Σάββατο 1 Δεκεμβρίου 2012

Με τους γιατρούς ή με τους Μπαρτζώκες;

Tου Θανάση Καρτερού απο το Κουτι της Πανδωρας...

Ο Δήμος Μπαρτζώκας δεν είναι διοικητής στρατοπέδου συγκέντρωσης, ούτε υποδιοικητής σε κάποια άγρια συμμορία της Χρυσής Αυγής. Είναι διοικητής δημόσιου νοσοκομείου. Μπέρδεψε όμως κατά πώς φαίνεται τους ρόλους. Κι αντί να προσφέρει περίθαλψη σε άρρωστη από καρκίνο αλλοδαπή, κάλεσε την ασφάλεια να τη συλλάβει, τη μέρα μάλιστα που εγχειρίστηκε. Το έγκλημά της; Δεν είχε άδεια παραμονής!
Θα απολογηθεί φυσικά ότι τήρησε το νόμο και πιο συγκεκριμένα την εγκύκλιο του Λοβέρδου. Η ρουφιανιά όμως παραμένει ρουφιανιά και η απανθρωπιά παραμένει απανθρωπιά όσους νόμους κι αν επικαλείται κανείς. Διότι το νοσοκομείο είναι άσυλο, καταφύγιο, άβατο, για όποιον καταφεύγει εκεί –μέχρι τουλάχιστον να θεραπευτεί. Και ο διοικητής ενός τέτοιου ιδρύματος θα έπρεπε να είναι πρώτα απ’ όλα άνθρωπος.
Το συνδικάτο των νοσοκομειακών γιατρών κατάγγειλε φυσικά το γεγονός, όπως κατάγγειλε και την εγκύκλιο Λοβέρδου –την οποία οι γιατροί αρνούνται να εφαρμόσουν. Εμείς θα προσφέρουμε τη βοήθειά μας σε όποιον τη χρειάζεται, λένε στην ανακοίνωσή τους. Με αποτέλεσμα, μετά από παρέμβαση της υφυπουργού υγείας, να υποχρεωθεί ο Δένδιας να αποσύρει τους αστυνομικούς από το νοσοκομείο.
Προφανώς δεν έχει κανένα νόημα να ασχοληθεί κανείς περαιτέρω με την ανίερη πράξη του κυρίου διοικητή. Έχει όμως κάποιο νόημα να καταλάβουμε όλοι ότι, έτσι όπως πηγαίνουν τα πράγματα στην Ελλάδα, θέλουμε δε θέλουμε, πρέπει να πάρουμε θέση: Με τους γιατρούς ή με τους Μπαρτζώκες; Με την ανθρωπιά ή με τα γαυγίσματα εκείνων που θεωρούν άρρωστους συνανθρώπους μας βάρος για το ΕΣΥ, μικρά παιδιά βάρος για τους παιδικούς σταθμούς και τα σχολεία, δούλους που δουλεύουν με τρεις κι εξήντα βάρος για τις ελληνικές οικογένειες. Και που προσπαθούν να εισάγουν στη ζωή μας ένα πόλεμο φτωχών εναντίον απελπισμένων.
Τον ξέρουμε τον ένοχο κι είναι γνωστή η αιτία για όλα αυτά. Όταν όμως ο καθημερινός φασισμός φτάνει μέχρι τα νοσοκομεία, τα σχολεία, το δρόμο, την πόρτα μας, δεν μπορούμε να μένουμε στις καταγγελίες. Η αντίσταση στη βαρβαρότητα είναι συλλογική και προσωπική υπόθεση. Διότι απλούστατα δεν έχει νόημα να ρωτάς ποιον και γιατί καρφώνει ο κάθε Μπαρτζώκας και επικηρύσσει ο κάθε Δένδιας κι ο κάθε Μιχαλολιάκος: Εσένα καρφώνουν και επικηρύσσουν…

Η σιωπή δεν είναι χρυσός...

Του Γιώργου Αυγερόπουλου, απο την Εφημεριδα των συντακτων...
 Καθώς ένα χρόνο τώρα ασχολούμαι με τη θεματική «Χρυσός στα χρόνια της κρίσης» έχοντας δουλέψει μαζί με τους συνεργάτες μου στην Κολομβία (1), τη Ρουμανία (2) και την Ελλάδα (3), οι συγκρίσεις είναι αναπόφευκτες.
Θα συγκρίνω την ελληνική περίπτωση με αυτή της Ρουμανίας (γιατί αν αρχίσω από την Κολομβία πολλοί θα πουν ότι συγκρίνω την Ελλάδα με μια λατινοαμερικανική χώρα και «τι σχέση έχουμε εμείς με αυτούς, εδώ είναι Ευρώπη» και άλλα τέτοια, κατά τη γνώμη μου ευτράπελα).

Πριν απ” αυτό όμως ας θυμηθούμε τι προβλέπουν τα δύο μεταλλευτικά σχέδια: 
ΕΛΛΑΔΑ

Το ελληνικό κράτος έχει παραχωρήσει τα μεταλλευτικά δικαιώματα μιας έκτασης 317.000 στρεμμάτων στη Βόρεια Χαλκιδική, πλούσιας σε χρυσό, χαλκό και άλλα μέταλλα, στην καναδική πολυεθνική Eldorado Gold.

Σε αυτά συμπεριλαμβάνονται το κοίτασμα χαλκού – χρυσού στις Σκουριές, που σήμερα εκτιμάται ότι αξίζει περίπου 12 δισεκατομμύρια δολάρια, δύο προϋπάρχοντα ορυχεία μαζί με τις εγκαταστάσεις τους, 310 σπίτια στο Στρατώνι, καθώς και τα δικαιώματα έρευνας και επέκτασης της εξορυκτικής δραστηριότητας με το άνοιγμα και άλλων μεταλλείων.

Το αντάλλαγμα που πλήρωσε η εταιρεία στο ελληνικό κράτος το 2003 για να αποκτήσει τα παραπάνω ήταν 11 εκατομμύρια ευρώ, κάτι που έχει χαρακτηριστεί από κόμματα του ελληνικού Κοινοβουλίου και από κατοίκους της περιοχής «ένα από τα μεγαλύτερα οικονομικά σκάνδαλα της χώρας».

Οσοι αντιδρούν στο μεταλλευτικό σχέδιο, υποστηρίζουν ότι η επένδυση θα προκαλέσει ανεπίστρεπτη καταστροφή στο περιβάλλον, με τα οφέλη να είναι λιγότερα από τις απώλειες.

ΡΟΥΜΑΝΙΑ

Στη Ρόσια Μοντάνα της Ρουμανίας μια άλλη καναδική εταιρεία, η Gabriel Resources, και το ρουμανικό κράτος θέλουν από το 1997 να εξορύξουν το μεγαλύτερο κοίτασμα χρυσού στο υπέδαφος της Ευρώπης.

Για να το κάνουν αυτό θα ανατινάξουν όλα τα βουνά της περιοχής δημιουργώντας τέσσερα ορυχεία ανοιχτής εξόρυξης και μια μεγάλη δεξαμενή εναπόθεσης αποβλήτων, που θα περιέχει κυάνιο και άλλες τοξικές ουσίες.

Οι κάτοικοι που αντιδρούν λένε ότι αυτό θα έχει ανυπολόγιστες συνέπειες στο περιβάλλον καθώς και στην ιστορική κληρονομιά της Ρόσια Μοντάνα, αφού εκεί βρίσκονται οι πιο καλά διατηρημένες ρωμαϊκές στοές παγκοσμίως.

Οι ιστορικοί λένε πως η ακμή της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας οφείλεται ώς ένα βαθμό στο χρυσάφι της Ρόσια Μοντάνα και οι τεχνίτες της εποχής είχαν αναπτύξει ένα δίκτυο υπόγειων στοών για την εξόρυξη, τόσο αριστοτεχνικό, που πολλοί το παρομοιάζουν με υπόγεια Ακρόπολη.

ΟΜΟΙΟΤΗΤΕΣ

1. Και οι δύο χώρες πλήττονται βάναυσα από την οικονομική κρίση.

2. Και οι δύο χώρες θέλουν να εξορύξουν το χρυσάφι τώρα που οι τιμές του πολύτιμου μετάλλου βρίσκονται στα ύψη.

3. Και οι δύο χώρες έχουν ως επενδυτές καναδικές εταιρείες.

4. Κάτοικοι και των δύο περιοχών αντιδρούν υποστηρίζοντας πως τα σχέδια εξόρυξης θα έχουν καταστροφικές συνέπειες.

ΔΙΑΦΟΡΕΣ

1. Στη Ρόσια Μοντάνα αστυνομία δεν πάτησε ποτέ, παρά τις διαμαρτυρίες των κατοίκων που πολλές φορές ήταν έντονες και παρά τη συμμετοχή ξένων ακτιβιστών που ταξίδεψαν στη Ρουμανία ειδικά για κείνες τις διαδηλώσεις. Στις Σκουριές στέλνουν τα ΜΑΤ.

2. Ο πρόεδρος της Ρουμανίας Τραϊάν Μπασέσκου, που είναι αναφανδόν υπέρ του πρότζεκτ, επισκέπτεται τη Ρόσια Μοντάνα και συνομιλεί με τους κατοίκους που αντιδρούν. Στην Ελλάδα δεν άκουσα ποτέ για μια τέτοια συνάντηση σε τόσο υψηλό επίπεδο.

3. Στη Ρουμανία το πρότζεκτ το έχει αναλάβει μια κοινοπραξία, η Rosia Montana Gold Corporation (4). Σε αυτή την εταιρεία οι Καναδοί έχουν το 80,69%, ενώ το υπόλοιπο 19,31% έχει μείνει στον έλεγχο του κράτους.

Στην Ελλάδα έχει σχηματιστεί μια αντίστοιχη κοινοπραξία, η «Ελληνικός Χρυσός». Οι Καναδοί ελέγχουν το 95%, ενώ το υπόλοιπο 5% ανήκει στην ελληνική κατασκευαστική εταιρεία «Ακτωρ» του ομίλου Μπόμπολα. Το ελληνικό κράτος δηλαδή δεν έχει κρατήσει απολύτως τίποτα.

4. Το ρουμανικό κράτος, σύμφωνα με τη Rosia Montana Gold Corp., θα πάρει 4 δισεκατομμύρια δολάρια από αυτή την επένδυση, συμπεριλαμβανομένων και των δικαιωμάτων εκμετάλλευσης (royalties) που θα εισπράττει βάσει των νόμων κατ” αναλογία με το μετάλλευμα που θα εξορύσσεται (5).

Αντίθετα η Ελλάδα παραχώρησε στην «Ελληνικός Χρυσός» τα πάντα για 11 εκατομμύρια ευρώ και δεν θα εισπράξει ούτε σεντ από δικαιώματα εξόρυξης στο μέλλον καθώς ο μεταλλευτικός κώδικας που γράφτηκε επί χούντας δεν προβλέπει κάτι τέτοιο (6).

5. Ολοι οι υπουργοί που πέρασαν από το αρμόδιο υπουργείο Περιβάλλοντος της Ρουμανίας, διστάζουν να δώσουν περιβαλλοντική άδεια στο πρότζεκτ της Ρόσια Μοντάνα, και ως εκ τούτου το πράσινο φως για την έναρξή του.

Ο υπουργός Περιβάλλοντος, Ατίλα Κοροντί, μάλιστα απέρριψε το 2007 την περιβαλλοντική μελέτη της εταιρείας καθώς δεν είχαν προσκομιστεί όλα τα απαραίτητα δικαιολογητικά. «Χρειαζόμαστε επενδυτές σε αυτή τη χώρα που να είναι σοβαροί, και η εταιρεία κατά τη γνώμη μου δεν είναι αρκετά σοβαρή», είπε στην συνάδελφο Γεωργία Ανάγνου.

Η τωρινή υπουργός Περιβάλλοντος μάλιστα, Rovana Plumb, πρότεινε πρόσφατα να δοθεί όλος ο φάκελος στη δημοσιότητα προκειμένου οι Ρουμάνοι να γνωρίζουν κάθε λεπτομέρεια αναφορικά με το πρότζεκτ (7).

Στην Ελλάδα, παρ” όλο που εκκρεμεί απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας που θα κρίνει το αν θα αρχίσει το πρότζεκτ ή όχι, το υπουργείο Περιβάλλοντος με εντολή του παρεμβαίνει υπέρ της «Ελληνικός Χρυσός» και ουσιαστικά διατάζει το δασαρχείο να εγκρίνει εργασίες υλοτομίας στο αρχέγονο δάσος των Σκουριών, πριν από την απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας (8).

6. Η Rosia Montana Gold Corporation προσπαθεί να κερδίσει την κοινή γνώμη της Ρουμανίας με διαφημιστικά σποτ στην τηλεόραση και στις εφημερίδες. Σε σχέση με τη διαφήμιση η εταιρεία κατατάσσεται τρίτη μετά τις δύο μεγάλες εταιρείες τηλεφωνίας. Με αυτόν τον τρόπο ελέγχει και την εγχώρια πληροφόρηση, αφού όπως καταγγέλλουν Ρουμάνοι δημοσιογράφοι, «είναι αδύνατον να δεις να γράφονται άρθρα εναντίον του πρότζεκτ της Ρόσια Μοντάνα στον εθνικό Τύπο».

Στην Ελλάδα η «Ελληνικός Χρυσός» δεν έχει ούτε καν ιστοσελίδα (9) και δεν δαπανά τίποτα για διαφήμιση. Ούτε και φαίνεται να νοιάζει κανέναν -και μιλώ κυρίως για το κράτος- να ενημερωθεί η κοινή γνώμη της Ελλάδας για το τι ακριβώς σχεδιάζεται να γίνει στη Χαλκιδική.

Είναι λες και μιλάμε για μια έρημη τοποθεσία στον πλανήτη Αρη. Η χειραγώγηση των ΜΜΕ σε αυτή την περίπτωση και η σιωπή τους οφείλονται αλλού: σε μια ιδιότυπη ομερτά, καθώς ο ιδιοκτήτης της «Ακτωρ», η οικογένεια Μπόμπολα, που όπως είπαμε κατέχει το 5% της «Ελληνικός Χρυσός» είναι και βασικός μέτοχος σε μεγάλα ΜΜΕ (10).

7. Στη Ρουμανία θα χρησιμοποιηθεί κυάνιο. Στην Ελλάδα, σύμφωνα με τις δηλώσεις των υπευθύνων της «Ελληνικός Χρυσός», όχι. Οπως λένε, από τη στιγμή που το κοίτασμα στις Σκουριές περιέχει χαλκό, θα χρησιμοποιήσουν μια τεχνική για μεταλλουργία χαλκού που λέγεται flash smelting (στιγμιαία τήξη) και θα παίρνουν τον χρυσό ως παραπροϊόν.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ

Το ρουμανικό κράτος, παρ” όλο που έχει να κερδίσει περισσότερα χρήματα από τα σχέδια εξόρυξης χρυσού στο έδαφός του, παρ” όλο που έκανε καλύτερες συμφωνίες και παρ” όλο που και το ίδιο είναι μέτοχος της κοινοπραξίας, φαίνεται να κινείται με περισσότερη ωριμότητα, υπευθυνότητα και προσοχή σε σχέση με την Ελλάδα.

Το ελληνικό κράτος, που χορεύει στον ρυθμό των Μνημονίων, βιάζεται. Με μοναδικό κριτήριο το «να δώσουμε θέσεις εργασίας» ή «να φέρουμε ξένες επενδύσεις» κινείται άρον άρον με προχειρότητα, κερδίζοντας ελάχιστα, και μάλιστα σε ένα θέμα τόσο σημαντικό που αφορά το περιβάλλον μιας περιοχής απερίγραπτου φυσικού κάλλους.

Και επειδή οι άνθρωποι που ζουν εκεί πιστεύουν ότι τα αρχέγονα δάση που θα κοπούν δεν ξαναγίνονται και πως κάθε απόφαση που θα ληφθεί τώρα, θα επηρεάσει άμεσα και τις επόμενες γενιές, διαμαρτύρονται. Ωστόσο αντί να βρουν ένα κράτος που θα σκύψει και θα τους ακούσει, εκείνο τους στέλνει τα ΜΑΤ για να καταπνίξει τη φωνή τους.

Η Ελλάδα είναι η μοναδική χώρα της Ευρώπης όπου συμβαίνει κάτι τέτοιο. Δεν υπάρχει καμία ανάλογη περίπτωση, από τη στιγμή που η Ελλάδα έγινε μέλος της ευρωπαϊκής οικογένειας, όπου ένα μεταλλευτικό σχέδιο επιχειρήθηκε να επιβληθεί με αυτόν τον τρόπο, διά της βίας, εκ των άνω, από ευρωπαϊκό κράτος στον λαό του.

Αυτά είναι πράγματα που συχνά τα βλέπει κανείς να συμβαίνουν σε χώρες της Λατινικής Αμερικής. Στη Γουατεμάλα, όπου ΜΑΤ και άνδρες ιδιωτικής εταιρείας σεκιούριτι επενέβησαν προς χάριν της μεταλλευτικής CGN προκειμένου να καταπνίξουν τη διαμαρτυρία ιθαγενών Μάγιας.

Το αποτέλεσμα ήταν να σκοτώσουν φριχτά τον ηγέτη τους, κομματιάζοντάς τον με ματσέτες. Στο Περού για το ορυχείο της Newmont, όπου δυνάμεις καταστολής συγκρούστηκαν με τους ντόπιους που επίσης διαμαρτύρονταν κατά του πρότζεκτ, αφήνοντας πίσω τους νεκρούς και τραυματίες.

