενος για την στάση τής Ε.Ε. απέναντι στους φασίστες τής νέας ουκρανικής κυβέρνησης)

Εν τάξει, Βαγγέλα, καταλάβαμε. Πάει η παπαριά στεφάνι, έτσι; Βρε κεφάλα, το πολίτευμα στην Ουκρανία είναι Προεδρική Δημοκρατία,

Μια Στιγμή στον Άνεμο - Ουκρανία: Ιστορία δύο άκρων;

Μήπως η Ε.Ε. άναψε τη θρυαλλίδα ενός νέου Ψυχρού Πολέμου;  
Το γεγονός πως μία από τις υπάρχουσες ετυμολογικές ερμηνείες για τη λέξη Ουκρανία βασίζεται στη σλαβική λέξη για το «άκρο» ή «σύνορο» αποτελεί ιστορική ειρωνεία. Χαρακτηριστικό είναι πως η χρήση του οριστικού άρθρου («the», «l’») που προηγείται του ονόματος της χώρας σε πολλές ευρωπαϊκές γλώσσες έχει καταστεί πολιτικά μη ορθή, όπως άλλωστε και ο κατά πολύ παλαιότερος προσδιορισμός της ως «Μικρή Ρωσία».
Ωστόσο και οι δύο ονοματολογικές πρακτικές δεν έχουν τις απαρχές τους στη δήθεν προϋπάρχουσα αντιπαλότητα Ρωσίας-Ουκρανίας αλλά στην Αυστροουγγρική Αυτοκρατορία και το Οικουμενικό Πατριαρχείο αντίστοιχα. Το μεν «άκρο» αποτελεί αναφορά στο ανατολικό σύνορο της Πολωνο-Λιθουανικής Κοινοπολιτείας, ο δε επιθετικός προσδιορισμός «Μικρή» στη διοικητική διχοτόμηση της σλαβικής μητρόπολης («Μεγάλη Ρωσία» και «Μικρή Ρωσία») τον 14ο αιώνα.
Ιστορικά, η προσάρτηση της Ουκρανίας στη Ρωσική Αυτοκρατορία και η απόσχισή της από την Ε.Σ.Σ.Δ. έλαβαν χώρα, επίσης χάρη σε μια ειρωνεία της Ιστορίας, υπό απολύτως συγκρίσιμες συνθήκες και για παρόμοιους λόγους.

Μια Στιγμή στον Άνεμο - Για το βιβλίο του Δημήτρη Κουφοντίνα, την τρομοϋστερία και κυρίως την αντίσταση...

του Νικου Γιαννοπουλου, απο το Red NoteBook...

Είναι κάπως τραγικό, και συνάμα ολίγον αστείο, ότι δώδεκα χρόνια μετά το “τρομοκαλοκαίρι” του 2002 υποχρεωνόμαστε, υποχρεώνομαι, να αντιμετωπίσουμε την ίδια τρομοϋστερία, την ίδια ογκώδη άγνοια, τα ίδια στερεότυπα, την ίδια κακογουστιά.
Φυσικά, περίμενα ότι με την έκδοση του βιβλίου του Δημήτρη Κουφοντίνα και τον δικό μου πρόλογο σε αυτό θα δημιουργηθεί ο γνωστός θόρυβος. Η αλήθεια όμως είναι ότι είμαι κάπως έκπληκτος με την ένταση της επίθεσης των πολιτικών και των δημοσιογραφικών επιτελείων, με αυτή τη στημένη οργή, που αν δεν την ξέρεις μπορεί και να σε τρομάξει, αλλά αν την ξέρεις, σίγουρα θα σε αηδιάσει.
Ο Δημήτρης Κουφοντίνας, λοιπόν, σχεδόν δώδεκα χρόνια έγκλειστος στην απομόνωση των φυλακών Κορυδαλλού, από τα οποία τα δύο ολομόναχος, πράγμα που δεν έχει συμβεί ούτε στις διαβόητες φυλακές Σταμχάιμ της Γερμανίας, αποφάσισε να γράψει ένα βιβλίο που με κορμό την προσωπική του διαδρομή, από το 1973, περιγράφει την κατάσταση του κινήματος, ιδιαίτερα του μεταπολιτευτικού, και γενικότερα την πολιτική ζωή του τόπου, αναφέρεται στο ρόλο της Αριστεράς και των ποικίλων “Αριστερών”, προσπαθώντας να εξηγήσει τη δική του διαδρομή, από το ανεξάρτητο ταξικό κίνημα στο πολύμορφο και στη συνέχεια στο ένοπλο.