Και στην Κολομβία, όπου εξαιτίας του 50χρονου εμφύλιου πολέμου, ο στρατός είναι αυτός που φυλάει τις ιδιωτικές εταιρείες χρυσού. Αλλά είπαμε: Εμείς δεν έχουμε καμιά σχέση με Λατινική Αμερική, είμαστε στο ευρώ, είμαστε Ευρώπη!

Ρώτησα τον πρώην υπουργό Περιβάλλοντος που έβαλε την υπογραφή του για το πρότζεκτ, Γιώργο Παπακωνσταντίνου, τι ακριβώς κερδίζει η χώρα. (Θυμίζω ότι πήραμε 11 εκατ. ευρώ και τέλος. Ούτε σεντ από royalties στο μέλλον.)

Μου απάντησε αυτολεξεί: «Το κράτος κερδίζει γιατί παίρνει φόρους, το κράτος κερδίζει γιατί προσλαμβάνονται πάνω από 1.000 άτομα και αυτά τα άτομα έχουν εισοδήματα, άρα πληρώνουν φόρους».

Ο κ. Στρατουδάκης της «Ελληνικός Χρυσός» μιλάει για «1.700 άμεσες θέσεις εργασίας και τις διπλάσιες έμμεσες». Περίπου 5.000 δηλαδή. Κάτι που με ευκολία επιβεβαιώνει και ο δήμαρχος Αριστοτέλη κ. Πάχτας: «Πείτε μου, σε ποια άλλη περιοχή της πατρίδας μας, στην επόμενη πενταετία θα δημιουργηθούν άλλες 5.000 θέσεις απασχόλησης;».

Παρ” όλο που θεωρώ έωλο τον αριθμό των έμμεσων θέσεων -γιατί κανείς δεν μπορεί αυτή τη στιγμή να επιβεβαιώσει ότι π.χ. οι γαλότσες που θα φορούν οι εργάτες θα φτιάχνονται από ελληνικά χέρια και δεν θα αγοράζονται από τη Βουλγαρία- θα θεωρήσω ότι ο αριθμός των θέσεων εργασίας που θα δημιουργηθούν θα είναι όντως 5.000.

Οπως επίσης θα τονίσω και κάτι που δεν ακούγεται συχνά: ότι σύμφωνα με τις μελέτες της εταιρείας για τις Σκουριές, το ορυχείο θα έχει ζωή 27 χρόνων.

Τα ερωτήματα λοιπόν που καλείται να απαντήσει η ελληνική κοινωνία είναι τα εξής: Δέχεται για μια υπόσχεση 5.000 θέσεων εργασίας που θα διαρκέσουν 27 χρόνια, να κοπούν εκατοντάδες στρέμματα αρχέγονου δάσους;

Δέχεται να ρισκάρει τυχόν περιβαλλοντικές επιπτώσεις και ατυχήματα;

Δέχεται να εξορυχτεί χρυσάφι που θα φεύγει έξω, χωρίς να αφήνει περαιτέρω κέρδη στον τόπο από δικαιώματα εξόρυξης, παρά μόνο όσα θα προκύπτουν από τη φορολογία της επιχείρησης και των εργαζομένων της;

Και το πιο σημαντικό: Δέχεται αυτού του τύπου την ανάπτυξη;

Αυτά τα βασικά ερωτήματα θα πρέπει να αποτελέσουν την καρδιά μιας δημόσιας διαβούλευσης, η οποία κανονικά θα έπρεπε να είχε ήδη γίνει. Ετσι ώστε όλοι οι Ελληνες να είναι ενημερωμένοι γι” αυτό που σχεδιάζεται να γίνει σε ένα μέρος της πατρίδας τους.

Μας αφορά όλους. Αλλωστε όπως έλεγε και ο Αριστοτέλης, «Το κύριο γνώρισμα του πολίτη είναι η συμμετοχή στην απονομή δικαιοσύνης και στην άσκηση εξουσίας». Δυστυχώς στη σύγχρονη ελληνική δημοκρατία αυτά είναι ψιλά γράμματα.
01/12/2012

Οι δυστυχιες των αλλων...

strangejournal...
557635_514319278596305_621697799_nΠόσο εύκολο είναι να έχεις την άνεσή σου και την θέση ασφάλειας στο ζεστό σου γραφείο, studio ή σαλόνι και να το παίζεις large με την δυστυχία των άλλων; Και σκέψου να είσαι από αυτούς που ο μπαμπάκας τους έχει αφήσει περιουσία και παίρνουν σβάρνα τα κανάλια για να μιλήσουν για “θετική ενέργεια”!
Ή έστω κάποιο από αυτά τα κρατικοδίαιτα παράσιτα που κουνάνε με συγκατάβαση το κεφάλι παίζοντας τον ρόλο του “καλού εξουσιαστή”. Είναι εκείνη η κάστα που απολαμβάνει προνόμια που οι περισσότεροι κάτοικοι στην Ελλάδα τα έχουν ακουστά μόνο. Μιλάνε για “εθνική σύμπνοια” και ότι “όλοι πρέπει να αλλάξουμε και να προσπαθήσουμε” και μόνο new age φιλοσοφίες του ψιλικατζίδικου δεν αραδιάζουν και ψυχολογία της κυρα-Κατίνας. Ενίοτε συμμετέχουν και σε “τηλεμαραθώνιους αγάπης”!
Την πείνα, την έλλειψη φαρμάκων, τις αυτοκτονίες, τους μαχαιρωμένους μετανάστες, τους άνεργους, τους προσπερνάνε σαν εικόνες που χαλάνε το τέλειο σκηνικό -κατά τ’ άλλα- της Ελλαδας, “γιατί έχουμε την πιο όμορφη χώρα”, “έχουμε ήλιο”, “έχουμε ιστορία”. Δήθεν διαννούμενοι με φουλάρι και γένια τριών ημερών με έπαρση μιλάνε για “κουλτούρα”, αλλά χαλάει την αισθητική τους ο άστεγος και ο ταλαίπωρος που πλένει παμπρίζ στα φανάρια.
Με το καθαρό τους κουστούμι και με ζεστό νερό να τους περιμένει στο σπίτι, παίρνουν διδακτικό ύφος, δίνουν συμβουλές…επιτυχίας και εμμέσως παρουσιάζουν ως υπεύθυνα τα θύματα ατού του οικονομικού φασισμού. Νομίζουν πως ο λόγος τους απευθύνεται στην “κοινή λογική”, όπως τουλάχιστον προσπαθεί να κατασκευάσει το media-κό κατεστημένο, μέσω της ακόμη πιο επίπλαστης (διαχρονικά) κοινής γνώμης. Η αφ’ υψηλού τους θέση, δεν τους επιτρέπει να δουν πέρα από την μύτη τους, ότι δηλαδή είναι συνεργοί σε ένα έγκλημα. Το έγκλημα είναι ότι ενισχύουν την κυρίαρχη ιδεολογία.
Σαν να μην φτάνει αυτό, αυτοί οι απαράδεκτοι τύποι, παρουσιάζουν την υποταγή ως μετριοπάθεια και εν τέλει δεν ενδιαφέρονται για την δυστυχία, την εξαθλίωση και την φτώχεια των άλλων. Θεωρούνται παράπλευρες απώλειες. Πως αντιπαραβάλεις στην πείνα τον τουρισμό “για το καλό του τόπου”: Είναι συνυπεύθυνοι εδώ και χρόνια για την διαιώνιση αυτή της κατάστασης που έχει μετατρέψει την Ελλάδα σε σκουπιδότοπο μετριότητας και παρακμής. Το ξέρω, θέλετε “κύματα αισιοδοξίας”, αλλά αυτά δεν οδηγούν σε καμία αλλαγή, ακριβώς γιατί αντιμετωπίζουν τον πολίτη ως “πιστό” ο οποίος ελπίζει σε ανάσταση νεκρών.

Οι Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου και το «αυγό του φιδιού»...

Της  Άννας Καρακατσούλη, εφημεριδα των συντακτων, μεσω του Κοκκινου Σημειωματαριου...
Καθώς οι Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου και τα Προεδρικά Διατάγματα υποκαθιστούν στις μέρες μας τις κοινοβουλευτικές διαδικασίες και υπονομεύουν την εμπιστοσύνη της κοινωνίας στον κοινοβουλευτισμό, θα ήταν σκόπιμο να επαναφέρουμε στη μνήμη μας την κατάληξη ανάλογων πρακτικών από το όχι πολύ μακρινό ευρωπαϊκό παρελθόν.

Στη Γερμανία της περιόδου 1930-1933, όταν η κατακερματισμένη σύνθεση του Κοινοβουλίου της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης, που τόσο προσφιλές σύστημα αναφοράς έχει γίνει τελευταία στη χώρα μας, καθιστούσε απαγορευτική την υπερψήφιση των νόμων που εισηγούνταν οι ασταθείς κυβερνήσεις συνασπισμού, η Καγκελαρία εγκαινίασε την πρακτική της καταφυγής σε προεδρικά διατάγματα με άμεση ισχύ νόμου αναθέτοντας ουσιαστικά το έργο της διακυβέρνησης στον πρόεδρο Χίντεμπουργκ και παρακάμπτοντας την κοινοβουλευτική διαδικασία.

Το σχετικό άρθρο 48 του γερμανικού Συντάγματος, που είχε προβλεφθεί για την άμεση αντίδραση σε ενδεχόμενες κρίσιμες και έκτακτες περιστάσεις απειλητικές για το έθνος, έγινε το μέσο για την αυταρχική άσκηση της εξουσίας, απαλλαγμένης από τον κοινοβουλευτικό έλεγχο. Η επίκλησή του αναδείχθηκε στην κύρια νομοθετική πρακτική από την άνοιξη του 1930 μέχρι την, υπενθυμίζουμε νόμιμη, άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία τον Ιανουάριο 1933 οπότε και καταργήθηκε κάθε πρόσχημα δημοκρατικού πολιτεύματος. Προηγουμένως, η νοθευμένη και προσχηματική λειτουργία του Ράιχσταγκ υπό καθεστώς προεδρικών διαταγμάτων είχε αποστερήσει από την κοινοβουλευτική δημοκρατία τα τελευταία ψήγματα κύρους και νομιμοποίησης που διέθετε ακόμη σε μια κοινωνία εξαντλημένη και απελπισμένη από την αδυναμία αντιμετώπισης της οικονομικής κρίσης του 1929/30.

Η κοινοβουλευτική και εξωκοινοβουλευτική Δεξιά είχε επιδιώξει και επιτύχει την ουσιαστική ακύρωση του Κοινοβουλίου και τη μετάβαση στο προεδρικό σύστημα προκειμένου να συντρίψει το κοινωνικό κράτος της Βαϊμάρης. Το αποτέλεσμα όμως ήταν η απομάκρυνση των πολιτών από μια αδρανοποιημένη και απαξιωμένη δημοκρατία και η αντίστοιχη προσχώρησή τους στο δυναμικό, ανερχόμενο και διεκδικητικό ακροδεξιό ναζιστικό κίνημα. Η πρακτική της παράκαμψης των εθνικών κοινοβουλίων δεν αποτελεί γερμανική επινόηση. Ανάλογες δικλείδες προβλέπονταν, και αξιοποιήθηκαν επίσης στο έπακρο την ίδια περίοδο και υπό την πίεση πάλι της οξείας οικονομικής ύφεσης, από το γαλλικό Σύνταγμα της Γ΄ Δημοκρατίας.

Και στη γαλλική περίπτωση τα προεδρικά διατάγματα σήμαιναν την απεγνωσμένη προσπάθεια των επισφαλών κυβερνήσεων συνεργασίας να αποφύγουν ακόμη μια καταψήφιση της κυβέρνησης και την προσφυγή στις κάλπες, που πάντα όμως ερχόταν αλλά σε μια ατμόσφαιρα σήψης και περιφρόνησης για ένα σύστημα που αδυνατούσε να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων. Η πολιτική κρίση μετατράπηκε σε ευθεία αμφισβήτηση του κοινοβουλευτισμού με μόνα ωφελημένα τα ακροδεξιά κινήματα που δημαγωγούσαν ανοιχτά υπέρ μιας αυταρχικής λύσης. Τελικά, η επίπλαστη αυτή πολιτική σταθερότητα, τόσο στη Γερμανία όσο και στη Γαλλία, δεν ξεγέλασε κανέναν.

Αντίθετα, υπέσκαψε ολέθρια τα θεμέλια της δημοκρατίας και η κατάρρευση αποδείχθηκε αναπόφευκτη συμπαρασύροντας στη βαρβαρότητα του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου ολόκληρο το ευρωπαϊκό αξιακό σύστημα.

Το μάλλον ξεχασμένο δίδαγμα της ιστορίας είναι ότι η δημοκρατία δεν μπορεί  παρά να ασκείται καθ’ολοκληρία, αλλιώς οι κίνδυνοι που ελλοχεύουν είναι ανυπολόγιστοι.


Πηγή: Η Εφημερίδα των Συντακτών

EUROGROUP 26.11.2012 : Σε λογο υποθετικο...

Χωρις χρεος, χωρις ευρω...
draghi samaras merkel rahoiΜετά από τις δύο προηγούμενες συνεδριάσεις του Eurogroup το μνημονιακό στρατόπεδο δήλωνε, ότι στις  26.11.2012 θα υπήρχε απόφαση για την εκταμίευση.  Οι επίσημες ανακοινώσεις του Γιούνγκερ, της Ευρωομάδας και του ΔΝΤ έδειχναν τα αντίθετα. Αυτή η εικονική πραγματικότητα τούς οδήγησε τα ξημερώματα της 27.11.2012 σε συνέχιση της προπαγάνδας, ότι δηλαδή υπάρχει απόφαση για εκταμίευση της πολυπόθητης δόσης. Υπάρχει όμως ;
Από ότι φαίνεται από την ίδια δήλωση, το πρόβλημα που απασχολεί την Τρόικα είναι το φούσκωμα του δημόσιου χρέους. Έξι μήνες μετά από το PSI η ομολογία αυτή αποδεικνύει, ότι τα προγράμματα για την ελληνική οικονομία εξυπηρετούν μόνο τα συμφέροντα της οικονομικής μαφίας : διάσωση τραπεζών, εργαζόμενοι σκλάβοι, διάλυση παιδείας και υγείας, ολοκληρωτική αφαίμαξη αποθεματικών ΦΚΑ, τοκογλυφία ομολόγων, ξεπούλημα κοινωνικών και φυσικών πόρων και αρπαγή περιουσίας μέσω φόρων είναι τα κυριότερα μέσα για την επίτευξη των στόχων τους.
Η ομολογία αυτή όμως δεν τους σταματάει : προτείνουν δήθεν νέα μείωση χρέους με επαναγορά των κρατικών οφειλών. Ποιος θα χάσει από αυτήν την επαναγορά θα το γνωρίζουμε από την άλλη εβδομάδα. Βάσιμη είναι η υποψία, ότι ο χαμένος θα είναι τα ασφαλιστικά ταμεία και οι δημόσιες υπηρεσίες. Υπεύθυνος διαχείρισης των ομολόγων  αυτών  είναι ο Διοικητής της ΤτΕ, Προβόπουλος. Η δήλωση του Στουρνάρα, ότι τα ταμεία θα αποφασίσουν ελεύθερα, είναι ψέματα.
Η απόφαση – σε λόγο υποθετικό και υπό την προϋπόθεση εφαρμογής των μέτρων που θα αποφασιστούν και θα αποφασιστούν- αφορά τα εξής :
Τα σχετικά περί μείωσης τόκων, εισφορών στο EFSF/EMS και  επιμήκυνσης χρέους προς τo ΕFSF θα συζητηθούν  ΕΑΝ πετύχει  η επαναγορά του χρέους.
ΕΑΝ γίνουν τα παραπάνω : επαναγορά χρέους, μείωση τόκων, εισφορών στο EFSF/EMS και  επιμήκυνση χρέους προς την Ευρωζώνη, τότε θα συζητηθεί η μειωμένη συμμετοχή της Ελλάδας στα ταμεία χρηματοδότησης (π.χ. ΕΣΠΑ) και η μείωση των τόκων από το Μνημόνιο 1.
Στο τέλος η δήλωση επανέρχεται στην εικονική απόφαση που πανηγύριζαν οι μνημονιακοί ή καλύτερα οι σωτήρες του τραπεζικού συστήματος. Η εκταμίευση της δόσης θα αποφασιστεί στις 13 Δεκεμβρίου ΑΝ υπάρχουν εγκρίσεις από τα κράτη της Ευρωζώνης και ΑΝ πετύχει η επαναγορά χρέους.
Η πάγια θέση του Γιούρογκρουπ για να χρηματοδοτεί την Ελλάδα συνεχίζεται: πρέπει να εφαρμοστούν και να εφαρμόζονται χωρίς καθυστέρηση τα μέτρα των μνημονίων με το ενδεχόμενο να συμπληρώνονται με νέα μνημόνια.
Στην ουσία αποφάσεις για τη διάσωση των τραπεζών ;
Τα σχετικά με τις μεταφορές χρημάτων στον ειδικό λογαριασμό του δημόσιου χρέους αφορούν τις τράπεζες. Αν το Δημόσιο προχωρήσει σε χρεοκοπία, οι πρώτοι που θα βουλιάξουν είναι οι ελληνικές τράπεζες, διότι το κράτος έχει αναλάβει τη διάσωσή τους. Οι δεύτεροι που θα βουλιάξουν είναι οι τράπεζες που έχουν δανείσει τις ελληνικές τράπεζες και δεν θα πάρουν τα λεφτά τους. Οπότε οι αξιωματούχοι του Γιούρογκρουπ και της Ελλάδας θέλουν να υπάρχει ένας κουμπαράς που θα απορροφήσει κατά ένα μεγάλο μέρος την χρεοκοπία των ελληνικών τραπεζών. Εξάλλου στη δήλωση γίνεται ιδιαίτερη μνεία σε ενέργειες, ώστε να διασφαλίσουν τους πιστωτές  των ελληνικών τραπεζών.
Σχετικά με την απόφαση (;) για το μέγεθος του χρέους το 2020 ή το 2025, θεωρείται, ότι είναι απλά μια εκτίμηση των διαχειριστών της κρίσης, που δεν επιδέχεται κριτική. Κανείς δεν μπορεί να αποφασίσει πόσο θα είναι το χρέος μετά από δέκα χρόνια, όταν ομολογεί την αποτυχία του έξι μήνες μετά από το PSI.
Τελευταίο, αλλά ουσιώδες μήνυμα : η συγκυβέρνηση ΝΔ. ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ χρεώνεται μια διαπραγματευτική ήττα. Δεν πήρε τη δόση με τη ψήφιση του μνημονίου, αλλά τηρώντας νέους  όρους. Την αφαίμαξη των αποθεματικών των ταμείων και των ν.π.δ.δ. που θα οδηγήσει σε χειρότερες ασφαλιστικές παροχές και δημόσιες υπηρεσίες.
Η δήλωση του Eurogroup 27.11.2012
Μετάφραση της δήλωσης Eurogroup 27.11.2012.
01.12.2012
Γιώργος Πάσογλου

Τα ψέμματα του κ. Σαμαρά...

Του Γαβριήλ Σακελλαρίδη, από τις 6 Μέρες μεσω  Ecoleft...
123232_16276Οι αναμνήσεις από το διάγγελμα του κ. Παπανδρέου από το Καστελόριζο τον Απρίλιο του 2010 έχουν αρχίσει να ξεθωριάζουν. Το ίδιο ενδεχομένως να συμβαίνει και με τις αναμνήσεις από τις δηλώσεις του κ. Βενιζέλου ως Υπουργού Οικονομικών μετά την ολοκλήρωση του PSI. Όλες τους είχαν ένα κοινό σημείο. Και αυτό ήταν η θριαμβολογία για την «επιτυχία» της εκάστοτε ελληνικής κυβέρνησης, που με τις «ιστορικές» συμφωνίες που πετύχαινε επέλυε το πρόβλημα της βιωσιμότητας του ελληνικού χρέους και υποτίθεται ότι άνοιγε διάπλατα το δρόμο για την ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας.
Τα αποτελέσματα που ακολούθησαν αυτές τις μεγαλόστομες και πομπώδεις δηλώσεις είναι γνωστά. Πριν προλάβει να στεγνώσει το μελάνι στο χαρτί των αποφάσεων, η όποια αισιοδοξία της ελληνικής κυβέρνησης εξανεμιζόταν υπό το βάρος της πραγματικότητας. Και όμως ο κ. Σαμαράς επιμένει: «Η απόφαση του Eurogroup της Δευτέρας σηματοδοτεί την ανάκαμψη του κλίματος». Μάλλον δεν διδάχτηκε από την εμπειρία των προκατόχων του.
Ας δούμε όμως πιο συγκεκριμένα τί είπε ο κ. Σαμαράς στο διάγγελμά του.
«Η Ελλάδα κατάφερε να διασφαλίσει την παραμονή της στο ευρώ». Ο κ. Σαμαράς παραβιάζει ανοιχτές θύρες, θεωρώντας ότι πέτυχε μία επιτυχία αποφεύγοντας έναν κίνδυνο που όμως ποτέ δεν υπήρξε. Είναι γνωστές οι διατυπώσεις Ευρωπαίων αξιωματούχων και διεθνών αναλυτών για τις καταστροφικές επιπτώσεις μίας εξόδου της χώρας μας από την Ευρωζώνη. Ο κ. Σαμαράς συνεχίζοντας στο δρόμο του ψευδεπίγραφου διλήμματος «Μνημόνιο ή δραχμή» προσπαθώντας να «ανακαλύψει» επιτυχίες για να κεφαλαιοποίησει πολιτικά οφέλη. Όμως η συναίνεση του στις καταστροφικές πολιτικές λιτότητας θέτει την ίδια τη βιωσιμότητα της Ευρωζώνης σε μεγάλο κίνδυνο.
«Εξασφαλίστηκε άμεση εκταμίευση μεγαλύτερη από τη δόση των 31 δις ευρώ που θα δοθεί στην πραγματική οικονομία». Το κατά πόσο αποφασίστηκε οριστικά είναι υπό συζήτηση, αφού στην απόφαση του Eurogroup αναφέρεται ρητώς ότι η εκταμίευση της δόσης θα γίνει μετά την έκθεση για την αξιολόγηση του προγράμματος επαναγοράς ομολόγων. Το ίδιο άλλωστε τονίζει και το ΔΝΤ. Η επιτυχία της επαναγοράς ομολόγων είναι εξαιρετικά αμφίβολη, αφού οι κάτοχοι ομολόγων δεν έχουν κανένα κίνητρο να πουλήσουν τα ομόλογα στο ελληνικό Δημόσιο στις διαμορφωμένες χαμηλές τιμές. Το γεγονός ότι τα ομόλογα αυτά είναι σε αγγλικό δίκαιο (λόγω PSI) δεν αφήνουν περιθώρια εξαναγκασμού των ομολογιούχων. Επιπλέον η επαναγορά προϋποθέτει 10 δις τα οποία αθροίζονται στο δημόσιο χρέος. Όμως ακόμη και αν λάβουμε τη δόση με πολιτική απόφαση, τα χρήματα αυτά δεν θα τονώσουν της πραγματική οικονομία. Η ανακεφαλαιοποίηση θα οδηγήσει απλώς σε αντικατάσταση κεφαλαίων από την ΕΚΤ, που τεχνικά κρατάνε ζωντανές τις ελληνικές τράπεζες, ενώ η αύξηση των δανείων στο κόκκινο θα οδηγήσουν σε ακόμα μεγαλύτερες ανάγκες ανακεφαλαιοποίησης. Επιπλέον συζητιέται τα 10 δις που χρειάζονται για την επαναγορά ομολόγων να δοθούν από τις δόσεις. Επομένως, η πραγματική οικονομία δεν πρόκειται να ανακουφιστεί από την εκταμίευση.
«Το χρέος θα μειωθεί επιπλέον κατά 20%». Η μείωση των επιτοκίων και η επιστροφή των κερδών της ΕΚΤ στην Ελλάδα για να συμβούν, πρέπει να πετύχει η επαναγορά, που όπως είπαμε είναι εξαιρετικά αμφίβολο. Όμως σε κάθε περίπτωση το δημόσιο χρέος δεν είναι συνάρτηση των επιτοκίων αλλά της διαφοράς των επιτοκίων με τους ρυθμούς ανάπτυξης. Όσο η λιτότητα συνεχίζεται εξαιτίας του Μνημονίου το δημόσιο χρέος δεν θα γίνει βιώσιμο. Και αυτό είναι αδιαμφισβήτητο.
«Εξασφαλίσαμε ότι δεν θα υπάρξουν άλλα οδυνηρα μέτρα σε μισθούς συντάξεις και επιδόματα». Το μεγαλύτερο ψέμα του κ. Σαμαρά. Η ρήτρα αυτόματων περικοπών σε περίπτωση απόκλισης από τους δημοσιονομικούς στόχους, δεν αφήνει περιθώρια παρερμηνείας. Οι δημοσιονομικοί στόχοι θα αποκλίνουν εξαιτίας της λιτότητας. Επομένως οι νέες περικοπές σε μισθούς και συντάξεις πρέπει να θεωρούνται δεδομένες. Και μάλιστα θα γίνονται αυτόματα, εκτός Βουλής.
Ο κ. Σαμαράς γνωρίζει πολύ καλά την πραγματικότητα και  οποιοσδήποτε μπορεί να καταλάβει ότι η πολιτική του επιβίωση εξαρτάται από το πόσο αληθοφανή είναι τα ψέμματά του. Όμως η ίδια η πραγματικότητα είναι αμείλικτη μαζί του. Η απόφαση του Eurogroup δεν του προσφέρει τη σανίδα «σωτηρίας» που αναζητούσε. Και είναι ακόμα μία φορά έκθετος.

Σαμίρ Αμίν: «Nα ξαναφτιαχτεί από τους λαούς η ευρωζώνη»...

Συνέντευξη στον Τάσο Τσακίρογλου, απο την Εφημεριδα των Συντακτων...
Την πλήρη αποδόμηση της ευρωζώνης προτείνει ως εναλλακτική λύση στο σημερινό αδιέξοδο ο διαπρεπής οικονομολόγος Σαμίρ Αμίν, διευθυντής σήμερα του Τρίτου Παγκόσμιου Φόρουμ του Ντακάρ.
«Αφού έχουμε αποδομήσει αυτή την κατασκευή, εναπόκειται ίσως στους λαούς να την ξαναφτιάξουν με νέους κανόνες που αυτοί θα επιλέξουν. Εάν δεν το κάνουν αυτό οι λαοί, η ευρωζώνη θα διαλυθεί σε χάος. Αυτή τη διαδικασία βλέπουμε τώρα» δηλώνει στην «Εφ.Συν.».

-Η Ελλάδα βρίσκεται στο κέντρο μιας βαθιάς κοινωνικής και οικονομικής κρίσης. Εχετε υποστηρίξει ότι οι χώρες της ευρωπαϊκής περιφέρειας είναι τα θύματα αυτής της κρίσης. Τι ακριβώς εννοείτε;

«Η κρίση έχει αποκαλύψει τη λειτουργία της λεγόμενης Ευρωπαϊκής Ενωσης και ειδικότερα της ευρωζώνης. Είχε ειπωθεί ότι η λειτουργία της Ε.Ε. και του πλαισίου του ενιαίου νομίσματος θα οδηγούσε τα κράτη που είναι λιγότερο ανεπτυγμένα να φτάσουν τα περισσότερο ανεπτυγμένα, όπως η Γερμανία. Αυτό είναι απόλυτη ανοησία.

Η ίδια η λογική της Ε.Ε. και της ευρωζώνης δεν ήταν ποτέ κάτι τέτοιο, αλλά αντιθέτως είχε στόχο να βαθύνει τις διαφορές μεταξύ του κέντρου και της περιφέρειας εντός της Ευρώπης. Αυτό ίσχυε ακόμα και προ της κρίσης` ήταν η ίδια η λογική του συστήματος».

-Εννοείτε ότι υπήρχε μια λανθασμένη αρχιτεκτονική της Ε.Ε. ευθύς εξαρχής;

«Απολύτως. Από την πρώτη στιγμή. Η αρχιτεκτονική ήταν τέτοια ώστε να ευνοεί το κέντρο εις βάρος της περιφέρειας. Και αυτό γιατί ήταν δομημένη στη βάση του φιλελεύθερου φονταμενταλισμού, δηλαδή στους ίδιους κανόνες που εφαρμόζονταν σε όλες τις χώρες.

Αυτοί οι κανόνες δεν οδηγούν τους ασθενέστερους να φτάσουν τους ισχυρότερους, αλλά, αντιθέτως, τους κάνει να γίνονται όλο και πιο αδύναμοι. Θεωρώ ότι ήταν γιγάντιο λάθος των χωρών της πρώην ανατολικής Ευρώπης και του Νότου να ενταχθούν στην Ενωση αυτή. Φυσικά η κρίση βάθυνε αυτή την κατάσταση».

-Η ελληνική κυρίαρχη ελίτ ακολουθεί τον δρόμο που επιβάλλει η τρόικα και καταστρέφει τα υπολείμματα του όποιου κοινωνικού κράτους, υποστηρίζοντας ότι δεν υπάρχει άλλη επιλογή. Συμφωνείτε;

«Φυσικά και υπάρχει άλλη επιλογή. Λένε ότι δεν υπάρχει από τη σκοπιά της κυριαρχίας του μονοπωλιακού κεφαλαίου, τη σκοπιά του Βορρά, της Γερμανίας, της Γαλλίας κ.λπ. Δεν υπάρχει εναλλακτική από τη δική τους σκοπιά, η οποία είναι η μεγιστοποίηση των κερδών του κεφαλαίου στις πιο ανεπτυγμένες χώρες της Ευρώπης. Αρα, πάντα υπάρχουν εναλλακτικές».

-Οι πολιτικές και οικονομικές ελίτ της Ευρώπης επιβάλλουν διαδοχικά προγράμματα λιτότητας, οδηγώντας σε βαθύτερη ύφεση, με εκατομμύρια ανέργους. Υπάρχει διέξοδος, δεδομένων των συσχετισμών δύναμης;

«Πριν δούμε εάν υπάρχει έξοδος, ας δούμε πού οδηγεί αυτό το σύστημα. Οδηγεί σε διαρκή λιτότητα. Δείτε την Ελλάδα. Οδεύει σε στάνταρντ ζωής που θα προσεγγίζουν αυτά της Αλβανίας και της Βουλγαρίας και το πράγμα αναμένεται να επιδεινωθεί.

Σε λίγο θα πουν ότι αυτό δεν αρκεί, γιατί έχετε μισθούς που είναι υψηλότεροι από εκείνους στο Μπαγκλαντές κ.ο.κ. Το επίσημο επιχείρημα είναι πως η λιτότητα αποτελεί το μόνο μέσο για τη μείωση του δημόσιου χρέους.

Ομως η πραγματικότητα είναι ακριβώς η αντίθετη και αυτό μπορούμε να το δούμε παντού στην Ευρώπη».

-Και πού βρίσκεται η αλήθεια;

«Ο πραγματικός στόχος της λιτότητας δεν είναι να μειώσει το δημόσιο χρέος, καθώς αυτό αποτελεί την ευκαιρία για το μονοπωλιακό κεφάλαιο να αποκομίσει γιγάντια υπερκέρδη. Γι” αυτούς είναι καλό ότι η Ελλάδα έχει υψηλό χρέος, γιατί απ” αυτό κερδίζουν τεράστια ποσά σε τόκους. Είναι μια θαυμάσια ευκαιρία για τις τράπεζες και το μονοπωλιακό κεφάλαιο.

Ομως αυτό το σύστημα δεν είναι βιώσιμο. Και ο λόγος δεν είναι μόνον ότι οι πολίτες δεν θα το αποδέχονται στο διηνεκές και θα εξεγερθούν. Ακόμα και εάν υποθέσουμε ότι θα το αποδέχονταν, δεν θα οδηγούσε πουθενά, γιατί θα είχαμε έναν φαύλο κύκλο λιτότητας και αύξησης του δημόσιου χρέους.

Αυτό το σύστημα καταρρέει, όπως λέει και ο τίτλος του νέου μου βιβλίου. Το σύστημα δεν πρόκειται να καταρρεύσει στο μέλλον, αλλά καταρρέει τώρα. Αυτό το σύστημα δεν είναι βιώσιμο και γι” αυτό η εναλλακτική λύση είναι βιώσιμη».

-Ποια είναι αυτή η εναλλακτική λύση;

«Είναι η πλήρης αποδόμηση της ευρωζώνης. Και αφού έχουμε αποδομήσει αυτή την κατασκευή, εναπόκειται ίσως στους λαούς να την ξαναφτιάξουν με νέους κανόνες που αυτοί θα επιλέξουν. Εάν δεν το κάνουν αυτό οι λαοί, η ευρωζώνη θα διαλυθεί σε χάος. Αυτή τη διαδικασία βλέπουμε τώρα».

-Μετά από τόσα χρόνια απορρύθμισης των αγορών νομίζετε ότι είναι δυνατόν να αναστραφεί αυτή η διαδικασία;

«Πρέπει να αναστραφεί. Αυτό μπορεί να γίνει με την έξοδο από την ευρωζώνη. Αυτό θα μετατραπεί σε χιονοστιβάδα, γιατί και άλλοι θα ακολουθήσουν. Φυσικά, εάν είσαι μια μικρή χώρα, σχετικά αδύναμη, όπως η Ελλάδα, δεν είναι σίγουρο ότι θα δημιουργηθεί χιονοστιβάδα.

Ομως εάν το κάνει μια πιο ισχυρή χώρα ή μια ομάδα χωρών, όπως η Ισπανία, η Ιταλία ή ίσως και η Γαλλία, τότε σίγουρα θα έχουμε μια χιονοστιβάδα».

-Εκατομμύρια άνθρωποι βγαίνουν στους δρόμους σε Αθήνα, Μαδρίτη, Λισαβόνα, Παρίσι και Ρώμη. Μπορεί να υπάρξει ένα κοινό μέτωπο των εργαζομένων σήμερα;

«Είναι αναγκαίο. Υπάρχει διεθνής αντίδραση σε όλη την Ευρώπη και όχι μόνο στις χώρες που αναφέρατε. Δυστυχώς όμως υπάρχει μικρή αντίδραση στη Γερμανία και στην πρώην ανατολική Ευρώπη. Οσο μεγαλώνει η πάλη των λαών, που είναι τα πρώτα θύματα, τόσο θα ισχυροποιείται η ικανότητά τους για αποδόμηση αυτής της Ευρώπης.