Στην παγίδα χρέους...

του Κωστα Βεργοπουλου, απο την Ελευθεροτυπια...
Εάν η Ευρώπη απειλείται σήμερα με αποπληθωρισμό, που συνεπάγεται μακροχρόνια καχεκτική οικονομική δραστηριότητα και μαζική ανεργία, δεν έχει παρά να αιτιάται τον εαυτόν της για τη συμφορά που η ίδια με τις επιλογές της επισπεύδει. Μπορεί με τις παρεμβάσεις της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και του προέδρου της Ντράγκι να κοπάσει η κερδοσκοπία σε βάρος της φερεγγυότητος των χωρών-μελών της Ευρωζώνης.

Ωστόσο, όλες οι πρωτοβουλίες της ΕΚΤ εφαρμόσθηκαν με ρητή αντίθεση της Γερμανίας, η οποία έχει προσφύγει στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο επικαλούμενη «παραβίαση των ιδρυτικών Συνθηκών».
Εάν οι Συνθήκες είχαν τηρηθεί, η ευρωπαϊκή θρησκοληψία θα ήταν ικανοποιημένη, όμως το ευρωπαϊκό οικοδόμημα θα είχε ήδη καταρρεύσει, θύμα των κερδοσκοπικών επιθέσεων από τις θεοποιημένες αγορές, για τις οποίες, ως γνωστόν, δεν υπάρχει ούτε ιερό ούτε όσιο και κάθε είδους «ανωμαλία» νομιμοποιείται, με μοναδικό κριτήριο την ανταμοιβή των κερδοσκόπων.
Σήμερα, ενώ η κερδοσκοπία καταλαγιάζει και μάλιστα χωρίς να δαπανηθεί ούτε ένα ευρώ, ούτε από την ΕΚΤ ούτε από εθνικές κυβερνήσεις, ο κίνδυνος που με επιτάχυνση προβάλλει αφορά την πραγματική οικονομία, της οποίας οι επιδόσεις δεν παύουν να φθίνουν, σε πολλές χώρες-μέλη βρίσκονται ήδη σε αρνητικά επίπεδα και στη Γερμανία προσεγγίζουν το μηδέν. Εάν ληφθεί υπόψη ότι το πλεόνασμα από τις εξωτερικές συναλλαγές της ανέρχεται σε 7,5% του ΑΕΠ ενώ το τελευταίο αυξάνεται κατά μόλις 0,7%, αυτό σημαίνει ότι η πραγματική ανάπτυξη στο εσωτερικό της είναι αρνητική κατά -6,8%. Στην αυτή χώρα, ενώ το ύψος της ανεργίας εμφανίζεται χαμηλό, εν τούτοις πάνω από 8 εκατομμύρια «εργαζομένων» διατηρούνται κάτω από το όριο της φτώχειας με μισθούς πείνας.
Υπάρχει κάτι νοσηρό στο βασίλειο της Ευρώπης, που εμφανίζει τη γηραιά ήπειρο όχι πλέον ως υπόδειγμα προς μίμηση από τον υπόλοιπο κόσμο, αλλά ως «μαύρη κηλίδα» προς αποφυγή.

Το ποδόσφαιρο του προέδρου....

Του Χρίστου Χαραλαμπόπουλου, απο την Εποχη...