Δεν αρκεί να λέμε «θέλουμε μιαν άλλη Ευρώπη». Αυτό είναι ένα ωραίο σύνθημα, αλλά το θέμα είναι πώς φτάνεις σ” αυτήν την Ευρώπη. Δεν μπορείς να φτάσεις εκεί εάν πρώτα δεν αποδομήσεις τη σημερινή Ευρώπη».

-Πιστεύετε ότι η Αριστερά είναι αρκετά τολμηρή για να διαμορφώσει ένα εναλλακτικό και βιώσιμο πολιτικό πρόγραμμα απέναντι στον χρηματιστικό καπιταλισμό;

«Χρειάζεται να γίνει κάτι γρήγορα, ενώ εμείς αργούμε – και αυτό είναι το δράμα της εποχής μας. Ο Γκράμσι έγραψε κάποτε πως όταν ένα σύστημα πεθαίνει (και εγώ ονομάζω την εποχή μας «φθινόπωρο του καπιταλισμού»), αλλά το νέο σύστημα δεν έχει ακόμα γεννηθεί και βρισκόμαστε σε μια γκρίζα περιοχή, στην οποία η νύχτα δεν έχει φύγει ακόμα και το φως της μέρας δεν έχει φανεί, τότε εμφανίζονται τα τέρατα.

Αυτό βλέπουμε τώρα και είναι δραματικό, γιατί το σύστημα καταρρέει μέσα στο χάος, λόγω έλλειψης χρόνου για τις συνεπείς κοινωνικές δυνάμεις. Πρέπει να κάνουμε αυτό το έλλειμμα χρόνου όσο μικρότερο γίνεται. Και οι αντιδράσεις των λαών το κάνουν όντως μικρότερο, όχι όμως όσο χρειάζεται».

-Μιλήσατε για τα τέρατα. Πώς βλέπετε την άνοδο ενός ναζιστικού κόμματος, της Χρυσής Αυγής, στην Ελλάδα;

«Είμαστε στο φθινόπωρο του καπιταλισμού, αλλά όχι ακόμα στην άνοιξη των λαών. Σε μια τέτοια δραματική περίοδο τα πάντα είναι πιθανά: το καλύτερο και το χειρότερο. Αυτά τα δύο συνδέονται γιατί βρίσκονται σε διαπάλη.

Για παράδειγμα: η κρίση του ’30 μάς έδωσε τον ναζισμό, αλλά και το Νιου Ντιλ και το Λαϊκό Μέτωπο. Το βλέπουμε τώρα αυτό να λειτουργεί παντού και όχι μόνο στην Ελλάδα. Η ριζοσπαστική Αριστερά δυνητικά ενισχύεται μέσω των αγώνων, αλλά ταυτοχρόνως ενισχύεται η εξτρεμιστική ακροδεξιά».

WHO IS WHO

Ισως ο επιφανέστερος εκπρόσωπος των θεωριών για την Ανάπτυξη, ο Γαλλο-αιγύπτιος οικονομολόγος γεννήθηκε το 1931 στο Κάιρο, σπούδασε στο Παρίσι, όπου έγινε μέλος του γαλλικού Κ.Κ., από το οποίο αποστασιοποιήθηκε αργότερα.

Είναι συγγραφέας περισσοτέρων των 30 βιβλίων, ορισμένα εκ των οποίων έχουν μεταφραστεί στα ελληνικά. Μάλιστα ένα απ” αυτά («Η συσσώρευση σε παγκόσμια κλίμακα») το έχει προλογίσει ο Ανδρέας Παπανδρέου, ο οποίος διατηρούσε στενή σχέση μαζί του.

01/12/2012,8:35

Παρασκευή 30 Νοεμβρίου 2012

Ποια ανάπτυξη φέρνει 1.000.000 θέσεις εργασίας;

του Γιωργου Δελαστικ απο το Εθνος...

Ανεπανόρθωτες είναι οι ζημιές που έχει υποστεί η ελληνική οικονομία αλλά και η εικόνα της Ελλάδας στα μάτια των Ευρωπαίων πολιτών εξαιτίας του τρόπου με τον οποίο οι ελληνικές κυβερνήσεις χειρίστηκαν την κρίση και της μνημονιακής πολιτικής που κατεξευτέλισε τη χώρα μας σε ολόκληρη τη Γηραιά Ηπειρο. Μόνο ένα πικρό χαμόγελο οίκτου προκαλούν οι πρωθυπουργικοί ισχυρισμοί περί «αποκατάστασης της αξιοπιστίας της χώρας»
και περί δήθεν επερχόμενης «ανάπτυξης», η οποία θα αποκαταστήσει το βιοτικό επίπεδο των Ελλήνων, που συνεχίζει να καταβαραθρώνεται ραγδαία.
Δεν ξέρει πού να κρυφτεί κανείς από ντροπή όταν ακούει να του διηγούνται καθημερινές εμπειρίες απλών Ελλήνων σε ευρωπαϊκές χώρες. Φοιτητές π.χ. που πάνε να νοικιάσουν σπίτι στην Αγγλία και οι ιδιοκτήτες τούς ζητούν... διπλάσιο αριθμό ενοικίων ως εγγύηση από όσα ζητούν σε άλλους ξένους ή αρνούνται εντελώς να νοικιάσουν το σπίτι τους σε Ελληνες! Παρέες Ελλήνων που πάνε να φάνε σε εστιατόριο στην Αυστρία, παραγγέλνουν και το γκαρσόνι απαιτεί να πληρώσουν... προκαταβολικά το φαγητό!
Υπάρχει πλήρης απαξίωση και περιφρόνηση προς οτιδήποτε ελληνικό στην Ευρώπη, όσο κι αν μας πληγώνει αυτό. Μόνο στο μυαλό κυβερνητικών παραγόντων υπάρχει υποτιθέμενη αποκατάσταση της αξιοπιστίας της Ελλάδας, σε καμία περίπτωση στην πραγματικότητα. Δυστυχώς, θα χρειαστούν δεκαετίας για να αποκατασταθεί αυτή η ζημιά.
Αυτό όμως είναι το λιγότερο, όσο απαξιωτικό κι αν είναι για μας. Το κατά πολύ σοβαρότερο είναι αν και πότε η Ελλάδα θα μπορέσει να συνέλθει και να επανέλθει εκεί που βρισκόταν πριν από το ξέσπασμα της κρίσης. Ας γίνουμε σαφέστεροι. Το 2007 η Ελλάδα είχε κάπου 370.000 ανέργους. Σήμερα κοντεύουν να φτάσουν το 1.300.000 και το 2013, σύμφωνα με όλες τις εκτιμήσεις, θα ξεπεράσουν το 1.500.000. Το ερώτημα είναι απλό και δραματικό: Αυτή η ανάπτυξη που υπόσχεται ο πρωθυπουργός υπάρχει περίπτωση να δημιουργήσει ένα εκατομμύριο και πάνω θέσεις εργασίας; Η απάντηση είναι εξίσου απλή, αλλά τραγική: Αποκλείεται! Θα χρειαστούν πολλές δεκαετίες.
Το 2013 θα είναι η έκτη συνεχής χρονιά συρρίκνωσης της ελληνικής οικονομίας και μάλιστα βίαιης μείωσης του ΑΕΠ. Δεκάδες χιλιάδες επιχειρήσεις του ιδιωτικού τομέα θα κλείσουν, προσθέτοντας εκατοντάδες χιλιάδες ανέργους στους ήδη υπάρχοντες. Σαν να μην έφτανε αυτό, θα αρχίσει και ο δημόσιος τομέας να παράγει δεκάδες χιλιάδες ανέργους μέσω διαθεσιμότητας ή και απολύσεων χωρίς προσχήματα, καθώς και δεκάδες χιλιάδες πρόσθετους συνταξιούχους.
Αντί δηλαδή ο κρατικός τομέας να είναι φορέας ανακούφισης αυτούς τους χαλεπούς καιρούς, λόγω Μνημονίου, θα μετατραπεί σε ολέθριο καταστροφέα εκατοντάδων χιλιάδων θέσεων εργασίας για τα επόμενα χρόνια. Βεβαίως και το κράτος θα γλιτώνει λεφτά καθώς θα απολύει εκατοντάδες χιλιάδες υπαλλήλους του, θα εξαθλιώνει οικονομικά όσους συνεχίζουν να δουλεύουν στο Δημόσιο πληρώνοντάς τους πολύ λιγότερο, κλείνοντας σχολεία και νοσοκομεία κατακρημνίζοντας στα Τάρταρα την υγεία και τη μόρφωση του λαού μας. Υπάρχει όμως κανένας τίμιος άνθρωπος που να χαρακτηρίζει «ανάπτυξη» αυτό το ζοφερό μέλλον που απεργάζεται για τους Ελληνες η συγκυβέρνηση Σαμαρά, Βενιζέλου, Κουβέλη;
Οσο για τον βαρύτατα χειμαζόμενο ιδιωτικό τομέα, με τι λεφτά θα αναπτυχθεί; Δειλά δειλά τώρα κυβέρνηση και τραπεζίτες ομολογούν ότι καμιά ρευστότητα δεν θα φέρει αυτή καθαυτή η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών. Απλώς ελπίζουν ότι θα... ξαναγυρίσουν στις τράπεζες οι καταθέσεις και αυτά τα λεφτά των καταθετών θα δανείσουν οι τραπεζίτες στις επιχειρήσεις για να αναπτυχθούν! Υποκρίνονται ότι δεν αντιλαμβάνονται πως κανένα αξιόλογο ποσό δεν θα ξαναγυρίσει στις τράπεζες, γιατί απλούστατα ο κοσμάκης ξοδεύει όσα είχε στην άκρη προσπαθώντας αφενός να επιβιώσει και αφετέρου να πληρώσει το ληστρικό φορολογικό «γδάρσιμό» του από την κυβέρνηση.

Το κύκνειο γρύλισμα ενός προτεκτοράτου...

του Μακη Μαλαφεκα απο τον Δρομο της Αριστερας...
Του Μάκη Μαλαφέκα. Η κατασκευή του «φράχτη» που θα μας προστατεύει απ’ τους εκ του Νότου και της Ανατολής εξαθλιωμένους συνανθρώπους μας -στην εξαθλίωση των οποίων το εξαχρειωμένο ελληνικό κράτος συνέβαλε όσο του επέτρεπαν οι μικρομέγαλες ιμπεριαλιστικές του δυνατότητες (χαρούμενη συμμετοχή στον ΠΟΕ και προηγούμενα σε όλες τις GATT, ενθουσιώδης εισβολή στο Αφγανιστάν, διαρκής λογιστική υποστήριξη του πολέμου στο Ιράκ, τουμπεκί για την Παλαιστίνη, υποστήριξη εισβολής στη Λιβύη...)- οδεύει πλέον προς την ολοκλήρωσή της.
Το έργο, αρχικής εισήγησης Χρήστου Παπουτσή και οριστικής αποπεράτωσης Νίκου Δένδια, αναμένεται να «παραδοθεί» κατά το τέλος Νοεμβρίου: Δώδεκα χιλιάδες μέτρα μεταλλικού πλέγματος, «εν δυνάμει» ηλεκτροφόρου, απλώνονται πλέον απ’ άκρη σ’ άκρη των προσπελάσιμων (χερσαίων) περασμάτων του Έβρου. Εντούτοις, μόνο τρία μέτρα ύψος! Απέχουμε πολύ από τα στάνταρ του όψιμου γεωπολιτικού μας ινδάλματος (κοινές στρατιωτικές ασκήσεις, εκπόνηση εκτεταμένης διμερούς επιχειρηματικής ατζέντας για την ενέργεια, τον τουρισμό, την ασφάλεια...), με τα στιβαρά του οκτώμισι μέτρα μπετόν αρμέ επί συνολικής απόστασης επτακοσίων χιλιομέτρων, ούτως ώστε κανένα παιδάκι τρομοκράτη να μην μπορεί εφεξής να εμβολιάζεται στη Γη της Επαγγελίας...
Απέχουμε παρασάγγες από τις σιωνιστικές επιδόσεις, πράγματι, μα κάτι θα καταφέρουμε κι εμείς με τη μαντρούλα μας. Όλο και κάποια εύσημα θα τσιμπίσουμε από κάποιον αρχιδολοφόνο του ΝΑΤΟ, όλο και κάποια επιδότηση θα πέσει απ’ την Ε.Ε. για την υπεύθυνη φύλαξη του νέου της φωτοβολταϊκού οικοπέδου... «Τους δείξαμε ότι μπορούμε!» δεν υπήρξε η άτυπη προμετωπίδα της μεταπολίτευσης; Το σύμπλεγμα κατωτερότητας του Νεοέλληνα, πάντα μασκαρεμένο σε εθνική έπαρση, πάντα προορισμένο αποκλειστικά για επιδειξιομανείς εκφράσεις υποτέλειας: Μέγαρο Μουσικής, ένταξη στην ΟΝΕ, Αθήνα 2004, Γιουροβίζιον, Μουσείο Ακρόπολης...
Τους δείξαμε ότι μπορούμε, λοιπόν, να φυλάξουμε τα σύνορά τους (σύντομα και τοποθέτηση αστραφτερών λαμπιονιών τύπου Πύργος του Άιφελ πάνω στον φράχτη του Έβρου!). Και μες στην παραζάλη μας σίγουρα ευελπιστούμε ότι μπορεί και να μας προάγουν από κοπρόσκυλα σε μαντρόσκυλα! Σε περήφανους γερμανικούς ποιμενικούς της «ευρύτερης περιοχής», καθ’ ομοίωση του αιμοβόρου ροντβάιλερ της Μέσης Ανατολής. Δείξτε τους ότι μπορείτε.
Κι όταν κάποτε έρθει η ώρα τους να πέσουν αυτά τα τείχη -και θα έρθει εδώ όπως κι εκεί- τότε ολόγυμνο θα φανεί το κενό των πραγμάτων που υποτίθεται ότι φρουρούσαν, και μεγαλειώδης θα αποκαλυφθεί η πυγμή των ανθρώπων που τα ρίξαν, απ’ τη μια πλευρά κι από τη άλλη.

Ο θρύλος της ενότητας...

Του παντελη Μπουκαλα απο την Καθημερινη...
Υπάρχει ένας θρύλος που τον παραδίδει με μορφή σκυτάλης η μια γενιά πολιτικών στην άλλη, και γίνεται έτσι κοινός τόπος για τη μια γενιά πολιτών μετά την άλλη. Είναι ο θρύλος της παντοδύναμης ελληνικής ενότητας. Τον έχουμε ακούσει από τρεις γενιές Παπανδρέου, από δύο γενιές Καραμανλή, από τον κ. Μητσοτάκη, τον κ. Σημίτη, τώρα και από τον κ. Σαμαρά, κι όχι για πρώτη φορά. Στο φιλμάκι που έθεσε σε διαδικτυακή κυκλοφορία η Ν.Δ. ακούγεται ο πρωθυπουργός να λέει στο γνωστό λυρικομελό στυλ: «Εμείς όμως οι Ελληνες ξέρουμε καλά πως, μόνο όταν είμαστε ενωμένοι και αποφασισμένοι, μπορούμε να πετύχουμε τα πάντα».
Ο,τι παρουσιάζεται σαν αυταπόδεικτη αλήθεια με στόχο να διδάξει και να παροτρύνει, δεν είναι και τόσο αυτονόητα αληθινό, και ίσως γι’ αυτό σπανίως αποδείχθηκε μεγάλη η παιδευτική αξία του. Η νικηφόρος ελληνική ενότητα που ζωγραφίζεται σε πανηγυρικούς ή διαγγέλματα, ήταν πάντα ζητούμενο· όχι συντελεσμένη πραγματικότητα. Κι αν το θυμάται κανείς, δεν είναι επειδή τάσσεται τάχα υπέρ του διχασμού, αλλά επειδή, αν η Ιστορία έχει όντως κάτι να διδάξει, θα το κάνει εφόσον προσπαθήσουμε να δούμε τι όντως γράφτηκε στις δέλτους της και όχι τι θα θέλαμε να έχει γραφτεί.
Και από τη μυθολογία αν ξεκινήσουμε, από τον Τρωικό Πόλεμο, θα δούμε πως οι Δαναοί είναι τόσο ενωμένοι όσο και οι θεοί τους: η Αθηνά και ο Ποσειδώνας από δω, ο Αρης κι ο Απόλλωνας από κει, κι ο Δίας στον θρόνο του με τη ζυγαριά του θανάτου στα χέρια, δήθεν ουδέτερος. Και τι ιστορεί, χοντρικά, η «Ιλιάδα»; Τον διχασμό, όχι την ενότητα: ο μηνίων Αχιλλέας παρατάει τις μάχες τσακωμένος με τους Ατρείδες. Στην Ιστορία τώρα, στους Μηδικούς πολέμους, ακόμα κι αν εξαιρέσουμε τα πρόσωπα που μήδισαν (όπως ο Δημάρατος, για να μην αναφερθούμε στο περίπλοκο ζήτημα του Πινδάρου) ή πρόδωσαν (ο Εφιάλτης), θα δούμε ολόκληρες πόλεις–κράτη υπέρ των Περσών, λ.χ. η Θήβα. Θα δούμε επίσης ότι στις μεν Θερμoπύλες οι Σπαρτιάτες πολέμησαν με τους Θεσπιείς μόνο στο πλευρό τους, στον δε Μαραθώνα οι Αθηναίοι δίχως άλλη βοήθεια από των δούλων τους, στις κρίσιμες στιγμές της μάχης. Αφήνοντας στην άκρη τον όχι και τόσο ενωτικό Πελοποννησιακό Πόλεμο, θα φτάσουμε στον Μεγαλέξανδρο, στην όχι και τόσο ενωτικοαδελφική στάση του έναντι των Νοτίων και στο σαφές «πλην Λακεδαιμονίων». Αν πάλι, σε τούτη την προδήλως γενικευτική μικροσύνοψη, αναζητήσουμε την ελληνική ενότητα στο Βυζάντιο, θα πρέπει να λάβουμε υπόψη ότι για πολλούς αιώνες το όνομα Ελλην, συνώνυμο του παγανιστή, ήταν αρνητικότατα βεβαρημένο. Πιο κοντά σ’ εμάς, το θαύμα του ’21 υπήρξε μαζί με τους εμφυλίους του όπως και το θαύμα του ’40, συν τους μαυραγορίτες και τους γερμανοτσολιάδες, οι πολιτικοί απόγονοι των οποίων είναι πια και στη Βουλή.
Λογικό είναι να κηρύσσουν την ενότητα οι πολιτικοί. Οταν όμως ορίζουν συνήγορό τους την Ιστορία, υπονομεύουν την ίδια την υπερασπιστική τους τακτική.

Μύθος ή αλήθεια το εφοπλιστικό επιχειρηματικό δαιμόνιο;

ΤΟΥ ΑΝΤΩΝΗ ΝΤΑΛΑΚΟΓΙΩΡΓΟΥ* απο την Αυγη...
Το τελευταίο χρονικό διάστημα, με αφορμή την κρίση της χώρας μας, αναπτύχθηκε μια έντονη συζήτηση σχετικά με τον ρόλο και την συμβολή των εφοπλιστών στην οικονομία της χώρας μας.
Πρόσφατα ανακοινώθηκε ότι στις διαδοχικές συναντήσεις του πρωθυπουργού με το Δ.Σ της ΕΕΕ συζητήθηκε η αύξηση της φορολογίας των εφοπλιστών με τη μορφή της έκτακτης ενίσχυσης για την επόμενη τριετία (και όχι με την κατάργηση των φοροαπαλλαγών και την αύξηση της φορολογίας σε μόνιμη σταθερή βάση με αλλαγή της υφιστάμενης νομοθεσίας).
Σε αυτήν τη σύντομη παρέμβασή μου θέλω να αναφερθώ και να απαντήσω στο γνωστό σλόγκαν που προβάλλουν και διαφημίζουν οι εφοπλιστές, οι πολιτικοί τους εκπρόσωποι και τα παπαγαλάκια στο συνδικαλιστικό κίνημα αλλά και στα ΜΜΕ. Δηλαδή ότι η αλματώδης ανάπτυξη της ελληνικής ναυτιλίας, το λεγόμενο ναυτιλιακό θαύμα, οφείλεται στο επιχειρηματικό δαιμόνιο των Ελλήνων εφοπλιστών!!!
Αυτή τη λαθεμένη και μακριά από την πραγματικότητα άποψη προσπάθησαν να προσπαθούν και σήμερα να την περάσουν στην κοινωνία για να γίνει αποδεκτή από αυτήν, να αποκτήσουν κοινωνικά και λαϊκά ερείσματα για να δικαιολογήσουν ότι ήταν και είναι απόντες από οποιαδήποτε αναπτυξιακή προσπάθεια του τόπου και της οικονομίας της χώρας μας.
Θα αναφερθώ για να απαντήσω σε αυτή την προκλητική επιχειρηματολογία εφοπλιστών, πολιτικών εκπροσώπων τους και σε όλους εκείνους που αναπαράγουν αυτήν την ψευδή εικόνα για να εξωραΐσουν τον ρόλο του εφοπλιστικού κεφαλαίου στη Ναυτιλία και στη χώρα μας γενικότερα.
Αμέσως μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο είδαμε τη θυελλώδη ανάπτυξη της ελληνικής ναυτιλίας από το 1950 και μετά. Αυτό είναι υποχρέωσή μου προκειμένου να αποτίσουμε φόρο τιμής στους χιλιάδες ναυτεργάτες που έδωσαν τη ζωή τους πολεμώντας στο πλευρό των συμμάχων στη διάρκεια του πολέμου. Πάνω από 2.500 χιλιάδες Έλληνες ναυτεργάτες σκοτώθηκαν, πνίγηκαν ή σακατεύτηκαν στην διάρκεια αυτού του πολέμου.
Την περίοδο εκείνη οι εφοπλιστές έστειλαν τα παιδιά και τις οικογένειές τους στην αμερικανική ήπειρο γιατί στην Αγγλία κινδύνευαν να επιστρατευθούν, ενώ τις ανθρώπινες θυσίες των Ελλήνων ναυτεργατών τις μετέτρεψαν σε χρυσάφι. Πήραν τότε 27 εκατομμύρια πολεμική αποζημίωση (λίρες εκείνης της εποχής) για τα σαπιοκάραβα και τα πλωτά φέρετρα που οδηγούσαν στον υγρό τάφο τους Έλληνες ναυτεργάτες. Με μια κανονιά - όπως έλεγε και ο αείμνηστος ναυτεργάτης αγωνιστής Αντώνης Αμπατιέλος - μπορούσαν να βουλιάξουν, και έτσι χάθηκαν τα περισσότερα. Οι Εγγλέζοι μάλιστα τα χρησιμοποίησαν στην πιο επικίνδυνη γραμμή, αυτήν στον Βόρειο Ατλαντικό. Οι εφοπλιστές εισέπραξαν άλλα 13 εκατομμύρια λίρες από ναύλους και είναι άγνωστο πόσα εισέπραξαν τα πλοία τους που είχαν ξένη σημαία.
Οι εφοπλιστές πήραν τα 100 Λίμπερτυς με την εγγύηση της τότε κυβέρνησης πληρώνοντας μόνο το 25% της αξίας τους. Έτσι άρχισε το λεγόμενο ναυτιλιακό θαύμα. Το 1950 απελευθερώθηκαν οι 27 εκατομμύρια λίρες. Με αυτά τα λεφτά τα ζυμωμένα με τον ιδρώτα, τις θυσίες, το αίμα των ναυτεργατών και τον σπαραγμό των οικογενειών τους, φτιάχτηκε, οικοδομήθηκε και αναπτύχθηκε η ελληνική ναυτιλία.
Το θαύμα της ανάπτυξης της ελληνικής ναυτιλίας προβλήθηκε και προβάλλεται από την αστική προπαγάνδα σαν φαινόμενο που επιβεβαιώνει το σύστημα «της ιδιωτικής πρωτοβουλίας και της επιχειρηματικότητας» και γενικότερα του καπιταλιστικού συστήματος.
Τη μεταπολεμική περίοδο το κράτος υπηρέτης τους τούς έδωσε απίστευτα και προκλητικά προνόμια για να στηριχθεί και να εδραιωθεί το ελληνικό εφοπλιστικό κεφάλαιο στην παγκόσμια ναυτιλία.
Τα προνόμια αυτά περιλαμβάνουν φοροαπαλλαγές (η Ελλάδα ήταν και είναι γι’ αυτούς φορολογικός παράδεισος, δεν είναι τυχαίο ότι οι περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες που έχουν ναυτιλία αντέγραψαν το φορολογικό καθεστώς υπέρ των εφοπλιστών μετά την πάροδο 15 - 20 ετών), ανυπαρξία ελέγχου στις ναυτιλιακές επιχειρήσεις, ελεύθερη διακίνηση συναλλάγματος, ελεύθερη επιλογή εθνικότητας της εταιρείας που διαχειρίζεται πλοία με ελληνική σημαία, χαμηλές ασφαλιστικές εισφορές σε σχέση με τους εργοδότες στη στεριά, τραγικά μειωμένες οργανικές συνθέσεις, απεριόριστος αριθμός χαμηλόμισθων αλλοδαπών πληρωμάτων, απόλυτη ελευθερία απολύσεων.
Ο Ν. 26787/53, νόμος συνταγματικά κατοχυρωμένος, θεσμοθετεί μια σειρά προνόμια στο ξένο κεφάλαιο που επενδύεται στην Ελλάδα. Το άρθρο 13 του νόμου αναφέρεται στη Ναυτιλία: πλοία πάνω από 1500 κοχ που ανήκουν σε αλλοδαπούς (νομικά ή φυσικά πρόσωπα) μπορούν να εγγραφούν στα ελληνικά νηολόγια και να υψώσουν την ελληνική σημαία θεωρούμενα ως εισαγόμενο κεφάλαιο. Απολαμβάνουν δηλαδή έτσι τα προνόμια του ξένου κεφαλαίου. Πολλά από αυτά τα προνόμια έρχονται σε αντίθεση από νομικής πλευράς ακόμη και με το ισχύον αστικό και εμπορικό δίκαιο.
Ο Ν. 89/67 ρυθμίζει τα της εγκατάστασης γραφείων και πρακτορείων στην Ελλάδα ξένων και ελληνικών εμποροβιομηχανικών εταιρειών.
Ο Ν. 378/68 εντάσσει τις αλλοδαπές ναυτιλιακές εταιρείες στον Ν. 89/67.
Ο Ν. 27/75 εντάσσει τις ελληνικές ναυτιλιακές εταιρίες στο Ν.Δ. 89/67 όπως έχει τροποποιηθεί με το άρθρο 28 του Ν. 814/78. Ο νόμος 27/75 και ο Ν. 29/75 καθορίζουν ελάχιστη φορολογία (κομίσιον) των ελληνόκτητων πλοίων (ελληνική σημαία και συμβεβλημένα με ΝΑΤ) πλοίων, που προσδιορίζεται με βάση το μέγεθος και την ηλικία του πλοίου.
Οι παραπάνω νόμοι είναι συνταγματικά κατοχυρωμένοι και απαλλάσσουν τους εφοπλιστές από τον έλεγχο της εμπορικής δραστηριότητας των ναυτιλιακών εταιρειών και από φόρο εισοδήματος. Κατοχυρώνουν την ελευθερία εξαγωγής συναλλάγματος κεφαλαίων και κερδών.
Με την αξιοποίηση αυτών των νόμων οι εφοπλιστές εγκαθιστούν στην Ελλάδα ένα πρακτορείο που διαχειρίζεται τα πλοία των «ξένων» εταιρειών τους που έχουν συσταθεί σε Λιβερία Παναμά κ.α. Ουσιαστικά το πρακτορείο είναι η πραγματική έδρα της εταιρείας, ενώ η καταστατική έδρα δεν είναι παρά ένα φάντασμα.
Οι παραπάνω σκανδαλώδεις φορολογικές και άλλες ρυθμίσεις προκάλεσαν πριν από λίγο διάστημα την παρέμβαση της Κομισιόν, που ζήτησε αιτιολογημένη απάντηση της ελληνικής κυβέρνησης για την εξαίρεση των εφοπλιστών από συγκεκριμένες διατάξεις της νομοθεσίας. Την ίδια στιγμή όμως στα μέτρα των 13,5 δισ. επιβάλλει τον τριπλασιασμό της φορολογίας των Ελλήνων ναυτεργατών!!!!
Οι εφοπλιστές σαν κράτος εν κράτει επέβαλαν στις κυβερνήσεις την εξαίρεση των ναυτεργατών και των σωματείων τους από τον νόμο 1264/82 για τον εκδημοκρατισμό του συνδικαλιστικού κινήματος, την εξαίρεση από μια σειρά διεθνείς συμβάσεις όπως η Δ.Σ. 135 και η Δ.Σ. 156. Έχουν επιβάλει επίσης στις εργασιακές σχέσεις ένα ημιστρατιωτικό καθεστώς μέσω των πειθαρχικών συμβουλίων και της ναυτικής νομοθεσίας.
Το κράτος και οι υποταγμένες στους εφοπλιστές κυβερνήσεις έχουν δεχθεί κάθε παράλογη και εξωφρενική αξίωσή τους σε πλήθος θεμάτων που τους απασχολούν, όπως είναι η ναυτική εκπαίδευση, το ευρύ δίκτυο Προξενικών Λιμεναρχείων σε δεκάδες χώρες του κόσμου. Δεν είναι τυχαίος ο θόρυβος των εφοπλιστών για την πρόσφατη κατάργηση του ΥΕΝ. Το ΥΕΝ ήταν και είναι για τους εφοπλιστές «το υπουργείο τους». Το ίδιο πιστά υπηρετούσαν και υπηρετούν όλες οι κυβερνήσεις τα εφοπλιστικά συμφέροντα μέσω της εκπροσώπησης της χώρας μας στους διεθνείς οργανισμούς όπως είναι ο ΙΜΟ - ΔΓΕ κ.λπ.
Οι διασυνδέσεις και η επιρροή δεν σταματούν στο ΥΕΝ, αλλά ειδικά αυτό το υπουργείο αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα υποταγής του κρατικού μηχανισμού στο εφοπλιστικό κεφάλαιο.
Η Ελληνική Ναυτιλία και ειδικότερα το τμήμα της ποντοπόρου Ναυτιλίας ελάχιστους δεσμούς έχει με την ελληνική οικονομία, συμπεριφέρεται ακριβώς όπως οποιοδήποτε ξένο κεφάλαιο. Διαφέρει μόνο στις πρόσθετες δυνατότητες που έχει για να εκμεταλλεύεται τους εργαζόμενους, να χρησιμοποιεί το ελληνικό κράτος αλλά και τα χρήματα των Ελλήνων φορολογουμένων.
Σχετικά με το ναυτιλιακό συνάλλαγμα, και σε αυτό επικρατεί ένας μύθος που μεθοδικά το εφοπλιστικό κεφάλαιο διατηρεί και διαιωνίζει. Ακόμη και σήμερα που έχει αποδεκατιστεί το ελληνικό ναυτεργατικό δυναμικό από τη ναυτιλία, κοντά στο 60% του ναυτιλιακού συναλλάγματος προέρχεται από τους μισθούς και τις εισφορές προς τα ασφαλιστικά ταμεία των ναυτεργατών στο ΝΑΤ κ.λπ. Όμως επειδή το μεγαλύτερο μέρος των αποδοχών τους οι ναυτεργάτες το πληρώνονται στην Ελλάδα, εμφανίζονται οι εφοπλιστές να «εισάγουν» μεγάλο μέρος του ναυτιλιακού συναλλάγματος.
Αυτή είναι η κατάσταση πάνω στην οποία χτίστηκε η θεωρία περί «εφοπλιστικού και επιχειρηματικού δαιμονίου» και ναυτιλιακού θαύματος και η οποία δεν έχει καμιά σχέση με την πραγματικότητα.
Η Ριζοσπαστική Αριστερά χρειάζεται να κάνει μια ταξική ανάλυση στην σημερινή ελληνική ναυτιλία και την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί με τις ασκούμενες πολιτικές των τελευταίων 40 χρόνων των διαδοχικών κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. οι οποίες υπηρέτησαν το δόγμα της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας του εφοπλιστικού κεφαλαίου.
Χρειάζεται σε αυτές τις δύσκολες και κρίσιμες συνθήκες ο σχεδιασμός, η επεξεργασία, η διαμόρφωση και η διατύπωση μιας συνολικής και ενιαίας πρότασης για ένα άλλο μοντέλο ναυτιλιακής πολιτικής που θα υπηρετεί τα λαϊκά συμφέροντα, θα προσφέρει ουσιαστικά στην εθνική οικονομία, θα προσφέρει θέσεις εργασίας στους ναυτεργάτες και τους εργαζόμενους στον ευρύτατο χώρο της Ναυτιλίας με κατοχυρωμένα και συγκροτημένα δικαιώματα.
* Ο Αντώνης Νταλακογιώργος είναι πρόεδρος της ΠΕΝΕΝ

Ο Μύθος του Πελατειακού Κράτους...

Μωριας εγκωμιον...
Ο μύθος του πελατειακού κράτους, έχει γίνει η βασική ιδέα της καθεστωτικής ιδεολογίας, με την οποία η κυρίαρχη τάξη ενορχηστρώνει την αναγκαία συναίνεση, για την καρατόμηση του κοινωνικού κράτους και την κινεζοποίηση των εργαζόμενων. Το επιχείρημα εδράζεται στο υποτιθέμενο γεγονός ότι το πελατειακό κράτος είναι κατασκεύασμα συλλήβδην της μεταπολίτευσης, δηλαδή όλων των τάξεων, και αποτελεί απόδειξη του ότι «ξοδεύαμε περισσότερα από όσα παράγαμε». Η θυμική ισχύς αυτού του επιχειρήματος-που διεγείρει την ευθιξία του κάθε νοικοκυραίου-, είναι ιδιαίτερα φανερή στις αυτοχειρίες αλλά και στην συλλογική οσφυοκαμψία. Η ίδια ρητορική και μηχανισμός ελέγχου, χρησιμοποιήθηκε σε όλες τις χώρες των PIGS, προκειμένου να μην υπάρξουν μαζικές αντιδράσεις στην κατεδάφιση του κοινωνικού κράτους και των εργασιακών δικαιωμάτων. Η πραγματικότητα αποδεικνύει ότι δεν υπήρξε πελατειακό κράτος, αλλά ένα κράτος φέουδο μιας τάξης, σε βάρος των χαμηλών τάξεων.
Το αξιοπερίεργο είναι ότι ακόμη και μια μερίδα της αριστεράς-εκτός βέβαια της νεοφιλελεύθερης, τύπου ΔΗΜΑΡ-, έχει αποδεχτεί και ενσωματώσει στο λεξιλόγιό της τον εν λόγω μύθο.