Σκηνή πρώτη: Ένα μέλος της Μπαρσελόνα, ο Τζόρντι Κάσες, κάνοντας χρήση των δικαιωμάτων του ως μέλος του συλλόγου, ζητά από τον πρόεδρο του συλλόγου Σάντρο Ροσέλ να δώσει στη δημοσιότητα
όλα τα οικονομικά στοιχεία που αφορούν την πολυδάπανη μεταγραφή του βραζιλιάνου Νεϋμάρ, το ύψος της οποίας δεν είχε γίνει γνωστό. Παράλληλα, ζητά και τη συνδρομή της πολιτείας. Ο Ροσέλ καθυστερεί να απαντήσει αλλά η εισαγγελική παρέμβαση αποκαλύπτει ύστερα από έρευνα ότι δεν δηλώθηκε το ακριβές ύψος της μεταγραφής, με σκοπό να αποφύγει η ομάδα την πληρωμή υψηλού φόρου. Αποτέλεσμα; Ο Ροσέλ παραιτείται και η ομάδα αναγκάζεται να πληρώσει στο ισπανικό δημόσιο, επιπλέον φόρους ύψους 17 εκατομμυρίων ευρώ, για να αποφύγει δικαστικές διώξεις.
Σκηνή δεύτερη: Σάββατο μεσημέρι στις 22 Φεβρουαρίου έξω από τα δικαστήρια Πειραιά, έχουν συγκεντρωθεί κάποιοι οπαδοί του Ατρόμητου και ζητούν την «προστασία» του προέδρου της ομάδας. Ο πρόεδρος του Ατρόμητου και της εταιρείας πετρελαιοειδών ΕΤΕΚΑ Γ. Σπανός, συνελήφθη μαζί με άλλα 15 άτομα και απολογείται στον ανακριτή κατηγορούμενος για λαθρεμπορία καυσίμων. Ο κ. Σπανός αρνήθηκε όλες τις κατηγορίες, αλλά προφυλακίστηκε. Την επόμενη ημέρα ο επίσημος σύλλογος των οπαδών της ομάδας, βγάζει ανακοίνωση, με την οποία ζητά συσπείρωση όλων των φίλων του συλλόγου γύρω από την ομάδα, κρατώντας, όμως, αποστάσεις από το δικαστικό μέρος της υπόθεσης.

Πέμπτη 6 Μαρτίου 2014

Η «ηθική του χρέους» και το «ηθικό χρέος»

του Πετρου Κατσακου, απο την Αυγη...
«Το ηθικό χρέος δεν θέλουμε ούτε να το αρνηθούμε ούτε να το σχετικοποιήσουμε» ανέφερε ο ομοσπονδιακός πρόεδρος της Γερμανίας, Γιόαχιμ Γκάουκ απαντώντας σε ερώτημα δημοσιογράφου όσον αφορά τις γερμανικές επανορθώσεις για τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, προκαλώντας την δίκαιη οργή του Μανόλη Γλέζου που ρωτά «τι θα πει ηθικό χρέος;».
Η πανίσχυρη «ηθική του χρέους» ήταν εδώ και αιώνες ο μεγαλύτερος ανταγωνιστής της Θεολογίας
καθώς το «οικονομικό αξίωμα» να πληρώνει κανείς τα χρέη του ήταν και παραμένει ισχυρότερο από πολλά άλλα - όπως, για παράδειγμα, από το να μην κλέβει κανείς, να συμπεριφέρεται με σεβασμό απέναντι στους συμπολίτες του, να έχει αλληλεγγύη με αυτούς που υποφέρουν κ.λπ. Η «ηθική του χρέους», στην οποία βασίστηκε η επιστροφή των χρεών και των δανεικών, επισκιάζει κάθε άλλη μορφή ηθικής - γεγονός που καταδικάζει τους οφειλέτες, πολίτες και κράτη, όχι μόνο να είναι, αλλά και να νιώθουν σκλάβοι των δανειστών. Όλων αυτών που δεν είχαν την καπιταλιστική ικανότητα, την εξυπνάδα, την εργατικότητα, την επάρκεια να αποκτήσουν χρήματα και να εξελιχθούν σε «δανειστές».
Η «ηθική του χρέους» όμως μετατρέπεται σε «ηθικό χρέος» όταν οι δανειστές καλούνται να αποζημιώσουν με χρήμα αυτούς που βιαίως εξαναγκάσθηκαν να δανείσουν τους κατακτητές τους. Δίχως ίχνος ηθικής, οι «δανειζόμενοι» του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου αρνούνται την αποπληρωμή του χρέους τους αρκούμενοι σε ανέξοδες διαλέξεις περί Καντιανής Ηθικής. Με μια δόση θλίψης, μια δόση μετάνοιας και άλλη μια δόση τιμής στη μνήμη των χιλιάδων νεκρών που άφησαν πίσω τους τα ναζιστικά στρατεύματα κατοχής ολοκληρώνεται η αποπληρωμή του δικού τους χρέους.
Αυτοί που προσπαθούν σήμερα να μας πείσουν ότι η διαγραφή μέρους των «σωρευμένων» χρεών θα οδηγήσει τον πλανήτη στο χάος, διαγράφουν μονομερώς το χρέος τους προς την Ελλάδα καταθέτοντας μονάχα την παραδοχή ενός «ηθικού χρέους», το οποίο όμως δεν αναγνωρίζεται από κανένα χρηματοπιστωτικό σύστημα. Την ίδια ώρα, οι πρόθυμοι αποπληρωτές της ημεδαπής σιωπούν εκκωφαντικά μην τολμώντας να αρθρώσουν τον παραμικρό ψίθυρο διεκδίκησης των γερμανικών αποζημιώσεων.