Το «πελατειακό» κράτος

Η ιδέα του πελατειακού κράτους ξεκίνησε στα πλαίσια της κριτικής στο σύστημα της μεταπολίτευσης-τουλάχιστον δύο δεκαετίες πριν-, από μαρξιστές διανοουμένους, με βάση την άποψη ότι η εξουσιαστική ελίτ, για την νομιμοποίηση των επιλογών της, ανέπτυξε ένα σύστημα πατρωνίας με τα μέλη των χαμηλών τάξεων και με αυτό τον τρόπο επιτύγχανε ταυτόχρονα τον έλεγχό τους. Στη πορεία, μια μερίδα κοινωνιολόγων, απέδωσε στην έννοια ένα διαφορετικό περιεχόμενο: το πελατειακό κράτος ήταν το πεδίο συναίνεσης της ελίτ με τις κατώτερες τάξεις, για την από κοινού εκμετάλλευση του κράτους, στα πλαίσια ενός κορπορατικού μοντέλου. Τελικά, η επικράτηση της δεύτερης άποψης, κατέστησε την έννοια αρκετά δημοφιλή, ώστε να γίνει τρέχουσα αναλυτική εννοιολογική κατηγορία και να χρησιμοποιηθεί ως κύριο εργαλείο της νεοφιλελεύθερης απορρύθμισης.

Η νεοφιλελεύθερη ρητορική περί πελατειακού κράτους είναι ευδιάκριτη στη φράση που χρησιμοποίησε το ΠΑΣΟΚ και πριν από αυτό η ιρλανδική και πορτογαλική Δεξιά: «μαζί τα φάγαμε». Δηλαδή, είμαστε όλοι ένα έθνος, μία οικογένεια και όλοι μαζί δημιουργήσαμε τα ελλείμματα και το χρέος, το υπερτροφικό κράτος, και γι αυτό επιβάλλεται η εθνική βιοπολιτική αναμόρφωση.

Η ιδέα του πελατειακού κράτους είναι παρμένη από το σύστημα της ρωμαϊκής πατρωνίας-πελατείας και γι αυτό αποτελεί μία αφαίρεση, ανίκανη να περιγράψει την ελληνική περίπτωση. Κατ’ αρχάς δημιουργείται σύγχυση μεταξύ κρατικού θεσμού και διοίκησης, αγνοούνται τα ιστορικά δεδομένα, το ευρύτερο μοντέλο οικονομικής ανάπτυξης, τα εμπειρικά δεδομένα της κομματοκρατίας και οι ιδιαιτερότητες του ντόπιου καπιταλισμού. Τέλος, με ένα αταξικό άλμα, μεταθέτει το πρόβλημα από το πεδίο της πολιτικής στο πεδίο της ηθικής.


Πελατειακό ή κομματικό κράτος;


Δεδομένου ότι ο αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων του ελληνικού κράτους, σύμφωνα με τις αντικειμενικές μετρήσεις, βρίσκεται κάτω από το μέσο όρο της ΕΕ (H. Handler “The size and performance of public sector activities in Europe”, Austrian Institute of Economic Research Working Papers No 246, February 2005), χωρίς να ληφθούν υπόψη τα ποιοτικά στοιχεία (νησιωτικές και ορεινές ζώνες που απαιτούν πρόσθετο προσωπικό και επιπλέον, χαμηλές αμοιβές), είναι φανερό ότι αν υπήρξε «πελατειακό» κράτος, αυτό δεν αφορά το μέγεθος του κράτους. Επίσης, η αποτελεσματικότητα ενός κρατικού μηχανισμού, αφορά την εκάστοτε κυβέρνηση και όχι το υπαλληλικό προσωπικό. Η ανορθολογικότητα μιας κυβέρνησης που έχει την ευθύνη της διακυβέρνησης μιας χώρας, δεν συγκαλύπτεται με αφορισμούς εναντίον υπαλλήλων ή συνδικαλιστών.

Ή σύγχυση κράτους και δημόσιας διοίκησης, είναι αυτή που έχει εκθρέψει τις θεωρίες περί πελατειακού κράτους. Το κράτος είναι μία θεσμική μηχανή, ενώ η εκάστοτε διοίκηση φέρει την ευθύνη της λειτουργίας της. Άρα δεν είναι δυνατό να υπάρχει πελατειακό κράτος, παρά μόνο διοικήσεις που χρησιμοποιούν πελατειακές πρακτικές. Δεδομένου όμως του μεγέθους του κράτους, οι όποιες πελατειακές πρακτικές, φαίνεται ότι δεν ζημίωσαν την ίδια τη λειτουργία του κράτους, αλλά την έννοια της ισότητας των πολιτών ως προς την αναζήτηση εργασίας στο δημόσιο. Επιπλέον, είναι δύσκολο να αξιολογηθούν πρόσθετα στοιχεία όπως η αναξιοκρατία, γιατί ακόμη και μια πρόσληψη στο δημόσιο με πελατειακές πρακτικές, δεν αποδεικνύει την αναξιότητα του κατόχου αυτής της θέσης, εφόσον –μια τέτοια αξιολόγηση- θα απαιτούσε να διερευνηθούν ένα πλήθος από παράγοντες.

Στην πραγματικότητα, αυτό που εκμεταλλεύτηκαν οι κυβερνήσεις για να ασκήσουν πελατειακές πρακτικές ήταν η απουσία οικονομικής ανάπτυξης και η έλλειψη θέσεων εργασίας στον ιδιωτικό τομέα, με αποτέλεσμα να υπάρχει ζήτηση στον δημόσιο. Αυτό θα πρέπει να συνδυαστεί με το γεγονός ότι το κράτος λειτουργούσε υποτυπωδώς έως τη μεταπολίτευση και περιοριζόταν αποκλειστικά στη αυταρχική δομή του. Το κοινωνικό κράτος και οι υπηρεσίες κοινής ωφέλειας αναπτύχθηκαν από τη μεταπολίτευση και μετά, στα πλαίσια ενός μίνι εκσυγχρονισμού. που στόχευε στην προσέγγιση του μέσου ευρωπαϊκού όρου. Άρα, το κράτος-σύμφωνα και με τις κεϋνσιανές ρυθμίσεις-, όφειλε να λειτουργήσει ως μοχλός ανάπτυξης και δημιουργός θέσεων εργασίας, όπως σε όλη την Ευρώπη. Αντικειμενικά, το κράτος ήταν αυτό που όφειλε να δημιουργήσει θέσεις εργασίας, μιας και ο ελληνικός καπιταλισμός, σε πλήρη διαπλοκή με τις διοικήσεις, προσανατολιζόταν προς τα κέρδη, ανεξάρτητα από ανάπτυξη και επενδύσεις. Κλασσικό παράδειγμα αποτελεί το εφοπλιστικό κεφάλαιο, το οποίο συνεισέφερε μηδενικά στα δημόσια έσοδα και το βιομηχανικό, που δέχονταν συνεχώς χαριστικές χρηματοδοτήσεις.

Η κοινωνική κινητικότητα και η ανάγκη για εργασία, σε συνδυασμό με την είσοδο στην ΕΟΚ, τον παρασιτικό καπιταλισμό και την ανάγκη εξανθρωπισμού του αυταρχικού κράτους, όσο και ανάπτυξης στοιχειωδών δομών κοινωνικού κράτους, υπήρξε η αφορμή ώστε η κομματοκρατία να εγκαθίδρυση πελατειακές δομές. Εφόσον τα κόμματα κατέλαβαν το κράτος, ήταν φυσικό να εκμεταλλευτούν τις κοινωνικές ανάγκες. Τα πελατειακά δίκτυα των κομμάτων αντικατέστησαν το κράτος και αυτό που θα όφειλε να κάνει ένα σοβαρό κράτος. Με την πώληση θέσεων εργασίας που δικαιωματικά έπρεπε να αποδοθούν στους πολίτες, δημιουργήθηκε ένα δίκτυο ιδεολογικής ενσωμάτωσης και νομιμοποίησης της εξουσίας.

Το πελατειακό κράτος δεν είναι παρά το κομματικό κράτος. Είναι η εκμετάλλευση των κοινωνικών αναγκών από τους κομματικούς μηχανισμούς, έτσι ώστε, η υποχρέωση του κράτους προς τους πολίτες, να εμφανίζεται ως κομματικό ρουσφέτι.

Κομματικά δίκτυα και ταξικές σχέσεις


Τα κόμματα, με τη μεταπολίτευση, υποκαθιστώντας το αυταρχικό κράτος, ένα κράτος που ήταν όργανο της άρχουσας τάξης, δημιούργησαν μια ψευδαίσθηση εκδημοκρατισμού των μηχανισμών του. Ο «εκδημοκρατισμός» σχετίζεται με το γεγονός ότι η κοινωνική ένταξη και η πρόσβαση στο κράτος αντί να συντελείται από την κεντρική εξουσία σχεδόν κληρονομικά, γινόταν πια από τους κομματικούς μηχανισμούς. Επί της ουσίας, δεν συντελέστηκε αλλαγή του συστήματος νομής εξουσίας, παρά μόνο αναφορικά με την διεύρυνσή του προς τη μεσαία τάξη. Ταυτόχρονα, η ομηρία της κοινωνίας, των χαμηλών τάξεων, μετατοπίσθηκε από την αυταρχική κεντρική εξουσία στα κόμματα, τα οποία με τα πελατειακά δίκτυα εξασφάλισαν τον κοινωνικό έλεγχο και το απυρόβλητο της πραγματικής εξουσίας, δηλαδή του ελληνικού καπιταλισμού. Εξάλλου, το κράτος άρχισε να μεταβάλλεται σε συλλογικό καπιταλιστή,-με τη μεσολάβηση των κομμάτων-λόγο του παρασιτικού χαρακτήρα του ελληνικού καπιταλισμού.

Αν ληφθεί υπόψη η ανισσόροπη ανάπτυξη των περιφερειών της χώρας, εκτός από την γενική οικονομική στασιμότητα, η προσφορά θέσεων εργασίας από το δημόσιο, εκτός από μοχλός ανάπτυξης και τόνωσης της εσωτερικής ζήτησης, υπήρξε και μια μέθοδος αναδιανομής του πλούτου. Η φιλελεύθερη σοσιαλδημοκρατία, όσο και η κεντρώα, αυτής της περιόδου, αντανακλούν στο πολιτικό πεδίο την ανάγκη ιδεολογικής ενσωμάτωσης ευρύτερων στρωμάτων και νομιμοποίησης της εξουσίας που ήταν αναγκαία για τη λειτουργία του κοινοβουλευτισμού. Όμως παρά το γεγονός αυτό, αξίζει να σημειωθεί ότι το νέο σύστημα νομής της εξουσίας δεν περιλαμβάνει τα χαμηλά στρώματα. Η πρόσληψη των κομματικών μηχανισμών από μέρους τους, είναι ανάλογη με αυτή ενός οργανωμένου μηχανισμού εύρεσης εργασίας. Η νομή της εξουσίας συντελείται από τα ανώτερα και μεσαία στρώματα, όπως ακριβώς παρουσιάζουν και τα ποσοτικά στοιχεία.
Αντίθετα από την ρητορική του συρμού, περί υπερμεγέθους κοινωνικού κράτους, κατά τη περίοδο της μεταπολίτευσης, ο καθαρός κοινωνικός μισθός που προκύπτει από την διαφορά κρατικών παροχών και φορολόγησης των χαμηλών τάξεων είναι αρνητικός, σε ποσοστό τουλάχιστον 5.3% του ΑΕΠ. Αυτό σημαίνει ότι οι εργαζόμενοι χρηματοδοτούσαν το κράτος, για να εισπράττουν κάκιστες κοινωνικές υπηρεσίες. Επιβεβαιώνεται και από τα ευρωπαϊκά στοιχεία, που δείχνουν ότι οι δημόσιες δαπάνες στην Ελλάδα, υπολείπονταν του μέσου ευρωπαϊκού όρου κατά 1.4% του ΑΕΠ, ενώ στα πεδία του κοινωνικού κράτους, από 1.7 έως 2.7%. Το κραυγαλέο στοιχείο που αναδεικνύει τα ταξικά χαρακτηριστικά της φορολογικής πολιτικής της μεταπολίτευσης, αλλά και ενός από τα σημαντικότερα αίτια της δημοσιονομικής κρίσης, είναι η υστέρηση των φόρων και των εισφορών που αφορούν την κοινωνική ασφάλιση. Εδώ η Ελλάδα υστερεί κατά 7,2% του μέσου ευρωπαϊκού όρου. Αυτό σημαίνει ότι το σύστημα της μεταπολίτευσης φορολογούσε ελάχιστα έως και καθόλου το πλούτο και τα εισοδήματα των μη μισθωτών, του μεγάλου και μεσαίου κεφαλαίου, με αποτέλεσμα η υστέρηση εσόδων σε συνδυασμό με την ανισόμετρη ανάπτυξη στα πλαίσια της ΕΟΚ και αργότερα της ευρωζώνης, να οδηγήσει στο υπέρογκο χρέος. Για την τελευταία δεκαπενταετία, η απόκλιση των εσόδων κυμαινόταν ανάμεσα στο 2.6-8.5%.

Το σύστημα της μεταπολίτευσης έχει καθαρά ταξικά χαρακτηριστικά αφού εκείνες οι τάξεις και τα κοινωνικά στρώματα που στήριξαν το σύστημα εξουσίας συσσώρευαν αφορολόγητα κέρδη και πλούτο, εγκαταλείποντας τις δημόσιες δαπάνες για τους μισθωτούς εργαζόμενους. Άρα οφείλουμε να μιλάμε όχι για πελατειακό, αλλά για ταξικό κράτος, που μετέτρεπε τις υποχρεώσεις του- μέσω των κομματικών μηχανισμών-, σε ρουσφέτια προς την εργατική τάξη.

Η κυρίαρχη τάξη και τα μεσαία κοινωνικά στρώματα που την συνεπικουρούσαν μπορούσαν άνετα να νέμονται την εξουσία και τον κρατικό μηχανισμό, ενώ τα χαμηλά στρώματα χρηματοδοτούσαν το κοινωνικό κράτος, που οι κομματικοί μηχανισμοί το πουλούσαν μεταπρατικά στους ίδιους τους χρηματοδότες του.
Δεν είναι παράδοξο λοιπόν που οι μαριονέτες του ολέθριου μεταπολιτευτικού συστήματος επικαλούνται το γενικό συμφέρον του έθνους, προκειμένου να κατεδαφίσουν τους προνοιακούς και αναδιανεμητικούς μηχανισμούς, με την επίκληση του πελατειακού κράτους. Με αυτό τον τρόπο θα επιδιώξουν την ολοκλήρωση του ατελούς εγχειρήματος της μεταπολίτευσης: την αρπαγή του συλλογικού πλούτου και την απόλυτη υποταγή των κυριαρχούμενων τάξεων.

Σουλτάνης Γρ.

Χτίζοντας την ελληνική οικονομική μπανανία...

Του Θεμη Τζημα απο το TVXS...
Εδώ και τρία χρόνια αρκετοί από εμάς τονίζουμε ότι με τα απανωτά μνημόνια αυτό που διασφαλίζουν οι ελληνικές κυβερνήσεις σε αγαστή σύμπνοια με τον ξένο παράγοντα είναι τρία πράγματα: χρόνο προς όφελος των πιστωτών της χώρας προκειμένου να οχυρωθούν όσο γίνεται απέναντι στο συστημικό κίνδυνο, όρους ληστρικής εκμετάλλευσης των πόρων της χώρας και εδραίωση της εξάρτησης της εθνικής οικονομίας μας.

Η στρατηγική αυτή δεν έχει μόνο οικονομικές αλλά και προφανείς πολιτικές επιδιώξεις: η πρωταρχική είναι να δεσμεύσει εκ των προτέρων, να δέσει χειροπόδαρα την όποια μελλοντική κυβέρνηση, που τυχόν θα θελήσει να εφαρμόσει άλλη, αριστερή πολιτική. Πώς; στερώντας της κάθε πιθανό εργαλείο παρέμβασης στους κομβικούς τομείς της εθνικής οικονομίας.

Ας κοιτάξουμε τι συμβαίνει στον τραπεζικό τομέα και πώς από «ισχυρό χαρτί» της εθνικής οικονομίας μετατράπηκε σε μαλακό της υπογάστριο. Το 2010 ακούγαμε διαρκώς ότι οι ελληνικές τράπεζες είναι ισχυρές και ότι σε αντίθεση με άλλες ευρωπαϊκές χώρες η Ελλάδα δεν υπέφερε από τραπεζική κρίση. Βεβαίως κανείς δεν τολμούσε να ασχοληθεί με τους σκελετούς στην ντουλάπα των Ελλήνων τραπεζιτών. Κανείς δεν έθεσε τότε, έγκαιρα, όρους ελέγχου, διαφάνειας και λογοδοσίας του τραπεζικού τομέα, ούτε φυσικά τόλμησε να συγκροτήσει εναλλακτικό, δημόσιο τραπεζικό πυλώνα. Οι τραπεζίτες μας, περιχαρείς κερδοσκοπούσαν με τα ομόλογα του ελληνικού δημοσίου και την ΕΚΤ, συντηρούσαν το κύκλωμα της διαπλοκής με τους μιντιάρχες, κέρδιζαν τις ρυθμίσεις που επεδίωκαν από τις κυβερνήσεις και προφανώς θεωρούσαν ότι αποτελώντας βασικό πυλώνα του εγχωρίου μνημονιακού μπλοκ δε θα κινδύνευαν να χάσουν τα μαγαζιά τους.


Το πρώτο PSI δεν τους άγγιξε ιδιαιτέρως. Το δεύτερο τους πόνεσε αλλά με την ανακεφαλαιοποίηση που διασφάλισε προς όφελός τους το ελληνικό κράτος διασώθηκαν. Επιπλέον άρχισαν να καταπίνουν δημόσιες και άλλες τράπεζες με γελοία τιμήματα, με πληρωμένη από το κράτος ανακεφαλαιοποίηση, με εργατική νομοθεσία κομμένη και ραμμένη στα μέτρα τους.


Η νέα συμφωνία όμως ανταλλαγής ομολόγων θέτει εν κινδύνω την ιδιοκτησία τους. Καταλαβαίνουν ότι οι τράπεζές τους σπρώχνονται όχι προς την κρατικοποίηση αλλά προς την «ευρωπαιοποίηση» και πολύ πιθανά προς τη «γερμανοποίησή» τους. Βλέπουν έντρομοι ότι για τους πάτρωνές τους στη Γερμανία και αλλού είναι πιο αναλώσιμοι από όσο φαντάζονταν. Από κοντά και οι μιντιάρχες- μεγαλοεργολάβοι. Δε διέβλεψαν το βάθος της κρίσης,  τις συνέπειες της παγκόσμιας διάστασής της  αλλά και τη διαφορετική νοοτροπία της γερμανικής πατρωνείας σε σχέση με την αγγλό- αμερικανική.
Θα μου πείτε: γιατί θα πρέπει μια μελλοντική αριστερή κυβέρνηση να την ενδιαφέρουν τα στενά συμφέροντα, της ντόπιας, επαρχιωτικής αστικής τάξης που έτσι κι αλλιώς στάθηκε πάντα ανίκανη να επιτελέσει τον ταξικό ρόλο της;

Αυτή είναι η μία, ορθή ανάγνωση. Όντως το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα και ο οικονομικός εθνικισμός δεν έχει σχέση με την αριστερά.

Η άλλη όμως, επίσης ορθή ανάγνωση είναι ότι δομείται ένα πρότυπο οικονομίας της μπανανίας. Μιας οικονομίας της οποίας οι στρατηγικές δομές ελέγχονται από το ξένο, υπερεθνικό κεφάλαιο με πολιτική κάλυψη ξένων κρατών και δη της Γερμανίας. Άρα από μερίδες του κεφαλαίου που σε ισχύ μπορούν να ανταγωνιστούν τις εγχώριες κρατικές δομές. Όσο οι ελληνικές κυβερνήσεις υπακούουν στις εντολές του κεφαλαίου αυτού και των κυβερνήσεων που το προστατεύουν, οι ελεγχόμενες δομές λειτουργούν, έστω με κάποιο τρόπο. Αν όμως μια κυβέρνηση φανεί ανυπάκουη ή ακόμα και στην προοπτική εκλογής μιας τέτοιας κυβέρνησης, το ξένο κεφάλαιο σε συνεργασία με τις κυβερνήσεις που το προστατεύουν θα απειλήσει ή και θα αποπειραθεί διαλύσει τις δομές της εθνικής οικονομίας, εγκαταλείποντας μόνο τα κουφάρια τους.

Στο πλαίσιο δηλαδή της μνημονιακής στρατηγικής υλοποιείται μια νεοαποικιακού τύπου πολιτική ελέγχου των εσωτερικών πολιτικών εξελίξεων, όπως
περίπου έκανε η United Fruit Company στη Λ. Αμερική.

Πριν τις τελευταίες εκλογές το ζήσαμε από την ντόπια άρχουσα τάξη, όταν οι τραπεζικές καταθέσεις συντονισμένα αποσύρονταν για να αποτραπεί η η εκλογή ΣΥΡΙΖΑ. Στις επόμενες θα το ζήσουμε στο πολλαπλάσιο, τόσο πριν όσο και μετά τις εκλογές αν οι δημοσκοπήσεις επιβεβαιωθούν.

Τι θα έχει λοιπόν να διαχειριστεί μια αριστερή κυβέρνηση; ο στόχος των μνημονιακών δυνάμεων είναι κυριολεκτικά να μην έχει τίποτα στα χέρια της, κανένα εργαλείο παρέμβασης σε οποιονδήποτε τομέα της οικονομίας.

Θέλουν να της αφήσουν έναν τραπεζικό τομέα δήθεν “ελληνικό” αλλά στην πράξη εξαρτημένο από την ΕΚΤ και το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας, δηλαδή από εκείνους που η τρόικα εκπροσωπεί ή ακόμα περισσότερο, έναν τραπεζικό τομέα που άμεσα θα κατέχεται από ξένους τραπεζίτες.


Ένα λογαριασμό εξυπηρέτησης του δημοσίου χρέους με ποσά του ελληνικού προϋπολογισμού ήδη δεσμευμένα σε αυτόν, που επιφανειακά θα ελέγχεται από την -εχθρική προς μια αριστερή κυβέρνηση- Τράπεζα της Ελλάδας και έμμεσα, ίσως και άμεσα, από τον ξένο παράγοντα. Έξω από το ελληνικό δίκαιο. Ομόλογα δημοσίου χρέους που θα υπάγονται στο ξένο δίκαιο και θα κατέχονται από τον κρατικό και επίσημο εν γένει τομέα.

Οι κομβικοί τομείς της πραγματικής οικονομίας εάν ολοκληρωθεί το πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων θα ελέγχονται από ξένους ομίλους- άμεσα ή έμμεσα- που βεβαίως θα διαθέτουν ισχυρή πατρωνεία και μονοπωλιακή ή ολιγοπωλιακή θέση στην ελληνική αγορά. Θα μπορούν έτσι να απειλούν με λοκ άουτ και άλλες υπονομευτικές πολιτικές.

Επιπλέον, με την πολλαπλή διείσδυση Γερμανών και άλλων λειτουργών που εξαρτώνται από την τρόικα, η τελευταία εγκαθιστά μια παράλληλη, ανώτερη ή και ανώτατη γραφειοκρατία με καίρια παρέμβαση σε όλους τους βασικούς τομείς της κρατικής λειτουργίας, υπό το πρόσχημα της τεχνικής βοήθειας. Αυτή θα είναι μια εχθρική γραφειοκρατία, που θα εξαρτά την ισχύ της από ξένες δυνάμεις.

Τέλος, στα παραπάνω πρέπει να προσθέσει κανείς τη συστηματική προσπάθεια διαμόρφωσης μιας ελίτ, επιθετικής, νεοαποικιακού τύπου, «ξενοσπουδαγμένης», σε άμεση, οργανική σχέση με τις δυνάμεις που εκπροσωπούνται από την τρόικα.

Ο άρρητος πολιτικός στόχος του μνημονίου είναι το χτίσιμο μιας οικονομικής, άρα και πολιτικής μπανανίας, είτε υπό το πρόσχημα της σωτηρίας, είτε του εκσυγχρονισμού.Για αυτήν την κατάσταση οφείλει σήμερα να ετοιμαστεί η αριστερά. Και απέναντι σε αυτήν τη στρατηγική έχει να παλέψει.

Συμβιβασμός με τον βιασμό;

Ο Στάθης στον eniko...
Σίμος Κεδίκογλου: «Δεν υπάρχει περίπτωση για νέα μέτρα. Δεν μίλησε κανένας για νέα μέτρα στις Βρυξέλλες». Δεν μπορεί να είναι τόσο βλαξ! κάτι άλλο συμβαίνει.
 Ούτε μπορεί να θεωρεί τόσο βλάκες τους Ελληνες (εκτός κι αν είναι τελείως βλαξ), ώστε να τους απευθύνεται με τέτοιον ιταμό για τη λογική, την πολιτική και την ηθική τρόπο. Κάτι άλλο συμβαίνει! Κι αυτό που συμβαίνει είναι ότι ο κ. Κεδίκογλου απλώς κυβερνά.
Διότι έτσι κυβερνάται η Ελλάδα, με ανακολουθίες, ψέματα, απατεωνιές και δοκησισοφίες.
Ενθυμούμαι τον κ. Σαμαρά να υπόσχεται ότι οι πολιτικές (κι όποιες άλλες) ευθύνες για την υποταγή της χώρας μας σε καθεστώς Μνημονίου θα διερευνηθούν και θα αποδοθούν. Τώρα λέει τρίχες. Και ας μη μας σοκάρει η λέξη.
Θα έπρεπε να μας σοκάρει η υπαναχώρηση, η ανακολουθία, η μετάλλαξη, η εξαπάτηση.

Αν όμως ο κ. Σαμαράς, ο κ. Βενιζέλος, ο κ. Κουβέλης δεν έχουν κόστος για τέτοιες συμπεριφορές, τότε το κόστος είναι όλο δικό μας.
Οχι μόνον για όσα παθαίνουμε, αλλά και για τον τρόπο που εκπίπτουμε, όταν ανεχόμαστε να μας εξαπατούν, όταν την ανακολουθία, την υπαναχώρηση και την εξαπάτηση τις αποδεχόμαστε ως αναπόφευκτα στοιχεία της πολιτικής και του κυβερνάν.
Οταν ο μιθριδατισμός μας οδηγεί στον παχυδερμισμό μας, γιατί να μην πετσοκόβει η κυβέρνηση Σαμαρά τις αναπηρικές συντάξεις; Μάλιστα με τον εξής ενδεικτικό της παρακμής μας τρόπο: υπαναχωρώντας πάνω στην υπαναχώρησή της.
Διότι, ενώ είχε ανακαλέσει την αρχική εξαγγελία της περικοπής αυτών των συντάξεων μπροστά στη γενική κατακραυγή, όταν κατακάθισε ο κουρνιαχτός επανήλθε στις περικοπές, βέβαιη  ότι κι αυτό θα το καταπιούμε, όπως και τόσα άλλα κατάπιαμε.
Και μάλλον είχε δίκιο η κυβέρνηση. Οι αντιδράσεις αυτήν τη φορά ήταν ισχνότερες και βαίνουν αναλόγως. Ετσι όμως το κόστος που δεν έχει η κυβέρνηση, το έχω εγώ ο ραγιάς που σκύβω το κεφάλι.
Κι όσον πιο ραγιάς νοιώθω με το ένα και το άλλο, τόσο πιο πολύ χάνω τον αυτοσεβασμό μου κι αφήνω γύρω μου τη συμφορά να φουντώνει. Πεινάνε
τα παιδιά; - ραγιάς εγώ.
Δεν έχουν φάρμακα οι γέροντες; - ραγιάς εγώ.
Δεν μπορώ να πάω φαΐ στο σπίτι; - ραγιάς εγώ, μου φταίει, φερ’ ειπείν, ο δημόσιος υπάλληλος κι όχι όσα του κάνουν κι εκείνου, ίδια ή χειρότερα με τα δικά μου.
Για «πατριωτικό καθήκον» -το ξεπούλημα της πατρίδας- μιλά ο κ. Στουρνάρας, κιχ εγώ! Ανήμπορος απ’ τον ίδιον τον ηθικό μου ξεπεσμό, χώνομαι πιο βαθιά στον καναπέ να μην ακούω, αλλά
ακούω τους τεχνοκράτες γύρω απ’ τον κ. Στουρνάρα, τους ανθρώπους της αγοράς (λύκοι οι άνθρωποι στους ανθρώπους), να γρυλίζουν κάτι απάνθρωπα και άκρως ηλίθια, ατελέσφορα, αμήχανα και της πλάκας, απ’ αυτά  που μόνον ένα υβρίδιο γραφειοκράτη - τεχνοκράτη - γκόλντεν μπόυ θα μπορούσε να ξεστομίζει, και χάσκω.
Ακούω τον κ. Σαμαρά μετά από άπειρα ψέματα (για το Μνημόνιο, την επαναδιαπραγμάτευση, το μείγμα - ου μην και το κοκτέιλ, την κατάργηση των χαρατσιών και τόσα άλλα) να δηλώνει ότι «βρισκόμαστε στο ζενίθ της αξιοπιστίας μας» και δεν πιστεύω στα αυτιά μου.
Ομως για αυτό κυβερνούν.
Διότι εγώ δεν πιστεύω στα αυτιά μου. Και σιγά σιγά αρχίζω να μην πιστεύω σε τίποτα.
Αν λοιπόν θέλω να αλλάξουν τα πράγματα, πρέπει να πιστέψω (όχι με τη μεταφυσική έννοια, αλλά με την καλογερική -καθ’ ότι δύσκολη- της επιλογής) σε κάτι. Δεν θα πω σε τι, αυτό είναι δουλειά του κάθε σκεπτόμενου πολίτη.
Θα σας πω όμως, διότι αυτό είναι το καθήκον μου ως πολίτη, για την προσωπική μου επιλογή (άλλωστε σε αυτή τη βάση επικοινωνούμε κάθε μέρα).

Θεωρώ λοιπόν, πάντα κατά την ταπεινή μου γνώμη, αναγκαία μια νέα Εθνική Στρατηγική, που στην τρέχουσα συγκυρία καλείται να προτείνει στον λαό η Αριστερά. Πρόκειται για εγχείρημα τιτάνιο διότι αφορά στον ταξικό πυρήνα του πολιτικού προβλήματος που έχει σήμερα η κοινωνία των εργαζομένων με την οικονομία της φρίκης, η εργασία με το κεφάλαιο. Επ’ αυτού του θεμελιώδους προβλήματος οι προσεγγίσεις των κομμάτων και των σχημάτων της Αριστεράς είναι διαφορετικές μεταξύ τους και ενίοτε στο εσωτερικό τους (όπως στον ΣΥΡΙΖΑ - τουλάχιστον για την ώρα).
Για την ώρα, επίσης, η ντόπια άρχουσα τάξη (υποτελής πάντα στους ξένους) τρίβει τα χέρια της για την αδυναμία της Αριστεράς να δράσει ενωτικά. Οχι να ενωθεί, αυτό θα ήταν ίσως καταστροφικό και για την ίδια  την Αριστερά, αλλά να «επεξεργαστεί ένα πρόγραμμα άμεσων μέτρων και με ανοιχτό διάλογο (σ.σ.: μπροστά στον λαό), να επεξεργαστεί ένα μεταβατικό πρόγραμμα και μια κοινή βάση για τον σοσιαλισμό» - όπως έγραφε χθες στην «Εφημερίδα των Συντακτών»  ο καθηγητής Ευτύχης Μπιτσάκης. «Αυτό είναι το καθήκον της Αριστεράς σήμερα. Θα μπορέσει να ανταποκριθεί;».
Αλλά, ακόμα και αν η Αριστερά βρει έναν τρόπο να συγκλίνουν οι δυνάμεις της, ούτε αυτό σήμερα είναι αρκετό. «Σήμερα χρειάζεται ένα πλατύ, λαϊκό μέτωπο σωτηρίας, το οποίον δεν θα περιλαμβάνει μόνον τις δυνάμεις της Αριστεράς», όπως καταλήγει ο καθηγητής κ. Ε. Μπιτσάκης, κι όπως πολλοί αριστεροί έλεγαν ήδη πριν από την κρίση και τα Μνημόνια, όταν μιλούσαν για ένα νέο ΕΑΜ, που αυτήν τη φορά θα μπορούσε να ανατρέψει την ολοκληρωτική κατίσχυση της καπιταλιστικής βαρβαρότητας όχι μόνον στην Ελλάδα, αλλά σε σειρά ευρωπαϊκών χωρών.
Αυτό ακριβώς το ενδεχόμενο, που συνιστά τον εσώτερο τρόμο για το σύστημα, έχουν ενωθεί για να αντιμετωπίσουν Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ, Διαπλοκή, Μέρκελ, Φασισμός και λοιπές ανίερες δυνάμεις της Ιεράς Συμμαχίας.
Δεν σας κρύβω ότι (πάντα προσωπικά μιλώντας) με ανησυχεί... κάπως η (αυτονόητη) ικανότητά τους, όχι μόνον να δρουν ενωτικά, αλλά να ενώνονται κατά του κοινού Εχθρού Λαού, ενώ οι λαϊκές δυνάμεις, κατά μέρος τουλάχιστον, ούτε καν ενωτικά μπορούν να δράσουν. Δεν σου ζητώ να αλλάξεις αυτό που είσαι, που είναι ο καθένας μας - μάλλον το αντίθετο. Σου ζητώ απλώς να σταθούμε πλάι πλάι, διαφορετικοί μεν, αλλά στην ίδια  όχθη. Δεν χρειάζεται να μου λες σε τι διαφωνούμε, ούτε ότι δεν με εμπιστεύεσαι - αυτά θα κριθούν στην πράξη.
Διότι πράξη θα υπάρξει, θέλεις δεν θέλω...