Το μισό σύμβολο...

Είναι - δεν είναι η Γαύδος το νησί της Καλυψώς, η Ωγυγία, όπου ανέλαβε δυνάμεις ο ναυαγός Οδυσσέας πριν ξαναβγεί στο δρόμο προς την Ιθάκη, δεν το ξέρουμε. Αλλοι ταυτίζουν την Ωγυγία με τη χερσόνησο Θέουτα, απέναντι από το Γιβραλτάρ. Η γεωγραφία της ομηρικής «Οδύσσειας», αυτό το ξέρουμε, είναι μία μόνο από τις πτυχές του ομηρικού ζητήματος, και –φιλολογικά– όχι από τις κρισιμότερες. Ούτε και για το πόσον καιρό καλύφθηκε από την αγκαλιά της Καλυψώς ο Οδυσσέας, πριν αρνηθεί την αθανασία που του πρόσφερε, είμαστε βέβαιοι: ένα χρόνο; εφτά; Ας διαλέξουμε τον έναν, γιατί αλλιώς η Οδύσσεια μικραίνει.


Μετά τα μυθολογικά των αρχαίων, τα μυθεύματα των νέων. Οι διαβεβαιώσεις δηλαδή (κάθετες, και ενίοτε οργισμένες) του κ. Βενιζέλου πως η Μεσόγειος δεν θα «φιλοξενήσει» τα χημικά της Συρίας, που πρέπει να καταστραφούν, μετά την παράδοσή τους από τον σατράπη της χώρας, ανάμεσα στους πολέμιους του οποίου, δυστυχώς, πρωταγωνιστούν φανατικότατοι ισλαμιστές. Από κοντά η σιγουριά της επιτρόπου κ. Δαμανάκη ότι τίποτα δεν απειλεί τη θάλασσα.

Στη Κρήτη όμως δεν πείστηκαν από τις καθησυχαστικές δηλώσεις. Εδώ που φτάσαμε άλλωστε, τίποτε φυσικότερο από τη δυσπιστία. Αγιοθωμάδες πρέπει να ’μαστε κάθε μέρα – και έναντι όλων, του εαυτού μας συμπεριλαμβανομένου, για να θυμηθούμε τον Μιχάλη Κατσαρό και κάπως να προσαρμόσουμε την προτροπή του στο «Κατά Σαδδουκαίων».

Στη Γαύδο, λοιπόν, οι κάτοικοι αποφάσισαν να μην ψηφίσουν στις ευρωεκλογές. Συμβολική βεβαίως η απόφαση. Γιατί η Γαύδος του χειμώνα, η Γαύδος των μόνιμων κατοίκων, δεν είναι το κοσμοβριθές νησάκι του καλοκαιριού. Μια χούφτα άνθρωποι. Να ’ναι εκατό; Αρα η αποχή τους δεν θα επηρεάσει το εκλογικό αποτέλεσμα.

Τετάρτη 5 Μαρτίου 2014

Η Ελλάδα που μισούμε...

stauros-theodorakis-to-potami-5701-800x533
Δεν ξέρω εάν ο Σταύρος Θεοδωράκης συνειδητά επέλεξε για το περιβόητο «Ποτάμι» του να συγκεντρώσει ό,τι χειρότερο περιφέρεται στην ελληνική κοινωνία, αλλά σίγουρα τα κατάφερε.
  Η ανακοίνωση των υποστηρικτών της κίνησής του θα μπορούσε να περιγραφεί ως ένα tableau vivant της Ελλάδας του κυνισμού, της πολιτικής, δημοσιογραφικής και ακαδημαϊκής αρπαχτής, του μνημονιακού χατζηαβατισμού, αυτού του εσμού καθεστωτικών τυχοδιωκτών που αρέσκονται να (αυτο)παρουσιάζονται ως η φωτισμένη ελίτ του τόπου…
Μέσα σε αυτή την πραγματική λίστα της ντροπής μπορεί κανείς να βρει: Τον εθνικό μας διαφημιστή που χρόνια τώρα αρέσκεται να πλασάρεται ως διανοούμενος με βάθος, ενώ δεν ξέφυγε ποτέ από τα πνευματικά όρια της διαφήμισης της Κόκα Κόλα. Το άκρον άκρον άωτον του ακαδημαϊκού κυνισμού, τη μοναδική περίπτωση φιλοσόφου όπου το απόλυτα αβαθές της σκέψης πάει χέρι-χέρι με τον πιο σκληρό αυταρχισμό που θεωρεί τους φοιτητές πεδίο εξάσκησης για τις ειδικές δυνάμεις της αστυνομίας. Μια εντυπωσιακή περίπτωση εξωμότη που, αφού εξαργύρωσε τα αρχικά διαπιστευτήριά του ως ιστορικού της Αριστεράς, σήμερα έχει αναχθεί σε πρωταθλητή της αντικομμουνιστικής ηλιθιότητας, ένα σκαλοπάτι πάνω από τις αλήστου μνήμης φωτογραφίες με τα κονσερβοκούτια και τους κουβάδες με τα μάτια. Έναν καθηγητή δημόσιας διοίκησης που περιφέρεται ως ο «καλύτερος δημόσιος υπάλληλος της χώρας» χωρίς να έχει εργαστεί ούτε μια ώρα στο γκισέ μιας δημόσιας υπηρεσίας.

Θα ζήσουμε, θείε Βάνια;

Της Πέπης Ρηγοπούλου, απο την Εφημεριδα των Συντακτων...
Κριμαία, Γιάλτα 1945: Το τραπέζι ήταν στρωμένο με ασημικά που είχε εξασφαλίσει ο δαιμόνιος Γιώργος Κωστάκης, οδηγός σε ξένη πρεσβεία και συλλέκτης των «φορμαλιστών» ζωγράφων, των Ρώσων δηλαδή πρωτοπόρων όπως έγιναν αργότερα γνωστοί, που επί Στάλιν ήταν υπό διωγμό.
Βασικό έδεσμα στο τραπέζι αυτό δεν ήταν η ίδρυση του ΟΗΕ, αλλά μια κυνική μοιρασιά του κόσμου που δεν έφτασε σε γνώση των ενδιαφερομένων λαών. Ανάμεσα σε αυτούς ήταν σε πρώτη γραμμή και οι Ελληνες που, αγνοώντας την, έσπευσαν να φάνε το κεφάλι τους στον Εμφύλιο. Λέγεται ότι η μοιρασιά αυτή καταγράφηκε ως non paper σε ένα πακέτο τσιγάρα, προφανώς του Στάλιν, διότι ως ασθενής ο Ρούσβελτ μάλλον δεν κάπνιζε και ο Τσόρτσιλ προτιμούσε τα πούρα. Μοιρασιά που απέτρεψε την «ανανέωση» ενός παγκοσμίου πολέμου μεταξύ των νικητών, αλλά και εγκαινίασε έναν άλλο πόλεμο, τον ψυχρό.
Κριμαία 2014: Μέσα στους σπασμούς της αγωνίας της Ουκρανίας, η Ρωσία, που δεν μοιάζει να έχει παραιτηθεί από τη νοσταλγία της σοβιετικής ισχύος, αλλά και δέχεται την άγρια επίθεση της Δύσης μακιγιαρισμένη σε ενδιαφέρον για τα ανθρώπινα δικαιώματα και τους δημοκρατικούς θεσμούς, υψώνει το ανάστημα και κινητοποιεί τις δυνάμεις της στην περιοχή.