Ο φασισμός ως εγκεφαλική διαταραχή


Η οικονομική κρίση δημιουργεί σε κάθε απλό άνθρωπο αισθήματα ανασφάλειας, απώλειας ελέγχου του μέλλοντός του, ματαίωσης, αδικίας, οργής, απομόνωσης από τους άλλους. Δημιουργείται μέσα μας μια έντονα αρνητικά φορτισμένη κατάσταση, αυτό που η ιατρική ορίζει ως στρες.
Ο εγκέφαλός μας έχει ένα σύστημα ανίχνευσης καταστάσεων στρες και κέντρα καθοδήγησης των μηχανισμών διαχείρισής του. Αρχικά αντιλαμβανόμαστε την στρεσογόνα κατάσταση με την αμυγδαλή του εγκεφάλου που καθοδηγεί την εγγενή φοβική αντίδραση του τύπου βάλτο στα πόδια ή χτύπα. Στη συνέχεια παρεμβαίνει άλλο κέντρο ο ιππόκαμπος που αναστέλλει την μη αποδεκτή από το περιβάλλον συμπεριφορά (π.χ. θέλω να χτυπήσω τον ξεφτιλισμένο υπουργό, αλλά κρατιέμαι για αργότερα γιατί τώρα δεν συμφέρει). Οπότε δίνεται ο χρόνος  στα ανώτερα εγκεφαλικά κέντρα να επεξεργαστούν τα δεδομένα, να αναλύσουν την κατάσταση και να οργανώσουν σχέδιο δράσης (π.χ. είμαι απογοητευμένος, φοβάμαι γιατί οι φόροι που πρέπει να πληρώσω είναι μεγαλύτεροι από τον μισθό μου, η τράπεζα που παίρνει το σπίτι. Σκέφτομαι ότι δεν φταίω, δεν είμαι εγώ ο αποτυχημένος αλλά η κυβέρνηση που επέλεξε να υπερασπίσει σε βάρος των απλών ανθρώπων τα υπερκέρδη της ολιγαρχίας. Πρέπει λοιπόν να την ανατρέψουμε….)
Όταν η αμυγδαλή του εγκεφάλου ανιχνεύσει κίνδυνο τότε διεγείρεται το όλο βιοχημικό σύστημα του εγκεφάλου με την έκκριση αδρεναλίνης αρχικά και στη συνέχεια με την διέγερση των ορμονών και την έκκριση κορτιζόλης. Αν αυτό κρατήσει λίγο η αντίδραση αυτή είναι θετική προετοιμάζει το σώμα μας για μάχη ή  φυγή (αυξάνουν οι καρδιακοί παλμοί, η πίεση, εντείνονται οι αισθήσεις, γεμίζουν αίμα οι μύες).
Αν όμως η απειλή χρονίσει (όπως τώρα στην οικονομική κρίση), τα πράγματα δεν πάνε καλά. Η χημική ισορροπία του εγκεφάλου διαταράσσεται, μειώνονται οι βιοχημικές ουσίες που προκαλούν ευχαρίστηση (σεροτονίνη, ενδορφίνες) και αδυνατούμε να αντλήσουμε χαρά από ευχάριστες καταστάσεις που μας συμβαίνουν. Στη συνέχεια διαταράσσεται η επικοινωνία των κατώτερων κέντρων που καθοδηγούν την εγγενή φοβική αντίδραση, με τα ανώτερα και έτσι ο εγκέφαλος αδυνατεί να επεξεργαστεί νοητικά την φορτισμένη συναισθηματικά κατάσταση. Σταδιακά ο οργανισμός κατακλύζεται από αδρεναλίνη και κορτιζόλη. Η τελευταία δρά τοξικά στα νευρικά κύτταρα προκαλώντας πλέον μόνιμη μη ανατάξιμη ουλή στον εγκέφαλο.
Συνέπεια των παραπάνω είναι 1) κατάθλιψη (με απομόνωση, απογοήτευση, αδυναμία προσαρμογής, όλα φαίνονται μαύρα) που μπορεί να οδηγήσει μέχρι και την αυτοκτονία  ή 2) αποσχιστική συμπεριφορά: το άτομο γίνεται αδιάφορο, κατεβάζει ρολά, υποκρίνεται ότι όλα είναι καλά “don’t worry be happy”, γίνεται πειθήνιο και  απλά υπακούει στις εντολές (θυμηθείτε την εκπαίδευση των βασανιστών της χούντας).
Πως μεταφράζονται αυτά σε κοινωνικό επίπεδο; α) Αν πέσεις σε κατάθλιψη (και δεν προσπαθήσει να σε βοηθήσει κανείς) τότε σταδιακά βγαίνεις από τον κοινωνικό ιστό, παύεις να κινείσαι στο χώρο των ζωντανών, είσαι κοινωνικά νεκρός β) αν καταλήξεις σε αποσχιστική συμπεριφορά τότε κάνεις το καλύτερο δώρο στην εξουσία, γίνεσαι άθελά σου υπερασπιστής της γ) αν παραμείνεις στην εγγενή φοβική αντίδραση τότε ή τρέχεις να βολέψεις τον εαυτό σου (με κομπίνα ή χωρίς) ή καταλήγεις να εκτονώνεις την οργή σου στους περισσότερο αδύνατους από σένα (φταίνε όλοι λες, φταίνε οι κλέφτες, οι μαύροι, οι ξένοι, οι άλλοι «the others”) περνάς στον φασισμό. Άλλωστε ο φασισμός απευθύνεται πάντα μόνο στο συναίσθημα, στην εγγενή φοβική αντίδραση, την καλλιεργεί, την υποδαυλίζει,  δρά εκτονωτικά στη συσσωρευμένη οργή του κόσμου, κατασκευάζει εξιλαστήρια θύματα με σκοπό να αφήσει στο απυρόβλητο την εξουσία της ολιγαρχίας. Δεν είναι ανάγκη να δέρνεις ο ίδιος, να καταπιέζεις ο ίδιος, να βασανίζεις ο ίδιος, άλλωστε δεν το μπορούν όλοι, βάζεις κάποιους άλλους να κάνουν τη βρώμικη δουλειά για σένα (βλέπε Χρυσή Αυγή), νομίζοντας ότι έτσι μένεις ο κύριος καθαρά χέρια….
Υπάρχει σωτηρία; Ο άνθρωπος είναι όν κοινωνικό, είναι γενετικά προορισμένος να συμπορεύεται με άλλους ανθρώπους. Είναι χαρακτηριστικές επιστημονικές μελέτες που διαπίστωσαν ότι στον δρόμο περπατάμε μόνοι μας , αλλά όταν κάποιος άγνωστος βρεθεί δίπλα μας ασυνείδητα τα βήματά μας συντονίζονται!! Ο άνθρωπος είναι προορισμένος να συνδιαλέγεται, να συσκέφτεται. Χρειαζόμαστε τη ζεστασιά του ανθρωπίνου σώματος δίπλα μας, το βλέμμα του συνανθρώπου, τον λόγο του. Αυτή η συνδιαλλαγή, η επικοινωνία προκαλεί έκκριση της ορμόνης ωκυτοκίνη που εμποδίζει την έκκριση κορτιζόλης και αδρεναλίνης και συνεπώς εμποδίζει τον τραυματισμό του εγκεφάλου, αποκαθιστά την επικοινωνία των κατώτερων με τα ανώτερα εγκεφαλικά κέντρα, επιτρέπει την έλευση θετικών ευχάριστων συναισθημάτων, δημιουργεί χαλάρωση, ηρεμία, ξεκουμπώνει την προσωπικότητα, διευκολύνει την επικοινωνία.
Συνεπώς η απάντηση βρίσκεται στον κοινό αγώνα, στο να πορευτούμε χέρι-χέρι, στο να δούμε τον γείτονα στα μάτια, στο να ακούσουμε τον συνάδελφο, στο να αγωνιστούμε μαζί, να πονέσουμε μαζί για να χαρούμε μαζί. Κανείς μόνος και σκυφτός, μας φαίνονται μεγάλοι γιατί είμαστε σκυφτοί – σηκώστε το κεφάλι να σκύψουνε αυτοί!! Ο κοινός αγώνας και μόνο αυτός αλλάζει τη χημική ισορροπία του εγκεφάλου μας, αναστρέφει το στρες, ξαναδίνει δυνάμεις, ελπίδα και χαρά!!
Η σοφή ελληνική γλώσσα λέει από-γοητεύτηκα, δηλαδή έχασα την ικανότητα να γοητεύομαι και να γοητεύω. Δεν θα τη βρώ ποτέ μόνος μου, απομονωμένος, μιζεριάζοντας την τύχη μου, χτυπώντας γροθιές στον τοίχο ή τον αδύναμο, ή τρέχοντας να ξεφύγω. Θα την βρώ μόνο ερχόμενος σε συν-εργασία με άλλους, μόνο αν γίνω συν-αγωνιστής. Αγωνίζομαι λοιπόν για νάχω την υγειά μου. Όλες οι έρευνες δείχνουν ότι όποιος αγωνίζεται ζεί πολύ περισσότερο και καλύτερα, από αυτόν που κλαίει την μοίρα του.
Η  χαρά στη ζωή μας είναι δικαίωμα και απόφαση. Δεν είναι αποτέλεσμα εξωτερικών καταστάσεων αλλά απόφαση ζωής, στάση ζωής. Δεν χαρίζεται κατακτιέται. Άλλωστε τι καλύτερο θα κληρονομήσουμε στις νέες γενιές; Οικόπεδα; Σπίτια; Λεφτά; ΟΧΙ το καλύτερο που θα κληρονομήσουμε είναι η στάση ζωής. Αυτό άλλωστε δεν κληρονομήσαμε και μείς από τους προγόνους μας (από τον Λεωνίδα, μέχρι τον Καραισκάκη και τον Μανώλη Γλέζο με τον Λάκη Σάντα). Δεν έχουμε άλλο χρόνο για να μιζεριάσουμε, πρέπει να ζήσουμε, να γευτούμε  την χαρά της ζωής μέχρι το τέλος, να αγωνιστούμε μαζί, μέσα από δράσεις κοινωνικής αλληλεγγύης, μέσα από απεργίες, μέσα από διαδηλώσεις, μέσα από αγώνες για την ανατροπή της εξουσίας της ολιγαρχίας!!
Δημήτρης Αβραμίδης - Παιδίατρος - Διδάκτωρ του Πανεπιστημίου Αθηνών
left.gr

Τετάρτη 28 Νοεμβρίου 2012

Δεν υπάρχουν αθώοι σ’ αυτή την κυβέρνηση...

Του Αντώνη Δ. Μάντζιου, απο τον Δρομο της Αριστερας...
Το «αποφασίζομεν και διατάσσομεν» του κ. Μανιτάκη.
Τις μαύρες μέρες της χούντας του Ζαγοριανάκου μας θύμισε η απειλή του κ. Μανιτάκη εν είδει «αποφασίζομεν και διατάσσομεν», σύμφωνα με την οποία:
1. Για τους φορείς που δεν ανταποκρίθηκαν στις νόμιμες υποχρεώσεις τους θα λάβει υπ’ όψιν τα στοιχεία που έχει στη διάθεσή του από την απογραφή,
2. Θα θέσει σε διαθεσιμότητα το σύνολο του προσωπικού της κατηγορίας ΔΕ διοικητικού που εργάζονται με σχέση εργασίας Ιδιωτικού Δικαίου Αορίστου Χρόνου, χωρίς τις εξαιρέσεις που προβλέπονται από το νόμο.
Και όλα αυτά από έναν υπουργό δημοκρατικής κυβέρνησης, έναν συνταγματολόγο, έναν υπουργό της συγκυβερνώσας με τη Ν.Δ. Αριστεράς.
Λες και δεν υπάρχει Σύνταγμα, λες και δεν υπάρχουν νόμοι, λες και όλα γίνονται ελέω Μέρκελ και τρόικας.
Η άρνηση των δήμων να παραχωρήσουν στοιχεία για τον εντοπισμό των υπό διαθεσιμότητα-απόλυση υπαλλήλων, από πότε κύριε συνταγματολόγε σημαίνει εφαρμογή της χιτλερικής έμπνευσης συλλογικής ευθύνης;
Από πότε σημαίνει παραβίαση αυτού του ίδιου του νόμου που προβλέπει τις εξαιρέσεις; Από πότε καταλύεται η συνταγματική αυτοτέλεια των ΟΤΑ και ανθρώπους που δεν διορίζει η κυβέρνηση μπορεί να τους απολύει;
Αφού κατάπιε ο κ. συνταγματολόγος το «όχι» στις απολύσεις και το μετέτρεψε σε διαθεσιμότητα ενός χρόνου και μετά απολύσεις, αφού καταπίνει τις προβλεπόμενες από το Μνημόνιο απολύσεις των 150.000 μέχρι το 2016, αφού αποδέχτηκε το ρόλο του υπουργού των απολύσεων στο δημόσιο τομέα, τώρα κατακτά και το ρόλο του Ζαγοριανάκου. Αποφασίζομεν και διατάσσομεν, λοιπόν.
Όλο το Μνημόνιο 3 σε ένα άρθρο, παραβιάζοντας την κοινοβουλευτική δημοκρατία, εκβιάζοντας τους βουλευτές να μην τοποθετηθούν διαφορετικά σε επιμέρους προτάσεις. Αντιμετώπιση επί το χείρον προβλέψεων του Μνημονίου με Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου οι οποίες κατ’ ουσίαν εκδίδονται παράνομα μια και δεν υπάρχουν έκτακτες περιπτώσεις εξαιρετικά επείγουσας και απρόβλεπτης ανάγκης, αφού ανέχεται τους επιτρόπους σε υπουργεία και δήμους (θυμάστε, αλήθεια, τους στρατιωτικούς επιτρόπους επί χούντας κ. καθηγητά;), αφού δέχτηκαν μοιραίοι και άβουλοι αντάμα να υπογράψουν το Μνημόνιο το οποίο συνέταξαν οι δανειστές στα αγγλικά και μας το μετέφρασαν, χωρίς καλά-καλά να μπορέσουν να το διαβάσουν οι υπουργοί ( βλ. τηλεοπτικό κλάμα του έτερου «Καππαδόκη», κ. Ρουπακιώτη), αφού λοιπόν έκαναν όλα αυτά τα μεγάλα και επικίνδυνα, γιατί αλήθεια να μην μπορεί να εκβιάσει τους 2-3.000 υπαλλήλους ΔΕ Αορίστου Χρόνου των δήμων;
Γιατί να μην προσπαθεί να στρέψει τους μεν κατά των δε, γιατί να μη θέλει να τιμωρήσει όλους τους ΔΕ Αορίστου Χρόνου επειδή οι σύλλογοί τους, όλοι εργαζόμενοι στην Τ.Α. και οι Δήμοι συμπαραστεκόμενοι στον αγώνα τους για να μην υπάρχουν απολύσεις δεν χορηγούν τα στοιχεία στο υπουργείο;
Το μόνο καλό σε όλα αυτά είναι ότι έπεσαν οι μάσκες. Αυτών που μιλούσαν για τερματισμό των μειώσεων μισθών και συντάξεων, αυτών που μιλούσαν για επαναδιαπραγμάτευση αλλά και της συγκυβερνώσας Αριστεράς που μιλούσε για απαγκίστρωση από το Μνημόνιο. Έπεσαν οι μάσκες και αποδείχτηκε ότι τίποτα δεν κερδίζεις με τα παρακάλια, τίποτα δεν κερδίζεις αποδεχόμενος το ρόλο του καλού μαθητή της Μέρκελ. Έπεσαν οι μάσκες και αποδείχτηκε ότι δεν υπάρχει δημοκρατία με Μνημόνιο, δεν υπάρχουν κοινοβουλευτικές διαδικασίες με το Μνημόνιο, δεν υπάρχει εθνική ανεξαρτησία με το μνημόνιο. Αλλά δεν υπάρχει και ανθρωπιά με το Μνημόνιο, δεν υπάρχει δικαιοσύνη, δεν υπάρχει και ισότητα. Και επειδή δεν υπάρχει και οικονομική διέξοδος με το Μνημόνιο, είναι η ώρα της ανατροπής. Είναι η ώρα να φουσκώσει το ποτάμι της Ριζοσπαστικής Αριστεράς, να φουσκώσει το ποτάμι του λαϊκού κινήματος και να συμπαρασύρει στο διάβα του όλη τη σαπίλα, την καμαρίλα, τον πολιτικαντισμό, τους νέους δωσίλογους, τους νέους τυράννους, τους νέους υπηρέτες των ντόπιων και ξένων αφεντάδων.
Και όσο πιο πολλή η σαπίλα και οι ξεπουλημένοι, τόσο πιο δυνατό πρέπει να είναι το ποτάμι του λαϊκού κινήματος και της Ριζοσπαστικής Αριστεράς γιατί ο εχθρός είναι δυνατός, οι μελλούμενες συγκρούσεις πολύ δυνατές και τα συμφέροντα μεγάλα.
Ο μεγαλομανής Μανιτάκης, ο κλαψιάρης Ρουπακιώτης, ο ψυχρός συγκυβερνήτης Κουβέλης αποδεικνύουν ότι κανείς δεν είναι ανεύθυνος σε αυτή την κυβέρνηση και στα κόμματα που τη στηρίζουν, κανείς δεν μπορεί να νίψει τας χείρας του, κανείς δεν μπορεί να πει ότι δεν γνώριζε.
Απεναντίας, οι τρεις τους και οι ομογάλακτοί τους αποδεικνύονται το φύλλο συκής του άκρατου νεοφιλελευθερισμού και του ξεπουλήματος της πατρίδας μας.
* Ο Αντώνης Δ. Μάντζιος
είναι Οικονομολόγος, δημοτικός σύμβουλος Κατερίνης

Ροη αρθρων