Κρίση και εκμετάλλευση...

Του Χρηστου Λασκου, απο το Red NoteBook...
Ένας θεμελιώδης δείκτης για να μετρηθεί η αποτελεσματικότητα της αστικής πολιτικής απέναντι στην κρίση είναι η εξέλιξη του ποσοστού εκμετάλλευσης.
Γιατί, μόλο που, διεθνώς, η δημόσια συζήτηση έχει μονοπωληθεί από τη σύγκρουση μεταξύ νεοκεϋνσιανών, τύπου Κρούγκμαν ή Μάρτιν Γουλφ, και austerians οπαδών της «επεκτατικής λιτότητας», με αποτέλεσμα να επικεντρώνεται στα ζητήματα της βραχυπρόθεσμης οικονομικής πολιτικής –ως γνωστόν, μακροπρόθεσμα είμαστε όλοι νεκροί–, για τους μαρξιστές τα ουσιώδη εντοπίζονται αλλού.
Γνωρίζοντας πως οι εξελίξεις στο πλαίσιο των καπιταλιστικών κοινωνικών σχηματισμών καθορίζονται κατεξοχήν από την πορεία της κερδοφορίας, οι μαρξιστές επιμένουν πως η υπέρβαση της καπιταλιστικής κρίσης προϋποθέτει την τόνωση του ποσοστού κέρδους. Πράγμα που σημαίνει: α) ένταση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων και β) καταστροφή κεφαλαίου, στο μέτρο που οι όροι αξιοποίησης είναι δυσμενείς.
Η δεύτερη, η «εκκαθαριστική» λειτουργία της καπιταλιστικής κρίσης, εξελίσσεται μετά το 2009 με άνισο τρόπο σε παγκόσμιο επίπεδο. Είναι, ωστόσο, πολύ μακριά από το να έχει ολοκληρωθεί. Πράγμα που προϊδεάζει για την πιθανότητα μιας νέας έντασης κρίσης στα αμέσως επόμενα χρόνια.
Ειδικά στην Ελλάδα, η αδυναμία «απομόχλευσης», που σημαίνει και αδυναμία να προχωρήσει η απαξίωση και η καταστροφή του κεφαλαίου στο μέτρο που θα έπρεπε, για να επανέλθει ο ελληνικός καπιταλισμός σε τροχιά ενίσχυσης της συσσώρευσης, είναι πραγματικά ακραία. Είναι ενδεικτικό πως το δημόσιο χρέος παραμένει στο 180% περίπου, ενώ το αντίστοιχο χρέος των επιχειρήσεων έχει φτάσει στο 235%, διπλάσιο από το μέσο όρο της Ευρωζώνης. Ή θα υπάρξει μια ριζική εξέλιξη σε αυτά τα μέτωπα ή λύση δεν πρόκειται να δοθεί.

Μια Στιγμή στον Άνεμο - Τάδε έφη…

SotosBlog...
Εικόνα Τάδε έφη Ζαρατούστρας
Με τις αποσκευές του πλήρεις από κροκοδείλια δάκρυα για τις γερμανικές θηριωδίες επί Κατοχής, επισκέπτεται την Ελλάδα ο Γερμανός Πρόεδρος Γιοάκιμ Γκάουκ.
Στους μαρτυρικούς τόπους όπου θα βρεθεί,
ένας προσομοιωτής τύψεων καρφιτσωμένος στο μέρος της καρδιάς θα ορίζει τις συσπάσεις του προσώπου του. Κι ένα γονατογράφημα με ανέξοδες συγγνώμες που αποστήθισε καθ’ οδόν θα υπαγορεύει τις δηλώσεις του.
Αλλά μέχρις εκεί η καλή του διάθεση. Διότι, όπως διευκρίνισε, δεν μπορεί να αποστεί από τις θέσεις της κυβέρνησής του στο θέμα των επανορθώσεων.
Μωρέ, να γινόμουν για μια στιγμή η Μέρκελ ή ο Ρεν… Κι έτσι όπως το αίμα στους κροτάφους μου θολώνει το μυαλό, ν’ άπλωνα το χέρι και ν’ άρπαζα τα χρήματα που αντιστοιχούν σε αυτές τις εύκολες συγγνώμες. Με το ίδιο νταηλίκι με το οποίο άρπαξαν και αυτοί σε μία νύχτα μέσα τις καταθέσεις από τις τράπεζες της Κύπρου. Ή τις οικονομίες των Ελλήνων ομολογιούχων και τις αποταμιεύσεις τους από τα ασφαλιστικά ταμεία της Ελλάδας, σε συννενόηση κι εγώ με τους Αναστασιάδηδες και τους Σαμαροβενιζέλους.

Δευτέρα 3 Μαρτίου 2014

Φρόνημα...

του Αριστειδη Μπαλτα, απο την Αυγη...
Γράφει το κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο: "Ουκ επ' άρτω μόνω ζήσεται άνθρωπος, αλλ' επί παντί ρήματι εκπορευομένω διά στόματος Θεού". Ας αφήσουμε στην άκρη τα θεολογικά ζητήματα. Όπως το πού ακριβώς θέλει να παραπέμψει η ανθρωπομορφική μεταφορά ("στόμα Θεού") ή το ποια "ρήματα" όντως "εκπορεύονται" από τον Θεό, ποιο είναι το περιεχόμενό τους και πώς μπορούν οι θνητοί να τα διακρίνουν. Ας μείνουμε μόνο στον πυρήνα της ευαγγελικής ρήσης: η ανθρώπινη ζωή δεν μπορεί να αρκείται στα υλικά αγαθά. Απαιτούνται παράλληλα πράγματα του νου και του λόγου ("ρήματα"), δηλαδή πράγματα που συγκροτούν ήθος και βούληση.

Το θέμα δεν αφορά μόνον την απλή διεκπεραίωση της ζωής. Ο Σπινόζα διαπιστώνει θαυμάζοντας ότι κανένας δεν έχει κατορθώσει να αποτιμήσει το τι είναι ικανό να πραγματοποιήσει το ανθρώπινο σώμα. Το πόσα πολλά και απίστευτα μπορεί να επιτελέσει όσο κινείται με το κατάλληλο ήθος και την αντίστοιχη ισχυρή βούληση.
Ας πάμε αλλού. "Ηθικόν;" ρωτάει ο επιλοχίας. "Ηθικόν ακμαιότατον", αποκρίνεται με στεντόρεια φωνή σύσσωμος ο λόχος. Το ηθικό είναι ικανότητα του νου. Εμπλέκει ήθος και βούληση. Η φωνή είναι ικανότητα του σώματος και η δυνατή φωνή έκφραση της ισχύος του. Η ερώτηση του επιλοχία απευθύνεται ταυτόχρονα σε νου και σώμα και κάθε στρατιώτης αποκρίνεται ταυτόχρονα ως νους και σώμα. Ο επιλοχίας δεν ρωτά για να μάθει. Ρωτά για να παροτρύνει. Και ο λόχος δεν απαντά για να μεταδώσει γνώση ή πληροφορία. Απαντά για να επιτελέσει, δηλαδή για να διαπλάσει εδώ και τώρα το ηθικό του. Με τη στεντόρεια απόκριση του λόχου ο νους και το σώμα κάθε στρατιώτη χωριστά, αλλά και ο λόχος ολόκληρος, ενοποιούνται ενόσω επιτελούν το αντίστοιχο περιεχόμενο, το ακμαιότατο ηθικό.

Ροη αρθρων